Articles by "Αλέξανδρος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αλέξανδρος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

OKTANA

«Θέλουν να ξεριζώσουν τον ιερό θεσμό της οικογένειας», κραυγάζουν οι εκκλησιαστικοί και οι όμοροι πολιτικοί κύκλοι, με αφορμή τον κουρνιαχτό πάνω από τους ομοφυλοφιλικούς γάμους.
(Σαν να μην αρκούσε, μια απλή επέκταση του ισχύοντος συμφώνου συμβίωσης για να εξασφαλιστεί η πλήρης ισονομία για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια! Αλλά αυτή είναι μια διαφορετική ιστορία υποκρισίας.)
Αν δεν το ξέρετε δεσποτάδες μου, ο ιερός θεσμός της οικογένειας τορπιλίζεται με μνημονιακά πυρά εδώ και δυο συναπτές επταετίες -κι εσείς πανιερώτατοι, είστε οι ίδιοι που έχετε ορκίσει όλες τις κυβερνήσεις που εφάρμοσαν και ακάθεκτα συνεχίζουν να εφαρμόζουν τον εξανδραποδισμό του λαού μας. Μια πρόχειρη ματιά στα νούμερα του δημογραφικού μας ζητήματος, λέει τα πάντα. Σκέφτομαι ότι ενώ ο μυθολογικός ρόλος της Εκκλησίας είναι να προστατεύει το ποίμνιό της, ο ιστορικός της ρόλος ανέκαθεν υπήρξε υπονομευτικός για το έθνος. Κάπως έτσι δεν αγνοεί επιδεικτικά και το ελληνικό στοιχείο της ανατολικής Ουκρανίας, η σεπτή μας Εκκλησία;
(Γούστο όμως έχουν κι οι άλλοι, οι απέναντι, που μια ζωή φώναζαν «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, τα τρία κακά του κόσμου» και σήμερα έρχονται να γλύψουν εκεί που κάποτε έφτυναν... Μειοψηφικό δικαίωμα να’ ναι κι ό,τι να’ ναι, συντρόφισσα...)

#Raskolnick
_________
__
Art: The Brotherhood of Dionysian Revelers



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πρώτη φορά που απάτησα τη Φωτεινή μου, ήταν η επομένη που η μοιχεία έπαυσε να είναι ποινικό αδίκημα. Ναι, τόσο παλιός είμαι. Όχι, δεν είναι σύμπτωση. Είμαι συνταξιούχος δικαστικός. Πώς θα μπορούσα να παραβώ τον νόμο που εφάρμοζα απαρέγκλιτα κι αμείλικτα;

Από τότε δεν το παράτησα το χούι. Μα την αγαπώ πολύ τη γυναίκα μου· κορώνα στο κεφάλι μου, ποτέ δεν θα την προσέβαλλα. Πάντα στα μουλωχτά φτερούγιζα να ζουζουνίζω και να τρυγώ τα φρέσκα νυχτολούλουδα.

Ουδέποτε θα την πλήγωνα, σ' ό,τι έχω ιερό ορκίζομαι, αλλά ο Διάολος έχει πολλά ποδάρια…

Μου βγήκε η ψυχή έτσι όπως είχα τη φρεσκοξυρισμένη μουσούδα μου βουτηγμένη στα τροφαντά οπίσθια της καλλίπυγης Σβιετλάνας, μιας Ουκρανής προσφυγοπούλας.

Η πουτανίτσα, αντί για το “166”, κάλεσε τα κανάλια!

από Αλέξανδρος Raskolnick

Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”


 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Άγνωστος Φωτογράφος

Alexandros Raskolnick

Ήτανε μεγάλα μούτρα όλοι τους. Έφηβοι ακόμα, μα πρόωρα αντρωμένοι· εύκολα καταλάβαινες ότι είχανε περάσει τα πάνδεινα προτού τακιμιάσουνε. Αλκοολισμός, ξυλοδαρμοί, ναρκωτικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς, στον κοινωνικό τους περίγυρο θα το βρεις. Δυαλυμένες οικογένειες, χαμένες ζωές.

Σπάγανε αυτοκίνητα, αρπάζανε τσάντες αβοήθητων γυναικών, τέτοια κάνανε. Μια δόση, μασκοφορεμένοι, με κατσαβίδια στα χέρια, μπουκάρανε στο ψιλικατζίδικο του Μπάμπη· τον γδύσανε, τον κακομοίρη. Λυμαίνονταν τους δρόμους, μα μήπως ήτανε οι μόνοι; Η ανομία βασιλεύει στη γειτονιά μας, χρόνια τώρα. Σήμερα, για να σπάσουνε πλάκα, πλακώσανε πολύ άσχημα έναν γυναικωτό. Έτσι, μάλλον τυχαία, τους μπαγλαρώσανε.

“Παιδιά είναι ακόμα”, λέγανε κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες την ώρα που τους δένανε. Το αιμόφυρτο θύμα, με την προχωρημένη αλωπεκίαση και την ξεμαλλιασμένη περούκα στο χέρι, τους καθότανε στο λαιμό.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


του Αλέξανδρου Raskolnick

Ξέπνοος, αισθάνθηκα το ποδάρια μου να λύνονται. Δεν μπορούσα να κρατιέμαι άλλο όρθιος. Γονατίζοντας, σε πρωταντίκρυσα· θυμάσαι; Παραδομένη στο θανατικό, είχες αρχίσει να λυγίζεις κι εσύ. Εκείνα τα πελώρια μάτια σου, αξέχαστα! Καθρέφτιζαν όλη του κόσμου την απόγνωση· μα είχα κι εγώ, θαρρώ, το ίδιο πυρετικό βλέμμα.

Κατά σμήνη πετάριζαν αυτόμολες οι ψυχές πάνω απ’ την εκατόμβη, ελεύθερα χελιδόνια στον ανοιξιάτικο ουρανό. Αξέχαστο θέαμα!

“Χωρίς τους ανθρώπους”, τιτίβιζαν αναμεταξύ τους, “θα επουλωθούν οι πληγές της μάνας Γης”. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Ήμουνα σίγουρος ότι κι εσύ, ψυχορραγώντας, καταλάβαινες τη γλώσσα τους. Απίστευτο πώς πανηγυρίζανε το ξεκλήρισμά μας!

Σε είδα που έφευγες να σμίξεις με το σμήνος, εκεί ψηλά. Μετά, τίποτα. Σκοτάδι και παγωνιά. Είμαι από εκείνους τους άτυχους, που επιβίωσαν…


Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Αλέξανδρου Raskolnick

Έξι μήνες το είχε κομμένο, αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελε ένα τσιγάρο όσο τίποτα στον κόσμο. Δεν έπρεπε να έχει έρθει, μα η μοναξιά είναι μερικές φορές αφόρητη, έλεγε με το νου του. Η οικεία μπόχα του μπαρ, μοναστηριακή μπύρα ανακατεμένη με ταμπάκο, τον ανέβαζε.

Με την άκρη του ματιού του, παρατήρησε την ομορφούλα που τον κάρφωνε. Πάνω στο τραπέζι της ένα πακέτο από τη μάρκα που κάπνιζε παλιά. Διπλός πειρασμός. Σηκώθηκε από την θέση του, πλησιάζοντας. Καθίσανε παρέα, τελικά. Την κέρασε ακόμα ένα νεγκρόνι, που έπινε, και κάπνισε δυο-τρία απ’ τα τσιγάρα της. Φύγανε μαζί.

Ο ταξιτζής που τους πήρε, τελευταίο αγώι της βάρδιας του, ήτανε ψόφιος στην κούραση. Η σύγκρουση με το απορριμματοφόρο ήτανε σφοδρότατη, κανείς τους δε γλύτωσε…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Ο Χρόνος την είχε σεβαστεί, κι έτσι καλοστεκούμενη, αλλάζοντας τους εραστές σαν τα ιδρωμένα πουκάμισα, έψαχνε ασυγκράτητη το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού.

Πίσω από την πλάτη της, οι καλοθελητάδες τη λέγανε πουτάνα, μα δεν της καιγότανε καρφί. Αυτή, είχε δική της ρότα.

Δούλευε απογευματινή βάρδια τις προάλλες και την επομένη θα είχε ρεπό. Μέσα της, κάτι της έλεγε ότι εκείνη τη βραδιά θα συναντούσε τον άνδρα των ονείρων της. Τράβηξε ποδαράτη κατά τα γνωστά λημέρια στο παλιό λιμάνι της πόλης· δυο βήματα δρόμος ήτανε.

Ψηλός, μελαχρινός, καλοβαλμένος και άψογα ντυμένος, σηκώθηκε απ’ το τραπεζάκι του, πλησιάζοντας στη μπάρα· καθόταν εκεί κατάμονη, μ’ ένα μισοπιωμένο αγιωργίτικο μπροστά της.

Έφυγαν μαζί.

Κανείς δεν την αναζήτησε μέχρι τη μεθεπόμενη· κοντεύει πια βδομάδα, που την ψάχνουμε.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Οι τροχονόμοι κατέφθασαν πρώτοι στον τόπο του δυστυχήματος. Η παλιοβρώμα, δεν είχε δει το «Στοπ»; Ξαπλωμένος ανάσκελα στην καυτή άσφαλτο, την ακούω που ωρύεται.

Είχα βγει για τσιγάρα. Αφόρητη η ζέστη, μα χειρότερη η εξάρτηση απ’ τη νικοτίνη. Σερνόμουν· ο μεσημεριάτικος ήλιος μαστίγωνε ανελέητα.

Περνώντας τη διάβαση, δεν έλεγξα το δρόμο αριστερά, μα χρειαζότανε; Έχουνε προτεραιότητα οι πεζοί, δεν έχουνε; Το στρίγκλισμα των φρένων του αυτοκινήτου, μου έκοψε τη χολή.

Τα πόδια μου δεν τα νιώθω, ούτε μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου. Βοήθεια! Βλέπω την πορτοκαλί φιγούρα του διασώστη με τη χειρουργική μάσκα. Τα γαλάζια μάτια του, ψύχραιμα να με κοιτάζουν. Πιέζει με το γαντοφορεμένο χέρι του την καρωτίδα μου. “Τον χάσαμε”, μουρμουρίζει.

Δεν
μπορεί να αναφέρεται σ’ εμένα, αδύνατον!


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Igor Stevanovic Photography

του Αλέξανδρου Raskolnick

Γιατί τον φωνάζανε Πατρινό, κανείς δεν ήξερε. Σύρος ήτανε. Χρυσό παιδί και καλός χριστιανός, όλοι τον αγαπούσαμε· αλλά τραβούσε κορδέλα βρε παιδί, του’ χε λασκάρει η βίδα, πώς το λένε;

Με το ποδήλατο, πάνω-κάτω, όργωνε ακάματος τους δρόμους της Χαλκίδας.

Πού το ‘χε κονομήσει το σαράβαλο; Ίσως του το ‘χανε πασάρει οι παπάδες· τους έκανε θελήματα κι εκείνοι τον φροντίζανε.

“Κάτσε μεσημεριάτικα βρε πουλάκι μου να ξαποστάσεις λιγάκι”, του φώναξε η καντηλανάφτισσα που εκείνη την ώρα σκούπιζε τον αυλόγυρο του Αγιώργη. Με μια καλαθούνα στο ένα χέρι, το σκουριασμένο τιμόνι στο άλλο, έφευγε φουριόζος, ο λωλός.

Την άλλη στιγμή, σαν να έχασε την ισορροπία του, κυλίστηκε άψυχος στην καυτερή άσφαλτο. Το θερμόμετρο εκείνη την ώρα έδειχνε 45,8 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Ήξερε ότι όσα τον βάραιναν, τον οδηγούσαν κατευθείαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Σιδηροδέσμιος ήδη, κατάλαβε ότι δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο.

Έπρεπε να πουλήσει τρέλα, αν ήθελε να τη σκαπουλάρει. Με μια φαλτσέτα της συμφοράς σκαρωμένη από μια οδοντόβουρτσα, αποπειράθηκε ν’ αυτοευνουχιστεί.

“Είμαι γυναίκα”, βογκούσε καθώς το γιατρουδάκι των φυλακών τον έραβε με τοπική αναισθησία.

Όταν συνήλθε, ζήτησε να τη λένε Εύα· αισθανόταν θηλυκό, είπε. Ο ψυχίατρος, θυμηδής, αδιαφόρησε.

Στη φυλακή απ’ όλα βρίσκεις, ορμόνες δεν θα έβρισκε; Βρήκε! Παράνομα φυσικά. Κάποτε, με τα πολλά, η διοίκηση των φυλακών υποχρεώθηκε να τη μεταφέρει στη γυναικεία πτέρυγα.

Δεν κατάφερε τίποτα με τους θεατρινισμούς. Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης έπεσε βαρύτατος: “Παγκόσμια πρώτη, η εκτέλεση της εσχάτης των ποινών για τρανς άτομο”, έγραψαν οι τίτλοι.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



του Αλέξανδρου Raskolnick

H χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, μας λέει αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα α[x]ρίστων που θεωρούν ότι το κράτος είναι δικό τους αμπελοχώραφο, καταπατημένο απ’ τον προπάππου τους...

H χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, λένε κι οι άλλοι, οι ανερμάτιστοι, που θα έσκιζαν τα Μνημόνια, μα που απτόητοι συνέχισαν να σκίζουν, σελίδα-σελίδα, το ελληνικό Σύνταγμα.

H χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, μας λένε όλοι τους, καλώντας μας να ξαναψηφίσουμε αυτούς που διαχειρίστηκαν με τον χειρότερο τρόπο την -εις τους αιώνες των αιώνων ανομολόγητη- πτώχευσή της.

Δεν είναι μυστικό! H χώρα θα κυβερνηθεί, είτε στρογγυλοκαθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο κάποιος απ’ τους άθλιους μονομάχους είτε -αν τα κουκιά δεν βγουν- κάποιος αντ’ αυτού, τραπεζίτης.

Θα κυβερνηθεί όπως κυβερνάται τις δυο τελευταίες επταετίες, με δάκρυα για τους πολλούς και γέλια από τους λίγους. Πάντα, σύμφωνα με τις προβλέψεις των μνημονίων "σωτηρίας" απ’ τα οποία υποτίθεται ότι μας έβγαλαν όλοι αυτοί οι πολιτικοί απατεώνες, μα που οι εφαρμοστικοί τους νόμοι θα ισχύουν μέχρι να σβήσει ο ελληνικός ήλιος.

Δε βλάπτει, ωστόσο, να θυμόμαστε ότι στις 21 Μαΐου, δεν ψηφίζουμε μόνο για κυβέρνηση, αλλά και για αντιπολίτευση, που τόσο εκκωφαντική ήταν η σιωπή της, στη διάρκεια της τετραετίας που εκπνέει.

_______________
Γελοιογραφία: Ηλίας Μακρής-Δελλόγλου

πηγή OKTANA



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Alexandros Raskolnick

"Μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο", ισχυρίζονται ότι θ' ανακαλέσουν αυτά που οι ίδιοι νομοθέτησαν, ας τους πιστέψουμε! Αλλά με τι πόρους, και πώς συνάδει αυτό το προεκλογικό αφήγημα μ' εκείνα που μας έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας προ ολίγων μόλις ημερών; https://bit.ly/3KbWMpn

(Και βέβαια να μην ξεχάσουμε και τον... έτερο Καππαδόκη: Στις 22 Ιουλίου 2015, όταν ο Τσίπρας και η παρέα του φέρανε στη Βουλή τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, δηλαδή το εργαλείο με το οποίο σήμερα οι ύαινες των funds εφορμούν στις περιουσίες των ανθρώπων, ο Βαρουφάκης ψήφισε «Ναι». Επτά χρόνια αργότερα, μας παρουσιάζει ένα έωλο σχέδιο για τη λύση του προβλήματος που ο ίδιος συνδημιούργησε με την ψήφο του, αποκρύπτοντας πίσω από τη φλυαρία του, την ευθύνη που του αναλογεί. Κάτι θα πρέπει να μας λέει αυτό για την αξιοπιστία κι αυτού του ανδρός!!!)


Ένα ντροπιαστικό δίλεπτο για τον Αλέξη Τσίπρα – Πίσω Σελίδες 16/2


* Η φωτο από εξώφυλλο του ιταλικού περιοδικού PANORAMA

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


του Αλέξανδρου Raskolnick

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά του Ρώσου Προέδρου, κατηγορώντας τον για "παιδομάζωμα" την Ουκρανία.

Το ότι πρόκειται για παιδιά από τις ανατολικές επαρχίες που το ουκρανικό καθεστώς βομβάρδιζε ανενόχλητα από το 2014 και που η μετακίνησή τους, όπως ισχυρίζονται οι Ρώσοι και λέει η κοινή λογική, έγινε για την ασφάλειά τους, αποτελεί δευτερεύουσα λεπτομέρεια.

Το γεγονός ότι Έρικ Μόζε, πρόεδρος της Ανεξάρτητης Διεθνούς Επιτροπής Ερευνών του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (UN HRC) για την Ουκρανία, δήλωσε [ https://bit.ly/3Jwg0FX ] κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, την προηγούμενη ακριβώς μέρα από την έκδοση της απόφασης του ΔΠΔ, ότι η έρευνα δεν βρήκε στοιχεία ότι η Ρωσία διέπραξε γενοκτονία στην Ουκρανία, αποτελεί τριτεύουσα λεπτομέρεια!

Είναι (;) απορίας άξιο: Γιατί οι ηγετικές δυνάμεις της Δύσης επιδιώκουν να σύρουν τον Πούτιν σε ένα δικαστήριο του οποίου, πρώτες και καλύτερες οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία;

Μήπως επειδή έτσι θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο τις ειρηνευτικές προσπάθειες που φημολογείται ότι σκοπεύει να αναλάβει η Κίνα, στην Ουκρανία; Ειρηνευτικές προσπάθειες που πρώτος είχε επιχειρήσει ο απελθών Πρωθυπουργός του Ισραήλ τον περασμένο Μάρτιο, προσπάθειες οι οποίες σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία, υπονομεύθηκαν από αυτούς που βρίσκονται στη... σωστή πλευρά της Ιστορίας;

Ποιος αυριανός Ουκρανός ηγέτης θα μπορούσε να συνυπογράψει συνθήκη ειρήνης μ' έναν... εγκληματία πολέμου;

Προφανές είναι ότι με διωκόμενο τον Πρόεδρό της, η Ρωσία δεν μπορεί να υπογράψει καμιά συνθήκη ειρήνης, παρά μόνο αν η χώρα ηττηθεί στο πεδίο, πράγμα που αποκλείεται να συμβεί χωρίς προηγουμένως να έχει γίνει χρήση πυρηνικών όπλων...
____

Cartoon: Ron Cobb, for the Los Angeles Free Press, 1960s




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

"Είμαστε όλοι στο ίδιο το βαγόνι", διάβαζα προχθές που είχε γράψει κάποιος ρομαντικός ή αφελής διαδηλωτής σ’ ένα πλακάτ. Σκεφτόμουν ότι καθόλου δεν είμαστε στο ίδιο βαγόνι, όλοι! Άλλοι ταξιδεύουμε στην πρώτη, άλλοι στη δεύτερη θέση, και τους πιο πολλούς μας έχουν στοιβαγμένους στα βαγόνια μεταφοράς ζώων.
Με τη δήλωσή του, ο παρανοϊκός τηλε-βιβλιοπώλης κι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης των α[x]ρίστων του #Μητσοτακιστάν, επιβεβαίωσε την τελευταία αράδα της παραπάνω σκέψης με τον κατηγορηματικότερο τρόπο: μας φορτώνουν και μας στοιβάζουν στα βαγόνια μεταφοράς ζώων, όπως πριν από ογδόντα χρόνια φόρτωναν οι φυσικοί κι οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι τους Γύφτους, τους ομοφυλόφιλους, τους κομμουνιστές, τους Εβραίους, με οριστικό προορισμό τα κρεματόρια του Άουσβιτς ή του Μαουτχάουζεν! Υπάρχει πιο τρανταχτή απόδειξη από την παραπάνω δήλωση;
#Raskolnick



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Alexandros Raskolnick

"Σκότωσα κι εγώ τα παιδιά...", γράφει ένας φίλος στον τοίχο του. "Όλοι μας", του απαντάνε κάμποσοι από κάτω...

Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει ν' αφήσουμε να μας φάνε οι τύψεις για το "τραγικό ανθρώπινο λάθος" μας, μα να δούμε τι θα κάνουμε για να το διορθώσουμε. Οι αδικοχαμένοι, βέβαια, δεν γυρνούν πίσω, μα ας σκεφτούμε τους αγαπημένους μας που είναι ακόμα ζωντανοί...


Όταν τα «βήματα προς το μεγάλο άλμα» για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της Δημόσιας Διοίκησης σκοντάφτουν στις σιδηροδρομικές ράγες, κάπου στα #Τέμπη, «όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος».

Το τραγικό ανθρώπινο λάθος έγινε την Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015, όταν με 222 «ναι», επικυρώθηκε το τρίτο μνημόνιο.

Το τραγικό ανθρώπινο λάθος το κάναμε όλοι εμείς που ανεχθήκαμε εκείνο το συνταγματικό πραξικόπημα, παρακολουθώντας άπραγοι το ξεπούλημα των τελευταίων ασημικών του ελληνικού κράτους.

Το τραγικό ανθρώπινο λάθος, ήταν που τους ξαναψηφίσαμε.

Το τραγικό ανθρώπινο λάθος μας είναι που τόσα χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να βρούμε αναμεταξύ μας άξιους πολιτικούς εκπρόσωπους και που ετοιμαζόμαστε να ξαναστείλουμε όλους αυτούς τους αχρείους στα βουλευτικά έδρανα, να μας σκοτώνουν λίγους-λίγους, από λίγο-λίγο...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πενήντα μικροϊστορίες των 121 λέξεων ακριβώς: ούτε μία λέξη παραπάνω ούτε μία παρακάτω ούτε μία παραδίπλα.

Πενήντα μικροϊστορίες περί ανέμων, υδάτων και ξωτικών. Κάποιες για αγρίους, που πάει να πει για τους ανθρώπους, τα πάθη και τα παθήματά τους. Μερικές με πολιτική χροιά κι ας μην τους φαίνεται, ίσως, εκ πρώτης ανάγνωσης -όλα είναι πολιτική, λένε κάποιοι εξυπνάκηδες, όπως ο Αλέξανδρος Ρασκόλνικ.

Η κάθε μια τους, εικονογραφημένη με το υπέροχο πενάκι και το άφταστο μεράκι του Στάθη.

Με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα:
«Είμαι ένας απ’ αυτούς τους περίεργους τύπους που δεν έχουν ανάγκη από ύπνο. Όταν ο καιρός είναι καλός, μόλις νυχτώνει βγαίνω και περιπατώ στο δάσος. 
Όποτε τύχει ν’ ανταμώσω καμιά νεράιδα, καθόμαστε και σιγοκουβεντιάζουμε ως το λυκαυγές, ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα. 
Ύστερα, γυρνώ σπίτι μου να κοιμηθώ, όχι επειδή έχω χρεία, όπως προείπα· μόνο για να ονειρευτώ. 
Επιθυμώ, ξυπνώντας, να πιάσω χαρτί και καλαμάρι, να διηγηθώ τα όνειρά μου. Αλίμονο... 
Ο δυστυχής, δεν θυμούμαι τίποτα απ’ όσα συνταρακτικά μου συμβαίνουν στην αγκαλιά του Μορφέα. Ίσως να φταίει που ονειροβατώ στον ξύπνιο μου. Δεν ξέρω να πω με βεβαιότητα. 
Όπως και να’ χει, περνώ τις ώρες της μοναξιάς μου σκαρώνοντας ιστοριούλες των 121 λέξεων ακριβώς, που δημοσιεύονται με το λογοτεχνικό μου ψευδώνυμο.»

Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Φερενίκη. Διαθέσιμες και στο ηλεκτρονικό κατάστημα του εκδοτικού οίκου, εδώ https://bit.ly/3YLIulF
#121λέξεις #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Raskolnick




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



του Αλέξανδρου Rascolnick

Μετά που ο φτωχοδιάβολος φώναξε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, κάμποσοι καλοθελητές έπεσαν πάνω του, με λύσσα να τον φάνε. Ένας τον άρπαξε απ’ το λαιμό, άλλος τον λάκτιζε με μανία, κάποιος τρίτος με χέρι πλαδαρό, πισώπλατα του βούλωνε το στόμα, πνίγοντας τις κραυγές πόνου του αφελούς υπηκόου.

Ο ξεβράκωτος Άνακτας, που εκτός από ανόητος ήταν και κουφός, κοντοστάθηκε μπροστά στο αποτρόπαιο σύμπλεγμα, χωρίς να κατανοεί το μένος των αυλικών του. Στράφηκε προς τη Βασίλισσα, σαν να ζητούσε εξηγήσεις, μα εκείνη αμίλητη, μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα λεπτά της χείλη, απολάμβανε εκστατική το θέαμα.

Την επόμενη μέρα, οι τελάληδες διέδωσαν ότι ο λαός, δικαίως αγανακτισμένος, είχε λιντσάρει έναν επικίνδυνο αναρχικό που, ευτυχώς ανεπιτυχώς, είχε επιχειρήσει να δολοφονήσει τον πολυχρονεμένο μας ηγέτη.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Οι ανερμάτιστοι φασουλήδες που κρατούν το τιμόνι της "συλλογικής" Δύσης πιθανότατα δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται.
Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία, γιατί περιτριγυρίζονται από συμβουλάτορες και παρασυμβουλάτορες που αποκλείεται να μην καταλαβαίνουν το προφανές: στριμώχνοντας όλο και περισσότερο το Ρώσο, αν αυτός μείνει χωρίς άλλες επιλογές, θα υποχρεωθεί να κάνει χρήση πυρηνικών. Το μπορεί, το έχει διακηρύξει και το εννοεί, γιατί η κατάσταση εξελίσσεται σε ζήτημα υπαρξιακό τόσο για το καθεστώς όσο και για το μέσο Ρώσο πολίτη που ακόμα δεν έχει συνέλθει ούτε έχει ξεχάσει το πλιάτσικο της εφιαλτικής εποχής Γιέλτσιν.

Ό,τι αστειότητες κι αν λένε οι διάφοροι παπαγάλοι από τις τηλεοράσεις μας και τ’ άλλα μέσα μαζικής εξαπάτησης, η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων, που άλλωστε είναι συνηθισμένοι στις κακουχίες, δείχνουν να είναι συντεταγμένοι πίσω από την ηγεσία τους.

Πού στο διάολο το πάνε λοιπόν οι "δικοί" μας, και γιατί οι λαοί μας δεν αντιδρούν σ’ αυτόν τον παραλογισμό; Διαδηλώνουμε για τα δικαιώματα ισχνών μειονοτήτων ή για την προστασία της χελώνας καρέτα-καρέτα -και καλά κάνουμε! Διαδηλώνουν αλλού (για την Ελλάδα που καταθλιμένη και χαπακωμένη κοιμάται μεγάλο ύπνο ούτε συζήτηση) για την ακρίβεια -και κάλλιστα κάνουν! Μόνο για το ξεκλείδωμα της πόρτας του φρενοκομείου που συμβαίνει εδώ και τώρα δεν φαίνεται να ιδρώνει κανενός τ’ αυτί!

Μα είναι θέμα αρχής θα σου πούνε! Ο Ρώσος "δικτάτορας" εισέβαλε σε μια "άμοιρη" χώρα. Ας μην το συζητήσουμε αυτό, ο καθένας μας έχει την άποψή του για το ποιος είναι ο αμυνόμενος και ποιος ο επιτιθέμενος στο ουκρανικό μέτωπο -ούτε να ανατρέξουμε πάλι στον μακρύ κατάλογο των αιματηρών αμερικανικών παρεμβάσεων ανά τον κόσμο, γιατί ζαλίζει -ούτε ν’ αναφερθούμε στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας ή στη δημιουργία του προτεκτοράτου του Κοσσυφοπεδίου. Περασμένα, ξεχασμένα, όλα αυτά ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης...

Ας μείνουμε στο σήμερα κι ας αναρωτηθούμε: κράτη όπως το Αζερμπαϊτζάν ή η Τουρκία, άσπονδοι "φίλοι" μας, δεν κάνουν αυτήν την ώρα κατακτητικούς πολέμους; Ας ρωτήσουμε τους Αρμένιους να μας πουν!

Είναι, τάχα, φιλελεύθερο το καθεστώς της άλλης "φίλης", της Σαουδικής Αραβίας; Κι όμως το δάχτυλο του Μεγάλου Αδελφού δείχνει προς το Ιράν. Μα, τουλάχιστον, οι μουλάδες του Ιράν δεν καταδικάζουν γειτονικούς του λαούς σε λιμοκτονία. Ας ρωτήσουμε τους Υεμένιους να μας πουν!

Πόση υποκρισία πια από τους άρχοντες και πόση ανοησία από τους αρχόμενους των πλαδαρών κοινωνιών μας;

#Raskolnick 
OKTANA

________
Art, Mauro Biani: Una democrazia matura si riconosce dalla dittatura che esprime (Mια ώριμη δημοκρατία αναγνωρίζεται απ' τη δικτατορία που εκφράζει)



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

H ώσμωση των τριών αδελφικών λαών, των Ρώσων, των Ουκρανών και των Λευκορώσων είναι αδιάληπτη και χάνεται στο βάθος των χρόνων. Η κίνηση της 24ης Φεβρουαρίου από την ρώσικη πλευρά να εισβάλει στην Ουκρανία, με εξέπληξε δυσάρεστα γιατί ήταν εκ πρώτης όψεως ασύμμετρη. Ήταν όμως και αδικαιολόγητη; Δεδομένο είναι ότι ο Ζελένσκι εκλέχθηκε στην Προεδρία με συντριπτικά ποσοστά, επειδή υποσχέθηκε στον ουκρανικό λαό ειρήνη. Αντίθετα, όμηρος των ακροδεξιών εξτρεμιστών που από το 2014 εξοπλίζονται και εκπαιδεύονται από τη «δημοκρατική» Δύση, ενέτεινε τις εχθροπραξίες στις ρωσόφρονες ανατολικές επαρχίες. Στις περισσότερες από 5.000 καταγγελίες και προσφυγές των αυτονομιστών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τον σφαγιασμό αμάχων από τις νεοναζιστικές μονάδες της ουκρανικής πολιτοφυλακής, το Στρασβούργο και οι «φιλάνθρωποι» (συν)εταίροι του ευρω-ίερατίου κώφευαν για περισσότερα από επτά χρόνια. 
Δεν πιστεύω ότι λόγος της εισβολής ήταν ο πόνος της ρωσικής ελίτ για το ξεκλήρισμα των κατοίκων του Ντανιέτσκ και του Λουγκάνσκ. 

Είναι, όμως, κατανοητός λόγος η πρόθεση του ουκρανικού καθεστώτος να αναψηλαφήσει το Μνημόνιο της Βουδαπέστης, του 1994, οπότε η Ουκρανία είχε συμφωνήσει να καταστρέψει το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Δυστυχώς, έχοντας και την τεχνογνωσία και τους πόρους, το ουκρανικό καθεστώς θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. 

Παράλληλα, οι πρόσφατες αποκαλύψεις για ύπαρξη εργαστηρίων ανάπτυξης βιολογικών όπλων στην ουκρανική επικράτεια, με την αγαστή υποστήριξη των ΗΠΑ, δίνει άλλη μια εφιαλτική διάσταση της ουκρανορωσικής διένεξης. 

Ό,τι έγινε είναι άθλιο, αλλά δεν ξεγίνεται. Ωστόσο, η συμπεριφορά των ηγεσιών του Δυτικού κόσμου, συνεχίζει να είναι απαράδεκτη και εγκληματική. Αντί να επιβάλλουν στον Ουκρανό πρόεδρο, που αναμφίβολα είναι υποχείριο τους, να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, του στέλνουν όπλα και περισσότερα όπλα, για να σκοτωθούν άνθρωποι και περισσότεροι άνθρωποι στο πεδίο. 

Ταυτόχρονα σέρνουν την ανθρωπότητα στο χείλος του τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Σε ανύποπτο χρόνο ο Ρώσος Πρόεδρος είχε δηλώσει: «γιατί να θέλουμε να υπάρχει ο κόσμος, αν δεν θα υπάρχει η Ρωσία μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο;», και δεν είναι ένας άνθρωπος που μπορούμε να αψηφούμε τα λόγια του. 
Το έχει αποδείξει επανειλημμένα.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Αλέξανδρου Raskolnick
Δακρύσαμε με την ηρωική θυσία των αθυρόστομων υπερασπιστών της Λεύκης, οι οποίοι μετά θάνατον αναγορεύτηκαν από τον Ουκρανό, πρώτο στην τάξη γελωτοποιό, σε εθνικούς ήρωες, μεχρι που μάθαμε την αλήθεια: αναστήθηκαν, παραδόθηκαν στους Ρώσους «αδελφούς» τους κι επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία για να πάνε στο καλό, να ξανασμίξουν με τις οικογένειές τους!

Συγκλονιστήκαμε με τις «απολογίες» των Ρώσων αυτόμολων, μέχρι που μάθαμε μιαν άλλη αλήθεια: ήταν στελέχη του Ουκρανικού στρατού!

Ταραχτήκαμε με το εχθρικό βομβαρδισμό βρεφοκομείου στη μαρτυρική Μαριούπολη, μέχρι που μας τα είπαν διαφορετικά: κάποιοι ισχυρίζονται ότι προ λίγου καιρού είχαν πεταχτεί έξω από το ίδρυμα τα βρέφη για να εγκατασταθούν εκεί μέσα οι νεοναζί της πόλης που βιάζουν, σκοτώνουν και λεηλατούν, χρησιμοποιώντας εν τω μεταξύ τους άμαχους ως ανθρώπινη ασπίδα, ακριβώς όπως έκαναν κάποτε οι γνήσιοι ναζί, οι πρόγονοί τους...

Θα μπορούσα να γράφω παρόμοια παραδείγματα μέχρι αύριο. Εκατοντάδες τα ελεγμένα περιστατικά ψεύτικης ενημέρωσης από τα δυτικά μέσα. Μέχρι και τα «αριστερά» φερέφωνα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων υποχρεώθηκαν να αναφερθούν ... ακροθιγώς. (Δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταφράσουν στη ελληνική γλώσσα τη μεγάλη λίστα με τα προπαγανδιστικά αίσχη... Θα θεωρούν, φαίνεται, ότι όλοι οι αναγνώστες τους είναι σαν τον αφελή αρχηγό τους, τον μικρό τιμονιέρη Αλέξη, που παίζει τα εγγλέζικα στα δάχτυλα!)

Αλλά μήπως πηγαίνουν πίσω τα ρωσικά μέσα; Αναμφίβολα έχουν ανάλογες προθέσεις και στόχους, υποθέτει ο καθείς που δεν έχει χάσει τα λογικά του. Όπως, όμως, ομολογούν όσοι ειδήμονες κρατούν ακόμα την ψυχραιμία τους, οι Ρώσοι έχουν χάσει τη μάχη της παραπληροφόρησης που μαίνεται στα συμβατικά και τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά που να ξέρουμε, πώς να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι, οι απλοί άνθρωποι, αφού είναι απαγορευμένη η ρωσική προπαγάνδα στους τόπους μας, τους τόπους της Δημοκρατίας και του σεβασμού της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα; Είναι, χωρίς άλλο, αναντίρρητη η προσήλωση των ηγετών μας στα σπουδαία αυτά ιδανικά -με εξαίρεση, ίσως, το Άρθρο 19 της Χάρτας που αναφέρει επί λέξει: «Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο». Ας είναι...

Μα βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου, θα πεταχτούν να πουν κάποιοι: έκτακτα μέτρα δικαιολογούνται, αν δεν επιβάλλονται! Όμως, όχι! Δεν είναι όπως μας λένε οι παπαγάλοι της Τηλεδημοκρατίας μας κι οι χειροκροτητές τους! Τυπικά, δεν βρισκόμαστε σε καμία εμπόλεμη κατάσταση. Όχι ακόμα, τουλάχιστον, και μακάρι να σβήσει γρήγορα η φωτιά που μας ανάψανε... Μακάριοι θα είμαστε αν μείνουμε εδώ που είμαστε, μπάρε μου, και να μην πάμε παρακάτω -αφού δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο χθες ή, ευτυχέστερα, πίσω απ' το προχθές.


Δημοκρατία να φαν' κι οι κότες είναι αυτή που ζούμε, να πούμε αντί κατακλείδας! Ή μάλλον, όχι! Έτσι μπορούνε να μιλάνε οι προνομιούχοι παπαγάλοι που μέσα από το γυαλί εισβάλλουν ολημερίς κι ολονυχτίς στα καθιστικά μας και τα σαλόνια μας για να μας πιλατεύουνε και να υποτιμούν κατάμουτρα τη νοημοσύνη μας. Αυτοί μπορούν να μιλάνε εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο! Γιατί για εμάς, τα υπόλοιπα πουλερικά, τις πολλές κότες (και κάποιους κόκορες), η Δημοκρατία όλο και λιγοστεύει -όπως και το ουκρανικό καλαμπόκι, άλλωστε...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Alexandros Raskolnick

Όλα τα όρνια έχουν πέσει να κατασπαράξουν έναν πρωταγωνιστή σκηνής επειδή τόλμησε να αντιταχθεί στο ιδιότυπο απαρτχάιντ της εποχής μας, με κύριο επιχείρημα ότι με τη στάση του βγάζει ολόκληρο τον θίασο στην ανεργία.

Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι αν αυτό το επιχείρημα το ακούσουμε από τους ίδιους τους συναδέλφους του, πάει κι έρχεται. Να το ακούμε, όμως, από τους εθελοντές δολοφόνους χαρακτήρα, νομίζω ότι είναι απαράδεκτο.

Το δεύτερο που σκέφτομαι, είναι ότι όλες οι σοβαρές θεατρικές παραγωγές έχουν εφεδρικούς ηθοποιούς για όλους τους ρόλους και για κάθε ενδεχόμενο.

Προς τι, λοιπόν, κράζουν τα μαύρα κοράκια του #Μητσοτακιστάν; Επειδή ένας ηθοποιός δεν δέχτηκε να πουλήσει την αξιοπρέπειά του, έναντι αμοιβής;

Αυτός είναι που ποιεί ήθος, μαυροπούλια μου, όχι εσείς!


OKTANA

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου