[Ένας γνώστης της προσωπικότητας, εμπειρίας και παιδείας του αρθρογράφου -πρώην επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας στρατού στο γαλλικό ΓΕΕΘΑ- θα συνιστούσε ένθερμα στους παρ ημίν ομολόγους του αλλά και σε κάθε μελετητή της γεωστρατηγικής –στρατιωτικό, πολιτικό, διπλωμάτη, ή ανήσυχο πατριώτη πολίτη-να βρει τον χρόνο (στο διήμερο της αργίας) να ενδιατρίψει σε αυτό το εξαιρετικά κατατοπιστικό και διδακτικό κείμενο –τροφή για σκέψη και συναγωγή συμπερασμάτων, που οδηγούν στην διαπίστωση ότι αφορά όχι απλά το γεωγραφικό χώρο αλλά και άμεσα την ίδια την χώρα μας. Η γνώση των δεδομένων, η στερεότητα της συλλογιστικής και η παρρησία στην έκθεση συντελεστών και στοιχείων που παντού επιμελώς συγκαλύπτονται, καθιστούν το παρόν άρθρο απόκτημα συλλεκτικού αρχείου.]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Ορισμένοι ενήμεροι αναλυτές αναφέρονται επίμονα στο ενδεχόμενο ενός πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν: https://ejmagnier.com/2019/04/11/les-allies-de-liran-au-moyen-orient-se-preparent-a-riposter-a-une-attaque-americano-israelienne/ ΄Αλλοι πιστεύουν ότι η εκλογή του Νετανιάχου και οι διασυνδέσεις του με τον Τραμπ μπορεί να ενισχύουν αυτή την προοπτική.
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται βέβαιο ότι η νίκη του Νετανιάχου, που θα ηγηθεί συνασπισμού της άκρας δεξιάς, της πιο σκληρής σιωνιστικής ιδεολογίας, δεν οδηγεί προς την ειρηνική λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, της συριακής κρίσης και ευρύτερα των Μέσο-Ανατολικών κρίσεων. Καθιστά πιθανότερη επομένως την έκρηξη ενός πολέμου ΗΠΑ-Ιράν, με πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ και με όσα, αλυσιδωτά, μπορεί να ακολουθήσουν.
Ωστόσο, δεν θα πρέπει να σταθούμε σε αυτά τα πρώτα συμπεράσματα, χωρίς να τοποθετήσουμε τις σχέσεις Ισραήλ-Ιράν-ΗΠΑ στο πολύ μεγαλύτερο πλαίσιο της παγκόσμιας γεωπολιτικής, θέτοντας και ορισμένα ερωτήματα:
-Πως θα αντιδρούσε η διεθνής κοινότητα και ιδιαίτερα η Ρωσία και η Κίνα;
-Ποιες θα ήταν οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες μιας στρατιωτικής επίθεσης των ΗΠΑ κατά του Ιράν;
- Υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές, πέραν της ένοπλης σύρραξης;
Σήμερα, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι προσπαθούν ακόμη να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τις προετοιμασίες τους για μιαν σύρραξη μεγάλης ευρύτητας, την οποία θεωρούν αναπόφευκτη. Δεν έχουν καμιά πρόθεση να πάρουν βραχυπρόθεσμα την πρωτοβουλία. Δεν γνωρίζουν, επομένως, ακόμη ούτε τον χρόνο, ούτε το θέατρο –Ανατολική Ευρώπη, Κινεζική Θάλασσα, ή Εγγύς/Μέση Ανατολή- και θα αποφύγουν, όσο μπορούν, να πέσουν στις –συχνά χονδροειδείς- παγίδες των Δυτικών προκλήσεων.
Ρώσοι και Κινέζοι γνωρίζουν ότι η αναμενόμενη σύρραξη θα είναι, όπως συχνά από τις αρχές του αιώνα, με Δυτική πρωτοβουλία, πιθανώς αμερικανική, ίσως του Ισραήλ. Γνωρίζουν ότι ένα αληθο/ψεύτικο πρόσχημα θα βρεθεί ή θα κατασκευαστεί από την «δυτική συμμαχία» για να δοθεί μια επίφαση νομιμότητας στην επίθεσή τους: Δημοκρατία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Καθήκον Ανθρωπιστικής Επέμβασης, Αντιτρομοκρατικός Αγώνας, είναι οι ετικέτες με τις οποίες τα Δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη για την νομιμότητα της επίθεσης που ξεκίνησε. Γνωρίζουν, Κινέζοι και Ρώσοι, πως οι αντίπαλοί τους θα περιφρονήσουν του κανόνες και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, όπως το έκαναν από την αρχή του αιώνα.
Αλλά Ρωσία και Κίνα ξέρουν επίσης πλέον πως αν δεν αντιδράσουν, η μία ή η άλλη από αυτές μπορεί να είναι το επόμενο θύμα των δυτικών ηγεμονικών επιδιώξεων. Γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ και οι υποτελείς τους δεν βρίσκονται στην καλύτερη οικονομική, κοινωνική και στρατιωτική κατάσταση και ότι μπορεί να υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας να αντιδράσουν μαζί, με επιτυχία, εάν εξαναγκαστούν.
Η CIA και οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, από την άλλη πλευρά, έχουν γνώση της κατάστασης πνευμάτων και κυρίως του επιπέδου ετοιμότητας του αντίπαλου στρατοπέδου. Δεν αγνοούν πως η υπομονή ενός αντιπάλου, που πολύ συχνά αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση, έχει τα όριά της. ΄Εχουν συνείδηση ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι μόνες και ότι ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών εντάσσονται στο στρατόπεδό τους, στο πλαίσιο οικονομικών και εμπορικών, αλλά και στρατιωτικών συμφωνιών. Αντιλαμβάνοντα ότι ένα αυξανόμενο τμήμα της Δυτικής κοινής γνώμης απορρίπτει πια τα γελοία προσχήματα και τις ριψοκίνδυνες στρατιωτικές επεμβάσεις στις υποθέσεις κυριάρχων χωρών και ότι επίσης απορρίπτει τα εξωχώρια δικαιώματα των ΗΠΑ, που δεν υπηρετούν παρά μόνο τα αμερικανικά συμφέροντα. Ξέρουν καλά ότι υπό αυτές τις συνθήκες η νίκη κάθε άλλο παρά είναι εξασφαλισμένη. Και αυτό πιθανώς τους κάνει να διστάζουν.
Ο Νετανιάχου, από την πλευρά του, είναι ίσως ένας «ριψοκίνδυνος» τολμητίας, όταν ξέρει πως βρίσκεται κάτω από την ασπίδα των ΗΠΑ, αλλά η κυβέρνηση Τραμπ και η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, σίγουρα δεν ομοφωνούν για την εξαπόλυση ενός πολέμου για τα μάτια του Μπέντζαμιν, χωρίς την βεβαιότητα πως θα τον κερδίσουν. ΄Ετσι και αλλιώς οι ΗΠΑ έχασαν σε όλους τους μεγάλους πολέμους που εξαπέλυσαν, αρχίζοντας από το Βιετνάμ. Είναι αυτοί οι χαμένοι πόλεμοι και οι δεκάδες τρισεκατομμυρίων δολαρίων που καταβρόχθισαν, που έχουν φέρει τις ΗΠΑ σήμερα σε «κίνδυνο μείζονος οικονομικής κρίσης». Ο Τραμπ έχει επίγνωση αυτής της πραγματικότητας. Ήταν ένα ισχυρό επιχείρημα της προεκλογικής εκστρατείας του το 2016.
Ο πόλεμος μπορεί να εκραγεί από ατύχημα, αλλά δεν θα είναι ίσως με τρόπο προγραμματισμένο, αιφνιδιαστικό και παταγώδη. Κάποια έντονα προειδοποιητικά σημάδια θα έχουν αναπόφευκτα επισημανθεί (κίνηση αεροπλανοφόρων και αναβάθμιση της επιχειρησιακής διαθεσιμότητάς τους, για παράδειγμα). Κοντολογίς τα πράγματα δεν είναι απλά για τα δύο στρατόπεδα.
Ορισμένοι μπορεί ακόμη να ελπίζουν να πείσουν την Ρωσία και την Κίνα να εγκαταλείψουν το Ιράν. Αλλά η Μόσχα ξέρει πολύ καλά ποιος κρύβεται πίσω από τις αντιρωσικές εκστρατείες μίσους στην Δύση. Η Μόσχα και το Πεκίνο γνωρίζουν τον αποφασιστικό ρόλο του Ισραήλ και των πλοκάμων του στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της συμμορίας των τριών « USA+UK+FR » και επομένως των χωρών του ΝΑΤΟ, που ακολουθούν τους «3 επικεφαλής του κοπαδιού».
Ο Μπέντζαμιν δεν σταματά, από πολλά χρόνια τώρα, να προτείνει στον Πούτιν την εξής συναλλαγή: «Εγκατάλειψε το Ιράν και εγώ θα φροντίσω να πάψει η Δυτική αντιρωσική προπαγάνδα και οι κυρώσεις». Ο Πούτιν ξέρει ότι ο Νετανιάχου έχει αυτή την εξουσία (τα Δυτικά συστημικά ΜΜΕ ελέγχονται από τα όργανά του, τους σαγιανίμ (πράκτορες- επιφανή μέλη της εβραϊκής ομογένειας), που έχουν διεισδύσει στα υψηλότερα κρατικά αξιώματα των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας και την χρηματοπιστωτική εξουσία της διασποράς.)
Το πρόβλημα είναι ότι ο Πούτιν δεν έχει πια καμιά εμπιστοσύνη ούτε στον λόγο του Νετανιάχου, ούτε στα λόγια των Δυτικών. Ξέρει, από πείρα, ότι αυτοί δεν σέβονται τον λόγο τους. «Θέλουν και το βούτυρο και τα λεφτά που κοστίζει » (γαλλική έκφραση, για τα «όλα δικά τους»). Δεν πρόκειται λοιπόν ο Πούτιν να εγκαταλείψει το Ιράν. Αυτό θα ήταν άλλωστε ένα μεγάλο στρατηγικό σφάλμα. Φτάνει να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να πειστεί. Το Ιράν είναι γεωγραφικά ένα σημαντικό τμήμα της OCS ( Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης) της οποίας είναι μέλος-παρατηρητής, από14ετίας.
Εξ άλλου, το Ισραήλ, χώρα μικροσκοπική, στερούμενη στρατηγικού βάθους, θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή της εάν επιτίθετο στο Ιράν, είτε άμεσα, είτε μέσω των ΗΠΑ. ΄Ένα μαζικό πλήγμα αντιποίνων, προερχόμενο από το Ιράν, θα ήταν λογικό και δικαιολογημένο. Το εβραϊκό πυρηνικό κέντρο της Ντιμόνα θα μπορούσε να πληγεί από ιρανικό βομβαρδισμό. Οι Ιρανοί έχουν ήδη αποδείξει, στην Συρία, ότι μπορούν να πλήξουν από απόσταση, με ακρίβεια, εκτοξεύοντας από την επικράτειά τους. Ο αντιαεροπορικός «σιδερένιος τρούλος» του Ισραήλ έχει δείξει, σε πολλές περιπτώσεις, τα όριά της αποτελεσματικότητάς του. Θα ήταν ασφαλώς ευπρόσβλητος σε ένα πλήγμα καταιγισμού. Ακόμη και αν τα 90% των ιρανική πυραύλων καταστρέφονταν πριν να φθάσουν στον στόχο τους, τα 10% αναμφίβολα θα αρκούσαν για να επιτύχουν το αποτέλεσμα. Εξ άλλου, οι πύραυλοι μικρότερου βεληνεκούς του Εσμπολά και των Παλαιστινίων θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τον μαζικό βομβαρδισμό, κατευθυνόμενοι σε άλλους στόχους. Το Ισραήλ θα είχε τότε πράγματι ένα πρόβλημα επιβίωσης.
Παράλληλα τα ιρανικά πλήγματα αντιποίνων θα στόχευαν επίσης τις χώρες συμμάχους του Ισραήλ και των ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο: Την Σαουδική Αραβία, τους συμμάχους της εναντίον του Ιράν και τις Δυτικές βάσεις στα εδάφη τους. Αυτό θα προκαλούσε μιαν πετρελαϊκή κρίση πρωτοφανούς έκτασης στην Ιστορία. Οι δυτικές χώρες και οι πληθυσμοί τους, ανήσυχες για την αγοραστική τους δύναμη, δεν είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν μιαν τέτοια κρίση στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βρίσκονται, όταν μάλιστα οι εναλλακτικές πηγές πετρελαίου (Ρωσία, Βενεζουέλα, Ιράν, Αλγερία, Λιβύη, ακόμη και Νιγηρία) δεν είναι πραγματικά παθιασμένοι οπαδοί του Δυτικού στρατοπέδου. Για την Νιγηρία διαβάστε στην Μοντ:
https://www.francetvinfo.fr/monde/journal-du-monde-de-france-24/au-nigeria-la-chine-fait-recette_2923165.html-
Αυτά εξηγούν την εξαιρετική προσοχή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που προτιμούν λύσεις λιγότερο δραστικές, όταν μάλιστα μια εμπόλεμη σύρραξη θα μπορούσε να αποδειχτεί καταστροφική για τον δυτικό κόσμο ολόκληρο και για τις ίδιες τις ΗΠΑ, που δεν είναι σήμερα σε εξαιρετική φόρμα, οικονομικά και στρατιωτικά.
Οι εναλλακτικές επιλογές αντί της ένοπλης σύρραξης νομίζω ότι είναι σήμερα τρεις:
1.- Η επιδίωξη μιας «Αλλαγής Καθεστώτος» στο Ιράν, με την προσπάθεια πρόκλησης οικονομικής ασφυξίας, με τις κυρώσεις και την απαγόρευση, που ανακοινώθηκε σε όλες τις χώρες, να συναλλάσσονται με το Ιράν. Είναι ο σημερινός στόχος της σημερινής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν.
Μετά 40 χρόνια αποτυχίας, η επιδίωξη μιας αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν έχει μικρές πιθανότητες επιτυχίας, εάν το Ιράν διατηρήσει την υποστήριξη της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας και πολλών άλλων χωρών που συνδέονται με την Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης και την πολύ-κεντρικότητα. Και πολύ περισσότερο μια και ο χρόνος λειτουργεί σήμερα εναντίον των αντιπάλων του Ιράν, που μπορεί να βρεθούν σύντομα αντιμέτωποι με μια μεγάλη οικονομική και χρηματιστική κρίση, συνδεόμενη με τον όγκο του χρέους και των εμπορικών και δημοσιονομικών ελλειμμάτων των ΗΠΑ.
2.- Μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων σε μια λύση δύο κρατών, που σήμερα υποστηρίζεται από την ομοφωνία σχεδόν της διεθνούς κοινότητας, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση των ΗΠΑ. Ο Νετανιάχου και ο Τραμπ δεν την θέλουν…
3.-Τη λύση ενός ενιαίου δι-εθνικού κράτους, με τους Ισραηλινούς και τους ΄Αραβες να συμβιώνουν ειρηνικά στην ίδια επικράτεια. Και οι δυο πλευρές απορρίπτουν σήμερα αυτό το είδος λύσης, που δεν λύνει το πρόβλημα του δικαιώματος επανόδου, που είναι ιερό για τους Παλαιστινίους και είναι αδιανόητο για την εβραϊκή κοινότητα, που θα γινόταν περιορισμένη μειοψηφία.
*
Το συμπέρασμά μου είναι απλό. Περιμένω περισσότερο σήμερα, ότι επίκειται μια μεγάλη οικονομική, χρηματιστηριακή και νομισματική κρίση, που θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο, παρά την έκρηξη, βραχυπρόθεσμα, μιας ανοικτής σύρραξης, μεταξύ της συμμαχίας Ισραήλ-ΗΠΑ και Ιράν.
Αυτή η αναπόδραστη οικονομική κρίση θα πρέπει να ανατρέψει τα δεδομένα και ίσως να προκαλέσει αντιδράσεις απροσδόκητες και επικίνδυνες «φυγής προς τα εμπρός» εκ μέρους των ΗΠΑ, που διαθέτουν πάντοτε ένα σημαντικό στρατιωτικό εργαλείο. Αλλά μέχρι τότε, η επιδίωξη μιας «Αλλαγής Καθεστώτος» στο Ιράν θα πρέπει να μείνει η προτιμητέα επιλογή, παρά τις ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας της.
Σε ότι αφορά τις Ισραηλινές εκλογές, διαπιστώνω ότι ο Νετανιάχου δεν συγκέντρωσε υπέρ του ονόματός του παρά 1,140.000 ψήφους σε σύνολο 6.340.000 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (λιγότερο του 18% των εγγεγραμμένων). Πολλοί ΄Αραβες ψηφοφόροι απείχαν από αυτές τις εκλογές και οι απόντες έχουν πάντοτε άδικο.
Ο Νετανιάχου θα κυβερνήσει λοιπόν μια χώρα, που τα 82% των κατοίκων της διάλεξαν να ψηφίσουν κάποιον άλλον από αυτόν, ή να απόσχουν…
Εάν 100.000 ψηφοφόροι του Λικούντ είχαν ψηφίσει Γαλάζιο και Λευκό, ή αν οι άραβες ισραηλινοί είχαν ψηφίσει σε ίση αναλογία με την εβραϊκή κοινότητα, τα δεδομένα της ισραηλινής πολιτικής ζωής και της εξωτερικής πολιτικής του εβραϊκού κράτους θα είχαν κάποιαν ελπίδα εξέλιξης…
Δεν μπορεί παρά να μας ξαφνιάζει και να μας αφήνει κατάπληκτους η διαπίστωση ότι εκατό χιλιάδες ψηφοφόροι μια μικρής χώρας, λιγότερων των 9 εκατομμυρίων κατοίκων, μπορούν να επηρεάσουν σε τέτοιον βαθμό την εξωτερική πολιτική της χώρας αυτής και σε προέκταση την πολιτική της τριάδας ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας και του Νατοϊκού κοπαδιού που τις ακολουθεί. Και αυτό πάντοτε ως εκ των πιέσεων μιας διασποράς ισχυρής σε επιρροή, σε επαγρύπνηση και κυρίως σε συνέργεια με την ισραηλινή κυβέρνηση. Μένουμε ενεοί βλέποντας πως τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ενός μικροσκοπικού εβραϊκού κράτους μπορούν να βαρύνουν για ειρήνη ή παγκόσμιο πόλεμο και για την μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.
Σημείωση Αρθρογράφου: Ο σημερινός πληθυσμός της Παλαιστίνης αποτελείται από 13,8 εκατομμύρια κατοίκους από δύο σχεδόν ισομερείς εθνικές ομάδες.
Η εβραϊκή κοινότητα υπολογίζεται σε 6,9/7 εκατομμύρια κατοίκους
Η αραβική κοινότητα, σε 1,9 εκατομμύρια άραβες, πολίτες του Ισραήλ και 4,9 εκατομμύρια άραβες που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη. Σύνολο Αράβων στην Παλαιστίνη 6,8 εκατομμύρια.
Οι εκτός Παλαιστίνης Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, που διεκδικούν το δικαίωμα επανόδου είναι 5 έως 6 εκατομμύρια, που θα έρχονταν να προστεθούν στους 6,8 εκατομμύρια που επιβιώνουν εκεί.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
