Articles by "Δελιβάνη"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δελιβάνη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Αναφέρομαι στο θαύμα, που συνετελέσθη στα βαφτίσια του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στεφάνου Κασσελάκη, όπως ο ίδιος το γνωστοποίησε πρόσφατα. Και να προσθέσω εδώ, ότι όπως περιέπεσε στην αντίληψή μου, ο κ. Κασσελάκης δεν είναι ο πρώτος, αλλά ούτε και ο μόνος, που κατά την τέλεση των βαπτισίων του ευλογήθηκε με θαύμα.

Πράγματι, όπως προκύπτει από απόσπασμα του βιβλίου του καθηγητή κ. Ανέστη Κεσελόπουλου, που ακολουθεί, με τίτλο «Η λειτουργική παράδοση στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», το ίδιο ακριβώς θαύμα συνέβη και στα βαφτίσια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αυτά, έλαβαν χώρα τη δεύτερη μέρα του Πάσχα του 1851 και, ακριβώς, όπως και στην περίπτωση του κ. Κασσελάκη, την στιγμή που ο παπά Νικόλαος έρριπτε το λάδι στην κολυμβήθρα, εμφανίστηκε αυτομάτως σταυρός. Αλλά η απίστευτη αυτή σύμπτωση δεν ολοκληρώνεται εδώ. Γιατί, όπως προκύπτει από το παρακάτω απόσπασμα, ο παπα Νικόλαος, όταν είδε το λάδι να σχηματίζει σταυρό, κατά τη βάπτιση του Παπαδιαμάντη, εμπνεύστηκε ακριβώς τα ίδια λόγια, που εκφώνησε και ο παπάς, πολλά χρόνια αργότερα, όταν βάπτιζε τον κ. Κασελάκη, και συγκεκριμένα: «αυτό το παιδί θα γίνη μεγάλος»!

Το μόνο που αξίζει, επιπλέον, να ερευνηθεί είναι το αν, η γέννηση του κ. Κασσελάκη, συνέπεσε με κάποιο ανάλογο σημάδι της ευδοκίας του Θεού, όπως αυτό που αναφέρεται κατά τη γέννηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.



Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανέστη KEΣEΛOΠOYΛOY , OMOTIMOY KAΘHΓHTH ΘEOΛOΓIAΣ A.Π.Θ.

H ΛEITOYPΓIKH ΠAPAΔOΣH ΣTON AΛEΞANΔPO ΠAΠAΔIAMANTH .
EKΔOΣEIΣ ΠOYPNAPA, ΘEΣΣAΛONIKH 1994




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Θα ήλπιζε κανείς ότι το συνέδριο της “Καθημερινής”, που συγκέντρωσε πρωτεργάτες των όσων διαδραματίστηκαν στο διάστημα αυτών των 50 ετών από την μεταπολίτευση, θα έριχνε φως σε αναπάντητα ερωτήματα. Θα ανέμενε, δηλαδή, κανείς ότι οι συμμετέχοντες πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α. να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον την καταδίκη της πατρίδας τους.

Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

  • Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
  • Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
  • Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
  • Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!
Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

  • Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
  • Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
  • Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
  • Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
  • Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
  • Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.
Ο Γεωργίου και τα δεινά των μνημονίων

Σημείωση: Είναι αναρίθμητα και, καταρχήν απίστευτα αυτά που Έλληνες πρωθυπουργοί και λοιποί υπέγραψαν στο ομιχλώδες αυτό χρονικό διάστημα. Λόγω έλλειψης χώρου, να συμπληρώσω εδώ όσα, όντως, απαράδεκτα δέχθηκαν να υπογράψουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και παραπέμπω, για περισσότερες πληροφορίες, τους ενδιαφερόμενους, στο βιβλίο μου “Όλη η αλήθεια για χρέη και ελλείμματα και πως θα σωθούμε” (Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού). Και βεβαίως την αδιανόητη αδιαφορία και αδράνεια που επέδειξαν στη συνέχεια:



Πρώτον, ενώ όφειλε να είναι εν γνώσει τους το σύνολο των πληροφοριών, με βάση τις οποίες το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας από 9% στο ΑΕΠ πήδηξε, δίκη ακρίδας, στο 15.5% ουδόλως αντέδρασαν. Αντιθέτως, με την ανοχή τους, και πιθανότατα και με ενέργειες ορισμένων, μεταξύ τους, κάλυψαν παντοιοτρόπως τον κ. Γεωργίου, ο οποίος –με βάση αξιόπιστες πληροφορίες– είχε λάβει εντολή έξωθεν, για το φούσκωμα του ελλείμματος. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που διέθεταν ελληνικά χαρτιά τότε και είχαν πανικοβληθεί, μήπως και υποστούν ζημίες, επέβαλαν στην υποτελή Ελλάδα τη διόγκωση αυτού του ελλείμματος, που δικαιολογούσε απάνθρωπη λιτότητα, εισβολή του ΔΝΤ, και τελικά την καταστροφή ενός ολόκληρου Έθνους.

Δεύτερον, σχετικά με τις πιέσεις που, σίγουρα δεχόταν (το ομολόγησε επίσημα και ο κ. Τσακαλώτος) έξωθεν, για να επηρεάσουν με τη σειρά τους την ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου, ουδόλως αντέδρασαν. Ουδόλως, προφανώς, προβληματίστηκαν για το ότι πιθανή καταδίκη του θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό, από τμήμα των μαρτυρίων, που έσπρωξε πολλούς σε απόγνωση και αυτοκτονία. Αλλά, και ουδόλως παραξενεύτηκαν για το πως οι φίλοι μας Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικαίωμά τους να πιέζουν κυβερνήσεις δημοκρατικής χώρας και μέλους της ΕΕ, για να επηρεάζουν τη Δικαιοσύνη.

Δικαιολογείται, συνεπώς, η υπόνοια ότι από τότε επιχειρήθηκε αυτή η τακτική. Το αν ή όχι επηρεάστηκε η Δικαιοσύνη είναι θέμα, που δεν το γνωρίζω. Οπωσδήποτε, η μακροσκελής πορεία αυτής της δίκης, με αντιμαχόμενες αποφάσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν μετά 14 χρόνια, σε πραγματικά τελεσίδικη απόφαση, είναι φυσικό να δημιουργεί πλήθος αποριών και υποψιών. Όπως, βέβαια, και την υποθετική βεβαιότητα για το πόσο λαμπερή θα ήταν η τύχη αυτής της χώρας, με μια διαφορετική αντιμετώπιση αυτής της οπωσδήποτε σκοτεινής δικαστικής υπόθεσης.



Τρίτον, μετά από ένα χρόνο ανείπωτων δεινών του ελληνικού λαού, τμήμα του οποίου τρεφόταν με σκουπίδια, ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, και πιθανότατα συντάκτης του πρώτου μνημονίου, Olivier Blanchard, αναγνώρισε δημόσια ότι έγινε λάθος στον υπολογισμό της δόσης λιτότητας, η οποία και αποδείχθηκε πολλαπλάσια της απαραίτητης. Μπορεί, μετά από 13 περίπου χρόνια, να μη γίνεται πιστευτή η διαβεβαίωση, όμως, ναι, ουδεμία υπήρξε αντίδραση από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Έτσι, τιτλοφόρησα σχετικό μου άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde: “Μια απαγορευμένη συζήτηση”. Ουδείς αρμόδιος έδειχνε να γνωρίζει κάτι για την παραπάνω δήλωση, που στη συνέχεια ακολουθήθηκε και από παρόμοιες άλλες. Ουδεμία προσπάθεια αναλήφθηκε για τη διόρθωση των μνημονίων. Σιγή ιχθύος. Η ίδια απάθεια των αρμοδίων διαπιστώνεται, εξάλλου, και στις διεθνείς συναντήσεις υψηλού επιπέδου, όπου ο Ομπάμα (22ο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του) αποκαλύπτει ότι οι Γάλλοι επέμεναν αρκετές φορές για την ανάγκη να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες στην Ελλάδα, που να επιτρέπουν την ανάπτυξη (δηλαδή, περιορισμός της ασφυκτικής λιτότητας), για να πληρώνουν το χρέος, αλλά οι Γερμανοί ήταν ανένδοτοι και οι δικοί μας δεν απαιτούσαν και δεν προβληματίζονταν.

Η ευκαιρία που χάθηκε

Τέταρτον, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε την εξαιρετική, καταρχήν, πρωτοβουλία να συστήσει Επιτροπή, προκειμένου να ρίξει φως στο έγκλημα των μνημονίων. Στην πορεία, αυτή η αρχική επιτροπή θα είχε τη δυνατότητα να εμπλουτιστεί και με ειδικούς επιστήμονες, επάνω στο δαιδαλώδες αυτό τερατούργημα του χρέους, και να καταλήξει σε ανατροπή των απαράδεκτων απαιτήσεων των δανειστών. Ωστόσο, η καλή αυτή πρόθεση δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των αρμοδίων και είχε και αυτή άδοξο τέλος.


Πέμπτον, στην περίοδο της πανδημίας, είχε αναγκαστικά εγκαταλειφθεί η θρησκευτική προσήλωση των Γερμανών στη λιτότητα, και στη θέση της επικρατούσε η πρακτική γνωστή σαν “χρήματα από ελικόπτερο”. Θα ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή για να στιγματιστούν τα έκτροπα, που προσλήφθηκαν στο περιεχόμενο των μνημονίων και για να ακολουθηθεί, εφεξής, μια πιο ανθρώπινη τακτική στο θέμα του χρέους, όπως: σημαντική περικοπή του, περιορισμός της λιτότητας, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, ακόμη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για κάποια χρόνια, προκειμένου έτσι να χρηματοδοτηθεί ανετότερα η ανασυγκρότηση. Αλλά, δυστυχώς, επικράτησε εφησυχασμός, εκ μέρους των αρμοδίων και απώλεια και αυτής της ευκαιρίας.

Έκτον, στα εθνικά υποτιμητικά πάνε-έλα της Τρόικας, τα μέλη της οποίας εκλάμβαναν την Ελλάδα σαν αποικία με πρωτόγονους κατοίκους, οι Έλληνες αρμόδιοι εμφανίζονταν νοητικώς γονυπετείς ενώπιον των απεσταλμένων του ΔΝΤ, και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όλες τις εξευτελιστικές για τη χώρα απαιτήσεις τους. Η ίδια, ακριβώς, συμπεριφορά των εκάστοτε αρμοδίων απεικονίζεται και στις εκθέσεις τους για την οικονομία μας, όπου υπάρχει η συνεχής διαβεβαίωση, προς το ΔΝΤ ότι εκτελέστηκαν κατά γράμμα, ακόμη και οι πιο παράλογες, ακόμη και οι πιο μακροχρόνια καταστρεπτικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμία ένδειξη δυσφορίας!

Στο επόμενο μας άρθρο θα αναφερθούμε στις απειλές και τους εκβιασμούς εκείνης της περιόδου, για να δικαιολογηθεί η ψήφιση των μνημονίων και τα ζητήματα που αγνοήθηκαν στο πολύκροτο Συνέδριο.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη 

Σήμερα κλείνει χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη, και η Ελλάδα θρηνεί τα 57 αθώα θύματα, αλλά και τις οικογένειές τους, που στερήθηκαν για πάντα το μέλλον μαζί τους.

Στα τρία άρθρα μου για το δραματικό αυτό συμβάν (Newsbreak 2 και 8 Φεβρουαρίου και SLpress 22 Φεβρουαρίου) το εκλαμβάνω ως έγκλημα εξ αμελείας, που αποδίδεται στα καταστρεπτικού περιεχομένου Μνημόνια, στην ιδιωτικοποίηση/ξεπούλημα των ελληνικών σιδηροδρόμων, αλλά και στον γενικότερα ανεύθυνο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων του τόπου μας. Αυτός χαρακτηρίζεται φευ από ανείπωτης έκτασης προχειρότητα, έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού, μη τήρηση ανειλημμένων υποχρεώσεων, εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων, «δεν βαριέσαι» και βέβαια πάντοτε από αφελή υπεραισιοδοξία ότι όλα εξελίσσονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αρχικά το έγκλημα των Τεμπών εμφανίστηκε ως εξ αμελείας.

Γύρω από το έγκλημα των Τεμπών υπήρχαν, από ην αρχή, ορισμένες βαριές σκιές, όπως η επιμονή «κατασκευής εγκληματιών» ανάμεσα στους πιο χαμηλόβαθμους υπαλλήλους, ενώ ταυτόχρονα οι πραγματικοί ένοχοι παρέμεναν στο απυρόβλητο. Όπως η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για το που πήγαν τα χρήματα της ΕΕ, που δόθηκαν για τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών σιδηροδρόμων, που ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Όπως η τάση των αρμοδίων να επιταχυνθεί το κλείσιμο της έρευνας για το τι ακριβώς συνέβη στα Τέμπη. Αλλά, ωστόσο, αυτά και άλλα δεν στήριζαν την κατηγορία περί της ύπαρξης προμελέτης σε αυτό το έγκλημα.

Ωστόσο, τώρα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, η υπόνοια περί ύπαρξης προμελέτης, επιμένει να απασχολεί τη σκέψη μου, παρότι φυσικά γνωρίζω ότι αυτή, δεν μπορεί να προστεθεί εκ των υστέρων.

Και όμως, η νομικά, ανορθόδοξη αυτή υπόνοια φαίνεται να επιβάλλεται, τελευταίως. Και τούτο, χάρη στα νέα ευρήματα που έρχονται στο φως, εξαιτίας της επιμονής των συγγενών των αδικοχαμένων, στα Τέμπη, να εξεταστούν και πλευρές που μέχρι τώρα παρέμειναν σε συσκότιση. Ακριβώς αυτά που αποκαλύπτονται σε καθημερινή βάση είναι αποτροπιαστικά, και κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούν τον αδόκιμο νομικό όρο μου της εκ των υστέρων, δηλαδή, αναγνώρισης προμελέτης, στο αρχικά εξ αμελείας έγκλημα των Τεμπών.

Πρόκειται για εσκεμμένη απόκρυψη-αλλοίωση-αποπροσανατολισμό-εξαφάνιση αποδεικτικών στοιχείων αυτού του εγκλήματος. Και καθώς λαμβάνω γνώση όλων αυτών, δεν μπορώ να μη σκέπτομαι τον γνωστό Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, που θα απαιτούσε πρωτίστως μη αλλοιωμένα στοιχεία για κάθε εγκληματική πράξη, τη διερεύνηση της οποίας θα αναλάμβανε, προκειμένου να ανακαλύψει τον ή τους δολοφόνους.

Καταρχήν, πιστεύω ότι εξυπακούεται η ανάγκη αίτησης συγνώμης, από πλευράς κάθε αρμοδίου, θα πρόσθετα και κάθε ανθρώπου, που θα είχε άμεση ή έμμεση σχέση με το αποτρόπαιο αυτό συμβάν. Συγνώμη, καταρχήν, από τους συγγενείς των 57 αθώων θυμάτων, και κατά δεύτερο λόγο συγνώμη από ολόκληρη την Ελλάδα, μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα που αμαυρώθηκε ποικιλοτρόπως από αυτή την τραγωδία, και που πενθεί έναν ολόκληρο χρόνο και ειδικότερα σήμερα. Θα θεωρούσα, ακόμη, απολύτως αναγκαία την κάθαρση τού κάθε υπευθύνου, με την αναγνώριση, δημοσίως, το όποιας μορφής σφάλμα του, σημαντικό ή και ασήμαντο, με την ειλικρινή δήλωση της λύπης του, επειδή δεν εκπλήρωσε όπως όφειλε το καθήκον του και με την έκφραση της συντριβής του για ό,τι δραματικό συνέβη.

Αντί, όμως, μιας ειλικρινούς και συλλογικής ανάληψης ευθυνών, που δεν θα επανέφερε στη ζωή τα τραγικά θύματα, αλλά και δεν θα εξαγρίωνε με το δίκαιό τους, τους συγγενείς τους, ένα χρόνο αργότερα από την καταστροφή, ως μοναδικός υπεύθυνος της τραγωδίας προβάλλεται ο σταθμάρχης. Παραμένει φυλακισμένος, διότι θεωρείται επικίνδυνος για πρόκληση και άλλων αξιόποινων πράξεων. Οι λοιποί εμφανείς ή αφανείς ένοχοι, όχι απλώς κρύβονται πίσω από έναν διάτρητο μανδύα αθωότητας, αλλά επιπλέον κάποιοι προβαίνουν σε απρεπή για την περίπτωση σχόλια/δηλώσεις, που εύλογα προκαλούν απόγνωση και οργή στους συγγενείς των θυμάτων, και όχι μόνο..

Ακριβώς, λοιπόν, οι συγγενείς, επειδή έχασαν τις ελπίδες τους, ότι θα ξετυλίγονταν το κουβάρι των ευθυνών αυτού του εγκλήματος, μέσω της κανονικής οδού, και όχι της απόκρυψης και της αλλοίωσης, απευθύνθηκαν στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η αναφορά τους θα συζητηθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στις 18 Μαρτίου. Παράλληλα συγκέντρωσαν 760.000 υπογραφές για την άρση της βουλευτικής ασυλίας υπουργών και βουλευτών. Ο τεράστιος αυτός αριθμός υπογραφών αποδεικνύει τη θερμή συμπαράσταση της κοινωνίας στα όσα φρικώδη υπέστησαν τα θύματα αλλά και οι συγγενείς τους. Αλλά, όμως εύλογα ερωτάται, αν ήταν απαραίτητη, σε κράτος δικαίου, η συλλογή υπογραφών, για το αυταπόδεικτο: την αυτόβουλη δηλαδή αναγνώριση ευθυνών και την τιμωρία των υπευθύνων. Οι ενέργειες, ωστόσο, των συγγενών των θυμάτων, δεν σταματούν εδώ. Διότι, παράλληλα με τη συμβουλή της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, να αναζητήσουν δηλαδή παρηγοριά στην εκκλησία (που είναι δεδομένο ότι το πράττουν ήδη), είναι λογικό να απαιτούν και αποδείξεις για το τι ακριβώς συνέβη στα Τέμπη, την αποφράδα εκείνη ημέρα. Έτσι, αναγκάστηκαν να ορίσουν ειδικό εμπειρογνώμονα, τον κ. Βασ. Κοκοτσάκη.


Πως στοιχειοθετείται η «εκ των υστέρων προμελέτη»

Και, ακριβώς, τα ευρήματα της επιτροπής Βασ. Κοκοτσάκη, και όχι μόνο, πιστεύω ότι δικαιολογούν τον δικό μου νομικό «νεολογισμό», περί της ύπαρξης εκ των υστέρων προμελέτης στο έγκλημα των Τεμπών:

-Αναφέρω, ως πρώτο, το επιμελές μπάζωμα της περιοχής του δυστυχήματος, σε έκταση δύο στρεμμάτων, προκειμένου να εξαφανιστούν ενοχοποιητικά στοιχεία, όπως πιθανόν παράνομη μεταφορά εύφλεκτων υλικών, που προκάλεσε την πυρκαγιά και δολοφόνησε ανθρώπους. Πρόκειται για ολοκληρωτική επιχείρηση συγκάλυψης. Αλήθεια, έγινε γνωστό ποιος ή ποιοι έδωσαν την εντολή του μπαζώματος;

-Δεύτερον, έχουν εξαφανιστεί τρία βαγόνια, που δεν μεταφέρθηκαν όπως τα υπόλοιπα, σε χώρο του ΟΣΕ, για λόγους που μπορεί κανείς να υποθέσει. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει σημαντικά την εξαγωγή πορίσματος και αποτελεί στοιχείο αλλοίωσης δεδομένων.

-Τρίτον, έχουν διαγραφεί κατά αδιευκρίνιστο τρόπο τα όσα είχαν εγγραφεί αυτόματα στα 6 βίντεο που περιείχαν σημαντικότατα στοιχεία, σχετικά με το δυστύχημα, και τα οποία ενδιέφεραν πρωτίστως την έρευνα.

-Τέταρτον, όπως αποκάλυψε η «δημοκρατία», υπήρχε από το 2021 εμπιστευτικό έγγραφο του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ κ. Φ. Τσαλίδη, που προειδοποιούσε τον ΟΣΕ την Κυβέρνηση, για μεγάλο δυστύχημα με Intercity, όπως ακριβώς συνέβη στα Τέμπη, το οποίο όμως (περιέργως) απουσίαζε από τη δικογραφία.. Ωστόσο, ο αρμόδιος πρώην υπουργός διαβεβαίωσε ενώπιον της Εξεταστικής Αρχής ότι δεν είχε ιδέα για την περί ης ο λόγος προειδοποίηση. Αλλά, όταν η αντιπολίτευση έθεσε θέμα ανάγκης για έρευνα τυχόν ψευδορκίας, το σύνολο των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος απέρριψε αυτό το αίτημα της αντιπολίτευσης. Άραγε, γιατί και με ποια δικαιολογία;

-Πέμπτον, υπάρχει και το πρόβλημα του ακατάλληλου σταθμάρχη, αλλά ωστόσο παραμένει άγνωστο το ποιος τον διόρισε. Και παράλληλα, υπάρχει εμφανής αδυναμία εξεύρεσης ενόχων (πλην του σταθμάρχη).

-Έκτον, είναι εμφανής η απουσία, από την εξέταση, βασικών μαρτύρων.


Ο θλιβερός απολογισμός του κράτους δικαίου

Εκτός από τον ανορθόδοξο τρόπο εξασφάλισης των αποδεικτικών στοιχείων του συμβάντος στα Τέμπη, που παραπέμπει πιθανώς σε προσπάθεια δόλιας απόκρυψής τους, ως εξαιρετικά δυσάρεστη συνέπεια των επί μέρους αποκαλύψεων είναι και το πληγέν κύρος του Αρείου Πάγου. Αφορά θεσμό, στον οποίον οι Έλληνες έτρεφαν ακόμη εμπιστοσύνη, σε αντίθεση με την Κυβέρνηση, τα ΜΜΕ κλπ., όπως προκύπτει από πολυάριθμες δημοσκοπήσεις. Εξυπακούεται ότι και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με ειδική αναφορά στην επιχείρηση συγκάλυψης των Τεμπών προκάλεσε πολύ κακό στη φήμη της Δικαιοσύνης. ΚΡΙΜΑ να μη μένει πια τίποτα όρθιο στον τόπο μας.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη 

Είχα προβλέψει, σε προηγούμενο σχετικό μου άρθρο ότι θα υπάρξει συνέχεια, σχετικά με την καταδίκη της πατρίδας μας από την ΕΕ, αναφορικά με τον τρόπο εφαρμογής της δημοκρατίας. Έτσι, αφού κοπάσουν οι εορτασμοί, για τον θρίαμβο των ΛΟΑΤΚΙ, στη συνέχεια της ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου, από τη Βουλή των Ελλήνων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να ασχοληθούμε με ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Υπενθυμίζω ότι εδώ και μερικές ημέρες η ΕΕ καταδίκασε την Ελλάδα για ελλιπή εφαρμογή της δημοκρατίας. Καταδίκη που ήρθε εν αιθρία, διότι όπως είναι γνωστό, η ΕΕ αναγνώριζε στη χώρα μας την ιδιότητα του καλύτερου και πιο υπάκουου μαθητή της και εκθείαζε συχνά, από κοινού με τον πρωθυπουργό μας, το πόσο γρήγορα αναπτύσσεται η οικονομία μας, η οποία αφήνει πίσω της όλες τις λοιπές ευρωπαϊκές οικονομίες.

Ήταν, λοιπόν, φυσικό να περιέλθουμε σε βαθιά θλίψη για την αδικία, χωρίς και να είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε αυτή την τόσο δυσάρεστη αλλαγή στάσης της ΕΕ, απέναντί μας. Ευτυχώς, παρότι αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτές τις ανατροπές, έσπευσε προς βοήθειά μας ο γνωστός Economist, και μάλιστα για δεύτερη φορά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Η πρώτη αφορούσε τη διαπίστωση ότι για το 2023 η Ελλάδα είχε τις καλύτερες επιδόσεις οικονομίας στην ΕΕ, σε κάποιους στιγμιαίους δείκτες (όχι, βέβαια σημαντικούς, αλλά όμως δείκτες). Και μας γέμισε υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Και η δεύτερη παρέμβαση του Economist, έρχεται τώρα, για να επαναφέρει σε τάξη την ΕΕ, δηλώνοντάς της, “κάτω τα χέρια σου από την ελληνική Δημοκρατία”, που έχει τον ζηλευτό αριθμό 20 σε ολόκληρη την υφήλιο!

Η επιλογή ανάμεσα στην καταδίκη της ΕΕ, επειδή ισχυρίζεται ξαφνικά, ότι δεν έχουμε καλή δημοκρατία – και μάλιστα υπάρχει στον ορίζοντα η απειλή να μας περικόψει και κάποια κονδύλια για τιμωρία – και στη θεόπεμπτη δήλωση του Economist, ότι η δημοκρατία μας είναι άμεμπτη, δεν τίθεται φυσικά προς συζήτηση. Εξυπακούεται ότι θα γαντζωθούμε στη γνώμη του Economist, τοσούτω μάλλον που φαίνεται να έχει συνυπολογίσει, στη θετική του κρίση για τη χώρα μας, και την – όπως αποδείχτηκε – αναμενόμενη και με βεβαιότητα ψήφιση του νομοσχεδίου για τους ΛΟΑΤΚΙ που, όπως και να το κάνουμε, αυτόματα μας αναβιβάζει πολλά σκαλοπάτια. στην κλίμακα της δημοκρατίας.
Πλάκωσε και ο Άρειος Πάγος!

Η καλή, όμως, τύχη της Ελλάδας δεν τελειώνει εδώ. Γιατί, στην κρίση μας υπέρ των απόψεων του Economist, σχετικά με την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας, επιβάλλεται να μετρήσει και η οργισμένη τοποθέτηση του Αρείου Πάγου, εναντίον της ΕΕ, που τόλμησε να έχει κακή γνώμη γι’ αυτήν. Καλά της έκανε ο Άρειος Πάγος της ΕΕ, που τόλμησε να αμαυρώσει την Ελλάδα!

Ακούγονται, βέβαια, πολλά για την ασυνήθιστη, οπωσδήποτε, αυτή παρέμβαση του Αρείου Πάγου, όπως ανάμεσα και σε άλλα, το αν έχει αρμοδιότητα να κρίνει και να κατακρίνει θέσεις της ΕΕ, το αν αρκούσε ο αριθμός αρεοπαγιτών και εισαγγελέων του Αρείου Πάγου για να κατακεραυνώσει την απόφαση καταδίκης της χώρας μας από την ΕΕ, το αν, στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου, υπεισέρχεται και η κρίση για θέματα πολιτικής, όπως και ποιας από τις δύο αυτές αρχές, σε περίπτωση διαφωνίας, υπερισχύει η άποψη.

Καθώς το ζήτημα είναι πατριωτικό, ως Έλληνες, πρώτον επικυρώνουμε χωρίς αμφιβολίες την άποψη του Economist, ότι όχι μόνο δεν έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά επιπλέον είμαστε στην κορυφή των δημοκρατικών χωρών, κατέχοντας την ζηλευτή 20η θέση στην υφήλιο, και δεύτερον τιθέμεθα στο πλευρό του Αρείου Πάγου, που με την αντίδρασή του εναντίον της ΕΕ, ενισχύει τον Economist! Συνεπώς, είναι εκτός συζήτησης να συμφωνήσουμε με την ΕΕ, η οποία κατατάσσεται πια εφεξής στους εχθρούς του Έθνους!

Είδες το καλό παιδί της ΕΕ;

Υπάρχει, όμως, ένα αναπάντητο, όσο και άκρως βασανιστικό ερώτημα: το πως, δηλαδή, και το γιατί, η ΕΕ στράφηκε ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, εναντίον του καλύτερου, του πιο υπάκουου μαθητή της, που μέχρι πριν λίγο τον εκθείαζε για τις πρωτιές και τις θαυμάσιες αναπτυξιακές του επιδόσεις. Επίγειος παράδεισος ήταν η Ελλάδα, στα μάτια της ΕΕ, μέχρι χθες ακόμη! Και ξαφνικά, τώρα, η ΕΕ κονταροχτυπιέται με τον Economist, αλλά και με τον Άρειο Πάγο, αμφισβητώντας την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί, δυστυχώς, να απαντηθεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εννοώ, ότι αφού ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να πάρει τα ηνία στα χέρια του και να ανακαλέσει στην τάξη την ΕΕ, που τόλμησε να κατηγορήσει την Ελλάδα για ελλιπή και κακοφορμισμένη Δημοκρατία, τώρα φαίνεται να ανοίγεται λεωφόρος δόξας λαμπρής, για την Ελλάδα και για τα μέχρι τώρα καταπιεσμένα δικαιώματά μας. Γιατί, ήρθε, επιτέλους, η πολυπόθητη στιγμή, που αναμέναμε χρόνια: Ο Άρειος Πάγος όρθωσε, επιτέλους το ανάστημά του – και κατατρόπωσε την ΕΕ – που τόλμησε να αμφισβητήσει το πόσο τέλεια δημοκρατική χώρα είμαστε! Και αφού έγινε η αρχή, θα ήταν αδιανόητο να σταματήσει εδώ.

Αντιθέτως, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη η συνέχεια. Δηλαδή, ανάμεσα και σε άλλα, ο Άρειος Πάγος θα απαιτήσει από την ΕΕ, έστω και μετά την πάροδο 14 ετών από την έναρξη των μνημονιακών δεινών της πατρίδας μας, την αποκατάσταση στοιχειώδους δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ιδίως που στο μεταξύ ήρθαν στο φως οι γενεσιουργοί λόγοι της καταστροφής μας, που ήταν η απόφαση να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες με την κατατρόπωση μας. Ο Άρειος Πάγος, τώρα που έγινε η αρχή, θα απαιτήσει ακόμη την άμεση καταβολή, στη χώρα μας, των τεραστίων γερμανικών χρεών από τη ναζιστική κατοχή, που εκτιμώνται σε πάνω από τρισεκατομμύρια ευρώ. Ήταν να γίνει η αρχή.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

Τελευταίως αυξάνονται τα περιστατικά, στα οποία η χώρα μας επιλέγει συμπεριφορά ολοένα και πιο υποτελή, πιο δουλική, πιο περιθωριακή και φευ πιο εξευτελιστική. Αυτή είναι η θέση μας οσάκις, αν και δεχόμαστε αήθεις επιθέσεις έξωθεν, δεν υποστηρίζουμε τα δίκαιά μας. 
Η πατρίδα μας παραμένει βουβή και φοβική στη γωνιά της επικράτειάς της. Καθώς αυτή η συμπεριφορά της έχει με τα χρόνια πλήρως παγιωθεί, και για τους έξωθεν εταίρους και εχθρούς θεωρείται πια δεδομένη, έχουν σηκώσει ανάστημα, εκτός των πλούσιων χωρών της Δύσης, και η μία μετά την άλλη, οι βαλκανικές χώρες εναντίον μας 

Όλοι, τελικά, μας εκλαμβάνουν ως δεδομένους και θεωρούν δικαίωμά τους να μας. προσβάλλουν και να επιδεικνύουν ασέβεια στους θεσμούς και στην εθνική μας κυριαρχία. 
Έτσι, έχουμε και την απόδειξη ότι χάθηκε, δια παντός η ευκαιρία της «βασίλισσας των Βαλκανίων», που μας είχε σιωπηρώς αναγνωριστεί αμέσως μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, καθώς υπήρξαμε η μοναδική χώρα της περιοχής που παρέμεινε στη Δύση εκτός Σοβιέτ, και που βρεθήκαμε, μετά την ανατροπή, με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και την καλύτερη ποιότητα ζωής στα Βαλκάνια. Δυστυχώς, εξαιτίας της σωρείας τραγικών μας λαθών, σε όλους τους τομείς και αβυσσαλέας υποτέλειας, καταντήσαμε από την κορυφή, να εκπέσουμε στο τελευταίο σκαλί τού κατά κεφαλήν εισοδήματος στην περιοχή μας (δεν είμαι σίγουρη αν ακόμη η Βουλγαρία παραμένει κάτω από εμάς). 

Έτσι, λοιπόν, τα πάντα επιτρέπονται στην κατακαημένη χώρα μας. Ουσιαστικά, σιωπήσαμε απέναντι στην όντως ανεκδιήγητη συμπεριφορά του κ. Ράμα, εναντίον στον εκλεγμένο δήμαρχο της ελληνικής μειονότητας τον Φρέντι Μπελέρη. 
Εκτός του χλευασμού και των ειρωνειών εναντίον του, ο κ. Ράμα τον κρατά παρανόμως φυλακισμένο. Και εφόσον οι δικοί μας αρμόδιοι, ουσιαστικά δεν αντιδρούν (ή και, ακόμη χειρότερα, αντιδρούν επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τις παρανομίες του κ. Ράμα), η διαμόρφωση αυτού του τοπίου στην Ελλάδα είναι όντως, πολύ εξυπηρετική και για τους αρμόδιους της ΕΕ, προκειμένου να μη λάβουν θέση στην ελληνική αυτή περιπέτεια. 
Γιατί οι ξένοι να είναι «βασιλικότεροι του Βασιλέως»; 

Συνεπώς, ουδεμία έκπληξη δικαιολογείται και για την αμέσως επόμενη περιπέτεια της χώρας μας, που όχι μόνο προκλήθηκε αλλά, και που πέραν κάθε δεοντολογίας, δικαιολογείται από δεύτερη στη σειρά των προσβολών μας βαλκανική χώρα, την Κροατία. 

Και αυτή, αδίστακτα προσβάλλει την Ελλάδα, η οποία και παραμένει βουβή στη γωνία, ωσάν να είναι η ίδια ένοχη. Εισέβαλαν στη χώρα μας νεοναζιστές και εκτέλεσαν εν ψυχρώ νέο συμπατριώτη μας. 
Ωστόσο, όχι μόνο δεν σηκώσαμε κεφάλι, για να κατηγορήσουμε με όλη μας τη δύναμη, την εγκληματική αυτή ενέργεια των Χούλιγκαν Κροατών, αλλά επιπλέον δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις κατηγορίες του πρωθυπουργού τους, ότι «παρανόμως κρατάμε φυλακισμένους αιχμαλώτους πολέμου», καθώς και τις απειλές του ότι….θα μας αντιμετωπίσει με «βεντέτα». 

Και πάει κανείς πίσω, χωρίς να το θέλει. Και πως να μη σκεφτεί ότι Αλβανία και Κροατία είναι οι ηττημένοι στο Β’ Παγκόσμιο, ενώ εμείς οι νικητές! 

Υποτέλεια της υποτέλειας, ω υποτέλεια! 

Την ξεδιπλώνω, όπως αυτή έχει εισχωρήσει σε όλους τους τομείς, στο τελευταίο μου σύγγραμμα Για την Ελλάδα που ματώνει. 

Αν γινόταν ένα θαύμα, με την προσπάθεια όλων μας, να βγούμε από την καταπακτή, όπου φιμωμένοι παραμένουμε επί 200 χρόνια, όλα γύρω μας θα ξανα χαμογελούσαν.


18.08.2023 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ολοένα και πιο ακατανόητα είναι τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, σε καθημερινή βάση, και που διανθίζονται στη συνέχεια από ατέρμονες συζητήσεις, χωρίς περιεχόμενο. Ως πρόσφατο παράδειγμα του παρανοϊκού μας περιβάλλοντος θα αναφερθώ στις διενέξεις Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με το φράχτη του Έβρου. 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

Διαφωνούν και αλληλοκατηγορούνται, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ στην πραγματικότητα συμφωνούν, απολύτως, στο ότι ο φράχτης όχι, απλώς, είναι περιττός, αλλά και η ύπαρξή του δυσαρεστεί και προβληματίζει την ΕΕ., και αυτό είναι κακό. 
Να υπενθυμίσω, λοιπόν, ότι η ΝΔ με τα πιο επίσημα χείλη που διαθέτει μια δημοκρατική χώρα, αυτά δηλαδή της ΠτΔ δήλωσε με σαφήνεια, και αποκλείοντας κάθε δυνατότητα παρερμηνείας, ότι το πρόβλημα καθίζησης του πληθυσμού μας θα λυθεί, με την ενσωμάτωση των μεταναστών. 
Εξάλλου, δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι η ΠτΔ επιβεβαίωσε και τις πεποιθήσεις, στο συγκεκριμένο αυτό θέμα, του κ. Πρωθυπουργού ο οποίος, επ’ευκαιρία κάποιας εθνική μας παρέλασης εξέφρασε τη βαθιά του συγκίνηση για την πολυπολιτισμικότητα, όπως αυτή ξεχειλίζει με το κράτημα της ελληνικής σημαίας από αλλοδαπό. 

Συνεπώς, με βάση αυτές τις «υψηλές» προτιμήσεις, γίνεται σαφές ότι όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα, τόσο το καλύτερο. Και , άρα, ο φράχτης ουδεμία θέση και δικαιολογία έχει, εφόσον απλώς δυσχεραίνει το ζητούμενο. 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά, διότι ουδέποτε απέκρυψε την προτίμησή του για ανοιχτά σύνορα και για, περίπου απεριόριστη, αποδοχή μεταναστών. Να τονιστεί, επιπλέον, ότι και οι προθέσεις της ΕΕ, αναφορικά με την Ελλάδα είναι απολύτως ξεκάθαρες εφόσον, ανάμεσα και σε άλλα, η πατρίδα μας χρησιμοποιείται ως χώρα, στην οποία έχει ανατεθεί σημαντικό τμήμα επίλυσης του μεταναστευτικού προβλήματος στην Ευρώπη. Και τούτο, διότι ή ούτως ή άλλως, ο λαός της έχει φτωχοποιηθεί και εξαθλιωθεί, στο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών, από την πολιτική της ΕΕ αφαίμαξης του Νότου χάριν του Βορρά, αλλά και από την παντελώς απαθή στάση της, απέναντι στο έγκλημα των Μνημονίων. 
Οι κυβερνήσεις μας δεν αντέδρασαν ακόμη και όταν έγινε γνωστό πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι «η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες». Αλλά, και παρά τα συνεχή μας αδιέξοδα, οι κυβερνήσεις μας δεν τόλμησαν να απαιτήσουν (επιτέλους) την πληρωμή των γερμανικών χρεών κατοχής. Αντ’ αυτών προτίμησαν να καταβάλουν τα πολύ χαμηλότερα δικά μας χρέη, υποβάλλοντας έτσι το λαό σε ανείπωτα μαρτύρια. 

Βέβαια, η γερμανοκρατούμενη ΕΕ, ουδέποτε θα μπορούσε να επιβάλλει ταφόπλακες, την μία μετά την άλλη, στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι «την σώζει», αν δεν αντιμετώπιζε την απύθμενη υποτέλεια των κυβερνήσεων και την προθυμία τους να υπηρετούν πειθήνια, τους καταδικαστικούς όρους, που περιλαμβάνονται στα Μνημόνια. 


Να προσθέσω στο σημείο αυτό μια σημαντική λεπτομέρεια που δεν πρέπει να λησμονείται, και που αναφέρεται στις προσπάθειες της Γαλλίας, για μετριασμό των ελληνικών μαρτυρίων . Πράγματι, στις ατελεύτητες συνεδριάσεις, σχετικά με τη λήψη μέτρων για το χαμό της Ελλάδας, η μοναδική χώρα που έπαιρνε το μέρος μας, με αυταπόδεικτα βέβαια επιχειρήματα, ήταν η Γαλλία. 
Υποστήριζε, δηλαδή, το πασιφανές, ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να ξεπληρώσει το χρέος της είναι απαραίτητο να της εξασφαλιστούν συνθήκες ανάπτυξης. 
Ωστόσο, η απαραίτητη αυτή προϋπόθεση (όπως αποκαλύπτουν τα απομνημονεύματα του Μπαράκ Ομπάμα στο κεφάλαιο για τη χώρα μας) δεν γινόταν αποδεκτή από τον κ. Σόιμπλε. 

Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο, αλλά και εξαιρετικά θλιβερό το ότι ακόμη και σε παραμονές βουλευτικών εκλογών, οι πολιτικοί μας δεν αισθάνονται την ανάγκη μιας ρήξης με το εφιαλτικό παρελθόν του τόπου μας, και μιας, επιτέλους, έναρξης ουσιαστικής συζήτησης και προβληματισμού με το λαό, για το που πηγαίνει ο τόπος και τι μέσα και περιθώρια διάσωσής τους υπάρχουν ακόμη. 
Αλλά, αντιθέτως, εξαντλούνται σε ανούσιες συζητήσεις περί φράχτη και άλλων τινών.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

Από τα πρώτα μαθήματα στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης οι τότε καθηγητές μας μάς εφιστούσαν την προσοχή ότι οι δικαστικές αποφάσεις οφείλουν να γίνονται σεβαστές, και ότι γενικώς δεν νοείται να υφίστανται αυτές κριτική από οποιονδήποτε. Και η αντιμετώπισή τους αυτή είναι δικαιολογημένη, δεδομένου ότι σε διαφορετική περίπτωση θα είχε ενθαρρυνθεί η αυτοδικία.

Θέλω, ωστόσο, να πιστεύω ότι είναι επιτρεπτή η διατύπωση απορίας, για τυχόν αποφάσεις που αναφέρονται σε ανύπαρκτο περιστατικό, σε μη υφιστάμενο αντικείμενο, σε προσπάθεια δημιουργίας ad hoc και μέσω δικαστικής απόφασης, φανταστικής ύπαρξης.

Και, ακριβώς, αυτό συμβαίνει με την απόφαση αυτή του δικαστηρίου της Φλώρινας. Όπως είναι παγκοίνως γνωστό, αλλά και όπως δεν κουράζονται να το επαναλαμβάνουν οι Βούλγαροι για λόγους που τους αφορούν άμεσα, ότι δηλαδή η γλωσσα των Σκοπίων είναι παρακλάδι της βουλγαρικής, δηλαδή καθαρά σλαβική γλώσσα.

Συνεπώς, ο κάθε Έλληνας έχει, όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να απαιτήσει από το δικαστήριο της Φλώρινας (που ενδεχομένως το έχει ήδη προσπαθήσει στις 50 σελίδες της απόφασής του, που δυστυχώς δεν την έχω μπροστά μου), να μας κατατοπίσει σε ποια, τελοσπάντων, γλώσσα αναφέρεται, που βέβαια ήταν και η γλώσσα του Μ. Αλεξάνδρου!

Όχι, δεν κάνω ουδεμία «κριτική» της απόφασης του πρωτοδικείου Φλώρινας. Απορίες εκφράζω, και μάλιστα εντονότατες, καθώς πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε κάτοικος της Ελλάδας, αλλά και σύσσωμη η ομογένεια, οφείλουν να απαιτήσουν εξηγήσεις/διευκρινίσεις, για το τι γλώσσα είναι τέλος πάντων αυτή η «μακεδονική», που θα «διδάσκεται» στη χώρα μας και «κυρίως στη Μακεδονία».

Και να προλάβω τυχόν επανάληψη των κατηγοριών εναντίον όσων αντέδρασαν στην προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, ότι (παρότι ήταν σύσσωμη η Ελλάδα), δήθεν ήταν όλοι ακροδεξιοί, αμόρφωτοι, φασίστες κλπ. Για να μη γελοιοποιούμε τα πάντα, εγώ αισθάνομαι απλώς ως Ελληνίδα, και δεν θέλω να είμαι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά. Αλλά, και ουδόλως επιτρέπω στον εαυτό μου να δεχτεί ότι το θέμα των Πρεσπών και της «μακεδονικής γλώσσας», είναι τόσο απλοικό ώστε να εμφανίζεται ως πρόβλημα δεξιών ή αριστερών.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  

Σήμερα, η Ελλάδα, σφιχτο δένει το βαρύτατο πένθος της, για τον άδικο χαμό 57 ψυχών, με την ξεχειλίζουσα οργή της για το προαναγγελθέν σιδηροδρομικό έγκλημα. Παραμονές εκλογών, καταγγέλλει προς πάσα κατεύθυνση τις φρικιαστικές συνέπειες της προχωρημένης σήψης των τελευταίων δεκαετιών, που το προκάλεσε. Πρόκειται για:

* την υπογραφή, αλλά και την πειθήνια εξυπηρέτηση των εγκληματικού περιεχομένου μνημονίων,

* την ακραίας μορφής υποτέλεια, που ξεπούλησε τη Μακεδονία, συζητά τώρα για τρόπους συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, εγκαταλείπει χωρίς θωράκιση εθνικά ευαίσθητες περιοχές της πατρίδας μας και κόπτεται για τα συμβαίνοντα στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενόσω ουδόλως την έχει απασχολήσει ο συσχετισμός του με την περίπτωση της Κύπρου,

*την ευρείας έκτασης και κατ’εξακολούθηση διάδοσης ψευδών ειδήσεων, όπως ανάμεσα και σε πολλά άλλα για το πόσο καλά πηγαίνει η οικονομία μας, ενώ στην πραγματικότητα καταρρέει, για το πόσο δήθεν μας θαυμάζει η υφήλιος για τα οικονομικά μας επιτεύγματα, ενώ από 14η οικονομία της ΕΕ το 2010, έχουμε καταποντιστεί στην προτελευταία θέση, με μόνη μετά από εμάς τη Βουλγαρία, για την “θαυματουργική” μετατροπή του χρέους μας που, δήθεν τώρα κατέστη βιώσιμο, παρότι συμμετέχει με πάνω από 200% στο ΑΕΠ, ενώ το 2010 με 110% στο ΑΕΠ δεν ήταν βιώσιμο, για τη δήθεν ανάπτυξή μας, παρότι μετά το 2010 πηγαίνουμε σταθερά προς τα πίσω και όχι μπροστά, για το δήθεν τέλος της εποπτείας μας, παρότι αυτή θα εξακολουθήσει μέχρις ότου πληρωθεί το 85% του χρέους, για τον δήθεν πακτωλό επενδύσεων, ενώ πρόκειται για το αλύπητο ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας, για την ανοχή των πολυάριθμων συστημικών ΜΜΕ, που αναλύουν τμήμα μόνο των εκάστοτε ειδήσεων, ενώ ενσυνειδήτως αποκρύπτουν ή αλλοιώνουν τις υπόλοιπες, κλπ.,κλπ.

*τη συστηματική αλλοίωση της ιστορίας μας, όπως ήδη καταγράφεται στα σχολικά βιβλία, με απάλειψη όλων όσων αποτελούν τη βάση της εθνικής μας υπόστασης και υπερηφάνειας,

*την ενθάρρυνση σύστασης ενώσεων γερμανοελληνικής φιλίας, με στόχο την “αντικειμενική εμφάνιση της ιστορίας της κατοχής”,

*την επίσημη δήλωση της ΠτΔ ότι θα “λύσουμε το πρόβλημα της υπογεννητικότητας” με τη συρροή μεταναστών,

* την πολυπολιτισμικότητα, που αναγνωρίζεται ως “προοδευτική” ενώ αντιθέτως ο πατριωτισμός ως “οπισθοδρομικός”,

*την αλόγιστη ιδιωτικοποίηση των πάντων, που φτάνει και μέχρι το κόκαλο των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας,

κ.ο.κ., ο κατάλογος είναι αχανής.


Και έρχομαι στο επί χρόνια και παντοιοτρόπως προετοιμασμένο αποτρόπαιο σιδηροδρομικό έγκλημα (και όχι δυστύχημα, όπως γίνεται προσπάθεια χαρακτηρισμού του). Διερωτώμαι πόσοι από τους συμπατριώτες μας πείθονται ότι “ένοχοι, που πρέπει να τιμωρηθούν” είναι καταρχήν ο πριν από εξάμηνο περίπου αχθοφόρος, που χρίστηκε σταθμάρχης Λάρισας με μηδενικά προσόντα, καθώς και κάποιοι πρόσθετοι που ανακαλύπτονται, μετά από “ευσυνείδητες” προσπάθειες. Και ως πειστήρια της ενοχής τους προβάλλονται κάποια λόγια τους σε κακά ελληνικά, που αναπαράγονται από τα ΜΜΕ με βάση τις σχετικές συνομιλίες τους στο κινητό, αμέσως μετά τη σιδηροδρομική κόλαση. Με αυτή την αρχή, θα πρεπει στείλουμε στον εισαγγελέα και τους Ρομά, ως υπεύθυνους της καταστροφής, επειδή έκλεβαν καλώδια, αλλά και τους ....αρουραίους που ανενόχλητοι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα καλώδια, στους πίνακες ελέγχου και ήδη από ότι ελέχθη, προκάλεσαν δυστυχήματα/εγκληματα στο παρελθόν. Και, συνεπώς, να αφήσουμε ατιμώρητους, αυτούς που:

- έφεραν τα μνημόνια στην Ελλάδα και που κόπτονται διαχρονικά για την εφαρμογή του απάνθρωπου περιεχομένου τους,

-ιδιωτικοποιησαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, και τις πιο ευαίσθητες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, όπου και κατεξοχήν ανήκουν οι σιδηρόδρομοι,

-άφησαν, επί χρόνια, την υποδομή των σιδηροδρόμων κυριολεκτικά να ρημάζεται,

-ανέχτηκαν, σε χώρα ευρωπαική του 21ου αιώνα, τον....χειρωνακτικό έλεγχο της κυκλοφορίας τρένων που τρέχουν με 170 χιλ. την ώρα,

Κ.ο.κ.

Έχουμε φτάσει, οπως θέλω να πιστεύω, στο τελευταίο σκαλοπάτι της κατάντιας μας. Όχι, απλώς, δεν είναι κακό να το δεχθούμε, αλλά θα έλεγα ότι είναι σωτήριο να το συνειδητοποιήσουμε. Διότι μόνον τότε θα επιστρατεύσουμε τις ικανότητές μας, που είναι και πολλές και αξιόλογες, αλλά που δυστυχώς βρίσκονται σε χειμερία νάρκη. Διότι μόνον τότε θα αντιμετωπίσουμε στη σωστή τους βάση τους εταίρους, συμμάχους, φίλους και εχθρούς, και θα μπορέσουμε να αρχίσουμε την ανοικοδόμηση της ρημαγμένης, από κάθε πλευρά, πατρίδας μας.

Σήμερα, όλος ο λαός μας είναι στο δρόμο και οργισμένος απαιτεί την τιμωρία των ενόχων. Ελπίζω, όχι του σταθμάρχη...

Ωστόσο, η όποιας μορφής τιμωρία των ενόχων δεν αποτελεί λύση στο ελληνικό μέγα πρόβλημα. Αυτό, που τώρα χρειάζεται κατεπειγόντως είναι η συνειδητοποίηση του καθένα από εμάς, για το πως φτάσαμε μέχρι τα Τάρταρα, πόσο άθλια χρησιμοποιήθηκε και εξαπατήθηκε ο λαός μας, και κυρίως τι άλλα ακόμη πιο φοβερά μας επιφυλάσσει το μέλλον, αν δεν αφυπνιστούμε εδώ και τώρα.

Είμαι κάθετα εναντίον κάθε μορφής βίας, αναρχίας και εγκληματικών ενεργειών. Ωστόσο, επιβάλλεται, για την επιβίωση της Ελλαδας, να μην ξεχαστεί ούτε για δευτερόλεπτο το αποτρόπαιο αυτό σιδηροδρομικό συμβάν, να αποδοθούν οι ευθύνες σε όσους το προκάλεσαν, και να αναζητηθούν τρόποι, όσο δύσκολοι και αν φαίνονται, προς το παρόν, για να επιτευχθεί ειρηνική ανατροπή της σαπίλας, και για να τεθούν νέες και υγιείς βάσεις στο μέλλον της πατρίδας μας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 11.02.2023 

Η είδηση περί πολυγαμίας, στις ΗΠΑ, όπως αυτή δημοσιεύτηκε από τον Economist της 14.01.2023, σ. 38, πέρασε παραδόξως ασχολίαστη, από όσο γνωρίζω. Πρόκειται για ένα ζευγάρι, στο οποίο προστέθηκε και ένας δεύτερος «μπαμπάς», και που τα δύο παιδιά του αρχικού ζεύγους αποκαλούν “μπόνους μπαμπά». Καθώς, προς το παρόν, καμία Πολιτεία των ΗΠΑ δεν έχει νομιμοποιήσει το νέο αυτό οικογενειακό σχήμα, η περί ης οικογένεια έσπευσε να υπογράψει, ενώπιον δικηγόρου, σύμφωνο διατροφής και ανατροφής των παιδιών, σε περίπτωση διάσπασης ή θανάτου ενός από το τρισδιάστατο σχήμα των «.γονέων». Το σχήμα αναγνωρίζεται ως “συναινετικό μη-μονογαμικό σύμφωνο» (CNM) και εννοείται ότι μπορεί να περιλάβει εντός του και πέραν των τριών «γονέων». Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Chapman ένας στους είκοσι, σε παρόμοια σχέση, αναζητεί την υπογραφή “συναινετικού μη-μονογαμικού συμφώνου». Κυρίως ομοφυλόφιλοι καταφεύγουν στο αναδυόμενο αυτό σχήμα. Πρόκειται για συναινετική πολυσυντροφικότητα, δηλαδή πλέγματα ερωτικών σχέσεων, που μπορεί να διαχειρίζονται από κοινού και πρακτικά ζητήματα της ζωής, όπως κάνουν παραδοσιακώς οι παντρεμένοι και τα ζευγάρια, διεκδικώντας και την από κοινού γονεϊκότητα.

Η αποδοχή της πολυγαμίας

Στο σχήμα αυτό αρχίζουν να ενδίδουν κράτη και πόλεις, προς το παρόν με δειλές και στη σκιά της νομιμότητας αναγνωρίσεις δικαιωμάτων στους μετέχοντες. Ένας δικαστής στη Νέα Υόρκη αναγνώρισε το δικαίωμα, σε τρίτο μέλος ενός τέτοιου σχήματος, από το οποίο ο ένας απεβίωσε, να καρπωθεί τη συμφωνία δικαιώματος στην κοινή στέγη, που είχε υπογραφεί από τους τρείς. Το 2020 σε πόλη έξω από τη Βοστώνη δικαστής αναγνώρισε για πρώτη φορά το δικαίωμα επέκτασης ασφάλειας υγείας, από τον αρχικό ασφαλισμένο, σε υπαλλήλους, που τυγχάνουν σύντροφοι, σε οικογενειακό σχήμα. Τέτοιες υποχρεώσεις επιβάλλονται σε δημόσιες και όχι προς το παρόν και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.Όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ήδη αρχίσει διαμαρτυρίες από μέλη του πολυγαμικού σχήματος, που αντιμετωπίζουν δυσάρεστες διακρίσεις, και ταυτόχρονα εκφράζονται απαιτήσεις για ίση μεταχείρισή τους, αλλά και για νομοθετική αναγνώριση του νέου status.

Το νεοεμφανιζόμενο αυτό τοπίο οικογενειακής παραλλαγής σημειώνει διαχρονική πρόοδο αναγνώρισης. Σχετική έρευνα του 2020 διαπιστώνει ότι ήδη το 1/5 των Αμερικανών αναγνωρίζει την ηθική βάση της πολυγαμίας, ενώ το ποσοστό αυτό έχει τετραπλασιαστεί από το 2006.

Μορφές αναγνώρισης της δυτικής πολυγαμίας

Η πολυγαμία στη Δύση, μέχρι στιγμής εμφανίζεται αντίστροφη από την καθιερωμένη σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Δηλαδή, στη Δύση το σχήμα εμφανίζεται με περισσότερους του ενός άνδρες, στην «οικογένεια», αλλά με μία μόνο γυναίκα, και συνεπώς είναι το αντίστροφο σχήμα του καθιερωμένου χαρεμιού με έναν άνδρα. Πρόκειται, ασφαλώς, για διείσδυση άλλου πολιτισμού, στον δυτικό. Μπορεί, ίσως να εξυπηρετεί την προσπάθεια μείωσης του γήινου πληθυσμού. Να παρατηρηθεί, στο σημείο αυτό, ότι η πολιτιστική αυτή διείσδυση γίνεται δεκτή χωρίς να έχει προηγηθεί «σύγκρουση πολιτισμών», διαψεύδοντας τον Σαμουελ Χάντιγκτον, που είχε προβλέψει σύγκρουση στο γνωστό του βιβλίο .

Η πολυγαμία ως επιστέγασμα των ανατροπών της παραδοσιακής οικογένειας


Θα μπορούσε να προβληθεί ως εξήγηση της έλλειψης αντίδρασης ή/και αδιαφορίας, κατά την αποδοχή της πολυγαμίας από τη Δύση, το γεγονός ότι έχουν προηγηθεί σωρεία ανάλογων ανατροπών στο πεδίο αυτό, ώστε να έχουν εξαντληθεί οι όποιες αντιρρήσεις. Και σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι «δεν είναι δα και κάτι τραγικό: μια νομιμοποίηση εξωσυζυγικών σχέσεων», που ελπίζεται επιπλέον να περιορίσει τα διαζύγια, και να εξασφαλίσει πολλούς πατεράδες στα παιδιά της πολυγαμικής οικογένειας. Εξάλλου, μπορεί έτσι να περιοριστεί, και το άγχος των οικογενειακών βαρών, που τώρα πέφτει σε έναν αρχηγό της οικογένειας, στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε.

Αλλά ποιανού θα είναι τα παιδιά;

Και ο θεσμός της οικογένειας; Η ευλογία της από τη Χριστιανική θρησκεία; Το οικογενειακό δίκαιο; Και ποιανού από τους πολλούς πατεράδες θα είναι τα παιδιά; Μα, (θα αντιταχθούν ορισμένοι), στον 21ο αιώνα θα ασχολούμεθα με απολιθώματα; Εδώ, φθάνει ο μετάνθρωπος και η τεχνητή νοημοσύνη, και εμείς θα ανησυχούμε για το ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών μας; (και εδώ να υπενθυμίσω τις σοφές εβραϊκές προδιαγραφές, σύμφωνα με τις οποίες, Εβραίος αναγνωρίζεται μόνο αυτός που γεννήθηκε από Εβραία μητέρα).

Η κατάρρευση των ουτοπιών περί αφομοίωσης των μεταναστών

Η αναγνώριση της πολυγαμίας που ενσκήπτει στη Δύση, έστω και αντιστραμμένη (πολλοί άνδρες και όχι πολλές γυναίκες), φαίνεται να διαψεύδει παταγωδώς την ουτοπία της δυνατότητας αφομοίωσης των μεταναστών, που στη χώρα μας υποστηρίχτηκε από την ΠτΔ και τον Πρωθυπουργό. Η εισβολή της πολυγαμίας, ενός από τα ισχυρότερα πολιτισμικά στοιχεία των πολυπληθέστερων μεταναστών, ακυρώνει εν τη γενέσει της αυτή την ελπίδα.

Η υποτέλειά μας στα πάντα

Δικαιολογείται, άραγε, ο πανικός μας εν όψει της νέας αυτής ανατροπής στοιχείων του πολιτισμού μας που έρχεται και σε εμάς; Η απάντηση εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα αυτό από τον καθένα μας. Αυτοί που φορούν παραδοσιακά γυαλιά θα τρομοκρατηθούν με την απειλή της έλευσης της πολυγαμίας και θα επιβεβαιώσουν τους φόβους τους ότι όλα έχουν χαθεί στην ταχύτατα παρακμάζουσα Δύση (όπως περίπου το περιγράφω στο σύγγραμμά μου «Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής»). Και πιθανότατα θα αναρωτηθούν αν μπορεί να γίνει κάτι, για να σταματήσει η πορεία προς την εξαφάνιση της Δύσης ή τουλάχιστον αυτή να καθυστερήσει. Όμως, για όσους έχουν επιλέξει «προοδευτικά» ομματοϋάλια, για αυτούς που η σημαία είναι ένα απλό πανί, και συνεπώς είναι αδιάφορο το αν την κρατά Ελληνόπουλο στις παρελάσεις ή παιδί που προέρχεται από οποιονδήποτε διαφορετικό πολιτισμό του ελληνικού, εύκολα θα υποκύψουν στα πάντα, και δεν θα αγωνιστούν για τίποτε.

Υπερέχουν σε αριθμό οι εθνομηδενιστές;

Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας σε καθημερινή βάση φοβούμαι ότι προβάλουν την επικράτηση των «προοδευτικών» ανάμεσά μας και όχι των παραδοσιακών. Είναι αυτοί που έχουν πειστεί ότι κανενός είδους αντίσταση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας, γιατί έρχονται «τσουνάμια» από παντού, που αδυνατούμε να τα σταματήσουμε. Έτσι, και γι’ αυτό, λέμε ΝΑΙ σε όλα, όσα συστηματικά μας επιβάλλονται από εξωτερικά συμφέροντα. Για τα εθνικά μας θέματα κρίνουμε ότι, στις περιστάσεις που διανύουμε, αρκεί η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου, έστω και αν η εφαρμογή του είναι ολοένα και πιο περιπτωσιακή. Υποστηρίζουμε, ακόμη, ότι η θρησκεία και η ιστορία μας θα πρέπει να διδάσκονται χωρίς γωνίες, η πρώτη προαιρετικά, για να αφήνει ανοικτό το δρόμο και για άλλες θρησκείες, και η δεύτερη για να ενθαρρύνει την ειρηνική συνύπαρξη λαών και πολιτισμών. Ειδικότερα, στο σημείο αυτό προωθείται, από γερμανικής πλευράς, και με ιδιαίτερο ζήλο τον τελευταίο καιρό, μια γιγαντιαία επιχείρηση απάλειψης των βαρβαροτήτων των Ναζί κατά την κατοχή στην Ελλάδα. Υποστηρίζεται ότι η διατήρηση της μνήμης εκείνων των καταστροφών δεν βοηθά σε τίποτε, και έτσι δεν βλέπουμε ότι αυτές συνεχίζονται με τα εγκληματικά μνημόνια. Γι αυτό, και σπεύδουμε να λέμε ΝΑΙ σε ότι μας προτείνεται ή αποφασίζεται έξωθεν και ερήμην ημών. Γι αυτό και με τέτοια ευκολία εκλαμβάνουμε ως ασήμαντη λεπτομέρεια το ότι οι καλοί φίλοι μας οι Γερμανοί αρνούνται επί 80 χρόνια να μας καταβάλουν τα θηριώδη χρέη, που μας οφείλουν από την κατοχή, παρότι μας πνίγουν για να καταβάλουμε εμείς μέχρι ρανίδας τα κατά πολύ μικρότερα δικά μας προς αυτούς. Ως αναπότρεπτο κακό εκλαμβάνουμε, ακόμη, το γεγονός ότι έχει αρχίσει η επιχείρηση πετάγματος στο δρόμο χιλιάδων οικογενειών, επειδή χρωστούν, ενώ τα σπίτια τους ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί, στα διάφορα funds (άλλως, κοράκια). Αλλά, όμως, εμείς, μετά το μεγάλο ΟΧΙ, ξέρουμε μόνο το ΝΑΙ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τους δυτικούς μας φίλους. Δεν θέλουμε επ’ουδενί να τους δυσαρεστήσουμε, έστω και αν έτσι θυσιάζουμε υπέρτατα εθνικά μας συμφέροντα.

Άρχισα με την πολυγαμία, που μας έρχεται σύντομα, όπως όλα δείχνουν, και που σίγουρα θα τη δεχθούμε χωρίς αντίδραση. Για να υποστηρίξω ξανά και πάλι ότι το κυρίαρχο ελληνικό πρόβλημα, είναι αυτό της υποτέλειας. Αυτό που μας καταπίνει γουλιά-γουλιά. Και χρησιμοποίησα τον πρώτο πληθυντικό, διότι θεωρώ ότι όλοι εμείς οι Έλληνες είμαστε υπεύθυνοι για το χαμό της Ελλάδας. Και αυτοί που συναινούν, αλλά και αυτοί που διαφωνούν χωρίς να αντιδρούν. .


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 6.1.2023  

Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου Κατάρ, που εκκολάφθηκε στους κόλπους της ΕΕ, τα ΜΜΕ, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αφιερώνουν σε καθημερινή βάση σημαντικό τμήμα του χρόνου τους σε αυτό. Με συνεχώς περισσότερες λεπτομέρειες, σχετικά με το πόσοι και ποιοι συμμετείχαν στο σκάνδαλο, πως το μεθόδευσαν, πως διευρύνθηκε ο αριθμός των συμμετεχόντων, πως επικοινωνούσαν μεταξύ τους και πως είχαν κατανείμει τις «αρμοδιότητες» του καθένα, για να αποφευχθούν επικαλύψεις, πως μετέφεραν τα «αργύρια της προδοσίας», με την παραδοσιακή «βαλίτσα» κ.ά.

Από τις σχετικές περιγραφές των ΜΜΕ προκύπτει ακόμη ότι η διεύρυνση του αρχικού αριθμού των «Ευρωπαίων αξιωματούχων και κομπάρσων», που συμμετείχαν στη επιχείρηση Κατάρ, εξασφαλίζεται από τα καθημερινά «συναδελφικά μαχαιρώματα», με την ελπίδα ότι έτσι, χάρη στη βοήθεια προς τις αρμόδιες ανακριτικές αρχές, θα έχουν ηπιότερη μεταχείριση.

Και πριν από την υπόθεση του Κατάρ, υπήρχαν υπόνοιες για χρηματισμούς και διαπλοκές στην ΕΕ. Η ανθρώπινη απληστία ελλοχεύει παντού, και η ΕΕ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ωστόσο, η υπόθεση Κατάρ εν προκειμένω, είναι ιδιαιτέρως βεβαρημένη, επειδή ο αριθμός των συμμετασχόντων σε αυτό είναι μεγάλος και επιπλέον επειδή δεν παύει να διευρύνεται, επειδή από τα όσα διαπιστώνονται η υπόθεση πηγαίνει σε βάθος χρόνου, αλλά και επειδή αυτή διέχεε συνεχώς ενδείξεις και ύποπτες συμπεριφορές, που θα όφειλαν να είχαν ληφθεί δεόντως υπόψη από το διευθυντήριο της ΕΕ .

Το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα που προκύπτει, μέσα από αυτό τον συρφετό πληροφοριών, είναι το πόσα άραγε άλλα, παρόμοια ή και διαφορετικά, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά σκάνδαλα υποθάλπονται, τώρα ή και στο παρελθόν, μέσα στον οργανισμό Μαμούθ, στον οποίο έχει καταλήξει η ΕΕ, ως κράτος εν κράτει. Και τούτο διότι η έκπληξη με την οποίαν η ηγεσία της ΕΕ υποδέχθηκε την έκρηξη του σκανδάλου Κατάρ μαρτυρεί τραγική άγνοια για το τι συμβαίνει εντός της επικράτειας της. Έκπληξη, επίσης προκαλεί και η ψυχραιμία με την οποίαν απάντησαν τα μέλη, που αποδείχθηκε ότι συμμετείχαν στο σκάνδαλο Κατάρ, επειδή ομολόγησαν, καθώς και η άνεση με την οποίαν έσπευσαν να καταδώσουν ο ένας τον άλλο συνάδελφό τους. Συνεπώς, είναι όντως τρομακτικό το γεγονός ότι το όλο σκηνικό παραπέμπει σε μια καθημερινότητα, σε μια ομαλότητα, σε κατάσταση αποδεκτή ως «matter of fact”!

Αλλά, αν η κατάσταση που επικρατεί στην ΕΕ είναι αυτή που φωτογραφίζεται μέσα από το σκάνδαλο του Κατάρ, ενισχύονται, δυστυχώς, εικασίες, σχετικά με άγνωστο αριθμό ανεξιχνίαστων σκανδάλων, που παραπέμπουν σε καζάνι που βράζει. Συνεπώς, δικαιολογείται απολύτως η αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών, που αναρωτιούνται πόσο εκτεταμένη μπορεί να είναι αυτή η διαφθορά στους αχανείς μηχανισμούς της ΕΕ, και σε ποιους τομείς της κυρίως εντοπίζεται. Και, ακόμη, οι Ευρωπαίοι πολίτες εύλογα αναρωτιούνται σε τι ποσοστό αυτή η διαφθορά επηρεάζει ή ακόμη και αναχαιτίζει την αποτελεσματικότητα των ανειλημμένων υποχρεώσεων της ΕΕ, απέναντι στα κράτη-μέλη.

Ενα δεύτερο ακανθώδες ερώτημα, που ανακύπτει μέσα από το συνονθύλευμα των πληροφοριών, γύρω από το σκάνδαλο του Κατάρ, είναι η φευγαλέα προς το παρόν υποψία, για το ενδεχόμενο, η επικέντρωση στην ενοχή της Εύας Καιλή, να αποβλέπει στη συσκότιση άλλων, πιθανώς σοβαρότερων ατοπημάτων. Αν, δηλαδή η κατηγορία εναντίον της Εύας Καιλή, που πιθανόν να είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, χρησιμοποιείται ως βιτρίνα, προκειμένου να αποτρέψει την επέκταση της έρευνας, και προς άλλες κατευθύνσεις. Η έκρηξη θυμού του Κατάρ, ωστόσο, που συνοδεύτηκε και από απειλές σχετικά με την παύση εξυπηρέτησης της Ευρώπης με πετρέλαιο,, μπορεί να ερμηνευτεί ως επιταγή διακοπής της έρευνας και επικράτησης χαμηλών τόνων.

Αναπόφευκτη είναι, ασφαλώς, και η αγωνία, σχετικά με το μέλλον και την επιβίωση της ΕΕ, αν όντως επιπλέει σε βούρκο σκανδάλων. Ειδικά, που ταυτόχρονα με το σκάνδαλο της ΕΕ, στο οποίο εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί Ελληνίδα, συμβαίνουν και απανωτά σκάνδαλα στην Ελλάδα, τα οποία απασχολούν τον τελευταίο καιρό γνωστά ΜΜΕ του εξωτερικού, τα οποία επιλέγουν δεικτικά σχόλια εναντίον της χώρας μας.

Με όλα αυτά, η θέση της ΕΕ φαίνεται να είναι σοβαρά εξασθενημένη και ο ρόλος της υποβαθμισμένος. Κυρίως και επειδή τα σκάνδαλα προστίθενται στις αποφάσεις της, σε χρόνο της πριν από την αποκάλυψη τους, να λειτουργήσει ως φερέφωνο της Αμερικής, θυσιάζοντας μακροχρόνια εθνικά συμφέροντα των κρατών-μελών της.

Αναμένοντας τη συνέχεια του σκανδάλου του Κατάρ, και όσων άλλων απειλούνται με το φως της δημοσιότητας, εύλογα διερωτάται ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, πως θα είναι δυνατόν για την ΕΕ να συνεχίσει, εφεξής, ως αμόλυντη η ίδια και υπεράνω υποψίας, να επιβάλλει κυρώσεις σε κράτη-μέλη της, επειδή παρέβησαν τις εντολές της.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 15.11.2022

Ολοένα περισσότερο συνειδητοποιείται το γεγονός ότι τα παιδιά και οι έφηβοι, στην Ελλάδα, στερούνται βασικών γνώσεων, που επικεντρώνονται κυρίως στο χώρο της ιστορίας, και ειδικότερα σε αυτόν της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Όσο αδιανόητο και αν φαίνεται, ωστόσο γινόμαστε συχνά μάρτυρες περιπτώσεων μαθητών ή και εφήβων, που δεν είναι σε θέση να απαντήσουν το τι ακριβώς γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, ή και ακόμη την 25η Μαρτίου. Η επιπόλαιη, αλλά όχι και βάσιμη εξήγηση αυτής της κατάντιας είναι, ενδεχομένως, το επιχείρημα ότι η ποιότητα δασκάλων και καθηγητών έχει χειροτερεύσει, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μαθητές στερούνται βασικότατων γνώσεων.

Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια, με αθόρυβο και θα πρόσθετα και ύπουλο τρόπο, άρχισε μια επιχείρηση αποδόμησης της ιστορίας μας. Σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος, που μας έκαναν υπερήφανους εμάς τους παλαιοτέρους, είτε αποσιωπούνται συστηματικά, είτε εμφανίζονται με μία ή δύο σειρές στα σχολικά εγχειρίδια, από το περιεχόμενο των οποίων ουδέν το ουσιαστικό προκύπτει. Αλλά, περί τίνος πρόκειται;

Τα τωρινά βιβλία ιστορίας του δημοτικού, αλλά και των πιο πάνω όπου, δηλαδή, υπάρχει και διδάσκεται ελληνική ιστορία, φαίνεται να διακατέχονται από την προσπάθεια απάλειψης όλων εκείνων των δεδομένων, τα οποία αναμοχλεύουν εχθρότητα ανάμεσα στους λαούς. Καταβάλλεται, δηλαδή, σιωπηρώς η προσπάθεια επικράτησης της λήθης, γύρω από τους πολέμους και τις αγριότητες του παρελθόντος, με το επιχείρημα ότι έτσι ευνοείται η ειρήνη.

Ακραία συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι και η πρόσφατη ίδρυση ελληνογερμανικής ένωσης, που έχει ως αποστολή την «αντικειμενική απόδοση» της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα. Προφανώς, η υπόθεση είναι ότι η μέχρι τώρα σχετική εξιστόρηση της κατοχικής περιόδου δεν ήταν αντικειμενική. Πέρα, ωστόσο, από το παραπάνω επιχείρημα των «ειρηνοποιών», για την ανάγκη αποσιώπησης των ιστορικών αντιθέσεων του παρελθόντος, μεταξύ των λαών, υπάρχει και η υπόγεια κίνηση των υποστηρικτών μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, η οποία θα σαρώσει κράτη-έθνη, θρησκείες, πολιτισμούς και ιστορίες τους, εγκαθιδρύοντας ένα νέο κόσμο χωρίς παρελθόν.

Οι τάσεις αυτές, εξάλλου, που συχνά διεκδικούν και προοδευτικότητα, υπήρξαν εμφανείς και στον τρόπο με τον οποίον επιλέχθηκε να εορταστεί η επέτειος των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821. Όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, αλλά και να καυτηριάσουμε, στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21 (επιτροπή εορτασμού των 200 ετών, παράλληλη της επίσημης), με πλήθος δημοσιεύσεων και δραστηριοτήτων μας, ο επίσημος εορτασμός υιοθέτησε μεταξύ άλλων και απόψεις όπως, ότι οι Νεοέλληνες ουδεμία σχέση έχουν με τους αρχαίους μας προγόνους, ότι η Επανάσταση ήταν μια εξέγερση περιθωριακής ελίτ, ότι δεν υπήρξε πραγματική σκλαβιά επί 400 χρόνια γιατί δήθεν οι Έλληνες περνούσαν ευχάριστα ως Οθωμανοί υπήκοοι, ότι όλες αυτές οι εσφαλμένες ερμηνείες προήλθαν από ιδέες της Δύσης κ.ο.κ.

Η λησμονιά της εθνικής μας ταυτότητας θα αποτελέσει πραγματικότητα στις επόμενες δεκαετίες, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα ανατροπής αυτού του επκίνδυνου ρεύματος. Και τότε, θα επαληθευτεί το ρητό ότι «οι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους εξαφανίζονται»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 15.10.2022 

Στη Γερμανία έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο οι ενθουσιασμοί για την πράσινη ανάπτυξη, και έχουν λησμονηθεί οι πάλαι ποτέ επιταγές των επικεφαλής της ΕΕ, προς τις χώρες-μέλη, να εξαφανίσουν δηλαδή στο πυρ το εξωτερικό τα ορυχεία λιγνίτη, και να ασπαστούν φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας. 

Το χωριό Lutzerath είναι μία από τις πολυάριθμες τοποθεσίες της Γερμανίας, στις οποίες όχι μόνο αναβιώνει η εξόρυξη λιγνίτη, αλλά και διενεργούνται επενδύσεις για να αυξηθεί η παραγωγική του ικανότητα. Η Ελλάδα δεν έχει αποφασίσει επί του πρακτέου….αναμένει έξωθεν εντολές. 

Στις ολοένα εντονότερες διαμαρτυρίες των κατοίκων εκεί, για την καταστροφή των δασών και για την ρύπανση του περιβάλλοντος, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Ρόμπερτ Χάμπεκ έδωσε την ακόλουθη απάντηση; 
«Ο επιθετικός πόλεμος του Πούτιν μας αναγκάζει, προσωρινά, να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τον λιγνίτη, προκειμένου να εξοικονομήσουμε αέριο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας». 

Η δήλωση είναι όντως «απολαυστική»: 

- Πρώτον, διότι εύλογα, αναμένεται μια απάντηση από τον Ρόμπερτ Χάμπεκ, που παλαιότερα υπήρξε αρχηγός του πράσινου κόμματος, στο ερώτημα: «ποιο, ακριβώς, είναι το αντάλλαγμα για τη θυσία της πράσινης ανάπτυξης»; Και η πιθανότερη απάντηση θα είναι ότι «τα πάντα δικαιολογούνται χάριν της δημοκρατίας». 

- Δεύτερον και σχετικά, με την ΕΕ και τις αποφάσεις της, για τις κυρώσεις εναντίον του Πούτιν, τίθεται το ερώτημα του πως και του γιατί δεν πρόβλεψε ότι αυτές θα γύριζαν «μπούμερανκ» εναντίον της; 

Αλλά, και τώρα που πια οι επικεφαλής της ΕΕ θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη καταστρέφεται εξαιτίας της έλλειψης διορατικότητάς τους πώς, αλήθεια, αντιδρούν; Συνεχίζοντας και εμβαθύνοντας τις κυρώσεις εναντίον του μη δημοκράτη Πούτιν; 

Και, καλά, να δεχθούμε ότι για τους επικεφαλής της ΕΕ η «δημοκρατία» με το όποιο περιεχόμενό της, αξίζει κάθε θυσία. Αλλά, ακριβώς, με σημαία αυτήν τη «δημοκρατία» δεν θα ήταν επιβεβλημένο, να ερωτηθούν οι λαοί της Ευρώπης αν, όντως, συμφωνούν να θυσιάσουν τη θέρμανσή τους το χειμώνα, να πεινάσουν και να εξαθλιωθούν με αναρίθμητους τρόπους, να βιώσουν ανισότητες κατανομής που αναρριχώνται σε δυσθεώρητα ύψη, να αντιμετωπίσουν μια ανεξέλεγκτη ύφεση και ανεργία, στην προσπάθεια τιθάσευσης του πληθωρισμού κλπ. κλπ;. 
Τοσούτο μάλλον, που οι λαοί δίνουν ήδη και ξεκάθαρη την απάντησή τους με τις ολοένα εντονότερες διαμαρτυρίες τους, στους δρόμους όπου ξεχύνονται καθημερινά. Απαντήσεις, που στρέφονται κάθετα εναντίον αυτών των καταστρεπτικών αποφάσεων, της ηγεσίας της ΕΕ, που πάρθηκαν ερήμην τους. 
Και φευ δεν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι διαμαρτυρόμενοι λαοί, ούτε ως ακροδεξιοί και ναζιστές, αλλά ούτε και ως κομμούνια. 

Ο πόλεμος, ωστόσο, συνεχίζεται απτόητος, με τη χρήση ολοένα πιο επικίνδυνων μεθοδεύσεων, που αναπόφευκτα οδηγούν στη ευρύτερη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας: ότι, ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υβριδικής μορφής προς το παρόν, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία. Αλλά, και ότι η απειλή χρήσης πυρηνικών μας αγγίζει ήδη. 

Εν όψει όλων αυτών, αλλά και των χιλιάδων ψυχών που φεύγουν από τη ζωή σε καθημερινή βάση (ασχέτως αν και κατά πόσον είναι «δημοκράτες») δεν θα έπρεπε, επιτέλους, να τεθεί επί τάπητος, το ερώτημα: ποιους ωφελεί η συνέχιση αυτού του πολέμου, και τι ακριβώς επιδιώκεται μέσω αυτού;


* Στη φωτο: Ο υπουργός Άμυνας Lloyd Austin και ο Πολωνός υπουργός Άμυνας Mariusz Blaszczak στέκονται με Πολωνούς και Αμερικανούς στρατιώτες στην 33η Αεροπορική Βάση της Πολωνικής Αεροπορίας κοντά στο Powidz κατά τη διάρκεια επίσκεψης την περασμένη εβδομάδα.
Janek Skarzynski/AFP μέσω Getty Images


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ*  

Για την εισήγησή μου στο Β’ αυτό συνέδριο της Επιτροπής Ελληνισμού επέλεξα ένα θέμα, που κατά την κρίση μου, θα πρέπει να αναγνωριστεί ως το κυρίαρχο πρόβλημα της πατρίδας μας. Πρόκειται, πιο συγκεκριμένα, για τη συμπεριφορά, που με ελάχιστες εξαιρέσεις χαρακτηρίζει τη θέση της Ελλάδας προς τον έξω κόσμο. Πρόκειται για την παγιωμένη στάση με την οποία η Ελλάδα αντιμετωπίζει, αλλά και αντιμετωπίζεται από φίλους, συμμάχους και εχθρούς. Πρόκειται για κατάσταση, που δεν αρμόζει σε κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, αλλά αντιθέτως σε χώρα που βαρύνεται με δεσμούς ανελευθερίας, απέναντι σε όλους και όλα, σε έθνος με φοβικά σύνδρομα και με εμφανείς ανασφάλειες. 

Η αναζήτηση των αιτίων αυτού του ανεπιθύμητου συνδρόμου, ανατρέχει στο μακρινό παρελθόν της ηρωικής Επανάστασης, που έκρυβε ωστόσο και κάποιες γκρίζες σελίδες, οι οποίες από τότε αναπαράγονται συνεχώς, με ασαφείς και δυσδιάκριτες μεθοδεύσεις. Η απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία βρήκε ομόφωνες τις Μεγάλες Δυνάμεις, προφανώς γιατί αυτή εξυπηρετούσε συμφέροντά τους, αλλά όχι και την ανεξαρτησία της. 

Είναι πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Μακρυγιάννη στα «Απομνημονεύματα» του ότι «Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίοι τους δυστυχείς ΄Ελληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων. Τους κατέτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα δια να μη υπάρχουν. Η Αγγλία θέλει να τους κάμη Άγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, οι Μαλτέζοι, ξυπόλητους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρώσοι Ρώσους και ο Μέττερνικ της Αούστριας Αουστριακούς και όποιος τους φάγει από τους τέσσερους». 

Η κυριαρχία επάνω σε μια Ελλάδα, τυπικά ελεύθερη αλλά όχι ανεξάρτητη υπήρξε το μήλο της έριδος ανάμεσα στις τότε Μεγάλες Δυνάμεις, με την προβολή της αντίθεσης Αλβιώνας και Αυστρίας εναντίον της Ρωσίας. Και είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τον ρωσσοτουρκικό πόλεμο (1828-29) δεν υπάρχει πηγή, που να αναφέρεται στην ανεξαρτησία της Ελλάδας. Το όραμα του Καποδίστρια ήταν μια ελεύθερη, αλλά και ανεξάρτητη Ελλάδα, που όμως έσβησε με τη δολοφονία του. Και όσο και αν φαίνεται αδιανόητο, αυτό το όραμα στάθηκε αδύνατον να αναζωογονηθεί επί 190 ολόκληρα χρόνια. 

Ωστόσο, μέσα σε αυτές κυριαρχεί η γενική διαπίστωση ότι στο μακρύ αυτό διάστημα, δεν υπήρξαν αξιόλογες προσπάθειες ξεριζωμού του. Ότι, δηλαδή, η εξάρτηση έγινε σιωπηρώς αποδεκτή. Για την οικτρή αυτή κατάσταση, στην οποίαν βρίσκεται η πατρίδα μας, ήδη επί δύο αιώνες, υπάρχουν, ασφαλώς, βαρύτατες όσο και ασυγχώρητες ευθύνες. Η υποτέλεια έγινε τρόπος ζωής, εξουδετέρωσε την εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπειά μας και εγκαθίδρυσε μια αρρωστημένη αδράνεια, που τελικώς αποδέχεται τα πάντα. Η υποτέλεια αυτή φαίνεται να διαιωνίζεται, ενώ κάθε φορά που κινδυνεύει να ανατραπεί, από υγιείς λαϊκές αντιδράσεις, όπως ενδεικτικά αναφέρομαι στην περίπτωση των Πρεσπών, καθώς και σε αυτήν του δημοψηφίσματος του 2015, επιστρατεύονται υπόγειες δυνάμεις, για να τις σιγήσουν, με κάθε μέσον, έστω και με το πιο αδίστακτο. Και πάντοτε βέβαια με τη συμπαράσταση των συμμάχων/φίλων/εταίρων, που έχουν αντικαταστήσει τις πάλαι ποτέ Μεγάλες Δυνάμεις. 

Πρόκειται, σίγουρα, για αποφάσεις και ενέργειες, με ψήγματα προδοσίας. Οι ευθύνες για τη χρόνια αυτή ανωμαλία, μέσα στην οποία καθηλώνεται η πατρίδα μας και αδυνατεί έτσι να ανοίξει φτερά σε νέους ορίζοντες, δεν είναι ασφαλώς μονομερείς, αλλά ανακυκλώνονται φράζοντας τα μονοπάτια πιθανών διεξόδων. 

Θα ήταν, σίγουρα, ιδιαιτέρως βολικό να αποδοθούν όλα τα κακώς κείμενα στις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, τότε που η πατρίδα μας σύρθηκε σε ιδιόμορφης μορφής αποικιοκρατικό καθεστώς. Ωστόσο με σύστημα ελεύθερων εκλογών, αλλά και με την επικράτηση κάποιου είδους και βαθμού δημοκρατίας, στη χώρα μας, έστω και με ισχυρή δόση ουτοπίας, είναι δύσκολο να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη ο λαός της, ο οποίος τις ψηφίζει. 

Για τη συνέχιση της ανάλυσης θα καταφύγω σε σχετικές πεποιθήσεις μου, που όπως πιστεύω τις συμμερίζονται και πολλοί συμπατριώτες μας. Θα υποστηρίξω δηλαδή ότι, σε πείσμα των ελεύθερων εκλογών, αυτές δεν είναι τελικά ελεύθερες. Η υποτέλεια που μαστίζει τον τόπο δημιουργεί εύκολη πρόσβαση σε επιλογές των έξωθεν εκλεκτών, που θα κυβερνήσουν τη χώρα, και παράλληλα καθιερώνει ένα σχετικά σταθερό σύστημα εναλλαγής τους στην εξουσία, για όσο γίνεται μεγαλύτερο διάστημα. Αυτό σημαίνει ότι σε χρόνο προγενέστερο των εκάστοτε επίσημων εκλογών, και βέβαια με την πολύ αποτελεσματική συμπαράσταση των συστημικών ΜΜΕ, έχουν ήδη οριστικοποιηθεί τα αποτελέσματα, ερήμην της ελεύθερης βούλησης του λαού. 

«Θεωρίες συνωμοσίας», θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Ωστόσο, αυτή η εκδοχή θα πρέπει να είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις, όπως το πως, το 62% του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα του 2015 έγινε με βελούδινο τρόπο Ναι, δεύτερον την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών και τρίτον την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. 

Η περιφρόνηση της εκάστοτε βούλησης των ψηφοφόρων, εκτός του ότι είναι επικίνδυνη για κυβερνήσεις που πράγματι εκλέγονται από το λαό, τον απαλλάσσει μέχρι ορισμένου σημείου από ευθύνες κακών επιλογών του, όταν καλείται να δώσει την ψήφο του. Αλλά, και ταυτόχρονα εξηγεί, εν μέρει πάντοτε, το γιατί ο λαός δεν ξεσηκώνεται για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά και τις επιλογές του. Διότι προφανώς και δικαιολογημένα κρίνει ότι οι όποιες αντιδράσεις του θα είναι χωρίς αποτέλεσμα. 

Η υποτέλεια της χώρας μας διαπιστώνεται, δυστυχώς, σε όλες τις εκφάνσεις των επί μέρους τομέων της ύπαρξής της. Να αρχίσω με την υποτέλεια στα εθνικά μας θέματα και να παρατηρήσω ότι: Στις συνεχείς και κλιμακούμενες εθνικές απειλές, που όμως κυοφορούνται για καιρό και κερδίζουν διεθνή συμπαράσταση με τη μέθοδο της ακατάσχετης επανάληψης, εμείς εμφανιζόμαστε χωρίς στρατηγικό σχέδιο, και προσπαθούμε να τις αναχαιτίσουμε με πυροσβεστικούς τρόπους. 
Με το πρώτο χαμόγελο των εταίρων μας ενθουσιαζόμαστε πιστεύοντας ότι τα προβλήματά μας έχουν λυθεί, και χωρίς συνέχεια και συνέπεια οδεύουμε στην επόμενη εθνική περιπέτεια. Αφήνουμε τα εθνικά μας προβλήματα να λιμνάζουν, αδυνατώντας να έχουμε εγκαίρως λύσεις. 
Αναφερόμαστε ως παλαιό χαλασμένο γραμμόφωνο και εντελώς αορίστως στο διεθνές δίκαιο, πιστεύοντας αφελώς ότι οι λύσεις του εξασφαλίζονται αυτομάτως, και πολύ συχνά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας υποστηρίζοντας ότι οι εχθροί μας είναι δήθεν απομονωμένοι, σε αντίθεση με εμάς, που έχουμε δήθεν τη συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας. 
Επιπλέον, απέχουμε μεθοδικά από τη χρήση των νομικών μέσων που είναι διαθέσιμα στους διεθνείς οργανισμούς, και τελικώς δεν φαίνεται να μας ενοχλεί το γεγονός ότι μας θεωρούν δεδομένους, και πιόνια για την υποστήριξη της κάθε μορφής υπόθεσης, έστω και όταν αυτή στρέφεται κάθετα εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων. 
Ικανοποιούμε, αδίστακτα, ό,τι αίτημα μας υποβάλλουν οι εταίροι/σύμμαχοι, χωρίς ουδέποτε να απαιτούμε αντάλλαγμα, έστω και όταν έτσι τίθεται σε κίνδυνο η χώρα μας. Παρότι, ουδέποτε έπαυσαν οι απειλές της Τουρκίας εναντίον μας, και παρότι θα έπρεπε να είναι δεδομένη η συνεχής μας προσπάθεια, με κάθε δυνατή θυσία, για να έχουμε την Ελλάδα αμυντικά απρόσιτη από κάθε εχθρό, αδρανήσαμε. Και, όντως, την ύστατη ώρα σπεύσαμε να αγοράσουμε ότι βρέθηκε μπροστά μας. 

Τι έπρεπε να κάνουμε, επί 200 χρόνια που είμαστε ελεύθεροι; Μα, να αξιοποιήσουμε την προνομιακή γεωγραφική μας θέση, το μοναδικό μας πολιτισμό και την ιστορία μας, την πολύτιμη διττή μας υπόσταση, Δύσης και Ανατολής, τον ξύπνιο και εύκολα προσαρμοζόμενο λαό μας, και να μεγαλουργήσουμε, αξιοποιώντας το ανεκτίμητο δώρο που μας έδωσαν οι ήρωες του 1821. Και με όλα αυτά, να βλέπουμε τον υπόλοιπο κόσμο, ας μου επιτραπεί η αδόκιμη έκφραση, αφ' υψηλού, να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, να απαντάμε στις προκλήσεις με φωνή που να ακούγεται στα πέρατα της υφηλίου. Και να καλλιεργούμε συμμαχίες διττής υφής, αξιοποιώντας το δικό μας ειδικό προνόμιο. 

Αλλά, δυστυχώς, μας απορρόφησε η υποτέλεια, η ανυπαρξία, η εξαφάνιση. Και όλα αυτά, επειδή προσπαθήσαμε και μονίμως προσπαθούμε να απεμπολήσουμε την Ανατολή, και να ασπαστούμε αποκλειστικά τη Δύση. Κυρίως, να πείσουμε τη Δύση ότι ανήκουμε σε αυτήν, και ουδεμία έχουμε σχέση με την Ανατολή. Που καταλήγει σε ηθελημένη παραίτησή μας από το ήμισυ της κληρονομιάς μας, με όλα τα δεινά που μας κυνηγούν εξαιτίας του νεοπλουτίστικου θρυλικού «ανήκομεν εις την Δύσιν». 

Και μια ματιά στις συνέπειες της υποτέλειας στο χώρο της οικονομίας, που είναι ίσως ακόμη τραγικότερες, από τις εθνικές, καθώς αυτές δεν είναι απλώς απειλές, αλλά δεινά που τα υπέστημεν, τα υφιστάμεθα και θα μας στοιχειώνουν για ατέλειωτα ακόμη χρόνια. Δεν θα επεκταθώ εδώ στο πόσο απάνθρωπες, όσο και αδικαιολόγητες υπήρξαν οι προδιαγραφές που ενσωματώθηκαν στα Μνημόνια, δεδομένου ότι έχω ήδη πολύπλευρα και δια μακρών τοποθετηθεί επί όλων αυτών. Ωστόσο, έγιναν δεκτά αδιαμαρτύρητα, και υπογράφηκαν χωρίς ενδοιασμούς από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 12 ετών. 

Και στο σημείο αυτό πρέπει να αναζητηθούν κάποιες δικαιολογίες, σχετικά με την έλλειψη αντιδράσεων του ελληνικού λαού, στα μαρτύρια στα οποία τον υπέβαλαν για αόριστο χρόνο τα Μνημόνια. Επιβάλλεται, δηλαδή, να αναφερθούμε ειδικότερα στις μεθοδεύσεις απενεργοποίησης των αντιδράσεων του λαού μας, που θα ήταν άλλως απολύτως δικαιολογημένες, όχι βέβαια αορίστως εναντίον των Μνημονίων, που ήταν αναπόφευκτα, εφόσον χρεωστούσαμε, αλλά εναντίον του εγκληματικού τους περιεχομένου. 

Προς τούτο χρησιμοποιήθηκαν καταχθόνιες μέθοδοι, που αναλύονται με τρόπο αριστοτεχνικό από τη Ναομί Κλάιν στο γνωστό της βιβλίο «Το δόγμα του σοκ». Με βάση αυτή την ανάλυση ως πρότυπο, κατηγορήθηκαν οι Έλληνες ως τεμπέληδες, ανίκανοι, αλκοολικοί, και ζώντας αναξιοπρεπώς σε βάρος άλλων. Η ευθύνη για ένα χρέος, που σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούσε την έλευση του ΔΝΤ, με τα γνωστά καταστροφικά του αποτελέσματα από όπου αυτό πέρασε, επέπεσε ακέραια στους ώμους του ελληνικού λαού. 
Ακόμη και σήμερα, παρότι έχουν γίνει ευρέως γνωστές οι συνθήκες εξαιτίας των οποίων επιλέχθηκε η πατρίδα μας ως Ιφιγένεια, υπάρχουν συμπολίτες μας που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι φταίγαμε εμείς για το απαράδεκτο περιεχόμενο των Μνημονίων. Πως ήμασταν δήθεν άξιοι μιας τέτοιας τιμωρίας. Ακόμη και μετά την κυκλοφορία των πολύ αποκαλυπτικών απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα, όπου αναφέρει ότι μέσα από την καταστροφή μας σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. 

Αλλά, και πέρα από τα Μνημόνια, η υποτέλεια στα οικονομικά, έχει και πολυάριθμες άλλες εκφάνσεις. Αναφέρω την ανεξήγητη, για την οικονομικά ρημαγμένη οικονομία μας, αδράνεια των αρμοδίων να ασχοληθούν με σοβαρό και μακροχρόνιο προγραμματισμό ανάπτυξης. 
Η ελληνική οικονομία εξαρτάται σε απαράδεκτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό, καθώς ο πρωτογενής τομέας της αποδεκατίστηκε από την ΚΑΠ, και ο δευτερογενής της από την παγκοσμιοποίηση. Δυστυχώς οι συζητήσεις και εξαγγελίες για την οικονομία περιστρέφονται γύρω από το πως θα προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις χωρίς όμως να έχουμε καταρτίσει μια εθνική μελέτη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες και προτεραιότητες της δικής μας οικονομίας. Με μέτρα βραχυχρόνια, χωρίς συνέχεια και συνέπεια, και με εξάρσεις επιπόλαιων ενθουσιασμών η ελληνική οικονομία βουλιάζει. Και στο μεταξύ, όλα όσα μας ζητά η ΕΕ, που αποβαίνουν προς όφελος του ευρωπαϊκού Βορά και κυρίως της Γερμανίας, σπεύδουμε ακατέργαστα να τα εκτελέσουμε, έστω και αν έρχονται σε σύγκρουση με τα εθνικά μας συμφέροντα. Διστάζουμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια και να φροντίσουμε με σοβαρότητα την οικονομία μας. Αναμένουμε, παθητικά, έξωθεν λύσεις. Και, άλλωστε, ακριβώς έτσι εκλιπαρήσαμε πριν 40 χρόνια την ΕΟΚ ώστε να ευαρεστηθεί να μας κάνει δεκτούς, παρότι η οικονομία μας ήταν επικίνδυνα ανέτοιμη για να εκτεθεί στον ανταγωνισμό των βιομηχανικά προηγμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Τότε, η ελληνική οικονομία έθετε τις βάσεις μιας ισορροπημένης ανάπτυξης, και χρειαζόταν χρόνο για να γίνει ανταγωνιστική. Ο χρόνος αυτός δεν της δόθηκε και έτσι η αναπτυξιακή της πορεία πνίγηκε στα μεγαλεία του «ανήκομεν εις την Δύσιν», παραμένοντας πάντοτε ο φτωχός συγγενής μέσα στην ΕΕ. 

Το αδιανόητο μέγεθος της υποτέλειας της πατρίδας μας προβάλλει σε όλο του το μεγαλείο, μέσα από το όντως απίστευτο συμβάν των 81 τελευταίων ετών. Στο σχετικά μακρύ αυτό διάστημα η Ελλάδα μας βίωσε τραγικά δύσκολες καταστάσεις, αλλά όμως δεν τόλμησε να απαιτήσει, τουλάχιστον με αποτελεσματικό τρόπο, τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα οποία σύμφωνα με εκτιμήσεις υπερβαίνουν το 1 τρισεκ. Ευρώ. 
Αντιθέτως, δεχθήκαμε να αιμορραγούμε, και να καταβάλουμε ανελλιπώς τα δικά μας χρέη, που αποτελούν μικρό κλάσμα των αντίστοιχων της Γερμανίας απέναντί μας. Να επισημάνω και την υποτέλεια με τη μορφή της πλήρους απέχθειας προς το εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, και του αλόγιστου πανικού με μόνη τη σκέψη της επαναφοράς του. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις, ή και δικαιολόγηση αυτής της απέχθειας, δεν υπεισέρχονται οι αντιτιθέμενοι στην πιθανότητα επιστροφής της δραχμής σε λεπτομέρειες και επεξηγήσεις, γιατί απλώς θεωρείται δεδομένο ότι η δραχμή είναι καταστροφή, ενώ το ευρώ σωτηρία. Και, ακριβώς, εξαιτίας αυτής της αντιμετώπισης του εθνικού μας νομίσματος, κρίθηκε περιττή ή και ορθότερα απαγορευμένη η οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από αυτό, και ακόμη περισσότερο μια σοβαρή συγκριτική μελέτη γύρω από τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο αυτών νομισμάτων. 

Αυτής της έκτασης η υποτέλεια συμβαδίζει, αναπότρεπτα και με ανερχόμενο εθνομηδενισμό. Η εύλογη αγωνία του κάθε σκεπτόμενου Έλληνα πολίτη, για το που οδεύει η πατρίδα μας εξαιτίας της γενικευμένης λαίλαπας εθνομηδενισμού, που απειλεί να καταπιεί την πατρίδα μας. Το γενικό, αλλά και βάσει όλων των ενδείξεων, επίσημης προέλευσης σύνθημα αυτής της καταιγίδας είναι η υποβάθμιση και ο χλευασμός του πατριωτικού αισθήματος. Το σύνθημα αυτό επικάλυψε το σύνολο των πατριωτικών αντιδράσεων εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών. 

Να θυμηθούμε ότι, τότε η πλειοψηφία των Ελλήνων, που αντιτάχθηκαν στο ξεπούλημα της Μακεδονίας χαρακτηρίστηκαν ως φασίστες, ναζιστές και ανεγκέφαλοι. Έκτοτε, οι αντεθνικές αυτές προκλήσεις συνεχίζονται αδιαλείπτως, με προγραμματισμό και δράση σε ολοένα περισσότερα επίπεδα. Να αναφερθώ και στον πρόσφατο επίσημο εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση, από την Επιτροπή Ελλάδα 21, που δυστυχώς περιείχε πλήθος αυγών του φιδιού, για την κατά το δυνατόν αντιμετώπιση των οποίων θεώρησα υποχρέωσή μου να ιδρύσω την ΤΙΜΗΣΤΟ 21, οι δραστηριότητες της οποίας κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο. 

Οι σχετικές ανησυχίες είναι φυσικό να κορυφώνονται όταν στα τόσο επικίνδυνα αυτά συμβάντα για την επιβίωση της πατρίδας μας συμμετέχει και η πρώτη τη τάξει πολίτης της χώρας, η ΠτΔ. Αρκεί να αναφέρω ότι η πρώτη πολίτης της χώρας, η ΠτΔ, υπέδειξε ως λύση την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού, που μειώνεται με επικίνδυνους ρυθμούς, από μετανάστες. Υιοθετεί, δηλαδή, το γνωστό όραμα, για καταστροφή της Ευρώπης, του Koudenhove Kalergi. Ούτε σκέψη, λοιπόν, για την ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων για την αύξηση των γεννήσεων, που θα ήταν η μοναδική λύση για να μην εξαφανιστεί η Ελλάδα από τον παγκόσμιο χάρτη των ανεξάρτητων κρατών. 

Τι θα πρέπει να κάνουμε για την Ελλάδα που αιμορραγεί για να επιβιώσουμε: 

*Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουμε το οτιδήποτε, καθώς αρκεί να μην αμαυρώνουμε το αστραφτερό στεφάνι, που μας κληρονόμησαν οι δικοί μας άνθρωποι, πριν χιλιετηρίδες. Η Δύση, είναι η συνέχειά τους, και μπορεί να μεγαλουργήσει για εμάς, αν τη συνδυάσουμε με την υφήλιο, που τότε κατέκτησε ο δικός μας Μέγας Αλέξανδρος. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν», μάς περιορίζει, έτσι, γιατί μας στερεί την απεραντοσύνη, στην οποία μπορούμε να έχουμε πρόσβαση, αν την καλλιεργήσουμε δεόντως. Και γι’ αυτό θα έφθανε, αν αντί να αναζητούμε αποδείξεις, για το πόσο «δυτικοί» είμαστε, καταρτίζαμε ένα καλομελετημένο πρόγραμμα δράσης, που να αναδεικνύει τη μοναδικότητα της δικής μας προέλευσης. Ακριβώς, αυτήν, που δυσαρεστεί τη Δύση, επειδή την στερείται. 

Η πατρίδα μας θα πάψει να ματώνει αν και όταν: 

*Συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη αναγνώρισης, από πολιτισμούς πολύ μεταγενέστερους του δικού μας. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς η παρακμή της Δύσης. 

*Περιορίσουμε το βαθμό εξάρτησής μας, από έξω, από οπουδήποτε έξω, και ασχοληθούμε με συνέπεια και συνέχεια με όλα όσα χρειάζεται η οικονομία μας. Έχοντας ως οδηγό μας τη γνώση ότι η προσπάθεια εμφύτευσης ακατέργαστων προγραμμάτων, όσο προηγμένα και αν είναι αυτά, συνήθως αποτυγχάνουν παταγωδώς. 

*Αναγνωρίσουμε ότι η ελληνική οικονομία είναι πλήρως διαλυμένη, και χωρίς βάσεις. Έτσι, χρειάζεται μακροχρόνιο προγραμματισμό, της μορφής που εφαρμόστηκε στο σύνολο σχεδόν των ήδη προηγμένων οικονομιών, κατά την περίοδο εκβιομηχάνισής τους, προσαρμοσμένο κατά το δυνατόν στις σύγχρονες απαιτήσεις. Περιττό να υπογραμμίσω ότι αυτός ο προγραμματισμός ουδεμία σχέση έχει με τον σοβιετικό. 

*Αντιμετωπίσουμε τα μόνιμα και εξαιρετικής επικινδυνότητας εθνικά μας προβλήματα με μακροχρόνιο πρόγραμμα, και με την αποδοχή της υπόθεσης ότι πρόκειται για την επιβίωση του Έθνους και συνεπώς καμία θυσία δεν είναι υπερβολική. Έχουμε το παράδειγμα του Ισραήλ. Ας το ακολουθήσουμε. 

*Ελαχιστοποιήσουμε τη διαφθορά και τον νεποτισμό, που λαμβάνουν ανατριχιαστικές διαστάσεις όχι, βέβαια, αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά ως απεχθής συνέπεια της παρακμής της Δύσης. Να υποστηρίξω την άποψή μου ότι δεν παρέχει λύση, στο πολύ βασικό αυτό πρόβλημα, η συνεχής κατακραυγή εναντίον της λεγόμενης «ελίτ», που κατά την κρίση μου, ουδέν σημαίνει. Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να προβάλλεται ως πρόβλημα αποκλειστικά πλουτισμού. Πρώτον, διότι όσοι έχουν υψηλά εισοδήματα δεν είναι αναγκαστικά και προδότες, αλλά αντιθέτως συχνά αναδεικνύονται εξαιρετικοί πατριώτες. Δεύτερον, διότι θα πρέπει κάποτε αυτό να ιδωθεί και μέσα από την γενικότερη προσπάθεια περιορισμού των ανισοτήτων κατανομής, μέσω αποτελεσματικής προοδευτικής φορολογίας. Αλλά, και τέλος τρίτον, η διάσταση των «ελίτ», που νομίζω ότι ιδιαιτέρως ενοχλεί, και ιδιαιτέρως βλάπτει τη χώρα μας, είναι η επιπόλαιη χρησιμοποίηση μελών της, σε θέσεις υπεύθυνες, οι οποίες απαιτούν προσόντα τα οποία αυτά δεν διαθέτουν. Δεν είναι δυνατόν να υπεισέλθω εδώ σε αναλύσεις των λόγων, άλλωστε λίγο-πολύ γνωστών, του γιατί βρίθει αυτή η τακτική, ειδικά στη χώρα μας, και πως εξηγείται. Αρκεί να υπενθυμίσω ορισμένες από τις πολύ θλιβερές της συνέπειες, που τις βιώνουμε συνεχώς και που εκτός από επικίνδυνες, συχνά γελοιοποιούν την πατρίδα μας. 

*Αντιληφθούμε το αναίτιο και πιθανά καταστρεπτικό σύνδρομο, του να καταφερόμαστε εναντίον της Κίνας. Μιας μεγάλης χώρας, με πανάρχαιο πολιτισμό ανάλογο του δικού μας, με σεβασμό στην πατρίδα μας, και με την προοπτική να ανέλθει στην κορυφή του κόσμου, από όπου θα μπορούσε να μας προσφέρει πολλά. 
Η εχθρότητα, εναντίον της Κίνας, δικαιολογείται, τηρουμένων των αναλογιών, μόνο από την πλευρά των ΗΠΑ, εφόσον η Κίνα τις απειλεί με απώλεια της παγκόσμιας κυριαρχίας τους. 
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτε να κερδίσει ανεβαίνοντας και η ίδια σε αυτό το άρμα του μίσους. 
Αντιθέτως, πολλοί λόγοι συνηγορούν στην ανάπτυξη μιας στενότερης και πολυεπίπεδης συνεργασίας με την Κίνα, μεταξύ άλλων και ως προετοιμασία για τη νέα διεθνή τάξη που, εκτός απροόπτου, αναμένεται πολύ προσεχώς. 



*Εισήγηση ΣΤΟ Β’ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ 5-9 /08/2022


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)