Articles by "Αφιερώματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Kwnstantinos Ziazias

Mια συγκλονιστική ιστορία του πικρού καυτού καλοκαιριού του 1974.

Η Κυρά Φροσύνη της Λαπήθου – Μία ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, που οι Τούρκοι την βασάνισαν ανελέητα.
Είναι η ηρωίδα Ευφροσύνη που με αυτοθυσία και κίνδυνο της ζωής της περιποιήθηκε και φρόντισε τους 12 έφεδρους στρατιώτες που εγκλωβίστηκαν στη Λάπηθο κατά την εισβολή των Τούρκων το 1974 και την κατάληψη της κωμόπολης στις 06/08/1974.

"Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΛΑΠΗΘΟΥ" είναι η συμπύκνωση του δράματος του Ελληνισμού του 1974. Όλη η βαρβαρότητα του τούρκου επιδρομέα και κατακτητή, όλος ο πόνος και το δάκρυ ενός λαού, ενός Έθνους... όλη η αλήθεια για τη δήθεν "ειρηνευτική επιχείρηση" του Αττίλα... όλο το μεγαλείο και η δύναμη της ελληνικής ψυχής που ακόμη και στα πιο δύσκολα ξέρει, μπορεί και θέλει να αγωνίζεται... γιατί δικαιούται και διεκδικεί την ελπίδα...
KYΠΡΟΣ 6 Αυγούστου 1974: "Την έγδυσαν, την έδεσαν πίσω από ένα τζιπ και την έσερναν για να μαρτυρήσει που έκρυβε τους στρατιώτες"

Στη μάχη της Λαπήθου στις 6 Αυγούστου 1974, 12 στρατιώτες αποκόπηκαν και έμειναν εγκλωβισμένοι πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Αυτούς τους στρατιώτες εντόπισε η 74χρονη τότε Ευφροσύνη Προεστού. Τους έκρυψε σε μια μικρή σπηλιά δίπλα στο σπίτι της και τους φρόντιζε για έναν ολόκληρο μήνα κάτω από τα βλέμματα των πολυάριθμων Τούρκων που βρίσκονταν ήδη μέσα στη Λάπηθο. Οι Τούρκοι την υποψιάστηκαν και άρχισαν να την ανακρίνουν. Υπέστη φρικτά βασανιστήρια.
Πέρα από τους άγριους ξυλοδαρμούς στο Κάστρο της Κερύνειας, τους τεχνητούς πνιγμούς στην θάλασσα, τα βάναυσα κτυπήματα με το κομμένο σχοινί της καμπάνας, το οποίο έκοψαν κι έδεσαν κόμπους για να είναι πιο επώδυνα τα πλήγματα, η πιο εξευτελιστική δοκιμασία που την υπέβαλαν, ήταν η βασανιστική διαπόμπευση στους δρόμους της Λαπήθου: Την έγδυσαν, την έδεσαν πίσω από ένα στρατιωτικό τζιπ και την έσερναν στην άσφαλτο μέχρι που το δέρμα της από τις πληγές έγινε κατακόκκινο από τα αίματα… Κι όμως η κυρά της Λαπήθου άντεξε. Της έβγαλαν τον σταυρό από το λαιμό και της ζητούσαν να τον φτύσει. Η αλύγιστη Κυρά δεν έσπασε και δεν αποκάλυψε ποτέ που έκρυβε τα παιδιά της. Παρά τον διασυρμό, δεν της πήραν ούτε μια λέξη από το στόμα της. ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΕ !!!!!!!!Τα παλικάρια σώθηκαν και η Ευφροσύνη εκδιώχθηκε από τη Λάπηθο.

Η Κυρά και τα 12 παλικάρια της επέζησαν. Οι στρατιώτες που γλίτωσε την είχαν σαν δεύτερη μητέρα τους, σαν προστάτιδα Παναγιά. Ήταν η πρώτη που φιλούσε τα στέφανα τους όταν παντρεύονταν. Την φιλοξενούσαν εκ περιτροπής στα σπίτια τους για μερικές εβδομάδες ο καθένας. Κι όταν απεβίωσε το 1993 σε ηλικία 90 ετών, οι 12 στρατιώτες, τα παιδιά της, έστησαν την προτομή της μπροστά στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, για να ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο. «Το ότι ζούμε σήμερα, το χρωστάμε στην κυρά Φροσύνη», λένε.

Η Κυρία Ευφροσύνη αρνιόταν πεισματικά να δώσει συνέντευξη για πολλά χρόνια κι όταν επιτέλους δέχτηκε, η τελευταία φράση της ήταν: «Εγώ ότι έκαμα, το έκαμα για να έχω ένα καλό απέναντι στον Θεό και στην Πατρίδα !»

Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης "Η Κυρά τής Λαπήθου".
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Λεωνίδα Κουμάκη, μέλους του ΙΗΑ

Μόλις ένας χρόνος απομένει από την συμπλήρωση ενός αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης που σφράγισε τον επώδυνο συμβιβασμό μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Πριν από δέκα τρία χρόνια, στις 04/09/2009, είχε αναρτηθεί για πρώτη φορά ένα κείμενο μου για τον διαχρονικό τουρκικό παραλογισμό να απαιτεί από τους άλλους όλα όσα περιφρονεί η ίδια, με τίτλο «Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!».

Το κείμενο αυτό παραμένει τόσο διαχρονικό ώστε λες πως γράφτηκε τώρα, τον Ιούλιο του 2022 και όχι πριν από 13 χρόνια. Αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθούμε όπως ακριβώς γράφτηκε τότε, χωρίς καμμιά απολύτως προσθήκη ή αφαίρεση:

Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στο πλαίσιο της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης.

Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες, η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.

Η στρατιά αυτή δεν είναι εντεταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λέμβων που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!

Με απλά λόγια, οι Τούρκοι θέλουν την «αποστρατικοποίηση» των Ελληνικών νησιών με την «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης, για να αποτελούν εύκολη λεία στις επεκτατικές τους βλέψεις μόλις παρουσιαστεί η «κατάλληλη ευκαιρία», όπως ακριβώς «ξεγύμνωσαν» με διάφορα τερτίπια την Κυπριακή άμυνα πριν εισβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης με τις πλάτες των μεγάλων «συμμάχων» μας!

Η ξεδιάντροπη «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία φέρνει στο νου την σοφή λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Ιδού γιατί:

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.

Δηλαδή, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Το κείμενο της Συνθήκης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.

Το άρθρο μάλιστα 37 της Συνθήκης ορίζει ότι η Συνθήκη είναι αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την Συνθήκη της Λωζάνης.

Επί πλέον, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.

Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).

Με μια διαφορά: Αυτούς η Τουρκία προσπαθεί επίμονα και συστηματικά να «εκτουρκίσει» και μάλιστα με το ζόρι! Δηλαδή, σύμφωνα με την ιδιότυπη νοοτροπία των Τούρκων, οι Κούρδοι μουσουλμάνοι απαγορεύεται να αποτελούν εθνική μειονότητα μέσα στην Τουρκία. Οι μουσουλμάνοι όμως της Ελληνικής Θράκης, είτε είναι Πομάκοι, είτε είναι αθίγγανοι, επιτρέπεται να μετατραπούν με το ζόρι σε εθνική μειονότητα! Άλλωστε στον στόχο αυτό βοηθάει φιλότιμα τόσο το περιβόητο Βαθύ Κράτος, όσο και οι Τούρκοι πράκτορες με τα τσιράκια τους που έχουν κατακλύσει την Ελληνική Θράκη κάτω από το αδιάφορο, «ευρωπαϊκό» βλέμμα της Ελλάδος!

Η Τουρκία επέμενε επίσης (και επέβαλε) την αριθμητική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών μειονοτήτων, δηλαδή της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου & της Τενέδου και της μειονότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης – και οι δύο θρησκευτικές μειονότητες εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών για ειδικούς λόγους. Βέβαια, όπως φάνηκε στην διάρκεια του χρόνου, η Τουρκία δεν είχε καμιά απολύτως πρόθεση να κρατήσει χριστιανούς στην επικράτειά της, ήθελε απλά να υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατήσει μουσουλμάνους γιατί είχε (και έχει) τα δικά της σχέδια!

Η Τουρκία ανέλαβε επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης την ρητή υποχρέωση σεβασμού μιας εκτεταμένης αυτοδιοίκησης στα νησιά Ίμβρος και την Τένεδος, των οποίων ο πληθυσμός ήταν χριστιανικός σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 90%.

Τι έκανε όμως η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία τολμάει σήμερα να επικαλείται ξεδιάντροπα;

Με δυο λόγια: Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε, δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να μην ξεφτίλισε και όμως έχει το απόλυτο θράσος να επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης εκεί που νομίζει πως την συμφέρει!

Είναι αδύνατο, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου, να αναφέρει κανείς όλες τις πράξεις και τις ενέργειες της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που τραυμάτισαν βάναυσα και με πρωτοφανή τραμπουκισμό τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό του 1923.

Θα περιοριστούμε, σύντομα και λακωνικά, στα πιο κραυγαλέα «πεπραγμένα» της Τουρκίας που δείχνουν ανάγλυφα την ιδιότυπη αντίληψη αυτής της χώρας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από μια Διεθνή Συνθήκη και ταυτόχρονα να έχει το θράσος να απαιτεί με πρωτοφανή φορτικότητα όσα νομίζει πως την συμφέρουν!

(α) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος η Τουρκία αγνόησε επιδεικτικά την ειδική αυτοδιοίκηση την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να διατηρήσει στα δύο νησιά τα οποία (κυριολεκτικά) τους χάρισαν οι Βρετανοί στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι Τούρκοι, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με το οποίο έβαλαν την υπογραφή τους, έσπευσαν χωρίς καμιά καθυστέρηση, να διορίσουν Τούρκο διοικητή και στα δύο νησιά, να στείλουν αμέσως στην δικαιοσύνη, στα τελωνεία, στην αστυνομία και στις λιμενικές αρχές Τούρκους αξιωματικούς απολύοντας όλους τους αιρετούς τοπικούς λειτουργούς τους οποίους (υποτίθεται) πως είχαν υποχρέωση να διατηρήσουν άθικτους!

Με τον Νόμο 1151 του 1927 που ψήφισε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατάργησαν στην πράξη το καθεστώς αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισαν με διάφορες προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους.

Επειδή όμως οι χριστιανοί κάτοικοι των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν έφευγαν παρά τις αφόρητες συνθήκες, το 1964 η Τουρκία αποφάσισε να εφαρμόσει το περίφημο «πρόγραμμα διάλυσης» (eritme programi) με την υπ’ αρ. 35 (μυστική) απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (βλέπε Βαθύ Κράτος).

Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα προσέφερε την «κατάλληλη ευκαιρία» με την μεγάλη αστάθεια που επικρατούσε στην εσωτερική πολιτική σκηνή και οι Τούρκοι δεν αφήνουν παρόμοιες «ευκαιρίες» να πάνε χαμένες.

Φυσικά, η χώρα μας δεν έβγαλε ούτε άχνα για όλες αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης και η Τουρκία συνέχιζε (και συνεχίζει) να αλωνίζει ανενόχλητη. Το πόσο αποτελεσματικό ήταν το «πρόγραμμα διάλυσης» που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, φαίνεται από μια απλή αντιπαράθεση των πραγματικών αριθμών: Από το 90% (τουλάχιστον) του συνολικού πληθυσμού των νησιών που ήταν χριστιανοί, σήμερα απέμεινε μόνο το 1% (κυρίως ηλικιωμένοι) οι οποίοι αντέχουν και παραμένουν ακόμα στα δύο πολύπαθα νησιά!

(β) Στον τομέα της θρησκευτικής, της εκπαιδευτικής και της «ελευθερίας» ίδρυσης και ελέγχου ευαγών ιδρυμάτων (άρθρα 38 έως 44 της Συνθήκης) οι Τούρκοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο:

Ένας νέος Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με διώξεις, εμπρησμούς, επιθέσεις, ίντριγκες, επεμβάσεις, άρνηση αποδοχής της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου, διαρκή απαξιωτική συμπεριφορά και αρπαγή δύο σημαντικών χριστιανικών ναών (Παναγία της Καφατιανής του Γαλατά και ναός του Σωτήρος Χριστού) με «εργαλείο» τον ψευτο – παπά Ευθύμ, ο οποίος μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του υπήρξε τυφλό όργανο των πιο σκοτεινών κύκλων της Τουρκίας (Βαθύ Κράτος, ΜΙΤ).

Η χριστιανική εκπαίδευση, πάντα με την τούρκικη μέθοδο «σεβασμού» της Συνθήκης της Λωζάνης, υπέστη ισοπεδωτική επίθεση: Φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόλυση ομογενών και Ελλήνων δασκάλων, επιβολή διδασκαλίας των περισσοτέρων μαθημάτων στην Τουρκική γλώσσα (αρχικά) και στην συνέχεια όλων – εκτός από το μάθημα των Ελληνικών και προσθήκη ειδικού μαθήματος «στρατιωτικών» που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού!

Όσον αφορά τα Ελληνικά Ευαγή Ιδρύματα, απαγορεύτηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν νέα ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά, είτε με κληρονομιά.

Παράλληλα, οι Τούρκοι φρόντισαν να παύσει η αναγνώριση της ιδιότητας νομικού προσώπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα προσκόμματα στην διαχείριση και εκπροσώπηση της τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.

Με τον Νόμο 2762 του 1935 περί «Βακουφίων» που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση (έκτοτε άλλαξε πολλές φορές για να πετύχουν τους στόχους τους), η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων «ανατέθηκε» σε επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές για να γίνει πιο εύκολη η αρπαγή της τεράστιας μειονοτικής περιουσίας! Το αποτέλεσμα βέβαια είναι από τις 12.000 μειονοτικά ακίνητα που υπήρχαν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, σήμερα απέμειναν μερικές εκατοντάδες που βρίσκονται σε διαρκή και άμεση απειλή!

(γ) Στον τομέα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων χριστιανών ένα μεθοδικό, ψυχρό και «αποτελεσματικό» πλέγμα μέτρων και ενεργειών στόχευσε στην εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κωνσταντινούπολη:

Άρχισαν από την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης από Τράπεζες, από κάθε μορφής και κατηγορίας Δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από μεγάλες επιχειρήσεις. Με τον Νόμο 2007 του 1932 απαγόρευσαν την άσκηση 30 επαγγελμάτων από Έλληνες (μεταξύ των οποίων μουσικός, φωτογράφος, ξυλουργός, ράπτης, κουρέας, σερβιτόρος – ακόμα και πλανόδιος πωλητής!), ενώ αργότερα απαγόρευσαν και άλλα επαγγέλματα για να σιγουρευτούν ότι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θα αρχίσουν να τρέπονται σε φυγή προκειμένου να επιβιώσουν.

Το 1934 με τον Νόμο 2525 όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους και το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά και να εκτουρκιστούν.

Όλα αυτά μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου με τις εκστρατείες που είχαν το σύνθημα «Vatandas Turkce konus», δηλαδή, «Πολίτες μιλάτε τουρκικά» ώστε να είναι εύκολη η δίωξη για «Εξύβριση του Τουρκισμού» όποιου τολμούσε να μιλάει στους δρόμους Ελληνικά – άρα μιλούσε υβριστικά για τους Τούρκους!

Για όσους βέβαια επέμεναν πεισματικά να μένουν στις εστίες τους, το «μενού» του Τούρκικου «σεβασμού» στην Συνθήκη της Λωζάνης είχε και πολλά άλλα στο πρόγραμμα:

(γ1) Επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών τον Μάιο του 1941, για τον αφανισμό του χριστιανικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία στην διαχρονική στρατηγική της «ουδέτερης» Τουρκίας.

(γ2) Βαρλίκι, δηλαδή επιλεκτική επιβολή υπέρογκων φόρων σε χριστιανούς (Νόμος 4305 του Νοεμβρίου 1942) για τον οικονομικό τους αφανισμό και την εξορία τους σε καταναγκαστικά έργα για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν μέσα σε λίγες βδομάδες τον αυθαίρετο φόρο που τους επιβλήθηκε. Ο φόρος αυτός, όπως και η «επιστράτευση 20 ηλικιών» επινοήθηκε από τους Τούρκους όταν η Ελλάδα πολεμούσε με τους «συμμάχους» της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία διατηρούσε «επιτήδεια ουδετερότητα».

(γ3) Πογκρόμ, δηλαδή επιδρομή που εκτελέστηκε άψογα από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, με την υψηλή καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955. Στόχος: ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνστανούπολης. Αποτέλεσμα: 20 δολοφονίες χριστιανών, εκατοντάδες βιασμοί, καταστροφή, λεηλασία και πυρπόληση 2.600 χριστιανικών σπιτιών, 4.340 καταστημάτων, 73 εκκλησιών, 26 ελληνικών σχολείων, τριών ελληνόφωνων εφημερίδων και επιδρομή σε χριστιανικά νεκροταφεία με σύληση τάφων!

(γ4) Απελάσεις. Επειδή η Τουρκία ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τους Έλληνες που επέμειναν πεισματικά να μην εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη, το 1964 κατήγγειλε την Ελληνοτουρκική συμφωνία Εμπορίου με αποτέλεσμα οι τουρκικές αρχές να απελάσουν, με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες 12.000 περίπου Έλληνες υπηκόους, γηγενείς Κωνσταντινουπολίτες, τους οποίους προστάτευε η συνθήκη της Λωζάνης.

Όσοι εκδιώχτηκαν παρέσυραν μαζί τους ένα τριπλάσιο αριθμό συγγενών και φίλων. Έτσι, μεταξύ 1964 και 1966, 48.000 περίπου Έλληνες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.

Με τους τρόπους αυτούς (και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν σε ένα σύντομο άρθρο) η Τουρκία ξεφτίλισε κυριολεκτικά κάθε υποχρέωση που ανέλαβε απέναντι στην Ελλάδα και σε 5 ακόμα αντισυμβαλλόμενες χώρες με την Συνθήκη της Λωζάνης αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε υπογράφοντας τις αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χάρτας των Παρισίων και των δεσμεύσεων της στα πλαίσια της ΔΑΣΕ και του ΟΑΣΕ!

Αυτή λοιπόν η Τουρκία μας ζητάει σήμερα να «αποστρατικοποιήσουμε τα Ελληνικά νησιά» και έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται και την Συνθήκη της Λωζάνης!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε μια χώρα που μοιάζει κάποιους ανθρώπους τους οποίους όταν τους φτύνεις στο πρόσωπο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σου απαντούν «Δόξα τον Θεό, βρέχει!»;

Πολλά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε ξεκινήσει προ πολλού. Ας, είναι – ποτέ δεν είναι αργά. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πιο απλό είναι, αφού η Τουρκία επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης να ξεκινήσουμε από αυτήν.

Κατά την ταπεινή μας γνώμη πρέπει να ζητήσουμε αμέσως να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων που ζουν σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως επίμονα απαιτούσε (και επέβαλε) η ίδια η Τουρκία κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.

Το 1923 οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ήταν 120.000 άνθρωποι και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη 80.000.

Σήμερα οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο μειώθηκαν (με την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου, μελετημένου και ψυχρού σχεδιασμού) σε 2.000 και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη αυξήθηκαν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, μέσα σε ένα διαρκή, τουρκικό προπαγανδιστικό ορυμαγδό με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεσή» τους!

Αυτή η τεράστια, μεθοδική, ψυχρή και κυνική ανατροπή της αριθμητικής ισορροπίας χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, πρέπει να αποκατασταθεί με μια σταθερή, μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Εμπρός λοιπόν! Αυτό προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης που επικαλείται η Τουρκία, από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία.

Εμείς πρέπει να επιμένουμε σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο βήμα για την αναγκαιότητα αυτή σαν ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα «αποκατάστασης κάποιας στοιχειώδους αμοιβαίας εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Και έχουμε τόσα πολλά για να συνεχίσουμε!

Στο κάτω-κάτω για να συζητήσουμε ισότιμα και «να τα βρούμε» με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αμοιβαία συμφωνημένη βάση στην οποία καταλήξαμε το 1923 μαζί με 5 άλλες χώρες που συμμετείχαν στην διαδικασία της Συνθήκης της Λωζάνης.

Αν η Τουρκία ονειρεύεται πως «θα τα βρούμε» πάνω στα ερείπια που δημιούργησε σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, κατεχόμενη Κύπρο και με απλωμένο το «Βαθύ Κράτος» μέσα στην Ελληνική Θράκη και πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επιτέλους πρέπει να τους πούμε ξεκάθαρα πως «πλανάται πλάνη οικτρά»!

Όσο ισχυρές «πλάτες» και να εξασφαλίσουν, όποια «υπεροπλία» και να αποκτήσουν, όποια «κατάλληλη ευκαιρία» και να πετύχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ Έλληνες που θα ικανοποιήσουν τις επεκτατικές τους ορέξεις χωρίς αιματοχυσία η οποία θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία (με το εκρηκτικό εσωτερικό μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας), παρά για την Ελλάδα.





ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και την περιφρόνηση από την Τουρκία των άρθρων 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης που αφορούν την μαρτυρική Κύπρο και τα οποία έχουν ως εξής:

«Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου ανακηρυχθείσα υπό της Βρετανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914» (Άρθρο 20 Συνθήκης).

«Ουδεμία πολιτική, νομοθετική ή διοικητική εξουσία ή δικαιοδοσία θέλει ασκηθεί, δι΄ οιονδήποτε λόγο, υπό της Κυβερνήσεως ή των Αρχών της Τουρκίας εκτός του τουρκικού εδάφους επί των υπηκόων εδάφους διατελούντος υπό την κυριαρχία ή το προτεκτοράτο των λοιπών Δυνάμεων των υπογραψασών την παρούσα Συνθήκη και επί των υπηκόων εδάφους αποσπασθέντος της Τουρκίας. Εννοείται ότι η πνευματική δικαιοδοσία των θρησκευτικών μουσουλμανικών Αρχών δεν θέλει ποσώς θιγεί» (Άρθρο 27 Συνθήκης).

Οι Οθωμανοί το 1570 είχαν εισβάλλει στην Κύπρο και το 1878 την πούλησαν στους Άγγλους. Το 1923 παραιτήθηκαν ρητά και κατηγορηματικά, από κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης.

Το 1974 όμως οι Τούρκοι εισέβαλλαν και πάλι στην Κυπριακή Δημοκρατία, εγκαθιστώντας στο 40% περίπου του Κυπριακού εδάφους ένα καθεστώς ανδρείκελων. Έκτοτε επιχειρούν, μεθοδικά και συστηματικά, την πληθυσμιακή αλλοίωση των κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας (82% Έλληνες ορθόδοξοι, 12% τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι), την αρπαγή ή καταστροφή Κυπριακών περιουσιών, την λεηλασία ή καταστροφή θρησκευτικών και πολιτιστικών θησαυρών καθώς και την μετατροπή των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας σε παγκόσμιο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και παράνομου τζόγου.

ΛΚ
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Γιώργου Νικολαΐδη

1.   Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΟΚΑΡΙΝΩΝ  ΚΑΙ  ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΧΟΡΩΔΙΕΣ ΩΣ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ.  

1950.  Η Ελλάδα έχει βγει από την μεγάλη περιπέτεια του εμφυλίου. Οργανώσεις του εξωτερικού, όπως ο  Ελληνικός και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, η  "UNRRA"  (Οργανισμός Περίθαλψης και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών) και η "CARE",  βοηθούν όσο μπορούν την πληγωμένη Ελλάδα να συνέλθει από τα δεινά της.  Πολλά πακέτα με διάφορα είδη βοήθειας για παιδιά και μεγάλους, καταφθάνουν σε χωριά προπαντός της επαρχίας.  Σε κάποιες αποστολές που προορίζονταν για το χωριό των Φερών, τα πακέτα καταφθάνουν στο Α΄ Δημοτικό σχολείο, όπου  καταγράφονται  τα είδη και κατανέμονται  ανάλογα με τις ανάγκες.

Ο δάσκαλος Ιωσήφ Νικολαΐδης υπηρετεί εδώ και 12 χρόνια σ΄  αυτό το σχολείο.              Όταν ανοίγονται κάποια πακέτα βοηθείας της  "UNRRA", βλέπει με μεγάλη του έκπληξη πως σε ένα από αυτά βρίσκονται  13 πήλινες οκαρίνες. Μεταχειρισμένες  μεν, αλλά σε τέλεια κατάσταση.  Το πακέτο έχει προέλευση από την Αμερική και οι οκαρίνες στάλθηκαν από Αμερικανόπουλα.  Γνωρίζοντας και αγαπώντας την μουσική με πάθος από τα μαθητικά του χρόνια στο Διδασκαλείο Αλεξανδρούπολης, αξιοποιεί το ανέλπιστο αυτό "δώρο" και συστήνει μία πρώτη ορχήστρα από 12 μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού. Τους  διδάσκει νότες και θεωρία μουσικής και αρχίζει τις πρόβες και τις εμφανίσεις σε εκδηλώσεις του σχολείου.  Το γεγονός γίνεται με ενθουσιασμό δεκτό από τα παιδιά και  την τοπική κοινωνία των Φερών και τα «καλά λόγια»  περισσεύουν απ΄ όλους τους Φεριώτες για την πρώτη αυτήν σχολική ορχήστρα.

Συγχρόνως δημιουργείται και η τρίφωνη σχολική χορωδία. Η συμμετοχή σε παρελάσεις, γυμναστικές επιδείξεις, σχολικές γιορτές και άλλες εκδηλώσεις γίνεται σιγά- σιγά κομμάτι των σχολικών δραστηριοτήτων και εμφανίσεων της μικρής ορχήστρας.  Είναι αξιοσημείωτο, το ότι δεν προϋπήρχε κάτι παρόμοιο στα σχολικά καλλιτεχνικά  δρώμενα των Δημοτικών Σχολείων των Φερών, κάτι που μαρτυρούν οι  συγκινητικές και νοσταλγικές αναμνήσεις των μαθητών εκείνης της εποχής ακόμη.

Το 1952 αγοράζονται αρκετές κοκάλινες καινούργιες οκαρίνες  και τα μέλη της ορχήστρας αυξάνονται. Με ενθουσιασμό περισσότερα τώρα παιδιά συμμετέχουν και πάλι στις εκδηλώσεις.

 

2.  Η ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Γυμνάσιο στις  Φέρες δεν υπήρχε. Πρωτολειτούργησε το Φθινόπωρο του 1941 με την ονομασία "Οκτατάξιον Γυμνάσιον Αλεξ/πόλεως στις  Φέρες ". Αναγνωρίζεται ως "Γυμνάσιον Φερών" το 1947.  Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως  λόγω του μικρού αριθμού καθηγητών δίδαξαν σ΄αυτό  οι δάσκαλοι Χριστόφορος Ράσσας, Ιωσήφ Νικολαϊδης, Νικόλαος Κυτόπουλος και άλλοι. Το γυμνάσιο στεγαζόταν σε οικία 120 τετρ. μέτρων στον δρόμο προς τα Αλώνια,  απέναντι από τον μύλο του Κοτσώνη.  Από το 1954 μέχρι το 1959 συστεγάζεται με το Α΄Δημοτικό σχολείο.  Στον πρωινό κύκλο κάνουν μαθήματα τα παιδιά του Δημοτικού και το απόγευμα λειτουργεί το σχολείο ως Γυμνάσιο.

Το 1957 με πρωτοβουλία του Γυμνασιάρχου Χρήστου Καλούδη, του γυμναστή Νίκου Ζηβόπουλου, όλου του Συλλόγου καθηγητών καθώς και του αείμνηστου δασκάλου Χριστόφορου Ράσσα  και μετά από πολλές επίπονες και συνεχείς ενέργειες  του προέδρου της κοινότητας Μιλτιάδη Πατακίδη, κατοίκων και άλλων παραγόντων, εγκρίνεται και αρχίζει η κατασκευή του πρώτου ορόφου του Γυμνασίου με κεφάλαιο 190.000 δρχ. που συγκεντρώθηκε από εράνους και εκδηλώσεις. Το 1958 εγκρίνεται ένα  ελάχιστο κρατικό κονδύλιο 200.000 δρχ. για την κατασκευή του δευτέρου ορόφου.   

Η συμμετοχή στην κατασκευή είναι ενθουσιώδης και γίνεται από τους κατοίκους και τους μαθητές. Ο καθένας προσφέρει ότι μπορεί σε είδος και εργασία. Αφιλοκερδώς δουλεύουν πολλοί για την ολοκλήρωση του κτιρίου. Οι μαθητές επίσης μεταφέρουν στα χέρια τούβλα και υλικά και προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια στην ολοκλήρωση κατασκευής του Γυμνασίου τους. Στα μικρά έντυπα "προσκλητήρια" αναφέρεται πως  με "φανατισμό"  πρέπει να συνεισφέρουν όλοι για την αποπεράτωσή του!

Η κατασκευή διαρκεί μέχρι το  τέλος  του  1959. Τον Ιανουάριο του 1960 οι μαθητές συνεχίζουν τα μαθήματα  στο καινούργιο τους πια κτίριο.

Το 1956 ο Ιωσήφ Νικολαΐδης,  έχοντας  τα προηγούμενα χρόνια δημιουργήσει την επιτυχέστατη ορχήστρα των οκαρινών, προτείνει στην διεύθυνση του Γυμνασίου και ειδικά στον φίλο του,  καθηγητή φυσικής αγωγής και κατά μαρτυρίαν πολλών, άριστο ακορντεονίστα Νίκο Ζηβόπουλο, την δημιουργία της Φιλαρμονικής του Γυμνασίου. Τους δυο  τους συνδέει αλληλοεκτίμηση,  η αγάπη και γνώση για την μουσική μα και η οργανωτική, δημιουργική  και καλλιτεχνική σύμπνοια. Το γεγονός γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό. Οι οικονομικοί πόροι όμως λείπουν παντελώς!  Ως μόνη λύση κρίνεται  και πάλι η συγκέντρωση χρημάτων με έρανο από τους κατοίκους των Φερών και των γύρω χωριών, που πολλά από τα παιδιά τους φοιτούν στο Γυμνάσιο.  Με περισσή χαρά ανταποκρίνονται και πάλι όλοι.  Χαρακτηριστική είναι η εισφορά του Τόλη Τσιακίρη, ο οποίος έδωσε το αξιοσημείωτο ποσό των 1000 δραχμών!  Ήταν σαν να δίνει σήμερα κάποιος περίπου 800 ευρώ.  Τα όργανα παραγγέλνονται και φθάνουν στο Γυμνάσιο. Κάποιοι μαθητές φέρνουν  όργανα από το  σπίτι τους, όπως κλαρίνα. 


Μετά την εξοικείωση με τα όργανα, αρχίζουν τα θεωρητικά μαθήματα μουσικής και  οι πρόβες  με τον δάσκαλο Ιωσήφ Νικολαΐδη και τον γυμναστή Νίκο Ζηβόπουλο. Τα δύο πρώτα εμβατήρια που διδάσκονται τα έχει συνθέσει ο Ιωσήφ Νικολαΐδης. Ξεκινούν και οι εμφανίσεις σε διάφορες εκδηλώσεις.  Στις παρελάσεις προπορεύεται η φιλαρμονική. Εμπλουτίζει το ρεπερτόριο της  με άλλα εμβατήρια.  Εμφανίζεται στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς και στην πλατεία του χωριού  σε δημοτικούς  χορούς στις εθνικές γιορτές επάνω σε ξύλινη εξέδρα. Παίζει  πένθιμα εμβατήρια στον Επιτάφιο ως και σε κηδείες ακόμη κάποιων επιφανών.

Συγχρόνως δημιουργείται και αναπτύσσεται η χορωδία του Γυμνασίου, λαμβάνοντας και αυτή μέρος σε διάφορες εθνικές, σχολικές και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στις Φέρες αλλά και στα γύρω χωριά.

 

3. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ

Το 1960, παντρεμένος με την εκ Φερών Χρυσάνθη Μπουγίδου, ο Νίκος Ζηβόπουλος μετατίθεται στην Αθήνα, συμπληρώνοντας 8 χρόνια θητείας στις Φέρες.  Εργάζεται σε Γυμνάσιο του Πειραιά. Τοποθετείται ως μέλος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Αποβιώνει ως Διοικητικός υπάλληλος τον Ιανουάριο του 1972.

Τον Σεπτέμβριο του 1961, επίσης μετατίθεται ο Ιωσήφ Νικολαΐδης στην Θεσσαλονίκη. Εκεί για τα επόμενα 8 χρόνια συνεχίζει το διδασκαλικό και καλλιτεχνικό του έργο. Συνταξιοδοτείται το 1969 και αποβιώνει το 1990.

Η Φιλαρμονική μένει ακέφαλη. Δεν  υπάρχει κάποιος μουσικός να συνεχίσει την διδασκαλία και την διεύθυνσή της.  Έτσι πέφτει μοιραίως στην απαξίωση. Σαφή και ακριβή στοιχεία για το τέλος της δεν έχουμε. Εντοπίζουμε την παύση των εμφανίσεών  της στα έτη 1963-64. Τα όργανα μάθαμε πως σωρεύτηκαν πρόχειρα σε αποθηκευτικό χώρο του Γυμνασίου για αρκετά χρόνια και δυστυχώς κατόπιν εκποιήθηκαν. Τόση οικονομική ανάγκη επιτέλους υπήρχε για τα λιγοστά χρήματα που απέφεραν αυτά; Κάποιοι που πήραν τέτοιες αποφάσεις τότε, σίγουρα δεν θα διέθεταν ιδιαίτερη ευαισθησία ούτε για το πώς αποκτήθηκαν , ούτε και  για την ιστορία, τον θαυμασμό  και τα αγνά χειροκροτήματα που άφηναν πίσω τους αυτά ... Αλήθεια, δεν θα μπορούσαν από σεβασμό και μόνο για τις προσπάθειες κάποιων, διδασκόντων και μαθητών, να τα είχαν τοποθετήσει σε μια προθήκη και μαζί με φωτογραφίες να αποτελούσαν ένα μικρό "Μουσείο" του Γυμνασίου ;

Το  1964 το Κοινοτικό συμβούλιο Φερών αποφασίζει:

"….Απονέμει εις τον Δημοδιδάσκαλον Ιωσήφ Νικολαΐδην του Χρήστου  έπαινον δια  την μετ΄ ευσυνειδησίας και επιμελείας εκτέλεσιν των σχολικών του καθηκόντων, την αρτίαν και υποδειγματικήν οργάνωσιν της Φιλαρμονικής μουσικής του Γυμνασίου ως και δια την επιδειχθείσαν αξιέπαινον δραστηριότητα εις τον τομέα την κοινωνικής και εθνικής διαφωτήσεως των κατοίκων της κωμοπόλεως Φερρών. Συγχαίρει αυτόν και εύχεται όπως και εις το μέλλον εξακολουθήσει εργαζόμενος μετά του αυτού ζήλου…."

Ως επιμύθιο οφείλουμε από σεβασμό να αναφέρουμε, πως η ορχήστρα με τις οκαρίνες, η Φιλαρμονική και οι χορωδίες, αποτέλεσαν για εκείνα, τα από πολλές πλευρές χαλεπά χρόνια για την κοινωνία των Φερών και τα γύρω χωριά, κάτι εντελώς ξεχωριστό. Ξεχώρισαν για την  ευγενή ενασχόληση, μάθηση, συνεργασία και  προσφορά των μαθητών του Γυμνασίου και την εθελοντική και επίπονη προσφορά των διδασκόντων στα υποτυπώδη μέχρι τότε καλλιτεχνικά γεγονότα. Σήμερα, αναπολώντας οι μεγαλύτεροι τα μαθητικά τους χρόνια και ο γράφων τις πρώτες αλησμόνητες παιδικές μου αναμνήσεις, αναφερόμαστε αμέσως με περισσή νοσταλγία και λαχτάρα σ΄εκείνα. Ταπεινή μας ευχή, να αποτελέσουν παράδειγμα στην σημερινή μας καταναλωτική κοινωνία και στις ανούσιες  εν πολλοίς ασχολίες της νεολαίας.-





Δείτε το βίντεό μας πατώντας ΕΔΩ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

του Απόστολου Λυκεσά

Από αυτάρκεις εξαγωγείς το 2006, φτάσαμε να πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο σε εισαγωγές • Ούτε στρέμμα τεύτλο σε ολόκληρη τη Μακεδονία και Θράκη για πρώτη φορά από το 1960! • Η κυβέρνηση συνεχίζει την ενοικίαση των εργοστασίων σε ιδιώτη που είναι εισαγωγέας ζάχαρης • Στα δικαστήρια οι τευτλοπαραγωγοί

Ούτε ένα στρέμμα τεύτλων δεν σπάρθηκε φέτος στη Μακεδονία και τη Θράκη για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ‘60, όταν κατασκευάστηκε το εργοστάσιο στο Πλατύ. Σε άλλες εποχές κάποιοι θα μιλούσαν για «εθνική καταστροφή» καθώς, όπως είναι λογικό, ούτε κόκκος ζάχαρης δεν πρόκειται να παραχθεί στη χώρα μας για πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια.

Την ώρα λοιπόν που παγκοσμίως έχουν τεθεί αγωνιώδη ερωτήματα σχετικά με τις πιθανότητες εκδήλωσης μιας επισιτιστικής κρίσης μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και κόντρα στις δηλώσεις της κυβέρνησης ότι και σχέδιο έχει και προβλέψεις κάνει, κανένας δεν λέει κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι για ένα από τα θεωρούμενα βασικά καταναλωτικά αγαθά: τη ζάχαρη (Ρωσία και Ουκρανία έχουν απαγορεύσει ήδη τις εξαγωγές και ζάχαρης). Και όχι μόνο δεν λέει τίποτα η κυβέρνηση, αλλά, αντιθέτως, έπραξε κόντρα σε οποιοδήποτε σχέδιο για οποιαδήποτε πιθανότητα εγχώριας παραγωγής, αφού επέκτεινε -για άγνωστο λόγο- κατά 8 μήνες το συμβόλαιο με τον υπενοικιαστή (Χρήστος Καραθανάσης, «Royal Sugar») των εργοστασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), ο οποίος εδώ και 28 μήνες στις εγκαταστάσεις σε Πλατύ και Σέρρες δεν παρήγαγε ούτε κόκκο ζάχαρης και χρησιμοποιεί απλώς τα συσκευαστήρια και τα σακουλάκια συσκευασίας της ΕΒΖ αλλά για να διαθέτει ζάχαρη εισαγωγής!

Οσα συνέβησαν μόλις τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου είναι πολλαπλώς διδακτικά. Αξίζει λοιπόν να παρακολουθήσουμε χρονικά όσα συνέβησαν από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι της «εξαερωμένης» ΕΒΖ οι μισοί διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι υπόλοιποι εντάχθηκαν σε προσυνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Οσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο είχαν και έχουν διεκδικήσεις έναντι της ΕΒΖ για δεδουλευμένα που δεν πληρώθηκαν.

Η αργοπορία στην εξόφλησή τους οδήγησε σε αναζήτηση τρόπων εξαναγκασμού της κυβέρνησης προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Για παράδειγμα, πληροφορίες ήθελαν μέρος των εργαζομένων τον Ιούνιο του 2021 να επικοινωνεί με μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Βέροιας προκειμένου να καταθέσει μηνύσεις για «πλιάτσικο» (αν είναι δυνατόν!) στο εργοστάσιο Πλατέος.

Η απειλή της μήνυσης ως μέσο πίεσης εκπλήρωσης των απαιτήσεών τους απέδωσε και ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης στις 21.6.2021, με τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή, ενέκρινε πίστωση 1.441.477 ευρώ «στους δικαιούχους εργαζομένους για την κάλυψη υποχρεώσεων της εταιρείας προς το προσωπικό για το χρονικό διάστημα από 16.10.2019 έως 31.5.2021, κατά παρέκκλιση...». Υστερα από αυτό οι εργαζόμενοι σταμάτησαν κάθε νομική ενέργεια. Ομως από τις 21.6.2021 που ψηφίστηκε η τροπολογία έως και σήμερα οι εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί, ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας, οπότε και προχώρησαν στο... plan B. Στις 30.6.2020 μέρος των διορισμένων στο Δημόσιο πρώην υπαλλήλων της ΕΒΖ κατέθεσε στο πολυμελές πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης τριτανακοπή κατά της απόφασης επικύρωσης του σχεδίου διάσωσης της ΕΒΖ που είχε καταθέσει η πιστώτρια της ΕΒΖ, Τράπεζα Πειραιώς.

Οπως αποδείχθηκε, και αυτή η κίνηση ήταν υπομόχλιο αφού στόχο δεν είχε την κατάπτωση του σχεδίου διάσωσης αλλά τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους. Η υπόθεση από τις 30.6.2020 πήρε πολλές αναβολές -μάλλον κοινή συναινέσει- αφού η εκκρεμότητα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του «επενδυτή»-ενοικιαστή να μην παραλαμβάνει τεύτλα ισχυριζόμενος ότι δεν μπορεί να επενδύσει σε ένα εργοστάσιο του οποίου το σχέδιο διάσωσης κινδυνεύει να καταπέσει.

Η ορισθείσα τελική εκδίκαση της τριτανακοπής για τις 31.3.2022 δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού οι ενάγοντες εργαζόμενοι παραιτήθηκαν. Ο λόγος της παραίτησης πρέπει να αναζητηθεί στην τροπολογία που κατατέθηκε συμπτωματικά στις 21.3.2022 με την οποία ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης (ξανα)ενέκρινε την πίστωση του 1.441.477 ευρώ «απευθείας στους δικαιούχους εργαζομένους για την κάλυψη των υποχρεώσεων της επιχείρησης προς το προσωπικό της για το χρονικό διάστημα από 16.10.2019 έως 31.5.2021», όπως δηλαδή είχε γίνει πριν από 9 μήνες! Ολοι βγήκαν ικανοποιημένοι, προφανώς κυρίως η κυβέρνηση: διότι αν για κάποιο λόγο προσβαλλόταν η συμφωνία εξυγίανσης, πολύ δύσκολα θα βρισκόταν δικαστής -όπως καλή ώρα βρέθηκε στις 24.2.2020- που θα ενέκρινε ένα σχέδιο που είχε από μόνο του καεί από τις χρονικές εξελίξεις.

Το παράξενο –ακατανόητο για κάποιους και... πολύ κατανοητό για τους κακόπιστους– είναι ότι έπειτα από όλα αυτά η κυβέρνηση αποφάσισε να παρατείνει τον χρόνο ενοικίασης των εργοστασίων για άλλους 8 μήνες, παρά τις αντιδράσεις τις Συνεταιριστικής Τράπεζας Σερρών, που είναι ο βασικός ενοικιαστής των εργοστασίων, οι άνθρωποι της οποίας προφανώς συνειδητοποίησαν τα επικίνδυνα μονοπάτια από τα οποία διέρχονται. Ετσι φτάσαμε στο σημείο να ενοικιάζονται τα εργοστάσια στον ενοικιαστή που δεν τα θέλει επειδή επιμένει ο υπενοικιαστής τους!

Τι ακριβώς έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση είναι άγνωστο, μπορεί να είναι και κρατικό μυστικό, αλλά ενώ το εμπόδιο της τριτανακοπής δεν υπάρχει κι ενώ ποτέ δεν απαντήθηκε το ερώτημα αν τα εργοστάσια βρέθηκαν ή αφέθηκαν να βρεθούν σε τεχνική ικανότητα παραγωγής ζάχαρης –επιμένουν σθεναρά πολλοί πλέον ότι τα εργοστάσια μεταβλήθηκαν σε «φαντάσματα» του εαυτού τους–, ήρθαν οι τευτλοπαραγωγοί που έδωσαν μία και μόνο αλλά αποστομωτική απάντηση: δεν έσπειραν φέτος ούτε ένα τεύτλο! Τέτοια επιτυχία είχε το κυβερνητικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας.

Το ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι με ένα βασικό διατροφικό προϊόν τώρα που η Ρωσία απαγόρευσε τις εξαγωγές ζάχαρης, της οποίας ήδη η τιμή στο ράφι έχει ξεπεράσει το 1 ευρώ, τιμή που είχαμε να δούμε από το 2013, μοιάζει κυριολεκτικά... πολυτελείας.

Πώς φτάσαμε εδώ;

Ολα άρχισαν στις 24.2.2020, όταν βρέθηκε δικαστής που επικύρωσε το σχέδιο –της κατ’ επίφαση– διάσωσης της ΕΒΖ το οποίο υπεβλήθη από την Τράπεζα Πειραιώς και συζητήθηκε στη συνεδρίαση του πολυμελούς πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στις 22.7.2019.

Σχέδιο βεβαίως που η ίδια η Τράπεζα Πειραιώς δεν υποστήριξε ήδη από τις 5.11.2019, όταν, σε πλήρη αντίθεση με αυτά που ανέγραφε στο δικό της σχέδιο διάσωσης, ενοικίασε τα δύο εργοστάσια Πλατέος και Σερρών για 28 μήνες σε έναν κατ’ επίφαση επενδυτή, εισαγωγέα ζάχαρης, ο οποίος εμφανίζεται στη σελίδα 16 του ίδιου σχεδίου διάσωσης να οφείλει στην ΕΒΖ 1.722.806 ευρώ από ζάχαρη που είχε αγοράσει δύο χρόνια πριν αλλά δεν είχε πληρώσει και έως και σήμερα βρίσκεται σε δικαστική διένεξη με την ΕΒΖ. Τι πιο σύνηθες και φυσικό, θα πρόσθετε κάποιος, μια εταιρεία να ενοικιάζει την περιουσία της σε κάποιον με τον οποίο βρίσκεται σε δικαστική διένεξη που σέρνεται επί 5 χρόνια!

Από τα τέλη του 2019 διαφάνηκαν οι πραγματικές προθέσεις του εκλεκτού επενδυτή του Αδ. Γεωργιάδη οι οποίες, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, καμία σχέση δεν είχαν με την παραγωγή ζάχαρης. Η εφημερίδα μας από τις 22.2.2020 με εκτενέστατη αναφορά («ΕΒΖ: «τρύπιο» μισθωτήριο, παραβιάσεις και δυσοίωνο μέλλον») είχε προειδοποιήσει για σωρεία αθέμιτων πρακτικών του επενδυτή-ενοικιαστή, ο οποίος όχι μόνο δεν παρήγε κόκκο ζάχαρης, αλλά αντίθετα καταγγελλόταν ότι λειτουργούσε μόνο για δικό του όφελος ενώ η δημόσια περιουσία ρήμαζε.



Με βάση τα στοιχεία της εφημερίδας μας, στις 5.3.2020 ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ερώτηση 12 σημείων στη Βουλή με θέμα «την παροχή διευκρινίσεων και εγγυήσεων σχετικά με τη λειτουργία του εργοστασίου της ΕΒΖ στο Πλατύ Ημαθίας», ερώτηση βεβαίως η οποία ποτέ δεν απαντήθηκε κατά την πάγια τακτική της κυβέρνησης των... αρίστων (5.3.2020, «Ερώτηση βουλευτών για την παροχή διευκρινίσεων και εγγυήσεων σχετικά με τη λειτουργία του εργοστασίου της ΕΒΖ στο Πλατύ Ημαθίας»).

Εκτοτε ο καιρός κύλησε «γλυκά» κι ανέμελα, έφτασε το πέρας του 28μηνης μίσθωσης και ήρθε ο ευλογημένος χρόνος που κατά το σχέδιο διάσωσης θα έπρεπε να διανέμεται σπόρος στους τευτλοπαραγωγούς και τα εργοστάσια θα ήταν έτοιμα να υποδεχτούν την παραγωγή 60.000 στρεμμάτων (!) για να παράξουν 46.800 τόνους ζάχαρη τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους. Ελα όμως που τα εργοστάσια όχι μόνο δεν είναι έτοιμα, αλλά μάλλον έχουν καταστεί «παράλυτα», ενώ συνεχίζονται οι καταγγελίες για «εξαέρωση» στα κινητά περιουσιακά στοιχεία της ΕΒΖ. Η ιστορία της αποδοχής τού παραπάνω σχεδίου διάσωσης είχε έναν ωφελημένο (ενοικιαστής-«επενδυτής») και πάρα πολλούς ζημιωμένους για τους οποίους έχουμε αναφερθεί αναλυτικά («Εφ.Συν.» 16.2.2022, «Η καταστροφή πέτυχε και γι’ αυτό επαναλαμβάνεται»).

Μεταχρονολογημένη αγροτική οργή



Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους ζημιωμένους κατέχουν αναμφισβήτητα και οι αγρότες, στο όνομα των οποίων –αλλά και με τους πανηγυρισμούς τους το 2019– έγινε η ενοικίαση των εργοστασίων, με το πρόσχημα της δήθεν απορρόφησης της παραγωγής του 2019. Παρ’ όλο που η σύμβαση ενοικίασης ανέφερε σαφώς ότι ο επενδυτής πρέπει να απορροφήσει και να πληρώσει την παραγωγή τους, αυτοί δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια δικαστική ή δυναμική, όπως συνήθιζαν με μεγάλη ευκολία να προβαίνουν ενάντια στην πάλαι ποτέ ΕΒΖ.

Το 2019 πέρασε κι όλοι είχαν μείνει με την «απορία», το 2020 ελάχιστες ποσότητες τεύτλων απορροφήθηκαν από τον επενδυτή σε τιμές εξευτελιστικές, ενώ το έτος 2021 ο επενδυτής και πάλι δεν απορρόφησε καμία ποσότητα τεύτλων! Παρ’ όλα αυτά, οι αγρότες δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια κατά του κύριου υπευθύνου. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και είναι χαρακτηριστική η δήλωση –ανάλογες σε λέξεις και ύφος μάς έκαναν και άλλοι αγρότες– του Παύλου Μπογιαννίδη: «Για όλο το κοροϊδιλίκι ξεκινάμε δικαστική διαδικασία, αναθέσαμε την υπόθεση σε δικηγόρο, θα μάθετε νέα σύντομα, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, εδώ υπάρχουν ευθύνες, το έγκλημα ήταν οργανωμένο, κανένας μας δεν φανταζόταν τι θα γίνει, δεν το χωράει ανθρώπου νους το κακό που έγινε και αναμένουμε παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Ρωτάτε γιατί δεν βάλαμε τεύτλα, και τι να τα κάνουμε, να τα πάμε στη λαϊκή; Η χώρα να δούμε από πού θα βρει και πώς θα πληρώσει τη ζάχαρη».

Ταχύρρυθμο μάθημα



Η λέξη αυτάρκεια θα αποσυρθεί από το λεξιλόγιό μας σε ό,τι αφορά τη ζάχαρη. Με ετήσιες απαιτήσεις που αγγίζουν τους 320.000 τόνους η χώρα μας βασίζεται πλέον μόνο στις εισαγωγές και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο κάνουν ήδη χρυσές δουλειές. Το 2009 η παραγωγή στη χώρα ήταν 157.383 τόνοι και είναι απλά συγκλονιστικό ότι το 2011 μειώθηκε κατά 75%, στους 38.265 τόνους. Τραγωδία, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2006 καλύπταμε τις εσωτερικές ανάγκες και γλυκαίναμε και... τα Βαλκάνια. Τρία ζαχαρουργεία (Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ορεστιάδα), ένα εργοστάσιο επεξεργασίας σπόρων, τρία κέντρα διανομής (Αθήνα, Λάρισα, Χανιά), δύο ζαχαρουργεία στη Σερβία και προετοιμασία για μονάδα παραγωγής βιοκαυσίμων.

Μέσα σε 12 χρόνια τα πάντα έγιναν ερείπια. Το κόστος εισαγωγής των απαιτούμενων ποσοτήτων έφτασε και ξεπέρασε τα 200.000.000 ευρώ το 2020. Οποιος θέλει μπορεί να υπολογίσει τι θα μας κοστίσει καθώς η εκτόξευση των τιμών είναι δεδομένη, το τελικό ύψος μάς λείπει. Εισάγουμε από Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία, Μαυρίκιο, μέχρι και από τη Γαλλική Πολυνησία. Κύριοι εισαγωγείς, οι Sugartia ΕΠΕ (της πολυεθνικής Pfeifer & Langen), Cristal Hellenic ΙΚΕ και Royal Sugar (από 10 εκατ. ευρώ τζίρο το 2015, το 2021 έφτασε τα 31,474 εκατομμύρια).

Το 2006 αξίζει να μνημονεύεται ως έναρξη της καταστροφής, αφού οι υπουργοί Γεωργίας της Ε.Ε. εγκρίνουν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης που κράτησε τρία χρόνια, με τη χώρα μας να αποποιείται μέχρι το 2008 το 50,01% της εθνικής ποσόστωσης και από τους 317.502 τόνους πέφτουμε στους 158.702 τόνους. Κι έτσι το 2014, ίδιο κόμμα (Ν.Δ.)-άλλη κυβέρνηση κλείνει τα 4 από τα 5 εργοστάσια. Σαν αποκλεισμένο κάστρο, μόνο το φουγάρο στο Πλατύ κάπνιζε, ζεσταίνοντας την ανάμνηση της παλαιάς δόξας (μπορούσε να φτάσει σε παραγωγή τους 100.000 τόνους!).

Λεηλατημένη από «φέσια»-πλιάτσικο 85 εκατομμύρια –σύμφωνα με τα ποινικά κατηγορητήρια που μούχλιασαν ήδη–, στραγγαλισμένη από χρέη 185.000.000 ευρώ στην Αγροτική Τράπεζα, που πέρασαν μέσα σε ένα βράδυ κοψοχρονιά στην Τράπεζα Πειραιώς, η ΕΒΖ έχασε, για να τα πούμε απλά, τη μοναδική ευκαιρία να ελπίζει με την απόρριψη του σχεδίου του Γιώργου Λάντζα, της πρώτης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, απόρριψη που είχε οδηγήσει σε παραίτηση όλο το διοικητικό συμβούλιο.

Οσες προσπάθειες έγιναν έκτοτε είχαν μηδενικό αποτέλεσμα και οι δημόσιες δηλώσεις των προέδρων της εταιρείας που παραιτούνταν διαδοχικά περιγράφουν εναργώς τι συνέβη. Οι αναγνώστες της «Εφ.Συν.» είναι ίσως οι μοναδικοί που έχουν παρακολουθήσει αναλυτικά και κριτικά τις μάχες που δόθηκαν για να σωθεί ό,τι ήταν δυνατό να σωθεί μέχρι το 2019. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδείχθηκε ριζικά... αποτελεσματική. «Σκότωσε» την εταιρεία και την ώρα που ο Αδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζε τον κ. Καραθανάση όλοι χειροκροτούσαν, αφού θαρρούσαν ότι η πίστη τους στο «θαύμα» έφτανε για να αναστηθεί η βιομηχανία. Από το «θαύμα» έμεινε μόνο η συσκευασία, ένα κοριτσάκι που χαμογελάει στο χάρτινο σακουλάκι καθώς διόλου δεν φαντάζεται τι μέλλον τού επιφύλασσαν...






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Oι βόμβες που σκότωσαν 2.000 άμαχους και «ξεχάστηκαν» από την κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη

Είκοσι τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτό τον μήνα από τότε που τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ προσέφεραν «ανθρωπιστική» βοήθεια στην Γιουγκοσλαβία.


Ήταν 24 Μαρτίου του 1999, ώρα 19:45, όταν οι πρώτοι πύραυλοι cruise εκτοξεύτηκαν από πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ στην Αδριατική πλήττοντας αρχικά τα συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη δυτική Σερβία.

Η διαταγή για την έναρξη των βομβαρδισμών δόθηκε στον στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ, διοικητή των ΝATOϊκών δυνάμεων, από τον τότε Γ. Γ. του ΝΑΤΟ, τον Ισπανό Χαβιέ Σολάνα. Το όνομα της επιχείρησης, «Ευσπλαχνικός Άγγελος».

Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Επίσης, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες από τις βόμβες διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.

Η αναφορά ενός Ισπανού πιλότου του ΝΑΤΟ, Adolfo Luis Martin de la Ηoz, ο οποίος έδρασε εκείνη την περίοδο στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία μαρτυρά τη κτηνωδία.

«Καταστρέψαμε αυτή τη χώρα, τη βομβαρδίσαμε με όπλα της υψηλότερης τεχνολογίας, αέρια νεύρων, νάρκες με αλεξίπτωτα που εκρήγνυνται μόλις αγγίξουν το έδαφος, βόμβες που περιείχαν ουράνιο, μαύρα ναπάλμ, χημικά που επιφέρουν στείρωση, σπρέι που δηλητηριάζουν τις σοδειές κι ακόμη με όπλα για τα οποία ως σήμερα δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Με την καθοδήγηση των Αμερικανών, διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες βαρβαρότητες κατά της ανθρωπότητας».

«Στημένη» αφορμή

Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ως λόγος προβαλλόταν η προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των Αλβανών Κοσοβάρων από τους Σέρβους, όμως οι «παράπλευρες απώλειες» (όπως τις χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ) ανάμεσα σε αμάχους πολίτες ήταν περισσότεροι από ότι ανάμεσα στους στρατιωτικούς.

Συγκεκριμένα αφορμή στάθηκε η «σφαγή» στο Ρατσάκ, όπου η Σερβία καταγγέλθηκε ότι εξόντωσε αμάχους. Τη «σφαγή» είχε επιβεβαιώσει και το πρώην στέλεχος της CIA, τότε επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ (1995).

Η σερβική ηγεσία υπό τις καταγγελίες για εθνοκάθαρση των Αλβανών Κοσσοβάρων και καθώς καλά-καλά δεν είχε καν πάψει να ρέει το αίμα από τις προηγούμενες φάσεις διαμελισμού της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, σύρθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας από όπου αναγκάστηκε να αποσυρθεί το Φεβρουάριο του 1999 καθώς η τότε Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ωλμπράιτ πίεζε τη σερβική ηγεσία σε διαρκείς υποχωρήσεις.

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, οι νεκροί «άμαχοι» του Ρατσάκ που οδήγησαν στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ ήταν ένοπλοι του αυτονομιστικού UCK, που στήθηκε με την αμέριστη συμπαράσταση ΗΠΑ και κυρίως Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας, και είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με το σερβικό στρατό.

Ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν λόγο της ένοπλης εξέγερσης των Αλβανών που ήθελαν να αποσχίσουν το Κοσσυφοπέδιο από τη Σερβία, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα -και την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία- καθώς οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία γιατί οι Ουκρανοί νεοναζί έσφαζαν επί σχεδόν μια δεκαετία ρωσόφωνους στο Ντονμπάς.

Ο διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σημείωνε πως ο πραγματικός σκοπός της επέμβασης δεν είχε καμία σχέση με την ανησυχία των ΗΠΑ για τους Αλβανούς Κοσοβάρους.

«Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία επέλεξε να μην ακολουθήσει τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κάτι που σήμαινε πως ήταν η τελευταία γωνιά της Ευρώπης η οποία δεν θα εφάρμοζε τα καθοδηγούμενα απο τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί.»


Παιδί μόλις τριών χρονών σκοτώθηκε από τις βόμβες του ΝΑΤΟ
Βίντεο: Το πρώτο χτύπημα του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία

Εκείνες τις μέρες ο μετέπειτα υπουργός Εσωτερικών και βουλευτής της ΝΔ, Αργύρης Ντινόπουλος, ως απεσταλμένος του Αντένα κάλυψε την ΝΑΤΟϊκή επίθεση στο Βελιγράδι.

«Ο πρώτος στόχος για το ΝΑΤΟ ήταν η γέφυρα στο Νόβισαντ .Μια πόλη που βρίσκεται μόλις 80 χλμ απο το Βελιγράδι.Το εντυποσιακό είναι ότι δίπλα ακριβώς βρίσκονται κατοικημένες περιοχές».



Η κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη… «ξεχνά»

Πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και οι δυο «ξέχασαν» την επίθεση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, αλλά και της Τουρκίας στην Κύπρο.

«Για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε οργανωμένη και μαζική εισβολή σε ευρωπαϊκό κράτος», είπε χαρακτηριστικά ο Κ.Μητσοτάκης, με την Κ.Σακελλαροπούλου να προσθέτει: «Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που νομίζαμε πια ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν».



Παιδί μόλις 2 ετών


«Δεν θα σας συγχωρέσουμε ποτέ που σκοτώσατε τα παιδιά μας»
Ο τραγικός απολογισμός

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των 78 αυτών εφιαλτικών ημερών και νυχτών.

Οι σερβικές αρχές υπολογίζουν σε 2.500 τους νεκρούς, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι, και σε 12.500 τους τραυματίες, μεταξύ των οποίων οι 2.700 ήταν παιδιά. Ανεξάρτητες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε 4.000 συνυπολογίζοντας και τις απώλειες στο έδαφος του Κοσόβου, όπου οι σερβικές αρχές δεν είχαν πρόσβαση μετά το τέλος του πολέμου.


Κατά τη διάρκεια των 78 ημερών (24.3.1999 – 9.6.1999) των Νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία & Μαυροβούνιο) ο θλιβερός απολογισμός σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές ήταν περίπου ο εξής:
1.150 μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στις επιθέσεις.
Εκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.
Η συνολική μάζα των πυραύλων που έπεσαν ήταν περίπου 22.000 τόνοι.
59 βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφος 12 χωρών-μελών του ήταν στη διάθεση για να βοηθήσουν Νατοϊκές επιθέσεις κατά της Σερβίας και Μαυροβουνίου.
Εκτοξεύτηκαν περίπου 20.000 μεγάλοι πύραυλοι αέρος-εδάφους.
Από τα Νατοϊκά πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise).
Σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια εκτιμήθηκε περίπου το κόστος της υλικής ζημιάς που προκλήθηκε με τους βομβαρδισμούς, σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο.
1.002 μέλη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού σκοτώθηκαν και περίπου 2.000 πολίτες σε Σερβία και Μαυροβούνιο. Τα δε θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, ήταν περίπου 4.000.
Τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 2.700 παιδιά.
54 μέσα μαζικής μεταφοράς καταστράφηκαν, 305 σχολές, νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια.
Καταστράφηκαν 176 μνημεία πολιτισμού κι ανάμεσά τους και 23 μεσαιωνικά μοναστήρια.
45 γέφυρες και 28 σιδηροδρομικές γέφυρες. 148 σπίτια πολιτών. 561 κατασκευές του Γιουγκοσλαβικού Στρατού καταστράφηκαν ολοσχερώς και 686 έπαθαν σοβαρές ζημίες.
Καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών.
Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 2.300 επιθέσεις μαχητικών του ΝΑΤΟ.
Μόνο στη Σερβία -εκτός του Κοσόβου- έχουν εντοπιστεί 14 σημεία που επλήγησαν με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium). Στό Κόσοβο είναι πολύ περισσότερα.
Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου “αόρατου” αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα.
Το οικονομικό κόστος της εμπλοκής του ΝΑΤΟ υπολογίστηκε σε 13 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το οικονομικό κόστος από την καταστροφή των υποδομών σε Σερβία και Μαυροβούνιο εκτιμήθηκε σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος στην ανθρώπινη υγεία των πολιτών σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο από την ρύπανση του περιβάλλοντος και τη χρήση βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium) θεωρείται τεράστιο και θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές γενιές.

Δείτε εικόνες-φρίκης:












Πηγή: www.pronews.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο αμερικανικός στρατός παράγει τακτικά θανατηφόρους ιούς, βακτήρια και τοξίνες σε άμεση παραβίαση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την απαγόρευση των βιολογικών όπλων.

Εκατοντάδες χιλιάδες ανυποψίαστα άτομα εκτίθενται συστηματικά σε επικίνδυνα παθογόνα και άλλες ανίατες ασθένειες. Επιστήμονες βιολογικού πολέμου, που χρησιμοποιούν διπλωματική κάλυψη, δοκιμάζουν τεχνητούς ιούς σε βιολογικά εργαστήρια του Πενταγώνου σε 25 χώρες ανά τον κόσμο.

Αυτά τα βιολογικά εργαστήρια των ΗΠΑ χρηματοδοτούνται από τον οργανισμό αμυντικής απειλής (DTRA), στο πλαίσιο στρατιωτικού προγράμματος 2,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το Συνεργατικό Πρόγραμμα Βιολογικής Εμπλοκής (CBEP) και βρίσκονται σε πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Γεωργία και η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία και Αφρική.


Εργολάβοι του Πενταγώνου παράγουν βιολογικούς παράγοντες υπό διπλωματική κάλυψη

Ο Οργανισμός Μείωσης Απειλών για την Άμυνα (DTRA) έχει αναθέσει σε μεγάλο βαθμό το έργο του στρατιωτικού προγράμματος σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες δεν λογοδοτούν στο Κογκρέσο και οι οποίες μπορούν να λειτουργούν πιο ελεύθερα και να κινούνται έξω από το κράτος δικαίου. Το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό που εκτελεί εργασία στο Κέντρο Lugar της Γεωργίας για παράδειγμα, έχει επίσης διπλωματική ασυλία, αν και δεν είναι διπλωμάτες.

Ως εκ τούτου, οι ιδιωτικές εταιρείες μπορούν να εκτελούν εργασίες, υπό διπλωματική κάλυψη, για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, χωρίς να βρίσκονται υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους υποδοχής – στην περίπτωση αυτή της Δημοκρατίας της Γεωργίας και βέβαια σε βιολογικά εργαστήρια στη Γεωργία, την Ουγκάντα, την Τανζανία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται συχνά από την CIA για την κάλυψη των πρακτόρων της. Τρεις ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες εργάζονται στο αμερικανικό βιολογικό εργαστήριο στην Τιφλίδα της Γεωργίας – CH2M Hill, Battelle και Metabiota. Εκτός από το Πεντάγωνο, αυτοί οι ιδιωτικοί εργολάβοι πραγματοποιούν έρευνα για τη CIA και διάφορες άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες.

Πρόγραμμα Clear Vision της CIA

Το Πρόγραμμα Clear Vision (1997-2000), μια κοινή έρευνα της CIA και του Ινστιτούτου Battelle, αφορούσε σε ανακατασκευή και δοκιμή βόμβας άνθρακα της σοβιετικής εποχής για να δοκιμάσει τα χαρακτηριστικά διάδοσής του. Ο στόχος του έργου ήταν η αξιολόγηση των χαρακτηριστικών διάδοσης των βιολογικών παραγόντων των φυσαλίδων. Η παράνομη επιχείρηση CIA-Battelle παραλείφθηκε από τις δηλώσεις της Σύμβασης για τα Βιολογικά Όπλα των ΗΠΑ που υποβλήθηκαν στον ΟΗΕ.

Το Εργαστήριο στο Φορτ Ντέτρικ

Η Battelle λειτούργησε ένα εργαστήριο Top Secret Bio (National Biodefense Analysis and Countermeasures Center – NBACC) στο Φορτ Ντετρικ του Μέριλαντ βάσει σύμβασης με το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (DHS) για την τελευταία δεκαετία. Στην εταιρεία έχει ανατεθεί ομοσπονδιακό συμβόλαιο 344,4 εκατομμυρίων δολαρίων (2006 – 2016) και άλλο συμβόλαιο 17,3 εκατομμυρίων δολαρίων (2015-2026) από την DHS.

Μεταξύ των μυστικών πειραμάτων, που πραγματοποιήθηκαν από την Battelle στο NBACC, είναι: Αξιολόγηση της τεχνολογίας διάδοσης σκόνης. Εκτίμηση του κινδύνου που προκαλούν οι αερολυμένες τοξίνες και Εκτίμηση της μολυσματικότητας του B. Pseudomallei (Meliodosis) ως συνάρτηση του σωματιδίου αερολύματος σε πρωτεύοντα πλην του ανθρώπου. Το Melioidosis έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ως βιολογικό όπλο, επομένως, ταξινομείται ως παράγοντας Βιοτρομοκρατίας. Το Pseudomallei μελετήθηκε από τις ΗΠΑ ως πιθανό βιολογικό όπλο στο παρελθόν.

Η Εταιρεία Metabiota

Στην αμερικανική εταιρεία Metabiota Inc. έχει ανατεθεί ομοσπονδιακή σύμβαση ύψους 18,4 εκατομμυρίων δολαρίων στο πλαίσιο του προγράμματος DTRA του Πενταγώνου στη Γεωργία και την Ουκρανία για επιστημονικές και τεχνικές συμβουλευτικές υπηρεσίες. Οι υπηρεσίες Metabiota περιλαμβάνουν παγκόσμια έρευνα βιολογικών απειλών με βάση το πεδίο, ανακάλυψη παθογόνων, απόκριση εστιών και κλινικές δοκιμές. Η Metabiota Inc. είχε συνάψει συμβόλαιο από το Πεντάγωνο για να εκτελέσει εργασίες για την DTRA πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης του Έμπολα στη Δυτική Αφρική και της απονεμήθηκε 3,1 εκατομμύρια δολάρια (2012-2015) για εργασία στη Σιέρα Λεόνε – μία από τις χώρες στο επίκεντρο της επιδημίας του Έμπολα .

Στρατιωτικά πειράματα για δάγκωμα εντόμων

Ο εντομολογικός πόλεμος είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου που χρησιμοποιεί έντομα για τη μετάδοση ασθενειών. Το Πεντάγωνο φέρεται να έχει πραγματοποιήσει τέτοιες εντομολογικές δοκιμές στη Γεωργία και τη Ρωσία. Το 2014 το Κέντρο Lugar εξοπλίστηκε με εγκατάσταση εντόμων και ξεκίνησε το έργο «Αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με το Barcoding των Μυγών της Άμμου στη Γεωργία και τον Καύκασο». Το έργο κάλυψε μια μεγαλύτερη γεωγραφική περιοχή εκτός της Γεωργίας – του Καυκάσου. Το 2014-2015, τα είδη μύγας της άμμου Phlebotomine συλλέχθηκαν στο πλαίσιο ενός άλλου έργου «Surveillance Work on Acute Febrile Illness» και όλες οι (θηλυκές) μύγες ελέγχθηκαν για να προσδιορίσουν το ποσοστό μολυσματικότητάς τους. Ένα τρίτο έργο, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής μύγας άμμου, μελέτησε τα χαρακτηριστικά των σιελογόνων αδένων τους.

Ως αποτέλεσμα, η Τιφλίδα έχει μολυνθεί από μύγες από το 2015. Αυτά τα έντομα που δαγκώνουν ζουν σε εσωτερικούς χώρους, σε μπάνια, όλο το χρόνο, και αυτή δεν ήταν η τυπική συμπεριφορά αυτών των ειδών στη Γεωργία στο παρελθόν (συνήθως η περίοδος πτήσης Phlebotomine στη Γεωργία είναι εξαιρετικά σύντομη – από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο). Οι ντόπιοι παραπονιούνται ότι δαγκώθηκαν από αυτές τις πρόσφατα εμφανιζόμενες μύγες γυμνοί στο μπάνιο τους, Έχουν επίσης ισχυρή αντίσταση στο κρύο και μπορούν να επιβιώσουν ακόμη και σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν στα βουνά.

Μύγες και στο Νταγκεστάν και την Ρωσία

Από την έναρξη του έργου του Πενταγώνου το 2014, οι μύγες που μοιάζουν με εκείνες στη Γεωργία έχουν εμφανιστεί στο γειτονικό Dagestan (Ρωσία). Σύμφωνα με τους ντόπιους, δαγκώνουν και προκαλούν εξανθήματα. Τα ενδιαιτήματα αναπαραγωγής τους είναι αποχετεύσεις σπιτιών.

Οι μύγες από την οικογένεια Phlebotomine φέρουν επικίνδυνα παράσιτα στο σάλιο τους, τα οποία μεταδίδουν μέσω ενός δαγκώματος στους ανθρώπους. Η ασθένεια, την οποία φέρουν αυτές οι μύγες, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για το Πεντάγωνο. Το 2003 κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ Αμερικανοί στρατιώτες δαγκώθηκαν σοβαρά από μύγες άμμου και προσβλήθηκαν από Λεϊσμανίωση. Η ασθένεια είναι εγγενής στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, η οξεία μορφή της μπορεί να είναι θανατηφόρα.

Μια έκθεση του στρατού των ΗΠΑ του 1967 με τίτλο «Αρθρόποδα ιατρικής σημασίας στην Ασία και την ΕΣΣΔ» απαριθμεί όλα τα τοπικά έντομα, τη διανομή τους και τις ασθένειες που φέρουν. Οι μύγες που δαγκώνουν, που ζουν σε αποχετεύσεις, αναφέρονται επίσης στο έγγραφο. Ωστόσο, οι φυσικοί τους βιότοποι είναι οι Φιλιππίνες και όχι η Γεωργία ή η Ρωσία.

Επιχείρηση Whitecoat: Μολυσμένες μύγες που δοκιμάστηκαν για να δαγκώσουν ανθρώπους

Το 1970 και το 1972, δοκιμές Sand Fly Fever πραγματοποιήθηκαν σε ανθρώπους, σύμφωνα με μια αποχαρακτηρισμένη έκθεση του Στρατού των ΗΠΑ – Δραστηριότητες του Στρατού των ΗΠΑ στις ΗΠΑ, Biological Warfare Programs, 1977, vol. II, σελ. 203. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, οι εθελοντές του Whitecoat εκτέθηκαν σε τσιμπήματα από μολυσμένες μύγες άμμου. Η επιχείρηση Whitecoat ήταν ένα ιατρικό ερευνητικό πρόγραμμα βιοάμυνας που πραγματοποιήθηκε από τον αμερικανικό στρατό στο Fort Detrick, Maryland μεταξύ 1954 και 1973.

Παρά τον επίσημο τερματισμό του αμερικανικού προγράμματος βιο-όπλων, το 1982 το USAMRIID πραγματοποίησε ένα πείραμα εάν οι μύγες της άμμου και τα κουνούπια θα μπορούσαν να είναι φορείς ιών Rift Valley, Dengue, Chikungunya και Εγκεφαλίτιδος κλπ, τους οποίους ο στρατός των ΗΠΑ ερεύνησε για το δυναμικό τους ως βιο-όπλα.

Έντομα δολοφόνοι

Το Πεντάγωνο έχει μακρά ιστορία στη χρήση εντόμων ως φορέων για ασθένειες. Σύμφωνα με μια μερικώς αποχαρακτηρισμένη έκθεση του Στρατού των ΗΠΑ του 1981, οι Αμερικανοί επιστήμονες βιολογικού πολέμου πραγματοποίησαν ορισμένα πειράματα σε έντομα. Αυτές οι επιχειρήσεις ήταν μέρος του εντομολογικού πολέμου των ΗΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος για τα βιολογικά όπλα των ΗΠΑ.


Πεντάγωνο: Πώς να σκοτώσετε 625.000 ανθρώπους με μόλις 0,29 $ κόστος ανά θάνατο

Μια έκθεση του αμερικανικού στρατού το 1981 συνέκρινε δύο σενάρια – 16 ταυτόχρονες επιθέσεις σε μια πόλη από κουνούπια A. Aegupti, μολυσμένα με κίτρινο πυρετό και επίθεση αεροζόλ Tularemia, και αξιολογεί την αποτελεσματικότητά τους στο κόστος και τα θύματα.

Επιχείρηση Big Itch: Πραγματοποιήθηκαν δοκιμές πεδίου για τον προσδιορισμό των προτύπων κάλυψης και της επιβίωσης του τροπικού αρουραίου Xenopsylla cheopis για χρήση ως φορέας ασθένειας σε βιολογικό πόλεμο.

Επιχείρηση Big Buzz: 1 εκατομμύριο κουνούπια Aeugupti παρήχθησαν, το 1/3 τοποθετήθηκαν σε πυρομαχικά και ρίχθηκαν από αεροσκάφη ή διασκορπίστηκαν στο έδαφος. Τα κουνούπια επέζησαν στο νερό και αναζήτησαν ενεργά ανθρώπινο αίμα.

Επιχείρηση May Day: Τα κουνούπια Aedes Aegupti διασκορπίστηκαν με επίγειες μεθόδους στη Γεωργία των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης του στρατού των ΗΠΑ με την ονομασία May Day.

Μέρη της έκθεσης του Στρατού των ΗΠΑ του 1981, όπως η «μαζική παραγωγή του Aedes Aegypti», δεν έχουν αποχαρακτηριστεί, πράγμα που σημαίνει ότι το έργο είναι ακόμη σε εξέλιξη.

Το Aedes Aegypti, επίσης γνωστό ως κουνούπι κίτρινου πυρετού, έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ. Τα ίδια είδη κουνουπιών φέρονται να είναι οι φορείς του δάγκειου πυρετού, του chikungunya και του ιού Zika, ο οποίος προκαλεί γενετικές δυσπλασίες στα νεογνά.

Επιχείρηση Bellweather

Η Διοίκηση Χημικών Έρευνας και Ανάπτυξης του Στρατού των ΗΠΑ, υποδιεύθυνση Βιολογικών Όπλων, μελέτησε τη δραστηριότητα δαγκώματος κουνουπιών σε εξωτερικούς χώρους σε αρκετές δοκιμές πεδίου στο Dugway Proving Ground, Γιούτα, το 1960. Παρθένα θηλυκά κουνούπια Aedes aegypti, τα οποία είχαν αφεθεί να πεινάσουν, δοκιμάστηκαν σε στρατεύματα έξω στο ύπαιθρο.

Στρατιωτικά πειράματα με τροπικά κουνούπια και τσιμπούρια στη Γεωργία

Τέτοια είδη κουνουπιών και ψύλλων (που μελετήθηκαν στο παρελθόν στο πλαίσιο του προγράμματος Εντομολογικού Πολέμου των ΗΠΑ) έχουν επίσης συλλεχθεί στη Γεωργία και δοκιμάστηκαν στο The Lugar Center.

Στο πλαίσιο του προγράμματος DTRA «Ιός και άλλοι αρβοϊοί στη Γεωργία» το 2014, το τροπικό κουνούπι Aedes albopictus ανιχνεύτηκε για πρώτη φορά και μετά από δεκαετίες (60 χρόνια) επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη κουνουπιού Aedes Aegypti στη Δυτική Γεωργία. Ο Aedes Albopictus είναι ένας φορέας πολλών παθογόνων ιών, του ιού του κίτρινου πυρετού, του δάγκειου, του Chikungunya και του Zika.

Αυτά τα τροπικά κουνούπια Aedes Albopictus που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στη Γεωργία, έχουν επίσης εντοπιστεί στη γειτονική Ρωσία (Κρασνοντάρ) και στην Τουρκία, σύμφωνα με στοιχεία που παρέχονται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων. Η διάδοσή τους είναι ασυνήθιστη για αυτό το μέρος του κόσμου.


Το ξέσπασμα Άνθρακα στη Γεωργία και ανθρώπινες δοκιμές του ΝΑΤΟ

Το 2007 η Γεωργία ολοκλήρωσε την πολιτική του υποχρεωτικού ετήσιου εμβολιασμού για άνθρακα. Ως αποτέλεσμα, το ποσοστό νοσηρότητας της νόσου έφτασε στο αποκορύφωμά του το 2013. Την ίδια χρονιά το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τις δοκιμές εμβολίων για άνθρακα με βάση τον άνθρωπο στο The Lugar Center στη Γεωργία.

Το 2007 παρά το ξέσπασμα του άνθρακα, η γεωργιανή κυβέρνηση τερμάτισε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για 7 χρόνια, το 2013 είδε το ΝΑΤΟ να ξεκινά ανθρώπινες δοκιμές για ένα νέο εμβόλιο για άνθρακα στη Γεωργία.


Έρευνα του Πενταγώνου για τον ρωσικό Anthrax

Ο Anthrax είναι ένας από τους βιολογικούς παράγοντες που έχουν οπλιστεί από τον αμερικανικό στρατό στο παρελθόν. Παρά τους ισχυρισμούς του Πενταγώνου ότι το πρόγραμμά του είναι μόνο αμυντικό, υπάρχουν αντίθετα γεγονότα. Το 2016 στο The Lugar Center, οι Αμερικανοί επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα σχετικά με την «Αλληλουχία του γονιδιώματος του Σοβιετικού / Ρωσικού Βακίλου anthracis Vaccine Strain 55-VNIIVViM», το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Πρόγραμμα Συνεργατικής Βιολογικής Δέσμευσης του Οργανισμού Αμυντικής Απειλής (DTRA) των ΗΠΑ στην Τιφλίδα, και διοικείται από τη Metabiota (ο αμερικανός εργολάβος στο πλαίσιο του προγράμματος Πεντάγωνο στη Γεωργία).

Το 2017, το DTRA χρηματοδότησε περαιτέρω έρευνα – Δέκα ακολουθίες γονιδιώματος των απομονωμένων ανθρώπινων και ζωικών ζώων του Bacillus anthracis από τη χώρα της Γεωργίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από το USAMRU-G στο The Lugar Center.

Γιατί το Πεντάγωνο συλλέγει και μελετά νυχτερίδες

Οι νυχτερίδες φέρεται να είναι ο ταμιευτήρας που φιλοξενεί τον ιό του Έμπολα, το σύνδρομο του αναπνευστικού συστήματος της Μέσης Ανατολής (MERS) και άλλες θανατηφόρες ασθένειες. Ωστόσο, οι ακριβείς τρόποι μετάδοσης αυτών των ιών στους ανθρώπους είναι επί του παρόντος άγνωστοι. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες στο πλαίσιο του προγράμματος συνεργασίας βιολογικής δέσμευσης DTRA (CBEP) για την αναζήτηση θανατηφόρων παθογόνων στρατιωτικής σημασίας σε νυχτερίδες.

Οι νυχτερίδες κατηγορήθηκαν για το θανατηφόρο ξέσπασμα του Έμπολα στην Αφρική (2014-2016). Ωστόσο, καμία παρεπόμενη απόδειξη για το πώς ο ιός «πήδηξε» στον άνθρωπο δεν έχει δοθεί ποτέ, γεγονός που εγείρει υποψίες για εκούσια και όχι φυσική λοίμωξη.


Η μηχανική θανατηφόρων ιών είναι νόμιμη στις ΗΠΑ

Το MERS-CoV πιστεύεται ότι προέρχεται από νυχτερίδες και εξαπλώνεται απευθείας σε ανθρώπους ή / και καμήλες. Ωστόσο, όπως και ο Έμπολα, οι ακριβείς τρόποι εξάπλωσης του ιού είναι άγνωστοι. 1.980 περιπτώσεις με 699 θανάτους αναφέρθηκαν σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο (από τον Ιούνιο του 2017) που προκλήθηκαν από το MERS-CoV.

Το MERS-CoV είναι ένας από τους ιούς που έχουν κατασκευαστεί από τις ΗΠΑ και έχουν μελετηθεί από το Πεντάγωνο, καθώς η Γρίπη και το SARS. Επιβεβαίωση αυτής της πρακτικής είναι η προσωρινή απαγόρευση του Ομπάμα για κρατική χρηματοδότηση το 2014 για μια τέτοια έρευνα «διπλής χρήσης». Το μορατόριουμ άρθηκε το 2017 και τα πειράματα συνεχίστηκαν. Τα πειράματα ενισχυμένων πιθανών πανδημικών παθογόνων (ΣΔΙΤ) είναι νόμιμα στις ΗΠΑ. Τέτοια πειράματα στοχεύουν στην αύξηση της μεταδοτικότητας και / ή της μολυσματικότητας των παθογόνων.

Επιστήμονες της βιοποικιλότητας υπό διπλωματική κάλυψη

Μεταξύ των διμερών συμφωνιών μεταξύ των ΗΠΑ και της Ουκρανίας είναι η ίδρυση του Κέντρου Επιστήμης και Τεχνολογίας στην Ουκρανία (STCU) – ένας διεθνής οργανισμός που χρηματοδοτείται κυρίως από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και έχει λάβει διπλωματικό καθεστώς. Η STCU υποστηρίζει επισήμως έργα επιστημόνων που είχαν προηγουμένως συμμετάσχει στο σοβιετικό πρόγραμμα βιολογικών όπλων. Κατά τα τελευταία 20 χρόνια, η STCU έχει επενδύσει πάνω από 285 εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση και τη διαχείριση περίπου 1.850 έργων επιστημόνων που είχαν προηγουμένως εργαστεί για την ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής.


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Κωνσταντίνος Χαροκόπος

Η Ουκρανία, για πάνω από δυο αιώνες υφίστατο την Τσαρική τυραννία. Για περίπου εξήντα χρόνια έζησε τη φρίκη του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Και μέσα στα πλαίσια της Σοβιετικής Ένωσης, βίωσε τον Γολοντομόρ, τον γνωστό ως Μεγάλο Λιμό από το 1932 έως το 1933, που άφησε πίσω του σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, 7 με 10 εκατομμύρια νεκρούς. Σήμερα το ολιγαρχικό καθεστώς του Κρεμλίνου, υποστηρίζει ότι η Ουκρανία είναι τμήμα της ιστορίας, της παράδοσης και του πολιτισμού της Ρωσίας και ορέγεται την προσάρτηση της.

Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε ούτε θέμα ιστορίας, ούτε θρησκείας, ούτε παράδοσης, ούτε πολιτισμού. Έχουμε το θέμα της κατάκτησης μιας χώρας σαν την Ουκρανία, με πλουσιότατο υπέδαφος, με σημαντική αγροτική παραγωγή και δυναμική βιομηχανική παραγωγή. Το καθεστώς Πούτιν, βασίζει τη μακροημέρευση του, όχι πάνω στην οικονομική ανάπτυξη, στην τεχνολογία, στην καινοτομία και στην ψηφιακή μετάβαση, αλλά στην εξόρυξη του υπεδάφους της αχανούς Ρωσίας και μόνο.

Γι’ αυτό το λόγο εποφθαλμιά την Ουκρανία. Εποφθαλμιά τον θησαυρό του υπεδάφους της, καθώς και τα αγροτικά προϊόντα της Εστιάζοντας πρωτίστως στις πρώτες ύλες. Μέχρι τώρα είχαμε ζήσει τον εμπορικό πόλεμο, που είχε κηρύξει ο πρόεδρος Τραμπ στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Παρακολουθούσαμε και παρακολουθούμε τον τεχνολογικό και ψηφιακό πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Λ.Δ. της Κίνας, στα πλαίσια της πρωτοκαθεδρίας στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Σήμερα αρχίζουμε να βιώνουμε τον πόλεμο των εμπορευμάτων. Και η Ρωσία, θέλει να αποκτήσει το πάνω χέρι.

Η Ουκρανία διαθέτει το πλουσιότερο υπέδαφος στην Ευρώπη. Σύμφωνα με έκθεση του Andriy Futey, μέλους του Ukrainian Congress Committee of America Ukrainian World Congress, προκύπτουν τα ακόλουθα δεδομένα για την Ουκρανία.

Η Ουκρανία βρίσκεται στη 4η θέση παγκοσμίως, όσον αφορά την αποτίμηση της αξίας των φυσικών πόρων της. Ειδικά:
Βρίσκεται στην 1η θέση στην Ευρώπη, όσον αφορά τα βεβαιωμένα κοιτάσματα ουρανίου.
Βρίσκεται στη 2η ευρωπαϊκή θέση και βρίσκεται 10η στην παγκόσμια κατάταξη, στα βεβαιωμένα κοιτάσματα τιτανίου.
Βρίσκεται στη 2η θέση παγκοσμίως, στα κοιτάσματα μαγγανίου.
Βρίσκεται στη 2η θέση παγκοσμίως, σε κοιτάσματα σιδήρου.
Βρίσκεται στη 2η θέση πανευρωπαϊκά, σε κοιτάσματα μολύβδου.
Βρίσκεται στην 3η θέση πανευρωπαϊκά και στη 13η παγκοσμίως, σε κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου, μετά και από την ανακάλυψη της γεωλογικής λεκάνης του Lviv.
Βρίσκεται στη 7η θέση στον κόσμο, στα αποθέματα λιγνίτη.

Η αγροτική παραγωγή της Ουκρανίας, μπορεί να ικανοποιήσει τις διατροφικές ανάγκες 600 εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά:
Κατέχει την 1η θέση στην καλλιεργήσιμη γη, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Κατέχει την 1η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές ηλιόσπορου και ηλιέλαιου.
Κατέχει τη 2η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή κριθαριού.
Κατέχει την 3η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή καλαμποκιού.
Κατέχει την 4η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή πατάτας.
Κατέχει την 5η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή σίκαλης.
Κατέχει την 5η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή μελιού.
Κατέχει την 8η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές σιταριού.
Κατέχει την 9η θέση παγκοσμίως, στην παραγωγή αυγών.
Κατέχει την 16η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές τυριών.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Ουκρανία κατέχει την 1η θέση πανευρωπαϊκά στην παραγωγή αμμωνίας, καθώς και την 3η θέση στην Ευρώπη και 8η στον κόσμο, όσων αφορά τη δυναμικότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ατομικούς αντιδραστήρες.

Είναι φανερό, ότι το Κρεμλίνο δεν κινείται κατά της Ουκρανίας, με άξονα τις παραδοσιακές ιστορικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές αξίες. Ούτε για να διασώσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, που καταπιέζονται. Ο στρατηγικός σχεδιασμός του, παραμένει απαράλλακτος από το 2014. Και εστιάζει στον ουκρανικό θησαυρό και στα «εμπορεύματα», που κρύβει στο υπέδαφος του.

Η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι μια κίνηση που δείχνει, ότι περνάμε πλέον σε μια νέα φάση της ιστορίας. Στον πόλεμο των εμπορευμάτων, των πρώτων υλών, των τροφίμων. Σε έναν πόλεμο από την έκβαση του οποίου, εξαρτάται όχι μόνο η ευημερία των κατοίκων παγκοσμίως, αλλά και η πορεία των λαίμαργων τεχνολογικών εξελίξεων, που απαιτούν ολοένα και περισσότερες ποσότητες ενέργειας, πρώτων υλών και σπάνιων γαιών. Σε έναν πόλεμο, που πιθανότατα το μόνο ασφαλές καταφύγιο, να αποδειχθεί και πάλι, ότι είναι ο χρυσός.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Σαν σήμερα, το 2006 όλη η Ελλάδα συγκλονίζεται από την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ στη Βέροια. 16 χρόνια μετά, παραμένει μυστήριο που βρίσκονται τα λείψανά του.

Έχει νυχτώσει στη Βέροια, είναι μεταξύ 7 και 8 το βράδυ, μια μέρα σαν τη σημερινή, πίσω στο 2006. Ο 11χρονος Άλεξ Μεσχισβίλι, με καταγωγή από τη Γεωργία, έχει μόλις τελειώσει από την προπόνηση μπάσκετ και πηγαίνει στο πρακτορείο ΟΠΑΠ του πατριού του στην περιοχή Ελιάς – Άνοιξης Βέροιας. Λίγο μετά έχει μάθημα ζωγραφικής…



Δεν τον ξανάδαν…

16 χρόνια μετά, η μητέρα του Νατέλα, ακόμα βασανίζεται. Δεν βρήκε ποτέ το κορμάκι του, να εναποθέσει τα λείψανά του για να έχει ένα μέρος να του ανέβει το καντηλάκι. Οι μικρός Άλεξ, τον οποίο έψαχνε όλη η Ελλάδα πίσω στο 2006 και άπαντες εύχονταν να είναι ζωντανό και καλά το παιδί, είχε δολοφονηθεί από μια «παρέα σκληρών» της περιοχής. Η μητέρα του Νατέλα, τα έμαθε αρκετά αργότερα. Μέχρι τότε έψαχνε, έκλαιγε, εκλιπαρούσε για βοήθεια.



Το ίδιο βράδυ που δεν επέστρεψε στο σπίτι του ο μικρός Άλεξ, η μητέρα του και ο πατριός του ξεκίνησαν να τον αναζητούν. Οι Αρχές αδράνησαν. Πίστεψαν αρχικώς ότι θα βρεθεί σύντομα ενώ ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, «γεννιόντουσαν» φήμες και σενάρια.
Το ένα «έλεγε» ότι τον είχε απαγάγει ο πατέρας του και ζούσε μαζί του στη Γεωργία.
Το άλλο ότι το παιδί είχε απαχθεί από εμπόρους ανθρωπίνων οργάνων.
Άλλοι έριχναν την ευθύνη της εξαφάνισης στον πατριό.
Κάτοικοι της Βέροιας δεν έχασαν την ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο και να εμπλέξουν τη μητέρα του Νατέλα σε κυκλώματα πορνείας.



Η Αγγελική Νικολούλη με το «Φως στο Τούνελ» ανέλαβε δράση και ξεκίνησε με την ομάδα της δράση, παίζοντας και εδώ, τον σημαντικότερο και πιο καταλυτικό ρόλο για την εξιχνίαση της υπόθεσης.

Εντόπισε μάλιστα τον ένα από τους πέντε «σκληρούς» της περιοχής και κατάλαβε από το διάλογο που είχαν, ότι τα παιδιά ευθύνονται για την εξαφάνιση του άτυχου Άλεξ. Ενημέρωσε αμέσως την Ασφάλεια της πόλης, αλλά όπως είχε πει η ίδια, η τότε διοίκηση θεώρησε την εκδοχή της… ακραία και χάθηκε ξανά πολύτιμος χρόνος.

Η παρέα των «σκληρών» αποτελούνταν από δύο αδέλφια Ελλήνων, έναν Αλβανό, έναν Βορειοηπειρώτη και έναν Ρουμάνο. Ηλικίας όλοι τους από 11 ως 13 ετών.

Ένας από τους πέντε κατηγορούμενους ο Βορειοηπειρώτης Α. Ζ., ήταν αυτός που αποκάλυψε ότι τα πέντε παιδιά εμπλέκονταν στην υπόθεση του Άλεξ και όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια… στη δολοφονία του. Τόσο στην Αστυνομία της Βέροιας όσο και της Θεσσαλονίκης, κατέθεσε τα γεγονότα λεπτομερώς για το κυνηγητό τη συμπλοκή το θάνατο και την ταφή.



«Είχε βραδιάσει. Καθόμαστε στα παγκάκια και καπνίζαμε. Κάποια στιγμή είδαμε τον Άλεξ να έρχεται από το μπάσκετ και να πηγαίνει προς την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Βριστήκαμε και αρχίσαμε να κυνηγιόμαστε… Τρέχαμε οι πέντε από τη μία και ο άλλος από την άλλη. Σταματήσαμε λίγο, εγώ και ο Α.Μ. και οι υπόλοιποι έτρεχαν. Ο Άλεξ συνέχισε να τρέχει προς το Δημαρχείο. Όταν κατέβηκε στο Δημαρχείο του κλείσαμε το δρόμο. Μετά ο Σ.Ε. άρχισε να τον βαράει και φτάσαμε και εμείς, ο Β. και ο αδερφός του Ε.Χ. Εγώ με τον Α.Μ. ήμασταν πίσω. Τον χτυπούσαν στο πρόσωπο. Φώναζε και προσπάθησε να φύγει.



Του έβαλε τρικλοποδιά ο Ε.Χ. την ώρα που προσπαθούσε να φύγει. Στο πάνω μέρος της σκάλας ήταν ο Άλεξ, έκανε στο πλάι κωλοτούμπα και χτύπησε το κεφάλι του σκαλοπάτι. Σταμάτησε στο ενδιάμεσο πλατύσκαλο. Έβγαλε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αίμα και έπεσε και στο σκαλοπάτι αίμα. Ο Β. έβγαλε μία χαρτοπετσέτα και του σκούπισε το κεφάλι. Ο Άλεξ δεν αντιδρούσε, ήταν σε αναίσθητη κατάσταση. Ο Β. του καθάρισε το κεφάλι και τον πήγαμε στο ακατοίκητο σπίτι. Έβαλε το κεφάλι του ο Β. στην καρδιά του Άλεξ και είπε ότι είχε πεθάνει. Είχε σταματήσει να χτυπάει η καρδιά του. Έβαλε το αυτί του και ο Α.Μ. και το διασταύρωσε. Στη συνέχεια τον σηκώσαμε και τον πήγαμε μέσα στο σπίτι που είναι δίπλα στην Πλατεία Δημαρχείου, δίπλα σε αυτό το σπίτι που έχει κατεδαφιστεί τώρα. Τον άφησαν μέσα σε ένα δωμάτιο. Βγήκαμε έξω και είπαμε να φύγουμε και να μη μιλήσει κανείς...



Το Σάββατο είχε μαθευτεί η εξαφάνιση του Άλεξ και είχε αφίσες στο δρόμο. Την Κυριακή, όταν συναντηθήκαμε είχε νυχτώσει στην Πλατεία Δημαρχείου. Δεν μπήκαμε στο σπίτι. Ο Ε.Χ. είπε να τον πάμε στο ποτάμι. Συμφωνήσαμε μαζί του. Ο Β. πήγε να πάρει από το σπίτι ένα οικοδομικό καρότσι. Οι άλλοι έβγαλαν έξω το παιδί. Τον έπιασαν από τα χέρια και από τα πόδια και τον έβαλαν στο καρότσι, αφού τον κουλούριασαν και τον έβαλαν μέσα. Του λύγισαν τα πόδια και το κεφάλι. Φορούσε ένα γκρι μπουφάν, ο Άλεξ και μία φόρμα μαύρου χρώματος. Ήταν νύχτα και μπορεί να ήταν άλλο το χρώμα. Όλη αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου πέντε λεπτά. Από τα στενά της Κυριώτισσας βγήκαμε στην πλατεία Ωρολογίου. Μπροστά ήμουν εγώ, στα πλάγια ο Αλβανός Α.Μ. με τον Ρουμάνο Σ.Ε. και ο Ε. με τον αδερφό του Β. Χ. κρατούσαν τα δύο χερούλια του καροτσιού και έτσι φτάσαμε στην πλατεία Ωρολογίου. Μπήκαμε στη γέφυρα της Μπαρούτας και μπροστά από τα σκαλιά σταματήσαμε. Βγάλαμε την κουβέρτα, σηκώσαμε το παιδί και το κατέβασαν από τα σκαλιά. Εγώ ήμουνα πάνω στη γέφυρα και μπορούσα να τους βλέπω μέχρι που κατέβηκαν κάτω εντελώς. Μετά συναντηθήκαμε την επόμενη μέρα και τους ρώτησα τι έγινε και μου είπε ο Ε.Χ. τον πετάξαμε στο ποτάμι».

Σύμφωνα με το νόμο περί ανηλίκων, τους επιβλήθηκαν αναμορφωτικά μέτρα και το αδίκημα που τους βάραινε ήταν το κακούργημα της μη σκοπούμενης, θανατηφόρου σωματικής βλάβης και η περιύβριση νεκρού. Το 2011 ο παππούς των δύο Ελλήνων της «σκληρής» παρέας, που φέρεται να γνώριζε τι είχε συμβεί τότε, καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 4 ετών και 6 μηνών, για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή και για ψευδορκία μάρτυρα κατ’ εξακολούθηση. Οι γονείς των μελών της σκληρής παρέας καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης δώδεκα μηνών με αναστολή αφού κρίθηκαν ένοχοι από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης για το αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκων, ενώ η μητέρα του Ρουμάνου αθωώθηκε γιατί είχε ζητήσει τη βοήθεια των Αρχών για την παραβατικότητα του γιου της.

Τον Ιανουάριο του 2014, το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Βέροιας επιδίκασε στη μητέρα του Άλεξ Μεσχισβίλι, Νατέλα Ιτσουαϊτζε, το χρηματικό ποσό των 150.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστη από τον χαμό του γιου της.



Ο αστυνομικός συντάκτης Πάνος Σόμπολος στο βιβλίο του «Τα τραγικά Γεγονότα της Τελευταίας Τριακονταπενταετίας Όπως τα Έζησα», αναφέρει για την υπόθεση: «Η τρικλοποδιά που του έβαλε ένα από τα παιδιά ήταν η μοιραία. Το μέγα ερώτημα που με απασχόλησε και με απασχολεί είναι ένα: Τι έγινε το πτώμα του παιδιού. Υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος πολλές. Είναι πολύ πιθανόν κάποιο από τα παιδιά να ενημέρωσε συγγενικό του πρόσωπο, το οποίο παρέλαβε το πτώμα και το μετέφερε σε άλλο χώρο, πιθανότατα έξω από τη Βέροια το έθαψε κάπου και μπορεί να μη βρεθούν πότε τα λείψανα του. Δεν αποκλείεται να πήρε μέρος και κάποιο ή κάποια από τα παιδιά στην απομάκρυνση της σορού από το ακατοίκητο σπίτι. Τώρα, γιατί τα παιδιά και μάλιστα ο Βορειοηπειρώτης μιλούσαν για τη Μπαρμπούτα και περιέγραφαν τη μεταφορά με πολλές λεπτομέρειες, αυτό με προβληματίζει ιδιαίτερα, αν είναι ένα παραμύθι η πραγματικότητα; Δυστυχώς οι μαρτυρίες που υπάρχουν για τη μεταφορά δεν μπορούν να πείσουν και επομένως η Μπαρμπούτα παραμένει μυστήριο».

Όντως 16 χρόνια παραμένει μυστήριο. Μόλις πέρσι, ο δικηγόρος της οικογένειας του μικρού Άλεξ, Μανώλης Αναστασάκης από τη Βέροια εμφανίστηκε στην εκπομπή «Open Weekend» το 2021 και επεσήμανε: «Καμία μητέρα δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι έχει χάσει το παιδί της και καμία μητέρα δεν μπορεί να σταματήσει να αγωνίζεται μέχρι να βρει τη σορό του παιδιού της, του άτυχου Άλεξ Μεσχισβίλι, προκειμένου να έχει το ελάχιστο δικαίωμα να ανάψει ένα κεράκι στον τάφο του. Δεν έχει σταματήσει να παλεύει γι’ αυτό».


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)