Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
H ελληνική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, κατά κοινή ομολογία από τις χειρότερες στην ελληνική ιστορία (*), θριαμβολογεί τώρα ότι κατήγαγε μεγάλη επιτυχία καθιστώντας την Ελλάδα «κόμβο» αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.
Στο παρελθόν, ξεκινώντας από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στη δεκαετία του 1950 και συνεχίζοντας με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή οι ελληνικές κυβερνήσεις, ασφυκτιώντας στο περιβάλλον της ολόπλευρης αμερικανικής εξάρτησης, επεχείρησαν ή και κατάφεραν να συνάψουν επωφελείς συμφωνίες με την ΕΣΣΔ και αργότερα με τη Ρωσία. Μεταξύ αυτών και η διοχέτευση φυσικού αερίου από την ΕΣΣΔ στην Ελλάδα, που συμφωνήθηκε, παρά τις αμερικανικές διαμαρτυρίες, από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι συμφωνίες αυτές και ο αγωγός που έφερε στην Ελλάδα το αέριο ήταν συμφωνίες που είχαν μεγάλο οικονομικό όφελος για τη χώρα και αύξαιναν τον βαθμό ανεξαρτησίας της Ελλάδας και τους βαθμούς ελευθερίας της από τη «συλλογική Δύση» στην οποία ανήκε μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, αλλά και από την οποία προήλθαν όλες οι οικονομικές, γεωπολιτικές και στρατιωτικές απειλές εναντίον της. Η Ελλάδα δεν απειλήθηκε και δεν επλήγη ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν από τους «αντιπάλους» της συλλογικής Δύσης. Απειλήθηκε και επλήγη από το εσωτερικό των συνασπισμών στους οποίους συμμετέχει!
Αντίθετα, οι συμφωνίες που υπέγραψε ο Μητσοτάκης με τους Ουκρανούς και τους Αμερικανούς για το αέριο, όπως και αυτές για τις βάσεις και για τα όπλα, δεσμεύουν ακόμα περισσότερο την Ελλάδα, την εξαρτούν από μια «συλλογική Δύση» και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, μια Δύση που, αν υπήρξε σε ορισμένα ζητήματα δάσκαλος, υπήρξε όμως και φοβερός εχθρός της Ελλάδας. ΟΙ αγωγοί του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Καραμανλή ήταν «αγωγοί ανεξαρτησίας», οι αγωγοί Μητσοτάκη είναι «αγωγοί εξάρτησης και υποτέλειας». Να θυμίσουμε άλλωστε στο σημείο αυτό ότι μια από τις «κρυμμένες» επιδιώξεις του bail out που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και του bail in που εφαρμόστηκε στην Κύπρο ήταν η καταστροφή κάθε οικονομικού, πολιτικού και αμυντικού δεσμού ανάμεσα στον ελληνικό και στον ρωσικό χώρο (**). Αλλά αυτοί οι δεσμοί, όπως και οι δεσμοί της Αθήνας με άλλες δυνάμεις εκτός αμερικανικής επιρροής, ήταν η προϋπόθεση για να μπορεί η Αθήνα να κάνει μια στοιχειωδώς ανεξάρτητη πολιτική.
Η καταστροφή των ελληνορωσικών, κυπρορωσικών και ευρωσικών σχέσεων υπήρξε κεντρική επιδίωξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πολύ πριν ξεσπάσει η ουκρανική κρίση, υπήρξε μάλιστα και ένας από τους βασικούς λόγους που η Δύση ακολούθησε την επιθετική, τυχοδιωκτική πολιτική της που κατέληξε στο πραξικόπημα του Μαϊντάν στο Κίεβο και τον σημερινό πόλεμο.
Σε όλη την περίοδο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καλές σχέσεις με τη Ρωσία υπήρξαν προϋπόθεση για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, κάτι που απέδειξε η Γαλλία του ντε Γκωλ, η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, η Κύπρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Βάσου Λυσσαρίδη. Ο μακαρίτης Πέτρος Μολυβιάτης μου είπε κάποτε ότι, όταν ο πρόεδρος τότε Κωνσταντίνος Καραμανλής αποχαιρετούσε στο αεροδρόμιο τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο πρώην σοβιετικός ηγέτης τον ρώτησε τι δώρο ήθελε να του φέρει την επόμενη φορά. «Τη Ρωσία πίσω» τούπε ο Καραμανλής και ο Γκορμπατσώφ δάκρυσε. Οι ενεργειακές συμφωνίες και η ύφεση στις διεθνείς σχέσεις υπήρξαν επίσης και το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ευημερίας, που στηρίχτηκε στην απουσία μεγάλων στρατιωτικών δαπανών και στο φτηνό φυσικό αέριο.
Μετά το 1991, μια από τις κεντρικές και ρητές επιδιώξεις του προγράμματος για ένα «Νέο Αμερικανικό Αιώνα» που συνέταξαν οι Αμερικανο-Ισραηλινοί Νεοσυντηρητικοί, ήταν να αποφευχθεί πάση θυσία η σύμπηξη ενός συνασπισμού Ευρώπης – Ρωσίας, Ευρώπης – Κίνας ή Ρωσίας – Κίνας, ακριβώς γιατί τέτοιοι συνασπισμοί θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την αμερικανική παντοκρατορία.
Οι Αμερικανοί έβλεπαν πολύ πριν την ουκρανική κρίση με πολύ κακό μάτι κάθε σχέση της Ελλάδας και της Ευρώπης με τη Ρωσία. Αντέδρασαν έντονα στις συμφωνίες του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Μόσχα, τη δεκαετία του 1980, χωρίς όμως επιτυχία. Αργότερα συνέβαλαν στην πτώση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή λόγω των ανοιγμάτων της προς τη Μόσχα.
Θυμάμαι όταν συμμετείχα στη δημοσιογραφική αποστολή που κάλυπτε μια επίσκεψή της στη Μόσχα, νομίζω το 2006, ότι ρώτησα την ακραία φιλοαμερικανή τότε Υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη μήπως θα ήταν σκόπιμο να φτιαχτεί ένας αγωγός αερίου που να συνδέει τη Ρωσία με την Ελλάδα μέσω Μαύρης Θάλασσας και Βουλγαρίας. (Ο αγωγός αυτός σχεδιάστηκε και συμφωνήθηκε αργότερα, υπό την ονομασία South Stream, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ λόγω των πιέσεων της Ουάσιγκτων σε Σόφια και Αθήνα). Η Κυρία Μπακογιάννη μου απήντησε ότι «το μέλλον είναι το LNG». Αναλογιζόμενος τώρα την απάντησή της υποθέτω ότι ήταν κοινωνός της μακροχρόνιας αμερικανικής στρατηγικής, πολύ πριν την ουκρανική κρίση, για αντικατάσταση του ρωσικού φτηνού ρωσικού αερίου με το πολύ ακριβότερο (δύο έως τρεις φορές) και πολύ πιο επιβαρυντικό για το περιβάλλον αμερικανικό LNG. Και για να σπάσει η σχέση με τη Μόσχα και για να γίνει η Ευρώπη, αμερικανική οικονομική αποικία.
Ο σχεδιασμός για τη δημιουργία σταθμού για το αμερικανικό LNG στην Αλεξανδρούπολη προηγήθηκε εξάλλου αρκετά χρόνια της ουκρανικής κρίσης και ο σταθμός άρχισε να λειτουργεί ένα μήνα πριν την έναρξη του πολέμου. Προφανώς οι σχεδιαστές υπολόγισαν ότι θα ξεσπάσει πόλεμος στην Ουκρανία (ή και τον σχεδίαζαν) και ετοίμαζαν από τότε τις υποδομές για υποκατάσταση του ρωσικού φυσικού αερίου.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρισκόμαστε θα μας αντιτάξουν βέβαια ότι το συμφέρον μιας χώρας μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι να στηρίζει τη δυτική πολιτική απέναντι στην Ουκρανία. Δεν είμαι βέβαιος ότι πρέπει να το κάνει γιατί φοβάμαι ότι είναι μια τυχοδιωκτική πολιτική καταδικασμένη να αποτύχει, που δεν βοηθά σε τίποτα την Ουκρανία και αυξάνει τον πολύ πραγματικό κίνδυνο ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ακόμα πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Αλλά υπάρχουν τρόποι και τρόποι να τοποθετείται μια χώρα, χωρίς να έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις ηγέτιδες δυνάμεις του δυτικού κόσμου. Το απέδειξε η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Ισπανία (στο ζήτημα της απαίτησης Τραμπ για 5% σε εξοπλισμούς) και η Τουρκία που ωφελήθηκαν, δεν ζημιώθηκαν, από τις προσεκτικές μεν, αποστάσεις δε που πήραν από τους εξτρεμιστές της Ουάσιγκτων, του Λονδίνου, των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Η περίπτωση της Ελλάδας του Μητσοτάκη δεν είναι αυτή. Ο Πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα της ΝΔ σπεύδουν να εξυπηρετήσουν κάθε δυτικό (και ισραηλινό) αίτημα, ακόμα και αν είναι ευθέως αντίθετο προς κρίσιμα, ζωτικά εθνικά συμφέροντα. Χωρίς μάλιστα να ζητούν έστω κάτι για ανταπόδοση.
Στην περίπτωση της μεταφοράς LNG στην Ουκρανία η Ελλάδα επωμίζεται μέρος του κόστους κατασκευής των αναγκαίων υποδομών, χωρίς να είναι βέβαιο ότι το Κίεβο διαθέτει τα δύο δις ευρώ που υπολογίζεται να καταναλώσει. Οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες δεν έχουν εξάλλου καμιά διάθεση, τουλάχιστο προς το παρόν, να αυτοκτονήσουν οικονομικά αντικαθιστώντας με αμερικανικό LNG το πολύ φτηνότερο ρωσικό φυσικό αέριο. (Αφήνουμε κατά μέρος το ότι όλες οι εγκαταστάσεις που εξυπηρετούν την Ουκρανία κινδυνεύουν να γίνουν πολεμικός στόχος της Ρωσίας σε περίπτωση γενίκευσης της διένεξης).
Ούτε φυσικά μπορούμε να ξέρουμε πόσο καιρό θα διαρκέσει η σύγκρουση και οι κυρώσεις. Αν για παράδειγμα υπογραφεί τις επόμενες μέρες ειρηνευτική συμφωνία, οι συμφωνίες που υπέγραψε ο Μητσοτάκης, ιδίως για την εισαγωγή αμερικανικού LNG για είκοσι χρόνια (2030-50) θα είναι η ταφόπλακα της Ελλάδας. Απορεί μάλιστα κανείς με το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα. Κανείς δεν τα βλέπει αυτά;
Επιπλέον η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες τουλάχιστο, δεν διαπραγματεύθηκε υψηλά τέλη διέλευσης ή φτηνότερες και σταθερές τιμές για το LNG που εισάγει, σε αντάλλαγμα της χρήσης του ελληνικού εδάφους για τον εφοδιασμό της Ουκρανίας.
Σα να μην έφταναν αυτά, οι Αμερικανοί πιέζουν τώρα την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει και την εισαγωγή αζερικού φυσικού αερίου από την Τουρκία μέσω του αγωγού ΤΑΡ, ισχυριζόμενοι ότι φέρει ίχνη ρωσικού αερίου! Και φυσικά ο κ. Μητσοτάκης συμφωνεί πάλι με τους Αμερικανούς εναντίον των Ελλήνων.
H άποψη ότι η Ελλάδα γίνεται ένα είδος “κόμβου” φυσικού αερίου είναι παραπλανητική. Οι Αμερικανοί δεν θέλουν τέτοια μεγάλα hug. Θέλουν εγκαταστάσεις που τροφοδοτούνται αποκλειστικά από τους ίδιους και των οποίων ελέγχουν και τις ροές και τις τιμές.
Η πιο σημαντική παραχώρηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη – ΝΔ προς τους Αμερικανούς δεν είναι η συμφωνία με τον Ζελένσκι για τον εφοδιασμό του Κιέβου με αέριο, όσο η συμφωνία για την προμήθεια τουλάχιστο 0.5 εκατομμυρίων τόννων φυσικού αερίου ετησίως από την αμερικανική εταιρεία Venture Global από το 2030 έως το 2050, χωρίς να εξασφαλίσει χαμηλές και σταθερές τιμές σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου.
Φυσικά ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει έως το 2050. Το βέβαιο είναι ότι κανένας ‘Ελληνας καταναλωτής και καμία ελληνική βιομηχανία δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους διπλάσιους ή τριπλάσιους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας που θα κληθούν να καταβάλουν, εξαιτίας των συμφωνιών Μητσοτάκη.
Σημειωτέον εξάλλου ότι η κυβέρνηση της Αθήνας θεωρούσε έως πριν ένα χρόνο πρώτη προτεραιότητα την κατάργηση των ορυκτών καυσίμων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και γι’ αυτό τον λόγο σταμάτησε την εκμετάλλευση των πολύ φθηνότερων αποθεμάτων λιγνίτη. Οι απόψεις όμως της Αθήνας και για το κλίμα, όπως και για τον αριθμό των υπαρχόντων φύλων άλλαξαν απότομα από τη στιγμή που εξελέγη ένας διαφορετικός Πρόεδρος στις ΗΠΑ!
Η σημερινή υποτέλεια των Ελλήνων και Ευρωπαίων ηγετών απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ (ακριβέστερα το παγκόσμιο σιωνιστικό λόμπυ) έχει πολύ λίγα ιστορικά προηγούμενα. Δεν κάνει μόνο ζημιά στην Ευρώπη, αφαιρεί από την παγκόσμια κατάσταση έναν παράγοντα που θα μπορούσε να δράσει υπέρ της ηπιότητας και στις διεθνείς σχέσεις και στη σχέση μας με τη Φύση.
(*) Η ύπαρξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη αντανακλά τις βαριές, διαδοχικές ήττες που υπέστη ο ελληνικός λαός με τα τρία Μνημόνια και τις Δανειακές, μεταξύ 2010 και 2015. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε ένα βαθμό και το ίδιο το κράτος, «πολτοποιήθηκαν» εξαιτίας της αδυναμίας ή απροθυμίας όλων των πολιτικών δυνάμεων και του συνόλου της «ελίτ» να αντισταθεί στις επιθέσεις που δέχτηκαν κράτος και κοινωνικός σχηματισμός.
(**) Επειδή κάποιος μπορεί να μας κατηγορήσει για ευφάνταστους θεωρητικούς συνωμοσίας υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό Μνημόνιο δεν ήταν απλά πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης διόρθωσης, ήταν πρόγραμμα καταστροφής έθνους – κράτους. Οι Δανειστές αφαίρεσαν από την ελληνική οικονομία τρεις φορές παραπάνω ζήτηση από ότι από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας προκαλώντας μια ύφεση 27%, όση δηλαδή κατά το Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ. Εκτός από τα βαρύτατα προγράμματα λιτότητας, λεηλατήθηκε όλη σχεδόν η δημόσια περιουσία των Ελλήνων και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής.
.jpg)
