Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διαπιστώνουμε στην Ελλάδα, και όχι μόνο, μια συστηματική προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας της μεγάλης νίκης της γαλλικής Αριστεράς, αλλά και εξωραϊσμού της γαλλικής άκρας δεξιάς και γενικότερα του φασιστικού κινδύνου, είτε εμφανίζεται στην Ουκρανία με την πολιτοφυλακή του Αζώφ, είτε στην Ιταλία με τη θαυμάστρια του Μπενίτο Μουσολίνι Πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζώρτζια Μελόνι.
Σε σχέση με τη Γαλλία θυμίζουμε ότι το βράδυ της 9ης Ιουνίου, οι πάντες προέβλεπαν νίκη της γαλλικής άκρας δεξιάς, που, για πολλούς αναλυτές, δεν είναι παρά καθαρά μια εκδοχή γαλλικού φασισμού. Την νίκη της άκρας δεξιάς προέβλεψαν όλες, δηλαδή και οι 27 δημοσκοπήσεις που έγιναν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Η κατάσταση ανατράπηκε γιατί μια κολοσσιαία αυθόρμητη, «επαναστατική» σχεδόν κινητοποίηση, αμέσως μόλις προκηρύχθηκαν οι εκλογές, ανάγκασε τα κόμματα της αριστεράς, «αυθεντικά» και μη, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, να συγκροτήσουν εκλογικό συνασπισμό με την απειλή της εξαφάνισης αν δεν το έκαναν. Και την τελική νίκη στην Αριστερά δεν την έδωσε κάποιο καλπονοθευτικό σύστημα, την έδωσε η απάντηση στο βαθύτατα πολιτικό δίλημμα του δευτέρου γύρου των εκλογών: «Θέλετε να κυβερνήσει τη Γαλλία η ‘Ακρα Δεξιά;» στο οποίο ερώτημα, με δεδομένη τη χρεωκοπία Μακρόν, μόνο η Αριστερά μπορούσε να απαντήσει.
Υπάρχουν βέβαια και οι διάφορες αστέρες του σεχταρισμού, που οι ίδιοι δεν έχουν καταφέρει σχεδόν ποτέ κάποιο πολιτικά αξιόλογο αποτέλεσμα, αλλά που τους αρέσει να βρίσκουν όλα τα ελαττώματα, πραγματικά και φανταστικά, όλων των άλλων, αντλώντας τελικά δικαίωση από ένα είδος «επαλήθευσης δια της ήττας», για τους οποίους όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, γιατί όλοι είναι πουλημένοι και δεν έχει καν νόημα να ασχολούμαστε με αυτούς. Κορυφαίο, κλασικό παράδειγμα, το αναφέραμε και θα το ξανααναφέρουμε, το «υπεραριστερό» Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα που έκανε ότι μπορούσε για να μην ενωθεί η εργατική τάξη της Γερμανίας κατά του Ναζισμού και συγκέντρωσε (με εντολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς) όλη τη δύναμη πυρός του κατά της Σοσιαλδημοκρατίας, νομίζοντας ότι μετά τον Χίτλερ θα έρθει ο Τέλμαν. Δεν ήρθε όμως κανένας Τέλμαν μετά τον Χίτλερ, ήρθε ο Ναζισμός και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (*). ‘Οσο για τον ίδιο τον Τέλμαν πέθανε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Φυσικά οι συνθήκες διαφέρουν και ως προς την ένταση των φαινομένων και ως προς το ότι δεν υπάρχει σήμερα στοιχειωδώς αυτόνομη αστική τάξη που να στηρίξει εθνικά φασιστικά πειράματα. Νεοφασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη θα εξελιχθούν το πιθανότερο σε δορυφόρους της Αμερικής αν κυριαρχήσει η ‘Ακρα Δεξιά του Τραμπ και του Ισραήλ.
Κατά τα άλλα όμως, η βασική εξίσωση του μεσοπολέμου ισχύει πλήρως σήμερα. Μια όλο και πιο βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ή θα βρει τελικά, στρατηγικά διέξοδο προς μία προοδευτική, δημοκρατική και σοσιαλιστική λύση, όπως έγινε στη Ρωσία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή θα βρει διέξοδο σε μια λύση Φασισμού και πολέμου, όπως συνέβη στη Γερμανία. Αν συμβεί το δεύτερο θα είναι πολύ δύσκολη, με τα όπλα, τις τεχνολογίες και τις παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτουμε να επιβιώσει η ανθρωπότητα.
Αυτό είναι το πραγματικό δεδομένο όχι μιας μέρας, ενός μηνός ή ενός χρόνου, αλλά της ιστορικής περιόδου που μπήκαμε με τις πολλαπλές κρίσεις και τους πολέμους. Και γι’ αυτό η σύγκρουση που ξεκίνησε στη Γαλλία θα έχει πολύ μεγάλη σημασία για όλη την Ευρώπη.
Ξεκινήσαμε όμως να γράφουμε αυτό το άρθρο όχι τόσο για να συζητήσουμε σε βάθος την τωρινή γαλλική και ευρωπαϊκή δυναμική, που θα το κάνουμε με άλλη ευκαιρία, όσο για να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας τις σημαντικές δηλώσεις για θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής που έκανε ο επικεφαλής της « Ανυπότακτης Γαλλίας», της σημαντικότερης συνιστώσας του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» της Γαλλίας, ο Ζαν – Λυκ Μελανσόν, στη διάρκεια πρόσφατης συνέντευξης τύπου. Τις μεταφέρουμε γιατί δεν τις αναφέρει κανένα μέσο, ούτε και τα υποτιθέμενα «αριστερά» στην Ελλάδα, παρά την προφανή σημασία τους.
Αναφερόμενος στο θέμα της ειρήνευσης στην Ουκρανία ο Μελανσόν, επανέλαβε την αντίθεσή του προς τη ρωσική εισβολή, υπογράμμισε όμως ότι για την επίτευξη ειρήνης χρειάζονται εγγυήσεις αμοιβαίας ασφάλειας. Προσέθεσε επίσης ότι είναι απολύτως εναντίον της αποστολής στρατού στο έδαφος όπως και της παροχής στο Κίεβο όπλων μεγάλου βεληνεκούς.
Απαντώντας σε ερώτηση αν αυτό σημαίνει ότι αφήνουμε την Ουκρανία ανυπεράσπιστη ο Μελανσόν απήντησε ότι δεν συμφωνεί με την παροχή αεροσκαφών και πυραύλων με βεληνεκές 300 ή 500 χλμ., η Ουκρανία όμως θα μπορούσε να βοηθηθεί στην αντιαεροπορική άμυνα και την αποναρκοθέτηση.
Θυμίζουμε ότι ο Μελανσόν έχει μιλήσει κατ’ επανάληψη τους τελευταίους μήνες υπέρ της ανάγκης ειρηνικής, μέσω διαπραγματεύσεων και όχι πολεμικών επιχειρήσεων, λύσης του ουκρανικού.
Σε ερώτηση αναφορικά με την Ατλαντική Συμμαχία ο Μελανσόν τόνισε ότι το ΝΑΤΟ είναι φορέας μιας λογικής πολέμου, προσθέτοντας ότι ο ίδιος επιλέγει μια λογική αφοπλισμού και ειρήνης. Αυτή η επιλογή, τόνισε, είναι μια πολιτική γραμμή, δεν είναι ένα όνειρο. «Αν ήμουν στα Ηλύσια θα έβγαινα από την ολοκληρωμένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ με τρόπο σχεδιασμένο και οργανωμένο, ιδίως σε καιρούς κινδύνου γενικευμένου πολέμου», είπε χαρακτηριστικά, προδιαθέτοντας τη γραμμή με την οποία θα κατέβει πιθανώς στις επόμενες, αποφασιστικής σημασίας προεδρικές εκλογές.
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι οι θέσεις αυτές είναι πιο προχωρημένες από αυτές της Λεπέν που, στην πορεία προς τις εκλογές, απέσυρε το μεγαλύτερο μέρος των θέσεών της για το ουκρανικό και για το ΝΑΤΟ, με τον εκλεκτό της Μπαρντελά να δηλώσει ότι δεν θα αφήσουν τον ρωσικό ιμπεριαλισμό να αρπάξει την Ουκρανία. Και, διατυπούμενες από τον ηγέτη της σημαντικότερης συνιστώσας του Λαϊκού Μετώπου μειώνουν κάπως τις αρνητικές εντυπώσεις από τις πρακτικά φιλο-ΝΑΤΟϊκές τοποθετήσεις άλλων αριστερών δυνάμεων, που βοήθησαν πρακτικά την άκρα δεξιά (‘Όπως και στον μεσοπόλεμο, η πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών και Κομμουνιστών έστειλε πολλούς εργάτες στον Χίτλερ).
Κάθε άνθρωπος που έχει κουκούτσι μυαλό και δεν είναι αφόρητα κακεντρεχής, απόλυτος σεχταριστής ή φανατικά αντιαεριστερός (χωρίς όμως και να θέλει να το παραδεχτεί) καταλαβαίνει ότι αυτές οι θέσεις, σήμερα, εκφραζόμενες από τον αρχηγό της πρώτης σε έδρες πολιτικής δύναμης στη σημαντικότερη, μαζί με τη Γερμανία, χώρα της Ευρώπης, όπου μάλιστα επικρατεί κατά τα άλλα άνευ προηγουμένου νεομακαρθικό, ρωσοφοβικό και ολοκληρωτικό πνεύμα έχουν μεγάλη πολιτική σημασία.
Και γι’ αυτό εξάλλου εξαπολύθηκε κατά του Μελανσόν το ίδιο ιδεολογικό πογκρόμ με τις κατηγορίες περί αντισημητισμού που είχε εξαπολυθεί και κατά του Κόρμπιν.
Να προσθέσουμε στο σημείο αυτό ότι ο Μελανσόν και η «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι μια από τις ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που αντιτίθενται επίσης με τρόπο πολύ αποφασιστικό στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κόμματα και ασφαλώς την άκρα δεξιά της Λεπέν που υποστηρίζουν πρακτικά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις για τα μάτια του κόσμου, τις φασιστικές μεθόδους του Νετανιάχου.
Με την επιμονή της Ανυπότακτης Γαλλίας η αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι ένα από τα τρία μέτρα που θα λάβει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν τελικά δεχθεί να τη διορίσει ο Πρόεδρος Μακρόν και δεν επιμείνει στην τακτική του «νομιμόφρονος πραξικοπήματος. (Τα άλλα δύο είναι η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια και η αύξηση του κατώτερου μισθού στα 1600 ευρώ).
Αντίθετα, οι δυνάμεις της άκρας ή νέας δεξιάς στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι φανατικοί οπαδοί και σύμμαχοι του Σιωνισμού και της υπό σιωνιστικό μανδύα επανεμφάνισης του Φασισμού.
Να προσθέσουμε τέλος, γιατί και αυτό έχει ασφαλώς τη σημασία του, ότι ο Μελανσόν επέκρινε και την προσβλητική και γελοία, τρανσέξουαλ παρωδία ενός από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά έργα της ανθρωπότητας, του Μυστικού Δείπνου του Λεονάρντο Ντα Βίντσι κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Γιατί είναι όλο και πιο σαφές ότι πίσω από την υποστήριξη μιας εξωφρενικής και ανορθολογικής τρανς ατζέντας, βρίσκονται οι δυνάμεις του Μεγάλου Κεφαλαίου και της Αμερικής που θέλουν αφενός να πλήξουν ισχυρές ταυτότητες όπως το φύλο, δυνάμεις αντίστασης στον παγκόσμιο Ολοκληρωτισμό του Χρήματος, που θέλει ανθρώπους από πλαστελίνη, και αφετέρου να προκαλέσουν πολέμους ταυτοτήτων, ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν οι κοινωνίες εναντίον ενός καπιταλισμού που έχει πλέον περάσει στη φάση της καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού.
(*) Βλ. σχετικά τα κείμενα του Λεόν Τρότσκι, Γερμανία: Ο φασισμός και το εργατικό κίνημα και Και τώρα;. ‘Εχουν εκδοθεί από την «Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη» και επανεκδοθεί από διάφορους άλλου εκδοτικούς οίκους. Είναι τα σημαντικότερα κείμενα για το φαινόμενο του Ναζισμού μαζί με τα έργα των Daniel Guerin, Βίλχελμ Ράιχ και ‘Εριχ Φρομ.
.jpg)
