Articles by "ΝΑΤΟ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΑΤΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Felix Allen,The Sun, 25 Nov 2021
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Η ΡΩΣΙΑ θα επιτεθεί στην Ουκρανία εάν το ΝΑΤΟ δεν δώσει ασφαλή εγγύηση ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στο Κίεβο να ενταχθεί στη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, προειδοποίησε στενός συνεργάτης του Πούτιν.

Η προειδοποίηση από έναν κορυφαίο σύμβουλο του Κρεμλίνου είναι η πιο κατηγορηματική μέχρι στιγμής και προκαλεί νέους φόβους ότι μια εισβολή θα μπορούσε να σύρει δυτικούς συμμάχους στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σύμβουλος του προέδρου Πούτιν έκανε μια ψυχρή προειδοποίηση για επίθεση στην Ουκρανία, Φώτο Reuters5

Δορυφορικές φωτογραφίες δείχνουν μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων κοντά στα σύνορα AFP


Επιβεβαιώνεται καθώς η Ρωσία έχει συγκεντρώσε 100.000 στρατιώτες στα σύνορα και οι επικεφαλής της ουκρανικής κατασκοπείας δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι έχει προγραμματιστεί μια μεγάλης κλίμακας εισβολή το νέο έτος .

Και σήμερα η Ουκρανία επιβεβαίωσε ότι εκτόξευσε αμερικανικούς αντιαρματικούς πυραύλους Javelin εναντίον ανταρτών που υποστηρίζονται από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια νέων αψιμαχιών στην αποσχισθείσα περιοχή του Ντονμπάς.

Εν μέσω αυξημένων εντάσεων, ο συνεργάτης του Πούτιν Φιοντόρ Λουκιανώφ, σε άρθρο που δημοσιεύθηκε χθες το βράδυ, προειδοποίησε για μια «νέα σύγκρουση» εάν το ΝΑΤΟ επεκταθεί και άλλο στα ανατολικά.

Ο κ. Lukyanov - πρόεδρος του Ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, το οποίο συμβουλεύει το Κρεμλίνο - κατέστησε επίσης σαφές ότι η Μόσχα θα επιδιώξει κάτι περισσότερο από λεκτικές διαβεβαιώσεις από το ΝΑΤΟ.

Έγραψε: «Αυτός ο πρόσφατος γύρος κλιμάκωσης στην Ανατολική Ευρώπη κατέδειξε ότι οι παλιές αρχές ασφάλειας στην ήπειρο δεν λειτουργούν πλέον.

«Η Ρωσία θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα και να χαράξει νέες κόκκινες γραμμές».

Αναφέρθηκε σε μια συμφωνία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Φινλανδίας, με την οποία η Μόσχα αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Φινλανδίας σε αντάλλαγμα με την ουδετερότητά της στον Ψυχρό Πόλεμο.

Δυσοίωνα, ο κ. Lukyanov πρόσθεσε ότι η «τροχιά που οδήγησε στον πόλεμο του 2008 μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας» - όταν η Μόσχα εισέβαλε (μετά την Γεωργιανή εισβολή στην αυτόνομη Οσσετία- «θα μπορούσε κάλλιστα να αναπαραχθεί» στην Ουκρανία.

Χθες η Μόσχα κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι οργάνωναν μυστικά μια εικονική πυρηνική επίθεση 12 μίλια από τα σύνορα της «θέτοντας τις ρωσικές δυνάμεις σε επιφυλακή».

Ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού δήλωσε επίσης ότι αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά πραγματοποίησαν 30 πτήσεις κοντά στη Ρωσία αυτό το μήνα σε σημαντική κλιμάκωση.

Οι επικεφαλής των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών προειδοποίησαν ότι η Ρωσία σκοπεύει να εισβάλει σε δέκα μέτωπα τον Ιανουάριο.

Ο (Ουκρανός)ταξίαρχος Μπουντάνοφ δήλωσε ότι η εισβολή θα ξεκινήσει με αεροπορικές επιδρομές και βομβαρδισμούς μετά από επίθεση από αέρος στην οποία θα συμμετάσχουν μέχρι και 3.500 αλεξιπτωτιστές και ειδικές δυνάμεις, έγραψαν οι Military Times .

Στη συνέχεια, θα ακολουθήσουν μαζική επίθεση κατά μήκος των συνόρων, αμφίβιες αποβιβάσεις στην Οδησσό και τη Μαριούπολη και μικρότερη εισβολή από τη γειτονική Λευκορωσία.

Το ΝΑΤΟ είναι «έτοιμο ανά πάσα στιγμή»

Η Ρωσία αρνείται πάντα οποιεσδήποτε επιθετικές προθέσεις προς τη γειτονική χώρα - χαρακτηρίζοντας τις τελευταίες πληροφορίες ως «υστερία».

Ο Πρόεδρος Πούτιν χαρακτήρισε τη συγκέντρωση στρατευμάτων αποτρεπτική κατά μιας νέας επίθεσης της ουκρανικής κυβέρνησης.

Αρκετές παραβιάσεις κατάπαυσης του πυρός έχουν αναφερθεί στις ανατολικές περιοχές της χώρας που κρατούνται από αυτονομιστές που υποστηρίζονται από τη Μόσχα.

Το Κίεβο επιβεβαίωσε για πρώτη φορά ότι χρησιμοποίησε τους αμερικανικούς αντιαρματικούς πυραύλους Javelin στη συνεχιζόμενη σύγκρουση .

Ο στρατηγός Μπουντάνοφ ισχυρίστηκε ότι έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί εναντίον ρωσικών δυνάμεων, οι οποίες είναι ύποπτες για εισβολές κατά μήκος των συνόρων προς υποστήριξη των ανταρτών.

Είπε ότι οι πύραυλοι έχουν «σημαντική ψυχολογική αποτρεπτική αξία κάνοντας τους Ρώσους να σκεφτούν δύο φορές για επίθεση».

Το ΝΑΤΟ δήλωσε ότι είναι έτοιμο να βοηθήσει τους συμμάχους του.

Ο ταξίαρχος Simon Doran, του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, δήλωσε για μια πιθανή ρωσική εισβολή: «Υπάρχουμε για να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή».

Είπε στην Daily Telegraph:«Ας ελπίσουμε ότι όχι μόνο αποθαρρύνουμε πιθανούς αντιπάλους, αλλά καθησυχάζουμε επίσης όλους τους εταίρους και συμμάχους μας ότι αν κληθούμε, θα είμαστε εδώ.

«Είμαστε απολύτως έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε επιθετικότητα από οποιονδήποτε παγκοσμίως».

Ο στρατός της Ουκρανίας έχει εμπλακεί σε νέες αψιμαχίες με τις αποσχιστικές δυνάμεις AFP

Ελεύθερος σκοπευτής με αντάρτες που υποστηρίζονται από τη Μόσχα φυλάει επιφυλακή στην αποσχισθείσα περιοχή Ντονμπάς της ΟυκρανίαςCredit: Reuters


Ο Πούτιν δήλωσε ότι η συγκέντρωση στρατευμάτων στα σύνορα είναι για να αποτρέψει μια νέα επίθεση εναντίον ανταρτών από την κυβέρνηση της ΟυκρανίαςCredit: AP







Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το κτίριο του Υπουργείου Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Ανάχωμα Frunzenskaya στη Μόσχα.

RT 25 Οκτ, 2021
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Ρώσοι αξιωματούχοι πραγματοποίησαν επείγουσα συνάντηση με τον στρατιωτικό ακόλουθο της Γερμανικής Πρεσβείας στη Μόσχα, εκφράζοντας ανησυχία για σειρά σχολίων της υπουργού Άμυνας της χώρας, τα οποία ως αναφέρουν ενδέχεται να επιδεινώσουν τις ήδη τεταμένες σχέσεις.

Σε δήλωση που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα, το υπουργείο Άμυνας αποκάλυψε ότι, νωρίτερα την ίδια ημέρα, ζητήθηκε από τον απεσταλμένο του Βερολίνου «να παρουσιαστεί ενώπιον της Κύριας Διεύθυνσης Στρατιωτικής Συνεργασίας».

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, «επιστήθηκε η προσοχή στα σχόλια της Γερμανίδας υπουργού Άμυνας Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ σχετικά με την πυρηνική αποτροπή εναντίον της Ρωσίας, και επιδόθηκε διπλωματικό σημείωμα «

Την προηγούμενη εβδομάδα, η Κραμπ-Καρενμπάουερ δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό Deutschlandfunk ότι πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν πάνω από τα έθνη της Βαλτικής που συνορεύουν με τη Ρωσία. Σύμφωνα με την ίδια, «πρέπει να καταστήσουμε πολύ σαφές στη Ρωσία ότι είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε και αυτά τα μέτρα, ώστε να έχουμε πρώιμο αποτρεπτικό αποτέλεσμα». Αυτό, ανέφερε, «είναι απόκριση στην τρέχουσα συμπεριφορά της Ρωσίας».

Σύμφωνα με αξιωματούχους στη Μόσχα, «τέτοιες δηλώσεις προκαλούν αυξημένη ένταση στην Ευρώπη και δεν συμβάλλουν στην εξομάλυνση της κατάστασης». Απαντώντας στους ισχυρισμούς της Καρενμπάουερ, ο Ρώσος υπουργός Αμύνης, Σεργκέι Σοϊγκού, δήλωσε ότι «η ασφάλεια στην Ευρώπη μπορεί να είναι συλλογική, χωρίς παραβίαση των συμφερόντων της Ρωσίας». Ωστόσο, συνέχισε, «επί του παρόντος το ΝΑΤΟ δεν είναι έτοιμο για ίσο διάλογο σε αυτό το ζήτημα»

«Εν μέσω κραυγών για αποτροπή της Ρωσίας στρατιωτικά, το ΝΑΤΟ οικοδομεί με συνέπεια τις δυνάμεις του κοντά στα σύνορά μας. Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά Πώς έχουν τελειώσει τέτοιες ενέργειες για τη Γερμανία και την Ευρώπη στο παρελθόν», πρόσθεσε ο Σοϊγκού, σε σχόλιο που ερμηνεύτηκε ευρέως ως αναφορά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. .

Ο Ρώσος υπουργός Άμυνας υπενθύμισε επίσης τη χαοτική αποχώρηση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο, καθώς η χώρα έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν. Το σχέδιο αποτροπής της Δύσης στο Αφγανιστάν κατέληξε σε «καταστροφή, την οποία έχει πλέον να αντιμετωπίσει ολόκληρος ο κόσμος», ανέφερε.

Η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας Κραμπ-Καρενμπάουερ και ο υπουργός Άμυνας της Ρωσίας Σεργκέι Σοϊγκού

Η αντιπαράθεση σημειώθηκε λίγες ημέρες μετά την αποκάλυψη από το ΝΑΤΟ ότι τα μέλη του είχαν δώσει το πράσινο φως σε ένα σημαντικό σχέδιο το οποίο αποσκοπεί στην καταπολέμηση της Ρωσίας σε μια υπποθετική στρατιωτική σύγκρουση. Το απόρρητο έγγραφο, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο το μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ενδέχεται να συγκρουστεί με τις δυνάμεις της Μόσχας από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, λέγεται ότι περιλαμβάνει εστίαση σε μη συμβατικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων κυβερνό-επιθέσεων, συγκρούσεων στο διάστημα, ακόμα και χρήσης πυρηνικών κεφαλών.

Ένας στρατιώτης κάθεται σε ένα τανκ καθώς μια σημαία του ΝΑΤΟ κυματίζει πίσω κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών ασκήσεων noble jump του ΝΑΤΟ

Στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος SPD καταδικάζει τις «ανεύθυνες» δηλώσεις της Καρενμπάουερ, με την προτροπή στο ΝΑΤΟ να απειλήσει την Ρωσία.

Οι δηλώσεις για αντιπαράθεση με τη Ρωσία από την Γερμανίδα υπουργό Άμυνας ήταν απρόσεκτες και εμπρηστικές, δήλωσε ο επικεφαλής ενός από τα κυβερνητικά κόμματα συνασπισμού της χώρας, όταν το Βερολίνο είπε στο ΝΑΤΟ να απειλήσει προκλητικότατα τη Μόσχα.

Τη Δευτέρα, ο κοινοβουλευτικός πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SDP) της Γερμανίας, Ρολφ Μούτζενιτς, κατηγόρησε την Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ, η οποία είναι υπεύθυνη για τις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας, ότι έκανε προκλητικά σχόλια. Σύμφωνα με τον ίδιο, το ΝΑΤΟ που απειλεί τη Ρωσία με τις πυρηνικές δυνάμεις του θα ενδυναμώσει τις φλόγες των επιδεινούμενων διεθνών σχέσεων μεταξύ Μόσχας και της ομάδας κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

«Τα πρόσφατα συμπεράσματα του υπουργού Άμυνας σχετικά με τη χρήση πυρηνικών όπλων σε περίπτωση σύγκρουσης με τη Ρωσία είναι ανεύθυνα», ανέφερε.

«Τα σχόλια της κ. Κραμπ-Καρενμπάουερ δεν διαφέρουν από τις εξίσου αβάσιμες απειλές της ρωσικής πλευράς"» συνέχισε ο Μούτζενιτς, προσθέτοντας ότι οι δηλώσεις αυτές συνέβαλαν στη «σπείρα της κλιμάκωσης».

Η Κραμπ-Καρενμπάουερ υπήρξε από τους πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του νέου masterplan του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση της Ρωσίας σε περίπτωση που ξεσπάσει στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δυο πλευρών. Η στρατηγική, η οποία συμφωνήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, προβλέπει τα στρατεύματα του μπλοκ να μάχονται τις Ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή της Βαλτικής και κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, ενώ συζητά επίσης τις προοπτικές ανάπτυξης μη συμβατικού πολέμου, συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών όπλων, κυβερνο-επιθέσεων και διαστημικής τεχνολογίας.

Πολεμοχαρής Βαλκυρία

Η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας Annegret Kramp-Karrenbauer υπήρξε από τους πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του νέου γενικού σχεδίου του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση της Ρωσίας σε περίπτωση που ξεσπάσει στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δύο πλευρών. Η στρατηγική, η οποία συμφωνήθηκε την Πέμπτη, προβλέπει χρήση των στρατευμάτων της στρατιωτικής συμμαχίας εναντίον των Ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή της Βαλτικής και κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, με μη συμβατικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών όπλων, κυβερνο-επιθέσεων και διαστημικής στρατιωτικής τεχνολογίας.

«Αυτός είναι ο τρόπος αποτροπής», δήλωσε η Κραμπ-Καρενμπάουερ στο γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandfunk νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, σχολιάζοντας την ιδέα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων στον αέρα πάνω από τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία για να τα προστατεύσει από αυτό που το ΝΑΤΟ αποκαλεί «Ρωσική απειλή».

«Πρέπει να καταστήσουμε πολύ σαφές στη Ρωσία ότι είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε και αυτά τα μέτρα, ώστε να έχει πρώιμο αποτρεπτικό αποτέλεσμα... Αυτό προσαρμόζεται στην τρέχουσα συμπεριφορά της Ρωσίας», επέμεινε.

Η πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Κάριν Κνάισλ δήλωσε στο RT το Σάββατο ότι «δεν θα έδινε ιδιαίτερη σημασία» στις δηλώσεις του Κραμπ-Καρενμπάουερ. Είναι μέλος της κυβέρνησης της απερχόμενης Καγκελαρίου Άνγκελα ς Μέρκελ και πρόκειται να παραιτηθεί από τη θέση υπουργού της. Το μέλλον της στο κοινοβούλιο ενδέχεται να είναι αμφίβολο, καθώς η απομάκρυνση των γερμανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, την οποία επέβλεψε, αποδείχθηκε «αποτυχία» τόνισε η κ. Κνάισλ, υποστηρίζοντας ότι η Κραμπ-Καρενμπάουερ «δεν αποτελεί πλέον ισχυρή πολιτική προσωπικότητα».


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Pierre Duval.observateur continental.7-10-21
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

Η σύσταση αρκετών Γάλλων πολιτικών να αποσυρθεί η χώρα [Γαλλία] από το ΝΑΤΟ δεν είναι κενή λέξη. Κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές που δεν συμφωνούν με τις ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών και θέλουν να ανακτήσουν την ανεξαρτησία της Γαλλίας.

Η Le Figaro γράφει σχετικά με αυτό με τίτλο: «Πρέπει η Γαλλία να εγκαταλείψει την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ;» Εάν, μια τέτοια εφημερίδα που έχει τόση σημασία στον χώρο των γαλλικών μέσων ενημέρωσης, το μήνυμα είναι ότι αυτή τη στιγμή κάτι το ισχυρό συμβαίνει στη χώρα έναντι του ΝΑΤΟ.

Σήμερα, παρά το γεγονός ότι το αίτημα για έξοδο από το ΝΑΤΟ, όπως επισημαίνει η Figaro, διατυπώνεται κυρίως από ηγέτες όλων των παρατάξεων, «από τον Ζαν Λουκ Μελανσόν έως τη Mαρίν Λεπέν, μέχρι και τον Eρίκ Ζεμούρ», η γαλλική εφημερίδα σημειώνει ότι «η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ κερδίζει νέους οπαδούς απέναντι στη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλα αυτά τα πολιτικά πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης, που αναφέρθηκαν παραπάνω, συμφωνούν για την αναποτελεσματικότητα της Ατλαντικής Συμμαχίας, τονίζει η Φιγκαρό, η οποία σημειώνει ότι «αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, τον Οκτώβριο του 2019, σύμφωνα με τα οποία «το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε κατάσταση εγκεφαλικού θανάτου», χωρίς να ξεχνάμε «το πρόσφατο φιάσκο με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και την ταπείνωση της Γαλλίας σε σχέση με την ακύρωση της σύμβασης αγοράς των υποβρυχίων από την Αυστραλία υπό την πίεση των ΗΠΑ [η οποία] απλώς επιδείνωσε την κατάσταση ».

Τον Απρίλιο του 2020, το Παρίσι επέλεξε τον Hubert Védrine για να εξετάσει το μέλλον του ΝΑΤΟ. Όπως έγραψε η LeMonde, ο Βεντρίν δεν είναι «φημισμένος ως μαχητικός Ατλαντιστής». Ο Hubert Védrine δήλωσε: «Ήμουν σε θέση να επιβεβαιώσω ότι οι γαλλικές ιδέες απομονώθηκαν εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας».

Ήδη στην έκθεσή του το 2012 για το ΝΑΤΟ, έκανε «μια μάλλον μετρία αξιολόγηση της συμβολής της επανένταξής μας στη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ». Εξήγησε ότι «πρέπει να είμαστε πολύ πιο δυναμικοί, επιθετικοί και μαχητικοί εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας», «πρέπει να αναμένουμε περισσότερα και να αναλάβουμε την λειτουργία της Συμμαχίας».

Το κύριο συμπέρασμα της έκθεσής του για το 2020 είναι ότι η έξοδος από την ολοκληρωμένη διοίκηση δεν αποτελεί επιλογή και ότι η Γαλλία πρέπει αντ' αυτού να προσπαθήσει να ανακτήσει την πλήρη θέση της εντός της Συμμαχίας. Στην έκθεση για το ΝΑΤΟ, προκύπτει η επιθυμία να έχουμε «την ενίσχυση του κοινού διατλαντικού οράματος, το οποίο βασίζεται σε αξίες και αρχές, και της συνεργασίας ΝΑΤΟ-ΕΕ. ».

Ωστόσο, η έκθεση αναφέρει ότι «η έκταση της δυσπιστίας που έχει σταδιακά κυριαρχήσει στον διατλαντικό δεσμό κατά την τελευταία τετραετία διαπιστώθηκε και πάλι στα τέλη του 2020 από μια δημοσκόπηση που διεξήχθη εξ ονόματος της δεξαμενής σκέψης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR):: «Η πλειονότητα των πολιτών που ερωτήθηκαν ελπίζουν να μειώσουν την εξάρτησή τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, Η διατλαντική σχέση θεωρείται τώρα λιγότερο προσαρμοσμένη στις προκλήσεις της στιγμής και η αξιοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αμφισβητήσιμη. Μόλις το 10% των ερωτηθέντων πιστεύει τώρα ότι οι ΗΠΑ θα προστατεύσουν την ήπειρο σε περίπτωση σύγκρουσης. Αντίθετα, το 67% πιστεύει ότι η χώρα τους δεν μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη της Ουάσινγκτον σε περίπτωση μεγάλης κρίσης».

Τον Νοέμβριο του 2020 οι,( Υπουργοί Εξωτερικών Γερμανίας και Γαλλίας) Heiko Maas και ο ομόλογός του Jean-Yves Le Drian δήλωσαν: «Η Ευρώπη και η Αμερική πρέπει να εφεύρουν από κοινού μια νέα διατλαντική συμφωνία».

Το 2013, ο Hubert Védrine είχε λάβει επιστολή από τον Régis Debray με την σύσταση να αποχωρήσει η Γαλλία από το ΝΑΤΟ, όπως υπενθύμισε η Monde diplomatique τον Οκτώβριο του 2021. «Η ηγεσία του Νικολά Σαρκοζί (πρόεδρος από το 2007 έως το 2012) στη διεθνή σκηνή είχε καταστήσει τη Γαλλία σεβαστό εταίρο. Αλλά οι διάδοχοί του έχουν αποδυναμώσει τη Γαλλία και την επιρροή της, και δεν μας σέβονται πλέον».

Ο Eric Ciotti, βουλευτής της Alpes-Maritimes, δημοσίευσε στο Twitter στις 23 Σεπτεμβρίου 2021: «Ζητώ από τη Γαλλία να αποσυρθεί από την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Ο εχθρός μας δεν είναι η Ρωσία. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν είναι πλέον απαραίτητος. Πρέπει να ανακτήσουμε ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία, με την οποία μοιραζόμαστε χριστιανικές ρίζες και ιστορία».

Πιο αναλυτικά, ο Έρικ Σιοτί δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο TV5 Monde: «Σήμερα, αυτή η Συμμαχία [του ΝΑΤΟ] είναι παράδοξη. Υπάρχει η Τουρκία, η οποία από πολλές απόψεις μας απειλεί με άνοδο του ισλαμισμού. Και εξακολουθεί να θεωρείται ότι ο εχθρός μας είναι η Ρωσία. Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται σε μια περίοδο που έχει τελειώσει με την πρώην Σοβιετική Ένωση. [Αυτό] πρέπει να αλλάξει. Μπορούμε να έχουμε νέες συνεργασίες με τη Ρωσία. Η Ρωσία πολέμησε τον ισλαμισμό, ειδικά στη Μέση Ανατολή. Έχουμε τις ίδιες ρίζες. Ας σταματήσουμε να κάνουμε λάθος αντίπαλο και να ξαναχτίσουμε μια ισχυρή Γαλλία σε κυρίαρχο επίπεδο, σε στρατιωτικό επίπεδο.».

Σύμφωνα με τον Έρικ Σιοτί, η επέμβαση στο Μαλί απέδειξε ότι η Γαλλία ήταν μόνη της, παρά τις συμμαχίες, και η ήττα στο Αφγανιστάν απέδειξε ότι το ΝΑΤΟ είναι ξεπερασμένο. Όσον αφορά το ζήτημα της παρουσίας της Γαλλίας στο Μαλί, ο ίδιος, χωρίς να αναφέρει το βάρος ή τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, πράγμα που σημαίνει ότι η Γαλλία ήταν μόνη της σε αυτόν τον τομέα, θεώρησε ότι «πρέπει να τεθεί το ζήτημα της παρουσίας μας. Είμαστε εδώ για να καταπολεμήσουμε την τρομοκρατία, να αποφύγουμε το σχηματισμό ενός νέου Ισλαμικού κράτους» και «θα πρέπει να αναδιαμορφώσουμε τη θέση μας σε αυτόν τον τομέα». Ωστόσο, με την ταχεία αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το Αφγανιστάν, ο βουλευτής της Alpes-Maritimes έγραψε: « Η πανωλεθρία στο αφγανικό απέδειξε ότι το ΝΑΤΟ ήταν ξεπερασμένο. Η εποχή της αμερικανικής υπεροχής έφτασε στο τέλος της, είναι μια πραγματικότητα στην οποία η διπλωματία μας πρέπει να προσαρμοστεί βρίσκοντας μια μοναδική φωνή στη συναυλία των εθνών, σε ένα Ντεγκωλλικό όραμα.»

Αντίθετα, ο πρώην υπουργός Άμυνας της Γαλλίας Ερβέ Μορίν (από τις 18 Μαΐου 2007 έως τις 13 Νοεμβρίου 2010) είναι πεπεισμένος ότι η παρουσία της χώρας στην κοινή διοίκηση του ΝΑΤΟ δεν εμποδίζει σε καμία περίπτωση την ανεξαρτησία της. Εξήγησε ότι «το ΝΑΤΟ πρέπει να εξελιχθεί σε βάθος», «αλλά, δυστυχώς, το να το καταδικάσουμε όπως έκανε ο Εμανουέλ Μακρόν είναι λάθος, καθώς η Ευρώπη της ολοκληρωμένης άμυνας δεν επιζητείται από κανέναν εκτός από τη Γαλλία».

Όπως επισημαίνει η Le Figaro,για 43 χρόνια (από το 1966 έως το 2009) η Γαλλία δεν ήταν μέλος της κοινής διοίκησης του ΝΑΤΟ, παραμένοντας μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Η απόφαση να αποσυρθεί ελήφθη από τον στρατηγό ντε Γκωλ, ο οποίος αντιτάχθηκε κυρίως στον έλεγχο της πυρηνικής αποτροπής της Γαλλίας από τις ΗΠΑ. Και η Γαλλία οφείλει την επιστροφή της στο ΝΑΤΟ στον Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Δεδομένου ότι η Γαλλία συμμετέχει σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ από το 1995, ο Σαρκοζί έκρινε απαραίτητο να είναι παρών σε όργανα λήψης αποφάσεων. Σε συνέντευξή του στο BFMTV στις 5 Οκτωβρίου, ο Τζον Κέρι δήλωσε για την απώλεια του συμβολαίου με την Αυστραλία: «Έχουμε μια σχέση με τη Γαλλία που είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό το γεγονός». Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών αντικρούει τον όρο «προδοσία», προτιμώντας να την αποκαλέσει «έλλειψη επικοινωνίας» μεταξύ των δυο χωρών. Προσπάθησε να διαβεβαιώσει ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν «είναι πλήρως αφοσιωμένος στην ιδέα βελτίωσης των αμερικανο-γαλλικών σχέσεων και ενεργεί προς αυτή την κατεύθυνση». Το αν τα λόγια των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι παρά μια διπλωματική φρασεολογία σε περιτύλιγμα της περιφρόνησής τους προς τη Γαλλία, αυτό θα φανεί γρήγορα κατά τη διάρκεια του προγράμματος συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη το 2022, αλλά και κατά τη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ από τον Ιανουάριο του 2022.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Dominique Delawarde Reseau International, 24-9-21
Mετάφραση: Μ.Στυλιανού

Στο επίκεντρο της διαμάχης μεταξύ Γαλλίας και Αυστραλίας για την αγορά υποβρυχίων, συνέβη ένα σημαντικό γεγονός που θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευθεί ως άμεση σινορωσική απάντηση στη σύναψη του νέου αγγλοσαξονικού τριμερούς συμφώνου ασφαλείας AUKUS (Australie- UK- USA) που στρέφεται ανοιχτά κατά της Κίνας.

Πράγματι, η ανακοίνωση του συμφώνου AUKUS έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου. Αλλά τρεις ημέρες αργότερα, στην 21η σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (OCS) που πραγματοποιήθηκε στο Ντουσάνμπε (Τατζικιστάν), μάθαμε ότι το Ιράν, το οποίο περίμενε αυτή την ημέρα για 13 χρόνια, έγινε πλήρες μέλος της SCO.

Σε διάστημα τριών ημερών, υπήρξε συνεπώς μια σημαντική ανασύνθεση των συμφώνων ασφάλειας και άμυνας εντός του δυτικού συνασπισμού, αφενός, και στο ευρασιατικό στρατόπεδο, αφετέρου.

*Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε;

Το δυτικό στρατόπεδο έχει αναμφίβολα χάσει πόντους.

Το νέο σύμφωνο ασφαλείας του AUKUS δεν προσθέτει πολλά στον «δυτικό συνασπισμό» υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ, καθώς η Αυστραλία, που ανήκει στην Ατλαντική Συμμαχία, ήταν ήδη, για πολύ καιρό, πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας με τις οποίες μοιραζόταν πληροφορίες στο πλαίσιο των « Πέντε Οφθαλμών», από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα νέα υποβρύχια που υποσχέθηκαν οι ΗΠΑ δεν θα είναι διαδικτυακά και λειτουργικά στο Αυστραλιανό Ναυτικό πριν από δέκα χρόνια. Η Αυστραλία, από την πλευρά της, χάνει την ανεξαρτησία της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εισέρχεται σε μια διαρκή διαμάχη με την Κίνα και αποκλείεται από τα ύδατα της Νέας Ζηλανδίας για τα υποβρύχιά της, καθώς η Νέα Ζηλανδία παραμένει, προς το παρόν, αλλεργική στην πυρηνική ενέργεια.

Στους κόλπους του ΝΑΤΟ, η μορφή αυτής της «αιφνιδιαστικής» ανακοίνωσης του συμφώνου AUKUS και των εμπορικών συνεπειών του δεν εκτιμήθηκε από τη Γαλλία και δημιουργεί τώρα ένα πραγματικό πρόβλημα εμπιστοσύνης μεταξύ των συμμάχων, ειδικά από τη στιγμή που έρχεται να προστεθεί σε σωρεία από άλλα παράπονα: Λεηλασίες από τις ΗΠΑ ορισμένων γαλλικών βιομηχανιών αιχμής (Alsthom ...), επανειλημμένη κατάχρηση της εξωχώριας δικαιοδοσίας του αμερικανικού δικαίου με κυρώσεις σε βάρος εταιρειών συμμαχικών χωρών που δεν θα υποτάσσονταν στις επιθυμίες της αμερικανικής εξουσίας, περιφρόνηση προς τις συμμαχικές χώρες στην ενημέρωση και την εκτέλεση της αποχώρησης των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, κατάχρηση εξουσίας για τον έλεγχο των συναλλαγών σε δολάρια, αγγλοσαξονική αντίδραση στο παρασκήνιο, όπως πάντα, κατά της συγκρότησης μιας ευρωπαϊκής άμυνας ... κλπ... κλπ

Συνολικά, αυτό το νέο σύμφωνο AUKUS, και ιδιαίτερα η μυστική μορφή των διαπραγματεύσεών του, στο περιθώριο του ΝΑΤΟ και η αιφνιδιαστική ανακοίνωσή του, σίγουρα δεν ενίσχυσαν τη συνοχή ενός ήδη προβληματικού δυτικού στρατοπέδου. Τέλος, αυτό το σύμφωνο AUKUS έδωσε στο ευρασιατικό στρατόπεδο μια εξαιρετική ευκαιρία να χορηγήσει επιτέλους στο Ιράν το καθεστώς ενός πλήρους μέλους του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Ομολογουμένως, αυτό το σχέδιο προσχώρησης βρισκόταν σε εξέλιξη για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αναμφίβολα, η ένταξη είχε προγραμματιστεί από μακρού, καθώς το Ιράν ήταν παρατηρητής για 16 χρόνια και ένας άτυχος υποψήφιος για πλήρη ένταξη για δεκατρία χρόνια, λόγω των κυρώσεων του ΟΗΕ. Ωστόσο, καθώς η ανακοίνωση αυτής της ένταξης έρχεται τρεις ημέρες μετά από εκείνη του συμφώνου AUKUS, ορισμένοι μπορεί, δικαίως ή αδίκως, να το θεωρήσουν ως μια πολύ έξυπνη απάντηση εκ μέρους της σινορωσικής συμμαχίας.

Με την προσχώρηση αυτή, το ευρασιατικό στρατόπεδο της SCO θα κερδίσει αναμφίβολα πολύτιμους βαθμούς.

Το Ιράν είναι κάθε άλλο παρά αμελητέος εταίρος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά και στρατιωτικά. Με πληθυσμό 83 εκατομμυρίων κατοίκων, τεράστιους φυσικούς πόρους, το 21ο ΑΕΠ στον κόσμο και μεγάλες δυνατότητες βελτίωσης, το Ιράν έχει έναν αμυντικό προϋπολογισμό κοντά στον γαλλικό στην ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (μόνο σχετική σύγκριση).

Ενώ το Ιράν έχει παραιτηθεί από την απόκτηση πυρηνικών όπλων με αντάλλαγμα την ένταξή του στην SCO, το είχε ήδη πράξει στο πλαίσιο του ΚΟΣΔ (Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης) που υπεγράφη με τη Δύση, μια συνθήκη την οποία το Ιράν έχει σεβαστεί καλύτερα από εμάς μέχρι στιγμής. Ως εκ τούτου, δεν χάνει τίποτα, ακριβώς το αντίθετο.

Γιατί, γιατί; Επειδή οι ΗΠΑ ήλπιζαν να επαναδιαπραγματευθούν αυτή τη συμφωνία και προχωρώντας παραπέρα, ήλπιζαν να διασφαλίσουν ότι το Ιράν θα απαρνηθεί επίσης τους πυραύλους Κρουζ μέσου βεληνεκούς που θα μπορούσαν να φτάσουν στο Ισραήλ, πυραύλους που το Ιράν θεωρεί αμυντικά όπλα. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή στην SCO επιτρέπει στο Ιράν να διατηρήσει όλες τις αμυντικές δυνάμεις του και, τελικά, να θέσει τέλος σε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση του ΚΟΣΔ με τις ΗΠΑ ή να παρουσιαστεί από θέση ισχύος.

Δεδομένου ότι οι κυρώσεις του ΟΗΕ κατά του Ιράν άρθηκαν με την υπογραφή του ΚΟΣΔ το 2015, μπορούμε ήδη να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αποκατασταθούν ποτέ χάρη στα ρωσικά και κινεζικά βέτο.

Επιπλέον, η ένταξη ως πλήρους μέλος της SCO καθιστά πολύ πιο δύσκολη την επίθεση στο Ιράν από τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ, επειδή το Ιράν θα είναι σε θέση να υπολογίζει σε ισχυρούς συμμάχους και σε πολλούς πυραύλους όλων των αποστάσεων που έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητα και την ακρίβειά τους εδώ και αρκετά χρόνια.

Τέλος, η προσχώρηση του Ιράν στην SCO καθιστά πλέον δυνατό να συμπεριληφθεί στα οικονομικά και εμπορικά κυκλώματα του οργανισμού της Σαγκάης, κυκλώματα τα οποία είναι σε θέση να απελευθερωθούν από το δολάριο σε διμερείς συναλλαγές και που τώρα δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να το πράξουν. Ως εκ τούτου, οι τρέχουσες κυρώσεις των ΗΠΑ θα παρακαμφθούν.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η σύνοδος κορυφής στο Ντουσανμπέ, όπου συζητήθηκε το μέλλον του Αφγανιστάν, παρουσίασε και άλλες ενδιαφέρουσες εκπλήξεις, οι οποίες είναι όλες υπέρ του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Έτσι, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Αίγυπτος ζήτησαν και απέκτησαν καθεστώς παρατηρητή στην SCO, δείχνοντας έτσι όλο το ενδιαφέρον που έχουν τώρα για αυτόν τον οργανισμό.

Ας μην το πάμε τόσο μακριά ώστε να πούμε ότι «οι αρουραίοι εγκαταλείπουν το πλοίο»... Αλλά υπάρχει σίγουρα μια πραγματική προσπάθεια εκ μέρους αυτών των χωρών να χειραφετηθούν από τη δυτική επιτροπεία.

*

Εν κατακλείδι, σε αυτή την ανασύνθεση των συμμαχιών και των ισορροπιών του κόσμου τον Σεπτέμβριο του 2021, ο δυτικός συνασπισμός θα έχει χάσει πόντους έναντι ενός SCO που θα έχει κερδίσει.

Ο μεγάλος νικητής είναι αναμφίβολα το Ιράν, το οποίο, με το να γίνει πλήρες μέλος της SCO, προστατεύεται όλο και περισσότερο από τις δυτικές κυρώσεις και επιθέσεις, οι οποίες μπορούν να ασκηθούν προς υποστήριξη του Ισραήλ ή από το Ισραήλ.

Ο μεγάλος χαμένος σε αυτή την επανασύνδεση είναι αναμφίβολα το Ισραήλ, το οποίο θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να αντιταχθεί σε ένα μη πυρηνικό Ιράν που έχει στραφεί αποφασιστικά προς την Ανατολή. Ένας άλλος χαμένος είναι πιθανώς το ΝΑΤΟ για λόγους συνοχής και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, ακόμα και αν η Γαλλία καταπιεί την ταπείνωσή της και ανακτήσει τη θέση της εντός της συμμαχίας χωρίς να ανοιγοκλείνει τα μάτια της (κάτι που είναι πολύ πιθανό).

Συνολικά, πραγματοποιώντας το« coup de Jarnac » (βαρύ και δόλιο χτύπημα), με στόχους περισσότερο οικονομικούς παρά ασφαλείας, οι ΗΠΑ μπορεί κάλλιστα να αυτοπυροβολήθηκαν στο πόδι...




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Joaquin Flores, Strategic Culture, 27-8-21

[Απροσδόκητη διάγνωση προνοητικής αμυντικής απαγκίστρωσης των ΗΠΑ από την παγκόσμια αυτοκρατορική υπερεξάπλωση και αναδίπλωσης τους σε ασφαλέστερο (αγγλοσαξονικό) περιβάλλον είναι το αφυπνιστικό συμπέρασμα ανατομικής μελέτης των προσφάτων καταιγιστικών γεωπολιτικών αιφνιδιασμών, που εκτίθεται σε δύο άρθρα εξειδικευμένου μελετητή, τα οποία διευρύνουν, σε έκταση και σε βάθος, το οπτικό πεδίο του αναγνώστη σε θεαματικές και δυσδιάκριτες ή συγκαλυπτόμενες τεκτονικές ανατροπές.

Ο Χοακίν Φλόρες έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και Αξιολόγηση Διεθνούς Θέσεως στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελας. Έχει δημοσιεύσει διεθνώς σε θέματα γεωπολιτικής, πολέμου και διπλωματίας. Υπηρετεί ως διευθυντής του Κέντρου Συγχρονιστικών Μελετών που εδρεύει στο Βελιγράδι και είναι Αρχισυντάκτης στο Fort Russ News. Το κατωτέρω άρθρο του εστιάζεται στους σεισμικούς αντικτύπους στην Ευρώπη, με την κατάρρευση εδραιωμένων δογμάτων, εικονισμάτων και πεποιθήσεων και την διαδοχή τους από το κενό, την σύγχυση, και την απογύμνωση της άγνοιας και της ηγετικής ανεπάρκειας. Εξετάζοντας την περίπτωση του ΝΑΤΟ, στο δεύτερο άρθρο του αναφέρεται στην αντιπαράθεση Ελλάδος-Τουρκίας και διαβλέπει την εξαέρωση του άρθρου5, κλειδιού ασφαλείας της συμμαχίας, το οποίο προβλέπει την συστράτευση των μελών της με το υφιστάμενο επίθεση.]

Μετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις ΗΠΑ να συνεχίζουν να μειώνουν τις δεσμεύσεις τους εκτός Αμερικής και να αυξάνουν τις προσπάθειές τους για την επαναφορά ενός Δόγματος Μονρόε 2.0 μέσα στην Αμερική, γράφει ο Χοακίν Φλόρες.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι έγραψε για άλλη μια φορά πρωτοσέλιδα με την υπενθύμιση του στην Washington Post και στον κόσμο ότι η χώρα του δεν θα είναι ποτέ μέρος του ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον αυτό μπορεί κανείς να συμπεράνει μόνο από αυτό που ήταν πραγματικά το παράπονο. Οι ΗΠΑ ακόμα δεν θα παραχωρήσουν μια ενταξιακή πορεία στην Ουκρανία παρά τα όσα έχει θυσιάσει για να γίνει μέλος της λέσχης. Η Ουάσιγκτον λέει "όχι", ανεξάρτητα από τους πολλούς δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους η Ουκρανία σπρώχνει τους ανεμόμυλους.

Η τελευταία απόρριψη από τον Μπάιντεν ήρθε με την επίπληξη ότι η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει υπερβολική διαφθορά και ένας εξαιρετικά προσβεβλημένος Ζελένσκι το παρέκαμψε αυτό, αποφεύγοντας να καταγγείλει τον προσωπικό ρόλο του Μπάιντεν στην ουκρανική διαφθορά*. Ο Ζελένσκι ισχυρίζεται ότι η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν ένδειξη της αυξανόμενης σχετικής επιρροής της Ρωσίας, μια δικαιολογημένη παρατήρηση και πιθανώς σωστή. Φυσικά, αύξηση της επιρροής της Ρωσίας έστω και στο ελάχιστο έχει την αντίστροφη προϋπόθεση, ότι η επιρροή του ΝΑΤΟ συρρικνώνεται.

Τα καμώματα με το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου γεγονότων, όχι λιγότερο πρόσφατων, όπου η συμμαχία παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά και με την Τουρκία. Είναι αδύνατο να το αναφέρουμε αυτό χωρίς να προσθέσουμε και την κατάρρευση της αφγανικής αποστολής και γιατί ο ξαφνικός άξονας προς τη Βραζιλία μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο υπό αυτό το πρίσμα.

Αυτές οι αλληλένδετες περιπτώσεις είναι όλες ισχυροί δείκτες της παρακμής και του επακόλουθου αναπροσανατολισμού του ΝΑΤΟ. Οι πραγματικοί δεσμοί που συνδέουν το ΝΑΤΟ δεν είναι ιδεολογικοί, αλλά γεωπολιτικοί. Πίσω από τις γεωπολιτικές δεσμεύσεις υπάρχουν οικονομικές περιπλοκές.

Η κατάσταση του Ζελένσκι είναι πράγματι πολύ απογοητευτική. Μόλις τον Οκτώβριο του 2019 ο Jens Stoltenberg πραγματοποίησε μια πολύ δημοσιοποιημένη επίσκεψη στην Ουκρανία και απευθύνθηκε στην ουκρανική βουλή δηλώνοντας: «Ως κυρίαρχο έθνος, η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να επιλέξει τις δικές της ρυθμίσεις ασφαλείας. Η πόρτα του ΝΑΤΟ παραμένει ανοιχτή», φροντίζοντας όμως να το αντισταθμίσει λέγοντας, «Καμία εξωτερική χώρα δεν έχει το δικαίωμα βέτο, η εποχή των σφαιρών επιρροής έχει τελειώσει». Εξήγησε ότι μόνο οι χώρες και οι αιτούντες του ΝΑΤΟ μπορούν να αποφασίσουν για την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα είναι ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ – τουλάχιστον οι ΗΠΑ και πιθανότατα η Γερμανία – δεν θέλουν την ευθύνη της Ουκρανίας στη συμμαχία.

Και αυτό γιατί ο χρόνος των σφαιρών επιρροής – μέσω της πολύ-πολικότητας – έχει επιστρέψει.

Βόρειος Ατλαντικός ή Λατινική Αμερική;

Το φλερτ με τη Βραζιλία αντικατοπτρίζει τον αναπροσανατολισμό της ηγεμονίας των ΗΠΑ και στο «σωστό μέγεθος» των στρατιωτικών επιχειρήσεων και της ασφάλειας των γραμμών εφοδιασμού για τη νέα πραγματικότητα. Αυτή η υπόθεση από μόνη της μπορεί να δημιουργεί την λανθασμένη εντύπωση ότι το ΝΑΤΟ διευρύνει την προβολή ισχύος του στον κόσμο. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο απαγκίστρωσης από απόμακρες δεσμεύσεις όπου η ασφάλεια των γραμμών εφοδιασμού δεν μπορεί να διασφαλιστεί πλέον, και έτσι οι ΗΠΑ κινούνται για να αυξήσουν την ηγεμονία τους στη Λατινική Αμερική.

Το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κεφάλαιο είναι ευρύτατα διαπλεγμένο, μια ισχύ που συνοδεύεται επίσης με σοβαρές υποχρεώσεις, και οι εμπλοκές του συνδέουν την Κίνα με την Ευρώπη με τρόπους που λειτουργούν ενάντια στο ηγεμονικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη Λατινική Αμερική.

Ενώ οι ΗΠΑ θέλουν τελικά να αποκλείσουν τις ευρωπαϊκές βιομηχανικές βλέψεις από την Λατινική Αμερική, θα πρέπει να επιχειρήσουν την εισαγωγή του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική, έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι να μην πιέζουν για μια πολιτική της ΕΕ για τη Λατινική Αμερική που ευνοεί την Κίνα έναντι των ΗΠΑ.

Η συγκεκριμένη προσφορά προς τη Βραζιλία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ μέσω του συμβούλου εθνικής ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν είχε ως στόχο να απορρίψει την Huawei της Κίνας. Αυτό θα συνδέεται με ένα ευρύτερο θεματολόγιο κατά του BRICS. Όταν ο Τραμπ προώθησε την ιδέα το 2019, αντιμετωπίστηκε με προβλέψιμη γελοιοποίηση στον αμερικανικό Τύπο. Τώρα που το ίδιο προωθείται από την κυβέρνηση Μπάιντεν, απολαμβάνει τον οφειλόμενο σεβασμό. Κατά τα άλλα, είναι ενδιαφέρον να δούμε μια άλλη περίπτωση στο σημείο της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ να συνεχίζεται με την «κυβέρνηση Μπάιντεν».
Ο υπουργός Άμυνας της Βραζιλίας Walter Braga Netto (L) και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Jake Sullivan συναντιούνται στη Μπραζίλια στις 5 Αυγούστου 2021.

Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ είχε δίκιο όταν είπε ότι το ΝΑΤΟ ήταν παρωχημένο, μια δήλωση που τρόμαξε το Βαθύ Κράτος και ολόκληρο τον παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό μηχανισμό και τον μηχανισμό μυστικών υπηρεσιών που τον υποστηρίζει.

Με αυτή την έννοια επίσης, μπορεί να δούμε τη μετατροπή του ΝΑΤΟ σε κάτι σαν ΠΑΤΟ, έναν Παναμερικανικός Οργανισμό . Όλα αυτά δείχνουν μια στρατηγική των ΗΠΑ να υλοποιήσουν τη θέση τους ως μια πολύ ισχυρή ηπειρωτική δύναμη στην Αμερική στο πλαίσιο ενός πολύ-πολικού κόσμου. Σημαίνει ότι τουλάχιστον, οι ΗΠΑ αντισταθμίζουν τα στοιχήματά τους ότι είναι μια μονοπολική δύναμη μιας ενιαίας παγκόσμιας τάξης.

Τουρκία - Ποιος χρειάζεται εχθρούς όταν έχεις φίλους σαν το ΝΑΤΟ;

Κανένας από τους στρατούς του ΝΑΤΟ δεν έχει αντιμετωπίσει άμεσα τη Ρωσία με πραγματικά πυρά σε μια πραγματική επιχείρηση εκτός από την Τουρκία. Η υποψήφια προς ένταξη Ουκρανία από την πλευρά της έχει, τουλάχιστον αναμφισβήτητα, στο Ντονμπάς, οπότε το μήνυμα που αποστέλλεται από τις ΗΠΑ είναι σίγουρα περίεργο.

Η Τουρκία είναι αναμφίβολα το μέλος του ΝΑΤΟ που δεν είναι. Κατά τη διάρκεια σχεδόν κλιμάκωσης από μια κυνομαχία για τους ουρανούς της βόρειας Συρίας, η οποία είδε την κατάρριψη ενός ρωσικού αεροσκάφους το 2015 και τη δημόσια κατακραυγή στη Ρωσία, η Τουρκία βρισκόταν στο χείλος μιας μεγάλης ένοπλης σύγκρουσης. Ο κόσμος περίμενε να δει εάν η Τουρκία θα προσπαθήσει να ζητήσει από το ΝΑΤΟ αποφασιστική δράση για τη Ρωσία. Αλλά τότε επικράτησαν ψυχρότερα κεφάλια, και ήρθαν στο φως γεγονότα που έθεσαν ερωτήματα σχετικά με τη σχέση του Τούρκου πιλότου με τον Γκιουλέν. Υπήρχε σχέδιο για να σύρει την Τουρκία και τη Ρωσία σε ένοπλη σύγκρουση;

Σκεφτείτε το νόημα μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία όπου έχουμε μια Τουρκία που τώρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ μόνο στα χαρτιά. Υπενθυμίζεται ότι μετά την ολοκλήρωση της διαμάχης Ρωσίας-Τουρκίας, οι ΗΠΑ υποστήριξαν ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016, το οποίο εκτόξευσε τα περιουσιακά στοιχεία του Γκιουλέν στο στρατό για να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας. Και στήριξε αυτό το πραξικόπημα εν μέσω μιας τουρκικής στρατιωτικής εκστρατείας κατά της Συρίας, μια εκστρατεία στην οποία η ίδια η κυβέρνηση Ομπάμα είχε συντονίσει και προτρέψει την Τουρκία να εμπλακεί.
Στον απόηχο του αποτυχημένου τουρκικού πραξικοπήματος που στήριξαν οι ΗΠΑ το 2016, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες τέθηκαν υπό κράτηση


Όλα αυτά είναι πράγματι πολύ κακή εικόνα, και ένα σημάδι ότι το ΝΑΤΟ δεν δημιουργεί μια αξιόπιστη αμυντική συνεργασία. Το ΝΑΤΟ επιμένει πεισματικά να στέλνει όλα τα λάθος μηνύματα σε όλες τις λάθος στιγμές, λες και το να μπορεί να ξεφύγει από τέτοια καμώματα μπορεί να είναι από μόνο του σημάδι σταθερότητας και δύναμης.

Η Ουκρανία δεσμεύει τελετουργικό χαρακίρι για να χορτάσει τους θεούς του ΝΑΤΟ, αλλά ακόμα δεν έχει πετύχει την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία κάνει μια τροχιά υψηλού κινδύνου που θα μπορούσε να δει τα κουρδικά όνειρα ενός κράτους να πραγματοποιούνται, απλά για να ικανοποιήσει την εντολή των ΗΠΑ να καταστρέψουν το συριακό κράτος. Σε απάντηση, οι ΗΠΑ ευχαριστούν την Τουρκία προσπαθώντας να ανατρέψουν τον Τούρκο πρόεδρο. Το ΝΑΤΟ φαίνεται να μην είναι πλέον σε θέση να στηρίξει ή να εγγυηθεί ένα νέο κράτος μέλος όπως η Ουκρανία, και περισσότερο, δεν μπορεί καν να καταφέρει να διατηρήσει τον κατάλογο των μελών του (Τουρκία) εάν περιλαμβάνει πραγματικές συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκεται η Ρωσία -ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ.

Μια ξεθωριασμένη μνήμη μιας άλλης εποχής

Πριν από μερικές δεκαετίες, το ΝΑΤΟ μεταπλάθεται ξαφνικά σε πρώην σύνολο χωρών της Βαρσοβίας το 1999. Λοιπόν, τι έχει αλλάξει; Ο κόσμος έχει αλλάξει, όλα έχουν αλλάξει. Οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ μπορούν να δουν ότι οποιαδήποτε πραγματική επένδυση ασφαλείας στην Ουκρανία θα χαθεί και μάλιστα θα παραδοθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες, ή τόσο θα χρειαστεί για να ολοκληρώσει η Μόσχα μια στρατιωτική κατοχή του Κιέβου. Αυτό δεν είναι να πούμε ότι η Μόσχα προτιμά αυτή την επιλογή, αλλά αρκεί να πούμε ότι υπάρχουν λόγοι για την ύπαρξη στρατών..

Η ολονύκτια κατάρρευση της αμερικανικής κατοχής του Αφγανιστάν έχει καταναλώσει τη φαντασία του κοινού την τελευταία εβδομάδα, αλλά το πώς αυτό αντικατοπτρίζει τη γενική παρακμή και την ασυνέπεια του ΝΑΤΟ είναι η ευρύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Για να κυριολεκτούμε, αυτή η πρόσφατη γεωπολιτική και στρατιωτική ήττα που προσφέρθηκε στο ΝΑΤΟ – το οποίο ήταν μέρος της κατοχής υπό την προστασία του ΟΗΕ, της Διεθνούς Δύναμης Βοήθειας για την Ασφάλεια (ISAF) και της Επιχείρησης Αποφασιστική Υποστήριξη – είναι μόνο το πιο πρόσφατο κεφάλαιο που αντικατοπτρίζει τη γενική περίοδο παρακμής του.

Ο χορός του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία, τη Βραζιλία και το κράτος μέλος Τουρκία, δείχνει ότι το έργο έχει ξεμείνει από αέριο. Έτσι, καθώς οι προσπάθειες του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν τερματίστηκαν τελικά και αποφασιστικά από την ογδόντα χιλιάδες ισχυρή δύναμη των Ταλιμπάν, οι οποίοι αποκαθιστούν τώρα το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, καθίσταται αδύνατο να μην συνδεθεί αυτό με αυτό που φαίνεται ως ενδημικά προβλήματα που διέπουν ολόκληρο το πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Ο Γενς Στόλτενμπεργκ συναντάται στην Ουκρανία με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στις 30 Οκτωβρίου 2019


Το ΝΑΤΟ είχε κάποτε μια αποστολή και κάποτε έλεγε μιαν ιστορία. Αυτή η ιστορία ήταν σημαντικό να την καταλάβει το κοινό. Ήταν μια σαφής ιστορία του καλού εναντίον του κακού, της ελευθερίας εναντίον της δικτατορίας, της δημοκρατίας εναντίον του κομμουνισμού. Εν ολίγοις, ήταν το αφήγημα του Ψυχρού Πολέμου που επαναλήφθηκε σε μια στρατιωτική συμμαχία.

Φυσικά, μόλις η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κατέρρευσαν πριν από τριάντα χρόνια, θα πίστευε κανείς ότι ο ΟΑΣΕ και παρόμοια, θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε οργανισμό συνθήκης ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων τόσο των δυτικοευρωπαϊκών κρατών όσο και των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ.

Αλλά θα σκεφτόταν κανείς κάτι τέτοιο μόνο αν πίστευε ότι η διατλαντική απογοήτευση με τη Ρωσία καθοδηγούνταν κυρίως από μια σταυροφορία κατά του κομμουνισμού.

Ο στρατός της ΕΕ: Οι ΗΠΑ θεωρούν την ΕΕ πιθανή απειλή

Η δήλωση του Τραμπ ότι το ΝΑΤΟ είναι παρωχημένο πιθανότατα δεν ήταν απλώς μια αναφορά στην ανικανότητά του να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία όπως αργότερα το τροποποίησε, αλλά μάλλον μια πιο καθαρή δήλωση ότι οι οικονομικές βάσεις του ΝΑΤΟ – υπερατλαντικές τραπεζικές – είχαν φτάσει στο τέλος τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σημείο αυτό ευθυγραμμίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον «εμπορικό πόλεμο» του κατά της Γερμανίας και της ΕΕ κατ' επέκταση.

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι δύο αρκετά διακριτά φαινόμενα, και ενώ η αλληλεξάρτηση επέφερε αμοιβαία επιτυχία στη μεταπολεμική εποχή, η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει έχει γενικά μια διαφορετική λογική .

Η ηγεσία μιας χώρας που σηκώθηκε και είπε, «ελάτε να αποσπάσετε τους πόρους μας, ελάτε να πάρετε την προσφορά εργασίας μας, ελάτε ΔΝΤ και δανείστε μας, ελάτε Αμερική και βάλτε τις βάσεις σας στο έδαφός μας», ήταν οι Ουκρανοί. Είναι περίεργο λοιπόν που η Ουκρανία βρίσκεται άτυχη με το ΝΑΤΟ και, εντελώς ξεχωριστά, με την ΕΕ.

Οι ΗΠΑ έχουν συνήθως ενσωματώσει κράτη της ΕΕ στο ΝΑΤΟ, το οποίο είχε από καιρό σχηματίσει την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ ήταν ουσιαστικά ένα φιλικό προς το ΝΑΤΟ σχέδιο στο σκεπτικό και τον μακροπρόθεσμο στόχο της. Αντίθετα, είναι καλύτερα σχεδιασμένο ως μια σειρά διαπραγματεύσεων μεταξύ των «frenemies» (εχθρό-φίλων). Η μεταπολεμική Ευρώπη επεδίωξε να αναπτύξει αρκετό κεφάλαιο και τεχνική μέσα από δεκαετίες ανοικοδόμησης και αργότερα επέκτασης στις περιοχές που για πρώτη φορά υπόβλεπε το Γερμανικό Τρίτο Ράιχ, αλλά μέχρι πρόσφατα μπορούσε να το κάνει μόνο με την έγκριση και την υποταγή των ΗΠΑ.

Τα λόγια του πρώτου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Λόρδου Ισμέΐ είναι ίσως πιο συγκεκριμένα, όταν είπε ότι η αποστολή του ΝΑΤΟ ήταν να «κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω».

Κι αν η Γερμανία δεν θέλει πλέον να μείνει κάτω;

Ενώ μεγάλο μέρος των οικονομικών ανησυχιών της Ευρώπης συνδέεται με έναν τραπεζικό όμιλο που θολώνει τα εθνικά εμπόδια ακόμη και σε διατλαντικό επίπεδο, οι βιομηχανικές ανησυχίες και, σε απλά λόγια, η φυσική οικονομία της Ευρώπης θεωρείται ως μια ανταγωνίστρια οικονομία για τις ΗΠΑ». Όπως όλα τα οικονομικά γεγονότα της ζωής, έχουν βαθιά πολιτικά επακόλουθα.

Τα πρωτεύοντα κράτη της ΕΕ, η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν διακηρύξει τα τελευταία πέντε χρόνια αρκετά έντονα την ανάγκη για έναν στρατό της ΕΕ. Η απάντηση της εποχής Ομπάμα είναι ότι υπάρχει ήδη, που ονομάζεται ΝΑΤΟ. Η στάση της εποχής Τραμπ φαινόταν θερμότερη στην ιδέα, ακόμη και αν ήταν επιφανειακά κρυμμένη με τη γλώσσα των κρατών του ΝΑΤΟ να πληρώνουν περισσότερο από το «μερίδιό τους», ακόμη και αν οι New York Times έβαζαν λέξεις στο στόμα του που μπορεί να ήταν πιο κοντά στην αλήθεια. Ο Μπάιντεν φαίνεται τώρα να κληρονόμησε ό,τι μπόρεσε να υποδείξει ο Τραμπ. Το αν οι ΗΠΑ θα επέτρεπαν σε ένα παράλληλο συγκρότημα που αντικαθιστά το ΝΑΤΟ, είναι ένα καλό ερώτημα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουν κάνει πολλά για να το αντιμετωπίσουν εκτός από τη δημιουργία κάποιας σύγχυσης με τον πόλεμο των πληροφοριών σχετικά με την σοβαρότητα του ερωτήματος.

Υπάρχει ένα προηγούμενο για έναν ευρωπαϊκό αμυντικό οργανισμό, στην πραγματικότητα που προηγείται του ΝΑΤΟ. Γνωστός τότε ως Οργανισμός Άμυνας της Δυτικής Ένωσης (WUDO), αυτός ήταν ο πυρήνας του σύγχρονου ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να είναι ένας κορυφαίος περιφερειακός ηγεμόνας, αν μπορούν να προσανατολιστούν καλύτερα στους παραγωγικούς και οικονομικούς φορείς τους. Θα πρέπει επίσης να επενδύσουν σε υποδομές και να μειώσουν τη λιτότητα που επιβλήθηκε στην εργατική τάξη τους. Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις ΗΠΑ να συνεχίζουν να υποβαθμίζουν τις δεσμεύσεις τους εκτός Αμερικής, και να να αυξάνουν τις προσπάθειές τους για να επαναφέρουν ένα Δόγμα Μονρόε 2.0 στην αμερικανική ήπειρο.



Πρωτότυπο
https://www.strategic-culture.org/news/2021/08/27/natos-obsolescence-ukraine-turkey-brazil-and-now-afghanistan/



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου








Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Στο νέο του βιβλίο, «Μετά την Αποκάλυψη» , ο Άντριου Μπάσεβιτς*, επί μακρόν επικριτής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αναφέρει ότι επιβάλλονται κάποιες ριζοσπαστικές αναθεωρήσεις.

Daniel Larison / Responsible Statecraft
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Οι Hνωμένες Πολιτείες πρέπει να προβούν σε μια σημαντική αναθεώρηση των συμμαχιών και των εταιρικών σχέσεων τους στον κόσμο και πρέπει να επανεξετάσουν ποιες από τις υφιστάμενες δεσμεύσεις τους προστατεύουν πραγματικά τα ζωτικά συμφέροντα τους.

Υπό το φως των καταστροφικών επιπτώσεων της πανδημίας στη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας περισσότερων από 600.000 ανθρώπων, δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά τη συμβατική αντίληψη της εθνικής ασφάλειας που έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα. Πάνω απ' όλα, πρέπει να αποβάλλουμε την αυτάρεσκη και αυτοδικαιωμένη πεποίθηση περί αμερικανικής ασύγκριτης υπεροχής που έχει διαστρεβλώσει τόσο τη σκέψη μας για την εξωτερική μας πολιτική.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις προκλητικές ιδέες που προτείνει ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Κουίνσι, Άντριου Μπάσεβιτς στο νέο του βιβλίο « Μετά την Αποκάλυψη: Ο Ρόλος της Αμερικής σε έναν Μεταμορφωμένο Κόσμο .»

Επιπλέον: Η εμπειρία της πανδημίας θα έπρεπε να είχε ανατινάξει μια για πάντα τη στρατιωτικοποιημένη αντίληψή μας για την εθνική ασφάλεια. Ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις επιδίδονται σε εχθροπραξίες εδώ και είκοσι χρόνια για να αποτρέψουν μια υποθετική μελλοντική απειλή, κάτι πολύ πιο επικίνδυνο βρήκε τη χώρα σχεδόν εντελώς ανίδεη και σκότωσε περισσότερους από μισό εκατομμύριο Αμερικανούς σε λιγότερο από ένα χρόνο. Το κράτος εθνικής ασφάλειας αποδείχτηκε εντελώς άσχετο όταν ήρθε η ώρα να προβλέψει την ασφάλεια του έθνους. Σε αντίθεση με τους πιστούς στο καθεστώς της Αμερικής ως «αναντικατάστατου έθνους», οι ηγέτες μας δεν βλέπουν μακρύτερα στο μέλλον από οποιονδήποτε άλλον. Σε πολλές περιπτώσεις, αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους σε κινδύνους που βρίσκονται ακριβώς μπροστά τους.

Ο Μπάσεβιτς έγραψε αυτό το βιβλίο ως απάντηση στις πολλαπλές, αλλεπάλληλες συμφορές του 2020 με την ελπίδα να εντοπίσει τις αιτίες των αποτυχιών των ΗΠΑ στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, ο Μπάσεβιτς εξηγεί γιατί «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρεθούν υποχρεωμένες να αναθεωρήσουν το σκεπτικό ενημέρωσης για τον ρόλο της Αμερικής στον κόσμο» και στη συνέχεια περιγράφει λεπτομερώς πώς να κάνουν μερικές από τις απαραίτητες αλλαγές στις πολιτικές των ΗΠΑ. Αυτές οι προτεινόμενες αλλαγές πρέπει να επισημανθούν και να εξεταστούν σοβαρά.

Το "After the Apocalypse" τονίζει την ανάγκη να γίνουν κάποια ριζοσπαστικά αλλά καθυστερημένα βήματα για να χαλαρώσει τις σχέσεις ασφαλείας που δεν είχαν νόημα για δεκαετίες -αν το είχαν ποτέ. Αυτές οι αλλαγές είναι αναπόσπαστες στην προσαρμογή σε αυτό που ο Bacevich ονομάζει την επόμενη παραγγελία.

Μια από τις μεγάλες αλλαγές που προτείνει ο Μπάσεβιτς είναι να τερματιστεί η εμπλοκή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. «Το ΝΑΤΟ έχει γίνει άσκηση νοσταλγίας», καθώς αποβλέπει να αποτρέψει απειλές που δεν υπάρχουν πλέον, ενώ είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει σύγχρονα προβλήματα που δεν επιδέχονται στρατιωτική λύση. Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας έχουν τα μέσα να εξασφαλίσουν τη δική τους άμυνα, αλλά εδώ και δεκαετίες οι ΗΠΑ τους αποθαρρύνουν ενεργά από το να δημιουργήσουν τους δικούς τους θεσμούς ασφαλείας φοβούμενες ότι αυτό θα υπονομεύσει το ΝΑΤΟ.

Υπάρχει αυξανόμενη αναγνώριση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ότι η τρέχουσα ρύθμιση δεν έχει νόημα και τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη για την υπεράσπισή τους. Η συνέχιση της συμμετοχής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο περιττή, αλλά στην πραγματικότητα παρεμποδίζει τις προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών να αναπτύξουν τις δικές τους ικανότητες. Εν ολίγοις, «οι εγγυήσεις ασφαλείας των ΗΠΑ προς την Ευρώπη έχουν σήμερα καταστεί περιττές» και ως εκ τούτου ο Μπάσεβιτς προτείνει οι ΗΠΑ να ανακοινώσουν την πρόθεσή τους να αποσυρθούν «μέσα στην επόμενη δεκαετία».

Ως εάν η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ δεν ήταν αρκετά τολμηρή από μόνη της, ο Μπάσεβιτς προχωρεί λέγοντας ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να κλείσουν αρκετές από τις στρατιωτικές διοικήσεις τους στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Διοίκησης, της Διοίκησης Αφρικής και της Κεντρικής Διοίκησης. Η σημαντική αποστρατικοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής και η πορεία προς αυτό που ο Μπάσεβιτς αποκαλεί «βιώσιμη αυτάρκεια» απαιτούν από τις ΗΠΑ να διαλύσουν μεγάλα τμήματα των δομών που έχουν χρησιμοποιήσει για να εμπλακούν σε άκαρπο στρατιωτικό παρεμβατισμό. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Μπάσεβιτς δεν ζητά την αποχώρηση από την Ανατολική Ασία ή τον τερματισμό οποιασδήποτε από τις συμμαχίες που έχουν εκεί οι ΗΠΑ.

Ο Μπάσεβιτς προτείνει στις ΗΠΑ να αντικαταστήσουν τη στρατηγική στρατιωτικοποιημένης ηγεμονίας μέσω ενός «ριζικού μετασχηματισμού της πολιτικής εθνικής ασφάλειας», σε αναγνώριση της «μεταβαλλόμενης φύσης και κατανομής της παγκόσμιας εξουσίας». Η στρατηγική αντικατάστασής που προτείνει συνεπάγεται «εκκαθάριση των πεσμένων νεκρών κλαδιών και μείωση του κατάφυτου θάμνου», που είναι ένας άλλος τρόπος να λεχθεί ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αποκόψουν τις περιττές και ξεπερασμένες δεσμεύσεις ασφαλείας τους για να επικεντρωθούν στις λίγες εκείνες που πραγματικά έχουν σημασία. Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ παραμερίζουν τις περιφερειακές δεσμεύσεις τους, θα πρέπει να επικεντρωθούν περισσότερο στο δικό μας μέρος του κόσμου.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας για μείωση των αχρήστων δεσμεύσεων, ο Μπάσεβιτς καλεί για υποβάθμιση των «ειδικών σχέσεων» με τη Βρετανία και το Ισραήλ και την αντιμετώπιση αυτών των χωρών όπως όλες οι άλλες. Οι «Ειδικές Σχέσεις» όπως αυτές είχαν ανεπιθύμητη στρεβλωτική επίδραση στις πολιτικές των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, και στην περίπτωση της Βρετανίας η σχέση ήταν επίσης επιζήμια και για την άλλη χώρα. Όταν μια σχέση μεταξύ δύο χωρών στρεβλώνεται από το συναίσθημα, τη νοσταλγία και την παθιασμένη προσκόλληση, οδηγεί την μία ή και τις δύο χώρες να κάνουν περιττές θυσίες και καταλήγει να κάνει πραγματική ζημιά και στις δύο.

Ενώ ο Πρόεδρος Μπάιντεν επέμενε να χρησιμοποιήσει αυτή τη διατύπωση για να περιγράψει τις αμερικανό-βρετανικές σχέσεις εν όψει της πρόσφατης συνόδου κορυφής των G7 στην Κορνουάλλη, ο Βρετανός πρωθυπουργός φέρεται να αντιτάχθηκε στη φράση επειδή πιστεύει ότι κάνει τη χώρα του να φαίνεται «άπορη». Θα ήταν πολύ καλύτερα αν οι ΗΠΑ και η Βρετανία καλλιεργούσαν μια φυσιολογική, εποικοδομητική σχέση απαλλαγμένη από τους ψευδο-συναισθηματισμούς και την κολακεία που χαρακτηρίζουν τη σχέση τους για δεκαετίες. Η διατήρηση της «ειδικής» σχέσης ήταν πολύ δαπανηρή για τη Βρετανία, καθώς οδήγησε περισσότερες από μία κυβέρνηση να βυθιστούν σε περιττό πόλεμο σε αλληλεγγύη με τις ΗΠΑ και η προσδοκία της βρετανικής δουλικότητας έχει δημιουργήσει μιαν άσχημη προθυμία από την πλευρά της κυβέρνησής μας να κακοποιεί τη Βρετανία και να την θεωρεί δεδομένη.

Οι λόγοι της υποβάθμισης της σχέσης με το Ισραήλ είναι ακόμη ισχυρότεροι. Σε αντίθεση με τη Βρετανία, το Ισραήλ δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ δεν έχει πολεμήσει ποτέ στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών σε κανέναν από τους πολέμους μας, αλλά έχει δράσει κατά της αμερικανικής διπλωματίας στη Μέση Ανατολή και έχει προσπαθήσει να σαμποτάρει σημαντικά διπλωματικά επιτεύγματα. Παρά το γεγονός ότι είναι αποδέκτης σημαντικής αμερικανικής βοήθειας, το Ισραήλ προσφέρει στην Ουάσιγκτον λίγα σε αντάλλαγμα για τις πολιτικές και νομικές ευθύνες που δημιουργεί για την κυβέρνησή μας.

Η αντίληψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να έχουν «ειδικές σχέσεις» με το Ισραήλ σημαίνει συνήθως ότι η Ουάσιγκτον αναμένεται να θυσιάσει τα εθνικά της συμφέροντα για να ικανοποιήσει τις προτιμήσεις της ισραηλινής κυβέρνησης, και αυτό έχει οδηγήσει σε μια πολύ ανθυγιεινή δυναμική όπου ένας επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης υποθέτει ότι υπαγορεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες ποιες θα πρέπει να είναι οι δικές τους πολιτικές. Εκτός από το να καθιστά τις ΗΠΑ συνένοχες στα εγκλήματα πολέμου της ισραηλινής κυβέρνησης, αυτή η ρύθμιση ωθεί την Ουάσιγκτον προς την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση με άλλα κράτη της περιοχής που δεν απειλούν και δεν μπορούν να απειλήσουν την Αμερική.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει θέσει ως στόχο να αποδείξει ότι «η Αμερική επέστρεψε» και ότι όλες οι τρέχουσες σχέσεις ασφαλείας της θα αποκατασταθούν και θα ενισχυθούν. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συνιστά ο Μπάσεβιτς, και δείχνει πόσο μεγάλη οπισθοδρόμηση σε μια περασμένη εποχή είναι η εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν. Χρειαζόμαστε μιαν εξωτερική πολιτική βασισμένη στην κατανόηση ότι οι συμμαχίες και οι συνεργασίες μας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλάυπάρχουν για να προωθήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και δεν τελειώνουν από μόνες τους, και μοιάζει πολύ με τη στρατηγική της βιώσιμης αυτάρκειας.



*[Ο Άντριου Τζέι Μπάσεβιτς είναι Αμερικανός Ιστορικός, πρώην συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού, πρώην διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, ομότιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο και παγκόσμιας φήμης και κύρους συγγραφέας και αναλυτής με ειδίκευση στην αμερικανική διπλωματική και στρατιωτική Ιστορία και την εξωτερική πολιτική.]



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
AFP μέσω εικόνων Getty

Zero Hedge 5-6-21
Authored by Rick Rozoff via AntiWar.com,
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Ο Λευκός Οίκος επιβεβαίωσε την Πέμπτη ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και ο Τούρκος ομόλογός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα συναντηθούν στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ στις 14 Ιουνίου. Το ταξίδι που φέρνει τον Μπάιντεν να αγκαλιάσει τον ηγέτη της Τουρκίας, το δεύτερο μεγαλύτερο μέλος του ΝΑΤΟ, τόσο από άποψη πληθυσμού όσο και μεγέθους των ενόπλων δυνάμεών του. Αυτή θα είναι η πρώτη εξόρμηση του Μπάιντεν εκτός των ΗΠΑ από την είσοδό του στο Οβάλ Γραφείο.

Και οι δύο αρχηγοί κρατών οπλίζουν και συμβουλεύουν αντίπαλες ομάδες εξτρεμιστών στον πόλεμο κατά της Συρίας. Είναι σταθερά ενωμένοι στην ευρω-ατλαντική περιφρόνησή τους για τον κόσμο εκτός ΝΑΤΟ. Ο Μπάιντεν θα παρουσιαστεί σύντομα με έναν πολεμικό προϋπολογισμό 753 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Κογκρέσο, καθώς κλιμακώνει τις απειλές εναντίον του μόνου πραγματικού πυρηνικού αντιπάλου του έθνους του, της Ρωσίας.
Το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Βέλγιο, εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2017

Η Τουρκία διατηρεί μονίμως πλέον στρατεύματα σε τουλάχιστον πέντε χώρες από τη Βόρεια Αφρική μέχρι τον Νότιο Καύκασο (Λιβύη, Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Κύπρο, Ιράκ και Συρία) αλλά και προμηθεύει με όπλα και εξοπλισμούς τους αντικυβερνητικούς αντάρτες στην Υεμένη. Χρησιμοποιεί επίσης τον πληρεξούσιο της στο Αφγανιστάν, Αμπντούλ Ρασίντ Ντόστουμ, σε πρόκληση κατά της κεντρικής κυβέρνησης του Προέδρου Ασράφ Γκάνι παράλληλα καταλαμβάνοντας τον έλεγχο του διεθνούς αεροδρομίου της χώρας έξω από την πρωτεύουσα της Καμπούλ σε συμφωνία με το ΝΑΤΟ.

Επιπλέον της απαίτησης για «απελευθέρωση» της Κριμαίας από τη Ρωσία, ενώ υποκινεί τις αποσχιστικές δραστηριότητες των Τατάρων στην περιοχή, η Τουρκία έχει επίσης πρόσφατα καταγγείλει τη Ρωσία για υποτιθέμενη γενοκτονία εναντίον Κιρκασίων εδώ και ενάμιση αιώνα. Ο Πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε πρόσφατα: «Στην 157η επέτειο από την απέλαση των Κιρκασιανών αδελφών μας από την πατρίδα τους, αισθάνομαι μεγάλο πόνο στην καρδιά μου και εύχομαι έλεος στον Αλλάχ σε εκείνους που έχασαν τη ζωή τους».

Η κυβέρνησή του προχωρά επίσης με το σχέδιο Διώρυγας της Κωνσταντινούπολης, η οποία παραδέχεται ανοιχτά ότι θα παρακάμψει τη Σύμβαση του Μοντρέ του 1936, περιορίζοντας τον αριθμό και το μέγεθος των πολεμικών πλοίων που επιτρέπεται να εισέλθουν στη Μαύρη Θάλασσα. Το σχέδιο του Ερντογάν θα ανοίξει αυτή τη θάλασσα σε όσα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ επιλέγουν να αναπτυχθούν εκεί εναντίον της Ρωσίας.

Η Τουρκία είναι πλέον το μόνο έθνος στον κόσμο που ανταγωνίζεται – ή μάλλον συνεργάζεται – με τις ΗΠΑ για να επιτύχει το καθεστώς ενός παγκοσμίως «απαραίτητου έθνους».

Ο πρόεδρος του τουρκικού κοινοβουλίου, Μουσταφά Σεντόπ, μετέβη την 1η Ιουνίου στο Πακιστάν, όπου υποστήριξε ότι η Τουρκία και το Πακιστάν πρέπει από κοινού να ηγηθούν του ισλαμικού κόσμου. Η Τουρκία έχει πληθυσμό 95 εκατομμυρίων και το Πακιστάν 215 εκατομμύρια. Υπάρχουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια Μουσουλμάνοι στον κόσμο των οποίων η γνώμη δεν έχει ζητηθεί επί του θέματος.

Όταν ο Μπάιντεν και ο Ερντογάν αγγίξουν αγκώνες στα νέα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ σε λίγες ημέρες, θα το κάνουν ως οι πιο ισχυροί και πιο επιθετικοί ηγέτες του ΝΑΤΟ. Ως οι δύο μεγαλύτερες στρατιωτικές απειλές για τον κόσμο. Δεν θα μπορούσαν να επιλέξουν πιο κατάλληλο χώρο για τη συνάντησή τους.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
B-52 Αμερικανικές Αεροπορικές Δυνάμεις στην Ευρώπη και αεροπορικές δυνάμεις Αφρική

Zero Hedge,2-6-21
Authored by Rick Rozoff μέσω AntiWar.com, Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Οι Αμερικανικές Αεροπορικές Δυνάμεις στην Ευρώπη και οι Αεροπορικές Δυνάμεις της Αφρικής ανακοίνωσαν ότι αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52H Stratofortress συνοδευόμενα από στρατιωτικά αεροσκάφη από είκοσι ένα άλλα έθνη του ΝΑΤΟ πέταξαν πάνω από τα 30 κράτη μέλη του ΝΑΤΟ την Ημέρα Μνήμης. Αυτά θα περιλαμβάνουν φυσικά τα πέντε που συνορεύουν με τη Ρωσία – τη Νορβηγία, την Πολωνία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία.

Τα B-52 (σχεδιασμένα για τη μεταφορά πυρηνικών όπλων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου), όπως και τα άλλα πυρηνικά βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς B-1 και B-2, ξεκίνησαν την ανάπτυξή τους στην Ευρώπη το 2018 υπό την αιγίδα της Ειδικής Ομάδας Βομβαρδιστικών του Πενταγώνου και μέχρι στιγμής φέτος έχουν διατηρήσει παρουσία ετοιμότητας στην Ευρώπη, σε μία περίπτωση προσγειωνόμενα σε νορβηγική αεροπορική βάση εντός του Αρκτικού Κύκλου.

Οι διηπειρωτικές πτήσεις της Δευτέρας είχαν την κωδική ονομασία Επιχείρηση Συμμαχικός Ουρανός και ήταν οι δεύτερες από τον περασμένο Αύγουστο, όταν έξι Β-52 συνοδευόμενα από 80 μαχητικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ πέταξαν πάνω από τα τριάντα κράτη μέλη σε μία μόνο ημέρα. Το μήνυμα που αποστέλλεται από τις επιχειρήσεις δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να κατανοηθεί.

Επί του παρόντος, τα B-52 έχουν την έδρα τους στην αεροπορική βάση Morón στην Ισπανία στο πλαίσιο των ρυθμίσεων του ΝΑΤΟ, καθώς τέσσερα, σύντομα έξι, αντιτορπιλικά κατευθυνομένων πυραύλων των ΗΠΑ εξοπλισμένα με πυραύλους αναχαίτισης έχουν την έδρα τους στον Ναυτικό Σταθμό Ρότα στο ίδιο έθνος, επίσης υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ.

Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ που παρείχαν πολεμικά αεροπλάνα για να συνοδεύσουν τα αμερικανικά βομβαρδιστικά της πυρηνικής εποχής ήταν το Βέλγιο, η Βρετανία, η Βουλγαρία, ο Καναδάς, η Κροατία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες, η Νορβηγία, η Πολωνία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Ισπανία και η Τουρκία.

Εάν είστε ένα από τα δύο έθνη στην Ευρώπη που δεν είναι εγγεγραμμένα (στρατολογημένα, πειθαρχημένα) στην ηπειρωτική στρατιωτική φάλαγγα του ΝΑΤΟ - με άλλα λόγια, αν είστε η Ρωσία και η Λευκορωσία - το μήνυμα για σας είναι γραμμένο στον ουρανό.

Ο στρατηγός Jeff Harrigian, διοικητής της ενιαίας συμμαχικής αεροπορικής διοίκησης του ΝΑΤΟ και διοικητής των Αμερικανικών Αεροπορικών Δυνάμεων στην Αφρική (για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ), δήλωσε για το εύγλωττο θέαμα της Δευτέρας: «Η σημερινή αποστολή είναι μια φοβερή επίδειξη αεροπορικής υπεροχής του ΝΑΤΟ και μαζί ότι δεν υπάρχει καμία πρόκληση που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε».

Οι Harrigians του κόσμου, τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ευρώπη, φαίνεται να ετοιμάζουν ένα πυροτεχνικό υπερθέαμα, του είδους που η ανθρωπότητα έχει γλιτώσει μέχρι σήμερα. Ένα που θα μπορούσε να επισκιάσει σε σύγκριση τις φρικαλεότητες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα – κατά διάφορες τάξεις μεγέθους.

Αλλά είναι όλα μιας μέρας δουλειά. Τίποτα για να λάβει υπόψη ο κόσμος - έτσι φαίνεται.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Régis de Castelnau /Comité Valmy

[ Το κατωτέρω άρθρο διαπρεπούς Γάλλου Νομικού έρχεται να επισημάνει μιαν άλλη διάσταση της κινητοποίησης του στρατιωτικού κόσμου της Γαλλίας κατά της καταγγελλόμενης από τους ίδιους «εθνικής αποσύνθεσης»: την διάσταση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, που περιθωριακά μόνο έθιγαν οι δύο τελευταίες διακοινώσεις των στρατηγών ε.α. και στην ανώνυμη των εν ενεργεία αξιωματικών (με 25.000 υπογραφές και δύο εκατομμύρια αναγνώσεις στην ηλεκτρονική έκδοση του κειμένου, στο περιοδικόValeurs Actuelles). Οι τελευταίες δύο είχαν επικεντρωθεί στο επείγον θέμα της καταρρέουσας εσωτερικής ασφάλειας και της απειλούμενης εθνικής ενότητας- καυτό για την γαλλική κοινή γνώμη και γι’ αυτό ιδιαίτερα προσφερόμενο για το σάλπισμα αφύπνισης. Η κατωτέρω εισηγείται την ανάκτηση της γαλλικής ανεξαρτησίας και την αποκατάσταση των ισορροπιών στην ευρωπαϊκή ήπειρο.]

Μετάφραση/ εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες, αρκετοί υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, που έχουν αποχωρήσει από την ενεργό υπηρεσία και έχουν ομαδοποιηθεί σε μια "κοινή δεξαμενή σκέψης", εξέφρασαν έντονα τη λύπη τους για τη συμμετοχή της Γαλλίας σε στρατιωτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας.

Στο γεγονός βλέπουν την υποταγή της χώρας μας σε μια επικίνδυνη αμερικανική στρατηγική και την απώλεια της στρατηγικής μας ανεξαρτησίας. Και επίσης ως ένα «πολιτικό λάθος που περιορίζεται σε ανεύθυνες προκλήσεις», το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ότι υπαγορεύεται τόσο από τη μόνιμη ευθυγράμμιση του Εμανουέλ Μακρόν με την πολιτική των ΗΠΑ όσο και από την κατοχή του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών από την ομάδα των νεοσυντηρητικών γερακιών που εγκατέστησε ο (Μπερνάρ;) Κουσνέρ* στο Υπουργείο Εξωτερικών.



Από τον ΄Ομιλο Στρατιωτικού Προβληματισμού

Την ανοικτή επιστολή είχαν υπογράψει: Στρατηγός (2S) Φρανσουά Τορές, Στρατηγός (2S) Ζαν-Κλώντ Ροντρίγκεζ, Στρατηγός (2S) Ζαν-Σερζ Σνάιντερ, Στρατηγός (2S) Γκριγκουάρ Διαμαντίδης, Στρατηγός (2S) Μαρκ Αλαμάν, Στρατηγός (2S) Ζαν-Πιέρ Σογιάρ, Αντιναύαρχος (2S) Φρανσουά Ζουρντιέ, Στρατηγός (2S) Ζαν-Κλωντ Αλάρντ, Στρατηγός (2S) Κρίστιαν Ρενώ, Κυβερνήτης πολεμικού σκάφους (ER) Αλέξης Μπέρεσνικ, Μ Μαρσέλ Εντουάρ Τζέιρ.

. . . . .

Το Defender 2020, η προσεχής στρατιωτική άσκηση του ΝΑΤΟ, απαιτεί μια σημαντική συζήτηση. Ακόμα κι αν φοβόμασταν τις ρωσικές «εισβολές στον κυβερνοχώρο». Ακόμη και αν οι, κυβερνώμενοι από την Αμερική, Ευρωπαίοι είναι αιφνιδιασμένοι από τη λαϊκή επιστροφή της Κριμαίας στους ρωσικούς κόλπους και αποσβολωμένοι από τις ικανότητες του Πούτιν, το γεγονός παραμένει ότι η οργάνωση γυμνασίων του ΝΑΤΟ, στον 21ο αιώνα, κάτω από τη μύτη της Μόσχας, περισσότερο από 30 χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, σαν να υπήρχε ακόμα το Σύμφωνο της Βαρσοβίας , είναι ένα πολιτικό λάθος, που ισοδυναμεί με ανεύθυνες προκλήσεις. Η συμμετοχή σε αυτό αποκαλύπτει μια τυφλή συμμόρφωση, που σημαίνει μιαν ανησυχητική απώλεια της στρατηγικής ανεξαρτησίας μας. Είναι δυνατόν η Γαλλία να την αποτινάξει;

Η εμφάνιση μιας παγκόσμιας μάστιγας που θέτει σε περιορισμό σχεδόν 4 δισεκατομμύρια κατοίκους της Γης, φωτίζοντας με σκληρό φως τις μεγάλες αδυναμίες της ανθρωπότητας, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από τα παλιά αντανακλαστικά του Ψυχρού Πολέμου. Εγείροντας ξαφνικά μιαν υπαρξιακή απειλή, αυτή η διασυνοριακή μάστιγα επιβάλλει μιαν ιεράρχηση στις στρατηγικές προτεραιότητες, αποκαλύπτει τη ματαιότητα των παλαιών συνηθειών και υπενθυμίζει το βάρος της συμμετοχής μας στο ευρασιατικό σύνολο, του οποίου η Ρωσία είναι ο προγονικός άξονας.

Ορισμένοι μπορεί να φοβούνται ότι θα σοκάρουν τους ανατολικό-Ευρωπαίους εταίρους μας, που εξακολουθούν να βαρύνονται από τις μνήμες του Σιδηρού Παραπετάσματος. Ξεχνούν, ωστόσο, ότι το 1966, περισσότερο από μισό αιώνα πριν, ο Σαρλ Ντε Γκώλ, τον οποίο όλοι επικαλούνται, αλλά που κανείς δεν τολμά να μιμηθεί πλέον -εκτός σε θεατρικές πόζες- είχε απλά επισημάνει στον Αμερικανό σύμμαχο, στον οποίο η Ευρώπη και η Γαλλία χρωστούσαν την επιβίωσή τους, ότι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στη Γαλλία. Και αυτό επειδή ο «Κοντόσταβλος, έχοντας αφοσιωθεί στην ανεξαρτησία της χώρας του, δεν είχε ξεχάσει ότι το 1944 ο Ρούσβελτ σκόπευε να θέσει τη Γαλλία υπό αμερικανική διοικητική επιτροπεία.

Ωστόσο, πολλοί στρατιωτικοί αρχικά, με το πρόσχημα ότι το ΝΑΤΟ ήταν ένα επιχειρησιακό και τεχνολογικό πρότυπο που πρόσφερε την ευκαιρία ουσιαστικής επιχειρησιακής και υλικοτεχνικής υποστήριξης, δεν έπαψαν να αγωνίζονται για να παρακάμψουν τη γκωλική διακήρυξη της ανεξαρτησίας, χωρίς να παύουν να την επικαλούνται.

Στη συνέχεια, από την πολιτική πλευρά ήδη από τον Απρίλιο του 1991, στην αντιπολίτευση, ο François Fillon είχε επιχειρήσει να τετραγωνίσει τον κύκλο προτείνοντας έναν γνήσιο εξευρωπαϊσμό της ατλαντικής συμμαχίας, σε αντίθεση με το τρέχον σχέδιο απλώς να παραμείνει το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική στρατηγική ηγεσία. Στόχος του ήταν επίσης να προετοιμάσει την επιστροφή της Γαλλίας στη διοίκηση ενός αναθεωρημένου ΝΑΤΟ, υπό «το πνεύμα του 1949», με «εξευρωπαϊσμό όλων των εντολών» και «συνεργασία και διαλειτουργικότητα των δυνάμεων και όχι την ενσωμάτωσή τους».
Ο Νικολά Σαρκοζί αποφασίζει να "επιστρέψει στις τάξεις"

Με την άνοδό του στην Προεδρία το 1995, ο Ζακ Σιράκ, ο πρώτος κληρονόμος της απαίτησης για ανεξαρτησία υπό το μεγάλο πρότυπο του Σαρλ ντε Γκωλ, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για την επιστροφή της Γαλλίας στην Ολοκληρωμένη Διοίκηση της Συμμαχίας. Σε αντάλλαγμα -αλλά χωρίς κανένα πραγματικό μέσο πίεσης- ζητούσε την μεταφορά στο Παρίσι της έδρας του διοικητή της νότιας πτέρυγας της Συμμαχίας, από την Νεάπολη που εξακολουθεί να φιλοξενεί το λιμάνι του 6ου στόλου του Αμερικανικού Ναυτικού. Στις 27 Φεβρουαρίου 1997, ένα άρθρο της Libération, περιγράφει λεπτομερώς τα παρασκήνια αυτών των παζαριών. Όλοι θα κρίνουν πόσο αντίθετες σημασιολογικά ήταν οι παραμορφώσεις σε σύγκριση με την άκαμπτη γκωλική σταθερότητα, 30 χρόνια νωρίτερα.

Παρεμπιπτόντως, είναι δίκαιο να υπενθυμίσουμε ότι η γαλλική αριστερά είναι αυτή που, αντίθετα με την παράδοσή της, αντιτάχθηκε στην κατεδάφιση της γκωλικής κληρονομιάς. Το 1997, ο Lionel Jospin, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός, συγκρούστηκε ευθέως τον Jacques Chirac σε αυτό το θέμα.

Ωστόσο, αυτός που αποφάσισε να «επιστρέψει στις τάξεις» της ολοκληρωμένης στρατιωτικής δομής του ΝΑΤΟ είναι ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Αύγουστο του 2007 για να συναντηθεί με τον Τζορτζ Μπους. Το αποτέλεσμα ήταν η ανακοίνωση του Γάλλου Προέδρου ενώπιον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών στις 7 Νοεμβρίου 2007, 41 χρόνια μετά τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Σαρλ ντε Γκωλ. Για βραβείο της επιστροφής του, το Παρίσι έλαβε αποζημίωση την μη ευθέως υπηρεσιακή λεγόμενη « Συμμαχική Διοίκηση Άμεσης Αναμόρφωσης (A.C.T) με έδρα το Νόρφολκ, η αποστολή της οποίας είναι γραφειοκρατικού χαρακτήρα.

Η διαδικασία ήταν μια συνθηκολόγηση

Εκεί βρισκόμαστε. 54 χρόνια μετά τη βροντώδη θεαματική προβολή της γκωλικής στρατηγικής , η διαδικασία είναι μια συνθηκολόγηση. Σήμερα, όταν η κυβέρνηση παρέδωσε στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της και των περιθωρίων ελιγμού της, με αντάλλαγμα την οικοδόμηση μιας Ευρώπης της οποίας η φωνή κοπιάζει να ακουστεί, όταν ακούει κανείς τους ισχυρισμούς της Γαλλίας περί ανεξαρτησίας, καταλαμβάνεται από την εντύπωση μιας παράνοιας. Η αντίφαση διαδίδει την αίσθηση ενός ψεύτικου «πολιτικού θεάτρου», ρίζα, πιθανώς, της αποστροφής του εκλογικού σώματος , η έκταση της οποίας αποτελεί πρόκληση για τη δημοκρατία μας.

Τέλος, για μια ευρωπαϊκή χώρα που έχει ήδη πληγεί σοβαρά από άλλες απειλές, σε μια Ένωση που απειλείται με κατάρρευση, ενώ ο Έλληνας γείτονας αντιμετωπίζει μια μεταναστευτική πρόκληση που εξαπέλυσε ο Μέγας Τούρκος, μέλος της Συμμαχίας, που παρά ταύτα επιδίδεται σε μια στρατηγική επιστροφής στην κυριαρχία μέσω μιας σαφώς εχθρικής θρησκευτικής μεσαιωνικής αυτό-προβολής, το να πηγαίνει ( η Γαλλία)να χειρονομεί στρατιωτικά, υπό τις εντολές της Ουάσιγκτον, στα σύνορα της Ρωσίας, η οποία έπαψε να αποτελεί εδώ και πολύ καιρό μιαν άμεση στρατιωτική απειλή , αποκαλύπτει, το λιγότερο, μια πνευματική αφασία, εγγίζουσα την απώλεια του ενστίκτου επιβίωσης.

Πρέπει να ψάξουμε για τις ρίζες αυτού του ναυαγίου στο πρόσφατο παρελθόν μας. Έχοντας καταστραφεί δύο φορές τον 20ο αιώνα από αυτοκτονικό μηδενισμό, τη δεύτερη φορά σε μια αδύνατη να δικαιολογηθεί ηθική κατάπτωση της, η Ευρώπη, παρά την τεράστια συμβολή των «φώτων» της, έχασε τις ηθικές πηγές της αυτοεκτίμησης, την πρωταρχική προϋπόθεση της προβολής ισχύος.

Επιπλέον, το πνευματικό παρακολούθημα αυτής της αβάστακτης κληρονομιάς εξακολουθεί να υποκινεί πάντοτε ένα παρασιτισμό του δημοκρατικού παιχνιδιού. Απαγορεύοντας στη συντηρητική σκέψη να εκφραστεί, η μνήμη της ρατσιστικής γενοκτονίας υπονομεύει όλες τις πολιτικές για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ρευμάτων και την καταστολή της υποκίνησης τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που απειλούν σαφώς την ακεραιότητα της επικράτειας.

Αυτή η ηθική καθίζηση της Παλαιάς Ευρώπης οδήγησε στη στρατηγική της κατάρρευση, δίνοντας ελευθερία δράσης στην αμερικανική καταπάτηση. Από την άποψη αυτή, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Γερμανία έχει από καιρό καθιερωθεί ως το πρώτο στρατηγικό σημείο στήριξης της Αμερικής στην Ευρώπη.

Ας προσθέσουμε ότι, δεν στερούνται ορθότητας οι κατηγορίες, οι οποίες σε περίοδο όπου οι απειλές έχουν ριζικά εξελιχτεί, υποπτεύονται την Αμερική ότι διαιωνίζει μιαν εκτός χρόνου νοοτροπία ψυχρού πολέμου. Η αντιρωσική πολιτική αγκύλωση όλων των αμερικανικών ελίτ βασίζεται στη στρατηγική εμμονή να διαιωνιστεί ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ, ενός από τα κύρια υποστηρίγματα της αμερικανικής επικράτησης μετά το 1949.

Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι ο επικριθείς δριμύτατα για τον αυτοθαυμασμό του , Πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος επετίθετο προφορικά στην Ευρώπη ,ετάσσετο -σε αντίθεση με την κυβέρνησή του και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα- υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία.

Συμπέρασμα

Σε αυτό το πλαίσιο, στο οποίο πρέπει να αναγνωριστεί ότι η γενική πορεία έρχεται σε αντιστροφή της Γκωλικής απόφασης ρήξης, του 1966, τι μπορούμε να κάνουμε για να απελευθερωθούμε από τον αμερικανικό έλεγχο και να ξεκινήσουμε μια προσέγγιση με τη Μόσχα; Κάνοντας έναν απολογισμό των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων της επιστροφής μας στην ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ, με μειωμένες επιχειρησιακές ευθύνες, θα πρέπει εμείς, εξαλείφοντας όλα τα μειονεκτήματα, να γυρίσουμε την πλάτη μας στην Ουάσιγκτον που θεωρείται τώρα από πολλούς εχθρική;

Το κινεζικό Dao διδάσκει ότι «η πραγματικότητα χτίζεται από την σύγκρουση των αντιθέτων». Απεικονίζοντας την κοσμολογική κίνηση και την κυκλική διαδοχή των εποχών, η προσοχή επικεντρώνεται επίσης στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ καταστάσεων, ανθρώπων και οργανισμών τους. Εικάζει ότι οποιαδήποτε αλλαγή είναι αποτέλεσμα ενός αντίπαλου καταναγκασμού, χωρίς απαραίτητα μιαν εχθρική αναμέτρηση.

Στην περίπτωση που μας απασχολεί, είναι απατηλό να πιστεύουμε ότι, χωρίς μια σημαντική πίεση, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα άλλαζαν τόσο την στάση κυρίαρχου απέναντι στα μέλη της συμμαχίας όσο και την αναχρονιστική εχθρότητά τους με τη Ρωσία. Παρακινώντας σε ανασκοπήσεις, υπενθυμίζει ότι κατά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το ΝΑΤΟ, μέσα σε μια παράκρουση ισχύος, άσκησε βαριές πιέσεις στις προσβάσεις της Ρωσίας, πέρα από τα γερμανικά σύνορα, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ευρώπης. Και ξαφνικά η σημερινή κρίση υποκινεί την επάνοδο στην ουσία της εθνικής κυριαρχίας: Την ασφάλεια της Γαλλίας και την ανεξαρτησία της διπλωματίας της, που τώρα βλέπουμε ότι δεν μπορούν να εγκαταλειφθούν σε άλλους.

Η επιδημία που πλήττει τον κόσμο αναστατώνει τις ρουτίνες και τα ορόσημα. Αποκαλύπτει δυσλειτουργίες και ασυνέπειες

Ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε να ασκήσουμε πίεση στην Ουάσιγκτον, ερχόμενοι σε στρατηγικό διάλογο με τη Μόσχα. Εάν η Γαλλία απείχε της συμμετοχής σε ορισμένα γυμνάσια του ΝΑΤΟ στο κατώφλι της Ρωσίας, υποθέτοντας μια κλασική στρατιωτική απειλή που έχει πλέον εξατμιστεί, θα έκρουε το αφυπνιστικό σήμαντρο της λογικής, ένα « κρούσμα κυμβάλου» απευθυνόμενο στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα, που θα σηματοδοτούσε το τέλος των ληθάργων. Ο σκοπός δεν θα ήταν η αντιστροφή μιας συμμαχίας, αλλά μια επανεξισορρόπηση.


Μια νομική ματιά στα τρέχοντα γεγονότα με τον Régis de Castelnau



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)