του Θανάση Βικόπουλου
Στις 10 Αυγούστου ο ισραηλινός στρατός βομβάρδιζε τις περιοχές Ζεϊτούν, Σάμπρα, Τούφα και Σετζάια της πόλης της Γάζας από έδαφος και αέρα. Άρματα μάχης προχώρησαν στο ανατολικό τμήμα της περιοχής Σεΐχ Ραντβάν βορειοδυτικά του κέντρου της πόλης, καταστρέφοντας σπίτια και προκαλώντας πυρκαγιές σε καταυλισμούς σκηνών. Μια ακόμη μέρα νεκρών.
Την ίδια μέρα, σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, και σε πόλεις της χώρας, εκατομμύρια διαδηλωτών ζητούσαν να δοθεί οριστικό τέλος σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκ Πολέμου.
Την ημέρα εκείνη, στην πολύπαθη Κύπρο των συρματοπλεγμάτων του Αττίλα, η εθνική ομάδα του μπάσκετ έδινε φιλικό με το Ισραήλ, γράφοντας την πιο μαύρη σελίδα στην πολύχρονη ιστορίας της, απογοητεύοντας όλους εκείνους που, ευτυχώς, δεν πιστεύουν ότι ο αθλητισμός ενώνει. Θα ένωνε αν δεν ήταν κατ επιλογήν. Δεν θυμάμαι να σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες όταν οι Γάλλοι έσφαζαν ότι κινείτο στην Ινδοκίνα , ούτε όταν έμπαιναν σε αυτήν οι Γιάνκηδες. Σίγουρα δεν σταμάτησαν όταν οι, πληρωμένοι από την CIA, Kontras έμπαιναν στη Νικαράγουα, ούτε όταν το Βατικανό και το Βερολίνο, σε αγαστή συνεργασία με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε διαμέλιζαν τη Γιουγκοσλαβία....
Το σύνθημα "Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΕΝΩΝΕΙ" υπήρξε ανέκαθεν το ναρκωτικό των μεγάλων δυνάμεων κάθε φορά που έπρεπε να κρύβουν τα εγκλήματα τους κάτω από μια αθλητική φανέλα, μόνο που το εθνόσημο είναι στο στήθος και όχι στη φόδρα και δυστυχώς, οι Έλληνες διεθνείς , πολλοί από αυτούς διακεκριμένες, πλέον, μορφές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ξέχασαν την 10η Αυγούστου, τόσο τα ιδεώδη που πρεσβεύει το ενθόσημο που φέρουν, όσο και τα εγκλήματα του εθνόσημου των αντιπάλων τους.
Καμία σημαία, καμίας χώρας, δεν είναι πιο πάνω από την παναθρώπινη αξία του σεβασμού της ίδιας της ζωής.
Τώρα πια, οι διασταυρώσεις στο Eurobasket, μας φέρνουν εκ νέου αντιμέτωπους με το Ισραήλ. Θα βρουν οι παίχτες της εθνικής το θάρρος και την αξιοπρέπεια να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους ενάντια στη σφαγή;
Στο Χόλιγουντ, που σε ξερνά σαν να ήσουν φιστίκι, νεοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, ρισκάροντας να μην βρουν ποτέ ξανά ανοιχτή πόρτα , σηκώνουν τις σημαίες της Παλαιστίνης και κυκλοφορούν με φωτογραφίες μικρών παιδιών που δολοφόνησε ο στρατός του Ισραήλ.
Χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη την Ευρώπη τρώνε ξύλο κάθε μέρα από δυνάμεις ασφαλείας που προστατεύουν τα συμφέροντα της πιο ιμπεριαλιστικής χώρας της Μεσογείου , όμως εκεί που ο αθλητισμός ενώνει, είναι μέρα Σάββατο.
Οφείλετε ένα μεγάλο συγνώμη. Και τα "συγνώμη" λέγονται με πράξεις....