Articles by "ΠΡΟΣΩΠΑ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΩΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Δεν είναι το DNA των τσιγγάνων, είναι οι συνθήκες που κάνουν τη διαφορά… Χρειάζεται να απορρίψεις όσα ξέρεις, να χάσεις ανθρώπους, να μετρήσεις τον εαυτό σου με άλλους όρους. Γι’ αυτό πολλοί εγκαταλείπουν την προσπάθεια» διηγείται η Ελληνίδα Ρομ, Λυδία Τζεβάτογλου.

Η Λυδία ξυπνάει στις 3-3.30 τα ξημερώματα, ώστε να προλάβει να βρίσκεται στη δουλειά της στον Δήμο Κερατσινίου, στις 5 π.μ. που ξεκινάει η βάρδια της με το απορριμματοφόρο. Έχει σπουδάσει κοινωνική λειτουργός και βοηθός βρεφονηπιοκόμου κι ελπίζει ότι σύντομα θα καταφέρει να βρει κάτι άλλο. Όμως είναι ευχαριστημένη. «Δουλειά να υπάρχει», λέει.
Έπειτα, διαβάζει και παρακολουθεί μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο για να εκπαιδευτεί με έναν διετή κύκλο σπουδών για τον οποίο έχει πάρει υποτροφία, στην εκπαίδευση ενηλίκων Ρομά.

Γεννήθηκε στη Βέροια και ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά της όταν ήταν περίπου 9 ετών. Οι γονείς της, Ελληνες μουσουλμάνοι, Ρομά από την Ξάνθη δούλευαν στα χωράφια της περιοχής. Αγροτικές εργασίες…
Όταν τα μεροκάματα μειώθηκαν, πήραν τα έξι παιδιά τους και κατέβηκαν στην πρωτεύουσα. «Τι δουλειά να κάνουν όμως αφού δεν ξέρουν γράμματα καθόλου;» αναρωτιέται η Λυδία.

Θυμάται τη δική της πρώτη μέρα στο σχολείο όταν ήδη είχε κλείσει τα 12: «Ήξερα να γράφω και να διαβάζω αλλά ώς εκεί. Δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα έλεγε ο δάσκαλος. Πείσμωσα. Σκεφτόμουν γιατί η “Μαρία” τα καταφέρνει και όχι εγώ. Διάβασα, διάβασα, διάβασα, μέρα νύχτα. Την επόμενη χρονιά πήγα στην έκτη δημοτικού. Δεν είχα βγάλει όλη την ύλη του δημοτικού αλλά πλέον καταλάβαινα», διηγείται.
«Να είναι καλά ο άνθρωπος όπου και να ’ναι», λέει για τον δάσκαλό της. «Με στήριξε πολύ». Πήγε γυμνάσιο, λύκειο έδωσε Πανελλαδικές και σπούδασε κοινωνική λειτουργός και βοηθός βρεφονηπιοκόμου: «Φυσικά και δούλευα ταυτόχρονα, πώς αλλιώς; Σε καφετέριες, σε κυλικεία, όπου μπορούσα».

Για μερικά χρόνια εργαζόταν ως διαμεσολαβήτρια στα Κέντρα Κοινότητας, στα παραρτήματα για τους Ρομά, αλλά επειδή είναι υποχρεωμένη να δουλεύει για να μπορεί να φάει –κυριολεκτικά– έκανε αίτηση για καθαρίστρια στον δήμο. Έτσι, έφτασε να δουλεύει στην καθαριότητα του Δήμου Κερατσινίου.

Οι γονείς της είναι περήφανοι για το παιδί τους «που ξέρει γράμματα», αλλά δεν το ομολογούν μπροστά της. «Η μόρφωση για εμάς είναι κάτι που δεν μπορείς να αγγίξεις εύκολα. Να ξυπνάς κάθε πρωί, να πλένεσαι, να ντύνεσαι και να πιάνεις το μολύβι; Είναι ξένο. 
Αγωνίζομαι για να σπάσει η αλυσίδα. Είμαι τσιγγάνα αλλά είμαι και άλλα πράγματα, έχω πολλές ταυτότητες όπως όλοι οι άνθρωποι».

Αυτά είχε εξομολογηθεί μεταξύ άλλων πέρυσι η Λυδία Τζεβάτογλου, Ελληνίδα Ρομ που κατάφερε να σπουδάσει, στην «Κ».

#EndRacism #ThinkAlternative #ThinkProgressive

πηγή: ROSA



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Υπερθέρμανση του πλανήτη, πόλεμος και πληθωρισμός: Ο κόσμος φαίνεται να βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση κρίσης αυτή τη στιγμή. Σε μια συνέντευξη, ο προφήτης της συντριβής Nouriel Roubini εντοπίζει 10 «μεγααπειλές» που αντιμετωπίζουμε και πώς τις αντιμετωπίζει.

Συνέντευξη στον Tim Bartz και τον David Böcking / spiegel.de / 
28.10.2022 


DER SPIEGEL: Καθηγητή Ρουμπίνι, δεν σας αρέσει το παρατσούκλι σας "Dr. Doom". Αντίθετα, θα ήθελες να σε λένε «Δρ. Ρεαλιστή». Αλλά στο νέο σας βιβλίο, περιγράφετε «δέκα μεγααπειλές» που θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον μας. Δεν γίνεται πολύ πιο ζοφερό από αυτό.

Ρουμπίνι : Οι απειλές για τις οποίες γράφω είναι πραγματικές – κανείς δεν θα το αρνηθεί αυτό. Μεγάλωσα στην Ιταλία τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Τότε, ποτέ δεν ανησυχούσα για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων ή για έναν πυρηνικό χειμώνα, καθώς είχαμε ύφεση μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Δύσης. Δεν άκουσα ποτέ τις λέξεις κλιματική αλλαγή ή παγκόσμια πανδημία. Και κανείς δεν ανησυχούσε μήπως τα ρομπότ θα αναλάβουν τις περισσότερες δουλειές. Είχαμε πιο ελεύθερο εμπόριο και παγκοσμιοποίηση, ζούσαμε σε σταθερές δημοκρατίες, ακόμα κι αν δεν ήταν τέλειες. Το χρέος ήταν πολύ χαμηλό, ο πληθυσμός δεν ήταν υπερηλικιωμένος, δεν υπήρχαν μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις από το συνταξιοδοτικό και το σύστημα υγείας. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσα. Και τώρα πρέπει να ανησυχώ για όλα αυτά τα πράγματα – όπως και όλοι οι άλλοι.

DER SPIEGEL: Αλλά το κάνουν; Ή νιώθετε σαν μια φωνή που κλαίει στην ερημιά;

Ρουμπίνι : Ήμουν στην Ουάσιγκτον στη συνεδρίαση του ΔΝΤ. Ο οικονομικός ιστορικός Niall Ferguson είπε σε μια ομιλία του εκεί ότι θα ήμασταν τυχεροί αν είχαμε μια οικονομική κρίση όπως τη δεκαετία του 1970 – και όχι έναν πόλεμο όπως τη δεκαετία του 1940. Οι σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας ανησυχούσαν για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και του Ιράν και του Ισραήλ που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Και μόλις σήμερα το πρωί, διάβασα ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν αναμένει από την Κίνα να επιτεθεί στην Ταϊβάν νωρίτερα παρά αργότερα. Ειλικρινά, ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ουσιαστικά ξεκινήσει, σίγουρα στην Ουκρανία και στον κυβερνοχώρο.

DER SPIEGEL: Οι πολιτικοί φαίνονται συγκλονισμένοι από τον ταυτόχρονο πολλών μεγάλων κρίσεων. Ποιες προτεραιότητες πρέπει να θέσουν;

Ρουμπίνι : Φυσικά, πρέπει να φροντίσουν τη Ρωσία και την Ουκρανία πριν φροντίσουν το Ιράν και το Ισραήλ ή την Κίνα. Αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει επίσης να σκεφτούν τον πληθωρισμό και την ύφεση, δηλαδή τον στασιμοπληθωρισμό. Η ευρωζώνη βρίσκεται ήδη σε ύφεση, και νομίζω ότι θα είναι μακρά και άσχημη. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ακόμα χειρότερο. Η πανδημία φαίνεται να περιορίζεται, αλλά νέες παραλλαγές του COVID θα μπορούσαν να εμφανιστούν σύντομα. Και η κλιματική αλλαγή είναι μια καταστροφή αργής κίνησης που επιταχύνεται. Για καθεμία από τις 10 απειλές που περιγράφω στο βιβλίο μου, μπορώ να σας δώσω 10 παραδείγματα που συμβαίνουν όπως μιλάμε σήμερα, όχι στο μακρινό μέλλον. Θέλετε ένα για την κλιματική αλλαγή;

ΝΤΕΡ ΣΠΙΓΚΕΛ: Αν πρέπει.

Roubini : Αυτό το καλοκαίρι, υπήρξαν ξηρασίες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Κοντά στο Λας Βέγκας, η ξηρασία είναι τόσο κακή που πτώματα μαφιόζων από τη δεκαετία του 1950 έχουν εμφανιστεί στις ξεραμένες λίμνες. Στην Καλιφόρνια, οι αγρότες πωλούν τώρα τα δικαιώματά τους για το νερό επειδή είναι πιο κερδοφόρο από το να καλλιεργούν οτιδήποτε. Και στη Φλόριντα, δεν μπορείτε πλέον να ασφαλιστείτε για σπίτια στην ακτή. Οι μισοί Αμερικανοί θα πρέπει τελικά να μετακομίσουν στα Midwest ή στον Καναδά. Αυτό είναι επιστήμη, όχι εικασίες.

DER SPIEGEL: Μια άλλη απειλή που περιγράφετε είναι ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πιέσουν την Ευρώπη να περιορίσει τις επιχειρηματικές της σχέσεις με την Κίνα, προκειμένου να μην τεθεί σε κίνδυνο η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην ήπειρο. Πόσο μακριά είμαστε από αυτό το σενάριο;

Ρουμπίνι : Συμβαίνει ήδη. Οι ΗΠΑ μόλις πέρασαν νέους κανονισμούς που απαγορεύουν την εξαγωγή ημιαγωγών σε κινεζικές εταιρείες για τεχνητή νοημοσύνη ή κβαντικούς υπολογιστές ή στρατιωτική χρήση. Οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να συνεχίσουν να συνεργάζονται με τις ΗΠΑ και την Κίνα, αλλά δεν θα είναι δυνατό λόγω ζητημάτων εθνικής ασφάλειας. Εμπόριο, οικονομικά, τεχνολογία, διαδίκτυο: Όλα θα χωριστούν στα δύο.

DER SPIEGEL: Στη Γερμανία, υπάρχει μια διαφωνία αυτή τη στιγμή για το εάν μέρη του λιμανιού του Αμβούργου θα πρέπει να πωληθούν στην κινεζική κρατική εταιρεία Cosco. Ποια θα ήταν η συμβουλή σας;

Ρουμπίνι : Πρέπει να σκεφτείς ποιος είναι ο σκοπός μιας τέτοιας συμφωνίας. Η Γερμανία έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο λάθος βασιζόμενη στην ενέργεια από τη Ρωσία. Η Κίνα, φυσικά, δεν πρόκειται να καταλάβει στρατιωτικά τα γερμανικά λιμάνια, όπως θα μπορούσε στην Ασία και την Αφρική. Αλλά το μόνο οικονομικό επιχείρημα για αυτό το είδος συμφωνίας θα ήταν ότι θα μπορούσαμε να αντεπιτεθούμε μόλις κατασχεθούν ευρωπαϊκά εργοστάσια στην Κίνα. Διαφορετικά, δεν είναι πολύ έξυπνη ιδέα.

DER SPIEGEL: Προειδοποιείτε ότι η Ρωσία και η Κίνα προσπαθούν να οικοδομήσουν μια εναλλακτική λύση στο δολάριο και το σύστημα SWIFT. Όμως οι δύο χώρες έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής.

Roubini : Δεν πρόκειται μόνο για συστήματα πληρωμών. Η Κίνα κάνει τον γύρο του κόσμου πωλώντας επιδοτούμενες τεχνολογίες 5G που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κατασκοπεία. Ρώτησα τον πρόεδρο μιας αφρικανικής χώρας γιατί παίρνει τεχνολογία 5G από την Κίνα και όχι από τη Δύση. Μου είπε, είμαστε μια μικρή χώρα, οπότε κάποιος θα μας κατασκοπεύσει ούτως ή άλλως. Τότε, μπορεί να πάρω και την κινεζική τεχνολογία, είναι φθηνότερη. Η Κίνα αυξάνει την οικονομική, χρηματοπιστωτική και εμπορική της δύναμη σε πολλά μέρη του κόσμου.

DER SPIEGEL: Αλλά το κινεζικό ρενμίνμπι θα αντικαταστήσει πραγματικά το δολάριο μακροπρόθεσμα;

Roubini : Θα πάρει χρόνο, αλλά οι Κινέζοι είναι καλοί στο να σκέφτονται μακροπρόθεσμα. Έχουν προτείνει στους Σαουδάραβες να τιμολογήσουν και να χρεώσουν το πετρέλαιο που τους πουλάνε σε ρενμίνμπι. Και έχουν πιο εξελιγμένα συστήματα πληρωμών από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Η πληρωμή Alipay και WeChat χρησιμοποιείται από ένα δισεκατομμύριο Κινέζους κάθε μέρα για δισεκατομμύρια συναλλαγές. Στο Παρίσι, μπορείτε ήδη να ψωνίσετε στο Louis Vuitton με πληρωμή WeChat.

DER SPIEGEL: Στη δεκαετία του 1970, είχαμε επίσης μια ενεργειακή κρίση, υψηλό πληθωρισμό και στάσιμη ανάπτυξη, τον λεγόμενο στασιμοπληθωρισμό. Βιώνουμε κάτι παρόμοιο τώρα;

Ρουμπίνι : Σήμερα είναι χειρότερα. Τότε δεν είχαμε τόσο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος όσο σήμερα. Εάν οι κεντρικές τράπεζες αυξήσουν τα επιτόκια τώρα για να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό, θα οδηγήσει σε χρεοκοπία πολλών εταιρειών «ζόμπι», σκιωδών τραπεζών και κυβερνητικών ιδρυμάτων. Εξάλλου, η πετρελαϊκή κρίση προκλήθηκε από μερικά γεωπολιτικά σοκ τότε, υπάρχουν περισσότερα σήμερα. Και απλά φανταστείτε τον αντίκτυπο μιας κινεζικής επίθεσης στην Ταϊβάν, η οποία παράγει το 50 τοις εκατό όλων των ημιαγωγών στον κόσμο και το 80 τοις εκατό των ημιαγωγών υψηλής τεχνολογίας. Αυτό θα ήταν παγκόσμιο σοκ. Σήμερα βασιζόμαστε περισσότερο στους ημιαγωγούς παρά στο πετρέλαιο.


DER SPIEGEL: Είστε πολύ επικριτικοί με τους κεντρικούς τραπεζίτες και τη χαλαρή νομισματική τους πολιτική. Υπάρχει κάποια κεντρική τράπεζα που το κάνει σωστά αυτές τις μέρες;

Ρουμπίνι : Είναι καταραμένοι έτσι κι αλλιώς. Είτε καταπολεμούν τον πληθωρισμό με υψηλά επιτόκια πολιτικής και προκαλούν σκληρή προσγείωση για την πραγματική οικονομία και τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ή σβήνουν και αναβοσβήνουν, δεν ανεβάζουν τα επιτόκια και ο πληθωρισμός συνεχίζει να αυξάνεται. Νομίζω ότι η Fed και η ΕΚΤ θα αναβοσβήνουν – όπως έχει ήδη κάνει η Τράπεζα της Αγγλίας.

DER SPIEGEL: Από την άλλη πλευρά, τα υψηλά ποσοστά πληθωρισμού μπορούν επίσης να είναι χρήσιμα επειδή απλώς διογκώνουν το χρέος.

Ρουμπίνι: Ναι, αλλά κάνουν και το νέο χρέος πιο ακριβό. Γιατί όταν ο πληθωρισμός αυξάνεται, οι δανειστές χρεώνουν υψηλότερα επιτόκια. Ένα παράδειγμα: Εάν ο πληθωρισμός πάει από 2 σε 6 τοις εκατό, τότε τα επιτόκια των αμερικανικών κρατικών ομολόγων θα πρέπει να πάνε από 4 σε 8 τοις εκατό για να συνεχίσουν να έχουν την ίδια απόδοση. και το κόστος δανεισμού ιδιωτικού δανεισμού για στεγαστικά και επιχειρηματικά δάνεια θα είναι ακόμη υψηλότερο. Αυτό το καθιστά πολύ πιο ακριβό για πολλές εταιρείες, επειδή πρέπει να προσφέρουν πολύ υψηλότερα επιτόκια από τα κρατικά ομόλογα, τα οποία θεωρούνται ασφαλή. Έχουμε τόσο μεγάλο χρέος αυτή τη στιγμή που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνολική οικονομική, χρηματοπιστωτική και νομισματική κατάρρευση. Και δεν μιλάμε καν για υπερπληθωρισμό όπως στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, μόνο για μονοψήφιο πληθωρισμό.

DER SPIEGEL: Ο πρωταρχικός κίνδυνος που περιγράφετε στο βιβλίο σας είναι η κλιματική αλλαγή. Δεν είναι δευτερεύον η αύξηση του χρέους υπό το φως των πιθανών συνεπειών μιας κλιματικής καταστροφής;

Roubini : Πρέπει να ανησυχούμε για τα πάντα ταυτόχρονα, καθώς όλες αυτές οι μεγάλες απειλές είναι αλληλένδετες. Ένα παράδειγμα: Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τρόπος να μειωθούν σημαντικά οι εκπομπές CO2 χωρίς να συρρικνωθεί η οικονομία. Και παρόλο που το 2020 ήταν η χειρότερη ύφεση των τελευταίων 60 ετών, οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μειώθηκαν μόνο κατά 9%. Αλλά χωρίς ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε το πρόβλημα του χρέους. Επομένως, πρέπει να βρούμε τρόπους να αναπτυχθούμε χωρίς εκπομπές.

DER SPIEGEL: Δεδομένων όλων αυτών των παράλληλων κρίσεων: Πώς αξιολογείτε τις πιθανότητες επιβίωσης της δημοκρατίας έναντι αυταρχικών συστημάτων όπως στην Κίνα ή τη Ρωσία;

Ρουμπίνι : Ανησυχώ. Οι δημοκρατίες είναι εύθραυστες όταν υπάρχουν μεγάλα σοκ. Υπάρχει πάντα κάποιος φαλλοκρατικός τότε που λέει «Θα σώσω τη χώρα» και κατηγορεί για όλα τους ξένους. Αυτό ακριβώς έκανε ο Πούτιν με την Ουκρανία. Ο Ερντογάν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο με την Ελλάδα του χρόνου και να προσπαθήσει να δημιουργήσει κρίση γιατί διαφορετικά μπορεί να χάσει τις εκλογές. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ξανά υποψήφιος και χάσει τις εκλογές, θα μπορούσε να καλέσει ανοιχτά τους λευκούς υπερασπιστές να εισβάλουν στο Καπιτώλιο αυτή τη φορά. Θα μπορούσαμε να δούμε βία και έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ. Στη Γερμανία, τα πράγματα φαίνονται συγκριτικά καλά προς το παρόν. Τι γίνεται όμως αν τα πράγματα πάνε στραβά οικονομικά και ο κόσμος ψηφίσει περισσότερο τη δεξιά αντιπολίτευση;
Ζημιές από τυφώνα σε αποβάθρα στο Fort Myers της Φλόριντα Φωτογραφία: ROD NICKEL / REUTERS
Γιατροί μεταφέρουν ασθενή με κορωνοϊό στη Σαγκάη. Φωτογραφία: ALEX PLAVEVSKI / EPA


ΝΤΕΡ ΣΠΙΓΚΕΛ : Έχετε γίνει γνωστός όχι μόνο ως ο προφήτης της συντριβής, αλλά και ως πάρτι. Έχετε ακόμα όρεξη για πάρτι αυτές τις μέρες;

Ρουμπίνι : Πάντα φιλοξενούσα σαλόνια τέχνης, πολιτισμού και βιβλίου, όχι μόνο κοινωνικές εκδηλώσεις. Και κατά τη διάρκεια της πανδημίας ανακάλυψα ξανά τις εβραϊκές μου ρίζες. Σήμερα, προτιμώ να καλέσω 20 άτομα σε ένα δείπνο Shabbat με ωραία τελετή και ζωντανή μουσική. Ή κάνουμε μια βραδινή εκδήλωση όπου κάνω μια σοβαρή ερώτηση και όλοι πρέπει να απαντήσουν. Βαθιές συζητήσεις για τη ζωή και τον κόσμο γενικότερα, όχι για κουβέντες. Πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή, αλλά και να κάνουμε το ό,τι μπορούμε για να σώσουμε τον κόσμο.

DER SPIEGEL: Τι εννοείς;

Roubini : Όλα τα αποτυπώματα άνθρακα μας είναι πολύ μεγάλα. Σημαντικό μέρος όλων των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου προέρχεται μόνο από την κτηνοτροφία. Γι' αυτό έγινα πεσκατάριος 
(pescetarian) και παράτησα το κρέας, συμπεριλαμβανομένου του κοτόπουλου.

DER SPIEGEL: Ήσουν διάσημος για τα τρία τέταρτα του χρόνου στο δρόμο.

Ρουμπίνι : Εξακολουθώ να ταξιδεύω ασταμάτητα. Θα σου πω όμως ένα πράγμα: Λατρεύω τη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν έφυγα στο Χάμπτονς ή στο Μαϊάμι όπως πολλοί άλλοι. Έμεινα εδώ, είδα τις διαδηλώσεις των Black Lives Matter, προσφέρθηκα να βοηθήσω τους άστεγους. Έβλεπα καθημερινά την απόγνωση πολλών φίλων καλλιτεχνών που έχασαν δουλειές και εισοδήματα και δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά το νοίκι τους. Και ακόμα κι αν υπάρξει άλλος τυφώνας όπως ο Σάντι στη Νέα Υόρκη που θα μπορούσε να οδηγήσει σε βία και χάος, θα μείνω. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο όπως είναι. Ακόμα κι αν υπάρξει πυρηνική αντιπαράθεση. Γιατί τότε η πρώτη βόμβα θα έπεφτε στη Νέα Υόρκη και η επόμενη στη Μόσχα.





Σχετικά με τον Νουριέλ Ρουμπίνι

Ο Nouriel Roubini , γεννημένος το 1958, είναι ένας από τους πιο γνωστούς οικονομολόγους στον κόσμο και ένας διαβόητος απαισιόδοξος: Ο ομότιμος καθηγητής στο Stern School of Business του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης προέβλεψε την οικονομική κρίση του 2008 καθώς και το κραχ της παγκόσμιας οικονομίας ακριβώς στο την έναρξη της κρίσης του κορωνοϊού. Μεγάλωσε στην Τουρκία, το Ιράν, το Ισραήλ και την Ιταλία και τώρα είναι πολίτης των ΗΠΑ.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Μαρία Ευθυμίου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1955. Σπούδασε Ιστορία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Σορβόννη.και είναι καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο διδάσκει από το 1981. Από το 2007 διδάσκει δωρεάν, σε όλη την Ελλάδα, κύκλους παγκόσμιας και ελληνικής Ιστορίας και τα μαθήματά της τα έχουν παρακολουθήσει δεκάδες χιλιάδες άτομα. Έχει συγγράψει και επιμεληθεί έξι βιβλία Ιστορίας, ενώ έχουν δημοσιευθεί άρθρα της και συμβολές της σε επιστημονικά συνέδρια και περιοδικά Ιστορίας, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013 τιμήθηκε με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας εις μνήμην Β. Ξανθόπουλου – Στ. Πνευματικού. Διαβάζοντας πολλές από τις ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις της, ξεχωρίσαμε τις σκέψεις της για την παιδεία στην Ελλάδα και πιστεύουμε ότι αξίζει να διαβαστούν.

Η Μαρία Ευθυμίου μιλά για την παιδεία

«Στην Ελλάδα αλλάζουμε, υποτίθεται, το εκπαιδευτικό σύστημα πολύ συχνά. Κάτι που προφανώς δεν έχει νόημα. Πρόκειται για εθνική κωμωδία, γιατί όλοι γνωρίζουν πως κάθε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» είναι τραγικά εφήμερη. Και, εξ αυτού, άνευ ουσίας. Και στο εξωτερικό, πάντως, τα εκπαιδευτικά δεδομένα επανεξετάζονται – κατά καιρούς. Σε εμάς, βέβαια, όλα είναι δραματικά εφήμερα. Το μόνο σταθερό είναι η διαρκής πτώση. Αλλά έχουμε, πλέον, συνηθίσει ως κοινωνία να ωθούμαστε προς όλο και μεγαλύτερο χάος και καταστροφή. Και είμαστε, μάλιστα, ήρεμοι μπροστά στο κακό αυτό. Σαν έτοιμοι από καιρό…».

«Η εκπαίδευση, όπως όλα στη ζωή, είναι θέμα έρωτα. Δεν είναι θέμα κανενός νόμου και καμιάς μεταρρύθμισης. Αν δεν είναι ο δάσκαλος ερωτευμένος με αυτό που κάνει, το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, μηδενικό έως αρνητικό. Με τη λέξη “έρωτας” εννοώ αυτό που κάνεις να σε αφορά. Με πάθος. Με πόνο. Να κοιτάς τον μαθητή στα μάτια και να σε αφορά αν θα μάθει αυτό που του διδάσκεις. Ο δάσκαλος, εξάλλου, δεν μεταφέρει μόνον εγκύκλια γνώση στον διδασκόμενο. Μεταφέρει έναν ολόκληρο κόσμο, μια και η εκπαίδευση είναι άφατη μεταφορά χυμών, μεταφορά ήθους, μεταφορά στάσης ζωής. Δεν είναι διανοητική κατασκευή. Συζητούμε, κάθε τρεις και λίγο, για το πυροτέχνημα των εκάστοτε δήθεν “αλλαγών” και “μεταρρυθμίσεων” μόνο και μόνο για να μην επιστρέψουμε στην αρχή των πραγμάτων. Και η αρχή των πραγμάτων είναι να αγαπάς – τον άλλο, την κοινωνία, τη δουλειά σου, τη ζωή. Να νοιάζεσαι. Και να είσαι έτοιμος να δοθείς με όλες σου τις δυνάμεις και τις δεξιότητές σου σε αυτό. Κάτι που πολλοί έχουμε ξεχάσει. Και βολευόμαστε σε αυτό».
“Ως προς το θέμα της παιδείας στην κοινωνία έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν, μάθουν δεν μάθουν. Εχουμε ένα απίθανο ποσοστό αριστούχων παγκοσμίως. Καμία σύγκριση με παλαιότερα. Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα. Μετά το 1980 αποφασίσθηκε το κλίμα αυτό προκειμένου «να μην επιβαρυνθεί η ψυχή των παιδιών». Είναι κι αυτό άλλη μία έκφανση της δήθεν «αριστερής» πλευράς μας. Δηλαδή, του τίποτα”.

“Βέβαια, όπως σε όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια, όπως και σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, δίπλα στους “εκπαιδευτικούς” και τους “μαθητές” που απλώς διεκπεραιώνουν και αδιαφορούν για τη δουλειά τους, γίνονται και πράγματα καταπληκτικά από μεμονωμένους, αφιερωμένους, φωτισμένους ανθρώπους. Τους οποίους λίγοι τιμούν, λίγοι επαινούν και πολλοί περιγελούν. Ενώ αυτοί, αταλάντευτα, συνεχίζουν το φωτεινό έργο τους”.

“Παλαιότερα, π.χ., μέχρι τη δεκαετία του 1980, το δημόσιο σχολείο της κάθε ελληνικής γειτονιάς ήταν σχολείο σκληρής εργασίας και απαιτητικότητας. Βάζοντας τους πραγματικούς βαθμούς, επαινώντας, προβιβάζοντας, αφήνοντας μετεξεταστέους, περνούσε το μήνυμα στον μαθητή ότι το να εργάζεται και να αποδίδει στο σχολείο είναι η δουλειά του. Και ότι η δουλειά είναι κάτι που τιμούμε και υπηρετούμε με αφοσίωση και στόχο. Για το οποίο, αναλόγως, είτε επαινούμεθα είτε μας ζητείται να ξαναπροσπαθήσουμε. Αντιθέτως, εμείς, τα τελευταία 40, περίπου, χρόνια, καθώς δημιουργήσαμε μια κοινωνία παρασιτική, χωρίς αξίες, χωρίς ηθικές αρχές και απαιτητικότητα, οδηγήσαμε και την Παιδεία μας σε αντίστοιχους δρόμους και πρακτικές. Από εκεί και τα εύκολα Α στο δημοτικό και τα 19 και 20 στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Η δημιουργία πλήθους “αριστούχων” δίνει κακό εφαλτήριο στους μαθητές, ετοιμάζει το έδαφος για κακούς πολίτες. Γιατί επιβραβεύει την έλλειψη προσπάθειας. Έτσι, πολλοί νέοι που βγαίνουν από ένα τέτοιο σύστημα δεν έχουν συναίσθηση των εννοιών της εργατικότητας, της υπευθυνότητας, του ορίου, της συστηματικής δουλειάς για την επίτευξη ενός στόχου. Δημιουργήσαμε δούλους τού τίποτα. Γιατί ελευθερία δεν είναι η ασυδοσία. Είναι η έννοια του μέτρου, της εσωτερικής πειθαρχίας, του ορίου ως προς τον εαυτό σου και τους άλλους”.

Οι σημαντικοί σταθμοί της Μαρίας Ευθυμίου

1955

Γεννήθηκε στη Λάρισα.

1962

Εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα.

1977

Πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

1981

Ξεκίνησε να διδάσκει Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

1982

Γεννήθηκε ο πρώτος γιος της.

1984

Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στη Σορβόννη. Γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της.

2013

Ελαβε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη Β. Ξανθόπουλου – Στ. Πνευματικού.

Μια πολύ καταξιωμένη γυναίκα που φάνηκε από μικρή ότι οι γνώσεις της ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις της στον Μάρκο Καρασαρίνη και στον Νότη Παπαδόπουλο

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω μέχρι και την τελευταία τελεία με τον διαπρεπή αν και αμφιλεγόμενο δικηγόρο Αλέξη Κούγια. Αναφέρομαι στη δήλωση που έκανε σχετικά με την υπόθεση που απασχολεί εδώ και βδομάδες το πανελλήνιο.  
Με ανακοίνωσή του, ο Αλέξης Κούγιας ζητά παρέμβαση της Ένωσης Δικαστών – Εισαγγελέων, της Ένωση Εισαγγελέων, της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων και της Ολομέλειας των δικηγορικών συλλόγων της Ελλάδος για την "ανθρωποφαγία" στην οποία όπως καταγγέλλει επιδίδονται τα ΜΜΕ κατά της φερόμενης ως παιδοκτόνου.

Ειδικότερα, αναφέρει:
"Περιμένω, ειδικά τις δύο τελευταίες ημέρες, πότε η Ένωση Δικαστών – Εισαγγελέων, η Ένωση Εισαγγελέων, η Ένωση Ελλήνων ποινικολόγων, η Ολομέλεια των δικηγορικών συλλόγων της Ελλάδος να κάνουν έστω, για τα μάτια του κόσμου, μια παρέμβαση, έστω μια διαμαρτυρία για την ανθρωποφαγία των ΜΜΕ, την κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητος, την κατάργηση κάθε συνθήκης δίκαιης δίκης στην υπόθεση της φερόμενης ως παιδοκτόνου, Ρούλας Πισπιρίγκου.

Παρατηρώ κάθε ημέρα, όλα τα ΜΜΕ και διερωτώμαι αν είμαι δικηγόρος σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν είμαι σε κάποια χώρα – οπερέτα – δικτατορία της κεντρικής Αφρικής, της Νοτίου Αμερικής και της Άπω Ανατολής.

Διερωτώμαι εάν στην Ελλάδα λειτουργεί η αστυνομία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη για να κατοχυρώνουν τα ατομικά δικαιώματα όλων των πολιτών και τη δημοκρατία ή λειτουργούν ειδικά σε περιπτώσεις πτωχών, ανυπεράσπιστων κατηγορουμένων για εγκλήματα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή αγράμματων και ανεύθυνων πολιτικών.

Με εκπλήσσει αυτός ο διαγωνισμός του ποιος θα προκαταδικάσει μια κατηγορουμένη που αρνείται την ενοχή της χωρίς να διαμαρτύρεται κανένας.

«Δημοσιογράφοι», παρουσιαστές πρωινών εκπομπών, ντετέκτιβ της κακιάς ώρας, πρώην αστυνομικοί, συνδικαλιστές αστυνομικοί, ιατροδικαστές, ψυχίατροι και αγράμματοι δικηγόροι που δεν έχουν πατήσει σε ποινικό δικαστήριο, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗ
ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ έχουν προκαταδικάσει στην Ελλάδα του 2022 μια συνάνθρωπό μας, την οποία δεν τολμούν να υπερασπιστούν και παραιτούνται ακόμη και οι δικηγόροι που ανέλαβαν την υπόθεση.

Αυτός ο κανιβαλισμός και η υποκρισία πρέπει να τελειώνουν σήμερα και η κυρία κατηγορουμένη θα πρέπει να έχει κάθε προστασία από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και την καλύτερη υπεράσπιση, εάν θέλουμε να είμαστε πράγματι η Ελλάδα που δίδαξε στον κόσμο τον νομικό πολιτισμό".


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν ανακοίνωσε στο προφίλ του στο Instagram ότι πρέπει να εξεταστεί το ευρύτερο πλαίσιο της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία και ότι θα πρέπει να εξεταστεί ψύχραιμα.

«Ανάμεσα στην υστερία των δυτικών ΜΜΕ που ουρλιάζουν για τον «αιματοβαμμένο δολοφόνο» του Πούτιν και παραλείπουν βασικά στοιχεία, το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε όλο το φάσμα του τι συμβαίνει και, κυρίως, να σκεφτόμαστε νηφάλια», έγραψε ο Αμερικανός σκηνοθέτης στο Instagram. Πρόσφερε επίσης στους οπαδούς του σε αυτό το κοινωνικό δίκτυο μερικούς συνδέσμους για να τους βοηθήσει να δουν μια πιο νηφάλια ανάλυση…

Ο σκηνοθέτης ανέφερε τέσσερα κείμενα που θεωρεί ειλικρινείς αναλύσεις της κατάστασης στην Ουκρανία: «Η Ουκρανία συρρικνώνεται ξανά» του Αυστραλού διπλωμάτη Τόνι Κέβιν, που δημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου, «Η κατανόηση του Πούτιν για την Ουκρανία είναι το κλειδί για αυτή την κρίση.» (Κατανόηση της αφήγησης του Πούτιν σχετικά με την Ουκρανία είναι το κλειδί για αυτή την κρίση) από τον αρθρογράφο του Guardian Jonathan Steele, που δημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου, “Όσα ισχυρίζεται ο Πούτιν είναι οι αιτίες και οι στόχοι της ρωσικής στρατιωτικής δράσης” από τον δημοσιογράφο Joe Loredge, που δημοσιεύτηκε στις 24. Φεβρουαρίου και το άρθρο της Caitlin Johnstein “12 Σκέψεις για την Ουκρανία» που δημοσιεύτηκε στις 24 Φεβρουαρίου.

Σε ένα από τα κείμενα, ο Τόνι Κέβιν, Αυστραλός διπλωμάτης και πρώην πρεσβευτής στην Πολωνία και την Καμπότζη, ισχυρίζεται ότι η Ουάσιγκτον και το Κίεβο αντέδρασαν μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Ντόνετσκ και του Λουγάνσκ και αφού η Ρωσία δεσμεύτηκε να τους “προστατεύσει” από την Ουκρανία. Τότε δεν λάμβαναν υπόψη τα συμφέροντά τους.

Στη συνέχεια, ο Κέβιν ισχυρίζεται ότι ο Πούτιν έχει επανειλημμένα αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας τα τελευταία 30 χρόνια και επιδιώκει συνεχώς δύο πράγματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου – αξιοπρεπείς σχέσεις καλής γειτονίας που βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό και ασφάλεια και πλήρη δικαιώματα για περισσότερο από το 50 τοις εκατό των Ουκρανών που μοιράζονται τη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό με την Ρωσία. Μεταξύ αυτών των δικαιωμάτων είναι το δικαίωμα συμμετοχής στη διαμόρφωση της ουκρανικής πολιτικής και προτεραιοτήτων ασφάλειας.

Ο Κέβιν, ωστόσο, ισχυρίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν «Ουκρανούς Ναζί» από το 2013, που λέει ότι είναι πολλοί, προκειμένου να κάνουν την Ουκρανία μονοπολιτισμική, στρατιωτικοποιημένη και εχθρική προς τη Ρωσία.

«Ακριβώς επειδή ο Πούτιν ισχυρίζεται αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλήθεια», έγραψε στο άρθρο ο Αυστραλός διπλωμάτης.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

«…Σαν ηβγήκαμε στη Μυτιλήνη, μας ηδιώξανε από το λιμάνι, γιατί αμποδίζαμε, αλλά και πού να πάμε; Πααίνετε, λέει, στην πλατεία. Ηκάτσαμε σε μια πλατεία ούλοι μαζί και περιμέναμε, μα κανένας δεν ήξερε τι.
Μας είπαν στη μέση της πλατείας να καθίσομε, γιατί γύρω είχενε μαγαζιά και σπίτια κι αμποδίζαμε τσι δουλειές ντως, μα το βράδυ ήπιασε μια βροχή! Ήρθενε κείνη η ταλαιπωρία μας ούλη να την πληρώσουν οι Μυτιληνιοί.
- Σηκωθείτε, μωρ’ σεις, να πάμε κάτω από κείνο το μαγαζί που ‘ναι ‘πό πάνω σκεπαστό κι όποιος μπορεί ας μας διώξει, είπε η μάνα μου κι ας κοντάγαμε να αντιμιλήσουμε!
.
Η μάνα μου και πέντε εμείς τα παιδιά και οι τέσσερις αδελφές της, οι δυο γιαγιάδες μας, μια
η ξαδελφούλα μας και ένα το ψιμάκι, σύνολο δεκατέσσερις και ένας ο παππούς δεκαπέντε.
Ο παππούς ο δόλιος με τη μαγκούρα κούτσα κούτσα είχε αντέξει, γιατί ήταν ο μοναδικός άντρας κι ηθάρρειε πως μας προστάτευε. Ηπήαμε απέναντι στο μαγαζί κι η μάνα μάς στρίμωξε ούλους κοντά στον τοίχο να μη βρεχούμαστε.
Ε, να δεις χαρά που ‘καμε ο μαγαζάτορας, μόλις μας είδ’ απ’ όξω!
- Δε σας είπαν στη πλατεία; Τι μου ‘ρθατε ‘δώ πέρα και μου κλείσατε το μαγαζί και τη βιτρίνα;
Είχενε κι άλλα να μας πει, μα βούτηξε η μάνα μας τη μαγκούρα του παππού και δεν ηπρόλαβε.
- Με βλέπεις πώς σε κοιτώ; Πάαινε μέσα,
μη σου κατεβάσω τα τζάμια και δεν έχεις καθόλου βιτρίνα, του ‘κανε η αθεόφοβη!
Δυο ή τρεις μέρες ‘κειδανάς τη βγάλαμε, μέχρι που ‘φεραν τσι σκηνές του στρατού και τσι στήσανε στην πλατεία. Εμείς επειδή είμαστε και πολλοί, μας ηδώκανε μια πελώρια. Εκειδά μέσα δεν θυμάμαι πόσο καιρό ηκάτσαμε, πάντως είχε χειμωνιάσει. Κάθε βράδυ που μας ηβάζανε για ύπνο, εγώ κρυφοκοιτούσα τσι μεγάλοι είντά ‘καμαν. Ησκαλίζανε κείνο τον τενεκέ με τ’ αλεύρι κι ηβγάζανε από μέσα λιρίτσες για να ψωνίσουν να φάμε την άλλη μέρα. Στη μαύρη αγορά ακόμα και το ψωμί μάς το ηπουλούσανε οι Μυτιληνιοί, χώρια που ημαζεύγανε τα παιδιά τους να μην παίξουνε μαζί μας!…
.
Ένα βράδυ ‘κειδά που ηκοιμούμαστε μέσα
στη σκηνή, ήκουσα φωνές κι ηξύπνησα. Είχανε ξυπνήσει ούλοι, μικροί και μεγάλοι μέσα στη σκηνή, μα κείνη πού φώναζε μέσ’ στη νύχτα ήτονε όξω απ’ τη σκηνή, η γιαγιά μου, η μάνα τση μάνας μου. Σήκωσα κείνον τον μπερντέ τση σκηνής πίσω από το κεφάλι μου και την είδα τη γιαγιά μου με τα χέρια της σα χωνί στο στόμα της να φωνάζει στο βρόντο μέσα στη νύχτα.
- Καλέ, ένας Χριστιανός, καλέ, η κόρη μου αιμορραεί, καλέεεε!!!
Η πλατεία ένα γύρο είχενε μαγαζιά και σπίτια δίπατα το ένα δίπλα στ’ άλλο. Ούτε ένα παράθυρο δεν ήνοιξε! Η μάνα μας τ’ ανάσκελα ήκλαιγε
κι η άλλη μου η γιαγιά, η κωφάλαλη, μούγκριζε.
Μήδε πανιά δεν είχαμε πια να τση βάλουνε! Ούλα μας
τα μισοφόρια τα είχαμε σκίσει από κάτω, να
τα βάζουμε στο εψιμάκι, που με τη σούρντιση που
το ‘χε πιάσει, δεν το προλαβαίναμε.
.
Η θεια μου η λεχώνα μάς ηκαθησύχαζε εμάς
τα μικρά να κοιμηθούμε. Μα πού να κοιμηθούμε
μ’ εκείνη τη φασαρία! Ήρθανε απ’ τσι διπλανές σκηνές μια Κουρούπαινα, μια Λαθουρίτσα και μιαν άλλη. Τότε ήκουσα πως η μάνα μας, που ήταν έγκυος, ήχασε το παιδί. Από κείνη τη νύχτα αρχινήσαμε να μετρούμε τσι πεθαμένοι μας
στην Ελλάδα, γιατί οι άλλοι ήταν αιχμάλωτοι. Εκείνους δεν τους κλαίγαμε, γιατί νομίζαμε πως θα γυρίσουν. Τρεις άντρες και δεν ηγύρισε κανένας, ο πατέρας μας, ένας αδελφός της μάνας μας και ο άντρας της θειας μου της λεχώνας.
Στη Θεσσαλονίκη μετά που μας ηπήγανε, ηβράχηκε το Γιωργάκι μας και το χάσαμε από πνευμονία.


- Aπό το βιβλίο «Μετά τα Αλάτσατα.
Οι Αλατσατιανοί ανά τον Κόσμο»
των Κωνσταντίνου Γκαρμάτη και της Μαριάννας Μαστροσταμάτη.


George Gazepidis



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

«Εθελοντής ενός δικαιότερου κόσμου, 
για το οποίο πρόσφερε τη ψυχή του»

Nικηφόρος Βρεττάκος

Στη βιοπάλη

Σαν σήμερα, γεννήθηκε πριν 110 χρόνια ο Δημήτρης Μπαλάσογλου στην Αγία Κυριακή Γιάλοβας στις νότιες ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά. Προσφυγόπουλο στην Ελλάδα με την Μικρασιατική Καταστροφή, η πτώχευση της οικογένειας του τον ανάγκασε σε ηλικία 10 ετών να δούλεψει σκληρά.
Λαντζέρης, λούστρος, εργάτης στα τούβλα σε χωριά της Αλμωπίας και τα καλοκαίρια γκαρσόνι σε 2 καφενεία στα Λουτρά της Αιδηψού όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Κραυγή στα πέρατα.» 
Αλλά πάνω απ’όλα, ήταν ποιητήςκαι πήρε το καλλιτεχνικό όνομα Μενέλαος Λουντέμης. 
Η πολιτική του δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και η στράτευσή του στον αγώνα του λαού του στοίχησε, μαθητής της Δ’ Γυμνασίου, την αποβολή απ όλα τα Γυμνάσια της Ελλάδας και τη στέρηση της εγκύκλιας μόρφωσης που τόσο πολύ λαχταρούσε. Δεν χάρηκε την απόκτηση πτυχίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που ονειρευόταν.

«Tα πλοία δεν άραξαν»

Στο Βόλο, ο νεαρός Λουντέμης αναζήτησε το 1936 δουλειά ως υπάλληλος στο γραφείο του αείμνηστου δικηγόρου Γιώργου Κ. Αβτζή. Στην οδό Κοραή, νύχτες ολόκληρες, έγραψε και δακτυλογράφησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων «Τα πλοία δεν άραξαν» που έμελλε να του χαρίσει το A’ Κρατικό Βραβείο πεζογραφίας. Ακούραστος και με περιφρόνηση στις στερήσεις, η φτώχεια, η ανέχεια ενδυνάμωναν τον λογοτέχνη. Στην Κατοχή, ο Λουντέμης πήρε ενεργό μέλος στην Εθνική Αντίσταση από τη θέση του Γραμματέα της οργάνωσης διανοούμενων του ΕΑΜ.

Εξορία

Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1947 για την πολιτική του δράση στο λαϊκό κίνημα. Αλλά, η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ’αυτoύ, εξορίστηκε για 11 χρόνια διαδοχικά σε Ικαρία, Σάμο, Μακρόνησο, ΑήΣτράτη. Από το στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στο κολαστήριο της Μακρονήσου γράφει το 1947 στον ποιητή Ναζίμ Χικμέτ που ζει τη δίκη του κόλαση μέσα στο μπουντρούμι της Κωνσταντινούπολης: « … Ναζίμ, ομοθάνατε αδελφέ μου, η φυλακή μας είναι ξέσκεπη εδώ. Γκρεμότοπος που τον ζώνει ολοτρόγυρα η πίσσα.»
Στο βιβλίο του «Οδός Αβύσσου αριθμός 0», ο Λουντέμης μαρτυράει «Εκείνο το βράδυ, σώπαιναν οι λύκοι διότι ούρλιαζαν άνθρωποι», μια κραυγή κατά των φρικτών βασανιστηρίων που υπέστησαν χιλιάδες πολιτικοί εξόριστοι που πίστευαν σε ένα καλύτερο κόσμο. Την ίδια εποχή, εξορίστηκαν στη Χίο η σύζυγος του Έμυ και η ηλικίας μόλις 3 χρόνων κορούλα τους. Η Μυρτώ είχε γεννηθεί στην Αθήνα, εκείνο το ηρωϊκό Δεκέμβρη του 1944, κάτω από τις βόμβες των εισβολέων του άγγλου στρατηγού Σκόμπυ που στήριζαν τον αγγλοκουβαλημένο υποτελή Πρωθυπουργό Γεώργιο Α. Παπανδρέου. Τον ίδιο μήνα, ο Λουντέμης εκφράζεται κριτικά για τη στάση που κράτησε η Σοβιετική Ένωση στα Δεκεμβριανά. Tο εξόριστο κοριτσάκι του στο νησί Τρίκερι θυμάται συγκινητικά ο εξόριστος ποιητής από τη μαρτυρική Μακρόνησο όταν, το 1949, γράφει το ποίημα του «Καλημέρα τριανταφυλλάκι.» Με την τετραλογία του Μέλιου, αλλά και με τόσα άλλα αριστουργήματα, οΛουντέμης ήταν, είναι και θα είναι ο συγγραφέας της παιδικής μας ψυχής.

Δίκη, ξανά εξορία, επαναπατρισμός

Επί Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή (1956-1959) έγινε στην Αθήνα η δίκη κατά του Λουντέμη, τότε εξόριστος στον ΆηΣτράτη, σχετικά με τα περιεχόμενα του βιβλίου του «Βουρκωμένες Μέρες». Αυτόχαρακτηρίστηκε από την Ασφάλεια και την Εισαγγελία «αντεθνικό, επαναστατικό και αποτελεί προπαρασκευαστική πράξη εσχάτης προδοσίας.» 
Κατά τη διάρκεια της 18χρόνης εξορίας του στη Ρουμανία, από το 1958 μέχρι το 1976 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Στο Βουκουρέστι έγραψε 30 βιβλία και αγαπήθηκε και από το ρουμάνικο κοινό. Έφερε την Ελλάδα στη ξενιτιά και την έκανε βιβλίο. Αφού επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια το 1976 με την βοήθεια του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Μαύρου, του εκδότη της «Ελευθεροτυπίας» Χρήστου Τεγόπουλου και πλήθους δημοκρατών συγγραφέων, επέστρεψε στη πατρίδα από την εξορία στη Ρουμανία. Στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού ήταν όλοι τους εκεί, χιλιάδες λαού, δημοκράτες, νέες και νέοι, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, για να τον καλωσορίσουν. Έτσι, όπως του άξιζε.


Η Ελλάδα φτωχότερη

Έγραφε ο ίδιος σε ποίημα του: «Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης, ένας αποσταμένος περπατητής που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς, να ακούσει το τραγούδι των γρύλων. Κι αν θέλεις, έλα να το ακoύσουμε μαζί.» O μεγάλος συγγραφέας της κοινωνικής αδικίας, ο εκφραστής του μόχθου του μεροκαματιάρη, ο ποιητής του έρωτα μας αποχαιρέτησε τούτο το μήνα πριν 45 χρόνια από ανακοπή καρδιάς στο τιμόνι του αυτοκινήτου του στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Ο δικός μας Μαξίμ Γκόρκι μας άφησε όμως πλουσιότερους πνευματικά και δυνατότερους πολιτικά για να κατανοήσουμε και να αντισταθούμε στη καταπίεση, στην αδικία που βιώνουμε καθημερινά. Οι κοινωνικές ανισότητες εκτινάχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 45 χρόνια με το, πολιτικά σχεδιασμένο από την άρχουσα τάξη, ξεπούλημα της χώρας μας στους ξένους και στα αρπακτικά τους ταμεία που ακολούθησε την ισοπέδωση της εργατικής και μεσαίας τάξης.

Σ’αυτά τα 45 χρόνια, επτά πρωθυπουργοί μας με πτυχία και μεταπτυχιακά από υποτίθεται τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου (Harvard, Tufts, London School of Economics και ΕΜΠ) κατόρθωσαν να ρίξουν την Ελλάδα στα βράχια, πέταξαν το λαό στην ανεργία και διώξανε τα νιάτα στη ξενιτιά.


« Ένα παιδί μετράει τ άστρα»

Φαναράκια ελπίδας για μια καλύτερη, δημοκρατική, ελεύθερη, ανεξάρτητη Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη, μερικά από τα 45 βιβλία του Λουντέμη κοσμούν σήμερα οικογενειακές και δημόσιες βιβλιοθήκες. T’άστρα που μετρούσε ο μικρός ήρωάς του, ο Μέλιος, είναι δικά του. Μας φωτίζουν το δρόμο για ένα ανθρώπινο, δικαιότερο, ειρηνικό και βιώσιμο μέλλον. Με ιδανικά, κοινωνικές αξίες, κοινωνική παιδεία, αγώνα για αξιοπρεπή ζωή, δουλειά, μόρφωση και πολιτισμό για όλους, ισότητα και αλληλεγγύη.

Για μια ανθρωπότητα χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.


Kαλά Νερά Πηλίου, 14 Γενάρη 2022

του Ντίνου Βαρδάκη - e-thessalia.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Ο Δ. Σιμόπουλος, αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου σε μια συγκλονιστική συνέντευξη μιλά για τη μάχη με τον καρκίνο, το συμπάν, το "ιερό δισκοπότηρο" και το "χρυσό μετάλλιο" που δίνει στον εαυτό του.

«Εγώ είμαι Επικούρειος. Ο Επίκουρος έλεγε ότι ο θάνατος είναι εκεί που βρίσκεται. Όσο είναι μακριά μας, δεν μας ενδιαφέρει. Αν επέλθει ο θάνατος, πάλι δεν μας ενδιαφέρει, γιατί εμείς θα έχουμε φύγει. Δεν υπάρχει πρόβλημα με μια τέτοια φιλοσοφία», τόνισε ο αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, Διονύσης Σιμόπουλος, ο οποίος έδωσε μια συγκλονιστική δίωρη και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Η σωστή ώρα» με τον Μάκη Προβατά και τη Νατάσα Μπαστέα.


Μεταξύ άλλων, έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα για το σύμπαν και αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες και γαλαξίες, μίλησε για το «ιερό δισκοπότηρο» της Αστροφυσικής, μίλησε για την πιο εντυπωσιακή ανακάλυψη της επιστήμης του στην οποία ο ίδιος δίνει το «χρυσό μετάλλιο» και εξήγησε τους λόγους για τους οποίους γνωστοποίησε τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο.

«Δεν το ανακοίνωσα για να με λυπηθεί κανείς - εδώ δεν λυπάμαι εγώ τον εαυτό μου - αλλά βοηθήθηκε κόσμος. Δεν ξέρω που είναι ο φόβος», είπε, σημειώνοντας ότι ακολούθησε τις πιεστικές παροτρύνσεις δυο φίλων του γιατρών, οι οποίοι του ζήτησαν να δημοσιοποιήσει την περιπέτειά του, προκειμένου – επειδή είναι γνωστός - να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. «Σε αυτά τα 3 χρόνια που έχουν περάσει, έχω πάρει μηνύματα από ανθρώπους από όλη Ελλάδα που έχουν βοηθηθεί. Οπότε για αυτό και μόνο άξιζε», δήλωσε. «Ο καρκίνος στο πάγκρεας είναι πάρα πολύ δύσκολος. Όταν μου ανακοινώθηκε από τους γιατρούς, σκέφτηκα ότι θα έχω 2-3 μήνες ζωής, το πολύ. Ο γιατρός μου είπε αν δεν κάνω τίποτα θα ζήσω 6 μήνες, και αν κάνω αυτά που πρέπει θα ζήσω παραπάνω. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε, κι εγώ ακόμα ζω και βασιλεύω και πιστεύω ότι θα δω και την τέλεια ανακαίνιση του πλανηταρίου το 2023», επεσήμανε.

Ερωτηθείς για το πού θα έδινε ο ίδιος το «χρυσό μετάλλιο» της πιο εντυπωσιακής ανακάλυψης στην επιστήμη της Αστροφυσικής, ο κ. Σιμόπουλος είπε ότι θα το έδινε στην απρόσμενη ανακάλυψη του 1998, ότι το σύμπαν διαστέλλεται επιταχυνόμενο, δηλαδή, αντί να επιβραδύνεται, επί 6-7 δισεκατομμύρια χρόνια έχει πατήσει «γκάζι» και αυτό έχει πολλές επιπτώσεις και για το μέλλον, για το πού πάει το σύμπαν. «Το σύμπαν έχει ηλικία 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, και βρισκόμαστε ακόμη στα πρώτα βήματα, στην άνοιξη. Αν παίρναμε τη ζωή ενός ανθρώπου και τη μεταφέραμε στη διάρκεια της ζωής ενός σύμπαντος, βρισκόμαστε στο πρώτο μικροδευτερόλεπτο της ύπαρξης του σύμπαντος, παρά το ότι έχουν περάσει σχεδόν 14 δισεκατομμύρια χρόνια. Έχουμε ακούσει το πρώτο κλάμα του μωρού», ανέφερε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι «από το 1965 μέχρι σήμερα, οι γνώσεις μας για το σύμπαν έχουν αυξηθεί κατά 1,2 δισεκατομμύρια φορές».

«Οι γνώσεις που έχουμε για το σύμπαν, είναι απειροελάχιστες. Γνωρίζουμε ότι αποτελείται από περίπου από 1 τρισεκατομμύριο γαλαξίες και κάθε ένας αποτελείται από 100 - 200 δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα, και όλα αυτά που βλέπουμε, αποτελούν το 5% των συστατικών του σύμπαντος. Γιατί το 26% είναι από υλικά που βλέπουμε ότι υπάρχουν, αλλά δεν ξέρουμε από τι αποτελείται. Επίσης, η επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος οφείλεται σε μια ενέργεια που δεν ξέρουμε τι στο καλό είναι, το ονομάσαμε «σκοτεινή ενέργεια» και αποτελεί το 69% των συστατικών του σύμπαντος. Δηλαδή το 95% των συστατικών του σύμπαντος μας είναι άγνωστο. Οπότε δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για το σύμπαν», παραδέχθηκε ο αστροφυσικός.

Αναφορικά με το ποιο θεωρεί ως «ιερό δισκοπότηρο» της Αστροφυσικής, επεσήμανε ότι «θα ήθελα πριν φύγω από το μάταιο τούτο κόσμο, να έχω μια απάντηση για το τι είναι αυτό που ονομάζουμε «Σκοτεινή ύλη» ή «Σκοτεινή Ενέργεια», να μάθουμε δηλαδή το 95% του σύμπαντος».

Ο κ. Σιμόπουλος ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να αποκλείει κανείς την ύπαρξη ζωής και την εξέλιξη αυτής της ζωής σε λογικά όντα, σε τεχνολογικά ανεπτυγμένους διαστημικούς πολιτισμούς και κάπου αλλού στο σύμπαν.

«Αν στείλουμε ένα μήνυμα σε έναν άλλο διαστημικό πολιτισμό θα χρειαστεί να φτάσει το μήνυμα 2.000 χρόνια και άλλα 2.000 χρόνια να μας απαντήσουν. Δεν ξέρουμε πώς θα αντιμετωπίσει ο ανθρώπινος παράγοντας μια διαπίστωση ότι δεν είναι μόνος του στο σύμπαν», είπε χαρακτηριστικά, λέγοντας πώς ο ίδιος θεωρεί ως πιο πιθανή έκφανση των εξωγήινων τη φιγούρα του Ε.Τ, στην ομώνυμη ταινία, «παρά όλα τα άλλα τέρατα, στις ταινίες του Χόλυγουντ».

Ο ίδιος αποκάλυψε ότι αγαπημένη μου ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, λόγω του Κιούμπρικ, και του Άρθουρ Κλαρκ, λέγοντας μάλιστα ότι την είδε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1968, στο μήνα του μέλιτος στο Μαϊάμι. Πρόσθεσε, δε, ότι ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου του είχε πει για τη μουσική στην ταινία Blade runner, ότι δεν δημιουργεί αυτός τις μουσικές, αλλά «οι μουσικές προϋπάρχουν εκεί έξω και εγώ είμαι ένα είδος μέσου, το οποίο υλοποιεί αυτές τις μουσικές».

Επίσης, ο κ. Σιμόπουλος συμβούλευσε τους νέους να αγαπούν το επάγγελμά τους και να το κάνουν καλά. «Ο καθένας κάνει το επάγγελμά του χόμπι, αν το αγαπά πολύ. Ακόμα και αν έβαφα παπούτσια θα ήθελα να είμαι ο καλύτερος βαφέας. Αυτό συμβουλεύω τα παιδιά μου και τους νέους», υπογράμμισε.

πηγή: news247

Παρακολουθήστε την ενδιαφέρουσα ομιλία του κ. Σιμόπουλου στο συνέδριο Επικούρειας Φιλοσοφίας πρόπερσι πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο. Θέμα του: οι πολλαπλοί κόσμοι του Επίκουρου στο Σύμπαν.

Διονύσης Σιμόπουλος - Επίκουρος και Πολλοί Κόσμοι στο Σύμπαν



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ήταν 9 Οκτωβρίου του 1967, όταν η είδηση του θανάτου του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα έκανε το γύρο του κόσμου....

Ο γιατρός από την Αργεντινή, παραμένει ακόμη και σήμερα σύμβολο εξέγερσης και αυταπάρνησης και ακόμη και όσοι διαφωνούσαν με τις κομμουνιστικές του ιδέες αναγνώρισαν την ακεραιότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας που τον διέκρινε. Ο Ερνέστο Γκεβάρα εννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928.

Η οικογένεια του ήταν ευκατάστατη αλλά αρκετά φιλική προς τις προοδευτικές ιδέες. Σε μικρή ηλικία παρουσίασε έντονα συμπτώματα άσθματος και αυτός ήταν ο λόγος που δεν φοίτησε κανονικά στο σχολείο αλλά έμαθε να γράφει και να διαβάζει από τη μητέρα του. Σύμφωνα με τον πατέρα του, «όταν έγινε δώδεκα χρονών κατείχε μία παιδεία που αναλογούσε σε έναν νέο δεκαοκτώ ετών, ενώ η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη από κάθε είδους βιβλία περιπέτειας και ταξιδιωτικά μυθιστορήματα».


[Ο Che σε ηλικία 22 ετών (1951) ]

Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1953, χωρίς όμως να ακολουθήσει την κλινική πρακτική που απαιτούταν προκειμένου να είναι σε θέση να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Μετά την αποφοίτησή του από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στη Γουατεμάλα, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βολιβία, το Περού, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ. Στη διάρκεια του ταξιδιού του ήρθε σε επαφή με τις αριστερές ιδέες και συναντήθηκε με ένα ευρύ κύκλο εξόριστων και αριστερών διανοουμένων.

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γουατεμάλα σημάδεψαν βαθιά τον Γκεβάρα και η εμπειρία που αποκόμισε στη χώρα χαρακτηρίζεται ως σημείο πολιτικής καμπής για τον ίδιο. Στις αρχές Ιουλίου του 1955 συνάντησε για πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των «Moνκαντίστας», και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα της χάρης που του δόθηκε από τον Μπατίστα.



Στις 25 Νοεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα, ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma, από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου. Όταν έφευγε από την Κούβα το 1965, παραιτούμενος από τη θέση του υπουργού, ο Τσε Γκεβάρα έγραφε στον Φιντέλ Κάστρο : «άλλες χώρες του κόσμου ζητάνε τη συμβολή των σεμνών μου προσπαθειών». Στους γονείς του έγραφε ότι «ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνιστεί», ενώ άρχιζε το γράμμα του με τη φράση «νοιώθω και πάλι κάτω από τις φτέρνες μου το ανεβοκατέβασμα των πλευρών του Ροσινάντε», παρομοιάζοντας τον εαυτό του με τον Δον Κιχώτη (Ροσινάντε ήταν το όνομα του αλόγου του ήρωα του Θερβάντες).


[Ερνέστο Γκεβάρα και Ραούλ Κάστρο]

Αρχικά πήγε στην Αφρική για να πολεμήσει την αποικιοκρατία μαζί με τους εξεγερμένους λαούς της και το 1966 μετέφερε τον αγώνα του στα βουνά της Βολιβίας. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον Comandante. Oι αντάρτες του δεν κατάφεραν να προσελκύσουν τους φτωχούς Βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθειά του να φέρει την επανάσταση και στην Βολιβία κατέληξε σε αποτυχία. Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα, περικυκλώθηκε.

Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στη δεξιά κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Ιγκέρα.


[Το νεκρό σώμα του Τσε Γκεβάρα]

Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ (Félix Rodríguez), ο οποίος μετέφερε την πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα μετέβη ο ίδιος στη Λα Ιγκέρα. Μετά από μερικές ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε, στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Terán).


[Η φωτογραφία ήταν το μεγάλο χόμπι του Γκεβάρα]

«Ο Τσε έπεσε υπερασπιζόμενος την υπόθεση των φτωχών και των ταπεινών αυτής της γης», είπε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο που εκφώνησε στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα (18.10.1967), προσθέτοντας ότι «ξεχώρισε ως άνθρωπος ανυπέρβλητης δράσης, αλλά ήταν και άνθρωπος βαθυστόχαστος, με διορατική ευφυία και βαθιά μόρφωση».

Όμως, ο θαυμασμός στο πρόσωπο του Τσε δεν οφείλεται στο ότι υπήρξε μεγάλος θεωρητικός, ότι εκπροσωπεί τη σωστή «συνταγή» για την επανάσταση. Ο Τσε ακτινοβολεί και συνεγείρει συνειδήσεις, ως ηθικό πρότυπο ενός ασυμβίβαστου αγωνιστή και διεθνιστή της πράξης, που ενώνει την πολιτική και την ηθική.






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Παρακολουθείστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καθηγητού του Stanford κ. Γιάννη Ιωαννίδη *, την οποία παραχώρησε για την πανδημία στο κανάλι ΚΟΝΤΡΑ24.

Εκτός από την εντυπωσιακή καταγγελία σύμφωνα με την οποία δόθηκε εντολή από το Μαξίμου να "εξαφανιστεί", ανησυχία και θλίψη προκαλεί το γράφημα που καταδεικνύει την χειρότερη εβδομάδα, αυτή της 31ης εβδομάδας του Αυγούστου του '21 που εμφανίζει του περισσότερους "αθόρυβους" θανάτους στη χώρα λόγω του συνδιασμού πυρκαγιών, υψηλής θερμοκρασίας και κορονοϊού.

Ακόμη θα πρέπει να προσεχθεί η όξυνση στο Δημογραφικό πρόβλημα ης χώρας όπως καταγράφεται στις κάρτες που παρουσιάζει ο καθηγητής και τείνει σε συρρίκνωση της πατρίδας μας.

Και φυσικά αξίζει να αξιολογήσουμε την τεκμηριωμένη άποψη του κ. Ιωαννίδη για τα άχρηστα και επιβλαβή μέτρα που έλαβε η χώρα για την πανδημία. Προσέξτε την θέση του για την φτώχεια και τις συνέπειες στην Υγεία (κύρια την ψυχική) του Πληθυσμού.
Ακόμη σημειώστε για την αντίθετη γνώμη του και πως την τεκμηριώνει για την υποχρεωτικότητα που οδηγεί στην διάσπαση της κοινωνικής συνοχής.
Είναι σημαντικό το δίλλημμα που θέτει ανάμεσα σε "Ειδικούς" και τα Τεκμηριωμένα Δεδομένα, όπως τα αναφέρει ο διακεκριμένος Έλληνας επιστήμονας.
Παρακολουθήστε γιατί ντρέπεται στο εξωτερικό για τον διορισμό στη θέση του Υπουργείου Υγείας του Θάνου Πλεύρη και για τις θέσεις του για το ναζισμό.


 






* Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι Διευθυντής του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης του Stanford και κάτοχος της έδρας C.F. Rehnborg για την Πρόληψη Νοσημάτων στο Πανεπιστήμιο Stanford. Είναι επίσης καθηγητής Στατιστικής στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Stanford, ένας εκ των 2 Διευθυντών στο Κέντρο Μετα-ερευνητικής Καινοτομίας του Stanford, μέλος του Αντικαρκινικού Ινστιτούτου του Stanford και του Καρδιαγγειακού Ινστιτούτου.



 Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


"Δεν υπάρχουν λόγια για εδώ! Εδώ είναι να αγοράσεις καπέλο, να πας στην Τήλο να χτυπήσεις την πόρτα του κυρ Γιάννη Μανουσάκη, ετών 77 και να του το βγάλεις! Με μια βαθιά υπόκλιση, για το μεγαλείο του, για την καρδιά του τη μεγάλη, για τον συγκινητικό τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί.

Υπάρχουν καλοί άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή, αλλά συχνά δεν είναι αυτοί που νομίζουμε. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη που την ξοδεύεις στους ανθρώπους χωρίς αντάλλαγμα, σπάνια το βρίσκεις. Χάρισε το σπίτι του στο Ορφανοτροφείο Θηλέων, αγόρασε το εξάρτημα (6.700 ευρώ) και λειτούργησε ο τομογράφος στο νοσοκομείο της Ρόδου, έδωσε 37. 400 ευρώ και αγοράστηκαν δύο κρεβάτια εντατικής με όλο τον εξοπλισμό, κι έχει κι άλλα 10 χιλιάρικα που θα τα δώσει κι αυτά, «να πιάσουν τόπο στην υγεία»! Κι όλο βαθιά το χέρι στην τσέπη βάζει, για να πληρώσει το ενοίκιο κάποιου, τα φάρμακα κάποιου άλλου, αυτός ο παλιός ναυτικός που ζει από τη σύνταξη του ΝΑΤ, μαζί με τη σύζυγό του.

«Ήθελα τα χρήματα που μάζεψα από τη θάλασσα να πιάσουν τόπο, στο χώρο της υγείας», μου λέει. «Και το σπίτι μου, εδώ στο Μεγάλο Χωριό της Τήλου, το 2011 το δώρισα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ρόδου, με συμβολαιογραφική πράξη να ‘ρχονται τα παιδιά και να μένουν όταν πεθάνω. Έκανα με τέτοιο τρόπο τη συμβολαιογραφική πράξη, ώστε να μην βρεθεί κανείς να το πουλήσει, να το χαίρονται τα παιδιά, αφού δεν κάναμε δικά μας τέκνα».

-Ήσασταν ναυτικός σε μεγάλα καράβια! Δύσκολα τα βγάλατε τα χρήματα για να τα δωρίζετε τώρα!
-Ναυτικός στα ποντοπόρα πλοία, στους τρεις ωκεανούς: Ατλαντικό, Ινδικό, Ειρηνικό. Δεκαεπτά χρόνια. Ήμουνα α΄ μάγειρας. Κουρασμένος όμως θαλασσοδαρμένος, με την ψυχή στο στόμα ταξίδευα. Εγώ δεν έκανα εμετό, αλλά με χτυπούσαν στο κεφάλι οι φουρτούνες. Αν κάνεις εμετό, ξαλαφρώνεις. Είναι κάτι που δεν το συνηθίζει κανένας ναυτικός. Αλλά άντεξα.

-Ζείτε με τη γυναίκα σας. Γιατί δεν κρατάτε τα χρήματά σας, είστε ακόμη στα 77 κι εκείνη μικρότερη.
-Έχουμε τη σύνταξή μου του ΝΑΤ να περνάμε, κι εκείνης της έβγαλα του ΟΓΑ, αλλά δεν την πήρε ακόμη. Μας φτάνουν να περάσουμε.

-Κι όλο το χέρι βάζετε στην τσέπη, όλο χρήματα μαθαίνω, δίνετε σε όποιον σας ζητά!
-Πολλές φορές, είμαι αλληλέγγυος, το ΄χω στο αίμα μου. Όπου υπάρχει πόνος, αρρώστια, έλλειψη χρημάτων, να δώσουν το ενοίκιο, να πάρουν τα φάρμακά τους. Πολλοί τα γυρίζουν πίσω, πολλοί δεν τα γυρίζουν. Πηγαίνω και στους ηλικιωμένους κάθε εβδομάδα, τους κάνω παρέα, τους ρωτώ τι ανάγκη έχουν. Και δεν πειράζει, φτάνει να κάνω το καλό. Η μάνα μου ήταν έτσι σε ένα χωριό της Σητείας, ο πατέρας μου γεωργός έβγαζε απ΄ όλα, κι η μάνα μου η Δέσποινα, έδινε. Πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά τους αγρότες, τους τσοπάνηδες, μαθαίνω στους νέους τα μελίσσια. Κάνω τον καθηγητή, (γέλια) να γίνουν μελισσουργοί.

-Μα, εσείς δίνετε πολλά! Πείτε μου πότε πήγατε και χτυπήσατε «πόρτα» στο νοσοκομείο της Ρόδου για να κάνετε δωρεά και τι σας είπαν;
-Δεν είμαι ούτε ο Ωνάσης ούτε ο Σταύρος Νιάρχος. Δύο μήνες πριν, πήγα. Έφυγα από την Τήλο για τη Ρόδο, πήγα στην είσοδο του νοσοκομείου και είπα ότι θέλω να δώσω χρήματα. Μ’ αφήσανε να περάσω μέσα, μου λέει ο διοικητής ο κ. Ρουμάνης, τον ξέρετε. «Είστε πλούσιος;» « Όχι του λέω, ένας άνθρωπος συνηθισμένος είμαι». Τα είδαμε, τα μιλήσαμε, είδαμε τα προσπέκτους.

-Για τον τομογράφο που δεν λειτουργούσε εσείς δώσατε τα 6.700 ευρώ για να αγοραστεί το εξάρτημα και τώρα λειτουργεί!
-Ναι, ο τομογράφος είναι ανάμεσα στην αξονική και τη μαγνητική, ένα μηχάνημα μεγάλο που ξαπλώνεις και πάει από πάνω σου, Όχι αυτό που μπαίνεις μέσα! Είχε παρέλθει η εγγύηση. Πήγα την άλλη μέρα στην τράπεζα, έβγαλα τα χρήματα, το παρήγγειλαν, ήρθε και τώρα πια το μηχάνημα λειτουργεί.

-Κι αμέσως μετά δώσατε άλλα 37.400 ευρώ για δύο κρεβάτια, με οξυγόνο και μόνιτορ…
-Ναι, γερμανικής κατασκευής. Πήγα στην τράπεζα, ήρθαν κι αυτά. Με θέληση γίνονται όλα. Και τους είπα ότι όσο είμαι στη ζωή και υπάρχει η δυνατότητα, θα είμαι αρωγός.

-Εξανεμίσατε τις οικονομίες μιας ζωής!
-Θα κάνω κι εδώ στην Τήλο μια δωρεά, περίπου 10 χιλιάρικα που έχω γιατί εδώ με το παραμικρό τους στέλνουν στη Ρόδο, για θέματα υγείας.

-Τι να πει κανείς για εσάς, δεν έχω λόγια!
-Έ, μην το λέτε αυτό. Εγώ έτσι που μου μιλάνε όλοι τώρα αισθάνομαι σαν να κέρδισα λαχείο με 50 εκατ. ευρώ. Κι άλλοι τα κάνουν. Να, ήρθα στη Ρόδο για τα δόντια μου που τα φτιάχνω, για κάτι εμφυτεύματα και πήγα στον Βεργούλη. Μου λέει: «Εσύ είσαι που έγραψε η «Ροδιακή»; Από εμένα έχεις δυό δόντια, δωρεάν». Και άνθρωπος και καλός γιατρός.

Είχε μια χαρά ο κυρ Γιάννης στο τηλέφωνο χθες το μεσημέρι όταν ο Πέτρος Λαρδόπουλος μου τον έφερε στο φαρμακείο του της Τήλου, από το Μεγάλο Χωριό για να μου μιλήσει! Γιατί ο κυρ Γιάννης δεν έχει κινητό τηλέφωνο, δεν έχει σταθερό τηλέφωνο, μια μεγάλη καρδιά έχει που τους χωράει όλους μέσα.

Πηγή:ΡΟΔΙΑΚΗ


Ο εφοπλιστής, Ιάκωβος Τσούνης, που πρόσφατα δώρισε όλη του την περιουσία στις Ένοπλες Δυνάμεις, απεβίωσε στις 15.30 στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΓΣΝΑ) όπου νοσηλευόταν.

Ο Ιάκωβος Τσούνης, προχώρησε σε μια απίστευτη κίνηση χαρίζοντας την περιουσία του στις «Άγιες», όπως τις αποκάλεσε, ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Συγκεκριμένα άφησε 23 εκατ. ευρώ για την άμυνα και 60 αποβατικά σκάφη (αμφίβιων επιχειρήσεων).

Την είδηση έκανε γνωστή ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας Στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος.


Ποιος είναι ο Ιάκωβος Τσούνης

Ο Ιάκωβος Τσούνης είναι εφοπλιστής, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και εθνικός ευεργέτης.

Είναι επίσης υποστράτηγος επί τιμή, καθώς και ιδρυτής του Μουσείου «Ιάκωβος Τσούνης» στο Αίγιο, όπως και του μουσείου που βρίσκεται δίπλα στη μόνιμη κατοικία του στην οδό Κύπρου, στου Παπάγου.

Γεννημένος στην Πάτρα το 1925, είναι απόγονος των αγωνιστών του 1821, Λονταίων και Πετμεζαίων, ενώ σε ηλικία μόλις 16 ετών πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.

Αυτοδημιούργητος, ξεκίνησε ως εκτελωνιστής στον Πειραιά, ενώ το 1966 εισήλθε στο χώρο της ναυτιλίας, αποκτώντας συνολικά 13 εμπορικά πλοία, τα οποία του απέφεραν μεγάλη περιουσία. Δεν δίστασε μάλιστα να την εκμεταλλευτεί αναπτύσσοντας μεγάλη φιλανθρωπική δράση.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Μπόμπι Σαντς (1954 – 1981)

O Μπόμπι Σαντς (Bobby Sands) ήταν βορειοϊρλανδός εθνικιστής και ηγετικό στέλεχος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), ενταγμένος στην αριστερή του πτέρυγα. Έγινε παγκοσμίως γνωστός το 1981, όταν ξεκίνησε απεργία πείνας στη φυλακή, διεκδικώντας το καθεστώς του πολιτικού κρατούμενου. Η άρνηση της τότε πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ να ικανοποιήσει το αίτημά του, τον οδήγησε στο θάνατο στις 5 Μαΐου 1981.

Ο Ρόμπερτ Γκέραρντ «Μπόμπι» Σαντς γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας στις 9 Μαρτίου 1954. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Τζον και της Ροζαλίν Σαντς, δύο πιστών Καθολικών. Από μικρό παιδί, ο Μπόμπι ζούσε και μεγάλωνε με τις έντονες διαμάχες μεταξύ των Καθολικών ή Δημοκρατικών (των Ιρλανδών που ζητούν την ενσωμάτωση της Βόρειας Ιρλανδίας στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας ή Έιρε) και των Προτεσταντών ή Ενωτικών (των Ιρλανδών που παραμένουν πιστοί στο βρετανικό στέμμα).

Σε ηλικία 10 ετών αναγκάστηκε να μετακομίσει με την οικογένειά του σε άλλη γειτονιά του Μπέλφαστ, λόγω της κατατρομοκράτησής τους από τους Προτεστάντες. «Ήμουν ένα αγόρι της εργατικής τάξης από το εθνικιστικό γκέτο, αλλά είναι η καταστολή που μου δημιούργησε το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας» είχε γράψει ο Σαντς για τα παιδικά του χρόνια. Σε ηλικία 18 ετών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δουλειά του ως μαθητευόμενος τεχνίτης αυτοκινήτων και να μετακινηθεί ξανά με την οικογένειά του σε άλλη γειτονιά.


Η συνεχιζόμενη καταπίεση των Καθολικών από τους Προτεστάντες ριζοσπαστικοποίησε τον Σαντς και τον ώθησε να ενταχθεί στον IRA το 1972. Οι δεσμοί του με την οργάνωση, που διεκδικούσε με δυναμικά μέσα την απόσπαση της Βόρειας Ιρλανδίας από τη Μεγάλη Βρετανία, δεν πέρασαν απαρατήρητοι από τις αρχές. Αργότερα, εκείνο το έτος, συνελήφθη για κατοχή πυροβόλων όπλων και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών.

Στη φυλακή συνάντησε κορυφαία στελέχη του IRA, όπως ο Τζέρι Άνταμς, τα οποία εκτίμησαν τις ικανότητές του, με αποτέλεσμα μετά την αποφυλάκισή του να ανέλθει τάχιστα στην ιεραρχία της οργάνωσης. Ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του IRA και παρότρυνε τους συντρόφους του να υιοθετήσουν σοσιαλιστικές πολιτικές. Ο Σαντς ήταν θαυμαστής της πολιτικής δράσης και του συγγραφικού έργου των Τζορτζ Τζάκσον, Φραντς Φανόν, Τσε Γκεβάρα και του ιρλανδού σοσιαλιστή Τζέιμς Κόνολι. Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής του παντρεύτηκε τη φίλη του Τζέραλντι Νόουντ, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Γκέραρντ Σαντς.

Με την απελευθέρωσή του, ο Σαντς επέστρεψε αμέσως στην πολιτική δράση και γρήγορα έγινε δημοφιλής στις τάξεις των Καθολικών. Στα τέλη του 1976, οι αρχές τον συνέλαβαν ξανά, αυτή τη φορά για μία βομβιστική ενέργεια σε μια μεγάλη εταιρεία επίπλων και την επακόλουθη ανταλλαγή πυρών μεταξύ των δραστών και της αστυνομίας. Αφού υποβλήθηκε σε απάνθρωπη ανάκριση και δικάστηκε με αμφισβητούμενα αποδεικτικά στοιχεία, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 14 ετών, την οποία άρχισε να εκτίει στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Μέιζ, στα περίχωρα του Μπέλφαστ.

Από την πρώτη μέρα του εγκλεισμού του ανέπτυξε ακτιβιστική δράση, ζητώντας μεταρρυθμίσεις στο σωφρονιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα συχνά να βρίσκεται σε κελί απομόνωσης. Ο βασικός ισχυρισμός του ήταν ότι αυτός και οι άλλοι συγκρατούμενοί του μέλη του IRA έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί κρατούμενοι και αιχμάλωτοι πολέμου και όχι τρομοκράτες, όπως επέμενε η βρετανική κυβέρνηση.

Την 1η Μαρτίου 1981, ο Σαντς και άλλοι εννέα συγκρατούμενοί του αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Εκτός από το βασικό τους επιχείρημα, ότι έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί κρατούμενοι, τα υπόλοιπα αιτήματά τους κυμαίνονταν από το να επιτρέπεται στους κρατουμένους να φορούν τα δικά τους ρούχα μέχρι να δέχονται επισκέψεις και αλληλογραφία.

Οι αρχές απέρριψαν τα αιτήματά του και ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας. Σταδιακά η υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται και κατά τη διάρκεια των πρώτων 17 ημερών είχε χάσει 8 κιλά. Εν τω μεταξύ, ο Σαντς σε μία προσπάθεια ν’ αναδείξει τον αγώνα του, έθεσε υποψηφιότητα για τη βουλευτική έδρα της εκλογικής περιφέρειας Φέρμανα και Σάουθ Τάιροουν, που θα κρινόταν σε επαναληπτική εκλογή. Στις 9 Απριλίου εξελέγη βουλευτής του Βρετανικού Κοινοβουλίου, επικρατώντας του Προτεστάντη αντιπάλου του, προκαλώντας σοκ στη βρετανική κυβέρνηση και ακυρώνοντας πανηγυρικά το επιχείρημά της ότι ο IRA ήταν μία περιθωριακή τρομοκρατική οργάνωση και δεν τύγχανε λαϊκής υποστήριξης.

Παρά την εκλογή του, ο Σαντς συνέχισε την απεργία πείνας, καθώς η στάση της Θάτσερ δεν άλλαξε. Στις 3 Μαΐου έπεσε σε κώμα και στις 5 Μαΐου 1981 άφησε την τελευταία του πνοή στη φυλακή του Μέιζ. Ο Μπόμπι Σαντς ήταν 27 ετών και είχε αρνηθεί τροφή για 66 ημέρες. Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του τις πέρασε σε μία κλίνη νερού για την προστασία του φθαρμένου και εύθραυστου σώματός του.

Ο θάνατος του Σαντς προκάλεσε κύματα αγανάκτησης σ’ όλο τον κόσμο. Οι ΗΠΑ εξέφρασαν «βαθιά λύπη», εφημερίδες σε όλο τον κόσμο καταδίκασαν την «αναισθησία» της Θάτσερ ν’ αφήσει ένα μέλος του κοινοβουλίου να πεθάνει και μεγάλες ταραχές ξέσπασαν στους δρόμους της Βόρειας Ιρλανδίας. Την πομπή της κηδείας του παρακολούθησαν περισσότερα από 100.000 άτομα.

Τους επόμενους μήνες, εννέα ακόμη κρατούμενοι, μέλη του IRA, πέθαναν σε απεργίες πείνας, που σταμάτησαν τελικά στις 3 Οκτωβρίου 1981. Τελικά, η βρετανική κυβέρνηση, υποκύπτοντας και στις διεθνείς πιέσεις, ικανοποίησε τα περισσότερα αιτήματα των φυλακισμένων στελεχών του IRA και πολλοί από αυτούς απελευθερώθηκαν βάσει της λεγόμενης «Συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής» (10 Απριλίου 1998), που έθεσε τέλος στις μακροχρόνιες συγκρούσεις στη Βόρεια Ιρλανδία και είναι γνωστή στη βρετανική πολιτική ιστορία ως «Οι Ταραχές» («The Troubles»).

 Σχετικό

Οι τελευταίες μέρες του Μπόμπι Σαντς είναι το θέμα της κινηματογραφικής ταινίας του Στιβ ΜακΚουίν «Hunger», που πρωτοπροβλήθηκε το 2008 με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Φασμπέντερ.




Πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Η ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα» υποτίθεται ότι θα έριχνε φως στην (όχι και τόσο δεδομένη) απόφαση του Τσόρτσιλ να πολεμήσει τη ναζιστική Γερμανία. Πότε θα δούμε όμως τον Ουίνστον Τσόρτσιλ στον ρόλο του πραγματικού εγκληματία πολέμου, του οπαδού της ευγονικής και του λάτρη του Χίτλερ και του Μουσολίνι;


Δεν θα προσποιηθώ ότι αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον ναζισμό θα επέλεγα τον κομμουνισμό.
Ουίνστον Τσόρτσιλ, φθινόπωρο 1937


Οταν ο Ινδός πολιτικός (και παρά λίγο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ) Σάσι Ταρούρ συνέκρινε πριν από μερικούς μήνες τον Ουίνστον Τσόρτσιλ με τον Αδόλφο Χίτλερ, λέγοντας ότι «έχουν την ίδια ποσότητα αίματος στα χέρια τους», αρκετοί τον κατηγόρησαν ότι ζητούσε λίγη δημοσιότητα για το βιβλίο Inglorious Empire σχετικά με τα εγκλήματα της Μεγάλης Βρετανίας στην Ινδία.

Ο Ταρούρ αναφερόταν μεταξύ άλλων στον λιμό της Βεγγάλης που προκλήθηκε από την πολιτική καμένης γης της Βρετανίας και στοίχισε τη ζωή 4,3 εκατομμυρίων ανθρώπων. Σύμφωνα με τον Ινδό πολιτικό, το 1943 ο Τσόρτσιλ έδωσε εντολή στις εφοδιοπομπές που έφταναν από την Αυστραλία να μην αφήσουν τρόφιμα στην Ινδία και να τα μεταφέρουν προληπτικά στην Ευρώπη για το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής κατάληψης της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.
Οι φωτογραφίες των σκελετωμένων πτωμάτων, που κάλυπταν τους δρόμους της Βεγγάλης και κατασπαράσσονταν από γύπες, θα έπρεπε να συνοδεύουν κάθε αναφορά στον Βρετανό «εθνάρχη» με τον ίδιο τρόπο που τα εγκαταλελειμμένα πτώματα στην Αθήνα της Κατοχής και οι σωροί θυμάτων του ολοκαυτώματος θα συνοδεύουν για πάντα την Ιστορία της Γερμανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Σάσι Ταρούρ δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που τολμούσε να συγκρίνει δημόσια τον Τσόρτσιλ με τον Χίτλερ – δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι στην κατάκτηση του πλανήτη εάν τα γεωπολιτικά συμφέροντα των αστικών τάξεων που εκπροσωπούσαν δεν τους έφερναν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Θυμάμαι τον συγγραφέα Ταρίκ Αλί, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε να μας διαβάζει αποσπάσματα από τις διθυραμβικές κριτικές του Τσόρτσιλ για το βιβλίο ο «Αγών μου» του Χίτλερ αλλά και τον θαυμασμό του για τον Μουσολίνι.

«Αν η Βρετανία ηττούνταν σε έναν πόλεμο θα ευχόμουν να βρίσκαμε έναν Χίτλερ για να μας επαναφέρει στη θέση που μας αρμόζει στη διεθνή σκηνή» έγραφε ο Τσόρτσιλ. Μάλιστα το 1932, ο ίδιος επιχείρησε να συναντήσει δυο φορές το πολιτικό του ίνδαλμα στο ξενοδοχείο «Ρεγκίνα» του Μονάχου. Ο Χίτλερ όμως τον έστησε και στα δυο ραντεβού.

Κι όμως, ο Βρετανός πολιτικός θα είχε να διδάξει και να συμβουλεύσει τόσα πολλά τον Γερμανό γενοκτόνο. Θα μπορούσε να του μιλήσει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης που πρώτοι οι Βρετανοί δημιούργησαν στον δεύτερο πόλεμο των Μπόερ – και τα οποία ο ίδιος εξυμνούσε ως δημοσιογράφος στα κείμενα που έστελνε στην εφημερίδα Morning Post.

Θα μπορούσε επίσης να του μιλήσει για την ανάγκη εξόντωσης των πιο αδύναμων μελών μιας κοινωνίας, τα οποία μολύνουν με το γενετικό τους υλικό τα ανώτερα στρώματα. Η σημερινή Βρετανία προσπαθεί να ξεχάσει ότι ο Τσόρτσιλ ήταν φανατικός οπαδός της ευγονικής.

Το 1912 τον συναντάμε στο διεθνές συνέδριο ευγονικής, που διοργάνωνε στο Λονδίνο η Βρετανική Εταιρεία Ευγονικής, με θέμα την ανάγκη στείρωσης των «κοινωνικών σκουπιδιών» - των ανθρώπων δηλαδή που θεωρούνταν διανοητικά κατώτεροι από τα μέλη των ανώτερων βρετανικών τάξεων. «Η αναπαραγωγή των διανοητικά ασθενέστερων αποτελεί τρομακτικό κίνδυνο για τη φυλή μας» έγραφε ο Τσόρτσιλ στον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας καλώντας τον να αναλάβει άμεσα δράση, όπως πρόσταζε η «ηθική» της ευγονικής που κέρδιζε έδαφος στην Αγγλία και τις ΗΠΑ.

Η απέχθεια με την οποία αντιμετώπιζε ο Τσόρτσιλ τη ζωή όσων θεωρούσε φυλετικά, εθνικά και ταξικά κατώτερους ή όσους βρίσκονταν απέναντί του στις κρίσιμες πολιτικές και στρατιωτικές του μάχες, είναι παροιμιώδης. Αναφερόμενος στους Παλαιστίνιους και στην εθνοκάθαρση που επιχειρούσαν εναντίον τους οι πρώτοι Εβραίοι έποικοι με την έγκριση της Βρετανίας έλεγε ότι ένα σκυλί που ζει σε στάβλο δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ιδιοκτήτης του στάβλου.

Παρόμοιες εκφράσεις χρησιμοποιούσε και για τους Ινδιάνους, που σφαγιάστηκαν στις ΗΠΑ. Οσο για τους Ινδούς, που ο ίδιος οδήγησε στον λιμό με μια του υπογραφή, σημείωνε: «Μισώ τους Ινδούς. Είναι κτήνη με μια κτηνώδη θρησκεία. Οι ίδιοι προκάλεσαν τον λιμό αφού γεννοβολάνε σαν κουνέλια».

Αν προσθέσει κανείς και τη χρήση χημικών όπλων, που ο ίδιος διέταξε σε πειραματικό επίπεδο στη Μέση Ανατολή, την εισβολή στην Ελλάδα και την πυροδότηση του εμφυλίου πολέμου αλλά και δεκάδες ακόμη εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας θα αισθανθεί φρίκη για τους ηγέτες που εξακολουθούμε να αγιοποιούμε σαν προστάτες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Ισως γιατί αυτό που μας μαθαίνουν να αποκαλούμε «δημοκρατία» και «ελευθερία» δημιουργήθηκε από ανθρώπους σαν τον Τσόρτσιλ.


Επισκεφθείτε
crimesofbritain.com
H καταγραφή των εγκλημάτων του Ηνωμένου Βασιλείου από την εποχή της βρετανικής αυτοκρατορίας μέχρι τις ημέρες μας σε ένα site που αναμένουμε σύντομα και σε βιβλίο.


Διαβάστε
Inglorious Empire
Ο Ινδός πολιτικός, Σάσι Ταρούρ, αποκαλύπτει πως η Βρετανία βύθισε την Ινδία και άλλες περιοχές του πλανήτη στην απόλυτη φτώχεια.

πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



του Haruki Murakami *

Έχω έρθει στην Ιερουσαλήμ σήμερα ως μυθιστοριογράφος, δηλαδή επαγγελματίας κλώστης ψεμάτων.

Φυσικά, οι μυθιστοριογράφοι δεν είναι οι μόνοι που λένε ψέματα. Οι πολιτικοί το κάνουν επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε. Οι διπλωμάτες και οι στρατιώτες λένε περιστασιακά τα δικά τους ψέματα, όπως και οι πωλητές μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, οι κρεοπώλες και οι κατασκευαστές. Τα ψέματα των μυθιστοριογράφων διαφέρουν από των άλλων, ωστόσο, κανείς δεν επικρίνει τον μυθιστοριογράφο ως ανήθικο που τα εξιστορεί. Πράγματι, όσο μεγαλύτερο και καλύτερο είναι το ψέμα του και όσο πιο έξυπνα τα δημιουργεί, τόσο περισσότερο επαινείται από το κοινό και τους κριτικούς. Γιατί γίνεται ;

Η απάντησή μου θα ήταν αυτή: Δηλαδή, λέγοντας επιδέξια ψέματα –δηλαδή, φτιάχνοντας μυθοπλασίες που φαίνεται να είναι αληθινές– ο μυθιστοριογράφος μπορεί να φέρει μια αλήθεια σε μια νέα τοποθεσία και ρίχνει ένα νέο φως πάνω της. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουμε μια αλήθεια στην αρχική της μορφή και να την απεικονίσουμε με ακρίβεια. Γι 'αυτό προσπαθούμε να την αρπάξουμε από την ουρά της δελεάζοντας την αλήθεια και τραβώντας από την κρυψώνα της, μεταφέροντάς την σε μια φανταστική τοποθεσία και αντικαθιστώντας την με μια φανταστική φόρμα. Για να το πετύχουμε, ωστόσο, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε πού βρίσκεται η αλήθεια μέσα μας. Αυτό είναι μια σημαντική προϋπόθεση για την αποκατάσταση καλών ψεμάτων.

Σήμερα, ωστόσο, δεν έχω καμία πρόθεση να πω ψέμματα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ. Υπάρχουν μερικές μέρες το χρόνο που δεν λέω ψέματα, και σήμερα τυχαίνει να είναι μία από αυτές.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω την αλήθεια. Πολλοί άνθρωποι με συμβούλευαν να μην έρθω εδώ για να αποδεχτώ το Jerusalem Prize (Βραβείο της Ιερουσαλήμ). Μερικοί μάλιστα με προειδοποίησαν ότι θα υποκινήσουν μποϊκοτάζ των βιβλίων μου αν έλθω.

Ο λόγος για αυτό, φυσικά, ήταν η σκληρή μάχη που μαίνονταν στη Γάζα. Ο ΟΗΕ ανέφερε ότι περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην αποκλεισμένη πόλη της Γάζας, πολλοί από αυτούς άοπλοι πολίτες - παιδιά και ηλικιωμένοι.

Όταν ειδοποιήθηκα για το βραβείο, αναρωτήθηκα αν το ταξίδι στο Ισραήλ σε μια τέτοια εποχή και η αποδοχή ενός λογοτεχνικού βραβείου ήταν το κατάλληλο πράγμα, αν αυτό θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι υποστήριξα μια πλευρά στη σύγκρουση, ότι υποστήριξα τις πολιτικές ενός έθνους που επέλεξε να απελευθερώσει τη συντριπτική στρατιωτική του δύναμη. Αυτή είναι μια εντύπωση, φυσικά, που δεν θα ήθελα να δώσω. Δεν εγκρίνω κανέναν πόλεμο και δεν υποστηρίζω κανένα έθνος. Φυσικά, ούτε θα ήθελα να δω μποϊκοτάζ τα βιβλία μου.

Τελικά, όμως, μετά από προσεκτική εξέταση, αποφάσισα να έρθω εδώ. Ένας λόγος για την απόφασή μου ήταν ότι πάρα πολλοί άνθρωποι με συμβούλευαν να μην το κάνω. Ίσως, όπως πολλοί άλλοι μυθιστοριογράφοι, τείνω να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μου λένε. Αν οι άνθρωποι μου λένε - και ειδικά αν με προειδοποιούν - "μην πας εκεί", "μην το κάνεις αυτό", τείνω να "πάω εκεί" και "να το κάνω αυτό." Είναι στη φύση μου, μπορείτε να πείτε, ως μυθιστοριογράφος. Οι μυθιστοριογράφοι είναι μια ειδική φυλή. Δεν μπορούν να εμπιστευτούν πραγματικά τίποτα που δεν έχουν δει με τα μάτια τους ή να αγγίξουν με τα χέρια τους.

Και γι 'αυτό είμαι εδώ. Επέλεξα να έρθω εδώ αντί να μείνω μακριά. Επέλεξα να δω για τον εαυτό μου παρά να μην δω. Επέλεξα να σας μιλήσω παρά να μην πω τίποτα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εδώ για να παραδώσω ένα πολιτικό μήνυμα. Η κρίση για το σωστό και το λάθος είναι φυσικά ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα του μυθιστοριογράφου.


Εναπόκειται σε κάθε συγγραφέα, ωστόσο, να αποφασίσει για τη μορφή με την οποία αυτός ή αυτή θα μεταφέρει αυτές τις κρίσεις σε άλλους. Προσωπικά προτιμώ να τις μετατρέψω σε ιστορίες - ιστορίες που τείνουν προς το σουρεαλιστικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν σκοπεύω να σταθώ ενώπιον σας σήμερα, δίνοντας ένα άμεσο πολιτικό μήνυμα.
Ωστόσο, επιτρέψτε μου να παραδώσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα. Είναι κάτι που πάντα θυμάμαι ενώ γράφω μυθιστοριογραφία. Δεν έχω φτάσει ποτέ στο σημείο να το γράψω σε ένα κομμάτι χαρτί και να το επικολλήσω στον τοίχο: Μάλλον, είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου, και πηγαίνει κάπως έτσι:


"Μεταξύ ενός ψηλού, συμπαγούς τοίχου και ενός αυγού που σπάει πάνω του, θα στέκομαι πάντα στην πλευρά του αυγού."


Ναι, ανεξάρτητα από το πόσο σωστός μπορεί να είναι ο τοίχος και πόσο λάθος να είναι το αυγό, θα σταθώ με το αυγό. Κάποιος άλλος θα πρέπει να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Ίσως ο χρόνος ή η ιστορία αποφασίσει. Αν υπήρχε ένας μυθιστοριογράφος που, για οποιονδήποτε λόγο, έγραψε έργα που στέκονταν με τον τοίχο, ποια αξία θα είχαν αυτά τα έργα;


Ποια είναι η σημασία αυτής της μεταφοράς; Σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι πολύ απλό και σαφές. Τα βομβαρδιστικά και τα άρματα μάχης και οι πύραυλοι και τα λευκά φώσφορα είναι τόσο ψηλός, συμπαγής τοίχος. Τα αυγά είναι οι άοπλοι πολίτες που συνθλίβονται και καίγονται και πυροβολούνται από αυτά. Αυτό είναι ένα νόημα της μεταφοράς.


Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Έχει ένα βαθύτερο νόημα. Σκεφτείτε το έτσι. Ο καθένας από εμάς είναι, λίγο πολύ, ένα αυγό. Ο καθένας μας είναι μια μοναδική, αναντικατάστατη ψυχή που περικλείεται σε ένα εύθραυστο κέλυφος. Αυτό ισχύει για μένα και ισχύει για τον καθένα από εσάς. Και ο καθένας μας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αντιμετωπίζει έναν υψηλό, συμπαγή τοίχο. Ο τοίχος έχει ένα όνομα: Είναι το σύστημα. Το Σύστημα υποτίθεται ότι μας προστατεύει, αλλά μερικές φορές παίρνει τη δική του ζωή, και στη συνέχεια αρχίζει να μας σκοτώνει και να μας κάνει να σκοτώνουμε άλλους - ψυχρά, αποτελεσματικά, συστηματικά.


Έχω μόνο έναν λόγο να γράψω μυθιστορήματα, και αυτός είναι να φέρω την αξιοπρέπεια της ατομικής ψυχής στην επιφάνεια και να ρίξω φως επάνω της. Ο σκοπός μιας ιστορίας είναι να ακουστεί ένας συναγερμός, να διατηρείται ένα φως εκπαιδευμένο στο ΣΥΣΤΗΜΑ, προκειμένου να αποφευχθεί να μπλέξει τις ψυχές μας στον ιστό του και να τις υποβαθμίσει. Πιστεύω πλήρως ότι είναι έργο του μυθιστοριογράφου να συνεχίζει να προσπαθεί να αποσαφηνίσει τη μοναδικότητα κάθε μεμονωμένης ψυχής γράφοντας ιστορίες - ιστορίες ζωής και θανάτου, ιστορίες αγάπης, ιστορίες που κάνουν τους ανθρώπους να κλαίνε και να τρέμουν από φόβο και να κλωνίζονται από τα γέλια. Γι 'αυτό συνεχίζουμε, μέρα με τη μέρα, δημιουργώντας φαντασίες με απόλυτη σοβαρότητα.


Ο πατέρας μου πέθανε πέρυσι σε ηλικία 90 ετών. Ήταν συνταξιούχος δάσκαλος και βουδιστής ιερέας μερικής απασχόλησης. Όταν αποφοίτησε από το σχολείο, κλήθηκε στο στρατό και στάλθηκε να πολεμήσει στην Κίνα. Ως παιδί που γεννήθηκε μετά τον πόλεμο, τον συνόδευα κάθε πρωί πριν από το πρωινό, προσφέροντας μακριές, βαθιές προσευχές στο βουδιστικό βωμό στο σπίτι μας. Μια φορά τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό και μου είπε ότι προσευχόταν για τους ανθρώπους που είχαν πεθάνει στον πόλεμο.


Προσευχόταν για όλους τους ανθρώπους που πέθαναν, είπε, τόσο συμμάχους όσο και εχθρούς. Κοιτώντας την πλάτη του καθώς γονάτιζε στο βωμό, αισθάνθηκα τη σκιά του θανάτου να αιωρείται γύρω του.


Ο πατέρας μου πέθανε και μαζί του πήρε τις αναμνήσεις του, τις αναμνήσεις που δεν μπορώ ποτέ να ξέρω. Αλλά η παρουσία θανάτου που κρυβόταν σ' αυτόν παραμένει στη μνήμη μου. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κουβαλάω από αυτόν, και ένα από τα πιο σημαντικά.


Έχω μόνο ένα πράγμα που ελπίζω να σας μεταφέρω σήμερα. Είμαστε όλοι άνθρωποι, άτομα που ξεπερνούν την εθνικότητα, τη φυλή και τη θρησκεία, εύθραυστα αυγά που αντιμετωπίζουν ένα συμπαγές τείχος που ονομάζεται ΣΥΣΤΗΜΑ. Σε όλες τις περιπτώσεις, δεν έχουμε καμία ελπίδα να κερδίσουμε. Ο τοίχος είναι πολύ ψηλός, πολύ δυνατός - και πολύ κρύος. Αν έχουμε κάποια ελπίδα νίκης, αυτή θα πρέπει να προέλθει από την πίστη μας στην απόλυτη μοναδικότητα και την αναντικαταστασιμότητα των ψυχών μας και των άλλων και από τη ζεστασιά που κερδίζουμε ενώνοντας τις ψυχές μας μαζί.


Αφιερώστε λίγο χρόνο για να το σκεφτείτε. Ο καθένας μας έχει μια απτή, ζωντανή ψυχή. Το ΣΥΣΤΗΜΑ δεν έχει κάτι τέτοιο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο σύστημα να μας εκμεταλλευτεί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο Σύστημα να πάρει τη δική του ζωή. Το Σύστημα δεν έκανε εμάς: Εμείς δημιουργήσαμε το Σύστημα.


Αυτό είναι το μόνο που έχω να σας πω.


Είμαι ευγνώμων που μου απονεμήθηκε το Βραβείο Ιερουσαλήμ. Είμαι ευγνώμων που τα βιβλία μου διαβάζονται από ανθρώπους σε πολλά μέρη του κόσμου. Και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να σας μιλήσω εδώ σήμερα.


* Ο Haruki Murakami είναι Ιάπωνας συγγραφέας. Τα βιβλία και οι ιστορίες του έχουν γίνει μπεστ σέλερ στην Ιαπωνία αλλά και διεθνώς, με το έργο του να μεταφράζεται σε 50 γλώσσες και να πουλά εκατομμύρια αντίτυπα εκτός της πατρίδας του.
Η παραπάνω ομιλία του έγινε το 2009 με την ευκαιρία της απονομής του Jerusalem prize


πηγή, επιμέλεια - μετάφραση: ακτιβιστής

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου