Articles by "ΕΛΛΗΝΕΣ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΛΛΗΝΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Μια εκπληκτική διάλεξη για την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης τα επόμενα «5 έως 50 χρόνια» έδωσε στη Θεσσαλονίκη ο γεννηθείς το 1981 Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, καθηγητής της Επιστήμης των Υπολογιστών στο περίφημο ΜΙΤ.

Στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του ΑΠΘ μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους τις εκτιμήσεις του, παραδεχόμενος ότι η πραγματικότητα ενδέχεται τελικά να διαψεύσει κάθε πρόβλεψη.

Μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε:
Μπορούν τα ρομπότ να σώσουν το παγκόσμιο ασφαλιστικό σύστημα από την επαπειλούμενη κατάρρευση; Πόσο πιθανό είναι ένας ...καλοκάγαθος αλγόριθμος να εξελιχθεί σε ρατσιστή συνωμοσιολόγο μέσα σε λίγες ώρες;
Θα εναπόκειται στις ηθικές αξίες του ...software ενός αυτοοδηγούμενου αυτοκινήτου να αποφασίσει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, όταν το όχημα "συνειδητοποιεί" ότι επίκειται ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα με εμπλοκή πεζών;
Πώς θα χρησιμοποιήσει τη στατιστική ένα ρομπότ, για να αποφασίσει σε ποιον υποψήφιο πελάτη θα δώσει η τράπεζα ένα δάνειο και ποιος θεωρείται αναξιόπιστος;
Είναι εφικτό μια ομάδα ανθρώπων να "πείσει" έναν αξιόπιστο αλγόριθμο αναγνώρισης εικόνας ότι μια καραμπίνα που έχει μπροστά του είναι ένα αθώο παιδικό παιχνίδι;

Η εποχή της τεχνητής νοημοσύνης έρχεται “φορτωμένη” με υποσχέσεις, προκλήσεις και κινδύνους. Και παρότι για να ανοίξει ο νέος αυτός οικονομικός κύκλος στην ιστορία της ανθρωπότητας απαιτείται ένα μεγάλο άλμα (η μετάβαση από την τεχνητή νοημοσύνη ειδικών εφαρμογών -που ήδη “βλέπουμε” να εφαρμόζεται σε αρκετές περιπτώσεις- στη γενική τεχνητή νοημοσύνη, η πλήρης ανάπτυξη της οποίας πιθανότατα θα απαιτήσει αρκετές δεκαετίες), μια νέα συναρπαστική εποχή ήδη ανατέλλει.


Φωτογραφίες: Konstantinos Tsakalidis / SOOC

Κατά τον Έλληνα καθηγητή, που μεταξύ άλλων έχει λάβει το βραβείο Kalai από την Διεθνή Ένωση Θεωρίας Παιγνίων και το βραβείο έρευνας από το ίδρυμα Giuseppe Sciacca του Βατικανού, το πιθανότερο είναι ότι σε πέντε χρόνια από σήμερα θα έχουμε έναν προσωπικό γραμματέα με τεχνητή νοημοσύνη και αυτο-οδηγούμενα αυτοκίνητα, ενώ σε 15 χρόνια η διεπαφή του ανθρώπινου εγκεφάλου με την τεχνολογία θα γίνει ενδεχομένως πολύ πιο άμεση και το όριο που διαχωρίζει το πού ξεκινά ο άνθρωπος και πού αρχίζει η μηχανή πιο δυσδιάκριτο.

"Μπορεί όλο αυτό να ξεφύγει από τον έλεγχο; Ναι, θα μπορούσε όπως έχει συμβεί και με άλλα πράγματα στο παρελθόν. Το να είμαστε όμως αρνητικοί απέναντι στο ποτάμι που έρχεται κατά πάνω μας δεν είναι εποικοδομητικό, αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε, είναι πώς θα το βάλουμε στη σωστή κατεύθυνση" σημείωσε, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργάνωσαν τα Τμήματα Πληροφορικής και Μαθηματικών της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ.



Wonderland, Pessiland, Stagnatia

Ο ίδιος ανέλυσε τρία σενάρια για την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης στα επόμενα "πέντε έως 50 χρόνια", επισημαίνοντας ότι αυτό που πιθανότατα θα επικρατήσει είναι η μίξη τους.

Με βάση το πρώτο (θετικό) σενάριο, με τίτλο "Wonderland", η αλληλεπίδραση ανθρώπων- μηχανών είναι θετική και ο πρώτος κερδίζει από την ύπαρξη των δεύτερων. Οι μηχανές κάνουν τις χειρονακτικές εργασίες, ο άνθρωπος έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο ή εκτελεί πνευματικές εργασίες και το ασφαλιστικό σύστημα σώζεται, αφού η έλλειψη νέων ανθρώπων που εργάζονται και καταβάλουν εισφορές αναπληρώνεται από την ύπαρξη των ρομπότ, που δεν χρειάζονται ασφάλιση ή σύνταξη. Προϋπόθεση για να επαληθευτεί αυτό το σενάριο είναι να κατακτήσει η επιστήμη τη γενική νοημοσύνη, δηλαδή η μηχανή να μάθει να χρησιμοποιεί τη διαίσθηση και την εμπειρία που αποκτά από μια νοητική λειτουργία και να τη μεταφέρει σε μια που δεν ξέρει καθόλου (πχ, όταν γνωρίζει να παίζει σκάκι, να μπορεί να χρησιμοποιήσει στρατηγική και στο πόκερ).
Βάσει του δεύτερου -αρνητικού- σεναρίου, με τίτλο "Pessiland", η επιστήμη κατακτά την γενική νοημοσύνη, αλλά αυτή δεν είναι προσβάσιμη σε όλους, αλλά μόνο σε εργαστήρια εταιρειών ή κρατών, που τη χρησιμοποιούν για ιμπεριαλιστική επιρροή. "Αν πάμε σε αυτή τηνΤο τρίτο σενάριο, με τίτλο "Stagnatia", για το οποίο ο δρ Δασκαλάκης επισήμανε ότι "έχει αρκετές πιθανότητες (επαλήθευσης)", είναι αυτό κατά το οποίο ενώ υπάρχουν ολοένα και περισσότερες εφαρμογές ειδικής τεχνητής νοημοσύνης (πχ αναγνώριση εικόνας και ήχου ή μετάφραση), η επιστήμη δεν καταφέρνει να κάνει το άλμα στη γενική τεχνητή νοημοσύνη και επικρατεί σχετική στασιμότητα.



Όταν ο αλγόριθμος "βλέπει" μια χελώνα σαν ...καραμπίνα

Κατά τον δρα Δασκαλάκη, σήμερα ένας από τους βασικούς προβληματισμούς της ανθρωπότητας είναι η αξιοπιστία της τεχνολογίας."Υπάρχουν μεγάλα θέματα αξιοπιστίας και ένας από τους λόγους είναι ότι όταν τα δεδομένα με τα οποία τροφοδοτείς τον αλγόριθμο είναι ελλιπή ή μη αντιπροσωπευτικά, μπορεί να οδηγήσουν σε λανθασμένες ή ελλιπείς νοητικές λειτουργίες. Πχ, έγινε γνωστό ότι ένα αυτοκίνητο Tesla έπεσε σε φορτηγό σταματημένο στην αριστερή λωρίδα. Γιατί συνέβη αυτό; Ίσως γιατί ποτέ στα δεδομένα που εισήχθησαν για να προπονηθεί ο αλγόριθμος στην αναγνώριση εικόνας δεν υπήρχε αυτοκίνητο σταματημένο στην αριστερή λωρίδα του δρόμου, επειδή αυτό σπάνια συμβαίνει. Ο αλγόριθμος θα επεξεργαστεί τα ελλιπή δεδομένα που τού δώσαμε και θα ενσωματώσει την έλλειψη" σημείωσε, ενώ πρόσθεσε ότι φοιτητές του ΜΙΤ επιτέθηκαν στον καλύτερο αλγόριθμο αναγνώρισης εικόνας και τον έκαναν να "πιστέψει" ότι μια τρισδιάστατη χελώνα τυπωμένη σε εκτυπωτή 3D ήταν ...καραμπίνα. "Δεν έχουμε τόσο αξιόπιστη Τεχνητή Νοημοσύνη σήμερα. Προσπαθούμε να φτιάξουμε τρόπους προστασίας αλγορίθμων από τέτοιου είδους επιθέσεις" επισήμανε.



Ποιος αποφασίζει ποιος θα χάσει τη ζωή του;

'Ενα άλλο θέμα, πρόσθεσε, έχει να κάνει με ηθικά διλήμματα. "Ενα κλασικό πρόβλημα είναι το εξής. Σκεφτείτε ότι φτιάχνουμε αυτοοδηγούμενα αυτοκίνητα που κινούνται μαζικά στους δρόμους. Αναπόφευκτα κάποιο από αυτά θα βρει τον εαυτό του σε φάση αναγνώρισης του γεγονότος ότι σε μερικά δευτερόλεπτα θα γίνει ένα αναπόφευκτο ατύχημα με εμπλοκή πεζών. Ο αλγόριθμος που οδηγεί καταλαβαίνει τότε ότι έχει δύο δυνατότητες: να πάει ευθεία και να σκοτώσει τους πεζούς ή να πάει αριστερά, να χτυπήσει στο στηθαίο και να σκοτώσει τους επιβαίνοντες. Δεν μπορεί να σώσει και τους δύο. Πώς θα πάρει την απόφαση; Ο αλγόριθμος μπορεί επίσης να καταλαβαίνει ότι οι πεζοί είναι ένα παιδάκι 8 χρονών, ο μπαμπάς του, 41, και ο σκύλος τους και οι επιβαίνοντες μια έγκυος γυναίκα 30 ετών και το αγοράκι της. Πώς εγώ που σχεδιάζω τον αλγόριθμο θα λάβω την απόφαση για το ποιος θα ζήσει";



Ο ρατσιστής αλγόριθμος

Κατά τον δρα Δασκαλάκη, η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι σαν ένα μωρό. Το μωρό έρχεται στον κόσμο με γενετικά χαρακτηριστικά, αλλά εν πολλοίς είναι tabula rasa. Οι γονείς τού δίνουν δεδομένα και στόχους. Αν τα δεδομένα που λαμβάνει το μωρό περιέχουν ρατσιστικές απόψεις ή προκαταλήψεις ή θέσεις, αυτές τις θέσεις θα τις υιοθετήσει. Το ίδιο ισχύει και για την Τεχνητή Νοημοσύνη, η οποία μαθαίνει από την αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός chat bot (σ.σ. ρομπότ που κάνει διάλογο μέσω κειμένου ή ήχου). Μια ομάδα χρηστών του επιτέθηκε, παρέχοντάς του ρατσιστικό και συνωμοσιολογικό περιεχόμενο. "Μέσα σε 17 ώρες έγινε τρελός ρατσιστής και συνωμοσιολόγος" σημείωσε ο καθηγητής.

Τίθενται επίσης ζητήματα αμεροληψίας, γιατί αν τα δεδομένα είναι ελλιπή, η τεχνητή νοημοσύνη θα υιοθετήσει στατιστικές που δεν είναι αντιπροσωπευτικές. Κι εδώ για παράδειγμα το ερώτημα είναι: έστω πως φτιάχνω τεχνολογία που αποφαίνεται αν κάποιος είναι άξιος λήψης δανείου, αλλά έχω ελλιπή στοιχεία για μια πληθυσμιακή ομάδα. Τι γίνεται τότε; "Πρέπει να προστατέψουμε την τεχνητή νοημοσύνη από το να κάνει τέτοια στατιστικά λάθη, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η στατιστική είναι δύσκολη επιστήμη" σημείωσε.



Ποιος είναι ο δρ. Δασκαλάκης

Ο δρ Δασκαλάκης είναι απόφοιτος των Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ.Π. Έκανε διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, και εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Microsoft. Η έρευνά του επικεντρώνεται στην θεωρητική πληροφορική και την διεπαφή της με τα Οικονομικά, την Στατιστική και την Τεχνητή Νοημοσύνη. Έχει μεταξύ άλλων τιμηθεί με το βραβείο της καλύτερης διδακτορικής διατριβής στην πληροφορική από τον διεθνή οργανισμό επιστήμης των υπολογιστών ACM, με το βραβείο Kalai από την διεθνή ένωση Θεωρίας Παιγνίων, το βραβείο εξαιρετικής δημοσίευσης από την διεθνή ένωση εφαρμοσμένων μαθηματικών SIAM, το Career Award από το Ίδρυμα Επιστημών της Αμερικής, το βραβείο Πληροφορικής του Ιδρύματος Sloan και την ερευνητική υποτροφία της Microsoft.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η μέρα στην Πόλη ξεκίνησε συννεφιασμένη, ψυχρή κατάλληλο τοπίο για νέα θλιβερά. Νωρίς το πρωί της Παρασκευής, 29 Σεπτεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Βαλουκλή, μετά από σύντομη νοσηλεία ο τ. Διευθυντής του Ζωγραφείου, φιλόλογος, Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Ο «Δάσκαλος του Γένους» όπως μας αρέσει, δικαίως, να τον αποκαλούμε, υπήρξε ο άνθρωπος που για δεκαετίες συμβόλιζε την περήφανη και αξιοπρεπή στάση της Ρωμιοσύνης που αντιστέκεται, της Ρωμιοσύνης που αγωνίζεται και επιμένει να μείνει ζωντανή και να συνεχίσει να δημιουργεί στην κοιτίδα της, την Κωνσταντινούπολη. Διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου επι τριάντα πέντε χρόνια, έζησε μέσα στο μάτι του κυκλώνα όλη την θυελλώδη περίοδο της μεγάλης κρίσης για την Ρωμιοσύνη, των πιέσεων στην Ομογένεια και της φυγής των Ρωμιών της Πόλης απο τις πατρογονικές εστίες του. Σεπτεμβριανά, απελάσεις, η κίνηση «πολίτη μίλα τουρκικά», και μαζί η αγανάχτηση, η κούραση, το σύνδρομο της “μαύρης πέτρας”, που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ομογενείς να εγκαταλείψουν την Πόλη από τις αρχές του 1960 μέχρι τουλάχιστον τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος κράτησε ψηλά την σημαία στο μετερίζι του αγώνα για την Ρωμιοσύνη, μέσα από τον χώρο όπου κυριάρχησε με την παρουσία του, τον χώρο της παιδείας. Δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με πάθος για το σχολείο του, για τα παιδιά, για την παιδεία και δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια, παρά τις ανυπέρβλητες κάποτε δυσκολίες, τις μεγάλες απογοητεύσεις και τα χτυπήματα, γενόμενος ο ίδιος παράδειγμα με την στάση της δική του ζωής, τόσο δημόσιας όσο και της ιδιωτικής.
Δάσκαλος ως το μεδούλι των οστών του, ο Φραγκόπουλος, ήξερε πως πρώτα ο ίδιος με την δική του στάση όφειλε να δίνει το μέτρο και το παράδειγμα και έθεσε, πρώτα για τον εαυτό του, τον πήχη υψηλά. Μετέφερε στην συνέχεια τις αξίες, την συνέπεια και το πάθος του πρώτα στις κόρες τους και κατόπιν σε όλους τους μαθητές τουˑ και οι μαθητές του υπήρξαν αμέτρητοι, τόσο στην Μεγάλη Σχολή και στο Ζωγράφειο, όσο και πάρα πολλοί ακόμα που δεν υπήρξαν υπό την στενή έννοια μαθητές του, αλλά είδαν, βίωσαν το παράδειγμά του και πήραν το θάρρος να το μιμηθούν.
Φωτογραφία του Yanni Gigourtsis.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε αταλάντευτος στους υψηλούς στόχους του και όποτε χρειάστηκε φάνηκε και δυνατός και σκληρός, προκειμένου να τους υπηρετήσει, βάζοντας πάντα το «εγώ» και τις δάφνες του καταξιωμένου και επιφανούς μέλους μιας ιστορικής κοινότητας πίσω από το «εμείς» και τις πραγματικές ανάγκες της πολίτικης Ρωμιοσύνης, της οποίας υπήρξε σε όλη του την ζωή πιστός υπηρέτης και θεράπων.
Φτιαγμένος από μία πάστα ανθρώπων που πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς πια, ο Δάσκαλος ήταν υπόδειγμα ήθους, συνέπειας, αξιοπρέπειας, αρχοντιάς. Ίσως αυτό το τελευταίο να τα συνοψίζει όλα. Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε ο τελευταίος πραγματικός Άρχοντας της Πόλης. Μαζί του κλείνει θαρρείς, η μακρά σειρά των ταγών και των διανοουμένων του Γένους μας που ξεκίνησε την πορεία της εκεί κάπου στα τέλη του 16ου, αρχές του 17ου αιώνα, στα παρασόκακα και τις ανηφόρες του Φαναρίου, ανάμεσα στην Παμμακάριστο και τον Άγιο Γεώργιο, για να μεταφερθεί αργότερα στο κοσμοπολίτικο Πέρα, αφήνοντας τα σημάδια του στα πλούσια χωριά του Βοσπόρου, την αρχοντική Χαλκηδόνα, και στον παράδεισο των Νησιών. Άλλωστε σε ένα από τα Νησιά, το μεγαλύτερο, την Πρίγκιπο, γεννήθηκε και ο Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Φωτογραφία του Yanni Gigourtsis.Μαζί του τελειώνει σήμερα μια ολόκληρη εποχή. Η Ρωμιοσύνη της Πόλης, χάρη και στις προσπάθειες του Δημήτρη Φραγκόπουλου, των μαθητών του, των διαδόχων του, χάρη στους αγώνες του Πατριάρχη μας, χάρη στην βοήθεια εκλεκτών, σύγχρονων, ηγετών της κοινότητας μας, χάρη στην πίστη για το μέλλον της Ρωμιοσύνης όλων μας, πίστη που ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό μας ενέπνευσε, θα συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί. Η Ρωμιοσύνη αλλάζει ωστόσο, έχει ήδη αλλάξει, και παίρνει πια μια μορφή άλλη, την οποία όλοι μας εδώ πιστεύουμε, υπηρετούμε και ενισχύουμε κατά τις δυνάμεις μας. Ο κόσμος όμως που ο Φραγκόπουλος αντιπροσώπευε με την παρουσία του στις συνειδήσεις και στις ζωντανές μέχρι σήμερα αναμνήσεις μας, φεύγει μαζί του οριστικά. Φεύγει αλλά δεν χάνεται. Αλλάζει
Η προσωπική γνωριμία μου μαζί του τα τελευταία 10-12 χρόνια και η μαθητεία μου κοντά του υπήρξε μια εμπειρία ζωής. Τον θεωρώ τον άνθρωπο που με έμαθε να καταλαβαίνω την Πόλη και την Ρωμιοσύνη και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε, την αγάπη που μου έδειξε και το προνόμιο που μου παραχώρησε, όταν κάποτε του το ζήτησα, να μπορώ να τον αποκαλώ Δάσκαλό μου.
Ο Δάσκαλος υπήρξε, εκτός των άλλων, ένας εξαιρετικά γλυκύς, χαρισματικός, λαμπερός άνθρωπος με χιούμορ και ανοιχτή καρδιά, που ήξερε και ήθελε να μοιράζεται τον πλούτο της ψυχής και του λαμπρού μυαλού του (γιατί υλικό πλούτο δεν είχε ούτε θέλησε να αποκτήσει), πέρα από την οικογένειά του με όλους τους ανθρώπους, και κυρίως τους νεότερους, που με σεβασμό και αγάπη τον προσεγγίζαμε
Θέλω να μεταφέρω από εδώ πιο ειλικρινή συλλυπητήρια μου, εκφράζοντας, είμαι βέβαιος, το αίσθημα χιλιάδων μαθητών και φίλων του προς όλους τους δικούς του ανθρώπους. Πρώτα από όλα στην οικογένειά του, τις δύο εξαιρετικές κόρες του, την Αιμιλία και την Μάγδα, τους γαμπρούς του, τα εγγόνια του. Οι κόρες του υπήρξαν συγχρόνως και οι δυο καλύτερες μαθήτριές του, αφού εκείνες πέρα από την βιολογική συνέχεια, αναδεικνύονται, μέσα από την αγωγή και το ήθος τους, συνεχιστές της δικής του συνέπειας, των αρχών και της προσφοράς του στην Ομογένεια, και μάλιστα στον τομέα της παιδείας .
Συλλυπητήρια θέλω να εκφράσω σε όλους τους μαθητές του, και πάνω από όλα στον καθ’ όλα άξιο συνεχιστή του στην διεύθυνση του Ζωγραφείου, τον σημερινό διευθυντή του Γιάννη Δεμιρτζόγλου. Όταν κάποτε είχε επισημάνει στον δάσκαλο πως «Ο Γιάννης κάνει εξαιρετική δουλειά στο Ζωγράφειο, συνεχίζει το έργο σας, ωστόσο, αν και μαθητής σας, είναι, νομίζω, πολύ διαφορετικός από εσάς στο ύφος και στη μέθοδο» μου απάντησε αφοπλιστικά. «Οι σημερινές εποχές είναι διαφορετικές από τις δικές μου. Ως διευθυντής του σχολείου οφείλει να προσαρμόζει την διοίκησή του με βάση τις συνθήκες. Αυτό άλλωστε έκανα και εγώ. Από την άλλη, αν έβγαζα μαθητές ίδιους με εμένα δεν θα ήμουν καλός δάσκαλος, αλλά ικανός τύραννος»
Το τέλος εποχής λοιπόν για την Ομογένεια, για τον καθένα από εμάς που ζει την Πόλη και την Ρωμιοσύνη. Τέλος, αλλά και υπόσχεση για μια νέα αρχή, για συνέχιση της πορείας στην νέα εποχή που ανατέλλει.
Άλλωστε αυτή είναι η παραμυθία για όλους εμάς που θα μας λείψει η μορφή, η παρουσία, ο λόγος του Δημήτρη Φραγκόπουλου. Η υπόσχεση να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και, κυρίως την σπουδαία παρακαταθήκη του.
Στο υπόσχομαι, στο υποσχόμαστε, Δάσκαλε
Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι καρπίσει η κληρονομιά που μας άφησες και να την κληροδοτήσουμε και εμείς, αύριο μεθαύριο στα δικά μας παιδιά, στους δικούς μας μαθητές.
Αντίο Δάσκαλε
Καλό ταξίδι.
Αιωνία η μνήμη σου!
Ενώ η Αθήνα και η επικαιρότητα κατακλυζόταν από τις εικόνες της εξοδίου ακολουθίας για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στη Μητρόπολη, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω κάποιοι αποχαιρετούσαν αθόρυβα τον θρυλικό Αλέκο Γουλανδρή: έναν άνθρωπο που ευεργέτησε την Ελλάδα όσο λίγοι, χωρίς να το διαλαλεί.

του Αλέκου Παπαναστασίου

Στην αμερικανική ποπ κουλτούρα υπάρχει μια άτυπη και μάλλον μακάβρια λέσχη. Λέγεται Κλαμπ των Επισκιασμένων Μακαριτών. Μέλη της διασημότητες που η απώλειά τους επισκιάστηκε από τον θάνατο ενός πιο διασήμου την ίδια χρονική περίοδο. Ως παραδείγματα αναφέρουν τον θρύλο της Εβδομης Τέχνης Φεντερίκο Φελίνι, ο θάνατος του οποίου, στις 31 Οκτωβρίου 1993 σε ηλικία 73 ετών, επισκιάστηκε από το σοκ του βίαιου θανάτου, έξω από ένα κλαμπ του Χόλιγουντ του νεαρού ηθοποιού Ρίβερ Φοίνιξ. Το ίδιο και ο Ορσον Γουέλς. Πέθανε, και αυτός Οκτώβριο, το 1985 αλλά εκείνη την ημέρα οι ΗΠΑ δάκρυσαν περισσότερο για την απώλεια του γοητευτικού Γιουλ Μπρίνερ. Και η Φάρα Φόσετ πέθανε τον Ιούνιο του 2009 στη σκιά του θανάτου του Μάικλ Τζάκσον.
Η διασημότητα είναι μια σκληρή και συχνά άδικη ζυγαριά. Και σε ακολουθεί και μετά τον θάνατό σου.


Ο Αγιος Διονύσιος στο Κολωνάκι, από τη Μητρόπολη Αθηνών είναι δεν είναι δύο χιλιόμετρα απόσταση. Στη Μητρόπολη το πρωί της Τετάρτης γινόταν ήδη το αδιαχώρητο. Ηταν η εξόδιος ακολουθία για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στον Αγιο Διονύσιο υπήρχε κάποιος κόσμος, αλλά όχι πολύς, η Σκουφά ήταν ανοιχτή. Ηταν η εξόδιος ακολουθία για τον εφοπλιστή και μεγάλο ευεργέτη Αλέξανδρο Γουλανδρή.

Οπως λένε, από την κηδεία του Γουλανδρή έλαμψε δια της απουσίας του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Τον πολιτικό κόσμο εκπροσώπησε ex officio ο υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής ενώ παρών ήταν ο πρώην Πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του εκλιπόντος καθώς και ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Κωσταντίνος Τασούλας. Ηταν και ο αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού, η τέως βασιλική οικογένεια και κάποιοι άλλοι εφοπλιστές. Ως εδώ όμως.

Υπάρχει κάτι το άνισο με τη λιγοστή παρουσία εγχώριων προσωπικοτήτων στην κηδεία του Αλέξανδρου Γουλανδρή. Είχε πεθάνει την περασμένη εβδομάδα και η κηδεία του είχε οριστεί για τις 31 Μαΐου ώστε να μπορέσουν να έλθουν συγγενείς και φίλοι από τις ΗΠΑ, την Ελβετία και τη Βρετανία. Και ήρθαν. Η εγχώρια όμως αφρόκρεμα ήταν απούσα, οριακά υπήρξαν φωτογράφοι που είχαν μυριστεί ότι το «μεροκάματο» ήταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω· είχε μεσολαβήσει στο μεταξύ ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης που στέρησε από την κηδεία του Αλέξανδρου Γουλανδρή συμμετοχή και δημοσιότητα. Ηταν ο ίδιος ο εκλιπών. Υπήρξε ένας θρύλος της ναυτιλίας αλλά δεν το διαφήμιζε, δεν πρέπει να υπήρξε συνέντευξή του, ούτε καν σε κλαδικό έντυπο. Και ακόμα περισσότερο ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της χώρας. Αλλά ποιος το ήξερε; Ελάχιστοι. Αν δεν έφευγε από τη ζωή κανείς δεν θα είχε μάθει ότι μόλις πρόσφατα είχε πληρώσει τα έξοδα για την ανακατασκευή του θωρηκτού Αβέρωφ. Ή ότι είχε πληρώσει την αμοιβή της ομάδας δικηγόρων, μεταξύ των οποίων ήταν και η Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνεϊ, για τη νομική γνωμοδότηση σχετικά με τη διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Ή ότι ουσιαστικά πλήρωνε από την τσέπη του την τελευταία πενταετία τη λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής. Και πόσα άλλα που θα είχε κάνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, υπό την προϋπόθεση μάλιστα της ανωνυμίας, και τα πήρε μαζί του στο τελευταίο του ταξίδι.

Αν ήταν ένας διάσημος ευεργέτης δύσκολα η πολιτική ηγεσία της χώρας θα αγνοούσε την τελετή – ακόμα και με την επίφαση του ασφυκτικού χρονοδιογράμματος που επέβαλε η εξόδιος ακολουθία με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, λίγη ώρα αργότερα. Αλλά για τους ανθρώπους που τον ήξεραν, ο Αλέξανδρος Γουλανδρής έμοιαζε σε όλα του -ακόμα και στον θάνατό του- με το αντικείμενο μιας από τις πιο συμβολικές του χορηγίες: το άγαλμα του Αφανούς Ναύτη στην πλατεία Ρίβας της Χώρας της Ανδρου, τόπο καταγωγής του. Ηταν ο αφανής ευεργέτης.

πηγή

Πέθανε μόνος, λάτρευε την ελληνομάθεια και ό,τι είχε το άφησε για να μην χαθεί η ελληνική γλώσσα στην Αυστραλία.
Ο λόγος για τον Αναστάσιο Βασιλογιάννη, τον συμπάροικο που άφησε στην διαθήκη του $1,3 εκατ. στο Πανεπιστήμιο La Trobe.
Η είδηση έγινε γνωστή πριν δυο χρόνια. Τώρα στο Συνέδριο της Εταιρίας Νεοελληνικών Σπουδών, που ολοκληρώθηκε χθες στη Μελβούρνη, μάθαμε και λίγα πράγματα για τον μέγα ευεργέτη.
Στην έναρξη του Συνεδρίου, παραβρέθηκαν ο ανιψιός του Νίκος Βασιλογιαννακόπουλος και η σύζυγός του Μαρία. 
Όπως μας είπε ο κ. Βασιλογιαννακόπουλος, ο θείος του γεννήθηκε στην Χρυσοκελλαριά Μεσσηνίας και έφθασε στην Αυστραλία σε ηλικία 26 ετών προς τα τέλη της δεκαετίας του '50.
Στην Ελλάδα προσπάθησε πολλές φορές να σπουδάσει, αλλά «τον έκοβαν».
Στην Αυστραλία εργάστηκε στα ταχυδρομεία. Δεν έκανε οικογένεια και αφιέρωσε τη ζωή του στο διάβασμα ελληνικών βιβλίων.
Πέθανε σε ίδρυμα για ηλικιωμένους της Brotherhood of St. Laurence, σε ηλικία 81 ετών, το Νοέμβριο του 2011.
«Ξέραμε ότι θα άφηνε όλο του το βιος στο Πανεπιστήμιο για την ελληνομάθεια και σεβαστήκαμε αυτή του την επιθυμία» μας είπε ο κ. Βασιλογιαννακόπουλος.
Την Παρασκευή, στην έναρξη του Συνεδρίου βραβεύτηκαν και οι τρεις κορυφαίοι φοιτητές του Προγράμματος Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου La Trobe, με ένα συμβολικό ποσόν από τους τόκους που άφησε το κληροδότημά του.
Το 13ο Διετές Συνέδριο της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας οργανώθηκε από το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου La Trobe, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας, 168 Lonsdale Street, Melbourne, και διήρκεσε μέχρι χθες (Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2016). 
Το Συνέδριο έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις δυνατότητες προσέλκυσης του ενδιαφέροντος εκ μέρους φοιτητών και ερευνητών από τον αυστραλιανό χώρο, ώστε να ενισχύσει το μέλλον των Ελληνικών Σπουδών στα αυστραλιανά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. 
Συμμετείχαν πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλη την Αυστραλία και το εξωτερικό, με θέματα που αφορούν τους τομείς κυρίως της λογοτεχνίας, της εκπαίδευσης, της μετανάστευσης, της ταυτότητας, κ.λπ.

Μια μεγάλη επιτυχία πέτυχε η ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης, κατακτώντας στο Λονδίνο το 1ο Βραβείο στην ασφάλεια οχημάτων.

Την περασμένη Δευτέρα τα παιδιά αναχώρησαν για το Λονδίνο όπου και συμμετείχαν στον διαγωνισμό οικονομίας της Shell, που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Ιουνίου μέχρι τις 3 Ιουλίου στο πάρκο Queen Elizabeth.

Πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά του Πολυτεχνείου με το δικό τους όχημα, τον “Λούη”, κατέκτησαν την κορυφή.
Ο Κωνσταντίνος Δαφέρμος τιμήθηκε με το Nobert Wiener Prize

Το βραβείο Nobert Wiener Prize για το 2016 απέσπασε ο διακεκριμένος Έλληνας μαθηματικός Κωνσταντίνος Δαφέρμος για τη συμβολή του στις Μερικές Διαφορικές Εξισώσεις και στη Φυσική των Συνεχών Μέσων.

Το Nobert Wiener Prize αποτελεί την υψηλότερη διάκριση της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας και της Εταιρείας Βιομηχανικών και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών.


Ο αναπληρωτής υπουργός Έρευνας & Καινοτομίας, Κώστας Φωτάκης, απέστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον κ. Δαφέρμο με αφορμή τη βράβευσή του. «Η επάξια αυτή βράβευση, επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά το υψηλό επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει η χώρα στην ημεδαπή και στη διασπορά», αναφέρει μεταξύ άλλων στην επιστολή του ο κ. Φωτάκης.

Ο Κωνσταντίνος Δαφέρμος έλαβε το δίπλωμα του πολιτικού μηχανικού από το ΕΜΠ το 1964 και το διδακτορικό του δίπλωμα στη Μηχανική από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins το 1967. Δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Cornell και στη συνέχεια ως αναπληρωτής καθηγητής και τακτικός καθηγητής από το 1975 έως σήμερα στο Πανεπιστήμιο Brown. Έχει ανακηρυχθεί επίσης επίτιμος διδάκτωρ στο ΕΚΠΑ, στο ΕΜΠ και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του.

πηγή