Articles by "Αφιερώματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 1

του Απόστολου Λυκεσά

Από αυτάρκεις εξαγωγείς το 2006, φτάσαμε να πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο σε εισαγωγές • Ούτε στρέμμα τεύτλο σε ολόκληρη τη Μακεδονία και Θράκη για πρώτη φορά από το 1960! • Η κυβέρνηση συνεχίζει την ενοικίαση των εργοστασίων σε ιδιώτη που είναι εισαγωγέας ζάχαρης • Στα δικαστήρια οι τευτλοπαραγωγοί

Ούτε ένα στρέμμα τεύτλων δεν σπάρθηκε φέτος στη Μακεδονία και τη Θράκη για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ‘60, όταν κατασκευάστηκε το εργοστάσιο στο Πλατύ. Σε άλλες εποχές κάποιοι θα μιλούσαν για «εθνική καταστροφή» καθώς, όπως είναι λογικό, ούτε κόκκος ζάχαρης δεν πρόκειται να παραχθεί στη χώρα μας για πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια.

Την ώρα λοιπόν που παγκοσμίως έχουν τεθεί αγωνιώδη ερωτήματα σχετικά με τις πιθανότητες εκδήλωσης μιας επισιτιστικής κρίσης μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και κόντρα στις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι και σχέδιο έχει και προβλέψεις κάνει, κανένας δεν λέει κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι για ένα από τα θεωρούμενα βασικά καταναλωτικά αγαθά: τη ζάχαρη (Ρωσία και Ουκρανία έχουν απαγορεύσει ήδη τις εξαγωγές και ζάχαρης). Και όχι μόνο δεν λέει τίποτα η κυβέρνηση, αλλά, αντιθέτως, έπραξε κόντρα σε οποιοδήποτε σχέδιο για οποιαδήποτε πιθανότητα εγχώριας παραγωγής, αφού επέκτεινε -για άγνωστο λόγο- κατά 8 μήνες το συμβόλαιο με τον υπενοικιαστή (Χρήστος Καραθανάσης, «Royal Sugar») των εργοστασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), ο οποίος εδώ και 28 μήνες στις εγκαταστάσεις σε Πλατύ και Σέρρες δεν παρήγαγε ούτε κόκκο ζάχαρης και χρησιμοποιεί απλώς τα συσκευαστήρια και τα σακουλάκια συσκευασίας της ΕΒΖ αλλά για να διαθέτει ζάχαρη εισαγωγής!

Οσα συνέβησαν μόλις τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου είναι πολλαπλώς διδακτικά. Αξίζει λοιπόν να παρακολουθήσουμε χρονικά όσα συνέβησαν από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι της «εξαερωμένης» ΕΒΖ οι μισοί διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι υπόλοιποι εντάχθηκαν σε προσυνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Οσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο είχαν και έχουν διεκδικήσεις έναντι της ΕΒΖ για δεδουλευμένα που δεν πληρώθηκαν.

Η αργοπορία στην εξόφλησή τους οδήγησε σε αναζήτηση τρόπων εξαναγκασμού της κυβέρνησης προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Για παράδειγμα, πληροφορίες ήθελαν μέρος των εργαζομένων τον Ιούνιο του 2021 να επικοινωνεί με μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Βέροιας προκειμένου να καταθέσει μηνύσεις για «πλιάτσικο» (αν είναι δυνατόν!) στο εργοστάσιο Πλατέος.

Η απειλή της μήνυσης ως μέσο πίεσης εκπλήρωσης των απαιτήσεών τους απέδωσε και ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης στις 21.6.2021, με τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή, ενέκρινε πίστωση 1.441.477 ευρώ «στους δικαιούχους εργαζομένους για την κάλυψη υποχρεώσεων της εταιρείας προς το προσωπικό για το χρονικό διάστημα από 16.10.2019 έως 31.5.2021, κατά παρέκκλιση...». Υστερα από αυτό οι εργαζόμενοι σταμάτησαν κάθε νομική ενέργεια. Ομως από τις 21.6.2021 που ψηφίστηκε η τροπολογία έως και σήμερα οι εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί, ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας, οπότε και προχώρησαν στο... plan B. Στις 30.6.2020 μέρος των διορισμένων στο Δημόσιο πρώην υπαλλήλων της ΕΒΖ κατέθεσε στο πολυμελές πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης τριτανακοπή κατά της απόφασης επικύρωσης του σχεδίου διάσωσης της ΕΒΖ που είχε καταθέσει η πιστώτρια της ΕΒΖ, Τράπεζα Πειραιώς.

Οπως αποδείχθηκε, και αυτή η κίνηση ήταν υπομόχλιο αφού στόχο δεν είχε την κατάπτωση του σχεδίου διάσωσης αλλά τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους. Η υπόθεση από τις 30.6.2020 πήρε πολλές αναβολές -μάλλον κοινή συναινέσει- αφού η εκκρεμότητα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του «επενδυτή»-ενοικιαστή να μην παραλαμβάνει τεύτλα ισχυριζόμενος ότι δεν μπορεί να επενδύσει σε ένα εργοστάσιο του οποίου το σχέδιο διάσωσης κινδυνεύει να καταπέσει.

Η ορισθείσα τελική εκδίκαση της τριτανακοπής για τις 31.3.2022 δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού οι ενάγοντες εργαζόμενοι παραιτήθηκαν. Ο λόγος της παραίτησης πρέπει να αναζητηθεί στην τροπολογία που κατατέθηκε συμπτωματικά στις 21.3.2022 με την οποία ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης (ξανα)ενέκρινε την πίστωση του 1.441.477 ευρώ «απευθείας στους δικαιούχους εργαζομένους για την κάλυψη των υποχρεώσεων της επιχείρησης προς το προσωπικό της για το χρονικό διάστημα από 16.10.2019 έως 31.5.2021», όπως δηλαδή είχε γίνει πριν από 9 μήνες! Ολοι βγήκαν ικανοποιημένοι, προφανώς κυρίως η κυβέρνηση: διότι αν για κάποιο λόγο προσβαλλόταν η συμφωνία εξυγίανσης, πολύ δύσκολα θα βρισκόταν δικαστής -όπως καλή ώρα βρέθηκε στις 24.2.2020- που θα ενέκρινε ένα σχέδιο που είχε από μόνο του καεί από τις χρονικές εξελίξεις.

Το παράξενο –ακατανόητο για κάποιους και... πολύ κατανοητό για τους κακόπιστους– είναι ότι έπειτα από όλα αυτά η κυβέρνηση αποφάσισε να παρατείνει τον χρόνο ενοικίασης των εργοστασίων για άλλους 8 μήνες, παρά τις αντιδράσεις τις Συνεταιριστικής Τράπεζας Σερρών, που είναι ο βασικός ενοικιαστής των εργοστασίων, οι άνθρωποι της οποίας προφανώς συνειδητοποίησαν τα επικίνδυνα μονοπάτια από τα οποία διέρχονται. Ετσι φτάσαμε στο σημείο να ενοικιάζονται τα εργοστάσια στον ενοικιαστή που δεν τα θέλει επειδή επιμένει ο υπενοικιαστής τους!

Τι ακριβώς έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση είναι άγνωστο, μπορεί να είναι και κρατικό μυστικό, αλλά ενώ το εμπόδιο της τριτανακοπής δεν υπάρχει κι ενώ ποτέ δεν απαντήθηκε το ερώτημα αν τα εργοστάσια βρέθηκαν ή αφέθηκαν να βρεθούν σε τεχνική ικανότητα παραγωγής ζάχαρης –επιμένουν σθεναρά πολλοί πλέον ότι τα εργοστάσια μεταβλήθηκαν σε «φαντάσματα» του εαυτού τους–, ήρθαν οι τευτλοπαραγωγοί που έδωσαν μία και μόνο αλλά αποστομωτική απάντηση: δεν έσπειραν φέτος ούτε ένα τεύτλο! Τέτοια επιτυχία είχε το κυβερνητικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας.

Το ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι με ένα βασικό διατροφικό προϊόν τώρα που η Ρωσία απαγόρευσε τις εξαγωγές ζάχαρης, της οποίας ήδη η τιμή στο ράφι έχει ξεπεράσει το 1 ευρώ, τιμή που είχαμε να δούμε από το 2013, μοιάζει κυριολεκτικά... πολυτελείας.

Πώς φτάσαμε εδώ;

Ολα άρχισαν στις 24.2.2020, όταν βρέθηκε δικαστής που επικύρωσε το σχέδιο –της κατ’ επίφαση– διάσωσης της ΕΒΖ το οποίο υπεβλήθη από την Τράπεζα Πειραιώς και συζητήθηκε στη συνεδρίαση του πολυμελούς πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στις 22.7.2019.

Σχέδιο βεβαίως που η ίδια η Τράπεζα Πειραιώς δεν υποστήριξε ήδη από τις 5.11.2019, όταν, σε πλήρη αντίθεση με αυτά που ανέγραφε στο δικό της σχέδιο διάσωσης, ενοικίασε τα δύο εργοστάσια Πλατέος και Σερρών για 28 μήνες σε έναν κατ’ επίφαση επενδυτή, εισαγωγέα ζάχαρης, ο οποίος εμφανίζεται στη σελίδα 16 του ίδιου σχεδίου διάσωσης να οφείλει στην ΕΒΖ 1.722.806 ευρώ από ζάχαρη που είχε αγοράσει δύο χρόνια πριν αλλά δεν είχε πληρώσει και έως και σήμερα βρίσκεται σε δικαστική διένεξη με την ΕΒΖ. Τι πιο σύνηθες και φυσικό, θα πρόσθετε κάποιος, μια εταιρεία να ενοικιάζει την περιουσία της σε κάποιον με τον οποίο βρίσκεται σε δικαστική διένεξη που σέρνεται επί 5 χρόνια!

Από τα τέλη του 2019 διαφάνηκαν οι πραγματικές προθέσεις του εκλεκτού επενδυτή του Αδ. Γεωργιάδη οι οποίες, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, καμία σχέση δεν είχαν με την παραγωγή ζάχαρης. Η εφημερίδα μας από τις 22.2.2020 με εκτενέστατη αναφορά («ΕΒΖ: «τρύπιο» μισθωτήριο, παραβιάσεις και δυσοίωνο μέλλον») είχε προειδοποιήσει για σωρεία αθέμιτων πρακτικών του επενδυτή-ενοικιαστή, ο οποίος όχι μόνο δεν παρήγε κόκκο ζάχαρης, αλλά αντίθετα καταγγελλόταν ότι λειτουργούσε μόνο για δικό του όφελος ενώ η δημόσια περιουσία ρήμαζε.



Με βάση τα στοιχεία της εφημερίδας μας, στις 5.3.2020 ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ερώτηση 12 σημείων στη Βουλή με θέμα «την παροχή διευκρινίσεων και εγγυήσεων σχετικά με τη λειτουργία του εργοστασίου της ΕΒΖ στο Πλατύ Ημαθίας», ερώτηση βεβαίως η οποία ποτέ δεν απαντήθηκε κατά την πάγια τακτική της κυβέρνησης των... αρίστων (5.3.2020, «Ερώτηση βουλευτών για την παροχή διευκρινίσεων και εγγυήσεων σχετικά με τη λειτουργία του εργοστασίου της ΕΒΖ στο Πλατύ Ημαθίας»).

Εκτοτε ο καιρός κύλησε «γλυκά» κι ανέμελα, έφτασε το πέρας του 28μηνης μίσθωσης και ήρθε ο ευλογημένος χρόνος που κατά το σχέδιο διάσωσης θα έπρεπε να διανέμεται σπόρος στους τευτλοπαραγωγούς και τα εργοστάσια θα ήταν έτοιμα να υποδεχτούν την παραγωγή 60.000 στρεμμάτων (!) για να παράξουν 46.800 τόνους ζάχαρη τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους. Ελα όμως που τα εργοστάσια όχι μόνο δεν είναι έτοιμα, αλλά μάλλον έχουν καταστεί «παράλυτα», ενώ συνεχίζονται οι καταγγελίες για «εξαέρωση» στα κινητά περιουσιακά στοιχεία της ΕΒΖ. Η ιστορία της αποδοχής τού παραπάνω σχεδίου διάσωσης είχε έναν ωφελημένο (ενοικιαστής-«επενδυτής») και πάρα πολλούς ζημιωμένους για τους οποίους έχουμε αναφερθεί αναλυτικά («Εφ.Συν.» 16.2.2022, «Η καταστροφή πέτυχε και γι’ αυτό επαναλαμβάνεται»).

Μεταχρονολογημένη αγροτική οργή



Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους ζημιωμένους κατέχουν αναμφισβήτητα και οι αγρότες, στο όνομα των οποίων –αλλά και με τους πανηγυρισμούς τους το 2019– έγινε η ενοικίαση των εργοστασίων, με το πρόσχημα της δήθεν απορρόφησης της παραγωγής του 2019. Παρ’ όλο που η σύμβαση ενοικίασης ανέφερε σαφώς ότι ο επενδυτής πρέπει να απορροφήσει και να πληρώσει την παραγωγή τους, αυτοί δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια δικαστική ή δυναμική, όπως συνήθιζαν με μεγάλη ευκολία να προβαίνουν ενάντια στην πάλαι ποτέ ΕΒΖ.

Το 2019 πέρασε κι όλοι είχαν μείνει με την «απορία», το 2020 ελάχιστες ποσότητες τεύτλων απορροφήθηκαν από τον επενδυτή σε τιμές εξευτελιστικές, ενώ το έτος 2021 ο επενδυτής και πάλι δεν απορρόφησε καμία ποσότητα τεύτλων! Παρ’ όλα αυτά, οι αγρότες δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια κατά του κύριου υπευθύνου. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και είναι χαρακτηριστική η δήλωση –ανάλογες σε λέξεις και ύφος μάς έκαναν και άλλοι αγρότες– του Παύλου Μπογιαννίδη: «Για όλο το κοροϊδιλίκι ξεκινάμε δικαστική διαδικασία, αναθέσαμε την υπόθεση σε δικηγόρο, θα μάθετε νέα σύντομα, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, εδώ υπάρχουν ευθύνες, το έγκλημα ήταν οργανωμένο, κανένας μας δεν φανταζόταν τι θα γίνει, δεν το χωράει ανθρώπου νους το κακό που έγινε και αναμένουμε παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Ρωτάτε γιατί δεν βάλαμε τεύτλα, και τι να τα κάνουμε, να τα πάμε στη λαϊκή; Η χώρα να δούμε από πού θα βρει και πώς θα πληρώσει τη ζάχαρη».

Ταχύρρυθμο μάθημα



Η λέξη αυτάρκεια θα αποσυρθεί από το λεξιλόγιό μας σε ό,τι αφορά τη ζάχαρη. Με ετήσιες απαιτήσεις που αγγίζουν τους 320.000 τόνους η χώρα μας βασίζεται πλέον μόνο στις εισαγωγές και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο κάνουν ήδη χρυσές δουλειές. Το 2009 η παραγωγή στη χώρα ήταν 157.383 τόνοι και είναι απλά συγκλονιστικό ότι το 2011 μειώθηκε κατά 75%, στους 38.265 τόνους. Τραγωδία, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2006 καλύπταμε τις εσωτερικές ανάγκες και γλυκαίναμε και... τα Βαλκάνια. Τρία ζαχαρουργεία (Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ορεστιάδα), ένα εργοστάσιο επεξεργασίας σπόρων, τρία κέντρα διανομής (Αθήνα, Λάρισα, Χανιά), δύο ζαχαρουργεία στη Σερβία και προετοιμασία για μονάδα παραγωγής βιοκαυσίμων.

Μέσα σε 12 χρόνια τα πάντα έγιναν ερείπια. Το κόστος εισαγωγής των απαιτούμενων ποσοτήτων έφτασε και ξεπέρασε τα 200.000.000 ευρώ το 2020. Οποιος θέλει μπορεί να υπολογίσει τι θα μας κοστίσει καθώς η εκτόξευση των τιμών είναι δεδομένη, το τελικό ύψος μάς λείπει. Εισάγουμε από Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία, Μαυρίκιο, μέχρι και από τη Γαλλική Πολυνησία. Κύριοι εισαγωγείς, οι Sugartia ΕΠΕ (της πολυεθνικής Pfeifer & Langen), Cristal Hellenic ΙΚΕ και Royal Sugar (από 10 εκατ. ευρώ τζίρο το 2015, το 2021 έφτασε τα 31,474 εκατομμύρια).

Το 2006 αξίζει να μνημονεύεται ως έναρξη της καταστροφής, αφού οι υπουργοί Γεωργίας της Ε.Ε. εγκρίνουν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης που κράτησε τρία χρόνια, με τη χώρα μας να αποποιείται μέχρι το 2008 το 50,01% της εθνικής ποσόστωσης και από τους 317.502 τόνους πέφτουμε στους 158.702 τόνους. Κι έτσι το 2014, ίδιο κόμμα (Ν.Δ.)-άλλη κυβέρνηση κλείνει τα 4 από τα 5 εργοστάσια. Σαν αποκλεισμένο κάστρο, μόνο το φουγάρο στο Πλατύ κάπνιζε, ζεσταίνοντας την ανάμνηση της παλαιάς δόξας (μπορούσε να φτάσει σε παραγωγή τους 100.000 τόνους!).

Λεηλατημένη από «φέσια»-πλιάτσικο 85 εκατομμύρια –σύμφωνα με τα ποινικά κατηγορητήρια που μούχλιασαν ήδη–, στραγγαλισμένη από χρέη 185.000.000 ευρώ στην Αγροτική Τράπεζα, που πέρασαν μέσα σε ένα βράδυ κοψοχρονιά στην Τράπεζα Πειραιώς, η ΕΒΖ έχασε, για να τα πούμε απλά, τη μοναδική ευκαιρία να ελπίζει με την απόρριψη του σχεδίου του Γιώργου Λάντζα, της πρώτης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, απόρριψη που είχε οδηγήσει σε παραίτηση όλο το διοικητικό συμβούλιο.

Οσες προσπάθειες έγιναν έκτοτε είχαν μηδενικό αποτέλεσμα και οι δημόσιες δηλώσεις των προέδρων της εταιρείας που παραιτούνταν διαδοχικά περιγράφουν εναργώς τι συνέβη. Οι αναγνώστες της «Εφ.Συν.» είναι ίσως οι μοναδικοί που έχουν παρακολουθήσει αναλυτικά και κριτικά τις μάχες που δόθηκαν για να σωθεί ό,τι ήταν δυνατό να σωθεί μέχρι το 2019. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδείχθηκε ριζικά... αποτελεσματική. «Σκότωσε» την εταιρεία και την ώρα που ο Αδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζε τον κ. Καραθανάση όλοι χειροκροτούσαν, αφού θαρρούσαν ότι η πίστη τους στο «θαύμα» έφτανε για να αναστηθεί η βιομηχανία. Από το «θαύμα» έμεινε μόνο η συσκευασία, ένα κοριτσάκι που χαμογελάει στο χάρτινο σακουλάκι καθώς διόλου δεν φαντάζεται τι μέλλον τού επιφύλασσαν...






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Oι βόμβες που σκότωσαν 2.000 άμαχους και «ξεχάστηκαν» από την κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη

Είκοσι τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτό τον μήνα από τότε που τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ προσέφεραν «ανθρωπιστική» βοήθεια στην Γιουγκοσλαβία.


Ήταν 24 Μαρτίου του 1999, ώρα 19:45, όταν οι πρώτοι πύραυλοι cruise εκτοξεύτηκαν από πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ στην Αδριατική πλήττοντας αρχικά τα συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη δυτική Σερβία.

Η διαταγή για την έναρξη των βομβαρδισμών δόθηκε στον στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ, διοικητή των ΝATOϊκών δυνάμεων, από τον τότε Γ. Γ. του ΝΑΤΟ, τον Ισπανό Χαβιέ Σολάνα. Το όνομα της επιχείρησης, «Ευσπλαχνικός Άγγελος».

Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Επίσης, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες από τις βόμβες διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.

Η αναφορά ενός Ισπανού πιλότου του ΝΑΤΟ, Adolfo Luis Martin de la Ηoz, ο οποίος έδρασε εκείνη την περίοδο στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία μαρτυρά τη κτηνωδία.

«Καταστρέψαμε αυτή τη χώρα, τη βομβαρδίσαμε με όπλα της υψηλότερης τεχνολογίας, αέρια νεύρων, νάρκες με αλεξίπτωτα που εκρήγνυνται μόλις αγγίξουν το έδαφος, βόμβες που περιείχαν ουράνιο, μαύρα ναπάλμ, χημικά που επιφέρουν στείρωση, σπρέι που δηλητηριάζουν τις σοδειές κι ακόμη με όπλα για τα οποία ως σήμερα δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Με την καθοδήγηση των Αμερικανών, διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες βαρβαρότητες κατά της ανθρωπότητας».

«Στημένη» αφορμή

Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ως λόγος προβαλλόταν η προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των Αλβανών Κοσοβάρων από τους Σέρβους, όμως οι «παράπλευρες απώλειες» (όπως τις χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ) ανάμεσα σε αμάχους πολίτες ήταν περισσότεροι από ότι ανάμεσα στους στρατιωτικούς.

Συγκεκριμένα αφορμή στάθηκε η «σφαγή» στο Ρατσάκ, όπου η Σερβία καταγγέλθηκε ότι εξόντωσε αμάχους. Τη «σφαγή» είχε επιβεβαιώσει και το πρώην στέλεχος της CIA, τότε επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ (1995).

Η σερβική ηγεσία υπό τις καταγγελίες για εθνοκάθαρση των Αλβανών Κοσσοβάρων και καθώς καλά-καλά δεν είχε καν πάψει να ρέει το αίμα από τις προηγούμενες φάσεις διαμελισμού της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, σύρθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας από όπου αναγκάστηκε να αποσυρθεί το Φεβρουάριο του 1999 καθώς η τότε Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ωλμπράιτ πίεζε τη σερβική ηγεσία σε διαρκείς υποχωρήσεις.

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, οι νεκροί «άμαχοι» του Ρατσάκ που οδήγησαν στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ ήταν ένοπλοι του αυτονομιστικού UCK, που στήθηκε με την αμέριστη συμπαράσταση ΗΠΑ και κυρίως Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας, και είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με το σερβικό στρατό.

Ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν λόγο της ένοπλης εξέγερσης των Αλβανών που ήθελαν να αποσχίσουν το Κοσσυφοπέδιο από τη Σερβία, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα -και την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία- καθώς οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία γιατί οι Ουκρανοί νεοναζί έσφαζαν επί σχεδόν μια δεκαετία ρωσόφωνους στο Ντονμπάς.

Ο διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σημείωνε πως ο πραγματικός σκοπός της επέμβασης δεν είχε καμία σχέση με την ανησυχία των ΗΠΑ για τους Αλβανούς Κοσοβάρους.

«Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία επέλεξε να μην ακολουθήσει τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κάτι που σήμαινε πως ήταν η τελευταία γωνιά της Ευρώπης η οποία δεν θα εφάρμοζε τα καθοδηγούμενα απο τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί.»


Παιδί μόλις τριών χρονών σκοτώθηκε από τις βόμβες του ΝΑΤΟ
Βίντεο: Το πρώτο χτύπημα του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία

Εκείνες τις μέρες ο μετέπειτα υπουργός Εσωτερικών και βουλευτής της ΝΔ, Αργύρης Ντινόπουλος, ως απεσταλμένος του Αντένα κάλυψε την ΝΑΤΟϊκή επίθεση στο Βελιγράδι.

«Ο πρώτος στόχος για το ΝΑΤΟ ήταν η γέφυρα στο Νόβισαντ .Μια πόλη που βρίσκεται μόλις 80 χλμ απο το Βελιγράδι.Το εντυποσιακό είναι ότι δίπλα ακριβώς βρίσκονται κατοικημένες περιοχές».



Η κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη… «ξεχνά»

Πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και οι δυο «ξέχασαν» την επίθεση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, αλλά και της Τουρκίας στην Κύπρο.

«Για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε οργανωμένη και μαζική εισβολή σε ευρωπαϊκό κράτος», είπε χαρακτηριστικά ο Κ.Μητσοτάκης, με την Κ.Σακελλαροπούλου να προσθέτει: «Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που νομίζαμε πια ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν».



Παιδί μόλις 2 ετών


«Δεν θα σας συγχωρέσουμε ποτέ που σκοτώσατε τα παιδιά μας»
Ο τραγικός απολογισμός

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των 78 αυτών εφιαλτικών ημερών και νυχτών.

Οι σερβικές αρχές υπολογίζουν σε 2.500 τους νεκρούς, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι, και σε 12.500 τους τραυματίες, μεταξύ των οποίων οι 2.700 ήταν παιδιά. Ανεξάρτητες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε 4.000 συνυπολογίζοντας και τις απώλειες στο έδαφος του Κοσόβου, όπου οι σερβικές αρχές δεν είχαν πρόσβαση μετά το τέλος του πολέμου.


Κατά τη διάρκεια των 78 ημερών (24.3.1999 – 9.6.1999) των Νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία & Μαυροβούνιο) ο θλιβερός απολογισμός σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές ήταν περίπου ο εξής:
1.150 μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στις επιθέσεις.
Εκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.
Η συνολική μάζα των πυραύλων που έπεσαν ήταν περίπου 22.000 τόνοι.
59 βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφος 12 χωρών-μελών του ήταν στη διάθεση για να βοηθήσουν Νατοϊκές επιθέσεις κατά της Σερβίας και Μαυροβουνίου.
Εκτοξεύτηκαν περίπου 20.000 μεγάλοι πύραυλοι αέρος-εδάφους.
Από τα Νατοϊκά πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise).
Σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια εκτιμήθηκε περίπου το κόστος της υλικής ζημιάς που προκλήθηκε με τους βομβαρδισμούς, σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο.
1.002 μέλη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού σκοτώθηκαν και περίπου 2.000 πολίτες σε Σερβία και Μαυροβούνιο. Τα δε θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, ήταν περίπου 4.000.
Τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 2.700 παιδιά.
54 μέσα μαζικής μεταφοράς καταστράφηκαν, 305 σχολές, νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια.
Καταστράφηκαν 176 μνημεία πολιτισμού κι ανάμεσά τους και 23 μεσαιωνικά μοναστήρια.
45 γέφυρες και 28 σιδηροδρομικές γέφυρες. 148 σπίτια πολιτών. 561 κατασκευές του Γιουγκοσλαβικού Στρατού καταστράφηκαν ολοσχερώς και 686 έπαθαν σοβαρές ζημίες.
Καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών.
Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 2.300 επιθέσεις μαχητικών του ΝΑΤΟ.
Μόνο στη Σερβία -εκτός του Κοσόβου- έχουν εντοπιστεί 14 σημεία που επλήγησαν με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium). Στό Κόσοβο είναι πολύ περισσότερα.
Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου “αόρατου” αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα.
Το οικονομικό κόστος της εμπλοκής του ΝΑΤΟ υπολογίστηκε σε 13 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το οικονομικό κόστος από την καταστροφή των υποδομών σε Σερβία και Μαυροβούνιο εκτιμήθηκε σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος στην ανθρώπινη υγεία των πολιτών σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο από την ρύπανση του περιβάλλοντος και τη χρήση βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium) θεωρείται τεράστιο και θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές γενιές.

Δείτε εικόνες-φρίκης:












Πηγή: www.pronews.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο αμερικανικός στρατός παράγει τακτικά θανατηφόρους ιούς, βακτήρια και τοξίνες σε άμεση παραβίαση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την απαγόρευση των βιολογικών όπλων.

Εκατοντάδες χιλιάδες ανυποψίαστα άτομα εκτίθενται συστηματικά σε επικίνδυνα παθογόνα και άλλες ανίατες ασθένειες. Επιστήμονες βιολογικού πολέμου, που χρησιμοποιούν διπλωματική κάλυψη, δοκιμάζουν τεχνητούς ιούς σε βιολογικά εργαστήρια του Πενταγώνου σε 25 χώρες ανά τον κόσμο.

Αυτά τα βιολογικά εργαστήρια των ΗΠΑ χρηματοδοτούνται από τον οργανισμό αμυντικής απειλής (DTRA), στο πλαίσιο στρατιωτικού προγράμματος 2,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το Συνεργατικό Πρόγραμμα Βιολογικής Εμπλοκής (CBEP) και βρίσκονται σε πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Γεωργία και η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία και Αφρική.


Εργολάβοι του Πενταγώνου παράγουν βιολογικούς παράγοντες υπό διπλωματική κάλυψη

Ο Οργανισμός Μείωσης Απειλών για την Άμυνα (DTRA) έχει αναθέσει σε μεγάλο βαθμό το έργο του στρατιωτικού προγράμματος σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες δεν λογοδοτούν στο Κογκρέσο και οι οποίες μπορούν να λειτουργούν πιο ελεύθερα και να κινούνται έξω από το κράτος δικαίου. Το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό που εκτελεί εργασία στο Κέντρο Lugar της Γεωργίας για παράδειγμα, έχει επίσης διπλωματική ασυλία, αν και δεν είναι διπλωμάτες.

Ως εκ τούτου, οι ιδιωτικές εταιρείες μπορούν να εκτελούν εργασίες, υπό διπλωματική κάλυψη, για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, χωρίς να βρίσκονται υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους υποδοχής – στην περίπτωση αυτή της Δημοκρατίας της Γεωργίας και βέβαια σε βιολογικά εργαστήρια στη Γεωργία, την Ουγκάντα, την Τανζανία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται συχνά από την CIA για την κάλυψη των πρακτόρων της. Τρεις ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες εργάζονται στο αμερικανικό βιολογικό εργαστήριο στην Τιφλίδα της Γεωργίας – CH2M Hill, Battelle και Metabiota. Εκτός από το Πεντάγωνο, αυτοί οι ιδιωτικοί εργολάβοι πραγματοποιούν έρευνα για τη CIA και διάφορες άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες.

Πρόγραμμα Clear Vision της CIA

Το Πρόγραμμα Clear Vision (1997-2000), μια κοινή έρευνα της CIA και του Ινστιτούτου Battelle, αφορούσε σε ανακατασκευή και δοκιμή βόμβας άνθρακα της σοβιετικής εποχής για να δοκιμάσει τα χαρακτηριστικά διάδοσής του. Ο στόχος του έργου ήταν η αξιολόγηση των χαρακτηριστικών διάδοσης των βιολογικών παραγόντων των φυσαλίδων. Η παράνομη επιχείρηση CIA-Battelle παραλείφθηκε από τις δηλώσεις της Σύμβασης για τα Βιολογικά Όπλα των ΗΠΑ που υποβλήθηκαν στον ΟΗΕ.

Το Εργαστήριο στο Φορτ Ντέτρικ

Η Battelle λειτούργησε ένα εργαστήριο Top Secret Bio (National Biodefense Analysis and Countermeasures Center – NBACC) στο Φορτ Ντετρικ του Μέριλαντ βάσει σύμβασης με το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (DHS) για την τελευταία δεκαετία. Στην εταιρεία έχει ανατεθεί ομοσπονδιακό συμβόλαιο 344,4 εκατομμυρίων δολαρίων (2006 – 2016) και άλλο συμβόλαιο 17,3 εκατομμυρίων δολαρίων (2015-2026) από την DHS.

Μεταξύ των μυστικών πειραμάτων, που πραγματοποιήθηκαν από την Battelle στο NBACC, είναι: Αξιολόγηση της τεχνολογίας διάδοσης σκόνης. Εκτίμηση του κινδύνου που προκαλούν οι αερολυμένες τοξίνες και Εκτίμηση της μολυσματικότητας του B. Pseudomallei (Meliodosis) ως συνάρτηση του σωματιδίου αερολύματος σε πρωτεύοντα πλην του ανθρώπου. Το Melioidosis έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ως βιολογικό όπλο, επομένως, ταξινομείται ως παράγοντας Βιοτρομοκρατίας. Το Pseudomallei μελετήθηκε από τις ΗΠΑ ως πιθανό βιολογικό όπλο στο παρελθόν.

Η Εταιρεία Metabiota

Στην αμερικανική εταιρεία Metabiota Inc. έχει ανατεθεί ομοσπονδιακή σύμβαση ύψους 18,4 εκατομμυρίων δολαρίων στο πλαίσιο του προγράμματος DTRA του Πενταγώνου στη Γεωργία και την Ουκρανία για επιστημονικές και τεχνικές συμβουλευτικές υπηρεσίες. Οι υπηρεσίες Metabiota περιλαμβάνουν παγκόσμια έρευνα βιολογικών απειλών με βάση το πεδίο, ανακάλυψη παθογόνων, απόκριση εστιών και κλινικές δοκιμές. Η Metabiota Inc. είχε συνάψει συμβόλαιο από το Πεντάγωνο για να εκτελέσει εργασίες για την DTRA πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης του Έμπολα στη Δυτική Αφρική και της απονεμήθηκε 3,1 εκατομμύρια δολάρια (2012-2015) για εργασία στη Σιέρα Λεόνε – μία από τις χώρες στο επίκεντρο της επιδημίας του Έμπολα .

Στρατιωτικά πειράματα για δάγκωμα εντόμων

Ο εντομολογικός πόλεμος είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου που χρησιμοποιεί έντομα για τη μετάδοση ασθενειών. Το Πεντάγωνο φέρεται να έχει πραγματοποιήσει τέτοιες εντομολογικές δοκιμές στη Γεωργία και τη Ρωσία. Το 2014 το Κέντρο Lugar εξοπλίστηκε με εγκατάσταση εντόμων και ξεκίνησε το έργο «Αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με το Barcoding των Μυγών της Άμμου στη Γεωργία και τον Καύκασο». Το έργο κάλυψε μια μεγαλύτερη γεωγραφική περιοχή εκτός της Γεωργίας – του Καυκάσου. Το 2014-2015, τα είδη μύγας της άμμου Phlebotomine συλλέχθηκαν στο πλαίσιο ενός άλλου έργου «Surveillance Work on Acute Febrile Illness» και όλες οι (θηλυκές) μύγες ελέγχθηκαν για να προσδιορίσουν το ποσοστό μολυσματικότητάς τους. Ένα τρίτο έργο, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής μύγας άμμου, μελέτησε τα χαρακτηριστικά των σιελογόνων αδένων τους.

Ως αποτέλεσμα, η Τιφλίδα έχει μολυνθεί από μύγες από το 2015. Αυτά τα έντομα που δαγκώνουν ζουν σε εσωτερικούς χώρους, σε μπάνια, όλο το χρόνο, και αυτή δεν ήταν η τυπική συμπεριφορά αυτών των ειδών στη Γεωργία στο παρελθόν (συνήθως η περίοδος πτήσης Phlebotomine στη Γεωργία είναι εξαιρετικά σύντομη – από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο). Οι ντόπιοι παραπονιούνται ότι δαγκώθηκαν από αυτές τις πρόσφατα εμφανιζόμενες μύγες γυμνοί στο μπάνιο τους, Έχουν επίσης ισχυρή αντίσταση στο κρύο και μπορούν να επιβιώσουν ακόμη και σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν στα βουνά.

Μύγες και στο Νταγκεστάν και την Ρωσία

Από την έναρξη του έργου του Πενταγώνου το 2014, οι μύγες που μοιάζουν με εκείνες στη Γεωργία έχουν εμφανιστεί στο γειτονικό Dagestan (Ρωσία). Σύμφωνα με τους ντόπιους, δαγκώνουν και προκαλούν εξανθήματα. Τα ενδιαιτήματα αναπαραγωγής τους είναι αποχετεύσεις σπιτιών.

Οι μύγες από την οικογένεια Phlebotomine φέρουν επικίνδυνα παράσιτα στο σάλιο τους, τα οποία μεταδίδουν μέσω ενός δαγκώματος στους ανθρώπους. Η ασθένεια, την οποία φέρουν αυτές οι μύγες, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για το Πεντάγωνο. Το 2003 κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ Αμερικανοί στρατιώτες δαγκώθηκαν σοβαρά από μύγες άμμου και προσβλήθηκαν από Λεϊσμανίωση. Η ασθένεια είναι εγγενής στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, η οξεία μορφή της μπορεί να είναι θανατηφόρα.

Μια έκθεση του στρατού των ΗΠΑ του 1967 με τίτλο «Αρθρόποδα ιατρικής σημασίας στην Ασία και την ΕΣΣΔ» απαριθμεί όλα τα τοπικά έντομα, τη διανομή τους και τις ασθένειες που φέρουν. Οι μύγες που δαγκώνουν, που ζουν σε αποχετεύσεις, αναφέρονται επίσης στο έγγραφο. Ωστόσο, οι φυσικοί τους βιότοποι είναι οι Φιλιππίνες και όχι η Γεωργία ή η Ρωσία.

Επιχείρηση Whitecoat: Μολυσμένες μύγες που δοκιμάστηκαν για να δαγκώσουν ανθρώπους

Το 1970 και το 1972, δοκιμές Sand Fly Fever πραγματοποιήθηκαν σε ανθρώπους, σύμφωνα με μια αποχαρακτηρισμένη έκθεση του Στρατού των ΗΠΑ – Δραστηριότητες του Στρατού των ΗΠΑ στις ΗΠΑ, Biological Warfare Programs, 1977, vol. II, σελ. 203. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, οι εθελοντές του Whitecoat εκτέθηκαν σε τσιμπήματα από μολυσμένες μύγες άμμου. Η επιχείρηση Whitecoat ήταν ένα ιατρικό ερευνητικό πρόγραμμα βιοάμυνας που πραγματοποιήθηκε από τον αμερικανικό στρατό στο Fort Detrick, Maryland μεταξύ 1954 και 1973.

Παρά τον επίσημο τερματισμό του αμερικανικού προγράμματος βιο-όπλων, το 1982 το USAMRIID πραγματοποίησε ένα πείραμα εάν οι μύγες της άμμου και τα κουνούπια θα μπορούσαν να είναι φορείς ιών Rift Valley, Dengue, Chikungunya και Εγκεφαλίτιδος κλπ, τους οποίους ο στρατός των ΗΠΑ ερεύνησε για το δυναμικό τους ως βιο-όπλα.

Έντομα δολοφόνοι

Το Πεντάγωνο έχει μακρά ιστορία στη χρήση εντόμων ως φορέων για ασθένειες. Σύμφωνα με μια μερικώς αποχαρακτηρισμένη έκθεση του Στρατού των ΗΠΑ του 1981, οι Αμερικανοί επιστήμονες βιολογικού πολέμου πραγματοποίησαν ορισμένα πειράματα σε έντομα. Αυτές οι επιχειρήσεις ήταν μέρος του εντομολογικού πολέμου των ΗΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος για τα βιολογικά όπλα των ΗΠΑ.


Πεντάγωνο: Πώς να σκοτώσετε 625.000 ανθρώπους με μόλις 0,29 $ κόστος ανά θάνατο

Μια έκθεση του αμερικανικού στρατού το 1981 συνέκρινε δύο σενάρια – 16 ταυτόχρονες επιθέσεις σε μια πόλη από κουνούπια A. Aegupti, μολυσμένα με κίτρινο πυρετό και επίθεση αεροζόλ Tularemia, και αξιολογεί την αποτελεσματικότητά τους στο κόστος και τα θύματα.

Επιχείρηση Big Itch: Πραγματοποιήθηκαν δοκιμές πεδίου για τον προσδιορισμό των προτύπων κάλυψης και της επιβίωσης του τροπικού αρουραίου Xenopsylla cheopis για χρήση ως φορέας ασθένειας σε βιολογικό πόλεμο.

Επιχείρηση Big Buzz: 1 εκατομμύριο κουνούπια Aeugupti παρήχθησαν, το 1/3 τοποθετήθηκαν σε πυρομαχικά και ρίχθηκαν από αεροσκάφη ή διασκορπίστηκαν στο έδαφος. Τα κουνούπια επέζησαν στο νερό και αναζήτησαν ενεργά ανθρώπινο αίμα.

Επιχείρηση May Day: Τα κουνούπια Aedes Aegupti διασκορπίστηκαν με επίγειες μεθόδους στη Γεωργία των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης του στρατού των ΗΠΑ με την ονομασία May Day.

Μέρη της έκθεσης του Στρατού των ΗΠΑ του 1981, όπως η «μαζική παραγωγή του Aedes Aegypti», δεν έχουν αποχαρακτηριστεί, πράγμα που σημαίνει ότι το έργο είναι ακόμη σε εξέλιξη.

Το Aedes Aegypti, επίσης γνωστό ως κουνούπι κίτρινου πυρετού, έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ. Τα ίδια είδη κουνουπιών φέρονται να είναι οι φορείς του δάγκειου πυρετού, του chikungunya και του ιού Zika, ο οποίος προκαλεί γενετικές δυσπλασίες στα νεογνά.

Επιχείρηση Bellweather

Η Διοίκηση Χημικών Έρευνας και Ανάπτυξης του Στρατού των ΗΠΑ, υποδιεύθυνση Βιολογικών Όπλων, μελέτησε τη δραστηριότητα δαγκώματος κουνουπιών σε εξωτερικούς χώρους σε αρκετές δοκιμές πεδίου στο Dugway Proving Ground, Γιούτα, το 1960. Παρθένα θηλυκά κουνούπια Aedes aegypti, τα οποία είχαν αφεθεί να πεινάσουν, δοκιμάστηκαν σε στρατεύματα έξω στο ύπαιθρο.

Στρατιωτικά πειράματα με τροπικά κουνούπια και τσιμπούρια στη Γεωργία

Τέτοια είδη κουνουπιών και ψύλλων (που μελετήθηκαν στο παρελθόν στο πλαίσιο του προγράμματος Εντομολογικού Πολέμου των ΗΠΑ) έχουν επίσης συλλεχθεί στη Γεωργία και δοκιμάστηκαν στο The Lugar Center.

Στο πλαίσιο του προγράμματος DTRA «Ιός και άλλοι αρβοϊοί στη Γεωργία» το 2014, το τροπικό κουνούπι Aedes albopictus ανιχνεύτηκε για πρώτη φορά και μετά από δεκαετίες (60 χρόνια) επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη κουνουπιού Aedes Aegypti στη Δυτική Γεωργία. Ο Aedes Albopictus είναι ένας φορέας πολλών παθογόνων ιών, του ιού του κίτρινου πυρετού, του δάγκειου, του Chikungunya και του Zika.

Αυτά τα τροπικά κουνούπια Aedes Albopictus που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στη Γεωργία, έχουν επίσης εντοπιστεί στη γειτονική Ρωσία (Κρασνοντάρ) και στην Τουρκία, σύμφωνα με στοιχεία που παρέχονται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων. Η διάδοσή τους είναι ασυνήθιστη για αυτό το μέρος του κόσμου.


Το ξέσπασμα Άνθρακα στη Γεωργία και ανθρώπινες δοκιμές του ΝΑΤΟ

Το 2007 η Γεωργία ολοκλήρωσε την πολιτική του υποχρεωτικού ετήσιου εμβολιασμού για άνθρακα. Ως αποτέλεσμα, το ποσοστό νοσηρότητας της νόσου έφτασε στο αποκορύφωμά του το 2013. Την ίδια χρονιά το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τις δοκιμές εμβολίων για άνθρακα με βάση τον άνθρωπο στο The Lugar Center στη Γεωργία.

Το 2007 παρά το ξέσπασμα του άνθρακα, η γεωργιανή κυβέρνηση τερμάτισε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για 7 χρόνια, το 2013 είδε το ΝΑΤΟ να ξεκινά ανθρώπινες δοκιμές για ένα νέο εμβόλιο για άνθρακα στη Γεωργία.


Έρευνα του Πενταγώνου για τον ρωσικό Anthrax

Ο Anthrax είναι ένας από τους βιολογικούς παράγοντες που έχουν οπλιστεί από τον αμερικανικό στρατό στο παρελθόν. Παρά τους ισχυρισμούς του Πενταγώνου ότι το πρόγραμμά του είναι μόνο αμυντικό, υπάρχουν αντίθετα γεγονότα. Το 2016 στο The Lugar Center, οι Αμερικανοί επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα σχετικά με την «Αλληλουχία του γονιδιώματος του Σοβιετικού / Ρωσικού Βακίλου anthracis Vaccine Strain 55-VNIIVViM», το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Πρόγραμμα Συνεργατικής Βιολογικής Δέσμευσης του Οργανισμού Αμυντικής Απειλής (DTRA) των ΗΠΑ στην Τιφλίδα, και διοικείται από τη Metabiota (ο αμερικανός εργολάβος στο πλαίσιο του προγράμματος Πεντάγωνο στη Γεωργία).

Το 2017, το DTRA χρηματοδότησε περαιτέρω έρευνα – Δέκα ακολουθίες γονιδιώματος των απομονωμένων ανθρώπινων και ζωικών ζώων του Bacillus anthracis από τη χώρα της Γεωργίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από το USAMRU-G στο The Lugar Center.

Γιατί το Πεντάγωνο συλλέγει και μελετά νυχτερίδες

Οι νυχτερίδες φέρεται να είναι ο ταμιευτήρας που φιλοξενεί τον ιό του Έμπολα, το σύνδρομο του αναπνευστικού συστήματος της Μέσης Ανατολής (MERS) και άλλες θανατηφόρες ασθένειες. Ωστόσο, οι ακριβείς τρόποι μετάδοσης αυτών των ιών στους ανθρώπους είναι επί του παρόντος άγνωστοι. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες στο πλαίσιο του προγράμματος συνεργασίας βιολογικής δέσμευσης DTRA (CBEP) για την αναζήτηση θανατηφόρων παθογόνων στρατιωτικής σημασίας σε νυχτερίδες.

Οι νυχτερίδες κατηγορήθηκαν για το θανατηφόρο ξέσπασμα του Έμπολα στην Αφρική (2014-2016). Ωστόσο, καμία παρεπόμενη απόδειξη για το πώς ο ιός «πήδηξε» στον άνθρωπο δεν έχει δοθεί ποτέ, γεγονός που εγείρει υποψίες για εκούσια και όχι φυσική λοίμωξη.


Η μηχανική θανατηφόρων ιών είναι νόμιμη στις ΗΠΑ

Το MERS-CoV πιστεύεται ότι προέρχεται από νυχτερίδες και εξαπλώνεται απευθείας σε ανθρώπους ή / και καμήλες. Ωστόσο, όπως και ο Έμπολα, οι ακριβείς τρόποι εξάπλωσης του ιού είναι άγνωστοι. 1.980 περιπτώσεις με 699 θανάτους αναφέρθηκαν σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο (από τον Ιούνιο του 2017) που προκλήθηκαν από το MERS-CoV.

Το MERS-CoV είναι ένας από τους ιούς που έχουν κατασκευαστεί από τις ΗΠΑ και έχουν μελετηθεί από το Πεντάγωνο, καθώς η Γρίπη και το SARS. Επιβεβαίωση αυτής της πρακτικής είναι η προσωρινή απαγόρευση του Ομπάμα για κρατική χρηματοδότηση το 2014 για μια τέτοια έρευνα «διπλής χρήσης». Το μορατόριουμ άρθηκε το 2017 και τα πειράματα συνεχίστηκαν. Τα πειράματα ενισχυμένων πιθανών πανδημικών παθογόνων (ΣΔΙΤ) είναι νόμιμα στις ΗΠΑ. Τέτοια πειράματα στοχεύουν στην αύξηση της μεταδοτικότητας και / ή της μολυσματικότητας των παθογόνων.

Επιστήμονες της βιοποικιλότητας υπό διπλωματική κάλυψη

Μεταξύ των διμερών συμφωνιών μεταξύ των ΗΠΑ και της Ουκρανίας είναι η ίδρυση του Κέντρου Επιστήμης και Τεχνολογίας στην Ουκρανία (STCU) – ένας διεθνής οργανισμός που χρηματοδοτείται κυρίως από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και έχει λάβει διπλωματικό καθεστώς. Η STCU υποστηρίζει επισήμως έργα επιστημόνων που είχαν προηγουμένως συμμετάσχει στο σοβιετικό πρόγραμμα βιολογικών όπλων. Κατά τα τελευταία 20 χρόνια, η STCU έχει επενδύσει πάνω από 285 εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση και τη διαχείριση περίπου 1.850 έργων επιστημόνων που είχαν προηγουμένως εργαστεί για την ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής.


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Κωνσταντίνος Χαροκόπος

Η Ουκρανία, για πάνω από δυο αιώνες υφίστατο την Τσαρική τυραννία. Για περίπου εξήντα χρόνια έζησε τη φρίκη του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Και μέσα στα πλαίσια της Σοβιετικής Ένωσης, βίωσε τον Γολοντομόρ, τον γνωστό ως Μεγάλο Λιμό από το 1932 έως το 1933, που άφησε πίσω του σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, 7 με 10 εκατομμύρια νεκρούς. Σήμερα το ολιγαρχικό καθεστώς του Κρεμλίνου, υποστηρίζει ότι η Ουκρανία είναι τμήμα της ιστορίας, της παράδοσης και του πολιτισμού της Ρωσίας και ορέγεται την προσάρτηση της.

Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε ούτε θέμα ιστορίας, ούτε θρησκείας, ούτε παράδοσης, ούτε πολιτισμού. Έχουμε το θέμα της κατάκτησης μιας χώρας σαν την Ουκρανία, με πλουσιότατο υπέδαφος, με σημαντική αγροτική παραγωγή και δυναμική βιομηχανική παραγωγή. Το καθεστώς Πούτιν, βασίζει τη μακροημέρευση του, όχι πάνω στην οικονομική ανάπτυξη, στην τεχνολογία, στην καινοτομία και στην ψηφιακή μετάβαση, αλλά στην εξόρυξη του υπεδάφους της αχανούς Ρωσίας και μόνο.

Γι’ αυτό το λόγο εποφθαλμιά την Ουκρανία. Εποφθαλμιά τον θησαυρό του υπεδάφους της, καθώς και τα αγροτικά προϊόντα της Εστιάζοντας πρωτίστως στις πρώτες ύλες. Μέχρι τώρα είχαμε ζήσει τον εμπορικό πόλεμο, που είχε κηρύξει ο πρόεδρος Τραμπ στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Παρακολουθούσαμε και παρακολουθούμε τον τεχνολογικό και ψηφιακό πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Λ.Δ. της Κίνας, στα πλαίσια της πρωτοκαθεδρίας στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Σήμερα αρχίζουμε να βιώνουμε τον πόλεμο των εμπορευμάτων. Και η Ρωσία, θέλει να αποκτήσει το πάνω χέρι.

Η Ουκρανία διαθέτει το πλουσιότερο υπέδαφος στην Ευρώπη. Σύμφωνα με έκθεση του Andriy Futey, μέλους του Ukrainian Congress Committee of America Ukrainian World Congress, προκύπτουν τα ακόλουθα δεδομένα για την Ουκρανία.

Η Ουκρανία βρίσκεται στη 4η θέση παγκοσμίως, όσον αφορά την αποτίμηση της αξίας των φυσικών πόρων της. Ειδικά:
Βρίσκεται στην 1η θέση στην Ευρώπη, όσον αφορά τα βεβαιωμένα κοιτάσματα ουρανίου.
Βρίσκεται στη 2η ευρωπαϊκή θέση και βρίσκεται 10η στην παγκόσμια κατάταξη, στα βεβαιωμένα κοιτάσματα τιτανίου.
Βρίσκεται στη 2η θέση παγκοσμίως, στα κοιτάσματα μαγγανίου.
Βρίσκεται στη 2η θέση παγκοσμίως, σε κοιτάσματα σιδήρου.
Βρίσκεται στη 2η θέση πανευρωπαϊκά, σε κοιτάσματα μολύβδου.
Βρίσκεται στην 3η θέση πανευρωπαϊκά και στη 13η παγκοσμίως, σε κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου, μετά και από την ανακάλυψη της γεωλογικής λεκάνης του Lviv.
Βρίσκεται στη 7η θέση στον κόσμο, στα αποθέματα λιγνίτη.

Η αγροτική παραγωγή της Ουκρανίας, μπορεί να ικανοποιήσει τις διατροφικές ανάγκες 600 εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά:
Κατέχει την 1η θέση στην καλλιεργήσιμη γη, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Κατέχει την 1η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές ηλιόσπορου και ηλιέλαιου.
Κατέχει τη 2η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή κριθαριού.
Κατέχει την 3η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή καλαμποκιού.
Κατέχει την 4η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή πατάτας.
Κατέχει την 5η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή σίκαλης.
Κατέχει την 5η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή μελιού.
Κατέχει την 8η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές σιταριού.
Κατέχει την 9η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή αυγών.
Κατέχει την 16η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές τυριών.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Ουκρανία κατέχει την 1η θέση πανευρωπαϊκά στην παραγωγή αμμωνίας, καθώς και την 3η θέση στην Ευρώπη και 8η στον κόσμο, όσων αφορά τη δυναμικότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ατομικούς αντιδραστήρες.

Είναι φανερό, ότι το Κρεμλίνο δεν κινείται κατά της Ουκρανίας, με άξονα τις παραδοσιακές ιστορικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές αξίες. Ούτε για να διασώσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, που καταπιέζονται. Ο στρατηγικός σχεδιασμός του, παραμένει απαράλλακτος από το 2014. Και εστιάζει στον ουκρανικό θησαυρό και στα «εμπορεύματα», που κρύβει στο υπέδαφος του.

Η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι μια κίνηση που δείχνει, ότι περνάμε πλέον σε μια νέα φάση της ιστορίας. Στον πόλεμο των εμπορευμάτων, των πρώτων υλών, των τροφίμων. Σε έναν πόλεμο από την έκβαση του οποίου, εξαρτάται όχι μόνο η ευημερία των κατοίκων παγκοσμίως, αλλά και η πορεία των λαίμαργων τεχνολογικών εξελίξεων, που απαιτούν ολοένα και περισσότερες ποσότητες ενέργειας, πρώτων υλών και σπάνιων γαιών. Σε έναν πόλεμο, που πιθανότατα το μόνο ασφαλές καταφύγιο, να αποδειχθεί και πάλι, ότι είναι ο χρυσός.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Σαν σήμερα, το 2006 όλη η Ελλάδα συγκλονίζεται από την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ στη Βέροια. 16 χρόνια μετά, παραμένει μυστήριο που βρίσκονται τα λείψανά του.

Έχει νυχτώσει στη Βέροια, είναι μεταξύ 7 και 8 το βράδυ, μια μέρα σαν τη σημερινή, πίσω στο 2006. Ο 11χρονος Άλεξ Μεσχισβίλι, με καταγωγή από τη Γεωργία, έχει μόλις τελειώσει από την προπόνηση μπάσκετ και πηγαίνει στο πρακτορείο ΟΠΑΠ του πατριού του στην περιοχή Ελιάς – Άνοιξης Βέροιας. Λίγο μετά έχει μάθημα ζωγραφικής…



Δεν τον ξανάδαν…

16 χρόνια μετά, η μητέρα του Νατέλα, ακόμα βασανίζεται. Δεν βρήκε ποτέ το κορμάκι του, να εναποθέσει τα λείψανά του για να έχει ένα μέρος να του ανέβει το καντηλάκι. Οι μικρός Άλεξ, τον οποίο έψαχνε όλη η Ελλάδα πίσω στο 2006 και άπαντες εύχονταν να είναι ζωντανό και καλά το παιδί, είχε δολοφονηθεί από μια «παρέα σκληρών» της περιοχής. Η μητέρα του Νατέλα, τα έμαθε αρκετά αργότερα. Μέχρι τότε έψαχνε, έκλαιγε, εκλιπαρούσε για βοήθεια.



Το ίδιο βράδυ που δεν επέστρεψε στο σπίτι του ο μικρός Άλεξ, η μητέρα του και ο πατριός του ξεκίνησαν να τον αναζητούν. Οι Αρχές αδράνησαν. Πίστεψαν αρχικώς ότι θα βρεθεί σύντομα ενώ ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, «γεννιόντουσαν» φήμες και σενάρια.
Το ένα «έλεγε» ότι τον είχε απαγάγει ο πατέρας του και ζούσε μαζί του στη Γεωργία.
Το άλλο ότι το παιδί είχε απαχθεί από εμπόρους ανθρωπίνων οργάνων.
Άλλοι έριχναν την ευθύνη της εξαφάνισης στον πατριό.
Κάτοικοι της Βέροιας δεν έχασαν την ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο και να εμπλέξουν τη μητέρα του Νατέλα σε κυκλώματα πορνείας.



Η Αγγελική Νικολούλη με το «Φως στο Τούνελ» ανέλαβε δράση και ξεκίνησε με την ομάδα της δράση, παίζοντας και εδώ, τον σημαντικότερο και πιο καταλυτικό ρόλο για την εξιχνίαση της υπόθεσης.

Εντόπισε μάλιστα τον ένα από τους πέντε «σκληρούς» της περιοχής και κατάλαβε από το διάλογο που είχαν, ότι τα παιδιά ευθύνονται για την εξαφάνιση του άτυχου Άλεξ. Ενημέρωσε αμέσως την Ασφάλεια της πόλης, αλλά όπως είχε πει η ίδια, η τότε διοίκηση θεώρησε την εκδοχή της… ακραία και χάθηκε ξανά πολύτιμος χρόνος.

Η παρέα των «σκληρών» αποτελούνταν από δύο αδέλφια Ελλήνων, έναν Αλβανό, έναν Βορειοηπειρώτη και έναν Ρουμάνο. Ηλικίας όλοι τους από 11 ως 13 ετών.

Ένας από τους πέντε κατηγορούμενους ο Βορειοηπειρώτης Α. Ζ., ήταν αυτός που αποκάλυψε ότι τα πέντε παιδιά εμπλέκονταν στην υπόθεση του Άλεξ και όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια… στη δολοφονία του. Τόσο στην Αστυνομία της Βέροιας όσο και της Θεσσαλονίκης, κατέθεσε τα γεγονότα λεπτομερώς για το κυνηγητό τη συμπλοκή το θάνατο και την ταφή.



«Είχε βραδιάσει. Καθόμαστε στα παγκάκια και καπνίζαμε. Κάποια στιγμή είδαμε τον Άλεξ να έρχεται από το μπάσκετ και να πηγαίνει προς την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Βριστήκαμε και αρχίσαμε να κυνηγιόμαστε… Τρέχαμε οι πέντε από τη μία και ο άλλος από την άλλη. Σταματήσαμε λίγο, εγώ και ο Α.Μ. και οι υπόλοιποι έτρεχαν. Ο Άλεξ συνέχισε να τρέχει προς το Δημαρχείο. Όταν κατέβηκε στο Δημαρχείο του κλείσαμε το δρόμο. Μετά ο Σ.Ε. άρχισε να τον βαράει και φτάσαμε και εμείς, ο Β. και ο αδερφός του Ε.Χ. Εγώ με τον Α.Μ. ήμασταν πίσω. Τον χτυπούσαν στο πρόσωπο. Φώναζε και προσπάθησε να φύγει.



Του έβαλε τρικλοποδιά ο Ε.Χ. την ώρα που προσπαθούσε να φύγει. Στο πάνω μέρος της σκάλας ήταν ο Άλεξ, έκανε στο πλάι κωλοτούμπα και χτύπησε το κεφάλι του σκαλοπάτι. Σταμάτησε στο ενδιάμεσο πλατύσκαλο. Έβγαλε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αίμα και έπεσε και στο σκαλοπάτι αίμα. Ο Β. έβγαλε μία χαρτοπετσέτα και του σκούπισε το κεφάλι. Ο Άλεξ δεν αντιδρούσε, ήταν σε αναίσθητη κατάσταση. Ο Β. του καθάρισε το κεφάλι και τον πήγαμε στο ακατοίκητο σπίτι. Έβαλε το κεφάλι του ο Β. στην καρδιά του Άλεξ και είπε ότι είχε πεθάνει. Είχε σταματήσει να χτυπάει η καρδιά του. Έβαλε το αυτί του και ο Α.Μ. και το διασταύρωσε. Στη συνέχεια τον σηκώσαμε και τον πήγαμε μέσα στο σπίτι που είναι δίπλα στην Πλατεία Δημαρχείου, δίπλα σε αυτό το σπίτι που έχει κατεδαφιστεί τώρα. Τον άφησαν μέσα σε ένα δωμάτιο. Βγήκαμε έξω και είπαμε να φύγουμε και να μη μιλήσει κανείς...



Το Σάββατο είχε μαθευτεί η εξαφάνιση του Άλεξ και είχε αφίσες στο δρόμο. Την Κυριακή, όταν συναντηθήκαμε είχε νυχτώσει στην Πλατεία Δημαρχείου. Δεν μπήκαμε στο σπίτι. Ο Ε.Χ. είπε να τον πάμε στο ποτάμι. Συμφωνήσαμε μαζί του. Ο Β. πήγε να πάρει από το σπίτι ένα οικοδομικό καρότσι. Οι άλλοι έβγαλαν έξω το παιδί. Τον έπιασαν από τα χέρια και από τα πόδια και τον έβαλαν στο καρότσι, αφού τον κουλούριασαν και τον έβαλαν μέσα. Του λύγισαν τα πόδια και το κεφάλι. Φορούσε ένα γκρι μπουφάν, ο Άλεξ και μία φόρμα μαύρου χρώματος. Ήταν νύχτα και μπορεί να ήταν άλλο το χρώμα. Όλη αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου πέντε λεπτά. Από τα στενά της Κυριώτισσας βγήκαμε στην πλατεία Ωρολογίου. Μπροστά ήμουν εγώ, στα πλάγια ο Αλβανός Α.Μ. με τον Ρουμάνο Σ.Ε. και ο Ε. με τον αδερφό του Β. Χ. κρατούσαν τα δύο χερούλια του καροτσιού και έτσι φτάσαμε στην πλατεία Ωρολογίου. Μπήκαμε στη γέφυρα της Μπαρούτας και μπροστά από τα σκαλιά σταματήσαμε. Βγάλαμε την κουβέρτα, σηκώσαμε το παιδί και το κατέβασαν από τα σκαλιά. Εγώ ήμουνα πάνω στη γέφυρα και μπορούσα να τους βλέπω μέχρι που κατέβηκαν κάτω εντελώς. Μετά συναντηθήκαμε την επόμενη μέρα και τους ρώτησα τι έγινε και μου είπε ο Ε.Χ. τον πετάξαμε στο ποτάμι».

Σύμφωνα με το νόμο περί ανηλίκων, τους επιβλήθηκαν αναμορφωτικά μέτρα και το αδίκημα που τους βάραινε ήταν το κακούργημα της μη σκοπούμενης, θανατηφόρου σωματικής βλάβης και η περιύβριση νεκρού. Το 2011 ο παππούς των δύο Ελλήνων της «σκληρής» παρέας, που φέρεται να γνώριζε τι είχε συμβεί τότε, καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 4 ετών και 6 μηνών, για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή και για ψευδορκία μάρτυρα κατ’ εξακολούθηση. Οι γονείς των μελών της σκληρής παρέας καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης δώδεκα μηνών με αναστολή αφού κρίθηκαν ένοχοι από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης για το αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκων, ενώ η μητέρα του Ρουμάνου αθωώθηκε γιατί είχε ζητήσει τη βοήθεια των Αρχών για την παραβατικότητα του γιου της.

Τον Ιανουάριο του 2014, το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Βέροιας επιδίκασε στη μητέρα του Άλεξ Μεσχισβίλι, Νατέλα Ιτσουαϊτζε, το χρηματικό ποσό των 150.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστη από τον χαμό του γιου της.



Ο αστυνομικός συντάκτης Πάνος Σόμπολος στο βιβλίο του «Τα τραγικά Γεγονότα της Τελευταίας Τριακονταπενταετίας Όπως τα Έζησα», αναφέρει για την υπόθεση: «Η τρικλοποδιά που του έβαλε ένα από τα παιδιά ήταν η μοιραία. Το μέγα ερώτημα που με απασχόλησε και με απασχολεί είναι ένα: Τι έγινε το πτώμα του παιδιού. Υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος πολλές. Είναι πολύ πιθανόν κάποιο από τα παιδιά να ενημέρωσε συγγενικό του πρόσωπο, το οποίο παρέλαβε το πτώμα και το μετέφερε σε άλλο χώρο, πιθανότατα έξω από τη Βέροια το έθαψε κάπου και μπορεί να μη βρεθούν πότε τα λείψανα του. Δεν αποκλείεται να πήρε μέρος και κάποιο ή κάποια από τα παιδιά στην απομάκρυνση της σορού από το ακατοίκητο σπίτι. Τώρα, γιατί τα παιδιά και μάλιστα ο Βορειοηπειρώτης μιλούσαν για τη Μπαρμπούτα και περιέγραφαν τη μεταφορά με πολλές λεπτομέρειες, αυτό με προβληματίζει ιδιαίτερα, αν είναι ένα παραμύθι η πραγματικότητα; Δυστυχώς οι μαρτυρίες που υπάρχουν για τη μεταφορά δεν μπορούν να πείσουν και επομένως η Μπαρμπούτα παραμένει μυστήριο».

Όντως 16 χρόνια παραμένει μυστήριο. Μόλις πέρσι, ο δικηγόρος της οικογένειας του μικρού Άλεξ, Μανώλης Αναστασάκης από τη Βέροια εμφανίστηκε στην εκπομπή «Open Weekend» το 2021 και επεσήμανε: «Καμία μητέρα δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι έχει χάσει το παιδί της και καμία μητέρα δεν μπορεί να σταματήσει να αγωνίζεται μέχρι να βρει τη σορό του παιδιού της, του άτυχου Άλεξ Μεσχισβίλι, προκειμένου να έχει το ελάχιστο δικαίωμα να ανάψει ένα κεράκι στον τάφο του. Δεν έχει σταματήσει να παλεύει γι’ αυτό».


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Εθελοντής ενός δικαιότερου κόσμου, 
για το οποίο πρόσφερε τη ψυχή του»

Nικηφόρος Βρεττάκος

Στη βιοπάλη

Σαν σήμερα, γεννήθηκε πριν 110 χρόνια ο Δημήτρης Μπαλάσογλου στην Αγία Κυριακή Γιάλοβας στις νότιες ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά. Προσφυγόπουλο στην Ελλάδα με την Μικρασιατική Καταστροφή, η πτώχευση της οικογένειας του τον ανάγκασε σε ηλικία 10 ετών να δούλεψει σκληρά.
Λαντζέρης, λούστρος, εργάτης στα τούβλα σε χωριά της Αλμωπίας και τα καλοκαίρια γκαρσόνι σε 2 καφενεία στα Λουτρά της Αιδηψού όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Κραυγή στα πέρατα.» 
Αλλά πάνω απ’όλα, ήταν ποιητήςκαι πήρε το καλλιτεχνικό όνομα Μενέλαος Λουντέμης. 
Η πολιτική του δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και η στράτευσή του στον αγώνα του λαού του στοίχησε, μαθητής της Δ’ Γυμνασίου, την αποβολή απ όλα τα Γυμνάσια της Ελλάδας και τη στέρηση της εγκύκλιας μόρφωσης που τόσο πολύ λαχταρούσε. Δεν χάρηκε την απόκτηση πτυχίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που ονειρευόταν.

«Tα πλοία δεν άραξαν»

Στο Βόλο, ο νεαρός Λουντέμης αναζήτησε το 1936 δουλειά ως υπάλληλος στο γραφείο του αείμνηστου δικηγόρου Γιώργου Κ. Αβτζή. Στην οδό Κοραή, νύχτες ολόκληρες, έγραψε και δακτυλογράφησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων «Τα πλοία δεν άραξαν» που έμελλε να του χαρίσει το A’ Κρατικό Βραβείο πεζογραφίας. Ακούραστος και με περιφρόνηση στις στερήσεις, η φτώχεια, η ανέχεια ενδυνάμωναν τον λογοτέχνη. Στην Κατοχή, ο Λουντέμης πήρε ενεργό μέλος στην Εθνική Αντίσταση από τη θέση του Γραμματέα της οργάνωσης διανοούμενων του ΕΑΜ.

Εξορία

Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1947 για την πολιτική του δράση στο λαϊκό κίνημα. Αλλά, η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ’αυτoύ, εξορίστηκε για 11 χρόνια διαδοχικά σε Ικαρία, Σάμο, Μακρόνησο, ΑήΣτράτη. Από το στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στο κολαστήριο της Μακρονήσου γράφει το 1947 στον ποιητή Ναζίμ Χικμέτ που ζει τη δίκη του κόλαση μέσα στο μπουντρούμι της Κωνσταντινούπολης: « … Ναζίμ, ομοθάνατε αδελφέ μου, η φυλακή μας είναι ξέσκεπη εδώ. Γκρεμότοπος που τον ζώνει ολοτρόγυρα η πίσσα.»
Στο βιβλίο του «Οδός Αβύσσου αριθμός 0», ο Λουντέμης μαρτυράει «Εκείνο το βράδυ, σώπαιναν οι λύκοι διότι ούρλιαζαν άνθρωποι», μια κραυγή κατά των φρικτών βασανιστηρίων που υπέστησαν χιλιάδες πολιτικοί εξόριστοι που πίστευαν σε ένα καλύτερο κόσμο. Την ίδια εποχή, εξορίστηκαν στη Χίο η σύζυγος του Έμυ και η ηλικίας μόλις 3 χρόνων κορούλα τους. Η Μυρτώ είχε γεννηθεί στην Αθήνα, εκείνο το ηρωϊκό Δεκέμβρη του 1944, κάτω από τις βόμβες των εισβολέων του άγγλου στρατηγού Σκόμπυ που στήριζαν τον αγγλοκουβαλημένο υποτελή Πρωθυπουργό Γεώργιο Α. Παπανδρέου. Τον ίδιο μήνα, ο Λουντέμης εκφράζεται κριτικά για τη στάση που κράτησε η Σοβιετική Ένωση στα Δεκεμβριανά. Tο εξόριστο κοριτσάκι του στο νησί Τρίκερι θυμάται συγκινητικά ο εξόριστος ποιητής από τη μαρτυρική Μακρόνησο όταν, το 1949, γράφει το ποίημα του «Καλημέρα τριανταφυλλάκι.» Με την τετραλογία του Μέλιου, αλλά και με τόσα άλλα αριστουργήματα, οΛουντέμης ήταν, είναι και θα είναι ο συγγραφέας της παιδικής μας ψυχής.

Δίκη, ξανά εξορία, επαναπατρισμός

Επί Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή (1956-1959) έγινε στην Αθήνα η δίκη κατά του Λουντέμη, τότε εξόριστος στον ΆηΣτράτη, σχετικά με τα περιεχόμενα του βιβλίου του «Βουρκωμένες Μέρες». Αυτόχαρακτηρίστηκε από την Ασφάλεια και την Εισαγγελία «αντεθνικό, επαναστατικό και αποτελεί προπαρασκευαστική πράξη εσχάτης προδοσίας.» 
Κατά τη διάρκεια της 18χρόνης εξορίας του στη Ρουμανία, από το 1958 μέχρι το 1976 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Στο Βουκουρέστι έγραψε 30 βιβλία και αγαπήθηκε και από το ρουμάνικο κοινό. Έφερε την Ελλάδα στη ξενιτιά και την έκανε βιβλίο. Αφού επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια το 1976 με την βοήθεια του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Μαύρου, του εκδότη της «Ελευθεροτυπίας» Χρήστου Τεγόπουλου και πλήθους δημοκρατών συγγραφέων, επέστρεψε στη πατρίδα από την εξορία στη Ρουμανία. Στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού ήταν όλοι τους εκεί, χιλιάδες λαού, δημοκράτες, νέες και νέοι, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, για να τον καλωσορίσουν. Έτσι, όπως του άξιζε.


Η Ελλάδα φτωχότερη

Έγραφε ο ίδιος σε ποίημα του: «Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης, ένας αποσταμένος περπατητής που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς, να ακούσει το τραγούδι των γρύλων. Κι αν θέλεις, έλα να το ακoύσουμε μαζί.» O μεγάλος συγγραφέας της κοινωνικής αδικίας, ο εκφραστής του μόχθου του μεροκαματιάρη, ο ποιητής του έρωτα μας αποχαιρέτησε τούτο το μήνα πριν 45 χρόνια από ανακοπή καρδιάς στο τιμόνι του αυτοκινήτου του στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Ο δικός μας Μαξίμ Γκόρκι μας άφησε όμως πλουσιότερους πνευματικά και δυνατότερους πολιτικά για να κατανοήσουμε και να αντισταθούμε στη καταπίεση, στην αδικία που βιώνουμε καθημερινά. Οι κοινωνικές ανισότητες εκτινάχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 45 χρόνια με το, πολιτικά σχεδιασμένο από την άρχουσα τάξη, ξεπούλημα της χώρας μας στους ξένους και στα αρπακτικά τους ταμεία που ακολούθησε την ισοπέδωση της εργατικής και μεσαίας τάξης.

Σ’αυτά τα 45 χρόνια, επτά πρωθυπουργοί μας με πτυχία και μεταπτυχιακά από υποτίθεται τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου (Harvard, Tufts, London School of Economics και ΕΜΠ) κατόρθωσαν να ρίξουν την Ελλάδα στα βράχια, πέταξαν το λαό στην ανεργία και διώξανε τα νιάτα στη ξενιτιά.


« Ένα παιδί μετράει τ άστρα»

Φαναράκια ελπίδας για μια καλύτερη, δημοκρατική, ελεύθερη, ανεξάρτητη Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη, μερικά από τα 45 βιβλία του Λουντέμη κοσμούν σήμερα οικογενειακές και δημόσιες βιβλιοθήκες. T’άστρα που μετρούσε ο μικρός ήρωάς του, ο Μέλιος, είναι δικά του. Μας φωτίζουν το δρόμο για ένα ανθρώπινο, δικαιότερο, ειρηνικό και βιώσιμο μέλλον. Με ιδανικά, κοινωνικές αξίες, κοινωνική παιδεία, αγώνα για αξιοπρεπή ζωή, δουλειά, μόρφωση και πολιτισμό για όλους, ισότητα και αλληλεγγύη.

Για μια ανθρωπότητα χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.


Kαλά Νερά Πηλίου, 14 Γενάρη 2022

του Ντίνου Βαρδάκη - e-thessalia.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η είσοδος του Κήπου του Μπέχτσιναρ

Από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο υπήρχε δυτικά του λιμανιού το μοναδικό εθνικό πάρκο της Θεσσαλονίκης, που καταστράφηκε από τις βιομηχανικές και λιμενικές επεκτάσεις.

Ο διερχόμενος από την οδό της 26ης Οκτωβρίου, ανάμεσα στο λιμάνι και τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, αδυνατεί να πειστεί ότι σ’ αυτόν τον απεχθή χώρο απλωνόταν ένα μεγάλο πάρκο αναψυχής.

Ως χώρος αναψυχής το Μπέχτσιναρ οργανώθηκε το 1867 από τον οθωμανό περιφερειάρχη της Μακεδονίας Σαμπρί Πασά, με το όνομα «μιλέτ μπαξεσί», εθνικός κήπος δηλαδή, την εποχή της οθωμανικής προσπάθειας για τον εκσυγχρονισμό της Θεσσαλονίκης.

Οριοθετήθηκε ο χώρος, φυτεύτηκαν και άλλα δέντρα, στήθηκαν διάφορες υποδομές εξυπηρέτησης των θαμώνων και καμπίνες για τα θαλάσσια μπάνια.

Η τοποθεσία Μπέχτσιναρ ήταν γνωστή ως φυσική παραδείσια περιοχή από τα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, με πηγή, πλατάνια και πανδοχείο, όπως αναφέρουν στα απομνημονεύματά τους οι αγωνιστές Νικόλαος Κασομούλης και Στέφανος Καλαμίδας.

Στο Μπέχτσιναρ, ως δροσερό αξιοθέατο της πόλης, παρέθεσε γεύμα ο οθωμανός διοικητής στους υψηλούς καλεσμένους της Ευρώπης που έφθασαν με το πρώτο τρένο στη Θεσσαλονίκη, το καλοκαίρι του 1888, εγκαινιάζοντας τη νέα σιδηροδρομική γραμμή, παρακλάδι του θρυλικού ««Οριάν εξπρές», και κάτω από τα βαθύσκια πλατάνια γευμάτισε το 1895 το βασιλικό ζεύγος της Σερβίας Αλέξανδρος και Δράγα Οβρένοβιτς, φιλοξενούμενο από τον βαλή Ριζά Πασά.

Στο Μπέχτσιναρ κατέφθαναν οι Θεσσαλονικείς για να διασκεδάσουν με ορχήστρες, να κάνουν πικ νικ και μπάνιο, με το τραμ της πάνω γραμμής «Μπέχτσιναρ» ως το 1912 και «Χαριλάου – Κήπος των Πριγκίπων» μετά την απελευθέρωση.


Τόπος διασκέδασης


Στις αρχές του 20ου αιώνα το Μπέχτσιναρ είχε καθιερωθεί ως τόπος διασκέδασης και διέθετε καφενείο, μπιραρία, εστιατόριο, καμπαρέ, πίστα πατινάζ και μεγάλο λούνα παρκ με κούνιες, τραμπάλες και περιστρεφόμενη κούνια, αλλά και θεατρική σκηνή για πολλούς περιφερόμενους θιάσους απ’ όλη την Ευρώπη.

Μετά την απελευθέρωση, το 1913, το εθνικό πάρκο των οθωμανών μετονομάστηκε, με λαϊκό διαγωνισμό από τους διαχειριστές του, μέσω της εφημερίδας «Αλήθεια», σε «Κήπο των Πριγκίπων», προς τιμήν των παιδιών της βασιλικής οικογένειας του Γεωργίου Α’, που είχε μετακομίσει από τον Οκτώβριο του 1912 στη Θεσσαλονίκη.

Στα ταχυδρομικά δελτάρια της εποχής ο κήπος των Πριγκίπων αναγραφόταν γαλλιστί «Ζαρντέν ντε Πρενς» και τουρκιστί «Πρεσλέρ μπαγτσισί».

Στον εθνικό κήπο γιόρτασε για πρώτη φορά το 1910 την εργατική Πρωτομαγιά, με κόκκινες σημαίες και τραγούδια, η σοσιαλιστική εργατική οργάνωση «Φεντερασιόν» του Αβραάμ Μπεναρόγια.

Το Μπέχτσιναρ, παρά τον αριστοκρατικό χαρακτήρα του χώρου, συγκέντρωνε την εργατιά της πόλης και στον χαμένο εθνικό κήπο ήχησε για πρώτη φορά από τους εβραίους εργάτες το ιταλικό τραγούδι «Αβάντι πόπολο», το διεθνές επαναστατικό τραγούδι των αγώνων της εργατιάς στο μεσοπόλεμο.

Κοσμική έξοδος στο Μπέχτσιναρ.
Μετά το 1920, όταν απομακρύνθηκε το ετερόκλητο πλήθος της στρατιάς της Ανατολής, τον «Κήπο των Πριγκίπων» επισκέπτονταν μεσοαστοί και στη δεκαετία του ’30 πρόσφυγες από τον Πόντο, την Ιωνία και τη Θράκη, που κατέβαιναν από τους γειτονικούς προσφυγικούς συνοικισμούς στην περιοχή για μπάνιο και ψυχαγωγία.

Στην παραλία του Μπέχτσιναρ λειτούργησε το 1926 και το πρώτο στρατόπεδο γυμνιστών από Ιταλό 
γιατρό, που εφάρμοζε τη νέα σωματική αγωγή και την ελεύθερη φυσιολατρία, αλλά τα συντηρητικά ήθη ενεργοποίησαν τις εκκλησιαστικές και αστυνομικές αρχές που διέλυσαν τον φυσιολατρικό σύλλογο.

Όμορφη ακρογιαλιά

«Το Μπέχτσιναρ ήταν ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος δίπλα στη θάλασσα, με μεγάλα δέντρα, με ανθισμένους κήπους, με σιντριβάνια γεμάτα χρυσόψαρα κι ένα λούνα παρκ με κούνιες και αλογατάκια», γράφει για τον «παράδεισο μέσα στη βιομηχανική περιοχή» η Θεσσαλονικιά συγγραφέας Ελευθερία Δροσάκη στο βιβλίο της -με αναμνήσεις από την προπολεμική πόλη- «Εν Θεσσαλονίκη».

Σκόρπια μέσα στα δέντρα ήταν χτισμένα σπιτάκια εξάγωνα, σαν παραμυθένια, κιόσκια και υπόστεγα με σκαλοπάτια και παράξενες στέγες.

Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα και όλο το καλοκαίρι, αμέτρητος κόσμος ερχόταν με τραμ για περίπατο ή για μπάνιο στην όμορφη ακρογιαλιά, που στη μια της άκρη ήταν οι καμπίνες λουόμενων ανδρών και στην άλλη άκρη των γυναικών.

Ανάμεσά τους πηγαινοερχόταν με βάρκα ένας ναύτης του λιμεναρχείου για τη διαφύλαξη της «ηθικής». Ετσι, όποιος ζωηρούλης τολμούσε να μπει στα γυναικεία χωρικά ύδατα και να κάνει τις γυναίκες να ξεφωνίζουν όλες μαζί σαν να έβλεπαν καρχαρία, αντιμετώπιζε το λιμεναρχείο και τις συνέπειες της παράβασης.

Εξέδρα με λουόμενες στην πλαζ του Μπέχτσιναρ.

Οι καμπίνες ήταν ξύλινες και μέσα στη θάλασσα. Ηταν στημένες πάνω σε πασσάλους και η καθεμιά είχε καταπακτή με σκαλίτσα, για να κατεβαίνουν οι λουόμενες να κάνουν μπάνιο στη σκιά και να μένουν λευκές «ωσάν τα κρίνα», όπως το απαιτούσε η μόδα της εποχής».


Η καταστροφή του παραδείσου

Λίγα χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν η κοσμική κίνηση μετατοπίστηκε στην ανατολική Θεσσαλονίκη, το Μπέχτσιναρ άρχισε να πολιορκείται από βιομηχανικές μονάδες και στην παραλιακή του ζώνη να επεκτείνονται οι εγκαταστάσεις του λιμανιού με την ανέγερση μεγάλων πετρελαιοδεξαμενών.

Τη χαριστική βολή έδωσαν στον Κήπο στη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί που δημιούργησαν στο Μπέχτσιναρ αποθηκευτικούς χώρους πολεμικού υλικού.

Η μεταπολεμική εγκατάλειψη του Κήπου, η απρογραμμάτιστη εγκατάσταση βιομηχανιών, η δυσώδης γειτνίαση με τα βυρσοδεψεία και οι απανωτές πολεοδομικές μεταβολές, εξαφάνισαν μετά τον πόλεμο έναν ιστορικό πνεύμονα της δυτικής πόλης.

Από τον παλιό κήπο έμειναν οι παλιές καρτ ποστάλ και τα πολεοδομικά σχεδιαγράμματα γύρω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό και το λιμάνι που οριοθετούν τον κήπο με την αναγραφή «Public Garden Besh Chinar».

Απέναντι από το χαμένο για πάντα «Κήπο των Πριγκίπων» απόμεινε από την εποχή της λειτουργίας του πάρκου όρθια, ως αποθηκευτικός χώρος, η καλαίσθητη πολυκατοικία των πλούσιων εμπόρων Μεϊμάρη, προσφύγων από το Δενισλί της Σμύρνης, απ’ όπου οι ένοικοι του σπιτιού με τα καμπύλα μπαλκόνια και τις αρχαιοπρεπείς κολόνες είχαν θαυμάσια θέα προς το πάρκο και τον Θερμαϊκό όπου εγκαινιάστηκαν τα πρώτα οργανωμένα θαλάσσια λουτρά της Θεσσαλονίκης.

Το σπίτι αυτό είναι και το μοναδικό παλιό τοπόσημο του Μπέχτσιναρ που συνδέεται με τον θρυλικό Κήπο. Στη μουσική λαϊκή παράδοση της Θεσσαλονίκης ο Κήπος σώθηκε ως «Μπεξινάρι»στο γνωστό τραγούδι του Τσιτσάνη που αναφέρεται στις ψυχαγωγικές βόλτες στο Θερμαϊκό.

Στα νεότερα χρόνια το όνομα χάθηκε σχεδόν από τη συλλογική μνήμη και η χρησιμοποίηση του ως εμπορική ονομασία σε καταστήματα επιτείνει τη σύγχυση της τοπογραφίας του.

Ο Κήπος των Πριγκίπων έμεινε μακρινή εικόνα στους παλιούς και νοσταλγική φαντασίωση στους νεότερους, όπως στο ποίημα του Λέανδρου Βαζάκα:
Περνώντας βιαστικά ένα βράδυ/ στο χαλασμένο δρόμο με τις καμινάδες/ πίσω από τον Παλιό Σταθμό, σαν αστραπή/ πετάχτηκε η εικόνα.

Γυαλιστερά κι αγέρωχα -μπροστά/ στα μάτια του παιδιού- γυρνούσαν τ’ αλογάκια/ με τα δυο πόδια στον αέρα, το μικρό/ μπρούντζινο κανόνι ανεβοκατέβαινε,/ πολύχρωμα λαμπιόνια, μουσική, ευωδιές/ από πανσέδες.

Στο βάθος οι δικοί του/ πατέρας και μητέρα στα λευκά/ με φίλους, φλυαρούσαν πίνοντας μπίρα/ σε ψηλόκορμα ποτήρια»μπαλονάκια»./ Στο τραπεζάκι πιάτα με βραστές γαρίδες/ κι αλατισμένα άσπρα αμύγδαλα.

Γλυκιά καλοκαιριάτικη εσπέρα/ πλάι στα φύκια και τα βότσαλα / της παραλίας του Μπέχτσιναρ


Χ.ΖΑΦ.

*Οι φωτογραφίες προέρχονται από τη συλλογή του Άρη Παπατζήκα. Οι 2 και 4 πρωτοδημοσιεύτηκαν στο λεύκωμα: «Εν Θεσσαλονίκη 1900 – 1960» των Χρίστου Ζαφείρη (κείμενα) και Άρη Παπατζήκα (φωτογραφική συλλογή), εκδόσεις Εξάντας.

Πηγή: thessmemory.wordpress.com

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Όταν ο Λέων Τολστόι συνάντησε τον Μαξίμ Γκόρκι στο εξοχικό κτήμα του Γιάσναγια Πολιάνα το 1900, ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή συνάντηση δύο μεγάλων συγγραφέων.

Αντιπροσώπευε τη συνένωση δύο διαφορετικών Ρωσιών και δύο διαφορετικών αιώνων. Επιστολές, φωτογραφίες και ντοκουμέντα της εποχής βγαίνουν σε διαδικτυακή δημοπρασία από τις 17 Νοεμβρίου μέχρι την 1η Δεκεμβρίου από τον οίκο Christie's. (Exiles and Idealists: A Private Collection of Russian Literary Manuscripts).

Σε ένα άγνωστο γράμμα σε έναν φίλο του, ο επαναστάτης νεαρός συγγραφέας περιγράφει την ημέρα που τον διασκέδασε ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος του κόσμου και φωτογραφήθηκε μαζί του.

Ο Τολστόι ήταν τότε εβδομήντα ετών, ο Γκόρκι μόλις τριάντα δύο, και η σχέση τους εκείνη την εποχή θα μπορούσε να περιγραφεί ως «άβολη». Μιλώντας για τον Γκόρκι στον κοινό τους φίλο και συνάδελφο συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, ο Τολστόι είπε: «Έχει μύτη σαν το ράμφος της πάπιας - και μόνο άτυχοι και κακομαθημένοι άνθρωποι την έχουν».

Ο Τσέχοφ υπέθεσε ότι αυτή η κακία είχε τις ρίζες της στην επαγγελματική ζήλια. Χάρη στη δημοτικότητα διηγημάτων όπως το «Τσελκά» και το «Η γριά Ιζεργκήλ», ο πρωτοεμφανιζόμενος Γκόρκι είχε καταφέρει να έχει πωλήσεις που συναγωνιζόταν μόνο ο σεβάσμιος Τολστόι.

Υπήρχαν, ωστόσο, περισσότερα στη σχέση του διδύμου απ' όσα πίστευε ο Τσέχοφ - όπως αποκαλύπτεται από μια επιστολή που θα δημοπρατηθεί, η οποία γράφτηκε από τον Γκόρκι μετά τη συνάντησή του με τον Τολστόι το 1900 και ήταν άγνωστη στους μελετητές πριν από αυτήν τη δημοπρασία.
Ο Τολστόι ήταν τότε εβδομήντα ετών, ο Γκόρκι μόλις τριάντα δύο, και η σχέση τους εκείνη την εποχή θα μπορούσε να περιγραφεί ως «άβολη». Μιλώντας για τον Γκόρκι στον κοινό τους φίλο και συνάδελφο συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, ο Τολστόι είπε: «Έχει μύτη σαν το ράμφος της πάπιας - και μόνο άτυχοι και κακομαθημένοι άνθρωποι την έχουν».
Γεννημένος στην πόλη Νίζνι Νόβγκοροντ το 1868, ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ υιοθέτησε το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Γκόρκι (που σημαίνει «πικρός») για να αντικατοπτρίσει τον θυμό του για τα δεινά των φτωχών της Ρωσίας. Ήξερε τα πάντα για τη φτώχεια, έχοντας χάσει και τους δύο γονείς του μέχρι την ηλικία των 11 ετών και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να αναζητήσει την τύχη του κάνοντας όποια δουλειά έβρισκε.

Οι ιστορίες, τα παραμύθια κι η τρυφερή παρουσία της γιαγιάς του άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του. Δούλεψε ως βοηθός υποδηματοποιού, βοηθός αγιογράφου, λαντζέρης σε καράβι, αχθοφόρος στην Οδησσό, νυχτοφύλακας σε ψαράδικο, φούρναρης, καθαριστής καμινάδων, εργάτης στα χωράφια. Ρακένδυτος, πεζός και πεινασμένος, γυρνά όλη τη Ρωσία, γνωρίζει τους ανθρώπους και τη δυστυχία τους για πάνω από 5 χρόνια, κάτι που ήταν εξίσου καθοριστικό για τη μετέπειτα λογοτεχνική αλλά και την πολιτική του πορεία.

Ο παππούς του συνήθιζε να τον χτυπάει βάναυσα και μετά τον θάνατο της γιαγιάς του το 1887 αυτοπυροβολήθηκε μ' ένα παλιό πιστόλι στο στήθος με τη σφαίρα να μένει στα πνευμόνια του για τα επόμενα σαράντα χρόνια.

Όταν ξεκίνησε να γράφει για βιοποριστικούς λόγους επιφυλλίδες σ' επαρχιακές εφημερίδες, εργαζόταν και στην εφημερίδα «Τιφλίς» του Καυκάσου κι ακόμα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Jehudiel Khlamida», αλλά από κείνη τη χρονιά και μετά επιλέγει το «Γκόρκι». Τρία χρόνια μετά, γνωρίζεται με τον συγγραφέα Βλαντιμίρ Κορολένκο που του δημοσιεύει το διήγημα «Τσελκάς» και από τότε τα έργα του αρχίζουν να γνωρίζουν καταπληκτική επιτυχία.

Ο Γκόρκι σε φωτογραφία του 1898 με αφιέρωση στον Λεονίντ Αντρέεφ | courtesy Christie’s


Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Ανρί Τρουαγιά, ο κύριος στόχος του Γκόρκι ως συγγραφέα ήταν «να καταγγείλει τα ελαττώματα της κοινωνίας». Έβλεπε την τσαρική Ρωσία ως ένα ντροπιαστικό μέρος, γεμάτο στερήσεις και παρακμή - και ήταν ο πρώτος Ρώσος συγγραφέας που αντιμετώπισε τη ζωή των κατώτερων τάξεων με αυθεντικότητα που γνώριζε από πρώτο χέρι.

Μέχρι την αλλαγή του αιώνα, είχε γίνει επίσης φίλος του Λένιν και έδινε τακτικά κεφάλαια στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα - την επαναστατική μαρξιστική κολεκτίβα από την οποία αργότερα θα αναδύονταν οι Μπολσεβίκοι.

Το φόντο της ζωής του ήταν άκρως αντίθετο με αυτό μέσα στο οποίο γεννήθηκε ο Τολστόι, ο γεννημένος το 1828, σε μια αριστοκρατική οικογένεια που είχε τις ρίζες της αιώνες πίσω, γιος μιας πριγκίπισσας και ενός κόμη. Πριν παντρευτεί τη Σοφία Αντρέγεβνα Μπερς, έζησε μια ζωή με γυναίκες, ποτό και τζόγο και οι χαρακτήρες των αριστουργημάτων του Πόλεμος και Ειρήνη και Άννα Καρένινα προέρχονταν κυρίως από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, όπως και ο ίδιος.

Ο Τολστόι κατάφερε να απεικονίσει με απαράμιλλο τρόπο τη ρωσική κοινωνία της εποχής του και τη ζωή της τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα και με την αναπαραστατική δύναμη της τέχνης του να δώσει εκπληκτικούς πίνακες από τη ζωή της τσαρικής Ρωσίας.

Αν και καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αφοσιώθηκε με μεγάλη αγάπη στους μουζίκους, βοηθώντας τους και μελετώντας τη ζωή τους. Γεμάτος θρησκευτική έξαρση και δεμένος με τα προβλήματα της εποχής του, προσπάθησε να βρει γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι και προσπάθησε να απελευθερώσει τον άνθρωπο και να αποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.


Ο Τσέχοφ στη Γιάλτα το 1900 | courtesy Christie’s

Η συνάντησή τους δείχνει και το φοβερό ρήγμα που υπήρχε στη χώρα τους. Ο Τολστόι, αριστοκρατικός χρονικογράφος της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας του 19ου αιώνα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον επίδοξο επαναστάτη, τον Γκόρκι, συγγραφέα με ταπεινές ρίζες και ταπεινούς αναγνώστες, που θα ευθυγραμμιζόταν με την κομμουνιστική Ρωσία του 20ού αιώνα.

Η χρονιά που συναντήθηκαν είναι επίσης αξιοσημείωτη, στο κατώφλι της αλλαγής του αιώνα.

Είχαν ήδη συναντηθεί δύο φορές στο παρελθόν - τον Ιανουάριο και τον Μάιο του 1900, και τις δύο φορές στη Μόσχα. Η συνάντηση η οποία περιγράφεται στην επιστολή του Γκόρκι που απευθυνόταν στον φίλο του ζωγράφο Βίκτορ Βασνέτσοφ πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο και ήταν η τρίτη, στο κτήμα του Τολστόι.

«Μόλις πρόσφατα επισκέφτηκα τον Λεφ Νικολάγιεβιτς» γράφει. «Πέρασα όλη τη μέρα μαζί του. Ένας σπουδαίος άνθρωπος! Είναι 73 χρονών και πηδά πάνω από χαντάκια σαν κατσίκι, παλεύει σαν διάβολος με τις γροθιές του και σκέφτεται όλη την ώρα». Ο Τολστόι, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ήταν ακόμα πολύ δραστήριος σωματικά και ψυχικά.

Ο Γκόρκι συνεχίζει λέγοντας ότι ο Τολστόι «χειρίζεται τον Θεό με έναν απλό και εύκολο τρόπο και τον ορίζει μάλλον χαλαρά. «Ο Θεός», δηλώνει, «είναι… αυτό που επιθυμώ».


Πορτρέτο του Τολστόι, 1901| courtesy Christie’s

Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, ο Τολστόι θεωρούσε την άποψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τον χριστιανισμό ψευδή. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890, έγραψε ακόμη και τη δική του εκδοχή των Ευαγγελίων, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς δεν ήταν ο γιος του Θεού, αλλά ένας σοφός άνθρωπος που είχε φτάσει σε μια ουσιώδη περιγραφή της ζωής.

Ο Τολστόι εγκατέλειπε όλο και περισσότερο τη μυθοπλασία εκείνη την εποχή για να γράψει έργα σχετικά με τη θρησκεία, στα οποία εκφράζεται η ιδιότυπη θρησκευτικότητά του, όπως Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς (1884), Αφέντης και δούλος (1895), Τι πιστεύω, Τι να κάνουμε λοιπόν και την περίφημη πραγματεία του Τι είναι τέχνη;. Το 1901 η Εκκλησία της Ρωσίας τον αφόρισε.

Ο Γκόρκι γράφει στη συνέχεια ότι «γενικά μιλώντας, είναι πολύ πιο ευχάριστο να κοιτάς τον Λεβ Νικολάγιεβιτς παρά να τον ακούς». Αλλά παραδέχεται ότι «ο άσβεστος σχηματισμός ιδεών του -αν και αρκετά λανθασμένος μερικές φορές- εξακολουθεί να είναι πολύ ζωηρός και γενναίος: τόσο δελεαστικός όσο μια πηγή νερού».

Ο Γκόρκι προσθέτει ότι «όταν ο Τολστόι αρχίσει να μιλάει για την τέχνη και τη λογοτεχνία του, θα μπορούσα να ακούω ατελείωτα! Μου έδωσε τη σύνοψη του μυθιστορήματος που σχεδιάζει να γράψει - Πατήρ Σέργιος είναι ο τίτλος. Όχι μόνο μιλάει για αυτό, αλλά κυριολεκτικά το σμιλεύει, σου το ζωγραφίζει! Είναι όλα τόσο υπέροχα! Μπορείς να αγαπάς (τον Τολστόι) μέχρι τρέλας και ταυτόχρονα να τον αντιπαθείς πολύ, πάρα πολύ».

Αυτό είναι ένα περίεργο απόσπασμα, καθώς ο «Πατήρ Σέργιος» ήταν στην πραγματικότητα ένα διήγημα που ο Τολστόι είχε ολοκληρώσει (αν και δεν δημοσιεύτηκε) το 1898. Το έδειξε ως έργο σε εξέλιξη για να προσποιηθεί στον νεαρό αντίπαλό του ότι ήταν ικανός να συνθέσει μια ιστορία λίγο πολύ επιτόπου;

Η επιστολή στην οποία ο Γκόρκι γράφει για τη συνάντηση με τον Τολστόι, 1900 | courtesy Christie’s


Προσχέδιο για το τέλος του «Χατζή Μουράτ», περίπου 1896-1904 | courtesy Christie’s

Σε αυτή την αλληλογραφία υπερισχύει ο θαυμασμός και η αγάπη, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές. Στην επιστολή του προς τον Βασνέτσοφ, ο Γκόρκι δεν το λέει ρητά, αλλά φαίνεται ότι θαύμαζε την πρωτοτυπία σκέψης του Τολστόι, ακόμα κι αν δεν συμφωνούσε με μεγάλο μέρος του περιεχομένου της. Αποδεικνύεται ότι αυτοί οι δύο εκπρόσωποι των διαφορετικών Ρώσων είχαν περισσότερα κοινά από ό,τι ίσως και οι ίδιοι υποπτεύονταν. Και συναντήθηκαν πολλές φορές ακόμα μέχρι τον θάνατο του Τολστόι το 1910.

Το βιβλίο του Τολστόι του 1897 Τι είναι τέχνη; προσφέρει ένα καλό παράδειγμα. Εδώ, ο Τολστόι απέρριψε ένα τεράστιο μέρος του δυτικού πολιτισμικού κανόνα - από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Βάγκνερ, καθώς και σχεδόν όλο το δικό του έργο. Υποστήριξε ότι η τέχνη δεν πρέπει να κρίνεται από την αισθητική, αλλά από το πόσο άμεσα και αυθεντικά επικοινωνεί με το συναίσθημα.

Ένα απόσπασμα δύο σελίδων από το χειρόγραφο του Τολστόι για αυτό το βιβλίο θα παρουσιαστεί και θα δημοπρατηθεί μαζί με άλλα λογοτεχνικά ντοκουμέντα της εποχής. Περιλαμβάνει περίπου το μισό του ένατου κεφαλαίου, στο οποίο ο συγγραφέας προωθεί τη θεωρία ότι η τέχνη γινόταν ολοένα και πιο φτωχή καθώς έπαψε να είναι θρησκευτική και το φάσμα των συναισθημάτων της περιορίστηκε δεόντως.


πηγή: lifo



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η ομορφιά των οκτώ ανέμων προσωποποιημένη! Ο Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο τον Πύργο στη Βρετανία, ωστόσο οι Δερβίσιδες το θεωρούσαν ιερό κι έτσι δεν του το επέτρεψαν

Χρήστης Templar52Templar52 at el.wikipedia, Attribution, via Wikimedia Commons



Το πιο ξακουστό μνημείο στο κέντρο της Αθήνας είναι βεβαίως ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη. Όμως το κέντρο της πρωτεύουσας έχει πολλά μνημεία και αξιοθέατα, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς ακόμη και αν κάνει διακοπές στην πόλη του.
Ένα από αυτά είναι οι περίφημοι Αέρηδες ή Μνημείο των Αέρηδων ή Πύργος των Ανέμων, στην Πλάκα.
George E. Koronaios, CC0, via Wikimedia Commons



Πρόκειται για ένα μνημείο του 1ου π.Χ. Αιώνα. Ο οκταγωνικός πύργος, ύψους 13,5 μέτρων είναι κατασκευασμένος από το γνωστό πεντελικό μάρμαρο.


Το μνημείο κατασκεύασε ο αστρονόμος Ανδρόνικος από την Κύρρο της Μακεδονίας (γι’ αυτό και ονομάζεται κάποιες φορές Ωρολόγιο του Κυρρήστου).

Μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστός ο ακριβής λόγος ανέγερσής του, καταμεσής της Ρωμαϊκής Αγοράς.


Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων πάντως μάλλον πρόκειται για ένα είδος μετεωρολογικού σταθμού, που λειτουργούσε και σαν ρολόι ώρας, που πιθανόν να αξιοποιούσαν οι έμποροι της εποχής για να υπολογίζουν την ώρα αλλά και τους ανέμους που επικρατούσαν κι επηρέαζαν τα εμπορικά δρομολόγια με τα οποία έφταναν τα προϊόντα τους στις τότε αγορές του κόσμου.

Στη κορυφή της στέγης υπήρχε ορειχάλκινος ανεμοδείκτης υπό μορφή Τρίτωνα, ο οποίος περιστρεφόμενος έδειχνε, κρατώντας δείκτη, την κατεύθυνση ενός από τους οκτώ κύριους ανέμους. Οι άνεμοι, προσωποποιημένοι, φέρονται ανάγλυφοι να ίπτανται (φτερωτοί) στο άνω μέρος της κάθε πλευράς του πύργου, φέροντας ο καθένας και ιδιαίτερο σύμβολο. Τα ονόματά τους είναι χαραγμένα κάτω από το αντίστοιχο τμήμα του οκταγωνικού γείσου, και είναι: ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός). Κάτω δε από κάθε προσωποποίηση, εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν αυτούσια ηλιακό ρολόι.
Jacob von Falke, Public domain, via Wikimedia Commons

Στο εσωτερικό του Πύργου υπήρχε ένα υδραυλικό ρολόι, που μετρούσε την ώρα τις μέρες που δεν είχε ηλιοφάνεια αλλά και τη νύχτα.

Ειδικότερα για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτίσμα ιδιαίτερη εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγουμένων κατασκευαστών ρολογιού, όπως του Αρχιμήδη, του Κτησίβιου και του Φίλωνα. Μάλιστα, όπως σημειώνει ο Ουάρρωνας, στη νότια πλευρά του οικοδομήματος υπήρχε δοχείο κυλινδρικού σχήματος με νερό που παρεχόταν μέσω αγωγού από πηγή της βόρειας πλευράς της Ακρόπολης. Ο δε Βιτρούβιος ονομάζει το μνημείο αυτό «Πύργο των Ανέμων» και το περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Τέλος, το μνημείο κατατάσσεται στον κορινθιακό ρυθμό (εκ των κιονοκράνων) ενώ το εσωτερικό του στον δωρικό ρυθμό (βαρύ αυστηρό). Συνέχεια του κτιρίου ΝΑ ήταν το Αγορανομείο επί πολυβάθμιτης μαρμάρινης βάσης.
Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons

Στους χριστιανικούς χρόνους, οι Αέρηδες έγιναν εκκλησία και στον περιβάλλοντα χώρο φτιάχτηκε ένα νεκροταφείο.



Όταν οι Τούρκοι ανακατέλαβαν την Αθήνα, το 18ο αιώνα, το μνημείο έγινε τόπος προσευχής για το Τάγμα των Δερβίσιδων του Μεβλεβί και πήρε την ονομασία «τεκές του Μπραΐμη». Τότε ανοίχτηκαν και τα παράθυρα που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Χάριν στους Μεβλεβήδες Δερβίσιδες, το μνημείο έμεινε στην Ελλάδα και γλύτωσε από τον Έλγιν. Ο Λόρδος Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο το κτίσμα στη Βρετανία αλλά οι Μεβλεβήδες δεν το επέτρεψαν.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι Αθηναίοι πίστευαν ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στο θεό των ανέμων, Αίολο, εξ ου και η ονομασία της οδού Αιόλου.
Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons

Μετά από εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης, το μνημείο είναι πλέον επισκέψιμο για το κοινό.

Παρακολουθήστε το βίντεο:






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)