Articles by "Αρθρογραφία"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Χρήστου Δημήτρη

Κανείς Ευρωπαίος ηγέτης δεν ενοχλήθηκε από την προσβλητική απειλή του Ζελένσκι ότι μπορεί να βομβαρδίσει την Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα, την ημέρα την παρέλασης για τα 80 χρόνια από τη συντριβή του Ναζισμού, όταν το μεγαλύτερο μερίδιο της νίκης ανήκει στον σοβιετικό στρατό. Μια νίκη για την οποία έχυσαν το αίμα τους, περίπου 25 εκατομμύρια πολίτες της ΕΣΣΔ…

Και για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι είναι ντροπή για την Βρετανία που σήκωσε μεγάλο βάρος του πολέμου, να τηρεί την ίδια στάση με την Γερμανία και τις χώρες που πολέμησαν πλάι στο στρατό του Χίτλερ, όταν αυτός εισέβαλε στην Σοβιετική Ένωση. Είναι ντροπή και για τη Γαλλία και τους Γάλλους που ανέχονται τον για ηγέτη της χώρας τους τον Μακρόν, που στηρίζει τις ρεβανσιστικές διαθέσεις του Βερολίνου. Είναι ντροπή και για την Ελλάδα της Εθνικής Αντίστασης. Ντροπή των Ευρωπαίων… Και όπως δήλωσε ο Πούτιν πριν την έναρξη της παρέλασης στην Μόσχα, όπου παραβρέθηκαν ηγέτες από 29 χώρες και όλοι οι BRICS: «Η χώρα μου θυμάται τα μαθήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν θα συμφωνήσει ποτέ με την παραμόρφωση των γεγονότων του. Σχεδόν 80% του ρωσικού πληθυσμού συμμετείχε στον πόλεμο και συνέτριψε τους Ναζί».

Και η υποκρισία της Δύσης, δεν αφορά μόνο την αναθεώρηση της ιστορίας που γράφτηκε πριν 80 χρόνια. Οι διαστρεβλώσεις αφορούν και τις συνθήκες που προκάλεσαν τον πόλεμο στην Ουκρανία, θεωρώντας απρόκλητη την εισβολή της Ρωσίας σε μια ανεξάρτητη δημοκρατική χώρα, όταν χρειάστηκε η οργάνωση ενός πραξικοπήματος το 2014 για να προκύψουν ουκρανικές ηγεσίες, υπάκουες στις εντολές των Αμερικανών. Προηγουμένως η Δύση αναίρεσε όλες τις δεσμεύσεις πως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά τότε δεν είχε λόγο ύπαρξης, δεν θα επεκταθεί «ούτε ίντσα» πέρα από τα σύνορα του 1990.


Και το ΝΑΤΟ περικύκλωσε σταδιακά της Ρωσία από τον αρκτικό κύκλο, Νορβηγία, Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και για να κλείσει η περικύκλωση από το νότιο άκρο, φύτευσαν στη Γεωργία έναν δικό τους άνθρωπο τον Μιχαήλ Σαακασβίλι. Και όταν αυτός επιχείρησε να προσαρτήσει την Οσετία και την Άμπχαζια στη Γεωργία, προκάλεσε τον πόλεμο με τη Ρωσία με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα του, την οποία εγκατέλειψε το 2013 για να βρει καταφύγιο στην Ουκρανία, αναλαμβάνοντας κυβερνήτης της Οδησσού! Εκεί όπου στις 2 Μαΐου 2014, φασιστικές ουκρανικές ένοπλες ομάδες έκαψαν ζωντανούς 48 φιλορώσους διαδηλωτές, που είχαν βρει καταφύγιο μέσα στο “Σπίτι των συνδικάτων”.

Οι Γερμανοί ξεφεύγουν…

Και οι συμφωνίες του Μίνσκ (2014-2015) μετά την αναταραχή στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, όπου η πλειονότητα των κατοίκων είναι Ρώσοι, δεν έγιναν για να αποφευχθεί αυτό που τελικά συνέβη το 2022 με τη ρωσική εισβολή. Η ίδια η Μέρκελ παραδέχθηκε ότι «τα ειρηνευτικά πρωτόκολλα Μινσκ δεν είχαν στόχο την ειρήνη, αλλά να κερδηθεί χρόνος για τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας». Δεν είναι τυχαίο ότι από τότε, καμιά ειρηνευτική πρωτοβουλία δεν εκδηλώθηκε από τη Δύση! Και όταν σήμερα η Ουκρανία πληρώνει βαρύ τίμημα σε εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες και φυγάδες, ξεπουλώντας ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει η γη της, ποιο είναι το μέλλον της; Νοιάζεται κανείς; Η Δύση χρηματοδοτεί ένα χαμένο πόλεμο που κάνει τη Ρωσία ισχυρότερη και πανέτοιμη πολεμικά. Ποιο είναι τελικά το σχέδιο;

Μπορεί η Γερμανία να νοιώθει ότι προκύπτει η μεγάλη ευκαιρία να σπάσει τα δεσμά των συμφωνιών που προέκυψαν από την ήττα της πριν 80 χρόνια και να γίνει και πάλι η μεγαλύτερη πολεμική δύναμη της Ευρώπης, αλλά οι άλλοι; Τι κερδίζει ο Μακρόν; Τι κερδίζει ο Στάρμερ; Τι κερδίζει συνολικά η ΕΕ που απειλείται από παρατεταμένη οικονομική ύφεση, καθώς το ενεργειακό κενό από την απώλεια της ρωσικής ενέργειας δεν μπορεί να βρει βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις; Και τώρα, ο Τραμπ συζητά το ενδεχόμενο να αναλάβουν οι ΗΠΑ την αποκατάσταση των δύο αγωγών (Nord Stream) που κατέστρεψαν οι Αμερικανοί επί Μπάιντεν και την εμπορική διαχείριση των ροών του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη! Απίστευτο και εξευτελιστικό.

Με τι χρήματα θα μετατραπεί η ευρωπαϊκή βιομηχανία σε πολεμική; Πόσες θέσεις εργασίας μπορεί να δημιουργήσει η πολεμική παραγωγή και πόσες θα χαθούν; Ποιες κοινωνικές δαπάνες θα κοπούν και πόσο θα υποβαθμιστεί η ζωή των Ευρωπαίων; Αντέχει νέα δάνεια η ευρωπαϊκή οικονομία, όταν το σύνολο των χρεών των χωρών της Ευρωζώνης, πλησιάζει τα 20 τρισ.; Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που κατανοούν τους κινδύνους;

Κατανοούν το πραγματικό μέγεθος της Δύσης και τις συμπληγάδες στις οποίες βρίσκεται, ειδικά η Ευρώπη, όταν Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική συνεργάζονται εμπορικά και θωρακίζονται οικονομικά, με τη νέα αμερικανική ηγεσία να προτάσσει πλέον τα δικά της οικονομικά συμφέροντα για να αποφύγει τους κινδύνους οικονομικής χρεοκοπίας που προκλήθηκαν από δογματικό σχέδιο, ότι η κυριαρχία μπορεί να εξασφαλιστεί, μόνο στρατιωτικά;


Ως επίλογο, καλό είναι να διαβάσουν όλοι το ακόλουθο απόσπασμα των δηλώσεων του Κινέζου προέδρου Σι από τη Μόσχα: «Οι προσπάθειες διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων σχετικά με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και άρνησης των αποτελεσμάτων του, η δυσφήμιση των ιστορικών κατορθωμάτων της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης είναι καταδικασμένες σε αποτυχία! Οποιαδήποτε προσπάθεια να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας πίσω, δεν θα λειτουργήσει με τους λαούς της Κίνας και της Ρωσίας, ούτε με τους λαούς όλου του κόσμου! Ο σημερινός κόσμος συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυξανόμενα ελλείμματα στην ειρήνη, την ανάπτυξη, την ασφάλεια και την διακυβέρνηση. Ο κόσμος χρειάζεται Δικαιοσύνη. Όχι Ηγεμονία».

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου / 22 Απριλίου 2025

Σε μια σειρά από άρθρα προτείνουμε ένα περίγραμμα των βασικών τάσεων που εκδηλώνονται σήμερα στον κόσμο μας, των αιτίων τους και των πιθανών συνεπειών τους.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από χάος και εκτεταμένη σύγχυση. Όλα όσα αποτελούσαν έως πρόσφατα βεβαιότητες γκρεμίζονται με μεγάλη ταχύτητα. Ο μέσος πολίτης παρακολουθεί όλο και πιο έκπληκτος τη μία «εξωφρενική» είδηση μετά την άλλη: ένα μεγάλο πόλεμο να ξεσπάει και να συνεχίζεται στην Ευρώπη, τη γρήγορη επιστροφή της γηραιάς ηπείρου σε μεσοπολεμικές καταστάσεις, μια κλιματική κρίση που προκαλεί όλο και πιο επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα παγκοσμίως, την ίδια ώρα που ένα τμήμα της κοινής γνώμης μοιάζει πεισμένο ότι δεν υπάρχει, μια live γενοκτονία στην Παλαιστίνη, με τη στήριξη όλης της «δημοκρατικής» Δύσης, έναν εμπορικό πόλεμο που απειλεί την παγκόσμια οικονομία, την άνοδο του αυταρχισμού διεθνώς.

Το παλιό σύστημα καταρρέει, αλλά δεν είναι καθόλου σαφές τι θα το αντικαταστήσει, καθώς διαφορετικά σχέδια, όλα μερικά επιπλέον, συγκρούονται. Η δυνατότητα των πολιτών και των κοινωνιών να επηρεάσουν εξελίξεις που τους και τις αφορούν κατά κρίσιμο τρόπο, εξασθενεί μέσα σε αυτό το περιβάλλον γενικευμένης σύγχυσης. Το πράγμα χειροτερεύει εξαιτίας της δραματικής υποχώρησης της κριτικής σκέψης και του Ορθολογισμού, σε ένα περιβάλλον όπου τα κατεστημένα ΜΜΕ έχουν μεταβληθεί σε απλούς προπαγανδιστές των εκάστοτε εξουσιών, ενώ πολλά από τα «εναλλακτικά» έχουν μετατραπεί σε κήρυκες ενός ανορθολογισμού χωρίς όρια. Ζούμε στο περιβάλλον μιας πολύ βαθειάς κρίσης του Πολιτισμού του Χρήματος, που χτίσαμε στη διάρκεια μισής χιλιετηρίδας, χωρίς να είναι σαφές τι θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει.

Θα επιχειρήσουμε, σε μια σειρά από άρθρα, να προτείνουμε ένα περίγραμμα των βασικών τάσεων που εκδηλώνονται σήμερα στον κόσμο μας, των αιτίων τους και των πιθανών συνεπειών τους. Εκ των πραγμάτων βέβαια, μια τέτοια απόπειρα είναι και εντελώς αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας, αλλά και αναγκαστικά ατελής. Ελπίζουμε να συνεισφέρει ως μία αρχή συζήτησης.
Το μοντέλο της «Παγκοσμιοποίησης»

Το μοντέλο της «παγκοσμιοποίησης», ως μοντέλο παγκόσμιας κυριαρχίας του καπιταλισμού, βασίστηκε στην επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής και του ιδεολογικού, πολιτιστικού τους εποικοδομήματος στο μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη μετά την «κατάρρευση-αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989-91 και στη διεθνή οργάνωση της επιβολής των νεοφιλελεύθερων οικονομικών δογμάτων, μέσω της συναίνεσης της Ουάσιγκτον, της συμφωνίας για το ελεύθερο εμπόριο, της άρσης σειράς περιορισμών στη δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου, την εγκατάσταση του νεοφιλελευθερισμού και του μονεταρισμού, εμμέσως πλην σαφώς, ως συντακτικής αρχής της Ε.Ε. και του Ευρώ.

Επρόκειτο για ένα μοντέλο κυριαρχίας της Αμερικής και του Καπιταλισμού παγκοσμίως, που στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στις ιδέες των Φρίντμαν και Χάγιεκ και τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν και «τσιμέντωσαν» κερδοσκόποι που παρίσταναν τους διανοούμενους, όπως ο Σόρος, ή φανταιζί, αλλά κακής ποιότητας και περιορισμένης κουλτούρας «θεωρητικοί» όπως ο Φουκουγιάμα του «Τέλους της Ιστορίας».

Η «παγκόσμια κοινωνία» όφειλε να γίνει το πεδίο δράσης χωρίς κανένα εμπόδιο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που η «παγκοσμιοποίηση» είναι αντίθετη σε όλες τις ισχυρές ταυτότητες, που θα μπορούσαν να προβάλλουν αντιστάσεις στην πλήρη επικράτηση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος: παραδοσιακές θρησκείες και ιδεολογίες, έθνη και κράτη (τουλάχιστο ως προς τις δημοκρατικές, εθνικές και κοινωνικές λειτουργίες τους), τους εθνικισμούς (*), ακόμα και τα φύλα (**). ‘Όλα έπρεπε να είναι ρευστά, εκτός ενός: της αρχής μεγιστοποίησης του κέρδους, θεμέλιου της νέας παγκόσμιας κοινωνικής οργάνωσης.

Πίσω από αυτό το μοντέλο κρυβόταν βέβαια μια σειρά από στρατηγικές υποθέσεις της δυτικής άρχουσας καπιταλιστικής τάξης:

α) ότι η Αμερική και ευρύτερα η συλλογική Δύση και μαζί οι κυριαρχούσες ελίτ του Χρηματιστικού ιδίως Κεφαλαίου θα εξασφάλιζαν την κυριαρχία τους παγκοσμίως μέσω της δύναμης του δυτικού πολιτικού και οικονομικού παραδείγματος («Δημοκρατία» με τη μορφή του δυτικού κοινοβουλευτισμού και «Αγορές», δηλαδή κυριαρχία του Χρήματος και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής), ιδίως με δεδομένο ότι ο Καπιταλισμός είχε μείνει, μετά την κατάρρευση των ανατολικών γραφειοκρατικών καθεστώτων, το μόνο παράδειγμα οργάνωσης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας εθνικά, περιφερειακά και διεθνώς.

β) ότι το σύστημα αυτό αφενός θα ήταν επαρκώς σταθερό στο εσωτερικό των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών και αφετέρου θα εξασφάλιζε την επικράτησή τους στον ανταγωνισμό με υποδεέστερους ανταγωνιστές όπως η Κίνα και οι χώρες του παγκόσμιου Νότου (Τρίτου Κόσμου). Οι χώρες αυτές θα ανελάμβαναν τον ρόλο των δευτερευόντων και τριτευόντων υπεργολάβων του σχεδιασμού των δυτικών πολυεθνικών και θα έπρεπε να μείνουν ευχαριστημένες με κάποια ψίχουλα που θα τους έμεναν ενώ ο κύριος όγκος των κερδών θα επέστρεφε στη Δύση.

γ) ότι η Ρωσία, που διατήρησε το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο και τη «στρατηγική ισοτιμία» της με τις ΗΠΑ, έστω και με σημαντικές απώλειες, το 1991, ούσα το μόνο κράτος που μπορούσε να καταστρέψει τις ΗΠΑ, θα παρέμενε μονίμως σε κατάσταση «Μπανανίας», δυτικού προτεκτοράτου τρίτης κατηγορίας, όπως έγινε επί Γέλτσιν και ίσως και θα διαμελιζόταν, μια προοπτική που «έβλεπε» ήδη ο Μπρζεζίνσκι στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα»

δ) ότι η Κίνα θα γνώριζε κι αυτή, υπό την επιρροή και της μαζικής εισόδου ξένου κεφαλαίου και της ανάπτυξης των Κινέζων καπιταλιστών, τη δική της «περεστρόικα» εξελισσόμενη σε «καταστρόικα», δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος της (εξουσία του ΚΚΚ) και του οικονομικού (σχεδιασμένη οικονομία κυρίως με μεθόδους αγοράς, όπου τις στρατηγικές αποφάσεις, σε αντίθεση με τα καπιταλιστικά καθεστώτα, τις παίρνει το διευθύνον κόμμα και όχι μια κυβέρνηση που είναι ο συλλογικός εκπρόσωπος της άρχουσας αστικής, καπιταλιστικής τάξης).
Η «Παγκοσμιοποίηση» μπαίνει σε κρίση

Οι υποθέσεις αυτές όμως απεδείχθησαν εσφαλμένες:

α) Το σύστημα απεδείχθη ασταθές, προκαλώντας τεράστιες ανισότητες και χρέη, χαμηλές επενδύσεις και ανάπτυξη, εσωτερική δυσλειτουργία και απονομιμοποίηση των δυτικών ελίτ και, εν τέλει, τη μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 στο περιβάλλον της οποίας παραμένουμε και η οποία τείνει όλο και περισσότερο να μεταβληθεί σε κρίση χρέους και των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, πρώτα από όλα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε μια σειρά αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών (Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Βρετανία, ΗΠΑ) εμφανίσθηκαν ισχυρά πολιτικά κινήματα της ριζοσπαστικής ή άκρας αριστεράς, έστω και αν στην πορεία ηττήθηκαν.

β) Τα υπολείμματα του σοβιετικού καθεστώτος, δηλαδή οι ένοπλες δυνάμεις και οι υπηρεσίες ασφαλείας της Ρωσίας, βρήκαν τον τρόπο να επηρεάσουν αποφασιστικά την πολιτική του μετακομμουνιστικού καθεστώτος της χώρας και, χωρίς να το ανατρέψουν πλήρως, ιδίως στον οικονομικό τομέα όπου συνέχισε να κυριαρχεί η μετακομμουνιστική ολιγαρχία και ο δυτικός νεοφιλελευθερισμός, πάντως περιόρισαν δραστικά τον φιλοδυτικό προσανατολισμό του στην εξωτερική πολιτική, με την παθητική τουλάχιστον υποστήριξη του ρωσικού πληθυσμού, που κατέβαλε ένα τεράστιο, βαρύτατο τίμημα για τις αυταπάτες κάθε λογής που είχε για τους Αμερικανούς και τη Δύση το 1991.

Η Μόσχα άρχισε έτσι σταδιακά να προσπαθεί κάπως να αμυνθεί στη διαρκή γεωπολιτική επέκταση της Δύσης στο εσωτερικό της πρώην ΕΣΣΔ και τη διαρκή επέκταση του ΝΑΤΟ, όπως και τις επεμβάσεις της εναντίον σειράς συμμαχικών ή πάντως φιλικών προς τη Ρωσία καθεστώτων από τη Γιουγκοσλαβία έως τη Μέση Ανατολή. Η δυτική αυτή επέκταση έφτασε μάλιστα το 2014 να πλήξει άμεσα και τους ρωσικούς πληθυσμούς της Κριμαίας και του Ντονμπάς, ενώ την επόμενη χρονιά η Ρωσία απάντησε στις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή επεμβαίνοντας κι αυτή, για πρώτη φορά, στη Συρία το 2015. Είχε προηγηθεί το 2008, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και του Ισραήλ, η επίθεση της Γεωργίας κατά των ρωσικών δυνάμεων στη νότιο Οσσετία. Και φυσικά, οι διαρκείς επιθέσεις της Δύσης εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και σειράς συμμάχων ή πάντως φιλικών καθεστώτων προς τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή.

γ) Το κινεζικό καθεστώς, έχοντας την εμπειρία της σοβιετικής κατάρρευσης, δεν ανετράπη. Δεν προσχώρησε στη χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση, η κινεζική κεντρική τράπεζα δεν υπετάγη στο ΔΝΤ, το γουάν δεν έγινε ελεύθερα μετατρέψιμο, η κινεζική οικονομία παρέμεινε μια σχεδιασμένη οικονομία, όπου ο σχεδιασμός γίνεται κυρίως με οικονομικά εργαλεία και όχι με διοικητικά, σχεδόν στρατιωτικά, όπως γινόταν στην ΕΣΣΔ μετά την άνοδο του Στάλιν, την κατάργηση της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) και τη βίαιη κολεκτιβοποίηση. Το κινεζικό καθεστώς, αν και έκανε πολύ μεγάλες παραχωρήσεις στον καπιταλισμό, που δημιουργούν μακροχρόνια κάποιο κίνδυνο ανατροπής του, μπόρεσε πάντως να χρησιμοποιήσει το επενδυθέν ξένο κεφάλαιο και όχι μόνο να χρησιμοποιηθεί από αυτό, όπως κατά κανόνα συνέβη με τα περισσότερα άλλα κράτη του Τρίτου Κόσμου. Η Κίνα γνώρισε, υπό αυτές τις συνθήκες, μια θυελλώδη οικονομική ανάπτυξη, έγινε περίπου το «εργοστάσιο της ανθρωπότητας» και ένας σπουδαίος, πολύ σημαντικός οικονομικός, τεχνολογικός και, όλο και περισσότερο, στρατιωτικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ.

δ) Είχαμε μεγάλες αντιστάσεις στον αμερικανο-ισραηλινό ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή, αλλά και ισχυρές κινήσεις προς την Αριστερά στη Λατινική Αμερική με επίκεντρο τη Βενεζουέλα του Τσάβες και τη Βραζιλία του Λούλα. Οι προσπάθειες αυτές δεν υπήρξαν πάντα επιτυχείς, κατέδειξαν όμως τη σχετική αστάθεια και τους περιορισμούς της παγκόσμιας «μονοκρατορίας» των ΗΠΑ μετά το 1989.

ε) Μια σειρά χωρών μεγάλης ή μεσαίας ισχύος, όπως η Ινδία, η Ινδονησία κλπ. επιδίωξαν σταδιακά την αναβάθμιση της δύναμης και της ανεξαρτησίας τους και τη μείωση της πολιτικής και οικονομικής τους εξάρτησης από τη Δύση, ιδίως μέσω των BRICS.

Σε όλους τους παραπάνω παράγοντες προστίθεται και η κλιμακούμενη κλιματική κρίση, που δεν θα την εξετάσουμε όμως σε αυτή τη σειρά άρθρων, αλλά που ασφαλώς θα παίζει, είτε μας αρέσει, είτε όχι, έναν όλο και πιο σημαντικό οικονομικό και γεωπολιτικό ρόλο.

Η κρίση αυτή δεν μπορούσε παρά να παράξει και παρήγαγε τελικά σπουδαία πολιτικά αποτελέσματα. Αφενός ένα τμήμα των δυτικών αρχουσών τάξεων αναζήτησε εναλλακτική στο μοντέλο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφετέρου εμφανίστηκε μια μεγάλη ζήτηση εναλλακτικών στη δυτική κοινή γνώμη. Αυτά τα πολιτικά αποτελέσματα θα εξετάσουμε στη συνέχεια.

Σημειώσεις

(*) Η εποχή της παγκοσμιοποίησης χαρακτηρίζεται από ενοχοποίηση κάθε μορφής εθνικισμού. Οι εθνικισμοί θεωρούνται συλλήβδην καταδικαστέα ένδειξη πολιτιστικής καθυστέρησης και βαρβαρότητας, χωρίς να εξετάζεται το κατά πόσον είναι εθνικισμοί αμυνομένων ή επιτιθέμενων και καταπιεστικών εθνών, έξω δηλαδή από τις ιστορικές συνθήκες που εκδηλώνονται. Βέβαια ο ίδιος ο Ιμπεριαλισμός δεν έχει πρόβλημα να «νομιμοποιήσει» και να χρησιμοποιήσει όσους εθνικισμούς χρειάζεται. Οι δυτικοί θα υποστηρίξουν έτσι τον κροατικό εθνικισμό, που εμπνέεται από τους Ουστάσι, τους συνεργάτες των Γερμανών Ναζί, εναντίον του σερβικού εθνικισμού που αντιδρά στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τη Γερμανία, την Αυστρία, το Βατικανό και, εν συνεχεία, όλο το ΝΑΤΟ. Θα υποστηρίξουν επίσης τον ουκρανικό εθνικισμό, με σύμβολό του και σημείο αναφοράς τον σφαγέα των Ουκρανών και των Εβραίων Στεπάν Μπαντέρα, γιατί στρέφεται κατά του ρωσικού εθνικισμού που είναι την περίοδο αυτή μια δύναμη προοδευτική, στο μέτρο που ανθίσταται στη δυτική επέλαση στην πρώην ΕΣΣΔ.

Η πορεία του ρωσικού εθνικισμού μας δείχνει πόσο μια δύναμη μπορεί να παίζει είτε προοδευτικό είτε αντιδραστικό ρόλο. Πριν τον Δεκέμβριο του 1991, ο ρωσικός εθνικισμός συνέβαλε και αυτός στη διάλυση της ΕΣΣΔ και στην καπιταλιστική παλινόρθωση στο σοβιετικό χώρο. Μετά μετατρέπεται σε μια δύναμη αντίστασης στην επέλαση της Δύσης στο εσωτερικό της Ρωσίας και όλης της πρώην ΕΣΣΔ. Το ίδιο δηλαδή ιδεολογικό ρεύμα, ανάλογα με το πεδίο, τον χρόνο και τις συνθήκες εφαρμογής του μπορεί να θεωρηθεί σχετικά αντιδραστικό ή προοδευτικό. Μόνο μια «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» μπορεί να μας επιτρέψει να πάρουμε θέση, να κάνουμε δηλαδή πολιτική.

(**) Ορισμένοι από αυτούς τους θεσμούς έχουν και ένα ισχυρό αντιδραστικό και καταπιεστικό περιεχόμενο. Αυτό συνέβαλε στο στρατηγικό λάθος που έκανε ένα τμήμα της δυτικής ιδίως αριστεράς, να θεωρήσει προοδευτική την αποδόμησή τους από την παγκοσμιοποίηση. Όμως η καταστροφή μιας δομής που δεν μας αρέσει δεν μπορεί να είναι από μόνη της προοδευτική. Η κατάρρευση αίφνης του σοβιετικού καθεστώτος ήταν μια πολύ κακή εξέλιξη όχι γιατί άξιζε πολλά πράγματα αυτό καθεαυτό το σοβιετικό καθεστώς, αλλά γιατί το αντικατέστησε η ζούγκλα του πιο άγριου νεοφιλελεύθερου και συχνά μαφιόζικου καπιταλισμού. Η αποδόμηση ή εξασθένιση από την παγκοσμιοποίηση θεσμών όπως τα αστικά έθνη – κράτη δεν οδήγησαν σε κάποια μορφή εθνικού ή διεθνούς σοσιαλισμού, οδήγησαν στον κόσμο του Νταβός, σε κοινωνίες αδύναμες να αντισταθούν στη δύναμη του Χρήματος. Αυτό που δεν κατανόησε σε βάθος το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς είναι ότι, μετά το 1980 και, ιδίως, το 1989-91 βρισκόμαστε σε περιβάλλον παγκόσμιας αντεπανάστασης και όχι επανάστασης. Σε περιβάλλον επίθεσης του μεγάλου Κεφαλαίου εναντίον όλων των επιτευγμάτων της νεώτερης εποχής.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Μόνον ως ωμή παρέμβαση στην ανακριτική διαδικασία για τη διερεύνηση της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, που στοίχησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, μπορεί να εκληφθούν οι τοποθετήσεις στη Βουλή και οι δηλώσεις στα ΜΜΕ του υπουργού Δικαιοσύνης, Γιώργου Φλωρίδη, ο οποίος είναι και πολιτικός προϊστάμενος των Δικαστικών και Εισαγγελικών Λειτουργών.

Οι κατ’ επανάληψη διατυπωθείσες φράσεις του «όσοι μιλούν για μπάζωμα είναι για τα μπάζα» ή «δεν έπεσε ούτε ένα εκατοστό τσιμέντου στα Τέμπη. Το έργο απλώς καθάρισε την περιοχή, δεν υπήρξε κανενός είδους μπάζωμα», αφορούν ουσιώδες αντικείμενο της εν εξελίξει δικαστικής έρευνας. Και τούτο, διότι η ποινική δίωξη για παράβαση καθήκοντος, που έχει ασκηθεί κατά του πρώην υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ, Χρήστου Τριαντόπουλου, και του πρώην περιφερειάρχη Θεσσαλίας, Κώστα Αγοραστού, αφορά την αλλοίωση του χώρου της τραγωδίας στον οποίο, σύμφωνα με την παραγγελία του εισαγγελέα «… έγιναν ενέργειες άτυπα και χωρίς έγκριση από κάποια επίσημη αρχή, οι οποίες συνίσταντο στην απομάκρυνση σημαντικών αποδεικτικών στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος, ώστε να καθίσταται δυσχερής αν όχι αδύνατη η πλήρης συγκέντρωση και αξιοποίηση όλων των ευρημάτων, προκειμένου να εντοπιστούν οι αιτίες του δυστυχήματος και συνακόλουθα οι πράξεις και παραλήψεις των υπαιτίων που αιτιακά οδήγησαν σε αυτό».

Ειδικότερα, τις πρώτες μέρες μετά το δυστύχημα πραγματοποιήθηκαν στο σημείο εργασίες απομάκρυνσης περίπου 300 κυβικών μέτρων χώματος και αδρανών υλικών.

Το υλικό που απομακρύνθηκε σε παρακείμενο χωράφι περιείχε προσωπικά αντικείμενα και γενετικό υλικό των θυμάτων αλλά και υλικό των τρένων που προκλήθηκε από τη σύγκρουση. Ο έλεγχος και η αξιοποίηση τους από τους πραγματογνώμονες θα οδηγούσε στην πλήρη διαλεύκανση των αιτιών του δυστυχήματος.

Δεν τα γνωρίζει όλα αυτά ο υπουργός Δικαιοσύνης; Προφανώς και τα γνωρίζει. Ωστόσο, με τις δηλώσεις του επιχειρεί να επηρεάσει την κρίση των δικαστικών και εισαγγελικών αρχών, που διεξάγουν την έρευνα, και να τους οδηγήσει να ευθυγραμμιστούν με την κυβερνητική γραμμή της συγκάλυψης, προκειμένου να αποφύγουν συγκρούσεις με τον πολιτικό τους προϊστάμενο.

Κάτι τέτοιο, όμως, πλήττει ευθέως την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και τη συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, αλλά και καταβαραθρώνει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Πέπε Εσκομπάρ / reseauinternational.net 

Παγκόσμια πλειοψηφία, να χαίρεσαι! Και ανέβα στο τρένο υψηλής ταχύτητας της αποδολαριοποίησης.

Το Trump's Tariff Tizzy (TTT) του δήμαρχου του τσίρκου Τραμπ, που ονομάζεται «Ημέρα της Απελευθέρωσης», ερμηνεύεται ευρέως σε όλο τον κόσμο – στον παγκόσμιο Βορρά και Νότο – ως Ημέρα Σφαγής.

Αυτή η στρατηγική της de facto ανεξέλεγκτης οικονομικής κατεδάφισης βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι η έναρξη δασμολογικού πολέμου κατά της Κίνας είναι μια λαμπρή ιδέα. Τόσο λαμπρή όσο η είσπραξη μερικών ακόμη τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε δασμούς με την υπόθεση ότι ο υπόλοιπος πλανήτης θα «ενθαρρυνθεί» κάπως να ξεπουλήσει στον Ηγεμόνα, ενώ ισχυρίζεται ότι αυτοί οι δασμοί θα οδηγήσουν στην εκβιομηχάνιση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η τραγικοκωμική μάσκα ενός αυτόκλητου μαέστρου του τσίρκο του τουρμποκαπιταλισμού είναι ίσως τόσο αξιολύπητη όσο η οργή των Ευρωπαίων τσιουάουα που αναζητούν «εκδίκηση» μέσω του Rearmament, με κεφάλαια που σχεδιάζουν να κλέψουν από τους λογαριασμούς ταμιευτηρίου ανυποψίαστων πολιτών.

Ο ουσιαστικός Μάικλ Χάντσον έβαλε το δάχτυλό του στο πρόβλημα. Επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή διευκρίνιση: « Οι κυρώσεις και οι απειλές είναι το μόνο χαρτί που έχουν απομείνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν σε άλλες χώρες μια κατάσταση win-win και ο Τραμπ έχει πει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι ο μεγάλος νικητής σε οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία, είτε πρόκειται για οικονομική είτε εμπορική συμφωνία .

Ο καθηγητής Χάντσον περιγράφει ξεκάθαρα τη διαπραγματευτική τακτική του Τραμπ: « Όταν δεν έχεις πολλά να προσφέρεις οικονομικά, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσφερθείς να μην βλάψεις άλλες χώρες, να μην τις επιβάλεις κυρώσεις, να μην κάνεις κάτι που θα ήταν αντίθετο με τα συμφέροντά τους ». Ωστόσο, με το TTT, ο Τραμπ στην πραγματικότητα «προτείνει» να τους βλάψει όλους. Και σίγουρα θα επενδύσουν σε κάθε είδους αντι-τακτικές για να «ξεφύγουν» από αυτή τη «στρατηγική» της αμερικανικής «διπλωματίας».

Εμπορικός πόλεμος κατά της Ασίας

Το TTT επιτίθεται σε όλους, ειδικά στην ΕΕ («γεννήθηκε για να μας βλάψει», σύμφωνα με τον αρχηγό του τσίρκου. Λάθος, γιατί η ΕΕ επινοήθηκε από τους Αμερικανούς το 1957 για να κρατήσει την Ευρώπη υπό έλεγχο). Η ΕΕ εξάγει περίπου 503 δισ. ευρώ στις Ηνωμένες Πολιτείες ετησίως, ενώ εισάγει περίπου 347 δισ. ευρώ. Ο Τραμπ φωνάζει συνεχώς για αυτό το πλεόνασμα.

Μια βεντέτα αντιμέτρων θα είναι λοιπόν αναπόφευκτη, όπως έχει ήδη ανακοινώσει η τοξική Μέδουσα φον ντερ Λούγκεν στις Βρυξέλλες, η οποία είναι και ο χορηγός όλων των παραγωγών όπλων στην Ευρώπη.

Ωστόσο, το TTT είναι πάνω από όλα ένας εμπορικός πόλεμος ενάντια στην Ασία. «Αμοιβαίοι» – αλλά όχι πραγματικά αμοιβαίοι – δασμοί επιβλήθηκαν στην Κίνα (34%), το Βιετνάμ (46%), την Ινδία (26%), την Ινδονησία (32%), την Καμπότζη (49%), τη Μαλαισία (24%), τη Νότια Κορέα (25%), την Ταϊλάνδη (36%), τη σεισμόπληκτη Μιανμάρ (44%) και την Ιαπωνία (2%) (2%) και την Ταϊβάν (2%).

Λοιπόν, ακόμη και πριν από το TTT, επιτεύχθηκε το πρώτο: ο αρχηγός του τσίρκου πέτυχε μια μοναδική συναίνεση μεταξύ της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας για συντονισμό της απάντησής τους.

Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα θα εισάγουν πρώτες ύλες ημιαγωγών από την Κίνα, ενώ η Κίνα θα αγοράζει τσιπ από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Μετάφραση: το TTT θα ενισχύσει τη «συνεργασία της εφοδιαστικής αλυσίδας» μεταξύ αυτής της τριάδας η οποία, μέχρι τώρα, δεν ήταν πραγματικά πολύ συνεργάσιμη.

Αυτό που πραγματικά θέλει ο αρχηγός του τσίρκου είναι ένας αλάνθαστος μηχανισμός –που ήδη αναπτύσσεται από την ομάδα του– που επιβάλλει μονομερώς όποιο επίπεδο δασμών μπορεί να φανταστεί ο Τραμπ, όποια και αν είναι η δικαιολογία: θα μπορούσε να είναι η παράκαμψη της «σημερινής χειραγώγησης», η αντιμετώπιση ενός φόρου προστιθέμενης αξίας, για «λόγους ασφαλείας», όποια κι αν είναι. Και στο διάολο το διεθνές δίκαιο. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ο Τραμπ θάβει τον ΠΟΕ.

Ακόμη και οι φορολογούμενοι πιγκουίνοι του Heard Island στον Νότιο Ειρηνικό γνωρίζουν ότι οι πιστοποιημένες επιπτώσεις του TTT θα περιλαμβάνουν αύξηση του πληθωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, σοβαρές δυσκολίες για τις υπεράκτιες εταιρείες τους και, κυρίως, την πλήρη κατάρρευση της αμερικανικής "αξιοπιστίας" ως αξιόπιστου και αξιόπιστου εμπορικού εταίρου, προσθέτοντας στην πιστοποιημένη φήμη του ως "δεν μπορεί να κάνει συμφωνία ο Νότος". > Ant: Μια ενοικιαζόμενη αυτοκρατορία FIRE (χρηματοδότηση, ασφάλιση, ακίνητη περιουσία), όπως αναλύθηκε αριστοτεχνικά από τον Michael Hudson), η οποία έχει αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες τις μεταποιητικές της βιομηχανίες και καταβροχθίστηκε από ένα σωρό υπερμοχλευμένων hedge funds, παράγωγα Wall Street και ολοκληρωτική επιτήρηση της Silicon Valley.

Ισχύει η ποιητική δικαιοσύνη. Κάψιμο του σπιτιού - από το εσωτερικό του σπιτιού. Όσο για την αναδυόμενη Κυρίαρχη Παγκόσμια Πλειοψηφία, χαρείτε: και ανεβείτε στο τρένο υψηλής ταχύτητας της αποδολαριοποίησης.

Πέπε Εσκομπάρ

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Κι αν όχι πότε σκέφτονται να αντιδράσουν;
Οι Έλληνες “Γκορμπατσώφ” και “Λιγκατσώφ”

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
31 Μαρτίου 2024

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Ναπολέων ή Κλαούζεβιτς για να αντιληφθεί τις τρομακτικές συνέπειες για την Ελλάδα και την Κύπρο από τη στρατιωτική και εξοπλιστική συνεργασία της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της, όπως και την άμεση εμπλοκή της ‘Αγκυρας στους σχεδιασμούς της κυοφορούμενης «ευρωπαϊκής άμυνας»:

1. Η εξαιρετικά αναπτυγμένη τουρκική πολεμική βιομηχανία (σε αντίθεση με την ημιδιαλυμένη και αποεθνικοποιημένη ελληνική) θα επωφεληθεί από τεράστιες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για να αναπτύξει τα όπλα με τα οποία μας απειλεί και καινούρια ακόμα.

2. Η Τουρκία θα αποκτήσει εκ των πραγμάτων βαρύνοντα λόγο σε όλες τις γεωπολιτικές, στρατηγικές και στρατιωτικές επιλογές της ΕΕ και των ισχυρότερων κρατών-μελών της. Μπορεί (ακόμα) να μην είναι μέλος της Ε.Ε., αλλά η συνεργασία της στην ευρωάμυνα θα της αποδώσει πολύ μεγαλύτερη επιρροή από τη μηδαμινή που έχει σήμερα η Ελλάδα και η Κύπρος στις ενωσιακές αποφάσεις.

3. Συμφωνώντας σε μια τέτοια συνεργασία η Ε.Ε., περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου, συνομολογούν ότι δεν υφίσταται απειλή κατά της Ελλάδας από την Τουρκία και ότι δεν τις ενοχλούν ιδιαίτερα ούτε οι απειλές, ούτε η στρατιωτική κατοχή μεγάλου τμήματος της κυπριακής επικράτειας. Είναι σαν μια γυναίκα που έχει κατηγορήσει έναν άνδρα για βιασμό να εξακολουθήσει να διατηρεί χωρίς να ενοχλείται ερωτικό δεσμό σχέσεις με τον βιαστή της. Κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε τυχόν κατηγορίες της και κανένα δικαστήριο δεν θα καταδικάσει τον βιαστή. Ipso facto Ελλάδα και Κύπρος παραιτούνται των όποιων αιτιάσεών τους κατά της Τουρκίας και της πολιτικής της, από τη στιγμή που αποδέχονται το θεμιτό της στρατιωτικής και εξοπλιστικής συνεργασίας μαζί της, παρά τις απειλές, τις διεκδικήσεις και την κατοχή.

4. Η Ελλάδα και η Κύπρος, αν υποθέσουμε ότι θα θέλουν να συνεχίσουν να αμύνονται απέναντι στην Τουρκία εξοπλιζόμενες, θα πρέπει να καταστραφούν οικονομικά. Αλλά και θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αγοράζουν όλα τα όπλα τους από κράτη που διατηρούν καλύτερες σχέσεις με τον εχθρό τους και συνεργάζονται στενά μαζί τους στους εξοπλισμούς.

5. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η πίεση από «συμμάχους και εταίρους» να κλείσουν «επιτέλους» οι διαφορές με την Τουρκία κατά τρόπο ευνοϊκό για την Άγκυρα και θα μειωθεί αντίστοιχα η δυνατότητα της Αθήνας να αντισταθεί -αν δηλαδή θέλει να το κάνει- σε τέτοιες πιέσεις.

6. Το όλο κινδυνεύει να αποδειχθεί η χαριστική βολή σε ότι έχει απομείνει από κάπως ανεξάρτητο, κυρίαρχο και δημοκρατικό έθνος-κράτος στην Ελλάδα και την Κύπρο. Κι αυτό θα έχει δραματικές επιπτώσεις και στην εσωτερική οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Γιατί η δυνατότητα κάθε χώρας να ασκήσει την α’ ή τη β’ εσωτερική, κοινωνική ή οικονομική πολιτική βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το γεωπολιτικό στάτους αυτής της χώρας, κάτι που, σημειωτέον, αρνείται πεισματικά να θελήσει να αντιληφθεί η ηγεσία της λεγόμενης «αριστεράς». Αν κάποιος δεν υπερασπίζεται το έθνος του δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον λαό του. Για τη δεξιά το πρόβλημα είναι το αντίστροφο. Αν υποθέσουμε ότι θέλει να υπερασπιστεί το έθνος, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς να υπερασπιστεί τον λαό και επομένως να τον έχει πίσω της.

Αν τα όσα γράψαμε δεν ήταν περίπου αυτονόητα, τότε γιατί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε προ ετών στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών να ζητήσει να μην δώσουν F16 στην Τουρκία (προσπάθεια που στη συνέχεια βέβαια εγκατέλειψε χωρίς να μας εξηγήσει τους λόγους); Γιατί Ελλάδα και Κύπρος επέμεναν επί χρόνια να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία (προσπάθεια που κι αυτή την εγκατέλειψαν στην πορεία); Γιατί ο κ. Χριστοδουλίδης δήλωνε πρόσφατα ότι «η Τουρκία δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή άμυνα»;


Το όπλο της Απάτης

Ακριβώς γιατί είναι περίπου αυτονόητα όλα αυτά, έχει τώρα κινητοποιηθεί το όπλο της απάτης σε πολύ μεγάλη κλίμακα της ελληνικής και κυπριακής κοινής γνώμης ώστε να αποκρύβει το γεγονός ότι ήδη οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη έχουν συναινέσει στην πρώτη μορφή αμυντικής συνεργασίας Ε.Ε. και Τουρκίας, με πρακτικό αποτέλεσμα να μπορεί από τώρα η τουρκική πολεμική βιομηχανία να επωφελείται από τους ευρωπαϊκούς πόρους. Και επίσης για να μην υπάρξουν εμπόδια στην περαιτέρω γενίκευση της αμυντικής συνεργασίας Ε.Ε. και Τουρκίας.

Ήδη στις αρχές Μαρτίου, Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης συναίνεσαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (σημείο επτά των ομοφώνως εγκριθέντων συμπερασμάτων) στην ίδρυση «Πρωτοβουλίας ομονοουσών χωρών» (like minded countries) με την οποία θα συνεργάζεται η Ε.Ε. στον αμυντικό τομέα, την πολιτική στην Ουκρανία κλπ. Συμφώνησαν επίσης στο ότι οι απειλές για την Ευρώπη προέρχονται από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, χωρίς να επιμείνουν (οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία) να προβλεφθεί στους σκοπούς της ευρωπαϊκής άμυνας η προστασία των συνόρων των κρατών-μελών. Ούτε φυσικά αναφέρθηκαν στις απειλές και διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Στο Συμβούλιο παρενέβη και ο ίδιος ο Γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, καλώντας, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τους ηγέτες της Ε.Ε. να παραβλέψουν τις αιτιάσεις για τον αυταρχισμό του τουρκικού καθεστώτος και τα προβλήματα της Ελλάδας και της Κύπρου με την Τουρκία για να αποκαταστήσουν καλές σχέσεις με τον Ερντογάν, τονίζοντας τη σημασία της Τουρκίας για τις προσπάθειες «επανεξοπλισμού» της Ευρώπης και υποστήριξης της Ουκρανίας. Σημειωτέον ότι το ΝΑΤΟ λειτουργεί επίσης με ομοφωνία, κατά συνέπεια ο Γραμματέας εκφράζει όλες τις χώρες, της Ελλάδας περιλαμβανομένης.

Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης επέστρεψαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία πανηγυρίζοντας για τα αποτελέσματα του Συμβουλίου και γιατί πέρασαν τις θέσεις τους στην Ε.Ε.! Ο Κύπριος πρόεδρος διακήρυξε μάλιστα ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή άμυνα. Με ελαχιστότατες εξαιρέσεις τα ελλαδικά και κυπριακά μέσα όχι μόνο δεν ανέφεραν καν τα όσα συγκλονιστικά συνέβησαν στις Βρυξέλλες, αλλά και ορισμένα βγήκαν με τίτλο «Η Τουρκία εκτός ευρωπαϊκής άμυνας».


Η Τουρκία μπορεί να συμμετέχει από τώρα

Αποτέλεσμα; Η Ε.Ε., εκπροσωπούμενη από την πρόεδρο Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, την αντιπρόεδρο Κάγια Κάλας και τον πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ Αντόνιο Κόστα πραγματοποίησαν ήδη δύο τηλεδιάσκεψη με τους αρχηγούς των ομονοούντων κρατών και κυβερνήσεων, στους οποίους περιλαμβάνεται και ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για να συζητήσουν τη θεσμοθέτηση της αμυντικής και διπλωματικής συνεργασίας αυτών των χωρών, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία, με την Ε.Ε..

Όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση, η ηγεσία της Ε.Ε. εξήγησε στους συμμετέχοντες ότι τρίτες χώρες οι οποίες δεν αποτελούν μέλος της ενιαίας αγοράς ή δεν έχουν εταιρική αμυντική σχέση με την Ε.Ε. μπορούν να συμμετέχουν εν μέρει στο πρόγραμμα αξιοποίησης δανεισμού για την άμυνα της Ε.Ε.. Ενημερώνοντας τους ηγέτες των εν λόγω τρίτων χωρών για τα εργαλεία στήριξης της αμυντικής βιομηχανίας, οι ηγέτες των δύο θεσμών της Ε.Ε. εξήγησαν τους όρους με τους οποίους αυτές οι χώρες μπορούν να συμμετέχουν σε επενδύσεις μέσω του μηχανισμού δανειοδότησης SAFE, επισημαίνοντας πως όσον αφορά επενδύσεις στις οποίες τα κράτη μέλη θα προχωρήσουν μέσω των δικών τους προϋπολογισμών, δεν υπάρχουν περιορισμοί όσον αφορά την προέλευση.

Οι ηγέτες της Ε.Ε. αναφέρθηκαν επίσης στις προτάσεις της Κομισιόν για την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανικής βάσης και των αμυντικών δυνατοτήτων, μέσω ενός μηχανισμού δανειοδότησης και ενθάρρυνσης των αμυντικών επενδύσεων, αλλά και «τις ευκαιρίες για τις χώρες-εταίρους που απορρέουν» από τις προτάσεις, όπως αναφέρεται. Όπως σημειώνεται, οι προτάσεις αυτές αφορούν, πρώτον, την ενεργοποίηση της εθνικής ρήτρας διαφυγής, μέτρο που θα δώσει στα κράτη μέλη το περιθώριο επενδύσεων μέχρι και 650 δισ. ευρώ στην άμυνα τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Το μέτρο αυτό, επεσήμαναν, «δεν θα συνοδεύεται από όρους όσον αφορά την προέλευση του αμυντικού εξοπλισμού» και επομένως «ο στρατιωτικός εξοπλισμός από τις χώρες εταίρους μπορεί να επωφεληθεί άμεσα». Το δεύτερο μέτρο, το χρηματοδοτικό μέσο SAFE το οποίο αφορά μέχρι και 150 δισ. σε δάνεια, είναι ένα σχέδιο στο οποίο, όπως επεσήμαναν οι Κόστα και Φον ντερ Λάιεν, η Νορβηγία και η Ισλανδία μπορούν ήδη να συμμετάσχουν καθώς είναι μέλη της ενιαίας αγοράς της Ε.Ε..

Άλλες χώρες, σημειώνεται στην ανακοίνωση, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς ή η Τουρκία, «μπορούν να παρέχουν αμέσως μέχρι και το 35% ενός αμυντικού προϊόντος». Ωστόσο, «για να αυξηθεί η βιομηχανική συμμετοχή πέραν του 35%, είναι απαραίτητη μια εταιρική σχέση ασφάλειας και άμυνας και μια επακόλουθη συμφωνία σύνδεσης» τονίζεται στην ανακοίνωση

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε εξάλλου τη Λευκή Βίβλο για την άμυνα στην οποία η Τουρκία αναφέρεται στο κείμενο αυτό ως ένας «μακροχρόνιος εταίρος στο πεδίο της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας». Επομένως, ακόμα κι αν τελικά εξαιρεθεί από τα 150 δισ. ευρώ θα είναι μέσα στα 600 δισ. ευρώ. Ήδη καταβάλλεται προσπάθεια να υπογραφεί και αμυντική συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας με την οποία η Άγκυρα δεν θα δεσμεύεται από το ποσοστό 35% και για να γίνει αυτό επιχειρείται η παράκαμψη του κανόνα της ομοφωνίας. Καθόλου άσχημα για τον κ. Ερντογάν, την τουρκική πολεμική βιομηχανία και τους Τούρκους στρατηγούς.


Ανύπαρκτες αντιδράσεις-Συμφωνεί η αντιπολίτευση;

Αν η χώρα (και η Κύπρος) λειτουργούσαν ως έστω και ελάχιστα κανονικά κράτη, τα όσα προαναφέραμε θα είχαν γίνει πρωτοσέλιδα, θα απασχολούσαν τα πολιτικά κόμματα και θα συζητούνταν στη Βουλή

Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Ούτε και πολιτικοί που διακρίθηκαν για την κριτική τους στην πολιτική Μητσοτάκη στα «εθνικά θέματα» δεν τοποθετήθηκαν. Ο Τσίπρας, που αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή άμυνα, απέφυγε να πει την παραμικρή κουβέντα για το θέμα της Τουρκίας και η όλη τοποθέτησή του διακρινόταν από μια προσπάθεια να ακροβατήσει αφήνοντας ευχαριστημένους με τις θέσεις του και τον Τραμπ και τους Ευρωπαίους.

Το θέμα συζητήθηκε και στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής όπου ειπώθηκαν πολλά και διάφορα, κανένα κόμμα όμως δεν έφερε στο προσκήνιο το μείζον θέμα της συνεργασίας με την Τουρκία. Υπήρξαν ορισμένες (λίγες) τοποθετήσεις κατά της ενδεχόμενης συμπερίληψης της Τουρκίας στην ευρωάμυνα. Αλλά και αυτές μιλάνε για κάτι που πρέπει να αποφευχθεί στο μέλλον, όχι για κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται και κινδυνεύει να ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον.

Ή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η πολιτική τάξη της χώρας δεν καταλαβαίνει τι γίνεται ή ότι συναινεί και περιμένει ίσως να ολοκληρώσει ο Μητσοτάκης (και ο Χριστοδουλίδης) τη «δουλειά» και, όταν αποκαλυφθεί σε όλο το μεγαλείο του το αποτέλεσμα να βγει και να κάνει εκ των υστέρων και εκ του ασφαλώς κριτική, επιχειρώντας να εισπράξει το τυχόν πολιτικό όφελος από την καταστροφή.


Οι Έλληνες «Γκορμπατσόφ» και «Λιγκατσόφ»

Η πολιτική, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, της ελληνικής πολιτικής τάξης και της άρχουσας «ελίτ», μοιάζει απελπιστικά με την πολιτική του Γκορμπατσόφ, των άνευ ανταλλάγματος και οποιασδήποτε λογικής παραχωρήσεων, που οδήγησε τελικά στη διάλυση του κράτους του. Την παρακολουθούσαν όλοι τότε χωρίς να αντιδρούν. Μόνο αφού ανετράπησαν (φροντίδι της ίδιας της Μόσχας και προσωπικά του μέλους του ΠΓ Αλεξάντρ Γιάκοβλεφ) όλα τα συμμαχικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ, βρήκε το κουράγιο ο Γιεγκόρ Λιγκατσόφ να πει δύο κουβέντες στην Κεντρική Επιτροπή και να διερωτηθεί που πάνε. ‘Ηταν ήδη αργά. Η σοβιετική ελίτ ακολούθησε πειθήνια τον αρχηγό της μέχρι το τέλος, όπως τα πρόβατα, μέχρι που έπεσαν στον γκρεμό.

Τέτοιες πολιτικές δεν οδηγούν στην ειρήνη, όπως αποδεικνύει περίτρανα σήμερα η τραγωδία της Ουκρανίας (και άλλων εννέα πολέμων που ξέσπασαν στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ). Βάζουν τα θεμέλια και οδηγούν σε πολέμους από πολύ χειρότερη θέση, έστω και αν αυτό συμβεί πολύ αργότερα. Αυτό ακριβώς κινδυνεύουμε να πάθουμε στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Πηγή:kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Οι έννοιες βρίσκονται στον δρόμο, τα επιχειρήματα στα γεγονότα και ο λόγος στο δράμα στο οποίο οι άνθρωποι είναι δρώντες πριν γίνουν στοχαστές»

Αλέν Φινκελκρό

της Φωτεινής Μαστρογιάννη

Το σύνθημα των σπουδαστών της Σχολής ΣΜΥΝ, σύνθημα δήλωση για την ελληνικότητα της Κύπρου και εναντίωσης στην Τουρκία στην παρέλαση της εθνικής μας εορτής της 25ης Μαρτίου έδειξε ότι πράγματι οι έννοιες βρίσκονται στον δρόμο και τα επιχειρήματα στα γεγονότα.

Οι σπουδαστές εξέφρασαν αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων τόσο της μητροπολιτικής Ελλάδας όσο και της Κύπρου. Αποτέλεσε δε έκπληξη γιατί ομολογουμένως τέτοιες ιδέες έστω και με τη μορφή στρατιωτικού συνθήματος δεν ήταν αναμενόμενες από τη νέα γενιά που από πολλούς έχει απαξιωθεί.

Το σύνθημα αυτό εξέφρασε ένα συλλογικό δράμα (την κατοχή του Βόρειου τμήματος της Κύπρου και την ηρωϊκή αυτοθυσία των Ισαάκ και Σολωμού) που προστίθεται στα πολλά συλλογικά δράματα που έχει ζήσει ο ελληνικός λαός στη σύγχρονη, και όχι μόνο, ιστορία. Δράμα που ακόμα και εάν δεν το έχει βιώσει κάποιος μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Είναι η «μετατραυματική μνήμη» που ανέφερε ο Μωρίς Χαλμπβαξ, μία συλλογική επανάκληση του τραύματος.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, όπου έχει επιβληθεί μια αναγκαστική ουδετερότητα, μετριοπάθεια αλλά και αριστεία της μετριότητας, συνθήματα όπως αυτό έσπασαν τη σιωπή που έχουν επιβάλει οι κρατούντες και υπενθύμισαν δυνατά το γεγονός – τραύμα σε μια προσπάθεια δυναμικής υπέρβασης του.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον λόγο στο δράμα του Φινκελκρό και πώς σχετίζονται όλα αυτά με τη χειραγώγηση ενός λαού. Η χειραγώγηση, ως γνωστόν, έχει δύο μορφές, είτε έχει τη μορφή της κολακείας είτε του υποβιβασμού. Στην Ελλάδα συμβαίνει το δεύτερο.

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με την ιδέα της Ψωροκώσταινας, της πτωχής και συνάμα διεφθαρμένης Ελλάδας, χώρας τεμπέληδων που είναι πάντα υποδεέστερη των δυτικών κρατών και που δεν έχει να επιδείξει τίποτα στη σύγχρονη ιστορία πέρα από χρεωκοπίες και εθνικές καταστροφές.



Έχουμε λοιπόν την αντίφαση της λαμπρής ιστορίας και του θλιβερού παρόντος θυμίζοντας τον «εσωτερικό εχθρό» του Καστοριάδη, με άλλα λόγια, η ελληνική κοινωνία έχει αντιφάσεις που την υπονομεύουν εκ των έσω.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο λαός έχει μάθει στην ψυχολογία της καταπίεσης. Το αίσθημα του «έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις», ο δισταγμός να διεκδικήσει τα δικαιώματα του ακόμα και για τα αυτονόητα, η παθητικότητα και η προσαρμογή στην καταπίεση αλλά και η αποδοχή της έχουν γίνει πλέον εθνικά χαρακτηριστικά. Αρκετοί έχουν μάθει να δικαιολογούν και την εξουσία που τους καταπιέζει ακόμα και να την επικροτούν. Δεν θα ξεχάσουμε το «Βάστα Σόιμπλε» της εποχής των Μνημονίων που κραύγαζαν στεντορείως οι υποστηρικτές των στραγγαλιστικών οικονομικών μέτρων.

Η συνεχής λιτότητα, ήδη από την εποχή της Μεταπολίτευσης με έξαρση όμως τα Μνημόνια και το σήμερα, αποτελεί και αυτή εργαλείο καταπίεσης, ο «τεμπέλης» λαός εξαναγκάζεται να κάνει δύο και τρεις κακοπληρωμένες δουλειές προκειμένου να επιβιώσει και έτσι η οποιαδήποτε άλλη σκέψη που θα σχετίζονταν με την ιστορία και τον πολιτισμό του αποκλείεται.

Η ψυχολογία της καταπίεσης, λοιπόν, δημιουργεί τις συνθήκες για τη μαθημένη αδυναμία. Οι κοινωνίες που έχουν μάθει στη χρόνια καταπίεση, συνήθως, παύουν να αντιστέκονται.

Οι νέες γενιές μαθαίνουν ελάχιστα για την ελληνική ιστορία ειδικότερα τη σύγχρονη, η γλώσσα βάλλεται – είναι της μόδας να αναμιγνύουμε αγγλικούρες με τα ελληνικά, η θρησκεία θεωρείται κάτι γραφικό, ο πολιτισμός προβάλλεται μέσω της ασχήμιας και της βλασφημίας βλ. έκθεση Σαγήνη του Αλλόκοτου ενώ αντίθετα οι Έλληνες συνθέτες όπως ο Καλομοίρης,ο Σκαλκώτας,ζωγράφοι όπως ο Κόντογλου, ο Κοψίδης, φιλόσοφοι όπως ο Αξελός, ο Καστοριάδης, ο Πουλαντζάς αλλά και άλλοι, θεωρούνται άγνωστες λέξεις. Καμία αναφορά σε λαμπρούς Έλληνες επιστήμονες του παρελθόντος (βλ. Γιώργος Παπανικολάου εφευρέτη του τεστ Παπ) και του παρόντος.



Ο δε λαός πρέπει να θεωρείται ότι δημιουργήθηκε ξαφνικά, ως δια μαγείας, και δεν έχει καμία ιστορική συνέχεια. Η λήθη λοιπόν γίνεται πολιτικό εργαλείο και παραφράζοντας τον Αξελό θα έλεγα ότι η «Ελλάδα είναι πλέον πάρα πολύ φτωχή σε σκέψεις». Η εξουσία θέλει να ελέγχει τη μνήμη για να διαμορφώσει μία νέα εθνική ταυτότητα που είναι αυτή της απολιτίκ μέτριας Ελλάδας η οποία γίνεται όλο και πτωχότερη τόσο υλικά όσο και πνευματικά και που οδεύει προς εξαφάνιση.

Ο πνευματικός κόσμος της χώρας, πλην ευτυχώς εξαιρέσεων που όμως αποτελούν και αυτοί μέρος του στρατού των σπάνιων διαβατών που αρχίζει να δημιουργείται, τηρεί βαριά σιωπή είτε γιατί δεν είναι πνευματικός άρα φτωχός και αυτός σε σκέψεις είτε γιατί απογοητευμένος από το σύστημα της μετριότητας προτιμά να παραμένει αφανής είτε γιατί αποτελεί μέρος αυτού του σάπιου συστήματος.

Οι σπουδαστές της ΣΜΥΝ είναι αυτό που αποκαλώ σπάνιοι διαβάτες, άνθρωποι με ήθος που απέδειξαν ότι αρκετές φορές η πράξη προηγείται της σκέψης και ότι μπορεί να υπάρξει αντίσταση στη μακροχρόνια καταπίεση προτρέποντας μας όλους να δράσουμε όπως μπορούμε μέσα από το περιβάλλον μας για να διατηρήσουμε την εθνική μας συνείδηση ως δημιουργική δύναμη και να συνεχίσουμε αυτό για το οποίο είμαστε ιστορικά ταγμένοι και δεν είναι άλλο από την προσφορά πολιτισμού τόσο σε εμάς όσο και στην ανθρωπότητα. Άλλωστε, όπως είχε υποστηρίξει ο Καστοριάδης όλα μπορούν να αλλάξουν γιατί είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και όχι φυσικοί νόμοι αρκεί να υπάρχει δράση. Η ιστορία το έχει αποδείξει, οι αρχαίοι Αθηναίοι εφάρμοσαν και δημιούργησαν την άμεση δημοκρατία αντί να ακολουθήσουν αποκλειστικά τη μοναρχία. Ήρθε η σειρά μας τώρα να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία ως εργαλείο δράσης και αλλαγής γιατί αξίζουμε κάτι καλύτερο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Πολύβιου Κανέ

Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια ισχυρίζεται η πασίγνωστη λαϊκή ρήση. Πολύ πρόσφατα αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο ένα βιογραφικό σημείωμα το οποίο περιγράφει τις σπουδές, τις εξειδικεύσεις και την προϋπηρεσία της Μαρίας Καρυστιανού. Πρόκειται για ένα βιογραφικό πλούσιο. Η κυρία Καρυστιανού σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο, εξειδικεύτηκε στα μεγάλα δημόσια νοσοκομειακά ιδρύματα της πόλης αυτής, μετέβη στην Αγγλία όπου για πολλά χρόνια έκανε τις Μεταπτυχιακές ειδικές σπουδές της, παρακολουθώντας τις επιστημονικές εξελίξεις σε εξαιρετικά εξειδικευμένες πτυχές της Παιδιατρικής. Αν ένας αντικειμενικός παρατηρητής προσέξει τις λεπτομέρειες της μέχρι σήμερα καριέρας της, από τα πρώτα χρόνια των σπουδών της, θα αντιληφθεί πώς η γυναίκα αυτή μπορεί, αν το επιδιώξει, να φθάσει πολύ ψηλά στον τομέα της, αλλά και να διεκδικήσει, εάν το θέλει, να πραγματοποιήσει όλα όσα θα ήθελε και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής. Προφανώς είναι ικανή. Ακόμη προφανέστερα η κυρία Καρυστιανού προκαλεί το φόβο (αν όχι και τον τρόμο) σε όσους προσπαθούν να εξορκίσουν την εμπλοκή της ακόμη και στην Πολιτική.

Είναι προφανές πώς κάποιοι κύκλοι, έχουν βάλει τα αποκαλούμενα «τρολ» τους να προβοκάρουν το ενδεχόμενο να κατέλθει η Μαρία Καρυστιανού στον πολιτικό στίβο έστω και αν η ίδια, με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία, εξηγεί πώς δεν το επιθυμεί.

Είναι ηλίου φαεινότερο πώς οι κύκλοι που επιδιώκουν «να «κάψουν» το χαρτί της πολιτικής καθόδου της, στην ουσία προσπαθούν να προλάβουν κάθε ενδεχόμενο. Φοβούμενοι τη σύγκριση και αντιλαμβανόμενοι πώς οι ίδιοι είναι πολύ μικροί και ολίγοι, κάνουν τα πάντα για να την εκθέσουν.

Προσπάθησαν ακόμη και να αποτρέψουν τη μετάβασή της στη Νέα Υόρκη, για την παρέλαση της Ομογένειας επί τη ευκαιρία της 25ης Μαρτίου. Και τα κατάφεραν αυτοί οι μικροί, οι λίγοι, οι τοσοδούληδες.

Η κυρία Καρυστιανού ψύχραιμα αντιμετωπίζει αυτήν την πρόκληση, στα όρια της κακοήθους προβοκάτσιας, ακόμη και με χιούμορ. Σε μία χώρα όπου η ποιότητα της πολιτικής σκηνής βαίνει μειούμενη και το ήθος της Πολιτικής αμφισβητείται πανταχόθεν, ο εμπλουτισμός του πολιτικού δυναμικού με μη «επαγγελματικά» πολιτικά στελέχη θα ήταν ευχής έργον.

Οι υφιστάμενες πολιτικές δομές έχουν βέβαια μία εντελώς διαφορετική άποψη. Θα προτιμούσαν να ενσωματώσουν την Μαρία Καρυστιανού προκειμένου να απομυζήσουν κάθε δυνατό όφελος από την απολύτως αυταπόδεικτη δημοφιλία της, αλλά και την αναντίρρητη αποτελεσματικότητα της δημόσιας παρουσίας της.

Ως φαίνεται, η ίδια η κυρία Καρυστιανού, και γνωρίζει και διαισθάνεται και αντιδρά αναλόγως σε αυτόν τον πόλεμο προθέσεων από διαδικτυακά φαντάσματα και «ανώνυμες πηγές». Ξέρει πως ο δρόμος που διάλεξε είναι σπαρμένος με νάρκες, παγίδες και κινούμενη άμμο. Αλλά φευ, έχουν γνώση οι φύλακες , διότι όπως διαπιστώνει και η λαϊκή ρήση, όσα δεν φθάνει η αλεπού όντως τα κάνει κρεμαστάρια! Και οι προβοκάτσιες των απανταχού «τρολ» θα έχουν κοντά ποδάρια!





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Μανώλη Κοττάκη

Το έχουμε διασταυρώσει από τουλάχιστον τρεις «πηγές», με τις οποίες συνομιλήσαμε σε ανύποπτο χρόνο. Και οι τρεις -πολιτικές, επιχειρηματικές, ακαδημαϊκές- ρώτησαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη τον περασμένο Νοέμβριο γιατί έριξε όλο το βάρος της υποστήριξής του στις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών στην υποψήφια των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις, γιατί δεν τήρησε ίσες αποστάσεις απέναντι στους δύο υποψηφίους και γιατί έπαιξε 100-0 υπέρ της πρώην εισαγγελέως. Γιατί ενεπλάκη με τέτοιον τρόπο στα εσωτερικά των Ηνωμένων Πολιτειών και γιατί δεν κράτησε, κατά το κοινώς λεγόμενο, «πισινή»;

Δεν πιστεύουμε ότι χρωστούσε ο πρωθυπουργός κάτι στην κυρία Χάρις, η οποία πεταγόταν σαν ελατήριο και τον χειροκροτούσε με πάθος (όπως ο Βεσυρόπουλος στη Βουλή) στην περίφημη ομιλία του στο Κογκρέσο – μάλλον του… χρωστούσε αυτή. Αν χρωστούσε, πολιτικά, σε κάποιον ο πρωθυπουργός, ήταν στη γερουσιαστή σύζυγο του συμβούλου του, Γκρίνμπεργκ, Ρόζα Ντελάουρο, που «μεσολάβησε» στην Πρόεδρο Πελόζι για την πρόσκληση.

Συνεννοούμεθα, υποθέτω, και για τη χειροκροτήτρια Χάρις και για τη Ρόζα και για τα παρελκόμενα. Γιατί, λοιπόν, εξετέθη τόσα ανοιχτά υπέρ των απερχόμενων Δημοκρατικών στις εκλογές ο κύριος Μητσοτάκης;

Η απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός και στις τρεις κορυφαίες πηγές που τον ρώτησαν (με τις οποίες έχει συνομιλήσει η εφημερίδα μας) συμπυκνώνεται, σε γενικές γραμμές, στην πεποίθησή του ότι «στο τέλος, ο αμερικανικός λαός θα αντιδράσει και θα χάσει ο Τραμπ». Αυτό πίστευε! Τώρα, πώς το πίστευε, όταν όλες οι απόρρητες αναλύσεις που είχαν τεθεί υπόψη του έδιναν ποσοστό 67% στη νίκη του Τραμπ, άγνωστο. Εκείνος πίστευε ότι θα χάσει!

Ο Τραμπ όμως δεν έχασε, τα όργια του 2019 δεν επαναλήφθηκαν και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Στην ομιλία που εκφώνησε μέσα στον Λευκό Οίκο, ενώπιον των Ελληνοαμερικανών φίλων του και του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, ο Αμερικανός πρόεδρος είπε δηκτικά προχθές ότι «υπάρχουν Ελληνες που μου αρέσουν και Ελληνες που δεν μου αρέσουν». Μπορείτε να αφήσετε τη φαντασία σας να οργιάσει για το ποιοι Ελληνες δεν του αρέσουν, ποιους εννοεί…

Ο Αμερικανός πρόεδρος και το επιτελείο του έδειξαν ήδη από τη συνάντηση που είχαν στον Λευκό Οίκο με τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι ότι έχουν γράψει στα μαύρα κατάστιχα όσους ξένους ηγέτες ενεπλάκησαν υπέρ των Δημοκρατικών στην προεκλογική περίοδο. Ο αντιπρόεδρος Βανς επιτέθηκε στον Ζελένσκι γιατί πήγε στην Πενσιλβανία και έκανε προεκλογική εκστρατεία υπέρ των Δημοκρατικών. Αυτό που έμαθε ο Βολοντίμιρ με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, σε ζωντανή μετάδοση σε όλο τον πλανήτη, ήρθε η ώρα να το μάθουμε κι εμείς, με επίσημο τρόπο.

Στην προχθεσινή τελετή που έγινε στον Λευκό Οίκο για την ημέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας (μόνο εμείς και οι Ιρλανδοί έχουμε αυτό το προνόμιο) δεν είχε κληθεί ούτε ένας κυβερνητικός αξιωματούχος από την Ελλάδα! Ηταν η πρώτη φορά από το 1987, που ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου, επί προεδρίας του Ρεπουμπλικάνου Ρόναλντ Ρέιγκαν, που δεν παρέστη σε αυτές Ελληνας κυβερνητικός αξιωματούχος είτε σε επίπεδο πρωθυπουργού είτε σε επίπεδο υπουργού Εξωτερικών ή σε επίπεδο άλλου υψηλόβαθμου κυβερνητικού παράγοντα!

Η τελευταία φορά που επρόκειτο να προσκληθεί κάποιος ήταν πέρυσι, όταν ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης ήθελε να παραστεί, επί Δημοκρατικών, στην τελετή για την 25η Μαρτίου, αλλά και να έχει ξεχωριστή συνάντηση με τον πρόεδρο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο. Αλλά, ως γνωστόν, τον «έκοψε» το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, με εισήγηση του «φίλου» του, Αντονι Μπλίνκεν, για να μην ενοχληθεί ο πρόεδρος Ερντογάν, που παρασκηνιακά είχε εκφράσει τη δυσφορία του. Οι Αμερικανοί πρότειναν τότε στον κύριο Μητσοτάκη να παραστεί μόνο στην τελετή για την 25η Μαρτίου, κάτι που θα είχε ως συνέπεια να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, την καθαίρεση του οποίου είχε ζητήσει, για λόγους που μόνο εκείνος ξέρει, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Αλλά, για να μη ρίξει τα μούτρα του, τον απέτρεψαν, όπως γνωρίζουμε, η υφυπουργός Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ο πρώην υφυπουργός και εκδότης του «Εθνικού Κήρυκα» Αντώνης Διαματάρης και ένας λομπίστας ελληνικής καταγωγής, του οποίου το επώνυμο λήγει σε «-ίδης».

Φέτος ανέλαβε να στείλει τις 450 προσκλήσεις ο ίδιος ο Λευκός Οίκος. Οι λομπίστες πάσης φύσεως, που διαχειρίζονταν τις προσκλήσεις στο παρελθόν, συγκρούστηκαν στο παρασκήνιο με ένταση, αλλά αυτό που δεν έγινε αντιληπτό είναι ότι, χρεωμένοι όντες στο παλαιό σύστημα των Δημοκρατικών, ζημίωσαν με την ανάμειξή τους την εθνική υπόθεση. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί στην Ουάσινγκτον μεταξύ του Τραμπ και του συστήματος Μπάιντεν δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του, και το πληρώνει ήδη η χώρα. Πέραν των δικών του προεκλογικών λαθών.

Η λογική του Τραμπ είναι να εορτάζεται η 25η Μαρτίου στον Λευκό Οίκο όσο πιο κοντά γίνεται στην επέτειο. Το 2017 εορτάστηκε στις 24 Μαρτίου, το 2018 στις 22 Μαρτίου και το 2019 στις 18 Μαρτίου. Αντίθετα, στην εποχή Μπάιντεν, ο εορτασμός έλαβε άλλη τροπή και, σύμφωνα με τους καλώς γνωρίζοντες, εμπορευματοποιήθηκε. Με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει με όρους Ουάσινγκτον… Το 2022 έγινε μάλιστα και το πλέον σκανδαλώδες: ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου στον Λευκό Οίκο έγινε στα μέσα Μαΐου (!), για να συμπέσει με την επίσκεψη του πρωθυπουργού και για να μεγιστοποιηθεί η διεθνής εικόνα του. Ολοι τότε επί το έργον: Μπλίνκεν, Μενέντεζ, επιτελείο Μητσοτάκη, ελληνική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον. Ολα, ακόμα και 25η Μαρτίου, στην υπηρεσία της διεθνούς εικόνας του πρωθυπουργού. Τώρα, με ποιον τρόπο έγινε αυτό… Θου, κύριε, φυλακήν τω στόματί μας. Αμα ανακατεύεται ο καπιταλισμός με την εθνική μνήμη, αυτά συμβαίνουν. Μπλέκονται οι πατριωτικές αξίες με τις πολιτικές «υπεραξίες».

Ο νέος Λευκός Οίκος του Τραμπ απεχθάνεται την εμπορευματοποίηση εκδηλώσεων εντός του. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος Τραμπ στην εκδήλωση αυτή φρόντισε να αναδείξει τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, ο οποίος με τις φράσεις του για το «εν τούτω νίκα», την Κωνσταντινούπολη, τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Σταυρό και την ελληνορθόδοξη αμερικανική κοινότητα κάλυψε λάθη προηγούμενων ετών που τον είχαν αποξενώσει από το πλήρωμά του και εκπροσώπησε επαξίως το έθνος, μιλώντας ακόμα ακόμα και για το Κυπριακό και για τον χριστιανισμό, που διώκεται στη Μέση Ανατολή. Ενώ κράτησε στα χέρια του μαζί με τον Τραμπ την αμερικανική διακήρυξη για την ελληνική ανεξαρτησία, στην οποία γινόταν και μια αναιμική αναφορά στο όνομα του Ελληνα πρωθυπουργού.

Η εφημερίδα μας γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, αλλά η εθνική υπόθεση υπερβαίνει και τα πρόσωπα και τα πράγματα. Το θέμα μας, μολονότι γνωρίζουμε άριστα το παρασκήνιο, δεν ήταν ποιοι θα πάρουν και ποιοι δεν θα πάρουν προσκλήσεις για τον Λευκό Οίκο. Το θέμα μας δεν είναι ότι στο παρελθόν εξασφαλίζονταν αυτές οι προσκλήσεις. Το θέμα μας είναι η εθνική υπόθεση. Δεν χαιρόμαστε καθόλου που ο Ελληνας πρωθυπουργός ή ο υπουργός των Εξωτερικών ή οποιοσδήποτε άλλος αξιωματούχος δεν προσκλήθηκαν στην τελετή για την ημέρα της ελληνικής ανεξαρτησίας στον Λευκό Οίκο – λυπούμαστε.

Δεν ήταν η επίσημη Ελλάδα εκεί. Υπήρχε κενό, το οποίο προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν οι πρέσβεις μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό το κενό δεν προέκυψε με ευθύνη των Αμερικανών, αλλά με ευθύνη δική μας. Και αν ο Ερντογάν καταφέρει να ξεφύγει από τον πολιτικό κάβο στον οποίο έβαλε τον εαυτό του με την αντιδημοκρατική φυλάκιση του Ιμάμογλου και επικρατήσει οριστικά στην Τουρκία, τότε στο εγγύς μέλλον, όταν θα έρθει η ώρα να καθίσουν όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν τα θέματα της Μεσογείου και του Αιγαίου, θα καταλάβουμε με τον πικρό τρόπο ποιο ήταν το νόημα του αποκλεισμού της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας από τον Λευκό Οίκο…

Οποιος δει το βίντεο και παρακολουθήσει τον Τραμπ να ευχαριστεί έναν έναν καμιά εικοσαριά Ελληνοαμερικανούς, που τον είχαν στηρίξει όλα αυτά τα «πέτρινα» χρόνια, αλλά να μη λέει καν τη φράση «ελληνική κυβέρνηση», θα καταλάβει πόσο λάθος έκανε ο πρωθυπουργός που έπαιξε 100-0, σύμφωνα με την αγοραία ορολογία του Μαξίμου, υπέρ της Χάρις στις προεδρικές εκλογές. Και πόσο λάθος κάνει τώρα, που συνεχίζει τη φιλοουκρανική και αντιρωσική στάση του, για να ικανοποιήσει τη γερμανική ηγεσία, μήπως και μεταπηδήσει, αν είναι εφικτό, στη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η χώρα είναι πάνω από καρέκλες και πολιτικά συμβόλαια.



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης ακολουθούν μια πολιτική που οδηγεί με γρήγορους ρυθμούς σε καθολική και μη αναστρέψιμη γεωπολιτική εκμηδένιση.

Η υπόθεση των Τεμπών (που ακολούθησε το τεράστιο ατιμώρητο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων) ανέδειξε παραστατικά το είδος των δυνάμεων που έχουν καταλάβει την εξουσία στην Ελλάδα και έπεισε εκατομμύρια Έλληνες για το ότι η απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας κρίσιμων κρατικών θεσμών, είναι προϋπόθεση ακόμα και για να υπάρχει μια στοιχειωδώς βιώσιμη και ελάχιστα πολιτισμένη κοινωνία σε μια Ελλάδα που δεν θα επηρεάζεται από εγκληματικά κυκλώματα στην ίδια την κορυφή της.

Θα ήταν όμως αφελής κάποιος αν θεωρούσε ότι το καταστροφικό έργο της ελληνικής κυβέρνησης (κατ’ εξοχήν της κυβέρνησης, αλλά σε ένα βαθμό και του πολιτικού και κρατικού συστήματος στην πλειοψηφία του) περιορίζεται ή μπορεί να περιοριστεί στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής. Η πολιτική τάξη και ιδίως η κυβέρνηση δεν μεταβάλλονται βέβαια σε πατριώτες, θαρραλέους και αξιοπρεπείς διαχειριστές όταν ασκούν εξωτερική πολιτική. Αντίθετα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής μπορεί να αποδειχθεί πιο καταστρεπτικός ο ρόλος τους, εκτός των άλλων και γιατί δεν γίνεται τόσο εύκολα γνωστός και αντιληπτός.

Οι εξελίξεις των προηγούμενων ημερών, τόσο στο Κυπριακό, με το φιάσκο της πενταμερούς διάσκεψης που εμφανίστηκε ως δήθεν επιτυχία, από τις εκ συστήματος ψευδολογούσες ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας (θα το εξετάσουμε σε ξεχωριστό άρθρο), όσο και στα ευρωτουρκικά, εξελίξεις που ακολουθούν άλλωστε μια καταστροφική πορεία πολλών χρόνων στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, ήρθαν να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Τόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Αθήνα όσο και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης στη Λευκωσία ακολουθούν μια πολιτική που οδηγεί με γρήγορους ρυθμούς τα δύο κράτη που διοικούν σε καθολική και μη αναστρέψιμη γεωπολιτική εκμηδένιση.



Ελλάδα και Κύπρος βοηθάνε την Τουρκία να εξοπλιστεί

Σε ό,τι αφορά τα ευρωτουρκικά, διευκρινίστηκε ήδη ότι οι τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες, ακόμα και πριν υπογράψει η Τουρκία αμυντική εταιρική σχέση με την Ε.Ε., μπορεί να συμμετάσχει έως και κατά 35% στην παραγωγή ευρωπαϊκών αμυντικών προϊόντων. Αυτό σημαίνει χρηματοδότηση της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας με μεγάλα ευρωπαϊκά κονδύλια και διαπλοκή του τουρκικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος με ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες στην Ευρώπη.

Με άλλα λόγια βάζουμε μόνοι μας τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκιά μας. Από το 1955 Κύπρος και Ελλάδα αντιμετωπίζουν τουρκική απειλή. Έχουν ξοδέψει τα μαλλιοκέφαλά τους για να την αντιμετωπίσουν, γεγονός που συνέβαλε αποφασιστικά στην ελληνική χρεοκοπία (σε συνδυασμό με το πως διαχειρίστηκε τους εξοπλισμούς η διεφθαρμένη ή δειλή και καιροσκοπική πολιτική τάξη της Ελλάδας). Και τώρα έρχεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη-ΝΔ και ο Χριστοδουλίδης με τους συμμάχους του στο νησί να δέσουν ακόμα πιο σφιχτά τη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού σε Ελλάδα και σε Κύπρο. Να χρηματοδοτεί δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ανήκουμε την πολεμική βιομηχανίας μιας χώρας που μας απειλεί στρατιωτικά!

Αυτά δεν γίνονται από μόνα τους. Γίνονται εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν Αθήνα και Λευκωσία και γιατί Αθήνα και Λευκωσία κάνουν αυτά και μόνο αυτά που τους λένε να κάνουν οι δυτικοί «Νταβατζήδες» που μας ελέγχουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία μας. Αυτοκτονήστε μας λένε, πάμε και αυτοκτονούμε. Περιγράψαμε σε προηγούμενο άρθρο το πως Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης επέτρεψαν ήδη με την ψήφο τους τη συνεργασία της Ε.Ε. με τη Στρατηγική Πρωτοβουλία των ομονοουσών (like minded) χωρών, χωρίς να επιβάλλουν, όπως είχαν τη δυνατότητα λόγω του βέτο που διαθέτουν, να μην συμπεριληφθεί στην Πρωτοβουλία αυτή η Τουρκία. Άνοιξαν έτσι στην Τουρκία την Κερκόπορτα της «αμυντικής συνεργασίας» με την Ε.Ε..

Σημειωτέον, ότι την ίδια ώρα που έκανε αυτό το έγκλημα στις Βρυξέλλες, ο Χριστοδουλίδης κορόιδευε τους Κυπρίους πολίτες διακηρύσσοντας δημόσια ότι η κατοχική Τουρκία δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή άμυνα!



Ανατρέπεται η ισορροπία στο Αιγαίο

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Υπογράφοντας σύμφωνα φιλίας με την Τουρκία, εμφανίζοντας προόδους στο Κυπριακό που δεν υπάρχουν, αποφεύγοντας να διαμαρτυρηθούν στην Ευρώπη και διεθνώς για τις τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές, αλλά και την κατοχή της Κύπρου, αποφεύγοντας να ζητήσουν την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής ανεξαρτήτως της λύσης του κυπριακού, όπως προνοούν τα ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ (θα μπορούσαν σε αντάλλαγμα να αναπτυχθούν στα κατεχόμενα, εν αναμονή τελικής ρύθμισης, στρατεύματα της Ε.Ε. ή/και του ΟΗΕ), υποστηρίζοντας Τούρκους διπλωμάτες για τη θέση του Γραμματέα του ΟΑΣΕ και του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας, οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου ουσιαστικά αθωώνουν, εμμέσως πλην σαφώς, την Τουρκία και δημιουργούν το πολιτικό κλίμα που δεν επιτρέπει μόνο το άνοιγμα του δρόμου για την ευρωπαϊκή άμυνα σήμερα και την ίδια την Ε.Ε. αύριο. Ήδη Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι ετοιμάζονται να ανατρέψουν την ελληνοτουρκική ισορροπία στο Αιγαίο παρέχοντας αεροσκάφη F35 και Eurofighter στην Τουρκία.

Οι πολιτικές αυτές ανταποκρίνονται σε πάγιες επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, από δεκαετιών, στις οποίες ήρθε τώρα να προστεθεί και η έντονη πίεση, λόγω Ουκρανίας, του «ευρωπαϊκού πόλου» του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά και η πολύ ευνοϊκή συγκυρία της παρουσίας Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη στην εξουσία (από την άποψη αυτή είναι διπλό και βαρύτατα το έγκλημα των 157 βουλευτών που επέτρεψαν με την ψήφο τους, την παράταση του βίου αυτής της κυβέρνησης. Και είναι πιθανό ο διεθνής παράγων να μην πιέσει για αντικατάσταση Μητσοτάκη ώστε να προλάβει να ολοκληρώσει τη «δουλειά»).

Τα δυτικά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο

Ξανάρχεται έτσι στην επικαιρότητα το σχέδιο Χόλμπρουκ που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί επί Κώστα Σημίτη και προέβλεπε:Λύση των ελληνοτουρκικών με μεγάλες παραχωρήσεις της Αθήνας
Λύση του κυπριακού με μετατροπή του κυπριακού κράτους σε αποικία ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ, Διεθνούς Χρήματος και, σε κάποιο βαθμό, της Τουρκίας (σχέδιο Ανάν, διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία)

Ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Αυτό το τριπλό σχέδιο σχεδιάστηκε για να κλείσει οποιαδήποτε ρωγμή στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ λόγω των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων, να αποκλείσει τους Έλληνες στη μεγάλη πλειοψηφία κατοίκους της Κύπρου από οποιαδήποτε επιρροή σε ότι συμβαίνει σε ένα νησί που θέλουν πάρα πολύ να ελέγχουν απολύτως και πλήρως Αμερικανοί, Βρετανοί και Ισραηλινοί, να εκδιώξει οποιαδήποτε ρωσική ή άλλη μη δυτική επιρροή από την Κύπρο, να δώσει χαριστική βολή σε οποιαδήποτε, έστω και μακρινή φιλοδοξία μετασχηματισμού της Ε.Ε. από κοινή αγορά σε αυτόνομη οικονομική και πολιτική ένωση, να δημιουργήσει εντός Ε.Ε. έναν ισχυρό πόλο αμερικανο-βρετανικής επιρροής, να δεσμεύσει οριστικά την Τουρκία στη Δύση και να γίνει τελικά ένα από τα θεμέλια μιας αμερικανο-ισραηλο-τουρκικής ζώνης επιρροής στη Μεσόγειο και τη νότιο Ευρώπη.

Το κακό μέσα σε όλα αυτά τα σχέδια είναι ότι δεν αφήνουν καθόλου χώρος για ένα έστω και ελάχιστα ανεξάρτητο, δημοκρατικό και κυρίαρχο κράτος στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οδηγούν αναπόφευκτα στην αναίρεση του 1821 και αυτό ακριβώς είναι το «έργο» που βλέπουμε να «παίζεται» και με τα Μνημόνια και τις Δανειακές και με τα διάφορα σχέδια Ανάν και δεν συμμαζεύεται.

Σχολιάζοντας και τα Τέμπη και την ελληνική εξωτερική πολιτική ένας ιδιαίτερα πεπειραμένος πολιτικός αναλυτής μας επαναλαμβάνει κάτι που έχει πει εδώ και πολλά χρόνια: «Ο Μητσοτάκης θα φύγει από την εξουσία μόνο με εθνική καταστροφή». Το ερώτημα βέβαια είναι τι θα υπάρχει από τη χώρα όταν φύγει. Ας ελπίσουμε ότι ο επιτέλους αφυπνισθείς ελληνικός λαός θα εμποδίσει με την έγκαιρη δράση του τη μακροημέρευση μιας από τις πιο επικίνδυνες κυβερνήσεις στην ελληνική ιστορία.



Πηγή: kosmodromio.gr




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Κρίνοντας από τον εαυτό του, ο Τσακαλώτος νομίζει πως όλοι διακατέχονται από τον δικό του τυχοδιωκτισμό.

Του Βασίλη Γαλούπη – εφημερίδα «δημοκρατία»

«Βλέπει» ακόμα τον εαυτό του το 2011 να τρέχει για να καβαλήσει το κύμα της πλατείας, πιστεύοντας πως όλοι θα πουλούσαν το ίδιο παραμύθι για να κερδίσουν μια θέση εξουσίας. Τότε υποδυόμενος τον «επαναστάτη» σε εκείνο το τραπέζι της συμφοράς στο Σύνταγμα, δίπλα στον Βαρουφάκη και τον Κατρούγκαλο, έταζε αντιμνημόνιο στον απελπισμένο κόσμο.

Σήμερα ο Τσακαλώτος έχει ξεβραστεί πια. Εχει γίνει αντιληπτό σε όλους εδώ και καιρό πως πάντα παίζει, ως ο ορισμός του συστημικού, όποια τακτική βολεύει κάθε φορά τον Μητσοτάκη. Ειδικά μετά την ύπουλη αναφορά του προχθές στην Καρυστιανού μοιάζει εγγυημένο πως αυτή είναι η τελευταία θητεία του στη Βουλή. Δεν είναι μόνο ο πιο αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών μεταπολιτευτικά, αλλά και ένας «τελειωμένος» για την πολιτική σκηνή του τόπου.

Προχθές ο Τσακαλώτος αποφάσισε να κρίνει ως… πολιτικό μια χαροκαμένη μάνα που παλεύει με τους άλλους συγγενείς απέναντι στο κράτος και το παρακράτος επί δύο χρόνια. Επειδή η Καρυστιανού μάζεψε 1,5 εκατ. υπογραφές για την υπουργική ασυλία και όλοι μαζί οι συγγενείς των Τεμπών έβγαλαν 2 εκατ. στον δρόμο, ο Τσακαλώτος «κατάλαβε», έτσι συμφεροντολογικά όπως σκέφτεται, πως οι συγγενείς των νεκρών παιδιών θα γίνουν πολιτικοί. Κι άρχισε να τους σκάβει τον λάκκο.

«Η κυρία Καρυστιανού μπορεί να παίξει έναν ρόλο, να ενοποιήσει κάποια αιτήματα με λαϊκό τρόπο. Για να πετύχει αυτό, πρέπει να είναι στο τέλος μιας διαδικασίας. Αν δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, αν δεν μπορείς να αναλύσεις ποια είναι τα προβλήματα, πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε, φοβάμαι πως όσο χαρισματική κι αν είναι μια γυναίκα, που είναι χαρισματική και δυναμική, αν δεν απαντήσει στα σοβαρά ζητήματα, μπορεί πολύ σύντομα να ξεφουσκώσει ή να μην είναι πολύ επιτυχημένη μια τέτοια κυβέρνηση».

Μετά την κατακραυγή για όσα ακατάληπτα και ψεύτικα είπε, έσπευσε να τα «γυρίσει», αλλά είναι γνωστό πως ο Τσακαλώτος έχει αδυναμία να συντάξει μια κατανοητή πρόταση. Είναι επαγγελματίας, όμως, να βγάζει χολή και να χτίζει εμπόδια. Μέχρι και αντιπολίτευση στην «κυβέρνηση Καρυστιανού» θέλησε να κάνει.

Το πρώτο ερώτημα είναι σαν τι κρίνει ο φαντασιόπληκτος Τσακαλώτος την Καρυστιανού; Ως επιτυχημένος πολιτικός; O Τσακαλώτος είναι ο άνθρωπος που χαντάκωσε τη μεσαία τάξη ως υπουργός Οικονομικών. Που προσκύνησε όσο κανείς άλλος τον Σόιμπλε. Που έκανε σε βάρος του ελληνικού λαού παραπάνω απ’ όσα ζητούσε η Μέρκελ. Που στην πλατεία έταζε σε όλα «όχι», ενώ στην τρόικα και στις τράπεζες έλεγε σε όλα «ναι». Που χαντάκωσε οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ με το περιβόητο «μαξιλάρι» αφαίμαξης. Που έκανε ανελέητο πόλεμο στον Τσίπρα όταν μονομαχούσε με τον Μητσοτάκη. Και που, εν τέλει, κατάντησε να προδώσει την ψήφο που του έδωσαν οι ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει βουλευτής άλλου κόμματος.

Ο Τσακαλώτος είναι αυτός που εμφανιζόταν να έχει επενδύσει στην Black Rock των σκανδάλων χειραγώγησης. Που παρουσίαζε παχυλό «πόθεν έσχες» και διαφήμιζε την «αστική του ευγένεια». Και που τώρα αποφάσισε να διασπείρει ψέματα για να τα βάλει με την… πολιτικό Καρυστιανού, ενώ δεν του έχει δώσει κανένα τέτοιο δικαίωμα η μητέρα της Μάρθης, ένα σύμβολο αξιοπρέπειας.

Ομως, ο Τσακαλώτος συνηθίζει να φυτεύει μικρές «βόμβες» με σκοπό να υπονομεύσουν τον ίδιο τον χώρο που υποτίθεται ότι υπηρετεί ή οποιονδήποτε βρίσκεται απέναντι στον Μητσοτάκη. Αλλωστε, έχει πολλές φορές ναρκοθετήσει ενεργά την αντιπολίτευση. Στο παρελθόν έβαζε «δηλητήρια» κόντρα στο κόμμα του αλλά υπέρ των τραπεζών.

Τώρα που ο κυβερνητικός μηχανισμός Μητσοτάκη παραπαίει, ο Τσακαλώτος έσπευσε να προσφέρει υπηρεσία στον πρωθυπουργό παρουσιάζοντας τη Μαρία Καρυστιανού με πολιτικές βλέψεις, που μάλιστα, επειδή δεν έχει απαντήσεις για «τα μεγάλα προβλήματα», «σύντομα θα ξεφουσκώσει ή δεν θα είναι τόσο επιτυχημένη»!

Το μείγμα που αποτελεί τον πολιτικό Τσακαλώτο ανακατεύει πολλά αντιθετικά υλικά, γι’ αυτό και η γνώμη του δεν έχει καμία βαρύτητα πλέον. Αριστερός στα λόγια, μεγαλοαστός στο «πόθεν έσχες» και κουτοπόνηρος όταν προσπαθεί να παραστήσει τον συστημικό υπηρέτη, ο Τσακαλώτος απέτυχε και στη θητεία του ως ΥΠΟΙΚ και στις αρχηγικές φιλοδοξίες του.

Σήμερα, σε μια οξεία κρίση ταυτότητας, αντί να βάζει απέναντί του τον Μητσοτάκη, βάζει την… Καρυστιανού. Και την κατηγορεί για… ελλιπές πολιτικό πρόγραμμα. Μετά τις δηλώσεις του ο Τσακαλώτος επανήλθε διευκρινίζοντας ότι απάντησε σε ερώτηση που του τέθηκε για το «πώς βλέπω το ενδεχόμενο η κυρία Καρυστιανού να κάνει πολιτικό κόμμα». Μόνο που ο Τσακαλώτος παραποιεί την αλήθεια και διαστρέφει τα γεγονότα. Η πραγματικότητα είναι ότι η Καρυστιανού δεν έχει κάνει κανένα πολιτικό κόμμα για να νομιμοποιείται ο Τσακαλώτος να απαντά σε τέτοιο ερώτημα δημοσίως.

Μέχρι χθες είχαμε το σύστημα Μητσοτάκη να προσπαθεί μανιωδώς να χειραγωγήσει την κοινωνική αντιπολίτευση υπονομεύοντας, με τις πιο χυδαίες διαρροές, την Καρυστιανού. Τώρα προστέθηκε και ο Τσακαλώτος στη φρουρά τρολ και bots του Κυριάκου. Νομίζει πως έτσι θα «ροκανίσει» την αντίδραση της κοινωνίας, εξυπηρετώντας τον Μητσοτάκη. Μόνο που η κοινωνία στηρίζει τους συγγενείς, όχι τον ετοιμόρροπο Κυριάκο των Τεμπών, ούτε τον Ευκλείδη του Σόιμπλε.



ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ

Βουλευτής Νέας Αριστεράς, πρώην ΥΠΟΙΚ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε το 1960 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Σπούδασε Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στην Οξφόρδη και δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Κεντ. Το 2004 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Πρέβεζα, αλλά δεν εξελέγη. Πρώτη φορά μπήκε στη Βουλή στις εκλογές του 2012. Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 διορίστηκε αρχικά αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και στη συνέχεια υπουργός Οικονομικών. Υπήρξε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Στις 14 Ιουλίου 2023 έθεσε υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όμως απέτυχε να περάσει στον β’ γύρο. Αποχώρησε από το κόμμα στις 12 Νοεμβρίου 2023 και στις 4 Δεκεμβρίου 2023, μαζί με ακόμη 10 βουλευτές προερχόμενους από τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκρότησαν Κοινοβουλευτική Ομάδα με το όνομα Νέα Αριστερά.



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Είναι γνωστό σε όλους ότι τα δημοτικά ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας και φωτισμού αποτελούν βασική πηγή εσόδων για τους δήμους και επιβάλλονται στους πολίτες με σκοπό τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων υπηρεσιών. Η αρχή της ανταποδοτικότητας επιτάσσει ότι τα τέλη αυτά πρέπει να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τον σκοπό για τον οποίο επιβάλλονται, δηλαδή την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων και τον δημοτικό φωτισμό. Η ανταποδοτικότητα επίσης σημαίνει ότι οι πολίτες πληρώνουν για υπηρεσίες που τους επιστρέφονται άμεσα, όπως η αποκομιδή απορριμμάτων, η διαχείριση ανακυκλώσιμων υλικών, ο ηλεκτροφωτισμός των δρόμων και η γενικότερη καθαριότητα των δημόσιων χώρων. Σύμφωνα δε με την νομοθεσία, ο υπολογισμός τους γίνεται με βάση τα τετραγωνικά μέτρα των ακινήτων, διαφοροποιούμενος ανάλογα με τη χρήση (κατοικίες, επαγγελματικοί χώροι, βιομηχανικές εγκαταστάσεις).

Ο καθένας βέβαια αναρωτιέται αν τα τέλη αυτά χρησιμοποιούνται αποδοτικά, αν όντως οι παρεχόμενες υπηρεσίες είναι ανάλογες με το ύψος των εισφορών και αν οι υπηρεσίες καθαριότητας και φωτισμού είναι αυτές που πρέπει να είναι και δεν είναι ελλιπείς. Και αν είναι ελλιπείς, είναι θέμα οικονομικό ή φταίει κάτι άλλο; Και πόσο θα μπορούσαν να αυξηθούν τα τέλη για να έχουμε καλύτερες υπηρεσίες; Για παράδειγμα, η ανεξέλεγκτη ρίψη απορριμμάτων, η ποιότητα και τα ρεύματα της ανακύκλωσης, η καθαριότητα στους δρόμους, στις συνοικίες και στα χωριά. Είναι γνωστές οι έντονες συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο κάθε χρόνο για το αν πρέπει να αυξηθούν τα τέλη και πόσο. Όμως για την ποιότητα και την ανταποδοτικότητα δεν γίνονται ανάλογες συζητήσεις…

Η ανταποδοτικότητα, η αποτελεσματικότητα και η δικαιοσύνη των τελών επιβάλει:

- την διαφανή παρουσίαση των δαπανών μέσω της ιστοσελίδας του Δήμου ή και ετήσιων απολογισμών,

- τον εξορθολογισμό του κόστους με την χρήση σύγχρονων τεχνολογιών, όπως έξυπνος φωτισμός και προγραμματισμένη αποκομιδή απορριμμάτων,

- την διαφοροποίηση των τελών με βάση την πραγματική παραγωγή απορριμμάτων, ώστε να επιβραβεύονται οι πολίτες που μειώνουν τα σκουπίδια και ανακυκλώνουν και

- τον αυστηρότερο έλεγχο για τη σωστή διαχείριση των πόρων και την αποτροπή σπατάλης (πχ έλεγχος στα ρολόγια του ηλεκτροφωτισμού των δρόμων)


Η ανταποδοτικότητα των δημοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τη βιώσιμη λειτουργία των δήμων και την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στους πολίτες. Όμως απαιτείται βελτιωμένη διαχείριση, μεγαλύτερη διαφάνεια και αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών.

11.3.2025

Στέφανος Σταμέλλος

 

...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Και, όπως συνηθίζουν, ψευδολογούν ασύστολα προς το «εσωτερικό ακροατήριο» προσπαθώντας να κρύψουν το εθνικό έγκλημα που διέπραξαν.

Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης έβαλαν «στα μουλωχτά» και από το παράθυρο την Τουρκία στην ευρωπαϊκή άμυνα, αναιρώντας τον βασικότερο λόγο για τον οποίο Αθήνα και Λευκωσία εντάχθηκαν στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. αντίστοιχα και, όπως συνηθίζουν, ψευδολογούν ασύστολα προς το «εσωτερικό ακροατήριο» προσπαθώντας να κρύψουν το εθνικό έγκλημα που διέπραξαν.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις δύο χώρες, Ελλάδα και Κύπρο, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοια κόμματα, μέχρι τουλάχιστο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κοιμούνται τον «ύπνο του δικαίου» και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί!

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα «Αρχεία» του, ο βασικότερος λόγος που επέμεινε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (σήμερα Ε.Ε.) ήταν ότι έτσι, η Ελλάδα θα ανήκε σε μια ισχυρή ένωση κρατών στην οποία δεν συμμετέχει η Τουρκία και, επομένως, μια επίθεση της Τουρκίας κατά της Ελλάδας θα θεωρούνταν επίθεση κατά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (νυν Ένωσης). Αντίστοιχοι λόγοι υπήρχαν και για την ένταξη της Κύπρου το 2004.

Η πολιτική αυτή υπήρξε κεντρική στρατηγική επιλογή της Αθήνας μετά το 1974 και, όπως θα δείξουμε, οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης την αναιρούν σε μεγάλο βαθμό, εκθέτοντας την Ελλάδα και την Κύπρο σε πολύ μεγάλους κινδύνους και μεταβάλλοντας ριζικά και προς όφελος της Άγκυρας τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Σε μεγάλο βαθμό, Ελλάδα και Κύπρος, όπως θα δείξουμε, παραιτούνται επίσης των αιτιάσεών τους για την πολιτική της Τουρκίας απέναντί τους, δηλαδή για εισβολή, κατοχή, εδαφικές διεκδικήσεις, de jure και de facto απειλή πολέμου, χωρίς η Τουρκία να υποχωρήσει στο παραμικρό και ανοίγουν τον δρόμο σε ριζική αναβάθμιση της ήδη ισχυρότατης τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας και των ενόπλων δυνάμεων και εξοπλισμών της γείτονος. Είτε πρέπει να δεχτούμε ότι οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης είναι ηλίθιοι, κάτι που δεν πιστεύουμε, είτε ενεργούν για λογαριασμό της Γερμανίας και της Βρετανίας εις βάρος των πιο κεντρικών και πιο ζωτικών συμφερόντων του ελληνισμού.
Πώς όμως έγιναν όλα αυτά και τι συνέπειες θα έχουν; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

1. Ποιος απειλεί την Ευρώπη; Η Ρωσία ή η Τουρκία;

Την περασμένη εβδομάδα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνεδρίασε και πήρε αποφάσεις για την Ευρωπαϊκή Άμυνα, αποφασίζοντας επίσης τη διάθεση του κολοσσιαίου ποσού των 800 δις. Εξηγήσαμε αλλού μερικούς από τους λόγους γιατί όλο αυτό το σχέδιο είναι μια επικίνδυνη παραφροσύνη που πλήττει πολύ σοβαρά τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών, αν δεν αναιρεί και πολλούς λόγους ύπαρξης της ίδιας της Ε.Ε..

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση διαφημίζουν τη συμμετοχή μας σε τέτοια σχήματα ως υποβοηθητικά της ελληνικής άμυνας. Αυτό θα συνέβαινε όντως αν επρόκειτο να υπερασπιστούν την Ελλάδα και την Κύπρο από τουρκική επίθεση. Ποτέ όμως μέχρι τώρα οι υποτιθέμενοι σύμμαχοί μας (ΗΠΑ και ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ) δεν υποσχέθηκαν κάτι τέτοιο. Μόνο η Γαλλία έδωσε αμυντικές εγγυήσεις στην Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης, αλλά και αυτωνών την αξία υπονόμευσε η ανεκδιήγητη κυβέρνηση Μητσοτάκη, μην περιλαμβάνοντας την Κύπρο. Έτσι, αν η Τουρκία επιτεθεί στην Κύπρο και η Ελλάδα αντεπιτεθεί στην Τουρκία, θα είναι επιτιθέμενο μέρος και δεν θα έχει την κάλυψη των γαλλικών εγγυήσεων. Τέτοια και χειρότερα παθαίνει μια χώρα με τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ στην κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για σχήματα που ολοκληρώνουν τις ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις προπάντων κατά της Ρωσίας, δευτερευόντως κατά των χωρών και κινημάτων του Τρίτου Κόσμου και της Κίνας. Η συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων τις εκτρέπει από τον εθνικό χαρακτήρα και την εθνική αποστολή τους, ενώ δημιουργεί και προβλήματα εν σχέσει με τρίτες χώρες. Η συνεργασία με την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να είναι επωφελής για τη χώρα, αν δεν είχε φροντίσει η κυβέρνηση να διαλύσει και ιδιωτικοποιήσει-αποεθνικοποποιήσει την αμυντική βιομηχανία της χώρας.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, μαζί και η Ελλάδα και η Κύπρος, ενέκρινε την περασμένη εβδομάδα ένα κείμενο συμπερασμάτων που ομιλεί για τις φανταστικές απειλές της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, καθιστά δηλαδή και επισήμως την ευρωπαϊκή άμυνα εργαλείο πολέμου κατά της Ρωσίας, όχι όμως και για τις πολύ πραγματικές και απτές απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και της Κύπρου!

Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κείμενο που ενέκριναν Αθήνα και Λευκωσία, τα κράτη-μέλη «δεσμεύονται να συμβάλουν στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και να εντείνουν τις εργασίες για την περαιτέρω στήριξη και ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της Ουκρανίας και την εμβάθυνση της συνεργασίας της με την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία».

Για να χρυσωθεί βέβαια το «χάπι» και να μπορέσουν να πουλάνε κάτι στους «ιθαγενείς» οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης, περιελήφθη μια αναφορά στις απειλές των συνόρων στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο. Η αναφορά είναι εντελώς γενική και δεν σημαίνει τίποτα. Θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται στις «απειλές» του Ιράν, της τρομοκρατίας ή δεν ξέρω ποιανού άλλου.

Στην πραγματικότητα, αποκλείεται η έκφραση να αφορά στην Τουρκία γιατί αν αφορούσε την Τουρκία δεν θα μπορούσε η Ένωση να συνεργαστεί μαζί της στρατιωτικά και εξοπλιστικά όπως θα εξηγήσουμε ότι κάνει.

2. Κερκόπορτα: η αμυντική «Πρωτοβουλία των ομοϊδεατισών χωρών» και η πρόσκληση στην Άγκυρα

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε (άρθρο 7 των Συμπερασμάτων), με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας και της Κύπρου μια νέα «Πρωτοβουλία των ομοϊδεατισσών χωρών» (like minded countries), με τα οποία η Ένωση θα συνεργάζεται στρατιωτικά και εξοπλιστικά.

Στα συμπεράσματα οι Ευρωπαίοι δεν αποσαφηνίζουν ποια είναι τα κράτη που θα συμμετάσχουν, ούτε ο Μητσοτάκης και ο Χριστοδουλίδης ζητάνε να αποσαφηνιστούν τα κράτη που θα συμμετάσχουν. Νίπτουν δηλαδή τας χείρας των στο πιο βασικό ζήτημα της άμυνας του ελληνισμού.

Την άλλη μέρα το πρωί, η πρόεδρος της Ε.Ε., ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η επικεφαλής της «ευρωπαϊκής διπλωματίας», αφού πήραν την έγκριση του Συμβουλίου, ερμηνεύουν την απόφαση καλώντας τέσσερα μη μέλη της Ε.Ε. σε τηλεδιάσκεψη. Μεταξύ των χωρών αυτών η Τουρκία που εκπροσωπείται στη διάσκεψη από τον κ. Ερντογάν. Η Ελλάδα και η Κύπρος απουσίαζαν από τις συνομιλίες της Ε.Ε. για στρατιωτική συνεργασία με τη χώρα που εισέβαλε και κατέχει μεγάλο μέρος της Κύπρου και απειλεί στρατιωτικά την Ελλάδα, δύο μέλη της Ένωσης!

Συμφωνώντας με το σημείο 7 των Συμπερασμάτων, οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης άνοιξαν την πραγματικότητα την Κερκόπορτα για να μπει η Τουρκία στην ευρωπαϊκή άμυνα, ίσως αύριο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχει υποχωρήσει ούτε κατά ένα κιχ από τις διεκδικήσεις και απειλές της κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Επρόκειτο για πάγια επιδίωξη της αμερικανικής πολιτικής στη Μεσόγειο και, τον τελευταίο καιρό και της Γερμανίας, που τείνει όλο και περισσότερο να θυμάται τη γεωπολιτική και τη φιλογερμανική πολιτική του Κάιζερ, του Χαουζχόφερ και του Χίτλερ.

Η προσπάθεια να ενταχθεί η Τουρκία στην «ευρωπαϊκή άμυνα» δουλευόταν εδώ και χρόνια, και ήταν μία από τις επιδιώξεις του σχεδίου δήθεν «ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ» που ξεφούρνισε προ μηνών ο Χριστοδουλίδης, σχεδίου που επεξεργάστηκε ένα από τα πιο σκοτεινά πρόσωπα του αμερικανικού «κόμματος του πολέμου», η Βικτόρια Νούλαντ (η ίδια που εφηύρε και τον θεσμό των παράνομων και παράλογων πενταμερών διασκέψεων για το κυπριακό, ώστε να παρακαμφθεί η υποχρέωση δημοψηφίσματος για την έγκριση της όποιας λύσης) και συνέχισε, μετά την αποχώρησή της, η ηγεσία του αμερικανικού Πενταγώνου. Σύμφωνα με τις διαρροές που έκανε η ίδια η κυπριακή Προεδρία το περασμένο φθινόπωρο στην Καθημερινή της Κύπρου, η Λευκωσία θα ήρε το βέτο της στην συνεργασία της Τουρκίας με τον ευρωπαϊκό αμυντικό οργανισμό και τις ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες και θα εντασσόταν παράλληλα στον ΝΑΤΟϊκό (και όχι ευρωπαϊκό, όπως ισχυρίστηκε ψευδολογών Κύπριος πολιτικός) «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (sic)».

Ταυτόχρονα, το ένα μετά το άλλο, τα ευρωπαϊκά κράτη άρχισαν να προχωρούν σε συμφωνίες συνεργασίας και εξοπλισμού της Τουρκίας διακόπτοντας πάγιες πολιτικές τους, χωρίς να προκαλούν καμία αντίδραση της κυβέρνησης Μητσοτάκη η οποία, εδώ και δύο χρόνια, πήρε εντολή από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο να μη διαμαρτύρεται για τις τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές και μάλιστα υπέγραψε και «σύμφωνο φιλίας», που η Άγκυρα χρησιμοποιεί για να ξεμπλοκάρει τις αγορές εξοπλισμών από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Από κει που μας είχαν δώσει εντολή, για τους δικούς τους λόγους, να αυξάνουμε την ένταση με την Τουρκία, πήραμε εντολή να κάνουμε τα ανάποδα.

Όχι μόνο Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης κάνουν οτιδήποτε τους ζητάει η Αμερική, η Ε.Ε. και το Ισραήλ, εις βάρος κατά κανόνα των ελληνικών συμφερόντων. Δεν είναι σε θέση να πάρουν σε αντάλλαγμα ούτε καν το να μην εξοπλίζουν οι δήθεν φίλοι και σύμμαχοι την Τουρκία σαν αστακό!

Σύμφωνα μάλιστα με ορισμένες πληροφορίες που δεν καταφέραμε πάντως να επιβεβαιώσουμε, Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης έβαλαν τρικλοποδιά και στον Μακρόν, που ήταν αντίθετος με τη συμπερίληψη της Τουρκίας, ταυτιζόμενοι με το Βερολίνο και το Λονδίνο. Ελπίζουμε να μην αληθεύουν, αλλά δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε με όσα συμβαίνουν.

3. Οι συνέπειες των αποφάσεων

Με τις αποφάσεις του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που ελήφθησαν με τη σύμφωνη γνώμη του Μητσοτάκη και του Χριστοδουλίδη, η Τουρκία διασυνδέεται για πρώτη φορά, με τον υπό διαμόρφωση αμυντικό μηχανισμό της Ε.Ε., ανοίγει ο δρόμος για τη συνεργασία της με τις ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις και αμυντικές βιομηχανίες και για τη συμμετοχή της στους θεσμούς της υπό δημιουργία «ευρωπαϊκής άμυνας». Προοπτικά ανοίγει με την απόφαση αυτή και ο δρόμος για την πλήρη ένταξη της Άγκυρας στην Ε.Ε., χωρίς φυσικά να εκπληρώσει καμία από τις υποχρεώσεις της, περιλαμβανομένης και αυτών που αφορούν στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Η Τουρκία αυξάνει δραματικά την επιρροή της στα ευρωπαϊκά πράγματα, το ήδη πολύ αυξημένο διπλωματικό και στρατιωτικό της εκτόπισμα, λόγω του ρόλου που καλείται να παίξει στην όλη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής άμυνας, των ευρωπαϊκών εξοπλισμών και της ευρωπαϊκής πολιτικής έναντι της Ρωσίας.

Οι τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες θα ενισχυθούν σημαντικά από τη συνεργασία τους με τις ευρωπαϊκές και θα αποσπάσουν μερίδιο από το μεγάλο πακέτο των 800 δις, ώστε να παράγουν καινούρια όπλα με τα οποία θα απειλούν την Ελλάδα και την Κύπρο και θα τις αναγκάσουν σε οικονομική καταστροφή προκειμένου να τις παρακολουθήσουν ή σε παράδοση. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η Τουρκία παράγει το 70% έως 80% των όπλων που αγοράζει, σε αντίθεση με μας που έχουμε διαλύσει την αμυντική βιομηχανία.

Με δύο λόγια οδηγούμαστε σε νέα δραματική επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας. Η απόφαση αυτή ακυρώνει φυσικά από το παράθυρο το κυπριακό βέτο στη συνεργασία της Τουρκίας με τον ευρωπαϊκό αμυντικό οργανισμό, δηλαδή τις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες, οδηγεί εκ των πραγμάτων σε δραματική αύξηση της τουρκικής επιρροής στην Ε.Ε. και σε δραματική επιδείνωση του στρατιωτικού συσχετισμού ισχύος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Στο επίπεδο της διπλωματίας και της διεθνούς πολιτικής, οι αποφάσεις της Ε.Ε., με τη συνδρομή Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη, συνομολογούν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η Τουρκία δεν απειλεί την Ελλάδα και καλώς κατέχει την Κύπρο. Γιατί αν απειλούσε την Ελλάδα και αν κατείχε παρανόμως την Κύπρο θα ήταν (θα έπρεπε να είναι) αδιανόητη η στρατιωτική και εξοπλιστική συνεργασία μαζί της.

Η εξέλιξη αυτή θα εντείνει, αντί να μειώσει, τον καταστροφικό, ιδίως για εμάς που δεν έχουμε πολεμική βιομηχανία, ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και θα αυξήσει, δεν θα μειώσει την πιθανότητα καταστροφικής σύρραξης Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας (εκτός αν Ελλάδα και Κύπρος ολοκληρώσουν την ταχύτατη γεωπολιτική τους και λοιπή εκμηδένιση, ως έστω και κατ’ ελάχιστον ανεξαρτήτων και βιώσιμων κρατών, μεταφέροντας ουσιώδη τμήματα της κυριαρχίας που σήμερα ασκούν στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο στην Τουρκία, καθιστάμενες και δικές της αποικίες και εντασσόμενες σε μια τουρκική ζώνη επιρροής).

Ίσως βέβαια, όπως ήδη μας συστήνει ένας αρθρογράφος στην Καθημερινή, ήρθε ο καιρός να προσαρμοστούμε στην αυξανόμενη σημασία της Τουρκίας για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Όπως πάμε το μόνο που μας μένει είναι να μας εξηγήσουν οι εφημερίδες μας γιατί, εν τέλει, ήταν λάθος η επανάσταση του 1821. Σε καλό δρόμο βρισκόμαστε.

Είναι για τους παραπάνω λόγους που υποστηρίξαμε ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό την αξία και τα οφέλη από τη στρατηγική επιλογή της Αθήνας το 1974 και της Κύπρου το 2004 για ένταξη στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. αντίστοιχα.

4. Η ευθύνη της αντιπολίτευσης

Ευθύνη, αν και όχι την αποφασιστική, έχουν και τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα που όφειλαν να έχουν εγκαίρως αντιληφθεί τι συμβαίνει και να έχουν κινητοποιηθεί εγκαίρως για να αποτρέψουν αυτή την εξέλιξη, θέτοντας και το ζήτημα στις διασκέψεις των ευρωπαϊκών ομάδων που συνεκλήθησαν την παραμονή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά κινητοποιώντας και την ελληνική και κυπριακή κοινή γνώμη.

5. Τι πρέπει να γίνει

Έστω και εκ των υστέρων, Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να διαμαρτυρηθούν με τον πιο έντονο τρόπο και να χρησιμοποιήσουν όλα τα θεσμικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να μπλοκάρουν, με όποιο κόστος, την ευρωτουρκική αμυντική συνεργασία. Οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας, αλλά και το σύνολο του πολιτικού κόσμου σε Ελλάδα και Κύπρο πρέπει να κινητοποιηθεί επίσης πολιτικά και επικοινωνιακά, άμεσα, επαναφέροντας στο προσκήνιο όλη την τουρκική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Για να μη χάσουμε τελείως το μυαλό μας, παραθέτουμε στη συνέχεια έναν κατάλογο με τις σοβαρότερες απειλές και διεκδικήσεις της Τουρκίας από την Ελλάδα και την Κύπρο. Σπανίως έως ποτέ δεν θα ακούσετε κάποια υπενθύμισή τους από τις κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας, αλλά και το σύνολο σχεδόν ενός εξαρτημένου, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Η πλήρης εκμηδένιση του ελλαδικού και κυπριακού κράτους, με τις συνέπειες που ασφαλώς θα έχει για τον ελληνικό λαό, είναι μπροστά μας. Θα κάνουμε τίποτα; Θα αντιδράσουμε; ‘Η θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε, σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στα ελληνοτουρκικά, «μοιραίοι και άβουλοι» κι «όπου βγει»; Γιατί στο μόνο που θα βγει θα είναι το τέλος μας.


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου και της Ελλάδας

Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων μπορεί ασφαλώς ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Άλλοι πληρώνονται από το ΝΑΤΟ και τη USAID για να μας εξηγούν ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο κρατών και αποτελούν εφεύρεση των «εθνικιστών», ιδίως των «Ελλήνων εθνικιστών». Άλλοι διακρίνονται από την ιδεοληπτική ανοησία (στην καλή περίπτωση) μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» που θεωρεί βρισιά ακόμα και την αναφορά στη λέξη έθνος και πιστεύει ότι μπορεί να αφήσει το Αιγαίο στην Τουρκία και την υπεράσπιση της χώρας (των θεμιτών και νομίμων δικαίων της) στην άκρα δεξιά.

Μπορούμε ασφαλώς να λέμε ότι θέλουμε, αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να αεροβατούμε αγνοώντας την πραγματικότητα, γιατί, όπως έλεγε και ο Λένιν, «τα γεγονότα είναι σκληρά». Κι όχι μόνο είναι σκληρά. Η πραγματικότητα εκδικείται άσχημα όσους την αγνοούν ή τη διαστρεβλώνουν.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι επί μία χιλιετία οι σχέσεις Τούρκων και Ελλήνων σπανίως υπήρξαν φιλικές. Η πραγματικότητα επίσης είναι ότι η Τουρκία οργάνωσε πογκρόμ κατά του ελληνικού πληθυσμού και τον εξεδίωξε το 1955. Δεκαεννιά χρόνια αργότερα κατέλαβε (με την παρότρυνση και την ενίσχυση των ΗΠΑ και της CIA) και κατέχει πάντα τη μισή Κύπρο (που είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή της υφηλίου σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ), από όπου εκδιώχθηκε η συντριπτικά ελληνική στην εθνικότητα πλειοψηφία των κατοίκων της. Η Τουρκία απειλεί ντε φάκτο το ελεύθερο τμήμα της Κύπρου, έχει συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία στην περιοχή της Κύπρου και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Tα θύματα της τουρκικής εισβολής υπερέβησαν, ως ποσοστό του πληθυσμού, τα θύματα της εισβολής Αμερικανών, Βρετανών, Πολωνών και Αυστραλών στο Ιράκ το 2003.

Η Τουρκία έχει επίσης προβάλλει εδαφικές διεκδικήσεις για περισσότερα από 100 νησιά ή νησίδες του Αιγαίου Πελάγους, αρνείται να αναγνωρίσει τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 μιλίων και έχει αναπτύξει απέναντι από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου την ομώνυμη στρατιά περιλαμβανομένου ενός αποβατικού στόλου που είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Μόνη δυνατή αποστολή αυτού του στόλου είναι η κατάληψη ενός ή περισσοτέρων ελληνικών νησιών, αποστολή για την οποία ασκείται κάθε χρόνο (ασκήσεις ΕΦΕΣ). Την ίδια στιγμή απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών.

Με απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, δεσμευτική για όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις, η Άγκυρα χαρακτήρισε την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια, δικαίωμα που παρέχει η διεθνής σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας, ως αιτία πολέμου (casus belli). Προ ετών η Άγκυρα απείλησε ότι θα βομβαρδίσει την Αθήνα και άλλες ελληνικές πόλεις με πυραύλους εδάφους-εδάφους.

Η Τουρκία έχει ανακηρύξει τη μισή Μεσόγειο ως δική της αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ενώ παρενοχλεί ακόμα και έρευνες για καθ’ όλα νόμιμες ποντίσεις καλωδίων στο κέντρο του Αιγαίου, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη να καταργήσουν το πρόγραμμα ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου.

Για να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή, που παρολίγον να καταλήξει σε πόλεμο το 1976, το 1987, το 1996 και το 2020, διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις επιδόθηκαν σε μια κούρσα εξοπλισμών που συνέβαλε, μαζί με τον τρόπο ασφαλώς που τη χειρίσθηκε το πανίσχυρο «στρατιωτικο-μεσιτικό» σύμπλεγμα της Ελλάδας, στην ελληνική οικονομική χρεοκοπία.

Και εγώ εύχομαι να λυθούν κάποτε οι διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας, και ασφαλώς να μην πάμε σε πόλεμο. Αλλά οι καλές σχέσεις μπορούν να βασίζονται μόνο στην ειλικρίνεια και όχι στην υποκρισία του Μητσοτάκη περί φιλίας με την Τουρκία, κάτι άλλωστε που δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Ερντογάν. Τους φίλους τους κάνουν οι καλοί λογαριασμοί, όχι τα ψέματα.

Υπό τις συνθήκες όμως που περιγράψαμε πιο πάνω, συνιστά βαρύτατο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού και των συμφερόντων του, το άνοιγμα σήμερα του δρόμου της Τουρκίας προς την ευρωπαϊκή άμυνα.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)