Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

από την Μαριάννα Γωνίδα

Όχι δεν την ήξερα την Έφη Θώδη, από πού να την ξέρω; Δεν πήγαινα σε πανηγύρια. Όχου μην φωνάζετε μωρέ. Απλά δεν πήγαινα σε πανηγύρια. Ήμουν και μπούμερ και αντιπανηγυρτζού, διότι δεν προλάβαινα ρε παιδιά, δεν είχα ποτέ άπλα χρόνου....
Όμως την ήξερε η μεγάλη η κόρη μου, 14 ετών πρέπει να ήταν τότε. Και βλέπει στην Κυπαρισσία διαφημιστική αφίσα ότι η Θώδη θα τραγουδάει σε πανηγύρι σ' ένα χωριό πιο πέρα, νομίζω το Διαβολίτσι, δεν είμαι και σίγουρη, πάντα τα μπέρδευα τα χωριά εκεί. Όμως την επομένη του πανηγυριού εμείς θα ξεκινούσαμε αχάραγα για Θεσσαλονίκη, μεγάλο ταξίδι, 8ωρο μες τη ζέστη. Αλλά επειδή του τα έκανε του μαύρου τούμπανο η μικρή της υποσχέθηκε ότι θα μας πάει.
Δυστυχώς παραμονή της φυγής μας, έπρεπε να πάμε από βραδύς να χαιρετήσουμε την πεθερά μου και τον αείμνηστο κουνιάδο μου. Φορτώσαμε το 7θέσιο αυτοκίνητο μέχρι πάνω, μην σας πω ότι και από πάνω, μέχρι και στα σωληνάκια χώσαμε πράγματα για το ταξίδι και ήμασταν έτοιμοι να πάμε να χαιρετήσουμε την πεθερά και τον κουνιάδο, να πάμε και στο πανηγύρι και σε λίγες ώρες να ξεκινήσουμε το ταξίδι.
Έλα όμως που η πεθερά είχε στήσει τραπέζι να τσιμπήσουμε λέει. Και κατά διαβολική σύμπτωση, το λέω επειδή γενικότερα εκεί μαγειρεύουν μάπα, να έχει φτιάξει τα ωραιότερα γεμιστά που έχω φάει στη ζωή μου ever and ever and never again και μια εκπληκτική σπανακόπιτα με διάφορα ακόμα χορταρικά μέσα και ξύσμα πορτοκαλιού, μπουκιά και κόλαση (πρέπει να είχε τσακίρ κέφια που θα την κοπανούσαμε και θα μας ξεφορτώνονταν οι άνθρωποι απ' τη γειτονία) και φασολάκια μακρόστενα μπαστούνια αχνιστά σκέτα με γιαούρτι και μπόλικο τριμμένο σκόρδο. Και ζυμωτό ψωμί, σ' αυτό ήταν κορυφή.
Τι να κάνω; Άνθρωπος είμαι. Με το φαγάκι τα πάω περίφημα, αγαθό του Θεού βλέπετε. Είπα βράδυ είναι θα φάω ελαφρά γιατί έχω και ταξίδι μπροστά. Παίρνω μια μεγάλη πιπεριά γεμιστή, πέφτω κάτω απ' τη γεύση. Παίρνω μια ντομάτα γιατί στα γεμιστά προτιμώ τη ντομάτα. Τρώω και φέτα. Τρώω και φέτα ψωμάκι με τα γεμιστά. Κόλαση ήταν. Παίρνω άλλη μια πιπεριά. Τρώω φασολάκια με μπόλικο γιαουρτοσκόρδιον, μετά τραβούσε άλλη μια ντομάτα γεμιστή με φέτα, την παίρνω και αυτήν και απλά έκανα σκόντο λόγω έλλειψης χώρου και έφαγα μόνο τρία κομμάτια σπανακοχορτόπιτα από πάνω. Ήπια και τρία τέσσερα ποτηράκια κρασί να μην χαλάσω χατίρι τον κουνιάδο. Ήρθα και ήθελα γερανό να με σηκώσουν να πάμε στο πανηγύρι. Τελικά με τα πολλά με σήκωσαν.
Πάμε στο πανηγύρι, φορτωμένοι σαν τους γύφτους, μόλις βρίσκουμε να αφήσουμε το αμάξι, πέφτει το παράθυρο του συνοδηγού και δε σηκώνεται με τίποτα. Χάλασε ο μηχανισμός. Τούρκος ο μαύρος. Ποιος είδε το Θεό και δε φοβήθηκε. Αφού έβρισε θεούς και δαίμονες, ημίθεους και θεότητες όλων των θρησκειών όλων των λαών όλων των φυλών και εθνικοτήτων του πλανήτη και περίλαβε και τις θεότητες των υπολοίπων πλανητών, οπότε κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για το πρόβλημα παρά να βρίζει την τύχη του μέχρι τη δευτέρα παρουσία και περισσότερο, του λέω βάλε μια σφήνα να κρατηθεί κλειστό να πάμε στο πανηγύρι και βλέπουμε αύριο, το πολύ πολύ να ταξιδέψουμε με ανοιχτό παράθυρο, καλοκαίρι είναι δε θα πεθάνουμε.
Τελικά αποφασίζουμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και πάμε στο πανηγύρι όπου δεν πέφτει καρφίτσα, είναι αδύνατον να πλησιάσουμε την πίστα, έχει κατέβει όλη η Πελοπόννησος μαζί με τα σόγια τους απ' την Αθήνα. Η μικρή απογοητεύεται. Λέει αμάν ήρθαμε για τη Θώδη και δεν πρόκειται να την δούμε. Αλλά μεγάλη μούρη ο μαύρος, γνωστός και μη εξαιρετέος, αγαπητός και φόβος και τρόμος συνάμα, κάνει μια γυροβολιά και έρχεται και μας παίρνει ο υπεύθυνος του πανηγυριού απ' το χέρι, παραμερίζει όλους τους επισήμους και VIPS, μας πάει μπροστά στην πίστα, φέρνουν ένα τραπέζι και αφού τους σπρώχνουν όλους, στήνουν το τραπέζι δίπλα στης Θώδη μπροστά μπροστά στην πίστα και μας βάζουν να καθίσουμε. Και εκεί που είπα άντε πάμε να πιούμε καμιά σόδα στο πανηγύρι να χωνέψουμε, λέει ο μαύρος "Τι; Θα γίνουμε ξεφτίλα; Μας έβαλαν πρώτο τραπέζι και δε θα παραγγείλουμε; Φέρε αγόρι μου κανα δυο κιλά γουρουνοπούλα και καναδυο μερίδες πατάτες και μια σαλάτα και μπύρες και κοκα κόλες για το παιδί" και μας τα φέρνουν και ήταν ντροπή. Τι; Να μην φάω; Να με λένε η ακατάδεκτη; Σιχαίνεται να φάει στο πανηγύρι; Ό μη γένοιτο! Και κάνω κουράγιο και τρώω κανα κιλό γουρουνοπούλα με τηγανητές πατάτες (την λυπόμουν να την πληρώσουμε και να μην την φάμε - το έχω αυτό το σύνδρομο άμα δεν τελειώσουν όλα στο τραπέζι ο σερβιτόρος δε μαζεύει, αμαρτία να το πληρώνεις και να πάει για πέταμα) και λίγη ντοματούλα να κατεβαίνει η γουρουνοπούλα, πίνω και τις μπύρες πάνω απ' τα κρασιά να σπρώξω το φαγητό να κατέβει γιατί δεν είχε χώρο και είχε φρακάρει όλος ο οισοφάγος.... όλα καλά. Δεν πέθανα. Δεν έσκασα απ' το πολύ φαϊ. Ζούσα αλλά οριακά το λες. ΕΠικίνδυνα. Φλερτάρωντας με το θάνατο απ' την πολλή μάσα. Σκληρό καρύδι όμως το άντεξα.
Πιάνουμε και κουβέντα με τη Θώδη και το σωματοφύλακά της. Ωραίος τύπος. Γλυκιά, απλή, ανθρώπινη, πλακατζού. Σηκώνεται να τραγουδήσει. Λέει η μικρή "μαμά πάμε. Μπρος στην πίστα να χορέψουμε". Παίζει αυτή η φράση να είναι μέχρι σήμερα μακράν η πιο εφιαλτική και απειλητική που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εγώ να ζω μετά βίας και το μικρό να θέλει να χορέψουμε. Βύρων ρε ίδιος. Μην ακούσει κλαρίνα και τζερτζελέ πρώτη πανηγυρτζού. Σ' όλους τους γάμους πρώτη στην πίστα το νιάνιαρο. Εγώ. Ούτε για αστείο. Να την έχω κάνει θεά. "Αγάπη μου η μανούλα δε χορεύει ποτέ τέτοιους χορούς. Γενικά η μανούλα μόνο τραγουδάει, δε χορεύει, πήγαινε εσύ, τόσος κόσμος χορεύει, πιάσου στη σειρά". Αποκλείεται! Το σκατό να έχει πεισμώσει και να λέει "ας μου το έλεγες ότι θα μου το χαλούσες. Και ούτε για χατίρι μου ρε μαμά" και να κάνει εκείνα τα μάτια που κάνουν στα παιδικά που γίνονται οι κόρες τούμπανο απ' την παράκληση και χύνονται τα δάκρυα βροχή. Οπότε ναι. Σαν τον Κούρκουλο, σηκώνομαι, πετάω πίσω την καρέκλα (χέστηκε ο μαύρος πάνω του) και λέω : "πάω να χορέψω" ! Εεεε ναι, έκανα πομπώδη ανακοίνωση γιατί αυτά τα πράγματα μία φορά συμβαίνουν.
Και δώστου να χορεύουν και εγώ που είμαι σαν ετοιμόγεννη απ' τη μάσα να έχω γονατίσει (χωρίς να το δείχνω) και το smartwatch να χτυπάει σαν τρελό γιατί είχα πιάσει τους 220 παλμούς το δευτερόλεπτο απ' το ζόρι. Όχι δεν έκανα εμετό στη σκηνή. Ο καλός ο μύλος όλα τα χωνεύει. Αλλά θυμάμαι τον ιδρώτα και το ζόρι.
Τέλοσπάντων. Η Έφη, παιδιά, να είναι στα κέφια της και να δίνει πόνο. Εγώ μέσα μου να λέω "σταμάτα μωρή χοντρή να πάρω μια ανάσα, με πέθανες" αλλά εκείνη δώστου να δίνει πιο πολύ πόνο.
Επέζησα. Έκτοτε δεν πάω σε πανηγύρια!
Αλλά η Θώδη, φίλοι μου, κορυφή. Αποθεώθηκε και δικαίως. Ήταν πάρα πολύ καλή στη δουλειά της, της το δίνω με 10!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

«Είμαστε με την σωστή πλευρά της ιστορίας!».

Τι να σημαίνει άραγε η φράση αυτή; Το πιθανότερο, σημαίνει, ότι είμαστε με τους νικητές.
Ας εξετάσουμε όλες τις δυνατότητες:

Στη σύγκρουση Ανατολής – Δύσης, ή θα νικήσει η Δύση ή θα χάσει.
Η Ελλάδα είναι διακηρυγμένα, με το «Ανήκωμεν εις την δύσιν», στο δυτικό στρατόπεδο.
Επομένως αν νικήσει η Δύση, η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να είναι αποικιοκρατούμενη χώρα, υπό την επιτήρηση των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της “φίλης μας” Γερμανίας. Πολύ πιθανόν να δοθεί για εκμετάλλευση σε διεθνείς εταιρείες εξορύξεων, αφού πρώτα εξαναγκαστεί σε μετανάστευση το μεγαλύτερο και πιο δραστήριο μέρος του πληθυσμού της. Σας φαίνεται “νίκη” αυτό;

Αν χάσει η Δύση, τότε θα είμαστε σαν Έλληνες, αυτοί που δεν είχαν το σθένος να σηκώσουν το κεφάλι όταν έπρεπε και όπως οι λαοί της Αφρικής να διεκδικήσουν αυτονομία, ανεξαρτησία, ελευθερία! Και να μην μας φερθούν οι νικητές σαν κατακτημένη χώρα, το όνειδος της απουσίας σθένους να αντισταθούμε στο λάθος και στο άδικο, στον κατάλληλο χρόνο, θα ακολουθεί επί γενεές (αν υπάρξουν) τους Έλληνες.

Αν δεν υπάρξει εύκολα νικητής και μπούμε σε παρατεταμένο παγκόσμιο πόλεμο με πυραυλικά χτυπήματα εκατέρωθεν, τότε η Ελλάδα θα γίνει μια μαύρη τρύπα, λόγω των ξένων βάσεων που στενοκέφαλα φιλοξενεί δεκαετίες τώρα. Θα χαθούμε χάριν άλλων, όπως φαίνεται να χάνεται η Ουκρανία!..

«Είμαστε σε πόλεμο...»

Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, (ειδική πολεμική επιχείρηση για τους Ρώσους) και αφού οι ΗΠΑ ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να εμπλακούν άμεσα, πολλοί ανεγκέφαλοι κυβερνητικοί παράγοντες Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, εξέφρασαν την θέση: «Είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία!».
Αλήθεια τί είναι η κήρυξη πολέμου; Προσωπική απόφαση ενός ανθρώπου; Απόφαση μιας μειοψηφίας το κόστος της οποίας θα επωμιστεί μια μεγάλη πλειοψηφία; Ποιος απ' αυτούς που λένε “είμαστε σε πόλεμο” θα διακινδυνέψει ζωή ή περιουσία; Κανείς! Λοιπόν ας αναλογιστούμε ότι κάποιοι έχουν καθήκον να τους πουν: “Σκάσε ηλίθιε!”, τα παιδιά μου δεν τα μεγάλωσα για να τα στείλεις στην κρεατομηχανή ενός ανόητου και άδικου πολέμου!

Για τις ΗΠΑ, ο πόλεμος, απ' ότι φάνηκε καθαρά αποφασίζεται και κρίνεται σαν “μπίζνα”. Έκοψαν την ροή του φθηνού φυσικού αερίου από τη Ρωσία, πουλώντας το δικό τους σε τετραπλάσια τιμή. Οι παραγγελίες στην αμυντική τους βιομηχανία πολλαπλασιάστηκαν ανεβάζοντας την σερνάμενη μέχρι τώρα οικονομία τους και δίνοντας δουλειές σε πολλούς τομείς της βιομηχανίας τους. Εταιρείες των ΗΠΑ έχουν επενδύσει με αγορές γης και υποδομών στην Ουκρανία, ώστε κάποια στιγμή όλος ο παραγωγικός ιστός της Ουκρανίας να περάσει στα “δικά μας” χέρια!
Έβαλαν τους Ευρωπαίους να κάνουν διακράτηση των Ρώσικων κεφαλαίων “για να τροφοδοτηθεί ο πόλεμος στη Ουκρανία”. Φυσικά τα αντίποινα των Ρώσων θα βαρύνουν τους Ευρωπαίους, αφού οι ΗΠΑ έχουν ελάχιστα ρωσικά κεφάλαια προς διακράτηση!!...
Υποχρέωσαν τους ανεγκέφαλους Ευρωπαίους να αρχίσουν να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για όπλα, αμερικανικά φυσικά... Και πόσα άλλα!

«Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση» Χαρίλαος Τρικούπης
ή «Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς! Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς!»;

Ποιο από τα δύο;
Το πρώτο θα συμβεί αν και όταν η ελληνική διανόηση σε ενιαίο μέτωπο, βγει από το καβούκι της βόλεψης, αποφασισμένη να διακινδυνέψη και μπαίνοντας μπροστά παρακινήσει τον Ελληνικό Λαό ενωμένο κάτω από το σύνθημα του Τρικούπη, να διεκδικήσει την χώρα του, την ιστορία του, την ελευθερία του.
Από την επανάσταση του '21 οι Έλληνες ήταν διαιρεμένοι σε παρατάξεις αντιμαχόμενες. Πρώτα βασιλικοί – συνταγματικοί. Η διαίρεση αυτή μετά από πολλά δεινά κατέληξε στην μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Ύστερα μας διαίρεσαν σε αριστερούς και δεξιούς. Η διαίρεση αυτή έφερε τον εμφύλιο 1946-1949, την δικτατορία 1967-1974 και τελείωσε με την κατάληψη της μισής Κύπρου από την Τουρκία. Είναι σε όλους γνωστό ότι τις διαιρέσεις αυτές τις δρομολόγησαν και τις πραγματοποίησαν οι Δυτικοί, με προεξάρχοντες τους Εγγλέζους και τις ΗΠΑ. Απομυζώντας πάντα μέσω δανείων τον κόπο και την ικμάδα της Ελληνικής νεολαίας.
Από τότε έως σήμερα έχουμε διαιρεθεί σε ξύπνιους και κορόιδα. Με τους ξύπνιους (ντόπιοι δωσίλογοι), να ξεπουλούν την πατρίδα μας (ιδιωτικοποίηση) στο ξένο κεφάλαιο και στις ΗΠΑ! Ενώ τα κορόιδα ζουν στη φτώχεια, δέχονται μνημόνια, ωθούνται σε μετανάστευση, τους αλλάζουν το νόημα των δημοψηφισμάτων και των εκλογών, τους κλέβουν τον ιδρώτα, την ιστορία, την πατρίδα.
Τι λέτε θα τους αφήσουμε να τα καταφέρουν; Έλληνες διανοούμενοι θα κάνετε πάλι την πάπια; Έχετε ακουστά τη λέξη αξιοπρέπεια;

Το δεύτερο, κυριολεκτικά, δεν μπορεί να συμβεί! Είναι σαν να λες να καταστραφεί η Γη ώστε να ζήσουν οι άνθρωποι! Πού όμως;
Βέβαια στην καταστροφή της Ελλάδας μπορούν οι Έλληνες να ζήσουν ενδεχομένως σαν μετανάστες! Αυτό είναι λοιπόν το εθνικό μας όνειρο; Το ταξικό μας όνειρο; Η μετανάστευση;
Για το λόγο αυτό ανεχόμαστε την αθρόα εισαγωγή εκατομμυρίων μεταναστών από την Ασία και την Αφρική; Για να τους εκμεταλλευόμαστε οικονομικά; Δεν είναι ντροπή αυτό για ένα έθνος όπως η Ελλάδα;
Την καταστροφή των πατρίδων και των οικογενειών την προσπαθεί με πολλά μέσα η νέα παγκόσμια τάξη (παγκοσμιοποίηση). Που σε παγκόσμιο επίπεδο καταρρέει! Ήδη βαδίζουμε σε έναν πολυπολικό κόσμο! Θυμηθείτε όμως πόσοι πρωθυπουργοί και υπουργοί της Ελλάδας είπαν ανοιχτά: “Χρειαζόμαστε μια παγκόσμια διακυβέρνηση!”. Κι εμείς τους ξαναψηφίζουμε!..

«Δεν μπορείς να είσαι και Μάνα και Πουτάνα!»

Η Ελλάδα, γέννησε τον Λόγο, την Παιδεία, την Φιλοσοφία, την Ιστορία, την Παράδοση.
Δίδαξε την Ελευθερία, τα Ιδανικά, την Φιλοπατρία.
Δίδαξε, ότι μόνο στον Λόγο και την Νόηση, δηλαδή μέσω της αρμονικής καλλιέργειας σε κάθε άνθρωπο, του Συναισθήματος, της Λογικής και της Συνείδησης μπορεί να υπάρξει τόπος για πραγματική συνεύρεση και ελευθερία. Στον Λόγο γεννιούνται οι άνθρωποι και όσο παραμένουν σ' αυτόν εξακολουθούν να καταξιώνουν και να προάγουν τον άνθρωπο. Όταν απομακρύνονται από τον Λόγο απανθρωπίζονται και πεθαίνουν.

Η Ελλάδα, αγκάλιασε και διέδωσε τον Χριστιανισμό. Τον Χριστιανισμό του Λαού και του Χριστού. Όχι αυτόν του Μεγάλου Κωνσταντίνου, των αυτοκρατόρων και των πατριαρχών.
Συνδύασε την ομορφιά και το κάλλος, την αρετή και την φιλοσοφία, σε περιβάλλον δημοκρατίας.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, είναι ο λόγος και η αιτία που διατήρησε ζωντανή την μνήμη της Μάνας Ελλάδας για πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια!

Η Ελλάδα, έδιωξε πολλές φορές τα παιδιά της σε ξένους τόπους γιατί “δεν μπορούσε να τα ταΐσει”. Από το 2010 και μετά ξεπουλιέται φέτα – φέτα, για το χρήμα. Άσπλαχνα “παιδιά της” με θεό το δολάριο, την έχουν βγάλει σε πώληση! Διαλαλούν την πραγμάτεια της! Πανέμορφα τοπία, αρχαιολογικοί χώροι, νησιά γεννημένα στον αφρό σαν την Αφροδίτη, έδαφος και θάλασσες ικανές να θρέψουν όχι ένα αλλά πολλούς πληθυσμούς. Υπέδαφος γεμάτο πλούτο ώστε να υπάρχει δυνατότητα για να στηθεί βιομηχανία αξιοζήλευτη. Ελληνόπουλα με γερά μυαλά και οξυδέρκεια που δυστυχώς στηρίζουν το σύστημα υγείας της Γερμανίας και άλλες πατρίδες...

Αφήσαμε να ρημάξει η γη μας, μαζευτήκαμε στα αστικά κέντρα, σβήσαμε την γεωργία, την κτηνοτροφία, την βιοποικιλότητα, χάριν των εντολών της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπως και την βιοτεχνία και την βιομηχανία μας. Μας είπαν ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Και τους πιστέψαμε. Δεν μας είπαν όμως, σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως ο πόλεμος, όπου δεν θα υπάρχει τουρισμός, πώς θα επιβιώσει το έθνος. Δεν μας είπαν ακόμη ότι ο τουρισμός σαν βασική απασχόληση των Ελλήνων, θα επιφέρει δουλικότητα στην συμπεριφορά τους προς τους ξένους τουρίστες, η οποία μετά από ικανό χρόνο θα γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό συμπεριφοράς. Ότι όταν μία χώρα των δέκα εκατομμυρίων, την επισκέπτονται κάθε χρόνο είκοσι εκατομμύρια τουρίστες, καταντά οίκος ανοχής, ανθούν εκεί ο αλκοολισμός, ο τζόγος, το εμπόριο ουσιών, η πορνεία και πολλά άλλα, αλλά μαραίνονται και τελικά πεθαίνουν η επιστήμη και η τέχνη. Ότι την ανάγκη για εθνική υπερηφάνεια την αντικαθιστά η δίψα του πλουτισμού και ο ραγιαδισμός.

Αν η Ελλάδα συνεχίσει να ξεπουλιέται θα σβήσει και σαν παρόν και σαν παρελθόν και βέβαια δεν θα έχει μέλλον!..

Από όλα τα παραπάνω, ελπίζω να γίνεται σαφές, ότι η Ελλάδα πρέπει με κάθε θυσία να φύγει από το στρατόπεδο της Δύσης. Είναι ανήθικο να μένει με τον βιαστή της!
Να ξαναγίνει Μάνα για όλα τα παιδιά της που την τιμούν σαν τέτοια, που δεν τεμπελιάζουν να μάθουν την ιστορία της που είναι και δική τους ιστορία, που θέλουν από την γνώση αυτή να βγάλουν συμπεράσματα και αποφάσεις.
Να ξαναγίνει επίσης Μάνα για τα παιδιά της που ξεγελάστηκαν και μετανιωμένα τώρα, βλέπουν καθαρά ότι η δυτική συμμαχία είναι ένα είδος παγκόσμιας μαφίας που διαφθείρει τους ανθρώπους και τους ωθεί σε μεταξύ τους πολέμους με σκοπό το κέρδος.
Να τιμωρήσει ή να διώξει από κοντά της τους αμετανόητους!
Για ένα τέτοιο τόλμημα θα χρειαστεί βοήθεια. Νομίζω ότι οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ινδοί, έθνη τουλάχιστον χιλιόχρονα, τρέφουν εκτίμηση σε λαούς με ιστορία όπως ο Ελληνικός και θα της παρέχουν στήριξη και συνδρομή! Αρκεί να το ζητήσει! Αυτή είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας!



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Στέφανου Σταμέλλου

Κάποιες σκέψεις στον απόηχο των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών. Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι, διαχρονικά, στην πολιτική σκηνή στην χώρα μας και διεθνώς, πρέπει να αναφερόμαστε σε τέσσερις διακριτές πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα, κυβερνητικά κόμματα εξουσίας -«πολυκατοικίες» τις έλεγε κάποιος- με το ανάλογο διακριτό ιδεολογικό υπόβαθρο και οικονομικό πρόγραμμα: 1. Την Δεξιά - ΝΔ, νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας 2. την Σοσιαλδημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, μικτό μοντέλο οικονομίας 3. την Αριστερά - ΚΚΕ, κρατικό μοντέλο και 4. την Οικολογία - έχω προσωπικά μια δυσκολία να προσδιορίσω τον πολιτικό της φορέα, μικτό μοντέλο με έμφαση στην βιωσιμότητα.

Όλες οι άλλες κομματικές παραφυάδες, τα «λαίμαργα» που λέμε στην δεντροκαλλιέργεια, ακόμα και οι σημερινές της άκρας δεξιάς, είναι ευκαιριακές και θνησιγενείς, που ψάχνουν να βρουν το ιδεολογικό υπόβαθρο για να τους διαφοροποιεί από τους «γείτονες». Συνήθως λειτουργούν ως αναχώματα με πολλές σκοπιμότητες, είναι προσωποκεντρικά και εκφράζουν περισσότερο τις προσωπικές φιλοδοξίες των ιδρυτών τους. Γι’ αυτό και πολύ γρήγορα διαλύονται μεταπηδώντας τα στελέχη τους σε κυβερνητικά σχήματα, πουλώντας την πολιτική τους «περιουσία» και εξαγοράζοντάς την με κυβερνητικές θέσεις.

Αυτό κυρίως αφορά στα κεντρο-κεντροδεξιά-δεξιά σχήματα, που έτσι κι αλλιώς ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πιάσουν ποσοστά για να ανατρέψουν την «μητέρα» παράταξη και ξέρουν επίσης ότι έχουν περιορισμένο ορίζοντα ζωής. Στο χώρο της αριστεράς και της οικολογίας τα πράγματα περιπλέκονται. Οι χώροι αυτοί έχουν βαθιά κουλτούρα εμφυλίου και επειδή ποτέ δεν είχαν κυβερνητική εξουσία, δεν διακατέχονται τόσο από το σύνδρομο της εξουσίας. Εδώ κυριαρχούν οι εγωισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες στον μικρόκοσμο της πολιτικής και της ιδεολογίας. Το δικό μου «και», που διαφοροποιεί το νόημα στο δελτίο τύπου, στην ανακοίνωση κλπ, οι ηγετίσκοι, οι πολιτικές φυσιογνωμίες και τα υπόγεια μικροσυμφέροντα. Ακόμα και ομάδες φοιτητικού χαρακτήρα, που είδαν την σκιά τους στον πρωινό ήλιο και ξεγελάστηκαν… Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι προσπάθειες δεν έχουν σημαντική παρέμβαση. Αντίθετα μάλιστα, μπορεί να πει κανείς ότι οι μικρές αυτές μειοψηφίες δρουν καταλυτικά στο ιδεολογικό και οργανωτικό πεδίο των κομμάτων και το εκτόπισμά τους πολλές φορές είναι πολλαπλάσιο της οργανωτικής τους παρουσίας. Συνήθως εκφράζουν φρέσκες ιδέες και αναζωογονούν την πολιτική ζωή.

Ξεκινώντας από τις πρώτες διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και τις διαρκείς διασπάσεις της αριστεράς, αξίζει να αναφέρουμε την ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά, το ΔΗΚΙ του Τσοβόλα, την Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, την ΔΗΜΑΡ, το ΠΟΤΑΜΙ του Θεοδωράκη και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα, αλλά και τις 15 συνιστώσες του πρώτου ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τις πάνω από δέκα μικροομάδες/κόμματα της πολιτικής οικολογίας.

Θα μπορούσε για την ιστορία να καταγραφούν από την Μεταπολίτευση και ύστερα όλες αυτές οι προσπάθειες, που διέγραψαν την τροχιά τους στο πολιτικό στερέωμα ως κομήτες, και σήμερα δεν τους θυμάται κανείς, ή είναι παρόντες σε κάθε εκλογή ως «γκρουπούσκουλα» τύπου ΚΚΕμ-λ και μ-λΚΚΕ στην αριστερά, ή Βεργής και Παπανικόλας στον οικολογικό χώρο.

Οι διαρκείς διασπάσεις της αριστεράς από μια άποψη είναι μέσα στην φυσιογνωμία του χώρου, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν οι ιδεολογικές αρχές, οι εξελίξεις και τα παγκόσμια γεγονότα, που βάζουν το στοιχείο της ερμηνείας και της αναζήτησης. Οι διασπάσεις της οικολογίας δεν δικαιολογούνται, δεν έχουν χαρακτηριστικά αναζήτησης, οι αρχές και οι αξίες της είναι συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από το 2012 και μετά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, εξελίσσεται σε έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο επικράτησης, που έχει τεράστιες επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Κάτι ανάλογο είχαμε για πολλά χρόνια στην αριστερά ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ. Όμως μπορούμε να πούμε ότι στα δύο αυτά κόμματα υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές. Θεωρώ πως δύσκολα θα τελειώσει αυτός ο εμφύλιος «από τα πάνω» για τη δημιουργία ενός ανάλογου ενιαίου συνασπισμού στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί δεν έχουμε τις ηγεσίες τύπου Φλωράκη και Κύρκου. Η λύση είναι η ώσμωση και η ζύμωση «από τα κάτω», με πρωτοβουλίες και επιτροπές σε κάθε πόλη και νομό. Διαφορετικά θα είναι σε όφελος της ΝΔ και του νεοφιλελευθερισμού.

Η αριστερά στην Ελλάδα, με την έννοια που ορίσαμε την αριστερά ως κρατικό οικονομικό μοντέλο, είναι ο χώρος γύρω από το ΚΚΕ. Οποιοδήποτε άλλο κόμμα/παραφυάδα δεν έχει προοπτική.

Στο χώρο της οικολογίας, τίποτα δεν έχει χαθεί, γιατί η έννοια της οικολογίας έχει μια ενσωματωμένη καθαρή αξία και είναι ένα παγκόσμιο όνομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η σημερινή εικόνα έχει κυρίως να κάνει με τα πρόσωπα και με τις οργανωτικές αδυναμίες. Ο ρόλος της πολιτικής οικολογίας είναι αναντικατάστατος και η παρουσία της στην πολιτική σκηνή απαραίτητη. Το λάθος και σ’ αυτές τις εκλογές, κατά την γνώμη μου, είναι ότι το όνομα «ΚΟΣΜΟΣ» και η ταύτιση του με το πρόσωπο του Πέτρου Κόκκαλη έβγαζε μια εκλογικίστικη και στρεβλή εικόνα. «ΚΟΣΜΟΣ» δεν σημαίνει και δεν είναι «ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ» -άρα χάθηκε το brand name που εν μέρει επωφελήθηκε το ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ- και ο προσωποκεντρισμός του κόμματος δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές και τις αξίες της οικολογίας. Αυτά τα δύο στοιχεία σε συνδυασμό με την χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο πολυδιάσπαση, μηδένιζε κάθε αντικειμενική δυνατότητα και δυναμική. Αυτά πρέπει άμεσα να εκλείψουν και να ακολουθήσει μια ομογενοποιημένη, προγραμματικά και οργανωτικά, πορεία, με υπομονή και επιμονή, χωρίς άλλους πειραματισμούς.

Όπως καταλαβαίνετε περισσότερο ενδιαφέρον έχει να δούμε τις αδυναμίες συνολικά της αντιπολίτευσης σήμερα, που η ασθενική της παρουσία, σε συνδυασμό με την διάλυση των συνδικάτων, την κατάρρευση της ουσιαστικής αυτοδιοίκησης και την απουσία της δικαιοσύνης, δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση του πολιτικού προβλήματος της χώρας.



Λαμία, 12-6-2024

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Κατευθυνόμενη με γνώμονα τα οικονομικά της συμφέροντα είναι γνωστή Μ.Κ.Ο. που «ψαρεύει» αλλοδαπούς, δήθεν «θύματα», από αρμόδιες Δημόσιες Υπηρεσίες σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, ώστε η ίδια να τα προωθεί σε εταιρείες/επιχειρήσεις -και καλά- για απασχόληση.

Η μεθοδολογία του εγκληματικού σχεδίου θυμίζει τη φάμπρικα με «τα κοράκια» των γραφείων κηδειών, που περιμένουν καρτερικά έξω από τα νοσοκομεία, για να «τσιμπήσουν πελατάκια» έχοντας άμεση ενημέρωση για τις «αναχωρήσεις» εκ των έσω…

Ειδικότερα, η Μ.Κ.Ο., έχει στήσει ένα πανελλαδικό κύκλωμα με «συνεργάτες» από διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες που σχετίζονται με θέματα αλλοδαπών.

Το κύκλωμα κατευθύνει τους αλλοδαπούς προσφέροντας τους οικονομικό κίνητρο, ώστε να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους και να κάνουν παράπονα για τις συνθήκες εργασίας τους.

Με αυτή την πρόφαση, οι αρμόδιοι της Μ.Κ.Ο. «πιάνουν δουλειά».

Προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε να είναι όλα έτοιμα για να «φυγαδεύσουν» και να προωθήσουν «το εμπόρευμα» (τους αλλοδαπούς), στους δικούς τους ανθρώπους (επιχειρήσεις που είναι στο κόλπο) για να εργαστούν, πάντα βέβαια με την προϋπόθεση της αμοιβής ανά κεφαλή…την «πώληση» δηλαδή των αλλοδαπών με κύριο σκοπό το κέρδος !!!

Το κύκλωμα είναι τόσο καλά στημένο που κανείς δεν γνωρίζει τελικά που βρίσκεται «το εμπόρευμα» (οι αλλοδαποί) που αναλαμβάνουν να «προστατεύσουν», αφού φυγαδεύονται άμεσα από μέλη του κυκλώματος που δήθεν τους προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη!

Στη συνέχεια, χωρίς να υπάρξει κανένας έλεγχος από κανέναν για το αν οι αλλοδαποί είναι νόμιμοι στη χώρα ή παράνομοι, τους «πασάρουν» με το αζημίωτο σε νέους εργασιακούς κύκλους που ικανοποιούν πλήρως τα προσωπικά τους οφέλη!!!

Το τραγικό σε αυτή την ιστορία είναι πως αυτή η «οργάνωση» λανσάρεται ως η «προστάτιδα» των αδικημένων, «τιμωρός» των εγκληματικών οργανώσεων της εμπορίας ανθρώπων, της παράνομης διακίνηση των ανθρώπων με τη χρήση βίας, απειλών ή άλλων εξαναγκαστικών μέσων με σκοπό συνήθως τη σεξουαλική ή εργασιακή τους εκμετάλλευση…!

Όλα αυτά, συνοψίζονται σε μια φράση… Έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα…

Θα επέμβει αυτή τη φορά η Ελληνική δικαιοσύνη;


Λευτέρης Παπάζογλου


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


του ακτιβιστή

Δεν θα αρκεστούμε στο σημερινό ποστ της Maria Denaxa από τη Γαλλία, που αναδημοσιεύουμε παρακάτω, ούτε θα αναφερθούμε στα μαύρα σύννεφα που γέμισαν τον ουρανό της Ευρώπης και πυκνώνουν τις εφιαλτικές σκέψεις για την επόμενη μέρα και το μέλλον των παιδιών μας με την απειλούμενη εξαφάνιση της επίπλαστης ψευτοευημερίας μας.

Θα σταθούμε όμως στην αφελή (επιεικής ο όρος) προσέγγιση της διεθνούς συγκυρίας σχεδόν από όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας για τη νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου.
Μας έχουν ζαλίσει με τις προσωπικές αλληλοκατηγόριες αστείων ηγετίσκων που αφορούν τα αμύθητα περιουσιακά τους στοιχεία και τα συντονισμένα ψέματα για την άβυσσο που περιμένει τα νοικοκυριά την επομένη των εκλογών, που δήθεν θα αποφύγουμε αν τους εμπιστευτούμε και τους ψηφίσουμε.

ΠΛΑΝΗ ΜΕΓΑΛΗ, ΠΛΑΝΗ ΟΙΚΤΡΑ, αγαπητοί μου φίλοι.

Η ακρίβεια δεν αντιμετωπίζεται από καμία κυβέρνηση. Η ακρίβεια μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ανάπτυξη και οργάνωση ενός δυναμικού καταναλωτικού κινήματος, που δυστυχώς δεν υπάρχει και δυστυχέστατα δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανένας από τους "σωτήρες" της πλάκας που μας έχουν καταλύσει.


Συγχωρέστε με, αλλά παρά την εξαθλίωση στην οποία έχουμε οδηγηθεί από πουλημένες διαχρονικά κυβερνήσεις σε οργανωμένα συμφέροντα επιχειρηματικών κύκλων, ο πάτος του βαρελιού δεν έχει ακόμα γίνει κατανοητός, πόσο μάλλον ορατός.

Και δεν είναι άλλος από την επόμενη μέρα που οι παγκόσμιες ελίτ οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης και τον προ των πυλών επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο που δεν θα αργήσουν να μας τον επιβάλλουν τα αστεία ανθρωπάκια που βρίσκονται επικεφαλής στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης.

ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ.

Και θα μας σπρώξουν σ' αυτόν. Είμαστε ήδη μπλεγμένοι ως χώρα με την άφρονα πολιτική στάση της νέας δημοκρατίας και του μητσοτάκη.
Και οι δεξιοί πάντοτε ήταν καθοδηγούμενοι από τα ξένα συμφέροντα και πειθήνια όργανα των δυτικών και ατλαντικών μας "φίλων".

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ;

Πού χαθήκανε; Έχουνε πούσια ; Είναι τυφλοί ή ανεύθυνοι ; Ή μήπως δεδομένοι ;
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟΥ 3ου ΠΠ που είναι επί θύρας;
Γιατί δεν ενημερώνουν; Γιατί δεν αφυπνίζουν τους πολίτες; Γιατί δεν πληροφορούν για την πιθανολογούμενη τραγική εξέλιξη;

Πρόκειται για Νατοϊκό σχεδιασμό - Προχωράμε προς τον όλεθρο;



ΦΡΕΣΚΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΓΑΛΛΙΑ ΜΕΡΙΑ:
Ο Μακρόν προανήγγειλε την εμπλοκή της Γαλλίας και της Ευρώπης στον πόλεμο κατα της Ρωσίας! Δεν τους σταματάει τίποτα! Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, την κόβουν και την ράβουν στα μέτρα τους και στη συνέχεια αποφασίζουν και διατάζουν ανθρωποθυσίες! Αυτό λέγεται ΦΑΣΙΣΜΟΣ! => «Οι Γάλλοι να είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες», ζήτησε νωρίτερα σήμερα ο Μακρόν, κατα τη διάρκεια ομιλίας του στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 80 χρόνια απο την απόβαση της Νορμανδίας. Παράλληλα, ο στρατηγός Pierre Schill, αρχηγός των χερσαίων δυνάμεων του γαλλικού στρατού, δήλωσε με κάθε σοβαρότητα ότι «το γαλλικό έθνος είναι έτοιμο να κάνει θυσίες» και εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στην ικανότητα του γαλλικού λαού να συσπειρωθεί!



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Θαρρώ ότι από δω και στο εξής, στην ακόμα άγραφτη μυθοπλασία, όταν αναφερόμαστε στα εγκλήματα των Ναζί και χρησιμοποιούμε οβραίικους χαρακτήρες, οφείλουμε να αντικαθιστούμε τους Εβραίους με Γύφτους ή ομοφυλόφιλους ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα μας. 
Οι απόγονοι των παιδιών του Ισραήλ που σώθηκαν από τη ναζιστική θηριωδία, είναι πραγματικά αχαρακτήριστοι! Σε κάνουν να σκέφτεσαι... Τέλος πάντων...

Βάζω κι εγώ ένα μικρολιθαράκι αυτού που λέω παραπάνω, πάντα με 121 Λέξεις Ακριβώς: ούτε μία παραπάνω ούτε μία παρακάτω ούτε μία παραδίπλα... https://link.medium.com/ZvHa3cK2UIb

Αουσβιτς — Μπίρκεναου, 1943



Γεννήθηκα μέσα στα έγχορδα και τις τσιγγάνικες μελωδίες. Τι ευτυχισμένοι καιροί! Οικογενειακή χορωδία είχαμε! Ακόμα κι η μανούλα έπαιζε, καλύτερα μάλιστα από τον αφέντη μας, σκεφτόμουν μεγαλώνοντας· όμως εκείνην, ο πατέρας δεν την άφηνε ποτέ να βγαίνει στους δρόμους. Λόγος τιμής, έλεγε.

Εμένα μου είχε σκαρώσει ένα βιολί ίσαμε το μπόι μου, να συνοδεύω την κομπανία, να βγάζουμε παράδες. Ιδέα δεν είχα όπως το αγκάλιαζα, ούτε μπορούσα να φανταστώ, ότι έμοιαζα με τσελίστα. Όχι, δεν ήξερα τι σημαίνει βιολοντσελίστας, ούτε πρόλαβα να μάθω.

Δεν πρόλαβα, διότι μια νύχτα, Δεκέμβρη του ’39, σπάσανε την πόρτα του σπιτιού μας. Μαυροντυμένοι μπήκανε και μας αρπάξανε. Μαζί με πολλούς άλλους, μας ρίξανε σ’ ένα σιδηροδρομικό βαγόνι μεταφοράς ζώων. Επειδή είμαστε Γύφτοι, είπανε, έπρεπε να πεθάνουμε…


Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Dimitris Savvidis

Πάμε να μιλήσουμε με στοιχεία και νούμερα για την περιβόητη αύξηση του "κατώτατου μισθού". 

Πράγματι η κυβέρνηση αυξάνει όπως ανακοινώθηκε τον κατώτατο μισθό στα 830€ από 1η Απριλίου 2024. 

Αυτό παρουσιάζεται ως το κορυφαίο κυβερνητικό επίτευμα, με επιχείρημα πως ο κατώτατος μισθός το 2019 ήταν 650 €. Με άλλα λόγια μιλάμε για αύξηση 28%. 

Aυτό το επιχείρημα βρίσκει νόημα μονάχα σε κομματικά φερέφωνα και οικονομικά αναλφάβητους πολίτες. 

Η αιτία ακούει στο όνομα "πληθωρισμός". Με άλλα λόγια την τάση αύξησης του γενικού επιπέδου τιμών ανά τα χρόνια. 

Τη στιγμή που ο κατώτατος μισθός αυξάνεται 28% από το 2019 έως το 2024, το κόστος βασικών αγαθών έχει αυξηθεί κατά πολύ περισσότερο, αγγίζοντας ως και 122%. Συγκεκριμένα: 

  • Η Tιμή 1 λίτρου βενζίνης το 2019 ήταν 1,46 € ενώ το 2024 το λίτρο κοστίζει 1,93€. Αύξηση 32%. 

  • Η τιμή ενοικίασης του τετραγωνικού στην Αττική το 2019 ήταν 8,25 €, ενώ το 2024 η μέση τιμή είναι 11,05€. Αύξηση 34%. 

  • Η Tιμή ρεύματος 1κιλοβατώρας το 2019 ήταν 0,09 € ενώ το 2024 η κιλοβατώρα κοστίζει 0,21€. Αύξηση 122%. 

Οι δαπάνες του Έλληνα πολίτη για ενέργεια, ενοίκιο και τρόφιμα έχουν αυξηθεί από το 2019 εως σήμερα κατά πολύ περισσότερο από το 28% της αύξησης του κατώτατου μισθού. 

Θα ισχυριστεί κανείς πως το κράτος δεν ευθύνεται για αυτές τις αυξήσεις και κατά ένα μέρος θα έχει δίκιο. Όμως το κράτος ευθύνεται για τους υπέρογκους φόρους. Το κράτος επωφελείται από την αύξηση του κόστους ζωής. Το κράτος επωφελείται από τις υπέρογκες αυξήσεις τιμών μιας και εισπράττει αυξημένα έσοδα μέσω των φόρων που έίναι ποσοστό επί των υψηλότερων τιμών. Τη στιγμή λοιπόν που το κέρδος του κράτους από τον πολίτη ξεπερνά κατά πολύ το 28%, επιστρέφει πίσω σε ορισμένους από αυτούς μια μικρή αύξηση της τάξης του 28% στον κατώτατο μισθό. 

Με απλά λόγια: Κάποιος μέσα σε 5 χρόνια παίρνει 100€ από όλους τους πολίτες μιας χώρας και ανακοινώνει πως θα δώσει πίσω τα 10€ σε κάποιους από αυτούς προσπαθώντας να πείσει πως τελικά τους ευνοεί. 

Δυστυχώς ζούμε υπό την εξουσία ενός κράτους που χειραγωγεί την κοινή γνώμη και εξαπατά την κριτική σκέψη των πολιτών. Σε αυτό βέβαια ευθύνη έχει και ο ίδιος ο πολίτης που δεν κρίνει με βάση τα δεδομένα αλλά εναποθέτει την εμπιστοσύνη του στα δημοσιογραφικά πολιτικά φερέφωνα. 

Η πραγματικότητα είναι πως ακόμη και μετά την αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 650€ στα 830€, η αγοραστική δύναμη του πολίτη την 1η Απριλίου του 2024 θα είναι κατά πολύ μικρότερη από εκείνη που είχε με τα 650€ το 2019.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Γιώργου Νικολαΐδη

Με αφορμές την συμπλήρωση 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης καθώς και την επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), τιμούμε με το ταπεινό μας αυτό πόνημα την μνήμη των ηρώων μας και συνάμα τους ποιητές ανά τον κόσμο, μέσω του εκφραστικού μας, αριστοτέχνη του λόγου Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998. Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ως πρώτη ημέρα μετά την εαρινή ισημερία, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη όπως η ποίηση, το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό του πένθους.

. «… Πατρίδα, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνες, που θυσιάστηκαν για σένα, να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μία φορά ελεύθερη πατρίδα, που ήσουνα χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών…» μας (υπεν)θυμίζει ο Μακρυγιάννης. Η Ελληνικά Επανάσταση υπήρξε όμως και μνημονεύεται, και ως κορυφαίο πολιτικοστρατιωτικό γεγονός για τη σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης, μιας και επέφερε αλλαγές που είχαν αντίκτυπο στα κατοπινά χρόνια.

Μα αλίμονο..! Πάντα θα ξεφυτρώνουν οι “λίγοι” αμαθείς και ανιστόρητοι, αξιοθρήνητοι αντιρρησίες της ιστορίας μας, που πάντα θα θεωρητικολογούν νομίζοντας πως κάνουν «επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο» και φυσικά πάντα θα τους ανέχεται η πλειονότητα της κοινωνίας μας. Ας τους αφήσουμε εκεί που επέλεξαν να βρίσκονται. Να βαυκαλίζονται αναμεταξύ τους και να παίρνουν ο ένας απ΄τον άλλο κουράγιο και… σπρέι για να καταστρέφουν κάποια γκράφιτι με ήρωες της Επανάστασης. Επαγγελματίες ασυγκίνητοι τυπολάτρες, αιωνίως καταδικασμένοι να ξεκινούν την κάθε τους κουβέντα «ανάποδα και αμφισβητώντας». Γιατί στίχοι όπως οι τελευταίοι του «Σαμουήλ», «…και με τες πρώτες αστραπές και με τα πρωτοβρόχια χλωρό χορτάρι φύτρωσε, δάφνες, έλιές, μυρτούλες, ελπίδες, νίκες και σφαγές - χαρές κ' ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !!»  μάλλον δεν «άγγιξαν» ποτέ την έρμη και αξιολύπητη, ανθελληνική τους ψυχή…

Τιμή και μνήμη για τους ήρωες του ΄21 και φωτεινό παράδειγμα για την ζωή μας να είναι πάντα αυτοί ! Για να μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την ιστορία που με άφθονο αίμα έγραψαν!

Με θυσίες, ανείπωτο πόνο και θάρρος! Και με τόση λαχτάρα αιώνων για ιδανικά και ΛΕΥΤΕΡΙΑ !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!


Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1803 το Σούλι ήταν υπό την πολιορκία του Αλή Πασά. Μετά από πολυήμερη άμυνα, οι Σουλιώτες λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Συμφώνησαν να παραδώσουν τα όπλα τους και να απομακρυνθούν από το Σούλι. Ο κοσμοκαλόγερος Σαμουήλ έμεινε τελευταίος, μαζί με λίγους συντρόφους του, ηλικιωμένους και βαριά τραυματίες, για να παραδώσουν την μπαρουταποθήκη, που ήταν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, σε έναν βραχότοπο. Όταν οι άντρες του Αλή πασά έφτασαν στην αποθήκη, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά και μαζί με τους πέντε συντρόφους του ανατινάχθηκαν. Δεν παραδόθηκαν, παρά μόνο στον Θεό. Η αυτοθυσία πέρασε στην ιστορία. Άλλωστε, οι Σουλιώτες ήταν γνωστοί για τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό τους....



Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824 - 1879)

Γεννήθηκε στην Αγία Μαύρα Λευκάδας. Ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού - ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα και πολιτικός. Στην περίπτωση του Βαλαωρίτη ο τίτλος του «εθνικού ποιητή» δόθηκε διότι «αντλούσε σχεδόν αποκλειστικά τα θέματά του από τη νεώτερη ελληνική ιστορία και επειδή υπερασπίστηκε την εθνική ιδέα όχι μόνο με το λόγο του αλλά και εμπράκτως». Όμως με δεδομένο πως και άλλοι ποιητές και πεζογράφοι της εποχής του αντλούσαν από το ίδιο υλικό, η Έρη Σταυροπούλου (καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών), εξηγεί πως η διάκριση αυτή του Βαλαωρίτη οφειλόταν: α) στη δημοτική γλώσσα που χρησιμοποίησε –θελκτικό στοιχείο για το ακροατήριό του μα που άρμοζε και με το «ήθος και τη φωνή των διαφόρων ηρώων του», β) στο πάθος και το τραγικό μεγαλείο με το οποίο πρόβαλε τους ήρωές του, γ) η συγκυρία επέτεινε όλα αυτά. Κι έτσι ήταν επακόλουθο οι κριτικοί να επισημάνουν «διαρκώς θετικά», αυτά τα δεδομένα, «αναδεικνύοντας τον Βαλαωρίτη στον εγκυρότερο ποιητικό εκφραστή της Μεγάλης Ιδέας.

Δείτε το βίντεο με την απαγγελία πατώντας https://youtu.be/Theh9PUqo0w

 

Φωτο : Ο Ρήγας Φεραίος και ο Αδαμάντιος Κοραής βγάζουν την Ελλάδα από τον τάφο της.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Jacques Henry / 14 Μαρτίου 2024

Οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θα αρχίσουν να κουράζονται από άρθρα που αναφέρουν την ύπουλη εγκατάσταση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος στη Δυτική Ευρώπη. Από τότε που ο Τιερί Μπρετόν προήχθη σε «Υπουργό Αλήθειας» στις Βρυξέλλες, η κατάσταση που κατήγγειλα σε αυτό το ιστολόγιο έχει επιταχυνθεί. Ένα άρθρο της Francesca de Villasmundo με ημερομηνία 13 Μαρτίου 2024 αναφέρει την καταδίκη σε φυλάκιση ενός έτους ενός Βέλγου εθνικιστή βουλευτή για παρατηρήσεις που παραβίαζαν τον βελγικό νόμο για τον ρατσισμό και την άρνηση του Ολοκαυτώματος: https://www. medias-presse. info/depute-nationaliste-belge-1-an-de-prison-ferme/187489/ . Το συμπέρασμα του άρθρου έχει ως εξής:

«Μια τέτοια καταδίκη δημιουργείται για να παραδειγματίσει, να δημιουργήσει φόβο, να φιμώσει τις διαφωνούσες φωνές, να αναγκάσει τον πληθυσμό να αυτολογοκριθεί, να τηρήσει τους κανόνες, να είναι υπάκουος σε μια λεγόμενη δημοκρατική εξουσία που έχει γίνει παντοδύναμη. Μην κάνετε κανένα λάθος γι 'αυτό, η μετατόπιση προς ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη αυξάνεται».

Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της εξέλιξης; Καταρχάς, υπάρχει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με μια εκτεταμένη διοίκηση σχεδόν 10. 000 ατόμων, η οποία επεξεργάζεται οδηγίες για τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες κανονικά πρέπει να τις υποβάλουν στην εκπροσώπηση των πολιτών τους, η οποία αποτελείται από εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Καθώς αυτοί οι εκπρόσωποι γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι δεν έχουν πλέον καμία εξουσία, αφού όλα αποφασίζονται στις Βρυξέλλες, έχουν γίνει, λόγω των περιστάσεων, δουλοπρεπείς «yes-men», εντελώς αποκομμένοι από τους ανθρώπους που τους εξέλεξαν. Επομένως, η πόρτα είναι εκ των πραγμάτων ορθάνοιχτη για την ομαλή εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Από πού προέρχονται οι παραγγελίες; Υπερεθνικές ομάδες πίεσης, όπως τα οικονομικά λόμπι, είναι στην πραγματικότητα επικεφαλής, και τα παραδείγματα έχουν πολλαπλασιαστεί στο παρελθόν. Πρόκειται για ένα σύστημα οικονομικών κυρώσεων, καθώς η Ουγγαρία πλήρωσε πρόσφατα το τίμημα στην περίπτωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και των διατάξεων κατά των ΛΟΑΤ+. Τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του το οικονομικό λόμπι είναι κάθε είδους, όπως η «Λέσχη του Νταβός», η «Ανοικτή Κοινωνία» και ένα πλήθος ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα τόσο από αυτά τα οικονομικά λόμπι όσο και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και επομένως από τους ευρωπαίους φορολογούμενους στο σύνολό τους. Τέλος, οι τοπικοί παράγοντες, δηλαδή σε κάθε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι άμεσα οι κυβερνήσεις, όπως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, αλλά οι διογκωμένες εθνικές διοικήσεις, δημόσιοι υπάλληλοι ξεπουλημένοι στις πιο επιζήμιες προοδευτικές ιδεολογίες που έχουν μεταμφιεστεί σε περιστάσεις: ένα "καφέ πουκάμισο". Ως εγγυητές της ορθής εφαρμογής των οδηγιών των Βρυξελλών σε τοπικό επίπεδο, αποστολή τους είναι η εφαρμογή αυτών των οδηγιών, από τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών έως την εγκατάσταση ανεμόμυλων, συμπεριλαμβανομένων των σουρεαλιστικών ελέγχων της γεωργικής δραστηριότητας ή της λειτουργίας νοσοκομείων, για να μην αναφέρουμε συγκεκριμένα θέματα όπως η ορθή διεξαγωγή του οπτικοακουστικού τομέα ή η εφαρμογή των ποινών. Μια ευθύνη που έχει υποβιβάσει τους δικαστές και το δικαστικό σώμα στο σύνολό του σε χυδαίους εκτελεστές.

Όλα πάνε εκεί και έτσι διαμορφώνεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και όλα είναι ήδη σε ισχύ σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο, είναι μη αναστρέψιμα! Ήμουν έτοιμος να ξεχάσω έναν άλλο ιμάντα μετάδοσης: τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τα κράτη ή, πιο πεζά, από το ίδιο οικονομικό λόμπι που αναφέρθηκε παραπάνω, για να μην αναφέρω τα κοινωνικά δίκτυα που έχουν γίνει πραγματικοί «ανοιχτοί υπόνομοι» (δεν θυμάμαι ποιος έκανε αυτή τη σύγκριση)....

Αλλά γιατί δεν αντιδρά ο λαός; Επειδή έχουν ήδη διαμορφωθεί για να υπακούουν από την επιτυχή επίδειξη του επεισοδίου του κορονοϊού, το οποίο αποκάλυψε ότι οι άνθρωποι ήταν πλέον ώριμοι να δεχτούν την εθελοντική τους δουλεία. Για να οδηγήσουν τα τελευταία καρφιά αυτού του ασφυκτικού κλοιού των δυνάμεων των οποίων μοναδικός στόχος είναι να κυριαρχήσουν στον κόσμο, κάθε είδους υπερεθνικοί θεσμοί όπως η IPCC ή ο ΠΟΥ (για να αναφέρουμε μόνο τους δύο πιο σημαντικούς) ενσταλάζουν φόβο σε όλα τα δελτία ειδήσεων. . . Ακόμη χειρότερα: ο ασφυκτικός έλεγχος των οικονομικών δυνάμεων στον τομέα των τροφίμων, δηλαδή της γεωργίας στο σύνολό της. Είναι ένα ασταμάτητο μέσο κυριαρχίας των λαών. Και οι περιβαλλοντολόγοι, οι οποίοι σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα, έχουν επικροτήσει την παύση καλλιέργειας πλούσιας γεωργικής γης στο όνομα της διατήρησης της βιοποικιλότητας και, προκειμένου να εδραιώσει την εξουσία του πάνω στα τρόφιμα, το οικονομικό λόμπι ενθάρρυνε το ελεύθερο εμπόριο τροφίμων από χώρες που δεν σέβονται τα ευρωπαϊκά πρότυπα, τιμωρώντας τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους: ζητήστε από την BlackRock ή την Vanguard να σεβαστούν τα πρότυπα των Βρυξελλών, θα νομίζουν ότι είστε τρελοί.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα εμφανιστούν για να μειώσουν τους απείθαρχους στην κατάσταση των σκλάβων και τελικά να τους εξαλείψουν. Ευτυχώς, προς το παρόν, αυτό το φαινόμενο αφορά μόνο τη Δυτική Ευρώπη, το παράδειγμα δημοκρατίας που όλος ο κόσμος πρέπει να αντιγράψει! Η ιδεολογική μαφία στο τιμόνι της Ευρώπης έχει ωθήσει τα όρια του αδιανόητου. . . το χειρότερο που έχει εφεύρει η ανθρωπότητα τα τελευταία εκατό χρόνια, οι δικτατορίες που άνθισαν σε όλο τον κόσμο με τον Φράνκο, τον Χίτλερ, τον Σαλαζάρ, τον Μάο, τον Στάλιν, τον Παπαδόπουλο, τον Ρεζά Σαχ, . . . για να μην αναφέρουμε τη Νότια Αμερική με τον Ongania, τον Pinochet, τη στρατιωτική χούντα στη Βραζιλία. Υπάρχει ελπίδα για όλους τους Ευρωπαίους που μπορούν ακόμα να το κάνουν: να ξεφύγουν από αυτό το ευρωπαϊκό χάος, στη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, . . .και αν ήμουν 40 χρόνια νεότερος και η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τόσο σάπια όσο είναι σήμερα, θα μετακόμιζα στο Βλαδιβοστόκ, την πιο δυναμική πόλη της Ρωσίας σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Μια ολόκληρη χώρα εισήγαγε εντός δεκαπέντε ημερών μια νέα γλώσσα και γενίκευσε τη χρήση της.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
29 Ιανουαρίου 2024

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο 
από την ίση μεταχείριση των ανίσων»
Αριστοτέλης

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι η Ελλάδα και ειδικότερα ο αξιότιμος Πρωθυπουργός μας, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και ο σύμβουλός του επί της επικοινωνίας κ. Γκρίνμπεργκ κερδίσουν το φετινό βραβείο «Όργουελ-Νεογλώσσα» (Orwell-New Speak αγγλιστί).

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας όλα τα μέλη της επιτροπής που αποδίδει τη διεθνή αυτή διάκριση έχουν μείνει κατάπληκτοι με τις επιδόσεις του Μητσοτάκη-Γκρίνμπεργκ στο θέμα της εισαγωγής επειγόντως των ρυθμίσεων για τον γάμο των ομοφυλοφίλων-ομοφύλων και την εκ μέρους τους υιοθεσία-τεκνοθεσία παιδιών. Όχι για αυτές καθ’ εαυτές τις ρυθμίσεις, αλλά για το ότι μια ολόκληρη χώρα εισήγαγε εντός δεκαπέντε ημερών μια νέα γλώσσα και γενίκευσε τη χρήση της.

Από τότε που υπάρχουν τα νεώτερα ελληνικά, χρησιμοποιούνται ευρέως οι λέξεις ομοφυλόφιλοι και ομοφυλοφιλία και υιοθεσία. Κανένας έως τώρα δεν χρησιμοποιούσε τις λέξεις ομόφυλοι και τεκνοθεσία. Εντός ελαχίστων ημερών όμως οι προηγούμενοι όροι εξαφανίσθηκαν από τη δημόσια επικοινωνιακή σφαίρα, το 99% των ΜΜΕ και των sites και αντικαταστάθηκαν από τις λέξεις ομόφυλοι, που σημαίνει άτομα της ίδιας φυλής ή του ιδίου φύλου, όχι κατ’ ανάγκην ομοφυλόφιλοι, και τεκνοθεσία που κατέλαβε τη θέση της λέξης υιοθεσία.

Στην πορεία οι γλωσσομηχανικοί κατασκεύασαν και τον άλλο όρο «γάμος ανεξαρτήτως φύλου», που θεωρήθηκε πιο καλός και από τον γάμο των ομοφύλων, που θυμίζει ακόμα σε μερικούς γάμο ομοφυλοφίλων. Ο σκοπός αυτής της νέας εφεύρεσης είναι να εστιάσει την προσοχή του αποδέκτη στο ανεξαρτήτως και να πάψει να δίνει οποιαδήποτε σημασία στα φύλα («ανεξαρτήτως φύλου»), δηλαδή στο ότι παντρεύουμε ομοφυλόφιλους και εν συνεχεία τους δίνουμε και παιδάκια να αναθρέψουν (ο μόνος λόγος για τον οποίο εισάγεται ο νέος θεσμός του γάμου για ομοφυλόφιλους, αφού υπάρχει ήδη το σύμφωνο συμβίωσης).

Τη σχετική απόφαση, για την αλλαγή δηλαδή της χρησιμοποιούμενης γλώσσας, έλαβε όπως μαθαίνω η Ανώτατη Επιτροπή Γλώσσας, Επικοινωνίας, Ηθών και Εθίμων της Γραικίας (που ορισμένοι περιπαικτικά ονομάζουν και Μπανανία). Στην Επιτροπή συμμετέχουν ο ίδιος ο Μητσοτάκης, ένας υπάλληλος του Γκρίνμπεργκ, ο αρμόδιος για τα δικαιώματα των LGBTQΙΑ+ της πρεσβείας των ΗΠΑ και εξουσιοδοτημένοι εκπρόσωποι των Ιδιοκτητών της χώρας (των καναλιών και των ποδοσφαιρικών ομίλων), των ιδίων δηλαδή που ορισμένοι κακεντρεχείς ονομάζουν «Χούντα της Ενημέρωσης». Επειδή τώρα αυτοί όλοι δεν ξέρουν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα έχουν και δύο τρεις φιλόλογους μαζί τους να τους προστατεύουν από κραυγαλέα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.


Γιατί χρειάζεται η «Νεογλώσσα»;

Ο σκοπός της επιχείρησης Νεογλώσσα (όπως και όλων όσων ακούμε αυτό το διάστημα) είναι να απομακρύνει, όσο είναι δυνατό, το μυαλό των ανθρώπων και ιδίως το ασυνείδητό τους από το μοναδικό ερώτημα που θέτει η μεταρρύθμιση του κ. Μητσοτάκη:

Είναι σωστό και έχουμε δικαίωμα να αναθέτουμε σε ομοφυλόφιλους γονείς την ανατροφή παιδιών και, επομένως, να επηρεάζουμε δι’ αυτού του τρόπου αυθαιρέτως και πιθανότατα αρνητικά την ανάπτυξη του ψυχισμού και της σεξουαλικότητάς τους; Είναι σωστό να τους δίνουμε τη δυνατότητα να αποκτούν παιδιά μέσω παρένθετων μητέρων;

Το τελευταίο είναι αλήθεια ότι δεν το προβλέπει ο νόμος Μητσοτάκη, αλλά θα έρθει ως αναπόφευκτο επακόλουθό του. Από τη στιγμή που νομιμοποιείται ο γάμος των ομοφυλοφίλων και δεν απαγορεύεται η παρένθετη μητρότητα για τους ετεροφυλόφιλους, η απαγόρευση απόκτησης παιδιών με παρένθετες για τους ομοφυλόφιλους θα καταπέσει στα δικαστήρια ως αντιβαίνουσα την αρχή της ισότητας. Τα περί αντίθεσης στις παρένθετες που λέει ο Πρωθυπουργός συνιστούν μια ακόμα κυβερνητική απάτη. Γιατί άλλωστε να είναι κάποιος αντίθετος στις παρένθετες για τους ομοφυλόφιλους, αλλά να συμφωνεί για τους ετεροφυλόφιλους;

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση και τα Μέσα που την υποστηρίζουν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια τεράστια σύγχυση στο κοινό με το να λένε ψέματα για το τι κάνουν – την ίδια πρακτική ακολουθούν άλλωστε σε όλα τα ζητήματα, έχει γίνει Δευτέρα φύσις για την παρούσα κυβέρνηση και για τα Μέσα. Το αποτέλεσμα είναι στις δημοσκοπήσεις η κοινωνία να βγαίνει διχασμένη ως προς τον γάμο των ομοφυλοφίλων και πολύ αρνητική στην υιοθεσία παιδιών. Αυτό συμβαίνει γιατί η πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί ότι ο γάμος οδηγεί αναπόφευκτα στο δικαίωμα υιοθεσίας.


Η παραδειγματική πειθαρχία της εκδοτικής και δημοσιογραφικής τάξης


Τις οδηγίες της «Ανώτατης Επιτροπής» ακολούθησαν με παραδειγματική πειθαρχία οι εκδότες και η συντριπτική πλειοψηφία της «δημοσιογραφικής τάξης» της χώρας σε χρόνο dt, όπως άλλωστε κάνουν σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα, με αποτέλεσμα οι ακροατές των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων να δέχονται σήμερα μια φιλοκυβερνητική προπαγάνδα που δεν έχει προηγούμενο μετά τη χούντα του Παπαδόπουλου για όλα τα ζητήματα, περιλαμβανομένης και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους.

Θυμίζουμε, σε όποιον θέλει να το ξεχάσει, ότι οι εκδότες και η μεγάλη πλειοψηφία της «δημοσιογραφικής τάξης» έκανε τα ίδια και στο παρελθόν, όταν εξηγούσαν τον επωφελή χαρακτήρα των Μνημονίων και Δανειακών, υποστήριζαν την εις βάρος της ίδιας της Ελλάδας αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους (PSI), τους Δανειστές κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης το πρώτο εξάμηνο του 2015, το Τρίτο Μνημόνιο των Τσίπρα και Καμμένου στη συνέχεια, την εκποίηση σε εξευτελιστικούς όρους της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, τη δημιουργία αμερικανικών βάσεων και στο τελευταίο χωριό της επικράτειας, την πολιτική του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ενώ τώρα έχουν επιβάλλει σιγή ασυρμάτου για την επανεμφάνιση του Ναζισμού στο Ισραήλ και τη γενοκτονία που πραγματοποιεί στην Παλαιστίνη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που έγιναν πολύ πλούσιοι υποστηρίζοντας όλα τα παραπάνω, ξεσάλωσαν ξαφνικά όλοι μαζί εξηγώντας μας γιατί πρέπει επιτέλους να διορθωθεί η μεγάλη, η ιστορική αδικία της Φύσης που, μη γνωρίζοντας προφανώς τι κάνει, άφησε άκληρους τους ομοφυλόφιλους.

Γι’ αυτό και η περίφημη αυτή εκδοτική και δημοσιογραφική τάξη κατέφυγε πάλι στη δοκιμασμένη άποψη να μιλάνε μόνο οπαδοί της μίας και μοναδικής άποψης στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, να εμφανίζεται η άποψη αυτή ως αυτονόητη και να λοιδορούνται όποιοι έχουν τυχόν αντιρρήσεις. Στο καθαρά ειδησεογραφικό κομμάτι, κάθε είδηση που αναφέρεται στο θέμα συνοδεύεται από ένα σχετικό επίθετο, συνήθως «οπισθοδρομικό» ή «αναχρονιστικό» και τα συνώνυμα για όποιον δεν συγκινείται από τη φαεινή ιδέα να διατίθενται σε δύο «μπαμπάδες» ή σε δύο «μαμάδες» παιδάκια για να μεγαλώσουν.

Το θηριώδες 60-70% του ελληνικού λαού που παραμένει, παρά την προπαγάνδα, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, και με όλες τις επιφυλάξεις που πρέπει να έχει κανείς για τις δημοσκοπήσεις, αντίθετο προς την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, όπως και κάθε ένας που τυχόν διαφωνεί, χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί φασίστες, καθυστερημένοι ή θρησκόληπτοι, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να γίνει καμία συζήτηση.

Και βεβαίως διασπείρεται σειρά ψευδών ειδήσεων και δήθεν «μελετών» της κακιάς ώρας για να «αποδείξουν» ότι τα παιδιά που ανατρέφουν ομοφυλόφιλοι περνάνε ζωή και κότα, είναι αντικείμενα μεγάλης αγάπης, εν αντιθέσει με τα παιδιά των «νευρωτικών ετεροφυλόφιλων», ίσως μάλιστα να απολαμβάνουν εν τέλει και την καζούρα στο σχολείο. Μεγαλώνουν από δύο ομοφυλόφιλους γονείς τα παιδάκια αλλά ούτε που τους περνάει από το μυαλό η σκέψη να γίνουν και τα ίδια ομοφυλόφιλα. Θέλετε να μείνουν στο ίδρυμα; Μας ρωτάνε δίκη εισαγγελέως, οι έμποροι της ψευτοενημέρωσης, οι τάχα μου κοπτόμενοι για τα παιδιά, παραλείποντας βέβαια να εξηγήσουν στο κοινό ότι υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση για υιοθεσία από ετεροφυλόφιλους, αλλά δεν μπορούν να υιοθετήσουν λόγω των αποτρεπτικών και ακραία γραφειοκρατικών διαδικασιών. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και τα Μέσα που τάχα μου ενδιαφέρονται σήμερα να μην μείνουν τα παιδιά στα ιδρύματα δεν έκαναν απολύτως τίποτα μέχρι τώρα για να διευκολύνουν την υιοθεσία τους και τώρα, εντελώς ξαφνικά, έχουν όλοι μαζί λυσσάξει να τα δώσουν σε ομοφυλόφιλους.


Και η «αριστερά»!

Δυστυχέστατα, σε αυτή την προσβλητική για την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη των πολιτών κακοφωνία, συμμετέχει ενθουσιωδώς και φανατικά και μεγάλο μέρος της «αριστερής» δημοσιογραφικής τάξης, που έχει επιπλέον μπερδέψει κάπως την είδηση και το σχόλιο, τη δημοσιογραφία με την ελαφρώς σταλινικού τύπου καθοδήγηση.

Βγήκε ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και διαφώνησε με τη ρύθμιση, έσπευσε να τον χαρακτηρίσει «κατάπτυστο» δημοσιογράφος της «αριστεράς». Η Αυγή όχι μόνο προτρέπει τον Ανδρουλάκη να βάλει περίπου τάξη στο κόμμα του, αλλά και δεν ντράπηκε, στο φύλλο της περασμένης Κυριακής να προβάλλει υπερηφάνως στην πρώτη σελίδα συνέντευξη του Βαγγέλη Βενιζέλου, για να υποστηρίξει ότι οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θέλουν ή όχι τη μεταρρύθμιση Μητσοτάκη. Οι μόνοι αρμόδιοι για να λάβουν την απόφαση είναι οι 300 εντιμότατοι εκπρόσωποί τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προγραμματικά φανατικός οπαδός των δημοψηφισμάτων, φαίνεται όμως ότι του αρέσουν μόνο όταν η πλειοψηφία των πολιτών συμφωνεί μαζί του!

Όσο για τον Βαγγέλη Βενιζέλο τι να πούμε τώρα. Μέγας αστήρ του ΠΑΣΟΚ στην πιο διεφθαρμένη και παρακμιακή περίοδο της ιστορίας του, στήριξε την είσοδό μας στο μνημονιακό καθεστώς και επετέθη με δριμύτητα στον ΣΥΡΙΖΑ όταν αντιτασσόταν στα Μνημόνια. Η επιστημονική του δεινότητα ως συνταγματολόγου φάνηκε άλλωστε το 2004 όταν, στις παραμονές του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, δήλωσε ότι είναι θέμα ενός λεπτού να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου και, εν συνεχεία, συνέστησε στους Κυπρίους να το ψηφίσουν!

Από το καλό στο καλύτερο, από το δημοκρατικό στο δημοκρατικότερο πάει η «Αριστερά» του Κασσελάκη. Δεν κάνει έτσι μόνο ένα ισόβιο πιθανό κακό στα προς «τεκνοθεσία» παιδάκια και στον εαυτό της, κάνει και ένα πολύ μεγάλο δώρο στην άκρα δεξιά και τον φασισμό, που τόσο λέει ότι θέλει τάχα μου να πολεμήσει, αλλά είναι τελικά η ίδια που συχνά τον τροφοδοτεί.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Ηλία Ποταμιάνου

Αυτό το κείμενο δεν είναι μια κινηματογραφική κριτική. Όχι γιατί δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις για τον κινηματογράφο και ούτε βλέπω ταινίες τόσο συχνά ώστε να μπορώ να γράψω μια τέτοια (αυτό δεν έχει εμποδίσει άλλους), αλλά γιατί δεν ενδιαφέρομαι εδώ να βαθμολογήσω μια ταινία με αστεράκια, να κρίνω τις ερμηνείες των ηθοποιών, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ και τα σχετικά (μην το ψάχνετε, είναι καλή ταινία, πάντε δείτε την). Κάποιες ταινίες, καλές ή κακές, πιο συχνά καλές, σε οδηγούν να σκεφτείς και σου δημιουργούν την ανάγκη να συζητήσεις γι’ αυτές. Μια τέτοια ταινία είναι Η Τελευταία Παμπ, η πιο πρόσφατη και η τελευταία κατά δήλωσή του ταινία του Κεν Λόουτς, σε σενάριο του επί χρόνια συνεργάτη του Πολ Λάβερτυ, με θέμα το προσφυγικό.

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή, απλοϊκή σχεδόν: το 2016, σε ένα χωριό της Αγγλίας που κάποτε ζούσε από τα ανθρακωρυχεία αλλά αφότου έκλεισαν παρακμάζει, έρχονται να εγκατασταθούν οικογένειες Σύρων προσφύγων. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι εχθρικοί στους νεοφερμένους, ενώ μερικοί καταφεύγουν ακόμα και στην σωματική βία εναντίον τους. Ο ιδιοκτήτης της μοναδικής, ετοιμόρροπης παμπ που έχει απομείνει στο χωριό, ο Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, είναι πιο καταδεκτικός, συμπονάει τους πρόσφυγες, αλλά δεν θέλει να μπλεχτεί στην διαμάχη ντόπιων-ξένων και να αποξενώσει τους ρατσιστές φίλους και πελάτες του. Σταδιακά όμως πιάνει φιλίες με μια νεαρή κοπέλα απ’ την Συρία, τη Γιάρα, και γνωρίζει την οικογένειά της. Με παρότρυνση της Γιάρα αποφασίζει να παραχωρήσει τον χώρο της παμπ για την δημιουργία μιας κοινοτικής κουζίνας, όπου φτωχοί Άγγλοι και Σύροι θα τρώνε μαζί και θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Το σχέδιο έχει επιτυχία ώσπου σαμποτάρεται από μερικούς ρατσιστές θαμώνες της παμπ. Όταν όμως ο πατέρας της Γιάρα, κρατούμενος στις φυλακές του Άσαντ, πεθαίνει, όλο το χωριό έρχεται σπίτι της για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.

Πρόκειται προφανώς για ένα κοινωνικό δράμα, που όμως είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο η παραπάνω παρουσίαση αφήνει να διαφανεί. Ο Λάβερτυ και ο Λόουτς προσεγγίζουν το θέμα τους διαλεκτικά, σαν σε πλατωνικό διάλογο. Ξεκινάν από μια αρχική κατάσταση, την άφιξη των προσφύγων σε ένα παρηκμασμένο χωριό ανθρακωρύχων, και παρουσιάζουν την στάση και τα επιχειρήματα του καθενός. Καθώς όμως οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα επιχειρήματα αυτά τίθενται σε κριτική, καταρρίπτονται ή εμπλουτίζονται ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες εξελίσσονται με τελική κατάληξη την δημιουργία μιας νέας κοινότητας στο χωριό, όπου ξένοι και ντόπιοι ανήκουν εξίσου. Σε αυτό το πλαίσιο ο διάλογος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι ήρωες βγάζουν κανονικούς λόγους, όπου συνοψίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε εκείνο το σημείο της πλοκής.

Αυτό δεν είναι λοιπόν ένα συνηθισμένο μελόδραμα για το προσφυγικό. Πρώτα απ’ όλα με το να εστιάζει στην αλληλεπίδραση ντόπιων-προσφύγων αρνείται να παρουσιάσει τους πρόσφυγες ως κάτι το ολοκληρωτικά ξένο. Αυτό είναι μια τολμηρή απόφαση και μια πολιτική πράξη. Ο κινηματογράφος είναι από τα ελάχιστα πεδία στην σύγχρονη Ευρώπη όπου δεν έχει επικρατήσει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, αλλά αντίθετα κυριαρχεί ακόμα η συμπόνια για το δράμα των προσφύγων, όταν στην πολιτική ακόμα και κεντροαριστερά κόμματα υιοθετούν πλέον αντιμεταναστευτική ρητορική κα τα αριστερά συχνά προτιμούν να σιωπούν ή να κατεβάζουν τους τόνους για να μην χάσουν ψήφους. Οι περισσότερες ταινίες όμως εστιάζουν αποκλειστικά στους μετανάστες τοποθετώντας τους γηγενείς στο υπόβαθρο, είτε αντίθετα εστιάζουν στα ηθικά διλήμματα και τους ψυχολογικούς μηχανισμούς των γηγενών. Έτσι όμως, ενώ καταγγέλλουν την απανθρωποποίηση των προσφύγων, αναπαράγουν την εικόνα του ολοκληρωτικά ξένου προς εμάς που βρίσκεται στην βάση της ακροδεξιάς ρητορικής. Με το να τοποθετεί γηγενείς και πρόσφυγες δραματουργικά στο ίδιο επίπεδο, η Τελευταία Παμπ αρνείται να δεχτεί τους πρόσφυγες ως τον απόλυτο Ξένο. Μπορεί να είναι ξένοι, με την έννοια ότι είναι αλλοδαποί, αλλά αντικειμενικά είναι ήδη κομμάτι της τοπικής κοινωνίας.

Με τον τρόπο αυτό αναιρείται αυτομάτως και το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών, -πιπίλα στα χείλη όλων των πολιτικών-, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, από τους πιο ρατσιστές μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους. Δεν μπορείς να ενταχθείς σε μια κοινωνία στην οποία βρίσκεσαι ήδη. Φυσικά πρόβλημα υπάρχει, τόσο στην ταινία, αλλιώς δεν θα υπήρχε δράμα, όσο και στην πραγματική κοινωνία την οποία απεικονίζει, αλλά τίθεται διαφορετικά, ως πρόβλημα ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων που μέχρι χθες δεν συνυπήρχαν ούτε έχουν επιλέξει να ζουν μαζί. Τοποθετημένο έτσι, το πρόβλημα παύει να ταυτίζεται με τους πρόσφυγες, οι οποίοι αυτοί μόνο οφείλουν να προσαρμοστούν σε ένα καλούπι κοινωνικό και πολιτισμικό που βρήκαν έτοιμο, ως ανταπόδοση για την κάθε άλλο παρά ευγενική και γενναιόδωρη φιλοξενία που τους προσφέρεται. Οι Λάβερτυ-Λόουτς μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα αντιστρέφοντας την καθιερωμένη ρητορική περί ένταξης. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης στην ταινία φαίνεται να το αντιμετωπίζουν οι μακροχρόνια άνεργοι του χωριού, που μεθοκοπάνε όλη μέρα στην παμπ κατηγορώντας τους πρόσφυγες για τα πάντα, και οι ανήλικοι με την παραβατική συμπεριφορά.

Σε μια έξοχα ειρωνική σκηνή η Γιάρα λογομαχεί με έναν ντόπιο νταή. Όταν εκείνη τον ρωτά σ’ ένα σημείο τί εννοεί, εκείνος απαντάει κοροϊδευτικά ότι αν δεν καταλαβαίνει αγγλικά να πάει πίσω από όπου ήρθε. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η Γιάρα μιλά αγγλικά με ξενική προφορά, αλλά ολόσωστα και πολύ καθαρά, ενώ ο ντόπιος μια δυσνόητη λαϊκή αργκό που θα αποτύγχανε να εντυπωσιάσει τον οποιοδήποτε δυνητικό εργοδότη, όπως σίγουρα δεν εντυπωσίασε κάποτε τους δασκάλους του.

Όπως λέει ο Μπαλαντάιν σε μια σκηνή τα προβλήματα του χωριού άρχισαν πολύ πριν τον ερχομό των προσφύγων, και συγκεκριμένα, μας δίνεται να καταλάβουμε, με τον θατσερισμό και την αποβιομηχανοποίηση, όταν πρώτα καταστάλθηκε η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων και μετά από λίγο έκλεισαν τα ίδια τα ανθρακωρυχεία. Όταν το 2016 καταφθάνουν οι πρόσφυγες οι κάτοικοι του χωριού ζούνε ήδη μέσα στην φτώχεια, την περιθωριοποίηση και μια γενική κατάσταση ηττοπάθειας, μια πεποίθηση ότι η ζωή μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον η συχνή χρήση που κάνουν της κτητικής αντωνυμίας. Όταν στην παμπ συζητούν για την απειλή που συνιστούν οι πρόσφυγες μιλάν για «τον δρόμο μας», «την παμπ μας», «το χωριό μας». Φυσικά τίποτε από αυτά δεν τους ανήκει, με ή χωρίς τους πρόσφυγες, ενώ και ακόμα και τα σπίτια τους, που είναι τυπικά ιδιοκτησία τους, αγοράζονται από ξένα κεφάλαια σε εξευτελιστικές τιμές. Όσο λιγότερη ιδιοκτησία έχουν τόσο περισσότερο πιάνονται από μια φανταστική κοινοτική ιδιοκτησία για να νιώσουν ασφαλείς και τόσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθουν για την φανταστική ιδιοκτησία τους. Η ανώτερη όλων από αυτές τις φανταστικές κοινοτικές ιδιοκτησία είναι βέβαια, αν και δεν αναφέρεται στην ταινία, «η πατρίδα μας».

Η ανασφάλεια των ντόπιων δεν πηγάζει απλώς από την φτώχεια τους, αλλά από ένα βαθύτερο αίσθημα αποξένωσης από αυτήν την πατρίδα. Αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι κανείς δεν τους υπολογίζει, αφού κανείς δεν τους ρώτησε αν θέλουν τους πρόσφυγες, όπως δεν τους ρώτησε αν θέλουν να πουληθεί το γειτονικό σπίτι σε μια κυπριακή εταιρεία ή αν ήθελαν να κλείσουν τα ορυχεία. Όταν ένας από αυτούς λέει στην παμπ ότι το χωριό τους έχει γίνει χωματερή εν μέρει εκφράζει μια ρατσιστική αντίληψη για τους πρόσφυγες ως «σκουπίδια», εν μέρει όμως την όχι αβάσιμη άποψη ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει και τους ίδιους ως σκουπίδια, και άρα δεν πειράζει να πετάξει μερικά ακόμα στο χωριό τους. Πράγματι, από την σκοπιά των κέντρων της εξουσίας και του πλούτου, που σαν ένας μοχθηρός Θεός παραμένουν αθέατοι στην ταινία, πρόσφυγες και ντόπιοι μοιάζουν εξίσου ασήμαντοι και αφήνονται να φαγωθούν μεταξύ τους χωρίς κανείς να παρεμβαίνει.

Ο φθόνος των ντόπιων για τους πρόσφυγες είναι μεγάλος. «Γιατί αυτοί παίρνουν τα πάντα;» ρωτάει μια παρέα φτωχόπαιδων τον Μπαλαντάιν όταν τον βλέπει να πηγαίνει πράγματα σε μια οικογένεια Σύρων. Εδώ αντηχεί με παιδική αθωότητα το ασταμάτητα διατυπωμένο και ουδέποτε αποδεικνυόμενο επιχείρημα ότι οι πρόσφυγες επιβαρύνουν ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά κράτη στην Ευρώπη σε βάρος των γηγενών, και ταυτόχρονα καταρρίπτεται την στιγμή που τίθεται. Γιατί ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι οι δωρεές που πάνε στους πρόσφυγες, είτε προέρχονται από το κράτος είτε από ιδιώτες, δεν θα κατέληγαν ποτέ σ’ εκείνα τα φτωχά παιδιά ούτως ή άλλως. Όταν τελικά τα παιδιά λαμβάνουν βοήθεια δεν προέρχεται ούτε από το μεταθατσερικό κοινωνικό κράτος ούτε από φιλάνθρωπους μεσοαστούς, αλλά από τα δωρεάν γεύματα στα οποία συνεισφέρουν οι Σύροι πρόσφυγες και συγχωριανοί τους όπως ο Μπαλαντάιν. Το ερώτημα των παιδιών χάνει λοιπόν την φαινομενική ισχύ του και γίνεται μια ταπεινή έκφραση μνησικακίας. Ο Μπαλαντάιν, συνομιλώντας με έναν ρατσιστή φίλο του, συνοψίζει εξαιρετικά αυτήν την νοοτροπία, που περιγράφει την πολιτική συμπεριφορά σημαντικού μέρους των φτωχότερων στρωμάτων στην Ευρώπη σήμερα. Πάντα θέλετε να πατήσετε αυτούς που είναι από κάτω σας, λέει περίπου, ποτέ τους από πάνω. Όταν οι από πάνω σας τσαλαπατάνε το αποδέχεστε σαν κανονικότητα.

Η συμπεριφορά του Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, του Τι Τζέι όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, είναι διαφορετική. Υπερασπίζεται τους πρόσφυγες και τους βοηθάει όπως μπορεί. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο Τι Τζέι δεν έχει παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο συμπεριληπτικότητας και πολιτισμικής ευαισθησίας. Είναι ήπιος και ευγενικός σα χαρακτήρας, αλλά δεν είναι καλύτερος άνθρωπος απ’ τους υπόλοιπους. Κάποιοι από τους πιο θερμόαιμους ρατσιστές είναι λίγο μαλάκες (και ποιο χωριό δεν έχει τους μαλάκες του;), αλλά κανείς δεν είναι πραγματικά κακός και οι περισσότεροι είναι μια χαρά άνθρωποι. Όταν πρωτοβλέπουμε τον Τσάρλι, έναν απ’ αυτούς, σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της άρρωστης γυναίκας του και η εντύπωση που μας δίνει είναι ενός αξιοπρεπούς, καλόκαρδου ανθρώπου. Παρόλη την μετέπειτα συμπεριφορά του αυτή η εντύπωση δεν ήταν παραπλανητική.

Είναι όλο και περισσότερο διαδεδομένο μεταξύ της πολιτισμικής αριστεράς και της φιλελεύθερης μεσαίας τάξης ο ρατσισμός να αντιμετωπίζεται σαν μια ηθική ασθένεια, μια προσωπική αποτυχία στην οποία είναι ιδιαίτερα επιρρεπή άτομα χαμηλότερης τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Ειδικά ο εργατικής καταγωγής λευκός άνδρας αντιμετωπίζεται σαν η πηγή όλων των δεινών, των δικών του και των άλλων, ιδίως των μειονοτήτων. Για την μεσοαστική φαντασία είναι ένα αξιομίσητο, μοχθηρό πνεύμα. Το μίσος όμως είναι μια αποτυχία της φαντασίας, όπως έλεγε ένας Άγγλος μυθιστοριογράφος, και η φαντασία του Λόουτς δεν αποτυγχάνει. Είναι υπερβολικά ταλαντούχος καλλιτέχνης για να απεικονίσει τους πολέμιους των προσφύγων σαν καρικατούρες και να αντικαταστήσει το μίσος για τους πρόσφυγες με το μίσος για τους ακροδεξιούς. Δεν υπάρχουν αξιομίσητοι άνθρωποι στην ταινία, μόνο άνθρωποι.

Γιατί όμως ο Τι Τζέι συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ τους άλλους; Επειδή νομίζω δεν ξέχασε ποτέ την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην οποία συμμετείχε όταν ήταν νέος, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που φυλάσσει στην παμπ. Εκεί έμαθε ότι οι φτωχοί βοηθούν ο ένας τον άλλον και αγωνίζονται μαζί, μάθημα που οι περισσότεροι συγχωριανοί του έχουν ξεχάσει. Εκείνοι είναι άνθρωποι ηττημένοι όχι μόνο πολιτικά και κοινωνικά αλλά και ηθικά, το μόνο που ξέρουν πια να κάνουν είναι να κλαίνε την μοίρα τους και να εχθρεύονται τον διπλανό τους. Ο Τι Τζέι όμως δεν ηττήθηκε και δεν συμπεριφέρεται σαν ηττημένος, παρά τις κρίσεις μελαγχολίας του. Γι’ αυτό βοηθάει τους πρόσφυγες, όχι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα των αποικιοκρατών προγόνων του ούτε για να πάρει μια τζούρα ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου ούτε επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο που του προσφέρει η άνετη δουλειά και το υψηλό του εισόδημα. Στο πρόσωπο του επιβιώνει ένα ήθος αλληλεγγύης που πηγή του έχει το εργατικό κίνημα. Αυτό το ήθος αναγεννάται στο χωριό στο τέλος της ταινίας.

«Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη» λέει ο ίδιος ο Τι Τζέι σε μια σκηνή της ταινίας. Σε μία χώρα σαν την δικιά μας, όπου πριν όχι πολύ καιρό μια αυτοαποκαλούμενη Αριστερά κατασυκοφάντησε την έννοια της αλληλεγγύης, ταυτίζοντας την με τα επιδόματα με εισοδηματικά κριτήρια, τον κρατικό πατερναλισμό και την έκκληση προς τους ισχυρούς της Ευρώπης για έλεος και ανθρωπιστική βοήθεια, ώσπου μέχρι και η ίδια έπαψε να την χρησιμοποιεί, η φράση αυτή έχει μεγάλη σημασία. Αλληλεγγύη δεν είναι η βοήθεια του ισχυρού προς τον αδύναμο, αλλά του ίσο προς τον ίσο, αυτός που την δίνει κατεβάζει τον εαυτό του και ανυψώνει αυτόν που την δέχεται αναγνωρίζοντας, αναμένοντας ακόμα, ότι αύριο οι ρόλοι θ’ αντιστραφούν, εκεί που ο φιλάνθρωπος προσφέρει με καταδεκτικότητα, ο αλληλέγγυος προσφέρει με σεβασμό. Η φιλανθρωπία είναι μια πράξη αποκλειστικά ηθική, και πολύ συχνά πρόκειται για μια υποκριτική ηθική, ενώ η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αναγκαστικά πολιτική, γιατί από την φύση της αναγνωρίζει και δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό δημοκρατικής ισότητας.

Και στις προηγούμενες ταινίες του ο Λόουτς κάνει μνεία στους αγώνες των ανθρακωρύχων ενάντια στην Θάτσερ. Είναι κάτι παραπάνω από μια προσωπική εμμονή ή μια αναπόληση των παλιών καλών ημέρων. Πέρα και από μορφή πάλης οι απεργίες δείχνουν έναν τρόπο ζωής, την τελευταία φορά που οι Βρετανοί εργάτες έχουν περηφάνεια και αυτοπεποίθηση, στηρίζονταν ο ένας στον άλλο και δρούσαν από κοινού, ανεξάρτητα από το Κράτος και την Αγορά και αν χρειαστεί εναντίον τους.

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σχέση του Τι Τζέι με την Γιάρα. Η σχέση αυτή είναι αξιοσημείωτη γιατί δεν είναι ούτε ερωτική ούτε πατρική. Αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι καθαρή φιλία, κόντρα στα στερεότυπα του Χόλυγουντ αλλά και την νοοτροπία των πελατών της παμπ. Αυτοί συνεχώς υποψιάζονται ότι ο Τι Τζέι είναι καλός με την Γιάρα επειδή είναι κρυφά ερωμένη του. Εδώ ο Λάβερτυ κάνει επίσης ένα σχόλιο για τις σχέσεις των δύο φύλων: οι μεν θεωρούν ότι αυτές μπορούν να είναι μόνο σεξουαλικές, και μάλιστα μιας καθαρά συναλλακτικής μορφής που ελάχιστα διαφέρει απ’ την πορνεία, οι δε αποδεικνύουν έμπρακτα ότι μπορεί να υπάρχει φιλία, που συνδέεται με την ισότητα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.

Η φιλία των δυο, φιλία ανάμεσα σ’ έναν μοναχικό μεσήλικα Άγγλο και μια νεαρή κοπέλα σ’ έναν ξένο τόπο που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός του ότι χρειάζονται έναν φίλο, ξεπερνά ωστόσο αυτό που συνήθως λέμε φιλία στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή δυο ή περισσότεροι άνθρωποι που συμπαθιούνται κάπως και περιστασιακά πηγαίνουν για καφέ ή μπύρα, κουτσομπολεύοντας ή συζητώντας για το ποδόσφαιρο. Πρόκειται για έναν στενό συναισθηματικό δεσμό μεταξύ ίσων που δεν είναι ούτε εραστές ούτε συγγενείς. Ή όπως λέει ο Τι Τζέι όταν εξηγεί τί σημαίνει το όνομα της σκυλίτσας του, της Μάρα: «Μάρα στην γλώσσα των ανθρακωρύχων σημαίνει φίλος, αλλά είναι πιο βαθύ από αυτό. Σημαίνει κάποιος που είναι ίσος με σένα. Κάποιος που σε προσέχει και τον προσέχεις».

Μέσα απ’ την φιλία και την αλληλεγγύη δημιουργείται σταδιακά μια νέα κοινότητα στο χωριό. Άγγλοι και Σύροι γνωρίζονται μεταξύ τους και μαθαίνονται να ζουν όχι απλά δίπλα, αλλά μαζί. Οι συντηρητικοί βλέπουν την κοινότητα, και μαζί το έθνος, την υψηλότερη γι’ αυτούς μορφή κοινότητας, σαν κάτι που υπήρχε από πάντα και το βρήκαμε έτοιμο, σαν την μαμά και τον μπαμπά απ’ την σκοπιά ενός μικρού παιδιού, κάτι προαιώνιο που μπορεί να καταστραφεί αλλά ποτέ να δημιουργηθεί. Ο Λάβερτυ με το σενάριό του και ο Λόουτς με την σκηνοθεσία του δείχνουν αντίθετα ότι η κοινότητα είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Η κοινότητα των ανθρακωρύχων που διαλύθηκε απ’ την Θάτσερ την δεκαετία του ογδόντα αναπληρώνεται από μια καινούργια χάρη στις συνειδητές προσπάθειες των ανθρώπων να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να λύσουν από κοινού τα προβλήματά τους. Κατά ένα εξαίσια ειρωνικό τρόπο οι αριστεροί Λάβερτυ και Λόουτς κερδίζουν τους συντηρητικούς στο ίδιο τους το παιχνίδι. Γιατί κατ’ εφαρμογή του γνωστού συντηρητικού ρητού «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια» η σύμπραξη γηγενών και προσφύγων δίνει ξανά ζωή σε όλους τους μισοπεθαμένους θεσμούς της τοπικής κοινωνίας: το χωριό, την παμπ, το συνδικάτο, ακόμα και τον μεσαιωνικό καθεδρικό ναό.

Στην τελευταία τελευταία σκηνή της ταινίας οι κάτοικοι του χωριού παίρνουν μέρος όλοι μαζί, γηγενείς και πρόσφυγες, στην ετήσια παρέλαση των συνδικάτων. Είναι μια σκηνή τόσο συγκινητική όσο και συνειδητά φανταστική. Εδώ η τέχνη σταματά να περιγράφει την πραγματικότητα και αρχίζει να περιγράφει την ελπίδα. Η ελπίδα αυτή, ενσαρκωμένη στην ισχύ του εργατικού συνδικάτου μοιάζει για μια νεώτερη γενιά παλιομοδίτικη, αρχαϊκή σχεδόν. Τα συνδικάτα όμως εξακολουθούν να παραμένουν ο σημαντικότερος, ο αποτελεσματικότερος τρόπος αυτοοργάνωσης που έχουν οι εργαζόμενοι ώστε να ασκήσουν δημοκρατικό έλεγχο στις ζωές τους. Όποιος αμφιβάλλει αρκεί να δει το πρόσφατο απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ και τα αποτελέσματά του.

Ο Κεν Λόουτς είναι 87 χρονών και κατά δήλωσή του αυτή είναι η τελευταία του ταινία. Σε όλη του την σταδιοδρομία γύριζε ταινίες για τους απλούς ανθρώπους, τα πάθη τους, τους αγώνες τους, τις αδικίες που υφίστανται από τους ισχυρότερους και ενίοτε απ’ τους ομοίους τους. Παρότι γεννήθηκε πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν έπαψε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο πρέπει να μπορεί να τον κοιτά κατάματα. Αντιστάθηκε στον πειρασμό να διαλέξει μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που θα ταίριαζε καλύτερα στις εμπειρίες, τις ευαισθησίες και τις ιδέες του και να την μετατρέψει σε προσωπική εμμονή και ποιητικό θέμα αποϊστορικοποιώντας την. Πάντοτε όμως έμεινε πιστός από την άλλη πλευρά στις σοσιαλιστικές του ιδέες και στον δικό του τρόπο να γυρίζει ταινίες, δίχως να προσαρμόζεται σε τάσεις στην ιδεολογία και μόδες στην τέχνη. Δεν «εκσυγχρονίστηκε» σαν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ούτε νεάνισε σαν άλλους ηλικιωμένους σκηνοθέτες. Έμεινε σύγχρονος, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να είναι μοντέρνος.

Η Τελευταία Παμπ χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του αποτελεί από πολλές απόψεις την κινηματογραφική του διαθήκη. Όταν ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, όταν οι πρόσφυγες έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης και τα όρια του πόσο σκληρά μπορούμε να τους συμπεριφερθούμε χαλαρώνουν μέρα με την μέρα, όταν κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει εναλλακτική ή ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, ο Λόουτς μας αφήνει μια ταινία συγκινητική, τολμηρή, αισιόδοξη σαν μια υψωμένη γροθιά σ’ έναν κόσμο γεμάτο σκυμμένα κεφάλια.


*Η τελευταία παμπ, Κεν Λόουτς, 2023


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)