Ακτιβιστής: Ευρώπη

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ευρώπη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Ευρώπη είναι λοιπόν ο μέγας χαμένος

Ακτιβιστής στις 26.6.22 0

Daniele Perra.Reseau Interntional, 22-6-22
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Στις αρχές Ιουνίου, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών με έδρα την Ουάσινγκτον (μια δεξαμενή σκέψης πολύ κοντά στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και την αμερικανική βιομηχανία όπλων μέσω της οποίας χρηματοδοτείται άφθονα) δημοσίευσε ένα άρθρο του Antony H. Cordesman με τίτλο "Ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος της ουκρανικής σύγκρουσης και η αυξανόμενη σημασία της πολιτικής συνιστώσας του πολέμου". που περιγράφει καλά τη νέα βορειοαμερικανική προσέγγιση στη σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη.

Αναφέρει: "Τώρα φαίνεται πιθανό ότι η Ουκρανία δεν θα ανακτήσει τα εδάφη της στα ανατολικά και δεν θα λάβει γρήγορα τη βοήθεια που χρειάζεται για την ανοικοδόμηση". Μια βοήθεια που θα εκτιμηθεί, με πολύ αισιόδοξο τρόπο, στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια (ποσό που δεν λαμβάνει υπόψη την εδαφική απώλεια της πλουσιότερης περιοχής της). Επιπλέον, η Ουκρανία θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια μόνιμη ρωσική απειλή που θα περιορίσει την ικανότητά της να ανοικοδομήσει τις βιομηχανικές περιοχές της και η οποία, ιδίως ενόψει των εδαφικών απωλειών που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα προκαλέσει ορισμένα προβλήματα όσον αφορά το θαλάσσιο εμπόριο (ο κίνδυνος η Ρωσία, μόλις τελειώσουν οι επιχειρήσεις στο Ντονμπάς, να κατευθυνθεί στην Οδησσό, αποκλείοντας εντελώς το Κίεβο από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, παραμένει πραγματικός).

Το άρθρο αναφέρει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η σύγκρουση ανέδειξε, από τη ρωσική πλευρά, μια συντονισμένη και πολύ ευέλικτη χρήση στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών μέσων σε σύγκριση με τα οποία, η απλή χρήση του προπαγανδιστικού πολέμου και του καθεστώτος κυρώσεων από τη δυτική πλευρά φαινόταν να είναι σημαντικά αναποτελεσματική. Ένας παράγοντας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα αναδιαμορφώσει το παγκόσμιο σύστημα από το τελικό τέλος των συγκρούσεων δεν θα σημάνει το τέλος των μακροπρόθεσμων οικονομικών και γεωπολιτικών επιπτώσεών του. Για να μην αναφέρουμε ότι η Ρωσία και η Κίνα αναπτύσσουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσελκύουν αφρικανικές και ασιατικές χώρες στο πλευρό τους (η πρόσφατη περίπτωση του Μάλι, το οποίο επέλεξε να απελάσει τα γαλλικά και ιταλικά αγήματα, με αυτή την έννοια, είναι εμβληματική).

Επιπλέον, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα μέχρι στιγμής, ο Κόρντεσμαν ισχυρίζεται ότι μόνο ένα «μικρό μέρος» των ρωσικών ενεργειών στην Ουκρανία μπορεί να οριστεί επίσημα ως «εγκλήματα πολέμου», παρά τον αντίκτυπό τους στον άμαχο πληθυσμό.

Τώρα, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις του επικεφαλής ομότιμου στρατηγικού της βορειοαμερικανικής δεξαμενής σκέψης (με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή όχι), αυτό που είναι προφανές είναι η αλλαγή θέσεως στην αφήγηση του δυτικού κέντρου διοίκησης για τη σύγκρουση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες (εκείνες που, σύμφωνα με τον Κίσινγκερ, έχουν μόνο συμφέροντα και όχι συμμάχους) δεν είναι αρχάριες σε αυτές τις επιχειρήσεις εγκατάλειψης του «φίλου» όταν έχουν επιτύχει τον στόχο τους ή δεν τον θεωρούν πλέον χρήσιμο (από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν, τον Παναμά και το Ιράκ, η ιστορία είναι γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα). Μένει να δούμε αν οι ΗΠΑ έχουν επιτύχει πραγματικά τους στόχους τους όσον αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία ή αν αυτή η αλλαγή εκτιμήσεων μπορεί να ερμηνευθεί ως "στρατηγική απόσυρση".

Έχει επισημανθεί νωρίτερα ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία επιφέρει βαθιές αλλαγές στην τρέχουσα οικονομική, χρηματοπιστωτική και γεωπολιτική δομή του κόσμου. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξέλιξη προς ένα πολυπολικό σύστημα; Η απάντηση είναι ναι, ακόμα κι αν οι ίδιες οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να το επιβραδύνουν. Πώς? Σήμερα υπάρχουν τρεις (στο μέλλον, θα μπορούσαν να υπάρχουν τέσσερις με την Ινδία) μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα (οι δύο τελευταίες θεωρούνται ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του μονοπολικού συστήματος). Ωστόσο, ο κύριος παγκόσμιος ανταγωνιστής του δολαρίου είναι το ευρώ. Ο στόχος της Βόρειας Αμερικής, να κερδίσει χρόνο στην φθίνουσα παραβολή της βορειοαμερικανικής αυτοκρατορίας, είναι η συνεχής αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Εκτός από την Ουκρανία, ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος στη σημερινή σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη; Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών, τουλάχιστον από το 1999, ήταν να καταστήσουν τη δική τους βιομηχανία τεχνητά ανταγωνιστική καταστρέφοντας την ευρωπαϊκή βιομηχανία, διατηρώντας παράλληλα τη Γηραιά Ήπειρο σε κατάσταση γεωπολιτικής αιχμαλωσίας. Ηευρωπαϊκή πολιτική ελίτ το γνωρίζει καλά αυτό, αλλά είναι πολύ απασχολημένοι με το να επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά του πορτοφολιού.

Πάρτε, για παράδειγμα, την οριακή περίπτωση της Ιταλίας, της οποίας η μακροπρόθεσμη ενεργειακή στρατηγική διαλύθηκε με την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης. Έκτοτε, οι κυβερνήσεις Monti, Letta και Renzi ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την σχεδόν πλήρη υποταγή της ιταλικής ενεργειακής πολιτικής στο ρωσικό φυσικό αέριο. Σήμερα, τα ίδια κόμματα που υποστήριξαν για πρώτη φορά την ανάγκη επέμβασης στη Λιβύη, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την προδοσία του Μπερλουσκόνι (υπεύθυνες για την προδοσία της Τρίπολης) είναι τα ίδια που απαιτούν και επικροτούν το εμπάργκο στις εισαγωγές υδρογονανθράκων από τη Ρωσία, αγνοώντας για άλλη μια φορά το εθνικό συμφέρον της Ιταλίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η μόνη λύση για την Ιταλία δεν μπορεί να είναι μόνο να απαλλαγεί από τον Ντραγκισμό το συντομότερο δυνατόν.

Συνεπώς, η Ευρώπη είναι ο μεγάλος χαμένος οικονομικά και γεωπολιτικά. Η πιθανότητα επισιτιστικής κρίσης στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή λόγω της συνέχισης της σύγκρουσης και, κατά συνέπεια, της μείωσης των ρωσικών και ουκρανικών εξαγωγών σιτηρών σε αυτές τις περιοχές θα μπορούσε να προκαλέσει νέα κύματα μετανάστευσης που θα επηρεάσουν άμεσα μια Ευρώπη στην οποία το πρόβλημα του ενεργειακού εφοδιασμού θα οδηγήσει σε ολοένα και υψηλότερο πληθωρισμό, διαρθρωτική οικονομική κρίση και σχετική μείωση της γενικής ποιότητας ζωής.

Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η άγκυρα της σωτηρίας για την Ευρώπη (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, επειδή η διαφοροποίηση μέσω Αφρικής και Ισραήλ φαίνεται πολύ μακριά) υποτίθεται ότι ήταν το υγροποιημένο φυσικό αέριο της Βόρειας Αμερικής. Λοιπόν,με μια παράξενη έκρηξη πρόσφατα παροπλίστηκε το LNG HUB στο Freeport του Τέξας, από όπου αναχωρούν πλοία που μεταφέρουν αέριο στην Ευρώπη. Η υποδομή θα τεθεί εκ νέου σε λειτουργία από τα τέλη του 2022. Όλα αυτά ενώ η Gazprom μειώνει τις εξαγωγές της προς την Ευρώπη σε αντίποινα για την έγκριση ενός ακόμη πακέτου αυτοκτονικών κυρώσεων.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αρθρογραφία ΕΙΔΗΣΕΙΣ Ενέργεια Ευρώπη ΝΕΑ ΡΟΗ Ρωσία Στυλιανού

Η Ρωσία εξακολουθεί να κερδίζει περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα από τις πωλήσεις πετρελαίου στην Ευρώπη

Ακτιβιστής στις 25.6.22 0

ZERO HEDGE, JUN 24, 2022 - 12:00 PM
By Tsvetana Paraskova of Oilprice.com
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Η Ρωσία κερδίζει περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα από το φυσικό αέριο που πωλεί στην Ευρώπη παρά τις περικοπές στις παραδόσεις σε μεγάλους καταναλωτές της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με στοιχεία των Ανεξάρτητων Υπηρεσιών Πληροφοριών Εμπορευμάτων (ICIS) που επικαλείται το Bloomberg.

Λόγω του ράλι των τιμών του φυσικού αερίου, τα ρωσικά έσοδα από τις εξαγωγές φυσικού αερίου πιστεύεται ότι είναι ίσα με τα περσινά, όταν η Μόσχα δεν περιόριζε τις ροές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και δεν βρισκόταν (ακόμη) σε πορεία σύγκρουσης με την ΕΕ.

«Είναι συγκλονιστικό να βλέπουμε ότι, παρά τη μείωση κατά 75% της ημερήσιας προσφοράς από την Gazprom στην Ευρώπη, οι ημερήσιες εισπράξεις εξακολουθούν να είναι σύμφωνες με το σημείο που ήταν πριν από ένα χρόνο και σίγουρα υψηλότερες από τις προ-Covid εποχές», δήλωσε στο Bloomberg ο Tom Marzec-Manser, επικεφαλής ανάλυσης φυσικού αερίου στο ICIS.

Την περασμένη εβδομάδα, η Ρωσία μείωσε σημαντικά την προσφορά σε μεγάλους Ευρωπαίους καταναλωτές, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων πελατών, της Γερμανίας και της Ιταλίας, παρά το γεγονός ότι οι αγοραστές τους υπέκυψαν στην απαίτηση του Πούτιν να ανοίξει λογαριασμούς σε ρούβλια στην Gazprombank για την επεξεργασία των πληρωμών με τον τρόπο που ήθελε η Ρωσία. Επιπλέον, η ετήσια συντήρηση στον Nord Stream έρχεται και θα σταματήσει εντελώς τις παραδόσεις μέσω του αγωγού για δύο εβδομάδες τον Ιούλιο, αφήνοντας την Ευρώπη να προσπαθεί περαιτέρω να γεμίσει τους χώρους αποθήκευσης φυσικού αερίου σε επαρκή επίπεδα πριν από τον χειμώνα.

Παρά το εμπάργκο της ΕΕ στο ρωσικό θαλάσσιο πετρέλαιο, που θα τεθεί σε ισχύ μέχρι το τέλος του έτους, και τη δραστικά μειωμένη παροχή φυσικού αερίου σε αγωγούς, η Ρωσία εξακολουθεί να επωφελείται από τις υψηλές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Παρά τις δυτικές κυρώσεις που έχουν σχεδιαστεί για να βλάψουν τα έσοδα από το πετρέλαιο και το πολεμικό σεντούκι της Ρωσίας, η Μόσχα εξακολουθεί να εισπράττει πολλά επιπλέον δισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Μόνο τον Ιούνιο, η Ρωσία αναμένει να κερδίσει έως και 6,37 δισεκατομμύρια δολάρια σε πρόσθετα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, δήλωσε το υπουργείο Οικονομικών της νωρίτερα αυτό το μήνα, καθώς οι τιμές των ενεργειακών εμπορευμάτων έχουν αυξηθεί μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Γερμανία Ενέργεια Επισιτιτιστική κρίση Ευρώπη ΡΟΗ

Φυσικό αέριο: Η Γερμανία αντιμέτωπη με την απόλυτη καταστροφή - Λουκέτα, απολύσεις, πείνα

Ακτιβιστής στις 25.6.22 0

Εάν η προμήθεια φυσικού αερίου από τη Ρωσία παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα, η Γερμανία οδεύει προς έλλειψη, η οποία συνεπάγεται ότι κάποιες βιομηχανίες θα έπρεπε να σταματήσουν την παραγωγή και να απολύσουν εργαζόμενους, κάποιες περιοχές θα έχαναν ολόκληρα βιομηχανικά συγκροτήματα, οι αλυσίδες εφοδιασμού θα μπορούσαν να καταρρεύσουν, οι άνθρωποι θα χρεώνονταν για να πληρώσουν τους λογαριασμούς θέρμανσης, θα γίνονταν φτωχότεροι, προειδοποιεί ο υπουργός Οικονομίας και Προστασίας του Κλίματος Ρόμπερτ Χάμπεκ και κάνει λόγο για «σχέδιο του Πούτιν, με στόχο να διαλύσει τη χώρα μας».

«Αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή είναι πιο σημαντικό από την κρίση του 1973 και πηγαίνει πιο βαθιά. Η διακοπή φυσικού αερίου σήμερα θα έπληττε την οικονομία μας σφοδρότερα και εκτενέστερα (…) Και δεν μιλάμε μόνο για μέρες ή εβδομάδες, αλλά για πολύ καιρό», τονίζει ο κ. Χάμπεκ σε συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel, μία μέρα μετά την ενεργοποίηση της φάσης «συναγερμού» του σχεδίου έκτακτης ανάγκης για το φυσικό αέριο και εκφράζει τον θαυμασμό του για την ομοψυχία με την οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα η γερμανική κοινωνία.

«Ξέρω πολλούς πολίτες που τα χρήματά τους δεν φθάνουν έως το τέλος του μήνα ή δεν ζέσταναν όλα τα δωμάτια του σπιτιού τους τον περασμένο χειμώνα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τελειώνει ακόμη αυτό. Θα πληγούν ακόμη περισσότεροι. Και γι' αυτό είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι η κοινωνία παραμένει τόσο ενωμένη. Ο κόσμος έχει συναίσθηση του τι διακυβεύεται. Το να ζεις με ασφάλεια και ελευθερία δεν είναι πλέον αυτονόητο και βλέπω μεγάλη αποφασιστικότητα να μην αφήσουμε τον Πούτιν να ξεφύγει από αυτόν τον πόλεμο, ακόμη και αν μας κοστίσει», δηλώνει ο υπουργός των Πρασίνων και προσθέτει ότι πρόκειται για «μια ισχυρή απάντηση στα σχέδια» του Βλαντίμιρ Πούτιν να μας διχάσει με τις υψηλές τιμές. «Ο Πούτιν θέλει τη διάλυση της χώρας μας, αλλά δεν θα διαλυθούμε», λέει χαρακτηριστικά.

Εξοικονόμηση ενέργειας: Εισαγωγή ορίου ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους

Ερωτώμενος σχετικά με το τι μπορεί να κάνει ο καταναλωτής προκειμένου να εξοικονομήσει ενέργεια, ο κ. Χάμπεκ αναφέρει ότι π.χ. ο ίδιος έχει μειώσει τη διάρκεια του ντους του. «Είμαι όμως κακό παράδειγμα. Ως υπουργός έχω έναν μισθό που άλλοι μόνο ονειρεύονται. Επίσης λείπω πολλές ώρες από το σπίτι», παραδέχεται και σημειώνει ότι η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική για όσους εργάζονται από το σπίτι ή είναι συνταξιούχοι. Ομολογεί επίσης ότι ως υπουργός Οικονομίας αναγκάζεται να λάβει «πολύ πικρές» αποφάσεις σε ό,τι αφορά την κλιματική πολιτική και προτείνει σε όποιον μπορεί να αποφεύγει τα αεροπορικά ταξίδια και τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητο, προκειμένου να μην επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο το περιβάλλον, «τώρα που αυξάνουμε και πάλι θλιβερά τη χρήση άνθρακα», ενώ ζητά από τους καταναλωτές να μειώσουν τον χειμώνα τη θερμοκρασία κατά έναν βαθμό, κάτι που οδηγεί σε συνολική εξοικονόμηση της τάξης του 6%. Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο εισαγωγής ορίου ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους, ο υπουργός Οικονομίας αναφέρει ότι θα οδηγούσε σε οικονομία καυσίμων και μείωση των ρύπων, ενώ θα μειώνονταν και τα σοβαρά ατυχήματα, αλλά εξηγεί ότι για το θέμα δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων.

«Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα τέλεια. Κάποιες φορές τα παιδιά χρειάζονται απλώς να παίξουν με το νερό. Ας τα αφήσουμε να διασκεδάσουν. Ας μην τιμωρούμε τόσο τον εαυτό μας (…) Και ας μην αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με (…) ηθική αυθάδεια. Αλλά ας μην πιστεύουμε και ότι όλα είναι εύκολα (…) Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να εξοικονομήσουμε ένα 10% της ενέργειας. Και πάλι όμως, κάποιοι έχουν προ πολλού περικόψει ό,τι μπορούσαν. Το να τους το λέμε λοιπόν συνεχώς μπορεί να ακούγεται κυνικό», επισημαίνει.

Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το πώς θα πειστούν οι πολίτες να συνεισφέρουν στην προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας, ο Ρόμπερτ Χάμπεκ δηλώνει: «Ποντάρω σε κάτι τόσο παλιομοδίτικο, όπως το αίσθημα ευθύνης. Μπορεί να το βρίσκετε ανόητο, αλλά έχω πίστη στους ανθρώπους».

Οικονομικές ελαφρύνσεις

Αναφερόμενος σε ενδεχόμενες οικονομικές ελαφρύνσεις ενόψει του χειμώνα, ο υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος διευκρινίζει ότι «δεν θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε τα πάντα, αλλά θα παρέχουμε στήριξη εκεί όπου τα χρήματα είναι πραγματικά λίγα».

Ο κ. Χάμπεκ εξηγεί ακόμη την προσπάθεια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να εξασφαλίσει εναλλακτικές πηγές φυσικού αερίου, π.χ. από το Κατάρ. Στην κριτική που ασκείται σε ό,τι αφορά τις συναλλαγές της Γερμανίας «με μια δικτατορία», απαντά ευθέως: «Δεδομένης της εξάρτησης που έχουμε από τη Ρωσία, δεν βρήκα το ταξίδι στο Κατάρ πολύ δύσκολο. Πάντα αγοράζαμε πετρέλαιο και αέριο από χώρες με διαφορετικές αξίες. Και τώρα υπάρχει μια τόσο επιλεκτική ηθική που μου φαίνεται περίεργη. Να μην κάνουμε δουλειές με το Κατάρ, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα με τη Σαουδική Αραβία;», δηλώνει και προσθέτει ότι το Κατάρ βοήθησε ιδιαίτερα στην απομάκρυνση ανθρώπων από το Αφγανιστάν. Ερωτώμενος ακόμη αν θα πρέπει υπό το βάρος της ανάγκης να αγνοηθούν τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επισημαίνει π.χ. το γεγονός ότι το Κατάρ είναι η μοναδική αραβική χώρα που έχει θεσπίσει κατώτατο μισθό. «Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο, μόνο γκρι. Και πάντα πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε είναι καλύτερο από το να παραμένουμε στα νύχια του Πούτιν», τονίζει.

Αύξηση χρήσης άνθρακα

Σχετικά με τη συζήτηση για το ενδεχόμενο παράτασης της λειτουργίας των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος με πυρηνική ενέργεια, ο κ. Χάμπεκ εξηγεί ότι υπάρχουν πολλά μειονεκτήματα, κυρίως στα θέματα ασφάλειας, ενώ οι πυρηνικοί σταθμοί δεν χρησιμεύουν στη θέρμανση. «Αυξάνουμε τη χρήση άνθρακα, κάτι το οποίο πραγματικά με θλίβει. Κάνουμε μισό βήμα πίσω και αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον πρέπει να κάνουμε μεγαλύτερα βήματα μπροστά», καταλήγει ο υπουργός Οικονομίας.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία Πολεμικές ειδήσεις ΡΟΗ Ρωσία

Ουκρανία - Η απάντηση της Δύσης καθώς συναντά την πραγματικότητα

Ακτιβιστής στις 19.6.22 0

Moon of Alabama 18/6/22

Μετάφραση: ακτιβιστής

Σήμερα το πρωί παρακολούθησα μια ώρα συζήτηση (video) από «ειδικούς» στο Κέντρο Στρατηγικών & Διεθνών Μελετών σχετικά με την αξιολόγηση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πρέπει να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικό. Φαίνεται ότι δεν έχουν ακούσει ποτέ για το ρητό του Sun Tsu «Γνώρισε τον εχθρό σου» :

Ο Σουν Τζου λέει, «Για να γνωρίσεις τον εχθρό σου, πρέπει να γίνεις εχθρός σου», αλλά πώς γίνεται να γίνεις εχθρός σου; Πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του εχθρού σου για να μπορείς να προβλέψεις τις ενέργειές του.

Ούτε μια φορά οι άνθρωποι του CSIS δεν εξέτασαν την άποψη της Ρωσίας ή την πραγματική της πρόθεση. Μιλούν για αυτή ή την άλλη επιλογή των ΗΠΑ, αλλά δεν σκέφτονται ούτε μια φορά πώς θα αντιδρούσε η άλλη πλευρά σε αυτήν.

Ένας από τους «ειδικούς» του CSIS λέει ότι η Ρωσία είχε σχεδιάσει να καταλάβει το Κίεβο αλλά απέτυχε. Να πάρει το Κίεβο με τι; Υπήρχαν περίπου 20-30.000 Ρώσοι στρατιώτες κοντά στο Κίεβο που έχει περίπου 3 εκατομμύρια κατοίκους. Ιστορικά χρειάζεται ένας στρατιώτης για κάθε 40 αμάχους για να καταλάβει μια πόλη ή μια χώρα μετά την ολοκλήρωση των μαχών ως επί το πλείστον. Η Ρωσία θα χρειαζόταν περισσότερο από δυόμισι φορές τον αριθμό των στρατευμάτων που είχε γύρω από το Κίεβο για να καταλάβει και να κρατήσει την πόλη.

Αρκετοί από τους «ειδικούς» του CSIS κατείχαν στο παρελθόν υψηλές κυβερνητικές θέσεις στο κράτος ασφαλείας. Με ανθρώπους σαν αυτούς, δεν είναι περίεργο να δούμε πόσο άσχημα εξελίσσεται το σχέδιο των ΗΠΑ να σύρουν τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο στην Ουκρανία.

Όπως σωστά γράφει ο Daniel Larson: Θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι οι κυρώσεις στη Ρωσία δεν θα λειτουργούσαν όπως έπρεπε

Η άλλη πλευρά του παιχνιδιού έχει πολύ μεγαλύτερη επίγνωση της πραγματικής κατάστασης και όντως εξετάζει και προβλέπει σωστά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ.

Την Πέμπτη ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέι Λαβρόφ έδωσε τρεις συνεντεύξεις σε διαφορετικά ειδησεογραφικά μέσα.

Το πρώτο με το TASS ήταν αρκετά σύντομο.
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο πρακτορείο ειδήσεων TASS, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Το δεύτερο με το BBC δείχνει έναν αιχμάλωτο Λαβρόφ που υπενθυμίζει πολλές φορές στον συνεντευκτή ότι είχαν συμβεί πολλά σκληρά πράγματα στην Ουκρανία πριν ξεκινήσει η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» στις 24 Φεβρουαρίου, ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν αποτύχει και ότι οι ουκρανικές υποχρεώσεις βάσει των συμφωνιών του Μινσκ δεν εκτελέστηκαν. Ο ερευνητής προσπαθεί ξανά και ξανά να παραμελήσει αυτό το ιστορικό πλαίσιο και να ρίξει την ευθύνη για τον πόλεμο στη Ρωσία. Ο Λαβρόφ το αποκαλεί αυτό μια μορφή «κουλτούρας ευκαιρίας».
BBC : Βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο τηλεοπτικό κανάλι BBC, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Ερώτηση: Αλλά η κατάσταση άλλαξε πριν από τέσσερις μήνες…
Σεργκέι Λαβρόφ: Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Επιστρέφουμε σε αυτό για το οποίο συντονίστηκαν οι συμφωνίες του Μινσκ: προστασία των Ρώσων στο Ντονμπάς, οι οποίοι έχουν προδοθεί από τους Γάλλους και τους Γερμανούς. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και οι Βρετανοί . Όλοι οι δυτικοί συνάδελφοί μας έλεγαν συνεχώς ότι δεν ήταν σε θέση να κάνουν το Κίεβο να τηρήσει τις συμφωνίες του Μινσκ.
...
Ερώτηση: Στα μάτια της Δύσης, η Ρωσία είναι υπεύθυνη για αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύετε ότι η θανατική ποινή…
Σεργκέι Λαβρόφ: Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα «μάτια της Δύσης». Με ενδιαφέρει μόνο το διεθνές δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο οι μισθοφόροι δεν είναι μαχητές. Άρα τίποτα στα μάτια σου δεν έχει σημασία.

Η τελευταία συνέντευξη του Λαβρόφ είναι σε ρωσικό τηλεοπτικό σταθμό. Είναι το μακρύτερο αλλά και το καλύτερο. Εξηγεί τη θέση της Ρωσίας αρκετά καλά και είναι εύκολο να κατανοηθεί.
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο δίκτυο NTV, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Μια μέρα μετά τις συνεντεύξεις του Λαβρόφ, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πραγματοποίησε ομιλία στο 25ο οικονομικό φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης. Η μεταγραφή είναι εδώ:
Πλήρες κείμενο της ομιλίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στο SPIEF, 17 Ιουνίου 2022

Η ομιλία είναι μεγάλη αλλά το δεύτερο μέρος αφορά τα εγχώρια οικονομικά μέτρα στη Ρωσία και δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σας συνιστώ να διαβάσετε ολόκληρο το πρώτο μέρος, αλλά εδώ είναι μερικά κομμάτια :

Άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών και των γεγονότων των Ευρωπαίων πολιτικών φέτος θα είναι η περαιτέρω αύξηση της ανισότητας σε αυτές τις χώρες, η οποία με τη σειρά της θα διχάσει ακόμη περισσότερο τις κοινωνίες τους και το επίμαχο σημείο δεν είναι μόνο η ευημερία αλλά και ο αξιακός προσανατολισμός διαφόρων ομάδων σε αυτές τις κοινωνίες.
Πράγματι, αυτές οι διαφορές καταστέλλονται και παρασύρονται κάτω από το χαλί. Ειλικρινά, οι δημοκρατικές διαδικασίες και οι εκλογές στην Ευρώπη και οι δυνάμεις που έρχονται στην εξουσία μοιάζουν με μέτωπο, γιατί σχεδόν πανομοιότυπα πολιτικά κόμματα έρχονται και φεύγουν, ενώ κατά βάθος τα πράγματα παραμένουν ίδια. Τα πραγματικά συμφέροντα των ανθρώπων και των εθνικών επιχειρήσεων ωθούνται όλο και περισσότερο στην περιφέρεια.
Μια τέτοια αποσύνδεση από την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις της κοινωνίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε έξαρση του λαϊκισμού και των εξτρεμιστικών και ριζοσπαστικών κινημάτων, μεγάλες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, υποβάθμιση και αλλαγή των ελίτ βραχυπρόθεσμα. Όπως μπορείτε να δείτε, τα παραδοσιακά κόμματα χάνουν συνεχώς. Νέες οντότητες έρχονται στην επιφάνεια, αλλά έχουν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης αν δεν διαφέρουν πολύ από τις υπάρχουσες.
...
Παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει κυρώσεις στα λιπάσματα μας και οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Αργότερα, οι Αμερικανοί έκαναν άρση του μέτρου αυτού, γιατί είδαν σε τι μπορεί να οδηγήσει αυτό. Όμως οι Ευρωπαίοι δεν έκαναν πίσω. Η γραφειοκρατία τους είναι τόσο αργή όσο ένας αλευρόμυλος τον 18ο αιώνα. Με άλλα λόγια, όλοι ξέρουν ότι έχουν κάνει μια βλακεία, αλλά δυσκολεύονται να επαναλάβουν τα βήματά τους για γραφειοκρατικούς λόγους.
...
Η ίδια η δομή των δυτικών κυρώσεων στηριζόταν στην ψευδή υπόθεση ότι οικονομικά η Ρωσία δεν είναι κυρίαρχη και είναι εξαιρετικά ευάλωτη. Παρασύρθηκαν τόσο πολύ διαδίδοντας τον μύθο της οπισθοδρόμησης της Ρωσίας και των αδύναμων θέσεων της στην παγκόσμια οικονομία και το εμπόριο που προφανώς άρχισαν να το πιστεύουν και οι ίδιοι.
Καθώς σχεδίαζαν το οικονομικό τους blitzkrieg (πόλεμο αστραπή), δεν το παρατήρησαν, απλώς αγνόησαν τα πραγματικά δεδομένα για το πόσο είχε αλλάξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Ακριβώς.

---

Το περιοδικό National Defense Magazine είχε μια συνέντευξη με τον διοικητή διοικητικής μέριμνας των ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων που περιλαμβάνει μερικές αποκαλυπτικές λεπτομέρειες.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ουκρανία προς αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ: Χρειαζόμαστε όπλα ακριβείας μεγάλης εμβέλειας (ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ)

Αρχικά, πρέπει να καταλάβετε ότι η πρώτη γραμμή έχει μήκος 2.500 χιλιόμετρα. Η πρώτη γραμμή όπου υπάρχει ενεργός μάχη σε μήκος άνω των 1.000 χιλιομέτρων. Είναι σαν από το Κίεβο στο Βερολίνο.
...
Σκεφτείτε αυτό: μια ταξιαρχία καταλαμβάνει περίπου 40 χιλιόμετρα της γραμμής του φράχτη. Αυτό σημαίνει ότι για την κάλυψη της ενεργού μάχης χρειαζόμαστε 40 ταξιαρχίες. Κάθε ταξιαρχία αποτελείται από 100 οχήματα μάχης πεζικού, 30 άρματα μάχης, 54 συστήματα πυροβολικού — μόνο για μία ταξιαρχία, και έχουμε 40 από αυτά.
Δεν πρόκειται να μιλήσω για τους αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους ή τα κατευθυνόμενα αντιαρματικά όπλα προς το παρόν. Μιλάω μόνο για βαριά όπλα. Από σήμερα, έχουμε περίπου 30 με 40, μερικές φορές έως και 50 τοις εκατό των απωλειών εξοπλισμού ως αποτέλεσμα ενεργού μάχης . Έτσι, έχουμε χάσει περίπου το 50 τοις εκατό . … Έχουν χαθεί περίπου 1.300 οχήματα μάχης πεζικού, 400 άρματα μάχης, 700 συστήματα πυροβολικού.

Πιστεύω ότι αυτοί οι αριθμοί απωλειών είναι πολύ χαμηλοί. Η καθημερινή λίστα των Ρώσων (clobber list) μετράει περισσότερο από διπλάσιο από αυτούς τους αριθμούς ως κατεστραμμένους. Αν και αυτή η λίστα είναι πολύ πιθανό να είναι εκτός (όπως είναι αναπόφευκτα όλες αυτές οι λίστες), αμφιβάλλω ότι είναι τόσο μακριά.

Ο συνταγματάρχης Markus Reisner της στρατιωτικής ακαδημίας της Αυστρίας κάνει μια παρουσίαση (video) για το «heavy metal» που έχασε η Ουκρανία και για το οποίο έρχεται τώρα κάποια αντικατάσταση από τη «δύση».

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο με 2416 άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα, 1509 πυροβολικό πεδίου και όλμους, 535 MRLS και ούτω καθεξής. (Η Ουκρανία είχε επιπρόσθετες αποθήκες με περισσότερα σκουριασμένα όπλα σε διάφορες καταστάσεις επισκευής.) Έχει λάβει επιπλέον 250 άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα και περίπου 200 πυροβόλα και 50 MLRS.

Είχε συνολικά 21 ενεργές ταξιαρχίες με άλλες 14 σε εφεδρεία συν διάφορες μονάδες υποστήριξης. Αυτό είναι λιγότερο από τα 40 που ο Ουκρανός διοικητής λέει ότι χρειάζονται για την κάλυψη της πρώτης γραμμής και χωρίς εφεδρεία. Τα πρόσφατα παραδοθέντα υλικά θα μπορούσαν να προνοήσουν για μία ή δύο ακόμη ταξιαρχίες. Αλλά με ποσοστό απώλειας 50%, τουλάχιστον το μισό από όλα αυτά είναι πιθανό να έχει ήδη φύγει.

Η Ουκρανία δεν δημιουργεί εφεδρείες που θα μπορούσαν να εξαπολύσουν αντεπίθεση, αλλά φαίνεται να στέλνει οτιδήποτε προέρχεται από τη «δύση» απευθείας στην πρώτη γραμμή. Είναι συνολικά πολύ λίγο για να αντικαταστήσει τις καθημερινές απώλειες και σίγουρα δεν αρκεί για να δημιουργήσει δυνάμεις για αντεπιθέσεις.

Ο Ουκρανός διοικητής διοικητικής μέριμνας αναφέρει επίσης ότι τα οβιδοβόλα που παραδίδουν οι ΗΠΑ είναι πολύ ευάλωτα :

Δυστυχώς, σήμερα δεν έχουμε την ευκαιρία να στείλουμε εξοπλισμό που προμηθεύεται από το εξωτερικό σε μια εγκατάσταση αποκατάστασης απλώς και μόνο λόγω χρονικών περιορισμών. Γι' αυτό συζητάμε για ανταλλακτικά εδώ, ώστε να μπορούμε να συντηρήσουμε και να επισκευάσουμε αυτόν τον εξοπλισμό στο πεδίο.
Για παράδειγμα, τα συστήματα πυροβολικού M777 είναι πραγματικά επιρρεπή σε ζημιές από το εχθρικό πυροβολικό. Για κάθε μπαταρία του M777, υπάρχουν έξι τεμάχια.
Μετά από κάθε επαφή με το πυροβολικό, πρέπει να παίρνουμε δύο πυροβολικά και να τα φέρουμε πίσω για να τα συντηρήσουμε γιατί μερικά από τα υποσυστήματα έχουν καταστραφεί από σκάγια. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα.

Στοιχηματίζω ότι ο εξοπλισμός της σοβιετικής εποχής είναι πολύ λιγότερο επιρρεπής να σπάσει από πυρά.

---

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας επισημάνω ένα ωραίο δοκίμιο του Aurelian σχετικά με το μέλλον της «δύσης» καθώς ξεκινά η νέα πραγματικότητα.

Τρίζουν οι μεντεσέδες της ιστορίας.

Το μέλλον θα εξελιχθεί όχι απαραίτητα προς όφελος της Δύσης

Ωστόσο, τα δυτικά έθνη συνεχίζουν να ενεργούν σαν να ήταν οικονομικά και στρατιωτικά ανώτερα, και να προσπαθούν να εξαναγκάσουν τα έθνη από τα οποία εξαρτώνται οικονομικά, καθώς και να διεξάγουν έναν πόλεμο αντιπροσώπων εναντίον ενός έθνους που έχει περισσότερες μαχητικές ικανότητες στην Ευρώπη από ό,τι έχουν.
...
Υπό αυτή την έννοια, η Ουκρανία είναι μια δοκιμασία για την καταστροφή τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, καθώς και του ευρύτερου πολυμερούς συστήματος που κυριαρχείται από τη Δύση στο οποίο ανήκουν και οι δύο. Το ΝΑΤΟ, ειδικότερα, μόλις ήρθε αντιμέτωπο με ακριβώς το είδος της κατάστασης που περίμεναν οι ιδρυτές του—την άσκηση της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος—και ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα. Κανένας όγκος χειραψίας, καμία ποσότητα κυρώσεων ή παράδοσης όπλων δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός, το οποίο με τη σειρά του αλλάζει τα πάντα. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μπορούν να παρατείνουν τον πόλεμο, να προκαλέσουν περισσότερα δεινά και να καταστρέψουν πολλές οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους. Αλλά δεν μπορούν να επηρεάσουν θεμελιωδώς το αποτέλεσμα και τη φύση των αποκρίσεών τους, κάτω από την επιφανειακή στάση, που δείχνουν να το γνωρίζουν.
...
Υπάρχει και μια νομοτελειακή άποψη τώρα: μια Ευρώπη στην οποία η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη και όπου η Δύση στο σύνολό της εξαρτάται από τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία για την οικονομική της ευημερία. Αυτό δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά είναι κρίμα που κανείς δεν το είχε προσέξει πριν.

Και ο λόγος για αυτό είναι ότι η «δύση» με την αλαζονεία της άκουγε για πάρα πολύ καιρό ψεύτικους «ειδικούς» όπως εκείνους στο CSIS.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΕΙΔΗΣΕΙΣ Ευρώπη ΝΕΑ ΡΟΗ Ρωσία

Απειλές Πούτιν για αστάθεια: Έρχεται οικονομική παρακμή στην Ευρώπη - «Χορεύει τραγούδι άλλου»

Ακτιβιστής στις 17.6.22 0

Με αστάθεια απείλησε την Παρασκευή τις δυτικές κοινωνίες ο Βλαντίμιρ Πούτιν, χαρακτηρίζοντας τις δυτικές κυρώσεις στη Ρωσία «δίκοπο μαχαίρι» σε ομιλία του στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης , που πραγματοποιήθηκε με σχεδόν δύο ώρες καθυστέρηση, μετά από μια κυβερνοεπίθεση. «Τίποτε δεν θα είναι όπως παλιά στην παγκόσμια πολιτική» διεμήνυσε.

Χαρακτήρισε τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας ως «απερίσκεπτες και παρανοϊκές» και ως προσπάθεια «να συντρίψουν βίαια τη ρωσική οικονομία με μια κίνηση».

Ο πρόεδρος της Ρωσίας υποστήριξε ότι με τις κυρώσεις οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν «καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα» στις δικές τους οικονομίες. «Οι κυρώσεις θα κοστίσουν στην ΕΕ πάνω από 400 δισ. δολάρια» ανέφερε, προσθέτοντας:

«Βλέπουμε επιδείνωση των κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ, βλέπουμε αυξήσεις και τις τιμές των αγαθών, των τροφίμων και της ηλεκτρικής ενέργειας καθώς και των καυσίμων αυτοκινήτων. Το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων πέφτει, και οι επιχειρήσεις τους χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους».

Ο Πούτιν υποστήριξε ότι αυτό θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες σε ολόκληρη την Ευρώπη, προειδοποιώντας ότι η συστηματική οικονομική παρακμή στην ευρωπαϊκή οικονομία θα «επιδεινώσει τα βαθιά ζητήματα στις δυτικές κοινωνίες».

«Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου [...] κήρυξαν τη νίκη τους στον Ψυχρό Πόλεμο όπως [έκανε] το Λονδίνο, και αργότερα έφτασαν να θεωρούν τους εαυτούς τους θεούς στον πλανήτη Γη, που δεν έχουν καθήκοντα, παρά μόνο συμφέροντα» δήλωσε.

Η EE έχει «χάσει τελείως την κυριαρχία της» και «χορεύει στα τραγούδια κάποιου άλλου» ισχυρίστηκε ο Ρώσος πρόεδρος - «Όλα τα καθήκοντα της "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης" της Ρωσίας στην Ουκρανία θα εκπληρωθούν» - «Οι κυρώσεις θα κοστίσουν στην ΕΕ πάνω από 400 δισ. δολάρια».

Ο Πούτιν είπε ότι οι δυτικές χώρες εξετάζουν το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων «όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά σε κάθε χώρα που πέφτει σε δυσμένεια», κατηγορώντας τους δυτικούς συμμάχους ότι πιστεύουν ότι ο υπόλοιπος κόσμος «είναι η αυλή τους» και ότι προσπαθούν να απομονώσουν ή να ακυρώσουν «λάθος» κράτη.

Οι ΗΠΑ κήρυξαν τη νίκη τους στον Ψυχρό Πόλεμο όπως [έκανε] το Λονδίνο, και αργότερα έφτασαν να θεωρούν τους εαυτούς τους θεούς στον πλανήτη Γη

Οι δυτικές χώρες αντιμετωπίζουν αυτές τις χώρες «ως αποικίες τους» και ως «δεύτερης κατηγορίας», λέει, προσθέτοντας: «Αυτή είναι η φύση της τρέχουσας περιόδου ρωσοφοβίας στη Δύση, καθώς και των τακτικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει «χάσει τελείως την κυριαρχία της» και «χορεύει στα τραγούδια κάποιου άλλου» ισχυρίστηκε ο Ρώσος πρόεδρος. Κατηγόρησε την ΕΕ ότι «παίρνει ό,τι της υπαγορεύεται και βλάπτει» τον πληθυσμό, τις επιχειρήσεις και την οικονομία της.

Όσον αφορά την παγκόσμια επισιτιστική κρίση, ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα «δεν εμφανίστηκε σήμερα» και κατηγόρησε την Ευρώπη ότι «προσπαθεί επιρρίψει τις ευθύνες σε κάποιον άλλο».

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε ότι για να έχει επιτυχία, η Ρωσία πρέπει να είναι ανεξάρτητη και να «βγάλουμε τα συμπεράσματά μας».

Σημείωσε ότι ο κόσμος έχει δει την «ανάδυση και την αυξανόμενη προβολή νέων κέντρων εξουσίας» και ότι η «παλιά παγκόσμια τάξη» που βασίζεται σε μια ισχυρή δύναμη είναι «από τη φύσης της ασταθής».

Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ταραχωδών αλλαγών, μπορείτε απλά να μείνετε αμέτοχοι

Ο κόσμος βλέπει «πραγματικά επαναστατικές τεκτονικές αλλαγές στη γεωπολιτική», είπε στους παρευρισκόμενους στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης.

Δεν είναι πλέον δυνατό να αγνοηθεί ότι αυτές οι «τεκτονικές» αλλαγές στην παγκόσμια πολιτική, την παγκόσμια οικονομία, την τεχνολογία και τις διεθνείς σχέσεις θα έχουν «θεμελιώδεις, αναμφισβήτητες αλλαγές».

«Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ταραχωδών αλλαγών, μπορείτε απλά να μείνετε αμέτοχοι [...] πιστεύοντας ότι όλα θα είναι όπως ήταν».

«Φαίνεται ότι οι άρχουσες ελίτ ορισμένων δυτικών χωρών εργάζονται ακριβώς κάτω από αυτές τις ψευδαισθήσεις επιλέγοντας αγνοήσουν το προφανές, εκμεταλλευόμενες με συνέπεια τα φαντάσματα του παρελθόντος. Νομίζουν ότι η κυριαρχία της δύσης και της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας είναι μια σταθερή – αλλά τίποτα δεν είναι αιώνιο».

Ο Πούτιν δήλωσε ακόμα ότι η Ρωσία θα «επεκτείνει» τη σχέση της «με όλους όσους ενδιαφέρονται» παρά την επιθυμία της Δύσης να «διαλέξει τον δρόμο της αυτοαπομόνωσης». Όπως είπε, υπάρχουν τόσες πολλές χώρες που θέλουν να συνεργαστούν με τη Ρωσία που δεν πρόκειται να τις κατονομάσει, αλλά αυτό ισοδυναμεί με έναν «συντριπτικό αριθμό ανθρώπων στη Γη».

Υποστήριξε ότι η απόφαση της Ρωσίας να ξεκινήσει την «ειδική στρατιωτική της επιχείρηση» στην Ουκρανία ήταν δύσκολη, αλλά αναγκαστική, με σκοπό η Ρωσία να υπερασπιστεί τον λαό του Ντονμπάς.

Όλα τα καθήκοντα της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» της Ρωσίας στην Ουκρανία θα εκπληρωθούν, διεμήνυσε ο Πούτιν.

«Η πραγματική διαρκής επιτυχία, η αίσθηση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού έρχονται μόνο όταν συνδέετε το μέλλον σας και το μέλλον των παιδιών σας με την Πατρίδα σας» δήλωσε. «Μόνο ισχυρά κράτη, κυρίαρχα κράτη, μπορούν να έχουν γνώμη σε αυτή την αναδυόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένα να παραμείνουν αποικία χωρίς δικαιώματα. Η Ρωσία εισέρχεται στην επερχόμενη εποχή ως μια ισχυρή, κυρίαρχη χώρα. Σίγουρα θα χρησιμοποιήσουμε τις κολοσσιαίες ευκαιρίες που μας ανοίγει ο χρόνος»

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΝΑΤΟ Ουκρανία ΡΟΗ Στυλιανού

ΝΑΤΟ, το Αντιευρωπαϊκό Συγκρότημα

Ακτιβιστής στις 16.6.22 0

Μέσω της πώλησης όπλων και ρητορικής, διεξάγουμε πόλεμο, τουλάχιστον έμμεσα, σημειώνει η Karine Bechet-Golovko. Σύμφωνα με την ίδια, το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον, εκμεταλλεύεται την ουκρανική σύγκρουση για να διατηρήσει μια Ευρώπη Ατλαντική, επομένως υποτακτική.

Karine Bechet-Golovko.-Reseau Intrnational-14-6-2
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Στον αγώνα του δυτικού κόσμου κατά της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ είναι ένας από τους πυλώνες αυτής της παράξενης επίθεσης. Παράξενης, διότι πίσω από τον πολεμοκάπηλη ρητορική των ηγετών της ΕΕ και ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, των οποίων τα συμπλέγματα λειτούργησαν τέλεια υπό τους νέους αφέντες τους, αισθάνεται κανείς έναν (πολύ) συγκεκριμένο δισταγμό να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Αν ο Μακρόν θέλει τη «νίκη της Ουκρανίας», τονίζει ότι «δεν πρέπει να ταπεινώνουμε τη Ρωσία», γιατί θα πρέπει να ζήσουμε στον ίδιο κόσμο.

Ακόμη και με τον σημερινό φανατισμό τους, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών δεν μπορούν να προβλέψουν το θάνατο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ακόμα προσκολλώνται σε ένα "μετά", το οποίο θα ήταν ένα ελαφρύτερο αντίγραφο του "πριν", οπότε τίποτα ανεπανόρθωτο δεν πρέπει να διαπραχθεί. Σε αντίθεση με το ΝΑΤΟ και τον Αμερικανό παίκτη των εγχόρδων του, που βλέπουν την ευρωπαϊκή ήπειρο μόνο ως έδαφος και λαούς που πρέπει να διατηρηθούν στην ατλαντική τροχιά, ανεξάρτητα από το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για αυτήν την ήδη υποταγμένη Ευρώπη.

Αυτή είναι η ασάφεια της κατάστασης: πρέπει να κερδίσουμε τον πόλεμο ... χωρίς να τον κάνω. Καταρχάς, με το να γίνει αυτό, επί ουκρανικού εδάφους, από τον ουκρανικό στρατό, από μισθοφόρους, από νεοναζιστικές ομάδες. Εν ολίγοις, από άλλους. Αλλά όχι εσύ άμεσα. Παρέχουμε τα όπλα και τις συμβουλές, παρέχουμε την ενθάρρυνση, αλλά δεν μπορούμε να εμπλακούμε άμεσα, δημιουργώντας έναν εχθρό, τη Ρωσία, στην οποία δεν θα επιτεθούμε άμεσα, επειδή χρησιμεύει για τον έλεγχο του πεδίου, οπότε πρέπει να διαρκέσει.

Και είναι όλα τα ρούχα του ΝΑΤΟ, που παίρνει ο άνεμος. Το ΝΑΤΟ είναι ένας στρατιωτικός οργανισμός, ένας αποτρεπτικός οργανισμός. Ωστόσο, για να λειτουργήσει η αποτροπή, όχι μόνο πρέπει να έχετε μια στρατιωτική ικανότητα, η οποία να είναι τρομακτική, αλλά πάνω απ 'όλα ο καθορισμένος αντίπαλος πρέπει να έχει τη βεβαιότητα ότι θα χρησιμοποιήσετε τις δυνάμεις σας στη μάχη. Ωστόσο, καθώς η ρητορική κατά της Ρωσίας εντείνεται, καθώς κατασκευάζεται η μορφή του «Ρώσου» εχθρού, όλη αυτή η ατλαντική αναταραχή μοιάζει με παράσταση, θέαμα. Και αυτό το σόου φαίνεται πολύ πιο προορισμένο για την Ευρώπη, παρά για τη Ρωσία. Ας πάμε πίσω με τη σειρά.

Καθώς η σύγκρουση εκτυλίσσεται σε ουκρανικό έδαφος και οι σχέσεις με τη Ρωσία έχουν πέσει στις κατακόμβες των διεθνών σχέσεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινούν τις ετήσιες ασκήσεις τους στη Βαλτική Θάλασσα, επιχείρηση Baltops 2022. Δεν υπάρχει, φυσικά, τίποτα πιο επείγον αυτήν την στιγμή από το να αυξηθεί η πίεση στην περιοχή της Βαλτικής. Λογικά, και αντιδρώντας σε αυτή την εισροή στρατιωτικών πλοίων, η Ρωσία ενισχύει επίσης την παρουσία της και τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να γράφουν πρωτοσέλιδο: "Πόλεμος στην Ουκρανία: εκατό πλοία του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας πρόσωπο με πρόσωπο, η ένταση αυξάνεται στη Βαλτική Θάλασσα". Ο μόνος σύνδεσμος εδώ μεταξύ της Ουκρανίας και της Βαλτικής Θάλασσας είναι το ΝΑΤΟ, και πιο συγκεκριμένα οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου ότι πρόκειται για ετήσια άσκηση των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Ως εκ τούτου, λόγω της μονομερούς δράσης του ΝΑΤΟ, η οποία με το πρόσχημα μιας "ρωσικής απειλής" προκαλεί ακριβώς με τη δράση της, αποσταθεροποιείται η διεθνής στρατηγική ισορροπία. Ο αγώνας για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας βρίσκεται στην ίδια γραμμή. Οι χώρες αυτές συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ εδώ και πολύ καιρό, αλλά χωρίς να είναι μέλη, λόγω της ουδετερότητας που επιβλήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόλις το 2017 η Φινλανδία αποφάσισε πολύ διακριτικά να αφαιρέσει τη σβάστικα, η οποία κοσμούσε περήφανα την αεροπορία της. Η Ρωσία δεν αντέδρασε ποτέ. Ωστόσο, με την ανακοίνωση της επικείμενης ένταξης αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ, η αντίδραση δεν άργησε να έρθει – εκτός από την επανεγκατάσταση των ρωσικών δυνάμεων στα σύνορα με τη Φινλανδία, οι Ρώσοι ηγέτες ανακοίνωσαν ότι τα μέτρα θα υιοθετηθούν στη συνέχεια σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απειλή που θα εγείρουν στη συνέχεια οι χώρες αυτές για την εθνική ασφάλεια.

Ο παραλογισμός του πράγματος είναι ότι η απειλή προέρχεται από αυτόν που ισχυρίζεται ότι θέλει να καταπολεμήσει αυτή την απειλή, την δημιουργεί και στη συνέχεια δείχνει με το δάχτυλο την αντίδραση παρουσιάζοντας την ως αιτία και έτσι δικαιολογεί αναδρομικά τη δράση του. Αλλά ποια είναι η ανάγκη του ΝΑΤΟ για αυτό, όταν μπορούμε να δούμε καθαρά αυτή την επίμονη απόσταση μεταξύ λόγου και γεγονότων; Γιατί στο τέλος, ποιος θα πολεμούσε σοβαρά και για ποιο (ή ποιον); Όταν μεταφέρουμε το θέαμα στην πραγματικότητα της αποδυνάμωσης των ευρωπαϊκών εθνικών στρατών και των εθνικών πολιτικών δυνάμεων για χρόνια, όλη αυτή η θεατρική παράσταση φαίνεται αρκετά γελοία ...

Εάν η προετοιμασία για την έναρξη μιας κλασικής στρατιωτικής σύγκρουσης κατά της Ρωσίας είναι αρκετά απίθανη μέχρι σήμερα, όλος αυτός ο κινηματογράφος παράγει ήδη αποτελέσματα ... στην Ευρώπη, η οποία φαίνεται να είναι ο πραγματικός αποδέκτης. Για χρόνια, η ΕΕ είχε αναλάβει τον έλεγχο των ευρωπαϊκών χωρών, μειώνοντας την κυριαρχία τους στα όρια πνιγμού. Ωστόσο, μετά την επιτάχυνση της ουκρανικής σύγκρουσης τους τελευταίους μήνες, αυτές φαίνεται να απουσιάζουν εντελώς. Μην με παρεξηγείτε: είναι παρούσες στη σκηνή των μέσων ενημέρωσης, ο Μακρόν στέλνει όπλα στην Ουκρανία και περπατάει γύρω από τη Ρουμανία, ο Μπόρις Τζόνσον πρόκειται να επισκεφθεί το Κίεβο, όλοι πηγαίνουν για τη δήλωση υποστήριξής τους προς την Ουκρανία. Κάνουν χειρονομούν, μιλούν, ταξιδεύουν ... αλλά δεν αποφασίζουν τι θα κάνουν ή τι θα πουν. Εκπληρώνουν σαφώς το ρόλο που τους ανατέθηκε σε αυτό το ατλαντικό παιχνίδι, μια προϋπόθεση χάρις στην οποία μπορούν να παραμείνουν στο παιχνίδι. Διαφορετικά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή τη σκόπιμη και συλλογική τύφλωση στον νεοναζισμό στην Ουκρανία, την οποία όλοι αρνούνται, καλά πειθαρχημένοι, μη φοβούμενοι πλέον να δυσφημίσουν τον εαυτό τους μπροστά στα στοιχεία; Διαφορετικά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί αυτοί οι εθνικοί ηγέτες υπερασπίζονται συμφέροντα, τα οποία αντιβαίνουν στο εθνικό συμφέρον των χωρών που ηγούνται;

Το ΝΑΤΟ είναι ανίκανο, ως στρατιωτική δομή, να χρησιμεύσει για να τρομάξει τη Ρωσία. Από την άλλη, είναι σημαντικό να κρατήσουμε τις ευρωπαϊκές χώρες σε ετοιμότητα πολιτικά και χρειάζεται τον φόβο τους για να υπάρξει. Αξιοσημείωτες φράσεις στη Le Monde, ασυνήθιστης ειλικρίνειας, «Η απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να ενταχθούν στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου δίνει μια νέα ώθηση στη στρατιωτική συμμαχία, προς μεγάλη θλίψη της Ρωσίας». Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για την ουσία του τρόπου με τον οποίο αυτή η προσχώρηση θα ενισχύσει τη διεθνή σταθερότητα. Αλλά η εστίαση είναι στον πραγματικό σκοπό αυτής της επιχείρησης διεύρυνσης: την ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Βρισκόμαστε πράγματι σε έναν φαύλο κύκλο, στον οποίο το ΝΑΤΟ ρίχνει τις ευθύνες στη Ρωσία για όλα τα δεινά της Γης και διατηρεί μυστικά την ανάπτυξη συγκρουόμενων σχέσεων, τις οποίες στη συνέχεια αποδίδει σε αυτήν.

Δεν μπορούν οι ηγέτες μας να θυμηθούν τα λόγια του Δία στην Οδύσσεια του Ομήρου: «Ακούστε τους θνητούς να αμφισβητούν τους θεούς! Από εμάς, λένε, τα κακά έρχονται σε αυτούς, όταν, στην πραγματικότητα, από τη δική τους ανοησία, επιδεινώνουν τις ατυχίες που τους προκαλεί η μοίρα.» Εάν μόνο οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούσαν να πάρουν τη μοίρα των ευρωπαϊκών χωρών στα χέρια τους, αντί να τις αφήσουν να παρασυρθούν στους ατλαντικούς βάλτους, αυτή η σύγκρουση θα τελείωνε αμέσως.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία ΡΟΗ Ρωσία

Αν δεν τελειώσουμε τον πόλεμο, ο πόλεμος θα μας τελειώσει (HG Wells)

Ακτιβιστής στις 16.6.22 0

του Alastair Crooke - https://reseauinternational.net/

Μετάφραση: Ακτιβιστής

Η Ευρώπη έχει κολλήσει τώρα «μέχρι το λαιμό της» από εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες.

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξόργισε πολύ κόσμο (όπως ακριβώς έκανε ο Κίσινγκερ στο WEF), όταν είπε «δεν πρέπει να ταπεινώσουμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν», γιατί πρέπει να υπάρξει μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων. Αυτή ήταν η γαλλική πολιτική από την αρχή αυτού του έπος. Το πιο σημαντικό, είναι γαλλογερμανική πολιτική, και έτσι θα μπορούσε να καταλήξει να είναι και πολιτική της ΕΕ.

Το χαρακτηρισμό «θα μπορούσε» είναι σημαντικό: όπως και στην ουκρανική πολιτική, η ΕΕ είναι πιο διχασμένη από ό,τι κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Και σε ένα σύστημα (το ευρωπαϊκό σύστημα) που δομικά επιμένει στη συναίνεση (ακόμα και αν είναι τεχνητό), όταν οι πληγές είναι βαθιές, η συνέπεια είναι ότι μια ερώτηση μπορεί να μπλοκάρει ολόκληρο το σύστημα (όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ). Σήμερα, τα ρήγματα στην Ευρώπη είναι ευρύτερα και πιο σκληρά (δηλαδή επιδεινώνονται από την εφαρμογή του κράτους δικαίου).

Ενώ ο χαρακτηρισμός "ρεαλιστικός" έχει αποκτήσει (υπό τις παρούσες συνθήκες) μια χροιά "κατευνασμού", αυτό που λέει απλά ο Μακρόν είναι ότι η Δύση δεν μπορεί και δεν πρόκειται να διατηρήσει το τρέχον επίπεδο υποστήριξής προς την Ουκρανία επ' αόριστον. Η πολιτική παρεμβαίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία επίσης, η κοινή γνώμη αντιτίθεται στη συνεχιζόμενη ανάμειξη στη σύγκρουση. Απλώς, το επερχόμενο οικονομικό κραχ γίνεται πολύ προφανές και απειλητικό.

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Μπόρις Τζόνσον κατά την πρόσφατη ψήφο εμπιστοσύνης στην Επιτροπή του 1922 μπορεί να μην συνδέονταν ρητά με την Ουκρανία, αλλά οι υποκείμενες κατηγορίες σχετικά με τις πολιτικές του Τζόνσον «Net Zero» (που θεωρούνται από τους συντηρητικούς ψηφοφόρους ως κρυφός σοσιαλισμός), η μετανάστευση και η αυξανόμενο κόστος ζωής, σίγουρα ήταν.

Φυσικά, «ένα κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Όμως η θεαματική κατάρρευση της δημοτικότητας του Τζόνσον, που προκύπτει από την οικονομική του εχθρότητα προς τη Ρωσία, προκαλεί ζάλη στους Ευρωπαίους ηγέτες. «Είμαστε μάρτυρες πανικού στην Ευρώπη εξαιτίας της Ουκρανίας», παρατήρησε ο Πρόεδρος Ερντογάν .

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι παρά το γεγονός ότι ο Μακρόν διεκδικεί «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία» ζητώντας μια συμφωνία, μπορεί να είναι πιο κοντά στην Ουάσιγκτον από τα γεράκια του Λονδίνου. Ναι, στην αρχή η λέξη «συμφωνία» ήταν αόριστα παρούσα στον αμερικανικό λόγο, αλλά ακολούθησε μια μακρά παύση κατά την οποία, για περίπου δυόμισι μήνες, η αφήγηση έγινε μόνο: η ανάγκη να αιμορραγήσει η μύτη του Πούτιν.

Η αμερικανική διάθεση –η ρητορική– αλλάζει, φαινομενικά συμβιβάζεται με τις κακές στρατιωτικές ειδήσεις που προέρχονται από την Ουκρανία (με ακόμη και τον νεοσυντηρητή Έντουαρντ Λούτβακ να πετάει πετσέτα, λέγοντας ότι η Ρωσία θα κερδίσει και το Ντονμπάς θα πρέπει να έχει λόγο για τη μοίρα του).

Ακριβώς όπως η υποστήριξη του Τζόνσον στην Ουκρανία θεωρείται ως μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακαλέσει την κληρονομιά του Πολέμου των Φώκλαντ της Μάργκαρετ Θάτσερ (η Θάτσερ αντιμετώπισε τον αυξανόμενο πληθωρισμό και την αυξανόμενη εσωτερική οργή ενάντια στην ατζέντα της, αλλά η νικηφόρα σύγκρουση εναντίον της Αργεντινής το 1982 την βοήθησε να επανεκλεγεί), «Το να μιλάμε για την κρίση στην Ουκρανία ως μια «στιγμή των Φώκλαντ» για τον Τζόνσον - ωστόσο - είναι απλώς χρυσός για τους απελπισμένους συντηρητικούς», έγραψε ο Στίβεν Φίλντινγκ, καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ. Αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί επιχρυσωμένο και για τις Βρυξέλλες.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί σχετικά με την έκκληση του Μακρόν για συμφωνία, είναι ότι ακόμη και μια περιορισμένη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός –που μάλλον είναι αυτό που έχει στο μυαλό του ο Μακρόν– δεν θα ήταν εφικτή σε αυτή την τοξική και πολωμένη δυτική ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, ο Μακρόν έχει χάσει το μυαλό του. Οι πάπιες (για να μπερδέψουμε τις μεταφορές) πρέπει να παραταχθούν πρώτα:

Η Αμερική πρέπει να εγκαταλείψει το μοχθηρό της «μίσος προς τον Πούτιν». Πρέπει να στρέψουν το μήνυμά τους σε κάποια εκδοχή της «νίκης» που μπορεί να είναι εγγενής σε μια συζήτηση με τον Πούτιν, διαφορετικά η ίδια η πράξη της συνομιλίας με τον «κακό Πούτιν» θα γίνει μπούμερανγκ σε μια πλημμύρα δημόσιας αγανάκτησης. Ο Μακρόν μόλις πήρε μια γεύση.

Κάποιες επαναφορές έχουν ήδη ξεκινήσει (είτε επίτηδες είτε από δημόσια ενόχληση). Οι ουκρανικές ειδήσεις δεν καλύπτονται σχεδόν καθόλου από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης σήμερα. Οι αναζητήσεις στο Google και οι σύνδεσμοι προς τον «πόλεμο» έχουν πέσει κατακόρυφα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει ξεκάθαρα να επικεντρωθεί στα εθνικά ζητήματα, τον πληθωρισμό, τα όπλα και τις αμβλώσεις - τα ζητήματα που θα κυριαρχήσουν στις ενδιάμεσες εκλογές.

Αυτό είναι. Η ΕΕ είναι ξεκάθαρα διασπασμένη, αλλά και οι ελίτ ασφαλείας των ΗΠΑ. Ίσως ένα παρατεταμένο αδιέξοδο, ένας πόλεμος φθοράς, που κρατά τη Ρωσία και τη Δυτική Ευρώπη δεσμευμένες μεταξύ τους προτιμάται (ιδίως από έναν συναισθηματικά εμπλεκόμενο Μπάιντεν) από μια «συμφωνία», αλλά ένας μακρύς πόλεμος μπορεί να μην είναι πλέον δυνατός (αν, όπως ο Luttwak προτείνει, η Ρωσία κερδίζει σύντομα).

Και ο Μπάιντεν, εάν επέλεγε να προσπαθήσει να κάνει μια «συμφωνία» με την Ουκρανία, θα μπορούσε να υποστηρίξει –πολιτικά– οτιδήποτε άλλο εκτός από μια συμφωνία που πλαισιώνεται ως ξεκάθαρη «νίκη» των ΗΠΑ; Είναι δυνατή αυτή η επιλογή σήμερα; Σχεδόν σίγουρα όχι. Η Μόσχα δεν έχει κέφια.

Θα περιείχε μια προσφορά συνομιλιών από τον Μπάιντεν έστω και ένα κόκκο αξίας που θα μπορούσε να εξεταστεί από τη ρωσική σκοπιά; Σχεδόν σίγουρα όχι. Αν όχι, τότε τι υπάρχει να συζητήσουμε;

Η Μόσχα δηλώνει ανοιχτή σε συνομιλίες με το Κίεβο. Ωστόσο, το Κρεμλίνο δεν προσπαθεί να βρει μια «διέξοδο» (η κοινή γνώμη αντιτίθεται κατηγορηματικά σε αυτό). Ονομάστε το «συνομιλίες», αν θέλετε, αλλά θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να δεχτεί το «έγγραφο παράδοσης» του Ζελένσκι στις «συνομιλίες» – όχι μια εύκολη «νίκη» για την ομάδα Μπάιντεν, η οποία θα μπορέσει να καυχηθεί για αυτό σε ένα δύσπιστο αμερικανικό εκλογικό σώμα!

Έτσι, κατά μία έννοια, αυτή η φόρμουλα του «μακροχρόνιου πολέμου φθοράς» έχει κάποια «αποτυχία» – γιατί δεν είναι στρατιωτική φθορά, αλλά οικονομικός πόλεμος που έχει διαμορφωθεί ως η ικανότητα «πρώτου χτυπήματος» της Δύσης. Το «ρούβλι» επρόκειτο να πάει χαμένο σχεδόν αμέσως, καθώς ο οικονομικός πόλεμος ευρέος φάσματος επρόκειτο να καταρρεύσει δομικά τη Ρωσία (υπονομεύοντας τη βούλησή της να πολεμήσει στην Ουκρανία). Η προειδοποίηση προς την Κίνα (και άλλες χώρες όπως η Ινδία) έπρεπε να είναι αυστηρή.

Τουλάχιστον αυτό ήταν το προπολεμικό σχέδιο. Η στρατιωτική δράση δεν προοριζόταν ποτέ να αποτελέσει το «βαρύ βάρος» στη συντριβή της Ρωσίας, αλλά μάλλον να χρησιμεύσει ως ενισχυτής της εσωτερικής δυσαρέσκειας, καθώς η ρωσική οικονομία θα κατέρρεε υπό τον αντίκτυπο των πρωτοφανών κυρώσεων. Η εξέγερση του Ντονμπάς, που σχεδιάστηκε και προετοιμάστηκε για οκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, ακριβώς επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντα θεωρούσαν ότι ήταν πιθανό οι ρωσικές δυνάμεις να επικρατήσουν τελικά. Ωστόσο, έχει γίνει «το μόνο παιχνίδι στην πόλη».

Αλλά ο οικονομικός πόλεμος, στον οποίο στηριζόταν η ελπίδα μιας ταχείας κατάρρευσης της Ρωσίας, όχι μόνο απέτυχε, αλλά παραδόξως ανέκαμψε για να βλάψει την Ευρώπη πολύ, πολύ άσχημα. Αυτή η κατάσταση, μαζί με την κατάρρευση του ουκρανικού esprit de corps, έχει γίνει ένα άλμπατρος που κρέμεται στο λαιμό της ΕΕ. Δεν είναι δυνατόν να αποφευχθούν οι κυρώσεις, ούτε η επικείμενη έκρηξη του ουκρανικού στρατιωτικού, χωρίς η Ρωσία να αναδειχθεί ξεκάθαρα ως «νικητής».

Είναι χαμός (ακόμα κι αν οι «καλλιτέχνες της επικοινωνίας» ανατρέπουν ξανά και ξανά την κατάσταση). Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν διέξοδο για να ξεφύγουν από τις βλαβερές συνέπειες των πολιτικών που υιοθέτησαν –η ΕΕ– στο τέλος της δέσμευσής τους, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να προβούν σε «δέουσα επιμέλεια».

Αλλά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο: Ακόμα κι αν επρόκειτο να γίνουν ευρύτερες συνομιλίες (ας πούμε) την επόμενη εβδομάδα, μπορεί η Δύση να συμφωνήσει έστω και θεωρητικά για το τι θα πει στον Πούτιν; Έκανε, τουλάχιστον, τη δέουσα επιμέλειά του για το πώς η Ρωσία, με τη σειρά της, θα διαμόρφωνε το όραμά της για το ευρασιατικό μέλλον; Και αν ναι, θα είχαν οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές την πολιτική εντολή να απαντήσουν, ή οι συνομιλίες θα αποτύχουν επειδή η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε καμία διαπραγματευτική εντολή, πέρα από μια εντολή που περιορίζεται αυστηρά σε ζητήματα σχετικά με τη μελλοντική σύνθεση της Ουκρανίας;

Η Ρωσία, μάλιστα, έχει δηλώσει ξεκάθαρα τους στρατηγικούς της στόχους. Τον Δεκέμβριο του 2021, η Ρωσία παρέδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ δύο σχέδια συνθηκών που περιλαμβάνουν απαιτήσεις για μια αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη που θα εγγυάται αδιαίρετη ασφάλεια για όλους και μια αποχώρηση από το ΝΑΤΟ μέχρι τα πρώην ανατολικά του σύνορα από το 1997. Αυτά τα έγγραφα τονίζουν ότι η Ουκρανία είναι μόνο ένα μικρό μέρος των μεγαλύτερων στρατηγικών στόχων της Ρωσίας. Και τα δύο σχέδιαα αγνοήθηκαν από την Ουάσιγκτον.

Κατ' αρχήν, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τελειώσει με μια συμφωνία κατόπιν διαπραγματεύσεων που θα αντιμετώπιζε τις ευρύτερες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια σε ολόκληρη την Ευρώπη, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία της Ουκρανίας - ακόμα κι αν η βορειοανατολική, η ανατολική και η νότια Ουκρανία συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη Ρωσία, ή εντάσσονταν άμεσα σ' αυτήν.

Υπάρχει όμως και το γεγονός ότι η ΕΕ έχει μεταφέρει την πολιτική της εντολή σχετικά με την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Και ο ξεκάθαρος στόχος του τελευταίου είναι να αποκλείσει τη Ρωσία από το παγκόσμιο πολιτικό φάσμα ως παίκτη και να ανατινάξει τη ρωσική οικονομία – με άλλα λόγια, να επαναφέρει τη Ρωσία στην εποχή του Γέλτσιν.

Ως εκ τούτου, οι στόχοι του ΝΑΤΟ δεν συνεπάγονται κανένα περιθώριο για διάλογο. Ο «μακροχρόνιος πόλεμος» της Μόσχας πρέπει επίσης να κατανοηθεί σωστά – δεν αφορά μόνο τις απειλές ασφαλείας που προέρχονται από την Ουκρανία, αλλά την απειλή για την ασφάλεια που πηγάζει από μια κουλτούρα, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως ένας συγχωρεμένος δυτικός «πολιτισμός»:

Ο Christopher Dawson, στο «Religion and the Rise of Western Culture», έγραψε σχεδόν πριν από έναν αιώνα: «Πώς γίνεται η Ευρώπη, μόνη ανάμεσα στους πολιτισμούς του κόσμου, να κλονίζεται και να μεταμορφώνεται συνεχώς από μια ενέργεια πνευματικής ανησυχίας που αρνείται να αρκεστεί στον αμετάβλητο νόμο της κοινωνικής παράδοσης που διέπει τους ανατολικούς πολιτισμούς; Είναι επειδή το θρησκευτικό ιδανικό δεν ήταν η λατρεία της διαχρονικής και αμετάβλητης τελειότητας, αλλά ένα πνεύμα που αγωνίζεται να ενσωματωθεί στην ανθρωπότητα και να αλλάξει τον κόσμο»;

Καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες που σκέπτονται μια «συμφωνία» ότι, είτε συμφωνούν είτε όχι, αυτό το τελευταίο σημείο συνοψίζει τη δημοφιλή ρωσική αντίληψη; Και αυτή η νίκη στην Ουκρανία θεωρείται ως το καθαρτικό έναυσμα που απαιτείται για την αναβίωση του ρωσικού πολιτισμού και άλλων μη δυτικών πολιτισμών;

Το ερώτημα που τίθεται στη συνέχεια είναι το εξής: έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση ρόλο να παίξει σε ένα τέτοιο σενάριο, διαφορετικό από αυτό της Ουάσιγκτον; Βασικά, όχι ; δεν έχει τόπο.

Η ΕΕ δεν έχει τόπο – γιατί, όπως σημείωσε ο Wolfgang Streeck στο δοκίμιό του για «Η ΕΕ μετά την Ουκρανία», τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, προφανώς αυτονόητα (δηλαδή χωρίς πολλή σκέψη), συμφώνησαν «να αφήσουν τον Μπάιντεν να αποφασίσει για λογαριασμό του – η μοίρα της Ευρώπης θα εξαρτηθεί από τη μοίρα του Μπάιντεν: δηλαδή αποφάσεις, ή μη, της αμερικανικής κυβέρνησης». Ως εκ τούτου, η ΕΕ είναι ουσιαστικά τοποθετημένη ως μια απομακρυσμένη επαρχία, εντός της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής.

Ορισμένες ευρωπαϊκές ελίτ θριάμβευσαν: η Ουκρανία είχε ορίσει ξεκάθαρα την ΕΕ ως «Βορειοατλαντική», περίοδος. Γιατί όμως αυτή η χαρά;

Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να εξουδετέρωσε (προσωρινά) τα διάφορα ρήγματα όπου η ΕΕ κατέρρεε. Εδώ και αρκετό καιρό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να καλύψει το δημοκρατικό κενό που προκύπτει από τον de facto συγκεντρωτισμό και την αποπολιτικοποίηση της πολιτικής οικονομίας της Ένωσης, γεμίζοντας αυτό το κενό με μια νεοφιλελεύθερη «πολιτική αξιών» που η ΕΕ πρέπει να επιβάλει αυστηρά – στα απείθαρχα κράτη μέλη – μέσω οικονομικών κυρώσεων.

Τα δικαιώματα ταυτότητας, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, θα χρησιμεύουν ως υποκατάστατο των συζητήσεων για την πολιτική οικονομία, με συμμόρφωση με αξίες που πρέπει να επιβάλλονται στα κράτη μέλη μέσω οικονομικών κυρώσεων (κράτος δικαίου).

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πώς η Ουκρανία θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την αποφασιστικότητα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να υποστηρίξει τις αξίες της ΕΕ, όχι μόνο προς τον Όρμπαν, αλλά και ως εργαλείο για την εκρίζωση των παρατεταμένων φιλορωσικών αισθήσεων σε μια φατριακή ΕΕ και για να εδραιωθεί σταθερά Ο Βορειοατλαντισμός ως πρωταρχική ευρωπαϊκή αξία. Η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και των παραδοσιακών της αντιλήψεων ήταν σε απόλυτη αρμονία με την επιβολή κυρώσεων στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης για τον κοινωνικό τους παραδοσιακό χαρακτήρα.

Αυτό είχε ένα κόστος, ωστόσο, να εκτοξεύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια θέση ανανεωμένης ηγεμονίας στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό ανάγκασε την Ευρώπη να διατηρήσει εκτεταμένες, ακόμη και εξοντωτικές, οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες έχουν ως παράπλευρο αποτέλεσμα την ενίσχυση της δεσπόζουσας θέσης των Ηνωμένων Πολιτειών ως προμηθευτή ενέργειας και πρώτων υλών στην Ευρώπη.

Αυτό αποκλείει εντελώς τις ιδέες του Μακρόν ότι η ΕΕ χρειάζεται «ευρωπαϊκή στρατηγική κυριαρχία» που μπορεί να αμβλύνει τις νόμιμες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια. Η Ευρώπη είναι πλέον καρφωμένη «μέχρι το λαιμό της» από εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Δεν υπάρχει κυριολεκτικά «καμία πιθανότητα» ότι ο επακόλουθος διαρθρωτικός πληθωρισμός ή οικονομική συρρίκνωση μπορεί να περιοριστεί ή θα περιοριστεί. Η ΕΕ παραιτήθηκε από τα μέσα για να τερματίσει τον πόλεμο. Το μόνο που έχει να κάνει τώρα είναι να μοιραστεί ένα τραπέζι ενώ ο Ζελένσκι υπογράφει το έγγραφο παράδοσης.

Δεν θα υπάρξει καμία σοβαρή προσπάθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τον Νοέμβριο, ακόμη και να προσπαθήσουν να περιορίσουν τον πληθωρισμό. Η συνέπεια αυτής της συνθηκολόγησης της ΕΕ με την αμερικανική διοίκηση είναι ότι όσον αφορά τον πληθωρισμό, η ΕΕ θα εξαρτάται επίσης από έμμεσες αλλαγές στην εκλογική πολιτική των ΗΠΑ. Είναι το ίδιο πιθανό ότι ο Μπάιντεν θα διατάξει μια νέα έκδοση «επιταγών διέγερσης» για να αμβλύνει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού στα πορτοφόλια των Αμερικανών (που θα επιταχύνει περαιτέρω τον πληθωρισμό), είναι πιθανό να επιτρέψει ποσοτική σύσφιξη (με στόχο τη μείωση του πληθωρισμού) ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών.

Καθώς οι επιπτώσεις του πολέμου γίνονται αισθητές, θα προκαλέσουν σοβαρή αντίδραση κατά των Βρυξελλών.

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ελευθερίες-Ανθρώπινα δικαιώματα Ευρώπη ΗΠΑ Λογοκρισία ΡΟΗ Σλοβακία facebook

Το facebook έκλεισε λογαριασμό Σλοβάκου βουλευτή μετά από υπόδειξη Αμερικανών βουλευτών. Τον κατηγορούν για φιλορωσική προπαγάνδα

Ακτιβιστής στις 15.6.22 0

Η σελίδα του Σλοβάκου βουλευτή της αντιπολίτευσης Ľuboš Blaha (Smer-SD) ανεστάλη από το Facebook λόγω «επανειλημμένων παραβιάσεων των πολιτικών σχετικά με τη ρητορική μίσους», μετά από πιέσεις που άσκησε μια ομάδα βουλευτών των ΗΠΑ στην εταιρεία να δράσει κατά της ρητορικής μίσους στη Σλοβακία.

Να σημειωθεί πως η σελίδα του Blaha, μέχρι να ανασταλεί το απόγευμα της Τρίτης (14 Ιουνίου), είχε τους περισσότερους οπαδούς στο Facebook σε σύγκριση με άλλους Σλοβάκους πολιτικούς. Η σελίδα του είχε 174.000 ακόλουθους και οι αναρτήσεις του συγκέντρωσαν 11 εκατομμύρια likes το 2021.

Ο Blaha φέρεται ότι παραβιάζει τους κανόνες του κοινωνικού δικτύου εδώ και πολύ καιρό. Τον περασμένο Νοέμβριο, το Facebook αφαίρεσε ένα βίντεο στο οποίο φέρεται να διέδιδε ψέματα σχετικά με το εμβόλιο COVID-19. Τον Απρίλιο, του επιβλήθηκε απαγόρευση 30 ημερών για δημοσίευση φωτογραφιών και τη Δευτέρα (13 Ιουνίου), το Facebook δεν του επέτρεψε να δημοσιεύσει ένα βίντεο.

«Δυστυχώς, δεν μπορώ να δημοσιεύσω το βίντεο εδώ, επειδή οι Αμερικανοί με μπλοκάρουν ξανά», παραπονέθηκε το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου σε δημοσίευσή του τη Δευτέρα.

«Από τότε που οι Αμερικανοί βουλευτές, κατόπιν αιτήματος του Naď (Σλοβάκος υπουργός Άμυνας), ζήτησαν από το Facebook να μπλοκάρει τους Σλοβάκους με διαφορετική άποψη, βρίσκομαι υπό σχεδόν συνεχή αποκλεισμό», έγραψε ο Blaha.

Ο Blaha αντιδρά σε μια επιστολή που συνέταξε ένα μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, στην οποία ζητούσαν από το Facebook να αντιμετωπίσει τη φιλορωσική παραπληροφόρηση στη Σλοβακία.

Η επιτροπή ανησυχεί βαθύτατα για τη συνεχιζόμενη παρουσία επιβλαβούς παραπληροφόρησης και φιλορωσικής προπαγάνδας στο σλοβακικό Facebook και καλεί το Facebook να διασφαλίσει αμέσως ότι όλη η φιλορωσική παραπληροφόρηση αξιολογείται γρήγορα, ελέγχεται από τα γεγονότα, χαρακτηρίζεται, υποβαθμίζεται ή αφαιρείται σύμφωνα με τις δημόσιες δεσμεύσεις και τις δηλωμένες πολιτικές του Facebook”, έγραψε ο πρόεδρος Adam Schiff (D).

Η επιστολή ακολούθησε την επίσκεψη αρκετών βουλευτών στη Μπρατισλάβα τον Απρίλιο, κατά την οποία ενημερώθηκαν για το θέμα από κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών.

πληροφορίες από euractiv

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία Πολιτική άποψη ΡΟΗ Ρωσία Thierry Meyssan

Ουκρανία: παρεξηγήσεις και παρερμηνείες

Ακτιβιστής στις 14.6.22 0

από τον Thierry Meyssan

Ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται μόνο λόγω της άγνοιας των Δυτικών για το τι συνέβαινε στην Ουκρανία και λόγω μιας σειράς παρεξηγήσεων και παρερμηνειών. Οι Δυτικοί, συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους, μη μπορώντας να σκεφτούν όπως οι συνομιλητές τους, συνέχιζαν να κάνουν λάθη. Τέλος, όταν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τελειώσουν και οι Ρώσοι έχουν επιτύχει τους δημοσίως δηλωμένους στόχους τους από την πρώτη μέρα, μπορούν ακόμη και να πείσουν τον εαυτό τους ότι κέρδισαν. Τελικά, το μόνο που έχει σημασία για τη Δύση δεν είναι να σώσουμε ανθρώπινες ζωές, αλλά να έχουμε την πεποίθηση ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Οι στρατιώτες της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία συνεχίζουν τον αγώνα των μεγαλύτερων τους ενάντια στους Ναζί. Οι μπαντεριστές δεν κρύβουν τη θέλησή τους να εξοντώσουν τους «Μοσχοβίτες», συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ερμηνεύεται πολύ διαφορετικά ανάλογα με το αν κάποιος είναι Δυτικός ή Ρώσος. Η προηγούμενη εμπειρία κάθε ατόμου καθορίζει την ερμηνεία των λέξεων και των γεγονότων. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν αντιδρά στα ίδια πράγματα και δεν αναζητά τις ίδιες πληροφορίες με τους άλλους. Τελικά, τα δύο στρατόπεδα δεν έχουν πλέον την ίδια αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτή η διαδοχή παρεξηγήσεων και παρανοήσεων οδηγεί σε μια παρεξήγηση που μπορεί ακούσια να οδηγήσει σε μεγάλη σύγκρουση.

Σύμφωνα με τις βρετανικές υπηρεσίες επικοινωνίας, αυτά τα τατουάζ είναι μόνο διακοσμητικά. Οι Μπαντεριστές

ΟΙ ΜΠΑΝΤΕΡΙΣΤΕΣ

Οι δύο πλευρές, που πολέμησαν πλάι-πλάι κατά του ναζισμού, είχαν εντελώς διαφορετικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ως εκ τούτου έχουν διαφορετικές αναμνήσεις από αυτό.

Ο ρωσικός Τύπος δεν κάνει διάκριση μεταξύ Μπαντεριστών και Ναζί. Είναι θέμα αφύπνισης της μνήμης του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» (γνωστός στη Δύση ως «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος»). Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1941, η τελευταία δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Το σοκ ήταν καταστροφικό. Ο Στάλιν κατάφερε να ενώσει τον λαό του μόνο συμμαχώντας με την Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία είχε πολεμήσει στο παρελθόν, και απελευθερώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους που είχαν καταδικαστεί στα Γκουλάγκ. Το να προκαλεί κανείς αυτήν την περίοδο σήμερα σημαίνει ότι δεσμεύεται να αναγνωρίσει τη θέση του καθενός εφόσον υπερασπίζεται το Έθνος.

Οι Ρώσοι αντιλαμβάνονται τους σύγχρονους Μπαντεριστές/Ναζί ως υπαρξιακούς κινδύνους για τον λαό τους. Κάνοντας αυτό, έχουν δίκιο γιατί οι Ουκρανοί εθνικιστές θεωρούν ότι είναι «γεννημένοι για να εξαφανίσουν τους Μοσχοβίτες».

Επομένως, όλες οι δυτικές επιθέσεις στο πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι άτοπες και αναποτελεσματικές. Για τους Ρώσους αντιπάλους, αυτό δεν είναι πλέον το ζήτημα. Είτε τον αρέσει είτε όχι, ο Πούτιν είναι ο ηγέτης τους, όπως ακριβώς ήταν ο Στάλιν από τον Ιούνιο του 1941.

Ο δυτικός Τύπος εξίσωσε επίσης τους Μπαντεριστές με τους Ναζί, αλλά αυτό έμελλε να φανεί πιο εύκολα η σημασία του. Στη μνήμη των λαών της Δυτικής Ευρώπης, ο ναζισμός απειλούσε μόνο τις μειονότητες. Πρώτα οι ψυχικά άρρωστοι, οι τελικώς άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι, μετά οι Εβραίοι και οι τσιγγάνοι χωρίστηκαν από την αγέλη και εξαφανίστηκαν. Αντίθετα, οι Σλάβοι θυμούνται στρατούς να προχωρούν, γκρεμίζοντας ένα-ένα όλα τα χωριά που κατέλαβαν. Κανείς δεν μπορούσε να επιβιώσει. Όχι μόνο ο ναζισμός είναι λιγότερο τρομακτικός για τους Δυτικοευρωπαίους, αλλά και οι Αγγλοσάξονες καταπνίγουν αθόρυβα σύμβολα που θα μπορούσαν να αναβιώσουν αυτή τη μνήμη. Για παράδειγμα, Βρετανοί σύμβουλοι επικοινωνίας άλλαξαν το οικόσημο του συντάγματος του Αζόφ στα τέλη Μαΐου. Αντικατέστησαν το αγκίστρι του λύκου ( Wolfsangel ) που σχετίζεται με τους SS Das Reichδιαίρεση με τρία ξίφη τρίαινας που παραπέμπουν στην Εθνική Δημοκρατία της Ουκρανίας (1917-20). Με τον τρόπο αυτό, αφαίρεσαν ένα ναζιστικό διακριτικό και το αντικατέστησαν με ένα αντιμπολσεβίκικο διακριτικό. Στη δυτικοευρωπαϊκή φαντασία, ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση ταυτίζεται με τη Ρωσία, αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειοψηφία των σοβιετικών ηγετών δεν ήταν Ρώσοι.

Οι Βρετανοί σύμβουλοι επικοινωνίας διαβεβαιώνουν ότι οι Ουκρανοί Μπαντεριστές/Ναζί είναι συγκρίσιμοι με τους σημερινούς Δυτικούς Ναζί: περιθωριακές ομάδες λυσσασμένων ανθρώπων. Δεν αρνούνται την ύπαρξή τους, αλλά υποδηλώνουν ότι δεν είναι σημαντικοί. Έτσι εξαφανίζουν τόσο τα ίχνη της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής τους δράσης από την ανεξαρτησία το 1991 όσο και τις εικόνες των μνημείων τους που έκτοτε έχουν στηθεί σε όλη τη χώρα.

Από το 1991 έως το 2014, οι εφημερίδες του κόσμου αγνόησαν την αργή μεταρρύθμιση των Μπαντεριστών στην Ουκρανία. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2014, κατά την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όλοι οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν την «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας» χτυπήθηκαν από τον κεντρικό ρόλο των ακροδεξιών πολιτοφυλακών στις διαδηλώσεις. Τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκαν σε αυτούς τους περίεργους «εθνικιστές» με σβάστικες. Όμως ο δυτικός Τύπος σταμάτησε ξαφνικά να ερευνά ένα μήνα αργότερα, όταν η Κριμαία, αρνούμενη να επιτρέψει σε αυτούς τους εξτρεμιστές να πάρουν την εξουσία, κήρυξε την ανεξαρτησία της. Η συνέχιση της αναφοράς για τη μετατόπιση της Ουκρανίας θα ήταν να δώσει λόγο στη Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία είχε αποδεχθεί την κατάσχεσή της. Από τότε και για 8 χρόνια, κανένα δυτικό μέσο δεν ερεύνησε, για παράδειγμα, τις κατηγορίες για απαγωγές και βασανιστήρια σε μεγάλη κλίμακα που διαδόθηκαν σε όλη τη χώρα. Επειδή αγνόησαν σκόπιμα τους Μπαντεριστές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είναι πλέον σε θέση να αξιολογήσουν τον πολιτικό και στρατιωτικό τους ρόλο σήμερα.

Αυτή η τύφλωση συνεχίζεται με την εξέλιξη της ουκρανικής ισχύος κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο δυτικός Τύπος αγνοεί τα πάντα σχετικά με τη δικτατορία που επιβλήθηκε: δήμευση από το κράτος όλων των μέσων ενημέρωσης, σύλληψη προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, δήμευση περιουσίας ανθρώπων που αναφέρουν τα ιστορικά εγκλήματα των Μπαντεριστών και των Ναζί κ.λπ. Αντίθετα, Ο ρωσικός Τύπος δεν χάνει τίποτα από αυτή την ξαφνική εξέλιξη και θρηνεί που έκλεισε τα μάτια του εδώ και χρόνια.

Από την πλευρά μας, έχουμε γράψει - καθυστερημένα - την ιστορία των Μπαντεριστών. ένα θέμα στο οποίο δεν έχει αφιερωθεί κανένα βιβλίο, σημάδι ότι η Ουκρανία από αυτή την οπτική γωνία δεν γοήτευσε κανέναν. Το έργο μας, μεταφρασμένο σε δώδεκα γλώσσες, έχει αγγίξει επιτέλους πολλούς δυτικούς στρατιωτικούς αξιωματούχους και διπλωμάτες. Τώρα ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν να υποστηρίζουν αυτούς τους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είπαν ευθαρσώς ψέματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να εισβάλουν στο Ιράκ. Δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη.

Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΡΩΣΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Υπάρχουν δύο τρόποι αξιολόγησης της αξιοπιστίας ενός ηγέτη: ο ένας εξετάζει τις καλές του προθέσεις ή το ιστορικό του. Οι Δυτικοευρωπαίοι, που έχουν θέσει τους εαυτούς τους υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι πεπεισμένοι ότι δεν γράφουν πλέον ιστορία, αλλά μάλλον την υφίστανται. Επομένως, δεν χρειάζονται πλέον πολιτικούς ηγέτες όπως τον περασμένο αιώνα. Στην πραγματικότητα, εκλέγουν μόνο μάνατζερ που παρουσιάζουν ότι έχουν καλές προθέσεις. Αντίθετα, οι Ρώσοι, μετά την κατάρρευση της χώρας τους στα χρόνια του Γέλτσιν, ήθελαν να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία τους και τελικά να κόψουν τον φιλελευθερισμό των ΗΠΑ που πίστευαν εδώ και μια δεκαετία. Για να γίνει αυτό, εξέλεξαν και επανεξέλεξαν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, του οποίου την αποτελεσματικότητα ελέγχουν. Η χώρα τους έχει ανοίξει στους ξένους ενώ έχει γίνει αυτάρκης σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένου του φαγητού.

Ανεξάρτητα από τα πολιτικά καθεστώτα, οι πολιτικοί ηγέτες που επιδιώκουν να ενώσουν το λαό τους όσο το δυνατόν ευρύτερα αποφεύγουν να λένε ψέματα για να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους, ενώ όσοι υπηρετούν μια μειοψηφία για να εκμεταλλεύονται την πλειοψηφία είναι υποχρεωμένοι να πουν ψέματα για να μην ανατραπούν. Από την άλλη πλευρά, οι στρατιωτικοί ηγέτες, εάν τείνουν να θεωρούν τα όνειρά τους πραγματικότητα, και επομένως να λένε ψέματα, σε περιόδους ειρήνης, είναι υποχρεωμένοι να μένουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα σε περιόδους πολέμου για να νικήσουν.

Οι Δυτικοί χαρακτηρίζονται από ένα πολύ ισχυρό τραύμα που βίωσαν κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και την εμφάνιση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, στρατηγού Κόλιν Πάουελ, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις 5 Φεβρουαρίου 2003. Κούνησαν το κεφάλι τους κατά τη διάρκεια του Νέου Ο Γιορκ επιτίθεται, βλέποντας ανθρώπους να πηδούν από τα παράθυρα και στη συνέχεια πύργους να καταρρέουν, πριν συνειδητοποιήσουν ότι οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν δεν κρατούσαν νερό. Δημιουργήθηκε δυσπιστία μεταξύ τους και των ηγετών που προσποιούνταν ότι πίστευαν σε αυτή την ανοησία [ 1 ]. Τότε πίστεψαν αυτό που τους είπε ένας στρατηγός γιατί ένας στρατιωτικός δεν μπορούσε να πει ψέματα για μια πολύ σοβαρή απειλή για την ασφάλεια. Τελικά, έπαθαν κατάθλιψη όταν συνειδητοποίησαν ότι όλη αυτή η σκηνοθεσία ήταν απλώς μια δικαιολογία για να ανατρέψουν μια κυβέρνηση που αντιστεκόταν στις ΗΠΑ και να αρπάξουν το πετρέλαιο και τον οικονομικό πλούτο της χώρας της. Η ομιλία του στρατηγού Πάουελ [ 2 ] γράφτηκε από πολίτες πολιτικούς, τους Στράους του Γραφείου Στρατηγικής Επιρροής (OSI), όπως παραδέχτηκε με ντροπή αργότερα. Αυτή η άστοχη εμπιστοσύνη στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους [ 3 ] . Από το 2003, οι Δυτικοί δεν εμπιστεύονται πλέον τον λόγο των ηγετών τους. ένα φαινόμενο που είναι κάπως λιγότερο έντονο στη Γαλλία, η οποία ήταν η μόνη χώρα που αντέκρουσε δημόσια τον στρατηγό Πάουελ.

Αντίθετα, οι Ρώσοι κάνουν διάκριση μεταξύ εκείνων των ηγετών τους που μιλούν την ίδια γλώσσα με τους άλλους και εκείνων που υπερασπίζονται το συλλογικό συμφέρον. Στη δεκαετία του 2000, πίστευαν αρχικά στον δυτικό λόγο και ήλπιζαν ότι και αυτοί θα γνώριζαν ελευθερία και ευημερία. Όμως γνώρισαν μια τρομερή κατάρρευση ενώ έβλεπαν μερικούς τραμπούκους να καταλαμβάνουν τον συλλογικό τους πλούτο. Στη συνέχεια στράφηκαν σε ασφαλείς αξίες: συμπολίτες που ενδιαφέρονται για το γενικό συμφέρον και εκπαιδευμένοι από την KGB. Ζουν σήμερα ελπίζοντας να λυτρωθούν από ό,τι έχει απομείνει από αυτήν την περίοδο παραπλάνησης: ολιγάρχες εγκατεστημένους στο εξωτερικό και μια ορισμένη παγκοσμιοποιητική αστική τάξη στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Βλέπουν τους πρώτους ως κλέφτες και χαίρονται που τα περιουσιακά τους στοιχεία, ήδη χαμένα για τη χώρα, τα αρπάζουν οι Δυτικοί. Όσο για το τελευταίο, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν μόνο στη χώρα τους, αλλά παντού στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Βλέπουν κάποιους από αυτούς να φεύγουν χωρίς να μετανιώνουν. Για τους Ρώσους, ο Πρόεδρος Πούτιν και η ομάδα του κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα των τροφίμων και να τους ξαναβάλουν στη δουλειά. Έχουν αποκαταστήσει τον στρατό τους και τους προστατεύουν από την αναζωπύρωση του ναζισμού. Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά είναι πολύ καλύτερα αφού αυτοί είναι επικεφαλής.

Οι τριάντα αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ. Ισχυρίζονται ότι αποφασίζουν για την ανθρωπότητα.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ή ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ

Για τους Δυτικοευρωπαίους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια περιοχή υπό το προτεκτοράτο των ΗΠΑ, η μονοπολική οργάνωση του κόσμου φαινόταν να είναι αυτονόητη. Αφού δεν έχουν βιώσει ποτέ πόλεμο στη χώρα τους τα τελευταία εξήντα χρόνια (οι Γάλλοι έχουν ξεχάσει τις επιθέσεις στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας), δεν καταλαβαίνουν γιατί ο υπόλοιπος κόσμος δεν θέλει πλέον την Pax Americana .

Αντίθετα, οι Ρώσοι γνώρισαν μια βάναυση 20ετή πτώση στο προσδόκιμο ζωής τους όταν εξέλεξαν τον Μπόρις Γέλτσιν και τους συμβούλους του στις ΗΠΑ. Επιπλέον, βίωσαν δύο πολέμους στην επαρχία τους, την Τσετσενία, με συνοδευτικές επιθέσεις ισλαμιστών από το Μπεσλάν στη Μόσχα. Οι Ουκρανοί Μπαντεριστές είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Εμιράτου της Ιτσκερίας.

Για τους Δυτικοευρωπαίους, δεν έχει σημασία ότι το ΝΑΤΟ προσπάθησε να εξαλείψει τον Σαρλ Ντε Γκωλ στη Γαλλία, είχε δολοφονήσει τον Άλντο Μόρο στην Ιταλία ή οργάνωσε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα [ 4 ] . Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά μόνο σε ειδικούς και δεν διδάσκονται στα σχολικά βιβλία. Το ΝΑΤΟ είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική συμμαχία στην ιστορία και το μέγεθός του εγγυάται θεωρητικά τη νίκη.

Ωστόσο, το ΝΑΤΟ αρνήθηκε την ένταξη της Ρωσίας τη δεκαετία του 1990. Επαναπροσδιορίστηκε όχι ως μια δύναμη που σταθεροποιεί την ήπειρο, αλλά ως μια αντιρωσική οργάνωση, με κίνδυνο να προκαλέσει πόλεμο στην Ευρώπη. Η Δύση ξαναγράφει την ιστορία υποστηρίζοντας ότι ποτέ δεν πήρε την απόφαση να μην επεκτείνει τη συμμαχία της στην Ανατολή. Ωστόσο, τη στιγμή της επανένωσης της Γερμανίας, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ είχαν γράψει στη Συνθήκη για μια Τελική Διακανονισμό σχετικά με τη Γερμανία (13 Οκτωβρίου 1990) ότι οι τέσσερις νικήτριες δυνάμεις του ναζισμού θα θεσπίσουν μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στην τομέα των εξοπλισμών και του αφοπλισμού προκειμένου να διασφαλιστεί η ειρήνη στην ήπειρο σύμφωνα με τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι(1 Αυγούστου 1975). Αυτές οι αρχές επιβεβαιώθηκαν στις Δηλώσεις της Κωνσταντινούπολης ( Χάρτης για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια , 19 Νοεμβρίου 1990) και της Αστάνα (2 Δεκεμβρίου 2010). Καθιερώνουν:
το δικαίωμα κάθε κράτους να συνάπτει τις στρατιωτικές συμμαχίες της επιλογής του
και, ως συνέπεια, το καθήκον κάθε κράτους να μην λαμβάνει μέτρα ασφαλείας που απειλούν τους γείτονές του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία δεν αμφισβήτησε ποτέ την ένταξη των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού, αλλά πάντα κατήγγειλε την εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός τους. Με άλλα λόγια, δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του ΝΑΤΟ, αλλά τη λειτουργία του εντός της Ολοκληρωμένης Διοίκησης. Ας είμαστε ακριβείς: σήμερα, δεν έχει καμία αντίρρηση να σχηματίσουν συμμαχία η Ουκρανία, η Φινλανδία ή η Σουηδία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να προστατεύονται από το άρθρο 5 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού, αλλά αρνείται ότι αυτό συνεπάγεται την εγκατάσταση αμερικανικών στρατευμάτων και όπλων στο έδαφος.

Δεν είναι θέμα αποτροπής εκτοξεύσεων πυραύλων από τα χερσαία σύνορά της, καθώς τα υποβρύχια θα μπορούσαν ακόμη να πλησιάσουν τα θαλάσσια σύνορά της. Η ανησυχία της Μόσχας βρίσκεται αλλού. Σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη, η Ρωσική Ομοσπονδία έχει μικρό πληθυσμό σε σχέση με το μέγεθός της. Επομένως, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της. Από την εισβολή του από τον Ναπολέοντα το 1812, έμαθε να προστατεύεται βασιζόμενος στην απεραντοσύνη του: κόβοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του εισβολέα και αφήνοντάς τον να παγώσει μέχρι θανάτου το χειμώνα. Αυτή είναι η «στρατηγική της καμένης γης» που οδήγησε στην εγκατάλειψη της Μόσχας και τον εκτοπισμό ολόκληρου του πληθυσμού της προς την Ανατολή. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική προϋποθέτει ότι ο εισβολέας δεν μπορεί να επωφεληθεί από τις πίσω βάσεις σε μια κοντινή χώρα.

Αυτή η στρατηγική είναι επίσης πηγή παρεξηγήσεων. Η Ρωσία δεν επιδιώκει να έχει ζώνη επιρροής στην Ευρώπη όπως έκανε η Σοβιετική Ένωση του Ουκρανού Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ούτε έχει ιμπεριαλιστικούς στόχους όπως η τσαρική Ρωσία. Επιδιώκει μόνο να μην πλησιάζει μεγάλος στρατός. Μια στάση που κακώς οι καλύτερα ενημερωμένοι Κρεμλινολόγοι χαρακτηρίζουν «παρανοϊκή», ενώ είναι καλά μελετημένη.

Αποδεικνύοντας ότι οι οπαδοί της «σύγκρουσης των πολιτισμών» έκαναν λάθος, οι Τσετσένοι στρατιώτες συνέτριψαν τους Ουκρανούς Ναζί με την κραυγή «Αλλάχ Ακμπάρ!».

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΤΕΧΝΗ

Ενώ οι πολεμικές ταινίες του Χόλιγουντ παρουσιάζουν ηρωικές πρωτοβουλίες λίγων ανδρών που αλλάζουν το ρεύμα μιας μάχης, οι ρωσικές πολεμικές ταινίες αφορούν ήρωες που θυσιάζονται για να καθυστερήσουν την προέλαση του εχθρού και να επιτρέψουν στον πληθυσμό να υποχωρήσει. Οι Ρώσοι δεν ντρέπονται να φύγουν αν αποφύγει ένα λουτρό αίματος.

Αυτή η διαφορά οδήγησε τους Σλάβους στρατιωτικούς να φανταστούν την «επιχειρησιακή τέχνη», στα μισά του δρόμου μεταξύ στρατηγικής και τακτικής. Δεν πρόκειται για σκέψη για την ανάπτυξη στρατών, ούτε για τη διεξαγωγή μιας μάχης, αλλά για το τι θα μπορούσε να γίνει για να καθυστερήσει ο εχθρικός στρατός και να αποτραπεί η μάχη. Οι δυτικοί στρατοί προσπάθησαν επίσης να φανταστούν μια «επιχειρησιακή τέχνη», αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί δεν τη χρειάζονται.

Σε στρατιωτικούς όρους, ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ο στόχος, που δηλώθηκε δημόσια από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν «να αφοπλιστεί και να αποναζοποιηθεί» η Ουκρανία. Η εφαρμογή του από το επιτελείο του συνίστατο πρώτα στη σύγχυση των αντιπάλων και μετά στην επίτευξη του στόχου όταν ο ουκρανικός στρατός αποδιοργανώθηκε.

Το ρωσικό γενικό επιτελείο επιτέθηκε από όλα τα πιθανά σύνορα. από την Κριμαία, από το Ροστόφ, από το Μπέλγκοροντ, από το Κουρσκ και από τη Λευκορωσία. Με αυτόν τον τρόπο, οι ουκρανικοί στρατοί δεν ήξεραν πού έπρεπε να συγκεντρωθούν. Σε αυτή τη φαινομενική διαταραχή, οι ρωσικοί στρατοί κατέστρεψαν την ουκρανική αεράμυνα και εισέβαλαν στον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της Ζαπορίζια, από τον οποίο ανέκτησαν τα παράνομα αποθέματα ουρανίου και πλουτωνίου, και πολλά στρατιωτικά εργαστήρια όπου κατέστρεψαν δοχεία με ιούς και άλλα βιολογικά όπλα [ 5 ]. Κατέστρεψαν τους σιδηροδρόμους όταν οι Δυτικοί προσφέρθηκαν να στείλουν όπλα στο μέτωπο. Στη συνέχεια πολέμησαν ενάντια στο σύνταγμα Μπανταριστών Αζόφ στο προπύργιο του τη Μαριούπολη. Τέλος, καθαρίζουν τα τμήματα των περιφερειών Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ που είχαν καταλάβει οι Ουκρανοί.

Εν τω μεταξύ, η Δύση πίστευε ότι οι Ρώσοι ήθελαν να πάρουν το Κίεβο και να συλλάβουν τον πρόεδρο Volodymyr Zelensky, ο οποίος δεν ήταν ποτέ μεταξύ των στόχων τους, και μετά ότι επρόκειτο να καταλάβουν ολόκληρη τη χώρα, κάτι που σίγουρα δεν θέλουν. Υπήρξε λοιπόν μια παρεξήγηση για το Blitzkieg. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι έπρεπε να αποτρέψουν μια ραγδαία πτώση του καθεστώτος, ενώ θα έπρεπε να είχαν υπερασπιστεί τις εφεδρείες στη Ζαπορίτζια. Τότε σκέφτηκαν ότι έπρεπε να προστατεύσουν την Οδησσό και το Λβιβ, ενώ η Μαριούπολη έπεσε. Η «επιχειρησιακή τέχνη» των Ρώσων ασκήθηκε με την επίτευξη των ανακοινωθέντων στόχων σε χρόνο ρεκόρ, ενώ οι Δυτικοί συνεχάρησαν τους εαυτούς τους που απέτρεψαν την κατάληψη φανταστικών στόχων.

Οι Δυτικοί γενικά είναι τόσο ομφαλοειδής που δεν μπόρεσαν να σκεφτούν όπως οι αντίπαλοί τους. Το Πεντάγωνο εξαπατήθηκε ακόμη πιο εύκολα, επειδή οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς αγνοούσαν το έργο των Straussians: τη δομή των Μπαντεριστών, τους δεσμούς τους με τα ακροδεξιά στοιχεία πολλών δυτικών στρατών (το μυστικό τάγμα Centuria [ 6 ] ) και τα μυστικά οπλικά τους προγράμματα [ 7 ] .

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Roger Lagassé