Βρισκόμαστε σε ένα κρύο πρωινό του 2007.
Στην Ουάσιγκτον, σε ένα σταθμό του μετρό, ένας άνδρας με βιολί παίζει έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των λεπτών, περίπου 2000 άνθρωποι πέρασαν από τον σταθμό, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν στο δρόμο για τη δουλειά.
Μετά από περίπου τέσσερα λεπτά, ένας μεσήλικας παρατήρησε ότι έπαιζε ένας μουσικός. Επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα, και στη συνέχεια έσπευσε να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
Περίπου τέσσερα λεπτά αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο.Μια γυναίκα πέταξε χρήματα στο καπέλο και, χωρίς να σταματήσει, συνέχισε να περπατάει.
Σε έξι λεπτά, ένας νεαρός άνδρας έσκυψε στον τοίχο για να τον ακούσει,στη συνέχεια κοίταξε το ρολόι του και άρχισε να περπατά ξανά.
Σε δέκα λεπτά, ένα τρίχρονο αγόρι σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το τράβηξε βιαστικά.
Το παιδί σταμάτησε να κοιτάξει ξανά τον βιολιστή, αλλά η μητέρα το πίεσε σκληρά και το παιδί συνέχισε να περπατάει, γυρίζοντας το κεφάλι του όλη την ώρα.
Αυτή η ενέργεια επαναλήφθηκε από πολλά άλλα παιδιά, αλλά κάθε γονέας ανάγκαζε τα παιδιά του να προχωρήσουν γρήγορα.
Στα σαράντα πέντε λεπτά που ο μουσικός έπαιζε συνεχώς, μόνο έξι άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο.Περίπου είκοσι έδωσαν χρήματα, αλλά συνέχισαν να περπατούν με τον κανονικό τους ρυθμό.Ο βιολιστής του μετρό συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
Τελείωσε το παίξιμο και ακολούθησε σιωπή.Κανείς δεν τον πρόσεξε και κανείς δεν χειροκρότησε.Δεν αναγνωρίστηκε καθόλου. Κανείς δεν τον ήξερε, αν και ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο.
Έπαιξε ένα από τα πιο περίπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες πριν, ο Τζόσουα Μπελ έπαιζε σε ένα θέατρο στη Βοστόνη, όπου τα εισιτήρια κόστιζαν κατά μέσο όρο 100 δολάρια το καθένα για να τον ακούσει κάποιος να παίζει την ίδια μουσική.
Ο Τζόσουα Μπελ, έπαιζε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό σε ένα πείραμα που διοργανώθηκε από την Washington Post στα πλαίσια μιας κοινωνικής έρευνας για την αντίληψη, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.
Αυτό το πείραμα έθεσε διάφορα ερωτήματα:
Σε ένα κοινό περιβάλλον, σε ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά;
Αν ναι, σταματάμε να το εκτιμήσουμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα απροσδόκητο πλαίσιο;
