Articles by "Ευρώπη"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ευρώπη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Ένα ντοκιμαντέρ που αναρτήθηκε το Σάββατο στο YouTube και το οποίο παρουσιάζει τις μαρτυρίες θυμάτων παιδόφιλων ιερέων έχει προκαλέσει σοκ στην Πολωνία, ενώ είχε 5 εκατομμύρια views σε διάστημα 32 ωρών.

Επιπλέον, το ντοκιμαντέρ του ανεξάρτητου δημοσιογράφου Τόμας Σεκίλσκι κατηγορεί την ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας για τη χαλαρή αντιμετώπιση των ιερέων που κατηγορούνται για παιδοφιλία, στην ουσία την απουσία κυρώσεων εναντίον τους, ενώ θέτει και το ζήτημα της έλλειψης αντίδρασης από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β’.

Με τίτλο «Απλώς μη το πείτε σε κανένα», ένα μέρος του ντοκιμαντέρ έχει γυριστεί με κρυφή κάμερα. Πολλοί από τους ιερείς που εμφανίζονται σε αυτό, και οι οποίο πλέον είναι πολύ ηλικιωμένοι, ζητούν συγγνώμη για τη συμπεριφορά τους, ενώ κάποιοι προτείνουν να δώσουν χρήματα στα θύματα.

Το ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε οκτώ μήνες μετά την ταινία «Ο κλήρος», το οποίο είχε προκαλέσει σοκ στην Πολωνία, μια χώρα όπου η πλειονότητα των 38 εκατομμυρίων κατοίκων είναι καθολικοί πιστοί, καταγγέλλοντας τις αμαρτίες των ιερέων, ανάμεσα στις οποίες και η παιδοφιλία.

Δύο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές το ντοκιμαντέρ ενδέχεται να επιφέρει πλήγμα στο συντηρητικό κυβερνών κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνης (PiS), που βρίσκεται στην εξουσία από το 2015 και τονίζει τη στενή του σχέση με την καθολική εκκλησία.

Χωρίς να σχολιάσει άμεσα το ντοκιμαντέρ ο επικεφαλής του PiS Γιάροσλαβ Κατσίνσκι δήλωσε χθες Κυριακή ότι οι δράστες σεξουαλικών επιθέσεων εναντίον ανηλίκων θα τιμωρούνται αυστηρά, ακόμη κι αν πρόκειται για ιερείς ή διάσημους. Αναφέρθηκε μάλιστα, χωρίς να τον κατονομάσει, στην περίπτωση του Ρόμαν Πολάνσκι.

«Είμαστε έτοιμοι να τροποποιήσουμε τον ποινικό κώδικα, κάτι που σημαίνει ότι αυτό το έγκλημα (η παιδεραστία) θα τιμωρείται πολύ αυστηρά (…) δεν θα υπάρχει αναστολή στις ποινές, θα υπάρχουν αυστηρές ποινές, ίσως και έως και 30 χρόνια κάθειρξη», τόνισε ο Κατσίνσκι.

Προς το παρόν η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων κάτω των 15 ετών τιμωρείται με έως και 12 χρόνια κάθειρξη.

Η ανακοίνωση του Κατσίνκσι έγινε εν μέσω έντασης μεταξύ των φιλελεύθερων, που πιστεύουν ότι η εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία στην Πολωνία, και τους συντηρητικούς, που θεωρούν ότι η καθολική πίστη είναι βασικό στοιχεία της εθνικής ταυτότητας και ότι η επιρροή της πρέπει να διαφυλαχθεί.

Την προηγούμενη Δευτέρα μια γυναίκα συνελήφθη επειδή κόλλησε αφίσες κοντά σε εκκλησία στις οποίες εμφανιζόταν η Παναγία με το φωτοστέφανό της να μοιάζει με τη σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ.

Η αντίδραση της εκκλησίας στο ντοκιμαντέρ ήταν μετριοπαθής.

«Είμαι βαθιά συγκινημένος από τα όσα είδα στην ταινία του Τόμας Σεκίλσκι. Ζητώ συγγνώμη για όλα τα τραύματα που προκάλεσαν άνθρωποι της εκκλησίας», δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος Πολωνίας Βότσιεκ Πόλακ σε ανακοίνωσή του.

Ωστόσο η Άννα Φράνκοφσκα της οργάνωσης “Have no fear” που στηρίζει θύματα κακοποίησης, κατήγγειλε ότι η καθολική εκκλησία της Πολωνίας δεν έχει λάβει συγκεκριμένα μέτρα για να προσαχθούν οι παιδόφιλοι ιερείς στη δικαιοσύνη.

«Πρόκειται για μία ακόμη συγγνώμη, μοιάζει σαν η ανακοίνωση να είχε προετοιμαστεί προτού οι αξιωματούχοι της εκκλησίας δουν το ντοκιμαντέρ», πρόσθεσε.



πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

H Δημοσιονομική Υγεία της Ιταλίας σε σοβαρή και πάλι κρίση

Don Quijones, WolfStreet, Zero Hedge, 16-4-2019
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού


Η κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας περιέκοψε προ ημερών την πρόβλεψη οικονομικής ανάπτυξης της χώρας το 2019 στο 0,2% -την ασθενέστερη πρόβλεψη της Ευρωζώνης, μετά μια προηγούμενη εκτίμηση για 1%. Η Ιταλία τελεί ήδη σε τεχνική ύφεση, αφού είχε σημειώσει ήδη δύο ολόκληρα τρίμηνα αρνητικής ανάπτυξης του ΑΕΠ στο δεύτερο εξάμηνο του 2018.

Ο κρατικός προϋπολογισμός για το τρέχον έτος βασιζόταν στην υπόθεση ότι η οικονομία θα αναπτυσσόταν εφέτος κατά 1%. Τώρα φαίνεται ότι η οικονομία μπορεί να μη σημειώσει καθόλου ανάπτυξη, θα μπορούσε μάλιστα και να συρρικνωθεί.

΄Ένα άμεσο αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης θα ήταν το σημερινό έλλειμμα τρεχόντων λογαριασμών της Ιταλίας για το 2019 να είναι σημαντικά μεγαλύτερο του 2,04% του ΑΕΠ, το οποίο είχε πέρυσι υποσχεθεί να μην υπερβεί η ιταλική κυβέρνηση. Και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: μιαν ακόμη σύγκρουση, της Ρώμης με τις Βρυξέλλες, για την πορεία της δημοσιονομικής πολιτικής της Ιταλίας.

Η Ιταλία μπορεί ήδη να διεκδικεί τον τίτλο του μεγαλύτερου χρεοφειλέτη της Ευρώπης σε ονομαστικούς όρους και του δεύτερου σε σχετικούς όρους, μετά την δυο φορές «διασωσμένη» οικονομία της Ελλάδας. Η Ρώμη πρόβλεψε τελευταία ότι το δημόσιο χρέος θα σημειώσει εφέτος νέο ρεκόρ ύψους με 132% του ΑΕΠ. Αυτό το επίπεδο είναι απίθανο να διατηρηθεί για πολύ, με δεδομένη την στασιμότητα της ιταλικής οικονομίας και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να μειώσει τους φόρους, να χαμηλώσει την ηλικία συνταξιοδότησης και να καθιερώσει το βασικό εισόδημα του πολίτη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιταλικής οικονομίας είναι ότι πολλά από τα προβλήματά της είναι χρόνια και έχουν βαθιές ρίζες. Πολλά από αυτά ξεκινούν από την υιοθέτηση του Ευρώ, το 2000, ή στην περίπτωση της Ρώμης, στον μαζικό εθισμό στο δημόσιο χρέος, στην δεκαετία του 1980.΄Όπως επισημαίνει ο ΟΟΣΑ, το πραγματικό ΑΕΠ στην Ιταλία είναι σημαντικά πιο κάτω από το επίπεδό του πριν από την κρίση. Η Ιταλία είναι επίσης η μόνη χώρα-μέλος του ΟΟΣΑ όπου τα εισοδήματα (υπολογιζόμενα ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά κεφαλήν) είναι χαμηλότερα από το 2000. Αντίθετα, στην Γαλλία, την Ισπανία, την Βρετανία και την Γερμανία αυξήθηκαν στην ίδια περίοδο κατά 13%, 17%, 21% και 23% αντίστοιχα.

Το ΔΝΤ προβλέπει τώρα αύξηση του ποσοστού του δημοσίου χρέους της Ιταλίας από 134% του ΑΕΠ το 2020, και σε 138,5 το 2024. Όπως αυξάνει το χρέος, έτσι θα αυξάνουν και τα επιτόκια επί του χρέους. Αυτό γίνεται αβάστακτο, ιδιαίτερα καθώς η προθεσμία εξόφλησης για μέγα μέρος του χρέους λήγει τα προσεχή λίγα χρόνια. Μόνο το 2019 η Ιταλία έχει να εξαγοράσει ομόλογα 250 δις Ευρώ, ποσό περίπου ισοδύναμο με το σύνολο των ομολόγων όλης της Ευρωζώνης που φθάνουν εφέτος σε ωρίμανση.

Και τώρα η Ρώμη δεν έχει πια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αγοράζει τα μισά ομόλογα που εκδίδει. Φυσικά στους τωρινούς πεινασμένους για αποδόσεις καιρούς, επενδυτές θα σπεύσουν για τα υψηλά επιτόκια των ιταλικών ομολόγων, τουλάχιστο στην αρχή. Αλλά υπάρχει το ρίσκο ότι οι αποδόσεις θα φτάσουν σε υπερβολικά επίπεδα, όπου οι θεσμοί περιφρούρησης θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, όπως συνέβη το 2012, όταν τα επιτόκια των 10ετών ιταλικών ομολόγων έφτασαν το 7%.

Πριν αυτό ξανασυμβεί, κάτι πρέπει να γίνει. Εάν η Ιταλία είχε το δικό της νόμισμα και είχε η ίδια τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της θα μπορούσε μέσω του πληθωρισμού να προσπαθήσει να απαλλαγεί από το χρέος της –ότι και αυτό μπορούσε να στοιχίσει στο δικό της νόμισμα. Αλλά δεν το έχει και δεν μπορεί. Εναλλακτικά, θα μπορούσε, όπως η Ελλάδα, να κηρύξει αδυναμία εξόφλησης, με σκληρές συνέπειες για τους αγοραστές αυτών των ομολόγων, μεταξύ των οποίων ιταλικές οικογένειες και ντόπιες και ξένες τράπεζες.

Η μόνη άλλη επιλογή της Ρώμης είναι αυτή που δοκιμάστηκε ήδη, αλλά με περιορισμένη επιτυχία, από την Ελλάδα –τουτέστιν να περικόψει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους, να ιδιωτικοποιήσει την δημόσια περιουσία και να επιβάλει ένα καθεστώς αυστηρής λιτότητας. Αυτή είναι η συνταγή που συνέστησε ο ΟΟΣΑ, αλλά θα συνεπήγετο εκλογική αυτοκτονία για τους εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού, που θα κάνουν ότι μπορούν για να μην αποδιώξουν τους ψηφοφόρους που τους έδωσαν την πρώτη πραγματική γεύση της εξουσίας.

Με άλλα λόγια, καμιά από αυτές τις κλασσικές λύσεις δεν α αντιπροσωπεύει ρεαλιστική επιλογή για μια χώρα τόσο μεγάλη και τόσο σημαντική για το σύστημα όπως η Ιταλία. Το ρίσκο ότι οι συνθήκες θα επιδεινωθούν πέραν ελέγχου αυξάνεται κάθετα από το γεγονός ότι η χώρα κυβερνάται τώρα από δύο σχετικά νεογέννητα κόμματα, εχθρικά σε κάθε ιδέα λιτότητας, που δεν διακατέχοντα από ερωτικό πάθος για τα την Ευρωπαϊκή Ιδέα και ως εκ τούτου είναι διατεθειμένα να αγνοήσουν τις εντολές των Βρυξελλών, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου.

Η Ιταλία είναι ο οίκος ενός εξαιρετικά εύθραυστου τραπεζικού τομέα, με το μεγαλύτερο ποσοστό μη εξυπηρετουμένων δανείων και την χαμηλότερη απόδοση κεφαλαίων από τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Η γαλλική κυβέρνηση έχει ήδη προειδοποιήσει ότι μια οικονομική ύφεση στην Ιταλία θα προκαλέσει τον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο κίνδυνο στην Ευρωζώνη, από την έξοδο της Βρετανίας.

Και είναι λογικό η γαλλική κυβέρνηση να ανησυχεί. Οι οικονομίες των δύο χωρών, Γαλλίας και Ιταλίας, διαπλέκονται στενά, με ετήσιες εμπορικές συναλλαγές ύψους 90 δις ευρώ. Ακόμη σημαντικότερο: Οι γαλλικές τράπεζες είναι οι κατά πολύ μεγαλύτεροι κάτοχοι δημόσιου και ιδιωτικού ιταλικού χρέους, συνολικού ύψους 311 δις ευρώ, ως το τρίτο τρίμηνο του 2018, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών. Εάν η Ιταλία κηρύξει αδυναμία πληρωμών, οι γαλλικές τράπεζες θα δεχτούν ένα συντριπτικό πλήγμα στους ισολογισμούς τους.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πως αναπόδραστα μεταβάλλεται η παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

του Federico Pieraccini, Zero-Hedge,4-4-19
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

H πολυκεντρική μεταμόρφωση που πραγματοποιείται σε όλη την ευρασιατική ήπειρο επιβεβαιώνει την βιομηχανική και διπλωματική συνεργασία μεταξύ Κίνας και Ευρωπαϊκής ηπείρου, παρά την ισχυρή αντίθεση των ΗΠΑ.

Η επίσκεψη του Ξι Ζιπίνγκ στην Ευρώπη επιβεβαιώνει ότι πολλοί από εμάς γράφαμε εδώ και μήνες και χρόνια, δηλαδή για την πραγματικότητα μιας εξελισσόμενης μεταμόρφωσης ενός κόσμου κυριαρχούμενου από τις ΗΠΑ, σε έναν πολυμερή, συναποτελούμενο από διαφορετικές δυνάμεις, συλλογικά συνθέτουσες έναν πολυκεντρικό κόσμο.

Η Ευρώπη συνεπώς βρίσκεται σε απρόβλεπτη θέση, καθώς αιωρείται μεταξύ των παλαιών δεσμών της με τις ΗΠΑ από την μια πλευρά και την απειρία της μπροστά σε ότι προσφέρει η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη.

Χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, αλλά ακόμη και η Βρετανία, από μακρού εφαρμόζουν εμπορικές πολιτικές που ενθαρρύνουν την ένωση μεταξύ χωρών της Ευρασιατικής υπερηπείρου. Το 2015, η Βρετανία ήταν η πρώτη από τις χώρες της Δύσης που εντάχθηκε στην κινεζική Τράπεζα Επενδύσεων Ασιατικών Υποδομών (ΑΙΙΒ), η οποία χρηματοδοτεί προγράμματα της Πρωτοβουλίας Ζώνης και Δρόμου (BRI).

Το κινεζικό μέγα πρόγραμμα BRI (Δρόμοι του Μεταξιού) ξεκίνησε το 2014 με τον φιλόδοξο στόχο να ενώσει το εμπόριο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης δια θαλάσσης και ξηράς, ενσωματώνοντας κατά την διαδικασία τις ενδιάμεσες χώρες. Η ιδέα, σαν φυσική σταθεροποίηση του εμπορίου, είναι να συντμηθεί ο χρόνος παράδοσης των εμπορευμάτων σιδηροδρομικώς και να συνδυασθούν οι θαλάσσιες οδοί. Το πρόγραμμα καλύπτει όχι μόνο λιμένες και σιδηροδρομικές γραμμές αλλά και έργα τεχνολογικής υποδομής , για την επίτευξη ολικής διασύνδεσης με την χρήση τεχνολογίας 5ης γενεάς (5G), που ανέπτυξε ο κινεζικός τεχνολογικός γίγας Huawei.

Η Γερμανία και η Γαλλία εμβάθυναν, με την πάροδο των χρόνων, την συνεργασία τους με το Πεκίνο. Το Παρίσι ιδιαίτερα, καυχάται για ιστορικούς δεσμούς με το Πεκίνο, που ξεκινούν με την πυρηνική συνεργασία μεταξύ του Κινεζικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος Παραγωγής Πυρηνικής Ενέργειας και της γαλλικής Électricité de France, που άρχισε το 1978, όπως και στον τομέα της αεροπορικής βιομηχανίας, μεταξύ της Airbus και των κινεζικών εταιρειών αεροπορίας, που συνεχίζεται από το 1985.

Η Ιταλία προσέγγισε το πρόγραμμα Δρόμοι του Μεταξιού τους τελευταίους μήνες, μετά την συγκρότηση νέας κυβέρνησης από την Λίγκα του Βορρά και το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Η απόφαση να υπογραφεί ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Πεκίνου και Ρώμης υπογραμμίζει πόσο η νέα κυβέρνηση επιθυμεί να διατηρήσει μια θέση ισορροπίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου σε ορισμένους τομείς. Αυτή ακριβώς είναι και η στάση της Γερμανίας, η οποία επέλεξε να συνεχίσει την εμβάθυνση των δεσμών της με την Μόσχα, στον τομέα των υδατανθράκων και του Nord Stream 2 , παρά την πίεση της Ουάσιγκτον. Επιπλέον , τόσο η Γερμανία όσο και η Ιταλία επιβεβαίωσαν ότι θέλουν να εμπιστευθούν στην κινεζική εταιρεία Huawei την εφαρμογή και την διαχείριση της δικτύωσης 5G, που είναι θεμελιώδης ανάγκη σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από την διαδικτύωση των πραγμάτων.

Οι αποφάσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας να συνεχίσουν την συνεργασία τους με την Μόσχα και το Πεκίνο σε διάφορους τομείς έρχονται να καταδείξουν την αναποτελεσματικότητα των προσπαθειών που, κατά τα υπό αμερικανικό έλεγχο ΜΜΕ, καταβάλλονται για την αποτροπή της συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών με την Ρωσία και την Κίνα.

Αυτό που η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει είναι γιατί ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες είναι τόσο αποφασισμένες να επωφεληθούν των ευκαιριών που προσφέρονται από την Ανατολή. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας είναι ευνόητο. Οι Ιταλοί ελπίζουν ότι οι Δρόμοι του Μεταξιού θα δώσουν ένα αναγκαίο κέντρισμα στην παραγωγική βιομηχανία τους,η οποία βρίσκεται σε στασιμότητα τα τελευταία χρόνια. Η επιθυμία για κινεζικά κεφάλαια, που να δώσουν ώθηση στις εξαγωγές ιταλικών προϊόντων, είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την προτεινόμενη συμφωνία Ρώμης και Πεκίνου.

Επιπλέον της προφανούς και φυσικής επιθυμίας για κεφάλαια, υπάρχει επίσης η φροντίδα για την εξασφάλιση του εφοδιασμού σε ενέργεια, όπως κάνει η Γερμανία με την εγκατάσταση του αγωγού Nord Stream 2 με την Ρωσία. Σε πείσμα της αμερικανικής αντίθεσης, το Βερολίνο προτίμησε το δικό του συμφέρον για πολλαπλότητα πηγών εφοδιασμού, από του να ενδώσει στις πιέσεις της Ουάσιγκτον, που ήθελε την Γερμανία εξαρτημένη από το αμερικανικό υγραέριο, σε υπερβολικό κόστος σε σύγκριση με το ρωσικό προϊόν.

Υπάρχουν εντυπωσιακές ασυμφωνίες μεταξύ πολιτικών της Ευρώπης, ιδιαίτερα αν κοιτάξετε τις σχέσεις μεταξύ του Μακρόν και του Σαλβίνι στην Ιταλία, η μεταξύ της Τερέζας Μέι και των Ευρωπαίων συναδέλφων της. Ακόμη και μεταξύ της Μέρκελ και του Μακρόν φαίνεται να υπάρχουν έκδηλες προστριβές στο θέμα της ενεργειακής ανεξαρτησίας. Ωστόσο, παρά αυτές τις προφανείς αποκλίσεις, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι σε τελική ανάλυση η κοινή επιθυμία διαφυγής από την αποπνικτική κυριαρχία της Ουάσιγκτον, υπέρ μιας μεγαλύτερης συμμετοχής στην επιδίωξη ενός πολυκεντρικού κόσμου.

Καμιά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα –είτε είναι το Παρίσι, η Ρώμη, το Βερολίνο ή το Λονδίνο- δεν προτίθεται να διαρρήξει το Ατλαντικό σύμφωνο με την Ουάσιγκτον. Αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε επίσημη περίσταση. Ωστόσο, καθώς το Πεκίνο γίνεται όλο και περισσότερο κεντρικός παράγων σε ερωτήματα σχετικά με την τεχνολογία ή την εξασφάλιση ρευστού κεφαλαίου για επενδύσεις, ή για επέκταση επιχειρήσεων, οι αλλαγές στην παγκόσμια τάξη εμφανίζονται αναπόφευκτες.

Πως αναπόδραστα μεταβάλλεται η παγκόσμια τάξη πραγμάτων.Το τελευταίο εμπόδιο που απομένει είναι οι χώρες που εξακολουθούν να είναι σφιχτοδεμένες στις Ατλαντικές πολιτικές και αυτοί που βρίσκουν στο Πεκίνο και προπάντων στην Μόσχα ένα θαυμάσιο πρόσχημα για να προσκαλέσουν την Ουάσιγκτον σε μεγαλύτερη ανάμειξη στις κυρίαρχες υποθέσεις της Ευρώπης. Οι Βαλτικές Χώρες και η Πολωνία μοιάζουν να προσφέρουν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες σε Αμερικανούς πολιτικούς σχεδιαστές να προσπαθούν να χειραγωγήσουν την ευρωπαϊκή συζήτηση σε ότι αφορά τους δεσμούς με την Ανατολή. Οι τεχνητές κρίσεις που προκλήθηκαν στην Ουκρανία, στη Συρία και στην Βενεζουέλα χρησιμεύουν επίσης ως εργαλεία για να διαιρέσουν τους Ευρωπαίους ηγέτες σε αντίπαλα στρατόπεδα, δημιουργώντας συνθήκες για την δολιοφθορά της ευρωπαϊκής συνεργασίας με την Ανατολή.

Δεν είναι σύμπτωση ότι για τους Αμερικανούς σχεδιαστές στρατηγικής οι δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι βρίσκονται στο ενδεχόμενο Μόσχα και Πεκίνο, ή Μόσχα και Βερολίνο, να συνεργαστούν και να συντονίσουν τις προσπάθειές τους. Το τρίγωνο Βερολίνο,-Μόσχα-Πεκίνο, με την προσθήκη Ρώμης και Παρισιού, αντιπροσωπεύει για την Ουάσιγκτον ένα σενάριο που δεν έχει προηγούμενο σαν αμφισβήτηση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.

Ο Wang Yiwei, Παλαιός Συνεργάτης Ερευνητής στο Κέντρο Μελετών για την Κίνα και την Παγκοσμιοποίηση, κατά την ιστορική επίσκεψη του Ξι Ζιπίνγκ στην Ρώμη, περιέγραψε με συγκεκριμένους όρους την μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη:

«Μέχρι τώρα 16 χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχουν υπογράψει μνημόνια κατανόησης με την Κίνα για την συνεργασία με την Κίνα στους Δρόμους του Μεταξιού. ΄Ετσι, σήμερα 171 συμφωνίες έχουν επιτευχθεί με 123 χώρες και 29 διεθνείς οργανισμούς για συνεργασία στο κινεζικό αυτό πρόγραμμα.»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Αργά αλλά σταθερά η ΕΕ μεταθέτει τις προτεραιότητές της στην Ανατολή


του Pepe Escobar, Asia Times, Zero Hedge 29-3-2019

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ας αρχίσουμε με το απαραίτητο πλαίσιο δεδομένων περί την συνάντηση στο Παρίσι του Κινέζου Προέδρου Ξι Ζιπίνγκ και των τριών σημαντικότερων παραγόντων της ΕΕ –του Γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, της Καγκελαρίου Μέρκελ και του προέδρου της κομισιόν Κλωντ Γιούνκερ. ’Όσο και αν είναι ατελείς αυτές οι τρεις φιγούρες, η οικονομική ανάπτυξη στα δέκα τελευταία χρόνια, μετά την οικονομική κρίση του 2008 –που υπήρξε φαινόμενο Δυτικής παραγωγής- αφηγείται μιαν διαφωτιστική ιστορία.

Κινεζική ανάπτυξη: 139%. Ινδική ανάπτυξη: 96%. Αμερικανική ανάπτυξη: 34%. Ανάπτυξη ΕΕ: Αρνητική 2%.

Τα παραδοσιακά γαλλικά ΜΜΕ, που ελέγχονται από μιαν μικρή ομάδα ολιγαρχών, πλάθουν μιαν καταγέλαστη αφήγηση ότι ο Μακρόν «επέβαλε» αυτήν την τετραμερή συνάντηση στον Ξι Ζιπίνγκ για να του εμπεδώσει την στρατηγική της ΕΕ για την εισαγωγή «σαφήνειας» στην κινεζική ασάφεια σε ότι αφορά τους Δρόμους του Μεταξιού, ή την Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου (BRI).

Τελευταία Η ΕΕ χαρακτηρίζει την Κίνα «συστηματικό ανταγωνιστή» και φαίνεται να έχει αντιληφτεί ότι η Κίνα είναι «ένας οικονομικός ανταγωνιστής που επιδιώκει την τεχνολογική ηγεσία». Και αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως απειλή στις γαλλικές αρχές και συνήθειες.»

Ο Ξι είχε μόλις έρθει από την Ρώμη –όπου η ευρω-σκεπτικιστική, «λαϊκιστική» κυβέρνηση Λίγκας- Πέντε Αστέρων ήταν το πρώτο ΄Εθνος των G7 που υπέγραψε την συμμετοχή του στους Νέους Δρόμους του Μεταξιού ( BRΙ), πυροδοτώντας πλήθος σπινθήρων φόβου στους Ατλαντιστές.

Και τελικά τι είχαμε από την καγκελάριο Μέρκελ, καθώς η ΕΕ αντιμετώπιζε την προοπτική μιας διαδικασίας που οι κυρίαρχες στην Γαλλία δυνάμεις περιγράφουν ως «Σινο-παγκοσμιοποίηση»; Είχαμε «ρεάλ πολιτίκ». Η Μέρκελ τόνισε πως το BRΙ είναι ένα «σημαντικό» πρόγραμμα. «Εμείς, ως Ευρωπαίοι. Επιθυμούμε να διαδραματίσουμε ένα ενεργό μέρος και αυτό πρέπει να οδηγήσει σε κάποιαν αμοιβαιότητα και σε αυτό εξακολουθούμε να διαπληκτιζόμαστε λίγο», πρόσθεσε. « Βλέπουμε το πρόγραμμα σαν μια καλή σύλληψη συνέργειας, αμοιβαίων σχέσεων και αλληλεξάρτησης.»

Η Μέρκελ ουσιαστικά μετέφερε την θέση της ηγεσίας των γερμανικών επιχειρήσεων. Ως εμπορικό Εργοτάξιο, το μέλλον της Γερμανίας εξαρτάται από την πολλαπλασιαστική ανάπτυξη των συναλλαγών της με την Ασία και ειδικότερα με την Κίνα. ΄Ετσι, αντί να δαιμονοποιεί την Ρώμη, το Βερολίνο στην πράξη θα μπει βαθμιαία στον ίδιο δρόμο. Στο κάτω-κάτω, το Ντούισμπουργκ, στην κοιλάδα του Ρουρ, είναι ήδη ο εκ των πραγμάτων τερματικός σταθμός του BRI στην βόρεια Ευρώπη.

Ο Ξι Ζιπίνγκ και οι εταίροι του δεν παρέλειψαν να τονίσουν την πολυεθνικότητα. Δεν μπορούσε να υπάρξει τρανότερος αντίλογος σ το αφήγημα της κυβέρνησης Τραμπ, ότι η Κίνα αποτελεί απειλή και ότι το BRI δεν είναι παρά κινεζική «ματαιοδοξία». Ο Γιούνκερ μάλιστα προσπάθησε να αποφορτίσει την «συστημική» ένταση: «Αντιλαμβανόμαστε ότι στην Κίνα δεν αρέσει η έκφραση «ανταγωνιστές», αλλά είναι φιλοφρόνηση που περιγράφει τις κοινές μας φιλοδοξίες».

Προσθέστε ότι και ο Ξι Ζιπίνγκ αισθάνθηκε την ανάγκη να θυμίσει στους ηγέτες της ΕΕ το εξόφθαλμο: Η Κίνα θα εξακολουθήσει να «ξανοίγεται», όπως κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να πραγματοποιήσει όσα η Ευρώπη έκανε σε όλη την διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης.

Άλλος για ιπτάμενο μετάξι;

Στο επίμαχο μέτωπο του Μακρόν, περισσότερο από Νέους Δρόμους του Μεταξιού, μια ντε φάκτο Νέα Αερογραμμή του Μεταξιού βρέθηκε στην επικαιρότητα.

Κανείς –εκτός από την Μπόινγκ- δεν μπορούσε να διαπραγματεύεται για 30 δισεκατομμύρια ευρώ συν μια κινεζική παραγγελία για την αγορά 300 Αιρμπάς (Airbus). Και αυτό να είναι μόνο η αρχή. To γεγονός ότι το Πεκίνο θα χρησιμοποιήσει την τεχνολογία του Αιρμπάς για να ενισχύσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αεροπορίας του, στα πλαίσια των στόχων του «Made in China 2025», αποτελεί θέμα τελείως άλλου μεγέθους.

Έτσι το Παρίσι μπορεί να μην έγινε, όπως η Ρώμη, ένας επίσημος εταίρος στους Νέους Δρόμους του Μεταξιού -τουλάχιστον όχι ακόμη. Αλλά οι υποσχέσεις είναι αρκετά εύγλωττες, τουλάχιστον σε τρία μέτωπα:

1.- Η έμφαση στην πολυμέρεια/πολυεθνικότητα «ισχυρή και αποτελεσματική». Αυτό δεν είναι ακριβώς από την ρητορική του Τραμπ.

2.- Η κοινή δράση με το Πεκίνο στον τομέα της κλιματικής αλλαγής και της βιοποικιλίας.

3.- ΄Ενας οικονομικός/εμπορικός συνεταιρισμός που σέβεται τα αμοιβαία συμφέροντα. Αυτή είναι, στην πράξη, η επίσημη πολιτική των Νέων Δρόμων Μεταξιού- BRI, από την αρχή, το 2013.

΄Ετσι όταν συγκρίνουμε τις διαφορετικές στρατηγικές Ρώμης και Παρισιού, ο Ξι βγήκε στην πραγματικότητα νικητής σε όλα τα σημεία.

Η Μέρκελ, όπως ήταν προβλέψιμο, πρόσεξε να τηρήσει τις ισορροπίες: «Το τρίγωνο ΕΕ, Κίνας και ΕΕ είναι πολύ σημαντικό. Χωρίς την Ουάσιγκτον δεν θα μπορέσουμε να έχουμε πολυεδρικότητα

Ταυτόχρονα τόνισε ότι ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας «πλήττει την αμερικανικήν οικονομία».

Όσο για την ομάδα Μακρόν, με τον ηγέτη της περίφροντι να ποζάρει ως σωτήρας της ΕΕ εν όψει των εκλογών του Μαΐου στην Ευρωβουλή, δεν μπορούσαν να μην επιτεθούν στην κυβέρνηση της Ρώμης.

Σύμφωνα με έναν ακόλουθο του Μακρόν: « Υπάρχει αυτή η κακή ευρωπαϊκή συνήθεια να έχουμε 28 διαφορετικές πολιτικές, με χώρες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την προσέλκυση επενδύσεων. Πρέπει να μιλούμε με μια φωνή αν θέλουμε να υπάρχουμε. Στο θέμα του 5G ( ηλεκτρονικών δικτύων 5ης Γενεάς ) έχουμε την ίδια θέση, αποφεύγοντας τις 28 διαφορετικές αποφάσεις»*

Το 5G Grand Prix του Μονακό

Πράγμα που μας φέρνει στο Μονακό, όχι αμελητέο στόχο και το οποίο θέλησε να επισκεφτεί ο Ξι Ζιπίνγκ, όπου έτυχε βασιλικής κυριολεκτικά υποδοχής. Το Πριγκιπάτο διψάει να καταπιεί την γοργά διογκούμενη κινεζική τουριστικά αγορά και αυτό εξηγεί γιατί το Μονακό έχει υπογράψει μια συμφωνία με την εταιρεία Ουάουέϊ να είναι η πρώτη χώρα που θα καλύπτεται εξ ολοκλήρου με το δίκτυο 5G πριν το τέλος του 2019.

Το Παρίσι, παρεμπιπτόντως, δεν απέκλεισε την χρήση εξοπλισμού Ουάουέι. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η πόλη που διάλεξε η Ουάουέι (σημ: στόχος παγκόσμιου διωγμού από τον Τραμπ) για την διεθνή αποκάλυψη της νέας εντυπωσιακής σειράς της ,του νέου Σμάρτφον 30 είναι… το Παρίσι.

Φυσικά, για το Πεκίνο, από την άποψη του εμπορίου και των οικονομικών σχέσεων, το Βερολίνο είναι ασύγκριτα σημαντικότερο από το Παρίσι. Αλλά όλοι αυτοί οι τρείς μεγάλοι –Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη- έχουν να παίξουν σημαντικούς ρόλους.

Οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού, όταν, μετά από μισή χιλιετία, ξανασυνδεθούν με την Ιταλία, θα επιταχύνουν την Ευρω-Ασιατική ενοποίηση και, μακροπρόθεσμα, την αύξηση της επιρροής τόσο της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης (EAEU) και της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO).

Οι επιχειρήσεις της ΕΕ, αν όχι οι πολιτικοί Ευρωκράτες, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη δεν αντέχει να γίνει το πεδίο μάχης του 2ου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δεν μπορεί να γίνει όμηρος του κουρελιάσματος του Διεθνούς Δικαίου από την Ουάσιγκτον –με, για παράδειγμα, την ανατίναξη της πυρηνικής συνθήκης με το Ιράν, και την αναγνώριση των κατεχομένων υψωμάτων του Γκολάν ως έδαφος του Ισραήλ- και δεν μπορεί να γίνει θύμα των εμπορικών καπρίτσιων της Ουάσιγκτον.

Δεν είναι περίεργο ότι αργά αλλά σταθερά, η ΕΕ μεταθέτει τις προτεραιότητές της στην Ανατολή, περιλαμβανομένου του συστημικού της ανταγωνιστή.
----------

Σημ. μετφρ: * Η με αστερίσκο, υπογραμμισμένη και τονισμένη δήλωση συνεργάτη του Μακρόν υποδεικνύεται στην προσοχή του αναγνώστη για τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα της, αναφορικά με τον ήδη υιοθετημένο διαχωρισμό των κρατών-μελών της ΕΕ στην τάξη των Δυο Κυρίων και εκείνη των 26 Υπηκόων.                                      



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Στο λεωφορείο αστικής συγκοινωνίας τυχαίνει κάποια φορά είτε να μην προλάβουμε να αποβιβαστούμε είτε να αγνοήσει ο οδηγός τον ήχο στάσης με συνέπεια να κατεβούμε στην επόμενη. Και φυσικά ο εκνευρισμός μας περισσεύει, δικαίως ή αδίκως.

Φανταστείτε πως θα πρέπει να αισθάνθηκαν οι 96 επιβάτες της πτήσης από Λονδίνο που είχαν προορισμό το Ντύσελντορφ της Γερμανίας και προσγειώθηκαν στο Εδιμβούργο της Σκωτίας.

Άκουσαν έκπληκτοι την αεροσυνοδό να τους ανακοινώνει την άφιξη στο αεροδρόμιο του Εδιμβούργου.

Το αεροσκάφος της British airways με Γερμανικό πλήρωμα έκανε ένα .... μικρό λαθάκι.

Το αεροσκάφος και το πλήρωμά του εκτελούσαν υπεργολαβία, που ανέλαβαν με μια διαδικασία γνωστή στην αεροπορική βιομηχανία με τον όρο wet lease («μίσθωση με πλήρωμα»).Τώρα σειρά θα έχουν οι διεκδικήσεις αποζημιώσεων από τους ταλαιπωρημένους επιβάτες.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ανώτερος και πρέπει να του μοιάσουμε. 

Από το 2014, αναμεταδίδεται από το πρώην κρατικό "Κανάλι 5" του BBC, ένα Reality σόου που αναδεικνύει τις «ηρωικές προσπάθειες» των enforcement officers (Δυνάμεις Επιβολής) του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου... να εισβάλουν και να πετάξουν ανθρώπους και προσωπικά αντικείμενα έξω από τα σπίτια οφειλετών!

Τίτλος της ψυχαγωγικής σειράς Can't pay? We'll take it away (Δεν μπορείς να πληρώσεις; Στο παίρνουμε).

Παραθέτουμε στο τέλος τα διαφημιστικά της (trailers), για να το δείτε με τα μάτια σας. Σε αυτά, ο εκφωνητής δίνει το στίγμα της εκπομπής: «Τέλος τα λεφτά; Τέλος και οι δικαιολογίες!»
Έγραψε στο πρώτο video ένας σχολιαστής πως είναι απαράδεκτο να εξακολουθεί να παίζει σειρά η οποία παρουσιάζει ως ψυχαγωγία το να βλέπεις ανθρώπους [πολλοί εκ των οποίων, αν δειτε μερικά επεισόδια, είχαν πράγματι οικονομικά προβλήματα και δεν ήταν λαθρομετανάστες ή εκμεταλλευτές], να χάνουν βιαίως τα σπίτια τους ή τα μέσα μετακίνησής τους. Το σχόλιο αυτό πήρε τα περισσότερα "like". (ΠΑΝΤΟΥ , ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ).

Αυτά, λοιπόν, από το ηνωμένο φραγκολίβαδο της λατρεμένης μας χαμογελαστής βασιλικής οικογένειας. Αυτά, απ΄ τη «ανεξίθρησκη» πολυπολιτισμική χώρα, την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία, που διέδωσε σε όλο τον κόσμο τις ευρωπαϊκές αξίες της αποικιοκρατίας.
Από την προσευχή του Κυρίου "Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών..." περάσαμε στο προτεσταντικό "Όποιος χρωστά πρέπει να πληρώνει". (Στο ενδιάμεσο ο Λούθηρος και οι επίγονοι του σε όλη τη γη φρόντισαν να μεταφράσουν τα "οφειλήματα" με τις λέξεις "αμαρτίες", "παραπτώματα" και άλλες παρόμοιες. Για να ξεχαστεί το επί 15 αιώνες "Κατά τοκιζόντων και δανειστών" του Γρηγορίου Νύσσης).
 
Σήμερα, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως πατριώτες, εθνικιστές,αριστεροί, πολυπολιτισμικοί και οι κάθε είδους ιδεολόγοι δεν τολμούν να ακουμπήσουν αυτή τη βασική αρχή του ευρωπαϊκού πνεύματος: "Όποιος χρωστά, άσχετα από το αν φταίει ή όχι, πρέπει να πληρώνει". Κι ας φταίνε οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί. Κι ας είναι σχεδιασμένη άνωθεν η πολιτική της υπερχρέωσης και της χρεοκοπίας. .

Δεν είμαι χριστιανός, αν αυτοί είναι χριστιανοί. Δεν δηλώνω πατριώτης, αν αυτοί είναι πατριώτες. Δεν έχω ιδεολογία. Έχω ιδέες και είμαι Έλληνας, ορθόδοξος και άνθρωπος. Παράδειγμα μου είναι η αρχαιοελληνική και ελληνοχριστιανική σχέση εκκλησίας. Να αγαπώ τον δυπλανό μου σαν εαυτό μου, να αγαπώ ακόμα και τους εχθρούς μου, να βοηθώ τον διπλανό μου στην ανάγκη του (Και όχι να χαίρομαι και να διασκεδάζω με τα παθήματα του).

- Θέλω το βαυαρικό -αγγλικανικό και ρωμαιοκαθολικό- κατασκεύασμα ΝΠΔΔ "Εκκλησία της Ελλάδος", το οποίο εκπέμπει δοξολογίες και ύμους υπέρ των τραπεζιτών, να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως ήταν πριν υποτάξουν την Ελλάδα οι Βαυαροί, οι Άγγλοι και οι λοιποί "προστάτες" και "δανειστές".
 
- Θέλω απελευθέρωση κράτους και λαού από τη χρεοκρατία. Θέλω το χρήμα να είναι δημόσιο εργαλείο, δημοκρατικά διαχειριζόμενο κι όχι εμπόρευμα στα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών. 

- Θέλω Ανεξαρτησία για την πατρίδα και Ελευθερία για τους ανθρώπους. 
Σ' αυτό το σημείο, θέλουμε να πούμε κάτι στους ραγιαδιστές ψευτοπατριώτες του "άρδην", οι οποίοι χαρακτήρισαν "μαξιμαλιστικό" τον στόχο της Ανεξαρτησίας και στα "θέλω" μας απάντησαν "Είναι η Γεωπολιτική, ηλίθιοι":
Επειδή λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την Γεωπολιτική και τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης και επειδή ξέρουμε ότι το πρόβλημα με το χρήμα - χρέος των τραπεζιτών είναι παγκόσμιο,

- Αγωνιζόμαστε για σμίξιμο και οργάνωση με όσους σε όλο τον κόσμο πλήττονται από την επικυριαρχία του 1% των πλουσίων.

- Επιδιώκουμε σμίξιμο και κοινό αγώνα με όσους πιστεύουν ακόμα στην αληθινή ορθοδοξία και στην επανίδρυση του παγκόσμιου ελληνορθόδοξου έθνους και της δημοκρατίας, φτωχών.

- Θέλουμε ενότητα κι οργάνωση με όσους ακόμα παραμένουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
 
- Επιδιώκουμε τον μοναδικό τρόπο οργάνωσης του λαού που μπορεί να απελευθερώσει πατρίδα και ανθρώπους: 

Εκκλησίες του δήμου , παντού. Κοινότητες ανθρώπων, που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον παντού.

----

To κατεστημένο γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη της εικόνας και πως αυτή μπορεί να διευθετήσει συναισθηματικά τα πλήθη, όσο ημιμαθή και αν είναι αυτά σε ορισμένα ζητήματα. Γι΄ αυτό φροντίζει να ενστερνίζεται ο,τιδήποτε αποκτάει μαζική απήχηση.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Στρατηγός Henri ROURE, Comité Valmy,17 février 2019

[Tο κατωτέρω άρθρο Γάλλου στρατηγού αποκαλύπτει τις πολλές εστίες σαθρότητας στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, που συνεχώς συντομεύουν τον χρόνο επιβίωσης της ανισόρροπης κατασκευής. Εξεικονίζει πρώτα τον ψυχολογικό και πρακτικό διχασμό της «Ένωσης», σε δύο τάξεις «εταίρων» και σε δύο στρατόπεδα (των 2 «κορυφαίων» και των 25 της ακολουθίας). Αποκαλύπτει δεύτερον την σαθρότητα των θεμελίων και αυτού του θεωρούμενου (γάλλο-γερμανικού) πυρήνα της ΕΕ, με την πολιτική ηγεσία του γαλλικού συντελεστή υπό ευρύτατη λαϊκή αμφισβήτηση και την «γερμανοτροπία» της γαλλικής «ελίτ» σε σύγκρουση με το πατριωτικό αίσθημα. Και τρίτον αποκαλύπτει ότι η συνεχώς διευρυνόμενη εξέγερση κατά της δομής, της πολιτικής και του ακραία αντιδημοκρατικού χαρακτήρα του ευρω-ενωσιακού καθεστώτος, προσλαμβάνει συγκρουσιακές μορφές, στα όρια της διακοπής σχέσεων μεταξύ των εταίρων. Φαινόμενα που θα επιταθούν με την προσέγγιση των εκλογών για την Ευρωβουλή και με το αποτέλεσμά τους.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

 παράξενα πράγματα σ’ αυτήν την Ευρώπη που ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας την θέλει όλο και πιο ομοσπονδιακή. ΄Εχω κατά νουν δυο γεγονότα. Το πρώτο είναι η εμπλοκή του Λουίτζι Ντι Μάγιο, αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης, στην υποστήριξη των «κίτρινων γιλέκων». Το δεύτερο αφορά σε αυτή την Συνθήκη του Εξ Λα Σαπέλ, που εκφράζει αυτήν τη λυσσώδη επιθυμία εγκατάλειψης της εθνικής μας κυριαρχίας, μέσω μιας υποταγής στην Γερμανία και που δεν αναφέρεται παρά μόνο στις δυο συμβαλλόμενες χώρες.
Αν καλά κατάλαβα αυτήν το πρόγραμμα, πρόκειται να προχωρήσουμε προς μια συγχώνευση όλων των κρατών που συναπαρτίζουν την ΕΕ, καταργώντας τα σύνορα και προσφέροντας στους πολίτες κάθε χώρας τα ίδια δικαιώματα σε οποιαδήποτε χώρα μέλος αυτής της Ένωσης. Δηλαδή να καθιερώσουμε μιαν ενιαία υπηκοότητα. Ο κ. Ντι Μάγιο, ερχόμενος στην Γαλλία κοντά στα κίτρινα γιλέκα δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από το να εμπνευστεί από αυτή την θέληση της συγχώνευσης και από την διακηρυγμένη θέληση του σημερινού προέδρου της Γαλλίας για την συρρίκνωση των εθνών, που συστηματικά επιδιώκουν οι Βρυξέλλες. Ο άλλος Ιταλός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, επικρίνοντας την στάση της Γαλλίας σε κοινά προβλήματα, όπως η μετανάστευση και χαρακτηρίζοντας τον επικεφαλής του γαλλικού κράτους «κακό πρόεδρο», δεν έκανε, στο κάτω-κάτω, παρά το καθήκον του, ως Ευρωπαίου πολιτικού, αντιτιθέμενος στην σημερινή πολιτική του Παρισιού στα θέματα της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, πολιτική που θεωρεί επικίνδυνη. Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
΄Ετσι η ενέργεια της γαλλικής κυβέρνησης να ανακαλέσει τον πρεσβευτή της από την Ρώμη προκαλεί κατάπληξη. Στην διπλωματία τέτοιας μορφής ενέργεια παραμένει εξαιρετική. Στην ιεραρχία των σοβαρών μέτρων, προηγείται της διακοπής των διπλωματικών σχέσεων. Εάν μια εσωτερική φιλονικία μεταξύ δύο κρατών ιδρυτικών μελών της Κοινής Αγοράς δεν μπορεί να επιλυθεί μεταξύ τους, ούτε από τις Βρυξέλλες, είμαι αναγκασμένος να συμπεράνω ότι η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για ενότητα. Θα πρόσθετα ότι αυτή η κρίση είναι τόσο πιο δυσάρεστη όταν, παραμερίζοντας το ευρωπαϊκό τέρας, η Ιταλία είναι μια χώρα αδελφή, με προφανείς πνευματικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Γαλλία. Οι Ιταλοί πολιτικοί ηγέτες, αν θέλουμε να δούμε την ουσία του μηνύματός τους, δεν εξέφρασαν παρά την απογοήτευσή τους να βλέπουν την Γαλλία να προσηλώνεται σε μια πολιτική που ευνοεί μόνο την Γερμανία.
Πράγματι, από την άλλη πλευρά έχουμε αυτή την πολιτική απέναντι στην Γερμανία που αδιαφορεί για την ύπαρξη των 25 άλλων μελών της ΕΕ. Υπάρχει μια εκπληκτική γερμανοτροπία στις κυβερνήσεις μας. Οι κυβερνητικοί μας υπεύθυνοι δίνουν την εντύπωση πως διακατέχονται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους γείτονές μας, ένα συναίσθημα μειονεξίας που τους κάνει να πιστεύουν πως πρέπει να διαγραφούν τα επακόλουθα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Κυρίως δίνουν την εντύπωση πως θέλουν να κάνουν τα πάντα για να ξεχάσει η Γερμανία ότι η Γαλλία βρισκόταν μαζί με τους νικητές, αφού είχε νικηθεί, υποστεί εισβολή και κατακτηθεί από τον γερμανικό στρατό. Η διεθνής θέση της Γαλλίας τους φαίνεται ανάρμοστη, αποτέλεσμα μόνο της καλής θέλησης των συμμάχων της. Αγνοούν τον Ντεγκωλλικό αγώνα και δεν έχουν απομνημονεύσει παρά την σκοτεινή πτυχή στην ιστορία της χώρας μας. Ας μην λησμονούμε αυτήν την βαριά σε σημασία φράση του στρατάρχη Βίλχελμ Κάϊτελ, όταν μπήκε στην αίθουσα για την υπογραφή της συνθηκολόγησης της Γερμανίας, στις 8Μαίου 1945: «Μπα, και οι Γάλλοι παρόντες;»
Η Συνθήκη του Αιξ Λα Σαπέλ (‘Άαχεν) επικυρώνει αυτή την άποψη. Η Γαλλία θα μπορεί να εκχωρήσει πολλά από τα ατού της, χωρίς η Γερμανία να παραχωρήσει το παραμικρό από ότι συνοψίζει τον χαρακτήρα και την ισχύ της. Αλλά η αξίωση του διαμοιρασμού του πυρηνικού αποτρεπτικού και της μόνιμης έδρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που διατύπωσαν υψηλόβαθμοι υπεύθυνοι της γερμανικής εξουσίας, απόδειξη παταγώδης και εξωφρενική της αλαζονείας των γειτόνων μας, είναι απείρως πιο προσβλητικές από τις όξυνες φράσεις του Ματέο Σαλβίνι.
Αλλά η γαλλική κυβέρνηση δεν εθύμωσε. ΄Εμεινε μάλιστα τόσο ασυγκίνητη ώστε η Συνθήκη του Αιξ Λα Σαπέλ (Άαχεν) προβλέπει ότι οι διπλωματικές υπηρεσίες της Γαλλίας και της Γερμανίας θα εργασθούν από κοινού ώστε η Γερμανία –δεν λέει πως- να εισαχθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ως μόνιμο μέλος. ΄Οσο για την πυρηνική αποτροπή -όργανο συμβολικό της εθνικής κυριαρχίας- γιατί να μην την μοιραστούμε; Με την Γερμανία, ωστόσο, καλύτερα να αποφεύγουμε την λέξη «συνεργάτες».*
Αυτή η συνθήκη ήταν περιττή. Δεν προστατεύει την ειρήνη στην Ευρώπη όπως η Συνθήκη των Ηλυσίων του 1963, που υπέγραψαν ο Ντε Γκωλ και ο Αντενάουερ. Αυτή η ειρήνη είχε οικοδομηθεί από την δημοκρατία και μόνο απειλές από το εξωτερικό της ηπείρου μπορούσαν να την απειλήσουν. Η νέα συνθήκη μπορεί να εξυπηρετεί μόνο την Γερμανία, η οποία ελέγχει την οικονομία και το νόμισμα της Ευρώπης, καθώς προβλέπει μιαν γάλλο-γερμανική οικονομική ζώνη, υποκείμενη σε κοινούς κανόνες και εναρμόνιση του δικαίου των επιχειρήσεων μεταξύ των δύο χωρών. Και προ πάντων, παραμερίζει 25 χώρες, μερικές από τις οποίες θα μπορούσαν να είναι εταίροι, πολύ πιο έντιμοι, της Γαλλίας. Η Γερμανία είναι κυρίαρχος της Ευρώπης. Το να της δώσεις μεγαλύτερη δύναμη μπορεί να οδηγεί στην ηγεμονία και προδίδει μιαν αφέλεια και έλλειψη οξυδέρκειας εκ μέρους αυτών που μας κυβερνούν.
Γνωρίζουμε, χωρίς ποτέ να τολμούμε να το φωνάξουμε, ότι όλες οι σημαντικές θέσεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς έχουν καταληφθεί από Γερμανούς. Οι γενικοί γραμματείς της Κομισιόν όπως και της Ευρωβουλής στο Στρασβούργο είναι Γερμανοί. Οι πρόεδροι του Ελεγκτικού Συνεδρίου, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και ο γενικός διευθυντής του Μηχανισμού Σταθερότητας είναι Γερμανοί. Στο  ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τέσσερεις από τους οκτώ προέδρους ομάδων είναι Γερμανοί. Αρκεί να διαβάσεις το Σπίγκελ ή την Φρανκφούρτερ Τσάϊτουγκ για να μετράς τις γεμάτες κομπασμό δηλώσεις των πολιτικών προσώπων της Γερμανίας.
Η Airbus δεν έχει σχεδόν τίποτε πια γαλλικό, και ότι δεν άρπαξε από την Alsthom η αμερικανική General Electric το καταβρόχθισε η Siemens, χωρίς καμιάν επέμβαση της Κομισιόν. Μερικές από τις γαλλικές βιομηχανίες όπλων έχουν πρόβλημα, επειδή, τα προϊόντα τους εμπεριέχουν γερμανικά εξαρτήματα και το Βερολίνο απαγορεύει κάθε εξαγωγή σε συγκεκριμένο προορισμό, όπως ισχύει για τον πύραυλο αέρος-αέρος METEOR, τον οποίο η Γαλλία δεν μπορεί να πουλήσει στην Σαουδική Αραβία… Θα τολμούσε η Γερμανία να συμπεριφέρεται έτσι πριν δέκα χρόνια; Και θα μπορούσα να πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα.
΄Εχουμε αλλού στην Ευρώπη πραγματικούς φίλους. Μας απευθύνουν ισχυρά μηνύματα. Ωστόσο τους αγνοούμε χάριν μιας ψεύτικης φιλίας. Είναι καιρός η χώρα μας να αλλάξει προσανατολισμούς και οι ηγέτες της να αφομοιώσουν την γαλλική ιστορία στην ολότητά της και όχι μόνο στις αρνητικές της πτυχές. Να την γνωρίζουν και να εμπνέονται από αυτήν είναι στοιχειώδες για όποιους θέλουν να ηγηθούν.


*Σημ. Μετφρ: Η λέξη «συνεργάτες» («collabo»… συντετμημένο γαλλικά) βαρύνεται με το στίγμα από την συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές στον 2ο Π.Π.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
H Μέρκελ Υπερασπίζεται τον Ρωσικό Αγωγό Αερίου 
Από τις Συνεχείς Επιθέσεις της Κυβέρνησης Τραμπ


Από Zero Hedge, 21-2-2019
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο Ντόναλντ Τραμπ αρχίζει να εκνευρίζει την ΄Ανγκελα Μέρκελ, καθώς η Γερμανίδα καγκελάριος αναγκάζεται να αποκρούει επιθέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για τον αξίας 9,5 δις Ευρώ και μήκους 1.220 χιλιομέτρων, υποβρύχιο αγωγό φυσικού αερίου 'Nord Stream 2', μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας, σύμφωνα με το Μπλούμπεργκ.

Αμερικανοί διπλωμάτες πλησίαζαν το τελευταίο δεκαήμερο αξιωματούχους στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες για να τους πείσουν να ενταχτούν στην αντίσταση εναντίον του αγωγού, ενώ η Μέρκελ συζητούσε μια συμφωνία για το σχέδιο με την Γαλλία, έλεγαν οι γνωρίζοντες, κατά το Μπλούμπεργκ.

Τον Ιανουάριο, ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο, Ρίτσαρντ Γκρένελ, έστειλε επιστολές στις γερμανικές εταιρείες που δουλεύουν για το αγωγό, προειδοποιώντας της για «τους σημαντικούς κινδύνους κυρώσεων», εάν δεν εγκατέλειπαν το έργο. Η επιστολή ανέφερε ότι ο αγωγός θα καθιστούσε την Ευρώπη εξαρτημένη από την Μόσχα, αυξάνοντας την απειλή ρωσικών επεμβάσεων.

Επικεφαλής του προγράμματος Nord Stream 2 είναι ο Γερμανός πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, που είναι επίσης σύμβουλος της τράπεζας Ρότσιλντ.


Το περασμένο Σάββατο, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς συνέστησε στα μέλη της ΕΕ να απορρίψουν τον υποβρύχιο αγωγό, μιλώντας παρουσία της Μέρκελ και άλλων διεθνών ηγετών, στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου.

Η Μέρκελ αντεπιτίθεται

Γερμανίδα καγκελάριος χρησιμοποίησε σκληρές εκφράσεις για την κυβέρνηση Τραμπ, μιλώντας με πάθος προς τους συμμετέχοντες στην Διάσκεψη Ασφαλείας, υπερασπιζόμενη την πολυμερή διεθνή τάξη «που αμφισβητεί ο Τραμπ» και αποσπώντας τις επευφημίες όρθιων των μελών ενός ακροατηρίου γεμάτου προέδρους, πρωθυπουργούς και ανώτερους στρατιωτικούς αξιωματούχους.

Σε μήνυμά του στο Τουίτερ ο Καρλ Μπιλτ εσχολίασε: «Η Μέρκελ ήταν φωτιά. Ο λόγος της είχε δύναμη και πεποίθηση, όσο ποτέ άλλοτε. Μια δυναμική παρουσίαση των διεθνών προβλημάτων και ισχυρή συνηγορία υπέρ των συνεργασιών και του πολυκεντρισμού.»

Η Μέρκελ ήταν προφανώς ευχαριστημένη με την ανταπόκριση στην ομιλία της, σύμφωνα με τον εκπρόσωπό της Στέφεν Σάιμπερτ, ο οποίος πρόσθεσε ότι η καγκελάριος είχε «στην συνέχεια μερικές πολύ καλές συνομιλίες», με συμμάχους από άλλα έθνη.

Οι επικρίσεις του Τραμπ κατά της Γερμανίας, ότι εξαρτάται από το ρωσικό αέριο δεν είναι κάτι καινούργιο. Τον Ιούλιο στηλίτευε την Γερμανία, ότι «είναι υποχείρια της Ρωσίας, αφού από αυτήν προμηθεύεται τόση από την ενέργεια που χρειάζεται.»

Διμερές πρόγευμα του Τραμπ με τον Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες

«Είναι πολύ θλιβερό όταν η Γερμανία πηγαίνει και κάνει μια τεράστια συμφωνία για αέριο με την Ρωσία όταν εμείς είμαστε για να την φυλάμε από την Ρωσία και αυτή πηγαίνει και πληρώνει δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο στην Ρωσία», είπε ο Τραμπ, πριν να συναντηθεί με τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλντεμπεργκ.


Και η εγκατάσταση του αγωγού πλησιάζει στην ολοκλήρωση

Οι επικρίσεις του Τραμπ απείλησαν να φέρουν την Μέρκελ σε απομόνωση μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων της, όπου κάποιοι ηγέτες εξέφρασαν ανησυχία για την αυξανόμενη εξάρτησή τους από την Ρωσία, όσο και για τους κινδύνους υπονόμευσης της Ουκρανίας, η οποία κερδίζει 2 δις δολάρια τον χρόνο από τέλη διέλευσης του ρωσικού αερίου από προηγούμενο αγωγό.

Η αμερικανική επίθεση φάνηκε να κερδίζει έδαφος στις 6 Φεβρουαρίου, όταν δημοσίευμα της Σουντώϋτσε Τσάϊτουγκ ανέφερε ότι η Γαλλία θα αντιταχτεί στην Γερμανία και θα ψηφίσει κανονισμούς τη ΕΕ που εγείρουν εμπόδια τον αγωγό. Αυτό προκάλεσε έναν οργασμό συνομιλιών, που κατέληξαν σε μιαν γερμανό-γαλλική συμφωνία στις 8/2, που «νέρωνε» τους περιορισμούς στη Οδηγία της Ε.Ε.

Σε ερώτηση Ουκρανού βουλευτή το Σάββατο, η Μέρκελ υποσχέθηκε ότι ο αγωγός στην Βαλτική δεν θα υπονομεύσει την θέση της Ουκρανίας ως χώρας διέλευσης φυσικού αερίου.

« Συνειδητά να αποκλείσουμε την Ρωσία από τον πολιτικό στίβο, νομίζω ότι αυτό είναι επίσης λάθος», είπε η Μέρκελ για το πρόγραμμα του οποίου ηγείται Γερμανός πρώην καγκελάριος. « Η διακοπή κάθε σχέσεως με την Ρωσία δεν μπορεί να είναι προς το γεωπολιτικό συμφέρον της Ευρώπης.»



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Finian Cunningham via The Strategic Culture ,ZeroHedge,30-1-19

[Το κατωτέρω άρθρο βρετανού δημοσιογράφου, που επί δεκαετίες διέπρεψε ως ανταποκριτής και σχολιαστής μεγάλων βρετανικών και αμερικανικών εφημερίδων -όσο αυτές υπηρετούσαν το λειτούργημα της λαϊκής ενημέρωσης και όχι τους στόχους δισεκατομμυριούχων σφετεριστών της-  παρέχει έναν μεγάλο, περιεκτικό, ρεαλιστικό, συναρπαστικό πίνακα της κατάστασης των θεμελίων του οικοδομήματος της «Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης», της  ευστάθειας των πυλώνων του  και του προσδόκιμου επιβίωσής του.                             Χρησιμότατη προσφορά για την έγκαιρη γνώση -ή αφύπνιση- των πολιτών της ηπείρου, είναι ωστόσο αυστηρώς ακατάλληλη δι’ ανηλίκους  και (για λόγους υγείας) για πορφυρογέννητους  ιππότες  των ταγμάτων Ρότσιλντ, Σόρος και Σια,  υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας, από την μάστιγα των «λαϊκιστών», των αντιδραστικών νοσταλγών του έθνους/κράτους και των εμπρηστών της παγκοσμιοποίησης. Επειδή, ιδού τι γράφει:]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ και ο Γάλλος  Πρόεδρος Μακρόν υπέγραψαν προ ημερών μια νέα γάλλο-γερμανική συνθήκη, στην ιστορική πόλη του Άαχεν, παρουσία πρωθυπουργών, του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, με τελετουργία και ρητορική μεγάλου ιστορικού γεγονότος.
 
Αλλά στις σκέψεις τους πρέπει να εβάρυναν τα βασανιστικά πολιτικά προβλήματα που κοχλάζουν στις αντίστοιχες  πατρίδες τους, όπως και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και σε  διεθνή κλίμακα.
Εάν η τοποθεσία της πόλης του Άαχεν, κέντρου της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου στον 9ο Αιώνα, επελέγη σαν σύμβολο ενότητας, μπορεί  όμως θαυμάσια να εμπνέει και την εικόνα της αποσύνθεσης. ΄Ολες, άλλωστε, οι αυτοκρατορίες καταλήγουν στην διάλυση. Γιατί η υπερεθνική ΕΕ θα διέφευγε αυτήν την μοιραία κατάληξη;
Η γάλλο-γερμανική  συνθήκη που υπέγραψαν οι Μέρκελ και Μακρόν θεωρείται περισσότερο  ως  μια  επινόηση δημοσίων σχέσεων παρά  ως εξέλιξη με ουσιαστικό περιεχόμενο.
Καταρχήν, υπάρχει ήδη μια συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών. Η Συνθήκη των Ηλυσίων, που υπεγράφη το 1963 από τον Σαρλ Ντε Γκωλ και  τον Κόνραντ Αντενάουερ και θεωρείται ως ένας ιστορικός σταθμός μεταπολεμικής συμφιλίωσης μεταξύ δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, που άνοιξε τον δρόμο για την σύγχρονη Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Αρκετοί παρατηρητές αμφισβήτησαν την χρησιμότητα  σύναψης νέας συνθήκης από τους Μακρόν και Μέρκελ. Ο Γάλλος ιστορικός Marion Gaillard  είπε στον σταθμό France 24 πως μοιάζει ένα ζευγάρι γερόντων που ξαναπαντρεύεται.

Η νέα συνθήκη αποβλέπει στην στενότερη γάλλο-γερμανική συνεργασία στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας, της ασφάλειας, της οικονομικής πολιτικής και στην ενίσχυση του ευρύτερου ευρω-ενωσιακού σχεδίου. Φιλοδοξεί «να καταστήσει την ΕΕ ικανή να δρα ανεξάρτητα.»*
Την επομένη της υπογραφής, Η ΄Ανγκελα Μέρκελ, είπε στο Οικονομικό Συνέδριο του Νταβός ότι η νέα γάλλο-γερμανική συνθήκη είναι ένα πραγματικό βήμα προς την δημιουργία Ευρωπαϊκού Στρατού.

Η φιλοδοξία να αποκτήσει η Ευρώπη ανεξαρτησία στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα είναι προφανώς η αντίδραση στις αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι οποίες ανέκυψαν ανοίκεια  αφ’ ότου ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε Πρόεδρος.

Η επιτίμηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, και ιδιαίτερα της γερμανικής από τον Τραμπ, για το εμπόριο, την εξωτερική πολιτική και τις δαπάνες στο ΝΑΤΟ, ώθησε το Βερολίνο και το Παρίσι να συνενώσουν τις δυνάμεις τους σε κάποια προσπάθεια να περισώσουν ίσως κάποιο γόητρο, και να μήνφαίνονται απλά ανδρείκελα της Ουάσιγκτον.

Ωστόσο οι οιωνοί δεν είναι αίσιοι. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις  συνεχίζουν να ακολουθούν δουλικά την γραμμή  της Ουάσιγκτον με την υιοθέτηση εχθρικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Επίσης, την περασμένη βδομάδα, ήταν επαίσχυντο το θέαμα της Ε.Ε. να συνοδεύει πειθήνια την Ουάσιγκτον στην απροκάλυπτη  πραξικοπηματική επιχείρηση κατά της Βενεζουέλας. Τέτοιο δείγμα θέλησης για ανεξαρτησία !
                                                                                                                            Οι Μέρκελ και Μακρόν  έχουν όμως κυρίως να νοιάζονται για τις αυξανόμενες φουρτούνες στο εσωτερικό μέτωπο της Ε.Ε.

Οι δύο ηγέτες θρηνολόγησαν για την άνοδο του «λαϊκισμού και του εθνικισμού» ως αρνητικών δυνάμεων, που υπονομεύουν και θρυμματίζουν το ευρωπαϊκό  οικοδόμημα των 28 κρατών. Με την υπογραφή της συνθήκης στο Άαχεν απέβλεπαν έτσι να «εμπνεύσουν ενότητα» και «συνοχή».
                                                                                          
Και εδώ πάλι. Η προσπάθειά τους μοιάζει περισσότερο πομπώδες  θέαμα για εντυπωσιασμό παρά  γεγονός υποσχόμενο πρακτικό αποτέλεσμα.
 Ενώ ο Μακρόν σέρβιρε το τσάι στην Μέρκελ και αντάλλαζαν γλυκοκουβέντες στο Άαχεν, και οι δυο χώρες τους σείονταν από κοινωνική αναταραχή, από λόγους οικονομικής απόγνωσης και ανεξέλεγκτης  μεταναστευτικής εισροής. Και οι δυο τους έχουν υποστεί σοβαρή καθίζηση πολιτικού κύρους. Είναι φιγούρες εξασθενημένες στα μάτια των πολιτών τους, αντίθετα με τους συμβαλλόμενους της συνθήκης του 1963, Ντε Γκωλ και Αντενάουερ, που απολάμβαναν του γενικού σεβασμού ως  εθνικοί ηγέτες.

Ο Μακρόν της Γαλλίας, ειδικώτερα,  συγκεντρώνει την απέχθεια ολοένα περισσότερων Γάλλων πολιτών. Οι διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, που περισφίγγουν την Γαλλία επί σχεδόν τρείς μήνες, αξιώνουν την παραίτησή του και τον χαρακτηρίζουν «πρόεδρο των βαθύπλουτων».
Η Μέρκελ είναι  επίσης μιας σκιά της  πρώην «Σιδηράς Καγκελαρίου», όπως την έβλεπαν κάποτε. Στο τελευταίο στάδιο της θητείας της, αναμένεται να αποχωρήσει με την φήμη της  κουρελιασμένη από την  διογκούμενη οικονομική ανέχεια και  την άνοδο του  αντιμεταναστευτικού κινήματος, του ευρωσκεπτικισμού και του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία.                                                                                                               

Η πολιτική «ανοικτών θυρών», που επέβαλε η Μέρκελ στο μεταναστευτικό, λειτούργησε σαν μπούμερανγκ σε βάρος του κέντρο-δεξιού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος . Η υπογραφή της γάλλο-γερμανικής συνθήκης προ ημερών εμφανίζεται έτσι σαν μια κούφια απόπειρα των δυο πρωταγωνιστών να περιβληθούν κάποιο  ένδυμα κύρους, απέναντι στην ογκούμενη κατακραυγή και το μίσος των ψηφοφόρων. Ωστόσο, αντί άλλου αποτελέσματος, η επιχείρηση του Άαχεν κατάφερε να επισύρει ακόμη μεγαλύτερη λαϊκή καταφρόνηση.

΄Οσον αφορά την «έμπνευση ενότητας», από τον Μακρόν και την Μέρκελ στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι θεαματικές τελετουργίες τους στο Άαχεν συγκρούονται με την αγανάκτηση και αποστροφή, που υπάρχει  σε όλη την Ευρώπη, γι’ αυτό που οι πολίτες βλέπουν σαν στάση υπεροπτικής αδιαφορίας του ευρωπαϊκού κατεστημένου, του οποίου οι νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές σωρεύουν αμετανόητα την κοινωνική δυστυχία.

Ο Μακρόν χαρακτηρίζει τον λεγόμενο «λαϊκισμό» ως απεχθή μάστιγα που επέπεσε σε μιαν υποτίθεται πάναγνη Ευρώπη. Χαρακτήρισε μάλιστα την «λαϊκίστικη» πολιτική σαν «λέπρα», που κατατρώγει το πολιτικό σώμα της Ε Ε. Αυτοί οι ανακτορικού  ύφους χαρακτηρισμοί του κρίνονται ως επιθέσεις εναντίον των κυβερνήσεων της Ιταλίας και της Ουγγαρίας.
Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι έχει καταστεί κάρφος στο πλευρό του Μακρόν. Πρόσφατα δήλωσε για τον Γάλλο πρόεδρο πως είναι «όλο λόγια και  μηδενικό έργο» και πρόσθεσε πως ελπίζει οι Γάλλοι να ξεφορτωθούν γρήγορα τον τραγικό Μακρόν.

Kαι ο  Λουίτζι Ντι Μάγιο, δεύτερος αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, έδωσε μια φραστική κλωτσιά στις φαντασιώσεις του Γάλλου προέδρου την περασμένη εβδομάδα. Κατήγγειλε την Γαλλία πως εκμεταλλεύεται την Αφρική «με τις οικονομικές πολιτικές  που εφαρμόζει στις πρώην αποικίες της και με τον τρόπο αυτό - ισχυρίστηκε ο Ντι Μάγιο- οι γαλλικές κυβερνήσεις  προκαλούν την μετανάστευση στην Ευρώπη.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ιταλία είναι μια από τις ιδρυτικές χώρες της Ε Ε  -με την Γαλλία και την Γερμανία- η κλιμακούμενη οξύτητα των διαπληκτισμών δείχνει  την σοβαρότητα των ρηγμάτων στην «Ένωση».

Πανικό πρέπει να προκαλεί στους  Ευρώφιλους, όπως ο Μακρόν και η Μέρκελ, ότι τόσα κόμματα σε όλη την Ευρώπη έχουν συνταχτεί με την απόφαση της Βρετανίας για έξοδο από την Ε Ε , παρά το χάος που έχουν προκαλέσει οι  Βρετανοί γύρω από  την αποχώρησή τους.


Αυτό που η Μέρκελ και ο Μακρόν και άλλοι του Ευρωσυστήματος δεν φαίνονται ικανοί να αντιληφθούν είναι ότι ο «λαϊκισμός» είναι απλά μια δημοκρατική εξέγερση εναντίον του  ιερού -γι’ αυτούς- κανόνα  ότι η οικονομική πολιτική πρέπει να ικανοποιεί τις μεγάλες τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ ο απλός κόσμος πρέπει να υφίσταται την φτώχια, τους χαμηλούς μισθούς, τις ανερχόμενες τιμές, την απρόσιτη στέγη και τις συνεχώς  χειρότερες δημόσιες υπηρεσίες.

 Με άλλα λόγια, οι όμοιοι της Μέρκελ και του Μακρόν είναι οι ίδιοι δημιουργοί  του εφιάλτη τους, της λαϊκής οργής και των αποτυχιών τους,  με την εφαρμογή χρεωκοπημένων καπιταλιστικών  πολιτικών.

Στη διάσκεψη του Νταβός, των  διευθυντών επιχειρήσεων, ο Ιταλός πρωθυπουργός Γκιουζέπε Κόντε, στιγμάτισε τις οικονομικές πολιτικές της Ε Ε, καταγγέλλοντας ότι «σπέρνουν απελπισία και δυσφορία από άκρου σε άκρο της Ευρώπης». Και πρόσθεσε: «Μας λένε εξτρεμιστές επειδή θέλουμε να δώσουμε την εξουσία πίσω στον λαό.»

Η Γάλλο-Γερμανική Συνθήκη, που υπογράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου είναι ένα άχρηστο τσιρότο για να καλύψει τις ρωγμές μιας  κατακερματιζόμενης  Ευρώπης. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η Ευρώπη να ανοικοδομηθεί, με ένα οικονομικό /πολιτικό σύστημα γνήσια δημοκρατικό, στην υπηρεσία αντιμετώπισης των αναγκών των απλών ανθρώπων. Και να δημιουργηθεί μια Ευρώπη πραγματικά ανεξάρτητη από τις πολεμικές επιχειρήσεις  της Ουάσιγκτον και την ψυχρο-πολεμική ιδεοληψία της εναντίον της Ρωσίας.


*Σημείωση: Στην Γαλλία ο Μακρόν καταγγέλθηκε, ότι με αυτή την Συνθήκη  1) υποτάσσει την Γαλλία σε γερμανική ηγεσία,2) παραδίδει και από τα υπολείμματα της εθνικής κυριαρχίας που άφησε στην Γαλλία η Ε Ε και 3) ότι ξεπούλησε την επαρχία της Λωρραίνης στους Γερμανούς, με την καθιέρωση μεικτού διοικητικού καθεστώτος και διγλωσσίας σε παραμεθόριες επαρχίες.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Colonel Jacques Hogard , Geo Strategy, R.Insider, 7-1-19

 [Είναι ο τίτλος του βιβλίου του Διοικητή των Γαλλικών Ειδικών Δυνάμεων στην Γιουγκοσλαβία, κατά την εκστρατεία του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας το 1999. Την προσωπική μαρτυρία του για όσα συνέβησαν τότε εναντίον μιας παλαιάς συμμάχου της Γαλλίας συνώψισε σε πρόσφατη ομιλία του στα πλαίσια του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, με πρόσκληση του Κέντρου Γεωστρατηγικών Μελετών του Βελιγραδίου, που δημοσιεύεται με τίτλο « Η Ευρώπη πέθανε όταν το ΝΑΤΟ παράνομα ξερίζωσε την καρδιά της Σερβίας». Υπενθυμίζουμε ότι και ο τότε αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Γαλλίας, στρατηγός Γκαλουά, είχε προ του θανάτου του, προ τριετίας, προβεί σε αποκαλυπτική συνέντευξη/εξομολόγηση, στην οποία καταδίκαζε το «σφάλμα» της γαλλική συμμετοχής στο έγκλημα, που συνέβη επί προεδρίας του βραβευμένου από τον Πεταίν, «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν. Την θρυαλλίδα για το ολοκαύτωμα της Γιουγκοσλαβίας έθεσε βέβαια ο γερμανικός εγκέφαλος, με την υποκίνηση ανεξαρτητοποίησης της Κροατίας.                  Η μαρτυρία του συνταγματάρχη Ζακ Ογκάρντ παρουσιάζει επίκαιρο ενδιαφέρον με τα εξελισσόμενα μαγειρέματα μεταξύ ΝΑΤΟ-Ράμα-Χαραντινάϊ- Ζάεφ-Μέρκελ και Σία… Ιδού τι είπε:]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

«Ως ανώτερος Γάλλος αξιωματικός υπηρέτησα στην «Μακεδονία» και έπειτα στο Κόσσοβο, το πρώτο εξάμηνο του 1999. Όταν μετατέθηκα στην διοίκηση των ειδικών δυνάμεων, τοποθετήθηκα επικεφαλής της ομάδας ειδικών δυνάμεων που επενέβη πριν την γαλλική ταξιαρχία της δύναμης ΚFOR του ΝΑΤΟ.
Όταν μιλάμε για το Κοσσυφοπέδιο, το πλήρες όνομα είναι Κόσσοβο-Μετόχια και δεν μπορείς να αγνοείς το παρελθόν αυτής της περιοχής, το απώτερο παρελθόν, την πολιτισμική και θρησκευτική ιστορία, την ιστορία της Σερβικής και Ορθόδοξης ταυτότητας, πάντοτε παρούσας σε αμέτρητα και πολύ παλαιά μνημεία, εκκλησίες, σερβικά μοναστήρια, που συναντάς σε όλη την επαρχία, αλλά επίσης και στο πρόσφατο παρελθόν της περιοχής  και ιδιαίτερα στα γεγονότα της δεκαετίας 1990, που αποκορυφώθηκαν το 1999, με τον πόλεμο που επιβλήθηκε στην Σερβία, με την υποστήριξη του  ΝΑΤΟ και της  Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στους Αλβανούς  του Ου Τσε Κα . Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν που βρέθηκα και εγώ στο Κόσσοβο, επικεφαλής γαλλικών ειδικών δυνάμεων, υπό βρετανική διοίκηση.

Αυτό που με εντυπωσίασε στο Κόσσοβο το 1999 ήταν, πρώτα από όλα, η πολύ μεγάλη ψευδόλογη πληροφόρηση που προηγήθηκε και δικαιολόγησε την επιδρομή του ΝΑΤΟ. ΄Ηταν πράγματι η λέξη «γενοκτονία», που εξεστόμισε ο Αμερικανός πρόεδρος Κλίντον
και εξειδίκευσε η υπουργός του των Εξωτερικών Μαντλέν Ωλμπράϊτ – η οποία ανήγγειλε και τον μοιραίο και ψεύτικο αριθμό «100 χιλιάδες νεκροί» στο Κόσσοβο- που  υποτίθεται κίνησε την επίθεση του  ΝΑΤΟ στην Σερβία, τον Μάρτιο του 1999, μετά τις απαράδεκτες απαιτήσεις που διατύπωσαν οι σύμμαχοι στους Σέρβους, στην διάσκεψη στο Ραμπουγιέ, οι οποίες τους ανάγκασαν να απορρίψουν τους όρους (υποδούλωσης) που τους έθεταν.
 Αλλά, όπως αποδείχτηκε μετά τον πόλεμο του 1999, ο αριθμός των θυμάτων κάθε προέλευσης, όλων των εθνικών ομάδων, στρατιωτικών και αμάχων, ήταν μικρότερος από 6.000. Που είναι μεγάλος φυσικά, αλλά που καμιά σχέση δεν έχει με «γενοκτονία».
Το δεύτερο που με εντυπωσίασε ήταν η δυσαναλογία των στρατιωτικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν από τον συμμαχικό συνασπισμό εναντίον της μικρής Σερβίας. Ειδικότερα θυμάμαι τους μαζικούς και ατέλειωτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ο οποίοι προκάλεσαν πάρα πολλά θύματα, για να μην αναφέρουμε τα φυσικά και ψυχικά τραύματα.


΄Ηταν φανερό ότι σκοπός ήταν η  βίαιη αποκοπή της Σερβίας από την επαρχία της του Κοσσόβου, θα μπορούσε να πει κανείς ο ακρωτηριασμός της χώρας από μια από τις σημαντικότερες εδαφικές εκτάσεις της. Και όχι οποιασδήποτε, επειδή ενώ το Κόσσοβο-Μετόχια κατοικείται σήμερα κυρίως  από Αλβανούς, αυτό δεν ήταν πάντοτε έτσι. Η επαρχία αυτή παραμένει πάντοτε για τους Σέρβους ο ιστορικός, πνευματικός και πολιτιστικός πυρήνας της εθνικής τους ταυτότητας.
Η απόφαση 1244 των Ηνωμένων Εθνών του 1999, ( που δεν ανατράπηκε ποτέ και ισχύει πάντοτε) επέτρεψε μεν έναν «ντε φάκτο» διαχωρισμό, μιαν ξεχωριστή διοίκηση για μιαν απροσδιόριστη περίοδο, αλλά σαφώς θυμίζοντας την συμμετοχή του Κοσσόβου στην Σερβική Δημοκρατία. Παρά ταύτα, ο στόχος είχε επιτευχθεί και μετά τους διωγμούς των Σέρβων του 2004, που απέβλεπαν να συνεχίσουν και να επιταχύνουν την εθνοκάθαρση, το σενάριο που εφαρμόστηκε το 2008 απέβλεπε στην πραγματοποίηση  του στόχου που είχε θέσει η αλβανική εξέγερση του Ου Τσε Κα με την συνενοχή του ΝΑΤΟ: Την μονομερή ανακήρυξη «ανεξαρτησίας», της λεγόμενης «Δημοκρατίας του Κοσσόβου».
Το νέο «κράτος» γεννήθηκε έτσι από έναν άδικο  πόλεμο, που προκλήθηκε στην  ευρωπαϊκή ήπειρο εναντίον ενός ευρωπαϊκού κράτους  από  άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ελεγχόμενα εξ αποστάσεως από τις ΗΠΑ, για να «τιμωρήσουν» την Σερβία επειδή θέλησε να διατηρήσει την κυριαρχία της και την εδαφική της ακεραιότητα, αγωνιζόμενη εναντίον μιας ένοπλης εξέγερσης σε μιαν επαρχία της.
Τι θα λέγαμε αύριο στην Γαλλία εάν η περιφέρεια του Seine Saint Denis, που τώρα κατοικείται από Βόρειο-Αφρικανούς, αποφάσιζε να ανακηρυχτεί σε «ανεξάρτητη δημοκρατία»;
Αυτό είναι βασικά το πρόβλημα του Κοσσόβου.
Αυτή η επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας για το Κόσσοβο το 1999 αποτελεί μιαν παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, μια παραβίαση του σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών, μια καταπάτηση του απαραβίαστου των συνόρων.
Και αυτό το κράτος μαριονέτα  -χωρίς φανερούς πόρους- μη βιώσιμο καθεαυτό- είναι τώρα μια εστία ισχυρών εντάσεων στα Βαλκάνια. Το βλέπουμε κάθε μέρα, η σχεδόν.
Τα Ηνωμένα Έθνη δεν αναγνωρίζουν την λεγόμενη « Δημοκρατία του Κοσσόβου», η οποία δεν αναγνωρίζεται ακόμη από μεγάλο αριθμό κρατών στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ευρωπαϊκών κρατών, μελών της ΕΕ. Και σχεδόν 10 κράτη που είχαν αναγνωρίσει την  λεγόμενη «Δημοκρατία του Κοσσόβου» τελικά ακύρωσαν την αναγνώρισή της.
Η  απόφαση 1244 των Ηνωμένων Εθνών, η οποία υπενθύμιζε τις βασικές αρχές  της αναπαλλοτρίωτης  ιδιότητας του Κοσσόβου  ως  εδάφους της Δημοκρατίας της Σερβίας, κληρονόμου της Ομοσπονδιακής  Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και  της εντολής αφοπλισμού του Ου Τσε Κα, βιάσθηκε έτσι δύο φορές:
Πρώτα με την μονομερή ανακήρυξη «ανεξαρτησίας» των Αλβανών ανταρτών του Ου Τσε Κα. Και τώρα με την ενέργειά τους να μετατρέψουν την τοπική αστυνομική δύναμή τους σε πραγματικό στρατό. Αυτό το απαγορεύει αυστηρά η πάντοτε ισχύουσα απόφαση 1244 του ΟΗΕ.
Σήμερα οι αρχές του Κοσσόβου εφαρμόζουν μιαν ύπουλη πολιτική διωγμού σε βάρος των μειονοτήτων, Σερβικής, Ρομά και Γκοράνι, ιδιαίτερα εχθρική κατά της διατήρησης ορθοδόξων μοναστηριών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Σε καθημερινή βάση  είναι μαρτύριο να είσαι Σέρβος, Ρομά ή Γκοράνι στην επαρχία του Κοσμέτ σήμερα. Κάθε είδους διωγμοί, ενοχλήσεις, αρπαγές και φυσική βία απειλούνται ανά κάθε στιγμή.
Το είδαμε πολλές φορές τελευταία, όπως κατά την επίσκεψη του Σέρβου επίσημου απεσταλμένου Μάρκο Τζούριτς, ο οποίος συνελήφθη αυθαίρετα από την κοσοβάρικη αστυνομία, κατά την επίσκεψη του σε σερβική κοινότητα, όπως και με την σύλληψη του Γάλλου  Αρνώ Γκουγιόν, προέδρου της γαλλικής ΜΚΟ «Αλληλεγγύη Κοσσόβου» και το ξαναείδαμε προ ημερών με την βίαιη επίθεση, ξημερώματα, της ίδιας «αστυνομίας», εναντίον Σέρβων κατοίκων της Κόσσοβκα Μιτρόβιτσα, των οποίων η τύχη αγνοείται μέχρι σήμερα. Και επιπλέον, οι αρχές του Κοσσόβου εισήγαγαν τελευταία υψηλούς φόρους σε όλα τα εισαγόμενα από την κεντρική Σερβία προϊόντα, ακόμη και φάρμακα και τρόφιμα, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή πολλών Σέρβων στην επαρχία.
Είναι ολοφάνερο ότι η καλούμενη «Δημοκρατία του Κοσσόβου» είναι κάθε άλλο παρά ένα κράτος δικαίου, η δημοκρατικό κράτος, όπου τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι σεβαστά.
Το γεγονός ότι αυτό το «κράτος-μαριονέτα» συντηρείται με μεγάλα ποσά δημοσίου χρήματος από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι για μένα αιτία ντροπής και αγανάκτησης. Και αληθινά, βλέποντας τον «πρόεδρο» του Κοσσόβου να γίνεται αντικείμενο επίσημης υποδοχής στο Παρίσι, στις τελετές της εκατονταετηρίδας της νίκης του 1918, ήταν λόγος ντροπής για μένα, εγγονό δυο Γάλλων αξιωματικών βαριά πληγωμένων στον Μεγάλο Πόλεμο και μικρανεψιό ενός νέου αξιωματικού που σκοτώθηκε το 1917 στα βόρεια τη Μακεδονίας.
Επιπλέον, έμαθα προχθές ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός ΄Εντι Ράμα παρουσίασε, σε μια συγκέντρωση των κυβερνήσεων της Αλβανίας και του Κοσσόβου στο Πετς την ιδέα ενός «εθνικού σχεδίου ενώσεως της Αλβανίας και του Κοσσόβου». Ο ΄Εντι Ράμα προσκάλεσε τον πρωθυπουργό του Κοσσόβου Ραμούς Χαραντινάι να αρχίσει  την κατάστρωση μιας «κοινής στρατηγικής για την ενοποίηση των Αλβανών μέχρι το 2025». Πάμε για την πραγματοποίηση του παλαιού ονείρου του Πρίζρεν;
Σε κάθε περίπτωση, εγώ προσωπικά ποτέ δεν πίστεψα ότι η «Δημοκρατία του Κοσσόβου» θα έχει μέλλον. Το είπα και το έχω γράψει: Αυτό το κράτος μαριονέτα δεν έχει άλλη διέξοδο, παρά να επανενταχτεί  στην Πατρίδα, Σερβία, ή να συγχωνευτεί με την Αλβανία. Αλλά το δεύτερο θα αποτελούσε μια τόσο  άνομη και απίστευτη  -πραγματική γκανγκστερική αρπαγή (hold-up)- που θα μπορούσε  να γίνει, από τις μαφιόζικες συμμορίες του Κοσσόβου, μόνο με τις ευλογίες των διεθνών οργανισμών. Εάν συμβεί αυτό, τότε θα είναι η αρχή μιας περιόδου μεγάλης αναταραχής σε όλα τα Βαλκάνια.
Εμείς οι Γάλλοι είδαμε τι έγινε το 1871 με την προσάρτηση της Αλσατίας-Λορένης από την Γερμανία. Χρειάστηκαν πενήντα χρόνια, έπειτα ένας πόλεμος και εκατομμύρια νεκρών, για να επιστρέψουν τελικά αυτές οι επαρχίες στην Γαλλία, την πατρίδα τους. Το ίδιο θα γίνει τελικά με το Κόσσοβο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να αποφύγουμε μιαν νέα ανάφλεξη της περιοχής, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στα θεμελιώδη, που η απόφαση 1244 του ΟΗΕ εκφράζει πολύ καλά με τον τρόπο της.
Το Κόσσοβο-Μετόχια αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Δημοκρατίας της Σερβίας. Το να έχει καθεστώς αυτονομίας είναι απολύτως νοητό, αλλά με σεβασμό της κυριαρχίας του σερβικού κράτους. Το οποίο πρέπει να αποκατασταθεί και η Ε.Ε. θα κερδίσει  σε ανάστημα, βοηθώντας το με όλη την επιρροή της. Αυτό είναι ο μόνος πραγματικός τρόπος να εγγυηθεί μια δίκαιη και ανθεκτική ειρήνη στις μέλλουσες γενεές αυτού του κομματιού της Ευρώπης.

Τέλος, πρέπει να προσθέσω ότι η συμφιλίωση μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων που κατοικούν στο Κόσσοβο θα καταστεί δυνατή μόνο εάν όλη η αλήθεια της ιστορίας αποκατασταθεί και οι ευθύνες του καθενός καταμερισθούν ακριβοδίκαια. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι αναγκαίο, η δικαστική έρευνα που άρχισε το 2013 μέσα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση για τα εγκλήματα πολέμου του Ου Τσε Κα και ειδικώτερα το αποτρόπαιο εμπόριο οργάνων, που κατήγγειλε η Έκθεση Dick Marti -και η οποία δικαστική έρευνα αναμενόταν να καταλήξει σε συμπεράσματα το  2015- θα πρέπει να αναδραστηριοποιηθεί και να ολοκληρωθεί.*                                                                              
Επειδή διακυβεύεται η αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)