Articles by "Γερμανία"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γερμανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Γνωμοδότηση επιτροπής του γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag) αμφισβητεί την απόρριψη των ελληνικών απαιτήσεων για τις πολεμικές αποζημιώσεις του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου από τη γερμανική κυβέρνηση. «Η θέση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είναι εύλογη κατά το Διεθνές Δίκαιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεσμευτική» σύμφωνα με νέα γνωμοδότηση της επιστημονικής επιτροπής της Bundestag, η οποία εξεδόθη έπειτα από αίτημα του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) και περιήλθε στη γνώση του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδησεων (dpa), σύμφωνα με την ελβετική εφημερίδα Neue Zuercher Zeitung.

Τι αναφέρει η γνωμοδότηση που κάνει λόγο για δίκαιο αίτημα της Ελλάδας

Η «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εμπειρογνωμόνων» ενθαρρύνει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ώστε να αρθεί η νομική αβεβαιότητα. Για να ξεκινήσει, όμως, μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει η γερμανική κυβέρνηση να συμφωνήσει οικειοθελώς, διότι η αντιδικία ανάγεται σε 70 και πλέον χρόνια πριν. Η γερμανική Αριστερά (Die Linke) ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση να εξετάσει το αίτημα της Ελλάδας: «Η εκτίμηση της "Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων" αποδεικνύει ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να απεκδυθεί πλέον την ιστορικής της ευθύνης», δήλωσε η βουλευτής της Χάικε Χένζελ στο dpa der Deutschen Presse-Agentur. «Η πολιτική της κυβέρνησης να διαγραφεί το αίτημα απέτυχε πλήρως μέχρι σήμερα, νομικά, πολιτικά αλλά πρωτίστως ηθικά», όπως είπε.


πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Λάμπρος Ζαχαρής
Ορόσημο για το Δίστομο η 25η Ιουνίου, οπότε και, όπως όλα δείχνουν, θα κριθεί αν θα εισπράξει ως αποζημίωση 70-80 εκατομμύρια ευρώ από τη Γερμανία μέσω Ιταλίας. Τι επισήμαναν στο Sputnik ο νεοεκλεγείς και ο απερχόμενος δήμαρχος του Διστόμου.

Τη μαύρη επέτειο των 75 ετών από το αλησμόνητο έγκλημα του Διστόμου σηματοδότησε η 10η Ιουνίου. Τέτοια μέρα, το 1944, οι Γερμανοί κατακτητές διέπραξαν μια πρωτοφανή θηριωδία στο συγκεκριμένο χωριό. Το Δίστομο έγινε παγκόσμια γνωστό για την αιματηρή κατάληξη τουλάχιστον 228 ατόμων που έπεσαν θύματα των νασζιστικών SS.

«Στο Δίστομο έγινε μια σφαγή σε άμαχο πληθυσμό, σε βρέφη, σε μικρά παιδιά, έγκυες. Από τους σφαγιασθέντες 58 ήταν παιδιά ήταν κάτω των 15 ετών. Αυτό είναι παραβίαση των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι έγκλημα και δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο», επισήμανε στο Sputnik ο απερχόμενος δήμαρχος Διστόμου Αράχωβας – Αντίκυρας, Γιάννης Γεωργάκος.

Οι κάτοικοι του Διστόμου διεκδικούν έως σήμερα δικαίωση για τα εγκλήματα σε βάρος των προγόνων τους.

«Όσα χρόνια και αν περάσουν πρέπει να τιμωρηθούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν όχι μόνο στο Δίστομο αλλά και σε άλλες περιοχές. Πρέπει να αντισταθούμε στην επανεμφάνιση του ναζισμού και του φασισμού», υπογράμμισε στο Sputnik, ο νεοκλεγείς δήμαρχος Διστόμου- Αράχωβας – Αντίκυρας Γιάννης Σταθάς.

Ένα από τα βασικά ζητήματα της μακροχρόνιας υπόθεσης διεκδικήσεων των γερμανικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα, είναι το θέμα των ιδιωτικών διεκδικήσεων, όπως είναι το ζήτημα του Διστόμου.
Αυτή τη στιγμή, το Δίστομο διεκδικεί στην Ιταλία, περιουσία των «Γερμανικών Σιδηροδρόμων», της κρατικής γερμανικής εταιρείας (που διαθέτει παράρτημα στη γειτονική χώρα), ως αποζημίωση.

Πώς φτάσαμε όμως ως εκεί;
«Το Δίστομο από το 2001, έχει κερδίσει με αμετάκλητη απόφαση από τον Άρειο Πάγο κατάσχεση γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα για τα ναζιστικά εγκλήματα. Πρόκειται για την κατάσχεση του ινστιτούτου Goethe. Η απόφαση δεν έχει εκτελεστεί γιατί πρέπει να μπει η υπογραφή του Υπουργού Δικαιοσύνης. Αυτό το ζήτημα είναι καθαρά κυβερνητική απόφαση. Έως σήμερα δεν έχει υλοποιηθεί», υπογράμμισε ο Γ. Γεωργάκος
Οι κάτοικοι του Διστόμου όμως, αποφάσισαν να μεταφέρουν τις διεκδικήσεις τους, ζητώντας να εκτελεστεί η απόφαση στην Ιταλία.

«Η υπόθεση πήγε στην Ιταλία, γιατί καμία άλλη χώρα δεν ήθελε να αναγνωρίσει την υπόθεση του Διστόμου. Τελικά θα εκδικαστεί από ένα δικαστήριο, βεληνεκούς του Αρείου Πάγου», τόνισε ο Γ. Γεωργάκος.

Το 2008 το ιταλικό Εφετείο αποδέχτηκε την τελεσίδικη απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης κατά της Γερμανίας. Μάλιστα, αποδέχτηκε την εκτέλεσή της στην Ιταλία. Τότε, η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, διεκδικώντας την ασυλία του γερμανικού κράτους απέναντι σε αξιώσεις ιδιωτών. Το 2012, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαίωσε τους Γερμανούς στη διαμάχη της με το ιταλικό κράτος για το θέμα του Διστόμου.

«Ωστόσο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αναγνώρισε ότι υπάρχουν διεκδικήσεις οι οποίες θα λυθούν μεταξύ διαπραγμάτευσης των δύο κρατών (Γερμανίας και Ιταλίας)», επισημαίνει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Διστόμου.

Την υπόθεση επανέφερε το 2014 το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο και έπειτα από τις ενέργειες των Διστομιτών. Ειδικότερα, το ιταλικό συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη ότι η ασυλία των διαφόρων κρατών δεν ισχύει σε περιπτώσεις εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή, απεφάνθη ότι η Ιταλία έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει αποζημιώσεις από τη Γερμανία για μαζικές εκτελέσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι προσφυγόντες, με αιχμή του δόρατος τον Γερμανό δικηγόρο Γιοακίμ Λάου, κατόρθωσαν να δεσμεύσουν χρήματα της κρατικής γερμανικής εταιρείας που έχει παράρτημα στο ιταλικό έδαφος. Πρόκεται για περιουσία του γερμανικού δημοσίου στο ιταλικό έδαφος και η είσπραξή τους θα κριθεί τελικά από τη σχετική δικαστική απόφαση.

«Ο δικηγόρος μας, κατόρθωσε να μπλοκάρει κάποια χρήματα από τους Γερμανικούς Σιδηροδρόμους, οι οποίοι έχουν παράρτημα στην Ιταλία. Μιλάμε για ένα ποσό της τάξεως των 70-80 εκατομμύρια ευρώ. Η εκδίκαση γίνεται στις 25 Ιουνίου, από το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της Ρώμης. Αν εκτελεστεί η απόφαση μέσω Ιταλίας, εισπράττουμε τα χρήματα ανεξάρτητα από το αν βάλει την υπογραφή της ή όχι η ελληνική κυβέρνηση», ανέφερε ο Γιάννης Σταθάς.

Πέρα από αυτό, ο νεοκλεγείς δήμαρχος Διστόμου - Αράχωβας – Αντίκυρας Γιάννης Σταθάς εξηγεί ότι υπάρχουν τρία επιπλέον ζητήματα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, που ο ίδιος γνωρίζει διεξοδικά, καθότι διετέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Επιτροπής για τις Γερμανικές Επανορθώσεις και Αποζημιώσεις αλλά και μέλος της διακομματικής επιτροπής της Βουλής για τις αποζημιώσεις (2013-2015).

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ολοσχερείς καταστροφές που πρέπει να αποζημιωθούν. Δρόμοι, γεφύρια, ζωικό κεφάλαιο, βιοτεχνίες κλπ. Αυτό είναι κοστολογημένο με βάση την διακομματική επιτροπή της Βουλής γύρω στα 300 δις. ευρώ.

Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Μόνο μια φορά η Ελλάδα δάνεισε κάποιον στην ιστορία της, το 1942, τη Γερμανία. Η Ελλάδα δάνεισε τα χρήματα για να συντηρηθεί ο γερμανικός κατοχικός στρατός. Αυτό κοστολογείται γύρω στα 15 δισ. ευρώ.

Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με τις αρχαιότητες που λεηλατήθηκαν και κλάπηκαν από τη χώρα.Αυτό είναι το μόνο ζήτημα που συνεργάζονται οι Γερμανοί και πράγματι επιστρέφουν αρχαία πίσω στη χώρα» εξήγησε χαρακτηριστικά.

Στα θετικά για τις αποζημιώσεις σύμφωνα τόσο με τον απερχόμενο όσο και με τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο είναι η ρηματική διακοίνωση, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση καλεί τη γερμανική πλευρά να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την «επίλυση του εκκρεμούς ζητήματος των αξιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία για την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως έχει αναφερθεί και σε σχετική ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών.

Στις 4 Ιουνίου, ο πρέσβης της Ελλάδας στο Βερολίνο, επέδωσε τη ρηματική διακοίνωση, στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, σε συνέχεια της απόφασης που ελήφθη με ευρεία πλειοψηφία στις 17 Απριλίου από τη Βουλή λαμβάνοντας υπόψη το σχετικό πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς τη χώρα μας.

«Το ζήτημα των επανορθώσεων θεωρείται λήξαν τόσο από νομικής όσο και από πολιτικής απόψεως», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, σχολιάζοντας τη ρηματική διακοίνωση.

«Η επόμενη ελληνική κυβέρνηση αλλά και όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να περιμένουν μια πιο επίσημη και μάλιστα γραπτή απάντηση, από το γερμανικό κράτος» επισήμανε ο Γιάννης Σταθάς.

* © Φωτογραφία : Menelaos Myrillas / SOOC

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
της Vicky Papageorgiou *

Έφτασα στο Μόναχο την περασμένη Δευτέρα, 25 Μαρτίου για τη Διάσκεψη LMU του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Μόλις έφτασα, περιηγήθηκα για λίγο στην πόλη και έπειτα κατευθείαν στο διάσημο Haus der Kunst. Αυτές τις μέρες, παρουσιάζεται η έκθεση "El Anatsui: Triumphant Scale" και ήταν  ευκαιρία  ζωής για να την δω. 

Η έκθεση διοργανώνεται από το Haus der Kunst του Μονάχου, σε συνεργασία με το Mathaf: Αραβικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ντόχα, το Kunstmuseum Bern και το Μουσείο Guggenheim του Μπιλμπάο.  Η έκθεση επικεντρώνεται στην θριαμβευτική και μνημειώδη φύση του πρωτοποριακού έργου του El Anatsui. 
Αυτά είναι έργα από καπάκια μπουκαλιών δύο τελευταίων δεκαετιών. Η παρουσία τους είναι επιβλητική καθώς στέκονται στους τοίχους σαν υφαντά υφάσματα τεράστιου εύρους. 

Ποιος είναι ο El Anatsui;


Ο El Anatsui, γλύπτης από τη Γκάνα που ζει και εργάζεται στη Νιγηρία, φημίζεται για τη μετατροπή απλών υλικών καθημερινής χρήσης σε δημιουργίες μεγάλης κλίμακας.
Σε αυτή την έκθεση φιλοξενείται μια διάσημη σειρά κατασκευών και συναρμολογήσεων τοίχου. 


Τα υλικά του


"Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΥΛΙΚΑ ΚΑΛΥΨΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΙΩΝ"

Τα υλικά του: καλύμματα φιαλών, παλιές κονσέρβες γάλακτος, καρφιά σιδήρου και πλάκες εκτύπωσης. Η χρήση των υλικών του είναι συμβολική. Ο ίδιος παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί ανακυκλωμένα αφρικανικά υλικά, επισημαίνοντας ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να χρησιμοποιεί υλικά που βρίσκονται στην εγγύτητά του όπως αρχαίοι ή οι πρώτοι καλλιτέχνες. Επίσης, για το γεγονός ότι σε ορισμένα μέρη του κόσμου ο κόσμος πρέπει να ξαναχρησιμοποιεί υλικά από αναγκαιότητα, και όχι ως επιλογή. 


Ο σκοπός του δεν είναι να επαναφέρει κάτι που προηγουμένως απορρίφθηκε σε κάτι όμορφο. 
Αυτά τα υλικά υπονοούν επίσης έννοιες όπως ο καταναλωτισμός και η σύνδεσή τους με τη δουλεία. Για παράδειγμα, τα καπάκια φιαλών προέρχονται από σκληρά ποτά που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι ως νόμισμα. Έτσι, μας υπενθυμίζουν την εποχή της διατλαντικής σκλαβιάς και της αποικιοκρατίας. Τα καπάκια φιαλών συμβολίζουν ένα είδος υποδούλωσης. 


Πλησιάζοντας πιο κοντά στα έργα, αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί είναι πως ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα καλύμματα φιαλών υφαίνονται μαζί με σύρμα χαλκού για να δημιουργήσουν αυτά τα μοναδικά «υφάσματα» συγκεντρώνοντας μικρότερα τμήματα που αποτελούν ένα ενιαίο έργο, υπενθυμίζοντας τη δημιουργία ανθρώπινων κοινοτήτων που  σχηματίζονται από μεμονωμένες υποκειμενικότητες που συνδέονται μεταξύ τους. 


Είναι πολύ ενδιαφέρον να κοιτάξουμε από πολύ κοντά και να παρατηρήσουμε τη διαδικασία κοπής, ισοπέδωσης, συμπίεσης, στρίψιμο, δίπλωσης και σύνδεσης των χιλιάδων αυτών καπακιών μπουκαλιών. Το έργο του θέτει ερωτήματα σχετικά με την εθνοτική ταυτότητα, συνδυάζοντας τις παραδοσιακές αφρικανικές τεχνικές και τις εικόνες με την αφαίρεση (η οποία αναμφίβολα έχει τις ρίζες της στη δυτική τέχνη). 
Το ενδιαφέρον του για την αφρικανική τέχνη τον οδήγησε να συνδεθεί με την ομάδα Nsukka της δεκαετίας του 1970.


Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο δεν μπορούσα να χάσω αυτή την ευκαιρία ήταν ότι την έκθεση επιμελήθηκε ο Okwui Enwezor, πρώην διευθυντής του Haus der Kunst, ο οποίος απεβίωσε μόλις πριν λίγο καιρό (καθώς και ο Chika Okeke-Agulu, καθηγητής στο τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Princeton και Assistant Damian Lentini, Επιμελήτρια στο Haus der Kunst). Το έργο του είχε κάνει τεράστια διαφορά στην επιμέλεια και μας λείπει πολύ.



* English Teacher στην εταιρεία St Clare's, Oxford, Editor στην εταιρεία Visual Arts Circle και Editor στην εταιρεία ELTA Serbia - English Language Teachers' Association
Σπούδασε MA Art History, Theory, & Criticism στο Goldsmiths, University of London

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του Μιχαήλ Στυλιανού

Εντυπωσιακό και εκτεταμένο τμήμα του σημερινού πρωινού δελτίου ειδήσεων της Ντώϋτσε Βέλλε –που αινιγματικά αφαιρέθηκε στα επόμενα δελτία της- επεσήμανε την «συνεχή επιδείνωση» των γερμανό-αμερικανικών σχέσεων, σε επίπεδο κρίσεως, λόγω των αλλεπάλληλων ωμών παρεμβάσεων στην πολιτική της χώρας - κυρίως από τον Αμερικανό πρεσβευτή, του οποίου ζητούν πλέον και την απέλαση πολιτικοί παράγοντες και επικεφαλείς επιχειρήσεων, ακόμη και «σταθερού ατλαντικού προσανατολισμού» –όπως ανέφερε ο παρουσιαστής του δελτίου Μπράϊαν Τόμας.

Τελευταίος σταθμός κλιμάκωσης στην εν λόγω συγκρουσιακή εξέλιξη: το προχθεσινό -σε οξύ φαίνεται τόνο- διάβημα του δυναμικού Τεξανού πρεσβευτή των ΗΠΑ κ. Ρίτσαρντ Γκρένελ, κατά του νέου γερμανικού προϋπολογισμού, στον οποίο το κονδύλιο των «αμυντικών» δαπανών υπολείπεται του 2% του ΑΕΠ που είχε υποσχεθεί η καγκελάριος Μέρκελ στον Πρόεδρο Τραμπ. Η νέα αυτή αμερικανική ανάκληση στην συμμαχική πειθαρχία προκάλεσε έκρηξη συσσωρευμένης οργής και καταπιεσμένου εθνικού γοήτρου από τον γερμανικό κόσμο της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των ΜΜΕ.

Η «κάτω βόλτα» στην ιστορία των άλλοτε προνομιακών σχέσεων Ουάσιγκτον- Βερολίνου άρχισε με την εκλογή του Προέδρου Τραμπ, (εναντίον της οποίας συνεργάσθηκαν και δυνάμεις του Βερολίνου με Βρετανούς και άλλα μέλη του «Κύκλου του Νταβός/ Μπίλντερμπεργκ/Τριλάτεραλ). Απεικονίσθηκε χαρακτηριστικά στην πρώτη συνάντηση Τραμπ-Μέρκελ στον Λευκό Οίκο αλλά απέκτησε ένα δυναμικό ρυθμό από την άφιξη, πέρυσι, στο Βερολίνο, του νέου Αμερικανού πρεσβευτή, αυθεντικού εκφραστή της νέας αμερικανικής «διπλωματίας».

Κατά την «επαναστατική» πρακτική της διπλωματίας που εκπροσωπεί, ο κ. Ρίτσαρντ Γκρένελ δεν απευθύνεται διακριτικά στα αρμόδια μέλη της κυβέρνησης για να μεταφέρει μηνύματα της κυβέρνησής του, κατά τον παραδοσιακό κανόνα: Διατρανώνει τις επιθυμίες της Ουάσιγκτων, τις εντολές ή τις απειλές της, με ανοικτά σχόλια στο Τουίτερ, με επιστολές σε Διευθυντές Επιχειρήσεων και με δημόσιες δηλώσεις. Πρώτο σοκ στα αισθητήρια κέντρα του 4ου Ράιχ ήταν πέρυσι οι επιστολές σε γερμανικές επιχειρήσεις, που ο κ. Γκρένελ προειδοποιούσε να πειθαρχήσουν στις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν και να διακόψουν κάθε συνεργασία, επένδυση και συναλλαγή μαζί του, για να μην καταστούν και οι ίδιες στόχος αμερικανικών κυρώσεων.

Το επόμενο σοκ, πολιτικού αυτό χαρακτήρα, ήταν δηλώσεις υποστήριξης του Αμερικανού πρεσβευτή στο αντιπολιτευτικό «εθνικιστικό» κίνημα στην Γερμανία και ευρύτερα στην Ευρώπη –που αποτελεί εφιάλτη για το γερμανικό και ευρω-ενωσιακό σύστημα εξουσίας.

Το ακόλουθο βήμα κλιμάκωσης του αναβρασμού ήταν η προειδοποίηση του Αμερικανού Πρεσβευτή στις γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, που συμμετέχουν στο πρόγραμμα του δεύτερου ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου, για τις δυσμενείς γι’ αυτές συνέπειες εμμονής τους στο πρόγραμμα, παρά την διακηρυγμένη αντίθεση των ΗΠΑ, για τους γνωστούς λόγους. Τις προειδοποιήσεις αυτές ήρθε προ ημερών να ενισχύσει ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Της τελευταίας αμερικανικής επέμβασης για τον γερμανικό προϋπολογισμό «αμυντικών» δαπανών είχαν προηγηθεί πιέσεις και ευθεία απειλή του Αμερικανού πρεσβευτή στο Βερολίνο, ότι οι ΗΠΑ θα διακόψουν την κοινοποίηση μυστικών πληροφοριών σε εκείνους των συμμάχων τους που θα απειθαρχήσουν στην απαγόρευση της συνεργασίας με την κινεζική εταιρεία Huawei, στην κατασκευή και εγκατάσταση ηλεκτρονικών δικτύων (5 G) 5ης Γενεάς.

 Το πλεονέκτημα της ηλεκτρονικής «συνακρόασης»

Διεθνής κολοσσός, εξαιρετικά αναπτυγμένης ηλεκτρονικής τεχνολογίας, που έχει υπερισχύσει και παραγκωνίζει από την διεθνή αγορά την Apple και άλλα επιβλητικά σύμβολα της μυθικής άλλoτε αμερικανικής Sillicon Valley, η κινεζική -συνεταιρική των εργαζομένων- εταιρεία ηλεκτρονικών ερευνών και εφαρμογών Ουάουέϊ, έχει καταστεί στόχος εξοντωτικού πολέμου από την Ουάσιγκτον. Η διευθύντρια και κόρη του ιδρυτή της έχει συλληφθεί και κρατείται από πολλών μηνών στον Καναδά, με ένταλμα της Ουάσιγκτον, με κατηγορίες για υποκλοπή τεχνολογίας κ.α. και αμερικανικές εγκύκλιοι προς σύμμαχες και φιλικές χώρες συνιστούν την αποχή από κάθε συνεργασία με την κινεζική αυτή εταιρεία στην εγκατάσταση του νέου προηγμένου συστήματος ηλεκτρονικής δικτύωσης 5G. Ο λόγος που επικαλείται η Ουάσιγκτον για την αποκλεισμό της Ουάουεϊ από την διεθνή αγορά είναι ο κίνδυνος υποκλοπής των διακινούμενων από το σύστημά της στοιχείων από τις κινεζικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Ωστόσο, ως ένα των προτερημάτων του συστήματος της κινεζικής εταιρείας, που εξηγεί την προτίμησή των ηλεκτρονικών επικοινωνιακών συσκευών της στην διεθνή αγορά , αναφέρεται ότι δεν έχουν την «πίσω πόρτα» διαρροής των αμερικανικών, που τις καθιστά διάτρητες και φιλόξενες στην διείσδυση της αμερικανικής NSA , που ακούει και καταγράφει τα πάντα, από την Καγκελάριο Μέρκελ μέχρι τον πλέον ασήμαντο νεαρό συνομιλητή στο «κινητό»- όπως αποκάλυψαν οι καταζητούμενοι από την Ουάσιγκτον, εμπειρογνώμονες Σνόουντεν και ΄Ασσανζ.

Αυτό το στοιχείο, μαζί με την τεχνολογική υπεροχή και το χαμηλότερο κόστος προσφοράς ,αναφέρεται ως εξήγηση της διαφαινόμενης αποτυχίας της αμερικανικής εκστρατείας οικονομικού στραγγαλισμού της κινεζικής ανταγωνιστικής εταιρείας. Σε δηλώσεις της η Γερμανίδα καγκελάριος απάντησε ότι η χώρα της διαθέτει τα μέσα πρόληψης και προστασίας της από τον αναγγελλόμενο κίνδυνο. Αλλά και η Βρετανία, η Ινδία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν εκδηλώσει αρνητική στάση απέναντι στην αμερικανική παραγγελία, παρά την συνοδευτική απειλή ότι θα πάψουν να «μοιράζονται» με τις ΗΠΑ την αμερικανική συγκομιδή μυστικών πληροφοριών.

Τον σχετικό νέο φάκελο των διατλαντικών συμμαχικών σχέσεων συμπληρώνουν δημοσιεύματα των Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, που ,

Πρώτον, αναφέρουν ότι δικαστική προσφυγή της κινεζικής εταιρείας καταγγέλλει την Ουάσιγκτον για «αντισυνταγματική απαγόρευση τεχνικού εξοπλισμού», (προφανώς υπό την έννοια της κατάλυσης του ελεύθερου εμπορικού συναγωνισμού). Και

Δεύτερον, δημοσίευσαν άρθρο του στελέχους της κινεζικής εταιρείας Γκούο Πίνγκ, που γράφει «η διάδοση της τεχνολογίας μας εμποδίζει τις προσπάθειες των ΗΠΑ να κατασκοπεύουν όποιον θέλουν. Ο Πινγκ επικαλέστηκε έγγραφο της αμερικανικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA),του 2010, που γράφει «πολλοί από τους στόχους μας επικοινωνούν με συσκευές παραγόμενες από την Huawei.Πρέπει να αποκτήσουμε κατά βεβαιότητα την γνώση του πως θα εκμεταλλευθούμε αυτά τα προϊόντα.» Εκπρόσωποι της εταιρείας αλλά και αξιόπιστοι Δυτικοί παρατηρητές εξηγούν ότι η αμερικανική εκστρατεία εναντίον της Ουάιεϊ δεν κινείται από τον υποκριτικό φόβο κινεζικής υποκλοπής Δυτικών μυστικών, αλλά από τον γνήσιο φόβο αμερικανικής απώλειας του «ελευθέρας» στην συνακρόαση και συνανάγνωση πάσης επικοινωνίας στον πλανήτη.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του  Μιχαήλ Στυλιανού

Το θέμα ξένης ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις της Γερμανίας εκρήγνυται και πάλι στους τίτλους των γερμανικών εφημερίδων και στην αρτηριακή πίεση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας -αλλά όχι αυτή την φορά ως εκ της  συμμαχικής επιδημίας υπονοιών,περί ρωσικής υποστήριξης σε κόμμα της αντιπολίτευσης.
Την θρυαλλίδα στις εκρήξεις αγανάκτησης, κατά της βάναυσης πλέον ξένης ανάμειξης στην πολιτική  της Γερμανίας, έθεσε αυτήν την φορά  ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο κ. Ρίτσαρντ Γκρένελ, με επιστολή του σε γερμανικές επιχειρήσεις. Κατά ειρωνική συγκυρία, η αναστάτωση των Γερμανών για την αμερικανική επέμβαση στην πολιτική τους, συνέπεσε χρονικά με την επίσκεψη πιέσεων της κ. Μέρκελ στην Αθήνα, για την υπερψήφιση της συνθηκολόγησης των ιθαγενών υπηκόων της στο Μακεδονικό.
Οι επιστολές του Αμερικανού διπλωμάτη στάλθηκαν στις  επιχειρήσεις που συμμετέχουν στην εγκατάσταση και λειτουργία του αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου Nord Stream2, και τους προειδοποιούν για τον κίνδυνο των αμερικανικών κυρώσεων που τις απειλεί, εάν επιμείνουν στην εμπλοκή τους με τον αγωγό.
 Το έργο εγκατάστασης αυτού του αγωγού, υποθαλάσσιου στην Βαλτική και συνολικού μήκους 1.250 χιλιομέτρων περίπου, που θα διπλασιάσει την γερμανική εισαγωγή αερίου από την Ρωσία, έχει από τριετίας τουλάχιστον κινήσει εκστρατεία  ματαίωσης του από την Ουάσιγκτον, συνεπικουρούμενη από χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία και η Ουκρανία, ωθούμενες από ιδιαίτερα δικά τους κίνητρα.
Η κυβέρνηση Τραμπ ανέβασε τους τόνους και την δραστικότητα αυτής της εκστρατείας, με το επιχείρημα ότι, με τον δεύτερον αυτόν αγωγό, θα αυξηθεί η ενεργειακή εξάρτηση τη Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών από την Ρωσία και θα ενισχυθούν έτσι οι ρωσικές δυνατότητες επηρεασμού της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο Πρόεδρος Τραμπ προειδοποίησε για την επιβολή κυρώσεων σε συμμετέχουσες (γερμανικές και αυστριακές) επιχειρήσεις.
Γερμανοί και άλλοι σχολιαστές αποδίδουν την κλιμάκωση της αμερικανικής εκστρατείας εναντίον των ρωσικών αγωγών, όχι στα συνηθισμένα στις ΗΠΑ αντιρωσικά ανακλαστικά, αλλά στην εμποροκρατική πρόθεση του Προέδρου Τραμπ να επιβάλει  στις χώρες-συμμάχους στην Ευρώπη την εισαγωγή και κατανάλωση αμερικανικού υγραερίου σχιστολιθικής προέλευσης, αν και διπλάσιου κόστους από το ρωσικό, ως εκ των δαπανών μεταφοράς.                                                                
Πρόσφατη ανακοίνωση της Καγκελαρίου Μέρκελ ότι θα διαμορφωθεί  ένας γερμανικός λιμένας για την εξυπηρέτηση εισαγωγών αμερικανικού υγραερίου, δεν πέτυχε να κατευνάσει την Ουάσιγκτον, όπως προκύπτει από την επιστολογραφία του πρεσβευτή Ρίτσαρντ Γκρένελ.
Οι επιστολές του στις γερμανικές επιχειρήσεις πυροδότησαν έκρηξη του βραστήρα των γερμανικών αισθημάτων για την μεγάλη υπερατλαντική σύμμαχο, με πρωτάκουστης οξύτητας φρασεολογία, περί «πρόκλησης», «απειλής» και ηγεμονισμού. Τα σχόλια χαρακτήριζαν την ενέργεια ως πρωτοφανή απειλή για την λειτουργία των γερμανικών επιχειρήσεων. Ανακοίνωση της αμερικανικής πρεσβείας δεν πέτυχε να ηρεμήσει τα πνεύματα –εάν σε αυτό απέβλεπε. Απλά διαβεβαίωσε ότι οι επιστολές δεν συνιστούσαν απειλή, αλλά απλώς υπενθύμιζαν την απόφαση της Ουάσιγκτον για την επιβολή κυρώσεων…
Σχολιαστές, Γερμανοί και φίλων χωρών, εκφράζονται με  συγκρατημένη φρίκη για την «ωμή παραβίαση», από τον Αμερικανό πρεσβευτή στο Βερολίνο,  της Σύμβασης της Βιέννης του 1964, που ορίζει ότι διπλωμάτες διαπιστευμένοι σε ξένη χώρα οφείλουν να τηρούν αυστηρά την υποχρέωση μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις της. Και υπενθυμίζουν ότι θεμελιώδης κανόνας ασκήσεως της αποστολής κρατικού εκπροσώπου στην αλλοδαπή είναι η διακριτική  παρουσία και προσπάθεια προώθησης των θέσεων της χώρας που εκπροσωπεί. Τα σχετικά σχόλια συγκλίνουν τελικά στην διάγνωση της «διάλυσης του δι-Ατλαντικού Συνεταιρισμού», και κατηγορούν τον Πρόεδρο Τραμπ ως υπαίτιο για το τραγικό ναυάγιο.
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Τραμπ απέστειλε τον κ. Ρίτσαρντ Γκρένελ ως πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Βερολίνο, όπως έστειλε τον κ. Πάϊατ από το Κίεβο στην Αθήνα, τον κ. Φρίντμαν και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, τον κ. Κουρτ Βόλκερ (ή Φόλκερ;) ειδικό αντιπρόσωπο στην Ουκρανία και τον κ. Τζέιμς Τζέφρυ στην Συρία. Είναι επίσης γεγονός ότι όλοι οι ως άνω Αμερικανοί διπλωμάτες εκφράζουν πιο απερίφραστα την αμερικανική εκδοχή της διπλωματίας –όπως εξ ίσου απροσχημάτιστη είναι η πολιτική και ο τρόπος που εκφράζεται ο Πρόεδρος Τραμπ.
Οι επιστολές του κ. Γκρένελ δεν είναι το πρώτο δείγμα διπλωματικής εκπροσώπησης αυτού του στυλ. Προηγούμενες ψυχικές ταραχές είχε προκαλέσει μήνυμά του στο Τουίτερ, που συνιστούσε στις γερμανικές επιχειρήσεις να θέσουν τέρμα στις συναλλαγές τους με το Ιράν, αν θέλουν να αποφύγουν αμερικανικές κυρώσεις. Αργότερα, εξαγρίωσε τον γνώριμό μας κ. Μάρτιν Σούλτς, τότε αρχηγό του SPD, η παραδοχή του Αμερικανού πρεσβευτή, σε συνέντευξη σε αμερικανικό όργανο ενημέρωσης, ότι θέλει να ενισχύσει και άλλους συντηρητικούς εκτός Γερμανίας. Συνολικά η όλη πολιτεία του πρεσβευτή  της κυβέρνησης Τραμπ στο Βερολίνο έχει τραυματίσει βαθύτατα τις γερμανικές ευαισθησίες, με την επίδειξη έλλειψης σεβασμού στον κώδικα της μη ανάμειξης στα εσωτερικά ξένης χώρας…
Το τραύμα είναι τόσο πιο βαθύ και οδυνηρό, όσο έχει καταρρίψει το βελούδινο κάλυμμα της υποκρισίας, υπό το οποίο -και υπό τα δουλικά χαμόγελα της Καγκελαρίου στις επίσημες συναντήσεις-  οι γερμανικοί μηχανισμοί , ενδεικτικότερα της ενημέρωσης, δεν έπαψαν να διεξάγουν μια λυσσώδη πολεμική εναντίον του κ. Ντόναλντ Τραμπ, ως υποψηφίου και μέχρι σήμερα -σε συγχορδία με τα βρετανικά, αμερικανικά και άλλα όργανα της ορχήστρας του υπερκράτους. Τον ακροατή των δελτίων της Ντώϋτσε Βέλλε δεν παύει να εντυπωσιάζει η γερμανική αδημονία για την παραπομπή του Προέδρου Τραμπ στην διαδικασία καθαίρεσης, για την εξέλιξη της οποίας ρωτά κάθε τόσο ανταποκριτές και σχολιαστές ο Βρετανός κ. Τόμας, παρουσιαστής του πρωινού δελτίου  ειδήσεων του γερμανικού εθνικού δικτύου.
Ωστόσο και προ της εκλογής του Προέδρου Τραμπ, μόνο το βελούδινο προπέτασμα απέμενε από το παλαιό -και  ανεκτίμητο για το 4ο Ράιχ- διατλαντικό ειδύλλιο. Τα συντριπτικά αμερικανικά πρόστιμα πολλών δισεκατομμυρίων στην Φολκσβάγκεν και στην Ντώυτσεμπανγκ παρείχαν ρεαλιστικότερη απεικόνιση της πραγματικότητας του διατλαντικού δεσμού. Η ανακάλυψη ότι το NSA, αμερικανικό σύστημα παγκόσμιας ωτακουστικής παρακολούθησης των πάντων, δεν εξαιρούσε  ούτε την ίδια την αρχισύμμαχο Καγκελάριο της Ενωμένης Ευρώπης, κατέδειξε τον τρόπο απόκτησης σκοτεινών μυστικών ενοχής και άρα πολύτιμων όπλων εκβιασμού, στο κανιβαλικό ( και ενδο-συμμαχικά) στάδιο του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.
(Η υφαρπαγή της ΄Αλστομ, γαλλικής βιομηχανικής κορωνίδας, (πυρηνικοί αντιδραστήρες- Υπερταχείς σιδηρόδρομοι κ.λ.π.), η απειλή κλεισίματος της Ρενώ με το σκάνδαλο Γκόζν στην Ιαπωνία, οι απειλούμενες Airbus, Sanofi, Avensis και Societe Generale, στην λίστα των ίδιων συμμαχικών επιδόσεων καταλογίζονται από τους τελικά επαληθευόμενους συνωμοσιολόγους.)
Σε πείσμα αυτής της όχι τόσο ενάρετης συμμαχικής  πραγματικότητας, η κατάρριψη από τη κυβέρνηση Τραμπ του βελούδινου μανδύα ενός ακατάλυτου συμμαχικού ειδυλλίου αποτελεί συντριπτικό πλήγμα κατά της στρατηγικής του γερμανικού ιμπεριαλισμού -ο οποίος, υπό την κάλυψη αυτού του μανδύα και  ως ηγετική δύναμη του ευρωπαϊκού σκέλους της συμμαχίας, αφέθηκε να κυριαρχήσει της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.
Η οποία -ΕΟΚ-ΕΕ- πρέπει να σημειωθεί -για την αφύπνιση των αθεράπευτα και αριστερών ευρωτευμένων- είναι γέννημα χιτλερικού σχεδιασμού και αμερικανικής υπαγόρευσης, προκειμένου να αποτελέσει το πολιτικό συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ, για την ασφαλέστερη πρόσδεση της Δυτικής Ευρώπης στο αμερικανικό άρμα, κατά τον Ψυχρό πόλεμο.
Με την ΕΕ ως βάσιν εξόρμησης, το γερμανικό Ράιχ συνέχισε από το 1991- και συνεχίζει- την πατροπαράδοτη «ντράγκ ναχ όστεν» (επέλαση  στην Ανατολή), όπου στην Ουκρανία μεν την σταμάτησε η κ. Βικτώρια Νούλαντ, με την ιστορική εντολή «fuck E.U» στον κ. Πάϊατ, επιμένει όμως προς την πλευρά των Βαλκανίων-Μεσογείου, μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με Κροατία, Βοσνία, Σκόπια και Ελλάδα…
*****                                                                                                               
Οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης αποκάλυπταν προχτές ότι ο Πρόεδρος Τραμπ , τρομάζει επαναληπτικά τους συνεργάτες του μιλώντας για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, ως πολυδάπανο και άχρηστο οργανισμό  και το δημοσίευμα έχει ήδη κινήσει στις ΗΠΑ συζήτηση μεταξύ οπαδών και αντιπάλων του Προέδρου. Το  ΝΑΤΟ, ηλικίας πλέον 70 ετών, είναι ο «αμυντικός οργανισμός» της Ατλαντικής Συμμαχίας, στον οποίο η γερμανική ηγεσία -ως η κεντρική, «ισχυρότερη και πιο υπολογίσιμη σύμμαχος»- είδε έναν ετοιμοπαράδοτο Δούρειο ΄Ιππο για την εκπλήρωση των εθνικών της αυτοκρατορικών ονείρων, σε μελλοντική περίοδο αμερικανικής χαλάρωσης ενδιαφέροντος και στρατιωτικής σύμπτυξης από την Ευρώπη..
 Ενώ η εξομολόγηση του Προέδρου Τραμπ δεν προαναγγέλλει την επικείμενη διάλυση του ΝΑΤΟ, και μόνη όμως η δηλωμένη επιθυμία του και το απλώς αιωρούμενο ενδεχόμενο -σε συνάρτηση με τον τερματισμό των γερμανικών ερώτων συμφέροντος με την Ουάσιγκτον και με άλλα παράλληλα πλήγματα στο εσωτερικό οικονομικό, κοινωνικό, και πολιτικό πεδίο αλλά και σε ευρωπαϊκή κλίμακα- αναγγέλλουν την επερχόμενη ερείπωση των αθεράπευτων παθολογικών αυτοκρατορικών ονείρων.
Συμπερασματικά, η απροσδόκητα άχαρη πτώση του πολιτικού άστρου της ΄Ανγκελα Μέρκελ, μοιάζει να συνοδεύεται από εξελίξεις που τείνουν να παρουσιάζουν ταπεινωτική εικόνα του «ευρωπαϊκού ηγεμόνα», ως ενός ακόμη υποζυγίου υπό το μαστίγιο της Ουάσιγκτον. 



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Προς Ικανοποίηση του Ερντογάν, για τον έλεγχο του κουρδικού στοιχείου


Του Μιχαήλ Στυλιανού

H καγκελάριος Μέρκελ ανέθεσε σε Τούρκο μετανάστη την δεύτερη σημαντικότερη θέση στην ιεραρχία της εσωτερικής μυστικής υπηρεσίας της χώρας (BFV), το Ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος.
Πρόκειται για τον Σινάν Σελέν, 46 χρόνων, ειδικό της αντί-τρομοκρατίας, γεννημένο στην Κωνσταντινούπολη -τον πρώτο Μουσουλμάνο που καταλαμβάνει ηγετική θέση στις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας.
Ο διορισμός του έρχεται μετά την προ εβδομάδων απόλυση του επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας Χανς Γκέορκ Μάασεν, επειδή διέψευσε τις καταγγελίες της κ. Μέρκελ και των συγκυβερνώντων σοσιαλδημοκρατών εναντίον του Δεξιού αντί-μεταναστευτικού κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία, περί συνενοχής του σε αντί-μεταναστευτικό επεισόδιο, το οποίο αποδείχτηκε πλαστό βίντεο.
Ο αντικαταστάτης του Μάασεν, Τόμας Χάλντεβανγκ, δήλωσε πως υπό την ηγεσία του το BfV θα εστιάσει την προσοχή του στον «δεξιό εξτρεμισμό», αν και η ισλαμιστική τρομοκρατία αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη απειλή για την γερμανική ασφάλεια. Υποσχέθηκε επίσης να προβεί σε μιαν «επαγγελματική εκτίμηση για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το κόμμα ΑfD», (εναλλακτική για την Γερμανία).
Η επιλογή του Σελέν για την νευραλγική θέση στον εγκέφαλο του γερμανικού συστήματος εσωτερικής ασφάλειας αποδίδεται στην επιθυμία της κ. Μέρκελ να εξευμενίσει τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν ο οποίος αξιώνει τον έλεγχο του κουρδικού στοιχείου στην Γερμανία και να κατευνάσει τα εκατομμύρια Τούρκων μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενεάς που δηλώνουν πως αντιμετωπίζονται πάντοτε από τον ιθαγενή πληθυσμό ως φορτικό ξένο σώμα.
Ο Σελέν έχει σπουδάσει νομικά στην Γερμανία και εντάχθηκε στην ομοσπονδιακή αστυνομία εγκλημάτων. Το 2016 η εφημερίδα Ντι Βελτ έγραψε ότι προφανώς με εισήγηση του Ερντογάν, η Μέρκελ διόρισε τον Σελέν επικεφαλής μιας ειδικής αντί-τρομοκρατικής δύναμης στο υπουργείο Εσωτερικών. ΄Ηταν προφανώς μια παραχώρηση στα πλαίσια της συμφωνίας Τουρκίας- Ε Ε για την τουρκική συγκράτηση της μεταναστευτικής εισβολής.

Κατά το τότε δημοσίευμα της Βελτ : « Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να αναδιοργανώσει την εσωτερική οργανωτική δομή της προκειμένου να την προσαρμόσει στις τουρκικές επιθυμίες. Οι Τούρκοι συμφώνησαν σε «έναν νέο κοινό μηχανισμό» στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, με τον Σινάν Σελέν, τουρκικής καταγωγής, επικεφαλής  της υπεύθυνης αρχής στο υπουργείο Εσωτερικών».


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η Γερμανία Ομολογεί: Ο Αγωγός Nord Stream 2 Δεν της Φτάνει


Tom Luongo, Zero Hedge, 26-10-2018

[Το παρόν άρθρο, εκτός του γενικότερου ενδιαφέροντός του όσον αφορά τις προοπτικές της προσφοράς- ζήτησης και τιμών στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, έχει και μια σημαντική πτυχή ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, χώρα  υποψήφια για την εισαγωγή αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου και μάλιστα αποβλέπουσα να καταστεί κέντρο αποθήκευσης και προώθησής του στις αγορές της Ευρώπης. Τα στοιχεία που παραθέτει ο Αμερικανός δημοσιολόγος θα βοηθήσουν τους αποφασίζοντες, στην αξιολόγηση των προσδοκιών τους από την σχεδιαζόμενη επένδυση.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Στα χρόνια που οι ΗΠΑ και οι σατράπες τους στην Πολωνία και στις  χώρες της Βαλτικής έδιναν μάχες εναντίον του Αγωγού Βόρειο Ρεύμα 2, ήταν πάντοτε φανερό πως η Γερμανία βρισκόταν στο κάθισμα του οδηγού (της εκστρατείας). Ήταν επίσης φανερό ότι το θέμα θα χρησίμευε σαν σφήνα, που τελικά θα ανάγκαζε την Γερμανία να ακολουθήσει ανεξάρτητη πολιτική από τις ΗΠΑ.
O Nord Stream2 ήταν και θα είναι πάντοτε μια αντίδραση στις αμερικανικές επεμβάσεις στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, οι οποίες –σε αυτόν τον κύκλο- άρχισαν με τον τορπιλισμό του Αγωγού South Stream (Νότιο Ρεύμα) το 2013.
Από την άποψη της Ε.Ε., η αλλαγή -μετά την υπογραφή των συμβολαίων- των κανόνων που θα ίσχυαν για την λειτουργία του αγωγού  ήταν ένας τρόπος εξασφάλισης μοχλών πίεσης επί της Ρωσίας και της Γκαζπρόμ. Το ίδιο ήταν  και η βοήθεια που έπαιρναν οι διαδηλωτές στο Κίεβο, από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Γιανούκοβιτς.
Αυτή η επιχείρηση απέβλεπε στο να θέσει τους ( ρωσικούς) αγωγούς στην Ουκρανία υπό τον έλεγχο της Ε.Ε.,  από όπου θα μπορούσαν να υπαγορεύουν όρους στην Γκαζπρόμ και να αποστραγγίζουν το κέρδος από τις παραδόσεις αερίου. Παράλληλα θα προωθούσε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, χωρίς ο Πούτιν να μπορεί να κάνει τίποτα για να εμποδίσει τους Αμερικανούς να εγκαταστήσουν εκεί πυρηνικούς πυραύλους.
Κρίμα, για αυτούς. Το σχέδιο δεν πέτυχε.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους γιατί οι ΗΠΑ είναι τόσο εξαγριωμένες με την Ρωσία και τον Πούτιν για την Ουκρανία. Προφανώς ο άλλος λόγος ήταν ότι  εμποδίστηκαν να καταλάβουν την Κριμαία και πως έχασαν για πάντα την ευκαιρία να αρπάξουν το Λιμάνι της Σεβαστούπολης.
Αλλά γιατί αυτό το μάθημα Ιστορίας;
Επειδή η Γερμανίδα Καγκελάριος ΄Αγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε ότι η Γερμανία θα εγκαταστήσει τελικά και με κρατική ενίσχυση έναν τερματικό σταθμό (λιμενικές εγκαταστάσεις) μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Βλέπετε, το υγροποιημένο φυσικό αέριο δεν είναι δα τόσο επικερδές για τους Ευρωπαίους καταναλωτές, αλλιώς αυτός ο τερματικός σταθμός εισαγωγής του θα εύρισκε πλήθος υποστηρικτών στον ιδιωτικό τομέα.
Αλλά έτσι, η Μέρκελ δημοσιοποίησε μια μικρή παραχώρηση στον Τραμπ, πετώντας μερικά χρήματα σε μερικούς σταθμούς εκφόρτωσης υγροποιημένου αερίου, τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε εξαγωγέας. Αυτή η ανακοίνωση αμέσως διαφημίστηκε ως νίκη του Προέδρου Τραμπ, για ευνοήτους λόγους.
΄Ετσι φαίνεται ότι οι πρόσφατες ιερεμιάδες του Τραμπ εναντίον των Ευρωπαίων συμμάχων της Αμερικής για την γεωπολιτικά προβληματική εξάρτησή τους από την ρωσική παροχή αερίου μπορεί επίσης να αποδίδουν καρπούς. Προ ημερών, η Γουώλ Στρητ Τζέρναλ έγραψε ότι στις αρχές του μηνός η Καγκελάριος Μέρκελ ανακοίνωσε κρατική βοήθεια σε προσπάθειες ανοίγματος της γερμανικής αγοράς σε αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο και χαρακτήρισε το γεγονός ως « κρίσιμη παραχώρηση στον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος προσπαθεί να χαλαρώσει τον ρωσικόν έλεγχο στην μεγαλύτερη ενεργειακή αγορά στην Ευρώπη.»
Αυτό πού ξέχασε να σημειώσει ο αρθρογράφος, στο ξεχείλισμα του ενθουσιασμού του, είναι ότι το γεγονός ότι η Γερμανία έκανε αυτήν την ανακοίνωση είναι πολύ σημαντικότερο από την εντύπωση ότι η Μέρκελ πειθαρχεί στην Ουάσιγκτον.
Πολιτικά, αυτό για την Μέρκελ δεν έχει κανένα κόστος.
Αυτό που ομολογείται με αυτή την απόφαση είναι ότι ακριβώς είχε δηλώσει ο αντιπρόεδρος της Γκαζπρόμ, Αλεξάντερ Μετβιέντεβ, τον περασμένο Μάιο: Θα πρέπει όλοι να ξεχάσουν να πολεμούν τον Nord Stream2 , επειδή η Γερμανία θα χρειαστεί και έναν Nord Stream3.
Στην Νορβηγία η άντληση αερίου μειώνεται και στην Σκωτία επίσης. Σύμφωνα με μιαν πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου  Ενεργειακών Μελετών της Οξφόρδης, εάν δεν προκύψει ανακάλυψη νέων πηγών, η ευρωπαϊκή παραγωγή φυσικού αερίου θα μειωθεί από 256 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως σήμερα, στα 212 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα το 2020 και σε 146 δις το 2030.
Και ενώ η εσωτερική παραγωγή μειώνεται, η ζήτηση φυσικού αερίου θα αυξάνει, καθώς ευρωπαϊκές χώρες επιλέγουν να κλείσουν εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού με καύση άνθρακα και η Γερμανία θα κλείσει τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού το2022. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα πυρηνικά εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής εκάλυπταν κάποτε το ένα τέταρτο των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας.
Και ούτε από τις ΗΠΑ, ούτε από το Κατάρ, ούτε καν από την Ρωσία εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου θα μπορέσουν να καλύψουν αυτά τα κενά. Αυτές οι  προσφερόμενες εισαγωγές αποτελούν αστειότητα συγκρινόμενες με την τιμή του αερίου του αγωγού και δεν υπάρχουν σήμερα τεχνικές λύσεις για την απάλειψη αυτής της διαφοράς. Και ενώ γίνεται να αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου για το κοινό, για την ευρωπαϊκή βιομηχανία η επιβολή του υγροποιημένου φυσικού αερίου σημαίνει θάνατο. Η αύξηση της τιμής προϊόντων παραγομένων με εντατική χρήση ενέργειας θα σκότωνε την ανταγωνιστικότητα στην διεθνή αγορά.
 Ώστε ναι, ότι η Γερμανία  οικοδομεί τερματικούς σταθμούς εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου προσφέρει σε αμερικανικές εταιρείες μιαν ευκαιρία να της πουλήσουν λίγο αέριο. Αλλά επίσης σημαίνει ότι και η ρωσική NOVATEC μπορεί  να της πουλήσει επίσης υγροποιημένο αέριο από τις τεράστιες εγκαταστάσεις παραγωγής του Γιαμάλ, στην Θάλασσα της Βαλτικής και σε χαμηλότερες τιμές από το αμερικανικό.
Ταυτόχρονα οι Σαουδάραβες είναι έτοιμοι να αγοράσουν μια συμμετοχή                          5 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο επόμενο εργοστάσιο παραγωγής της NOVATEC, ονόματι Αρκτική 2, στην Σιβηρία.  Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξαγορά της σιωπής των Ρώσων στην υπόθεση Κασόγκι. Αλλά στο παιχνίδι με το υγραέριο βαραίνουν τα κόστη μεταφοράς. Τελεία. Το κόστος μεταφοράς του αερίου από το ένα σημείο στο άλλο είναι μεγάλος συντελεστής της τιμής και της κερδοφορίας.
Το ίδιο ισχύει για  την  δοσοληψία συναλλάγματος. Και η επιθετικότητα του Τραμπ εναντίον της Ρωσίας, εξασθενίζοντας το ρούβλι και ανεβάζοντας την τιμή του πετρελαίου και του αερίου, κάνει την διαφορά τιμής μεταξύ του ρωσικού και του αμερικανικού αερίου ακόμη επαχθέστερη για το αμερικανικό.
Επίσης εάν οι ΗΠΑ κέρδιζαν  αυτόν τον πόλεμο των κυρώσεων και των δασμών και ανάγκαζαν τους Γερμανούς σε υποταγή, τότε γιατί ο Τραμπ κάνει πίσω από του να πετάξει το Ιράν έξω από το σύστημα Swift  διεθνούς ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων;
Μήπως η απειλή με το Swift, που ήταν κάποτε το πυρηνικό όπλο στο πεδίο των οικονομικών συναλλαγών,  καταρρίπτεται τώρα  σαν πύραυλος Τόμαχωκ που πλησιάζει ένα αντιαεροπορικό σύστημα Pantsir-S2;
Η αναγγελία δημιουργίας του ευρωπαϊκού  Ειδικού Μέσου Συναλλαγών όπως επίσης η ρωσική έκδοση του Swift είναι αξιόπιστα  όπλα αποτροπής στο είδος του χρηματοπιστωτικού τραμπουκισμού που ο Λευκός Οίκος έχει συνηθίσει να  μετέρχεται από δεκαετίες.
Και αυτά ξεκίνησαν με την αποκορύφωση των μέτρων κατά του Ιράν το 2012, όταν οι κυρώσεις του Ομπάμα απέκλειαν το Ιράν από το Swift και στην συνέχεια, το2014, με απειλές αποκλεισμού και της Ρωσίας, για την Κριμαία.

Αυτό παρώθησε τον Πούτιν σε δράση για την δημιουργία μιας ρωσικής εκδοχής του Swift, ενός συστήματος που αποβλέπει στην διεθνή υποστήριξη. Συναλλαγές μέσω του ρωσικού συστήματος δεν θα μπορούν και δεν θα καταγράφονται από τις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αρχές. Το μόνο που θα μπορούν τότε οι ΗΠΑ θα είναι να απειλούν τράπεζες και εταιρείες με κυρώσεις επειδή συναλλάσσονται με πρόσωπα που οι ΗΠΑ θεωρούν κακούς ανθρώπους. Και ακόμη και αυτό δεν έχει πέραση σήμερα. ΄Ενας κόσμος διασυνδεμένος  αντιστέκεται στον έλεγχο. Δηλαδή σε αυτό που στις μέρες μας λέγεται εξωτερική πολιτική: Την φτηνή ηθικολογία για την προστασία  αθέμιτων συναλλακτικών προτύπων και αυτοκρατορικών βλέψεων.

Στο θέμα του αγωγού, ο Τραμπ απέσπασε μιαν μικρή νίκη. Οι ΗΠΑ θα πουλήσουν στην Γερμανία κάποιο αέριο, όταν ανεγερθούν αυτές οι εγκαταστάσεις. Η Μέρκελ πληρώνει την αναλογούσα συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ με το να ακριβοπληρώνει  κάποια ποσότητα  αμερικανικού υγροποιημένου  αερίου, ενώ θα διατηρεί τις αμυντικές δαπάνες της σε επίπεδα ανεκτά από την ανερχόμενη γερμανική σκληρή αριστερά.

Αλλά τελικά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ρώσο/ιρανικός άξονας, που αγνόησε την μπλόφα του Τραμπ για κυρώσεις, δασμούς και προστατευτισμό, και ώθησε τις γερμανικές πολιτικές επιλογές προς την δική του πλευρά της ζυγαριάς.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Slawomir Sierakowski, Zero Hedge, 24-10-2018

[To ακόλουθο άρθρο φωτίζει την σημασία των σημερινών εκλογών στο γερμανικό κρατίδιο της ΄Εσσης, όπου αναμένεται -σε συνέχεια εκείνων της Βαυαρίας- νέα καταδίκη του κυβερνώντος συνασπισμού, ενίσχυση της δύναμης της αντιπολίτευσης και είσοδος του «λαϊκιστικού» AfD στην Βουλή της ΄Εσσης, την μόνη στην οποία δεν  εκπροσωπείτο μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα αναμένεται να σφραγίσει το τέλος της βασιλείας  της Μέρκελ και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Μετά τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου φάνηκε ξεκάθαρα ότι το κάποτε σταθερό πολιτικό σύστημα της Γερμανίας έχει μπει σε κίνδυνο. Πιο σημαντικά, η κατάρρευση της βάσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος εσήμαινε πως η Γερμανία –μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη- εβάδιζε προς μιαν νέα εποχή παράλυσης και αστάθειας.


Η υπαρξιακή κρίση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών  (SPD) δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται σαν μια κοινή κομματική κρίση. Το κόμμα απέσπασε μόλις το 9,7% των ψήφων στις περιφερειακές  εκλογές της Βαυαρίας αυτόν τον μήνα και βρίσκεται πίσω, τόσο από το κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία (A f D), όσο και από τους Πράσινους στις εθνικές δημοσκοπήσεις. Με μιαν άλλη σημαντική περιφερειακή εκλογή να επίκειται στην Έσση, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το SPD θα υποστεί μεγαλύτερες απώλειες, αν και όχι τόσο δραματικές όσο στην Βαυαρία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες και η Χριστιανό-Δημοκρατική ΄Ενωση/ Χριστιανό-Κοινωνική ΄Ενωση (CDU/CSU) στάθηκαν ως δυο στύλοι της γερμανικής πολιτικής από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά με την καθίζηση του SPD, η Γερμανία μετατρέπεται από ένα ντε φάκτο δικομματικό, σε πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο κανένα κόμμα δεν έχει τον αποφασιστικό λόγο.
Η γερμανική μεταπολεμική συναίνεση καταρρέει σε κρίσιμα κεφάλαια- Ιστορία (στάσεις απέναντι στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο), γεωπολιτική (στάσεις απέναντι στην Ρωσία), οικονομία ( στάσεις απέναντι στην βιομηχανία αυτοκινήτου) και ηθικά διλήμματα (στάσεις απέναντι στο προσφυγικό) και αυτό αντανακλάται στον κατατεμαχισμό της πολιτικής σκηνής. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι απέρριψαν τον καθιερωμένο « μεγάλο συνασπισμό» CDU/CSU- SPD. Και ενώ μικρότερα κόμματα λειτουργούσαν κάποτε ως απλά συμπληρώματα  είτε του SPD είτε του CDU/CSU, οι κομπάρσοι επισκιάζουν τώρα τους πρώην αστέρες.
Επιπλέον το κάποτε «Κόκκινο Μόναχο» έχει γίνει πράσινο τώρα. Πόλεις που άλλοτε ήταν καθιερωμένα σοσιαλδημοκρατικά οχυρά, περνούν τώρα στους πράσινους και σε άλλα μικρότερα κόμματα. Ακόμη χειρότερο για το SPD, το δημογραφικό προφίλ του πυρήνα των οπαδών του αναγγέλλει μιαν καταδίκη σε θάνατο. Μόνο το 8% των ψηφοφόρων του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι νεότεροι των 30 ετών και ένα ανερχόμενο 54% είναι άνω των 60. Αντίθετα, μόλις το 24% των πρασίνων είναι άνω των 60. Και στο μεταξύ, το αριστερό Die Linke εξελίσσεται σε αυξανόμενα ελκυστικό πόλο τόσο για τους  νεώτερους αριστεριστές όσο και για τους ηλικιωμένους μετά-κομμουνιστές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Όπως το δικομματικό σύστημα εξασφάλιζε σταθερότητα και προβλεψιμότητα, έτσι και η κατάρρευσή του μπορεί να συμβάλει σε ριζική κοινωνική αλλαγή. Εξ ορισμού, η πτώση του κατεστημένου καθεστώτος συνεπιφέρει την άνοδο του αντί-κατεστημένου, συχνά υπό την μορφή του «λαϊκισμού». Από το 2005, το SPD συμμετείχε ως εταίρος μειοψηφίας σε τρείς κυβερνήσεις «μεγάλου συνασπισμού». Σε αποτέλεσμα έφθασε να ταυτίζεται με την καθεστηκυία τάξη, μολονότι δεν κατάφερε να διεκδικήσει αναγνώριση για τις επιτυχίες των προηγουμένων κυβερνήσεων.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Αυστρία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κυβερνούσε, είτε μόνο, είτε μαζί με το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα, από το 1971 έως το 1999 (εκτός από το 1993-1996). Τέτοιες μακρές περίοδοι διακυβέρνησης  μεγάλου συνασπισμού επέτρεψαν στο δεξιό Κόμμα της Ελευθερίας να προβληθεί ως φορέας της αλλαγής.
Όταν ένας μεγάλος συνασπισμός απειλείται, τα μέλη του πανικοβάλλονται. Αυτοί που μένουν προσηλωμένοι στην κομματική γραμμή χάνουν την λαϊκή υποστήριξη, όπως η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ. ΄Αλλοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν την λαϊκιστική γλώσσα, όπως ο ηγέτης του CSU Χορστ Σηχόφερ κατά τους τελευταίους μήνες. ΄Αλλοι πάλι προσπαθούν να συνδεθούν με διαφορετικές πολιτικές θέσεις, όπως ο Αλεξάντερ Ντομπρίντ του CSU, που υποσχόταν μιαν «συντηρητική επανάσταση», ενώ ο Μάρτιν Σουλτς, ο βραχύβιος ηγέτης του SPD (πρώην πρόεδρος της Ευρωβουλής) επαγγελόταν τη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία.
Σε κάθε περίπτωση, όταν όλα τα συνιστώντα μέλη ενός συνασπισμού αρχίζουν να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, το σύστημα         σύντομα διαλύεται. Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί πως μολονότι τα SPD και CDU χάνουν ψηφοφόρους, οι ιδέες τους μένουν δημοφιλείς. Το πρόβλημά τους έγκειται όχι στην έλλειψη ιδεών αλλά στην απώλεια της πολιτικής αξιοπιστίας τους.
Αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας δημιούργησε ένα κενό που προσφέρεται σε κάλυψη από άλλα κόμματα. ΄Ετσι οι Πράσινοι πραγματοποίησαν κέρδη στην Βαυαρία υποστηρίζοντας μια πολιτική ανοχής στο προσφυγικό, πολιτική που ακολουθούσε το CDU/CSU. Αντίστοιχα, το A f D αφαίρεσε τον τίτλο πολέμιου της εισβολής μεταναστών από το CSU του Σηχόφερ, ο οποίος είχε προχωρήσει τόσο μακριά ώστε να υπονομεύει εκ των έσω την κυβέρνηση Μέρκελ, της οποία ήταν υπουργός των Εσωτερικών. Το κοινό νήμα που συνδέει όλα τα κόμματα που πέτυχαν καλά αποτελέσματα στις εκλογές της Βαυαρίας είναι ότι έχουν ηγέτες οι οποίοι είναι τουλάχιστον συνεπείς με όσα επαγγέλλονται.
Δυστυχώς για την Γερμανία το πολυκομματικό σύστημα είναι γενικά ασταθές και λιγότερο προβλέψιμο. Γεγονός πού εξηγεί γιατί κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα πάντοτε αγωνίζεται για να συγκροτήσει έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο παράξενων συνοικεσίων, ακόμη και συνασπισμών άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς, όπως είδαμε στην Ελλάδα (!),στην Ιταλία και στην Σλοβακία.
Η καλύτερη ελπίδα της Γερμανίας είναι τώρα ότι το υπό γένεση πολυκομματικό σύστημα θα ανακόψει την άνοδο του A f D, αναιρώντας την αντισυστημική ελκυστικότητά του. Μια άλλη αποζημίωση του πολυκομματικού συστήματος είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της συμμετοχής του κοινού στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στην περίπτωση της Βαυαρίας η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε στο 72,4% από το 63,6% προ πενταετίας.
΄Οσο για το μέλλον, η Γερμανία μπορεί τώρα να καταλήξει με εναλλασσόμενες κυβερνήσεις συνασπισμού πολλών κομμάτων. Για παράδειγμα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς έναν συνασπισμό CDU/CSU, Ελευθέρων Δημοκρατών και Πρασίνων. Αλλά ένα τέτοιο σενάριο θα  οδηγούσε πιθανότατα σε πολιτική παράλυση, επειδή πολιτικοί από ανταγωνιστικά κόμματα εντός του συνασπισμού θα υπονόμευαν συνεχώς ο ένας τον άλλο, στο κυνήγι της δημοτικότητας. Επιπλέον ο ρόλος του Καγκελαρίου –παραδοσιακά πολύ σημαντικός στην Γερμανία- θα είναι πάντοτε ασθενέστερος σε μιαν ετερογενή κυβέρνηση.

Το πιθανότερο είναι ότι η πτώση της δυαρχίας CDU/CSU- SPD θα υποσκάψει την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, ακόμη και αν καμιά άλλη χώρα δεν μπορέσει να αντικαταστήσει την Γερμανία σε αυτόν τον ρόλο. Ταυτόχρονα, η εξασθένιση του SPD θα μειώσει την σοσιαλιστική παράταξη στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου θα προκύπτει μια παρόμοια έκλειψη της δικομματικής κυριαρχίας. Όμως, χωρίς τους δίδυμους κίονες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, το Ευρωκοινοβούλιο θα καταστεί ανίκανο να παίρνει έστω και ασήμαντες αποφάσεις. Και όπως πάει η Γερμανία και το SPD, έτσι πάει και η Ευρώπη.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)