Articles by "Αρθρογραφία"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


από Pepe Escobar /  reseauinternational.net / 13.6.24

Η πλουτοκρατία νομίζει ότι τότε θα είναι σε θέση 
να αγοράσει το όλο πράγμα για ένα ψίχουλο, 
ενώ οι μύγες θα εξακολουθούν 
να γεννούν αυγά στα ευρωπαϊκά κουφάρια.

Ως εκ τούτου, ο Μικρός Βασιλιάς του Παρισιού συντρίφτηκε, όπως αναμενόταν στις ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις. Προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, διαλύοντας την Εθνοσυνέλευση σε μια πράξη τυφλής και παιδαριώδους εκδίκησης εναντίον των Γάλλων πολιτών, επιτιθέμενος de facto στη γαλλική θεσμική δημοκρατία.

Αυτό δεν σημαίνει πολλά ούτως ή άλλως, επειδή οι αρχές της «ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης» έχουν εδώ και καιρό σφετεριστεί από μια χονδροειδή ολιγαρχία.

Ο δεύτερος γύρος αυτών των νέων γαλλικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 7 Ιουλίου – σχεδόν συμπίπτοντας με τις βρετανικές εκλογές στις 11 Ιουλίου και μόλις λίγες ημέρες πριν από την αργή αστική καταστροφή που θα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι.

Τα παριζιάνικα σαλόνια φλέγονται και αναρωτιούνται γιατί το μικρό ανδρείκελο του Rothschild με ένα συγκρότημα του Ναπολέοντα, πετάει όλα τα παιχνίδια του έξω από το καροτσάκι επειδή δεν παίρνει αυτό που θέλει.

Εξάλλου, αυτό που πραγματικά θέλει είναι να γίνει «Πρόεδρος του Πολέμου» – με το Πτώμα στον Λευκό Οίκο, τον Στάρμερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Ρούτε στην Ολλανδία, την Τοξική Μέδουσα φον ντερ Λούγκεν στις Βρυξέλλες, τον Τουσκ στην Πολωνία, χωρίς να λογοδοτεί στον γαλλικό λαό.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μικρός Βασιλιάς θα αντιμετωπίσει την πραγματική προοπτική να γίνει ένας κουτσός πρόεδρος που θα πρέπει να υπακούσει σε ένα δεξιό κοινοβούλιο. η φλυαρία του Μεγάρου των Ηλυσίων έχει ήδη ενταχθεί στο τσίρκο, δίνοντας την εντύπωση ότι θα μπορούσε να παραιτηθεί (κάτι που αργότερα αρνήθηκε). Σε κάθε περίπτωση, αν ο Μικρός Βασιλιάς πάει σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, κανένας Γάλλος πολίτης δεν θα τον ακολουθήσει, πόσο μάλλον ο αξιοθρήνητος γαλλικός στρατός.

Ωστόσο, διακυβεύονται πιο σημαντικά πράγματα. Μετά τα ευοίωνα μηνύματα που άλλαξαν το παιχνίδι για την παγκόσμια πλειοψηφία στο φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης την περασμένη εβδομάδα που επικεντρώθηκε στο άνοιγμα και την ένταξη, η συνάντηση των 10 υπουργών Εξωτερικών των BRICS στο Νίζνι Νόβγκοροντ ανέλαβε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.

Ο υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ τόνισε τρία βασικά σημεία:

«Οι χώρες του Νότου δεν θέλουν πλέον να εξαρτώνται από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Δύσης και τις ιδιοτροπίες της».

«Όλοι γνωρίζουν ότι οι χώρες BRICS είναι ήδη η ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας».

«Εμείς [στη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών των BRICS] τονίσαμε την ανάγκη για συνεχείς προσπάθειες για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης, όπου η ισότητα των ανεξάρτητων κρατών θα είναι το κλειδί».

Τώρα συγκρίνετε το με τη συνάντηση της G7 που θα πραγματοποιηθεί αργότερα αυτή την εβδομάδα στην Απουλία της νότιας Ιταλίας: το ίδιο ρεφρέν, μιας «νέας αυστηρής προειδοποίησης» προς τις κινεζικές τράπεζες («Μην κάνετε δουλειές με τη Ρωσία, αλλιώς!») σφοδρές απειλές κατά της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Κίνας-Ρωσίας.

Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, νέες ανοησίες για να παρακάμψουν τα συμφέροντα των τεράστιων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων που έχουν παγώσει ή κλαπεί με σκοπό να τα στείλουν στη χώρα 404. Η ίδια η Τοξική Μέδουσα ανακοίνωσε ότι η χώρα 404 θα λάβει από την ΕΕ, τον Ιούλιο, 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ από τα έσοδα από κλεμμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, το 90% των οποίων ήταν για την αγορά όπλων.

Όσο για τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Kurt Campbell - τον άνθρωπο που εφηύρε τον ανενεργό «άξονα στην Ασία» κατά τη διάρκεια της θητείας της Χίλαρι Κλίντον στις αρχές της δεκαετίας του 2010 - Είχε ήδη προτείνει ότι η Ουάσιγκτον θα επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες και τράπεζες λόγω των σχέσεων του Πεκίνου με το ρωσικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.


Ψευδείς σημαίες και τέλεια συμμετρία

Σύμφωνα με διάφορους δείκτες, η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης/έκρηξης όχι με ένα κτύπημα, αλλά με ένα αγωνιώδες στεναγμό ανά πάσα στιγμή τους επόμενους μήνες. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι πρόωρες εκλογές στη Γαλλία και τη Βρετανία θα συμπέσουν επίσης με τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις 11 Ιουλίου, όπου η φιλοπόλεμη ρητορική που τροφοδοτείται από τη ρωσοφοβία θα φτάσει στο αποκορύφωμά της.

Μεταξύ των πιθανών σεναρίων, πρέπει να αναμένουμε ένα είδος ψευδούς σημαίας για το οποίο η ευθύνη θα αποδοθεί σαφώς στη Ρωσία. Θα μπορούσε να είναι ένα επεισόδιο του Franz Ferdinand, ένα επεισόδιο του Gulf of Tonkin ή ακόμα και ένα επεισόδιο του USS Maine πριν από τον ισπανοαμερικανικό πόλεμο.


Το γεγονός παραμένει ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν αυτοί οι «ηγέτες» του ΝΑΤΟ και ο ταπεινά ιδρωμένος πράκτορας της MI6 με ένα πράσινο μπλουζάκι στο Κίεβο είναι να κατασκευάσουν ένα casus belli.

Εάν συμβεί αυτό, μπορεί να επισπευσθεί μια ημερομηνία: μεταξύ της δεύτερης εβδομάδας του Ιουλίου και του τέλους Αυγούστου, και σίγουρα όχι αργότερα από τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου.

Θα είναι πολύ αργά τον Οκτώβριο: οι αμερικανικές εκλογές θα είναι πολύ κοντά.

Ετοιμαστείτε λοιπόν να ζήσετε το καλοκαίρι της επικίνδυνης ζωής.

Εν τω μεταξύ, δεν μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι η αρκούδα πέφτει σε χειμερία νάρκη. Ο πρόεδρος Πούτιν, πριν και κατά τη διάρκεια του φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, εξήγησε ότι η απάντηση της Μόσχας θα είναι «συμμετρική» στις επιθέσεις του Κιέβου χρησιμοποιώντας πυραύλους του ΝΑΤΟ - οι οποίοι χρησιμοποιούνται ήδη.

Τρία μέλη του ΝΑΤΟ παρέχουν πυραύλους με βεληνεκές 350 χιλιομέτρων και άνω: οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία.


Μια «συμμετρική» απάντηση θα σήμαινε επομένως ότι η Ρωσία θα παρείχε στις χώρες του Νότου προηγμένα όπλα, ικανά να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά στους κόμβους της αυτοκρατορίας των βάσεων.

Εδώ είναι οι κύριοι υποψήφιοι για την απόκτηση αυτών των όπλων, οι οποίοι αποτέλεσαν αντικείμενο διεξοδικών συζητήσεων όχι μόνο στα ρωσικά τηλεοπτικά κανάλια αλλά και στους διαδρόμους του φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης.

Δυτική Ασία: Ιράν (που τα έχει ήδη), Συρία (που τα χρειάζεται απεγνωσμένα), Υεμένη, Ιράκ (που θα ήταν πολύ χρήσιμο για την Hashd al-Shaabi) και Λιβύη.

Κεντρική, Βορειοανατολική και Νοτιοανατολική Ασία: Αφγανιστάν, Μιανμάρ (και οι δύο χώρες ήταν παρούσες στην Αγία Πετρούπολη) και Βόρεια Κορέα.

Λατινική Αμερική: Κούβα, Βενεζουέλα και Νικαράγουα (απλά κοιτάξτε την τρέχουσα ρωσική εισβολή στην Καραϊβική).

Αφρική: Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Κονγκό, Αιθιοπία, Σομαλία, Νότιο Σουδάν και Ζιμπάμπουε (βλ. πρόσφατη αφρικανική περιοδεία του Λαβρόφ).


Ο κ. Ζιργκόν σας χαιρετά


Αυτό μας φέρνει στη χαρούμενη υπόθεση μιας ρωσικής ναυτικής δύναμης που μαραζώνει στην Καραϊβική, με επικεφαλής την υπερηχητική φρεγάτα Admiral Gorshkov και το πυρηνικό υποβρύχιο Kazan.

Ο απαραίτητος Andrei Martyanov σημείωσε ότι ο Gorshkov "φέρει 32 Onyx, Zircon, Kalibrs και Otvet. Αυτοί είναι οι πιο προηγμένοι και πιο θανατηφόροι πύραυλοι κρουζ στην ιστορία, με σοβαρή γενεαλογία μάχης. Το Kazan, το οποίο είναι SSGN κλάσης Yasen, φέρει επίσης 32 VLS και, επιπλέον, 10 τορπιλοσωλήνες που όχι μόνο εκτοξεύουν τορπίλες.

Είναι προφανές ότι αυτή η ναυτική δύναμη δεν είναι εκεί για να ξεκινήσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Martyanov εξηγεί ότι «ενώ τα δύο πλοία μπορούν να χτυπήσουν ολόκληρη την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, δεν είναι εκεί για αυτόν τον λόγο.
Θεός φυλάξοι, αν πρόκειται για έναν πραγματικό Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχουν αρκετοί Bulavas, Avangards, Sarmats και Yarses για να αντιμετωπίσουν αυτή τη φρικτή υπόθεση. Όχι, ο Gorshkov και ο Kazan είναι εκεί για να δείξουν ότι μπορούν να φτάσουν σε οποιοδήποτε πολεμικό πλοίο ή στρατηγικό πλοίο θαλάσσιας μεταφοράς που μεταφέρει οποιοδήποτε στρατιωτικό εξοπλισμό μάχης από τη Βόρεια Αμερική στην Ευρώπη σε περίπτωση που ένας τρελός αποφασίσει να προσπαθήσει να επιβιώσει από έναν συμβατικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας σε 404 χώρες.

Αυτό που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι αφού περάσει χρόνο στην Αβάνα, η ναυτική δύναμη θα παραμείνει στην Καραϊβική για μια σειρά ασκήσεων - και θα ενωθεί με άλλα πλοία του ρωσικού ναυτικού. Θα παραμείνουν σε αυτά τα ύδατα μέχρι το τέλος του L'Été du Vivre Dangereusement. Σε περίπτωση που ένας παράξενος έχει φανταχτερές ιδέες.
Εν τω μεταξύ, η πιθανή κλιμάκωση σε θερμό πόλεμο στην Ευρώπη συνεχίζεται αμείωτη, με το ΝΑΤΟ, μέσω της επιληπτικής πλάκας νορβηγικού ξύλου, να αλλάζει ριζικά τους καθιερωμένους κανόνες των πολέμων δι' αντιπροσώπων με τη μία έκρηξη ανοησίας μετά την άλλη.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας (AFU) είναι ήδη σε θέση, μέσω του ΝΑΤΟ, να καταστρέψουν ρωσικά στρατιωτικά και πολιτικά περιουσιακά στοιχεία - αποθήκευση πετρελαίου, αεροδρόμια, ενεργειακές εγκαταστάσεις, σιδηροδρομικούς κόμβους, ακόμη και συγκεντρώσεις στρατευμάτων.

Όλοι και ο γείτονάς τους θα περιμένουν τις «συμμετρικές» απαντήσεις.

Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, η κρίσιμη απόφαση ελήφθη από τη σπάνια πλουτοκρατία που στην πραγματικότητα τρέχει την παράσταση: να αναγκάσει την Ευρώπη να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης όλου αυτού του ρητορικού καμπούκι για μια «στρατιωτική Σένγκεν» και ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα που εκτείνεται από την Αρκτική μέχρι τη λυσσαλέα Πολωνία, μέσω των Τσιουάουα της Βαλτικής.



Η πλουτοκρατία πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί τότε να τα αγοράσει όλα για ένα ψίχουλο, ενώ οι μύγες εξακολουθούν να γεννούν αυγά στα ραδιενεργά ευρωπαϊκά κουφάρια.

Πέπε Εσκομπάρ

πηγή: Strategic Culture FoundationStrategic Culture Foundation


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη 

Το ιερατείο της ΕΕ προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να πείσει τους Ευρωπαίους πολίτες, ότι η μεθαυριανή ψήφος τους είναι καταλυτικής σημασίας, για το μέλλον της Ευρώπης, του κόσμου, αλλά και για την ποιότητα ζωής του καθένα από εμάς.

Η ΕΕ ετερόφωτη και χωρίς δική της φωνή

Πόσο, όμως, πραγματικά σημαντική είναι αυτή η ψήφος, σε μια ΕΕ που:

* Δεν ήταν σε θέση να προβλέψει τα καταστρεπτικά, για την ίδια, αποτελέσματα των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας; Οι οποίες, κυρώσεις, όχι μόνο δεν έθιξαν, αλλά και ευνόησαν την εν γένει θέση της Αμερικής στην υφήλιο! Οι δραματικές συνέπειες της, χωρίς δισταγμό και περισυλλογή, εφαρμογής των σχετικών επιλογών των ΗΠΑ, από την ΕΕ απεικονίζονται στην κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ναυαρχίδα της ευρωπαϊκής οικονομίας, η Γερμανία, αλλά και το σύνολο των κρατών-μελών της.

*Η παγκοσμιοποίηση ανέδειξε τις εγκάρσιες αδυναμίες της ΕΕ, που κατέληξαν στην αθέτηση του συνόλου των αρχικών της υποσχέσεων (ταχεία ανάπτυξη για όλους, δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος, σταθερότητα και πλήρης απασχόληση), και που οδήγησαν τον οραματιστή-ιδρυτή της Jacques Delors, να παραδεχθεί την αποτυχία της: ότι, δηλαδή, από Ευρώπη των λαών να έχει καταλήξει σε Ευρώπη των βιομηχάνων.

Η προτίμηση των Ευρωπαίων για τα μη συστημικά κόμματα

Οι λαοί της Ευρώπης, που καλούνται να ψηφίσουν μεθαύριο, είναι δικαιολογημένα οργισμένοι εξαιτίας των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης και του πολέμου εναντίον της Ρωσίας. Και από όσο μπορεί να προβλεφθεί, φαίνεται να έχουν σοβαρές αντιρρήσεις εναντίον των οδηγιών της ΕΕ, που τους προτρέπουν:

α) Να ψηφίσουν υπέρ των «δημοκρατικών/συστημικών» κομμάτων, και όχι υπέρ των κομμάτων της «άκρας δεξιάς».

β) Να μην απέχουν της ψηφοφορίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πως, ακριβώς, εμφανίζεται η κατάσταση στην ΕΕ.

Σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις, το 48% των ερωτηθέντων στην Ευρώπη είναι υπέρ της ΕΕ. Αλλά, ταυτόχρονα, δηλώνουν με το ίδιο αυτό ποσοστό, ότι «θα ήθελαν μια διαφορετική Ευρώπη» (που ουσιαστικά αναιρεί την πρώτη καταφατική απάντηση).

Αυτή η «διαφορετική Ευρώπη» αναζητείται πιθανότατα, όπως όλες οι προβλέψεις δείχνουν, σε αυτές τις ευρωεκλογές, στα μη «συστηματικά κόμματα» (αυτά που σωρηδόν αποκαλούνται «ακροδεξιά», χωρίς γενικά και να είναι). Σύμφωνα, λοιπόν, με τις προβλέψεις, τα μη συστημικά (αποκαλούμενα «ακροδεξιά» για να υποβαθμιστούν) αυτά κόμματα αναμένεται ότι θα έρθουν πρώτα σε 9 από τις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ.

Η σαρωτική αυτή ανατροπή των μέχρι πριν λίγο ευρωπαϊκών συσχετισμών αναμένεται να επιφέρει σημαντικές μεταβολές στις βάσεις των επιλογών πολιτικής της ΕΕ. Και τούτο, διότι, παρά τις διαφορές μεταξύ τους, τα νέα αυτά πολιτικά κόμματα περιέχουν εχθρικές πλευρές, εναντίον της ακολουθούμενης πολιτικής της ΕΕ, που προφανώς θα επιδιώξουν να επιβάλουν, όταν ισχυροποιηθούν εντός αυτής.

Η αναζήτηση μέτρων σωτηρίας της ΕΕ

Προκειμένου να μετριάσει τις δυσμενείς αυτές επιπτώσεις, εναντίον της, η ΕΕ αντέδρασε πρώτον, με την επιτάχυνση των διαδικασιών διεύρυνσης του αριθμού των μελών της από 27 σε 36, με πρώτες χώρες την Ουκρανία, Μολδαβία και Γεωργία, (όχι όμως και τη Σερβία επειδή θεωρείται φιλορωσική) προκειμένου να διασωθούν από τη ρωσική επιρροή, και δεύτερον με την κατάργηση του βέτο.

Ωστόσο, είναι πολύ αμφίβολο το κατά πόσο τα μέτρα αυτά της ΕΕ, θα επιφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, ενόσω η Δύση βρίσκεται σε ταχύρρυθμη παρακμιακή πορεία, και ενόσω οι BRICS πολλαπλασιάζονται ταχύτατα, έχοντας ως κεντρικό συνδετικό τους κρίκο την εναντίωσή τους στη Δύση.

Τι αναμένεται από τις ευρωεκλογές;

Με βάση την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η ΕΕ, ερωτάται τι μπορεί να ελπίζεται από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, για το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και ειδικότερα για την Ελλάδα.

Θα αναφερθώ πολύ σύντομα στην Ελλάδα, με την εύλογη πιστεύω υπόθεση ότι, τηρουμένων των αναλογιών, οι σχετικές διαπιστώσεις αφορούν και το σύνολο των κρατών-μελών.

Η επιβάρυνση των κρατών-μελών, από τους μισθούς, τις μετακινήσεις, τους βοηθούς, τις φορολογικές απαλλαγές των ευρωβουλευτών κλπ, κλπ., είναι ομολογουμένως υπέρογκη. Ιδίως, για το κράτος-μέλος, την Ελλάδα, που έχει συντριβεί από τα μνημόνια (ειδικότερα, από ορισμένες ακραίου περιεχομένου ανειλημμένες υποχρεώσεις), με αποτέλεσμα, μετά από 15 χρόνια από την επιβολή τους, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να μην έχει αγγίξει ακόμη το αντίστοιχο του 2009.

Ποια η προσφορά των ευρωβουλευτών;

Οι απαιτούμενες θυσίες θα ήταν, ενδεχομένως, δικαιολογημένες, αν οι Έλληνες ευρωβουλευτές, στο σύνολό τους, κατόρθωναν να επιβάλλουν, ή τουλάχιστον να επηρεάζουν τη λήψη ευνοϊκών, για την Ελλάδα, λύσεων/αποφάσεων.

Αυτό θα προϋπέθετε αυστηρή επιλογή των εκάστοτε υποψηφίων, με βάση τις σπουδές τους, την καταλληλότητά τους για την καθεμιά από τις υφιστάμενες επιτροπές, τις εμπειρίες τους, τις πεποιθήσεις τους, τη μαχητικότητά τους. Δυστυχώς, αυτές οι προϋποθέσεις, όπως προκύπτει από την πραγματικότητα, πληρούνται σε ελαχιστότατο εκάστοτε βαθμό. Επιπλέον, προκειμένου να είναι χρήσιμοι, για την Ελλάδα, οι ευρωβουλευτές της, θα ήταν ευχής έργο να χαίρουν σχετικής ελευθερίας, κατά την υπεράσπιση των εκάστοτε εθνικών, οικονομικών και εν γένει προβλημάτων. Δυστυχώς, όμως, η απαιτούμενη αυτή σχετική ελευθερία των ευρωβουλευτών φαίνεται ότι συναντά δυσκολίες, από την ελληνική Κυβέρνηση, εξαιτίας ανειλημμένων δεσμεύσεών της.

Συμπερασματικά

Συνεπώς, οι μεθαυριανές εκλογές δεν δικαιολογούν ελπίδες, ούτε για περισσότερη δημοκρατία, ούτε για ειρήνη, αλλά ούτε και για καλύτερη ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών. Αντιθέτως, οι ευρωπαϊκές παραδοσιακές κυβερνήσεις φαίνεται ότι αναμένουν από αυτές αποτελέσματα, που θα μετριάσουν τους κινδύνους υποκατάστασής τους. Και αναφορικά με την ΕΕ, η εξασφάλιση μακροζωίας της απαιτεί τη λήψη, πολύ σοβαρά υπόψη, της εκφρασθείσας επιθυμίας του μισού ευρωπαϊκού πληθυσμού της «για μια άλλη, μια διαφορετική ΕΕ».


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου





Συνήθως όταν ένας πόλεμος οδεύει σε ήττα του ενός μέρους και γίνεται εμφανής η αδυναμία του ακόμη και να συνεχίσει να αμύνεται, τη σκυτάλη παίρνει η παράδοση ή οι διαπραγματεύσεις. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, που μετά την παταγώδη αποτυχία της αντεπίθεσης χάνει κάθε μέρα το ένα χωριό μετά το άλλο, συμβαίνει το αντίθετο: την σκυτάλη παίρνει η εξάπλωση και η γενίκευση του πολέμου!

Η απόφαση των κρατών μελών του ΝΑΤΟ να ανάψουν το πράσινο φως στην Ουκρανία για να χρησιμοποιήσει τα όπλα τους σε επιθέσεις εντός του ρωσικού εδάφους ισοδυναμεί με κλιμάκωση του πολέμου. Κλιμάκωση μάλιστα πρωτοφανή, για τα ως τώρα δεδομένα.

Η άδεια των δυτικών κρατών συνοδεύεται σε λεκτικό επίπεδο από πλήθος περιορισμών, που υποτίθεται αποτρέπουν την κλιμάκωση. Στην πράξη, όμως, αν κάτι εξυπηρετούν είναι την μετακύλιση στη Ρωσία της ευθύνης για την επικείμενη κι αναπόφευκτη κλιμάκωση. Ας δούμε ορισμένες από αυτές. Η Γαλλία, για παράδειγμα, έδωσε την έγκρισή της προσθέτοντας ότι η άδεια της αφορά στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Ρωσία που έχουν πάρει ενεργό μέρος στην επίθεση κατά της Ουκρανίας. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Ζενς Στόλτενμπεργκ, μιλώντας στον βρετανικό Economist, αναφέρθηκε σε νόμιμους στρατιωτικούς στόχους σε ρωσικά εδάφη. Οι ΗΠΑ, που ήδη από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουν παραδώσει οπλισμό και υπηρεσίες αξίας 175 δισ. δολ. στην Ουκρανία, εξειδίκευσαν ακόμη περισσότερο (στα λόγια) την άδεια τους, τονίζοντας ότι θα αφορά χτυπήματα που σχετίζονται με την εν εξελίξει επίθεση της Ρωσίας στο Χάρκοβο, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας… Στην πραγματικότητα, ήδη όλες αυτές οι αιρέσεις που συνοδεύουν τις άδειες χρήσης του δυτικού οπλισμού έχουν ξεπεραστεί· είναι εδώ και πολλούς μήνες κενό γράμμα.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι επιθέσεις στο ρωσικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης πυρηνικής επίθεσης που βρίσκεται στα εδάφη του Καζακστάν, 1.100 μίλια μακριά από την γραμμή του πολέμου, κι αφορά ενδεχόμενη επίθεση από Ινδία και Κίνα. Η συγκεκριμένη επίθεση των Ουκρανών, καίτοι απετράπη, όφειλε να σημάνει συναγερμό σε κάθε πολίτη του κόσμου, γιατί τέσταρε τη δυνατότητα νέκρωσης της αντιπυρηνικής θωράκισης της Ρωσίας, δηλαδή την αποτελεσματικότητα που θα έχει μια μελλοντική πυρηνική επίθεση εναντίον της Ρωσίας! Πρόκειται για βήμα που ισοδυναμεί όχι μόνο με κλιμάκωση αλλά με ραγδαία αναβάθμιση των απειλών στην ειρήνη, καθώς η Ρωσία που έχει κατ’ επανάληψη και δημόσια απειλήσει με πυρηνικό πλήγμα σε περίπτωση που απειληθεί, πέρα από ασκήσεις, δεν έχει προβεί σε κανένα πρακτικό μέτρο προετοιμασίας πυρηνικής επίθεσης, μέχρι στιγμής. Ουκρανία και ΝΑΤΟ το έπραξαν!




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Δημήτρη Καζάκη

To 2032 λήγει η περίοδος χάριτος που μας είχαν δώσει οι Ευρωπαίοι δανειστές για τους τόκους των δανείων του 2ου μνημονίου. Ωστόσο, οι τόκοι – αν και δεν πληρώνονταν – εγγράφονταν στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Με τη λήξη της περιόδου χάριτος ένας μποναμάς ύψους τουλάχιστον 20 δις ευρώ θα επιβαρύνει την εξυπηρέτηση του χρέους.
Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα; Η Ε.Ε. γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορούμε. Γι’ αυτό και απαιτεί έως τότε η Ελλάδα να παράγει απίθανα πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το χρέος.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουν – και πολύ περισσότερο οι λεγόμενες αγορές – ότι το χρέος της χώρας δεν είναι εξυπηρετήσιμο. Γι’ αυτό και δεν αγοράζουν κρατικά ομόλογα της Ελλάδας. Εκτός από «επιλεγμένους επενδυτές του εξωτερικού», όπως αναφέρουν οι Εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Πρόκειται κυρίως για σκαιώδη κερδοσκοπικά κεφάλαια του εξωτερικού που ειδικεύονται στο «ξέπλυμα» μαύρου επενδυτικού, πολιτικού και εγκληματικού χρήματος. Να γιατί δεν συμφέρει κανέναν να γίνουν γνωστά. Πολύ περισσότερο την κυβέρνηση.
Όμως, το πρόβλημα είναι τόσο μακρινό; Το 2032; Όχι, το πρόβλημα της αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα της χώρας.
Καταρχάς, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι «βιώσιμο» - όπως ανοήτως αναφέρεται – δεν είναι εξυπηρετήσιμο, παρά μόνο από νέο δανεισμό. Με άλλα λόγια, δανειζόμαστε για πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Κι αυτό σημαίνει ότι είμαστε de facto σε καθεστώς χρεοκοπίας.
Το δυστύχημα για την κυβέρνηση είναι ότι ο έως τώρα τρόπος δανεισμού της χώρας έχει φτάσει στα όριά του. Με άλλα λόγια δεν μπορεί η Ελλάδα να συνεχίσει να δανείζεται όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Δηλαδή δεν μπορεί να δανείζεται διαμέσου κυρίως του βραχυχρόνιου δανεισμού με repos από το «κοινό κεφάλαιο» των ΝΠΔΔ και Ασφαλιστικών Ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας. Το 2023 έκλεισε με συνολικό χρέος στα Πανεπιστήμια, τα Νοσοκομεία και γενικά τα ΝΠΔΔ ύψους σχεδόν 69 δις ευρώ!
Τέρμα τα δίφραγκα, όπως λέει κι ο λαός μας. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακυκλώσει το δημόσιο χρέος μέσω της αγοράς των repos. Κι έτσι, κατ’ εντολή των καλών μας εταίρων και δανειστών εξ εσπερίας, βάλθηκε να υπεξαιρέσει ακόμη περισσότερο εισόδημα από την οικονομία με τη μορφή των φορών, αλλά και να ξεπουλήσει ότι έχει και δεν έχει.
Ζήτω, τα πρωτογενή πλεονάσματα! Έστω κι αν αυτά σημαίνουν όλο και μεγαλύτερη αφαίμαξη εισοδήματος από την οικονομία και τα νοικοκυριά. Όχι για να αυξηθούν οι όποιες δαπάνες έχουν απομείνει στον προϋπολογισμό για την κοινωνία, αλλά για να εξυπηρετηθεί το όλο και διογκούμενο δημόσιο χρέος.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε ήδη από τους πρώτους μήνες του 2024. Πτώση κατά 8,9% του όγκου των λιανικών πωλήσεων τον Ιανουάριο φέτος σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023. Πτώση κατά 11,6% οι εξαγωγές τον Φεβρουάριο φέτος σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν. Αύξηση της ανεργίας στο 12% τον Φεβρουάριο φέτος ακόμη και με τον τρόπο που την μετρά η ΕΛΣΤΑΤ.
Επίσης, η Ελλάδα εξακολουθεί και παραμένει – σύμφωνα με το ΔΝΤ – δεύτερη στον κόσμο ως προς το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Με πρώτη την Ιαπωνία. Όμως η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος κατά 95% στο δικό της εθνικό νόμισμα που τροφοδοτείται από τις αυξανόμενες αποταμιεύσεις των νοικοκυριών της, τα εξωτερικά και εσωτερικά παραγωγικά πλεονάσματα της οικονομίας της.
Δηλαδή καμιά σχέση με την Ελλάδα. Μια χώρα με διαρκώς όλο και μεγαλύτερες αρνητικές αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, με κατεστραμμένη την έτσι κι αλλιώς αναιμική παραγωγική βάση της οικονομίας της. Με τα εξωτερικά και εσωτερικά της ελλείμματα να καλπάζουν!
Κι όχι μόνο αυτό. Σύμφωνα με την Καθαρή Διεθνή Επενδυτική Θέση, που υποδηλώνει ποιες χώρες είναι χρεώστες και ποιες πιστωτές στην παγκόσμια οικονομία, το 2023 η Ελλάδα βρισκόταν στην 5η θέση από το τέλος. Δηλαδή, ήταν η 5ης πιο χρεωκοπημένη χώρα της υφηλίου.
Κάτω από την Ελλάδα βρισκόταν η Τυνησία, το Μαυροβούνιο, το Σουδάν, η Μογγολία και τελευταία, στον πάτο, η Μοζαμβίκη. Μόνο που η Ελλάδα είναι σε πολύ χειρότερη θέση απ’ όλες αυτές. Διότι είναι υποχρεωμένη να δανείζεται το κάθε ευρώ που δαπανά για δαπάνες, μισθούς και συντάξεις.
Ας είναι καλά το ευρώ, η ευρωζώνη, το δημοσιονομικό σύμφωνο, αλλά και το ελληνικό πολιτικό και κομματικό προσωπικό που δεν του καίγεται καρφί. Για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η παραμονή πάση θυσία της χώρας υπό το υφιστάμενο καθεστώς της Ε.Ε..
Βλέπετε, άλλο η αρπαχτή και η μίζα σε δραχμές, που δεν ξέρει κανείς τι αντιστοιχία θα έχει στα πλυντήρια χρήματος στο εξωτερικό. Κι άλλο σε ευρώ, σ’ ένα δοκιμασμένο νόμισμα, που εξαρχής σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί την αδιαφανή υπερεθνική κερδοσκοπία, αλλά και το ξέπλυμα στο εξωτερικό του μαύρου επενδυτικού, πολιτικού και εγκληματικού χρήματος.
Να, λοιπόν, γιατί στις ζητωκραυγές του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, αλλά και στην ομερτά ολόκληρης της δήθεν αντιπολίτευσης, ταιριάζει απόλυτα η παρακάτω παραλλαγή του ύμνου της 4ης Αυγούστου:
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα; Γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι, γιατί φέγγει έτσι η μέρα;
Γιατί την ημέρα αυτή τη χρυσή, που τη χαίρεσαι και συ, στέρεψε το μαύρο δάκρυ
Κατάφερε ο Λουδοβίκος μας, τα συχαρίκια να πάρει
Και δεν θα μείνει οβολός, ούτε για ταγάρι…
Ο κάθε ένας, πιά, μπορεί, να νιώθει δικαιωμένος.
Με θυσίες και δανεικά θα ζει ξαλαφρωμένος.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗ

Η Μαρίνα Σάττι χασμουρήθηκε κι έκανε πως κοιμόταν, την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ E.Golan, στη Eurovision, προχωρώντας σε μια ιδιότυπη στάση διαμαρτυρίας για τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.

Αυτό το χασμουρητό, έγινε η αιτία να ξυπνήσουν οι διαδικτυακοί φίλοι του Ισραήλ από κάθε γωνιά του πλανήτη και να την καθυβρίζουν. Αυτό από μόνο του δείχνει, πως πέτυχε τον σκοπό της.

Ανάμεσα στους επικριτές της, πάμπολλα κυβερνητικά τρολ, όπως η «Λεξοτανίλ» που έγραψε πως «δεν εξουσιοδοτήσαμε οι Έλληνες αυτή την αισχρότητα», λες και εξουσιοδοτήσαμε εμείς, οι αλληλέγγυες-οι στον Παλαιστινιακό λαό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βοηθά ένα κράτος σφαγέα ενός ολόκληρου λαού! Ένα κράτος που κάνει πρωτοφανή εγκλήματα πολέμου κι έχει δολοφονήσει 16.000 παιδιά και πάνω από 35.000 συνολικά ανθρώπους.

Αλλά όπως έγραψε εύστοχα κι ένας φίλος «αν σας προσβάλλει το χασμουρητό και όχι η γενοκτονία, αφήστε τη Eurovision και επισκεφθείτε έναν ειδικό».
Επικρίνουν όμως την τραγουδίστρια και προοδευτικοί άνθρωποι, αριστεροί ακτιβιστές με το επιχείρημα ότι πρόκειται για έναν πολύ φθηνό ακτιβισμό και πως αν είχε κότσια θα έφευγε από τη διοργάνωση, υπογραμμίζοντας αυτή την εσωτερική αντίφαση του χώρου μας.

Η Eurovision είναι μια διοργάνωση που δεν μας αφορά, που τη θεωρούμε κιτς πανηγυράκι. Ξαφνικά όμως έχουμε την προσδοκία να κάνουν επανάσταση με τον τρόπο που εμείς αναγνωρίζουμε ως ορδόδοξο, οι ποπ καλλιτέχνες και μάλιστα μη πολιτικοποιημένοι!

Η αλήθεια είναι ότι από τη γέννηση του ο θεσμός, όσο απολίτικος κι αν αυτοχαρακτηρίζεται έχει γίνει πεδίο πολιτικών παρεμβάσεων.

Το χασμουρητό της Μαρίνας Σάττι δεν ήταν μια επαναστατική πράξη. Ήταν όμως στα σίγουρα μια πράξη διαμαρτυρίας κι άναψε ένα σπίρτο μέσα σε ένα ασφυκτικά ελεγχόμενο σύστημα όπου δεν κουνιέται φύλο. Ένα σύστημα που έχει πάρει σαφή θέση υπέρ του Ισραήλ, αρνούμενο να το αποκλείσει φέτος από τον διαγωνισμό όπως είχε πράξει με τη Ρωσία μετά την επίθεση στην Ουκρανία.

Αυτό το χασμουρητό ήταν επίσης μια διαμαρτυρία, της οποίας το κόστος πληρώνει ήδη η Σάττι και μπορεί να της στοιχίσει και στον τελικό του Σαββάτου. Όπως και η αντίστοιχη στάση των καλλιτεχνών από τη Λετονία και τη Λιθουανία. Θα μπορούσαν να μην πράξουν τίποτα και να δοξάζονται από όλους και όλες παραμονές του τελικού.

Κυρίως όμως, ήταν ένα χασμουρητό που εξόργισε όσους υποστηρίζουν τη γενοκτονία, μέσα σε έναν διαγωνισμό που παρακολουθεί μεγάλο πλήθος παγκοσμίως και ιδίως νέοι άνθρωποι. Η ταλαντούχα Μαρίνα, που επέλεξε να κάνει ποπ καριέρα, με τον δικό της ανάλαφρο τρόπο, έκανε πολλά περισσότερα από διάφορους διανοούμενους των οποίων το χασμουρητό κρατάει χρόνια.

πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Νίκου Μαραντζίδη *

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε ιδιότυπη συνιστώσα της Δεξιάς, καθώς αν και τα περισσότερα μέλη του ανήκουν (ακόμη) ιδεολογικά στην κεντροαριστερά, ο πρόεδρος του είναι δεξιός. Υπερβολές νομίζετε; Ελάτε, ας μην μασάμε τα λόγια μας: ο άνθρωπος είναι δεξιός˙ όχι λιγότερο από τον Μητσοτάκη.


Τις προηγούμενες εβδομάδες τα ειρωνικά σχόλια για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Δυσκολεύομαι, είναι αλήθεια, να βρω άλλους ηγέτες μεγάλων κομμάτων που να έχουν προκαλέσει τέτοιο ορυμαγδό χλευαστικών σχολίων εναντίον τους, κι αν υπάρχουν, η περίπτωση Κασσελάκη έχει ιδιαιτερότητες. Το κράμα άγνοιας, αφέλειας, αυτοπεποίθησης στα όρια του θράσους και υπερβολικής τάσης για αυτοπροβολή με σκοπό τον εντυπωσιασμό, σε ένα κόμμα μάλιστα που αυτοπροσδιορίζεται της «ριζοσπαστικής αριστεράς» γεννά μια στα όρια του σουρεαλισμού κατάσταση.

Το γέλιο των άλλων, πάντως, είναι το μικρότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, ο Κασσελάκης στοχεύει να φύγουν οι αριστεροί και να αντικατασταθούν από απολίτικους, που οπωσδήποτε είναι πιο ευχάριστοι τύποι. Κακά τα ψέματα, με τους βραχμάνους της ανανεωτικής αριστεράς δεν κάνεις κέφι. Βραδινή έξοδο και να μιλάς για Σπινόζα, Γκράμσι και Πικετί; Κόβεις φλέβες! Μάρω Δούκα, Άλκη Ζέη, Μανόλη Αναγνωστάκη; Σπίτι γρήγορα!

Πέρα από τα αστεία! Στο ΣΥΡΙΖΑ συντελείται ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα. Παρατηρείται κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Δεν πρόκειται για μεγάλη, έστω, αλλαγή θέσεων, πρόκειται για μετάλλαξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε ιδιότυπη συνιστώσα της Δεξιάς, καθώς αν και τα περισσότερα μέλη του ανήκουν (ακόμη) ιδεολογικά στην κεντροαριστερά, ο πρόεδρος του είναι δεξιός. Υπερβολές νομίζετε; Ελάτε, ας μην μασάμε τα λόγια μας: ο άνθρωπος είναι δεξιός˙ όχι λιγότερο από τον Μητσοτάκη.

Ο ίδιος ο Κασσελάκης, τώρα, δηλώνει υποστηρικτής του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Παλιότερα, όχι τυχαία, ήταν οπαδός του Μητσοτάκη και θιασώτης των Reaganomics. Πάντως και στην γεωγραφία των Δημοκρατικών βρίσκεται στα δεξιά, μακριά από το Δημοκρατικό Σοσιαλισμό του Μπέρνι Σάντερς.


Κάποιες από τις σημερινές ιδέες του εντάσσονται σε αυτό που αποκαλείται προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός, μια συμμαχία προοδευτικών πεποιθήσεων προερχόμενων από τα νέα κοινωνικά κινήματα (περιβαλοντισμός, φεμινισμός, δικαιώματα LGBTQ) και νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων ανθρώπων της Νέας Οικονομίας και της Γουόλ Στρήτ, που συνδυάζει ένα πλουτοκρατικό οικονομικό πρόγραμμα με μια φιλελεύθερη-αξιοκρατική ατζέντα αναγνώρισης δικαιωμάτων.

Η βασική ιδέα αυτού του φαινομενικώς παράταιρου ζευγαριού δεν είναι η ισότητα αλλά η «προοδευτική αριστεία». Στοχεύει όχι στην καταπολέμηση των ανισοτήτων αλλά στη, φιλελεύθερη και ατομικιστική στη ρίζα της, αξιοκρατία μέσω της διαφοροποίησης της ανισότητας. Στην πράξη ο προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός εγκαταλείπει τα φτωχότερα στρώματα μαζί και τις πολιτικές της αναδιανομής προς όφελος του μεγάλου πλούτου στο όνομα μιας φιλελεύθερης συμπερίληψης.

Τα άσχημα νέα δεν θα ήταν τόσο άσχημα αν τελείωναν εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάδιζε προς το δεξί άκρο της σοσιαλδημοκρατίας, τον Μπλερισμό. Δεν χάλασε ο κόσμος! Ο Κασσελάκης όμως, δεν αισθάνεται πάντα βολικά με τον φιλελευθερισμό. Ο βαθύς συντηρητισμός του -αποτυπωμένος μεταξύ άλλων στις επιδεικτικές αναφορές του στην πατρίδα και στην οικογένεια, στην αφελή στα όρια της θρησκοληψίας ατέρμονη υπενθύμιση της πίστης του, στην φολκλορική σχεδόν παιδιάστικη αγάπη του για τις παρελάσεις, στην επιπέδου Γεροστάθη νοσταλγία της Ελλάδας των νοικοκυραίων- χαλιναγωγεί και νοθεύει την όποια προοδευτικότητα του στέλνοντας μήνυμα στους συντηρητικούς: μην ανησυχείτε είμαι ένας από εσάς!

Η θέση του για το ΝΑΤΟ είναι η ασφαλέστερη απόδειξη αυτού. Κανείς πολιτικός στη Μεταπολίτευση, όχι αριστερός, οποιοσδήποτε, δεν έχει εκθειάσει έτσι το ΝΑΤΟ, και μάλιστα με -surprise, surprise- θρησκευτικό λεξιλόγιο: «ιερή συμμαχία»! Ποτέ! Κανείς! (πάντως, μερικές σχολικού επιπέδου γνώσεις ιστορίας δεν θα έβλαπταν για να αποφεύγονται οι ακραίες ρεπουμπλικανιές).

Εντέλει, το ανυπόφορο lifestyle, το «αδιαμεσολάβητο» ύφος τηλε-ευαγγελιστή, οι νεοφιλελεύθερες επικλήσεις στις ανοιχτές αγορές με το τραμπικό επιχείρημα πως είναι ο ίδιος επιχειρηματίας και γνωρίζει, οι αναφορές στη θρησκεία, στην οικογένεια, στο ΝΑΤΟ, στους νοικοκυραίους, οι επιδείξεις ακινήτων στο Κολωνάκι και στις Σπέτσες και πολλά άλλα παρόμοιας αισθητικής και κουλτούρας, δεν είναι ενδείξεις ναρκισσισμού, «ασχετοσύνης» ή «γκάφες» μόνο. Είναι συνειδητές επιλογές προσέλκυσης απολιτικών και συντηρητικών ακροατήριων. Δεν πρόκειται όμως για ακούσια, «αναγκαστική» προσαρμογή στην εκλογική ζήτηση σε εποχή δεξιάς ηγεμονίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη συνιστά μια νέα πολιτική προσφορά, ένα πολιτικό προϊόν, που επιχειρεί να διευρύνει την κεντροδεξιά. Η προσφορά τροφοδοτεί τη ζήτηση και τούμπαλιν: ο Κασσελάκης συμπεριφερόμενος ως δεξιός έλκει δεξιούς χωρίς ισχυρή κομματική ταυτότητα, «απολιτικούς». Αυτοί πλησιάζοντας το ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζουν ή κάνουν να σωπάσουν οι αριστεροί εντός του. Η αλλαγή του εκλογικού μίγματος του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει στον Κασσελάκη (με την αξιοθρήνητη ανοχή των στελεχών του κόμματος αλλά αυτό ας το λύσουν με τον ψυχολόγο τους) να επικαλεστεί εκ νέου την ζήτηση για πάει το κόμμα του ακόμη δεξιότερα, και πάει λέγοντας.

Δέκα δολάρια στοίχημα: η επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ, αν και όποτε γίνει, θα σχηματιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ή όπως αλλιώς θα λέγεται) του Κασσελάκη, ούτε με τον Βελόπουλο, ούτε με το ΠΑΣΟΚ.

Οι αντιστάσεις εντός του κόμματος θα καμφθούν. Οι διαφωνούντες θα υποταχθούν ή θα αποχωρήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, είναι θίασος με έναν πρωταγωνιστή, χωρίς δευτεραγωνιστές αλλά με πολλούς κομπάρσους. Ως γνωστόν, στην μαρκίζα τα ονόματα των κομπάρσων δεν είναι ευδιάκριτα ούτε και έχουν σημασία.



* Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας - Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Τα Νέα Σαββατοκύριακου" 



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Η κυρία Θεοδώρα Μπακογιάννη είναι αναμφίβολα μια τραγική πολιτική προσωπικότητα. Ίσως η τραγικότερη της Μεταπολίτευσης. Όχι διότι δεν κατόρθωσε ποτέ, παρά την ακόρεστη επιθυμία της, να ηγηθεί του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ούτε διότι είδε να της «κλέβει» το Πρωθυπουργικό όνειρο ο μικρός αδελφός της.

Ούτε καν διότι ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Θράκη δεν κατόρθωσε, όπως δείχνει η πραγματικότητα στη Θράκη, επί τέσσερα χρόνια κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να υλοποιήσει ουσιαστικές πολιτικές ανάσχεσης της τουρκοποίησης της ευαίσθητης στρατηγικής αυτής ακριτικής καρδιάς της Ελλάδος.

Ούτε ακόμη, διότι κατάφερε, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποστερήσει από το κόμμα της πέντε ολόκληρες μονάδες στη Θράκη, κατά τις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του 2023, με την απερίσκεπτη εκείνη «απειλητική» υπενθύμισή της -σε δημόσια θέα και παρουσία του βουλευτή Ροδόπης του κόμματός της, Ευριπίδη Στυλιανίδη- προς τους Έλληνες μουσουλμάνους ψηφοφόρους ότι αν δεν ψηφίσουν το κόμμα της δεν θα έχουν, τρόπον τινά, στον ήλιο μοίρα.

Αλλά διότι είναι η μοναδική ίσως πολιτική προσωπικότητα της Μεταπολίτευσης που κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της έναν αρχηγό κράτους φίλιου προς τη χώρα μας και να εισπράξει την πρωτόγνωρη στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία άκρως ντροπιαστική δημόσια στηλίτευσή της, όταν ο Πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς τη διαπόμπευσε διεθνώς, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024, με την ιστορική πλέον αποστροφή «Ντόρα, ντροπή σου!».

Επρόκειτο, όντως, για μια μοναδική στην ιστορία των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Σερβίας αντίδραση ενάντια στον άκρως επιζήμιο για τις τύχες των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου ρόλο της ιδίας ως Ειδικής Εισηγήτριας υπέρ της ένταξης του ψευδοκρατιδίου, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, προχθές, Τρίτη 16 Απριλίου, αποκαλύφθηκε με τον πλέον τραγικά απροκάλυπτο και κυνικά ωμό τρόπο, η ανίερη σύμπραξη της Ελληνικής Κυβέρνησης, διαμέσου της κ. Μπακογιάννη, με τη Γερμανία και την Τουρκία, στη διαδικασία ψήφισης της υποψηφιότητας ένταξης του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Μια σύμπραξη που αποσκοπεί στο να επιτύχει για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης την είσοδο στο Συμβούλιο ενός ψευδοκρατιδίου, με ύπαρξη οφειλόμενη σε μονομερή de facto και όχι de jure απόσχιση από τη Σερβία, το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο κράτος από σειρά χωρών μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου!

Πράγματι, με 131 ψήφους υπέρ, 29 κατά, και 11 αποχές, η προχθεσινή ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο αποφάνθηκε υπέρ της ένταξης του αλβανικού αυτού κρατικού μορφώματος του Κοσόβου στο Συμβούλιο.

Πρόκειται για την προτελευταία πράξη του δράματος της εγκληματικής στάσης της Ελλάδας εναντίον της Σερβίας και κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, στάση που -όπως και ο Μιχάλης Ιγνατίου και εμείς εδώ στην Hellas Journal και στην εφημερίδα Δημοκρατία δείξαμε- φέρει τη σφραγίδα της κ. Μπακογιάννη, βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και της Ελληνικής Κυβέρνησης, κατόπιν επιταγής του διεθνούς παράγοντα και δη της Γερμανίας, γνωστής για την ιστορικά ανελέητη στάση της κατά της Σερβίας.

Κι αν κάποιοι, αφελώς ή δολίως, επιχειρούν -μιμούμενοι τους αποτυχημένους τακτικούς ελιγμούς της κ. Μπακογιάννη, η οποία λόγω της δημόσιας κατακραυγής κατέφυγε προ ημερών μέχρι και στην Κύπρο προσπαθώντας μάταια να καλοπιάσει τους βουλευτές του πολύπαθου νησιού μας να της παρέχουν πολιτική κάλυψη στο ανοσιούργημά της- να ισχυριστούν ότι η καταστροφική ζημία κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου είναι έργο και ευθύνη μόνον της Ελληνίδας βουλευτή και πρώην Υπουργού Εξωτερικών και όχι και της Ελληνικής Κυβέρνησης εν συνόλω, η χθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου της Ευρώπης τους διαψεύδει πανηγυρικά.

Διότι ήταν εκεί, όπου υπό την προεδρεία του Έλληνα Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης και πρώην Υπουργού κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας επί Κώστα Καραμανλή, Θοδωρή Ρουσόπουλου, τέσσερεις βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης της ΝΔ υπερψήφισαν τη θετική εισήγηση Μπακογιάννη, συντασσόμενοι έτσι με τους 18 Τούρκους συναδέλφους τους, αλλά και πολλούς άλλους, Αλβανούς, Γερμανούς, Νορβηγούς, Σουηδούς, Φινλανδούς και ούτω καθεξής, στην επιβράβευση της Πρίστινα για την εξακολουθούμενη εθνοκάθαρση που επιτελεί σε βάρος των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου.

Τί κι αν, όπως μας ενημέρωσαν προ ημερών στρατιωτικές πηγές του ελληνικού Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στις 20 Οκτωβρίου του 2022 ο τότε Υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε -κατά την επίσημη συνάντησή του στο Πεντάγωνο με τον Αρχηγό του Σερβικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, παρουσία και του Έλληνα τότε Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου- εκμυστηρευθεί στον Σέρβο Α/ΓΕΕΝ ότι «στη Θράκη η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει το δικό της Κόσοβο»;

Γνώριζε, βλέπετε, πολύ καλά ο Καβαλιώτης βουλευτής της ΝΔ και τότε ΥΠΑΜ τί μεθοδεύει συστηματικά η Τουρκία δίπλα από την εκλογική περιφέρειά του. Αυτό, ωστόσο, φαίνεται να μην το γνωρίζει ή να το αγνοεί σκοπίμως (;) ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης, βουλευτής της ΝΔ στο νομό Ροδόπης, ο οποίος απτόητα υπερψήφισε κι εκείνος, μαζί με την πρώην Υπουργό Εξωτερικών και τους κομματικούς ομόσταυλούς τους Γιώργο Σταμάτη και Άννα Ευθυμίου, την ένταξη του ψευδοκρατιδίου, στέλνοντας δυστυχώς de facto μήνυμα στην Τουρκία ότι μπορεί ελεύθερα να συνεχίζει τις διαδικασίες κοσοβοποίησης της Θράκης, με την ανοχή, αν όχι και τη σιωπηρή συγκατάθεση, της Ελληνικής Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι ο μεν πρώην Υπουργός Παναγιωτόπουλος είπε αυτό που είπε περί κοσοβοποίησης της Θράκης για λόγους συμπαράστασης στον Σέρβο Α/ΓΕΕΔ, ο δε βουλευτής Ροδόπης της ΝΔ Στυλιανίδης ψήφισε υπέρ του Κοσσυφοπεδίου με «ορθή (γεω)πολιτική κρίση», η Κυριακή των Ευρωεκλογών κοντή γιορτή. Τότε θα φανεί εάν το αυτονομιστικό τουρκικό κόμμα ΚΙΕΦ δαπανά εκατομμύρια δολάρια τουρκικής προελεύσεως απλώς και μόνον για να …ενισχύσει ευγενώς το έργο της Ελληνικής Πολιτείας στη Θράκη.

Το βέβαιον είναι ότι η ανωτέρω τετράδα βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που υπερψήφισε την πρόταση Μπακογιάννη, ενέγραψε πλέον τα ονόματά της στις δέλτους ντροπής και ονείδους της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, επιβεβαιώνοντας μαζί με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο ότι η κυβερνώσα την Ελλάδα πολιτική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έχει για κάποιο λόγο αποφασίσει να βάλει πλάτες σε ποινικούς εγκληματίες και αποσχιστές των Βαλκανίων και να καταστεί ευεργέτης της μεγάλης Αλβανίας που είναι και το όραμα των Τιράνων, τα οποία ευρίσκονται πίσω από την Πρίστινα και τον Αλβανό Πρωθυπουργό Κούρτι.

Την τιμή των Ελλήνων και της Ελλάδας διέσωσαν προχθές τρεις Έλληνες βουλευτές: η εξ Ελλάδος Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡΙΖΑ), η οποία κατέφθασε στο Στρασβούργο ύστερα από μαραθώνιο ταξίδι από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να προλάβει την ψηφοφορία, και οι εκ Κύπρου Χριστιάνα Ερωτοκρίτου (ΔΗΚΟ) και Γιώργος Λουκαΐδης (ΑΚΕΛ).

Οι τρεις τους καταψήφισαν την εκτρωματική πράξη ένταξης του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, προκαλώντας μάλιστα την μήνιν της αδελφής του Έλληνα Πρωθυπουργού για το ότι δεν υποτάχθηκαν στις ιδιοτελείς μεθοδεύσεις της.

Κι αν η Κύπρος ήταν αυτονόητο ότι θα καταψήφιζε, το γεγονός ότι η Νίνα Κασιμάτη απέρριψε την εισήγηση Μπακογιάννη, επιδεικνύοντας συνεπή πολιτική στάση με γνώση της διεθνούς πραγματικότητας και γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι τη συστημική ανέλιξή της, ήταν κάτι που, όπως πληροφορούμαστε, εξόργισε την εισηγήτρια πρώην Υπουργό Εξωτερικών.

Η χθεσινή συζήτηση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης κατέδειξε πολλά αλγεινά και σκοτεινά σημεία της στάσης της Ελλάδας κατά της Σερβίας και του Σερβικού λαού, τα οποία αποτυπώνονται με σαφήνεια στις τοποθετήσεις βουλευτών κατά τη συζήτηση της ψήφισης της ένταξης του Κοσσυφοπεδίου.

Καταρχήν, είχαν απόλυτο δίκαιο όσοι ισχυρίζονταν ότι η μεθόδευση ένταξης του ψευδοκρατιδίου δεν ήταν ατομική επιδίωξη της κ. Μπακογιάννη αλλά πολιτική θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Αυτό προκύπτει τόσο από τις θετικές ψήφους όλων των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όσο και από τη στάση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, κ. Θοδωρή Ρουσόπουλου. Ο οποίος όχι μόνο φρόντισε επιμελώς να απορριφθούν όλες οι υποβληθείσες από πλευράς Σερβίας τροποποιήσεις που βουλευτές της ενδιαφερόμενης χώρας πρότειναν προκειμένου να αποδεχθεί την απόφαση ένταξης του Κοσσυφοπεδίου. Αλλά και εγκαλούσε με θράσος στην «τάξη» τους Σέρβους βουλευτές που με τις εισηγήσεις τους προσπαθούσαν απέλπιδα μέσα σε μια προκαθορισμένη διαδικασία να κραυγάσουν τα δεινά που πάσχει μέχρι και αυτή την ώρα ο Σερβικός λαός του Κοσσυφοπεδίου. Δεινά που σε θλιβερή αντίθεση με την κ. Μπακογιάννη είχε την τιμιότητα να επισημάνει δημόσια ο Αμερικανός Ειδικός Απεσταλμένος για τα Δυτικά Βαλκάνια Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων, Γκάμπριελ Εσκομπάρ.
Επιπλέον, έχοντας στην πλάτη της τόσο την κατακραυγή της ελληνικής κοινής γνώμης όσο και τη διεθνή διαπόμπευσή της από τον Σέρβο Πρόεδρο, η κ. Μπακογιάννη τόνισε, σε έναν αποτυχημένο ελιγμό δικαιολόγησης των πεπραγμένων της, ότι κλήθηκε, και της ζητήθηκε (από ποιούς άραγε;), να γνωμοδοτήσει περί της εισόδου του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, και όχι να εκφράσει τη δική της γνώμη ή την ελληνική εθνική γραμμή αναφορικά με την αναγνώριση του ψευδοκρατιδίου. Ομολόγησε δηλαδή μέσα στην ανάγκη της να αυτοπροστατευθεί, ότι ο ρόλος της εν προκειμένω ήταν να διεκπεραιώσει σχέδια τρίτων και όχι θέση της Ελλάδας.
Επιπλέον, απέδειξε ότι στερείται ευρηματικότητας στην προσπάθειά της να παραπλανήσει την κοινή γνώμη προκειμένου να μην γίνει αντιληπτή η στρατηγική του «βατράχου που σιγοβράζει στην κατσαρόλα», με την οποία οι εντολοδότες της οδηγούν σταδιακά το Κοσσυφοπέδιο στην de jure αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος, με πρώτο βήμα την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως το πρώτο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης που εισάγεται δίχως να είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα.
Είναι δε ασύλληπτης έκτασης ο εμπαιγμός της Σερβίας και του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου από την κ. Μπακογιάννη, αφού αφενός η ίδια ομολόγησε εκ νέου προχθές στο Στρασβούργο ότι: «Εντόπισα τρία κύρια εκκρεμή ζητήματα για τα οποία χρειαζόταν επείγουσα δράση. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή της απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου του Κοσσυφοπεδίου για το μοναστήρι Visoki Dečani, οι παράνομες απαλλοτριώσεις γης των περιουσιών της σερβικής μειονότητας και η ίδρυση της ένωσης δήμων με σερβική πλειοψηφία». Αφετέρου όμως, επέλεξε σκοπίμως να αποδεχθεί τη λύση μόλις ενός εξ αυτών των ζητημάτων, και μάλιστα μερικώς, με απλή έγγραφη διαβεβαίωση του Κοσοβάρου Πρωθυπουργού Κούρτι, για να παρακάμψει τα ζωτικής σημασίας άλλα δύο, για τα οποία παρέπεμψε τον υπό εθνοκάθαρση Σερβικό πληθυσμό του Κοσσυφοπεδίου στις καλένδες των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων: «…σε περίπτωση που η Επιτροπή Υπουργών αποφασίσει να αποδεχθεί την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου, κάθε περίπτωση παράνομης απαλλοτρίωσης γης θα υπόκειται στον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»!
Κι ενώ για την περίπτωση των περιουσιακών στοιχείων των Σερβικών Ορθοδόξων Μοναστηριών χρύσωσε το χάπι στους Σέρβους χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την (απλώς υποσχεθείσα ως τώρα) επιστροφή των γαιών ενός μόνο Μοναστηριού, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πράξει το ίδιο και για το κρισιμότατο ζήτημα της ίδρυσης του Συνδέσμου Σερβικών Δήμων Κοσσυφοπεδίου: «…θεωρώ την ίδρυση του Συνδέσμου ως μονομερές εσωτερικό ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο επηρεάζει μόνο τους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου. Με αυτό κατά νου, καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίησή του. Δυστυχώς, αυτό το θέμα δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί σε κενό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το 2013 η ίδρυση του Συνδέσμου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του διαλόγου που διευκόλυνε η ΕΕ μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινα». Κατανοητή βέβαια η στρατηγική της κ. Μπακογιάννη, καθώς δεν θα ήθελε ασφαλώς να φέρει την Πρίστινα προ εκπλήξεως όταν με τυχόν αναγνώρισή τους οι Σερβικοί Δήμοι των περιοχών όπου το 99% του πληθυσμού είναι Σέρβοι θα αποσχίζονταν ευλόγως για να ενωθούν με το κράτος της Σερβίας…
Επιπλέον, με ανάρτησή της μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας η κ. Μπακογιάννη ομολόγησε ότι το μόνο που κατάφερε να πετύχει μέσα σε 300 ημέρες έντονης προσπάθειας με τους άτεγκτους Κοσοβάρους να της κάνουν τη ζωή δύσκολη, ήταν να επιστραφούν 24 εκτάρια κλεμμένης από την Πρίστινα γης στο Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι. Οπότε, είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο η ίδια εγκατέλειψε εν τέλει στο έλεος του Θεού τους υπό εθνοκάθαρση Σέρβους του Κοσόβου, και πρότεινε την ένταξη του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο μετατρέποντας ξαφνικά, με τρόπο αντιδεοντολογικό και ανήθικο, τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα ζωής και θανάτου των Σέρβων σε επιπόλαια ευχολόγια που θα τα πραγματώσει κάποτε στο μέλλον η Ευρώπη!
Θέλετε και το καλύτερο; Τη Δευτέρα 15 Απριλίου, μια μόλις ημέρα προτού η κ. Μπακογιάννη βάλει το Κοσσυφοπέδιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης κάνοντας τα στραβά μάτια στην απουσία κράτους δικαίου, την οποία η ίδια ταυτόχρονα και σχιζοφρενικά ομολογεί, η Επιτροπή των Μονίμων Αντιπροσώπων της ΕΕ αποφάσισε να απαιτήσει από τη Σερβία να συμφωνήσει στην «κανονικοποίηση» των σχέσεών της με το μη αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο, κάτι που με άλλα λόγια σημαίνει την επίσημη αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος! Αν μάλιστα η Σερβία αρνηθεί αυτήν την αποκαλούμενη «κανονικοποίηση», τότε η ενταξιακή διαδικασία της στην Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει με επ᾽ αόριστον πάγωμα. Αναγκάζει, δηλαδή, κατ᾽ ουσίαν η κ. Μπακογιάννη τη Σερβία να θυσιάσει τον σερβικό λαό του Κοσσυφοπεδίου στον βωμό της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Είναι πολλά ακόμη. Αυτά όμως αρκούν, για να δείξουν ότι πρέπει να είσαι πραγματικά άνθρωπος με μεγάλα αποθεματικά πολιτικής κακίας και πολιτικής σχιζοφρένειας για να δέχεσαι να γίνεις πρώτος στον 21ο αιώνα στρατηγικός θεμελιωτής της μεγάλης Αλβανίας και ταυτόχρονα να ανοίγεις τον δρόμο για την κοσοβοποίηση της Θράκης και της Κύπρου, νίπτοντας παράλληλα τας χείρας σου εμπρός στην εν εξελίξει εθνοκάθαρση ενός ομόδοξου Ορθόδοξου λαού. Εθνοκάθαρση την οποία μάλιστα, ω της τραγωδίας, ανέχεσαι επ᾽ ονόματι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!


πηγή: hellasjournal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Σταύρου Λυγερού

“Πισώπλατη μαχαιριά” χαρακτήρισε το Βελιγράδι ουσιαστικά τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης –έτσι όπως την εξέφρασε όχι μόνο η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά και οι άλλοι βουλευτές της ΝΔ– στο Συμβούλιο της Ευρώπης σε σχέση με το Κόσοβο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι και πισώπλατη μαχαιριά στην Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή δημιουργεί προηγούμενο, το οποίο η Άγκυρα οραματίζεται να επαναλάβει και στη Θράκη.

Η πολιτική της Δύσης στα Βαλκάνια υπαγορευόταν πάντα από την επιδίωξη να εκτοπιστεί η ρωσική επιρροή από την περιοχή. Μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, αυτή η επιδίωξη –μεταξύ άλλων– οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και σε μία σειρά κρίσεων στην επικράτειά της. Για την ακρίβεια, οδήγησε το 1995 στη συμφωνία του Ντέιτον (με την οποία ιδρύθηκε το θνησιγενές κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης), στον βομβαρδισμό της Σερβίας και το 1999 στην απόσχιση του Κοσόβου, το 2001 στη συμφωνία της Αχρίδας (μεταξύ του σλαβικού και του αλβανικού στοιχείου της τότε FYROM) και το 2018 στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται η πίεση των Αμερικανών –με τη σύμπραξη Ευρωπαίων– για διπλωματική αναγνώριση του Κοσόβου από όσα δυτικά και φιλοδυτικά κράτη δεν το έχουν ήδη αναγνωρίσει. Υπενθυμίζουμε ότι –με πράσινο φως από τη Δύση– το Κόσοβο ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 2008. Μέχρι τότε, ήταν προτεκτοράτο του ΟΗΕ, στην πραγματικότητα της Δύσης. Το Κόσοβο έχουν αναγνωρίσει τα μισά σχεδόν κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Ας σημειωθεί ότι υπάρχει μία μειονότητα κρατών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που για διάφορους λόγους δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσοβο. Ο βασικός λόγος είναι πως το Κόσοβο ιδρύθηκε ως κράτος-προτεκτοράτο μετά τον ακρωτηριασμό της Σερβίας, ο οποίος προέκυψε από τη στρατιωτική επέμβαση της Δύσης.


Αρκετά κράτη δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν μία πράξη, η οποία καταπάτησε ωμά την αρχή για το απαραβίαστο των συνόρων (την έχει υπογράψει η Δύση) κι αναπόφευκτα δημιούργησε προηγούμενο, το οποίο το βρήκε μπροστά της η Δύση όταν η Ρωσία προσάρτησε επαρχίες της Ουκρανίας. Η Ισπανία δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο λόγω Καταλονίας και η Ρουμανία λόγω Υπερδνειστερίας. Είναι προφανής ο λόγος που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο.

Αλλά και η Ελλάδα, αν ολοκληρώσει την διπλωματική αναγνώρισή του, με ποιο επιχείρημα θα διαμαρτυρηθεί αύριο αν τεθεί αντίστοιχο θέμα για τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι σήμερα συμμετέχουν στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως εκπρόσωποι του ψευδοκράτους με την ιδιότητα του παρατηρητή; Επιπλέον, είναι κοινός τόπος ότι οι Τούρκοι ονειρεύονται να επαναλάβουν στη Θράκη όσα έπραξαν το 1974 στην Κύπρο.

Δυτικές πιέσεις στην Αθήνα

Αν και το εθνικό συμφέρον επιβάλει ξεκάθαρα η Ελλάδα να μην αναγνωρίσει το Κόσοβο, η Αθήνα πιέζεται και από την Ουάσινγκτον και από την ΕΕ να πράξει εναντίον των εθνικών συμφερόντων της. Και δυστυχώς, σ’ αυτόν τον δρόμο κινείται και μάλιστα χωρίς να εξασφαλίσει το παραμικρό αντάλλαγμα. Αναμφίβολα, στο Κόσοβο έχουν δημιουργηθεί πολιτικά και διπλωματικά τετελεσμένα, τα οποία ωθούν προς την αναγνώριση. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για την κατεχόμενη Κύπρο. Και στο Κόσοβο και στα Κατεχόμενα λειτουργεί κρατική δομή. Κατά συνέπεια, αυτό δεν είναι επιχείρημα, το οποίο μπορεί να επικαλεστεί η Αθήνα.

Μπορεί να μην το επικαλείται, αλλά οι πράξεις της μιλάνε καθαρά. Είναι αληθές ότι οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ανοίξει διαύλους με την Πρίστινα και έχουν κάνει βήματα ανάπτυξης των διμερών σχέσεων, χωρίς, όμως, να κάνουν το βήμα της επίσημης αναγνώρισης. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποφασίσει οριστικά να αδιαφορήσει πλήρως για την Κυπριακή Δημοκρατία, κάτι που ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα, για την Ελλάδα το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη σχέση της με ένα –έστω και ημιαναγνωρισμένο διεθνώς– κράτος της περιοχής. Στην πραγματικότητα αφορά και τη σχέση της με την Αλβανία και τη Σερβία, ουσιαστικά σε ποιο σημείο θα ισορροπήσει διπλωματικά μεταξύ τους.

Με τη Σερβία υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί, αφού τα δύο έθνη ήταν πάντα στην ίδια πλευρά στους πολέμους. Η Αθήνα έχει κάθε λόγο να διατηρεί καλές σχέσεις με το Βελιγράδι, χωρίς, όμως, συναισθηματικές υπερβολές. Υπενθυμίζουμε πως η Σερβία είχε αναγνωρίσει εξαρχής τα Σκόπια σαν “Μακεδονία”, επειδή έκρινε ότι αυτό υπαγόρευαν τα συμφέροντά της. Κατά συνέπεια, η ελληνική στάση στο ζήτημα του Κοσόβου πρέπει να καθορισθεί από το τι εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, σταθμίζοντας συνολικά όλους τους παράγοντες.


Οι δύσκολες σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις έχουν αρνητικό ιστορικό, αλλά και σήμερα είναι δύσκολες. Ειδικά με τη φυλάκιση Μπελέρη, ο Ράμα τράβηξε πολύ το σκοινί. Αν δεν έσπασε, αυτό οφείλεται στην υποχωρητικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία την τελευταία στιγμή συμπεριέλαβε τον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρας στο ευρωψηφοδέλτιο, κυρίως για να αποτρέψει τη μεγάλη εκλογική διαρροή “γαλάζιων” ψηφοφόρων, οι οποίοι μεταξύ των άλλων έχουν αγανακτήσει με την υποχωρητικότητας της επίσημης Αθήνας έναντι των Τιράνων. Με άλλα λόγια, η υποψηφιότητα υπηρετεί πρωτίστως ψηφοθηρικό, παρά εθνικό σκοπό.

Η “μεγάλη ιδέα” των Αλβανών είναι η “Μεγάλη Αλβανία”, η ένωση με το Κόσοβο και η ενσωμάτωση στο κοινό κράτος του αλβανικού στοιχείου αφενός της Βόρειας Μακεδονίας, αφετέρου της νότιας Σερβίας (Πρέσεβο και Μπουγιάνοβατς), ενώ αναφορές γίνονται και για τη Θεσπρωτία, όπου, όμως, δεν υπάρχει αλβανικό στοιχείο. Η Ελλάδα έχει πρόσθετο στόχο να είναι επιφυλακτική με την Αλβανία, παρότι φιλοξενεί τα τελευταία 30 χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς οικονομικούς μετανάστες.

Τα Τίρανα έχουν την τάση –περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση– να αναπτύσσουν προνομιακές σχέσεις με την Άγκυρα, θεωρώντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο εξισορροπούν την ιστορικά υπαρκτή (Βορειοηπειρωτικό), αλλά σήμερα ανύπαρκτη ελληνική πίεση. Στο πλαίσιο αυτό έχει αναβιώσει στην Αλβανία μία σύγχρονη εκδοχή ανθελληνικού “τουρκαλβανισμού”, την οποία ο χριστιανικών καταβολών Ράμα υπηρετεί με φανατισμό.

Για τους Τούρκους, η προνομιακή σχέση με την Αλβανία (διμερής στρατιωτική συνεργασία και τουρκική ναυτική βάση στον Αυλώνα) είναι ένας τρόπος “περικύκλωσης” της Ελλάδας. Προς την ίδια κατεύθυνση –εκτός των άλλων σκοπιμοτήτων– λειτουργεί και η τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από δύο αιώνες ο τουρκικός στόλος πραγματοποιεί ασκήσεις νότια και δυτικά της Ελλάδας.


Το αντάλλαγμα για την αναγνώριση

Αν και 33 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος Χότζα, η Αλβανία παραμένει ένα ιδιαιτέρως προβληματικό κράτος, ο αλβανικός παράγοντας είναι σημαντικός για τις ισορροπίες στα Βαλκάνια. Η δε διεθνής αναγνώριση του Κοσόβου είναι βασική προτεραιότητα. Όπως προανέφερα, λόγω Κύπρου, η Ελλάδα έχει ισχυρό λόγο να μην προχωρήσει σε αναγνώριση. Από την άλλη, η πίεση που δέχεται από ΗΠΑ και Ευρωπαίους είναι έντονη. Και όπως γνωρίζουμε ούτε οι προηγούμενες, ούτε η παρούσα ελληνική κυβέρνηση διακρίνονται για την αντίστασή τους σε δυτικές πιέσεις. Εξ’ ου και οι Τσίπρας και Γιώργος Παπανδρέου δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν (μόνο η Νίνα Κασιμάτη), προτιμώντας την αποχή.

Ας σημειωθεί ότι αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου (2008), η Δύση αναζητούσε κράτη να το αναγνωρίσουν. Τότε, είχα υποστηρίξει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συζητήσει την αναγνώρισή του μόνο εάν εξασφάλιζε κρίσιμα ανταλλάγματα. Ποια μπορούσαν να είναι αυτά; Τα Τίρανα, η Πρίστινα, η αλβανική κοινότητα της τότε FYROM, αλλά και ΗΠΑ και ΕΕ, να ταχθούν επισήμως υπέρ μίας λύσης του Μακεδονικού, η οποία να στηρίζεται σε δύο πυλώνες:

  • Πρώτον, το όνομα του κράτους να είναι κατά προτίμηση Άνω Μακεδονία και κυρίως με την ιθαγένεια ως παράγωγο της κρατικής ονομασίας (ανωμακεδονική).
  • Δεύτερον, οι δύο συνιστώσες εθνότητες να είναι η σλαβομακεδονική (σλαβομακεδονική και η γλώσσα της) και η αλβανική (αλβανική η γλώσσα της).

Εάν ο αλβανικός παράγοντας και η Δύση υιοθετούσαν –όπως ήταν πιθανόν εκείνη την περίοδο– αυτή τη θέση, θα ήταν πολύ δύσκολο για τους Σλαβομακεδόνες να την αγνοήσουν. Η δε Δύση θα είχε κίνητρο να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση τα Σκόπια και πάντως το πολιτικό της δημιούργημα, τον Ζάεφ. Με άλλα λόγια, πιθανότατα το Μακεδονικό να είχε πάρει άλλη τροπή και να μην είχαμε φθάσει ποτέ στη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η Ελλάδα (Τσίπρας-Κοτζιάς) παρέδωσε στους Σλαβομακεδόνες τη μακεδονική ταυτότητα.

Τώρα, σε διακρατικό επίπεδο, τα Τίρανα και η Πρίστινα δεν έχουν να προσφέρουν στην Αθήνα απτό και μη αντιστρέψιμο αντάλλαγμα που να εξισορροπεί πολιτικά το γεγονός ότι η εκ μέρους της αναγνώριση του Κοσόβου δημιουργεί βαρύ αρνητικό προηγούμενο για την Κύπρο και επιπροσθέτως επιβαρύνει τις σχέσεις με το Βελιγράδι. Το παράθυρο ευκαιρίας για να μετατρέψουμε τον αλβανικό παράγοντα σε σύμμαχο στο Μακεδονικό κράτησε μία δεκαετία (2008-2018), αλλά δυστυχώς η Αθήνα το άφησε ανεκμετάλλευτο. Πλέον, το πουλάκι έχει πετάξει…



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Άρθρο του Προέδρου του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη

To 2024 πιθανότητα θα είναι ένα νέο 2010 για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αν και πολύ χειρότερο γιατί η χώρα μας είναι σε πολύ πιο δεινή θέση απ’ ότι τότε. Τόσο σε επίπεδο χρέους, το οποίο παραμένει το κυρίαρχο πρόβλημα, όσο και σε επίπεδο εισοδήματος, επενδύσεων και απασχόλησης.

Η κυβέρνηση επιχείρησε τους προηγούμενους μήνες κυρίως με πληρωμένα από τον κρατικό προϋπολογισμό δημοσιεύματα στο εσωτερικό και εξωτερικό, να δημιουργήσει μια πλαστή εικόνα «οικονομικού θαύματος» για την καταρρέουσα Ελλάδα. Για το λόγο αυτό δαπάνησε υπερδιπλάσια ποσά απ’ ότι π.χ. θα απαιτούσε η εγκατάσταση ενιαίου συστήματος διεύθυνσης και ελέγχου του σιδηροδρομικού διχτύου της χώρας, προκειμένου να αποφύγουμε νέα Τέμπη.

Ταυτόχρονα, επέβαλε ομερτά στα ΜΜΕ και τους δημοσιογραφικούς κύκλους σχετικά με την καταρρέουσα οικονομία της Ελλάδας. Με την άρρητη συμπαράσταση του συνόλου της αντιπολίτευσης. Κι έτσι κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια. Κανείς δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα. Εκτός βέβαια από αντιπολιτευτικές καντρίλιες σχετικά με το «μίγμα πολιτικής». Τίποτε άλλο.

Δεν πρέπει ο μέσος Έλληνας να αντιληφθεί αυτό που επίκειται. Όπως δεν έπρεπε να το αντιληφθεί και το 2008-2009, έστω κι αν είχε ήδη δρομολογηθεί η επίσημη χρεωκοπία της χώρας. Πρέπει για μια ακόμη φορά να πιαστεί εξ απήνης, ώστε εν μέσω κρίσης πληρωμών να εκβιαστεί για να σκύψει το κεφάλι στα πολύ χειρότερα.

Για το λόγο αυτό και με κάλυψη των ευρωπαϊκών οργάνων η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή – ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα – «δημιουργική λογιστική».

Έτσι εμφανίζει το ΑΕΠ του 2023 να παρουσιάζει πραγματική αύξηση γύρω στο 2% σε σχέση με το 2022. Την ίδια όμως ώρα ο Κύκλος Εργασιών για το Σύνολο των Επιχειρήσεων της Ελληνικής Οικονομίας με υποχρέωση τήρησης Διπλογραφικών Βιβλίων, σημείωσε πτώση σε τρέχουσες τιμές για το 2023 της τάξης του 3,8%! Η πτώση αυτή συνεχίζεται και τον Ιανουάριο 2024 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023 κατά 1,5% σε τρέχουσες τιμές.

Πώς λοιπόν γίνεται ο τζίρος του συνόλου των Επιχειρήσεων της Ελληνικής οικονομίας να παρουσιάζει πτώση το 2023 και μάλιστα σε τρέχουσες τιμές, αλλά το ΑΕΠ να παρουσιάζει πραγματική άνοδο; Πρόκειται φυσικά για «δημιουργική λογιστική».

Ταυτόχρονα, εμφανίζουν τον επίσημο πληθωρισμό να κινείται το 2023 σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από το 2022, αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Στο διάγραμμα βλέπουμε την εξέλιξη του επίσημου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) σε σύγκριση με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων για όλη την περίοδο 2001-2023.

Τι παρατηρούμε; Ο ΔΤΚ παρακολουθεί τον τιμάριθμο των λιανικών πωλήσεων για όλα τα χρόνια, εκτός από το 2023! Το 2023 εμφανίζεται να μειώνεται δυσανάλογα με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων, ο οποίος κινείται στο 7,2%!

Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένει το δημόσιο χρέος. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόπος αναχρηματοδότησής του, μέσω κυρίως του βραχυχρόνιου δανεισμού με repos από το «Κοινό Κεφάλαιο Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Ασφαλιστικών Φορέων», που διατηρεί η Τράπεζα της Ελλάδας σύμφωνα με τον καταχρηστικό ν. 2469/97 του Σημίτη, έχει πλέον εξαντληθεί. Ήδη στα τέλη του 2023 το δημόσιο χρέος που έχουν επωμιστεί τα ΝΠΔΔ και οι Ασφαλιστικοί Φορείς έφτασε σχεδόν τα 69 δις ευρώ!

Ταυτόχρονα και παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια προβολής του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της Ελλάδας, οι διεθνείς αγορές χρήματος και κυρίως οι θεσμικοί επενδυτές εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται τους ελληνικούς τίτλους χρέους, αλλά και την κατάσταση των εγχώριων τραπεζών. Γι’ αυτό και δεν αγοράζουν.

Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπιστεί η υφέρπουσα κρίση πληρωμών, η ΕΕ εξανάγκασε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα να κυνηγήσει πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να περιοριστούν, οριακά έστω, οι τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους. Κι έτσι η καταρρέουσα και υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία υπόκειται σε νέα, ακόμη πιο αδίστακτη «εσωτερική υποτίμηση» σε συνθήκες όπου η φυγή χρήματος και κεφαλαίου φτάνει σε νέα ύψη.

Το καθαρό έλλειμμα διατραπεζικών συναλλαγών Target-2 το 2023 σημείωσε νέο ιστορικό υψηλό ξεπερνώντας τα 114,6 δις ευρώ από 110,1 δις ευρώ το 2022, το οποίο συνιστούσε επίσης ετήσιο ρεκόρ για όλη την περίοδο ένταξης στο ευρωσύστημα! Την ίδια ώρα που το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε στα 14,1 δις ευρώ το 2023 από 21,2 δις ευρώ το 2022. Λόγω κυρίως των μέτρων εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα αντιμετωπίσει αυτή την επιδείνωση της κρίσης πληρωμών με την φορολεηλασία ενός εισοδήματος που συρρικνώνεται ραγδαία, αλλά και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, απ’ όπου ελπίζει να αντλήσει 7,2 δις ευρώ φέτος. Θα τα καταφέρει; Και μάλιστα εν μέσω μιας όλο και βαθύτερης πανευρωπαϊκής κρίσης που επιδεινώνει η κλιμάκωση του πόλεμου, η επιβολή εμπάργκο και ενός πανάκριβου ενεργειακού μοντέλου προς όφελος των χρηματιστικών αγορών;

Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση. Τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και τα υπόλοιπα της Βουλής – μηδενός εξαιρουμένου – έχουν αποδείξει στην πράξη ότι δεν θέλουν με τίποτε να συζητήσει η ελληνική κοινωνία εναλλακτικές του έξωθεν και άνωθεν δεδομένου ενός απόλυτα καταστροφικού μονόδρομου. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Θα ανεχτούμε για μια ακόμη φορά να μας πιάσουν κότσους; Θα πούμε ξανά «ωχ, αδερφέ, δεν γίνεται τίποτε» και θα γυρίσουμε πλευρό; Ή αυτή τη φορά θα τους τελειώσουμε, πριν μας τελειώσουν;


Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πένα τεύχος Απριλίου 2024



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Σπύρου Κουζινόπουλου

To νερό νεράκι θα πουν οι κάτοικοι του Δήμου Θερμαϊκού, αν υλοποιηθούν τελικά τα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ για την τσιμεντοποίηση του κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας, με την καταστροφή της όασης πρασίνου που υπάρχει εκεί για την ανέγερση εξαώροφου «πεντάστερου» ξενοδοχείου και πανάκριβων πολυτελών κατοικιών. Κι αυτό γιατί ήδη το νερό δεν επαρκεί αλλά και διότι δεν υπάρχει καμία απολύτως υποδομή για την προσθήκη νέων παροχών υδροληψίας.



Η ΣΜΠΕ του ΤΑΙΠΕΔ αποκαλυπτική: 231.227 κυβικά νερού θα απαιτούνται ετησίως μετά την τσιμεντοποίηση
Όπως υπολογίζεται στη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) που εκπόνησε το ΤΑΙΠΕΔ και συγκεκριμένα στη σελίδα 228, με την ολοκλήρωση της επένδυσης που θα προκύψει μετά την καταστροφή του κάμπινγκ, θα προστεθούν στην περιοχή πάνω από 1.100 άτομα, εκ των οποίων οι 350 στο ξενοδοχείο/κλίνες, οι 600 στις βίλες του συγκροτήματος, καθώς επίσης 100 εργαζόμενοι και άλλοι 50 επισκέπτες ημερησίως. Που όλοι αυτοί θα καταναλώνουν καθημερινά 633,5 κυβικά μέτρα νερό και συνολικά η ετήσια κατανάλωση νερού στο συγκρότημα θα είναι 231.227,50 κυβικά μέτρα. Χώρια φυσικά το νερό με το οποίο θα γεμίζουν οι πισίνες που θα υπάρχουν μπροστά σε κάθε βίλα, σύμφωνα με τις μακέτες που είχε παρουσιάσει η προηγούμενη δημοτική αρχή, χώρια το νερό με το οποίο θα ποτίζεται το γκαζόν ή που θα χρησιμοποιούν τα εντός του χώρου καταστήματα εστίασης, χώρια επίσης το νερό που θα ξοδεύεται στις ντουσιέρες που θα υπάρχουν στην παραλία.


Το υπουργείο Περιβάλλοντος χαρακτηρίζει ως "κακή" την ποσότητα νερού που υπάρχει στο υδατικό σύστημα της περιοχής λόγω υπεράντλησης

Παλιό το δίκτυο ύδρευσης, συχνές οι διακοπές

Πού θα βρεθούν όλες αυτές οι ποσότητες νερού για να ικανοποιηθούν οι πρόσθετες ανάγκες που θα προκύψουν με το αποκαλούμενο από το ΤΑΙΠΕΔ «τουριστικό χωριό», όταν ήδη το δίκτυο της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Θερμαϊκού (ΔΕΥΑΘ) είναι υπερφορτωμένο και η υδροδότηση από τις γεωτρήσεις, που κυρίως βρίσκονται στην Επανομή, δεν επαρκεί; Με συνέπεια να σημειώνονται συνεχείς διακοπές νερού σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα ακόμη και την περίοδο του χειμώνα και ένας Θεός ξέρει τι θα συμβεί τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν θα προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες κατοίκους καθημερινά δεκάδες χιλιάδες λουόμενοι και παραθεριστές. Χώρια που ένα μέρος του δικτύου είναι παμπάλαιο και αποτελείται από καρκινογόνους αμιαντοσωλήνες.

Όλα αυτά τη στιγμή που η ετήσια τροφοδοσία και οι απολήψεις από το υπόγειο υδατικό σύστημα της ανατολικής Θεσσαλονίκης και πιο συγκεκριμένα το κοκκώδες/καρστικό σύστημα Επανομής-Μουδανιών έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο ασφαλείας των διαθέσιμων αποθεμάτων του. Σύμφωνα με τα ΣΔΛΑΠ (Σχέδια Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών) του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ενώ οι μέσες ετήσιες απολήψεις νερού στη λεκάνη Επανομής-Μουδανιών είναι 121.32 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, η μέση ετήσια τροφοδοσία των υπόγειων αποθεμάτων είναι μόλις 81,20 εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Με συνέπεια το ισοζύγιο να είναι ελλειμματικό λόγω της υπεράντλησης για χρήση στην ύδρευση, άρδευση, κτηνοτροφία και άλλες χρήσεις.



ΣΜΠΕ του ΤΑΙΠΕΔ, σελ. 210. Κάπως έτσι συντάχθηκε όλη η "μελέτη" για το κάμπινγκ Αγίας Τριάδας και τις απαιτούμενες υποδομές: Με τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιον υπάλληλο και διαβεβαιώσεις στο κουβεντιαστό για το δημοτικό δίκτυο ύδρευσης.

Έρευνα δια τηλεφώνου!


Πώς αντιμετώπισε όλη αυτή τη δυσμενή πραγματικότητα το ΤΑΙΠΕΔ; Στην πολυσέλιδη ΣΜΠΕ που εκπόνησε, υπάρχει μία μόνο αναφορά λίγων γραμμών ότι επικοινώνησε με τη ΔΕΥΑΘ τηλεφωνικά και κάποιος υπάλληλος που σήκωσε το τηλέφωνο τους είπε πως η περιοχή υδροδοτείται από το δίκτυο της ΔΕΥΑΘ. Αυτό μόνο. Τόση καλή έρευνα, όπως βέβαια το ίδιο συνέβη και με τις άλλες υποδομές της περιοχής (αποχέτευση, συγκοινωνία, κυκλοφοριακό, ηλεκτροδότηση κ.λπ.).

Όταν πριν από δύο χρόνια σε μία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θερμαϊκού είχαμε κάνει αναφορά στο θέμα αυτό αλλά και στο γεγονός ότι το δίκτυο ύδρευσης δεν θα μπορεί να αντέξει τις νέες ανάγκες που θα προκύψουν, ο τότε δήμαρχος Γ. Τσαμασλής ισχυριζόταν ότι όλα αυτά θα καλυφθούν από τη σύνδεση του Δήμου Θερμαϊκού με το δίκτυο της Θεσσαλονίκης «σε τρία χρόνια». Όμως, ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζουν όσο λίγοι το ζήτημα, ο καθηγητής Γιάννης Κρεστενίτης, τέως πρόεδρος της ΕΥΑΘ, δηλώνει ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να τελειώσει πρώτα η επονομαζόμενη Α2 φάση του δικτύου, που είναι η κατασκευή του διυλιστηρίου νερού στη Σίνδο το οποίο θα επεξεργάζεται το νερό από τον ποταμό Αλιάκμονα. Αλλά από κει και πέρα, για να διοχετευτεί νερό από την ΕΥΑΘ προς τις περιοχές του Δήμου Θερμαϊκού, θα πρέπει να κατασκευαστεί και το δίκτυο αγωγών που θα φέρνει το νερό από την περιοχή της Καλαμαριάς. Έργο που θα απαιτήσει αρκετές δεκάδες εκατομμύρια και είναι άγνωστο ποιος θα τα επιβαρυνθεί, από πού θα βρεθούν τα χρήματα και πότε θα μπορέσει να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο έργο, αν λάβουμε υπόψη μας και το «γεφύρι της Άρτας» όπως κατάντησε το μετρό Θεσσαλονίκης.

Αυτά όλα ας τα έχουν υπόψη τους οι υπέρμαχοι της καταστροφής και της τσιμεντοποίησης του κάμπινγκ Αγίας Τριάδας και ας σκεφτούν καλά τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στους ίδιους, τα παιδιά τους και όλους τους συνδημότες τους.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος.
Αφού δεν μπορεί να κάνει πρόταση μομφής στον εαυτό του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ώστε να βγει μετά «τροπαιούχος» με 158 θετικές ψήφους στη Βουλή, την κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ. Σαν αυτοφωράκιας.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει αύριο Τρίτη στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ, συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση.

Η εξέλιξη και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα. Θα έχουμε συζήτηση στη Βουλή, βουλευτές και υπουργοί θα ανταλλάζουν κορώνες, ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει μία ομιλία από τις γνωστές που θα λέει (ανεβάζοντας τους τόνους μία φορά ανά 7-8 λεπτά) αναπόδεικτα πράγματα και ψέματα δίχως αντίλογο και, στο τέλος, θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος. Τα Τέμπη έχουν πάρα πολύ δρόμο ακόμα.

Τι λένε οι υποστηρικτές της ότι θα πετύχει η πρόταση μομφής; Θα σύρει τον πρωθυπουργό στη Βουλή, τον κ. Μητσοτάκη που προσπαθεί να μένει εκτός κάδρου Τεμπών. Μα αυτό ακριβώς είναι που κάνει ακόμα πιο έξαλλο τον κόσμο: η απουσία Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι το παίζει εξαφανισμένος.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στα σχοινιά. Ακόμα και ο κενός χώρος με τα ονόματα των νεκρών σήμερα στην στρατιωτική παρέλαση μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη (η εξέδρα των επισήμων χωρίστηκε για πρώτη φορά στα δύο, με κενό ανάμεσα) αποτελεί καρφί για την κυβέρνηση που παραπαίει. Γιατί να της δώσει τώρα η αντιπολίτευση ευκαιρία να ανασυνταχθεί μέσω μίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας που, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, δεν οδηγεί πουθενά;

Καλοδεχούμενη η πρόταση μομφής απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες που είπε κάτι και το εννοούσε πραγματικά. Η πρώτη φορά που είπε κάτι ανακουφισμένος. Η πρώτη φορά που είπε κάτι χωρίς να είναι καταϊδρωμένος.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Θα ήλπιζε κανείς ότι το συνέδριο της “Καθημερινής”, που συγκέντρωσε πρωτεργάτες των όσων διαδραματίστηκαν στο διάστημα αυτών των 50 ετών από την μεταπολίτευση, θα έριχνε φως σε αναπάντητα ερωτήματα. Θα ανέμενε, δηλαδή, κανείς ότι οι συμμετέχοντες πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α. να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον την καταδίκη της πατρίδας τους.

Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

  • Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
  • Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
  • Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
  • Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!
Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

  • Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
  • Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
  • Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
  • Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
  • Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
  • Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.
Ο Γεωργίου και τα δεινά των μνημονίων

Σημείωση: Είναι αναρίθμητα και, καταρχήν απίστευτα αυτά που Έλληνες πρωθυπουργοί και λοιποί υπέγραψαν στο ομιχλώδες αυτό χρονικό διάστημα. Λόγω έλλειψης χώρου, να συμπληρώσω εδώ όσα, όντως, απαράδεκτα δέχθηκαν να υπογράψουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και παραπέμπω, για περισσότερες πληροφορίες, τους ενδιαφερόμενους, στο βιβλίο μου “Όλη η αλήθεια για χρέη και ελλείμματα και πως θα σωθούμε” (Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού). Και βεβαίως την αδιανόητη αδιαφορία και αδράνεια που επέδειξαν στη συνέχεια:



Πρώτον, ενώ όφειλε να είναι εν γνώσει τους το σύνολο των πληροφοριών, με βάση τις οποίες το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας από 9% στο ΑΕΠ πήδηξε, δίκη ακρίδας, στο 15.5% ουδόλως αντέδρασαν. Αντιθέτως, με την ανοχή τους, και πιθανότατα και με ενέργειες ορισμένων, μεταξύ τους, κάλυψαν παντοιοτρόπως τον κ. Γεωργίου, ο οποίος –με βάση αξιόπιστες πληροφορίες– είχε λάβει εντολή έξωθεν, για το φούσκωμα του ελλείμματος. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που διέθεταν ελληνικά χαρτιά τότε και είχαν πανικοβληθεί, μήπως και υποστούν ζημίες, επέβαλαν στην υποτελή Ελλάδα τη διόγκωση αυτού του ελλείμματος, που δικαιολογούσε απάνθρωπη λιτότητα, εισβολή του ΔΝΤ, και τελικά την καταστροφή ενός ολόκληρου Έθνους.

Δεύτερον, σχετικά με τις πιέσεις που, σίγουρα δεχόταν (το ομολόγησε επίσημα και ο κ. Τσακαλώτος) έξωθεν, για να επηρεάσουν με τη σειρά τους την ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου, ουδόλως αντέδρασαν. Ουδόλως, προφανώς, προβληματίστηκαν για το ότι πιθανή καταδίκη του θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό, από τμήμα των μαρτυρίων, που έσπρωξε πολλούς σε απόγνωση και αυτοκτονία. Αλλά, και ουδόλως παραξενεύτηκαν για το πως οι φίλοι μας Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικαίωμά τους να πιέζουν κυβερνήσεις δημοκρατικής χώρας και μέλους της ΕΕ, για να επηρεάζουν τη Δικαιοσύνη.

Δικαιολογείται, συνεπώς, η υπόνοια ότι από τότε επιχειρήθηκε αυτή η τακτική. Το αν ή όχι επηρεάστηκε η Δικαιοσύνη είναι θέμα, που δεν το γνωρίζω. Οπωσδήποτε, η μακροσκελής πορεία αυτής της δίκης, με αντιμαχόμενες αποφάσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν μετά 14 χρόνια, σε πραγματικά τελεσίδικη απόφαση, είναι φυσικό να δημιουργεί πλήθος αποριών και υποψιών. Όπως, βέβαια, και την υποθετική βεβαιότητα για το πόσο λαμπερή θα ήταν η τύχη αυτής της χώρας, με μια διαφορετική αντιμετώπιση αυτής της οπωσδήποτε σκοτεινής δικαστικής υπόθεσης.



Τρίτον, μετά από ένα χρόνο ανείπωτων δεινών του ελληνικού λαού, τμήμα του οποίου τρεφόταν με σκουπίδια, ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, και πιθανότατα συντάκτης του πρώτου μνημονίου, Olivier Blanchard, αναγνώρισε δημόσια ότι έγινε λάθος στον υπολογισμό της δόσης λιτότητας, η οποία και αποδείχθηκε πολλαπλάσια της απαραίτητης. Μπορεί, μετά από 13 περίπου χρόνια, να μη γίνεται πιστευτή η διαβεβαίωση, όμως, ναι, ουδεμία υπήρξε αντίδραση από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Έτσι, τιτλοφόρησα σχετικό μου άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde: “Μια απαγορευμένη συζήτηση”. Ουδείς αρμόδιος έδειχνε να γνωρίζει κάτι για την παραπάνω δήλωση, που στη συνέχεια ακολουθήθηκε και από παρόμοιες άλλες. Ουδεμία προσπάθεια αναλήφθηκε για τη διόρθωση των μνημονίων. Σιγή ιχθύος. Η ίδια απάθεια των αρμοδίων διαπιστώνεται, εξάλλου, και στις διεθνείς συναντήσεις υψηλού επιπέδου, όπου ο Ομπάμα (22ο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του) αποκαλύπτει ότι οι Γάλλοι επέμεναν αρκετές φορές για την ανάγκη να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες στην Ελλάδα, που να επιτρέπουν την ανάπτυξη (δηλαδή, περιορισμός της ασφυκτικής λιτότητας), για να πληρώνουν το χρέος, αλλά οι Γερμανοί ήταν ανένδοτοι και οι δικοί μας δεν απαιτούσαν και δεν προβληματίζονταν.

Η ευκαιρία που χάθηκε

Τέταρτον, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε την εξαιρετική, καταρχήν, πρωτοβουλία να συστήσει Επιτροπή, προκειμένου να ρίξει φως στο έγκλημα των μνημονίων. Στην πορεία, αυτή η αρχική επιτροπή θα είχε τη δυνατότητα να εμπλουτιστεί και με ειδικούς επιστήμονες, επάνω στο δαιδαλώδες αυτό τερατούργημα του χρέους, και να καταλήξει σε ανατροπή των απαράδεκτων απαιτήσεων των δανειστών. Ωστόσο, η καλή αυτή πρόθεση δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των αρμοδίων και είχε και αυτή άδοξο τέλος.


Πέμπτον, στην περίοδο της πανδημίας, είχε αναγκαστικά εγκαταλειφθεί η θρησκευτική προσήλωση των Γερμανών στη λιτότητα, και στη θέση της επικρατούσε η πρακτική γνωστή σαν “χρήματα από ελικόπτερο”. Θα ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή για να στιγματιστούν τα έκτροπα, που προσλήφθηκαν στο περιεχόμενο των μνημονίων και για να ακολουθηθεί, εφεξής, μια πιο ανθρώπινη τακτική στο θέμα του χρέους, όπως: σημαντική περικοπή του, περιορισμός της λιτότητας, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, ακόμη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για κάποια χρόνια, προκειμένου έτσι να χρηματοδοτηθεί ανετότερα η ανασυγκρότηση. Αλλά, δυστυχώς, επικράτησε εφησυχασμός, εκ μέρους των αρμοδίων και απώλεια και αυτής της ευκαιρίας.

Έκτον, στα εθνικά υποτιμητικά πάνε-έλα της Τρόικας, τα μέλη της οποίας εκλάμβαναν την Ελλάδα σαν αποικία με πρωτόγονους κατοίκους, οι Έλληνες αρμόδιοι εμφανίζονταν νοητικώς γονυπετείς ενώπιον των απεσταλμένων του ΔΝΤ, και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όλες τις εξευτελιστικές για τη χώρα απαιτήσεις τους. Η ίδια, ακριβώς, συμπεριφορά των εκάστοτε αρμοδίων απεικονίζεται και στις εκθέσεις τους για την οικονομία μας, όπου υπάρχει η συνεχής διαβεβαίωση, προς το ΔΝΤ ότι εκτελέστηκαν κατά γράμμα, ακόμη και οι πιο παράλογες, ακόμη και οι πιο μακροχρόνια καταστρεπτικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμία ένδειξη δυσφορίας!

Στο επόμενο μας άρθρο θα αναφερθούμε στις απειλές και τους εκβιασμούς εκείνης της περιόδου, για να δικαιολογηθεί η ψήφιση των μνημονίων και τα ζητήματα που αγνοήθηκαν στο πολύκροτο Συνέδριο.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου