Articles by "Αφιερώματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφιερώματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
1614, η ιθαγενής Αμερικανίδα πριγκίπισσα Ποκαχόντας με παραδοσιακή ενδυμασία, στο γάμο της με τον Τζον Ρόλφ. Ζωγραφική του Jean Leon Gerome Ferris (Φωτογραφία από Three Lions/Getty Images)

του Άλαν Μπέρενς / 8.8.2021 

Λίγες φιγούρες της αμερικανικής αποικιακής ιστορίας είναι τόσο πανταχού παρούσες και ίσως τόσο παρεξηγημένες όσο η Ποκαχόντας, η κόρη ενός Ινδιάνου αρχηγού που παντρεύτηκε έναν Άγγλο και κατέληξε στην Αγγλία πριν πεθάνει ατυχώς σε νεαρή ηλικία.

Η ζωή της έχει απαθανατιστεί σε διάφορα έργα, μεταξύ των οποίων και δύο ταινίες της Disney κατά τη δεκαετία του 1990, οι οποίες παρουσίασαν σε μεγάλο βαθμό λανθασμένες και ανακριβείς απεικονίσεις. Εδώ αναφέρουμε την αληθινή της ιστορία, το πλαίσιο στο οποίο εντάχθηκε στην αγγλική κοινωνία και το ρόλο της στην ιστορία της πρώιμης αποικιακής Αμερικής[1]

Αγγλία και Βόρεια Αμερική

Ωστόσο, πριν εξετάσουμε σε βάθος τη ζωή της Ποκαχόντας, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε το πλαίσιο στο οποίο συνάντησε τους Ευρωπαίους αποίκους που θα διαμόρφωναν τη ζωή και τη μελλοντική κληρονομιά της.

Οι Άγγλοι εξερευνητές είχαν έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής στα μέσα του δέκατου έκτου αιώνα, καθώς προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία της Ισπανίας στην Αμερική.

Κατά συνέπεια, αποικιοκράτες πρωτοπόροι, όπως ο Χάμφρεϊ Γκίλμπερτ, προσπάθησαν να ιδρύσουν αποικίες στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Ελισάβετ Α΄ (1558-1603), ιδίως ο σερ Ουόλτερ Ράλεϊ στη Βόρεια Καρολίνα στα μέσα της δεκαετίας του 1580.

Ωστόσο, αυτές απέβησαν άκαρπες και μόλις το 1607 ιδρύθηκε ο πρώτος μόνιμος αγγλικός οικισμός στην αμερικανική ενδοχώρα. Αυτό συνέβη στο Chesapeake Sound της Βιρτζίνια, και η τοποθεσία που επιλέχθηκε ονομάστηκε Jamestown από τον Άγγλο βασιλιά Τζέιμς Α΄.

Εδώ, περιτριγυρισμένοι από την ισχυρή συνομοσπονδία των Αλγκόνκιων με επικεφαλής τον αρχηγό τους, τον Πάουχαταν, οι Άγγλοι ζούσαν μια καταθλιπτική ζωή για αρκετά χρόνια, με λίγο περισσότερους από εκατό περίπου άνδρες αποίκους που συχνά βρίσκονταν στα πρόθυρα της πείνας. Αν δεν είχαν τη βοήθεια που έλαβαν από τους ντόπιους ιθαγενείς Αμερικανούς και τον αρχηγό τους, τον Πάουχαταν, ίσως να μην είχαν επιβιώσει[2]

Οι Έποικοι συναντούν τον Ποχονώτα

Η Ποκαχόντας, η οποία ήταν επίσης γνωστή ως Matoaka ή Amonute στις τοπικές διαλέκτους, ήταν μια ιθαγενής Αμερικανίδα πριγκίπισσα, κόρη του αρχηγού Powhatan Wahunsononacock.

Γεννήθηκε γύρω στο 1596 και έτσι βρισκόταν στην εφηβεία της καθώς η αποικία Τζέιμσταουν πάλευε να επιβιώσει. Το όνομα που είναι πιο γνωστό, Ποκαχόντας, μεταφράζεται χονδρικά σε "παιχνιδιάρα", αν και αργότερα, όταν παντρεύτηκε την αγγλική κοινωνία που αναπτύχθηκε στο Chesapeake Sound, έγινε γνωστή ως Rebecca Rolfe.

Από πολύ νωρίς, η Ποκαχόντας έπαιξε ρόλο στις αλληλεπιδράσεις των Αλγκόνκιων με τους Άγγλους στο Τζέιμσταουν, κυρίως με τον ενίοτε αρχηγό του οχυρού, τον καπετάνιο Τζον Σμιθ[3]

Φαίνεται ότι λειτούργησε ως μεσάζων για να παρακαλέσει τον πατέρα της να παράσχει βοήθεια στους Άγγλους αποίκους κατά τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους στο Τζέιμσταουν, κατά τη διάρκεια των οποίων βρίσκονταν συχνά στα πρόθυρα της πείνας. Για κάποιο λόγο, οι άποικοι προτίμησαν να περάσουν όλο το χρόνο τους ψάχνοντας για χρυσό στον ποταμό Τζέιμς αντί να φυτέψουν καλλιέργειες.

Αργότερα ο Σμιθ θα έλεγε στη βασίλισσα της Αγγλίας ότι αν δεν υπήρχε η Ποκαχόντας, η αποικία δεν θα είχε επιβιώσει ποτέ από αυτή τη δύσκολη περίοδο.


Σύγκρουση μεταξύ εποίκων και φυλής

Η συμμετοχή της Ποκαχόντας στην αποικία του Τζέιμσταουν μειώθηκε προσωρινά όταν ο Σμιθ επέστρεψε στην Αγγλία το 1609 και ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ των Άγγλων και των ιθαγενών Αμερικανών. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1610, παντρεύτηκε, αν και ήταν ακόμη έφηβη, έναν ντόπιο ιθαγενή Αμερικανό με το όνομα Kocoum.

Κατά πάσα πιθανότητα κατά την περίοδο του γάμου της και όπου και αν είχε εγκατασταθεί, συνελήφθη από μια αγγλική στρατιωτική ομάδα με επικεφαλής τον λοχαγό Σάμιουελ Άργκαλ.

Οι Άγγλοι είχαν αυξηθεί αριθμητικά στις αρχές της δεκαετίας του 1610, καθώς χρηματοδοτήθηκαν επιπλέον αποστολές στην Αμερική, κυρίως λόγω των τεράστιων κερδών που οι επενδυτές στο Λονδίνο είχαν συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσαν να αποκομίσουν από την καλλιέργεια του καπνού στη Βιρτζίνια. Το ναρκωτικό είχε επικρατήσει και οι Ευρωπαίοι είχαν αρχίσει να το δοκιμάζουν.

Ο Αργκάλ αιχμαλώτισε την Ποκαχόντας το 1613 και οι άποικοι του Τζέιμσταουν εκμεταλλεύτηκαν την αιχμαλωσία της ως μέσο για να εξαναγκάσουν τον αρχηγό των Πάουχαταν σε μια συνθήκη ειρήνης που θα διαρκούσε σχεδόν μια δεκαετία. Οι Άγγλοι άποικοι είχαν αρχίσει να παίρνουν το πάνω χέρι απέναντι στους Αλγκόνκιους, οι οποίοι είχαν κάνει τόσα πολλά για να τους βοηθήσουν μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα.


Η Ποκαχόντας παντρεύεται τον Τζον Ρολφ

Η Ποκαχόντας ασπάστηκε τον χριστιανισμό όσο βρισκόταν σε αιχμαλωσία στο Τζέιμσταουν. Στη συνέχεια, έχοντας αφομοιωθεί στην ευρωπαϊκή κοινωνία, παντρεύτηκε έναν από τους αποίκους που είχαν φθάσει πρόσφατα στη Βιρτζίνια για να αρχίσουν να καλλιεργούν εκεί καπνό, τον John Rolfe, έναν άνδρα που πλησίαζε τα τριάντα χρόνια και ήταν πρόσφατα χήρος.

Το 1614 βαφτίστηκε επίσης Ρεβέκκα. Αυτή και ο Rolfe παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 1614. Τον επόμενο χρόνο γέννησε έναν γιο, τον Τόμας Ρολφ, ίσως το πρώτο παιδί που γεννήθηκε από την ένωση ενός Άγγλου αποίκου με έναν ιθαγενή Αμερικανό, ή τουλάχιστον το πρώτο τέτοιο περιστατικό για το οποίο υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία.

Το ζευγάρι έγινε τώρα η πηγή μιας προπαγανδιστικής ευκαιρίας. Η Εταιρεία Βιρτζίνια του Λονδίνου, η οποία είχε τον έλεγχο και την εποπτεία της αποικίας Τζέιμσταουν, είδε στο νέο ζεύγος Ρολφ μια ευκαιρία να προωθήσει την αποικία της Βιρτζίνια πίσω στην Αγγλία σε εκείνους που τη θεωρούσαν ένα ανασφαλές μέρος γεμάτο δήθεν επικίνδυνους άγριους.

Η Ποκαχόντας θα μπορούσε να παρουσιαστεί στην αγγλική κοινωνία ως ζωντανή απόδειξη ότι οι ντόπιοι ιθαγενείς Αμερικανοί ήταν φιλικοί και, με τα κατάλληλα κίνητρα, θα μπορούσαν ακόμη και να υιοθετήσουν την ευρωπαϊκή "ευγένεια" και τους τρόπους συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια, η Εταιρεία της Βιρτζίνια διέταξε τώρα να μεταφερθεί η Ποκαχόντας στην Αγγλία για να παρουσιαστεί στην υψηλή κοινωνία και στο Λονδίνο.

Ως αποτέλεσμα, το καλοκαίρι του 1616, η Ποκαχόντας και ο Ρόλφ έφτασαν στο Λονδίνο, μαζί με καμιά δεκαριά ακόμη Αλγκόνκιους, όπου τους ξενάγησαν και πολύ γρήγορα έγιναν θέμα συζήτησης στο Λονδίνο.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα την υποδέχθηκαν στο Γουάιτχολ και ο επίσκοπος του Λονδίνου παρέθεσε δείπνο προς τιμήν της Ποκαχόντας στο παλάτι Λάμπεθ, ακριβώς απέναντι από τον ποταμό Τάμεση, στο Ουέστμινστερ. Παράχθηκε ένα πορτρέτο της Ποκαχόντας, το οποίο ζωγράφισε ο Ολλανδός καλλιτέχνης Simon de Passe και το οποίο είναι σήμερα αρκετά διάσημο.

Στη συνέχεια, τις εβδομάδες που ακολούθησαν, το ζευγάρι αναχώρησε από το Λονδίνο και το επισκέφθηκε προσωρινά ο καπετάνιος Τζον Σμιθ, για τον οποίο η Ποκαχόντας είχε προηγουμένως μάθει ότι είχε πεθάνει, αλλά τώρα τον υποδέχτηκε σαν χαμένο φίλο.

Θάνατος και κληρονομιά της Ποκαχόντας

Κι όμως, όσο διαβόητη κι αν έγινε η επίσκεψη της Ποκαχόντας στην Αγγλία, θα είχε βίαιες συνέπειες. Η Ποκαχόντας, μη συνηθισμένη στο αγγλικό κλίμα, όπου οι έντονες μεταβολές της θερμοκρασίας μπορούσαν να σκοτώσουν ένα άτομο πολύ εύκολα, αρρώστησε το χειμώνα του 1616.

Όταν το ζευγάρι επιβιβάστηκε σε πλοίο για να επιστρέψει στη Βιρτζίνια, στις αρχές της άνοιξης του 1617, εκείνη έπασχε είτε από φυματίωση είτε από πνευμονία. Πολύ αδύναμη για να ταξιδέψει, αποβιβάστηκε τελικά στο Γκρέιβσεντ του Κεντ, όπου πέθανε στα μέσα Μαρτίου του 1617.

Η σορός της κηδεύτηκε στη συνέχεια στο ιερό της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Ο Τζον επέστρεψε στη Βιρτζίνια, όπου ξαναπαντρεύτηκε, αλλά στη συνέχεια σκοτώθηκε στη σφαγή των Ινδιάνων το 1622. Οι Αλγκόνκι, αντιλαμβανόμενοι καθυστερημένα την υπαρξιακή απειλή που αποτελούσαν πλέον οι Άγγλοι, προσπάθησαν να καταστρέψουν τις πολλές αποικίες που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το Chesapeake Sound.

Συνολικά, η Ποκαχόντας ήταν μια εξαιρετικά σημαντική προσωπικότητα στην πρώιμη ιστορία της αποικιακής Αμερικής. Συνέβαλε ουσιαστικά στην επιβίωση της αποικίας Jamestown στα πρώτα και πιο επισφαλή χρόνια της. Στη συνέχεια βοήθησε στην εδραίωση των σχέσεων μεταξύ των Αλγκόνκιων και της αναδυόμενης αποικίας.

Υπήρξε επίσης ένας από τους κύριους υποστηρικτές της ιδέας της αγγλοποίησης για την προσαρμογή των νεοφερμένων. Με αυτόν τον τρόπο, έχει γίνει σύμβολο της πρώιμης επαφής μεταξύ των ιθαγενών και των νεοφερμένων σε μια χώρα που γνώρισε τόσο βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των δύο κατά τη διάρκεια των τριών αιώνων που ακολούθησαν[4]



Πηγές

[ 1] Για προηγούμενες μελέτες για την Ποκαχόντας και τη μυθοποίηση που την περιβάλλει, βλέπε Frances Mossiker, Pocahontas: The Life and Legend (Βοστώνη, 1977). Grace Steele Woodward, Pocahontas (Norman, 1969); Frederic W. Gleach, «Pocahontas: An Exercise in Mythmaking and Marketing», στο Sergei A. Kan and Pauline Turner Strong (eds), New Perspectives on Native North America: Cultures, Histories, and Representations (Lincoln, 2006), pp. 433–455.

[2] Helen C. Rountree, Pocahontas's People: The Powhatan Indians of Virginia Through Four Centuries (Norman, 1989); James Horn, A Land as God Made It: Jamestown and the Birth of America (Νέα Υόρκη, 2005).

[3] Philip L. Barbour, Pocahontas and Her World (Βοστώνη, 1970); Frederic W. Gleach, Powhatan's World and Colonial Virginia (Νεμπράσκα, 1997).

[4] Για τη μεταγενέστερη εντύπωση του Ποκαχόντας, βλέπε Robert S. Tilton, Pocahontas: The Evolution of an American Narrative (Cambridge, 1994).


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Ένα καλά ενορχηστρωμένο έγκλημα από την τουρκική κυβέρνηση κατά των Ελλήνων που αποτέλεσε το τελικό χτύπημα κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης

«Στο Γενή Σεχίρ, ώρα 7 το απόγευμα μέσα στη μέση του δρόμου, ο όχλος περικύκλωσε ένα κοριτσάκι 6 ετών, το παρέδωσε σ' έναν ημιπαράφρονα χαμάλη γνωστό ως «γορίλα» και εκείνος παρουσία δύο χιλιάδων ατόμων το βίασε επανειλημμένως, ενώ το πλήθος ούρλιαζε, «αυτά παθαίνουν οι Έλληνες. Σκότωσέ την, σκότωσέ την, την σκύλα την Ελληνίδα».

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου. Η κόλαση των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη έχει ξεκινήσει. Σπίτια και μαγαζιά καταστρέφονται, άντρες σκοτώνονται, γυναίκες βιάζονται, ακόμα και οι νεκροί «πεθαίνουν» ξανά.

Τα γεγονότα της 6ης προς 7ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Πόλη, είναι εφάμιλλα με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Κάθε ελληνικό στοιχείο καταστρέφεται από ένα μαινόμενο και αλλόφρον πλήθος που μόνη του σκέψη είναι να καταστρέψει. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά με καταστροφές σε κάθε τι ελληνικό. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: 1.004 σπίτια ολικώς κατεστραμμένα, 4.348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, και πάρα πολλοί τάφοι συλημένοι, συμπεριλαμβανομένου και αυτών των πατριαρχών στη Μονή Βαλουκλή. Κάποιοι ανεβάζουν κι άλλο τους αριθμούς.


Οι ανθρώπινες απώλειες φτάνουν τις 20 (άλλοι μιλούν για περισσότερους) και εκατοντάδες ήταν οι κακοποιήσεις. Δεκάδες ιερωμένοι υποβλήθηκαν σε αναγκαστική περιτομή. Ο αριθμός των βιασμών φτάνει τους 2.000, αν και ο επίσημος αριθμός αναφέρει μόλις 200 περιστατικά.

Πέρα από τα γεγονότα όμως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι το πόσο οργανωμένο ήταν από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση αυτό το «ξέσπασμα» των Τούρκων.

Η αιτία

Αιτία για το πογκρόμ των Ελλήνων ήταν η ανακίνηση του Κυπριακού ζητήματος από τον Στρατάρχη Παπάγο το 1954 και τελικά η δημιουργία τον Απρίλιο του 1955 του Ε.Ο.Κ.Α. και η έναρξη του ένοπλου αγώνα εναντίον της Αγγλίας για την αναγνώριση της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού. Άλλωστε ήδη ο κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο οργάνωσε ο Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος ο Β’, είχε ζητήσει ξεκάθαρα με ποσοστό 95,7%, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Από τότε ξεκινά ένας συνεχής «πόλεμος» εναντίον των Ελλήνων της Τουρκίας ακόμα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, Αντάν Μεντερές. Σύμμαχο σε αυτό έχουν φυσικά τη Βρετανία η οποία δεν σκοπεύει να παραδώσει έτσι απλά την Κύπρο και τις βάσεις της εκεί και μετατρέπει έντεχνα το κυπριακό ζήτημα σε ελληνοτουρκικό.

Έτσι, ενώ η Τουρκία είχε παραιτηθεί από οποιοδήποτε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λοζάνης του 1923, η Βρετανία όχι μόνο φρόντισε να την επαναφέρει σαν ισότιμο συνομιλητή στο αίτημα αυτοδιάθεσης της Κύπρου οργανώνοντας στο Λονδίνο την τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό (Αύγουστος 1955), αλλά έκανε και επίμονες συστάσεις στους Τούρκους να δείξουν «αποφασιστικότητα» υποδεικνύοντας έτσι τις πολιτικές κινήσεις της Τουρκίας.

Την ίδια στιγμή, μσυνεχή ανθελληνικά δημοσιεύματα, οι εφημερίδες της Τουρκίας ξεσηκώνουν τον τουρκικό λαό εναντίον των Ελλήνων που πλέον τους βλέπει ως εχθρούς. Από παντού ξεπηδούν «αυθόρμητες, εθνικές» οργανώσεις που ελέγχονται και χρηματοδοτούνται από την τουρκική κυβέρνηση με κυριότερη την «Κιbrιs Türktür Cemiyeti» (ΚΤC – Οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική» με ιδρυτή τον Χικμέτ Μπιλ, δημοσιογράφο της Χουριέτ. Χάρη στα κιτρινιστικά του άρθρα κατά των Ελλήνων, ο Μπιλ κατάφερε να εκτοξεύσει την εφημερίδα και να πουλά πλέον 600.000 φύλλα ημερησίως, ενώ πριν αρκούνταν στα 11.000.

Η αφορμή

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1955, η γυναίκα του πρέσβη ζητά από τον φωτογράφο Κυριακίδη να φωτογραφήσει την Πρεσβεία της Θεσσαλονίκης, η οποία βρισκόταν δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας του τουρκικού έθνους, Κεμάλ Ατατούρκ. Όλως… τυχαίως λίγο πριν ένας Βρετανός διπλωμάτης με γράμμα στην Τουρκία αναφέρει ότι αν και τώρα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι αρκετά καλές, μια καταστροφή στο σπίτι του Κεμάλ θα μπορούσε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων...

Δύο μέρες μετά, στις 5 Σεπτεμβρίου, η γυναίκα του πρέσβη φεύγει για την Κωνσταντινούπολη μαζί με τις φωτογραφίες ως ενθύμιο. Τα ξημερώματα της 5ης προς 6ης Σεπτεμβρίου μια βόμβα εκρήγνυται στο σπίτι του Ατατούρκ η οποία προκαλεί το σπάσιμο ενός… παραθύρου.

Στις 4:00 το απόγευμα η τουρκική εφημερίδα İstanbul Ekspres σε χρόνο ρεκόρ για την εποχή δημοσιεύει τις φωτογραφίες που έχει πάρει μαζί της η γυναίκα του Πρέσβη, οι οποίες είναι πλήρως παραποιημένες ώστε να δείχνουν το κτήριο κατεστραμμένο και να έχει πιάσει φωτιά. Το βρετανικό BBC έχει μεταδώσει την είδηση πριν καν μαθευτεί πουθενά και πριν ενημερωθεί η αστυνομία.



Όπως αποδεικνύεται αργότερα, τον εκρηκτικό μηχανισμό μικρής ισχύος έχει τοποθετήσει στο σπίτι ο Χασάν Μεχμέτογλου, φύλακας του χώρου, ο οποίος τον παρέλαβε από τον τότε φοιτητή, Έλληνα πολίτη, μουσουλμάνο το θρήσκευμα, Οκτάι Εγκίν, γιο παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού κοινοβουλίου. Ο Χασάν στις δίκες που ακολούθησαν παραδέχτηκε ότι είχε τοποθετήσει την βόμβα και κατέδειξε τον Οκτάι Εγκίν ως τον «προμηθευτή» του, ο οποίος συνελήφθη και δικάστηκε ωστόσο το 1956 κατέφυγε στην Τουρκία και έγινε ακόμα και κυβερνήτης σε επαρχία. Ο Εγκίν πάντως μιλώντας στην «Ελευθεροτυπία» πολλά χρόνια αργότερα, αρνήθηκε την ενοχή του και ισχυρίστηκε ότι είχε πέσει θύμα των ελληνικών Αρχών.


Το ξέσπασμα

Η εφημερίδα Istanbul Express δημοσίευσε τις παραποιημένες φωτογραφίες της γυναίκας του πρέσβη, με τον τίτλο «Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα» και ένα κείμενο στο οποίο περιγράφεται μια ανυπολόγιστη καταστροφή. Μια ώρα μετά εκατοντάδες Τούρκοι με λοστούς, ξύλα, τσεκούρια, ρόπαλα, αξίνες βγαίνουν στους δρόμους με τις εφημερίδες στα χέρια και σπάνε ό, τι ελληνικό μαγαζί και σπίτι βρουν μπροστά τους.

Όλα τα γεγονότα ήταν τόσο οργανωμένα που φαινόταν πια απροκάλυπτα η συμμετοχή όχι μόνο της τουρκικής αλλά και της βρετανικής κυβέρνησης σε αυτή την καταστροφή.



Τα συνθήματα «Yikin, Kirin, Giavourdur» (Σπάστε, Γκρεμίστε, είναι Γκιαούρης) και «Kahrolsun Giavourlar» (Ανάθεμα στους Γκιαούρηδες) άρχισαν να ακούγονται παντού και ένα μέρος του όχλου κινήθηκε στην Λεωφόρο του περίφημου Πέρα με τα 700 περίπου καταστήματα, το συντριπτικό ποσοστό των οποίων ανήκε στους Έλληνες. Από τους πρώτους στόχους που δέχτηκε την επίθεση του παθιασμένου όχλου είναι το καφενείο «Επτάλοφος» στην πλατεία Ταξίμ.

Οι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα σπάει με λοστούς τα ρολά, τις πόρτες και τα τζάμια των καταστημάτων. Η δεύτερη αρπάζει και σκορπάει στους δρόμους τα εμπορεύματα και η τρίτη καταστρέφει και λεηλατεί.

Λίγες μέρες πριν τα γεγονότα, στην Κωνσταντινούπολη κατέφθασαν κατά εκατοντάδες Τούρκοι -Λάζοι, Τσέτες, Κούρδοι- από τα βάθη της Τουρκίας για να δουλέψουν υποτίθεται στην Πόλη. Αυτοί όμως ήταν οι πρώτοι που με διάφορα όπλα κατέβηκαν στους δρόμους για να σπάσουν, να σκοτώσουν και να βιάσουν. Από τις φωτογραφίες του όχλου εκείνης της βραδιάς, είναι φανερό από την όψη και την ενδυμασία ότι τα περισσότερα άτομα που πήραν μέρος στη λεηλασία προέρχονταν από την Ανατολία. Μαζί τους και τα μέλη του τουρκικής οργάνωσης «Η Κύπρος είναι τουρκική» που ξεσήκωναν το πλήθος.


Η τουρκική αστυνομία δεν ήταν απλώς αμέτοχη στα γεγονότα, αλλά βοηθούσε τους «εξεγερμένους». Τους προμήθευε με όπλα όταν δεν είχαν και ακόμα τους καθοδηγούσε πού να χτυπήσουν, προφυλάσσοντας κάθε τουρκικό μαγαζί. Μάλιστα, τα ελληνικά σπίτια και καταστήματα είχαν σημαδευτεί με ευδιάκριτα σήματα από τις προηγούμενες μέρες και οι επικεφαλής των διαδηλωτών, με καταλόγους στα χέρια τους, καθοδηγούσαν τον όχλο. Πολλοί αστυνομικοί και στρατιώτες ήταν ντυμένοι με πολιτικά ρούχα και έπαιρναν κι αυτοί μέρος στις καταστροφές ως αρχηγοί των επιθέσεων.

Οι μαρτυρίες από τους Έλληνες που ήταν παρόντες είναι ανατριχιαστικές. Ομάδες ανεξέλεγκτου όχλου βίαζαν γυναίκες, ακόμα και κορίτσια έξι ετών ως και γιαγιές 90 χρονών. Ιερείς σέρνονταν στους δρόμους με τα ράσα ξεσκισμένα. Πολλοί υποβλήθηκαν σε αναγκαστική περιτομή. Οι ορδές έμπαιναν σε εκκλησίες και χρησιμοποιούσαν τα δισκοπότηρα και τα οστά ως ουροδοχεία. Κατέστρεφαν τους τάφους Πατριαρχών. Ξέθαβαν πτώματα που είχαν θαφτεί πρόσφατα και τα μαχαίρωναν με μανία. Στην μεγαλύτερη εκκλησία στο Πέραν, την Αγία Τριάδα, προσπάθησαν να την ανατινάξουν με δυναμίτη.


Οι καταστροφές και οι λεηλασίες συνεχίστηκαν μέχρι τα ξημερώματα, όταν τελικά αφού είχαν συντελεστεί ανυπολόγιστες καταστροφές, η κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο και μάζεψε τον όχλο. Συλλαμβάνουν 2.060 διαδηλωτές και ο πρωθυπουργός Μεντερές ανακοινώνει πως όλα αυτά ήταν έργο κομμουνιστών! Η τουρκική κυβέρνηση παρά τα ατράνταχτα στοιχεία και τις μαρτυρίες ποτέ δεν παραδέχτηκε τη συμμετοχή της στα γεγονότα. Οι μόνοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν ήταν οι κομμουνιστές.


Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα βρήκε την ελληνική ζωή στην Πόλη κατεστραμμένη. Όλα τα μαγαζιά των Ελλήνων ήταν πια παρελθόν και η ελληνική οικονομική δραστηριότητα πλέον ανύπαρκτη. Οι άνθρωποι είχαν μείνει μόνο με τα ρούχα που φορούσαν το βράδυ της καταστροφής. Στο ελληνικό προξενείο κατέφταναν άτομα με τις πιτζάμες τους, γιατί δεν είχαν τίποτα άλλο!

Στην Πόλη βρέθηκαν ο φωτογράφος του Πατριαρχείου, Δημήτρης Καλούμενος και ο φωτογράφος Γιώργος Καράγιωργας. Οι δυο τους κανονίζουν να φωτογραφίσουν το ελληνικό νεκροταφείο. Ο Καλούμενος θα πηγαίνει μπροστά, θα τραβάει τις φωτογραφίες, θα πετάει τα φιλμ και θα τα μαζεύει ο Καράγιωργας ώστε να μην τους τα κατασχέσουν αν τους πιάσουν. Πράγματι, ο Καλούμενος τραβάει τα τουρκικά βλέμματα και τον συλλαμβάνουν. Ο Καράγιωργας όμως με τα φιλμ ξεφεύγει, εκτυπώνει τις φωτογραφίες, τις κολλάει με λευκοπλάστ στην πλάτη για να μην τις βρουν και φεύγει για την Ελλάδα. Οι συγκλονιστικές φωτογραφίες δείχνουν τάφους σκαμμένους, ερείπια παντού, οστά πεταμένα.




Η αντίδραση από την ελληνική πλευρά ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο πρωθυπουργός στρατάρχης Παπάγος ήταν βαριά άρρωστος και η ελληνική κυβέρνηση ήταν ακέφαλη. Έτσι, οι αντιδράσεις αρκέστηκαν σε απλά διαβήματα τα οποία έλαβαν την απάντηση από τον Τούρκο πρωθυπουργό ότι τα γεγονότα ήταν «αυθόρμητη εκδήλωση του τουρκικού λαού» κι γι’ αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι!

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα δέχθηκε πιέσεις από τον Αμερικάνο Υπουργό Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες ο οποίος κάλεσε τις δύο πλευρές να ηρεμήσουν, να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να συμφιλιωθούν παρόλο που στην Ελλάδα δεν είχε συμβεί κανένα γεγονός κατά των Τούρκων.

Όσον αφορά τις ζημιές, ενώ αρχικά είχαν υπολογιστεί από τουρκικές και ξένες τράπεζες στο ένα ή δύο δισεκατομμύρια τουρκικές λίρες, τον Φεβρουάριο του 1956 το ποσό μειώθηκε σε 69.578.744 λίρες Τουρκίας, περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια.

Κι αυτό τη στιγμή που το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών υπολόγισε ότι μόνο οι ζημιές στις εκκλησίες ξεπερνούσαν τα 150 εκατομμύρια δολάρια. Οι Βρετανοί διπλωμάτες ανέβαζαν το ποσό σε 200 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η εκτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν ότι οι ζημιές έφταναν τα 500 εκατομμύρια δολάρια.

Τελικά, η Ελλάδα αρκέστηκε στα 10 εκατ. τουρκικές λίρες, όταν μάλιστα η αξία του νομίσματος είχε υποτιμηθεί δραματικά.

Όταν στις 6 Οκτωβρίου 1955, πρωθυπουργός της χώρας έγινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Τουρκία τελικά αναγκάστηκε να αποζημιώσει «ηθικά» την Ελλάδα. Στις 24 Οκτωβρίου τίμησε σε ειδική τελετή στο στρατηγείο του Ν.Α.Τ.Ο. στη Σμύρνη (όπου και εκεί είχαν γίνει γεγονότα) την ελληνική σημαία, την οποία ύψωσε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών.

Η «τιμωρία»

Όσοι Τούρκοι συνελήφθησαν μετά τα γεγονότα αφέθηκαν ελεύθεροι αμέσως, εκτός από 17 άτομα τα οποία παρέμειναν υπό κράτηση από τρεις έως έξι μήνες. Τελικά κι αυτοί αθωώθηκαν, μαζί με έξι μέλη από την οργάνωση «Η Κύπρος είναι τουρκική», από το ποινικό δικαστήριο της Τουρκίας τον Ιανουάριο του 1956.

Ο πρωθυπουργός Μεντερές ανατράπηκε πραξικοπηματικά τον Μάιο του 1960 και την εξουσία κατέλαβε ο στρατός, ο οποίος καταδίκασε αυτόν και τους υπουργούς του για παράβαση του Συντάγματος και την αλλοίωση του πολιτεύματος. Ο Μεντερές, ο Υπουργός Εξωτερικών Ζόρλου και ο Υπουργός Οικονομικών Πολάτ Καν καταδικάστηκαν σε θάνατο τον Ιανουάριο του 1961, καθώς θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τα παραπάνω και εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού. Όσο για τα Σεπτεμβριανά, θεωρήθηκαν υπεύθυνοι μόνο για φθορά ξένης περιουσίας/ιδιοκτησίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φουάτ Κοπρυλού, Υπουργός Παιδείας στη διάρκεια των γεγονότων, σε κατάθεσή του στις 21/10/1960 ισχυρίστηκε ότι τις βιαιοπραγίες στα Σεπτεμβριανά, είχε προτείνει ο Υπουργός Εξωτερικών Ζόρλου αλλά τις οργάνωσε ο Μεντερές. Σύμφωνα πάντα με τον Κοπρυλού ηθικός αυτουργός ήταν ο επικεφαλής της CIA, Άλεν Ντάλες (αδερφός του υπουργού Εξωτερικών), ο οποίος εκείνες τις μέρες βρισκόταν στην Τουρκία. Ωστόσο, επειδή ο Κοπρυλού δεν είχε αποδείξεις για όσα υποστήριξε τροποποίησε αργότερα την κατάθεσή του.

Ο διωγμός με κάθε τρόπο κατά των Ελλήνων της Πόλης δυστυχώς δεν ξεκίνησε, ούτε σταμάτησε στα Σεπτεμβριανά του 1955. Το 1955, οι Έλληνες που κατοικούσαν στην Κωνσταντινούπολη ήταν 130.000. Σήμερα μένουν μόλις 2.000, αν και η Τουρκία επιμένει ότι οι Έλληνες έφυγαν από την πόλη… οικειοθελώς.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
"Όπως θα πει ο Καμύ, η μόνη γνήσια μορφή αισιοδοξίας είναι η χωρίς προσδοκία ανάστασης ή αναβίωσης παραδοχή του απόλυτα βέβαιου γεγονότος του θανάτου των πάντων. Μόνο τότε μπορείς να βαδίζεις προς τον τάφο σου τραγουδώντας ηρωικά και πένθιμα, λέει ο Καμύ. (Ο Ξένος και Ο μύθος του Σίσυφου θα σας μάθουν πολλά επ’ αυτού).

Κουράγιο, λοιπόν, μελλοθάνατοι, και καλή δύναμη. Κι όσοι προτιμάτε μια από τις πολλές μορφές αθανασίας που προσφέρουν τα μαγαζιά όλων των θρησκειών, δεν έχετε παρά να διαλέξετε όποια σας ταιριάζει και με γεια σας!".

Βασίλης Ραφαηλίδης


Σαν σήμερα στις 8 Σεπτέμβρη του 2000 και σε ηλικία 66 χρονών αφήνει την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, ένας πολυγραφότατος διανοούμενος, και αγωνιστής της δημοκρατίας, Ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Υπήρξε, κατά την άποψη μας, ένας απ' τους πιο σημαντικούς διανοούμενους -άσχετα αν αποδέχεται κανείς ή όχι κατ' ολοκληρία τις απόψεις του- της χώρας μας.

Ο ίδιος εργάστηκε για πολλά χρόνια αρθρογραφώντας σε έντυπα του Μπόμπολα, του ΔΟΛ και τελικά στην "Ελευθεροτυπία", γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το τι εργασιακές συνθήκες επικρατούν στα αστικά ΜΜΕ.
Προσπαθούσε όμως σ' αυτό το εργασιακό καθεστώς να εκμεταλλευτεί τις όποιες "ρωγμές" υπήρχαν για να προβάλλει ταξικές απόψεις.

Εγραφε ο ίδιος: "Oταν εργάζεσαι σαν δημοσιογράφος στα αστικά ΜΜΕ δεν χρειάζεται το αφεντικό σου να σου υποβάλλει το πώς θα προσεγγίσεις ένα θέμα. Το ότι σιτίζεσαι από το ταμείο του εργοδότη σου είναι μια κατάσταση που σου δημιουργεί έντονα το αίσθημα της αυτολογοκρισίας και συνεπώς γνωρίζεις και καθορίζεις στα πλαίσια που μπορείς να κινηθείς. Αν ξεπεράσεις αυτά τα όρια τότε το αφεντικό σου σε πετάει σαν τρίχα απ’ το ζυμάρι.

Ανεξάρτητα τι γνώμη έχει κανείς για τα πολιτικά πιστεύω που είχε, -σημειωτέον ότι αναθεώρησε αρκετές φορές κάποιες απόψεις του- δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει την ευρυμάθεια του, και τον μοναδικό τρόπο γραφής που διέθετε. Κατόρθωνε μ' αυτόν τον τρόπο και τα πιο «δύσκολα» θέματα, θεωρητικά και ιστορικά, να τα εκλαϊκεύει κάνοντας τα περισσότερα πονήματά του να διαβάζονται απνευστί.
(Πιο εκλαϊκευμένο ιστορικό πόνημα από το βιβλίο του "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974" δύσκολα θα υπάρξει)"


Αναμένοντας σε λίγες μέρες την δικαστική απόφαση για τα μέλη της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας της Χ.Α, ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από κείμενο του. "Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος, ένα ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου".

Σήμερα, με αφορμή την ημερομηνία θανάτου του, δεν θα κάνουμε καμιά αναφορά στην βιογραφία και στο συγγραφικό του έργο.
Αλλωστε αυτή πολύ εύκολα μπορείτε να τα συναντήσετε στο διαδίκτυο.

Θα σας προτείναμε να διαβάσετε πέντε κεφάλαια από το βιβλίο του «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας», που έχουμε ανεβάσει στο διαδίκτυο σε μορφή κειμένου.

- «Η φεουδαρχία δεν πέθανε στην Ελλάδα»,

- «Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να πλουτίσει»,

- «Η απάτη με το «λαϊκό» καπιταλισμό»,

- «Ο Μαρξισμός δικαιώνεται σε δυο κόσμους»,

- «Γιατί ο Μαρξ θα διέγραφε τους βλάκες».

Καλή σας ανάγνωση


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Είναι συχνό φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη, και όχι μόνο στην Ελλάδα, τα επώνυμα να συνδέονται με κάποια ιδιότητα ή εργασία.

Έτσι λοιπόν, «γεννήθηκαν» τα πρώτα επώνυμα, που δήλωναν ποιοι είναι γιοι κάποιων, τι εργασίες έκαναν ή αν είχαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Το γεγονός αυτό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στα επίθετα που είναι πιο δημοφιλή σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.

Η ιστοσελίδα EuropeIsNotDead συγκέντρωσε σε μια λίστα τα πιο δημοφιλή επώνυμα κάθε χώρας της Ευρώπης, αλλά και τι σημαίνει το καθένα από αυτά και πώς κατέληξε να είναι τόσο ευρέως διαδεδομένο.

Πορτογαλία: Silva (Σίλβα)

Όποια γωνία κι αν γυρίσεις το πιθανότερο είναι να συναντήσεις κάποιον «Σίλβα» ή «Ντα Σίλβα». Το όνομα προέρχεται από την λατινική λέξη «silva», η οποία σημαίνει δάσος.

Φυσικά το γεγονός δεν είναι τυχαίο καθώς η Πορτογαλία είναι μια χώρα με πλούσια δάση, μια μορφολογία που έχει επηρεάσει έντονα την παράδοση και την λαογραφία της. Το συγκεκριμένο επώνυμο συναντάται ακόμα πολύ συχνά σε χώρες που είχε επεκταθεί η πορτογαλική αυτοκρατορία, όπως η Βραζιλία αλλά και η Σρι Λάνκα και η Ινδία στην Ασία.

Ισπανία: Garcia (Γκαρσία)

Υπολογίζεται ότι το 3,5% των Ισπανών ονομάζεται «Garcia». Αυτό σημαίνει ότι περίπου 1.378.000 άνθρωποι «ακούνε» σε αυτό το επώνυμο.

Οι ρίζες του ονόματος αυτού οδηγούν στην προ-ρωμαϊκή εποχή και σύμφωνα με τους γλωσσολόγους προέρχεται από την βασκική γλώσσα, ενώ συνδέεται με το επίθετο «νέος» (gaztea). Το επώνυμο ήταν ήδη πολύ συχνό από τα πρώιμα μεσαιωνικά χρόνια στην Ισπανία. Μάλιστα, εξαιτίας της εγγύτητας της χώρας με την Γαλλία μέσω των Πυρηναίων, το επώνυμο Γκαρσία είναι το 14ο πιο συχνό και στην Γαλλία.

Γαλλία: Martin (Μαρτίν)

Συνήθως οι δημοφιλείς Άγιοι δίνουν το μικρό τους όνομα σε πάρα πολλούς πιστούς, όπως έχει συμβεί στην χώρα μας με τον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Ιωάννη.

Στην Γαλλία όμως ένας Άγιος δημιούργησε το πιο δημοφιλές επώνυμο της χώρας. Έτσι, υπολογίζεται ότι περίπου 240.000 Γάλλοι έχουν το επώνυμο «Μαρτίν», το οποίο φέρεται να έχει τις ρίζες του στον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ (Martin of Tours), τον πιο αγαπητό άγιο της χώρας.

Αν και δεν είναι γνωστό πως το όνομα του Αγίου Μαρτίνου κατέληξε να γίνει επώνυμο φημολογείται ότι αυτό ξεκίνησε από τα ορφανοτροφεία, τα οποία έδιναν το όνομά του ως επώνυμα σε παιδιά που ζούσαν εκεί.

Ιρλανδία: Μέρφι (Murphy)

Το πιο κοινό επώνυμο στην Ιρλανδία και ειδικά στην επαρχία του Κορκ είναι το «Murphy». Το όνομα αυτό σημαίνει «μαχητής της θάλασσας» καθώς προέρχεται από το όνομα «Murchadh» ή «Murragh», το οποίο μεταφράστηκε στα γαελικά ως «MacMurchadh» και «O’Murchadh» (ο απόγονος του Murchadh).

Οι οικογένειες O’Murchadh συνήθως ζούσαν στο Γουέξφορν, το Ρόσκομον και το Κορκ. Αρχικά το επώνυμο «αγγλοποιήθηκε» ως «ΜακΜέρφι» και τελικά κατέληξε ως σκέτο «Μέρφι» στις αρχές του 19ου αιώνα.

Ηνωμένο Βασίλειο: Σμιθ (Smith)

Σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, το 1,26% του πληθυσμού μοιράζεται το επώνυμο «Σμιθ» το οποίο προέρχεται από τα αρχαία αγγλικά. Η λέξη έχει τις ρίζες της στην λέξη που προφερόταν ως smið or smiþ και σήμαινε μεταλλουργός και τη λέξη smitan, το οποίο στα αρχαία αγγλικά σήμαινε «χτύπημα» μια λέξη που σήμερα αποδίδεται με το «smite».

Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά του δύο Παγκοσμίους Πολέμους πολλοί Γερμανοί με το επώνυμο «Schmidt» το άλλαξαν σε «Smith», για να αποφύγουν τις διακρίσεις.
Νορβηγία: Χάνσεν (Hanssen)

Υπολογίζεται ότι περίπου 55.000 άνθρωποι από τα 5,5 εκατομμύρια των Νορβηγών έχουν το επώνυμο Χάνσεν. Στην πραγματικότητα το όνομα σημαίνει απλώς «ο γιος του Χανς» οπότε μάλλον θα πρέπει να υποθέσουν ότι και το όνομα Χανς είναι εξίσου δημοφιλές στην χώρα.

Σουηδία: Γιόχανσον (Johansson)

Τα 18 πιο δημοφιλή επώνυμα στην Σουηδία τελειώνουν όλα με την κατάληξη «-sson», η οποία όπως και στην Νορβηγία σημαίνει «ο γιος του». Έτσι, ο Γιόχανσον είναι πολύ απλά ο γιος του Γιόχαν και αυτοί υπολογίζονται σε 265.000 σε όλη την Σουηδία. Εξίσου δημοφιλές αλλά στην δεεύτερη θέση βρίσκεται το επώνυμο «Άντερσον».

Δανία: Νίλσεν (Nielsen)

Η παράδοση συνεχίζεται για τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και στην Δανία. Εδώ, οι περισσότεροι είναι «γιοι του Νιλς» εξ ου και… Νίλσεν. Περίπου το 5% των κατοίκων (288.050) μοιράζονται το συγκεκριμένο επώνυμο, το οποίο πήρε την πρωτιά πριν από μια περίπου δεκαετία από το εξίσου δημοφιλές μέχρι και σήμερα Γένσεν (Jensen). Εξαιτίας της αυξημένης μετανάστευσης των Δανών στο παρελθόν σε πολλές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Αγγλία, μπορεί κανείς να συναντήσει το συγκεκριμένο επώνυμο σε διάφορες μορφές και γραφές όπως Nielson, Nelsen, Nelson, Neilson ή Neilsen.

Φινλανδία: Κόρονεν (Korhonen)

Αρκετοί διάσημοι αθλητές, πολιτικοί και καλλιτέχνες από την Φινλανδία μοιράζονται αυτό το επώνυμο όπως και 23.500 ακόμα Φινλανδοί, δηλαδή το 0.43% του πληθυσμού.

Αν και η λέξη δεν φαίνεται να έχει κάποια ξεκάθαρη σύνδεση με τα σύγχρονα φινλανδικά θεωρείται ότι προέρχεται από την αρχαία λέξη «korho», η οποία σε κάποιες διαλέκτους σημαίνει τον κουφό άνθρωπο ή τον μουδιασμένο.

Ολλανδία: Ντε Γιονγκ (De Jong)

Ο Φρένκι Ντε Γιονγκ θεωρείται ένα από τα μεγάλα ταλέντα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ολλανδίας.

Την ίδια στιγμή ωστόσο δεν έχει ένα τόσο ξεχωριστό επώνυμο καθώς θα μπορούσε να τον μπερδέψει κανείς εύκολα με τους άλλους 86.500 Ντε Γιονγκ που ζουν στην Ολλανδία.

Όπως και με το ισπανικό Γκαρσία, έτσι και το Ντε Γιονγκ σημαίνει «ο νέος». Το επώνυμο συναντάται εδώ και αιώνες στην Ολλανδία και πολλά διάσημα πρόσωπα της ιστορίας ονομάζονταν έτσι.

Βέλγιο: Πέτερς (Peeters)

Το πιο δημοφιλές επώνυμο στο Βέλγιο είναι το Πέτερς και έχει τις ρίζες του στην ολλανδική γλώσσα. Υπολογίζεται ότι περίπου 32.700 άτομα ονομάζονται έτσι και φυσικά το όνομα απαντάται κυριως στις περιοχές της Φλάνδρας, όπου μιλούν ολλανδικά ή αλλιώς φλαμανδικά.

Είναι ενδεικτικό ότι στις περιοχές της Βαλλωνίας, όπου μιλούν γαλλικά, το επώνυμο είναι μόλις το 67ο πιο συχνό, ενώ και στις Βρυξέλλες είναι το δεύτερο πιο συχνό μετά το Γιάνσεν. Το Πέτερς σημαίνει «ο γιος του Πέτερ» (Πέτρος στα ολλανδικά).

Γερμανία και Ελβετία: Μίλερ (Müller)

Το επώνυμο «Μίλερ» σημαίνει στα γερμανικά «Μυλωνάς» και είναι το πιο συχνό επώνυμο που συναντάται τόσο στην Γερμανία όσο και στην Ελβετία, ενώ και στην Αυστρία είναι το πέμπτο πιο κοινό επώνυμο. Μόνο στην Γερμανία μπορεί να βρει κανείς 320.000 Μίλερ στον τηλεφωνικό κατάλογο το 1,5% του πληθυσμού), ενώ αυτό είναι και το όνομα ενός από τα μεγαλύτερα σούπερ μάρκετ στη χώρα.

Επιπλέον, υπάρχουν περίπου 40.000 παραλλαγές του επωνύμου. Ο Γερμανός ειδικός της ονοματολογίας Γιούργκεν Ούντολφ υπολογίζει ότι υπάρχουν περίπου 700.000 Γερμανοί που ονομάζονται Μίλερ.

Αυστρία: Γκρούμπερ (Gruber)

Το 0,4% των Αυστριακών ονομάζονται Γκρούμπερ και όπως όλα δείχνουν το όνομα προέρχεται από την βαυαρική ρίζα «Grub-», η οποία σχετίζεται με εργασίες λατομείων και γενικά με σκάψιμο στο έδαφος.

Ορισμένες πηγές συνδέουν την προέλευση της λέξης με την περιοχή Grub στην Αυστρια. Είναι κοινο στην γλώσσα της χώρας να προστίθεται η κατάληξη –er για να υποδηλωθεί η περιοχή προέλευσης κάποιου.

Ιταλία: Ρόσι (Rossi)

Στα ιταλικά η λέξη «rossi» είναι ο πληθυντικός αριθμός του «rosso», το οποίο σημαίνει κόκκινος ή κοκκινομάλλης. Αν και δεν είναι σίγουρο ότι η προέλευση του επώνυμου «Rossi» προέρχεται από το «Κοκκινομάλληδες»- μιας και οι Ιταλοί δεν φημίζονται για τα κόκκινα μαλλιά τους – αδιαμφισβήτητα το επώνυμο είναι το πιο συχνό στην Ιταλία.

Μάλιστα, συναντάται σε πάρα πολλές ακόμα χώρες του εξωτερικού εξαιτίας της συχνής μετανάστευσης των Ιταλών της προηγούμενες δεκαετίες.

Μάλτα: Μποργκ (Borg)

Στην Μάλτα το 3.3% του πληθυσμού, δηλαδή περίπου 13.200 άνθρωποι, μοιράζονται το επώνυμο Borg, ενώ στην χώρα του Μελιού (το όνομα της Μάλτας προέρχεται από το ελληνικό μέλι καθώς οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την περιοχή Μελίτη) το 76% των κατοίκων της, δηλαδή 307.886 άνθρωποι, μοιράζονται μόλις 100 διαφορετικά επώνυμα.

Θεωρείται ότι το Μποργκ προέρχεται από το όνομα της σικελικής πόλης Μπούργκιο, το όνομα της οποίας προέρχεται πιθανόν από το ελληνικό «Πύργος». Το επώνυμο συναντάται και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης ως η Σουηδία και η Ισπανία (ως Μπούργκια).

Τσεχία: Νοβακ (Novák)

Σε πολλές σλαβικές γλώσσες συναντάμε το επώνυμο Νόβακ με διάφορες γραφές όπως Novák, Novak ή Nowak. Συγκεκριμένα, μόνο στην Τσεχία περίπου 70.000 άνθρωποι ονομάζονται έτσι. Η λέξη προέρχεται από την σλαβική λέξη για το «νέος» (nový στα τσεχικά) και σημαίνει κάτι μεταξύ «νέος άνθρωπος», «νεοφερμένος» ή «άγνωστος».

Το όνομα δινόταν συχνά σε κάποιον που ερχόταν σε μια καινούργια πόλη ή που προσηλυτιζόταν στον χριστιανισμό.

Σλοβακία: Χόρβατ (Horvath)

Το πιο δημοφιλές όνομα στην Σλοβακία υποδηλώνει ότι οι πρόγονοί του προέρχονταν από την… Κροατία! Τους προηγούμενος αιώνες αρκετοί Κροάτες κατέφτασαν ως μετανάστες στην Σλοβακία και είτε επειδή δεν είχαν επώνυμα είτε δεν ήταν εύκολο να τα προφέρουν οι ντόπιοι άρχισαν να τους ονομάζουν «Χόρβατ».

Η λέξη προέρχεται από την παλιότερη ουγγρική λέξη «Horvát» ή «Hrvat» που σημαίνει Κροάτης. Το επώνυμο είναι εξίσου κοινό και στην Ουγγαρία, όπου είναι όμως το δεύτερο πιο συχνό επώνυμο. Στην Σλοβακία με τον ίδιο τρόπο έχουν δημιουργηθεί κι άλλα γνωστά επώνυμα όπως Polak, Cech και Grek.

Πολωνία: Νόβακ (Nowak)

Όπως και στην Τσεχία έτσι και στην γειτονική της Πολωνία το πιο κοινό επώνυμο σημαίνει «νέος άνθρωπος» (αλλά με διαφορετική γραφή) και το έχουν περίπου 203.000 Πολωνοί.

Η… γυναικεία του έκδοση είναι «Nowakowa», ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συναντάται και με την συνηθισμένη πολωνική κατάληξη ονομάτων «Nowakowski, «Nowacki» ή Nowakiewicz.

Λιθουανία: Καζλάουσκας (Kazlauskas)

Το πιο κοινό λιθουανικό επώνυμο προέρχεται πιθανότατα από το πολωνικό επώνυμο «Kozlowski» με αυτούς που το έφεραν να κατέληξαν στην Λιθουανία μέσω της μετανάστευσης και να έγιναν… Καζλάουσκας.

Λετονία: Μπέρζινς (Bērziņš)

Ο πρώην πρόεδρος της Λετονίας Άντρις Μπέρζινς (2011-2015) μοιραζόταν με πολλούς συμπατριώτες του κάτι κοινό: το πιο διάσημο επώνυμο της χώρας.

Το επώνυμο «Μπέρζινς» προέρχεται από την λετονική λέξη «bērzs», η οποία σημαίνει «σημύδα», και την κατάληξη «iòð» που χρησιμοποιούνταν για τον σχηματισμό πατρωνυμικών με μειωτική σημασία πριν τελικά γίνει τελικά κανονική κατάληξη πατρωνυμικών επιθέτων.

Μάλιστα, στις αρχές του 1800, όταν οι σημύδες αφθονούσαν στην Λετονία, ο νόμος όρισε ότι όλοι οι χωρικοί θα πρέπει να αποκτήσουν κάποιο επώνυμο. Έτσι, φαίνεται ότι οι περισσότεροι διάλεξαν κάποιο που τους ήταν πιο οικείο μιας και περιστοιχίζονταν από σημύδες!

Εσθονία: Ιβάνοφ (Ivanov)

Στην Εσθονία περίπου 7.000 άνθρωποι έχουν το επώνυμο Ιβάνοφ, ένας αριθμός που δεν είναι πολύ μικρός αν αναλογιστεί κανείς ότι η χώρα έχει μόλις 1,3 εκατ. κατοίκους.

Το όνομα με την χαρακτηριστική κατάληξη «-ov» των ανατολικών σλαβικών γλωσσών, η οποία υποδηλώνει την κτήση, ουσιαστικά σημαίνει «του Ιβάν», υποδηλώνοντας τον πατέρα κάποιου.

Λευκορωσία: Ζάιατς (Zajac)

Το πιο δημοφιλές επώνυμο της Λευκορωσίας έχει τις ρίζες του στην Πολωνία και εμφανίστηκε στην χώρα στα τέλη του Μεσαίωνα. Προέρχεται από την πολωνική λέξη «zając», η οποία σημαίνει «λαγός» και συχνά δίνεται ως παρατσούκλι σε κάποιον που τρέχει γρήγορα ή που είναι ντροπαλός.

Το επώνυμο μερικές φορές γράφεται και ως «Zajonc» επειδή η λέξη λαγός στα πολωνικά προφέρεται ως ζαγιόνκ (εξαιτίας του χαρακτήρα ą που προφέρεται ως -ον-).

Ουκρανία: Μέλνικ (МЕЛЬНИК -Melnyk)

Το Μέλνικ θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ό,τι το Μίλερ για την Γερμανία. Το πιο διάσημο ουκρανικό επίθετο είναι το «МЕЛЬНИК», το οποίο προφέρεται ως «Μέλνικ» και σημαίνει Μυλωνάς.

Στην Ουκρανία τα περισσότερα επίθετα προέρχονται είτε με την προσθήκη επιθημάτων που δηλώνουν κτήση είτε από επαγγέλματα ή τοπωνύμια.

Ρουμανία και Μολδαβία: Πόπα (Popa)

Περίπου 200.000 άνθρωποι από τα 24 εκατ. των ανθρώπων που κατοικούν στην Ρουμανία και την Μολδαβία μοιράζονται το επώνυμο «Popa», το οποίο πολύ απλά σημαίνει «Παπάς» στα ρουμανικά.

Το πιο διάσημο επώνυμο σε αυτές τις δύο χώρες το έχουν διάσημοι πολιτικοί, μουσικοί, ζωγράφοι, ενώ το δεύτερο πιο διάσημο επώνυμο είναι το «Popescu». Αυτό χάρη στην κατάληξη –escu σημαίνει απλώς ο… γιος του Παπά!

Ουγγαρία: Νάγκι (Nagy)

Με μέσο ύψος αντρών στο 1,77 (πηγή 2008) οι Ούγγροι δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν από τους πιο ψηλούς Ευρωπαίους. Ωστόσο, μάλλον έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση κι έτσι οι περισσότεροι Ούγγροι ονομάζονται «Νάγκι» με την λέξη να σημαίνει ψηλός ή μεγάλος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα περισσότερα επίθετα των Ούγγρων, εκτός από το Νάγκι, δηλώνει είτε την εργασία κάποιου είτε την καταγωγή του από περιοχές που παλιότερα άνηκαν στον Οίκο των Αψβούργων, όπως ‘Német‘ (Γερμανός), ‘Horváth‘ (Κροάτης) και ‘Tóth‘ (Σλοβάκος).

Σλοβενία: Νόβακ (Novak)

Όπως στην Τσεχία και την Πολωνία, έτσι και στην Σλοβενία οι… νέοι αφθονούν. Περίπου 12.000 άνθρωποι ονομάζονται Νόβακ, ωστόσο παρόλο που στατιστικά πρόκειται για το πιο συχνό επίθετο, δεν συναντάται σε όλες τις περιοχές της χώρας.

Έτσι, είναι πολύ συχνό στα κεντρικά και τις περιοχές γύρω από την Λιουμπλιάνα και το Τσέλιε, όπως και στα νότια και ανατολικά της χώρας. Ωστόσο στον βορρά, την δύση και στην περιοχή Γκόρισκα στα σύνορα με την Ιταλία είναι μάλλον απίθανο να συναντήσεις αυτό το επώνυμο.

Κροατία: Χόρβατ (Horvat)

Οι Κροάτες είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και έτσι απλώς αποκαλούνται… Κροάτες! Το πιο κοινό επώνυμο της χώρας είναι το Χόρβατ, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια παλιότερη μορφή της λέξης «Hrvat», το οποίο σημαίνει «Κροάτης» στα κροατικά.

Το συγκεκριμένο επώνυμο συναντάται περισσότερο στις κεντρικές και βορειοδυτικές περιοχές της χώρας, όπου μιλούν την διάλεκτο kajkavian. Παράλληλα, υπάρχουν κι αρκετοί Κροάτες σερβικής καταγωγής που ζουν στην επαρχία Baranja της Κροατίας και έχουν αυτό το επώνυμο.

Σερβία: Πέτροβιτς (Petrović)

Σε πολλές σλαβικές χώρες συναντάμε το επώνυμο Πέτροβιτς, ωστόσο στην Σερβία είναι το πιο συχνό από κάθε άλλη χώρα. Το επώνυμο προέρχεται φυσικά από το όνομα Πέτρος και χάρη στην κατάληξη -ić σημαίνει ο «γιος του Πέτρου». Εξίσου κοινό είναι και το Κοβάσεβιτς, το οποίος σημαίνει ο γιος του σιδηρουργού.

Βοσνία Ερζογοβίνη: Χόντζιτς (Hodžić)

Το πιο κοινό επώνυμο της Βοσνίας Ερζεγοβίνης έχει τις ρίζες του στην Περσία και την λέξη «Khawaja» (καγουάτζα), ο οποίος ήταν τιμητικός τίτλος των σουφιστών δασκάλων και μπορεί να μεταφραστεί ως «Κύριος» ή «Αφέντης». Στα ελληνικά μας είναι πιο οικείο από το αλβανικό «χότζας». Αν και αρχικά αποτελούσε τιμητικό τίτλο τελικά κατέληξε να είναι επώνυμο.

Αλβανία: Χότζας (Hoxha)

Όπως ακριβώς και στην Βοσνία Ερζογοβίνη έτσι και στην Αλβανία το πιο διάσημο επώνυμο προέρχεται από τον τίτλο των σουφιστών. Έτσι, στην αλβανική του εκδοχή το επώνυμο είναι «Hoxha» και προφέρεται ως «Χότζα».

Φυσικά, ο πιο διάσημος Χότζα της χώρας ήταν ο Ενβέρ Χαλίλ Χότζα, ο κομμουνιστής ηγέτης της χώρας από το 1944 ως και τον θάνατό του το 1985.

Βουλγαρία: Ντιμιτρόφ (Dimitrov)

Ακολουθώντας την κλασική συνήθεια των περισσότερων σλαβικών χωρών και στην Βουλγαρία οι περισσότεροι παίρνουν το επώνυμο από το όνομα του… μπαμπά τους ή τελοσπάντων κάποιου προγόνου τους που τον έλεγαν Δημήτρη.

Βόρεια Μακεδονία: Μιλέφσκι (Milevski)

Το πιο διάσημο επίθετο της Βόρειας Μακεδονίας συναντάται σε διάφορες εκδοχές σε πολλές χώρες, όπως την Πολωνία, την Λετονία, την Ρωσία, την Ουκρανία. Αν και η ακριβής του προέλευση δεν είναι γνωστή πιθανόν προέρχεται από την πολωνική λέξη «miły», η οποία σημαίνει καλός, ευχάριστος. Πιθανόν να έχει σχέση και με αυτόν που προέρχεται από την περιοχή Malewo της Πολωνίας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το επώνυμο αυτό με την συγκεκριμένη κατάληξη δημιουργήθηκε το 1994 εξαιτίας ενός νόμου του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Σύμφωνα με αυτόν όλοι θα έπρεπε να πάρουν στο επώνυμό τους την κατάληξη -ski (οι γυναίκες -ska) ώστε να υπάρξει μια ομοιομορφία και να χαθεί η αίσθηση της εκάστοτε εθνικής ταυτότητας. Αν κάποιος αρνούνταν να το πράξει, έχανε αρκετά προνόμια. Αν και οι περισσότεροι προχώρησαν στην αλλαγή, υπήρξαν κι αυτοί που θέλοντας να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα αρνήθηκαν καταλήγοντας στην φυλακή ή ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ελλάδα και Κύπρος: Παπαδόπουλος

Όπως είναι γνωστό στην χώρα μας το πιο συχνό επώνυμο είναι το Παπαδόπουλος, το οποίο σημαίνει ο γιος του παπά και δημιουργείται σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική κατάληξη –οπουλος.

Το όνομα συναντάται εξίσου συχνά και στην Κύπρο, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου όπου βρίσκονται Έλληνες μετανάστες.

Ισλανδία: Κανένα!

Η Ισλανδία είναι ίσως το πιο ξεχωριστό παράδειγμα καθώς πρακτικά οι 360.000 κάτοικοί του δεν έχουν επίθετα! Ουσιαστικά αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επώνυμο απλώς προέρχεται από το όνομα του πατέρα ή της μητέρας του παιδιού και δεν δείχνει την μακριά καταγωγή της οικογένειας, όπως συνηθίζεται στις υπόλοιπες χώρες, παρά μόνο ποιος είναι ο πατέρας σου (ή η μητέρα σου).

Έτσι, για παράδειγμα, ο γιος του Stefan Gunnarsson θα ονομάζεται Robert Stefansson και η κόρη του Harpa Stefansdottir με τις καταλήξεις –son και –dottir που σημαίνουν αντίστοιχα γιος και κόρη.

Αντίστοιχα ο γιος του Robert Stefansson θα ονομάζεται πια Jakob Robertsson. Η συνήθεια αυτή υπήρχε σε όλους τους Σκανδιναβικούς λαούς (Νορβηγία, Φαρόε, Δανία και Σουηδία), ωστόσο σε αυτές τις χώρες κάποια στιγμή η πρακτική εγκαταλείφθηκε.

Γι’ αυτό και στις χώρες αυτές τα πιο δημοφιλή επίθετα σημαίνουν «ο γιος του…». Στην Ισλανδία αυτή η παράδοση ωστόσο συνεχίζεται ως και σήμερα. Μάλιστα από το 1925 υπήρχε νόμος που απαγόρευε στους πολίτες να παίρνουν οικογενειακό όνομα που να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά εκτός αν είχαν κάποιο σημαντικό νομικό έρεισμα που σχετιζόταν με την οικογενειακή κληρονομία.

Από το 2019 στο πλαίσιο της μη διάκρισης των παιδιών με βάσει το φύλο τους δια νόμου θα μπορεί πλέον κάποιος να επιλέγει την κατάληξη –bur για να ονομάσει το παιδί του, το οποίο θα σημαίνει «το παιδί του…». Υπολογίζεται ότι μόλις το 10% των Ισλανδών έχει επώνυμο με την κλασική έννοια του όρου.


Πηγή: janus.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Στα 40 χρόνια της ζωής του, ο Θανάσης Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, πολέμησε κι έμεινε στην ιστορία για την αντιστασιακή του δράση.

Ηγετική και συνάμα τραγική μορφή της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής, υποστράτηγος του ΕΛΑΣ και σημαίνον στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Ο Αθανάσιος Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία. Ο πατέρας του Δημήτριος ήταν δικηγόρος και η μητέρα του Αγλαΐα Ζέρβα καταγόταν από οικογένεια συμβολαιογράφου και πιθανώς να είχε μακρινή συγγένεια με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, τον ορκισμένο εχθρό του κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο αδελφός του ήταν ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Μπάμπης Κλάρας (1910-1987).

Σε ηλικία 14 ετών αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο λόγω κακής διαγωγής και γράφτηκε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας, από την οποία αποφοίτησε το 1922. Μετά από μία σύντομη καριέρα δημοσίου υπαλλήλου στη Δράμα και τα Τρίκαλα, κατέβηκε στην Αθήνα το 1924, οπότε και εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και κατόπιν στο ΚΚΕ.

Το 1925 κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και λόγω των γνώσεών του έγινε δεκανέας Πυροβολικού. Μόλις έγινε γνωστή η κομμουνιστική του δράση καθαιρέθηκε και στάλθηκε σε μονάδα ανεπιθυμήτων στο Καλπάκι. Μετά την απόλυσή του αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομμουνισμού με το ψευδώνυμο «Μιζέριας».

Φυλακίστηκε επανειλημμένα και εξορίστηκε πολλές φορές έως το 1940 για την πολιτική του δράση. Το 1936 καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση από τη δικτατορία Μεταξά για παράβαση το νόμου 117/36 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών». Τον Ιούλιο του 1939 αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Κερκυρας, αφού προηγουμένως είχε υπογράψει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύσσοντας τον κομουνισμό και το ΚΚΕ, ενέργεια ατιμωτική για ένα κομμουνιστή, που θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε στη Μακεδονία ως στρατιώτης του πυροβολικού στο 3ο Σύνταγμα. Μετά την κατάρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα.
Στην αντίσταση

Η αντιστασιακή δράση του άρχισε τον Μάιο του 1942, όταν συγκρότησε ομάδα από 15 άνδρες και άρχισε τον αγώνα από το χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας στις 7 Ιουνίου, όπου διακήρυξε πως ο αγώνας γίνεται και κατά των ντόπιων συνεργατών του κατακτητή. Την περίοδο εκείνη απέκτησε και το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, από τον Άρη, τον θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι (Τυμφρηστός η επίσημη ονομασία του).

Με τις πρώτες του πράξεις έχει δημιουργήσει την εικόνα του σκληρού, μα δίκαιου τιμωρού των προδοτών, όπως έλεγε, του έθνους. Στις 9 Ιουνίου, επιτέθηκε με τους άνδρες του στο τσιφλίκι του Μαραθέα, στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Ο Μαραθέας είχε τη φήμη σκληρού τσιφλικά και συνεργάτη των Ιταλών. Σε πρόσφατη αναταραχή, που δημιουργήθηκε από τους κολίγους που δούλευαν για λογαριασμό του, κάλεσε τους ιταλούς φίλους του και σκότωσαν δέκα από αυτούς, χωρίς άλλη διαδικασία. Οι ένοπλοι αντάρτες σκότωσαν το Μαραθέα και πήραν τα παιδιά του ως ομήρους. Η πρωτοβουλία αυτή του Άρη που θεωρήθηκε από πολλούς ακραία, αντιμετωπίστηκε από τους κατοίκους της περιοχής μάλλον με θετικό τρόπο.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 το τμήμα του Άρη δίνει την πρώτη μάχη στη χαράδρα της Ρεκάς στην Γκιώνα κατά ιταλικού αποσπάσματος και στις 29 Οκτωβρίου αντιμετωπίζει με επιτυχία ένα ιταλικό λόχο στο Κρίκελο της Ευρυτανίας. Η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου (25-26 Νοεμβρίου 1942), η οποία πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία αντάρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ υπό τον Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και άγγλων αξιωματικών. Ακολούθησε στις 18 Δεκεμβρίου 1942 η επιτυχία του κατά τη σύγκρουσή του με ιταλικό σύνταγμα στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.

Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των αντάρτικων ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου, καταβλήθηκε προσπάθεια για την εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων. Οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν και η αποτυχία επισφραγίστηκε ύστερα από μία άκαρπη συνάντηση του Βελουχιώτη με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της Βρετανικής Αποστολής Κρις Γούντχαουζ στη Ροβελίστα της Ηπείρου τον Δεκέμβριο του 1942.

Η αποτυχία αυτή είχε ως επακόλουθο την ένταση μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των αντάρτικων ομάδων, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η στυγνή σφαγή του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού, συνιδρυτή της αντιστασιακής οργάνωσης (σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων), ΕΚΚΑ (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), από άνδρες του Βελουχιώτη στις 17 Απριλίου 1944 στο Κλήμα Φωκίδας. Για το έγκλημα αυτό θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος ο Άρης, αν και είναι βέβαιο ότι ο ίδιος προσωπικά δεν ήταν παρών στη δολοφονία.

Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε ως επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Ιδιαίτερα αιματηρές για τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οι συγκρούσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου μετά τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν άρχισαν να αποχωρούν οι Γερμανοί. Η Μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η επακολουθήσασα σφαγή «επί δικαίων και αδίκων» από τους άνδρες του Άρη εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα.

Στις πόλεις που καταλαμβάνονταν από τον ΕΛΑΣ άρχισαν να λειτουργούν «λαϊκά δικαστήρια» και με συνοπτική διαδικασία εκτελέστηκαν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί αθώοι, που εκτελέστηκαν απλώς για τις πολιτικές τους αντιλήψεις ή την κοινωνική τους τάξη. Στο τέλος Σεπτεμβρίου του 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο κι έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Αποχαιρετώντας τους Μοραΐτες καπετάνιους του ΕΛΑΣ, τους ευχήθηκε «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα».

Τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα «Δεκεμβριανά».

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945), υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ, Στέφανο Σαράφη, την αποστράτευση των αντάρτικων ομάδων, κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της, που κατά την άποψή του οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Ο ίδιος ήταν από τους πιο επίμονους υπέρμαχους για τη μετατροπή του αντιστασιακού αγώνα σε κοινωνικό - πολιτικό και την επιβολή «λαοκρατικού» καθεστώτος. Έτσι, στο Γαρδίκι, παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον «του νέου ζυγού», η ενέργειά του όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Στις 16 Ιουνίου 1945 το κόμμα του τον αποκήρυξε και τον διέγραψε με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», την ίδια ημέρα που ο ίδιος αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή του, όταν βρέθηκε περικυκλωμένος από παραστρατιωτικές ομάδες και μονάδες του Στρατού στη Μεσούντα της Άρτας.

Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε από τους άνδρες των παραστρατιωτικών ομάδων και κρεμάστηκε μαζί με του συντρόφου του Τζαβέλα σε κεντρικό φανοστάτη των Τρικάλων. Ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι από τους διώκτες του, που κράτησε μέχρι πρωίας. Σε ερώτησε στη Βουλή των Κοινοτήτων από βουλευτές του Εργατικού Κόμματος για το «βάρβαρο της πράξης», ο αρμόδιος υπουργός απάντησε ότι αυτό αποτελεί «αρχαιοελληνικό πολεμικό έθιμο».

Τα κατοπινά χρόνια, δύο φορές το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη, στις 20 Ιουνίου 1962 και στις 16 Ιουλίου 2011.

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Kwnstantinos Ziazias

Mια συγκλονιστική ιστορία του πικρού καυτού καλοκαιριού του 1974.

Η Κυρά Φροσύνη της Λαπήθου – Μία ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, που οι Τούρκοι την βασάνισαν ανελέητα.
Είναι η ηρωίδα Ευφροσύνη που με αυτοθυσία και κίνδυνο της ζωής της περιποιήθηκε και φρόντισε τους 12 έφεδρους στρατιώτες που εγκλωβίστηκαν στη Λάπηθο κατά την εισβολή των Τούρκων το 1974 και την κατάληψη της κωμόπολης στις 06/08/1974.

"Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΛΑΠΗΘΟΥ" είναι η συμπύκνωση του δράματος του Ελληνισμού του 1974. Όλη η βαρβαρότητα του τούρκου επιδρομέα και κατακτητή, όλος ο πόνος και το δάκρυ ενός λαού, ενός Έθνους... όλη η αλήθεια για τη δήθεν "ειρηνευτική επιχείρηση" του Αττίλα... όλο το μεγαλείο και η δύναμη της ελληνικής ψυχής που ακόμη και στα πιο δύσκολα ξέρει, μπορεί και θέλει να αγωνίζεται... γιατί δικαιούται και διεκδικεί την ελπίδα...
KYΠΡΟΣ 6 Αυγούστου 1974: "Την έγδυσαν, την έδεσαν πίσω από ένα τζιπ και την έσερναν για να μαρτυρήσει που έκρυβε τους στρατιώτες"

Στη μάχη της Λαπήθου στις 6 Αυγούστου 1974, 12 στρατιώτες αποκόπηκαν και έμειναν εγκλωβισμένοι πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Αυτούς τους στρατιώτες εντόπισε η 74χρονη τότε Ευφροσύνη Προεστού. Τους έκρυψε σε μια μικρή σπηλιά δίπλα στο σπίτι της και τους φρόντιζε για έναν ολόκληρο μήνα κάτω από τα βλέμματα των πολυάριθμων Τούρκων που βρίσκονταν ήδη μέσα στη Λάπηθο. Οι Τούρκοι την υποψιάστηκαν και άρχισαν να την ανακρίνουν. Υπέστη φρικτά βασανιστήρια.
Πέρα από τους άγριους ξυλοδαρμούς στο Κάστρο της Κερύνειας, τους τεχνητούς πνιγμούς στην θάλασσα, τα βάναυσα κτυπήματα με το κομμένο σχοινί της καμπάνας, το οποίο έκοψαν κι έδεσαν κόμπους για να είναι πιο επώδυνα τα πλήγματα, η πιο εξευτελιστική δοκιμασία που την υπέβαλαν, ήταν η βασανιστική διαπόμπευση στους δρόμους της Λαπήθου: Την έγδυσαν, την έδεσαν πίσω από ένα στρατιωτικό τζιπ και την έσερναν στην άσφαλτο μέχρι που το δέρμα της από τις πληγές έγινε κατακόκκινο από τα αίματα… Κι όμως η κυρά της Λαπήθου άντεξε. Της έβγαλαν τον σταυρό από το λαιμό και της ζητούσαν να τον φτύσει. Η αλύγιστη Κυρά δεν έσπασε και δεν αποκάλυψε ποτέ που έκρυβε τα παιδιά της. Παρά τον διασυρμό, δεν της πήραν ούτε μια λέξη από το στόμα της. ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΕ !!!!!!!!Τα παλικάρια σώθηκαν και η Ευφροσύνη εκδιώχθηκε από τη Λάπηθο.

Η Κυρά και τα 12 παλικάρια της επέζησαν. Οι στρατιώτες που γλίτωσε την είχαν σαν δεύτερη μητέρα τους, σαν προστάτιδα Παναγιά. Ήταν η πρώτη που φιλούσε τα στέφανα τους όταν παντρεύονταν. Την φιλοξενούσαν εκ περιτροπής στα σπίτια τους για μερικές εβδομάδες ο καθένας. Κι όταν απεβίωσε το 1993 σε ηλικία 90 ετών, οι 12 στρατιώτες, τα παιδιά της, έστησαν την προτομή της μπροστά στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, για να ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο. «Το ότι ζούμε σήμερα, το χρωστάμε στην κυρά Φροσύνη», λένε.

Η Κυρία Ευφροσύνη αρνιόταν πεισματικά να δώσει συνέντευξη για πολλά χρόνια κι όταν επιτέλους δέχτηκε, η τελευταία φράση της ήταν: «Εγώ ότι έκαμα, το έκαμα για να έχω ένα καλό απέναντι στον Θεό και στην Πατρίδα !»

Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης "Η Κυρά τής Λαπήθου".
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Λεωνίδα Κουμάκη, μέλους του ΙΗΑ

Μόλις ένας χρόνος απομένει από την συμπλήρωση ενός αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης που σφράγισε τον επώδυνο συμβιβασμό μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Πριν από δέκα τρία χρόνια, στις 04/09/2009, είχε αναρτηθεί για πρώτη φορά ένα κείμενο μου για τον διαχρονικό τουρκικό παραλογισμό να απαιτεί από τους άλλους όλα όσα περιφρονεί η ίδια, με τίτλο «Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!».

Το κείμενο αυτό παραμένει τόσο διαχρονικό ώστε λες πως γράφτηκε τώρα, τον Ιούλιο του 2022 και όχι πριν από 13 χρόνια. Αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθούμε όπως ακριβώς γράφτηκε τότε, χωρίς καμμιά απολύτως προσθήκη ή αφαίρεση:

Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στο πλαίσιο της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης.

Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες, η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.

Η στρατιά αυτή δεν είναι εντεταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λέμβων που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!

Με απλά λόγια, οι Τούρκοι θέλουν την «αποστρατικοποίηση» των Ελληνικών νησιών με την «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης, για να αποτελούν εύκολη λεία στις επεκτατικές τους βλέψεις μόλις παρουσιαστεί η «κατάλληλη ευκαιρία», όπως ακριβώς «ξεγύμνωσαν» με διάφορα τερτίπια την Κυπριακή άμυνα πριν εισβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης με τις πλάτες των μεγάλων «συμμάχων» μας!

Η ξεδιάντροπη «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία φέρνει στο νου την σοφή λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Ιδού γιατί:

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.

Δηλαδή, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Το κείμενο της Συνθήκης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.

Το άρθρο μάλιστα 37 της Συνθήκης ορίζει ότι η Συνθήκη είναι αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την Συνθήκη της Λωζάνης.

Επί πλέον, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.

Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).

Με μια διαφορά: Αυτούς η Τουρκία προσπαθεί επίμονα και συστηματικά να «εκτουρκίσει» και μάλιστα με το ζόρι! Δηλαδή, σύμφωνα με την ιδιότυπη νοοτροπία των Τούρκων, οι Κούρδοι μουσουλμάνοι απαγορεύεται να αποτελούν εθνική μειονότητα μέσα στην Τουρκία. Οι μουσουλμάνοι όμως της Ελληνικής Θράκης, είτε είναι Πομάκοι, είτε είναι αθίγγανοι, επιτρέπεται να μετατραπούν με το ζόρι σε εθνική μειονότητα! Άλλωστε στον στόχο αυτό βοηθάει φιλότιμα τόσο το περιβόητο Βαθύ Κράτος, όσο και οι Τούρκοι πράκτορες με τα τσιράκια τους που έχουν κατακλύσει την Ελληνική Θράκη κάτω από το αδιάφορο, «ευρωπαϊκό» βλέμμα της Ελλάδος!

Η Τουρκία επέμενε επίσης (και επέβαλε) την αριθμητική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών μειονοτήτων, δηλαδή της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου & της Τενέδου και της μειονότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης – και οι δύο θρησκευτικές μειονότητες εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών για ειδικούς λόγους. Βέβαια, όπως φάνηκε στην διάρκεια του χρόνου, η Τουρκία δεν είχε καμιά απολύτως πρόθεση να κρατήσει χριστιανούς στην επικράτειά της, ήθελε απλά να υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατήσει μουσουλμάνους γιατί είχε (και έχει) τα δικά της σχέδια!

Η Τουρκία ανέλαβε επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης την ρητή υποχρέωση σεβασμού μιας εκτεταμένης αυτοδιοίκησης στα νησιά Ίμβρος και την Τένεδος, των οποίων ο πληθυσμός ήταν χριστιανικός σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 90%.

Τι έκανε όμως η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία τολμάει σήμερα να επικαλείται ξεδιάντροπα;

Με δυο λόγια: Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε, δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να μην ξεφτίλισε και όμως έχει το απόλυτο θράσος να επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης εκεί που νομίζει πως την συμφέρει!

Είναι αδύνατο, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου, να αναφέρει κανείς όλες τις πράξεις και τις ενέργειες της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που τραυμάτισαν βάναυσα και με πρωτοφανή τραμπουκισμό τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό του 1923.

Θα περιοριστούμε, σύντομα και λακωνικά, στα πιο κραυγαλέα «πεπραγμένα» της Τουρκίας που δείχνουν ανάγλυφα την ιδιότυπη αντίληψη αυτής της χώρας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από μια Διεθνή Συνθήκη και ταυτόχρονα να έχει το θράσος να απαιτεί με πρωτοφανή φορτικότητα όσα νομίζει πως την συμφέρουν!

(α) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος η Τουρκία αγνόησε επιδεικτικά την ειδική αυτοδιοίκηση την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να διατηρήσει στα δύο νησιά τα οποία (κυριολεκτικά) τους χάρισαν οι Βρετανοί στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι Τούρκοι, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με το οποίο έβαλαν την υπογραφή τους, έσπευσαν χωρίς καμιά καθυστέρηση, να διορίσουν Τούρκο διοικητή και στα δύο νησιά, να στείλουν αμέσως στην δικαιοσύνη, στα τελωνεία, στην αστυνομία και στις λιμενικές αρχές Τούρκους αξιωματικούς απολύοντας όλους τους αιρετούς τοπικούς λειτουργούς τους οποίους (υποτίθεται) πως είχαν υποχρέωση να διατηρήσουν άθικτους!

Με τον Νόμο 1151 του 1927 που ψήφισε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατάργησαν στην πράξη το καθεστώς αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισαν με διάφορες προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους.

Επειδή όμως οι χριστιανοί κάτοικοι των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν έφευγαν παρά τις αφόρητες συνθήκες, το 1964 η Τουρκία αποφάσισε να εφαρμόσει το περίφημο «πρόγραμμα διάλυσης» (eritme programi) με την υπ’ αρ. 35 (μυστική) απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (βλέπε Βαθύ Κράτος).

Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα προσέφερε την «κατάλληλη ευκαιρία» με την μεγάλη αστάθεια που επικρατούσε στην εσωτερική πολιτική σκηνή και οι Τούρκοι δεν αφήνουν παρόμοιες «ευκαιρίες» να πάνε χαμένες.

Φυσικά, η χώρα μας δεν έβγαλε ούτε άχνα για όλες αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης και η Τουρκία συνέχιζε (και συνεχίζει) να αλωνίζει ανενόχλητη. Το πόσο αποτελεσματικό ήταν το «πρόγραμμα διάλυσης» που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, φαίνεται από μια απλή αντιπαράθεση των πραγματικών αριθμών: Από το 90% (τουλάχιστον) του συνολικού πληθυσμού των νησιών που ήταν χριστιανοί, σήμερα απέμεινε μόνο το 1% (κυρίως ηλικιωμένοι) οι οποίοι αντέχουν και παραμένουν ακόμα στα δύο πολύπαθα νησιά!

(β) Στον τομέα της θρησκευτικής, της εκπαιδευτικής και της «ελευθερίας» ίδρυσης και ελέγχου ευαγών ιδρυμάτων (άρθρα 38 έως 44 της Συνθήκης) οι Τούρκοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο:

Ένας νέος Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με διώξεις, εμπρησμούς, επιθέσεις, ίντριγκες, επεμβάσεις, άρνηση αποδοχής της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου, διαρκή απαξιωτική συμπεριφορά και αρπαγή δύο σημαντικών χριστιανικών ναών (Παναγία της Καφατιανής του Γαλατά και ναός του Σωτήρος Χριστού) με «εργαλείο» τον ψευτο – παπά Ευθύμ, ο οποίος μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του υπήρξε τυφλό όργανο των πιο σκοτεινών κύκλων της Τουρκίας (Βαθύ Κράτος, ΜΙΤ).

Η χριστιανική εκπαίδευση, πάντα με την τούρκικη μέθοδο «σεβασμού» της Συνθήκης της Λωζάνης, υπέστη ισοπεδωτική επίθεση: Φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόλυση ομογενών και Ελλήνων δασκάλων, επιβολή διδασκαλίας των περισσοτέρων μαθημάτων στην Τουρκική γλώσσα (αρχικά) και στην συνέχεια όλων – εκτός από το μάθημα των Ελληνικών και προσθήκη ειδικού μαθήματος «στρατιωτικών» που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού!

Όσον αφορά τα Ελληνικά Ευαγή Ιδρύματα, απαγορεύτηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν νέα ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά, είτε με κληρονομιά.

Παράλληλα, οι Τούρκοι φρόντισαν να παύσει η αναγνώριση της ιδιότητας νομικού προσώπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα προσκόμματα στην διαχείριση και εκπροσώπηση της τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.

Με τον Νόμο 2762 του 1935 περί «Βακουφίων» που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση (έκτοτε άλλαξε πολλές φορές για να πετύχουν τους στόχους τους), η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων «ανατέθηκε» σε επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές για να γίνει πιο εύκολη η αρπαγή της τεράστιας μειονοτικής περιουσίας! Το αποτέλεσμα βέβαια είναι από τις 12.000 μειονοτικά ακίνητα που υπήρχαν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, σήμερα απέμειναν μερικές εκατοντάδες που βρίσκονται σε διαρκή και άμεση απειλή!

(γ) Στον τομέα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων χριστιανών ένα μεθοδικό, ψυχρό και «αποτελεσματικό» πλέγμα μέτρων και ενεργειών στόχευσε στην εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κωνσταντινούπολη:

Άρχισαν από την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης από Τράπεζες, από κάθε μορφής και κατηγορίας Δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από μεγάλες επιχειρήσεις. Με τον Νόμο 2007 του 1932 απαγόρευσαν την άσκηση 30 επαγγελμάτων από Έλληνες (μεταξύ των οποίων μουσικός, φωτογράφος, ξυλουργός, ράπτης, κουρέας, σερβιτόρος – ακόμα και πλανόδιος πωλητής!), ενώ αργότερα απαγόρευσαν και άλλα επαγγέλματα για να σιγουρευτούν ότι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θα αρχίσουν να τρέπονται σε φυγή προκειμένου να επιβιώσουν.

Το 1934 με τον Νόμο 2525 όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους και το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά και να εκτουρκιστούν.

Όλα αυτά μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου με τις εκστρατείες που είχαν το σύνθημα «Vatandas Turkce konus», δηλαδή, «Πολίτες μιλάτε τουρκικά» ώστε να είναι εύκολη η δίωξη για «Εξύβριση του Τουρκισμού» όποιου τολμούσε να μιλάει στους δρόμους Ελληνικά – άρα μιλούσε υβριστικά για τους Τούρκους!

Για όσους βέβαια επέμεναν πεισματικά να μένουν στις εστίες τους, το «μενού» του Τούρκικου «σεβασμού» στην Συνθήκη της Λωζάνης είχε και πολλά άλλα στο πρόγραμμα:

(γ1) Επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών τον Μάιο του 1941, για τον αφανισμό του χριστιανικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία στην διαχρονική στρατηγική της «ουδέτερης» Τουρκίας.

(γ2) Βαρλίκι, δηλαδή επιλεκτική επιβολή υπέρογκων φόρων σε χριστιανούς (Νόμος 4305 του Νοεμβρίου 1942) για τον οικονομικό τους αφανισμό και την εξορία τους σε καταναγκαστικά έργα για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν μέσα σε λίγες βδομάδες τον αυθαίρετο φόρο που τους επιβλήθηκε. Ο φόρος αυτός, όπως και η «επιστράτευση 20 ηλικιών» επινοήθηκε από τους Τούρκους όταν η Ελλάδα πολεμούσε με τους «συμμάχους» της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία διατηρούσε «επιτήδεια ουδετερότητα».

(γ3) Πογκρόμ, δηλαδή επιδρομή που εκτελέστηκε άψογα από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, με την υψηλή καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955. Στόχος: ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνστανούπολης. Αποτέλεσμα: 20 δολοφονίες χριστιανών, εκατοντάδες βιασμοί, καταστροφή, λεηλασία και πυρπόληση 2.600 χριστιανικών σπιτιών, 4.340 καταστημάτων, 73 εκκλησιών, 26 ελληνικών σχολείων, τριών ελληνόφωνων εφημερίδων και επιδρομή σε χριστιανικά νεκροταφεία με σύληση τάφων!

(γ4) Απελάσεις. Επειδή η Τουρκία ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τους Έλληνες που επέμειναν πεισματικά να μην εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη, το 1964 κατήγγειλε την Ελληνοτουρκική συμφωνία Εμπορίου με αποτέλεσμα οι τουρκικές αρχές να απελάσουν, με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες 12.000 περίπου Έλληνες υπηκόους, γηγενείς Κωνσταντινουπολίτες, τους οποίους προστάτευε η συνθήκη της Λωζάνης.

Όσοι εκδιώχτηκαν παρέσυραν μαζί τους ένα τριπλάσιο αριθμό συγγενών και φίλων. Έτσι, μεταξύ 1964 και 1966, 48.000 περίπου Έλληνες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.

Με τους τρόπους αυτούς (και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν σε ένα σύντομο άρθρο) η Τουρκία ξεφτίλισε κυριολεκτικά κάθε υποχρέωση που ανέλαβε απέναντι στην Ελλάδα και σε 5 ακόμα αντισυμβαλλόμενες χώρες με την Συνθήκη της Λωζάνης αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε υπογράφοντας τις αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χάρτας των Παρισίων και των δεσμεύσεων της στα πλαίσια της ΔΑΣΕ και του ΟΑΣΕ!

Αυτή λοιπόν η Τουρκία μας ζητάει σήμερα να «αποστρατικοποιήσουμε τα Ελληνικά νησιά» και έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται και την Συνθήκη της Λωζάνης!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε μια χώρα που μοιάζει κάποιους ανθρώπους τους οποίους όταν τους φτύνεις στο πρόσωπο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σου απαντούν «Δόξα τον Θεό, βρέχει!»;

Πολλά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε ξεκινήσει προ πολλού. Ας, είναι – ποτέ δεν είναι αργά. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πιο απλό είναι, αφού η Τουρκία επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης να ξεκινήσουμε από αυτήν.

Κατά την ταπεινή μας γνώμη πρέπει να ζητήσουμε αμέσως να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων που ζουν σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως επίμονα απαιτούσε (και επέβαλε) η ίδια η Τουρκία κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.

Το 1923 οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ήταν 120.000 άνθρωποι και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη 80.000.

Σήμερα οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο μειώθηκαν (με την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου, μελετημένου και ψυχρού σχεδιασμού) σε 2.000 και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη αυξήθηκαν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, μέσα σε ένα διαρκή, τουρκικό προπαγανδιστικό ορυμαγδό με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεσή» τους!

Αυτή η τεράστια, μεθοδική, ψυχρή και κυνική ανατροπή της αριθμητικής ισορροπίας χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, πρέπει να αποκατασταθεί με μια σταθερή, μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Εμπρός λοιπόν! Αυτό προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης που επικαλείται η Τουρκία, από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία.

Εμείς πρέπει να επιμένουμε σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο βήμα για την αναγκαιότητα αυτή σαν ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα «αποκατάστασης κάποιας στοιχειώδους αμοιβαίας εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Και έχουμε τόσα πολλά για να συνεχίσουμε!

Στο κάτω-κάτω για να συζητήσουμε ισότιμα και «να τα βρούμε» με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αμοιβαία συμφωνημένη βάση στην οποία καταλήξαμε το 1923 μαζί με 5 άλλες χώρες που συμμετείχαν στην διαδικασία της Συνθήκης της Λωζάνης.

Αν η Τουρκία ονειρεύεται πως «θα τα βρούμε» πάνω στα ερείπια που δημιούργησε σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, κατεχόμενη Κύπρο και με απλωμένο το «Βαθύ Κράτος» μέσα στην Ελληνική Θράκη και πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επιτέλους πρέπει να τους πούμε ξεκάθαρα πως «πλανάται πλάνη οικτρά»!

Όσο ισχυρές «πλάτες» και να εξασφαλίσουν, όποια «υπεροπλία» και να αποκτήσουν, όποια «κατάλληλη ευκαιρία» και να πετύχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ Έλληνες που θα ικανοποιήσουν τις επεκτατικές τους ορέξεις χωρίς αιματοχυσία η οποία θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία (με το εκρηκτικό εσωτερικό μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας), παρά για την Ελλάδα.





ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και την περιφρόνηση από την Τουρκία των άρθρων 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης που αφορούν την μαρτυρική Κύπρο και τα οποία έχουν ως εξής:

«Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου ανακηρυχθείσα υπό της Βρετανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914» (Άρθρο 20 Συνθήκης).

«Ουδεμία πολιτική, νομοθετική ή διοικητική εξουσία ή δικαιοδοσία θέλει ασκηθεί, δι΄ οιονδήποτε λόγο, υπό της Κυβερνήσεως ή των Αρχών της Τουρκίας εκτός του τουρκικού εδάφους επί των υπηκόων εδάφους διατελούντος υπό την κυριαρχία ή το προτεκτοράτο των λοιπών Δυνάμεων των υπογραψασών την παρούσα Συνθήκη και επί των υπηκόων εδάφους αποσπασθέντος της Τουρκίας. Εννοείται ότι η πνευματική δικαιοδοσία των θρησκευτικών μουσουλμανικών Αρχών δεν θέλει ποσώς θιγεί» (Άρθρο 27 Συνθήκης).

Οι Οθωμανοί το 1570 είχαν εισβάλλει στην Κύπρο και το 1878 την πούλησαν στους Άγγλους. Το 1923 παραιτήθηκαν ρητά και κατηγορηματικά, από κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης.

Το 1974 όμως οι Τούρκοι εισέβαλλαν και πάλι στην Κυπριακή Δημοκρατία, εγκαθιστώντας στο 40% περίπου του Κυπριακού εδάφους ένα καθεστώς ανδρείκελων. Έκτοτε επιχειρούν, μεθοδικά και συστηματικά, την πληθυσμιακή αλλοίωση των κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας (82% Έλληνες ορθόδοξοι, 12% τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι), την αρπαγή ή καταστροφή Κυπριακών περιουσιών, την λεηλασία ή καταστροφή θρησκευτικών και πολιτιστικών θησαυρών καθώς και την μετατροπή των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας σε παγκόσμιο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και παράνομου τζόγου.

ΛΚ
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)