8 Νοεμβρίου 2025
‘Ενας από τους επιφανέστερους ‘Ελληνες νομικούς και συνταγματολόγους, που σφράγισε τη μεταπολιτευτική συνταγματική ιστορία της χώρας, σε μια από τις σχετικά πιο ελεύθερες και δημοκρατικές περιόδους της, ο Καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών στις 5 Οκτωβρίου.
Ο Γιώργος Κασιμάτης δίδαξε Συνταγματικό Δίκαιο και Πολιτειολογία στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας υπήρξε πρόεδρος το διάστημα 1993-1997. Συνταξιοδοτήθηκε το 1999 ως ομότιμος καθηγητής. Από τον Οκτώβριο του 1981 έως τον Δεκέμβριο του 1988 ήταν διευθυντής του Νομικού γραφείου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου βάζοντας τη σφραγίδα του σε ζητήματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985-1986 και η εθνικοποίηση τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας το 1987. Υπήρξε μεταξύ άλλων ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών, πρόεδρος του Ιονίου Πανεπιστημίου (1985-1990), πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (1997-1998), αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Αυτά θα τα διαβάσετε στις περισσότερες νεκρολογίες που δημοσιεύτηκαν ή θα δημοσιευτούν. Κινδυνεύετε όμως να μη διαβάσετε περίπου τίποτα για τις θέσεις που πήρε και τους αγώνες που έδωσε τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, σε κατεύθυνση εντελώς αντίθετη με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου και ολόκληρης της κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενης ελίτ, δηλαδή των «διανοουμένων», δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών που «διακονούν» αυτό το κατεστημένο, και τους έξωθεν «προϊσταμένους» τους. Γι’ αυτό και είπα να τα γράψω αποτίοντας φόρο τιμής στον φίλο Καθηγητή και αγωνιστή, αλλά και διατηρώντας τα για την ιστορική μνήμη μας που τείνει όλο και περισσότερο να εξαλειφθεί ή/και παραμορφωθεί.
Ο Γιώργος Κασιμάτης δεν πρωταγωνίστησε μόνο κατά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρξε επίσης ένας από τους πάρα πολύ λίγους προβεβλημένους και καταρτισμένους επιστήμονες που στήριξε αποφασιστικά τα πιο κρίσιμα, τα πιο ζωτικά ελληνικά λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, τη δημοκρατία, τον ίδιο τον έλεγχο του ελληνικού και κυπριακού κράτους από τον ελληνικό (κυπριακό) λαό, που υπερασπίστηκε την ίδια την ύπαρξη, ουσιαστικά, των δύο αυτών κρατών, αντιτιθέμενος σε ξενόφερτα και εντελώς παρανοϊκά, πρωτοφανή και στη διεθνή πρακτική, σχέδια που απέβλεπαν α) στην κατάργηση του κυπριακού κράτους, ως κυρίαρχου, ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους (σχέδιο Ανάν και πενταμερείς διασκέψεις για το κυπριακό), β) στον δραστικό περιορισμό της κυριαρχίας και του όποιου δημοκρατικού και ανεξάρτητου χαρακτήρα του ελληνικού κράτους (Μνημόνια, Δανειακές Συμβάσεις, PSI). Ξενόφερτα μεν αλλά που υποστηρίχθηκαν με φανατισμό από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού κατεστημένου.
O Κασιμάτης χρησιμοποίησε την πολύ σημαντική επιστημονική του κατάρτιση για να καταδείξει την αντίθεση των Μνημονίων και των Δανειακών προς το ελληνικό Σύνταγμα και το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο. Για τον κορυφαίο ‘Ελληνα συνταγματολόγο, τα ελληνικά Μνημόνια και οι Δανειακές απετέλεσαν ανατροπή του ίδιου του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας, όπως σημειώνει σε μια σημαντική ομιλία του το 2015 (πριν το δημοψήφισμα) για τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις , εκφράζοντας διακριτικά και την απορία του γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα – Βαρουφάκη δεν φαινόταν να θέτει στη διαπραγμάτευση ένα από τα κορυφαία όπλα της Ελλάδας, τη μη νομιμότητα δηλαδή των προγραμμάτων που τής επεβλήθησαν. (Στην πραγματικότητα άλλωστε, με το ανακοινωθέν του Eurogroup που συνομολόγησε στα τέλη Φεβρουαρίου 2015, η κυβέρνηση αυτή είχε αναγνωρίσει εμμέσως πλην σαφώς τη νομιμότητα και του χρέους και των Μνημονίων, καθιστώντας ουσιαστικά άνευ περιεχομένου την υπόλοιπη υποτιθέμενη διαπραγμάτευση.)
Τόσο το σχέδιο Ανάν, κατάλυσης του κυπριακού κράτους, όσο και τα Μνημόνια και οι Δανειακές, υποταγής του ελλαδικού κράτους , σχεδιάστηκαν από ξένες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, το Ισραήλ και η «Διεθνής του Χρήματος» (με πρωταγωνιστικό ρόλο της διαβόητης Goldman Sachs και υποστηρίχθηκαν από τον «χρήσιμο ηλίθιο» της Ευρώπης, δηλαδή τη Γερμανία και την ΕΕ . Αλλά δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν καν αυτά τα σχέδια αν δεν τα υποστήριζε ενθουσιωδώς η μεγάλη πλειοψηφία της παγίως «Μηδίζουσας» ελληνικής άρχουσας τάξης και των πολιτικών, δημοσιογραφικών και πανεπιστημιακών εκπροσώπων της.
Η τάξη αυτή ποτέ σχεδόν δεν υπερασπίστηκε το ελληνικό κράτος. Η ιστορική της λειτουργία ήταν συνήθως να οργανώνει την εξάρτηση της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις, αποσπώντας σε αντάλλαγμα το δικαίωμα να τη λεηλατεί μαζί τους.
Αποδέχθηκε να είναι το ελληνικό κράτος ουσιαστικά προτεκτοράτο των μεγάλων δυτικών δυνάμεων κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας του μετά το 1821, με μικρές εξαιρέσεις. Μετά όμως την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, οι δυνάμεις του ανερχόμενου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος δεν χρειάζονταν πια ούτε ως άτυπο προτεκτοράτο την Ελλάδα, όπως τη χρειάζονταν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. «Οι ‘Ελληνες δεν έχουν καταλάβει ότι δεν τους χρειαζόμαστε πια», έγραψε το 2010 ο διευθυντής του αμερικανοεβραϊκού think tank Stratfor, ο Friedman. Εξ ου και επέλεξαν την Ελλάδα και την Κύπρο για πειραματόζωα για την εγκαθίδρυση μιας νέας και ολοκληρωτικής παγκόσμιας τάξης που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές που φαντάστηκαν ο Ζαμιάτιν, ο Κάφκα, ο ‘Οργουελ, ο Χάξλευ.
Δεν επεδίωκαν, όπως πάγια έπρατταν, απλά την «πειθάρχηση», την υποδούλωση του ελληνικού λαού και του κράτους του, όπως και της Κύπρου, στρατηγικός σκοπός τους ήταν και είναι μια Ελλάδα (και μια Κύπρος) όχι απλώς ελεγχόμενη, αλλά μια «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια φόρμουλα που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να περιγράψει την επιδίωξη των Μνημονίων. Θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα, υποστήριξε ο μεγάλος Αμερικανός στοχαστής Νόαμ Τσόμσκι (https://www.tovima.gr/2011/10/20/vimagazino/tsomski-i-troika-thelei-na-sas-katastrepsei/, https://www.news247.gr/oikonomia/noam-tsomski-katastrefete-tin-ellada/). Θέλουν να συμβεί στους ‘Ελληνες ο διασκορπισμός τους, όπως συνέβη προ δισχιλιετίας με τους Εβραίους, κατά την καθιερωμένη τουλάχιστον εκδοχή της ιστορίας τους. Αυτό εξηγεί και γιατί το οικονομικό πρόγραμμα που επέβαλλαν στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα προγράμματα λιτότητας που επεβλήθησαν σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, προκάλεσε μια μείωση του ΑΕΠ κατά 27%, όση και στο μεγάλο Κραχ του 1929 και τη μακρότερη ύφεση στην παγκόσμιο οικονομική ιστορία. Αυτό δεν ήταν πρόγραμμα έστω νεοφιλελεύθερης «διόρθωσης», ήταν πρόγραμμα καταστροφής κράτους – έθνους(*). Ακόμα πιο απόλυτη ήταν η θρασύτατη, επιχειρηθείσα το 2004 πλήρης κατάλυση του κυπριακού κράτους https://www.kathimerini.gr/politics/182886/giati-xanaleme-ochi-sto-schedio-anan/, που θα άφηνε την ελληνική συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του στο έλεος ξένων δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ) που, εμμέσως πλην σαφώς, θα ήλεγχαν τη δικαστική, εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. (Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, τη σύνταξη τόσο του σχεδίου Ανάν, όσο και της Δανειακής Σύμβασης με την Ελλάδα, έκανε η ίδια νομική εταιρεία που εδρεύει στο Λονδίνο. Αν αυτό συνέβη υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο τη στρατηγική συνάφεια των επιθέσεων στο κυπριακό και στο ελλαδικό κράτος, ότι δηλαδή και το σχέδιο για την Κύπρο και τα ελληνικά μνημόνια δεν ήταν παρά δύο υποκεφάλαια ενός ενιαίου «πολέμου» κατά των Ελλήνων).
Η ποιότητα της ελληνικής άρχουσας τάξης
Ας ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια αναγκαία παρένθεση. Γιατί αν ισχύουν τα προηγηθέντα, ισχύει δυστυχώς και κάτι άλλο. Κανένα από αυτά τα σχέδια δεν θα είχαν εμφανισθεί καν αν επρόκειτο για άλλη χώρα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και του Τρίτου Κόσμου. Για παράδειγμα ούτε καν στις ηττηθείσες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία και Ιαπωνία δεν επεβλήθη ο όρος του δια παντός αφοπλισμού, της κατάργησης του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, που επέβαλε το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Ακόμα και σε περιπτώσεις όπως αυτές της Βοσνίας, της δυτικής Σαχάρας, της Παλαιστίνης και του ανατολικού Τιμόρ επεβλήθησαν μεν πολύ κακές, απαράδεκτες ρυθμίσεις σε θέματα κυριαρχίας, αλλά πάντως καλύτερες από αυτές του σχεδίου Ανάν. Και επεβλήθησαν υπό φοβερή στρατιωτική πίεση, δεν τις συνομολόγησαν ιδία βουλήσει οι ηγέτες τους, όπως έγινε παρ’ ημίν με τις κυβερνήσεις Σημίτη και Κληρίδη. Ακόμα και η (πλήρης) διχοτόμηση έναντι εδάφους και άλλων ανταλλαγμάτων θα ήταν καλύτερη λύση από αυτή που σκαρφίστηκαν, τη υποδείξει του ξένου παράγοντα, οι ιθύνοντες Ελλάδας και Κύπρου, λύση που κινδυνεύει μάλιστα να επανέλθει τώρα. Επ’ αυτής και ακόμα χειρότερης διαπραγματεύεται τώρα η κυπριακή ηγεσία, παρά την πάνδημη αποδοκιμασία της από τον κυπριακό λαό στο δημοψήφισμα του 2004.
‘Όλα τα σχέδια του ΔΝΤ προέβλεπαν να προκύψει εν τέλει από την εφαρμογή τους βιώσιμο χρέος και αυτό ήταν μάλιστα μια υποχρέωση γραμμένη στο ίδιο το Καταστατικό του. Μόνη παγκοσμίως εξαίρεση ήταν το ελληνικό πρόγραμμα, που όμως δεν θα μπορούσε να ισχύσει χωρίς την υπογραφή του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (που πιθανώς δεν καταλάβαινε καν τι υπέγραφε) και του Υπουργού του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου (που το καταλάβαινε πολύ καλά). (Το ότι βέβαια παραβιάστηκε το ίδιο το Καταστατικό του ΔΝΤ αποδεικνύει τη σημασία που αποδόθηκε στο ελληνικό πρόγραμμα από ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις). Ούτε υλοποιήθηκε σε οποιοδήποτε άλλο κράτος το κούρεμα των καταθέσεων που προβλέφθηκε από το κυπριακό μνημόνιο.
Αυτά συνέβησαν όχι μόνο γιατί οι «επιτιθέμενες δυνάμεις» είναι «κακές» που ασφαλώς είναι, αλλά και γιατί βρήκαν εντελώς «μπόσικους», ασυνάρτητους, χωρίς στοιχειώδη κρατική κουλτούρα ή/και διεφθαρμένους και εκβιάσιμους αυτούς που τις διοικούσαν. Η Ιρλανδία αίφνης ήταν σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, όταν ξέσπασε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Δεν της επέβαλαν όμως ούτε κατά διάνοια τα μνημόνια που επέβαλαν στην Ελλάδα. Πως άλλωστε θα μπορούσε να αμυνθεί μια χώρα, όταν περίπου όλοι οι ηγετικοί της παράγοντες, πολιτικοί και κρατικοί, είχαν δωροδοκηθεί από τη Ζήμενς και όχι μόνο;
Η τραγωδία της νεώτερης ελληνικής ιστορίας έγκειται στο ότι, παρά τους τεράστιους και τόσο ηρωϊκούς αγώνες του ελληνικού λαού, όπως αίφνης την ίδια την Επανάσταση του 1821, την Αντίσταση στον ‘Αξονα (1940-45) και την κυπριακή αντιαποικιακή επανάσταση (1955-59), η ποιότητα της άρχουσας τάξης της χώρας και του πολιτικού της προσωπικού ήταν τέτοια που την καταδίκασε στη χρεωκοπία (υπό ευρεία έννοια, όχι μόνο οικονομική). Τα μεγάλα λαϊκά κινήματα που ανέπτυξε «προδόθηκαν» κι αυτά από την ίδια τους την ηγεσία. Και η ατομικιστική, «συμφεροντολόγα» και κενόδοξα επιδεικτική κοινωνία μας συχνά απέφυγε να ελέγξει τις κατά καιρούς εξουσίες και ηγεσίες της.
Φταίνε λοιπόν ασφαλώς «οι ξένοι», φταίμε όμως και «εμείς». Και βέβαια, ως συνήθως, το “ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”. Δεν είναι ίδιες οι ευθύνες του περιπτερά που δεν κόβει απόδειξη, με αυτές του Πρωθυπουργού και με αυτές όσων κυβερνάνε ουσιαστικά τον κόσμο καταστρέφοντας χώρες, λαούς και ηπείρους ακόμα.
Η αξία λοιπόν του Κασιμάτη είναι ότι ανήκει στους ελάχιστους μη Μηδίσαντες, σε έναν ελληνικό χώρο που έμοιαζε άλλωστε από την αρχή των πρόσφατων κρίσεών του, βαριά άρρωστος, βάζοντας τη σπουδαία νομική, επιστημονική του κατάρτιση στην υπηρεσία της υπεράσπισης της ίδιας της ύπαρξης του ελληνικού και του κυπριακού κράτους. Ακόμα και σε αυτό, το κορυφαίο ζήτημα της εθνικής μας ζωής, όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό και η συντριπτική πλειοψηφία των πάσης φύσεων σκουπιδιών που κυριαρχούν στη δημόσια ζωή δεν είχαν τίποτα να πουν. Δεν είναι ωραίο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, αλλά δυστυχώς για όλους μας η μόνη ολοκληρωμένη νομική και πολιτική ανάλυση του σχεδίου Ανάν που δημοσιεύτηκε πριν από το δημοψήφισμα, ήταν το βιβλίο μου «Η Αρπαγή της Κύπρου» (εκδ. Λιβάνη, 2004). Αλλά εγώ δεν είμαι νομικός ή συνταγματολόγος, δημοσιογράφος είμαι και φυσικός και θα μπορούσα κάλλιστα και να μην υπάρχω. Που ήταν οι σχολές της Νομικής, οι καθηγητές των διεθνών σχέσεων, οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου, που ήταν εν τέλει το ελληνικό και το κυπριακό κράτος και οι αντίτοιχες κοινωνίες;
Προφανώς είχαν διαλυθεί και παραδοθεί πολύ προτού εμφανιστούν τα σχέδια που απλώς ήρθαν να επικυρώσουν τη διάλυση και την αποσύνθεση.
Πρέπει να τηρείται το δίκαιο;
Ο επίσης συνταγματολόγος και ομολογουμένως ευφυής και καταρτισμένος Βαγγέλης Βενιζέλος, χαρακτήρισε τον Γιώργο Κασιμάτη, στη δήλωση που έκανε με αφορμή τον θάνατό του, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ελληνικής συνταγματικής ιστορίας αποχαιρετώντας τον με σεβασμό, όπως έγραψε, παρά τις κάποιες διαφωνίες που είχαν μεταξύ τους, τις οποίες ανέφερε χωρίς να κατονομάσει.
Ο θάνατος έχει, εκτός των άλλων, την ιδιότητα να μην επιτρέπει στους νεκρούς να αμυνθούν, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους όχι μόνο από τις επικρίσεις και τις επιθέσεις εναντίον τους, αλλά και από τους επαίνους ακόμα. Το είδαμε και στη συντριπτική πλειοψηφία των νεκρολογιών που γράφτηκαν για τον φίλο και ομοϊδεάτη του Κασιμάτη στην τελευταία περίοδο, τον Μίκη Θεοδωράκη όταν πέθανε. Κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να μην πουν ούτε μία κουβέντα σχεδόν για τα τελευταία … 25 χρόνια της πολιτικής του δράσης και παρουσίας, μεταξύ άλλων και για την αντίθεσή του στο σχέδιο Ανάν και τα Μνημόνια, τις δύο όψεις της επίθεσης κατά του ελληνικού λαού από τη δυτική, χρηματιστική νέο-αποικιοκρατία.
Το να έχουν διαφορές δύο επιστήμονες ή δύο πολιτικοί δεν είναι βέβαια ούτε παράξενο, ούτε μεμπτό. Αλλά, εξ όσων γνωρίζω, ο Βενιζέλος δεν αμφισβήτησε την εγκυρότητα των νομικών διαγνώσεων που έκανε ο Κασιμάτης, το αντίθετο. Για παράδειγμα είπε για το σχέδιο Ανάν «ότι μπορείς να το ξετινάξεις σε δύο λεπτά, από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου». Και τι συμπέρασμα έβγαλε από μια τέτοια διάγνωση; ‘Ότι πρέπει οι Κύπριοι να ψηφίσουν υπέρ του σχεδίου. Επίσης κορυφαίος συνταγματολόγος, ο Δημήτρης Τσάτσος υποστήριξε ότι «μόνο παράφρων θα μπορούσε να συντάξει το σχέδιο Ανάν». Και μερικές μέρες αφότου το είπε αυτό, υπέκυψε στις πιέσεις που του ασκήθηκαν, υποθέτω από το «Σημιτιστάν», καλώντας τους Κυπρίους να υπερψηφίσουν το σχέδιο! Τι νόημα όμως έχουν οι νομικές επιστήμες, τα Συντάγματα, η Δικαιοσύνη και το δίκαιο αν καλούμεθα από όσους τα διδάσκουν στα Πανεπιστήμια και τους πολιτικούς μας ηγέτες να τα ξεχάσουμε στην πράξη; (‘Ένα άλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι και η υποστήριξη της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη από τις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου, και διάφορους υποτιθέμενους «πατριώτες» της πυρκαγιάς. Για δύο κράτη που εμμένουν επί δεκαετίες στο διεθνές δίκαιο η υποστήριξη αυτή όχι μόνο καταστρέφει τις ίδιες τις αρχές, τις βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί μια υγιής κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, αλλά και συνιστά πολιτικο-διπλωματική «αυτοκτονία» από την άποψη των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Πλήττει επίσης ευθέως το πολιτιστικό κεφάλαιο, την ίδια την ταυτότητα της Ελλάδας και γελοιοποιεί τον κεντρικό άξονα της διπλωματίας της, την επίκληση του διεθνούς δικαίου).
Με άλλα λόγια οι διαφορές του κατεστημένου με τον Κασιμάτη δεν είναι επιστημονικές. ‘Ολοι οι σοβαροί επιστήμονες ήξεραν ότι είχε δίκηο, και για το Ανάν και για τα μνημόνια. Η διαφορά έγκειται στο αν πρέπει να τηρείται το δίκαιο και το Σύνταγμα, ή αν θα πρέπει να υποκύπτουμε στη βούληση των ξένων δυνάμεων, αποδεχόμενοι την καταστροφή της χώρας μας. Αν πρέπει να λέμε την αλήθεια και να λειτουργούμε αντίστοιχα ή όχι.
Αυτό υπήρξε άλλωστε το κορυφαίο ερώτημα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, αρχής γενομένης από την Επανάσταση του 1821, αυτή την «αστραπή στη νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας», όπως την αποκάλεσε κάποτε, σε μια συζήτηση που είχαμε, ο Τούρκος μαρξιστής Δρ. Γιαλτσίν Κιουτσούκ. Λαϊκή και εθνική κυριαρχία ή ξενοκρατία;
Ο Κασιμάτης δεν είχε διαφορετικές νομικές απόψεις από τον Βενιζέλο ή τον Τσάτσο. Η διαφορά τους ήταν ότι ο ένας έλεγε ότι πρέπει να τηρηθεί η νομιμότητα, οι άλλοι ότι είναι ανάγκη να παραβιαστεί. Και μάλιστα να παραβιαστεί όχι σε ένα κάπως δευτερεύον θέμα, αλλά στα ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του ελληνικού και του κυπριακού κράτους, στα ζητήματα που αφορούν τις προϋποθέσεις της ελευθερίας του ελληνικού λαού, κατ’ ουσίαν την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού και του κυπριακού κράτους. Η δεύτερη άποψη επικράτησε διαρκώς και συνεχώς στην Ελλάδα ήδη από το πρώτο Μνημόνιο το 2010 και δεν υπάρχει λόγος επομένως να απορούμε γιατί η χώρα μας βρίσκεται στη σεσηπότα κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.
Σχέδιο Ανάν: Κατάργηση του κυπριακού κράτους, μετατροπή της Κύπρου σε αποικία
Ο Κασιμάτης υπήρξε όπως είπαμε σφόδρα αντίθετος, για πάνω από είκοσι χρόνια, σε κορυφαίες επιλογές της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής (ο Θεός να την κάνει) «ελίτ» που αποδέχθηκε την ίδια την ουσιαστική κατάργηση του κυπριακού κράτους, με το σχέδιο Ανάν και του ελληνικού με τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα ελάχιστες υπήρξαν οι φωνές που επεσήμαναν μεταξύ του 2002 που εμφανίστηκε και του 2004, που καταψηφίστηκε σε δημοψήφισμα (από το 76% των Ελληνοκυπρίων!!!), ότι το σχέδιο Ανάν, δεν ήταν απλώς ένα λίγο καλύτερο, ή ένα λίγο χειρότερο σχέδιο επίλυσης του κυπριακού, αλλά ότι οδηγούσε, με πρόσχημα την ανάγκη επίλυσης, ούτε λίγο, ούτε πολύ, στην κατάργηση του κυπριακού κράτους και στη μετατροπή της Κύπρου σε δυτική (στο βάθος βεβαίως και ισραηλινή, άλλωστε είναι πια ορατός ο κεντρικός ρόλος του Ισραήλ για όλη τη Δύση) αποικία με μεγάλα βεβαίως δικαιώματα της Τουρκίας
https://www.kathimerini.gr/politics/182886/giati-xanaleme-ochi-sto-schedio-anan/. (Μετά βέβαια το «βροντερό ‘Όχι» του 2004, πολλαπλασιάστηκαν οι οπαδοί του σε Κύπρο και Ελλάδα, όπως τα μανιτάρια πολλαπλασιάζονται μετά από τη βροχή! Πριν όμως το δημοψήφισμα δεν ήταν κατά και τώρα υποστηρίζουν, εμμέσως πλην σαφώς, την επαναφορά του).
Παραμονές του δημοψηφίσματος στην Κύπρο, ο Γιώργος Κασιμάτης, από κοινού με τον Πρόεδρο των ‘Ενωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου Κώστα Μαυριά εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία χαρακτήρισαν το σχέδιο «συνταγματικό τερατούργημα» που «έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, της προστασίας των δικαιωμάτων του και της δημοκρατίας» και κάλεσαν στην καταψήφισή του.
Το ίδιο έπραξε και ο Μίκης Θεοδωράκης που συνέκρινε μάλιστα το ‘Όχι των Κυπρίων με το ‘Όχι του 1940 και το δικό του ‘Όχι στη χούντα των συνταγματαρχών. Σε κάποιον θα μπορούσε ίσως αυτό να φανεί ως υπερβολή, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Γιατί και στις τρεις περιπτώσεις το διακύβευμα ήταν η ίδια η εθνική και κρατική κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου.
Μετά το δημοψήφισμα, μια ομάδα εννέα παγκοσμίως κορυφαίων νομικών, στην οποία συμμετείχε και ο Κασιμάτης, μελέτησε και πάλι το σχέδιο Ανάν. Στο πόρισμά της αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων ότι αυτό το σχέδιο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και αποσταθεροποίηση», θα απέδιδε «βασικό έλεγχο κυβερνητικών δραστηριοτήτων» σε μη εκλεγμένους και μη Κυπρίους, θα προσέβαλε την ευρωπαϊκή και διεθνή έννομη τάξη, θα νομιμοποιούσε ουσιαστικά το ψευδοκράτος. Το σχέδιο Ανάν ήταν αντίθετο με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τη διεθνή σύμβαση κατά των φυλετικών διακρίσεων, την αρχή της δημοκρατίας και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. (https://ifestos.edu.gr/a-principled-basis-for-a-just-and-lasting-cyprus-settlement-in-the-light-of-international-and-european-law-by-the-international-expert-panel-convened-by-the-committee-for-a-european-solut/, https://www.alfreddezayas.com/Lectures/cyprusbrussels.shtml, https://www.defenddemocracy.press/legal-questions-regarding-the-cyprus-settlement-under-negotiation/, περιοδικό Τετράδια, αρ. 33, 2007).
Αυτή την εξωφρενική, τερατώδη λύση του κυπριακού υποστήριξε η κυβέρνηση (αντι)Πασοκ του Σημίτη με Υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου, υποστηριζόμενη από ένα μεγάλο μέρος της ΝΔ και από τη συντριπτική πλειοψηφία του οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου (και τέτοια λύση υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα τα βασικά ελληνικά και κυπριακά κόμματα).
Με άλλα λόγια η χώρα, και η Ελλάδα και η Κύπρος, ήταν ήδη «παραδομένη».
Από το σχέδιο Ανάν στα Μνημόνια και τις Δανειακές
‘Εξη μόλις χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους από τη «συλλογική Δύση», μέσω των κυβερνήσεων Κληρίδη, Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου ο τελευταίος επανέρχεται και καταφέρνει να εκτελέσει, για λογαριασμό του «διεθνούς παράγοντα» επανέρχεται, το ελλαδικό κράτος τώρα με τις αποικιακού τύπου δανειακές συμβάσεις και τα Μνημόνια, μετατρέποντας τελικά την Ελλάδα σε «αποικία χρέους» (Βενιζέλος, Κοτζιάς, Τσίπρας), «γερμανική αποικία» κατά τον Πρωθυπουργό της Πολωνούς ή (το ορθότερο ίσως) σε «δυτικό προτεκτοράτο» (Financial Times).
Τα Μνημόνια και οι Δανειακές ξεπερνάνε σε εξωφρενικές αποικιακές ρυθμίσεις ακόμα και τις συμφωνίες που επέβαλε το ΔΝΤ στις χώρες του Τρίτου Κόσμου γιατί δεν προέβλεπαν την τελική βιωσιμότητα του χρέους, αλλά και ήραν όλες τις ρήτρες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Δεν ήταν απλά προγράμματα νεοφιλελεύθερης λιτότητας. ‘Ηταν προγράμματα καταλήστευσης της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων και αρπαγής του κράτους τους, σταδιακής αποδόμησης των κοινωνικών του λειτουργιών (ασφάλιση, παιδεία, υγεία), φτωχοποίησης του πληθυσμού και αναγκαστικής μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας, κύριου παραγωγικού πόρου της χώρας στο εξωτερικό. Συνοδεύτηκαν από την πιο κραυγαλέα παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας που θα μπορούσε να υπάρξει: αρχίσαμε με τον Γιώργο Παπανδρέου, που άσκησε την ακριβώς αντίθετη πολιτική από αυτή που πρότεινε προεκλογικά και έφερε στην Ελλάδα το ΔΝΤ, κάτι που είχε αποκλείσει με τον πιο απόλυτο τρόπο προ των εκλογών, χωρίς να ζητήσει, ως όφειλε, την έγκριση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα ή, έστω, νέες εκλογές. Και κατέληξε στη μείζονα συνταγματική και πολιτειακή εκτροπή, την παραβίαση του ίδιου του πολιτεύματος, με την καταπάτηση της εκφρασμένης βούλησης του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του 2015.
Μια πληθώρα πανεπιστημιακών, νομικών, οικονομολόγων, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων τήρησαν αιδήμονα σιωπή, ή και στήριξαν τις εξωφρενικές ρυθμίσεις που συνομολόγησε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, υπακούοντας στις «συμβουλές» – εντολές Αμερικανών ιδίως και δευτερευόντως των Ευρωπαίων το 2010. Ο Κασιμάτης δεν ανήκε σε αυτούς. Μπαίνει αμέσως στον αγώνα κατά των Μνημονίων και Δανειακών συνεισφέροντας με τις νομικές γνώσεις και με το κύρος του στη νομική κατεδάφιση του οικοδομήματος. Θα συμμετάσχει επίσης στην πρώτη Συμβουλευτική Επιτροπή του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών Σπίθα που δημιούργησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Αργότερα θα γίνει μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος που συγκρότησε η Βουλή των Ελλήνων. Τα βασικά σημεία της κριτικής του περιέχονται στο βιβλίο του Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Σε μια σύντομη συνέντευξή του εξηγεί τι θάπρεπε να κάνει μια κυβέρνηση που σέβεται στοιχειωδώς τη νομιμότητα και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού https://www.pnika21.gr/prepei-na-katargithei-to-mnimonio-apanta-o-g-kasimatis/. Υπάρχει άλλωστε και το λαμπρό παράδειγμα του Ισημερινού του Κορέα, που έκανε λογιστικό έλεγχο του χρέους και πλήρωσε μόνο μέρος του.
Μόνο αυτά δυστυχώς δεν έπραξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Αν.Ελλ. που ψηφίστηκε με πρόγραμμα και υπόσχεση την κατάργηση των Μνημονίων. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Βαρουφάκη δεν έχασε καμιά μάχη γιατί δεν έδωσε καμιά μάχη, ούτε και προετοιμάστηκε ποτέ για κάποια μάχη. Πήγε απευθείας στους Αμερικανούς και την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, ελπίζοντας ότι θα της λύσουν αυτοί το πρόβλημα και φυσικά είχε το αποτέλεσμα που έχουν όσοι πάνε εκεί. (Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ο εθνικός διαπραγματευτής Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε στη γερμανική Zeit ότι η Ελλάδα δεν θα ζητήσει ποτέ τη βοήθεια της Ρωσίας, δηλαδή τους είπε, με άλλα λόγια, «ότι και να μας κάνετε εμείς θα μείνουμε στη Δύση, αυτή είναι η οικογένειά μας, η πατρίδα μας». ‘Ένα μήνα μετά την εκλογή υπέγραφε ένα ανακοινωθέν του Eurogroup με το οποίο η Αθήνα αναγνώριζε ουσιαστικά το νόμιμο του χρέους και των δανειακών συμβάσεων, αφήνοντάς μας με την απορία τι στο καλό διαπραγματευόταν στη συνέχεια).
Το PSI και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ
Μια μέρα τον Σεπτέμβρη του 2011, καθώς έκανα διακοπές στην Αλόννησο διάβασα τυχαία ένα άρθρο στην International Herald Tribune για την Ελλάδα. ‘Ενας ειδικός στα θέματα του χρέους (εκ των υστέρων έμαθα ότι τον είχε προσλάβει στο παρελθόν ο Γιώργος Παπανδρέου) εξηγούσε γιατί η Ελλάδα είχε στα χέρια της ένα «πυρηνικό όπλο» για το χρέος. Το χρέος και οι διαφορές για το Χρέος ήταν στην αρμοδιότητα της ελληνικής Βουλής και των ελληνικών δικαστηρίων. Θεωρητικά θα μπορούσε η Αθήνα να αποφασίσει ότι η αξία του είναι ένα ευρώ!
Είχε συνομολογηθεί μάλιστα σε εθνικό νόμισμα. Αν φεύγαμε από το ευρώ και πηγαίναμε στη δραχμή θα πήγαινε και αυτό. Αν χτυπούσαν και υποτιμούσαν τη δραχμή θα χτυπούσαν και θα υποτιμούσαν και το χρέος που είχαν στα χέρια τους οι ξένες τράπεζες.
Αυτό το όπλο έπρεπε να το πάρουν οι Δανειστές από τα χέρια της Ελλάδας. Και το πήραν με το ψευδώνυμο PSI, δήθεν υπό μορφή προγράμματος «αναδιάρθρωσης» του Χρέους. Το PSI ήταν το πρώτο και μόνο στην ιστορία «πρόγραμμα αναδιάρθρωσης» χρέους, τα σπασμένα του οποίου πλήρωσαν κυρίως τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων οργανισμών του οφειλέτη. Θεωρητικά έχασαν κάτι τις και οι δανειστές. Στην πραγματικότητα όμως το είχαν ήδη χάσει, γιατί δεν θα το πληρωνόντουσαν ποτέ. ‘Όχι μόνο: τους πλήρωσαν και ότι άλλο είχαν λαμβάνειν με δάνειο της ΕΕ, ενώ μετέτρεψαν το χρέος της Ελλάδας στις τράπεζες σε χρέος προς κράτη, χρέος που είναι πολύ πιο δύσκολο να αναδιαρθρωθεί ή να αμφισβητηθεί από ότι δάνειο προς ιδιώτες.
Αξίζει να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι πάνω από το 95% του τεράστιου δανείου προς την Ελλάδα που συνόδευσε τα Μνημόνια, κατευθύνθηκε στις ξένες τράπεζες. Ψίχουλα έμειναν στη χώρα.
Η κύρια όμως λειτουργία του PSI δεν ήταν αυτή. Η κύρια λειτουργία ήταν ότι πήρε την αρμοδιότητα για τα ζητήματα του χρέους από την ελληνική Βουλή και τα δικαστήρια εισάγοντας το αγγλικό αποικιακό δίκαιο, που λειτουργούσε βέβαια προς όφελος των δανειστών.
Πήγα και βρήκα τον Μίκη Θεοδωράκη και του είπα ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι ένα «οικονομικό σχέδιο Ανάν», ότι δια του αγγλικού δικαίου και του PSI μας παίρνουνε ουσιαστικά τη χώρα. Ο Μίκης αντέδρασε αστραπιαία. Να δώσουμε αύριο συνέντευξη τύπου, μου λέει. Και πράγματι τη δώσαμε. Μαζί και ο Γιώργος Κασιμάτης, όχι όμως και ο Αλέξης Τσίπρας, αν και τον κάλεσε και αυτόν ο Θεοδωράκης. Τα περισσότερα Μέσα, ως συνήθως, την έθαψαν. Εγώ μόνο έγραψα δύο άρθρα στον Κόσμο του Επενδυτή, εξηγώντας τον καταστροφικό ρόλο του PSI για την ελληνική εθνική κυριαρχία.
Στο σημείο αυτό και για λόγους που ποτέ δεν εξήγησε η (αντιμνημονιακή έως τότε) ηγεσία της ΝΔ κάνει στροφή 180 μοιρών. Συμφωνεί με τα Μνημόνια και με το PSI και σχηματίζει μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ «κυβέρνηση τραπεζιτών» υπό τον Παπαδήμο. Ο Αλέξης Τσίπρας εκτοξεύεται ουσιαστικά στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά δεν ξέρει πως να τον παίξει τον ρόλο αυτό. Το κόμμα του δεν διαθέτει καμία βαθύτερη κατανόηση ούτε του τι είναι τα Μνημόνια και οι Δανειακές, ούτε του βαθύτερου γεωπολιτικού ρόλου του Χρέους. Ταλαντεύεται ανάμεσα στον «αριστερισμό» του Μηλιού, που θεωρεί «χάρτινη τίγρη» το χρέος και τον συντηρητισμό – για να μην πω εκ των προτέρων συνθηκολόγηση – του Γιάννη Δραγασάκη που λέει στον Τσίπρα, όπως ο ίδιος μου εξομολογήθηκε, ότι το «αγγλικό δίκαιο» δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία.
Σε αδιέξοδο ο Τσίπρας υιοθετεί τις δικές μας αναλύσεις για το PSI και το αγγλικό δίκαιο και τονίζει, στη συζήτηση των προγραμματικών Παπαδήμου, τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας που θέτει το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης. Σοκαρισμένοι από όσα είπε, τον πλησιάζουν μετά την ομιλία του, όπως τουλάχιστο μου είπε ο ίδιος, ο Δήμας, ο Παπαδήμος και ο Παυλόπουλος. Αναγνωρίζουν ότι έχει δίκηο δικαιολογούνται όμως με διάφορα του τύπου «τι να κάνουμε;».
Με την ομιλία του αυτή ο Τσίπρας παίρνει την άγουσα για τη διεκδίκηση της εθνικής ηγεμονίας και την κατάκτηση της κυβέρνησης, αφού εμφανίστηκε ως η μόνη πολιτική δύναμη της χώρας που υπερασπιζόταν τον ελληνικό λαό και το κράτος του.
Μόνο που, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, εμφανίστηκε, δεν ήταν. Δεν κατέκτησαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία. Αυτή τους κατέκτησε, καταστρέφοντας μάλιστα έτσι και το δημοκρατικό και ανεξαρτησιακό δυναμικό της Αριστεράς, αλλά και την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού! Αν το 1949 σκότωσαν το σώμα, το 2015 σκότωσαν την ψυχή της ελληνικής Αριστεράς και χρησιμοποίησαν (και χρησιμοποιούν ακόμα) την ηγεσία της ως το αποτελεσματικότερο όπλο εναντίον των ίδιων της των ιδεών.
Η νέα φάση του Καπιταλισμού: κατάργηση της Αστικής Δημοκρατίας
Για λόγους ιστορικούς, οικονομικούς, γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς ακόμα (το μίσος της ανερχόμενης Αυτοκρατορίας του Χρήματος προς το λαό που διακήρυξε, δια στόματος Πρωταγόρα, «πάντων Χρημάτων μέτρον ‘Ανθρωπος», μίλησε για «ελευθερία» από τον 7ο π.Χ. Αιώνα στην Ιλιάδα και εφηύρε την έννοια της δημοκρατίας), αλλά και γιατί η άρχουσα τάξη και η κοινωνία τους είχαν τα βαριά προβλήματα που περιγράψαμε πιο πάνω, Ελλάδα και Κύπρος έγιναν το προνομιακό πεδίο εφαρμογής ενός νέου Ολοκληρωτισμού και της εισόδου σε ένα νέο στάδιο του Καπιταλισμού και του Ιμπεριαλισμού. ‘Όπως ήδη σημειώσαμε, στην Ελλάδα δεν εφήρμοσαν πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, όπως έκαναν στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Εφήρμοσαν πρόγραμμα καταστροφής έθνους κράτους. Αφαιρώντας τριπλάσια ζήτηση από την ελληνική εν σχέσει με τις άλλες οικονομίες της νότιας Ευρώπης, προκάλεσαν μια πτώση του ΑΕΠ κατά 27%, όσο δηλαδή στο Μεγάλο Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ ή στη Γερμανία της Βαϊμάρης πριν από την άνοδο του Χίτλερ.
Ο Κασιμάτης αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι, δια των Μνημονίων και των Δανειακών, επιχειρείται κατ’ ουσίαν η άρση των αποτελεσμάτων του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αν όχι όλης της νεώτερης εποχής και του ίδιου του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας. Αναπτύσσει αυτή τη θέση σε μια ομιλία του στο μεγάλο συνέδριο για την ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση, που οργανώσαμε στους Δελφούς, τον Ιούνιο του 2015 και κάπως απορεί για το ότι το θέμα της νομιμότητας των δανειακών συμβάσεων δεν φαίνεται να έχει τεθεί στη διαπραγμάτευση: https://www.konstantakopoulos.gr/34511/%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%89%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1.
Το συνέδριο των Δελφών καταλήγει στην υπογραφή μιας διεθνούς διακήρυξης υπέρ των ελληνικών δικαίων και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας https://www.konstantakopoulos.gr/5393/h-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%89%CE%BD-%E2%80%95-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1. Αφού η επίσημη δήθεν «αντιμνημονιακή» κομματική και κυβερνητική ηγεσία δεν έκανε τη δουλειά της (μεταξύ άλλων να οργανώσει τη διεθνή συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό) είπαμε να τη βοηθήσουμε με ολίγη … ατομική πρωτοβουλία. Αλλά βέβαια δεν έφτανε. Το αποτέλεσμα είχε προσδιοριστεί πολύ νωρίτερα, τουλάχιστο από το 2011-12, από τις δυνάμεις που πλαισίωσαν και χειραγώγησαν τον Τσίπρα και, αργότερα, από τις επαφές του ίδιου και του Βαρουφάκη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και από την παντελή απουσία και διάθεσης και προετοιμασίας για ρήξη και επεξεργασμένων εναλλακτικών – το να είσαι έτοιμος για ρήξη ήταν και προϋπόθεση για μια επιτυχή διαπραγμάτευση ώστε να αποσπάσει κανείς τουλάχιστο έναν κάπως αξιοπρεπή συμβιβασμό. (Αλήθεια, ο Τσίπρας ζήτησε προ μηνών τη δημοσίευση των πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών τον Ιούλιο του 2015. Ο Τασούλας δεν του έκανε το χατήρι, αλλά τα δημοσίευσαν τελικά τα Νέα. Από την ανάγνωσή τους προκύπτει μόνο ότι η «πολιτική ηγεσία» της χώρας ήταν «ένα μάτσο χάλια» παντελώς αδύναμοι στο σύνολό τους και ο καθένας ξεχωριστά να αντιμετωπίσουν κατ’ ελάχιστο τα προβλήματα της χώρας. Αφού όμως τον κ. Τσίπρα τον ενδιαφέρει τόσο πολύ η «αλήθεια» και η «ιστορική διαφάνεια», γιατί δεν δημοσιεύει, αυτός ή ο ΣΥΡΙΖΑ, έναν τόμο με τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να καταλάβει ο ελληνικός λαός, μαζί και οι ιδεαλιστές και ανιδιοτελείς οπαδοί και μέλη αυτού του κόμματος, πως κατάφερε τα όσα απίθανα κατάφερε η ηγεσία του; Να μάθουμε επιτέλους και τι ακριβώς υποστήριξαν τα ανώτερα στελέχη αυτού του κόμματος στο διάστημα 2012-15).
Η ανατροπή του Δημοψηφίσματος
To 2015 o Τσίπρας κατάφερε το ακατόρθωτο. Προκάλεσε ο ίδιος δημοψήφισμα, κάλεσε τους ‘Ελληνες να «ψηφίσουν όπως η Ιστορία τους προστάζει», αυτοί τον άκουσαν, ξεσηκώθηκαν ειρηνικά και απέρριψαν, παρά τις πιέσεις των Δανειστών, το τελεσίγραφό τους, με συντριπτική πλειοψηφία. Μετά, ο ίδιος πολιτικός που προκάλεσε το δημοψήφισμα δεν εφάρμοσε το αποτέλεσμά του.
Από όσο ξέρω, είναι η μοναδική φορά στην παγκόσμιο ιστορία που συνέβη κάτι τέτοιο. Οι συνέπειες ήταν τρομακτικές στην ψυχολογία και την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Αν ο εμφανισθείς ως «επαναστάτης» και «αριστερός», της «ριζοσπαστικής» μάλιστα Αριστεράς, Τσίπρας υποκύπτει μετά από μερικές μέρες, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ή δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ή ακόμα και αν μπορεί να γίνει δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον να το κάνει. Είναι σαν ο Μεταξάς, 10 μέρες από τότε που είπε το περίφημο ‘Όχι, να γύρναγε και νάλεγε στον ελληνικό λαό «ξέρετε έκανα λάθος. Δε μας παίρνει. Ας συνθηκολογήσουμε καλύτερα». (Σε μια κουβέντα που κάναμε, ο Στέλιος Παπαθεμελής συνόψισε έξοχα τη σύγκριση 1940 και 2015: «ο Μεταξάς ήταν ο μόνος που μπορούσε να πει το Ναι και είπε το ‘Όχι, ο Τσίπρας ήταν ο μόνος που μπορούσε να πει το ‘Όχι και είπε το Ναι»).
Το σοκ από την ανατροπή της ανατροπής του 2015 ήταν ακόμα πιο σκληρό με δεδομένο ότι οι διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είχαν παραλύσει και κύτταζαν σαν χαζές τον Πρόεδρό του να αντιστρέφει την πολιτική του κόμματός του χωρίς καν να δίνει λογαριασμό στα όργανά του. Δεν είχανε άλλωστε, ούτε αυτές, διαμορφώσει κάποια μορφή σοβαρής, αξιόπιστης εναλλακτικής. Περί άλλα και μάλλον ιδιοτελή τύρβαζαν την προηγούμενη τριετία.
«Ο Τσίπρας πρόδωσε» είπε η Μαρίν Λεπέν λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της συνθηκολόγησης. Μια συνθηκολόγηση που, με δεδομένο το τεράστιο παγκόσμιο ενδιαφέρον για το ελληνικό πείραμα, έπληξε παγκοσμίως την αξιοπιστία της αριστεράς και απετέλεσε βασικό «καύσιμο» για την άνοδο της άκρας δεξιάς διεθνώς στη συνέχεια.
Εν μέσω αυτής της χαοτικής αποσύνθεσης, της κατάθλιψης και κατάπληξης ενός λαού που έχασε «τα αυγά και τα πασχάλια», ψηφίζοντας όπως «τον προστάζει η ιστορία του » (διάγγελμα Τσίπρα της 3.7.15), λέγοντας το μεγάλο ‘Όχι, που του ζήτησε η ηγεσία του, για να το δει ξαφνικά να μετατρέπεται σε ταπεινωτικό Ναι και που υπέστη ένα τόσο βαθύ τραύμα που ακόμα και σήμερα το κρύβει από τον εαυτό του, δεν θέλει και δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, σκεφτήκαμε, μαζί με τον Θεοδωράκη και τον Κασιμάτη, ότι έπρεπε να υπάρξει μια συγκροτημένη απάντηση που πήρε τη μορφή μιας έκκλησης για το σεβασμό της απόφασης του ελληνικού λαού https://www.konstantakopoulos.gr/34/dramatiki-ekklisi-tou-miki-theodoraki . Δεν είχαμε αυταπάτες για το αν θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση, τουλάχιστο όμως θέλαμε να καταθέσουμε μια ορθολογική απάντηση στα γεγονότα και στη διαστρέβλωσή τους, για να ενθαρρύνουμε όσους θα ήθελαν να αγωνιστούν, αλλά και για να υπάρχει μια συγκροτημένη απάντηση στην «κολοτούμπα» για τις μελλοντικές γενηές και για να ανασκευασθούν οι δικαιολογίες και ψευδολογίες του Τσίπρα και των αυλοκολάκων του. (**)
Το πραξικόπημα Νούλαντ στην Κύπρο!
Δεν μπορούμε στα πλαίσια ενός άρθρου που έχει ήδη μακρύνει υπέρμετρα να εξαντλήσουμε το θέμα του Γιώργου Κασιμάτη, της προσφοράς αλλά και της εποχής του, που χρειάζεται εξάλλου να «αποσυσκοτίσουμε», με δεδομένες τις έντονες, διαρκείς προσπάθειες παραμόρφωσης και της πρόσφατης ιστορίας μας. Θα ήταν όμως μεγάλη μας παράλειψη να μην αναφέρουμε τουλάχιστο τη στάση του στις πενταμερείς για το κυπριακό στην Ελβετία. Το 2016, μια από τις πιο εγκληματικές μορφές της παγκόσμιας πολιτικής, η Βικτόρια Νούλαντ, Αναπληρώτρια Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ηγετική μορφή του Νεοσυντηρητισμού, φανατική Σιωνίστρια, εκ των πρωτεργατών της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ (με ρεπουμπλικανική κυβέρνηση), πρωταγωνίστρια του πραξικοπήματος στο Μαϊντάν (με κυβέρνηση Δημοκρατικών), που οδήγησε τελικά στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, κύριο στήριγμα στην Ουάσιγκτων, μαζί με τον Μπλίνκεν, του Νετανιάχου, όπως και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων αποφάσισε να ασχοληθεί με την Κύπρο. (Δική της ιδέα είναι και το ασυνάρτητο πρόγραμμα Χριστοδουλίδη που, με δήθεν όραμα, την αδύνατη να πραγματοποιηθεί κυπριακή ένταξη στο ΝΑΤΟ, οργανώνει τη μετατροπή ντε φάκτο της Κύπρου σε αμερικανο-ισραηλινή αποικία της «κακιάς ώρας» και την άρση των όποιων εμποδίων στη σχέση Τουρκίας και ΕΕ, επανερχόμενο έτσι στο σχέδιο Χόλμπρουκ, υποπροϊόν του οποίου ήταν και το σχέδιο Ανάν και η ελληνοτουρκική «προσέγγιση» των Σημίτη και Γ. Παπανδρέου όπως και η τωρινή προσπάθεια Μητσοτάκη – Χριστοδουλίδη να άρουν τα εμπόδια για την τουρκική ένταξη στην ευρωάμυνα, υποκρινόμενοι ότι κάνουν το αντίθετο).
Παρόλο που κατάφεραν να ανατρέψουν τον Τάσο Παπαδόπουλο, οι Αμερικανοί δεν μπόρεσαν να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν. Μονίμως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι οι Κύπριοι θα το απέρριπταν ξανά πανηγυρικά αν τους το ξανάβαζαν σε δημοψήφισμα. Τι σκαρφίστηκε λοιπόν η Κυρία Νούλαντ; 1) Να αναστήσει εκ νεκρών τον θεσμό των εγγυητριών δυνάμεων για την Κύπρο, Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας, που προέβλεπαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, αλλά δεν αναγνώριζαν εδώ και δεκαετίες η κυπριακή και ελληνική κυβέρνηση, 2) να βάλουν αυτές τις εγγυήτριες δυνάμεις (δηλαδή τα τρία κράτη που επετέθησαν στην Κύπρο και δημιούργησαν το κυπριακό ζήτημα) να συνεδριάσουν μαζί με τους εκπροσώπους Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, όχι όμως και της Κυπριακής Δημοκρατίας και να συμφωνήσουν στη δημιουργία ενός νέου κράτους – προτεκτοράτου στην Κύπρο στο πλαίσιο του σχεδίου Ανάν και 3) να βάλουν την ΕΕ να αναγνωρίσει πάραυτα το νέο κράτος που θα προέκυπτε. Το σχέδιο αποκάλυψε εν τη αφελεία της η ίδια η επίτροπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική Μοργκερίνι, λέγοντας ότι οι Βρυξέλλες, η ‘Ενωση, θα αναγνώριζε αμέσως οποιοδήποτε κράτος προέκυπτε από τη διάσκεψη.
Και το δημοψήφισμα; Προφανώς δεν θα γινόταν. Αλλά και να γινόταν τι αντικείμενο θα μπορούσε να έχει; Με τι ψυχή οι Κύπριοι πολίτες θα ψήφιζαν εναντίον ενός σχεδίου στο οποίο θα είχαν συμφωνήσει ήδη η κυβέρνησή τους, οι Τουρκοκύπριοι, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Βρετανία, η ΕΕ και ο ΓΓ του ΟΗΕ και η συμφωνία για το οποίο θα παρήγαγε ήδη έννομα αποτελέσματα; Τελικά το σχέδιο ναυάγησε γιατί προσέκρουσε στις αντιρρήσεις της Τουρκίας που έσωσε ακόμα μια φορά την Κυπριακή Δημοκρατία από τη δράση των ηγετών της και αυτών της Ελλάδας! Εκτός του Αναστασιάδη, τη διάσκεψη της Γενεύης αποδέχθηκαν και η κυβέρνηση Τσίπρα – Κοτζιά στην Αθήνα και η Νέα Δημοκρατία. Ο Κοτζιάς μάλιστα, όπως ο ίδιος περηφανεύτηκε, φρόντισε να μονιμοποιηθεί ο θεσμός της «πενταμερούς». ‘Ώστε να παραμείνει διαρκής η καρμανιόλα πάνω από το κεφάλι της Κύπρου έτοιμη να πέσει επί των Ελληνοκυπρίων, μόλις βρεθεί μια ευκαιρία.
Ο Κασιμάτης δεν μάσησε και εδώ τα λόγια του. Υπογράμμισε, σε δήλωσή του, ότι η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι «αναμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο δεδομένο», αλλά και το ότι η διάρθρωση και τα κυριαρχικά δικαιώματα του κυπριακού κράτους, ανήκουν άμεσα στην αναθεωρητική και συντακτική εξουσία του κυπριακού λαού, και δεν έχει επομένως καμιά δουλειά οποιαδήποτε διεθνής διάσκεψη να αποφανθεί για αυτά. (Η δήλωση Κασιμάτη και άλλα ντοκουμέντα σχετικά με την παράλογη και παράνομη Πενταμερή Διάσκεψη μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στο βιβλίο μου «Η Κύπρος στο στόχαστρο» από τις εκδόσεις Ινφογνώμων).
Επιλέξαμε να σας κουράσουμε, όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν αυτό το κείμενο, γιατί Αλήθεια σημαίνει μη Λήθη, να μη ξεχνάς, να ξέρεις να θυμάσαι τα σπουδαία και σημαντικά, είτε είναι ευχάριστα, είτε είναι δυσάρεστα. Και χωρίς αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα.
Αιωνία του η μνήμη
Σημειώσεις
(*) Το αποτέλεσμα είναι σήμερα τραγικά ορατό δια γυμνού οφθαλμού. ‘Ενας τεράστιος αριθμός νέοι επιστήμονες και ειδικευμένοι τεχνίτες και τεχνολόγοι, ο κύριος παραγωγικός πόρος της χώρας έχει φύγει, ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει δημογραφική κατάρρευση. Υποτίθεται ότι μπήκαμε στα Μνημόνια για να αντιμετωπίσουμε το εξωτερικό χρέος. Σήμερα χρωστάμε σχεδόν 33 δις περισσότερα ευρώ από το 2010. Το 2009 το εξωτερικό δημόσιο χρέος ήταν 126,8% του ΑΕΠ, φέτος είναι 145,4% και θεωρείται «εξαιρετικά μη βιώσιμο» από το ΔΝΤ, ενώ έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο ιδιωτικό. Τεράστιο τμήμα της ελληνικής δημόσιας και μεγάλο τμήμα της ιδιωτικής περιουσίας έχει λεηλατηθεί και αποεθνικοποιηθεί. ‘Εχουμε δήθεν «φύγει» από τα Μνημόνια, οι όροι όμως των δανειακών συμβάσεων θα παραμείνουν σε ισχύ επί δεκαετίες και η δημόσια περιουσία υποθηκευμένη. Η Τρόικα δεν έφυγε, παραμένει εδώ και ελέγχει τα πάντα, το κάνει όμως πιο διακριτικά, για να μην ενοχλεί. Το ισοζύγιο έχει πιάσει ιστορικό αρνητικό ρεκόρ και έχουμε βρεθεί στον «πάτο» κυριολεκτικά όλων των κρατών της ΕΕ, ακόμα και της πάμφτωχης Βουλγαρίας, σε όλους τους κοινωνικοοικονομικούς δείκτες. Η χώρα είναι λιγότερο παραγωγική από το 2009 και έχουν αποσαθρωθεί όλοι οι θεσμοί κοινωνικής ασφάλειας και προστασίας. Οι ανισότητες έχουν εκτοξευθεί. Με τον πληθωρισμό εκεί που πραγματικά βρίσκεται και όχι εκεί που τον θέλει η ΕΛΣΤΑΤ, η Ελλάδα βρίσκεται πιθανώς στα πρόθυρα μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης.
Τα αποτελέσματα αυτά ήταν απολύτως προβλέψιμα και προβλέφθηκαν άλλωστε, γι’ αυτό συμπεραίνει κανείς ότι επρόκειτο όντως για σχέδιο καταστροφής με πολιτικο-οικονομικά μέσα του ελληνικού κράτους και έθνους στο οποίο συνέπραξαν η άρχουσα τάξη, ο πολιτικός κόσμος και η πάσης φύσεως «ελίτ» της χώρας με ελάχιστες εξαιρέσεις.
(**) Υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν μπορούσε ή δεν έπρεπε να εφαρμοσθεί. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε εδώ αναλυτικά αυτή τη θέση στην οποία έχουμε αναφερθεί ακροθιγώς στην έκκληση του Ιουλίου 2015 https://www.konstantakopoulos.gr/34/dramatiki-ekklisi-tou-miki-theodoraki. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. δεν είχε κανένα σχέδιο ούτε διαπραγμάτευσης, ούτε ρήξης. ‘Εσπευσε μόνη της να συνομολογήσει τη νομιμότητα των Μνημονίων και του Χρέους ούτε μήνα από την εκλογή της. Ούτε διανοήθηκε να παίξει το ισχυρότατο γεωπολιτικό χαρτί της Αθήνας (ότι δηλαδή δεν μπορεί η Δύση να χρησιμοποιεί τον ελληνικό χώρο για όλες τις ανάγκες της και, ταυτόχρονα, να καταστρέφει οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα). Δεν χρησιμοποίησε τα μεγάλα όπλα που παρέχει η Ε.Ε. στα μέλη της όπως το δικαίωμα βέτο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως π.χ. οι κυρώσεις στη Ρωσία. Δεν ανέπτυξε ένα πλέγμα συμμαχιών εντός και εκτός ΕΕ. Δεν χρησιμοποίησε το γεγονός ότι σε όλη τη διαφθορά και την κατασπατάληση για την οποία κατηγορούνταν η Αθήνα, οι ευρωπαϊκές εταιρείες και τράπεζες ήταν συμμέτοχες.
Στην πραγματικότητα, το τραγικό είναι ότι οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν τελικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα και την επιρροή που είχαν πάνω τους για να αποκλείσουν οποιαδήποτε πιθανότητα η Ελλάδα, πληττόμενη από τη Δύση, να στραφεί προς Ανατολάς, ενδεχόμενο που τους ανησυχούσε πάρα πολύ έντονα.
Είναι καραμπινάτο ψέμμα εξάλλου ότι θα πέταγαν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη. Δεν υπήρχε καμιά νομική δυνατότητα να το κάνουν. Φυσικά μπορούσαν να κάνουν πολλά και διάφορα και διόλου ασήμαντα εναντίον μας. Αλλά δεν ήταν και η Αθήνα χωρίς όπλα.
Εν πάσει περιπτώσει, αν δεν σου αρέσει το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος δεν το παραβιάζεις αυθαίρετα, ούτε φέρνεις από το εξωτερικό χιλιάδες σελίδες νομοθεσίας, τις μεταφράζεις με αυτόματα προγράμματα μετάφρασης και τα ψηφίζεις στη Βουλή, εξευτελιζόμενος ο ίδιος και εξευτελίζοντας και τη χώρα σου. Προκαλείς, αν θέλεις, είτε εσύ, είτε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, ένα δεύτερο δημοψήφισμα και καλείς τον λαό σου να ξαναψηφίσει. Αυτό πρότειναν αίφνης στη Βρετανία, οι αντίπαλοι του Brexit. Και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατία και στη Δικτατορία.
Πηγή: www.militaire.gr
