της Τζένης Τσοπάνογλου
Πόσο τεράστια είναι η υποβολή που ασκεί ο Λόγος.
Υπάρχουν λέξεις και φράσεις που η επίδρασή τους σε κατακλύζει και σου μεταδίδει τέτοιες δονήσεις και τόσο έντονους κραδασμούς που στερεώνονται στις σκέψεις σου και στην ψυχή σου, αιχμαλωτίζουν τα αισθήματά σου, εξαγνίζουν τις συγκινήσεις σου και νικούν τον φόβο σου,υψώνοντας σε πάνω απο κάθε τραγική πραγματικότητα.
Σε τροφοδοτούν με ικανότητες συνένωσης και συμμερισμού, ικανότητες εξέγερσης για ένα κόσμο πιο δίκαιο και πιο κατανοήσιμο.
Σε πλουτίζουν με την συνείδηση της ευθύνης, της ατομικής αλλά και της συλλογικής που επιτρέπει το βύθισμα στο σύνολο εκείνο που βρίσκει έκφραση και διέξοδο στον πόνο, στην οδύνη και στην αδικία.
Τέτοιες λέξεις, τέτοιες φράσεις ξεπήδησαν απο την τραγωδία των Τεμπών.
Οι φράσεις: «Πάρε όταν φθάσεις» και «Δεν έχω οξυγόνο» προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ρήγμα στην κοινωνική ζωή.
Ενα ρήγμα που ξεπερνά τα σύνορα του τόπου και του χρόνου της ζωής μας.
Ενα ρήγμα ικανό να γκρεμίσει ολόκληρο το ιδεολογικό και αξιακό οικοδόμημα,που μέχρι πριν απ αυτό (το ρήγμα) , μας στέγαζε με ασφάλεια.
Ενα ρήγμα, που με το βάθος των αποκαλύψεων του,προσωπικά με προκαλεί, με ευαισθητοποιεί και με εμπνέει να διατυπώσω το λόγο εκείνο που μιλά στην ψυχή μου, ανοίγει την καρδιά μου και διεγείρει την ανάγκη μου για μύηση σ' ένα κόσμο που οι ιδέες και τα νοήματα έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο που γεννιούνται από συγκινήσεις και γεννούν συγκινήσεις, είναι ελεύθερες απο επαχθείς εξαρτήσεις υπηρετούν την αλήθεια,υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκαιο σαν να είναι πολυτιμότερο και απ' αυτήν ακόμα την ίδια την ζωή.
Ενα ρήγμα, που με το βάθος των αποκαλύψεων του,προσωπικά με προκαλεί, με ευαισθητοποιεί και με εμπνέει να διατυπώσω το λόγο εκείνο που μιλά στην ψυχή μου, ανοίγει την καρδιά μου και διεγείρει την ανάγκη μου για μύηση σ' ένα κόσμο που οι ιδέες και τα νοήματα έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο που γεννιούνται από συγκινήσεις και γεννούν συγκινήσεις, είναι ελεύθερες απο επαχθείς εξαρτήσεις υπηρετούν την αλήθεια,υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκαιο σαν να είναι πολυτιμότερο και απ' αυτήν ακόμα την ίδια την ζωή.
Δεν έχω οξυγόνο
μια ανάσα έχω μόνο
που οι φλόγες ακουμπάνε
και στον ουρανό την πάνε
Ο αέρας μου δεν φθάνει
την ψυχή για να ζεστάνει
Σκέψεις μείνανε βουβές
και τα λόγια μου κραυγές
Μαύρα ρίγη με οδηγούνε
και τις στάχτες ευλογούνε
σε στρωμένο χώμα ακουμπάω
το κορμί μου αναζητάω
Πως να πάρω όταν φθάσω
και τι μήνυμα να σου προφθάσω
μεσ'του τρένου την βοή
παραιτήθηκε η ζωή
Την αλήθεια να ονομάσεις
και στ' αστέρια να την φθάσεις
θα 'μαι εκεί, θα γαληνέψω
την ψυχή θα ημερέψω
Γιάτρεψε τον πόνο της ψυχής σου
θα 'μαι πάντοτε μαζί σου
Το δίκιο μας σε στεφανώνει
και τα δάκρυα στεγνώνει
Και αν ακόμα ξενυχτάς
τις πληγές σου μη μετράς
Δες ψηλά στον ουρανό
Είμαι εκεί και σου γελώ