Articles by "Ιστορικά θέματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικά θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πόντιος στην καταγωγή από τη Σάντα,μενσεβίκος στη ρωσσική επανάσταση,σπούδασε ιατρική στα πανεπιστήμια Οδησσού, Μόσχας και Βερολίνου και υπήρξε υπουργός εξωτερικών της αυτόνομης τότε Γεωργίας, ο μόνος Ελληνας βουλευτής.

Μετά την εκεί εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων το 1921 διέφυγε στο Βερολίνο και μετά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και υπήρξε διευθυντής του ρωσικού μαιευτηρίου όπου πρόσφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του στη φτωχολογιά αλλά και στον αστικό πληθυσμό της πόλης.

Το 1923 εκλέγεται βουλευτής [πληρεξούσιος] υπό τον Παπαναστασίου και δίνει αγώνα για την αποκατάσταση των Ποντίων προσφύγων.

Στη διάρκεια της κατοχής συλλαμβάνεται από τους γερμανούς και κρατείται στις φυλακές του Επταπυργίου.

Ιδρυτής στην κατοχή ενός μικρού σοσιαλιστικού κόμματος, εντάσσεται στο ΕΑΜ, συμμαχεί με το ΚΚΕ, αντιτίθεται όμως στον ένοπλο αγώνα του στα 1946-49.

Παρ’όλα αυτά,το 1951 ιδρύει την ΕΔΑ που εξέφραζε την ενότητα των αριστερών δυνάμεων συμπεριλαμβανομένου και του παράνομου τότε ΚΚΕ και την αναδεικνύει σε αξιωματική αντιπολίτευση την 11η Μαίου 1958 με τις κομματικές του δυνάμεις διάσπαρτες στις φυλακές και τις εξορίες. 

Πεθαίνει κρατούμενος από τις δυνάμεις της δικτατορίας στο διαμέρισμά του επί της οδού Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη


Ιωάννης Νισύριος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου




Ήταν 4 Φεβρουαρίου του 1843. Ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 73 ετών τις πρώτες πρωινές ώρες κι αφού την προηγουμένη είχε γλεντήσει στον χορό των ανακτόρων.

Ο θάνατός συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα.

«Σε κλαίνε χώρες και χωριά, σε κλαίνε βιλαέτια, σε καίει κ’ η Ντρομπολιτζά, μαζί με την Αθήνα». Και ο Σούτσος στον επικήδειο λόγο του τόνιζε: « Ανήρ μέγας ετελεύτησε. Και ο προσκληθείς να πλέξη το εγκώμιο αυτού, ανάγκη να περιλάβη ολόκληρον τον μέγαν ελληνικόν αγώνα». Τα λόγια του Κολοκοτρώνη ήταν η πίστη των αγωνιστών για μια ολόκληρη ζωή. «Ο θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της πατρίδας. Δεν την παίρνει πίσω». Και με αυτή την πίστη πορεύτηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδος.


« Εγεννήθηκα- έλεγε- εις τα 1770, Απριλίου 3, την δευτέραν ημέραν της Λαμπρής, εις ένα βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι».

Ο Κολοκοτρώνης καταλάβαινε πως πλησίαζε το τέλος της ζωής του και συχνά το μαρτυρούσε αυτό. Την τελευταία Αγία Τεσσαρακοστή λίγους μήνες πριν πεθάνει, θα καβαλήσει το άλογο του και θα επισκεφτεί τον αγαπημένο του Μωριά για να τον αποχαιρετήσει. Ήθελε να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί από τους ανθρώπους που τον έβλαψαν και άλλου έβλαψε ο ίδιος. Παντού από όπου περνούσε δεχόταν θαυμασμό και αγάπη, τον χαιρετούσαν τα βουνά όπου κρυβόταν και τον καλωσόριζαν οι κάμποι. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, η μόνη εκκρεμότητα που του απόμενε ήταν να παντρέψει το γυιό του Κολίνο.

Τον είχε σπουδάσει και τον προόριζε για την πολιτική και τον πάντρεψε με την πλούσια εγγονή του άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας πρίγκιπα Καρατζά. Στο γάμο που ήταν ένα από τα «κοσμικότερα» γεγονότα της εποχής, παραβρέθηκε ολόκληρη η Αθηναϊκή κοινωνία, ενώ ο Όθων πρόσταξε τη στρατιωτική μουσική να πάει στο σπίτι του Κολοκοτρώνη και να παίζει όλη την ημέρα.

Στις 3 Φεβρουαρίου δύο ημέρες μετά τον γάμο του γυιού του, στο παλάτι δόθηκε ένας μεγάλος χορός, όπου από τους πρώτους καλεσμένους ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Θυμήθηκε τα νιάτα του. Χόρεψε συρτό, τσάμικο και ήπιε παραπάνω.

Το υπουργικό συμβούλιο έκανε το πρόγραμμα της κηδείας και κήρυξε τριήμερο πένθος. Του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού, του έζωσαν το σπαθί που είχε όταν πρωτοξεκίνησε ο αγώνας, του φόρεσαν τσαρούχια και τον τοποθέτησαν στο φέρετρο.

Κάτω στα πόδια του έβαλαν μια τούρκικη σημαία με το μισοφέγγαρο για να «πατάει για πάντα την Τουρκιά». Δεξιά και αριστερά του την περικεφαλαία, τον θώρακα του και τον σκέπασαν με τη Γαλανόλευκη.

1930 Η μεταφορά των οστών του στην Τρίπολη



Απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

“Ήταν μια εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…

Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.

Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.

– Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι.

– Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του”.


ΠΗΓΗ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στην Αμερική μαζί με τον Χριστόφορο Κολόμβο. Όταν ο θαλασσοπόρος πήγε το 1487 στους Βροντάδες της Χίου, που τότε ήταν αποικία των Γενουατών, ναυτολόγησε τέσσερις ναυτικούς για την ιστορική αποστολή του.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1532, ένας πολέμαρχος, ο Πέτρος Κρητικός αναδείχθηκε υπαρχηγός του ισπανού κατακτητή του Περού Φρανθίσκο Πιθάρο και πήρε μέρος στην ίδρυση της πρωτεύουσας Λίμα. Το 1855, ο Σαμιώτης Ιωάννης Γεωργίου εξερεύνησε την απρόσιτη Παταγονία και τη Γη του Πυρός και έγινε θρύλος στην Αργεντινή.

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιον Έλληνα θα βρεις. Ο Πέτρος Εμμανουήλ "Ο Έλληνας- El Griego" απο την Κέρκυρα, φθάνει στην περιοχή Ίκα του Περού στις αρχές του 17ου αιώνα και γίνεται ο πρώτος αμπελουργός της περιοχής. Αν και η Κέρκυρα ήταν αποικία πολλών εθνών και που εκείνη την εποχή ανήκε στη Βενετία, ο Πέτρος Εμμανουήλ δήλωνε πάντα Έλληνας.

Το 1880, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Περού και Χιλής, συνέβη ένα περίεργο περιστατικό: Σε μια αιματηρή επιδρομή των Χιλιανών κατά του χωριού Σαν Αντρές του Περού, οι Χιλιανοί στρατιώτες σκότωναν αδιακρίτως τους κατοίκους του χωριού. Ανάμεσα στους κατοίκους όμως, ήταν και 7 Έλληνες ναυτικοί, οι οποίοι αγάπησαν το Περού από τα ταξίδια τους και είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ζήσουν. Κάποιοι από αυτούς είχαν παντρευτεί με Περουβιανές γυναίκες και είχαν δημιουργήσει οικογένειες.
Όταν έγινε η φονική επιδρομή, μαζεύτηκαν όλοι οι Έλληνες σε ένα σπίτι, μαζί με πολλούς Περουβιανούς κατοίκους, ύψωσαν την Ελληνική σημαία και περίμεναν με αγωνία. Και τότε έγινε το θαύμα! Οι Χιλιανοί στρατιώτες που είχαν ξεκληρίσει το χωριό, δεν πείραξαν καθόλου το σπίτι με την Ελληνική σημαία!

Οι απόγονοι 6ης, 7ης και τώρα πια 8ης γενιάς αυτών των 7 Ελλήνων ναυτικών, είναι περίπου 650 άτομα και αποτελούν την Ελληνική κοινότητα του Σαν Αντρές. Οι περισσότεροι δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα.
Εορτάζουν την ημέρα που σώθηκαν, αλλά και Ελληνικές εορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου με επίσημο τρόπο και στις εορτές τους ακούγεται πάντα ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος.
Ονόματα όπως Komninos, Gikas, Papafavas, Falkonis και Constantinou είναι τα πιο συνηθισμένα στο Σαν Αντρές. 
Κάποιοι από αυτούς δεν μοιάζουν σε τίποτα στην όψη με Έλληνες. Δεν μιλούν καλά τα Ελληνικά, αλλά νιώθουν Έλληνες!!!



ΠΗΓΗ: Άννυ Λιγνού


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε ένας Έλληνας που:
- Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία!
- Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρονών!)
- Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα)
- Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία.
- Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας)
- Έσωσε την Ελληνική επανάσταση.
Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές!
Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρονιά. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια;
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας.
Στην αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του να προσφέρει την ίδια του την ζωή για την ενότητα της πατρίδας μας.
Ιωάννης Καποδίστριας:
• Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα)
• Σπουδές: Ιατρική , Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία)
• Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματός της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών)
• Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια. Έφτιαξε το Ελβετικό Σύνταγμα πάνω στις αρχές της άμεσης Αρχαιο - Ελληνικής Δημοκρατίας (η χρησιμοποίηση δημοψηφισμάτων για αποδοχή των Νόμων). Θεωρείται ακόμη ο «πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας».
• Ελληνική νεολαία: Με δικά του λεφτά σπούδαζε 300 Ελληνόπουλα στην Ευρώπη (Ο ένας από τους δυο δολοφόνους του είχε σπουδάσει με τα λεφτά του.)
• Σώζει την Γαλλία το 1815: Μετά το Βατερλώ, επηρέασε τον Τσάρο για να μην διαμελισθεί η Γαλλία (σαν ηττημένη χώρα) και οι πολεμικές αποζημιώσεις μειώθηκαν κατά 99%! (με το επιχείρημα ότι «ο λαός της δεν ευθυνόταν»)
• Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας: Το 1816 ο Ρώσσος Τσάρος του ζήτησε (λόγω ικανότητας και προσωπικότητας) να γίνει Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας!
Ο Καποδίστριας δέχτηκε, αλλά επειδή ήθελε να μείνει Έλληνας με διακαή Ελληνική πιστότητα, είπε στον Τσάρο:
- «Μεγαλειότατε δέχομαι, με τον όρο να μην γίνω υπήκοος αλλά να είμαι υπάλληλός σας».
Το 1821 παραιτήθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση και πήγε στην Ελβετία (1821- 1827). Έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα.
Η επανάσταση δεν θα πετύχαινε χωρίς την συμβολή του Καποδίστρια.
Έδωσε πολιτική μάχη με Ευρωπαίους δικτάτορες φιλικά προσκείμενους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (π.χ. Μέττερνιχ). Ξεσήκωσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη.
Έστελνε λεφτά, οπλισμό και τόνους παξιμάδι στην Ελλάδα.
Το 1827, στην συνεδρίαση της Τριζίνας, ο Κολοκοτρώνης προτείνει τον Καποδίστρια σαν τον «Ηγέτη του Έθνους».
• Οργάνωσε το Πολεμικό ναυτικό και γενικά την ναυτιλία (οικονομικό θέμα)
• Ακολούθησε τον δρόμο της θυσίας για το Έθνος. Δεν δέχτηκε αμοιβή σαν Κυβερνήτης: «Όταν βεβαιωθώ ότι ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως θα δεχτώ έναν οβολό».
• Έβαλε υποθήκη τα χτήματα του στην Κέρκυρα σε Έλληνα εφοπλιστή προκειμένου να φέρει δυο καραβιές τροφή για τον πεινασμένο λαό.
• Το 1831 δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια στα σκαλοπάτια του Αγίου Σπυρίδωνα (Κυπριακής καταγωγής Άγιος) στο Ναύπλιο.
Ο Κολοκοτρώνης τον ονόμασε «Πατέρα του Έθνους».
(Από τότε δεν έχουμε καθορίσει στον Κυβερνήτη Καποδίστρια αυτήν την τιμή).
Ο Κανάρης σε γράμμα του μίλησε για Πατροκτονία.
• Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα. Ακόμη τον τιμούν στην Ρωσία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στην Σλοβενία. Στην Ελλάδα μάλλον συνεχίζουμε να τον αγνοούμε..
Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας 192 χρόνια μετά εξακολουθεί να δολοφονείται η Ελευθερία και όχι μόνο.
"Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας"
(σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)
Είχε πει ακόμα...
"Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν"
(αρνούμενος τον μισθό του Κυβερνήτου)
Εβ. Δασκαλάκη
Γεώργιος Γούμενος - Georgios Goumenos

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Σ΄ ΑΓΑΠΩ

Σ΄αγαπώ – δεν μπορώ
τίποτ΄άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ώ μελίσσι μου, πιες
απ΄αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου – νά!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,
κ΄η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ –
σβήσ΄τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ΄αγροικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!..

Σ΄αγαπώ – τι μπορώ
ακριβέ, να σου πώ,
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;..

Οι πιο πάνω στίχοι και μόνο ίσως να είναι αρκετοί για να δώσουν στην κυρία Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά, άλλως Μυρτιώτισσα(και μητέρα του ηθοποιού Γιώργου Παππά), μια περίοπτη θέση στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.Τη γνωρίσαμε μέσα από τους πιο πάνω στίχους, αλλά κι από την αγάπη της και τη φροντίδα της για την άλλη ιέρεια της ελληνικής αισθαντικής ποίησης, τη Μαρία Πολυδούρη. Στα τελευταία της μεγάλης ποιήτριας, η Μυρτιώτισσα στάθηκε δίπλα της σα φίλη και αδελφή.
(Αλέξης Σολομός, Θεατρικό Λεξικό, 1989)

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν αγαπημένος φίλος του πρωταγωνιστή του θεάτρου Γιώργου Παππά (1903-1958), γιου του δημοσιογράφου Σπύρου Παππά και της ηθοποιού και ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου – Μυρτιώτισσας (1885-1968). Πήγαινε συχνά στο σπίτι τους, εκείνη έφτιαχνε καφέ και συζητούσαν. Μετά το θάνατο του Γ. Παππά (γεγονός που συγκλόνισε την ποιήτρια), ο Χατζιδάκις έχασε τα ίχνη της.

Κάποτε, άρρωστη στο νοσοκομείο η Μυρτιώτισσα, στέλνει στο συνθέτη ένα γράμμα συγκινητικό, μαζί με το πασίγνωστο τότε ποίημά της «Σ’ αγαπώ», προτρέποντάς τον να το μελοποιήσει. (Το ποίημα είχε δημοσιευτεί το 1925 – έτος γέννησης του Χατζιδάκι – στη δεύτερη ποιητική συλλογή της, «Κίτρινες φλόγες»).Το γράμμα έμεινε καιρό στο συρτάρι. Ζώντας (από το 1967) στη Νέα Υόρκη, ο Χατζιδάκις, διαβάζει μια μέρα ότι πέθανε η Μυρτιώτισσα και νιώθει ένοχος που αμέλησε να πάει να τη δει. Δεν ξέχασε ποτέ το γράμμα της. Χρειάστηκαν όμως άλλα τέσσερα χρόνια για να ξεπληρώσει το χρέος του – με μοναδικό, πραγματικά, τρόπο:

Τον Ιούνιο του 1972, στη Νέα Υόρκη ακόμη, ανασύρει το παλιό της ποίημα κι αρχίζει να γράφει τη μουσική του «Μεγάλου Ερωτικού», που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, στην Αθήνα.Το τραγούδι «Σ’ αγαπώ» – σφραγισμένο από τη μαγική ερμηνεία της Φλέρυ Νταντωνάκη – αφιερώθηκε από το συνθέτη «Στη μνήμη του Γιώργου Παππά».

Αλλά ποιος ήταν ο Γ. Παππάς – πέρα από κορυφαίος ηθοποιός και καθηγητής της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου; «Στην ανάμνηση του κοινού έμεινε άσβηστη η παρουσία του – ακόμα και στα πιο παρακατιανά έργα που αναγκάστηκε να παίξει σαν παντοτινός βιοπαλαιστής. Και για όσους τον γνώριζαν, οι λέξεις ευγένεια και ανθρωπιά συνοψίζουνε το πέρασμά του απ’ τη θεατρική μας ζωή».
H Mυρτιώτισσα για το γιο της σ αυτή την υπέροχη σελίδα που αξίζει να ψάξετε.
http://www.geocities.com/theomyrtia/G…





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Οι τεχνολογίες και μέθοδοι αποκωδικοποίησης του γονιδιώματος (ανθρώπινου και μη) εξελίσσονται συνεχώς σε βαθμό τέτοιο ώστε να μπορούν οι επιστήμονες να εξάγουν και να αναλύουν DNA από απολιθώματα ανθρώπων, ζώων και φυτών ηλικίας χιλιάδων ακόμη και εκατομμυρίων ετών. Όπως είναι ευνόητο οι πληροφορίες που αποκαλύπτει η ανάλυση του αρχαίου DNA είναι πολύτιμες αφού ρίχνουν φως στην εξέλιξη των ειδών και προσφέρουν παράλληλα εικόνα για το περιβάλλον που υπήρχε στον πλανήτη σε διάφορες χρονικές και γεωλογικές περιόδους.

Το 1950, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα ανθρώπινο κρανίο θαμμένο βαθιά μέσα σε ένα σύστημα σπηλαίων στην Τσεχία. Επειδή το κρανίο ήταν χωρισμένο στη μέση, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν ανήκε στο ίδιο άτομο αλλά κάθε κομμάτι ανήκε σε διαφορετικό άνθρωπο. Ωστόσο, μέσω της αλληλουχίας του γονιδιώματος που έγινε δεκαετίες αργότερα, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κρανίο ανήκε στην πραγματικότητα σε ένα μόνο άτομο: μια γυναίκα που έζησε πριν από 45.000 χρόνια.

Οι ερευνητές την ονόμασαν Zlatý kůň ή «χρυσό άλογο» στα Τσεχικά. Περαιτέρω ανάλυση του DNA της αποκάλυψε ότι το γονιδίωμά της είχε περίπου 3% καταγωγή από Νεάντερταλ, ότι ήταν μέρος ενός πληθυσμού πρώιμων σύγχρονων ανθρώπων που πιθανότατα ζευγαρώθηκαν με Νεάντερταλ και ότι το γονιδίωμά της είναι το παλαιότερο γονιδίωμα σύγχρονου ανθρώπου που έχει ποτέ αναλυθεί.

Αν και πολλά έχουν μαθευτεί για τα γονιδιακά χαρακτηριστικά αυτής της γυναίκας λίγα ήταν γνωστά για το πώς μπορεί να έμοιαζε. Μια ομάδα ανθρωπολόγων και άλλων ειδικών με επικεφαλής έναν από τους κορυφαίους γραφίστες στον κόσμο με ειδίκευση στην ανασύνθεση προσώπων, τον Βραζιλιάνο Σίσερο Μοράες, με δημοσίευση της σε διαδικτυακή επιθεώρηση παρουσιάζει τα ευρήματα της μελέτης που πραγματοποίησε στο πλαίσιο της οποίας αποκαλύφθηκε το πρόσωπο της Zlatý kůň. Η ομάδα χρησιμοποίησε ανάμεσα στα άλλα τα δεδομένα από τις αξονικές τομογραφίες που πραγματοποιήθηκαν στο κρανίο και έγιναν στη συνέχεια οι σχετικές συγκρίσεις με αξονικές τομογραφίες κρανίων σημερινών ανθρώπων για να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα.

«Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για το κρανίο είναι ότι το ροκάνισε ένα ζώο μετά τον θάνατό του. Αυτό το ζώο θα μπορούσε να ήταν λύκος ή ύαινα αφού και τα δύο ζώα ήταν παρόντα στην πανίδα εκείνη την εποχή» λέει ο Μοράες. «Αυτό που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μας ήταν η στιβαρότητα της δομής του προσώπου, ειδικά της κάτω γνάθου. Όταν οι αρχαιολόγοι βρήκαν το κρανίο, οι πρώτοι ειδικοί που το ανέλυσαν νόμιζαν ότι ήταν άνδρας και είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί. Εκτός από το ότι το κρανίο έχει χαρακτηριστικά που είναι πολύ συμβατά με το ανδρικό φύλο των σημερινών πληθυσμών το σαγόνι ήταν ιδιαίτερα στιβαρό. Βλέπουμε ότι η δομή του σαγονιού του κρανίου τείνει να είναι πιο συμβατό με τους Νεάντερταλ» αναφέρει ο γραφίστας. Το τελικό αποτέλεσμα της ανασύνθεσης ήταν το πρόσωπο μιας γυναίκας με μαύρα σγουρά μαλλιά και καστανά μάτια.


πηγή φωτό (Cícero Moraes)

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


50.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους “στα σύρματα”, στα Απολυμαντήρια της Καλαμαριάς, τόπο “υποδοχής και φιλοξενίας” των προσφύγων από το Καρς, την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Οι μαρτυρίες μιλούν για ταπεινωτικές, τραυματικές εμπειρίες: μαζικό και βίαιο καθαρισμό, κλίβανο που κατέστρεφε τα λιγοστά υπάρχοντά τους, υποχρεωτική καραντίνα. Ρακένδυτοι και κοντοκουρεμένοι, έμπαιναν σε αναγκαστική καραντίνα σε αντίσκηνα και θαλάμους, «στα σύρματα», για να αφήσουν πολλοί από αυτούς, τους πιο αδύναμους, γέρους, βρέφη, εγκύους, στον Νεκροθάλαμο.

Σήμερα, κανένα υλικό ίχνος δεν απομένει που να αποτελεί μνημείο για τους ανθρώπους που μαρτύρησαν στα Απολυμαντήρια. Το μόνο που θυμίζει ότι κάποτε, έναν αιώνα πριν, βασανίστηκαν εκεί περισσότεροι από 300.000 πρόσφυγες, είναι η στάση του ΟΑΣΘ στην οδό Ν.Πλαστήρα.

Επόμενη Στάση: Απολυμαντήρια.

Στόχος της δράσης είναι να αποκαταστήσει την ιστορική μνήμη, ως δικαίωση για τους ανθρώπους που μαρτύρησαν στα Απολυμαντήρια, και να συνδέσει την κοινότητα με την σημερινή προσφυγιά, τους απάνθρωπους προσφυγικούς καταυλισμούς, τους φράχτες στα σύνορα, τα pushbacks και τα πολύνεκρα ναυάγια στη Μεσόγειο.

Η δράση είναι περιπατητική, θα ξεκινήσει από τη Στάση Απολυμαντήρια του ΟΑΣΘ στη Ν. Πλαστήρα και θα ολοκληρωθεί στην παραλία της Αρετσούς.

Αποτελεί μέρος του project Επόμενη Στάση: Απολυμαντήρια. Απρόσμενα συμβάντα στον δημόσιο και ψηφιακό χώρο, που ξεκίνησε το 2021 και μέρος του πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού στο πλαίσιο δράσεων για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην προσπάθειά μας να εντάξουμε
την τοπική κοινότητα της ευρύτερης περιοχής της Αρετσούς και τους απογόνους των προσφύγων που μαρτύρησαν στα Απολυμαντήρια, συναντήσαμε την παγερή αδιαφορία του Δήμου Καλαμαριάς.

Η παρούσα δράση παρουσιάζεται χάρη στην έμπρακτη υποστήριξη εθελοντριών και εθελοντών, με ή χωρίς εμπειρία στις παραστατικές τέχνες, ανθρώπων που αισθάνονται χρέος τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αποτελέσουν μία σχεδία για τον άνθρωπο στη θάλασσα.



ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Κλαίρη Χριστοπούλου

Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος

Κίνηση: Δέσποινα Καπουλίτσα

Βίντεο-Μοντάζ: Γιώργος Γεωργακόπουλος

Δημιουργικό εντύπου: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Συμμετέχουν: Ορέστης Αγοραστός, Ανδρέας Ασημακόπουλος, Αλέξης Βαλάσσης, Άννα-Μαρία Γάτου, Ιωάννα Ηλιάδου, Χρύσα Θεοχαρίδου, Ελένη Θυμιοπούλου, Δέσποινα Καπουλίτσα, Μάριος Μεβουλιώτης, Σοφία Μπαγιοπούλου, Σοφία Μπλέτσου, Ασημίνα Στάμου, Μαρία Συροπούλου, Γιώργος Τουμανίδης, Ελευθερία Τσάκουρη, Κλαίρη Χριστοπούλου, Νινέττα Χριστοπούλου κ.α.



Πού: Στάση ΟΑΣΘ Απολυμαντήρια (Ν. Πλαστήρα, Αρετσού), Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη

Πότε: Κυριακή 2 Ιουλίου 2023 στις 21:00

Είσοδος ελεύθερη

Διάρκεια δράσης: 40'

Πληροφορίες στο τηλ. 6909.094180



trailer: https://www.youtube.com/watch?v=LrYpNmhWm7k



Περισσότερα για την Ομάδα ΑΝΘΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η ευαισθητοποίηση του κοινού σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η άρση των στερεοτύπων, η ανασύσταση της ιστορικής μνήμης, η φωνή στον αδύναμο και τον καταπιεσμένο ορίζουν αυτό που σημαίνει για εμάς θέατρο: μία σχεδία για τον άνθρωπο στη θάλασσα. Δραστηριοποιούμαστε στις παραστατικές τέχνες από το 2010.



www.anthroposstithalassa.gr

https://www.facebook.com/AnthroposStiThalassa

https://www.instagram.com/anthropos_sti_thalassa/

https://rb.gy/v4gcx





Περισσότερα για τη δράση Επόμενη Στάση: Απολυμαντήρια. Απρόσμενα συμβάντα στον δημόσιο και ψηφιακό χώρο: https://rb.gy/jsd2e


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου





Επειδή εκτός από την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν θέτει ζήτημα για την ουσιαστική διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.
Επειδή οι Έλληνες πρωθυπουργοί πηγαινοέρχονται στο Βερολίνο αλλά έχουν μια χρόνια αφωνία για το θέμα, ούτε τολμούν να το αναφέρουν στους ομολόγους τους (Μέρκελ, Σολτς) και επειδή είναι από τα βασικά σημεία του προγράμματος της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (ένα από τα έξι πανιά της, τα έξι Δέλτα),
να τονίσουμε πως υπάρχουν πρωθυπουργοί και κοινοβούλια που επίσημα διεκδικούν τις γερμανικές αποζημιώσεις για τεράστιες ζημιές που υπέστησαν από την Γερμανία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Εμείς εδώ με τους υποτελείς πολιτικούς το κάνουμε "γαργάρα". Ενώ έχουν επίσημα υπολογιστεί στο ύψος των 280 έως 330 δισ ευρώ.  Άλλος ένας σημαντικός λόγος που επιβάλλει να καταγκρεμιστούν τα κόμματα που απαρτίζουν το πολιτικό κατεστημένο στην πατρίδα μας.
Και να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν ελάχιστοι πλέον επιζώντες από τα εγκλήματα του Χορτιάτη, του Διστόμου και όλων των μαρτυρικών πόλεων που ζητούν δικαίωση όταν καταβάλλονται στη Γερμανία συντάξεις «σε πρώην στρατιώτες της Βέρμαχτ και μέλη των SS.

Διαβάστε για τις αντίστοιχες διεκδικήσεις στην Πολωνία:


Επαναφέρει την απαίτηση για γερμανικές αποζημιώσεις η Πολωνία



Η πολωνική κυβέρνηση υιοθέτησε ψήφισμα για το θέμα των αποζημιώσεων από τη Γερμανία για τις ζημιές που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με ανακοίνωση που δημοσίευσε το γραφείο του Πολωνού πρωθυπουργού Ματέους Μοραβιέτσκι την Τρίτη.

Το ψήφισμα αφορά «το θέμα των αποκαταστάσεων, των αποζημιώσεων και των διορθωτικών μέτρων που σχετίζονται με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία το 1939 και την περαιτέρω κατοχή» και προτάθηκε από τον πληρεξούσιο της κυβέρνησης για τις ζημίες που προκλήθηκαν από τη γερμανική επίθεση και κατοχή μεταξύ 1939 και 1945.

Το ψήφισμα «επιβεβαιώνει επισήμως ότι ούτε κατά τη διάρκεια της (κομμουνιστικής) Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας, ούτε μετά την ανάκτηση της κυριαρχίας το 1989, το ζήτημα των των αποζημιώσεων και άλλων μορφών αποκατάστασης των ζημιών που προκλήθηκαν στην Πολωνία και τους Πολωνούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έχει αντιμετωπιστεί ή κλείσει με οποιονδήποτε τρόπο», αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση.

Το έγγραφο επιβεβαιώνει ότι οι πολωνικές αρχές πιστεύουν ότι δεν έχει συναφθεί στο παρελθόν συμφωνία για τις πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία και ότι μια τέτοια συμφωνία πρέπει να συναφθεί τώρα.

Οι πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία αποτελούν συνεχές θέμα στη ρητορική του κυβερνώντος κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS, ECR) από τότε που ανέβηκε στην εξουσία το 2015. Το PiS πιστεύει ότι το Βερολίνο δεν αποζημίωσε ποτέ στην πραγματικότητα την Πολωνία για τις ζημίες που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και ότι θα έπρεπε να το πράξει.

Πέρυσι, η Πολωνία έστειλε διπλωματικό σημείωμα στο Βερολίνο ζητώντας αποζημιώσεις ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων ευρώ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο ποσό προσδιορίζεται και στο ψήφισμα, με βάση την κυβερνητική έκθεση για τις ζημιές που προκάλεσε η Γερμανία, η οποία δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο.

Όπως εξηγείται στην ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου, η έκθεση προσδιορίζει το ποσό των πολωνικών απωλειών, καλύπτοντας όλες τις πτυχές: ανθρώπινες, οικονομικές, υλικές, απώλειες πολιτιστικής κληρονομιάς και πολεμικές ζημιές. «Η συνολική αξία (…) δεν αντικατοπτρίζει το τεράστιο μέγεθος των ζημιών, αλλά είναι μόνο ένας συντηρητικός, οικονομικός υπολογισμός των δημογραφικών και υλικών απωλειών», σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Το Βερολίνο απέρριπτε συνεχώς τις αξιώσεις της Πολωνίας για αποζημιώσεις, υποστηρίζοντας ότι όλες οι οικονομικές αξιώσεις που σχετίζονται με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διευθετήθηκαν με τη Συνθήκη Δύο συν Τέσσερα του 1990, η οποία επέτρεψε την επανένωση της Γερμανίας.

Το 1953, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Πολωνίας, υπό την πίεση της Σοβιετικής Ένωσης, παραιτήθηκε από όλες τις αξιώσεις για πολεμικές αποζημιώσεις. Η Μόσχα ήθελε να απαλλάξει την Ανατολική Γερμανία, έναν άλλο σοβιετικό δορυφόρο, από οποιεσδήποτε υποχρεώσεις. Οι πολωνικές αρχές ισχυρίζονται ότι η συμφωνία είναι άκυρη, καθώς η Πολωνία δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί δίκαιη αποζημίωση εκείνη την εποχή.

πληροφορίες από euractiv

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Στις 23 Απρίλη 1827, ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, αφήνει την τελευταία του πνοή ο αρχιστράτηγος της επανάστασης, o παλιός συμμαχητής του Κατσαντώνη και πρώην οπλαρχηγός Αγράφων Γιώργης Καραϊσκάκης, μετά από θανατηφόρο τραύμα που δέχθηκε στη βουβωνική χώρα καθώς προσπαθούσε να ελέγξει μία ανούσια μεμονωμένη συμπλοκή μεταξύ Κρητικών και Τούρκων στο Φάληρο.

Το βόλι βρήκε τον καπετάνιο τη στιγμή που "βρισκόταν στο κέντρο της καβαλαρίας μας και ενώ ήταν περιτριγυρισμένος ολούθε... από δικούς μας" (καταγραφή Δ. Φωτιάδη)! Επιπλέον και η ίδια η φορά της δολοφονικής σφαίρας, από τα πλάγια κι εμπρός και από πάνω προς τα κάτω, μάλλον "μιλάει" και φανερώνει πάρα πολλά!

Οι εμφανώς ύποπτες συνθήκες θανάτου του Γ. Καραϊσκάκη σε συνδυασμό και με τη γνωστή κόντρα του με το μαφιόζικο σύστημα του Μαυροκορδάτου, έθεταν, από παλιά μέχρι σήμερα, ένα επίμονα διαχρονικό και βασανιστικό ερώτημα: από τι χέρι να πήγε άραγε ο "γιος της καλογριάς" και... ποιος το όπλισε;

Σημαίνοντες ιστοριογράφοι ερευνητές, λόγιοι και καταξιωμένοι συγγραφείς (βλ. Φωτιάδης, Βλαχογιάννης, Σταμέλος, Κορδάτος κ.ά) υποστηρίζουν ότι πλήθος στοιχείων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Καραϊσκάκης δεν πρέπει να λαβώθηκε από τον εχθρό αλλά από "προδοτικό βόλι" κάποιου πληρωμένου μπράβου της συνασπισμένης κλίκας του εγγλεζόδουλου Μαυροκορδάτου και των ξένων αφεντικών του, Κόχραν και Τσώρτς.

Εκείνοι επιζητούσαν να εξοντώσουν τον ενοχλητικό Καραϊσκάκη αφενός γιατί είχε έρθει σε ρήξη μαζί τους αντιδρώντας έντονα στα στρατιωτικά βρετανικά σχέδια που αποδείχθηκαν καταστροφικά (όπως φάνηκε στη συνέχεια με την ήττα στη μάχη του Ανάλατου) και αφετέρου διότι θεωρούσαν τον ανυπότακτο αγωνιστή ως "εν δυνάμει κίνδυνο" για το βρόμικο διπλωματικό παιχνίδι τους.

Η Αγγλική πολιτική, με μακρύ της χέρι τον Μαυροκορδάτο, επεδίωκε, σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, να τελειώσει η επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα, αποβλέποντας σε ένα ισχνό και ημιανεξάρτητο μεσογειακό ναυτικό κρατίδιο, που θα περιορίζονταν μόνο στο Μοριά και στις Κυκλάδες, και το οποίο, κάτω από τον απόλυτο έλεγχό της, θα εξυπηρετούσε μελλοντικά τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα στην περιοχή!

Ο γραμματικός και βιογράφος του Καραϊσκάκη Δ. Αινιάν γράφει ότι ο ετοιμοθάνατος καπετάνιος εμπιστεύτηκε στους Χατζηπέτρο και Γρίβα πως : "...επληγώθη από το μέρος των Ελλήνων, ότι εγνώριζε τον αίτιον και ότι, αν ήθελε ζήση, ήθελε τον κάμει γνωστόν και εις το στρατόπεδον"!

Επίσης, σύμφωνα και με τον αγωνιστή του '21 Νικόλαο Κασομούλη, ο Καραϊσκάκης άφησε να εννοηθεί πως ήξερε τους φονιάδες του. Είναι δε χαρακτηριστικά τα τελευταία λόγια του προς τους συναγωνιστές του λίγο πριν ξεψυχήσει:

"Γνωρίζω τον αίτιον, και αν ζήσω παίρνομεν όλοι το χάκι (σ.σ.εκδίκηση), ειδέ και πεθάνω, ας μου κλάσει τον πούτζον και αυτός".

πηγή:  ΕΥΡΙΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ
*****************************
Μελετώντας τον Καραϊσκάκη
1. Ο Κύπριος που είδε τον δολοφόνο του Καραϊσκάκη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1415839028601456
2. Η βιογραφία του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη
Υπό του ιδιαιτέρου γραμματέως του Δ. Αινιάνος.
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1417443561774336
3. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΠΟΤΣΑΡΗ ΚΑΙ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ - ΓΑΖΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1416592845192741
4. Η παιδική ηλικία του Καραϊσκάκη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1013815558803807
5. Ο θάνατος του Καραϊσκάκη.
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1041963719322324
6. Δίκη και αφορισμός του Καραϊσκάκη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/799995370185828
7. Ο Καραϊσκάκης και το βρακί της Κατερίνας!
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1022715361247160
8. Ἀπέθανεν ἡ σύζυγός μου
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/915539331964764
9. Ο θάνατος του Καραϊσκάκη - Συμπτωματικό γεγονός ή οργανωμένη δολοφονία; Δημήτρη Σταμέλου
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1023257291192967
10. Ιωάννης Σταυριανός – Ο Κύπριος που είδε τον δολοφόνο του Καραϊσκάκη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1147487792103249
11. Η Δίκη του Καραϊσκάκη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/631739923678041
12. Καραϊσκάκης, του Δημήτρη Αλεξ. Φωτιάδη
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1185791028272925
13. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ !
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/487366784782023
14. «Τώρα θα σε δω, Μαυρομάτα»
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/690194641165902
15. Όταν ο Καραϊσκάκης έριξε τους Οθωμανούς στα νερά του Αχελώου
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1545127345672623
16.Kόχραν και Τσωρτς : Ο τρομερός Απρίλης του 1827.
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1611410305710993
17. Ο Καραϊσκάκης και η άγνωστη μάχη της Βράχας.
https://www.facebook.com/fotodoths/posts/1615084418676915


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Στις 24 Απρίλη 1915, Τούρκοι αξιωματούχοι συλλαμβάνουν 250 Αρμένιους ηγέτες και διανοούμενους στην Κωνσταντινούπολη, στήνουν κρεμάλες και τους εκτελούν.

Στις 17:30 το απόγευμα μέλη της Αρμένικης Κοινότητας Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας από την Πλατεία Αριστοτέλους έως το τουρκικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη, για την Γενοκτονία των Αρμενίων.


Το ιστορικό της γενοκτονίας των Αρμενίων

Οι Αρμένιοι, όπως και οι άλλες χριστιανικές μειονότητες (Ελληνες, Ασσύριοι κλπ.) που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με νομικούς περιορισμούς που τους στερούσαν τις συνήθεις εγγυήσεις των μουσουλμάνων πολιτών. Ούτε η ζωή τους ούτε η περιουσία τους ήταν εξασφαλισμένες. Ιδιαίτερα στα τέλη του 19ου αιώνα κάτω από τη σκιά των ρωσοτουρκικών συγκρούσεων, οι Αρμένιοι θεωρούνταν ύποπτοι για αποσχιστικές τάσεις. Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ ο Β΄ ξεκίνησε άγριους διωγμούς εναντίον των Αρμενίων, διωγμοί οι οποίοι οδήγησαν στην εξέγερση των Αρμενίων στις 18 Αυγούστου 1894 στο Σασούν, στην ανατολική Τουρκία, επαρχία Μπιτλίς, η οποία πνίγηκε στο αίμα. Ακολούθησαν η καταστροφή 30 αρμενικών χωριών και μαζικές εκτελέσεις, μέχρι το 1896, που στοίχησαν τη ζωή 300.000 Αρμενίων. Η σφαγή του Σασούν διήρκεσε 22 μέρες, ως τις 10 Σεπτέμβρη.

Η επικράτηση του κινήματος των Νεότουρκων το 1908, δεν άλλαξε σε τίποτα την κατάσταση, παρά τις αρχικά φιλελεύθερες επαγγελίες τους που γέννησαν ελπίδες στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Οι Νεότουρκοι επιχείρησαν να εκτουρκίσουν όλους τους πληθυσμούς. Αντί για τις μεταρρυθμίσεις που είχαν υποσχεθεί και το σεβασμό στις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, ξεκίνησαν νέους διωγμούς, όπως εκείνους των Αρμενίων το 1909 στα Αδανα και την Κιλικία, όπου από την 1η Απρίλη μέχρι την 14η σφάχτηκαν 25.000 Αρμένιοι.
Απαγχονισμοί Αρμενίων στα Αδανα. «Οι Αρμένιοι στην Τουρκία πριν από 100 χρόνια» του Orlando Carlo Calumeno

Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, τον Αύγουστο του 1914, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στα πλαίσια της «ένοπλης ουδετερότητας» κήρυξε γενική επιστράτευση. Ανάμεσα στους επιστρατευμένους και οι Αρμένιοι.

Τον Σεπτέμβρη οι Αρμένιοι πολιτικοί και οι αρχηγοί των κοινοτήτων μπαίνουν κάτω από επιτήρηση. Στις αρχές Νοέμβρη η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπαίνει στον πόλεμο στο πλευρό της Τριπλής Συμμαχίας και κήρυξε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και των δυτικών συμμάχων της, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας.

Τότε ξεκίνησε και η συστηματική γενοκτονία των Αρμενίων. Στις αρχές της Ανοιξης, κάτω από το πρόσχημα ενός «προγράμματος μετεγκατάστασης», στα μέσα του Μάρτη οι τουρκικές δυνάμεις υποχρεώνουν όλους τους Αρμένιους να εγκαταλείψουν το Ζεϊτούν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ιστορική αρμένικη κοινότητα στο Ζεϊτούν είχε εξαλειφθεί.
Οι πρώτοι ξεριζωμένοι από το Ζεϊτούν (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)

Τα τρομερά γεγονότα στο Ζεϊτούν θα επαναληφθούν σύντομα στις αρμενικές κοινότητες σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.

Στις 24 Απρίλη 1915, Τούρκοι αξιωματούχοι συλλαμβάνουν 250 Αρμένιους ηγέτες και διανοούμενους στην Κωνσταντινούπολη, στήνουν κρεμάλες και τους εκτελούν.
24 Απρίλη 1915, οι κρεμάλες στην Κωνσταντινούπολη. Η γενοκτονία των Αρμενίων είχε αρχίσει… (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)

Με διαταγή του Υπουργείου Εσωτερικών στις 24 Απριλίου 1915, συνελήφθησαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των Αρμενίων καθώς και οι αρχηγοί των κοινοτήτων τους με εθνικιστικά (αρμενικά) αισθήματα. Μόνο στην Κωνσταντινούπολη, συνελήφθησαν 2.345 σημαίνοντες Αρμένιοι, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους αργότερα εκτελέστηκαν.

Η 24η του Απρίλη έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης για την Αρμενική Γενοκτονία και τιμάται κάθε χρόνο από την Αρμενική διασπορά.

Ακολούθησαν περισσότερες συλλήψεις καθώς χιλιάδες Αρμένιοι ηγέτες φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν ή απελάθηκαν. Πρώτα, οι επιστρατευμένοι άνδρες αφοπλίστηκαν, μετά μετακινήθηκαν από τα σπίτια τους και σφαγιάστηκαν.

Μεταφορά Αρμενίων κατοίκων σε άγνωστους και θανατηφόρους προορισμούς. (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)

Μέχρι την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1915, σε όλες τις περιοχές εκτός των πολεμικών ζωνών, ο Αρμενικός πληθυσμός διατάχθηκε να εγκαταλείψει τα σπίτια του και να μεταφερθεί, στα πλαίσια του «προγράμματος μετεγκατάστασης», σε προσφυγικούς καταυλισμούς.

Δεκάδες χιλιάδες οικογένειες Αρμενίων ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους βαδίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων μέσα στην έρημο της Συρίας. (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)


Η κυβέρνηση δεν είχε προβλέψει τη σίτιση του εκτοπισμένου πληθυσμού. Η πείνα και η εξάντληση θέρισαν τους ηλικιωμένους, τους πιο αδύναμους και τους άρρωστους. Οι ξεριζωμένοι σκόπιμα στερήθηκαν την τροφή και το νερό σε μια σκόπιμη προσπάθεια να επιταχυνθεί ο θάνατος. Οι επιζώντες που έφτασαν στη βόρεια Συρία συγκεντρώθηκαν σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης από όπου στάλθηκαν πιο νότια για να πεθάνουν κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου. Μέσω της μεθοδικά οργανωμένης μετεγκατάστασης, της συστηματικής σφαγής, της σκόπιμης πείνας και της δίψας και των βιαιοτήτων, η οθωμανική κυβέρνηση περιόρισε τον αρμενικό πληθυσμό της σε μια φοβισμένη μάζα λίγων ατόμων των οποίων οι οικογένειες και οι κοινότητες είχαν πλέον καταστραφεί.

Προσφυγικός καταυλισμός Αρμενίων στην Αϊντάμπ (σημερινό Γκαζίαντεμπ). φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο

Αμέσως μετά άρχισαν ομαδικές σφαγές του αρμενικού λαού στην Ανατολική Μικρά Ασία.

Ο Μεχμέτ Ταλαάτ πασάς, μέλος της τριανδρίας του τουρκικού Κομιτάτου «Ενωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων Χαρακτηριστικό τηλεγραφεί στους Νομάρχες: «Αποφασίσθηκε να τεθεί τέρμα στο ζήτημα των Αρμενίων με εκτόπισή τους στις ερήμους και την εξόντωση αυτού του ξενικού στοιχείου».

Ο αρμενικός πληθυσμός του οθωμανικού κράτους, το 1915, υπολογιζόταν σε περίπου δύο εκατομμύρια. Ως το 1918 πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους ή αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Μέχρι το 1923 σχεδόν ολόκληρος ο αρμενικός πληθυσμός της Τουρκίας, με τελευταία την αρμένικη κοινότητα της Σμύρνης, το 1922, είχε εξαφανιστεί. Ενας πολιτισμός 3000 χρόνων είχε καταστραφεί.

Οι επιζώντες πρόσφυγες εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο και τελικά εγκαταστάθηκαν σε περίπου δώδεκα χώρες σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη.

Θριαμβεύτρια από την πλήρη εκμηδένιση των Αρμενίων και απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε υποχρεώσεις έναντι των θυμάτων και των επιζώντων, η Τουρκική Δημοκρατία υιοθέτησε μια πολιτική απόρριψης της κατηγορίας για γενοκτονία και αρνείται ότι οι απελάσεις και οι φρικαλεότητες αποτελούσαν μέρος ενός σκόπιμου σχεδίου εξόντωσης των Αρμενίων.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Υπατία έζησε τον 4ο αι μ.Χ., σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τον Ελληνισμό.

Από την εποχή του Κωνσταντίνου, με εξαίρεση τον Ιουλιανό το Φιλόσοφο, υπήρξε μια έντονη προσπάθεια των αυτοκρατόρων να επιβάλουν τον χριστιανισμό ως κυρίαρχη θρησκεία στην Ρωμαϊκή επικράτεια.

Η νέα θρησκεία ήρθε αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν μέσα στο ρωμαϊκό κράτος και περισσότερο με την ελληνική κοσμοθεωρία, σε όλες της τις εκφάνσεις της, όπως διαδόθηκε και επικράτησε στα Ελληνιστικά Βασίλεια.

Έτσι οι αυτοκράτορες με μια σειρά διατάξεων, προσπάθησαν να περιορίσουν τη λατρεία των Εθνικών και στη συνέχεια με μια πληθώρα νομοθετημάτων, να εξαλείψουν την αρχαία ελληνική θρησκεία, απαγορεύοντας τις θυσίες, καταστρέφοντας τους ναούς -κυρίως στην Ανατολή-, εξοντώνοντας τους εθνικούς πληθυσμούς -στον Ελλαδικό χώρο- και –φυσικότατα...- αρπάζοντας και αφαιρώντας τις περιουσίες τους.

Την εποχή αυτή ο αυτοκράτορας Ουάλης (364-378 μ.Χ.), με αφορμή την αποκάλυψη μιας υποτιθέμενης «συνωμοσίας» για την ανατροπή του από τους Εθνικούς, τους κατεδίωξε, στοχεύοντας κυρίως στον αφανισμό των δασκάλων.

Για λόγους αυτοπροστασίας, πολλοί Εθνικοί έκαψαν τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες τους, αφού ήταν δυνατό να θεωρηθούν ότι κρύβουν μαγείες και επωδούς.

Τα θύματα των διωγμών ήταν πολλά, ενώ αρκετοί, για να αποφύγουν τυχόν τιμωρία τους, διέφευγαν έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας.

Έτσι, το 391 μ.Χ. τερματίσθηκε και η λειτουργία του Αλεξανδρινού Μουσείου, με διάταγμα του Θεοδοσίου, το οποίο επέβαλε και την καταστροφή όλων των Εθνικών ναών της Αλεξάνδρειας.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, στην Αλεξάνδρεια, το 392 μ.Χ. καταστράφηκε το Σεραπείο ένας από τους σημαντικότερους ναούς και βιβλιοθήκη της αυτοκρατορίας, από τον χριστιανικό όχλο, που καθοδηγείτο από τον πατριάρχη Θεόφιλο.

Η καταστροφή του Σεραπείου ήταν σημαντική γιατί κτίστηκε από τον Πτολεμαίο τον Α΄ και συμβόλιζε την συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό των τριών σημαντικότερων πληθυσμιακών ομάδων της Αλεξάνδρειας, των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ιουδαίων.

Ο Βίος της Υπατίας

Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, την κοιτίδα του κοσμοπολιτισμού, το 370 μ.Χ..

Κόρη του Θέωνα, ενός πολύ σημαντικού λογίου, μαθηματικού και αστρονόμου, ο οποίος προΐστατο του Αλεξανδρινού Μουσείου.

Δίπλα στον πατέρα της, η Υπατία έλαβε εξαιρετική μόρφωση, την οποία ανέπτυξε και καλλιέργησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά τον ξεπέρασε.

Η ίδια, συνέχισε το έργο του πατέρα της, διδάσκοντας φιλοσοφία, μαθηματικά και αστρονομία.

Η φήμη της εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα, έχοντας ως αποτέλεσμα, να γεμίσει η Αλεξάνδρεια σπουδαστές, από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας, που ήλθαν για να σπουδάσουν φιλοσοφία.

Αργότερα μαθήτευσε στην Πλατωνική Ακαδημία στην Αθήνα, υπό τη Δ/νση του Πλούταρχου του Αθηναίου και της κόρης του Ασκληπιγένειας.

Ταξίδεψε και στην Ιταλία και πάντα εντυπωσίαζε όσους συναντούσε, με την ομορφιά της, τις γνώσεις και την εξυπνάδα της.

Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας.

Η απόκρυφη επιστήμη χαρακτήριζε περισσότερο τη Σχολή της Αθήνας, αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι μάγοι και αιρετικοί.

Οι νεοπλατωνικοί ήταν ασκητικοί και παρέπεμπαν στον Πυθαγορισμό και η Υπατία τηρούσε πιστά αυτές τις αρχές, αλλά δεν απαιτούσε από τους μαθητές της, που ήταν διαφόρων θρησκειών, ανάλογους περιορισμούς.

Όπως κάθε φιλόσοφος της αρχαιότητας, έτσι και η Υπατία προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές της να αντιληφθούν την πραγματική ομορφιά της ζωής και την αληθινή γνώση.

Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έγινε δασκάλα της Αστρονομίας, των Μαθηματικών και της Φιλοσοφίας.

Το Μουσείο είχε κλείσει και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε χωριστά σχολεία για τους Εθνικούς, τους Εβραίους και τους Χριστιανούς.

Ωστόσο, η Υπατία δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της, ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη.

Σύμφωνα με το λεξικό Σούδα:

«ήταν επίσημα διορισμένη να ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και άλλων Ελλήνων φιλοσόφων».

Πολλοί μαθητές, αλλά και διανοούμενοι, ερχόταν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις δικές της διαλέξεις.

Με την πνευματική της κατάρτιση, τη ρητορική της δεινότητα, την πολύπλευρη προσωπικότητά της και την ηθική της οντότητα η Υπατία κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό του λαού της Αλεξάνδρειας, καθώς και των αλεξανδρινών πολιτικών, οι οποίοι την επισκέπτονταν όταν αναλάμβαναν τα καθήκοντά τους.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της αποτέλεσε πρότυπο ηθικής, σύνεσης και σοφίας.

Στην ιστορία του πολιτισμού καταγράφτηκε ως η πρώτη γυναίκα που δίδαξε δημόσια και μάλιστα στο επιστημονικό πεδίο της υψηλής θετικής διανόησης, συμβολίζοντας την ελευθερία της σκέψης και του λόγου.

Το έργο της Υπατίας

Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της.

Κανένα έργο της δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα.

Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας.

Η Υπατία έγραψε σχόλια στην:

«Αριθμητική του Διόφαντου του Αλεξανδρινού», σε 13 βιβλία.

Ο Διόφαντος υπήρξε ο πατέρας της Αριθμητικής.

Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα, που προέκυπταν από τα χειρόγραφα του.
Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή:

«Περί των Κωνικών του Απολλώνιου του Περγαίου», σε 8 βιβλία.

Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν, μέχρι τις αρχές του 17ου αι. μ.Χ. όταν οι μαθηματικοί και φυσικοί συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο, με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές.

Ο Θέωνας, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα «Στοιχεία της γεωμετρίας» του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.

Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση.

Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη, καθώς επίσης και μια εργασία για τον Πτολεμαίο.

Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο ονόμασε:

«Μαθηματική Πραγματεία» και το οποίο υιοθέτησαν και διέσωσαν οι Άραβες, ως Αλμαγέστη (Almagest / ‘’Μέγα Βιβλίο").

Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.

Εκτός από τη Φιλοσοφία, τα Μαθηματικά και την Αστρονομία, η Υπατία ενδιαφερόταν για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία.

Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα, περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (που χρησιμοποιούνταν για τη μέτρηση των θέσεων των άστρων, των πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου, του ζωδιακού κύκλου).

Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο, για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.

Για δεκαπέντε αιώνες, η Υπατία θεωρήθηκε ότι υπήρξε η μοναδική γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα, συχνά, είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των Μαθηματικών και της Αστρονομίας.
Υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας Εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο θάνατός της συνέπεσε με το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα Μαθηματικά, την Αστρονομία και τη Φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, γιατί ακολούθησε ο χριστιανικός μεσαίωνας «πίστευε και μη ερεύνα»...

Ο τραγικός θάνατος – δολοφονία της Υπατίας

Κατά την περίοδο 412-415 μ.Χ, αυτοκρατορικός έπαρχος της Αιγύπτου ήταν ο χριστιανός Ορέστης, ο οποίος όπως και άλλοι πολιτικοί, επισκεπτόταν την Υπατία για να την συμβουλευτεί για θέματα πολιτείας, αλλά και για να παρακολουθήσει τα μαθήματά της.

Μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί μια τρυφερή φιλία.

Την ίδια εποχή, στο πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας, ο Κύριλλος, διαδέχθηκε τον αποβιώσαντα Θεόφιλο, ο οποίος Κύριλλος αμέσως άρχισε έναν φονταμενταλιστικό «αγώνα» μισαλλοδοξίας δήθεν για την «καθαρότητα της πίστης»...

Όμως όπως όλοι σας εύλογα καταλαβαίνετε, το κυρίως και ουσιαστικό κίνητρο του Κύριλλου και των χριστιανών δεν ήταν η «καθαρότητα της πίστης», αλλά ήταν η εποφαλμίαση και η επιβουλευτικότητα επί του πλιάτσικου, της αρπαγής και των δημεύσεων των περιουσιών των Εβραίων και των εθνικών της Αλεξάνδρειας από τους χριστιανούς, - ότι ακριβώς δηλαδή κάνανε οι Έλληνες δωσίλογοι και οι Ταγματασφαλίτες σε συνέργεια και συνεργασία με τους Γερμανούς Ναζί, με τις περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην κατοχή... -, διώκοντας από την πόλη όλους τους «μη χριστιανούς» και αρπάζοντας τις περιουσίες τους.

Πρώτα θύματα αυτής της τακτικής του ήταν οι Νοβατιανοί και κατόπιν η εβραϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας.

Μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, κυρίως όταν ο Κύριλλος έστρεψε την προσοχή του στο να ‘’καθαρίσει’’ την πόλη από τους Πλατωνιστές.

Έτσι, η Υπατία υπήρξε το ‘’επίκεντρο’’ της έντασης μεταξύ χριστιανών και εθνικών (μη χριστιανών), οι οποίες διαμάχες ταλαιπώρησαν αρκετά την Αλεξάνδρεια εκείνη την περίοδο.

Ο Ορέστης αντέδρασε και ορισμένοι μοναχοί υπό την παρότρυνση του Κυρίλλου αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, τραυματίζοντάς τον στο κεφάλι.

Η σύγχρονη ακαδημαϊκή ιστορική έρευνα είναι ξεκάθαρη στη θέση της, ότι η άγρια δολοφονία της Αλεξανδρινής φιλοσόφου από τον χριστιανικό όχλο ευνοήθηκε από την στάση του πατριάρχη Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ο οποίος φέρει ενοχή για την επαίσχυντη αυτή πράξη.

Ο Κύριλλος αποτέλεσε την αιτία του τραγικού θανάτου της Υπατίας, φανατίζοντας το χριστιανικό όχλο εναντίον της και κατηγορώντας την για μαγεία και είναι γεγονός ότι η Υπατία έπεσε θύμα του φονταμενταλισμού, της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού που καλλιεργούσαν οι περί του Κυρίλλου χριστιανικοί εκκλησιαστικοί κύκλοι της Αλεξάνδρειας.

Άλλωστε, ήταν τελικά οι άνθρωποι του Κυρίλλου αυτοί που διέβαλαν τη νεο-πλατωνική φιλόσοφο στον αμόρφωτο και φανατισμένα μισαλλόδοξο χριστιανικό όχλο, παρουσιάζοντας την ως μια «παγανίστρια μάγισσα», κατηγορώντας την για «άσκηση μαύρης μαγείας» μιας και η Υπατία αποτελούσε σύμβολο της μάθησης και της επιστήμης, οι οποίες την εποχή εκείνη ταυτίζονταν ευρέως από τους Χριστιανούς με την ειδωλολατρία και την μαγεία, δηλαδή προβαίνοντας σε μια πρωταρχική σπίλωση και αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε «δολοφονία χαρακτήρων», πριν να τελεσθεί η ουσιαστική της δολοφονία από τον εντεταλμένα μισαλλόδοξα φανατισμένο χριστιανικό όχλο.

Την άνοιξη στις 8 Μαρτίου του 415 μ.Χ., ενώ η Υπατία επέστρεφε στην κατοικία της, μετά από τον συνηθισμένο περίπατό της στην πόλη, μια ομάδα παραβολάνων (ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) με επικεφαλής τους τον κληρικό Πέτρο, μαζί με τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο της εποχής της, την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον, όπου ξέσχισαν τα ρούχα της, την έγδυσαν, την έγδαραν ζωντανή με κοφτερά όστρακα και κομμάτιασαν το σώμα της.

Έπειτα, αφού έσυραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη, διαπομπεύοντας τα, τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, στην θέση Κίναρον.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του ιστορικού του 5ου αι. Σωκράτη του Σχολαστικού και του Φιλοστόργιου:

“Ην τις γυνὴ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ͵ τοὔνομα Ὑπατία• αὕτη Θέωνος μὲν τοῦ φιλοσόφου θυγάτηρ ἦν• ἐπὶ τοσοῦτον δὲ προὔβη παιδείας͵ ὡς ὑπερακοντίσαι τοὺς κατ΄ αὐτὴν φιλοσόφους͵ τὴν δὲ Πλατωνικὴν ἀπὸ Πλωτίνου καταγομένην διατριβὴν διαδέξασθαι͵ καὶ πάντα τὰ φιλόσοφα μαθήματα τοῖς βουλομένοις ἐκτίθεσθαι• διὸ καὶ οἱ πανταχόθεν φιλοσοφεῖν βουλόμενοι κατέτρεχον παρ΄ αὐτήν. Διὰ τὴν προσοῦσαν αὐτῇ ἐκ τῆς παιδεύσεως σεμνὴν παρρησίαν καὶ τοῖς ἄρχουσι σωφρόνως εἰς πρόσωπον ἤρχετο• καὶ οὐκ ἦν τις αἰσχύνη ἐν μέσῳ ἀνδρῶν παρεῖναι αὐτήν• πάντες γὰρ δι΄ ὑπερβάλλουσαν σωφροσύνην πλέον αὐτὴν ᾐδοῦντο καὶ κατεπλήττοντο. Κατὰ δὴ ταύτης τότε ὁ φθόνος ὡπλίσατο• ἐπεὶ γὰρ συνετύγχανε συχνότερον τῷ Ὀρέστῃ͵ διαβολὴν τοῦτ΄ ἐκίνησε κατ΄ αὐτῆς παρὰ τῷ τῆς ἐκκλησίας λαῷ͵ ὡς ἄρα εἴη αὕτη ἡ μὴ συγχωροῦσα τὸν Ὀρέστην εἰς φιλίαν τῷ ἐπισκόπῳ συμβῆναι. Καὶ δὴ συμφρονήσαντες ἄνδρες τὸ φρόνημα ἔνθερμοι͵ ὧν ἡγεῖτο Πέτρος τις ἀναγνώστης͵ ἐπιτηροῦσι τὴν ἄνθρωπον ἐπανιοῦσαν ἐπὶ οἰκίαν ποθέν• καὶ ἐκ τοῦ δίφρου ἐκβαλόντες͵ ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ᾗ ἐπώνυμον Καισάριον συνέλκουσιν͵ ἀποδύσαντές τε τὴν ἐσθῆτα ὀστράκοις ἀνεῖλον• καὶ μεληδὸν διασπάσαντες͵ ἐπὶ τὸν καλούμενον Κιναρῶνα τὰ μέλη συνάραντες πυρὶ κατηνάλωσαν. Τοῦτο οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ εἰργάσατο• ἀλλότριον γὰρ παντελῶς τῶν φρονούντων τὰ Χριστοῦ φόνοι καὶ μάχαι καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια. Καὶ ταῦτα πέπρακται τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς Κυρίλλου ἐπισκοπῆς͵ ἐν ὑπατείᾳ Ὁνωρίου τὸ δέκατον͵ καὶ Θεοδοσίου τὸ ἕκτον͵ ἐν μηνὶ Μαρτίῳ͵ νηστειῶν οὐσῶν”

(Σωκράτης ο Σχολαστικός “Εκκλησιαστική Ιστορία”, βιβλίο Ζ΄, κεφάλαιο 15).

Το ειδεχθές έγκλημα οδήγησε στη φυγή πολλούς λόγιους και επιστήμονες.

Ήταν η αρχή του τέλους της Αλεξάνδρειας, ως φάρου της γνώσης στον ύστερο αρχαίο κόσμο.

Ο Ορέστης ξεκίνησε αμέσως έρευνες για το θάνατο της αγαπημένης του φίλης, οι οποίες κάθε φορά, μυστηριωδώς σταματούσαν λόγω… ‘’έλλειψης στοιχείων’’.

Αργότερα, παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια.

Ο Κύριλλος ισχυριζόταν ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και μάλιστα ότι ζούσε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ορθόδοξη και Δυτική χριστιανική εκκλησία.

Αναφορές στην Υπατία

• Πέρα από τη μαρτυρία του Σωκράτη του Σχολαστικού που προαναφέρθηκε, οι διαθέσιμες πηγές που αναφέρονται στην Υπατία είναι:

• Οι (συνολικά 159) επιστολές του μαθητή της Υπατίας Συνέσιου του Κυρηναίου, επτά από τις οποίες απευθύνονται προσωπικά στη φιλόσοφο.
Το υλικό αυτό παρέχει ανεκτίμητες πληροφορίες για τη ζωή, τη σκέψη και το έργο της Υπατίας και του κύκλου των μαθητών της.

• Ο Βίος του Ισιδώρου, που γράφτηκε (μεταξύ του 480 και του 495 μ.Χ.) από τον μαθητή του, τον Δαμάσκιο τον Δαμασκηνό ή Διάδοχο, τελευταίο Σχολάρχη της νεοπλατωνικής σχολής των Αθηνών.

Το έργο, που διασώθηκε χάρη στον πατριάρχη Φώτιο, είναι καταρχήν ευνοϊκά διακείμενο προς την Υπατία (ο Δαμάσκιος την χαρακτηρίζει ως “γεωμέτρη”), πλην όμως θέτει υπό αμφισβήτηση τις ικανότητές της ως φιλοσόφου και όλως παραδόξως, της αποδίδει την ιδιότητα της συζύγου του δασκάλου του, του Ισίδωρου, έστω κι αν, κατά τον Δαμάσκιο, επρόκειτο για “λευκό” γάμο (σε κάθε περίπτωση ο γάμος αυτός θεωρείται απίθανος, μια και ο Ισίδωρος γεννήθηκε μάλλον μετά τον θάνατο της Υπατίας).

• Το Χρονικό του Ιωάννη, επισκόπου Νικίου, στην Αίγυπτο (τέλος 7ου αιώνα μ.Χ.), το οποίο υποστηρίζει σαφώς τον Κύριλλο και επικροτεί τη δολοφονία, χαρακτηρίζοντας την Υπατία ως «μάγισσα», λόγω της ενασχόλησής της με την αστρονομία.

• Το βυζαντινό λεξικό που είναι γνωστό με το όνομα Σούδα ή Σουΐδα (10ος αι.): οι, σαφώς θετικές για τη φιλόσοφο, αναφορές στην Υπατία πρέπει να είχαν ως βασική πηγή το έργο του Δαμάσκιου.

• Στο Βυζάντιο, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, η εικόνα της Υπατίας είναι αυτή, της γυναίκας που συμβολίζει την ηθική και το μέτρο. Δεν είναι τυχαίο που ο ιστορικός και λόγιος Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1360 μ.Χ.) χαρακτηρίζει την αυτοκράτειρα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα, σύζυγο του Κωνσταντίνου Ι΄ Δούκα και του Ρωμανού Δ΄ Διογένη, ως «δεύτερη Υπατία», προκειμένου να εξάρει την καλλιέργειά της.

• Όσο για την Αναγέννηση, με το πνεύμα λατρείας προς την ελληνική αρχαιότητα, θα ήταν δύσκολο να ξεχάσει εντελώς την Υπατία.

Στο διάσημο πίνακα: “Η Σχολή των Αθηνών” ο Ραφαήλ απεικόνισε μεταξύ των μεγάλων σοφών της Αρχαιότητας και την Υπατία.

Για πολλούς, όμως, το πρόσωπο που αποδίδεται στην Υπατία είναι ο Φραντσέσκο Μαρία ντέλλε Ρόβερε, ανιψιός του πάπα Ιουλίου Β΄ και μετέπειτα δούκας του Ούρμπινο.

Η παράδοση λέει ότι όταν ο Ραφαήλ παρουσίασε το έργο του και εξηγώντας τα εικονιζόμενα πρόσωπα, έκανε λόγο για την Υπατία, κάποιος από τους παριστάμενους καρδιναλίους παρατήρησε ότι καλό θα ήταν να «σβηστεί» από το έργο ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να προκαλέσει δυσάρεστους για την Εκκλησία συνειρμούς.

Οπότε κι ο Ραφαήλ «μεταμόρφωσε» την Υπατία σε παπικό ανιψιό!

• Αργότερα, η ιστορία της Υπατίας έγινε για ακόμα μία φορά, αντικείμενο ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, που άγγιζε το φανατισμό.

Η έκδοση του βιβλίου του Αγγλό-ϊρλανδού John Toland, στο Λονδίνο το 1720, με το λεπτομερή, για το περιεχόμενο, τίτλο:

“Hypatia, or the History of a Most Beautiful, Most Virtuous, Most Learned and in Every Way Accomplished Lady; Who was Torn to Pieces by the Clergy of Alexandria, to Gratify the Pride, Emulation and Cruelty of the Archbishop, Commonly but Undeservedly Titled St. Cyril“, τάραξε τα νερά της Ευρωπαϊκής διανόησης.

Ο Toland ανατράφηκε ως καθολικός, ασπάστηκε στη συνέχεια τον προτεσταντισμό και, κατά τις πνευματικές του αναζητήσεις, προσέγγισε τις ιδέες του ντεϊσμού.

Απάντηση στις ιδέες του Toland θα δώσει, σε εντελώς ανάλογο ύφος, το βιβλίο του Tomas Lewis:

“The History of Hypatia, a Most Impudent School Mistress. In Defense of Saint Cyril and the Alexandrian Clergy from the Aspersions of Mr. Toland” (Λονδίνο 1721).

• Τη σκυτάλη παίρνει στη συνέχεια ο γαλλικός Διαφωτισμός, ο οποίος, του Βολταίρου προεξάρχοντος, παρουσιάζει την Υπατία ως προσωποποίηση της καλλιέργειας, της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και της ελευθερίας του πνεύματος, σε αντίθεση, φυσικά, με τη στάση της Εκκλησίας.

“Ο Λόγος και η Ελευθερία δολοφονήθηκαν από τους κεκαρμένους μπράβους του Κύριλλου, τους οποίους ακολουθούσε όχλος φανατικών”

(Βολταίρος “Examen important de Milord Bolingbroke ou le tombeau du fanatisme écrit vers la fin de 1736“, Παρίσι 1738, σ. 185).

• Στο βιβλίο του Γάλλου ιστορικού Μωρίς Σαρτρ “Histoires Grecques” (collection L’ Univers Historique, εκδόσεις Seuil, Παρίσι 2006, ιστορία αριθ. 43 – και τελευταία του βιβλίου - ”La mort d’ Hypatie ou Rester païen dans un monde chrétien”, σελ. 437-447, ένα κείμενο που αποτελεί ελαφρώς τροποποιημένη έκδοση άρθρου το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό εκλαΐκευσης της Ιστορίας L’ Histoire, αριθ. 306, Φεβρουάριος 2006, σελ. 72-76, στη σελ. 438-439 αναφέρει:

“η ιστορία της Υπατίας ξέφυγε του πεδίου μελέτης των ιστορικών, πριν καν βρεθεί σ’ αυτό, ενώ το ιδεολογικό διακύβευμα, που εδώ και σχεδόν τρεις αιώνες, συνέδεε ο καθένας με το όνομά της, συσκότισε κατά κάποιο τρόπο την πραγματικότητα. Εντούτοις, παρά τις αβεβαιότητες που χαρακτηρίζουν τις πηγές, είναι δυνατό να κατανοήσουμε καλύτερα τόσο το ιστορικό πρόσωπο της Υπατίας όσο και τις συνθήκες του θανάτου της.

Στοιχείο που ουδόλως αναιρεί το ενδιαφέρον που παρουσιάζει το ιστορικό πρόσωπο και το τραγικό τέλος του, μολονότι πρέπει προφανώς να του αποδώσουμε διαφορετική σημασία από αυτήν που φαντάζονταν οι πρώτοι θαυμαστές του”.


Πηγές – Βιβλιογραφία

΄Ιστορικά Θέματα΄, τεύχος 23, Νοέμβριος 2003, σελ. 8
Maria Dzielska «Υπατία η Αλεξανδρινή» εκδόσεις Ενάλιος.

http://www.ellinikoarxeio.com/2010/06/370-415-hypatia-from-alexandria_0…

Paul Κroh ‘Λεξικό αρχαίων συγγραφέων (ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΩΝ), μετάφραση Δ. Λυπουρλής - Λ. Τρομάρας, UNIVERCITY STUDIO PRESS, 1996

Bryan J. Whitfield, The Beauty of Reasoning: A Reexamination of Hypatia of Alexandra (The Mathematics Educator 6)

Michael A. B. Deakin (Hypatia and Her Mathematics), The American Mathematical Monthly, March 1994, Volume 101, Number 3, pp. 234–243.

Το 2009 κυκλοφόρησε η ταινία ‘’Agora’’ του Alejandro Amenábar, στην οποία ταινία το story tale βασίστηκε στην ιστορία της Αλεξανδρινής φιλοσόφου...

Εικονιζόμενος Πίνακας ζωγραφικής:
Hypatia του Charles William Mitchell, λάδι σε καμβά (1885)




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Επέλεξα για τίτλο τα 4 αυτά γνώριμα, και τολμώ να γράψω ίσως αναπόσπαστα από τoDNA της φυλής μας χαρακτηριστικά, επειδή επιθυμώ να επισημάνω τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Εθνικής Επανάστασης του 1821 τη στιγμή που εσείς και εγώ όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες θα αποτίνουμε το Σάββατο 25η Μαρτίου 2023, τον πρέποντα φόρο τιμής στους γνωστούς και τους άγνωστους αγωνιστές της Εθνικής μας Επανάστασης.

Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: εμείς οι Έλληνες κάθε φορά που κατορθώσαμε να παραμερίσουμε τις εθνικές αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε σε συλλογικό ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας!…

Από το 1821 μέχρι και σήμερα, (τώρα βιώνουμε προεκλογική περίοδο με εμφανή ένταση εξαιτίας της τραγωδίας των Τεμπών και με πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδικίες που πλησιάζουν σε επίπεδα σχεδόν εθνικού διχασμού διχασμού) κάθε φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να λησμονήσουμε τα διδάγματα της εθνικής μας ιστορίας δυστυχώς ξαναζήσαμε οδυνηρά τα αιώνια πάθη και μίση και τα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αλληλοσπαραγμών.

Το σημείωσε με πικρό λυρισμό ο εθνικός μας ποιητής:

«η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή/
καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και σύ…»


Ποιος άλλος λαός στον πλανήτη, και το ρωτάω χωρίς να διακατέχομαι από εθνικοπατριωτικό παραλήρημα. έχει να επιδείξει συμπυκνωμένη μέσα σε τόσο μικρά χρονικά περιθώρια τέτοιες εκφάνσεις ηρωισμού, ανδρείας και αυτοθυσίας όση οι Έλληνες με Αρκάδι, Κάσο, Ζάλογγο, Αραπίτσα, Χίο, Ψαρά και άλλα τόσα; Ποιο άλλο εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα είδε τους πρωταγωνιστές του να πέφτουν στα πεδία της μάχης μαζί με τους αφανείς αγωνιστές τους χωρίς να περιμένουν να «εισπράξουν» την επιβράβευση του αγώνα μετά τη δικαίωσή του και την επικράτηση της Επανάστασης;

Βαρύ το τίμημα…

Από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού φάνηκε ότι ο δρόμος για τη Λευτεριά θα ήταν βαμμένος με αίμα, πόνο και δάκρυα ξεκινώντας με τη σφαγή του «Ιερού Λόχου» στη Μολδοβλαχία μέχρι την προδοσία του Υψηλάντη, από τη θυσία του Γεωργάκη Ολύμπιου μέχρι τον πνιγμό του Καρπενησιώτη στον Προύθο, από τον ανασκολοπισμό του Θανάση Διάκου, στη σφαγή του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα!

Στη Νάουσα ο Ζώτος βάζει μπουρλότο στο μπαρούτι και γίνεται κομμάτια, ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει στο κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, ο Παπαφλέσσας θανατώνεται στο Μανιάκι, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αφήνει την τελευταία του πνοή στον ιερό λόφο της Ακρόπολης όπου πέφτει και ο Γιώργος Καραϊσκάκης.

Τα παραπάνω είναι μικρά μόνο δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας που μας καλούν, τις δύσκολες μέρες που περνάμε με τους γείτονες και «συμμάχους» (έστω και αν ξαφνικά με σεισμούς, Τέμπη και «οφίκια στον ΟΗΕ» βιώνουμε ξαφνικά μια απροσδόκητη «ηρεμία») , να σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ιστορικά κείμενα και χωρίς φόβο και πάθος να αναπλάσουμε τα διδακτικά παραδείγματα εκείνων των ανδρών και γυναικών.

Και τούτο επειδή πιστεύω, καθώς μας έρχεται το Άγιο Πάσχα, ότι μόνο εάν ψηλαφίσουμε ως σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες «τους τύπους των ήλων» επί του σώματος της μητέρας μας Ελλάδας θα θυμηθούμε και θα μάθουμε έτσι ώστε να μην… ξανά-πάθουμε!…

Τρεις περίοδοι του αγώνα

Την 25η Μαρτίου 1821 στη Μονή της Αγίας Λαύρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε τα παλικάρια και ο αγώνας ξεκίνησε και σύμφωνα με μια προσεκτική προσέγγιση μπορεί να διαχωρισθεί σε τρεις σημαντικές περιόδους:

Στην πρώτη περίοδο (1821-1825) κυριάρχησε ο ενθουσιασμός, καταγράφηκαν απερίγραπτου μεγαλείου πράξεις ανδρείας και αυτοθυσίας, βοήθεια από φιλέλληνες της Δύσης και Ανατολής αλλά κόντεψε να χαθούν τα πάντα όταν ενεπλάκησαν σε εμφύλιο σπαραγμό Ρουμελιώτες και Μοραΐτες!

Στη δεύτερη περίοδο (1825 – 1827) η Επανάσταση έφτασε στα πρόθυρα της καθολικής κατάρρευσης όταν ο Αντιβασιλέας της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή ήρθε να ενισχύσει το Σουλτάνο με χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις έχοντας επικεφαλής τον γαμπρό του στρατηγό Ιμπραήμ.

Στην τρίτη περίοδο (1827 – 1829) με την επιλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας με επταετή θητεία γεννήθηκε το μικρό ελεύθερο ελληνικό Κράτος με Βόρεια σύνορα μέχρι τη Θεσσαλία και την Άρτα…

Ας σκύψουμε ευλαβικά…

Σκύβοντας στις 25 Μαρτίου 2023 ευλαβικά πάνω από τις ιστορικές μνήμες εκείνων των ανδρών και γυναικών, εκείνων των γεγονότων ας σίγουρα θα βρούμε αμέτρητα δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας, θα βρούμε και αρνητές της θυσίας της ζωής τους για κάποιο ιδεώδες που δεν είχε για αυτούς αμοιβή χειροπιαστή, άγγιγμα σαρκικό.

Θα βρούμε ανεξίτηλα σημάδια, επίσης, διχασμού και διχόνοιας όπως και σημάδια πράξεων έμπνευσης και ομόνοιας προερχόμενα όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από κάθε εθνότητας φιλέλληνες.

Τα 4 χαρακτηριστικά της ανδρείας, της αυτοθυσίας του διχασμού και της διχόνοιας είναι, όπως έγραψα παραπάνω, κοινά γνωρίσματα του DNAτης ελληνικής φυλής όπως και μέλη αναπόσπαστα από την συμβολική σάρκα και υπόσταση του Έθνους ήταν οι ηγέτες και αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.

Υπάρχουν, δυστυχώς, οι συνεχιζόμενες μεγάλες οικονομικές επιπτώσεις που ξεκίνησαν το 2010 με το πρώτο Μνημόνιο, εντάθηκαν με την πανδημίαcovid-19 και συνεχίζουν ως παράπλευρες επιπτώσεις του Πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας …

Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, που είχα την τιμή να διδάξω αμέτρητες χιλιάδες παιδιών μας στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης διαπιστώνω ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, των επιδερμικών μας διαπροσωπικών σχέσεων και της έλλειψης οραμάτων και αφοσίωσης σε ιδεώδη δεν έπαψαν να υπάρχουν ανάμεσά μας, εδώ στην Πατρίδα μας Ελλάδα, άνδρες γυναίκες και παιδιά που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που πολλοί Λαοί εγκλωβισμένοι στην ευδαιμονία αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η βίωση της Ελευθερίας…

Γονατίζοντας ταπεινά, με ευσέβεια και ευλάβεια, μπρος στις ιερές μνήμες επώνυμων ηγετών και αφανών αγωνιστών που υπάρχουν στο συλλογικό ελληνικό μας υποσυνείδητο τολμώ κλείνοντας να σας προτρέψω, να σας παρακαλέσω:

Το Σάββατο 25η Μαρτίου 2023, Ελληνίδες, Έλληνες, Ελληνόπουλα εντός συνόρων σε κάθε χωριό και κάθε πόλη της Πατρίδας μας Ελλάδας και εκτός συνόρων σε ολάκερη την Υφήλιο να βγούμε στα μπαλκόνια και κρατώντας τη γαλανόλευκη να βροντοφωνάξουμε:

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821 – Ζήτω το απανταχού της Γης ΕΘΝΟΣ των Ελλήνων!..


----------------------------------


*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου