Articles by "Πολιτική άποψη"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
«Υπάρχουν άνθρωποι που προκαλούν ευτυχία όπου πηγαίνουν, άλλοι όποτε φεύγουν.»
 Οσκαρ Ουάιλντ



Η φράση του Οσκαρ Ουάιλντ αποτυπώνει τη χαρά απαλλαγής από τον αυταρχικό ηγέτη.


Στις μέρες μας παρατηρούμε μία ολοένα και μεγαλύτερη τάση συγκέντρωσης της εξουσίας σε αυτοκαθοριζόμενους «άριστους», οι οποίοι συχνά αγνοούν τη γνώμη των πολιτών που εξουσιάζουν, και ενίοτε τους λοιδορούν ανοιχτά. Πρόκειται για μία σαφέστατη στροφή στην αυταρχική διακυβέρνηση. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό και ποιος είναι ο συσχετισμός του με την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη;


Σκελετοί στο Ντουλάπι: Ποιος Κερδίζει από τον Αυταρχισμό;



Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, η αυταρχική κυβέρνηση ελέγχεται από έναν συγκεκριμένο δυνάστη, ο οποίος ενδιαφέρεται για τη διαφορά μεταξύ των εσόδων που συλλέγονται από τη φορολογία και των κρατικών δαπανών.

Ο δυνάστης παρέχει ορισμένες μόνο κρατικές υπηρεσίες για να αυξήσει τα ποσά που μπορεί να λάβει από μία οικονομία. Ο δυνάστης αποκαλείται από τον Μανκούρ Ολσον (Mancur Olson) «σταθερός ληστής» και αναδεικνύει μία σημαντική διάσταση της αυταρχικής διακυβέρνησης: την επιδίωξή του να λάβει τα μεγαλύτερα δυνατά έσοδα ελαχιστοποιώντας τις κοινωνικές δαπάνες.

Εκλογές-Βιτρίνα: Όταν η Ψήφος Είναι Διαδικαστική

Η αυταρχική κυβέρνηση δεν καλείται απαραίτητα δικτατορία. Μπορεί να επιτρέπει την ύπαρξη άλλων κομμάτων και να διατηρεί εκλογές που, όμως, σε αυτή την περίπτωση είναι τυπικές και όχι πραγματικές.



Ο λόγος που επιτρέπει την ύπαρξη κομμάτων και εκλογών είναι για να αποφύγει την πιθανότητα εξέγερσης και να δημιουργήσει συνεργασίες. Αυτές οι αυταρχικές διακυβερνήσεις ονομάζονται “μερική δημοκρατία” και “εκλογικός αυταρχισμός”. Παρά την ύπαρξη εκλογών, ο δυνάστης δεν θα εγκαταλείψει τη θέση του αν τα αποτελέσματα είναι εναντίον του. Ο ρόλος των εκλογών, σε αυτή την περίπτωση, είναι η νομιμοποίηση του καθεστώτος, δίνοντας του μία αίσθηση “δημοκρατίας”.

Η αυταρχική διακυβέρνηση χρησιμοποιεί επίσης τους νόμους για να νομιμοποιήσει τις πράξεις της. Μπορεί για παράδειγμα να ευνοεί συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα με αδιαφανή τρόπο και να δημιουργεί νόμους για να νομιμοποιήσει αυτή την αδιαφάνεια και τη διαφθορά.

Απάθεια και Σιωπή: Η Ψυχολογία του Πολίτη Υπό Αυταρχική Διακυβέρνηση

Η διακυβέρνηση αυτού του τύπου δημιουργεί απαθείς πολίτες και έλλειψη κινητοποίησης από την πλευρά τους και είναι αυτό που διαχωρίζει την αυταρχική από την ολοκληρωτικού τύπου διακυβέρνηση.


Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, τα αυταρχικά πολιτεύματα παρέχουν αγαθά όχι μόνο στην υποστηρικτική τους βάση αλλά και σε όλους όσους μπορούν να τα απειλήσουν, π.χ. με μία εξέγερση, χρησιμοποιώντας “καρότα”, όπως είναι για παράδειγμα η παροχή κοινωνικής ασφάλισης στους εργάτες των πόλεων από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ίσως αυτό να εξηγεί, έστω και μερικώς, τη διαπιστωμένη σιωπή και ανυπαρξία αντιπολίτευσης στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Αν η αντιπολίτευση είναι αδύναμη, γιατί π.χ. δεν έχει ιδεολογία ή ηγέτες, τότε ο δυνάστης δεν μοιράζεται κανένα οικονομικό όφελος μαζί της αλλά επιλέγει πολιτικές που διευκολύνουν τη συνεργασία με αυτήν τότε η αντιπολίτευση δεν επαναστατεί. Όταν, όμως, η αντιπολίτευση είναι ισχυρή, τότε ο δυνάστης μοιράζεται αρκετά οικονομικά οφέλη προκειμένου να αποτρέψει την αντιπολίτευση από την εξέγερση.

Πληθυσμός, Μετανάστευση και Αυταρχισμός: Ένα Ισχυρό Κοκτέιλ Εξουσίας

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η δημογραφική αλλαγή που παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στη χώρα μας. Ο ολοένα και αυξανόμενος και μη ελεγχόμενος αριθμός παράνομων μεταναστών εξυπηρετεί τις αυταρχικές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν λόγους να αυξήσουν τον πληθυσμό που κυβερνούν. Αυτή η αύξηση του πληθυσμού επιτυγχάνεται με την προσέλκυση μεταναστών ή με την επέκταση της επικράτειάς τους (ειρηνικά ή μη). Ποιοι είναι όμως αυτοί οι λόγοι; Κυρίως οικονομικοί γιατί το εισόδημα του δυνάστη είναι ανάλογο του πληθυσμού που διοικεί μείον το κόστος προσέλκυσης νέων ανθρώπων οι οποίοι θα βρίσκονται υπό την εξουσία του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αυταρχικές κυβερνήσεις γίνονται επιθετικές.

Αντίσταση στον Αυταρχισμό: Οι Μικρές Πράξεις φέρνουν Μεγάλες Αλλαγές

Το ερώτημα που τίθεται, δεδομένης της παγκόσμιας στροφής σε αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, είναι πώς μπορούν αυτά να αναχαιτιστούν. Πώς μπορεί ο εξαθλιωμένος, απογοητευμένος και απαθής πολίτης να αντισταθεί; Θα αντισταθεί ή θα επιβεβαιώσει τον Γκυστάβ Λε Μπον που υποστηρίζει ότι οι μάζες επιθυμούν τον αυταρχικό ηγέτη;

Ακολουθούν μερικές προτάσεις:

Βασικός κίνητρο για την αντίσταση είναι η κατανόηση των επιβλαβών συνεπειών του αυταρχισμού για την κοινωνία, η οποία επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη κριτικής σκέψης και τη συζήτηση με μικρές ομάδες ομοϊδεατών. Η ανάπτυξη δικτύων αλληλεγγύης είναι επίσης πολύ βασική. Προωθείται σκόπιμα ο ατομικισμός γιατί συντηρεί τα αυταρχικά καθεστώτα, ενώ η αλληλεγγύη των πολιτών τα θέτει σε κίνδυνο εξαφάνισης.

Οι πολίτες μπορούν να οργανωθούν και να συνεργαστούν με ομάδες που προωθούν συγκεκριμένες ιδέες, π.χ. προστασία καταναλωτών, προώθηση ασφαλών μεταφορών (βλ. Θύματα Τεμπών κτλ.). Σημαντική είναι επίσης και η πολιτιστική αντίσταση μέσω της γλώσσας, της τέχνης, της μουσικής και της λογοτεχνίας.

Για τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό είχα αναφερθεί στο κείμενό μου Δεν είμαστε ξενομανείς, είμαστε δημιουργικοί ανυπάκουοι. Δυστυχώς έκτοτε το θέμα της γλώσσας χειροτέρευσε γιατί ακόμα και επιφανή άτομα που επιδιώκουν τη διαφοροποίηση τους από το υπάρχον σύστημα, χρησιμοποιούν κατά κόρον αγγλικές λέξεις στην ομιλία τους ακόμα και όταν υπάρχουν οι αντίστοιχες ελληνικές. Το γεγονός αυτό δείχνει και την ουσιαστική ασυναίσθητη υποταγή τους στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και στον αυταρχισμό που αυτός συνεπάγεται όσο και εάν δηλώνουν το αντίθετο. Πέραν αυτού, η έλλειψη ουσιαστικής και πραγματικής διανόησης που θα προστατεύσει τη γλώσσα και θα δημιουργήσει αξιόλογα ελληνικά πολιτιστικά έργα είναι άλλη μία επικίνδυνη ένδειξη επικράτησης όχι μόνο του αυταρχισμού αλλά και εξαφάνισης του έθνους.

Η διανόηση δεν είναι οι κουλτουριάρηδες όπως χαρακτηρίστηκαν στο παρελθόν, εκφώνηση απαξιωτική που πιθανότατα είχε τη σκοπιμότητα αποστέρησης του λαού από το λαμπρό του κομμάτι που είναι οι διανοούμενοι οδηγώντας έτσι τον λαό σε πνευματική αποστέρηση και οπισθοδρόμηση.

Συνεπώς, ο μέσος άνθρωπος θα πρέπει να στηρίξει τις εναλλακτικές δημόσιες φωνές που εκφράζουν έναν πραγματικά αυθεντικό λόγο και προβάλλονται μέσω εναλλακτικών και όχι συστημικών δικτύων επικοινωνίας προκειμένου να αναδειχθούν μέσα από αυτή την κοινωνική και πολιτιστική όσμωση οι φωνές που θα μπορέσουν να οδηγήσουν στη δημοκρατία.


Πηγές


Berg, A. The Stationary Bandit and His Stationary Captives. Διαθέσιμο στο: https://ssrn.com/abstract=3474083

Chandra, S.Rudra, N., 2013. Reassessing the Links between Regime Type and Economic Performance: Why Some Authoritarian Regimes Show Stable Growth and Others Do Not. Cambridge University Press. Διαθέσιμο στο: https://www.cambridge.org/core/journals.

Duckett, J., Wang, G. (2017). Why do Authoritarian Regimes Provide Public Goods? Policy Communities, External Shocks and Ideas in China’s Rural Social Policy Making. Europe-Asia Studies, 69(1), 92–109. https://doi.org/10.1080/09668136.2016.1274379

Ekman, J.,Amnå, E. "Political participation and civic engagement: Towards a new typology" Human Affairs, vol. 22, no. 3, 2012, pp. 283-300. https://doi.org/10.2478/s13374-012-0024-1

Gandhi, J. and Przeworski, A. (2006) 'Cooperation, Cooptation, and Rebellion Under Dictatorships', Economics & Politics, 18(1), pp. 1-26. doi: 10.1111/j.1468-0343.2006.00160.x.

Hellmeier, S. and Weidmann, N.B. (2020) 'Pulling the Strings? The Strategic Use of Pro-Government Mobilization in Authoritarian Regimes', Comparative Political Studies, 53(1), pp. 71-108. doi: 10.1177/0010414019843559.

Khan, K., Batool, S. and Shah, A., 2016. Authoritarian Regimes and Economic Development: An Empirical Reflection. Europe-Asia Studies, Διαθέσιμο στο: https://www.researchgate.net/publication/323251795_Authoritarian_Regimes_and_Economic_Development_An_Empirical_Reflection

Linz, J.J. (2000) Totalitarian and authoritarian regimes. Boulder, CO: Lynne Rienner.

Niskanen, W.A. (1997) 'Autocratic, Democratic, and Optimal Government', Economic Inquiry, 35(3), pp. 464-479. doi: 10.1111/j.1465-7295.1997.tb02025.x.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



του Wolfgang van de Rydt / reseauinternational

Πολλοί συνάδελφοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη. Αυτό που ονομάζουμε «τεχνητή νοημοσύνη» όχι μόνο θα αλλάξει δραστικά την αγορά εργασίας, αλλά και την καθημερινή ζωή πολλών ανθρώπων. Η εξέλιξη είναι τόσο γρήγορη που είναι δύσκολο να συμβαδίσουμε. Δεν συγκρίνεται με την προοδευτική μηχανογράφηση της δεκαετίας του '90 ή τη θριαμβευτική πορεία των smartphone. Όλα αυτά όμως ήταν προϋπόθεση για αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Η τρέχουσα έκδοση του ChatGPT μπορεί να εκπαιδευτεί ως πράκτορας τηλεφωνικών κέντρων, όχι μόνο στα γερμανικά, αλλά και, εάν το επιθυμείτε, με τουρκική ή ανατολικοευρωπαϊκή προφορά, όπως συνήθως στις τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης. Οι τυπικές εργασίες, για παράδειγμα στον χειρισμό παραπόνων, μπορούν επομένως να εκτελούνται πλήρως αυτόματα. Κατόπιν απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό για τη δημιουργία ρουτίνας, τη συντήρηση και τη συντήρηση των συστημάτων. Ανάλογα με τον αριθμό των προσβάσεων που έχει δεσμευτεί από ένα τηλεφωνικό κέντρο, οι πελάτες δεν χρειάζεται πλέον να περιμένουν τόσο πολύ τον σύμβουλό τους. Επιπλέον, η κουραστική επιλογή «Πατήστε 1 εάν θέλετε XY» εξαφανίζεται άμεσα, το AI δεν χρειάζεται επίσης να συνεχίσει τη σύνδεση στην επόμενη υπηρεσία, αλλά μπορεί να επεξεργαστεί τα πάντα αυτόνομα. Και οι δημιουργοί μπορούν να υπολογίσουν καλύτερα το κόστος τους, επειδή η πληρωμή γίνεται μέσω API, ανά συλλαβή ή ανά κλήση. Εάν δεν ξέρετε τι είναι το API, απλώς ρωτήστε το chatbot σας: Το API σημαίνει Διασύνδεση προγραμματισμού εφαρμογών.

Επομένως, τα δεδομένα ρέουν σε παρόχους τεχνητής νοημοσύνης των οποίων τα συστήματα χρησιμοποιούνται από παρόχους υπηρεσιών, Big Data. Εκτός από το OpenAI, το Google, το Meta (Facebook) και το Amazon είναι φυσικά μέρος του. Και είναι ακριβώς αυτές οι εταιρείες που θα είναι οι πρώτες που θα χρησιμοποιήσουν ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης στην υποστήριξη πελατών, κάτι που θα ενθουσιάσει πλήρως τους πελάτες με την ικανότητα και την ενσυναίσθησή τους. Μιλάω εδώ για χρήση μεγάλης κλίμακας, γιατί σε εξειδικευμένες περιοχές, αυτό είναι ήδη εν μέρει πραγματικότητα στις αγγλόφωνες χώρες.




Το προηγούμενο παράδειγμα είναι μόνο ένα από τα πολλά, αλλά ένα από τα λίγα που μπορεί να αναπαραγάγει ο καθένας. Ή δοκιμάστε την εφαρμογή "Suno". Μπορείτε να δημιουργήσετε έναν μουσικό τίτλο από AI σε χρόνο μηδέν, σε δύο ή τρεις εισόδους. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η τεχνολογία είναι ακόμα στα σπάργανα.

Ρώτησα μια τεχνητή νοημοσύνη ποιες δουλειές πιστεύει ότι κινδυνεύουν λιγότερο. Η απάντηση φαίνεται να προέρχεται κατευθείαν από το Σύνταγμα της πρώην ΛΔΓ:

• Ο άντρας παραμένει στο κέντρο.

• Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη και ο αυτοματισμός θα μεταμορφώσουν πολλούς τομείς εργασίας, τα επαγγέλματα που απαιτούν δημιουργικότητα, ανθρώπινη αλληλεπίδραση, πρακτική εξειδίκευση και στρατηγική σκέψη θα παραμείνουν σταθερά στα χέρια του ανθρώπου. Δραστηριότητες που απαιτούν ενσυναίσθηση, συναισθηματική νοημοσύνη και ατομική επίλυση προβλημάτων είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι μηχανές. Σε αυτούς τους τομείς, ο άνθρωπος θα παραμείνει αναντικατάστατος στο μέλλον – και εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμη του ανθρώπινου δυναμικού. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, αλλά η μοναδική ικανότητα να σκέφτονται και να αισθάνονται δημιουργικά και να ενεργούν διαπροσωπικά παραμένουν στον τομέα των ανθρώπων.

Ω ναι, αλήθεια; Οι φωνές AI μπορούν ήδη να προσομοιώσουν συναισθήματα και συμπόνια που φαίνονται παραπλανητικά. Οι άνθρωποι που απελπίζονται για λίγη προσοχή έχουν εκπληκτικά χαμηλά πρότυπα. Το μόνο που χρειάζονται είναι κάποιος που προσποιείται ότι ακούει ή ζεσταίνει τις ερωτογενείς ζώνες τους σαν ρομπότ σεξ. Προσωπικός γυμναστής, σύμβουλος φυσικής κατάστασης, ψυχολόγος - όλα είναι πιθανά. Ορισμένες αστρολογικές τηλεφωνικές γραμμές θα φαίνονται πολύ πιο ανθρώπινες με τα μέντιουμ της τεχνητής νοημοσύνης παρά με τις νεράιδες του σπιτιού.

Το AI έχει δίκιο σε ένα πράγμα. Ο άνθρωπος θα είναι πάντα το επίκεντρο της προσοχής, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όσων θέλουν να τον εξουσιάσουν, ως αγελάδα μετρητών για χρήματα, δεδομένα ή και τα δύο. Στο τέλος, είναι πάντα όλη η ψυχή που διακυβεύεται.

Αλλά η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα «αναπτύξει» ποτέ μια ψυχή, ποτέ δεν θα έχει ψυχή, ούτε είναι κακό με αυτή την έννοια, μόνο ένα εργαλείο. Μερικοί ειδικοί διαφωνούν, αλλά το ίδιο και ο βαρόνος Φρανκενστάιν.

Εκτός από τη χρησιμότητά της και τις πολλές σκοτεινές πλευρές της, η τεχνητή νοημοσύνη έχει μια πολύ κεντρική πτυχή. Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα ψηφιακά μέσα όλο και λιγότερο, δεν ισχύουν πλέον ως απόδειξη, γίνεται όλο και πιο προφανές ότι πρόκειται για έναν απατηλό κόσμο – και ακόμη περισσότερο καθώς η εξαπάτηση γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική. Ο πραγματικός άνθρωπος, η πραγματική ζωή, αυτή που μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε, να μυρίσουμε, να γευτούμε και να αγγίξουμε, ανακτά την αξία του.

πηγή: Αντιπολίτευση 24 μέσω Euro-Synergies

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Γιατί πάει στη συνάντηση με τον Τατάρ ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
14 Οκτωβρίου 2024

«Λύσσαξε» κυριολεκτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνεχιστεί ο διάλογος για την «επίλυση» του Κυπριακού. Κάτι που ασφαλώς δεν θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, καθόλου κακό. Είναι όμως σήμερα πολύ κακό, όταν η κυβέρνηση της Αθήνας επιδιώκει και η κυβέρνηση της Λευκωσίας αποδέχεται τη «λύση» του Κυπριακού μέσω μιας νεκρανάστασης του εξωφρενικού σχεδίου Ανάν. Και μάλιστα σε μια ακόμα πιο τερατώδη εκδοχή, με εκ περιτροπής προεδρίες και άλλα μέτρα που ολοκληρώνουν τη μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «σούργελο», πίσω από το οποίο αποκρύπτεται επιμελώς η μετατροπή του και τυπικά, γιατί ουσιαστικά είναι ήδη, αλλά και οι τύποι έχουν μεγάλη σημασία, σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Ισραήλ και της Διεθνούς του Χρήματος, με «ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα» της Τουρκίας.

Ειρήσθω εν παρόδω η Κύπρος περιλαμβάνεται σε όλους τους χάρτες του μεγάλου Ισραήλ, αυτό που παλεύουν τώρα να φτιάξουν στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο με τα όπλα και τις βόμβες. Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί έχουν ελέγξει ήδη την Κύπρο, τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, παρακολουθώντας τους πάντες, όπως και στην Ελλάδα, και αγοράζοντας τους πάντες και τα πάντα, χωρίς κατά τα φαινόμενα να ενοχλεί αυτό κανέναν ιδιαίτερα, ούτε τους «ενδοτικούς», ούτε και τους «εθνικόφρονες». Το Χρήμα έχει φαίνεται την ιδιότητα να παράγει (αντ)εθνική ενότητα!

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» για την επίλυση του Κυπριακού γίνονται χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των ίδιων των λαών, των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που θα κληθούν να ζήσουν με τους παραλογισμούς που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων στις ξενόδουλες ελίτ Αθηνών και Λευκωσίας. Μάλιστα, λέγεται, μένει όμως να επιβεβαιωθεί, ότι ο ΟΗΕ ετοιμάζεται, μετά από εισήγηση της νέας ειδικής απεσταλμένης του, να προτείνει να απαλείψουν τη φόρμουλα περί δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή την απόρριψη της τελικής λύσης (που κινδυνεύει όντως να αποδειχθεί «τελική λύση» για τους Ελληνοκύπριους).

Όχι μόνο «λύσσαξε» ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αλλά και επαίρεται γιατί κατάφερε να πετύχει συνάντηση του ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρες, με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη και της «ΤΔΒΚ» Τατάρ. Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι είναι κατά των «δύο κρατών», αλλά στην πράξη δεν έχει αντίρρηση να μεταχειρίζεται ο ΓΓ του ΟΗΕ την Κυπριακή Δημοκρατία και την «ΤΔΒΚ» ως δύο κράτη. Γιατί πάει στη συνάντηση ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας; Είναι συνάντηση Ελληνοκυπρίων με Τουρκοκυπρίους ή Κυπριακής Δημοκρατίας με «ΤΔΒΚ»;

Λέγεται ότι στη συνάντηση ο Γκουτέρες θα εγχειρίσει στους Χριστοδουλίδη και Τατάρ έγγραφο με το οποίο θα επιχειρήσει να τους δεσμεύσει ακόμα περισσότερο στη «νέα-παλαιά» διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού δια της διαλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυπριακή προεδρία δεν φαίνεται να έχει ιδέα για το τι ακριβώς θα περιέχει αυτό το έγγραφο, δέχτηκε όμως κατά τα φαινόμενα να πάει «γυμνή στα αγκάθια» στη συνάντηση υπό την πίεση του κ. Μητσοτάκη, ολόκληρη η οικογένεια του οποίου υπήρξε πάντα φανατικός και ενεργός οπαδός του σχεδίου Ανάν, αδιαφορώντας για το ότι το σχέδιο αυτό, διαλύοντας το κράτος, θα αφήσει τους Ελληνοκύπριους ως ανυπεράσπιστη και συρρικνούμενη κοινότητα στην ίδια τη χώρα τους, πιασμένη ως σάντουιτς ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση των Ισραηλινών, των Αγγλοαμερικανών και των Τούρκων, εις αναζήτηση και μη ευρίσκουσα κηδεμόνα! Αν γίνει κάτι τέτοιο θα εκπληρώσει και τον διακαή πόθο των ελληνικών ελίτ να απαλλαγούν επιτέλους και από την Κύπρο και από το κυπριακό.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αν η συνάντηση αυτή αποτύχει η ευθύνη θα αποδοθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αν πετύχει, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπει -κυριολεκτικά, όχι ως σχήμα λόγου- ξανά στο δρόμο της καταστροφής! Και σε κάθε περίπτωση η Λευκωσία θα έχει φορτωθεί ξανά με μια νέα τερατωδία που θα φέρει την υπογραφή του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.



Η «διχοτόμηση»

Ο μεγάλος «καημός» του Κυριάκου είναι, όπως λέει ο ίδιος, να αποφευχθεί η διχοτόμηση, τα δύο κράτη στην Κύπρο. Το είπε μάλιστα και μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Σοβαρολογούν ή κοροϊδεύουν την κοινωνία οι Ελλαδίτες και οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί; Αυτοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των κρατών τους. Πότε αποδέχονται μνημόνια που τα καταστρέφουν και πότε αφήνουν τους Τούρκους να κυκλοφορούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Τώρα λένε ότι θέλουν να ανατρέψουν το 1974; Γιατί τότε έγινε η διχοτόμηση, το 1974, με την εισβολή και τον επόμενο χρόνο με τη συμφωνία Κληρίδη-Ντενκτάς για ανταλλαγή των πληθυσμών. Η κυριαρχία πάει με τον λαό, έλεγε ο Θουκυδίδης. ‘Αμα φύγουν οι άνθρωποι από το μέρος τους, δύσκολα θα διεκδικήσουν κυριαρχία.

Αν θέλει πράγματι να αποφύγει τη διχοτόμηση, όπως λέει, ο κ. Μητσοτάκης θα ζήταγε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο (που είναι ολόκληρη νομικά και έδαφος της Ε.Ε.) και την αντικατάστασή τους είτε από μια ευρωπαϊκή δύναμη (αφού και οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία θέλουν να μπουν στην Ε.Ε.), είτε από μια διεθνή δύναμη του ΟΗΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επεξέτεινε την κυριαρχία της στο κατεχόμενο σήμερα τμήμα της νήσου, έως ότου οι δύο κοινότητες, χωρίς την απειλή του τουρκικού στρατού και προς τους Ελληνοκύπριους, αλλά και προς πολλούς Τουρκοκύπριους, έβρισκαν μια συμφωνία οργάνωσης των σχέσεών τους.

Το 1974 η Τουρκία, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, όπου κυριαρχούσε ο Κίσσινγκερ, ο ιστορικά πιο διακεκριμένος και ισχυρός εκπρόσωπος του ισραηλινού λόμπυ στην Αμερική, απέσπασε από την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σχεδόν το μισό νησί.

Αλλά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε οι Κύπριοι ιθύνοντες ζητάνε στην πραγματικότητα να ανατρέψουν όντως τα δεδομένα του 1974. Αντίθετα, με το σχέδιο Ανάν σε διάφορες παραλλαγές που εξακολουθούν να συζητάνε Λευκωσία και Αθήνα, παρά την απόρριψή του από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, προκρίνουν μια εξέλιξη χίλιες φορές χειρότερη από τη διχοτόμηση (*), δηλαδή να εκχωρήσει ο κυπριακός λαός την κυριαρχία που σήμερα ασκεί τουλάχιστο στις ελεύθερες περιοχές, σε διάφορους τρίτους, δηλαδή στη συλλογική Δύση και στο Χρήμα, μαζί και στην Τουρκία, που, ως σοβαρό κράτος που είναι, δεν θα φύγει ποτέ από την Κύπρο, χωρίς πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει. Για μια ευσύνοπτη κριτική του σχεδίου Ανάν παραπέμπω στο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην Καθημερινή, λίγο μετά το δημοψήφισμα του 2004.

Με τα σχέδια που συζητάνε δεν παίρνουν πίσω αυτό που έχασε ο λαός και το κράτος της Κύπρου το 1974, δίνουν και το υπόλοιπο!

– – – – –

(*) Όταν λέμε ότι η διχοτόμηση είναι χίλιες φορές καλύτερα από τους παραλογισμούς των σχεδίων Ανάν, εννοούμε βέβαια πλήρη διχοτόμηση, πιθανώς και με επιστροφές εδαφών έναντι αναγνώρισης ή και ειδικούς περιοριστικούς όρους για τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί ή άλλα μέτρα. Ασφαλώς όχι μια επανένωση δύο κρατιδίων υπό μορφή συνομοσπονδίας που θα ενταχθεί ολόκληρη στην Ε.Ε.. Μια τέτοια λύση θα ήταν απολύτως καταστροφική και θα ενέτασσε από το παράθυρο και την Τουρκία στην ΕΕ, χωρίς εκπλήρωση οποιουδήποτε όρου, με δυσμενέστατες συνέπειες και για την Ελλάδα. Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη της ιστορίας των διεθνών συγκρούσεων είναι ένα: Δεν παίζουμε με την κυριαρχία!

Πηγή:kosmodromio.gr




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου




Υπάρχουν τρία πρόσωπα – κλειδιά στη σημερινή, πρωτοφανή στην ελληνική Ιστορία, απόφαση αποκλεισμού εκλεγμένου Προέδρου από τις εκλογές του κόμματός του.

Ο Παύλος Πιλάτος, ο οποίος απείχε από την ΚΕ, έστειλε τους δικούς του εκεί προκειμένου να υπάρξει απαρτία (χωρίς αυτούς δε θα υπήρχε) και μετά τους έβαλε να καταψηφίσουν τον αποκλεισμό Κασσελάκη, αφού υπήρχε πλειοψηφία από τους 87+. Ορεσίβιες κουτοπονηριές.

Ο Ιούδας Παππάς, ένας πολιτικός μεγαλωμένος στα υπόγεια και τα παράκεντρα της εξουσίας, ο οποίος αφού έκανε τα πάντα για να του δώσει ο Κασσελάκης τη θέση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, μόλις την εξασφάλισε, τον «πούλησε». Πήγε κρυφά με τους πραξικοπηματίες και ήταν αυτός που καθόρισε την επιτυχία της υπερψήφισης της πρότασης μομφής.

Το τρίτο πρόσωπο δεν είναι η καημένη η Όλγα Γεροβασίλη που φωνάζει, ωρύεται, τρέμει στα παράθυρα, απαγορεύει δεύτερη ευκαιρία στη χώρα και είσοδο στην Άρτα. Είναι ένα πρόσωπο που η Ιστορία δε θα το θυμάται παρά μόνο ως πολιτικό παρατράγουδο. Ο εντολέας της -και όλης της ομάδας των 87- είναι το τραγικό πρόσωπο της εκτροπής.

Κάποιοι -το ξέρω- είναι δύσκολο να το αποδεχτουν. Τον πιστέψαμε, τον αγαπήσαμε, τον υπερασπιστήκαμε όταν όλη η Διαπλοκή ήθελε να τον καταπιεί. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που το θύμα γίνεται θύτης.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηθικός αυτουργός της σημερινής κατάλυσης της δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς. Ο πρώτος πρωθυπουργός της Αριστεράς στην Ευρώπη. Το μεγαλύτερο icon της παγκόσμιας Αριστεράς της δεκαετίας του ‘10.
Προτίμησε να γίνει ο σκιώδης ηγέτης του πρώτου εσωκομματικού πραξικοπήματος στην Ιστορία της χώρας.


Φωνή εντόμου τώρα είναι η φωνή του.
Αποφάσισε στο συνέδριο.
Βιάστηκε.
Αποκαλύφθηκε.
Συνετρίβη.
Οργανώθηκε.
Παρήγγειλε.
Διέταξε.
Μεθόδευσε.
Υλοποίησε.
Κέρδισε.

Δεν ξέρει ότι με αυτά που έκανε, έχασε το στοίχημα με την Ιστορία.
Οι Αριστεροί πολίτες αυτού του τόπου δε θα ξεχάσουν ποτέ.
Ποτέ όμως.

Μόνο μια τελευταία χάρη. Όταν μπείτε όλοι μαζί οι πραξικοπηματίες μέσα στον βόθρο που χτίσατε, κλείστε το καπάκι.
Μυρίζει πολύ άσχημα.
Όχι μόνο για Αριστερά.
Μυρίζει πολύ άσχημα για Δημοκρατία.

Nikos Moraitis @Nikosmoraitis



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι πολύ πιθανό τις επόμενες ώρες οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην Ελλάδα να απογειωθούν για να εμπλακούν στη σύγκρουση του Ιράν και του Ισραήλ, σύγκρουση που κατέστησε αναπόφευκτος ο άνευ ορίων, τυχοδιωκτικός ιμπεριαλισμός του Νετανιάχου και η υποστήριξη ή ανοχή της πολιτικής του από τα πάνω του. που ελέγχουν τις περισσότερες δυτικές (και όχι μόνο) κυβερνήσεις.

Θέλουμε να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία αυτή ότι η χρήση των βάσεων για επιθέσεις κατά τρίτη χώρα απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά και από το ελληνικό και από το διεθνές δίκαιο, πλην μιας περιπτώσεως, αν τα αμερικανικά αεροπλάνα αναλαμβάνουν δράση στα πλαίσια του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. κάτι που δεν συμβαίνει.

Με άλλα λόγια η χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα για επιχειρήσεις κατά του Ιράν, του Λιβάνου ή οποιουδήποτε άλλου είναι παντελώς παράνομη.

Φυσικά είναι εντελώς ουτοπικό δεν περιμένει κανείς από τους «καραγκιόζηδες» που μας κυβερνά ενδιαφερόμενο για την έννοια του δικαίου του εθνικού δικαίου, αλλά και για την έννοια του εθνικού δικαίου και της εθνικής αξιοπρέπειας.

Πολύ προτού αρχίσουν οι τωρινοί πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή με τη σειρά άρθρων μου υποστήριξα, πριν ακόμα γίνει τόσο σαφής όσο σήμερα ο πυρηνικός κίνδυνος, πόσο επικίνδυνο είναι να γεμίσει κυριολεκτικά η Ελλάδα αμερικανικές βάσεις, μετατρεπόμενη σε στόχο δυνητικών αντικειμένων, πόσο μάλλον που η η χώρα μας είναι μια μικρή χώρα χωρίς κανένα στρατηγικό βάθος.

Και βεβαίως η «δωρεάν» παραχώρηση της ελληνικής «γεωπολιτικής υπεραξίας» σε τρίτες δυνάμεις αφενός απομείωσε σημαντικά αν δεν εξουδετέρωσε πλήρως τα ελληνικά «στρατηγικά χαρτιά», αφετέρου έχει καταστρέψει τις σχέσεις μας με τη μισή ανθρωπότητα και μας άφησε να έχουμε σχέσεις μόνο με τους δυτικούς. και ισραηλινούς «νταβατζήδες» μας, ιστορικά υπεύθυνους για όλες τις καταστροφές που υποστήκαμε, είτε άμεσα από τους ίδιους, είτε με ενεργό την Τουρκία.

Αλλά δεν είναι μόνο η «ρεαλπολιτίκ» που μετράει εδώ. Η Ελλάδα είναι η χώρα της Περικλής και του Πρωταγόρα, η πατρίδα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η χώρα που έδωσε παγκόσμια ακτινοβολία ηρωϊκές μάχες κατά της κάθε απολυταρχίας και στην αρχαία και στη νέα εποχή. Δεν επιτρέπεται να τη βρωμίζουμε στηρίζοντας εγκληματικά καθεστώτα που σφάζουν καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες γυναικοπαιδα, επιδίδονται σε κάθε είδους εγκλήματα πολέμου και απειλούν την ίδια την παγκόσμια ειρήνη, δηλαδή, στην πυρηνική μας εποχή, την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

«Το Βραβείο του Παγκοσμίου Πολίτη (Global Citizen Award) του Atlantic Council παρέλαβε χθες από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Pfizer, δρ. Αλμπερτ Μπουρλά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Πρόκειται για μια διεθνή διάκριση και ανώτατη τιμή του Atlantic Council, η οποία απονέμεται σε επιλεγμένες προσωπικότητες». Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το «κατόρθωμα» του Κ. Μητσοτάκη να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις “εξέχουσες” προσωπικότητες που βραβεύει ετησίως το εν λόγω ίδρυμα. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μια απλή εξαπάτηση, αλλά για την πλήρη απόκρυψη και συγκάλυψη, αφ’ ενός του ρόλου και της πολιτικής υπόστασης που χαρακτηρίζει το “ευαγές” ίδρυμα με την επωνυμία Atlantic Council -τον βίο και πολιτεία του- και αφ’ ετέρου, το τι νοηματοδοτούν οι επιλογές των «διακρίσεων» του.

Τι είναι το Atlantic Council;

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ψυχροπολεμική δεξαμενή σκέψης (think tank), ένα μεταπολεμικό ίδρυμα, δημιούργημα της CIA με χαρακτήρα Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που έλαβε την τελική του μορφή το 1961 στις ΗΠΑ.
Κύριοι εμπνευστές του, μεταξύ άλλων, ο γνωστός Aμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης Dean Acheson, με κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του δόγματος Τρούμαν και την δημιουργία του ΝΑΤΟ, περισσότερο γνωστός στους Έλληνες για την προσπάθεια κατάλυσης της ανεξαρτησίας της Κύπρου υπέρ της Τουρκίας την δεκαετία του ’60 (σχέδιο Άτσεσον), καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1953-1959) John Foster Dulles, θαυμαστής του Χίτλερ, ταγμένος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, με ενεργή πολιτική δράση στην δημιουργία πραξικοπημάτων στο Ιράν, την Γουατεμάλα και τους πολέμους στην Κορέα, στον πρώτο πόλεμο στο Βιετνάμ και αλλού. Με τον αδελφό του, Allen Dulles, διευθυντή της CIA, εκλείπει κάθε αμφιβολία για την διαπλοκή του Αtlantic Council με το αμερικανικό “βαθύ κράτος”.
Βασικός στόχος του Αtlantic Council, είναι η εμβάθυνση και ολοκλήρωση του ελέγχου των ΗΠΑ στην πολιτική και οικονομία των χωρών που εντάσσονταν στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Δημιουργήθηκε για να προωθεί το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο εμπλοκής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε πολέμους ανά τον πλανήτη, με κύριο αντίπαλο την τότε ΕΣΣΔ, σήμερα την Ρωσσία αλλά και κάθε χώρας που τολμούσε ή τολμά να αμφισβητεί ή να μην συντάσσεται με την προσπάθεια επιβολής της αμερικανικής ηγεμονίας.

Το Αtlantic Council χαρακτηρίζεται από την απουσία και του παραμικρού δισταγμού στις επιδιώξεις του. Υπέρμαχο της πυρηνικής απειλής γενικά, είναι χαρακτηριστικές οι παραινέσεις του για πυρηνικά πλήγματα ήδη από τον πόλεμο της Κορέας, συνυπεύθυνο για την μεθόδευση και υιοθέτηση του πρώτου πυρηνικού πλήγματος στο αμερικανικό αμυντικό δόγμα, αποτελεί το πλέον ακραίο think tank άσκησης επιρροής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους. Η ανάμειξή του σε όλους τους πολέμους που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι πρόθυμοι της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ανά την υφήλιο, είναι εκ προοιμίου δεδομένη.

Παρά την πολυδιαφημιζόμενη διαφάνεια και ανεξαρτησία του, η χρηματοδότησή του είναι σκανδαλώδης. Η γενναία χρηματοδότηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και 25 κυβερνήσεων δυτικών κυρίως χωρών, μαρτυρούν την υποκρισία του φληναφήματος περί Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Η παράλληλη χρηματοδότηση από εταιρείες του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος (Rayethon, Locheed Martin…), τραπεζικών και επενδυτικών ομίλων (Goldman Suchs, JP Morgan, Black Rock…), υπερεθνικών εταιρειών (BP, Exon M., Boeing…), των Soros και Rockfeller Foundation, της Burisma Holdings, της εταιρείας ενέργειας και φυσικού αερίου ολιγαρχών στην Ουκρανία, που εμπλέκεται με το σκάνδαλο του υιού Μπάιντεν, είναι μερικά μόνο από τα ακράδαντα στοιχεία που αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα των άνομων συμφερόντων του.
Περιττεύουν τα σχόλια δε, αν ρίξει κανείς μια ματιά στο καστ μερικών από τα πολιτικά και διεθνούς εμβέλειας πρόσωπα που έχουν βραβευθεί με το «Global Citizen Awards». Περιβόητες προσωπικότητες, όχι βέβαια για τις καλές υπηρεσίες τους στη διεθνή κοινότητα. Ενίοτε δε και για τις δικτατορικές τους κυβερνήσεις: Μεταξύ άλλων οι Klaus Schwab, Ηenry Kissinger, Petro Porosenko, Mario Draghi, Christine Lagarde, Volodymyr Zelenskyy, ο δικτάτορας της Γκαμπόν Ali Bongo Ondimba, όπως και ο τέως πρόεδρος της Χιλής και νοσταλγός του Πινοσέτ, Sebastian Piniera.
Ιδιαίτερες σχέσεις ανέπτυξε επίσης το Αtlantic Council, με τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι, υπεύθυνο για την πορτοκαλί επανάσταση στη χώρα του υπέρ των ΗΠΑ, και τον Αρσένι Γιάτσενιουκ, πρωθυπουργό της Ουκρανίας που επιδίωξε την διάλυση του κοινοβουλίου της Κριμαίας, την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με κρίσιμο ρόλο στο πραξικόπημα του Μαϊντάν, στις αρχές της κρίσης την περίοδο του 2014.
Να γιατί οι επιλογές των πολιτικών προσώπων για τις περίφημες βραβεύσεις μέσω του κοσμοπολίτικου θεσμού «Global Citizen Awards», αποκαλύπτουν χωρίς προσχήματα, ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα εξυπηρετούν στο έπακρο τα συμφέροντα του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Μετά την συγκεκριμένη βράβευση, αμείλικτο τίθεται πλέον το ερώτημα για τον λαό και τη χώρα μας: τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο Κυρ. Μητσοτάκης και η πολιτική του; Εξυπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού, ή λειτουργεί υπέρ άλλων, πρακτορεύοντας ξένης και αλλότριας δύναμης τα συμφέροντα; Τι λένε γι’ αυτό τα κόμματα που, στο Ευρωκοινοβούλιο, τάχθηκαν υπέρ της κλιμάκωσης του πολέμου στην Ουκρανία; Τι λένε οι παλληκαράδες του ψευτοπατριωτισμού που κιότεψαν να καταψηφίσουν την γενίκευση των συγκρούσεων στα όρια του πυρηνικού ολοκαυτώματος;

Για το ΕΠΑΜ, δεν χρειάζεται η βράβευση από το Atlantic Council, για να καταδειχθεί το τι εξυπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης σε κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο. Η πολιτική του στο σύνολό της, για όποιον παρακολουθεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του στα εθνικά, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Απλά τώρα, επιβραβεύονται οι υπηρεσίες του στα αφεντικά του!

Με αισθήματα αποτροπιασμού ακούσαμε ότι ο Κ. Μητσοτάκης αφιέρωσε το εν λόγω Βραβείο στον ελληνικό λαό... Σε ό,τι μας αφορά, του το επιστρέφουμε!


Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σπάνια μια εξωτερική πολιτική χρεοκόπησε τόσο εντυπωσιακά, αλλά και σπάνια μια χώρα εμφανίζεται τόσο «πεθαμένη», χωρίς καν συνείδηση αυτής της χρεοκοπίας.

«Το Καστελόριζο δικαιούται ΑΟΖ». Αυτή τη φράση του υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια διάλεξε για τίτλο της η εφημερίδα «Εστία» το περασμένο Σάββατο 14/9. Ο Υπουργός δηλαδή θεώρησε σκόπιμο να πει κάτι εντελώς αυτονόητο και η εφημερίδα να το αναδείξει ως το κεντρικό της θέμα. (*)

Ο Δένδιας προχώρησε μάλιστα ακόμα περισσότερο δηλώνοντας μια σειρά από φυσιολογικά αυτονόητες για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θέσεις, δηλαδή ότι το Καστελόριζο είναι ένα «σύμπλεγμα που είναι αναπόσπαστο τμήμα των Δωδεκανήσων» και ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια διαχωρισμού από τα Δωδεκάνησα, λόγω της εγγύτητας στις τουρκικές ακτές» συνιστά «έωλο και απορριπτέο ισχυρισμό». Ο Υπουργός πρόσθεσε ότι «οποιαδήποτε αντίθετη άποψη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή» και ότι «η Ελλάδα επιβάλλεται από το ισχύον Σύνταγμά της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της πατρίδας μας».

Γιατί τα λέει αυτά ο Υπουργός εφόσον δεν έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, δημοσίως τουλάχιστο, από κανένα; Μήπως είναι η δική του κυβέρνηση, ο δικός του Πρωθυπουργός στον οποίο απευθύνεται; Αυτό άλλωστε μας λέει ο επικεφαλής του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος Ομάρ Τσελίκ. Ότι τα λέει στον Μητσοτάκη.

Αλλά για να έχει βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα ο κ. Τσελίκ και να το λέει προφανώς πιστεύει ότι η άποψη του κ. Μητσοτάκη για το θέμα που έθιξε ο Δένδιας είναι διαφορετική από αυτή του Υπουργού του. Και προφανώς το πιστεύει είτε γιατί ο Μητσοτάκης και ο Γεραπετρίτης το είπαν στους Ερντογάν και Φιντάν, είτε γιατί έχουν κάνει μυστικές και μη ανακοινώσιμες, αλλά ήδη εφαρμοζόμενες συμφωνίες με την Τουρκία με τη μεσολάβηση ΗΠΑ και Γερμανίας. Αλλιώς γιατί ο Τσελίκ επιτίθεται στον Δένδια, αλλά όχι στην κυβέρνηση συνολικά και μάλιστα διαχωρίζει τον μεν από τη δε;

Πριν από μερικά χρόνια η κυβέρνηση Τσίπρα-Κοτζιά μαζί με τη Λευκωσία ξεκίνησαν τη δική τους δήθεν εθνικόφρονα «Μικρασιατική Εκστρατεία» τη υποδείξει (εντολή θα ήταν πιο σωστό να πούμε) του στενού φίλου τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου (δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι), μια πολιτική που συνέχισε ενθουσιωδώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Δένδια ώσπου την άλλαξε, χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξηγήσει στους άτυχους πολίτες αυτής της χώρας γιατί την υιοθέτησε και εν συνεχεία γιατί την άλλαξε.

Η πολιτική εκείνη περιέλαβε τον EastMed, που όπως υποστηρίξαμε από τότε δεν επρόκειτο να κατασκευασθεί ποτέ, τη δήθεν «συμμαχία» με το Ισραήλ, τη διεκδίκηση ΑΟΖ έως τον Άρη και θησαυρών πετρελαίου και αερίου, την πλήρη μεταβολή των παραδοσιακών ισορροπιών της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής χάρη στην οποία Αθήνα και Λευκωσία, χωρίς να κερδίσουν απολύτως τίποτα, έχασαν παραδοσιακούς φίλους στη Ρωσία, στον αραβικό κόσμο, το Ιράν, χάρη στους οποίους μπόρεσαν στο παρελθόν να αντισταθούν στον τουρκικό επεκτατισμό και να αντισταθμίσουν τις δυτικές πιέσεις. (Χωρίς τη συμπαράσταση της Ρωσίας κυρίως, αλλά επίσης και των Αδεσμεύτων, του παγκόσμιου Νότου, της Κίνας δεν θα υπήρχε καν Κυπριακή Δημοκρατία). Ακόμα και πριν από τρία χρόνια, ο Μητσοτάκης εξεστράτευε στο αμερικανικό Κογκρέσο εναντίον της παροχής F-16 στην Τουρκία (τώρα η Αθήνα λέει ότι δεν την αφορά αν θα τα δώσουν οι Αμερικανοί!).

Τώρα, μετά από όλα αυτά, έχει ξυπνήσει για τα καλά ο τουρκικός διεκδικητικός εθνικισμός, που διατηρήθηκε εν υπνώσει τα πρώτα 15 χρόνια του Ερντογάν, έχει ανακηρυχθεί τουρκολιβυκό μνημόνιο, έγινε τζαμί η Αγία Σοφία, Ελλάδα και Κύπρος δεν έβγαλαν ούτε μια σταγόνα πετρέλαιο, μετά από 15 χρόνια ακατάσχετης φλυαρίας και εξαπάτησης του ελληνικού λαού για τους θησαυρούς των υδρογονανθράκων, έχουμε αρχίσει έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία που θα μας καταστρέψει χωρίς να γίνει καμία πολεμική σύγκρουση και είμαστε στο σημείο μηδέν διεθνούς πολιτικο-διπλωματικής επιρροής (ενώ το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία).

Οι ελληνικές φρεγάτες, που οι ανεκδιήγητοι κυβερνώντες μας Τσίπρας και εν συνεχεία Μητσοτάκης έστελναν στου «διαόλου τη μάνα» στην ανατολική Μεσόγειο να «δείξουν τη σημαία» εκεί, υπερασπιζόμενοι υποτίθεται την ελληνική ΑΟΖ, αποφεύγουν τώρα ακόμα και να εμφανισθούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου όπου εμφανίζονται και απειλούν τα τουρκικά πολεμικά πλοία, για πρώτη φορά μετά την εκδίωξη των Οθωμανών από τα Δωδεκάνησα! Φίλοι-φίδια, οι «σύμμαχοί» μας και η κυβερνητική δειλία απαγορεύουν στον ελληνικό Στόλο να πλέει στο Αιγαίο, του επιβάλλουν όμως να πλέει στην Ερυθρά, για να στηρίξει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Κι όπως πάμε μπορεί του χρόνου να δούμε τους Τούρκους στις Κυκλάδες και του παραχρόνου στη Ραφήνα. Ο Ερντογάν στέλνει όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά πενήντα σκάφη στην Κύπρο στην επέτειο της εισβολής και τα δικά μας ανθρωπάκια κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και μιλάνε για ιστορικές ευκαιρίες να τα βρούμε με τη γείτονα.

Σπάνια μια εξωτερική πολιτική χρεοκόπησε τόσο εντυπωσιακά (και έχουμε παραλείψει πολλά άλλα κατορθώματα όπως για παράδειγμα τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου), αλλά και σπάνια μια χώρα εμφανίζεται τόσο «πεθαμένη», χωρίς καν συνείδηση αυτής της χρεοκοπίας, του τι της συμβαίνει, παντελώς ανίκανη και απρόθυμη να καταλογίσει ευθύνες και να βγάλει συμπεράσματα από τα βαρύτατα, καταστροφικά σφάλματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων 15 χρόνων, αποτέλεσμα της βαθειάς ξένης εξάρτησης, μπας και διορθώσει ότι μπορεί ακόμα να διορθωθεί, ανίκανη να αντιδράσει σε όσα της συμβαίνουν και να αποτρέψει τα πολύ χειρότερα που θα της συμβούν.

Ανήκουμε στους ελάχιστους που διαφώνησαν την περασμένη περίοδο, επισημαίνοντας εγκαίρως και προβλέποντας ορθά το αδιέξοδο της προηγούμενης πολιτικής που μας είχε υπαγορεύσει για δικούς του λόγους ο Νετανιάχου, αλλά και τον κίνδυνο πολεμικής σύγκρουσης που συνεπαγόταν, αλλά και υπενθυμίζοντας ότι, συνήθως, αυτού του τύπου οι υπαγορευμένες από ξένους «Μικρασιατικές» και «Κυπριακές» εκστρατείες συνήθως καταλήγουν σε κάποιας μορφής Καταστροφές. Δυστυχώς, σχεδόν όλο το ελληνικό «συγκρότημα», «εκσυγχρονιστές», δήθεν «αριστεροί» και δήθεν «εθνικόφρονες» της δεξιάς υποστήριξαν en bloc αυτή την πολιτική. ‘Όπως και σήμερα, δεν βλέπουμε καμιά σοβαρή αντιπολίτευση προς τον καταστροφικό ενδοτισμό και την εξίσου καταστροφική υποτέλεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ούτε από την υποτιθέμενη «αριστερά», ούτε και από τη δεξιά, εντός ή εκτός ΝΔ. Άκρα του τάφου σιωπή ή σπασμωδικοί ψίθυροι χωρίς ειρμό και συνέχεια.

Με δεδομένη μάλιστα και την παγκόσμια αστάθεια, η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας και πλήρους, εξευτελιστικής και αναξιοπρεπούς υποταγής στους δήθεν «Συμμάχους» που ακολουθεί τώρα ο κ. Μητσοτάκης εμπεριέχει σοβαρό κίνδυνο γεωπολιτικής διάλυσης του κυπριακού και ελλαδικού κράτους, αλλά και αυξημένο κίνδυνο να οδηγήσει τελικά σε καταστρεπτική πολεμική σύρραξη με την Τουρκία, με δεδομένο ότι δημιουργεί πολύ εσφαλμένες προσδοκίες στην Άγκυρα για το τι μπορεί ενδεχομένως να αρπάξει από την Κύπρο και από την Ελλάδα.

– – – – – –

(*) Βέβαια είναι μεν αυτονόητο ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, δεν είναι όμως διόλου αυτονόητο το μέγεθός της. Ο φιλόδοξος «εθνοσωτήρας» κ. Δένδιας, που εμφανίζεται τώρα ως εθναμύντορας, φρόντισε να το μειώσει εμμέσως πλην σαφώς, όσο περισσότερο μπορούσε! Επειδή λοιπόν ζούμε στους καιρούς των Λωτοφάγων και επειδή η χώρα μας έχει καταντήσει ανέκδοτο σε όλους τους τομείς, αξίζει να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι, ο ευελπιστών ίσως να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη κ. Δένδιας, είναι υπεύθυνος γιατί παραχώρησε εμμέσως στην Τουρκία όλη σχεδόν την δυνάμει ΑΟΖ του Καστελόριζου με τη συμφωνία που υπέγραψε με την Αίγυπτο, τη υποδείξει του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο (φυσικά ευθύνη φέρει και ο Πρωθυπουργός του, ο κ. Μητσοτάκης). Αν η Ελλάδα αποδέχεται ότι ένα πολύ μεγάλο νησί όπως η Κρήτη έχει μόνο 80 τοις εκατό επήρεια στις θαλάσσιες ζώνες, πόση θα έχει το μικροσκοπικό συγκρότημα του Καστελόριζου ακριβώς δίπλα στον όγκο της τουρκικής Ανατολίας;



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει απτόητη το έργο καταστροφής της χώρας, σε κάθε επίπεδο.
Δελτίο Τύπου του ΕΠΑΜ

Ο Κ. Μητσοτάκης με το επιτελικό του κράτος διεκδικεί επάξια το αρνητικό ρεκόρ αποδασοποίησης της χώρας, καταστροφής περιουσιών, καλλιεργειών και ζωικού κεφαλαίου. Έχει καταφέρει, ήδη από πέρυσι, να καούν τόσα εκτάρια γης και δάσους, όσα δεν είχαν καεί όλα τα προηγούμενα 50 χρόνια μαζί, εφαρμόζοντας, στην κυριολεξία πλέον, την τακτική καμένης γης στην πράξη. Φέτος δε, είναι η πρώτη φορά που οι φωτιές δεν κατακαίουν μόνο δάση, αλλά εισέβαλαν στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας!
Ο κίνδυνος να κατακαεί η Αθήνα προστίθεται στα θλιβερά επιτεύγματα της διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη.
Και ο λαός, κάθε χρόνο, απλά παρακολουθεί τα τραγικά επεισόδια και μετρά τις πληγές του.

Το καταστροφικό αυτό έργο δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, ή μόνο αυτό. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που επιδιώκουν τη μετατροπή του συνόλου της ελεύθερης γης, δια μέσου της «δημιουργικής καταστροφής», σε προϊόν διεθνούς χρηματιστικής απάτης και αγυρτείας. Σε Ελ Ντοράντο της υπερεθνικής κερδοσκοπίας με γη και ακίνητα. Είναι ένα από τα αντίτιμα που καλείται να πληρώσει η χρεοκοπημένη Ελλάδα προς όφελος των δανειστών της, μέχρι να παραδοθεί ολόκληρη, σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Αποδιοργάνωση και υποστελέχωση του πυροσβεστικού σώματος.
Απαξίωση και κανιβαλισμός των αεροσκαφών πυρόσβεσης της πολεμικής αεροπορίας.
Ξεπούλημα και ιδιωτικοποίηση των μέσων συντήρησής τους και μάλιστα με καθεστώς μειωμένης ευθύνης. Εργολαβίες πτητικών πυροσβεστικών μέσων με απευθείας αναθέσεις αμφίβολης νομιμότητας, που λειτουργούν ως καρτέλ της φωτιάς.
Πολιτική διασποράς των μέσων πυρόσβευσης, προς όφελος των ιδιωτών και των αμοιβών τους, που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμετώπιση της κατάσβευσης.
Όλα αυτά παραπέμπουν σε μεθόδους που χρησιμοποιούνται σε εγκληματική οργάνωση, προκειμένου η παραγόμενη «δημιουργική καταστροφή» να προσελκύσει επενδυτικά και τραπεζικά κεφάλαια, στο όνομα κάθε αισχροκερδούς επένδυσης για ημετέρους, εγχώριους και ξένους.

Όσο υπάρχει η ανάγκη για εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό για ουσιαστική αντιμετώπιση των πυρκαγιών και των φυσικών καταστροφών, άλλο τόσο υπάρχει η ανάγκη να απαλλαγούμε από το καθεστώς εκποίησης και Κατοχής της πατρίδας, που είναι πλέον ταυτισμένο με τον εξανδραποδισμό και την γενοκτονία του ελληνικού λαού.

Το ΕΠΑΜ στέκεται αλληλέγγυο στους πληγέντες της καταστροφικής πυρκαγιάς της βορειοανατολικής Αττικής, στον Όρβηλο Σερρών, στην Εύβοια, στην Κρήτη, στους μαχητές πυροσβέστες κι εθελοντές, που δεν διστάζουν να αντιμετωπίσουν την πύρινη λαίλαπα χωρίς την παραμικρή κρατική υποστήριξη.

Καλούμε, ακόμα μια φορά, τον ελληνικό λαό σε επαγρύπνηση.
Δεν θα υπάρξει Δικαιοσύνη εάν δεν ανατραπεί το παρακμιακό πολιτικό σύστημα και οι συνεργοί του.


Αθήνα, 13 Αυγούστου 2024
Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Νομίζω ότι μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, έχει ταυτίσει την ποιότητα ζωής με την υπερκατανάλωση. Αυτό το εισπράττουμε καθημερινά, ακούγεται παντού. Και είναι αυτό που οδηγεί σε αδιέξοδα και επικίνδυνους ατραπούς. Είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής με την αέναη οικονομική μεγέθυνση, την εμπορευματοποίηση των πάντων, την θεοποίηση του κέρδους και την συνεχή δημιουργία νέων αναγκών με γεωμετρικό τρόπο. Αυτό αντικειμενικά οδηγεί στην επόμενη φάση, στην εξάντληση των φυσικών πόρων, που εμπεριέχει και την εξαθλίωση και φτωχοποίηση των πολλών.

Κάνοντας μια παρένθεση, ας αναλογιστούμε πόσα φτηνιάρικα και άχρηστα «προϊόντα» μπαίνουν σε κάθε σπίτι καθημερινά∙ φτηνά «made in China», κυρίως μιας χρήσης, γιατί έτσι είναι κατασκευασμένα. Μπείτε σε ένα JUBO για να δείτε τα χιλιάδες χρυσοποίκιλτα του ενός ευρώ, που ξεμυαλίζουν τα παιδιά και γεμίζουν τα σπίτια με σκουπίδια. Αν αύριο αυτά πάρουν την όποια αξία, γίνουν πιο ακριβά, πόσα παιδιά θα αγοράσουν; Πόσα θα νιώσουν την αίσθηση της έλλειψης και της φτώχειας, αφού πρώτα μπήκαν στον κόσμο της φτηνής υπερκατανάλωσης και ένιωσαν «πλούσιοι»;

Μια «έξυπνη» στάση των σκεπτόμενων ενεργών πολιτών, μπροστά στα πιθανά αδιέξοδα του μέλλοντος, θα μπορούσε να είναι: να στραφούν όλες οι συνεπείς δυνάμεις της κοινωνίας στην ενεργοποίηση των μηχανισμών για την, όσο το δυνατόν, ΒΙΩΣΙΜΗ διαχείριση του παραγόμενου προϊόντος σε όφελος, αν όχι όλων, των περισσοτέρων. Αυτό φυσικά σημαίνει αλλαγή του τρόπου ζωής! αλλαγή του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. Η αποφυγή με κάθε τρόπο της περαιτέρω εξαθλίωσης και φτωχοποίησης των μαζών.

Στόχος πρέπει να γίνει η διατήρηση με κάθε τρόπο του κοινωνικού κράτους αναδεικνύοντας το ρόλο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στόχος πρέπει να γίνει η σωστή κατανόηση της έννοιας «της ποιότητας ζωής», σε αντίθεση με την επιδίωξη ενός υψηλότερου οικονομικά επιπέδου ζωής, με την αέναη οικονομική μεγέθυνση και την «δυτικού τρόπου» υπερκατανάλωση. Στόχος πρέπει να γίνει η συνειδητοποίηση της διαφοράς του υψηλού και του μεγάλου από το μικρό, το ωραίο και την ποιότητα.

Υπάρχουν συνεπείς και υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία, κυρίως στα κινήματα πολιτών, που μπορούν να «σπρώξουν» τα πράγματα με καταλυτικό τρόπο∙ και οι οποίες δυνάμεις κατακερματίζονται με τις τεχνητές πολώσεις και την καθαρότητα των αρχών και αντιλήψεων. Η προσέγγιση και η σύνθεση των επιμέρους απόψεων σε μια κοινή συνισταμένη, είναι όσο ποτέ επιβεβλημένη.

Λαμία, Αύγουστος 2024

Στέφανος Σταμέλλος



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Γιάννη Νισύριου

Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, θεσμικό ζητούμενο της εποχής μας, δοκιμάζεται από τις παρεμβάσεις της εκτελεστικής αρχής που έχει την εξουσία να διορίζει την ηγεσία της δικαιοσύνης και κατ’ ακολουθία να την πιέζει προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης των εκάστοτε πολιτικών επιλογών της. Καμιά κυβέρνηση δεν αποτολμά να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας και τούτο γιατί μια τέτοια κίνηση, δηλαδή να επιλέγεται η ηγεσία της δικαιοσύνης από το δικαστικό σώμα ή τουλάχιστον από τους ανώτερους δικαστές, θα διέλυε κάθε πιθανότητα ελέγχου και ποδηγέτησής της. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε μια ισχυρή και αδέσμευτη εξουσία πλάι στην κυβέρνηση και περιορισμό των αυθαιρεσιών της τελευταίας προς όφελος των πολιτών. Ατυχώς και οι δικαστικές ενώσεις δεν έθεσαν ποτέ με έμφαση το ζητούμενο αυτό αλλά αναλώθηκαν σε μια συντεχνιακή και συνδικαλιστική πρακτική, δίχως βαθύτερη προσέγγιση στο θεσμικό ρόλο της δικαιοσύνης

[δημοσιεύτηκε στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 30-7-2016]



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Στην πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου, ένας αγρότης πήρε επιδότηση 19.500.000 ευρώ, στην Αργολίδα φύτρωσαν ξαφνικά 80.000 στρέμματα ... πορτοκάλια και οι «παραγωγοί» τους έπαιρναν επιδοτήσεις από τον ΟΠΕΚΕΠΕ ενώ 600.000 πλαστά ΑΦΜ ροκάνισαν 3 δις. 

Στην πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου, το Κράτος Δικαίου είναι υπό κατάρρευση, η δημόσια υγεία και παιδεία διαλύονται, οι ολιγάρχες μόνο ευημερούν ενώ σε ένα αδιανόητο Κρατικό Έγκλημα, μια μετωπική τρένων με 57 νεκρούς, φταίει ένας Σταθμάρχης και κανένας κρατικός αξιωματούχος. 

Στην πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου όπου η εξουσία διορίζει τους ανώτατους δικαστές, οι «υποχρεωμένοι» δικαστές υπηρετούν την εξουσία, δηλαδή τα αφεντικά τους και όχι τους πολίτες και τους απαλλάσσουν από κάθε μομφή και κάθε κατηγορία, αρχειοθετώντας τα εγκλήματά τους. 

Στην πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου όπου ο Δημήτρης Μπαλτάκος, γιος του Τάκη Μπαλτάκου, πρώην επικεφαλής των ειδικών επιχειρήσεων της ελληνικής ακτοφυλακής στη διάρκεια συνέντευξης στο BBC, καταγράφηκε να λέει σε κάποιον εκτός πλάνου στα ελληνικά για τις βίαιες επαναπροωθήσεις προσφύγων στο Αιγαίο: «Δεν τους είπα πολλά, σωστά; Είναι πολύ ξεκάθαρο, έτσι δεν είναι. Δεν είναι πυρηνική φυσική. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν με το φως της ημέρας... Είναι... προφανώς παράνομο. Είναι διεθνές έγκλημα.» 

Στην πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου, ο Μιχάλης Χριστοφοράκος, γείτονας του ΠΘ στην Τήνο, παίρνει πίσω όλες τις καταθέσεις του με τόκο και όλα τα περιουσιακά του στοιχεία που είχαν δεσμευτεί ως προϊόντα ξεπλύματος μαύρου χρήματος, προερχόμενα από δωροδοκίες και μίζες, παρά το γεγονός πως η Siemens -χορηγός του Κυριάκου Μητσοτάκη- αποδέχθηκε με τον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» ότι δωροδοκούσε κρατικούς αξιωματούχους για να παίρνει διαγωνισμούς δισεκατομμυρίων και αυτό γιατί φρόντισε η δικαιοσύνη, ύστερα από 20 και χρόνια, να παραγραφούν τα εγκλήματά του. 

Σε αυτή την χώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι καταδικασμένοι παιδεραστές, φίλοι της κυβέρνησης και φυλακίζονται καθαρίστριες, φοιτητές, «Ινδιάνοι» και μικροπωλητές. 

Σε αυτή την χώρα που εξαντλεί τους εργαζόμενους με εξαήμερα εργασίας και τιμωρεί τους συνταξιούχους αυξάνοντας το κόστος των φαρμάκων τους αλλά και την συμμετοχή τους σε φάρμακα και εξετάσεις, με αποτέλεσμα το 28% των συνταξιούχων να αδυνατεί να πληρώσει τα έξοδα ιατρικής περίθαλψης και το 26% να υποβάλλονται σε βασανιστικές στερήσεις -ποσοστό διπλάσιο του μέσου ευρωπαϊκού όρου. 

Σε αυτή την χώρα που ο Τσεκουράτος Βορίδης δηλώνει χωρίς να ντρέπεται «τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές του Ιουνίου του 2023», ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ Νίκος Ρωμανός ξεστομίζει το αδιανόητο «βαρεθήκαμε να λέμε συλλυπητήρια για τα Τέμπη», η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη παροτρύνει τους συγγενείς των θυμάτων που ζητάνε δικαιοσύνη «να ζητήσουν παρηγοριά στην Εκκλησία», σε αυτή την χώρα λοιπόν δεν είναι να απορείς που το σκάνδαλο Novartis είναι σκευωρία, ούτε ότι για τις παρακολουθήσεις με #Predator φταίνε 4 ιδιώτες που έκαναν την βρωμοδουλειά και διώκονται τύποις για ... πλημμελήματα και όχι οι εντολείς τους από το Μαξίμου που τους έδωσαν τις εντολές για να παγιδέψουν την μισή κυβέρνηση, πολιτικούς αρχηγούς, ανεξάρτητες αρχές, δικαστές και εισαγγελείς και αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Σε αυτή την χώρα λοιπόν η διαφθορά έχει μονίμως «πράσινο» και επιτρέπεται. Η δικαιοσύνη έχει «κόκκινο» και απαγορεύεται.


Areti Athanasiou



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Άναυδη η παγκόσμια κοινότητα παρακολούθησε χθες την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ένα θέαμα αναβαθμισμένου Gay Pride, μια τελετή - πολιτικό μανιφέστο του political correct της Νέας Τάξης Πραγμάτων, με απόλυτη έλλειψη αισθητικής, που συνομίλησε επιλεκτικά με την εποχή της, υμνώντας το κυρίαρχο - αλλά αμφιλεγόμενο από την πλειονότητα της κοινωνίας - αφήγημα, την woke κουλτούρα.

Με πρόσχημα πάντα την καραμέλα της ελευθερία της έκφρασης, η τελετή κινήθηκε έξω από τα όρια, με σκοπό να προωθήσει την woke κουλτούρα. Και δεν άφησε τίποτε άθικτο, χωρίς να το ατιμάσει. Ατίμασε το Ολυμπιακό Ιδεώδες μέσα από εξωκοσμικές, θανάτιες, queer φιγούρες και χυδαία διακωμώδηση των ελληνικών μύθων. Ατίμασε τα ιερά και τα όσια του χριστιανικού κόσμου με την παρωδία του Μυστικού Δείπνου, όπου καρνάβαλοι και τραβεστί παρίσταναν τον Ιησού και τους Αποστόλους.

Μια τελετή κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της πολιτικής καρικατούρας που κυβερνά τη Γαλλία. Του Εμμανουέλ Μακρόν.

Μια τελετή που έδειξε ότι ακυρώνονται ιδεώδη που εδραίωσαν την Γαλλική Δημοκρατία, ιδεώδη που έχτισαν τον Μάη του ‘68. Mια τελετή που ακύρωσε τη γαλλική κουλτούρα που ενέπνευσε γενιές νέων στην Ευρώπη.

Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη (Liberté, Égalité, Fraternité)

Ποιά Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφοσύνη, όταν η Κοινωνία αναγκάζεται να υποταχθεί σε μια “Κοινότητα”; Όταν το Ολυμπιακό Πνεύμα πολιτικοποιείται και γίνεται εργαλείο επιλογής του «καλού» και του «κακού» πολέμου; Πώς είναι δυνατόν να κάνουν αναφορές στην παγκόσμια ειρήνη, τη στιγμή που η Γαλλία στέλνει στρατεύματα στην Ουκρανία; Γιατί αποκλείστηκαν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι Ρώσοι αθλητές, αλλά συμμετείχαν οι του Ισραήλ; Οι Γάλλοι θεατές, βέβαια, αποδοκίμασαν αυτήν την επιλογή, εξέφρασαν βροντερά την αντίθεση της γαλλικής κοινής γνώμης απέναντι στις επιλογές του Μακρόν και διέσωσαν την τιμή του γαλλικού Κράτους.


Η Γαλλία, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχασε μια ιστορική ευκαιρία να παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινότητα ως η Γαλλία της Δημοκρατίας. Έχασε την ιστορική ευκαιρία να ζητήσει Ολυμπιακή Εκεχειρία, να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, να πάψουν οι σφαγές στη Γάζα. Μια ολυμπιακή ειρηνευτική συμφωνία, έστω προσωρινή, που θα ενέπνεε την ανθρωπότητα. Αλλά μιλάμε για τη Γαλλία του Μακρόν, που πνίγεται από τις πολεμικές ιαχές κατά του Πούτιν, αλλά κωφεύει απέναντι στον ομογάλακτό του, Νεντανιάχου, για την γενοκτονία στη Γάζα. Οι συμβολισμοί της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2024 στο Παρίσι, ήταν καταλυτικοί για την ανάδειξη ενός άλλου, ξένου, προσώπου της σημερινής Γαλλίας. Ήταν η απογοητευτική αποδόμηση μιας εικόνας που είχαν για τη Γαλλία οι άνθρωποι, σε όλον τον κόσμο.

Βαθειά παρακμή αντί για τη θρυλική γαλλική κουλτούρα, προσβολή ιερών και οσίων, χυδαία εκμετάλλευση των Ολυμπιακών Αγώνων για πολιτικές σκοπιμότητες.

Κάποιοι λένε, ότι ο δυτικός πολιτισμός τελείωσε χθες στο Παρίσι. Ας το σκεφτούν αυτό οι φίλοι Γάλλοι. Κατά τ’ άλλα, «τη γλύτωσαν από τη Λεπέν»!


Αθήνα, 27 Ιουλίου 2024
Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι τέτοια η ταχύτητα της αποσύνθεσης της χώρας και των θεσμών της που κάτι αδιανόητο χτες γίνεται πραγματικότητα σήμερα. Το ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα υπερασπιζόμουν τον Παύλο Πολάκη δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Πολλά άλλωστε έχω να του προσάψω και στον ίδιο και στους συναδέλφους του του ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικά υπεύθυνους, μαζί με τον ανεκδιήγητο πρώην αρχηγό τους, για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του ελληνικού λαού, της ελληνικής και της παγκόσμιας αριστεράς. Αλλά και πέραν της ουσίας της ελληνικής τραγωδίας των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ασφαλώς έβρισκα το ύφος του Πολάκη απαράδεκτο και τελικά βλαπτικό και για τον ίδιο και για την εμβέλεια των όσων, συχνά σωστών, έλεγε.

Αλλά και λίγο αίσθηση του μέτρου δεν βλάπτει. Γιατί ασφαλώς δεν είπε δα και κάτι τόσο τραγικό με την παρατήρησή του για το ύφος της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη (που επεσήμανε άλλωστε με ανάρτησή του, συνοδεύοντάς την και με σχετικό βίντεο, και ο κ. Βελόπουλος), που να δικαιολογεί τη διαγραφή του και τα διοικητικά μέτρα του Τασούλα εναντίον του. Η όλη μάλιστα τοποθέτηση του Πολάκη στην επιτροπή ήταν από τις πιο εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες. Αξίζει να την παρακολουθήσετε.

Εντάξει έχουμε αποβλακωθεί από τις τηλεοράσεις μας όχι αρκετά όμως για να χαρακτηρίσουμε το όλο περιστατικό ως άσκηση ψυχολογικής βίας! ‘Οσο για την Κυρία Λινού και το ανεξήγητο και εντελώς δυσανάλογο ξέσπασμά της, συγνώμη αλλά δεν φταίμε εμείς και πολύς άλλος κόσμος που εκδηλώνει την υποψία ότι ήταν «στημένο».

Σημειωτέον ότι η τοποθέτηση Πολάκη στην Επιτροπή, που τόσο ενόχλησε για την κριτική στο ύφος της συνεργάτιδος, περιείχε και σοβαρότατες καταγγελίες για σκάνδαλο διαφθοράς και μάλιστα με ονοματεπώνυμα και πλήρη στοιχεία. Επ’ αυτού καμία αντίδραση από τη Λινού, τον Κασσελάκη, τον Γεωργιάδη, τον Τασούλα και τους ίδιους ακόμα τους κατονομασθέντες ως ενεχόμενους.

Προφανώς θεωρείται λογικό να αρπάζουμε τα λεφτά του ελληνικού λαού στο απέραντο «Εργολαβιστάν, Λαμογιστάν, Ρουσφετιστάν» που κατάντησε η Ελλάδα. Αλλά, όλα κι όλα, πρέπει να το κάνουμε με ευπρέπεια και ευγένεια. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι που διϋλίζετε τον κόνωπα και καταπίνετε την κάμηλον, είπε κάποτε ο Κύριος.

Να πούμε και κάτι γενικότερης σημασίας. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η Κυρία Λινού, θα έπρεπε να βάλουν τα κλάματα γιατί συνέβαλαν στο να καταστραφεί η χώρα τους. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η Κυρία Λινού θα έπρεπε να βάλουν τα κλάματα για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν την υγεία αλλά και τη ζωή τους ακόμα εξαιτίας της κατάστασης του Εθνικού Συστήματος Υγείας ή των πενιχρών τους συντάξεων. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η κυρία Λινού, θα έπρεπε να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα φοβερά διέπραξαν εναντίον του και μόνο με την υπερψήφιση των Μνημονίων και των Δανειακών (από τα οποία, να μας συμπαθάει και ο κ. Πολάκης, δεν φύγαμε ποτέ και καλό είναι να παραδεχτούμε ως λαός και ως χώρα την πραγματικότητα μπας και καταφέρουμε να την αντιμετωπίσουμε);

Τι να πούμε και για τον κ. Τασούλα τώρα, που δεν βρήκε να αγανακτήσει με τίποτα άλλο από όσα φοβερά και διαλυτικά γίνονται σε αυτή τη χώρα και εις βάρος του λαού της, δεν αγανάκτησε φερ’ ειπείν και δεν έδρασε πάραυτα για τα όσα φοβερά αποκαλύπτονται για τη δολοφονία Καραϊβάζ, δεν έκανε τίποτα για το εθνικό σκάνδαλο των Τεμπών και μύρια όσα άλλα συμβαίνουν στη χώρα, αλλά τάχα μου βγήκε από τα ρούχα του, άστραψε και βρόντηξε για την κριτική από τον Πολάκη του ύφους της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη και επέβαλε μάλιστα και πρόστιμο στον βουλευτή (που ο κομμουνιστής προεδρεύων της συνεδρίασης δεν του επέτρεψε καν να πάρει τον λόγο για ένα θέμα που τον αφορούσε προσωπικά).

‘Ελεος κ. Πρόεδρε της Βουλής!

Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής, που τόσο κόπτεται τάχα μου για τους θεσμούς, τόσο πολύ τους σέβεται που έφτασε στο σημείο να πει στον Αμερικανό γερουσιαστή Μενέντεζ (που τελικώς απεδείχθη και απατεών, σπουδαίο «σύμμαχο» πήγαν και βρήκαν!) «σας παραδίδω την Ελλάδα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Καστελλόριζο και ξέρω ότι την παραδίδω σε καλά χέρια». Τόπε και τόκανε, γέμισε η επικράτεια από αμερικανικές βάσεις και η χώρα έγινε πέμπτης κατηγορίας προτεκτοράτο, χωρίς ουδόλως να ενοχληθεί ούτε ο Πρόεδρος της Βουλής, ούτε κανένας άλλος από το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Τόσο λογαριάζουν την πατρίδα τους – ή την Αμερική για πατρίδα. Και τώρα ξεσηκώνουν ολόκληρη θύελλα τάχα μου για μία φράση του Πολάκη.

Πάντως, το περιστατικό αυτό έχει και μια ευρύτερη σημασία. Γιατί κατ’ ουσίαν η υπόθεση αυτή είναι και μια προειδοποίηση σε οποιονδήποτε βουλευτή να μην κάνει κριτική στο μέλλον, γιατί ο οποιοσδήποτε Τασούλας θα τον τιμωρήσει επειδή π.χ. χρησιμοποίησε μια λίγο επιθετική έκφραση. Θέλουν δηλαδή να «στομώσουν» πλήρως το πολιτικό – κοινοβουλευτικό σύστημα, ώστε να συνεχίζεται αδιατάρακτη και χωρίς αντιπολίτευση η πορεία διάλυσης και λεηλασίας της χώρας.

Στην πραγματικότητα, αυτό που ενοχλεί στον Πολάκη δεν είναι το ύφος του. Είναι το ότι σπάει από καιρού εις καιρόν την «ομερτά», τη συνενοχή δηλαδή του πολιτικού συστήματος και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι, ότι και αν του προσάψει κανείς, και διαφωνώντας ασφαλώς με το ύφος του, ήταν ο μόνος μαζί με τον Βαξεβάνη που έκανε κάποια αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη και τη ΝΔ στο διάστημα 2019-23. Οι άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί κι ο Αρχηγός, περίμεναν να τους καλέσουν οι ολιγάρχες και οι ξένοι να σχηματίσουν κυβέρνηση κι όταν δεν τους κάλεσαν πήγαν και παρέδωσαν το κόμμα στους Αμερικάνους! Δεν ήθελαν, όπως και δεν θέλουν να «χαλάνε το κλίμα», δηλαδή τις σχέσεις τους με την ολιγαρχία και τους ξένους, γι’ αυτό και δεν τους αρέσουν οι τρόποι του Πολάκη.

Απέφυγε επίσης ο Πολάκης να ψηφίσει και τον νόμο για την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων, σεβόμενος την αρχή και την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή ότι δεν δικαιούται και δεν νομιμοποιείται μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ψηφίζει και να επιβάλλει τις απόψεις της (έστω και αν κάποιος τις θεωρεί εντελώς ορθές) σε μια αντίθετη προς αυτές πολύ μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί τότε καταπατείται η πιο βασική δημοκρατική αρχή.

Γι’ αυτά διαγράφεται σήμερα ο Πολάκης. ‘Όχι για κάτι που είπε ή δεν είπε. ‘Όχι για τα κακά που είπε ή έκανε, αλλά για τα καλά που είπε ή έκανε.

‘Όταν τον Μάιο του 2023 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Κασσελάκη για Βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψα σε ένα σχόλιο «α ρε κατακαημένη Αριστερά τι σούμελε να πάθεις». Διότι δεν είναι λογικό να φέρεις από την Αμερική και να βάλεις έναν βετεράνο της Goldman Sachs, της τράπεζας που κατέστρεψε τη χώρα σου (και δεξιό θαυμαστή του Μητσοτάκη, όπως απεδείχθη στη συνέχεια), υποψήφιο βουλευτή του κόμματος της «ριζοσπαστικής αριστεράς». Φυσικά πολύ πιο παράλογο είναι να τον αποδέχεσαι ως υποψήφιο Πρόεδρο και να τον εκλέγεις με τη γελοία, εισαχθείσα εξ Αμερικής, διαδικασία όπου κάθε Χριστιανός μπορεί να ψηφίσει για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν ανήκει στην ‘Ακρα Δεξιά!!!

‘Εγραψα στη συνέχεια μια σειρά από άρθρα εξηγώντας ότι όλη η επιχείρηση Κασσελάκη συνιστά συνωμοσία απαγωγή της ελληνικής αριστεράς από τους Αμερικανούς και τις μεγάλες τράπεζες. ‘Όταν κάποιος ανέβασε στο φέισμπουκ ένα από τα άρθρα μου, στο οποίο έγραφα τα περί αμερικανικών συνωμοσιών, αλλά και προέβλεπα ότι, αφού ο Κασσελάκης χρησιμοποίησε τον Πολάκη τελικά τα τον πέταγε, ο ίδιος ο Πολάκης με χαρακτήρισε ως νεφελίμ! Τώρα λούζεται την επαλήθευση των προβλέψεων του Νεφελίμ.

Δεν ήξερα ότι έτσι θα συμβεί γιατί μου τόχε πει ο Κασσελάκης ή κάποιο μέντιουμ. Τόξερα γιατί ήταν η ίδια η λογική των πραγμάτων που θα οδηγούσε αναπόφευκτα εκεί. Γιατί το «σχέδιο Κασσελάκη» δεν είναι και δεν μπορεί να είναι παρά η ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής αριστεράς – ως αριστεράς – και ο εξευτελισμός της, είτε το γνωρίζει, είτε το αγνοεί ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην υπάρχει καμιά αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη κι αν υπάρχει να είναι Μητσοτάκης Νο2. Για να μην ξανασηκωθεί ποτέ στο μέλλον ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τα δίκηα του. Για να μην μπορέσει ποτέ ξανά να πιστέψει πάλι στον εαυτό του. Για να σταματήσει επιτέλους αυτή η ελληνική «ανορθογραφία» για όλη τη Δύση, μιας ριζοσπαστικής αριστεράς (αλλά και τμημάτων της δεξιάς) που κάποτε στεκόταν δίπλα στους Παλαιστίνιους και ήταν αντίθετη στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, τις δυνάμεις δηλαδή που έβαλαν την Τουρκία στην Κύπρο. Για να ξευτιλιστεί η ίδια η έννοια της αριστεράς και των αξιών της ελευθερίας και της ισότητας που φέρει (όσο παραμένει ασφαλώς αριστερά).

Δεν τους έφτασε η εξευτελιστική συνθηκολόγηση του Τσίπρα το 2015. Δεν τους έφτασαν όλες οι τεράστιες παραχωρήσεις που έκανε στη συνέχεια ως Πρωθυπουργός στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Θέλουν να διαλύσουν και να ολοκληρώσουν, να πάνε μέχρι το τέρμα της τη διαδικασία εξευτελισμού και εκπόρνευσης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο γιατί τους απασχολεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί θέλουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά και να ξευτελίσουν εντελώς το κόμμα που κάποτε είπε ‘Όχι στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό, ‘Όχι στα Μνημόνια, ‘Όχι στην καταστροφή της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Θέλουν να το έχουν και να το περιφέρουν, με τον Στέφανο και τον φίλο του επικεφαλής, όπως οι αρκουδιάρηδες τις αρκούδες στα πανηγύρια. Το «τέλος της μεταπολίτευσης» σημαίνει όμως, στις σημερινές συνθήκες, το τέλος της Ελλάδας.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



12 Ιουλίου 2024

Την χώρα στη φυλακή των μνημονίων την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε «απόδραση», απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει ένα ακόμη μνημόνιο στην πλάτη των πολιτών…

Και για τα τρία καταδικαστικά για την Ελλάδα μνημόνια, οι ευθύνες των Ευρωπαίων και Αμερικανών «συμμάχων» μας είναι κολοσσιαίες! Είναι οι ίδιοι που σήμερα μοιράζουν δισεκατομμύρια για να σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την Ελλάδα. Έχοντας πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό τη χώρας -οι «βάστα Γερούν»- την οδήγησαν στην καταστροφή με μεγάλη ευχαρίστηση…

Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον , γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο; Τι και ποιοι έφταιξαν; Πως το 62% του ΟΧΙ αγνοήθηκε;

Ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα από μέσα , εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και είχε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν! Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, γινόταν κόμμα εξουσίας. Αυτό απαιτούσε προετοιμασία σοβαρή για να αντιμετωπιστεί η θύελλα των μνημονίων. Κι όπως φαίνεται αυτή η προετοιμασία δεν έγινε ποτέ…

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έζησε όλα τα γεγονότα και όχι ως απλός παρατηρητής που τα καταγράφει. Γι΄ αυτό και τα όσα λέει στη συνέντευξη του στο militiare channel, είναι αποκαλυπτικά, άκρως ενδιαφέροντα και αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για μια πολιτική περίοδο που θα απασχολεί για πολλά ακόμη χρόνια.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Της Μαρίας Δεναξά

Κείμενο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Τρίτης. Απαντά στο ερώτημα γιατί ο Μακρόν, προκήρυξε αιφνιδιαστικά πρόωρες εκλογές και πως εκλαμβάνει το αποτέλεσμα, το οποίο του επιτρέπει να συνεχίσει την καταστροφική του για τη Γαλλία, αποστολή. Σημειωτέον πως και η Λεπέν, για να εγκριθεί απο το διεφθαρμένο σύστημα, έχει κάνει τις απαραίτητες παραχωρήσεις, ιδίως την αποκήρυξη της εξόδου από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ. 

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση άλλο ένα γαλλικό εκλογικό θρίλερ, μεταξύ των λεγόμενων «δημοκρατικών» δυνάμεων και της ακροδεξιάς, στο οποίο ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος θέλησε να ανατρέψει τα δεδομένα του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κέρδισε το στοίχημα του.  

Παρά την αρχική σύγχυση και ακατανοησία που προκάλεσε η διάλυση της εθνοσυνέλευσης, το ξεκάθαρο ζητούμενο του, με την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών, ήταν μια νέα προσκείμενη και αφοσιωμένη πλειοψηφία προερχόμενη από τα κόμματα του «δημοκρατικού» τόξου κυρίως της αριστεράς αυτή τη φορά, τη στιγμή που οι δεξιές δυνάμεις οι οποίες στήριζαν μέχρι πρότινος την κυβέρνηση μειοψηφίας του προεδρικού συνασπισμού, έδειχναν να τον εγκαταλείπουν.  

Το αποτέλεσμα, παρά την αδιαμφισβήτητη πλέον άνοδο κι ενίσχυση της Εθνικής Συσπείρωσης, του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, είναι δημιούργημα μικροπολιτικών συμφωνιών και μιας συνεχιζόμενης ακραίας χειραγώγησης των Γάλλων με ένα εκλογικό σύστημα όπως είναι το πλειοψηφικό, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς πολιτικούς αναλυτές, ως αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.  

Αν για τη Μαρίν Λεπέν το εκλογικό αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως «καρπός ραδιουργίας» και θρίαμβος ενός «ενιαίου κόμματος» εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία «ενάντια στη θέληση του λαού», για τον Εμμανουέλ Μακρόν που ενεργεί σαν άπατρις και τα αφεντικά του εκλαμβάνεται και χρησιμοποιείται ως άφεση αμαρτιών.  

Κατά συνέπεια, όποιες κι αν είναι οι διεργασίες που θα γίνουν, όποια κι αν είναι η επόμενη «δημοκρατική» κυβέρνηση που θα αποκτήσει η Γαλλία μέσα από μηντιακές οδύνες και υπερβολές, όπως και να διαμορφωθεί η συγκατοίκηση, από τη στιγμή που όλοι τους είναι με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» και κυρίως με τα λόμπι και το διευθυντήριο των Βρυξελλών, θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν την ημέρα της προκήρυξης των βουλευτικών εκλογών.  

Θα συνεχίσουν να υπηρετούν και να εξυπηρετούν το υπαγορευμένο κυρίαρχο αφήγημα, να εκτελούν πιστά τις επιθυμίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μιας και η Γαλλία, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μικροαποικία τους, ενώ υπο τη δαμόκλειο σπάθη του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω του προαναγγελλόμενου μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, θα διαγραφεί η χώρα από το χάρτη κι οτιδήποτε ακόμη έχει απομείνει όρθιο από το περίφημο γαλλικό κοινωνικό κράτος κι ότι θυμίζει το γαλλικό έθνος γενικότερα.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Για πρώτη φορά μετά την ήττα του ναζισμού, μια πολιτική δύναμη με καθαρά φασιστική καταγωγή διεκδικεί την εξουσία (με την υποστήριξη του Ισραήλ).

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πρώτη φορά μετά την ήττα του γερμανικού ναζισμού, το 1945, μια πολιτική δύναμη με καθαρά φασιστική καταγωγή και «ιδιοπροσωπία» διεκδικεί τώρα την εξουσία σε μία από τις κεντρικότερες ευρωπαϊκές χώρες, μέσω της ακροδεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» της Μαρίν Λεπέν και του νεαρού Ζορντάν Μπαρντελά (του «Τσίπρα» της ακροδεξιάς, που επελέγη κάπως αλεξιπτωτιστικά, ως ο ευνοούμενος της Λεπέν).

Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία, η πιθανότητα εκλογής της Λεπέν χρησιμοποιήθηκε μεν ως φόβητρο, στην πραγματικότητα όμως ήταν ανύπαρκτη. Τώρα είναι πολύ πραγματική. Και έχει γίνει πραγματική γιατί ένα σημαντικό μέρος της γαλλικής και παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, αντιμέτωπη με τη βαθειά κρίση του συστήματος, αλλά και την ανάγκη να κλιμακώσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αποδέχεται ανοιχτά το ενδεχόμενο προσφυγής σε «φασίζουσες», δηλαδή ακραία αυταρχικές λύσεις, όπως και πριν από έναν αιώνα, αν και με αρκετά διαφορετική μορφή σήμερα. Έχει γίνει επίσης πραγματική γιατί είναι απίθανο το μίσος που έχει συσσωρεύσει ο γαλλικός λαός για τον Μακρόν και είναι έτοιμος να ψηφίσει οποιονδήποτε εναντίον του. Ενώ και η αριστερά μόνο μερικώς έχει προσφέρει μια πειστική εναλλακτική.

«Τον Αράπη κι αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς», λέει η παροιμία. Παρά τις επίμονες, συστηματικές και εν πολλοίς επιτυχείς προσπάθειες πολλών χρόνων, ή μάλλον δεκαετιών, με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, να «ξεπλυθεί», να εξωραϊστεί και να εμφανισθεί ως κάτι που δεν είναι, παρά και την απομάκρυνση μερικών από τα πιο «ακραία» (ή πιο ειλικρινή) από τα στελέχη της, το πολιτικό ρεύμα που διεκδικεί τώρα την εξουσία στη Γαλλία δεν είναι παρά οι κληρονόμοι του καθεστώτος του Βισύ, των συνεργατών των Ναζί δηλαδή υπό τον στρατάρχη Πεταίν, της οργάνωσης OAS που δοκίμασε να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον στρατηγό Ντε Γκωλ, των σφαγέων και βασανιστών της Αλγερίας, των εξαιρετικά βίαιων ομάδων Δύση και Νέα Τάξη, των εργοδοτικών συμμοριών. O ένας από τους δύο συνιδρυτές το 1972 και επί εννέα χρόνια ταμίας του «Εθνικού Μετώπου», που εν συνεχεία μετονομάστηκε σε «Εθνική Συσπείρωση», υπηρέτησε ως αξιωματικός στα Waffen SS, που εξόντωσαν μαζικά τους πληθυσμούς της Ουκρανίας, όπως άλλωστε και τους κατοίκους του δικού μας μαρτυρικού Δίστομου.

Το γεγονός ότι η πολιτική της γαλλικής μπουρζουαζίας αλλά και των Σοσιαλιστών κατάφεραν να κάνουν ελκυστική μια τέτοια δύναμη σε ένα σημαντικό κομμάτι του γαλλικού πληθυσμού, που δεν είναι ασφαλώς φασίστες, ή πάντως δεν ξεκίνησαν έτσι, είναι η καλύτερη απόδειξη της ιστορικής χρεοκοπίας τους.
Πρέπει να ανησυχούμε για την άκρα δεξιά;

Μερικοί θα αντιτείνουν σε αυτό το σημείο ότι δεν έχει αποφασιστική σημασία το κριτήριο του παρελθόντος. Αλλά στην πραγματικότητα όλοι χρησιμοποιούμε σε όλα τα θέματα, σε όλες τις σχέσεις και πολύ μαζικά το κριτήριο του παρελθόντος. Για ποιο λόγο να κάνουμε μια εξαίρεση μόνο για την γαλλική άκρα δεξιά;

Μερικοί άλλοι υποστηρίζουν ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ «ξεθυμασμένες» για να παράγουν αληθινό φασισμό ή και αριστερή κοινωνική επανάσταση, όπως το έκαναν πριν εκατό χρόνια κι ότι το πολύ πολύ μπορεί να συμβεί μια «επανάληψη της τραγωδίας ως φάρσα». Μπορεί να είναι σωστό αυτό, αν όμως η κρίση του δυτικού καπιταλισμού συνεχίζει να βαθαίνει -κι αυτή είναι η μακράν πιθανότερη εκδοχή- και, πολύ περισσότερο, αν κλιμακωθούν οι πόλεμοι της Δύσης κατά των υπόλοιπων (Μέση Ανατολή, Ουκρανία, Κίνα αύριο), τότε θα αυξηθεί ανάλογα και η ζήτηση για έντονα αυταρχικές λύσεις στην ίδια τη Δύση.

Κάποιοι άλλοι θα πουν «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Πριν από εκατό χρόνια την πολιτική αυτή ακολούθησε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας ακολουθώντας τις εντολές της Κομμουνιστικής Διεθνούς («Τρίτη περίοδος»). Συμμάχησε μάλιστα με τους Ναζί για να ρίξει τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στη Βαυαρία με το «κόκκινο δημοψήφισμα». Το σύνθημά τους ήταν «μετά τον Χίτλερ ο (ΓΓ του ΚΚΓ) Τέλμαν». Ο Τέλμαν πέθανε σε ένα στρατόπεδο και τους Ναζί τους σταμάτησαν οι Σοβιετικοί στα πρόθυρα της Μόσχας καταβάλλοντας ένα τρομακτικό τίμημα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι θα γίνουν τα ίδια σήμερα, εντούτοις είναι μια θεμελιώδης εμπειρία που οποιοσδήποτε αναλυτής θα ήταν εντελώς ανόητος αν δεν τη λάμβανε υπόψη του και δεν τη διατηρούσε ως αναλυτικό εργαλείο.

Αν συμβεί εξάλλου, αν πάμε προς τα κει, δεν θα γίνει αύριο και δεν θα πάρει τη μορφή του μεσοπολέμου. Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο για να επιτρέψει επιμέρους φασισμούς. Αν εκλεγεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ μπορεί κανείς να φανταστεί μια συλλογική Δύση, οργανωμένη σε αυταρχικά πρότυπα, έτοιμη να διεξάγει παγκοσμίως τους πολέμους που απαιτεί η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας της, με «δορυφόρους» καθεστώτα τύπου Λεπέν ή Μελόνι στην Ευρώπη. Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των σύγχρονων μορφών φασισμού περιέχει επίσης η μελέτη «Το αυταρχικό χρήμα» και έστω και αν είναι περισσότερο επίκαιρη για τον αγγλοσαξωνικό κόσμο παρά για μια χώρα όπως η Γαλλία. Οι συγγραφείς δεν εξετάζουν τις κινήσεις της άκρας δεξιάς ως αποτέλεσμα λαϊκών «εξεγέρσεων», αλλά της νέας, «μετα-νεοφιλελεύθερης» στρατηγικής τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου που θέλουν να απαλλαγούν και από τους τελευταίους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κράτη, η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος κλπ. στη δράση του καπιταλισμού.
Ουκρανία

Η «Εθνική Συσπείρωση» (όπως και ο Τραμπ) θα μπορούσαν ασφαλώς να παίξουν έναν πολύ θετικό ρόλο αν όντως συνέβαλαν στον τερματισμό της πολεμικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το πράξουν, κάθε άλλο. Η Λεπέν όχι μόνο δεν έχει υποστηρίξει μια τέτοια θέση, αλλά και μετέβαλε άρδην τις τοποθετήσεις της για τη Ρωσία και την Ουκρανία πριν τις εκλογές, προκειμένου να γίνει αποδεκτή από το μεγάλο κεφάλαιο και κατεστημένο Γαλλίας, Ευρώπης και συλλογικής Δύσης. Το συγκρότημα Μπολορέ, που ελέγχει μεγάλο μέρος της ενημέρωσης και υποστηρίζει με φανατισμό τη Λεπέν υποστηρίζει επίσης με φανατισμό το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Να σημειώσουμε ότι και η ιστορική εμπειρία δεν είναι επίσης ικανοποιητική στο σημείο αυτό. Ο Τραμπ θεωρήθηκε «φίλος της Ρωσίας», αλλά το μόνο αποτέλεσμα της θητείας του ήταν να εξοπλιστεί σαν αστακός η Ουκρανία. Πριν από έναν αιώνα, ο Χίτλερ παρέσυρε επίσης τη Μόσχα σε μια προσέγγιση που απεδείχθη εντελώς καταστροφική για τα σοβιετικά συμφέροντα και παραλίγο να οδηγήσει σε ήττα την ΕΣΣΔ.

Άκρα δεξιά, Γκωλισμός και Ισραήλ

Όλες οι πολιτικές παρατάξεις της Γαλλίας μετά τον πόλεμο θεωρούσαν πάντα εντελώς απαράδεκτη οποιαδήποτε συνεργασία με αυτό το ρεύμα και το αντιμετώπιζαν πάντα ως το «μίασμα» της γαλλικής πολιτικής ζωής. Οι ίδιοι βέβαια οι λεπενικοί θέλουν να εμφανίζονται ως κληρονόμοι του ντε Γκωλ, στην πραγματικότητα όμως εκπροσωπούν όλα όσα μισούσε και όσα εναντίον των οποίων πάλεψε ο Στρατηγός, κάτι που επιβεβαίωσε συμβολικά ο «τελευταίος των Γκωλικών», ο Πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ Ντομινίκ ντε Βιλπέν -που εκπροσώπησε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα αντιτασσόμενος στον ΟΗΕ στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ- τασσόμενος υπέρ της ψήφου στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο.

Ειδικά σε σχέση με το Ισραήλ μάλιστα, ο Ντε Γκωλ κράτησε τις αποστάσεις του από αυτό το κράτος και προειδοποίησε την ηγεσία του ότι, αν επιμείνουν στην κατοχή των εδαφών που κέρδισαν με τον πόλεμο, αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει αναπόφευκτα στην αντίσταση, στην καταστολή και στην τρομοκρατία. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν είναι φανατική οπαδός του Ισραήλ και των γενοκτονικών πολιτικών του.

Ο «πατριωτισμός» των «λεπενικών» είναι μάλλον αντιφατικός. Τους ενοχλούν για παράδειγμα τα θρησκευτικά φρονήματα Γάλλων εργατών αραβομουσουλμανικής καταγωγής, οι μαντήλες και η παράνομη είσοδος μεταναστών, ενώ θέλουν να μην επιτρέπουν σε ανθρώπους χωρίς κανονικά χαρτιά να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία της Γαλλίας, δηλαδή να πεθαίνουν στον δρόμο. Δεν τους ενοχλεί όμως καθόλου, το αντίθετο, η τεράστια επιρροή του Ισραήλ και των λόμπι του στη γαλλική εξωτερική πολιτική. Αυτό το λόμπι (CRIF) ήταν που απαγόρευσε στον Σαρκοζί να διορίσει τον Υμπέρ Βεντρίν υπουργό Εξωτερικών, όπως είχε ήδη αποφασίσει όταν εξελέγη Πρόεδρος. Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των επιρροών υπήρξε και η καταστροφή της Λιβύης του Καντάφι από τον Νικολά Σαρκοζί, με εισήγηση του Μπερνάρ Ανρί Λεβί για λογαριασμό του Αμερικανοεβραίων νεοσυντηρητικών, που χρησιμοποίησαν τη Γαλλία και τη Βρετανία για να παρακάμψουν τις επιφυλάξεις Ομπάμα, καταστροφή που προκάλεσε ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα.
«Αυτοκρατορία του Χρήματος», το «συνοικέσιο» με τη Λεπέν και η συμμαχία Ισραήλ και φασιστών

Η παραδοσιακή πολιτική αποκλεισμού οποιασδήποτε συνεργασίας με την άκρα δεξιά αρχίζει να αλλάζει όταν ο ακροδεξιός μεγα-ολιγάρχης της επικοινωνίας Μπολορέ, o αποκαλούμενος και «Γάλλος Μέρντοχ», ήλεγξε σημαντικά μέσα της χώρας προκαλώντας μεγάλες διαμαρτυρίες του γαλλικού δημοσιογραφικού κόσμου. Ο Μπολορέ υπήρξε ο αρχιτέκτονας της προσχώρησης του προέδρου του κόμματος του ίδιου του Μακρόν στη συνεργασία με τη Λεπέν που τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον Μακρόν και σε διάσπαση του κόμματος.

Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με τη σφαγή στην Παλαιστίνη. Ήδη από πολύ καιρό ο αρχηγός της ισραηλινής άκρας δεξιάς Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει αναπτύξει μια πλήρη συμμαχία με όλα σχεδόν τα κινήματα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, που έχουν αντικαταστήσει τον παραδοσιακό αντισημητισμό τους με την ισλαμοφοβία. Ταυτόχρονα, θυμίζουμε, εξόπλισε τους Ουκρανούς νέο-ναζί του Αζώφ και προηγουμένως ήταν εν πολλοίς και ο άνθρωπος πίσω από την αμερικανική ακροδεξιά του Τραμπ και την πολιτική του, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά επίσης και την Κορέα (ειδικά πίσω από τις πυρηνικές απειλές κατά της Πιονγκγιάνγκ).

Η βάση της συμμαχίας της άκρας δεξιάς Ισραήλ, Ευρώπης και Αμερικής, μία από τις γεωπολιτικές βάσεις του σύγχρονου δυτικού φασισμού είναι ότι πρέπει να πάμε στον πόλεμο του Λευκού Ανθρώπου κατά των Μουσουλμάνων, είναι δηλαδή μια ιδιαίτερη μορφή της άποψης Χάντινγκτον για «πόλεμο των πολιτισμών». Υπάρχουν και άλλες εκδοχές, καθώς αρκετοί προτιμάνε τους Ρώσους και άλλοι τους Κινέζους ως εχθρούς, ενώ στην πράξη έχουμε οδηγηθεί σε μια αρχή γενικού πολέμου με Ρώσους και Μουσουλμάνους και ετοιμάζουμε και τον πόλεμο με την Κίνα.

Εννοείται ότι μόνο παράφρονες μπορούν να πιστεύουν ότι η οργάνωση μιας τέτοιας σύγκρουσης μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού απ’ ό,τι σε μια παγκόσμια καταστροφή. Και είναι παράφρονες, όπως το αποδεικνύει η εξέλιξη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή (όπως και στην Ουκρανία, στο οικολογικό και σχεδόν σε όλα τα ζητήματα ενός κόσμου που μοιάζει να βρίσκεται σε ένα big bang σε slow motion). Η μόνη ειρηνική και δημοκρατική λύση που επιτρέπει την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η πορεία προς ένα πολυπολικό κόσμο διεθνούς συνεργασίας που να αρχίσει σταδιακά να αντιμετωπίζει τα τεράστια, εκρηκτικά προβλήματά της ανθρωπότητας, προβλήματα που θέτουν για πρώτη φορά σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή του.

Ο Νετανιάχου χρησιμοποίησε τη γενοκτονία στη Γάζα και τις κριτικές που άρχισε να δέχεται το Ισραήλ διεθνώς για να πείσει και τις υπόλοιπες συνιστώσες των πανίσχυρων λόμπι που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική όλης της Δύσης να αφήσουν οποιεσδήποτε επιφυλάξεις και να περιλάβουν επιτέλους και τους Γάλλους ακροδεξιούς, παρά το αντισημητικό παρελθόν (;) τους, στον αγώνα κατά του «Αντισημητισμού»! Την ώρα που ο ισραηλινός στρατός έσφαζε, γκρέμιζε και βασάνιζε στη Γάζα, οι αρχηγοί όλων των πολιτικών κομμάτων της Γαλλίας, μαζί και η Λεπέν, με την τιμητική εξαίρεση του ηγέτη της ριζοσπαστικής αριστεράς (Ανυπότακτη Γαλλία) Ζαν-Λυκ Μελανσόν, κατέβηκαν στους δρόμους για να ζητήσουν όχι να σταματήσουν οι σφαγές, αλλά ο… «αντισημητισμός», δηλαδή η κριτική των εγκλημάτων του Ισραήλ.

Ήταν η πρώτη αναγνώριση της άκρας δεξιάς ως νόμιμης εταίρου στη μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας. Όπως σημειώνει ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique και ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους αραβολόγους, ο Αλάν Γκρες, η υποστήριξη της άκρας δεξιάς προς το Ισραήλ της επέτρεψε να «ξεπλυθεί» στη Γαλλία.



πηγή 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου