Articles by "Πολιτική άποψη"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


Από δημοσιευμένες ειδήσεις λαμβάνω τις πληροφορίες ως τροφή για σκέψη ....
1. Ο νταής Τραμπ (κατά Ρίτσαρντ Γκιρ) θέλει να αγοράσει τη Γάζα, στέλνοντας τους Παλαιστινίους εκτός της γενέτειρας γης τους, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, εκτός αυτής.
2. Η αρτηριοσκληρωτική ηγεσία της ΕΕ κάνει στην ουσία "τουμπεκί ψιλοκομένο" εκτός από ελάχιστες άναρθρες κραυγές και ψιθύρους λίγων "ηγετίσκων" που αισθάνονται "υποχρεωμένοι" κάτι να πουν για τα μάτια.
3. Η Ρωσία σύμφωνα με πηγές του Κρεμλίνου διαρρέει πως δεν είναι αντίθετη κατ' αρχή με το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα αλλά περιμένει να δει λεπτομέρειές του.
4. Είναι έκδηλη η επιθυμία του Τραμπ να λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία και δε διστάζει να αφήσει ανοιχτό το ζήτημα αν η Ουκρανία γίνει Ρωσία (ή έστω ένα μέρος της) καθώς και  θέτει επιτακτικά το ξεπλήρωμα των δισεκατομμυρίων που έδωσε ως βοήθεια η προεδρία Μπάιντεν με τα δικαιώματα στην κατοχή ορυχείων και κοιτασμάτων σπανίων γαιών αξίας 500 δις.
5. Σε 10 μέρες, ως γνωστό κατέρρευσε το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία και οι πρώην τζιχαντιστές που ανέλαβαν είναι επίσημα προσκεκλημένοι από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς που τους είχαν επικηρύξει πριν.
6. Γης Μαδιάμ έγινε η Γάζα από τις εγκληματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού κράτους με αφορμή την ανεξήγητη και ύποπτη επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου 2023 της Χαμάς. Και όλα αυτά με την κατ' ουσία σιωπηρή στάση όλων των δυτικών κυβερνήσεων συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.

Θα μπορούσα να αναφέρω και πληθώρα ακόμα γεγονότων, επιδιώξεων και εκπεφρασμένων πολιτικών απόψεων (Γροιλανδία - Αρκτική, Παναμάς, Καναδάς, εμπορικός πόλεμος των δασμών, εμπορικοί δρόμοι, ελεύθερη ναυσιπλοΐα κά) που μαζί με τα παραπάνω με οδηγούν στην πεποίθηση πως ζούμε σε μια χρονική περίοδο που αναδιαμορφώνεται ο κόσμος μας, ή ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα Γιάλτα.
Ως γνωστόν στη Διάσκεψη της Γιάλτας (1945), οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο συναντήθηκαν και αναδιάταξαν (κοινώς μοίρασαν μεταξύ τους) την Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ευκολία με την οποία ο Τραμπ φαίνεται να "ξεκρεμάει" την Ουκρανία και τον τσαρλατάνο Ζελένσκι και μαζί τους θέλει να περιθωριοποιήσει την αποσβολωμένη και πολλαπλά εκτεθειμένη Ευρώπη, θυμίζει την ευκολία με την οποία παράτησε τον σύμμαχό της Άσσαντ, αλλά και τις γεωπολιτικές της σταθερές, η Ρωσία στη Μέση Ανατολή.

Ας μην ξεχνάμε πως η δυναμική γύρω από τη Γάζα και το Μεσανατολικό είχε πάντα έναν ξεκάθαρο αμερικανικό και ρωσικό αντίκτυπο, με διαφορετικές στρατηγικές και στόχους για την περιοχή. Ανάλογη κατάσταση με διαφορετικές φυσικά παραμέτρους έχουμε στην Ουκρανία που όλα δείχνουν ότι σταματάει η επεκτατική 
διάθεση  προς ανατολικά  των ΗΠΑ, που μάλλον θα συμπαρασύρει σ' αυτό (στην επόμενη φάση) και τις δυτικές ευρωπαϊκές ουρές της.

Όταν βέβαια μιλώ για νέα "Γιάλτα" δεν βλέπω αναγκαστικά μια απευθείας αναπαραγωγή του παρελθόντος, αλλά φαντάζομαι μια νέα κατάσταση που θα αντανακλά την αναδιοργάνωση των γεωπολιτικών και εμπορικών σχέσεων, με σημαντικές συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη, τις στρατηγικές συμμαχίες, τις πιθανές τροποποιήσεις συνόρων και την οικονομία.

Η ιδέα της συναλλαγής μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για μια διευθέτηση που θα περιλαμβάνει την περιοχή της Γάζας και την Ουκρανία κατ' αρχή δεν θα πρέπει να εκπλήξει κανένα και ενδεχομένως αντικατοπτρίζει μια βαθιά εκτίμηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και των στρατηγικών επιλογών των δύο μεγάλων δυνάμεων.

Από τη μια πλευρά, η στρατηγική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, με την προώθηση ενός "σχεδίου ειρήνης" ή την πιθανότητα επιρροής στην περιοχή της Γάζας, είναι μια μακροχρόνια επιδίωξη που συχνά συνδέεται με την υποστήριξη του Ισραήλ και με την πολιτική της σταθερότητας στην περιοχή. Η εξολόθρευση του Παλαιστινιακού λαού και η ολοκληρωτική καταστροφή των κτιρίων και των υποδομών στη Γάζα προφανώς ήταν σχεδιασμένη από την προ Τραμπ εποχή, με δεδομένο  ότι η εξωτερική πολιτική των Αμερικανών στη βάση της δεν αλλάζει με την αλλαγή Προέδρου.

Η σκέψη ότι η Ρωσία θα μπορούσε να "κλείσει τα μάτια" ή ακόμα και να υποστηρίξει μια τέτοια συμφωνία για να κερδίσει ανταλλάγματα στο Ουκρανικό είναι σύμφωνη με τον τρόπο που οι μεγάλες δυνάμεις συχνά διαπραγματεύονται σε περιόδους έντασης.

Από την άλλη, η αναγνώριση της ρωσικής κατοχής στην Ουκρανία ως μέρος αυτής της "συναλλαγής" θα μπορούσε να είναι μια στρατηγική επιλογή, αν οι ΗΠΑ θεωρήσουν ότι το κόστος για την συνέχιση των αναποτελεσματικών κυρώσεων ή την ανατροπή της ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία είναι υπερβολικά υψηλό ή πολιτικά ανεφάρμοστο.

Φυσικά, η υλοποίηση μιας τέτοιας συμφωνίας απαιτεί τη συμμετοχή πολλών άλλων παραγόντων και δυνάμεων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι χώρες του Αραβικού κόσμου, και φυσικά οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί. Οι διεθνείς αντιδράσεις και η αντοχή των τοπικών κοινωνιών θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν μια τέτοια συμφωνία, ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι διεθνείς νόμοι και η ανθρωπιστική κατάσταση στην περιοχή της Γάζας αποτελούν επίσης κρίσιμους παράγοντες.

Η γεωπολιτική σκακιέρα σήμερα είναι εξαιρετικά περίπλοκη, και οποιαδήποτε "συναλλαγή" που περιλαμβάνει τόσο σοβαρά ζητήματα –όπως η τύχη των Παλαιστινίων και η κυριαρχία στην Ουκρανία– είναι γεμάτη ρίσκα και απρόβλεπτες συνέπειες. Το ερώτημα είναι αν τέτοιες συμφωνίες μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν το μέλλον αυτών των περιοχών με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων ή αν απλώς θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ένταση και αποσταθεροποίηση.

Ελλάδα και νέα Γιάλτα

Η γεωπολιτική αλληλεπίδραση και οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή, ιδίως όσον αφορά τη Γάζα και την περιοχή, μπορεί σίγουρα να επηρεάσουν άλλες περιοχές της ανατολικής Μεσογείου, όπως το Αιγαίο και την Κύπρο. Η Τουρκία, με τις ισχυρές στρατηγικές φιλοδοξίες της στην περιοχή, έχει μακρά ιστορία να χρησιμοποιεί την εξωτερική πολιτική της ως εργαλείο για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της και να επιδιώξει την επίλυση διαφόρων ζητημάτων που αφορούν την επεκτατικότητά της στην περιοχή.

Ειδικά αν εξετάσουμε την πιθανότητα μια συμφωνία που θα εξασφαλίσει την υποστήριξη ή την παθητικότητα της Τουρκίας στην υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία μπορεί να ζητήσει αντάλλαγμα για την παθητικότητα ή τη σιωπή της σε ζητήματα που την αφορούν άμεσα. Αυτά μπορεί να είναι θέματα κυριαρχίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Κυριαρχία στο Αιγαίο: Η Τουρκία έχει συνεχώς αμφισβητήσει τα θαλάσσια σύνορα και την κυριαρχία της Ελλάδας σε νησιά και θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου, ειδικά όσον αφορά την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ή την εξόρυξη φυσικών πόρων στην περιοχή. Εάν οι ΗΠΑ ή το Ισραήλ επιδιώξουν να διασφαλίσουν την υποστήριξη της Τουρκίας για τα συμφέροντά τους στη Γάζα ή για μια νέα συμφωνία στην περιοχή, θα μπορούσαν να προσφέρουν διπλωματικές «ευκολίες» στην Τουρκία σχετικά με την κυριαρχία της στο Αιγαίο ή άλλες περιοχές που την αφορούν.

Κυριαρχία στην Κύπρο: Το Κυπριακό είναι ένα άλλο θέμα που η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει για να ενισχύσει τη στρατηγική της στην περιοχή. Η Τουρκία ελέγχει τα κατεχόμενα από το 1974, μετά την τουρκική εισβολή, και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Σε μια συμφωνία που θα διασφαλίσει τη στήριξη της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, είναι πιθανό να προσφερθούν διπλωματικά ανταλλάγματα σχετικά με την αναγνώριση ή τη διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή ακόμα και ζητήματα που αφορούν την αποδοχή ή ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας στη βόρεια Κύπρο.

Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι η Τουρκία διατηρεί στενές σχέσεις με κάποιες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Λιβύη και το Κατάρ, γεγονός που ενισχύει την γεωπολιτική της θέση στην περιοχή. Η επίτευξη μιας συμφωνίας στη Γάζα ή σε άλλες περιοχές που αφορά την Τουρκία μπορεί να συνδεθεί με την ενίσχυση αυτών των σχέσεων, αλλά και με τη σιωπηρή ή ενεργή υποστήριξή της στις αμερικανικές ή ισραηλινές θέσεις.

Επιπλέον, η τουρκική ηγεσία πιθανώς θα εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε «ευκαιρία» για να ενισχύσει τη στρατηγική της στην Ανατολική Μεσόγειο, τόσο με την Ελλάδα όσο και με την Κύπρο. Εάν υπάρξει συμφωνία που περιλαμβάνει διπλωματικά ανταλλάγματα, αυτό θα μπορούσε να έχει σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση νέων ισορροπιών στην περιοχή, με τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ένταση ή ακόμα και για επιθετικές κινήσεις από την Τουρκία, εάν αισθάνεται ότι τα συμφέροντά της θίγονται.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του ακτιβιστή

Η τραγωδία των Τεμπών έχει προκαλέσει σοκ και θλίψη σε ολόκληρη την κοινωνία και έχει αναδείξει μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα, όπως η ασφάλεια της μετακίνησης των πολιτών, η διασφάλιση των μεταφορών, αλλά κυρίως η πολιτική ευθύνη εξαιτίας των αβελτηρίων μιας διεφθαρμένης και διαπλεκόμενης δράκας νυν και πρώην κυβερνώντων κατά την διαχείριση των κονδυλίων. 
Το έγκλημα  στα Τέμπη, πέρα από τις απώλειες ζωών, τον πόνο και την αγανάκτηση όλων των Ελλήνων για τις καταστροφικές συνέπειες που άφησε πίσω του, αναδεικνύει μια σειρά ζητημάτων, πέρα από την τιμωρία των υπευθύνων που έχει την πρώτη προτεραιότητα, για την αναγκαία πλέον συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας στα πολιτικά δρώμενα, χωρίς μεσολαβήσεις, χωρίς αντιπροσώπους και με άμεση εμπλοκή καθαρών πολιτών - σε αντιδιαστολή με τις διαβρωμένες, διεφθαρμένες και βαθιά διαπλεκόμενες κομματικές δομές - στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Τα γεγονότα, οι στοχεύσεις και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την παρούσα κατάσταση, απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και προσεκτική διαχείριση.

Συλλαλητήρια και λαϊκή αντίδραση

Η κοινωνία, σοκαρισμένη και αγανακτισμένη από την τραγωδία, αλλά και από την προκλητική προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών για το έγκλημα, αυθόρμητα, αχειραγώγητα και δυναμικά βγήκε  στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού για να εκφράσει την οργή της. 
Συλλαλητήρια πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, με πολίτες να ζητούν ευθύνες και αλλαγές στην πολιτική για τη βελτίωση της ασφάλειας στις δημόσιες συγκοινωνίες. Το επόμενο ανακοινώθηκε για αύριο 7/2 στις 12.00 μμ στα Προπύλαια από τους Μαθητές. 
Η ένταση αυτών των διαμαρτυριών δείχνει τη δυναμική του κινήματος και την απόγνωση που επικρατεί μεταξύ των πολιτών, οι οποίοι νιώθουν ότι έχουν αφεθεί αβοήθητοι απέναντι στην κυβερνητική αδιαφάνεια, διαφθορά και διαπλοκή.

Συνέντευξη Μητσοτάκη και πολιτική αντίδραση

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κυριολεκτικά έντρομος, μετά από δύο χρόνια προσπαθειών συγκάλυψης, δεκάδων ψεμάτων και αδιανότητης κάλυψης του Καραμανλή, επιχείρησε να δείξει πρόσωπο συμπόνια έναντι των συγγενών των θυμάτων, χωρίς φυσικά να καταδικάζει τις εξοργιστικές και προκλητικότατες δηλώσεις στελεχών του λοιδωρίας και κατασυκοφάντησής τους.
 Η ομιλία του  αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις από την κοινή γνώμη και την αντιπολίτευση που έσπευσε μετά από αφλογιστία σχεδόν δύο ετών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να επωφεληθεί για ψηφοθηρικούς λόγους τα μεγάλα συλλαλητήρια.
Ο ίδιος όμως στη συνέντευξή του, ισχυριζόμενος κατ' ουσία πως παραπλανήθηκε από ΟΣΕ, Πυροσβεστική και Hellenic Train, αρνήθηκε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία, τον χειρισμό της διερεύνησης και κυρίως την καθοδηγούμενη επιχείρηση συγκάλυψης των αιτιών και υπευθύνων με αποτέλεσμα να  αντιμετωπίζει πλέον σφοδρές αντιδράσεις από την κοινωνία που ζητά την παραίτησή του.
Δεν φαίνεται να γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες τα "φτιασιδώματα" με τα οποία θέλει να καλμάρει την οργή, όμως ούτε και η καθυστερημένη και ύποπτη αντίδραση της αντιπολίτευσης για κατάθεση πρόταση δυσπιστίας που στην καλύτερη περίπτωση δεν πρόκειται να "περάσει" και στη χειρότερη αφήνει ανοιχτούς τους δρόμους για ενδεχόμενη παραγραφή.

Στοχεύσεις της πολιτικής σκηνής

1. Προτάσεις και στοχεύσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης 

Στην αντιπολίτευση, μετά από κατά περίπτωση αφωνία και 
 κατ' ουσία  αδράνεια (ή επί το λαϊκότερο "νάχαμε να λέγαμε") ακολουθώντας την επιταγή των τεράστιων συλλαλητηρίων ανακάλυψαν ότι η νεκρή περίοδος πρέπει ν' αντικατασταθεί από κομματική "φασαρία".
Έτσι διαγκωνίζονται ποιό κόμμα θα εμφανιστεί μαχητικότερο αν και στην πραγματικότητα το μόνο που τους νοιάζει είναι να κλείσουν το μάτι στην οργισμένη κοινωνία, καπηλευόμενοι είτε την πρόταση για προανακριτική επιτροπή είτε για κατάθεση πρότασης μομφής στην κυβέρνηση.
Στο πλαίσιο αυτού του ψηφοθηρικού σπορ "ξεφεύγουν" και οι παραπλανητικές δηλώσεις ένθεν κα κείθεν, όπως η χθεσινή της Γεροβασίλη του ΣΥΡΙΖΑ που έμμεσα αθωώνει πλημμεληματοποιώντας τον εντολοδόχο του Μητσοτάκη στο μπάζωμα του χώρου εγκλήματος στα Τέμπη που προκάλεσε την υπέροχη ανάρτηση - απάντηση της Μαρίας Καρυστιανού.

Εδώ να καταθέσουμε την άποψή μας πως οποιαδήποτε κοινοβουλευτική κίνηση που κατατείνει να καταψηφιστεί από την δεδομένη κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή είναι δεδομένο πως εξυπηρετεί την κυβέρνηση, την συγκάλυψη, το σκαπουλάρισμα των ενόχων.
Η μοναδική απάντηση οφείλει να είναι η συνεχής κινητοποίηση των πολιτών στους δρόμους μέχρι την πτώση της κυβέρνησης και την δίκη των υπευθύνων με πρώτο τον Μητσοτάκη και το υπουργικό συμβούλιο, καθώς και όσων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις εμπλέκονται στην διασπάθιση δημόσιου χρήματος (βλέπε αύξηση ατομικών περουσιακών στοιχείων υπουργών κατά την διάρκεια της θητείας των) που δεν επέτρεψαν την αναβάθμιση του σαθρού σιδηροδρομικού δικτύου. Το οποίο όχι μόνο δεν βελτίωσαν αλλά με πρωτοπόρους του Συριζαίους (πριν τους Πασόκους και τώρα τους ΝΔδες) το ξεπούλησαν για 45 εκατομμύρια επί Τσίπρα και Σπίρτζη.

Ευρωπαία εισαγγελέας Κοβέσι και η Σύμβαση 717

Η Ευρωπαία Εισαγγελέας, Laura Kövesi, έχει επανειλημμένα εκφράσει ανησυχίες για τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και τη διασπάθισή τους. Στην περίπτωση των Τεμπών, η πιθανή κακοδιαχείριση χρημάτων από την ΕΕ για τη βελτίωση των υποδομών των σιδηροδρόμων δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα. Η Σύμβαση 717 της ΕΕ, που αφορά την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, απαιτεί αυστηρούς ελέγχους και τη σωστή αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων. Η Κοβέσι, με την εποπτεία της, έχει υπογραμμίσει την ανάγκη για πλήρη διαφάνεια στη διαχείριση αυτών των κονδυλίων και την απαίτηση να λογοδοτήσουν όσοι είναι υπεύθυνοι για την αδυναμία να εξασφαλιστεί η ασφάλεια και η σωστή λειτουργία των υποδομών.

Η στάση της οργισμένης κοινωνίας πολιτών

Η κοινωνία των πολιτών παραμένει οργισμένη και απαιτεί άμεσες απαντήσεις και δικαιοσύνη. Οι συνεχείς διαδηλώσεις και οι πιέσεις προς την κυβέρνηση εντείνονται, καθώς η κοινή γνώμη δεν έχει πειστεί ότι η πολιτική ηγεσία έχει αναλάβει τις ευθύνες της με σοβαρότητα. Η κοινωνία επιμένει ότι το ζήτημα των ευθυνών για τη τραγωδία δεν μπορεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα και απαιτεί τη διαλεύκανση των γεγονότων με διαφάνεια.

Κίνδυνοι που ελλοχεύουν

1.Το πατρονάρισμα του κινήματος από τα κόμματα

Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι το πατρονάρισμα του κινήματος από τα πολιτικά κόμματα, κάτι που μπορεί να υπονομεύσει την αυθεντικότητα και τη δυναμική της λαϊκής αντίδρασης. Όταν τα κόμματα επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το κίνημα για πολιτικά οφέλη, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει το κίνημα την εστίασή του και να οδηγηθεί σε διαχωριστικά συμφέροντα, μειώνοντας τη δύναμή του ως κοινωνικό αίτημα.

2. Αλλοίωση του συναισθήματος των πολιτών

Η πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας και η συνεχής ανάδειξή της από τα ΜΜΕ μπορεί να αλλοιώσει το συναισθηματικό φορτίο των πολιτών. Ο κίνδυνος να μετατραπεί το σοκ και η θλίψη σε μια πολιτική μάχη με μικροπολιτικά συμφέροντα είναι μεγάλος, και αυτό μπορεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις πραγματικές αιτίες της τραγωδίας και να μειώσει την πίεση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις.

3. Ενδεχόμενη παραγραφή της ευθύνης πολιτικών προσώπων

Ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα που προκύπτει από την πολιτική διαχείριση της υπόθεσης είναι η πιθανότητα παραγραφής της ευθύνης πολιτικών προσώπων. Ειδικά αν η διαδικασία για τη διαλεύκανση της τραγωδίας καθυστερήσει, οι ευθύνες που βαραίνουν τους πολιτικούς και τους αρμόδιους φορείς μπορεί να παραγραφούν με το πέρασμα του χρόνου, αφήνοντας τους πολίτες χωρίς δικαιοσύνη.


του Σεργκέι Λαβρόφ

Πριν από 80 χρόνια, στις 4 Φεβρουαρίου 1945, άνοιξε η Διάσκεψη της Γιάλτας, στην οποία οι ηγέτες των νικητριών χωρών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, καθόρισαν τα περιγράμματα του μεταπολεμικού κόσμου. Παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, συμφώνησαν να εξαλείψουν οριστικά τον γερμανικό ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Οι συμφωνίες που επετεύχθησαν στην Κριμαία επιβεβαιώθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Διάσκεψη Ειρήνης του Πότσνταμ τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1945.

Ένα από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων ήταν η δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και η υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος παραμένει μέχρι σήμερα η κύρια πηγή του διεθνούς δικαίου. Οι στόχοι και οι αρχές συμπεριφοράς των χωρών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη αποσκοπούν στη διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης και της προοδευτικής ανάπτυξής τους. Η βάση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ είναι η αρχή της κυρίαρχης ισότητας των κρατών: κανένα από αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει δεσπόζουσα θέση, όλα είναι τυπικά ίσα, ανεξάρτητα από το μέγεθος της επικράτειάς τους, τον πληθυσμό, τη στρατιωτική τους ισχύ ή άλλα συγκριτικά κριτήρια.

Το σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ, με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του, που συζητούνται ακόμη μεταξύ των ειδικών, έχει προσφέρει ένα κανονιστικό και νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος εδώ και οκτώ δεκαετίες. Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων με επίκεντρο τον ΟΗΕ εκπληρώνει τον πρωταρχικό της ρόλο, δηλαδή την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Είναι δύσκολο να μην προσυπογράψουμε την άποψη ότι « τα Ηνωμένα Έθνη δεν μας οδήγησαν στον παράδεισο, αλλά μας έσωσαν από την κόλαση ».1 . Το δικαίωμα αρνησικυρίας, που κατοχυρώνεται στον Χάρτη, το οποίο δεν αποτελεί προνόμιο αλλά ειδική ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης, χρησιμεύει ως ισχυρό προπύργιο κατά της λήψης μη ισορροπημένων αποφάσεων και δημιουργεί χώρο για την αναζήτηση συμβιβασμών που βασίζονται σε ισορροπία συμφερόντων. Ως πολιτικός «πυρήνας» του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ, τα Ηνωμένα Έθνη είναι η μόνη παγκόσμια πλατφόρμα για την ανάπτυξη συλλογικών απαντήσεων σε κοινές προκλήσεις, είτε για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας είτε για την προώθηση της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.

Στον ΟΗΕ, με βασικό ρόλο της ΕΣΣΔ, ελήφθησαν ιστορικές αποφάσεις, θέτοντας τα θεμέλια του πολυπολικού κόσμου που αναδύεται μπροστά στα μάτια μας. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη διαδικασία αποαποικιοποίησης, η οποία εφαρμόστηκε νόμιμα με την υιοθέτηση, με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης το 1960, της Διακήρυξης για τη χορήγηση της ανεξαρτησίας σε χώρες και λαούς της αποικίας. Εκείνη την εποχή, δεκάδες λαοί, προηγουμένως κάτω από τον ζυγό των μητροπόλεων, απέκτησαν για πρώτη φορά την ανεξαρτησία τους και την ευκαιρία να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος. Σήμερα, μερικές από αυτές τις πρώην αποικίες φιλοδοξούν να γίνουν κέντρα εξουσίας στον πολυπολικό κόσμο, ενώ άλλες αποτελούν μέρος ομάδων ολοκλήρωσης σε περιφερειακή ή ηπειρωτική κλίμακα.

Όπως σωστά γράφουν οι Ρώσοι ερευνητές, κάθε διεθνής θεσμός είναι, πρώτα απ 'όλα, ένα « μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών ».2 . Ο ΟΗΕ, με το περίπλοκο σύνολο κανόνων του με τη μορφή του Χάρτη, που συμφωνήθηκε και εγκρίθηκε με συναίνεση, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτός είναι ο λόγος που η τάξη που βασίζεται στον ΟΗΕ ονομάζεται τάξη βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, πραγματικά καθολική, και κάθε κράτος αναμένεται να σέβεται αυτόν τον νόμο. Η Ρωσία, όπως και τα περισσότερα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, δεν είχε ποτέ πρόβλημα με αυτό, αλλά η μορφή της διακρατικής αλληλεπίδρασης που βασίζεται στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου δεν ήταν ποτέ γούστο της Δύσης, η οποία δεν έχει ανακάμψει από το σύνδρομο της εξαιρετικότητας και έχει συνηθίσει να ενεργεί σύμφωνα με τη νεοαποικιακή λογική, δηλαδή να ζει σε βάρος των άλλων.

Αυτό εξέφρασε ξεκάθαρα η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, η οποία παραδέχτηκε σε συνέντευξή της, με χαρακτηριστική ειλικρίνεια, ότι « η Γιάλτα δεν ήταν καλή λύση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έπρεπε να την αποδεχτούν ». Αυτή η ομολογία εξηγεί πολλά για τη συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή. Σύμφωνα με τη Victoria Nuland, η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε σχεδόν απρόθυμα να αποδεχθεί τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη πραγμάτων το 1945, και ακόμη και τότε θεωρήθηκε ως βάρος από τις αμερικανικές ελίτ. Αυτό το αίσθημα προκάλεσε την πολιτική της Δύσης για αναθεώρηση της τάξης Γιάλτα-Πότσνταμ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την περιβόητη ομιλία Fulton του Winston Churchill το 1946, η οποία κήρυξε ουσιαστικά τον Ψυχρό Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση. Θεωρώντας τις συμφωνίες Γιάλτα-Πότσνταμ ως τακτική παραχώρηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους δεν σεβάστηκαν ποτέ τη θεμελιώδη αρχή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την κυριαρχική ισότητα των κρατών.

Η Δύση είχε την ευκαιρία να αλλάξει, να δείξει σοφία και προνοητικότητα σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν η Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο κατέρρευσαν. Κυριάρχησαν όμως τα εγωιστικά ένστικτα. Μεθυσμένος από τη «νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο», ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους διακήρυξε την 11η Σεπτεμβρίου 1990, σε μια ομιλία του και στα δύο σώματα του Κογκρέσου3 , η έλευση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, η οποία, σύμφωνα με τους Αμερικανούς στρατηγούς, σήμαινε την πλήρη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή, ένα «αδιαίρετο παράθυρο ευκαιρίας» για την Ουάσιγκτον να ενεργήσει μονομερώς χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους νομικούς περιορισμούς που κατοχυρώνονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Μια εκδήλωση αυτής της «τάξης βασισμένης σε κανόνες» ήταν η πολιτική της Ουάσιγκτον να επεκτείνει τη γεωπολιτική της επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη, τις εκρηκτικές συνέπειες της οποίας πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.

Με την επιστροφή στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες της κυβέρνησης των Ρεπουμπλικανών υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, η σκέψη της Ουάσιγκτον για τις διεθνείς διαδικασίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει λάβει νέα διάσταση. Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο έκανε πολύ εύγλωττες δηλώσεις για αυτό το θέμα ενώπιον της Γερουσίας στις 15 Ιανουαρίου. Το νόημά τους είναι ότι η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, αλλά έχει μετατραπεί σε όπλο που χρησιμοποιείται ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.4 . Έτσι, όχι μόνο η τάξη Γιάλτα-Πότσνταμ, με κεντρικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, είναι πλέον ανεπιθύμητη, αλλά και η «τάξη που βασίζεται σε κανόνες», η οποία φαινόταν να ενσαρκώνει τον εγωισμό και την αλαζονεία της Δύσης υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η στροφή στην Αμερική Πρώτα αντηχεί δυσοίωνα με το σύνθημα της εποχής του Χίτλερ «Deutschland über alles» και η προσπάθεια για «εδραίωση της ειρήνης μέσω της δύναμης» θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της διπλωματίας. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι αυτές οι δηλώσεις και οι ιδεολογικές κατασκευές δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις της Ουάσιγκτον βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ωστόσο, δεν βρισκόμαστε πλέον στο 1991 ή στο 2017, όταν ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου ανέλαβε για πρώτη φορά τα καθήκοντά του. Οι Ρώσοι αναλυτές σωστά σημειώνουν ότι « δεν θα υπάρξει επιστροφή στην παλιά κατάσταση πραγμάτων, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους υπερασπίζονταν μέχρι τώρα, επειδή οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει αμετάκλητα ». Νομίζω ότι η πρόβλεψη ότι « οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάβουν τελικά ότι δεν χρειάζεται να υπερεκτιμούν τον τομέα ευθύνης τους στις διεθνείς υποθέσεις και θα αισθάνονται αρμονικά ως ένα από τα κορυφαία κράτη αλλά όχι πλέον ως ηγεμόνας » είναι επίσης σωστή.

Η πολυπολικότητα ενισχύεται και, αντί να αντιταχθούν σε αυτήν την αντικειμενική διαδικασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν, σε μια προβλέψιμη ιστορική προοπτική, να γίνουν ένα από τα υπεύθυνα κέντρα ισχύος μαζί με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες δυνάμεις του παγκόσμιου Νότου, Ανατολής, Βορρά και Δύσης. Στο μεταξύ, φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ θα δοκιμάσει τα όρια της ευελιξίας του τρέχοντος συστήματος με επίκεντρο τον ΟΗΕ για να το λυγίσει προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είμαι βέβαιος, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση θα συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι η διεθνής πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια από τις ιδέες για τον κόσμο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς συνέπειες σε ομιλίες που προορίζονται για το αμερικανικό κοινό και τους υπάκουους γεωπολιτικούς συμμάχους του.

Εν αναμονή αυτής της επίγνωσης, συνεχίζουμε με τους ομοϊδεάτες μας συναδέλφους την επίπονη δουλειά με στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για την προσαρμογή των μηχανισμών πρακτικής οικοδόμησης των διακρατικών σχέσεων στην πραγματικότητα της πολυπολικότητας, στη διεθνή νομική συναίνεση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Αξίζει να σημειωθεί η Διακήρυξη του Καζάν της Συνόδου Κορυφής των BRICS της 23ης Οκτωβρίου 2024, η οποία αντικατοπτρίζει την ενιαία θέση των κρατών της παγκόσμιας πλειοψηφίας σε αυτό το θέμα, επιβεβαιώνοντας ξεκάθαρα « τη δέσμευση για σεβασμό του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και αρχών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως αναπαλλοτρίωτο και θεμελιώδες στοιχείο του ΟΗΕ στο διεθνές σύστημα ».5

Αυτή είναι μια προσέγγιση που διατυπώθηκε από τα κορυφαία κράτη που διαμορφώνουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου και αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού του.

Ναι, οι εταίροι μας στον Νότο και την Ανατολή έχουν απολύτως θεμιτές επιθυμίες σχετικά με τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Σε αντίθεση με τη Δύση, αυτοί, όπως και εμείς, είναι έτοιμοι για ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο για όλα τα θέματα.

Η θέση μας για τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι γνωστή. Η Ρωσία υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό αυτού του οργάνου διευρύνοντας την εκπροσώπηση της παγκόσμιας πλειοψηφίας – Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Υποστηρίζουμε τα αιτήματα της Βραζιλίας και της Ινδίας για μόνιμη συμμετοχή στο Συμβούλιο, ενώ ταυτόχρονα διορθώνουμε τις ιστορικές αδικίες σε βάρος της αφρικανικής ηπείρου εντός των παραμέτρων που συμφωνήθηκαν από τους ίδιους τους Αφρικανούς. Η κατανομή πρόσθετων εδρών στις χώρες της συλλογικής Δύσης, που ήδη υπερεκπροσωπούνται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι αντιπαραγωγική. Σε αυτό το πλαίσιο, η Γερμανία ή η Ιαπωνία, που έχουν εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της κυριαρχίας τους σε έναν ξένο προστάτη και αναβιώνουν τα φαντάσματα του ναζισμού και του μιλιταρισμού στις χώρες τους, δεν μπορούν να φέρουν τίποτα νέο στις εργασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στο απαραβίαστο των προνομίων των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στο πλαίσιο της απρόβλεπτης πολιτικής της δυτικής μειονότητας, μόνο το δικαίωμα αρνησικυρίας μπορεί να διασφαλίσει ότι το Συμβούλιο θα λάβει αποφάσεις που λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα όλων των μερών.

Η κατάσταση του προσωπικού της γραμματείας του ΟΗΕ, όπου οι Δυτικοί εξακολουθούν να υπερεκπροσωπούνται σε όλες τις βασικές θέσεις, παραμένει προσβλητική για την παγκόσμια πλειοψηφία. Η προσαρμογή της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ με τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου είναι ένα έργο που δεν μπορεί να περιμένει. Η Διακήρυξη του Καζάν BRICS, που αναφέρθηκε παραπάνω, περιέχει πολύ σαφή διατύπωση ως προς αυτό. Ας δούμε πόσο δεκτική θα είναι σε αυτό η ηγεσία του ΟΗΕ, που έχει συνηθίσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας στενής ομάδας δυτικών χωρών.

Όσον αφορά το κανονιστικό πλαίσιο που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, είμαι πεπεισμένος ότι ανταποκρίνεται καλύτερα και βέλτιστα στις απαιτήσεις της πολυπολικής εποχής. Μια εποχή στην οποία οι αρχές της κυρίαρχης ισότητας των κρατών, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές τους υποθέσεις και άλλα θεμελιώδη αξιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά όχι με λόγια αλλά με πράξεις, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση στη συναινετική ερμηνεία που κατοχυρώνεται στη Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών του 1970 . Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ότι μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, το καθεστώς του Κιέβου δεν αντιπροσωπεύει τους λαούς της Κριμαίας, του Ντονμπάς και της Νοβορόσιας, όπως οι δυτικές μητροπόλεις δεν αντιπροσώπευαν τους λαούς των αποικιακών εδαφών που εκμεταλλεύτηκαν.

Οι προσπάθειες βάναυσης ανασυγκρότησης του κόσμου για τα δικά του συμφέροντα, κατά παράβαση των αρχών του ΟΗΕ, μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και αντιπαράθεση, ακόμη και σε καταστροφικά σενάρια. Στο σημερινό επίπεδο αντιπαράθεσης στις διεθνείς υποθέσεις, μια αλόγιστη απόρριψη του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ με πυρήνα τη μορφή του ΟΗΕ και του Χάρτη του θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο χάος.

Λέγεται συχνά ότι δεν είναι σκόπιμο να μιλάμε για την επιθυμητή παγκόσμια τάξη πραγμάτων σε συνθήκες όπου συνεχίζονται οι μάχες για την καταστολή των ενόπλων δυνάμεων του ρατσιστικού καθεστώτος του Κιέβου, που υποστηρίζεται από τη συλλογική Δύση. Κατά τη γνώμη μας, μια τέτοια προσέγγιση είναι ύπουλη. Τα περιγράμματα της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συζητήθηκαν από τους Συμμάχους εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ιδίως στη Διάσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών της Μόσχας και στη Διάσκεψη των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Τεχεράνης το 1943, σε άλλες επαφές μεταξύ των μελλοντικών νικητριών δυνάμεων, μέχρι τη Διάσκεψη της Γιάλτας5 και του Ποτς91.

Από την άλλη πλευρά, οι σύμμαχοι είχαν ήδη μια μυστική ατζέντα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αιώνια σημασία των υψηλών καταστατικών αρχών της ισότητας, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις, της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, του σεβασμού των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου «ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, γλώσσας και θρησκείας». Το γεγονός ότι η Δύση, όπως φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα, υπέγραψε αυτά τα αξιώματα με απώτερα κίνητρα και τα παραβίασε κατάφωρα τα επόμενα χρόνια, είτε στη Γιουγκοσλαβία, είτε στο Ιράκ, στη Λιβύη είτε στην Ουκρανία, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαλλάξουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δορυφόρους τους από ηθική και νομική ευθύνη και να αποκηρύξουμε τη μοναδική κληρονομιά των ιδρυτών του ΟΗΕ.

Ελπίζω ότι κανείς δεν θα προσπαθήσει να το ξαναγράψει τώρα (με το σύνθημα της απαλλαγής από το απαρχαιωμένο σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ). Ο κόσμος θα βρισκόταν χωρίς κανένα κοινό σημείο αναφοράς αξιών.

Η Ρωσία είναι έτοιμη για έντιμη κοινή εργασία για τον συμβιβασμό της ισορροπίας συμφερόντων και την ενίσχυση των νομικών θεμελίων των διεθνών σχέσεων. Πρωτοβουλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν το 2020 να πραγματοποιήσει συνάντηση των αρχηγών κρατών των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι οποίοι φέρουν " ειδική ευθύνη για τη διατήρηση του πολιτισμού "6 , με στόχο την καθιέρωση ισότιμου διαλόγου για όλα αυτά τα θέματα. Για γνωστούς λόγους πέρα ​​από τον έλεγχο της Ρωσίας, δεν ευοδώθηκε. Αλλά δεν χάνουμε την ελπίδα μας, ακόμα κι αν η σύνθεση των συμμετεχόντων και η μορφή αυτών των συναντήσεων μπορεί να είναι διαφορετική. Σύμφωνα με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, το κύριο πράγμα είναι «ναεπιστρέψουμε στην κατανόηση του γιατί δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ και να σεβαστούμε τις αρχές που ορίζονται στα καταστατικά έγγραφα».7 . Αυτή ακριβώς θα έπρεπε να είναι η κατευθυντήρια αρχή της ρύθμισης των διεθνών σχέσεων στη σημερινή εποχή της πολυπολικότητας.


  1. Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Ο ΟΗΕ δεν μας πήγε στον παράδεισο, αλλά μας έσωσε από την κόλαση - Στρογγυλό τραπέζι στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν συνέβη σε εμάς; 26 Νοεμβρίου 2020.
  2. Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Οι θεσμοί (ειδικά ο ΟΗΕ) αποτελούν μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών – Στρογγυλή τράπεζα στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν μας έχει συμβεί; 26 Νοεμβρίου 2020.
  3. Ομιλία του George H.W. 1990 για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη – https://bush41library.tamu.edu/archives/public-papers/2217.
  4. Ορισθέντος Γραμματέας Marco Rubio SFRC Επιβεβαίωση Ακρόασης Γνωμοδοτήσεις. 15 Ιανουαρίου 2025 – https://www.foreign.senate.gov/imo/media/doc/6df93f4b-a88c-89ac-0fac-9b586715afd8/011525_Rubio_Testomony.pdf
  5. 16η Σύνοδος Κορυφής BRICS. Δήλωση του Καζάν. Ενίσχυση της πολυμέρειας για δίκαιη παγκόσμια ανάπτυξη και ασφάλεια. Καζάν, Ρωσία, 23 Οκτωβρίου 2024 – https://brics-russia2024.ru/docs/Казанская_декларация.pdf
  6. Ομιλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο διεθνές φόρουμ «Ας διατηρήσουμε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, ας πολεμήσουμε τον αντισημιτισμό». 23 Ιανουαρίου 2020.
  7. Συνέντευξη Τύπου μετά τις διαπραγματεύσεις Ρωσο-Ιρανικής Συνόδου Κορυφής. 17 Ιανουαρίου 2025.

πηγή:
Ιστορία και Κοινωνία



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Μια νέα κατηγορία ανθρωποειδών έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκτήσει πρόσβαση και φωνή στα δημόσια πράγματα, με τις ευλογίες και πολλές φορές την υποστήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δηλητηριάζοντας την κοινωνία με τοξικό λόγο, φασιστοειδή ρητορική και παχυδερμική αντίληψη.

Από τον Δημήτρη Ριζούλη

Είναι η σχολή των σκατόψυχων, αυτών που δεν διστάζουν να λοιδορήσουν όποιον πάει κόντρα στο αφήγημα που προπαγανδίζουν, είτε αυτό είναι η ακρίβεια είτε ο Covid ή τα Τέμπη ή ο πόλεμος στην Ουκρανία είτε οι πολιτικές προτιμήσεις. Το ζήτημα δεν είναι η πρόθεσή τους αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να επιβληθούν στον δημόσιο λόγο. Χωρίς αιδώ, ενσυναίσθηση, σεβασμό, δημοκρατικότητα, ξερνάνε δηλητήριο με μόνο στόχο να διασύρουν όποιον σταθεί απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπούν. ∆εν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου το μεγάλο αφεντικό -και εν γένει το σύστημα εξουσίας- να είναι ευχαριστημένο. Και γι’ αυτό εισπράττουν το μερίδιο των πράξεών τους.

Ένας γίνεται υπουργός, άλλος διορίζεται σε δημόσιες θέσεις, ένας τρίτος λαμβάνει παχυλές χρηματοδοτήσεις, κάποιος άλλος μπορεί απλά να αρκείται σε ένα χτύπημα στην πλάτη, έτσι για να αισθάνεται παράγοντας της εξουσίας και διαμορφωτής της κοινής γνώμης!

Η σχολή των σκατόψυχων, που ευδοκίμησε εσχάτως στη χώρα και ουδεμία σχέση έχει με τις αρχές και τις αξίες αυτού του λαού που ανήγαγε την αξιοπρέπεια σε υπέρτατο ζητούμενο, δεν διστάζει να λοιδορεί χαροκαμένες μάνες, να κάνει το μαύρο άσπρο, να διασπείρει αμφιβολίες ακόμα και για τα πιο ευγενή κίνητρα, να χαίρεται με τον φόβο των ανθρώπων, να χλευάζει τους νεκρούς, να ομολογεί κυνικά ότι το συμφέρον και το χρήμα είναι υπεράνω όλων, να επιζητεί μια «δημοκρατία των λίγων αλλά σοφών», να ευτελίζει τις ανθρώπινες αγωνίες για το μέλλον, να αποδίδει νοητική υστέρηση ή φαντασιοπληξία σε όποιον δεν ενστερνίζεται το κεντρικό αφήγημα και, τελικά, να χαίρεται με τον πόνο και την πίκρα του άλλου!

Είναι αυτοί που έλεγαν «μη σώσουν και εμβολιαστούν» όσοι φοβήθηκαν επί Covid, εκείνοι που ζητούσαν τα κλειδιά των επιχειρήσεων που αντιμετώπιζαν το φάσμα του λουκέτου λόγω των lockdowns, οι υπάνθρωποι που ομολογούσαν ότι «αν λέγαμε των αλήθεια πριν από τα Τέμπη, δεν θα έμπαινε κανείς στα τρένα», αυτοί που τώρα παραλληλίζουν τη μάνα-σύμβολο Μαρία Καρυστιανού με «χαροκαμένη που το γλεντάει», όσοι χαρακτηρίζουν τον Κώστα Καραμανλή «ψεκασμένο πουτινάκι» επειδή ζητεί το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, εκείνοι που αποκαλύπτοντας τη φασίζουσα νοοτροπία τους τυλιγμένη με τον μανδύα του δήθεν εκσυγχρονισμού (τρομάρα τους) λένε ότι «δεν έχουν την ίδια αξία όλες οι απόψεις και πρέπει να λογοκρίνονται», αυτοί που έσπευσαν μετά τα Τέμπη να δουν το δυστύχημα ως «ευκαιρία για να φτιαχτούν οι υποδομές», κάποιοι άλλοι που ανέχονταν να ακούγεται η άποψη ότι «για ένα κωλοτρένο δεν θα πέσει η κυβέρνηση» και, τέλος, όσοι μας προειδοποίησαν απειλητικά ότι «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».

Τοξικότητα

Καθηγητής αυτής της σχολής μίσους προς τον συνάνθρωπο και ειδικά αυτόν που έχει ανάγκη βοήθειας, κατανόησης ή συμπαράστασης είναι ασφαλώς ο Άδωνις Γεωργιάδης που χρόνια τώρα μολύνει τον δημόσιο λόγο με κάθε λογής ρητορικό δηλητήριο χωρίς κανείς να του βάζει φρένο. Και μαζί του μια ομάδα ανθρώπων της ίδιας συνομοταξίας, που σιγοντάρουν και ορισμένες φορές ξεπερνούν τον δάσκαλο: η Ειρήνη Αγαπηδάκη (έγινε υπουργός με προϋπηρεσία ως τρολ του διαδικτύου), ο εμετικός Γρηγόρης Ψαριανός (επί σειρά ετών κρατικοδίαιτος υπάλληλος), ο Απόστολος ∆οξιάδης (διαχρονικός φίλος της οικογένειας), ο Θανάσης Μαυρίδης (από τους πλέον ευνοημένους εκδότες με παχυλές ενισχύσεις κρατικής διαφήμισης, εμπνευστής του χαρακτηρισμού «Μωυσής» για τον Μητσοτάκη), ο εμμονικός εθνικός επιβήτορας Πέτρος Τατσόπουλος, το βαρύ πυροβολικό του Σκάι Άρης Πορτοσάλτε και ο Μάνος Βουλαρίνος (ο γελωτοποιός της μισανθρωπιάς). Τέλος, υπάρχουν και τα β ́ διαλογής μέλη, της ομάδας του διαδικτύου, που με κάθε τρόπο προκαλούν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, όπως η παλιά τηλεαστέρας ριάλιτι Άννα Μαρία Λογοθέτη, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου και η Λίνα Κλείτου που ψάχνονται μονίμως για καβγά κυρίως με αριστερά τρολ, παρόμοιας τοξικότητας και υποστάθμης.

Ορισμένοι εκ των προαναφερθέντων ενδεχομένως να είναι αυτόκλητοι υπερασπιστές της εξουσίας, χωρίς όφελος με συγκεκριμένο αντίκρισμα, απλώς και μόνο για να είναι αρεστοί στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ποιος ξέρει… Άλλοι πιθανόν να έχουν μπει τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου, που η απανθρωπιά έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Φυσικά στην ίδια κατηγορία είναι και πολλοί ακόμα. Αρκετοί πίσω από τις κουρτίνες, υψηλά ιστάμενοι.

Αρκεί να δει κανείς πότε γιγαντώθηκαν αυτές οι συμπεριφορές και από παρακμιακές εκφάνσεις στο διαδίκτυο (φαινόμενο που εξέθρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ) μετατράπηκαν σε κεντρική πολιτική διά χειλέων υπουργών! Κάποιος τα εξέθρεψε και τα επιβράβευσε όλα αυτά! Το ψάρι, ως γνωστόν, βρομάει από το κεφάλι.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Εν αναμονή της έκδοσης και του επίσημου πορίσματος του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, που αναμένεται - ως έχει διαρρεύσει από ενημερωμένους ρεπόρτερς - να αποκαλύψει πως η φωτιά στα Τέμπη δεν προήλθε από τα έλαια σιλικόνης των τρένων, αλλά από παράνομο φορτίο με εύφλεκτους υδρογονάνθρακες, εύλογα προκύπτει το ερώτημα:

Πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφαινόταν με δηλώσεις του δημόσια ότι  «το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο» ;;;

Άρα ο ανακριτής θα πρέπει να καλέσει τον Μητσοτάκη ως μάρτυρα για να αποδείξει πως διέδιδε όσα διέδιδε και κυρίως ότι δεν είναι ο ίδιος η κύρια πηγή συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του ΘΩΜΑ  ΝΟΥΣΙΑ *

Δεν ήταν πάντα έτσι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Το ύπατο αξίωμα δεν το έπαιρναν ως βραβείο για το κουκούλωμα κακουργημάτων.
Δεν ήταν ούτε σαν την απερχόμενη Πρόεδρο. Κάποτε μιλούσαν μόνο όταν είχαν κάτι σημαντικό να πουν. Δεν γίνονταν μαϊντανοί σε φιέστες και πανηγύρια, δεν εκφωνούσαν λόγους-μαθητικές εκθέσεις ιδεών, δεν συμπεριφέρονταν σαν κυβερνητικοί υπάλληλοι, δεν πάθαιναν αφωνία μπροστά στα σημεία και τέρατα.
Τους εγκληματίες πολέμου που δολοφονούν νήπια δεν τους χώριζαν σε καλούς και κακούς. Απευθύνονταν στους ξένους ηγέτες ως ίσοι προς ίσους και διεκδικούσαν. Δεν ήταν δουλοπρεπείς, δεν έλεγαν «ναι» σε όλα.
Στη μνημειώδη ομιλία του ενώπιον τού Κλίντον, ο Κωστής Στεφανόπουλος τόλμησε να πει σκληρές αλήθειες. Τα «έψαλε» στον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος τον άκουγε με σκυμμένο το κεφάλι.
Το λέει η λέξη: Ο ηγέτης προ-ηγείται. Πάει μπροστά και δείχνει τον δρόμο. Δεν πάει όπου φυσάει ο άνεμος, δεν τον σέρνουν από τη μύτη οι εθνικοί νταβατζήδες.
Πήγαιναν μπροστά και έδειχναν τον δρόμο Πρόεδροι της Δημοκρατίας όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος, πρωθυπουργοί όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, πολιτικοί αρχηγοί όπως ο Ηλιού, ο Φλωράκης, ο Κύρκος.
Πρωτοπορούσαν και έχτιζαν αυτά που γκρεμίζουν οι σημερινοί: Δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, αδιάβλητο σύστημα προσλήψεων, Ανεξάρτητες Αρχές για χτύπημα της διαφθοράς, των καρτέλ, των ληστρικών ανατιμήσεων. Για διαφάνεια, για ίσα δικαιώματα, για κανόνες στη λειτουργία των ΜΜΕ. Για «βάθεμα και πλάτεμα της Δημοκρατίας» όπως έλεγε ο Ανδρέας.
Έμπαιναν στην πολιτική πλούσιοι και έφευγαν φτωχοί. Αντίθετα με τους σημερινούς. Ο Στεφανόπουλος επέστρεφε τα εκατομμύρια της κρατικής επιχορήγησης που νόμιμα δίνονταν στο κόμμα του. Αρνιόταν να τα δεχτεί! Σήμερα δυο κόμματα μάς έχουν φεσώσει με ένα δισεκατομμύριο δανεικά κι αγύριστα.
Κάποιοι πρωθυπουργοί μας είχαν παγκόσμια αναγνώριση για τις μεγάλες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες τους. Δεν γίνονταν όπως τώρα πρωτοσέλιδα στον διεθνή τύπο για Τέμπη, μαφιόζικες υποκλοπές και εκβιασμούς, εξαγορά δικαστών και μιντιαρχών.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στέκονταν σταθερά απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία και βρομιά της εξουσίας. Η ευαισθησία τους δεν ήταν επιλεκτική, δεν γίνονταν πολλά από αυτά συνένοχοι σε κουκουλώματα, δεν έλεγαν με τη στάση τους «μαζί τα φάγαμε!».
Εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ' άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια. Ο θρίαμβος της ασημαντότητας. Ο βασιλιάς είναι γυμνός αλλά κανένας δεν το βλέπει. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν και είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Με την ψήφο μου και τη σιωπή μου, εγώ ο πολίτης, σκύβω το κεφάλι στις μαφίες της πολιτικής, της ενέργειας, των καυσίμων, των τροφίμων, των τραπεζών, των δημοσίων έργων, των ΜΜΕ. Σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω!
Σε βουλευτικές, αυτοδιοικητικές και εσωκομματικές εκλογές, επιλέγω κατά κανόνα διεφθαρμένους και ανίκανους. Άδειους τενεκέδες σαματατζήδες και φιγουρατζήδες. Άτομα που στη δουλειά μου δεν θα τα έπαιρνα ούτε για κλητήρες. Βλέπω ως σωτήρες αυτούς που λεηλατούν τη χώρα μου και τη ζωή μου σαν στρατός κατοχής. Η απόλυτη παράνοια, η απόλυτη παρακμή.
Καμαρώνω γιατί στην πατρίδα μου γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά σφυρίζω αδιάφορα για το κατάντημα της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Στις δημοκρατίες η Βουλή, η Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ ελέγχουν την κυβέρνηση. Ερευνούν και αποκαλύπτουν. Μόνο σε τριτοκοσμικές Μπανανίες γίνονται υπηρέτες της κυβέρνησης και συγκαλύπτουν.
Μοιράζουν εκατομμύρια στα Μέσα Ενημέρωσης. Δικά μου λεφτά, του Έλληνα πολίτη. Για να με φλομώνουν στο ψέμα, για να μη τους ξεκολλάει κανένας από την εξουσία και την κουτάλα. Και δεν μου καίγεται καρφί. Πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη, τους κοριούς στο αφτί και «αδιευκρίνιστα» ποσά στους λογαριασμούς τους, οι εισαγγελείς «κλώθουν» και δεν βράζω από οργή.
Κομπάζω για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, Όμηρο και Φειδία. Για Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, Σεφέρη και Ελύτη. Και επιλέγω σκουπίδια για την ψυχαγωγία μου, βοθρολύματα για την ενημέρωσή μου.
Πάρτι δισεκατομμυρίων σε υπουργεία, περιφέρειες, δήμους. Πλιάτσικο. Αντιπολίτευση που αλληλοσπαράσσεται, εισαγγελείς και δημοσιογράφοι που κάνουν την πάπια, λαός που παρακολουθεί απαθής. Δημοκρατία, ισονομία και κράτος Δικαίου πήγαν περίπατο, η σαπίλα έγινε θανατηφόρα γάγγραινα. Βρομάει πτωμαΐνη.
«Η ανοχή και η απάθεια είναι οι τελευταίες ''αρετές'' μιας κοινωνίας που πεθαίνει», λέει ο Αριστοτέλης. Η δική μας κοινωνία πεθαίνει; Ή έχει πεθάνει και δεν το ξέρει;


*  
Επαγγελματίας δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων.
Γεννημένος στα Γιάννινα το 1953. Απόφοιτος του Λυκείου της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων και της Σχολής Δημοσιογραφίας «Όμηρος» της Αθήνας, της μοναδικής τότε στην Ελλάδα δημοσιογραφικής σχολής. Επιμόρφωση: Δημοσιογραφικά σεμινάρια σε Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο.
Από το 1977, τριάντα πέντε χρόνια εργαζόμενος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Ρεπόρτερ σε όλα σχεδόν τα είδη ρεπορτάζ πλην του αθλητικού, συντάκτης ύλης, αρχισυντάκτης, σχολιογράφος, αρθρογράφος, χρονογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός ενημερωτικών εκπομπών και ανταποκριτής σε ημερήσιες εφημερίδες των Ιωαννίνων (Πρωινά Νέα, Ελευθερία, Πρωινός Λόγος, Ήπειρος) και της Αθήνας (Πρωινή Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, Απογευματινή), στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων, στην ελληνική εκπομπή της σουηδικής ραδιοφωνίας και – επί 25 χρόνια – στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ακόμη, εκπαιδευτής των σπουδαστών Δημοσιογραφίας στο Δημόσιο ΙΕΚ Ιωαννίνων.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφει η Μαρία Δεναξά

Ο κόσμος μέσα στον οποίο επιβιώσαμε την τελευταία δεκαετία αλλάζει. Η ∆ύση καταρρέει εξαιτίας των αρρωστημένων και δυστοπικών ιδεολογιών μιας γενιάς ηγετών που υπηρετούν χωρίς καμία παρέκκλιση μια νέα τάξη πραγμάτων, για την οποία είναι υπεύθυνοι, αλλά αποπροσανατολιστικά κατηγορούν όποιον δεν τους είναι αρεστός, όπως τον Ίλον Μασκ, τον Ντόναλντ Τραμπ, ακόμη και τον Πούτιν, ότι ευθύνονται για την τροχιά της απόλυτης παρακμής σε όλα τα επίπεδα που έχει πάρει η ανθρωπότητα εξαιτίας τους.

Ο Τζάστιν Τριντό, ένας από τους νεαρούς αστέρες του Νταβός, ο υπερ-παγκοσμιοποιητής, ο πολεμοκάπηλος, ο οπαδός του ξεπουλημένου ΠΟΥ στον Μπιλ Γκέιτς, το φερέφωνο της woke ατζέντας, που το 2022 κυνηγούσε τις αυτοκινητοπομπές του «κομβόι της Ελευθερίας» σαν να ήταν τρομοκράτες, φέρεται ότι είναι «έτοιμος να παραιτηθεί»!

Στα χρόνια της υπηρεσίας και της «προσφοράς» του προς τον Καναδά και τους συμπολίτες του κατάφερε το ακατόρθωτο: Να ενώσει ολόκληρη τη χώρα εναντίον του! Χάρη στο «όραμά» του οι Καναδοί κατάντησαν να πληρώνουν 12 δολάρια (περίπου 8 ευρώ) το μαρούλι, εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν την εργασία τους, επειδή αντιστάθηκαν στην υπο χρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά την περίοδο του κορονοϊού, η αποσιώπηση σκανδάλων και τα όργια διαφθοράς έγιναν κυβερνητική στρατηγική, χρεοκόπησε τη χώρα και δίχασε το έθνος, την ώρα που έδινε διαλέξεις για την ενσωμάτωση. Οι Καναδοί είναι αλήθεια ότι θα τον θυμούνται για πάντα για την κακομεταχείριση και την καταστροφή τους και για το γεγονός πως θα ανταμειφθεί γι’ αυτό με προνόμια εφ’ όρου ζωής, αντί να προσαχθεί και να λογοδοτήσει στη ∆ικαιοσύνη!

Πάντως, η πτώση ηγετίσκων που έχουν γίνει «βαρίδια» στο στρατόπεδο των παγκοσμιοποιητών δεν έχει ακόμη τελειώσει και, ως φαίνεται, θα είναι μακρά. Εκτός από τον Τριντό, από τη διεθνή σκηνή αποχώρησαν πρόσφατα ή είναι να αποχωρήσουν και άλλοι «επαγγελματίες» πολιτικοί, όπως η Νεοζηλανδή Τζασίντα Άρντερν, ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, ο ερασιτέχνης Ρίσι Σούνακ. Εξάλλου, την τύχη τους δεν φαίνεται να γλιτώνουν ούτε ο Εμανουέλ Μακρόν ούτε ο Κιρ Στάρμερ αλλά ούτε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που θα αναγκαστούν να φύγουν νύχτα, καθώς βρίσκονται στο στόχαστρο της καταιγίδας Τραμπ, η οποία -ως φαίνεται- σαρώνει ήδη τα πάντα στο πέρασμά της. Απλά είναι θέμα χρόνου…

Ωστόσο στο χείλος της κατάρρευσης παγκοσμίως η «προοδευτική» διεθνής θα προσπαθήσει να αναδιοργανωθεί όσο καλύτερα γίνεται για να επανέλθει δριμύτερη μετά την ηχηρή ήττα που υπέστη. Όμως, η κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει αποδυναμωθεί σημαντικά και αυτό γιατί οι πολίτες στον δυτικό κόσμο απορρίπτουν πρωτίστως την παγκοσμιοποίηση, όχι μόνο τα ανδρείκελα που βρίσκονται μπροστά και πίσω απ αυτήν.

Με την πτώση, λοιπόν, του Τριντό κερδήθηκε ακόμη μία μάχη, αλλά όχι ο πόλεμος.






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αποφεύγοντας να καταγράψω τις προσωπικές μου πολιτικές απόψεις για την πολιτική διαδρομή και την κυβερνητική θητεία του αποθανόντος Κώστα Σημίτη, ιδιαίτερα αυτή την χρονική περίοδο, προσέφυγα με μια σχετική ερώτηση στην τεχνητή νοημοσύνη (που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει αλλά με ένα συνήθως επιτηδευμένο στρογγύλεμα).

Το ερώτημα που της έθεσα ήταν:

Ποια τα μελανά σημεία διαφθοράς στο πολιτικό έργο και τη κυβερνητική θητεία του Κώστα Σημίτη;

Και ιδού η απάντηση, που όπως θα διαπιστώσετε μπορεί να είναι το έναυσμα για μια ουσιουδέστερη και εν τω βάθει συζήτηση για τη διαφθορά και διαπλοκή (που βέβαια δεν ξεκίνησε από τον τεθνεώτα) αλλά ενισχύθηκε ραγδαία και παραδόθηκε στους επόμενους κυβερνώντες, με τους Έλληνες να πληρώνουν τον λογαριασμό τα επόμενα χρόνια. Και το κυριότερο έδωσε σημαντικά μαθήματα στον άριστο νεοεκσυγχρονιστή Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει πλέον ξεπεράσει τον δάσκαλό του:


Η κυβερνητική θητεία του Κώστα Σημίτη (1996-2004) θεωρείται μία περίοδος που χαρακτηρίστηκε από σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτική περίοδο, υπήρξαν και μελανά σημεία, και κατηγορίες για διαφθορά ή κακοδιαχείριση.

Ακολουθούν μερικά από τα βασικά σημεία που συνδέθηκαν με κατηγορίες διαφθοράς και διαχείρισης:

1. Σκάνδαλο ΟΤΕ-Χρηματιστήριο

Η περίοδος Σημίτη συνδέθηκε με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου (1999-2000), το οποίο αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά σκάνδαλα στην ελληνική ιστορία. Η κυβέρνηση Σημίτη, ενώ προέβαλλε τη «στροφή» της χώρας στην τεχνολογία και τις νέες αγορές, δεν κατόρθωσε να ελέγξει την υπερβολική φούσκωση του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών και την επακόλουθη κατάρρευση του. Η διαχείριση της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, η οποία έγινε κατά τη διάρκεια της θητείας του, υπήρξε επίσης αμφιλεγόμενη και συνδέθηκε με κατηγορίες για αδιαφάνεια και κακοδιαχείριση.

2. Η υπόθεση «Ζήμενς»

Το σκάνδαλο της γερμανικής εταιρείας «Ζήμενς» αναδείχθηκε σταδιακά τα επόμενα χρόνια, και καταγράφηκε ως μία από τις πιο γνωστές υποθέσεις διαφθοράς. Η Ζήμενς φέρεται να είχε δώσει «μίζες» σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης Σημίτη, προκειμένου να εξασφαλίσει συμβόλαια στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και άλλων κρατικών έργων. Η σύνδεση της κυβέρνησης Σημίτη με την εταιρεία αυτή, παρόλο που δεν υπήρξαν επίσημα κατηγορητήρια κατά της κυβέρνησης για την υπόθεση, έθεσε υπό αμφισβήτηση τη διαφάνεια των κρατικών συμβάσεων και τις σχέσεις με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

3. Η ιδιωτικοποίηση μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων

Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση στρατηγικών τομέων, όπως οι τράπεζες (π.χ. η Εμπορική Τράπεζα και η Αγροτική Τράπεζα), το Ολυμπιακό Αεροδρόμιο και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις. Αν και οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές παρουσιάστηκαν ως μέρος του εκσυγχρονιστικού προγράμματος της χώρας, πολλές από αυτές συνδέθηκαν με καταγγελίες για αδιαφάνεια, ευνοϊκές συμφωνίες και πολιτικά διαπλεκόμενες διαδικασίες.

4. Περίεργες συμβάσεις στον τομέα των έργων υποδομής

Η διαχείριση μεγάλων έργων υποδομής κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη υπήρξε επίσης αμφισβητούμενη, με καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις και κακοδιαχείριση στις συμβάσεις δημοσίων έργων. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η κατασκευή των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όπου υπήρξαν ισχυρισμοί για υπερκοστολόγηση και διασπάθιση δημόσιου χρήματος.

5. Η υπόθεση των «μικρών» πολιτικών σκανδάλων

Από την πλευρά των πολιτικών σκανδάλων, υπήρξαν αρκετές αναφορές σε «μικρότερες» υποθέσεις που σχετίζονταν με αθέμιτη χρηματοδότηση κομμάτων, διορισμούς φίλων και συγγενών σε κρατικές θέσεις, και διασυνδέσεις με ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.

6. Αποτυχία ελέγχου και αντιδράσεων στις καταγγελίες

Η κυβέρνηση Σημίτη, παρά τα θετικά βήματα που έκανε σε τομείς όπως η οικονομία, είχε συχνά επικριθεί για την απουσία γρήγορης και αυστηρής αντίδρασης σε καταγγελίες διαφθοράς. Η καθυστέρηση στην έρευνα ή η απόπειρα συγκάλυψης σκανδάλων αμαύρωσαν την εικόνα της κυβέρνησης στο πεδίο της διαφάνειας.

7. Ο ρόλος του πολιτικού συστήματος

Η συστημική διαφθορά και η διαπλοκή μεταξύ πολιτικής, οικονομικών συμφερόντων και μέσων ενημέρωσης αποτέλεσαν μόνιμο χαρακτηριστικό του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα κατά την περίοδο Σημίτη. Παρά τις εξαγγελίες για εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις, η δομή του πολιτικού συστήματος παραμένει συχνά δέσμια των συμφερόντων.

Συμπέρασμα:

Αν και η περίοδος Σημίτη συνέπεσε με μια σημαντική οικονομική ανάπτυξη και εξωτερική αναγνώριση για την Ελλάδα, τα μελανά σημεία της περιλαμβάνουν σκάνδαλα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που αφορούν δημόσια έργα, ιδιωτικοποιήσεις και τις σχέσεις της κυβέρνησης με μεγάλες εταιρείες. Η έλλειψη διαφάνειας σε συγκεκριμένες διαδικασίες και η αργή αντίδραση στις καταγγελίες δημιουργούν μια εικόνα ενός πολιτικού περιβάλλοντος με πολλές αντιφάσεις.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Manlio Dinucci / reseauinternational.net

Το 2024 η Σουηδία και η Φινλανδία παραχώρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες 32 στρατιωτικές βάσεις όπου μπορούν να αναπτύξουν τις δικές τους δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών δυνάμεων, στα σύνορα με τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν τις νέες βόμβες B61-12 στην Ιταλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Τουρκία. Είναι πιθανό τα B61-12 να αναπτύσσονται κρυφά και στην Πολωνία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η απάντηση της Ρωσίας είναι αναπόφευκτη: έχει αναπτύξει τακτικά πυρηνικά όπλα στη Λευκορωσία ικανά να χτυπήσουν πυρηνικές βάσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν εξουσιοδότησε την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει πυραύλους ATACMS με βεληνεκές άνω των 300 km κατά της Ρωσίας. Λίγο αργότερα, η Μεγάλη Βρετανία εξουσιοδότησε την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς Storm Shadows κατά της Ρωσίας, στην παραγωγή των οποίων συμμετείχε και η Ιταλία με την εταιρεία Leonardo. Στη συνέχεια, η Ρωσία έπληξε μια ουκρανική στρατιωτική αεροδιαστημική τοποθεσία με τον νέο της πύραυλο Oreshnik με πολλαπλές μη πυρηνικές κεφαλές, επίσης οπλισμένες με πυρηνικές κεφαλές.

Το διάταγμα για την αναθεώρηση του ρωσικού πυρηνικού δόγματος ορίζει στο σημείο 2 ότι « η επίθεση από οποιοδήποτε μη πυρηνικό κράτος, αλλά με εμπλοκή ή υποστήριξη πυρηνικού κράτους, θα θεωρείται κοινή επίθεση κατά της Ρωσίας ».

Η Ιταλία εμπίπτει στην κατηγορία που ορίζεται στο σημείο 2: ενώ είναι μια μη πυρηνική χώρα που προσχωρεί στη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων που της απαγορεύει να λαμβάνει πυρηνικά όπλα από οποιονδήποτε, φιλοξενεί στο έδαφός της πυρηνικά όπλα που στρέφονται κατά της Ρωσίας, για τη χρήση των οποίων υπό αμερικανική διοίκηση η ιταλική αεροναυπηγική είναι έτοιμη. Η Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση (Γερμανία, Βέλγιο και Ολλανδία) μπαίνουν επομένως στη ρωσική πυρηνική αποτροπή, δηλαδή, οι ρωσικοί πυρηνικοί πύραυλοι στοχεύουν τις πυρηνικές βάσεις στην Ιταλία.

Το γεγονός παραμένει ότι ενώ οι πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που εδρεύουν στην Ευρώπη μπορούν να πλήξουν τη Μόσχα μέσα σε λίγα λεπτά από την εκτόξευση, παρόμοιοι ρωσικοί πύραυλοι που εδρεύουν από τη Ρωσία στο ευρωπαϊκό τμήμα της επικράτειάς της μπορούν να πλήξουν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά όχι την Ουάσιγκτον.

Το ευρωπαϊκό σενάριο είναι στενά συνδεδεμένο με αυτό της Μέσης Ανατολής. Όταν η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 2023, ο Grandangolo είχε τίτλο « Η 11η Σεπτεμβρίου στη Μέση Ανατολή », βασισμένος σε μια σειρά γεγονότων που αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός σχεδίου παρόμοιου με αυτό που η 11η Σεπτεμβρίου 2001 αποτέλεσε το έναυσμα. τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που οδήγησε στην εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Το σχέδιο που πραγματοποίησε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 ήταν γνωστό εδώ και ένα χρόνο από τους ηγέτες του Ισραήλ, οι οποίοι δεν αιφνιδιάστηκαν από την επίθεση αλλά τη διευκόλυναν. Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου χρησίμευσε για να δικαιολογήσει το άνοιγμα ενός τεράστιου πολεμικού μετώπου στη στρατηγική περιοχή της Μέσης Ανατολής με διπλό στόχο τη διαγραφή των παλαιστινιακών εδαφών, πυροδοτώντας μια γενοκτονία για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και την έναρξη μιας αλυσιδωτής αντίδρασης συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή επιτίθενται στον Λίβανο, την Υεμένη και τη Συρία.

Το Ισραήλ είναι η αιχμή του δόρατος με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή μέσω πολέμου, όπου χάνουν έδαφος. Ο κύριος στόχος είναι το Ιράν, το οποίο έχει γίνει στρατηγικός κόμβος του Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου προς την Ινδία και πέρα, με τον οποίο η Ρωσία παρακάμπτει το μπλοκ που σχηματίζουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και ταυτόχρονα στρατηγικός κόμβος του Νέου Δρόμου του Μεταξιού από Κίνα στην Ευρώπη.

Για να κατανοήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, την οποία ο υπουργός Tajani προσπαθεί να κρύψει λέγοντας στους Ιταλούς την ιστορία των «παλιών πυραύλων που έχουν αλλάξει λίγο», είναι πρώτα απ' όλα απαραίτητο να γνωρίζουμε ξεκάθαρα τι είναι οι Eurosylles. Πρόκειται για πύραυλους με βεληνεκές μεταξύ 499 και 5000 km, που αναπτύχθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1980: οι βαλλιστικοί πύραυλοι Pershing 2 στη Δυτική Γερμανία και οι πύραυλοι κρουζ Tomahawk στην Ιταλία (στο Comiso), στο Grande-Brettany, στη Δυτική Γερμανία, Βέλγιο και Ολλανδία, εναντίον των οποίων η Σοβιετική Ένωση αντιτάχθηκε στους πυραύλους SS-20 στο δικό της έδαφος στην ευρωπαϊκή Ρωσία. Αυτή η πολύ επικίνδυνη κατηγορία πυρηνικών όπλων, που προοριζόταν για στενή πυρηνική αντιπαράθεση, εξαλείφθηκε με τη Συνθήκη για τις Ενδιάμεσες Πυρηνικές Δυνάμεις (INF) που υπογράφηκε το 1987 από τους Προέδρους Γκορμπατσόφ και Ρήγκαν. Το 2014, ενώ με το πραξικόπημα του Μαϊντάν το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τη νέα αντιπαράθεση με τη Ρωσία, η κυβέρνηση Ομπάμα κατηγόρησε τη Μόσχα χωρίς καμία απόδειξη ότι είχε δοκιμάσει πύραυλο κρουζ απαγορευμένης κατηγορίας και το 2019 (κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Τραμπ) οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από το INF Συνθήκη.

Από εκεί οι Ηνωμένες Πολιτείες ξανάρχισαν την παραγωγή πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς που θα αναπτυχθούν στην Ευρώπη στα όρια της Ρωσίας, καμουφλάζοντάς τους ως πυραύλους που προορίζονταν να προστατεύσουν την Ευρώπη από τη «ρωσική πυρηνική απειλή».

Η Ρωσία απάντησε με την παραγωγή πυραύλων όπως το Oreshnik που θα εδρεύει στο ευρωπαϊκό τμήμα της επικράτειάς της. Το γεγονός παραμένει ότι, ενώ οι αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που αναπτύσσονται στην Ευρώπη μπορούν να πλήξουν τη Μόσχα μέσα σε λίγα λεπτά από την εκτόξευση, παρόμοιοι πύραυλοι που αναπτύσσει η Ρωσία στο τμήμα της ευρωπαϊκής επικράτειάς της μπορούν να πλήξουν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά όχι την Ουάσιγκτον. Καθώς αυτό το σενάριο είναι ξεκάθαρο, είναι θεμελιώδες να κατανοήσουμε την καταστροφική δύναμη των οπλοστάσιων των δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Αυτό μας δείχνει το ντοκιμαντέρ « The True Scale of Modern Nuclear Weapons » από το αμερικανικό κανάλι Science Time , το οποίο, βάσει ακριβών επιστημονικών δεδομένων, δείχνει ποιες θα ήταν οι συνέπειες μιας πυρηνικής επίθεσης των ΗΠΑ κατά της Μόσχας και του Πεκίνου και ενός Ρωσική πυρηνική επίθεση στο Σαν Φρανσίσκο και τη Νέα Υόρκη.

Η σύνοδος κορυφής της G7 υπό την ιταλική προεδρία, που διοργάνωσε η κυβέρνηση Meloni στην Απουλία, διακηρύσσει ως προτεραιότητά της « την υπεράσπιση του διεθνούς συστήματος που βασίζεται στη ισχύ του νόμου », δηλώνοντας ότι « ο ρωσικός επιθετικός πόλεμος κατά της Ουκρανίας έχει αμαυρώσει τις αρχές και τις αρχές και προκάλεσε αυξανόμενη αστάθεια, ορατή στα διάφορα κέντρα κρίσης ». Αυτό διακηρύσσει η G7, 6 μέλη της οποίας (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία) είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που εξερράγη στην Ουκρανία τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, στην οποία προστίθεται η Ιαπωνία, το ΝΑΤΟ σημαντικός εταίρος στην Ανατολική Ασία εναντίον της Κίνας. Το ειδυλλιακό σκηνικό στο οποίο παρουσιάζεται αυτή η σύνοδος δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολεμική σύνοδο κορυφής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν ένα δεκαετές στρατιωτικό σύμφωνο με την Ουκρανία, στην οποία χορηγήθηκε δάνειο 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την G7 για να την βοηθήσει να αγοράσει άλλα όπλα, ένα δάνειο που θα αποπληρωθεί χρησιμοποιώντας τους τόκους που θα προκύψουν από τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων. τα περισσότερα από αυτά κατατέθηκαν σε ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι υπουργοί Άμυνας των 6 χωρών της G7 που ανήκουν στο ΝΑΤΟ αποφάσισαν ταυτόχρονα να παράσχουν στην Ουκρανία περαιτέρω σημαντική στρατιωτική βοήθεια και να διαθέσουν 43 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης.

Στο στόχαστρο της G7 δεν είναι μόνο η Ρωσία αλλά ολόκληρος ο οργανισμός BRICS, φέτος υπό τη ρωσική προεδρία, ο οποίος έχει επεκταθεί από 5 σε 10 μέλη και βρίσκεται σε περαιτέρω ανάπτυξη: υπάρχουν περισσότερες από 30 χώρες που θέλουν να εισέλθουν και να γίνουν μέρος του. Ήδη σήμερα το ΑΕΠ των BRICS υπερβαίνει αυτό της G7 και οι προβλέψεις για την περίοδο 2024-2029 δείχνουν οικονομική ανάπτυξη των BRICS, κυρίως λόγω της Κίνας, κατά 44% έναντι 21% της G7. Ανήμπορη να αποτρέψει την ανάπτυξη των BRICS με οικονομικά μέσα, η G7 προσπαθεί να διατηρήσει την κυριαρχία της με πολεμικά μέσα.

Ο Πάπας Φραγκίσκος προσκλήθηκε στη G7 στην Απουλία, για να δώσει μια εμφάνιση ειρήνης σε αυτή τη σύνοδο κορυφής του πολέμου. Εκεί ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky, χωρίς να πει λέξη για το γεγονός ότι διώκει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία, από την οποία η Ουκρανική Εκκλησία προχώρησε σε σχίσμα, υπηρετώντας τον πόλεμο ενάντια σε οτιδήποτε είναι ρωσικό.

Ενώ ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Blinken βρίσκεται σε αποστολή στη Μέση Ανατολή με δηλωμένο στόχο την αποτροπή ενός διευρυνόμενου πολέμου στην περιοχή και την εξασφάλιση εκεχειρίας στη Γάζα, βαριά βομβαρδιστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες επιτίθενται στην Υεμένη, το Ιράκ και τη Συρία, με στόχο το Ιράν. και το Ισραήλ επιτίθεται στη Ράφα, που έχει γίνει ένας τεράστιος προσφυγικός καταυλισμός, όπου Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν ακόμη και τραυματισμένους πολίτες που περίμεναν έξω από ένα νοσοκομείο. Σε αυτή την κατάσταση, γεννήθηκε η πρωτοβουλία «Ας κινητοποιηθούμε ενάντια στη γενοκτονία». Όποιος θέλει να συμμετάσχει σε αυτήν την καμπάνια, με βάση τα κίνητρα που αναφέρονται εδώ, μπορεί να το κάνει κάνοντας εγγραφή στο κανάλι Telegram https://t.me/Mobilitiamocicontroilgenocidio .

Ας κινητοποιηθούμε ενάντια στη γενοκτονία!

Εμείς, εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών στην Ιταλία – μια χώρα της οποίας το Σύνταγμα αποκηρύσσει το ρολόι ως όργανο προσβολής κατά της ελευθερίας των άλλων λαών και ως μέσο επίλυσης διεθνών αντιπαραθέσεων – υποστηρίζουμε την καταγγελία, συνοδευόμενη από άφθονη τεκμηρίωση των αποδεικτικών στοιχείων, που παρουσιάζονται από η Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών κατά του κράτους του Ισραήλ για το έγκλημα της γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού λαού.

Εκφράζουμε την εκτίμησή μας για το γεγονός ότι αυτή η πρωτοβουλία πραγματοποιείται από τη Νότια Αφρική, η οποία έζησε την εμπειρία του απαρτχάιντ, παρόμοια με αυτή που βίωσε ο παλαιστινιακός λαός, από τον οποίο η Νότια Αφρική αναδύθηκε χάρη σε μακροχρόνιο και σκληρό αγώνα του οποίου ο Νέλσον Μαντέλα είναι το ιστορικό έμβλημα .

Τονίζουμε τη σημασία της πρωτοβουλίας της Νότιας Αφρικής όχι μόνο για τον παλαιστινιακό λαό, αλλά για όλους τους λαούς του κόσμου. Αποτελεί μια συγκεκριμένη πράξη, βάσει των αρχών που ορίζονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, για τη διάσωση των μελλοντικών γενεών από τη μάστιγα του πολέμου, για τη διασφάλιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Επιβεβαιώνουμε την ανάγκη να υποστηρίξουμε τον ρόλο του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών να εγγυάται τη βεβαιότητα δικαίου και τη συνεπή άμυνα σε κάθε λαό που πέφτει θύματα επιθετικού πολέμου, που στερείται τα θεμελιώδη δικαιώματά του.

Γνωρίζουμε ότι, ελλείψει όλων αυτών, κυριαρχεί το «δικαίωμα της βίας» με συνέπειες που, στην εποχή των πυρηνικών όπλων, μπορεί να είναι καταστροφικές για ολόκληρο τον κόσμο. Ως εκ τούτου, καλούμε όλα τα στοιχεία της κοινωνίας των πολιτών να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν περιέγραψε ένα σχέδιο για « μια διαρκή κατάπαυση του πυρός » στη Γάζα. Προβλέπει « την απελευθέρωση όλων των ομήρων » από τη Χαμάς και ταυτόχρονα « την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από όλες τις κατοικημένες περιοχές της Γάζας ». Σε αυτό το σημείο « οι Παλαιστίνιοι άμαχοι θα επέστρεφαν στα σπίτια και τις γειτονιές τους σε όλες τις περιοχές της Γάζας », λαμβάνοντας « αυξημένη ανθρωπιστική βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα ». « Η ανοικοδόμηση της Γάζας από τη διεθνή κοινότητα » θα ξεκινούσε έτσι.

Με αυτόν τον τρόπο – υπογραμμίζει ο Μπάιντεν – « Το Ισραήλ θα μπορούσε να ενσωματωθεί βαθύτερα στην περιοχή, μεταξύ άλλων μέσω μιας πιθανής ιστορικής συμφωνίας ομαλοποίησης με τη Σαουδική Αραβία, μπαίνοντας σε ένα περιφερειακό δίκτυο ασφάλειας για να αντιμετωπίσει την απειλή που εκπροσωπεί το Ιράν». Ο ξεκάθαρος στόχος του σχεδίου είναι να χτυπήσει τις χώρες BRICS, στις οποίες περιλαμβάνονται η Ρωσία και η Κίνα, στην οποία εισήλθε η Σαουδική Αραβία ταυτόχρονα με το Ιράν, το οποίο οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θεωρούν τον πιο επικίνδυνο εχθρό τους στην περιοχή. Το γεγονός παραμένει –συμπεραίνει ο Μπάιντεν– ότι το Ισραήλ θα έχει πάντα το δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό του από απειλές για την ασφάλειά του » και ότι « οι Ηνωμένες Πολιτείες θα διασφαλίζουν πάντα ότι το Ισραήλ έχει ό,τι χρειάζεται για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ».

Το σχέδιο του Μπάιντεν είναι απόλυτα λειτουργικό με την πολεμική στρατηγική που εφαρμόζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Μέση Ανατολή. Διατηρεί τον στρατηγικό άξονα με το Ισραήλ συνεχίζοντας να του παρέχει τα πιο προηγμένα οπλικά συστήματα και τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών, συμπεριλαμβανομένων αυτών με τα οποία ισοπεδώνει τη Γάζα. Ταυτόχρονα, επιδιώκει μια ανοικοδόμηση της Γάζας – που θα ανατεθεί στη «διεθνή κοινότητα», δηλαδή κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την G7 – η οποία, όπως προσδιορίζεται στο σχέδιο που παρουσίασε ο Νετανιάχου, θα περιλαμβάνει της « ανοικοδόμησης της Γάζας από την αρχή » μετατρέποντάς την σε « μαζική ζώνη ελεύθερου εμπορίου » με πολυτελείς ουρανοξύστες, οικολογικούς χώρους ηλιακής ενέργειας και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Οι επιζώντες Παλαιστίνιοι, επιστρέφοντας στα σπίτια και τις γειτονιές τους, δεν θα έβρισκαν τίποτα παρά μόνο ερείπια και δεν θα είχαν πλέον δικαιώματα ιδιοκτησίας. Θα ακολουθούσε μια αναπόφευκτη μαζική έξοδος, ενώ όσοι έμεναν θα γίνονταν απλοί υπάλληλοι των δραστηριοτήτων που εγκαθιδρύθηκαν στη Γάζα από τη «διεθνή κοινότητα». Έτσι το παλαιστινιακό έδαφος της Γάζας θα διαγραφόταν, μαζί με αυτό της Δυτικής Όχθης, διαγράφοντας την Παλαιστίνη ως κράτος.

Αυτό επιβεβαιώνεται από τις μαρτυρίες, που δημοσιεύονται αυτές τις μέρες από την Wall Street Journal , νεαρών Ισραηλινών στρατιωτών που απασχολούνται στην παρακολούθηση του ηλεκτρονικού φράγματος γύρω από τη Γάζα. « Επί μήνες – αναφέρει η WSJ – είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα τους ανωτέρους τους ότι η ισλαμική μαχητική οργάνωση Χαμάς φαινόταν να προετοιμάζει μια μεγάλη επίθεση. Οι ανησυχίες τους είχαν αγνοηθεί. Την ώρα της επίθεσης οι γυναίκες είχαν προειδοποιήσει επειγόντως τα στρατεύματα στο έδαφος. Όταν περισσότεροι από 150 μαχητές εισέβαλαν στη βάση τους, περίπου μισό μίλι από τη Γάζα, άρχισαν μανιωδώς να καλούν σε βοήθεια. Κανείς δεν ήρθε. Στο τέλος, 15 στρατιώτες από αυτή τη βάση σκοτώθηκαν και 7 κρατήθηκαν όμηροι στη Γάζα ».

Ο κύριος στόχος τους είναι το Ιράν, το οποίο έχει γίνει στρατηγικός κόμβος του Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου προς την Ινδία και πέρα, με τον οποίο η Ρωσία καθιστά μάταια το μπλοκ που λειτουργούν από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και ταυτόχρονα στρατηγικό. κόμβος του Νέου Δρόμου του Μεταξιού από την Κίνα στην Ευρώπη. Οι συνέπειες της επίθεσης στο Ιράν που προετοιμάζει το Ισραήλ με την πλήρη στρατιωτική υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ θα ήταν εξαιρετικά σοβαρές. Μια επίθεση σε ιρανικές πετρελαϊκές τοποθεσίες θα προκαλούσε παγκόσμιο πετρελαϊκό σοκ. Ακόμη πιο επικίνδυνη λόγω της διάχυσης της ραδιενέργειας θα ήταν μια επίθεση σε ιρανικές πυρηνικές τοποθεσίες, υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, επειδή το Ιράν έχει προσχωρήσει στη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ενώ το Ισραήλ, η μόνη πυρηνική δύναμη στην περιοχή, δεν το έχει κάνει και ως εκ τούτου είναι εκτός ελέγχου.

Σαν μια φωτιά που εξαπλώνεται τρώγοντας τον εαυτό του, ο πόλεμος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή συνεχίζει να εξαπλώνεται. Στη Γάζα, συνεχίζονται οι αεροπορικές και χερσαίες επιθέσεις, οι οποίες έχουν καταστήσει αυτή την περιοχή ακατοίκητη και προκάλεσαν περισσότερους από 50.000 θανάτους, συμπεριλαμβανομένων περίπου 20.000 παιδιών και περισσότερους από 100.000 τραυματίες, που σε μεγάλο βαθμό προορίζονται να πεθάνουν επειδή το Ισραήλ κατέστρεψε νοσοκομεία. Ο αριθμός των θανάτων που προκάλεσε το Ισραήλ στερώντας τον πληθυσμό από τρόφιμα, πόσιμο νερό και φάρμακα είναι ανυπολόγιστος.

Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ «επανασχεδιάζει» τη Δυτική Όχθη, κατεδαφίζει ολόκληρα τμήματα της, σκοτώνει και τρομοκρατεί τον πληθυσμό με συνεχείς επιδρομές. Υπάρχουν ήδη 1000 νεκροί και 6000 τραυματίες μεταξύ αμάχων. Μέσω μιας μεθοδικής γενοκτονίας, που καταδικάστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ, το Ισραήλ βρίσκεται στη διαδικασία κατεδάφισης των κατεχόμενων εδαφών που αποτελούν το παλαιστινιακό κράτος. Το κάνει ατιμώρητα γιατί υποστηρίζεται πολιτικά και στρατιωτικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Αυτός ο πόλεμος επενδύει τώρα τον Λίβανο: πρώτα οι στοχευμένες επιθέσεις κατά των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών της Χεζμπολάχ, μετά η σφαγή με εκρηκτικά τηλεειδοποιητές και γουόκι-τάκι, ακολουθούμενη από αδιάκριτες αεροπορικές και χερσαίες επιθέσεις, στις οποίες χρησιμοποιούνται επίσης βλήματα λευκού φωσφόρου εναντίον στρατοπέδων πολιτών.

Οι νεκροί ξεπερνούν τους 700 σε τέσσερις ημέρες. Ιδιαίτερα σοβαρή ως προς τις επιπτώσεις της είναι η τρομοκρατική επίθεση με εκρηκτικά τηλεειδοποιητές και γουόκι-τόκι. « Το Ισραήλ κατασκεύασε έναν σύγχρονο δούρειο ίππο », έλεγαν οι New York Times , ανασυνθέτοντας στις βασικές γραμμές τους το σχέδιο που εφάρμοσαν οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες: χρησιμοποίησαν μια εταιρεία με έδρα στην Ουγγαρία, την BAC Consulting, η οποία ήταν υπεύθυνη για την παραγωγή των συσκευών για λογαριασμό μιας ταϊβανέζικης εταιρείας. Ταυτόχρονα με τις συνηθισμένες συσκευές, παράγονται ηχητικά σήματα και ραδιοτηλέφωνα εξοπλισμένα με μπαταρίες που περιείχαν ένα ισχυρό εκρηκτικό. Αρχικά στάλθηκαν στη Χεζμπολάχ στον Λίβανο το 2022. Πυροδοτήθηκαν στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου, προκαλώντας δεκάδες θανάτους και χιλιάδες σοβαρούς τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που βρίσκονταν κοντά.

Οι συνέπειες αυτής της τρομοκρατικής επίθεσης που πραγματοποίησε το Ισραήλ υπερβαίνουν το πλαίσιο στο οποίο έλαβε χώρα. Σε αυτό το σημείο ολόκληρο το παγκόσμιο δίκτυο παραγωγής και διανομής ηλεκτρονικών προϊόντων – συμπεριλαμβανομένων κινητών τηλεφώνων, tablet και υπολογιστών – μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε για πολιτικές ή εγκληματικές τρομοκρατικές επιθέσεις. Πολλοί παραγωγοί ηλεκτρονικών ειδών αναθέτουν σε τρίτους την κατασκευή εξαρτημάτων, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό και την επαλήθευση της προέλευσης κάθε συγκεκριμένου μέρους του τελικού προϊόντος. Κάθε προϊόν μπορεί επομένως να μετατραπεί σε φονικό όπλο.

Manlio Dinucci

Απόσπασμα από τη διεθνή κριτική Τύπου Grandangolo από την Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2025 στο ιταλικό τηλεοπτικό κανάλι Byoblu

μετάφραση από τα ιταλικά από τη Marie-Ange Patrizio
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Για να σκοτώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία έπρεπε τότε να σκοτώσουν τον Μακάριο, για να τη σκοτώσουν τώρα πρέπει να ξεριζώσουν τη μνήμη του.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
28 Δεκεμβρίου 2024

Επιτέλους. Ο Κύπριος Πρόεδρος μάς ξάφνιασε ευχάριστα με την εξυπνάδα και τη στρατηγική του οξυδέρκεια. Τον είχαμε παρεξηγήσει έτσι που βλέπαμε τη φάτσα του, τον είχαμε υποτιμήσει, τον είχαμε προς στιγμήν νομίσει πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων. Τώρα καταλαβαίνουμε το κρυμμένο μεγαλείο του. Εν τέλει, πίσω την είχε η αχλάδα την ουρά …

Ο κ. Χριστοδουλίδης, είναι πλέον φανερό, έχει ξεπεράσει και τον Μητσοτάκη σε πολιτική ικανότητα, όπως και σε ταχύτητα κατεδάφισης των αναχρονιστικών θεσμών του έθνους, του κράτους και της δημοκρατίας.

Και δεν έχει σημασία αν σκέφτηκε ο ίδιος την τελευταία του απόφαση ή του την υπέβαλαν οι μυστικοσύμβουλοί του που εκφράζουν εγκύρως τη σοφία και τη βούληση της Α.Μ. του Προέδρου των ΗΠΑ, της Α.Μ. του Βασιλέως της Μεγάλης Βρετανίας και του Αυτοκράτορος Βενιαμίν του Εξολοθρευτή πάντων των Παλαιστινίων και Εκπολιτιστή πάντων των Εβραίων. Όλες οι επιρροές καλοδεχούμενες στην Κύπρο, αρκεί να μην προέρχονται από την Ανατολή ή τίποτα ταραξίες του πλανήτη.
Ένα πορτρέτο και η σημασία του

Σε τι ακριβώς αναφέρομαι; Στο ότι, επιτέλους, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισε να μετακινήσει από το γραφείο του και εν συνεχεία από την αίθουσα συσκέψεων του Προεδρικού Μεγάρου το πορτρέτο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Τι δουλειά κατ’ αρχήν έχει το πορτραίτο ενός παπά, και μάλιστα ενός «κόκκινου παππά», κατά τα λεγόμενα του Κίσινγκερ και της χούντας, πάνω από το κάθισμα του κ. Χριστοδουλίδη; Γιατί πρέπει να αποκαλούμε εθνάρχη τον Μακάριο; Γιατί να μιλάμε εν τέλει για κράτη και για έθνη προκαλώντας επιβλαβείς τριβές με τους δυτικούς Προστάτες μας (για να μη χρησιμοποιήσω τη λαϊκότερη και σαφέστερη έκφραση «Νταβατζήδες» του κ. Καραμανλή); Αφού μάλιστα, όπως είπε κάποτε, πρωτοπόρος και μόνος ειλικρινής από τους Βαλκάνιους, ο «πρωθυπουργός» του Κοσόβου Ramush Haradinaj: «Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική είμαστε τμήμα μιας λέσχης χωρών των οποίων ηγείται η Αμερική. Δεν έχουμε πρόβλημα να το αναγνωρίσουμε. Δεν έχουμε χρόνο για τα προβλήματα του κόσμου». Αλλά και με την εσωτερική πολιτική τα ίδια συμβαίνουν, ούτε και για αυτήν πολυπερισσεύει πλέον ο χρόνος. Όπως πάμε, σε λίγο, οι κατά τόπους «κυβερνήσεις» (το ανάλογο των Ανθύπατων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) δεν θα έχουν περισσότερες αρμοδιότητες από το να αποφασίζουν το χρώμα των ταξί.

Αλλά το σπουδαιότερο δεν είναι βεβαίως αυτό. Είναι άλλο. Ο Μακάριος υπήρξε ο επί κεφαλής της μεγάλης αντιαποικιακής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης των Κυπρίων (1955-59) που συγκλόνισε τότε όλη την ανθρωπότητα και εξαιτίας της οποίας δημιουργήθηκε και υπάρχει (ακόμα τουλάχιστο) το κυπριακό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία. Ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε του αγώνα για να υπάρξει το κράτος του οποίου προεδρεύει τώρα ο κ. Χριστοδουλίδης.

Ήταν τέτοια η παγκόσμια απήχηση αυτής της επανάστασης, που είχαν φτάσει οι χριστιανοί Μαύροι στα βάθη της Αφρικής να βαφτίζουν τα παιδιά τους Μακάριους. Ως πολιτικός ο Μακάριος είχε και έχει οπαδούς και αντιπάλους, όπως κάθε πολιτικός. Αλλά ο ιστορικός του ρόλος υπήρξε αυτός του ηγέτη του κυπριακού αγώνα. Ο Μακάριος είναι το σύμβολο του κράτους του, και γι’ αυτό ακριβώς θέλησαν να τον σκοτώσουν οι Έλληνες (;) αξιωματικοί, χουντικοί πράκτορες της CIA, ίσως και της Mossad, και οι Αμερικανοί καθοδηγητές τους τον Ιούλιο του 1974.

Για να σκοτώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία έπρεπε τότε να σκοτώσουν τον Μακάριο, για να τη σκοτώσουν τώρα πρέπει να σπιλώσουν και να ξεριζώσουν τη μνήμη του.
Ξανακάνοντας αποικία την Κύπρο

Ορθώς λοιπόν ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης απομακρύνει τον Μακάριο από το γραφείο του, αφού έχει βάλει, ως κεντρική του επιδίωξη, να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο, κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος και να τη μεταβάλλει σε αποικία Αμερικανών, Άγγλων και Εβραίων, με μέλλουσα να καθορισθεί την παρουσία και τον ακριβή ρόλο των Τούρκων.

Γιατί αυτό ακριβώς επιχειρείται, de yure με τη σύγκληση πενταμερούς που θα παρακάμψει την υποχρέωση δημοψηφίσματος για να επαναφέρει μια παραλλαγή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν. De facto με την πλήρη αποικιοποίηση της Κύπρου από Αμερικανούς, Βρετανούς και Ισραηλινούς, την αγορά των πάντων από τους τελευταίους, τη μετατροπή της σε γιγαντιαία αμερικανική βάση, την εκδίωξη των Ρώσων, την παρακολούθηση (άρα και τη δυνατότητα εκβιασμού των πάντων) από τα ισραηλινά Βαν, την ανάληψη καθηκόντων αστυνομίας από το… FBI και πολλά άλλα.

Δεν είναι εξάλλου σωστό ο Μακάριος, έστω και με το πορτραίτο του πάνω από το κεφάλι του Χριστοδουλίδη, να ταράζει τον ύπνο του ή να του δημιουργεί ενοχές ή αισθήματα και συμπλέγματα κατωτερότητας, εμποδίζοντας το φιλάνθρωπο και δημιουργικό έργο του Προέδρου, που, εντελώς παραδόξως, δεν φαίνεται να έχουν εκτιμήσει οι προφανώς αγνώμονες Κύπριοι πολίτες.
Μήπως τα παραλέμε;

Θα μου πείτε ίσως, έχει ένα πορτραίτο τέτοια σημασία; Εσείς τι λέτε; Αν ο Μακρόν κατέβαζε το πορτρέτο του Ντε Γκωλ ή ο Τραμπ το πορτρέτο του Ουάσιγκτον ή αν η Αθήνα απομάκρυνε τον αδριάντα του Κολοκοτρώνη θα είχε ή δεν θα είχε σημασία; Και μη μου πείτε ότι η Γαλλία και η Αμερική είναι κράτη που σέβονται τον εαυτό τους λόγω μεγέθους. Στο διάβα των δεκαετιών έχω διαπιστώσει ότι η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» που την ονομάζουμε περιφρονητικά «ψευδοκράτος» και που δεν την έχει αναγνωρίσει κανείς στον κόσμο πλην της ίδιας της Τουρκίας, σέβεται την κυριαρχία της πολύ περισσότερο από την Κυπριακή Δημοκρατία. Γι’ αυτό οι Τούρκοι θα μείνουν πιθανώς στο νησί, όταν θα έχουν φύγει οι περισσότεροι Έλληνες και όσοι έχουν μείνει θα έχουν παραιτηθεί από τη γλώσσα και τον εθνισμό τους για να γίνουν λούστροι των ξένων αφεντικών της Κύπρου. Παρόλο που έχω φάει πολλά χρόνια από τη ζωή μου υπερασπιζόμενος την Κυπριακή Δημοκρατία με τρόπο που ελάχιστοι Κύπριοι το έκαναν και κατέβαλα και το σχετικό κόστος, είμαι υποχρεωμένος να παραδεχθώ ότι λαός και προύχοντες που δεν σέβονται το κράτος τους δεν τους αξίζει και να το διατηρούν. Ούτε μπορούν να έχουν από άλλους την απαίτηση να τους σέβονται περισσότερο από όσο αυτοί σέβονται τον εαυτό τους.

Καλά έκανες λοιπόν Νίκο Χριστοδουλίδη και κατέβασες το πορτρέτο του Μακάριου. Πώς θα λύσουμε το Κυπριακό; Πώς θα τα βρούμε με τους Τούρκους και τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους; Με το πορτρέτο του Μακάριου πάνω από το κεφάλι σου να τους ερεθίζει; Είμαστε σοβαροί τώρα; Να το βλέπει ο Στάρμερ και να γίνεται έξαλλος;

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
19 Δεκεμβρίου 2024

Όπως υποστηρίξαμε στο τελευταίο άρθρο μας ο θρίαμβος Νετανιάχου με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, τη σχεδόν πλήρη από αέρος καταστροφή των συριακών ενόπλων δυνάμεων, την εκμηδένιση της ιρανικής και ρωσικής επιρροής και τον επί θύραις διαμελισμό της ιστορικής αυτής αραβικής χώρας, άνοιξε τον δρόμο για το Ιράν.

Ήδη, από τότε που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο άρθρο ο Νετανιάχου επικοινώνησε με τον Τραμπ. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά το τηλεφώνημα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ δήλωσε ότι «ένα χρόνο πριν, είπα κάτι απλό: «Θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής και όντως το κάνουμε. Η Συρία δεν είναι η ίδια Συρία. Ο Λίβανος δεν είναι ο ίδιος Λίβανος. Η Γάζα δεν είναι η ίδια Γάζα. Και ο ηγέτης του άξονα (της αντίστασης), το Ιράν, δεν είναι το ίδιο Ιράν. Έχει κι αυτό νιώσει την ισχύ του στρατού μας». Την έχει νιώσει, αλλά δεν φτάνει, χρειάζεται και η δύναμη των ΗΠΑ. Εξ ου και, όπως προσέθεσε, «τα συζήτησα όλα αυτά με τον φίλο μου, τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Είχαμε μια πολύ φιλική, ζεστή και σημαντική συζήτηση. Συζητήσαμε για την ανάγκη να συμπληρώσουμε τη νίκη του Ισραήλ…».

Εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο τις δυσκολίες που έχει ο Τραμπ για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράν. Μία από αυτές είναι να σιγουρευτεί ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θα προσφέρουν αποφασιστική βοήθεια στην Τεχεράνη. Για να πετύχει αυτή την επιδίωξη έχει επιλέξει μια τακτική «μπαστούνι στην Τεχεράνη, καρότο στη Μόσχα».

Σε συνέντευξη προς το περιοδικό «Τime» ο Τραμπ αποδοκίμασε τα πλήγματα με δυτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας και τόνισε την ανάγκη να διακοπεί η σύρραξη στην Ουκρανία, λέγοντας μάλιστα κάπου ότι το Κίεβο πρέπει να κάνει λίγο πίσω, αποφεύγοντας όμως να γίνει έστω και ελάχιστα συγκεκριμένος για το είδος της συμφωνίας που επιδιώκει και θεωρεί δυνατή. Βέβαια η αποδοκιμασία των πληγμάτων έγινε με πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση και αφού η Μόσχα απάντησε με προειδοποιητική στρατιωτική κλιμάκωση. Είναι άλλωστε απίθανο ο Μπάιντεν να μην είχε ενημερώσει τον Τραμπ στη συνάντηση που έκανε μαζί του πριν την εξαπόλυση των πληγμάτων ή να είχε διαφωνήσει έντονα ο Τραμπ και να μην είχε δημοσιοποιήσει εγκαίρως τη διαφωνία του.

Βεβαίως το τι θα κάνει ο Τραμπ για το Ουκρανικό μετά την ανάληψη της προεδρίας του παραμένει εντελώς αβέβαιο. Προς το παρόν το βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.

Ο πυρήνας της Αυτοκρατορίας, η πραγματική εξουσία του κόσμου μας πίσω από δυτικές κυβερνήσεις που στελεχώνονται, όλο και περισσότερο, από γελοίες μαριονέττες, μοιάζει τώρα διασπασμένος σε διάφορες «παρατάξεις». Στη μεγάλη πλειοψηφία τους όμως συμφωνούν στη στρατηγική επιδίωξη να κρατήσουν με όλα τα μέσα την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, που σημαίνει να εξαπολύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσέχοντας όμως να μην γίνει πυρηνικός και καταστραφούν οι πάντες, κάτι μάλλον απίθανο μακροπρόθεσμα.

Μεταξύ όμως των διαφόρων μερίδων της άρχουσας ολιγαρχίας της Δύσης υπάρχουν σοβαρές διαφορές τακτικής, εκτός των άλλων και επιλογής στόχων. Άλλοι δίνουν προτεραιότητα στη Ρωσία, άλλοι στο Ιράν, άλλοι στην Κίνα, άλλοι στο Ιράν και την Κίνα. Όσοι ενδεχομένως αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά είναι επικίνδυνος και αδιέξοδος τυχοδιωκτισμός, μάλλον συνιστούν μικρή και περιθωριοποιημένη μειοψηφία. Ορισμένες δυνάμεις συνειδητοποιούν ότι το ΝΑΤΟ είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του, έχει ήδη ηττηθεί, καλό είναι να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να πάει στα άλλα μέτωπα, απερίσπαστο από την Ουκρανία. Ακόμα κι αυτοί όμως θέλουν να αποσπάσουν από τη Ρωσία ότι μπορούν πριν αποδεχθούν την ήττα στο Ουκρανικό. Άλλοι πάλι θεωρούν καταστροφή την αναγνώριση της πραγματικότητας, της ήττας δηλαδή στην Ουκρανία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τώρα ποια μερίδα θα επικρατήσει ή και αν τελικά ενοποιηθούν σε μια διπλή επίθεση κατά της Ρωσίας, εκ Δυσμών και εκ Νότου.
Το Ιράν, κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης

Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο Νετανιάχου -Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Ιράν, με παράλληλα χτυπήματα σε Ιράκ και Υεμένη- θυμίζει κάπως τους «αστραπιαίους πολέμους» που έκανε η Γερμανία την περίοδο 1939 έως 1941, καταλαμβάνοντας τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές χώρες προτού αιφνιδιάσει τη Σοβιετική Ένωση, που νόμιζε ότι είχε συμμαχία μαζί της, τον Ιούνιο του 1941.

Θυμίζει επίσης την περίοδο 1989 έως 1991, όταν κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο τα ανατολικά καθεστώτα, προτού προλάβουν οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν πλήρως το διακύβευμα και να οργανώσουν την άμυνά τους.

Η καταστροφή της Συρίας συνιστά ασφαλώς ένα σοβαρό χτύπημα στις δυνάμεις παγκοσμίως που ανθίστανται στον αμερικανοϊσραηλινό ηγεμονισμό και στην επιδίωξη ανασύστασης ενός μονοπολικού κόσμου, μιας παγκόσμιας και ολοκληρωτικής δικτατορίας του Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Συνιστά μεγάλη νίκη των δυνάμεων του Χάους και του Πολέμου (κατά) των Πολιτισμών. Δεν θα είχε νόημα να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα. Όμως η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος και η διάλυση του Ιράν θα ήταν μια παγκόσμιας τάξης καταστροφή. Θα βύθιζε όλη τη Μέση Ανατολή στο χάος, θα τορπίλιζε όλα τα κινεζικά σχέδια και την πρόσβαση του Πεκίνου σε απαραίτητους ενεργειακούς πόρους και θα μετέβαλε την ευρεία Μέση Ανατολή σε προνομιακή βάση εξορμήσεων προς όλη την πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα και αλλού, ενώ θα ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο μια δυτική επιθετικότητα που ήδη εκδηλώνεται έντονα και ταυτόχρονα από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, έως τη Νότιο Κορέα, τη Βενεζουέλα και την Κούβα. Ακόμα και στην Ευρώπη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η δήθεν ισλαμική, καθοδηγούμενη τρομοκρατία, προς πρόκληση πολιτικών ανατροπών.

Μια τέτοια εξέλιξη θα κλιμάκωνε τις συγκρούσεις διεθνώς και θα αύξαινε δραματικά την πιθανότητα παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος, γιατί η Δύση έχει μεν πολλές δυνατότητες να προκαλεί χάος, δεν έχει στην πραγματικότητα πλέον τη δυνατότητα να καταβάλει όλον τον πλανήτη. Δεν γίνεται να έχουμε στην εποχή μας, εποχή παραγωγικών δυνάμεων και τεχνολογιών που μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή πάνω στη Γη, τη νοοτροπία του Μεγαλέξανδρου, των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ. Δεν το λέμε μόνο για λόγους ηθικής, το λέμε εδώ πρωτίστως για λόγους ρεαλισμού. Αν θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι για να αλλάξει αυτή η σελίδα.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται ενδεχομένως ξανά σε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο της ιστορικής της διαδρομής, ίσως συγκρίσιμης σημασίας με αυτό το 1989, ή, εν πάσει περιπτώσει πολύ μεγάλης σημασίας.

ΥΓ. Απορεί κανείς με τη «θορυβώδη απουσία» της Κίνας σε όλο το διάστημα της μεσανατολικής κρίσης. Δεν θα μπορούσε αίφνης το Πεκίνο να βοηθήσει οικονομικά τη Συρία, επί της οποίας έπεσαν οι πάντες με κυρώσεις, κλοπή των πετρελαίων της και βομβαρδισμούς, ακόμα και βοήθεια στους σεισμούς της αρνήθηκαν, να βοηθήσει τη Δαμασκό έστω και με λίγη οικονομική βοήθεια; Τι εκτιμούν στο Πεκίνο ότι θα συμβεί αν αφήνουν όλους τους άλλους, ακόμα και τόσες μικρές χώρες, να συντρίβονται αβοήθητες από τη μαζική χρήση δυτικής στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής πίεσης κι αυτοί να κάθονται στο περιθώριο κοιτάζοντας απλώς να συσσωρεύουν πλούτη και μάλιστα σε δολάρια; Περιμένουν άραγε να φτάσουν οι Αμερικανοί στα στενά της Ταϊβάν και τη χερσόνησο της Κορέας για να αντιδράσουν; Θα είναι αργά τότε και το κόστος που θα καταβληθεί πολύ μεγαλύτερο από όσο αν αντισταθούν τώρα.

Πηγή: kosmodromio.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου