Articles by "Κασσελάκης"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κασσελάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου συνομίλησε με τον Νίκο Χατζηνικολάου στη σημερινή εκπομπή του στον REAL FM σχετικά με τις εσωκομματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή σχετικά με τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το έγκλημα των Τεμπών και την επέτειο των πενήντα χρόνων από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.


Στο ερώτημα του Νίκου Χατζηνικολάου σχετικά με τις συνεχόμενες αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και αν αυτή η εξέλιξη θα διαμορφώσει όρους νέων σχημάτων και πιθανή συμπόρευση με την Πλεύση Ελευθερίας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου απάντησε ότι οι εξελίξεις είναι έντονες, αλλά, κατά την άποψή της, «ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Βέβαια, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έχουμε αυτά τα φαινόμενα και την περίπτωση Κασσελάκη. Αλλά ήταν αναμενόμενο αυτό που συμβαίνει γιατί μιλάμε για ανθρώπους που πρόδωσαν τις αξίες και τους αγώνες της Αριστεράς, όπως και την εμπιστοσύνη του κόσμου». Συνέχισε τονίζοντας πως ναι μεν αυτό οδηγεί σε διεργασίες, αλλά για την Πλεύση Ελευθερίας αυτό που έχει σημασία είναι οι πολιτικές πράξεις και όχι οι διεργασίες: «Δίνουμε ουσιαστικά έναν αγώνα μόνοι μας στη Βουλή, είμαστε η μοναδική πραγματική Αντιπολίτευση. Και χθες στη μεγάλη συζήτηση της Βουλής για το Έγκλημα των Τεμπών ήταν εκκωφαντική η απουσία του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ προβληματική και αρνητική η παρουσία του ΠΑΣΟΚ».  Όπως τόνισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου για την Πλεύση Ελευθερίας σημασία έχει το «ποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πράξουν, να δράσουν και να συγκρουστούν με ένα κατεστημένο και όχι να γίνουν κατεστημένο στη θέση του κατεστημένου». Δήλωσε επίσης, ότι το θετικό είναι πως απεγκλωβίζονται άνθρωποι που δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνη που κατείχαν θέσεις εξουσίας, ούτε επωφελήθηκαν από τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε είναι σημαντικό να αποτελέσουν κομμάτι δράσεων και πράξεων. Η Πλεύση Ελευθερίας είναι ανοιχτή σε συνεργασίες, πάντα υπό τους όρους που έχουν τεθεί διαχρονικά. 


Κάνοντας μία πρόβλεψη για τη συνέχεια των εξελίξεων μετά τη νέα ηγεσία Κασσελάκη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε πως αυτό που παρακολουθεί είναι μία συνεχιζόμενη διεκδίκηση των θέσεων και των χρημάτων, διότι υπάρχει μία σημαντική χρηματοδότηση λόγω της οποίας μένουν κάποιοι και δεν αποχωρούν. Συνέχισε λέγοντας πως «μια μέρα θα ξυπνήσουμε και ο κύριος Κασσελάκης θα έχει φύγει», αφού πρώτα θα έχει διαλύσει όποια αυταπάτη τρέφει κάποιος για την ικανότητα του συγκεκριμένου ατόμου να εμπνεύσει, καθώς η ίδια «δεν πείθεται από το επικοινωνιακό περίβλημα». Τόνισε δε πως δεν μπορεί να κάνει περισσότερες προβλέψεις, καθώς «όλοι κρίνονται από τις πράξεις και από το πόσες υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις κάνουν για να παραμείνουν σε θέση εξουσίας. Το δικό μου πάντως ζητούμενο είναι όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται την Αριστερά να μάχονται για αυτά που αφορούν την κοινωνία», καθώς οι περισσότεροι που μπαίνουν σε διαξιφισμούς για το «ποιος είναι πιο αριστερός» δεν έρχονται καν στη Βουλή για να προασπίσουν τα δικαιώματα του κόσμου και έτσι αυτοδιαψεύδονται.


Ο κ. Χατζηνικολάου τόνισε πως χθες στη Βουλή οι πολίτες παρακολούθησαν ένα απογοητευτικό θέαμα σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών, αφού τα κόμματα διασταύρωναν τα ξίφη τους, αντί να συνεννοηθούν για να υπάρξει διερεύνηση και απόδοση ευθυνών. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επεσήμανε ότι συμφωνεί απολύτως και πως «γι’ αυτό ακριβώς είπαμε πως θα στηρίξουμε κάθε πρόταση και Εξεταστικής και Προανακριτικής Επιτροπής πριν καν κατατεθούν οι προτάσεις. Εξαρχής, η Πλεύση Ελευθερίας αποφάσισε πως θα στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ και η στάση μας ήταν που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τελικώς τη συγκεκριμένη πρόταση, παρά τις πρότερες κατηγορίες προς το ΚΚΕ ότι λειτουργεί ως “δεκανίκι” της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ένα πεδίο στο οποίο θα έπρεπε πράγματι οι βουλευτές να ομονοούν καθώς απαιτείται διερεύνηση, φως και δικαιοσύνη», ενώ επεσήμανε πως εννοεί απόλυτα τη χθεσινή της δήλωση ότι η υπόθεση των Τεμπών αποτελεί την ακτινογραφία της διαφθοράς και της διαπλοκής που σκοτώνουν, αφού φάνηκε ξεκάθαρα η μακροχρόνια δράση των μηχανισμών ατιμωρησίας, συγκάλυψης, υπόθαλψης και ανταλλαγής εξυπηρετήσεων μεταξύ των κομμάτων εξουσίας: «Όλα αυτά θα πρέπει να σταματήσουν πρώτον για να υπάρξει Δικαιοσύνη και δεύτερον, για να μην έχουμε άλλα θύματα». Συνέχισε λέγοντας πως «ενόσω ο κύριος Βορίδης χθες αυτάρεσκα δήλωσε ότι η Νέα Δημοκρατία θα καταψηφίσει τη διερεύνηση των ποινικών ευθυνών, του είπα να το πάρει πίσω γιατί θα το μετανιώσει και θα το μετανιώνει σε κάθε συνεδρίαση της επιτροπής».  Σε αυτό το σημείο επανήλθε και στη χθεσινή της ανακοίνωση: «Απόφασή μου είναι να συμμετέχω προσωπικά στην Εξεταστική Επιτροπή, να είμαι η ίδια μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη από την Πλεύση Ελευθερίας», καθώς πρόκειται για ζήτημα μείζονος σημασίας.


Η συνέντευξη έκλεισε με την αυριανή επέτειο των 50 χρόνων από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον κ. Χατζηνικολάου να ζητά την τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου σχετικά με την πρόταση της Πλεύσης Ελευθερίας να κηρυχθεί η 17η Νοεμβρίου ως επίσημη αργία: «Οι αγώνες των φοιτητών και των νέων στη Χούντα, ο αντιδικτατορικός αγώνας είναι μία εμβληματική περίοδος και παρακαταθήκη για τη Δημοκρατία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι του ‘73 εξεγέρθηκαν μόνοι τους – όλα τα κόμματα της εποχής τους καταδίκασαν. Πολλοί θέλουν να αμαυρώσουν αυτή την επέτειο, ενώ κάποιοι θέλουν να την καπηλεύονται. Όμως πρόκειται για μέρα δημοκρατικού αγώνα, για παρακαταθήκη των Ελλήνων πολιτών, άρα οφείλουμε μία εκδήλωση τιμής σε αυτούς τους αγώνες».




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο Στέφανος Κασσελάκης στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ eurokinissi

“Λύση τώρα” από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα των διαγραφών απαίτησε με μια αυταρχική ομιλία του ο Στέφανος Κασσελάκης. Υπό τον ήχο έντονων αποδοκιμασιών η τοποθέτησή του.

Με μία ομιλία απέχθειας προς την …αριστερά εμφανίστηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης στην πιο αυταρχική και διχαστική παρουσία προέδρου κόμματος που έχει καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα.

Υπό τον ήχο έντονων αποδοκιμασιών ο Στέφανος Κασσελάκης επιτέθηκε όχι απλά στα στελέχη της Ομπρέλας αλλά συνολικά στην πολιτική λειτουργία των κομμάτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ.

Με άκρως λαϊκίστικο και διχαστικό ύφος εξέφρασε την απέχθεια του για τις συλλογικές διαδικασίες ζητώντας «λύση τώρα» απέναντι στην πρότασή που έχει καταθέσει για τις διαγραφές των Ν.Φίλη, Π.Σκουρλέτη, Δ. Βίτσα και Σ. Τζουμάκα. Μάλιστα εντυπωσιακό ήταν το ότι σε πολλά σημεία της ομιλίας του επικαλέστηκε τον Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας μεταξύ άλλων πως «είδε το πολιτικό του μέγεθος να κονταίνει από μικρούς ανθρώπους» τα προηγούμενα χρόνια.



Ο Στέφανος Κασσελάκης ξεκίνησε την ομιλία του επιθετικά αποδίδοντας στον Ευκλείδη Τσακαλώτο και στον Γιώργο Κατρούγκαλο την ήττα στις πρόσφατες εκλογές. Μάλιστα στην συνέχεια αποκάλεσε τα στελέχη της Ομπρέλας «5η φάλαγγα της Νεάς Δημοκρατίας». Ανέφερε χαρακτηριστικά πως επιχειρήσαμε να δώσουμε την εκλογική μάχη αλλά είπε «πώς να την δώσουμε μεταξύ τοπικών νομισμάτων και των δηλώσεων Κατρούγκαλου», Τονίζοντας πως αυτά τα φαινόμενα «έχουν κοστίσει στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά».

Ο Στέφανος Κασσελάκης απαίτησε «λύση τώρα» από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος για το ζήτημα των διαγραφών. Λέγοντας πως «σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα αυτά τα στελέχη θα είχαν διαγραφεί σε μερικές ώρες». Λέγοντα πως πρόκειται για «τα στελέχη που προσβάλλουν εσάς μένουν στο κόμμα» και «δεν έχουν ανασκευάσει ούτε μία λέξη».


EUROKINISSI

Ανέφερε χαρακτηριστικά πως «θέλω λύση τώρα» ζητώντας να γνωμοδοτήσει σήμερα η Κεντρική Επιτροπή και στην συνέχεια να αποφασίσει σε μία εβδομάδα να αποφανθεί υπέρ των διαγραφών η Επιτροπή Δεοντολογίας. Ουσιαστικά δηλαδή απέσυρε την πρόταση ώστε να ψηφίσει η Κ.Ε σήμερα υπέρ της διενέργειας δημοψηφίσματος. Εγκάλεσε μάλιστα τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας:

«Ποια η λύση όταν τα όργανα διστάζουν να πάρουν αποφάσεις;» προσθέτοντας πως «είμαι 35 χρονών. Θεωρητικά έχω όλο το χρόνο να περιμένω. Δεν είναι όμως δικό μου θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρόνο να περιμένει;».

Κατηγόρησε μάλιστα τα στελέχη της Ομπρέλας πως «θέλουν να τελειώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ πριν φύγουν». Στο σημείο αυτός εξέφρασε την απέχθειά του για τα «τεράστια κείμενα γεμάτα αόριστες σάλτσες» λέγοντας ότι απαιτείται …επαγγελματισμός και συνοπτικός λόγος. Όπως ανέφερε «η αριστερά δεν είναι να αναμασάς χιλιάδες λέξεις χωρίς να λές τίποτε. Αλλα θέλει να γίνεται με επαγγελματισμό και συνοπτικό λόγο».

Μάλιστα σημείωσε πως «είναι η τελευταία φορά που τα εσωκομματικά θα απασχολήσουν. Τέλος». Επισήμανε πως «βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις διαγραφές μπορούν να συζητηθούν τη στιγμή που το κόμμα στερεύει από ανάσες» ενώ απευθυνόμενος στην Κ.Ε είπε: «Εξασφαλίστε στην ίασή του κόμματος» και «καταδικάστε την συμπεριφορά τους στην πράξη άμεσα και καθαρά» αναφερόμενος στα προς διαγραφή στελέχη.

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
10 Νοεμβρίου 2023

Μια σειρά στελεχών πρώτης γραμμής ακολουθούμενα και από πολλά στελέχη και μέλη (πραγματικά, όχι σαν τους ψηφοφόρους του Κασσελάκη) διαφώνησαν έντονα με την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογή σκάνδαλο, τόσο από την άποψη της διαδικασίας που ακολουθήθηκε, όσο και από την άποψη της ασυμβατότητας του Στέφανου Κασσελάκη με οποιαδήποτε ιδέα αριστεράς. Τα γράψαμε αναλυτικά σε προηγούμενα άρθρα μας (ενδεικτικά εδώ).

Για να μη μιλήσουμε για τα κεφάλαια αγνώστου προελεύσεως και καταγωγής που χρησιμοποιήθηκαν για την προεκλογική εκστρατεία του κ. Κασσελάκη ή για την υποστήριξη σημαντικού μέρους των μέσων της ολιγαρχίας. Ομολογουμένως πολύ παράξενος τρόπος για να εκλέξει τον επί κεφαλής του ένα κόμμα της Αριστεράς.

Η εκλογή του Κασσελάκη, ενός ανθρώπου που συνδέεται και εκπροσωπεί τόσο άμεσα τα αμερικανικά συμφέροντα χωρίς να έχει και καμία σχέση με την αριστερά και με την ελληνική πολιτική και κοινωνία (ίσως να τον προόριζαν για τη ΝΔ, προέκυψε όμως τώρα το κενό στον ΣΥΡΙΖΑ και τον έστειλαν εκεί) συνιστά ένα νέο κρίκο στην αλυσίδα της αποσύνθεσης και του εκφυλισμού της ελληνικής αριστεράς και νέο μεγάλο σταθμό στην πορεία βαθιάς αποικιοποίησης της χώρας. Με την έννοια αυτή ενδιαφέρει το σύνολο του ελληνικού λαού, όχι μόνο τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Θυμίζουμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εξέφρασε σχεδόν καμία συγκεκριμένη πολιτική ιδέα προτού εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πλην της ανάγκης διεύρυνσης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ώστε να εξισωθούν με αυτά που απολαμβάνουν στις ΗΠΑ, ενώ η πρώτη αντίδρασή του στα γεγονότα της Γάζας ήταν η «συμπαράσταση στον λαό του Ισραήλ». Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αρθρογράφησε με θέσεις καθαρού νεοφιλελευθερισμού στον υπερδεξιό «Εθνικό Κήρυκα» και όταν η «Εφ.Συν» αποκάλυψε τα γραπτά του δεν τα αποκήρυξε, αλλά απάντησε ότι δεν θυμάται τι έγραψε! Ενώ ορθά ο Νίκος Φίλης (Η Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι παρένθεση που θα κλείσει) υπογράμμισε τον συνεκτικό νεοφιλελεύθερο και αντίθετο με τις ιδέες της αριστεράς χαρακτήρα των ιδεών που εξέφρασε μιλώντας -και στην πραγματικότητα δίνοντας εξετάσεις- ενώπιον των Ελλήνων βιομηχάνων.

Διερωτάται κανείς αν η αποστολή του συνίσταται απλώς στη «συντηρητικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ ή αν αυτό που επιδιώκεται από τις δυνάμεις πίσω του είναι εν τέλει η γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός των ιδεών της αριστεράς και γενικότερα της πολιτικής. Αν ό,τι λέμε δεν μας δεσμεύει και μπορούμε να το ξεπούμε αύριο χωρίς συνέπειες, τότε καταργείται πλήρως η πολιτική ως προσπάθεια να οργανώσει μέσω αυτών η κοινωνία τη ζωή της.

Δυστυχώς βέβαια η αρρώστια που σαπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ βαθύτερη, γι’ αυτό και έγινε δυνατή τελικά η μεταγραφή ενός προσώπου όπως ο Κασσελάκης και η ανάδειξή του σε Πρόεδρο μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, που, υπό την ηγεσία του, είτε, το πιθανότερο, θα διαλυθεί, είτε, το λιγότερο πιθανό, θα αναδειχθεί σε ένα δεύτερο κόμμα τύπου Μητσοτάκη, πυλώνα ενός «δικομματικού μονοκομματισμού», σε Συνασπισμό όχι Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά μάλλον ριζοσπαστικής απάτης.

Από το «Όχι στα Μνημόνια» στο «Ναι σε όλα»

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυβέρνηση και εκτινάχθηκε στη θέση που βρέθηκε στην ελληνική πολιτική επειδή είχε σπουδαίες ιδέες για τη χώρα ή για την Ευρώπη, αλλά παρά τις ιδέες που είχε. Αυτό έγινε δυνατό επειδή ο Τσίπρας υιοθέτησε το 2011 τις ιδέες της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων αντιμνημονιακών διανοουμένων για τα Μνημόνια και τις Δανειακές, απορρίπτοντας τις αναλύσεις των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτινάχθηκε εκλογικά ως το κόμμα του «Όχι», ενός «Όχι» στην υποδούλωση, λεηλασία και καταστροφή της πατρίδας μας. Τις υιοθέτησε μεν τις ιδέες, αλλά δεν τις κατάλαβε, ούτε και ετοιμάστηκε για αυτό που συνεπαγόταν η υιοθέτησή τους. Δεν επεδίωξε να γίνει κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις ιδέες του, αλλά χρησιμοποίησε τις ιδέες του για να γίνει κυβέρνηση, όχι για να τις εφαρμόσει, αλλά για να μη τις εφαρμόσει.Πήγε τελικά στους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς νομίζοντας ότι αυτοί θα του λύσουν τα προβλήματα και όχι ο ίδιος, το κόμμα του, ο οργανωμένος λαός και οι σύμμαχοι που θα μπορούσε να έχει διεθνώς. Επιπλέον το κόμμα αυτό έγινε κυβέρνηση χωρίς να έχει καν συγκροτημένη αντίληψη για τη χώρα και το μόνο που όντως κατάφερε ως κυβέρνηση ήταν μια περισσότερο κοινωνική εφαρμογή του Μνημονίου. Την ίδια ώρα βάθυνε αντί να αντισταθεί στην εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, προετοιμάζοντας το όργιο που παρακολουθήσαμε μετά το 2019. (*)

Έχοντας γίνει, ήδη από το 2015, το κόμμα του «Ναι» στους ξένους, κουβαλούσε εντούτοις ορισμένες κοινωνικές ευαισθησίες που του επέτρεψαν να κουτσοπορευτεί τα χρόνια που ακολούθησαν ευνοούμενο και από τον αντεθνικό, αντικοινωνικό και ολοκληρωτικό χαρακτήρα του καθεστώτος Μητσοτάκη, αλλά και από την απουσία άλλων αξιόπιστων εναλλακτικών στα αριστερά του.

Με τον Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ θεσμοποιεί τον μετασχηματισμό του από κόμμα του «Όχι» σε κόμμα του «διαρκούς Ναι» στην ολιγαρχία και στους ξένους ό,τι κι αν ζητάνε. Ο μόνος λόγος που χρειάζεται το διεθνές σύστημα Κασσελάκηδες στην Ελλάδα, είναι γιατί μόνο αυτοί , απολύτως ανεξάρτητοι από τη χώρα και τις παραδόσεις της και απολύτως εξαρτημένοι από τα ξένα κέντρα, μπορούν να κάνουν πράγματα που ένας «φυσιολογικός» Έλληνας πολιτικός θα δυσκολευτεί πολύ να κάνει. Η εμφάνισή του είναι και ένα προμήνυμα των νέων καταστροφών που κινδυνεύουν να συμβούν στη χώρα.

Γι’ αυτό και ο νέος αρχηγός είναι υποχρεωμένος να εξωθήσει στην έξοδο οποιοδήποτε στέλεχος, ανεξαρτήτως των λοιπών ιδεών του, που ακόμα διατηρεί κάποιους ιδεολογικούς δεσμούς με την αριστερά, όπως είναι ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Τζουμάκας. Όταν ολοκληρώσει αυτή τη δουλειά, θα πετάξει ασφαλώς και τους Πολάκηδες και όσους τώρα χρειάζεται για να εξοντώσει το πρώτο γκρουπ. Ο Κασσελάκης δεν χρειάζεται πολιτικούς συνεργάτες, χρειάζεται υπαλλήλους.


Ένας αντίστοιχος μετασχηματισμός συνέβη ήδη και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ που απώλεσαν προ πολλού τα όποια εθνικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά τους, αλλά εδώ έχουμε και ένα βαθμό παραπάνω. Βάζουν επικεφαλής του κόμματος κάποιον που δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με την αριστερά, ούτε με την Ελλάδα. Δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο να χρησιμοποιείται ακόμα και τεχνητή νοημοσύνη για να παραχθεί ο «πολιτικός Κασσελάκης».


Οι τρεις «φυλές» του ΣΥΡΙΖΑ

Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο βαθιού εκφυλισμού της αριστεράς, το ανώτερο προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες. Αυτούς που με ένα περίσσευμα κυνισμού και καιροσκοπισμού, έγιναν τα πρωτοπαλίκαρα του νέου αρχηγού, αποσκοπώντας στα υλικά και άλλα οφέλη που θα έχουν. Στην παλιά φρουρά του Τσίπρα, που δεν μπορούν να χωνέψουν τον Κασσελάκη, αλλά και δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν μια ρήξη μαζί του και τις συνέπειες στην καριέρα τους. Και σε όσους, προς τιμήν τους, ανθίστανται και δεν τον αποδέχονται.

Αλλά κι αυτοί μοιάζουν πολύ μπερδεμένοι ως προς το τι θα κάνουν. Κυκλοφορεί τώρα ευρέως ότι πολλοί αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη θα αποχωρήσουν άμεσα από το κόμμα. Αν τα πράγματα εξελιχθούν όντως έτσι, απορεί κανείς γιατί φεύγουν προτού δώσουν συγκροτημένα μάχη, στο εσωτερικό του κόμματός τους, ζητώντας τη σύγκλιση έκτακτου συνεδρίου, την αλλαγή του τρόπου εκλογής του Προέδρου και την ψήφιση νέας ηγεσίας.

Πίσω από τα προβλήματα στρατηγικής υπάρχει όμως και μια πολιτική αμηχανία. Οι αντιπολιτευόμενοι, έχοντας ήδη παρακολουθήσει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στις περισσότερες οβιδιακές μεταμορφώσεις τους, δεν έχουν τώρα να αντιτάξουν μια συγκροτημένη και ελκυστική προοπτική για το κόμμα, την παράταξή τους και τον ελληνικό λαό. Η συζήτηση στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από ακραία σύγχυση ως προς τα διακυβεύματα. Με εξαίρεση τον Τζουμάκα, κανένας δεν έχει θέσει το απλό και πιο βασικό ερώτημα τι στο διάολο έκανε ο Κασσελάκης στο CSIS, ένα από τα βασικά κέντρα του αμερικανικού «Κόμματος του Πολέμου», του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ή τι έκανε στη Goldman Sachs, άντρο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και αρχιτέκτονα της ελληνικής καταστροφής. Οι περισσότεροι αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, ακόμα και να αναφέρουν το όνομα αυτής της διαβόητης τράπεζας. Όπως και δεν έχουν ρωτήσει τι έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας στην Αμερική το καλοκαίρι.

Έτσι, αντί το ερώτημα να είναι «θέλουμε έναν άνθρωπο των Αμερικανών επικεφαλής της Αριστεράς» έγινε «σας αρέσει ο Φίλης, ο Τσακαλώτος και η Αχτσιόγλου;» Το τι απάντηση όμως θα πάρεις εξαρτάται από το τι ερώτημα θέτεις.

Σημειωτέον ότι με αυτόν τον τρόπο οι υπερατλαντικές επικοινωνιακές υπερδυνάμεις οργάνωσαν τους εκλογικούς θριάμβους και του Μητσοτάκη και του Κασσελάκη. Αντί να κυριαρχήσει στην προεκλογική καμπάνια το ερώτημα «Σας αρέσει ο Μητσοτάκης;» (όπως ετέθη στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών), τέθηκε το ερώτημα «σας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ;».

Το ίδιο έπαθαν και κινδυνεύουν και πάλι να πάθουν οι αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη, μη έχοντας να του αντιπαραθέσουν ένα ελκυστικό αριστερό μοντέλο, αλλά τις ελάχιστα δημοφιλείς και άσχετες με τις δραματικές ανάγκες της χώρας ιδέες του «δικαιωματισμού» (**), στις οποίες μάλιστα είναι αδύνατο να ανταγωνισθούν τον Κασσελάκη. Αλλά και αποφεύγοντας να θέσουν το κορυφαίο σήμερα για τη χώρα ζήτημα της ξένης εξάρτησης (ακόμα και το σύστημα παρακολουθήσεων δεν είναι ελληνικό, αλλά ισραηλινό). Ή μη έχοντας τη δυνατότητα να εντάξουν τις αναγκαίες κοινωνικές παρεμβάσεις σε μια χώρα που αρχίζει και πεινάει, σε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο.

Τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει φοβερά προβλήματα και έχει όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη από αντιπολίτευση και από αριστερά, αυτές διαλύονται. Η ελληνική «υπαρκτή αριστερά» στο σύνολό της και σε όλες τις εκδοχές της έχει χρεοκοπήσει. Οι κοινωνικές και εθνικές ανάγκες του ελληνικού λαού θα χρειαστούν πιθανότατα άλλα, εντελώς νέα υποκείμενα, για να τις θεραπεύσουν.

Επειδή στο παραπάνω άρθρο, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις κάναμε αυστηρή κριτική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, νοιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε ότι, ό,τι κι αν κανείς τους προσάψει, τη βασική, θεμελιώδη ευθύνη για την τραγωδία της Ελλάδας, δεν φέρει ασφαλώς ο Τσίπρας και οι φίλοι του που δεν κατάφεραν να την αντιμετωπίσουν και την έκαναν χειρότερη, αλλά τα δύο βασικά κόμματα της χώρας που παρέδωσαν σιδηροδέσμιο τον ελληνικό λαό στους Δανειστές και, πίσω τους, οι δυνάμεις της συλλογικής Δύσης, Γερμανία, Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ (ΗΠΑ), που επιτέθηκαν με όλη την ισχύ πυρός που διαθέτουν σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα καταστρέφοντάς την υποδειγματικά στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν τον νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπισθεί αύριο, είναι καλό να το διατηρήσουμε στο μυαλό μας ως το πιο κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός στο άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον.

———-

(*) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε το αντιμνημονιακό του πρόγραμμα γιατί προσέκρουσε σε ανυπέρβλητες «αντικειμενικές» δυσκολίες – κάτι που δεν είναι η δική μας άποψη και δεν έκανε άλλωστε καμιά προετοιμασία για να δώσει μάχη – ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, ένα αριστερό κόμμα και μια αριστερή ηγεσία εξηγεί στον λαό και στην ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη, με ειλικρίνεια, τι κάνει και τι δεν κάνει και γιατί. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι διακηρύσσοντας ανοήτως ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτοϋπονόμευσε στο τέλος μόνη της το βασικό της ατού, αυτό για το οποίο την ψήφισε ο ελληνικός λαός, δηλαδή ότι ήταν αντιμνημονιακή δύναμη.

(**) Ακόμα και στο κείμενο των 1.300 που αντιτάσσονται στον Κασσελάκη, υπάρχει για παράδειγμα αναφορά στην ανάγκη αντιμετώπισης του «εθνικισμού», αυτό σε μια χώρα που έχει γίνει αποικία τετάρτης κατηγορίας, και όπου, ακόμα και ο Σημίτης, χαρακτηρίζει τη δήθεν ανάπτυξη του Μητσοτάκη ως λεηλασία των ελληνικών περιουσιών! Παραδόξως μάλιστα, οι ίδιες δυνάμεις που σήμερα μιλάνε για καταπολέμηση του «εθνικισμού», δεν διαφώνησαν με τον Τσίπρα όταν υιοθέτησε πανηγυρικά την απάτη-τυχοδιωκτισμό του Νετανιάχου περί EastMed και δήθεν συμμαχίας με το Ισραήλ, που κόντεψαν στη συνέχεια να μας οδηγήσουν σε πόλεμο με την Τουρκία άνευ λόγου, ξύπνησαν όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τον σημερινό καταστροφικό ανταγωνισμό εξοπλισμών με τη γείτονα. Αν για τη σημερινή δεξιά, η εξωτερική πολιτική έχει γίνει εφαρμογή εντολών των ΗΠΑ και του Ισραήλ, για όλες τις εκδοχές της αριστεράς είναι βεβαίως η αχίλλειος πτέρνα τους. Τα στελέχη της οποίας δεν σκέπτονται πολιτικά, δεν κάνουν «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» (Λένιν), δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο και τη σημασία του εθνικού ζητήματος σήμερα και στην Ελλάδα, αλλά τοποθετούνται με (ελάχιστα αξιόπιστους και επεξεργασμένους άλλωστε) ιδεολογικούς όρους και πολιτεύονται αυτοαναφορικά, όχι σε συσχέτιση με την πραγματικότητα, όχι με εθνικούς όρους.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο Κασσελάκης πήρε φόρα .... Ως νέος βασιλιά Ήλιος, ουσιαστικά υλοποιεί την ρήση "Το κράτος είμαι εγώ".
Μετά την διαγραφή του Στέφανου Τζουμάκα, χθες ζήτησε και αυτές των Σκουρλέτη, Φίλη και Βίτσα.
Είναι βέβαιο ότι στην Κουμουνδούρου δεν μπορούν πλέον να βαδίσουν όλοι μαζί.
Ο Στέλιος Κούλογλου είχε προηγηθεί και διέβη οικειοθελώς την πόρτα της εξόδου.
Σειρά μάλλον έχουν οι της Ομπρέλλας του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που μας προετοιμάζουν για την έξοδό τους.

Καζάνι που βράζει το κόμμα της κολοτούμπας.
Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, για να περιγράψουμε λαϊκά την κατάσταση σ' αυτό: Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.

Οι εξηγήσεις Κασσελάκη, με tweet από Αμέρικα, όπου βρίσκεται, για τις τελευταίες διαγραφές και με απειλές προς πολλαπλούς αποδέκτες (βρε αυτό το παιδί επιδεικνύει πυγμή).


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Απάντηση στο «αίνιγμα» του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τις θέσεις που διατύπωνε ο ίδιος στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ»

Ο Στέφανος Κασσελάκης με τα δικά του λόγια



Δημήτρης Ψαρράς

Εντοπίσαμε δεκάδες κείμενα του Στέφανου Κασσελάκη, τα οποία διαψεύδουν εκείνους που τον επικρίνουν λέγοντας ότι είναι ένας «άσχετος», ότι τάχα δεν έχει πολιτική συγκρότηση ή ότι δεν έχει ιδέα από οικονομία. Τα κείμενα αυτά παρουσιάζουν μια αξιοθαύμαστη ενότητα και σαφή πολιτική συγκρότηση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την Αριστερά.

Μιλώντας στον Σταύρο Θεοδωράκη, λίγες μέρες μετά την ανάδειξή του σε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωνε ότι είναι «το πιο διαφανές πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα» (Alpha, 5.10.2023).

Αυτό ισχύει, αλλά μόνο για τα ζητήματα της ιδιωτικής του ζωής, την οποία έχει επιλέξει να προβάλλει διαρκώς, υπερασπιζόμενος θαρραλέα τις προσωπικές του επιλογές. Αντίθετα, σε όλο αυτό το διάστημα φρόντιζε να κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό όχι μόνο τις πολιτικές του πεποιθήσεις αλλά και τις λεπτομέρειες της επιχειρηματικής του δραστηριότητας. Οι κακόπιστοι, μάλιστα, υποστήριζαν ότι αυτή του η επιλογή είναι που τον οδήγησε και στην απόφαση να μη βιαστεί (ζητώντας παραιτήσεις βουλευτών) να αποκτήσει έδρα στη Βουλή, κάτι που θα τον υποχρέωνε να δημοσιοποιήσει και ένα λεπτομερές «πόθεν έσχες». Και καλά το «επιχειρηματικό απόρρητο». Είναι δυνατόν να πληροφορούμαστε το πολιτικό του πρόγραμμα κατόπιν εορτής, από την ομιλία του στον ΣΕΒ;

Ενας… «Ωνάσης» στην Αριστερά

Τελικά, άθελά του, εκείνος που μας βοήθησε να λύσουμε το μυστήριο για τις πραγματικές πολιτικές απόψεις του Στέφανου Κασσελάκη ήταν ο πατέρας του. Μιλώντας στον Νίκο Ευαγγελάτο μετά την εκλογή του γιου του, ο Θεόδωρος Κασσελάκης θα δηλώσει περιχαρής ότι «όλοι οι εφοπλιστές μού τηλεφώνησαν και μου έδωσαν συγχαρητήρια για τον Στέφανο», καθώς και ότι η γνώμη του για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι «εξαιρετική» (Mega 25.9.2023).

Θα πει κανείς ότι αυτά είναι υπερβολές ενός πατέρα, ο οποίος δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Αλλά ο γιος; Μόλις ο δημοσιογράφος διατύπωσε τη σκέψη ότι «ο Στέφανος έλειπε τόσο καιρό και δεν ξέρει καλά τα ελληνικά πράγματα», ο Θ. Κασσελάκης είχε έτοιμη την απάντηση: «Θέλω να σας πω ότι έγραφε στον “Εθνικό Κήρυκα” ως “Αριστοτέλης Ωνάσης”. Ηταν ενημερωμένος σε πάρα πολλά θέματα». Το ίδιο είχε πει λίγες μέρες νωρίτερα: «Ηξερα ότι γράφει πάρα πολύ καλά στον “Εθνικό Κήρυκα” της Αμερικής με το ψευδώνυμο “Αριστοτέλης Ωνάσης”. Ηταν δηλαδή διαρκώς στην πολιτική και τα οικονομικά» («Κοινωνία ώρα Mega», 19.9.2023).

Σπεύδω να σας προλάβω. Μην αναζητήσετε κείμενα του «Αριστοτέλη Ωνάση» στον «Εθνικό Κήρυκα». Δεν υπάρχουν. Και βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να γράφει με παρόμοιο ψευδώνυμο! Το πραγματικό ψευδώνυμο του Στέφανου Κασσελάκη στον «Εθνικό Κήρυκα» ήταν «Αριστοτέλης Οικονόμου» και άθελά του ο καημένος ο πατέρας του πρόδωσε τι σκεφτόταν όταν το επέλεγαν. Ο «Αριστοτέλης Οικονόμου» έγραφε τη στήλη «Το χρώμα της αγοράς», ενώ νεότερος, όταν ακόμα σπούδαζε, έγραφε με το όνομά του τη «Στήλη του φοιτητή». Οσο για τον «Εθνικό Κήρυκα», πρόκειται για τη γνωστή εφημερίδα, της οποίας ο εκδότης Αντ. Διαματάρης ορίστηκε από τον κ. Μητσοτάκη υφυπουργός για θέματα αποδήμων, αλλά η θητεία του έληξε άδοξα.
Ο τίτλος της αγγλόγλωσσης έκδοσης του «Εθνικού Κήρυκα»: «Ο Κασσελάκης στρέφει τον ΣΥΡΙΖΑ σκληρά δεξιά. Η Αριστερά μένει σε σοκ» (1.10.2023)

Εντοπίσαμε δεκάδες κείμενα του Στέφανου Κασσελάκη, τα οποία διαψεύδουν εκείνους που τον επικρίνουν λέγοντας ότι είναι ένας «άσχετος», ότι τάχα δεν έχει πολιτική συγκρότηση ή ότι δεν έχει ιδέα από οικονομία. Τα κείμενα αυτά παρουσιάζουν μια αξιοθαύμαστη ενότητα και σαφή πολιτική συγκρότηση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την Αριστερά.
Και νέος και νεοφιλελεύθερος

Από τα πρώτα κείμενά του ο Στέφανος Κασσελάκης, ως φοιτητής, εμφανίζεται ως πεισμένος δεξιός και νεοφιλελεύθερος, υπέρ των επιχειρήσεων και εναντίον των εργαζομένων. Διαβάζουμε στη στήλη του: «Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι μικρότεροι από τους αντίστοιχους στην Ευρώπη της πρώτης ταχύτητας, κάτι το οποίο όμως μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμα καλό, αν μπορέσουμε να ενισχύσουμε έτσι την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό ή των ξένων εταιρειών στην Ελλάδα» (7.7.2007).

Και αν δεν κατάλαβε κανείς, υπάρχει και η θεωρητική τεκμηρίωση: «Η Ελλάδα χρειάζεται για μερικά χρόνια την οικονομική θεωρία στο πρότυπο του Ρέιγκαν (supply side)». Πρόκειται βέβαια για τη μακροοικονομική θεωρία που υποστηρίζει τη μείωση των φόρων, την απουσία κανονιστικών ρυθμίσεων και την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου. Είναι τα περιβόητα «Reaganomics». Και αν αναζητήσει κανείς τους λόγους του Κυριάκου Μητσοτάκη για την οικονομική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της Δεξιάς από το 2019, θα διαπιστώσει ακριβώς τη συνεχή αναφορά στο ίδιο σχήμα (supply side).



Από εκείνη τη μακρινή εποχή ο Στέφανος Κασσελάκης ξιφουλκούσε υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων: «Το βασικότερο συγκριτικό µας πλεονέκτημα [είναι η] εκπαίδευση. Αυτός και µόνο αυτός ο λόγος αρκεί για να επιτρέψουμε ιδιωτικά ελληνικά πανεπιστήμια». Και υποστήριζε τη Ν.Δ. απέναντι στο «διστακτικό» ΠΑΣΟΚ: «Κατά τη γνώμη µου είναι οξύμωρο και υποκριτικό ότι το ΠΑΣΟΚ θέλει να θεωρείται το προοδευτικό κόμμα του λαού, ενώ είναι αντίθετο στις εκπαιδευτικές αλλαγές της Ν.Δ. που θα άνοιγαν πόρτες τόσο σε φοιτητές όλων των κοινωνικοοικονοµικών στρωμάτων όσο και στις ελληνικές επιχειρήσεις».

Ειδικά για τα πανεπιστήμια, η μόνη προοπτική που έβλεπε ο κ. Κασσελάκης ήταν η ιδιωτικοποίηση: «Αρνείται κανείς ότι όσα ιδιωτικά πανεπιστήμια ιδρυθούν μετά την αναθεώρηση του άρθρου 16 θα δώσουν τεράστια έμφαση στις εγκαταστάσεις τους;» (9.3.2007). Εχθρός του ήταν οι φοιτητικές παρατάξεις και το πανεπιστημιακό άσυλο: «Οχι, δεν είναι η έλλειψη υπερηφάνειας εκ μέρους των φοιτητών. Είναι το ότι αυτή η υπερηφάνεια ανήκει στις κομματικές παρατάξεις των φοιτητών, το ότι αυτή η υπερηφάνεια ανήκει σε ένα αναχρονιστικό άσυλο».

Τα ίδια επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία: «Αυτό που δεν είπε [ο Γιώργος Παπανδρέου] είναι ότι και ο ίδιος είχε την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατούσε, όταν διάλεξε […] να μην υποστηρίξει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αν είχε το πολιτικό κουράγιο να υποστηρίξει την αλλαγή, µε την οποία αρχικά συμφωνούσε, οι φοιτητές πάλι θα “έτρωγαν” ξύλο από τα ΜΑΤ, αλλά τουλάχιστον η κατάσταση µε την Παιδεία θα δοκιμαζόταν ριζικά και θα άλλαζε».

Με κάθε ευκαιρία διατύπωνε τη λύπη του για τις κινητοποιήσεις φοιτητών και εργαζομένων στην Ελλάδα: «Τι να σκεφτώ όταν οι στενοί μου φίλοι στην Ελλάδα δεν μπορούν να σπουδάσουν, ενώ το θέλουν, λόγω των καταλήψεων και των απεργιών;». Και, βέβαια, δίπλα σ’ αυτά: «Είναι απίστευτο πως το Κοµµουνιστικό Κόµµα πήρε το 8,1% των ψήφων σε µια ανεπτυγμένη χώρα, όπως η Ελλάδα» (27.9.2007).


Απολύστε τους δημοσίους υπαλλήλους!

Τα ίδια με τον φοιτητή Κασσελάκη έλεγε λίγα χρόνια αργότερα ο επιχειρηματίας Κασσελάκης ως «Αριστοτέλης Οικονόμου». Από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, η κύρια έννοια του ήταν και πάλι η ιδιωτική εκπαίδευση και η μεσαία τάξη: «Εμαθα ότι σε πολλά από τα πιο γνωστά ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας έχουν υπάρξει μεγάλες απώλειες στις εγγραφές των μαθητών (που πηγαίνουν πλέον σε δημόσια σχολεία). Αυτό σε μένα φανερώνει ότι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση» (31.12.2011).
Ο Κασσελάκης επιχειρηματίας θεωρεί λίγες τις απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων και εξαίρει τη μείωση του κατώτατου μισθού (18.2.2012)

Το σοβαρότερο είναι ότι όταν η συγκυβέρνηση Παπαδήμου (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) απέλυε δημοσίους υπαλλήλους, ο Στέφανος Κασσελάκης διαφωνούσε, επειδή θεωρούσε μικρό τον αριθμό των απολυόμενων: «Τα 15.000 άτομα που αποφάσισαν να απολύσουν από το Δημόσιο μέσα στο 2012 μού φαίνονται πάρα πολύ λίγα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχαν ήδη απολύσει πολύ περισσότερα άτομα και να επένδυαν τα χρήματα στη μείωση της φορολογίας».

Ως γνωστόν τις απολύσεις αυτές επιδίωξε και χειρίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα ίδια ακραία νεοφιλελεύθερα ανακλαστικά επιδείκνυε ο κ. Κασσελάκης και στο ζήτημα της μείωσης του ελάχιστου μισθού: «Πολλοί επίσης σχολίασαν τη μείωση στον ελάχιστο μισθό. Πρόκειται για άλλο ένα ευαίσθητο θέμα με ανθρώπινες πτυχές, καθώς σίγουρα πολύς κόσμος εξαρτάται από έναν τέτοιο μισθό. Και όμως, αυτό το επίπονο μέτρο πρέπει να θεωρηθεί θετικό επειδή όντως κάνει τη χώρα πιο ανταγωνίσιμη και συγχρόνως διατηρεί μικρές εταιρείες εν ζωή» (18.2.2012).

Ο κ. Κασσελάκης δεν είχε δυσκολία να δικαιολογήσει τις εταιρείες που έβγαζαν υπερκέρδη την περίοδο της κρίσης και ονειρευόταν μια χώρα που θα διοικείται ως επιχείρηση: «Πώς είναι δυνατόν να έχουν εντυπωσιακά κέρδη οι εταιρείες όταν η οικονομική ανάπτυξη δεν αντιστοιχεί; Είναι δυνατόν, επειδή οι επιχειρήσεις έχουν βρει νέους τρόπους να αναδιοργανωθούν, νέες πηγές παραγωγικότητας και νέες αγορές στο εξωτερικό. Αν μόνο η Ελλάδα διοικούνταν λίγο σαν επιχείρηση...» (21.4.2012).

Ο κίνδυνος που λεγόταν Τσίπρας

Την κρίσιμη περίοδο των εκλογών του 2012, ο κ. Κασσελάκης εκδήλωνε την ελπίδα να κατορθώσουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να κερδίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, την επικράτηση του οποίου θεωρούσε καταστροφική: «Θα ήμουν πολύ προσεκτικός για τις εξελίξεις στην Ελλάδα: αν η Κεντροδεξιά δεν συσπειρωθεί αρκετά ώστε να μπλοκάρει τα πιο δημαγωγικά κόμματα της Αριστεράς, ένα συστημικό γεγονός δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας» (19.5.2012).

Πριν από τις δεύτερες εκλογές του 2012 ο κ. Κασσελάκης αναφέρεται για πρώτη φορά στον Αλέξη Τσίπρα, υιοθετώντας όλα τα κινδυνολογικά σενάρια της Δεξιάς: «Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε διεθνής φυσιογνωμία αυθημερόν, καθώς οι πιθανότητες η Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ σκαρφάλωναν προς το 50 και 75%. […] Η πόλωση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας θα οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας δύο κομμάτων. Αν αυτή η κυβέρνηση τελικά υπάρξει μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και άλλου αριστερού κόμματος, φαντάζομαι ότι οι αγορές θα αντιδράσουν αρκετά αρνητικά στην εξέλιξη (παρά τα περί παραμονής στο ευρώ χωρίς λιτότητα που διαφημίζει η ηγεσία του κόμματος). Είναι όντως πρωτοφανές το ότι 1 ή 2% των Ελλήνων ψηφοφόρων μπορεί να επηρεάσει τόσο καθοριστικά τις διεθνείς αγορές» (2.6.2012).

Η επικράτηση της Ν.Δ. αντιμετωπίζεται με ανακούφιση: «Οι εκλογές στην Ελλάδα κατέληξαν τελικά στη δημιουργία μιας κεντρώας κυβέρνησης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πάψει πλέον να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των διεθνών εφημερίδων και οι Ευρωπαίοι ηγέτες στις Βρυξέλλες θα αισθάνονται σαν να συνομιλούν με μια ελληνική κυβέρνηση από τις παλαιότερες, φυσιολογικές εποχές» (23.6.2012).

Πριν από τις δεύτερες εκλογές του 2015 ο κ. Κασσελάκης θα προβλέψει συμμαχία Τσίπρα-Δεξιάς: «Ο κ. Κασσελάκης», γράφει ο «Εθνικός Κήρυξ», «νομίζει ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο πλέον πιθανότερος να νικήσει, αλλά αμφιβάλλει ότι θα ξεπεράσει το 30% και νομίζει ότι υπάρχει πιθανότητα 90% ότι θα υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα με το τι λέει ο κ. Τσίπρας τώρα. “Δεν νομίζω ότι είναι αντίθετος με τις στροφές 180ο πλέον”, σημειώνει ο κ. Κασσελάκης» (10.9.2015).
Ενας μάνατζερ για την Αριστερά

Στα γραπτά, δηλαδή, του «Αριστοτέλη Οικονόμου» συναντάμε όσα ξάφνιασαν τους ακροατές του λόγου του από το βήμα του ΣΕΒ («Ο αρχηγός καταργεί Καταστατικό και Πρόγραμμα», «Εφ.Συν.», 12.10.2023). Αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι τα έκρυψε. Ηδη από τον περασμένο Μάιο, σε εκτενή συνέντευξή του στο ένθετο «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα», είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά:

«Αυτό που μπορεί να κάνει η πολιτική είναι να δημιουργήσει κατάλληλα εργαλεία και κίνητρα, καθώς και να θέσει τους κανόνες, ώστε από τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα να μπορούν να ενισχυθούν κοινωνικές προτεραιότητες. Το να υπάρξει ένα άλλο οικονομικό σύστημα χωρίς χρηματιστήρια, τράπεζες κ.λπ. είναι μάλλον στη σφαίρα της ουτοπίας» (Γιάννα Κατσαγεώργη, «Ενας σύγχρονος “Μικρός Πρίγκιπας” στον πλανήτη του ΣΥΡΙΖΑ», 20-21.5.2023). Κατά τον κ. Κασσελάκη, δηλαδή, μόνο η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολλών. Πρόκειται κατά λέξη για το νεοφιλελεύθερο αφήγημα που βέβαια συμμερίζεται και υπηρετεί ο κ. Μητσοτάκης.

Οσο για το κόμμα, ο κ. Κασσελάκης θεωρεί ότι πρέπει να το διοικεί ως διευθύνων σύμβουλος μιας επιχείρησης, δημιουργώντας «think tanks» που θα αναφέρονται απ’ ευθείας σ’ αυτόν και απειλώντας με διαγραφή (ή μήπως «απόλυση»;) τους διαφωνούντες. Αλλά και ο τρόπος που νόμισε ότι αποστόμωσε τους διαφωνούντες («Για όσους αμφιβάλλουν για το τι χτίζουμε, ας πουν εκείνοι πότε έφεραν 500 νέα μέλη σε μία μέρα»), άθελά του αποκάλυψε ότι αντιμετωπίζει τα μέλη του κόμματος (παλιά και νέα) ως απλούς followers σε ένα προσωπικό σύστημα κοινωνικής δικτύωσης.

Βέβαια πρέπει να του πιστωθεί το γεγονός ότι, αν εξαιρέσουμε τις απρόσεκτες δηλώσεις του που υποχρεώνεται κάθε λίγο να ανασκευάσει, δεν έχει επιχειρήσει να εμφανιστεί ως «αριστερός». Μιλά απλώς για «δημοκρατία» και «διαφάνεια», ενώ, προτού ακόμα εκλεγεί, αντικατέστησε το «Α» (Αριστερά) του ονόματος ΣΥΡΙΖΑ με ένα άλλο «Α» (Ανασυγκρότηση). Πρόκειται δηλαδή για έναν επαγγελματία μάνατζερ που ανέλαβε τη διάσωση ενός κόμματος. Μόνο που κανένα κόμμα και κυρίως κανένα αριστερό κόμμα δεν μπορεί να «σωθεί» με τη μετατροπή του σε Α.Ε.


πηγή ΕΦΣΥΝ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Με άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου καταγγέλλεται ο Στέφανος Κασσελάκης πως καταργεί το καταστατικό του κόμματος και το πρόγραμμα ενώ στην έκδοση της Τετάρτης, μία ημέρα πριν ο άμεσος συνεργάτης του Νίκου Φίλη Τάκης Κατσαρός ζήτησε την καθαίρεση του Κασσελάκη αναφέροντας πως πρόκειται για θλιβερή καρικατούρα που παριστάνει τον πρόεδρο.

Μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Ψαρράς αναφέρει στο άρθρο του:

«Mέσα σε δύο μέρες ο Στέφανος Κασσελάκης αποσαφήνισε πλήρως το μοντέλο που σκέπτεται να ακολουθήσει μετά την εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι το μοντέλο αυτό που έχει τεθεί ήδη σε εφαρμογή δεν έχει καμιά σχέση με όσα προβλέπει το Καταστατικό και το Πρόγραμμα του κόμματος της Αριστεράς. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο νέος πρόεδρος έχει αποφύγει τη συνεδρίαση των κομματικών οργάνων, γίνονται κατανοητοί οι λόγοι που τα στελέχη αυτοσχεδιάζουν και διατυπώνουν ποικίλες απόψεις, τις οποίες στη συνέχεια υποχρεώνονται να ανασκευάσουν, με πιο χαρακτηριστική τη χοντροκομμένη παρότρυνση του απόστρατου ναυάρχου Αποστολάκη να στηριχτούν οι δεξιοί «αντάρτες» στις εκλογές της Κυριακής.»



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Νέα έντονη εσωκομματική αναμέτρηση στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις πρώτες μάχες των πρόσφατων κομματικών εκλογών που ανέδειξαν νέο Πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη.

Καζάνι που βράζει χαρακτηρίζουν μέλη του κόμματος την κατάσταση, μετά τις χθεσινή στροφή του επιχείρησε ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος με αιχμή της ομιλίας του την απενοχοποίηση του κεφαλαίου και την επαναφορά της θέσης Μητσοτάκη για καθιέρωση των stock option στις επιχειρήσεις.

Νέο λάδι στη φωτιά έρριξε η ανακοίνωση των νέων τομεαρχών του κόμματος, που απέκλεισε οποιαδήποτε έκφραση σ' αυτά της εσωκομματικής αντιπολίτευσης αλλά και τις ευθείες απειλές πως θα καταρτίσει τα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών μέσω από το i-syriza.:

Για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος απέναντι στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που με εμπιστεύεται και με ενθαρρύνει κάθε μέρα: Όποιος υπονομεύσει την ενότητα της Κ.Ο. και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θα έχει θέση σε μελλοντικά ψηφοδέλτια του κόμματος. Και όποια ή όποιος από εσάς ενδιαφέρεται να κατέβει υποψήφιος στις επικείμενες ευρωεκλογές, πρέπει να γραφτεί μέλος του ΣΥΡΙΖΑ στο www.isyriza.gr.

«Καταργήθηκαν τα όργανα και δεν το ξέρουμε;» αναρωτιέται η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος της «Ομπρέλας» Αννέτα Καββαδία σχετικά με τη δήλωση του νέου προέδρου του κόμματος.

Αναλυτικά οι τομεάρχες του ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ: Ρένα Δούρου
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΞΩΤ. ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: Όθων Ηλιόπουλος
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ: Ευάγγελος Αποστολάκης
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ: Παναγιού Πούλου
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΣΩΤ. ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΓΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΘΡΑΚΗ: Πέτρος Παππάς
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΣΩΤ. ΑΡΜΟΔΙΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ: Ραλλία Χρηστίδου
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ: Νίκος Παππάς
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ: Χρήστος Γιαννούλης
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΥΓΕΙΑΣ: Ανδρέας Παναγιωτόπουλος
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Αθηνά Λινού
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Ράνια Θρασκιά
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΓΙΑ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ: Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ: Κυριακή Μάλαμα
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Κώστας Μπάρκας
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΥΠΟΔΟΜΩΝ & ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ: Χάρης Μαμουλάκης
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ: Γιάννης Σαρακιώτης
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΡΜΟΔΙΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑ: Έλενα Ακρίτα
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ & ΤΡΟΦΙΜΩΝ: Βασίλης Κόκκαλης
ΑΝΑΠΛ. ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΑΓΡ. ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΓΙΑ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ: Γιώργος Παπαηλιού
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: Γιώργος Γαβρήλος
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ: Γιώργος Καραμέρος
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ & ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ: Μίλτος Ζαμπάρας
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ: Συμεών Κεδίκογλου
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ: Κατερίνα Νοτοπούλου
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ: Καλλιόπη Βέττα
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ & ΑΣΥΛΟΥ: Νίνα Κασσιμάτη
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ & ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ: Αλέκος Αυλωνίτης




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πολλοί είναι αυτοί που τις τελευταίες ώρες δηλώνουν την παραίτησή τους από το κόμμα

Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε δυσαρέσκεια σε κάποια μέλη του κόμματος που εξηγούν πως η στροφή που καταγράφεται δεν τους εκφράζει. Πολλοί είναι αυτοί που τις τελευταίες ώρες έχουν αποχωρήσει από το κόμμα, εξηγώντας πως δεν μπορούν να ανήκουν πλέον σε αυτό.

Κάποιοι εκ των παραιτηθέντων δεν παραλείπουν να αφήσουν αιχμές ή να καταλογίσουν ανοιχτά ευθύνες για την εξέλιξη αυτή στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.
«Χθες μπήκε και το τελευταίο καρφί»

Μεταξύ αυτών ο Αντώνης Παπαζαχαρίου, στενός συνεργάτης του Ευκλείδη Τσακαλώτου επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οικονομολόγος και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας απέναντι στην τρόικα. Σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook αναφέρει ότι είναι 17 χρόνια μέλος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, «στο 3% και στο 36%. Στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση». Πλέον, δηλώνει «είναι τελείως ξεκάθαρο ότι με αυτό το κόμμα, έτσι όπως έγινε, δεν μπορώ να έχω καμία σχέση. Ο δρόμος ήταν ολισθηρός εδώ και καιρό. Χθες μπήκε και το τελευταίο καρφί»
«Oύτε μια ώρα με τον Κασσελάκη πρόεδρο».

Το πρωί, την παραίτησή του από το κόμμα είχε ανακοινώσει το πρώην μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας, Γιάννης Τσακνάκης.

«Έστειλα ήδη δήλωση αποχώρησης από το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστική Αριστερά και ως αριστερός δεν έχω θέση σε ένα κόμμα που δε με εκφράζει. Ούτε μια ώρα με τον Κασσελάκη πρόεδρο», έγραψε ο γνωστός συνδικαλιστής.
«Ο Τσίπρας σκόπιμα άνοιξε τη διαδικασία εκλογής, για να ελέγξει το κόμμα»

Την παραίτησή του από το κόμμα ανακοίνωσε και ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης Ευρυπίδης Στεφάνου. Ολόκληρη η δήλωσή του έχει ως εξής:

«Η ξένη προς την Αριστερά ψηφοφορία από μια αλλοπρόσαλλη βάση μελών (πληρώνω 2 Ευρώ, γίνομαι μέλος, ψηφίζω και καθορίζω τη φυσιογνωμία του κόμματος), ολοκληρώθηκε.

Η διαδικασία επιβλήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα που υιοθέτησε σκόπιμα, μιμούμενος τις αντίστοιχες διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και της ΝΔ, για να ελέγξει το κόμμα γράφοντας “μέλη” που όπως φάνηκε το 2022 ουδεμία διάθεση είχαν να αποκτήσουν ουσιαστική σχέση με αυτό.

Αυτός ο τρόπος εκλογής προέδρου είναι όχι μόνο ξένος από την Αριστερά αλλά και από τα μεγάλα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη. Παρά τη διαφωνία μου την ακολούθησα, για την «ενότητα» του κόμματος το 2022 και το 2023. Εκτός από την προαναφερόμενη διαφωνία προσθέτω και την απογοήτευση μου από την παρουσία του κόμματος συνολικά, την τοπική Νομαρχιακή Επιτροπή, τον Συντονιστή της και την λειτουργία της ΟΜ που ανήκα.

Οι επιλογές αυτές και τα αρνητικά φαινόμενα που ακολούθησαν («πολακικοί» τραμπουκισμοί κλπ.), παρέδωσαν τελικά το κόμμα στους μηχανισμούς που πλέον το ελέγχουν και το οδηγούν, κατά την άποψη μου, σε μεγάλη κρίση. Άλλη μια νίκη του καθεστώτος που κυβερνά.

«Σήμερα το φως κέρδισε», δήλωσε ο εκλεγείς από την ακαθόριστη «κομματική βάση» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς όσοι δεν τον επέλεξαν είναι το σκότος.

Ανήκοντας στο αριστερό «σκότος» δεν ταυτίζομαι πολιτικά και κυρίως ιδεολογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις επιλογές των “μελών” του.

Ως εκ τούτου αποφασίζω να παραιτηθώ από μέλος του.

Σας παρακαλώ, όπως ο νόμος ορίζει, να διαγράψετε όλα τα προσωπικά δεδομένα που σας διέθεσα ως μέλος από τα αρχεία σας.

Δεν σας επιτρέπω να τα διαθέσετε ούτε να τα χρησιμοποιήσετε για οποιονδήποτε λόγο. Ευριπίδης Στεφάνου»
«Καλή τύχη στον ΣΥΡΙΖΑ του “πάμε κι όπου βγει”»

Την παραίτησή της από το κόμμα ανακοίνωσε και η Λιάνα Κωνσταντίνου μέλος του συντονιστικού της Οργάνωσης Μελών Μαραθώνα.

«Σήμερα τελειώνει το ταξίδι μου με το ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Νοιώθω ευγνώμων για τις φιλίες, που απέκτησα με όσους ανθρώπους έχουν πολιτική ενσυναίσθηση» αναφέρει στη δήλωση με την οποία γνωστοποιεί την απόφασή της.

Και προσθέτει: «Όμως ως πολίτης αυτής της χώρας και μέλος μιας παράταξης, που φιλοδοξούσε να προσφέρει όραμα, δεν μπορώ να παραμείνω με στόχο το “πάμε και όπου βγει”. Το είχα τονίσει κατ’ επανάληψη, πως ένα κόμμα μπορεί να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του λαού, όταν νοιώσει τις ανάγκες του, σέβεται τις αξίες του και η πρότασή του έχει αρχή μέση και τέλος .

Καλή τύχη στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.

Λιάνα Κωνσταντίνου

Μέλος Δ.Σ. Συντονιστικού Οργάνωσης Μελών Μαραθώνα»
«Ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά»


Με άρθρο του στην ιστοσελίδα tvxs.gr την αποχώρησή του καταθέτει και ο καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Χάρης Αθανασιάδης.

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Αν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ υποθέτω θα σκεφτόμουν πραγματιστικά. Θα πάλευα ίσως για τον συσχετισμό εντός του κόμματος, προκειμένου να σώσω ό,τι σώζεται. Μα είμαι απλώς ένας πολίτης που έως τώρα ένιωθα πως η ιδιότητα (έστω συμβολική) του μέλους της οργανωμένης Ανανεωτικής Αριστεράς, δεν απομείωνε, αλλά αντιθέτως ενίσχυε την προσωπική και πολιτική μου αξιοπρέπεια. Κάτι τέτοιο πλέον δεν ισχύει. Δια ταύτα, ύστερα από 41 έτη είναι καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…»


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ήταν ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, φθινόπωρο του 2003. Ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη έπνεε τα λοίσθια πνιγμένος στα σκάνδαλα, με τα φαινόμενα αποσύνθεσης εντός του κυβερνώντος, κραταιού παρόλα αυτά ΠΑΣΟΚ, να εξελίσσονται σε καθημερινότητα.

Οι ελπίδες για παραμονή στην εξουσία συγκεντρώνονταν στο πρόσωπο του γιού του ιδρυτή του κόμματος και υπουργού Εξωτερικών. Τι κι αν ο βρόμικος ρόλος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, στην προσέγγιση «βήμα – βήμα» με την Τουρκία και στα όσα προηγήθηκαν του Σχεδίου Ανάν έπειθαν και τον πιο αφελή ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο εκλεκτός της αμερικανοκρατίας και θα εξελισσόταν στον μοιραίο άνθρωπο για το ΠΑΣΟΚ; Ο άνθρωπος δηλαδή που θα έκανε την ως τότε δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ να ομοιάζει με πταίσμα…

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπερνούσαν όλη αυτή την κριτική σαν εμμονική ιδεοληψία μιας άλλης, ξεπερασμένης εποχής. Θυμάμαι μάλιστα, χαρακτηριστικά, στέλεχος πρώτης γραμμής που του είχε μείνει να φλερτάρει με την Αριστερά, στο ερώτημα «μα με την πρεσβεία;» να απαντά με το σουξέ της εποχής «Βάλαμε φωτιά στα φρένα». Τόση ήταν η επιθυμία τους να παραμείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος!

Πλήθος νεωτερισμών για εκείνη την εποχή επιστρατεύτηκε για να εξωραΐσει το δηλητηριασμένο φρούτο του Γιωργάκη: Από την πρώτη ψηφοφορία για αρχηγό κόμματος που έγινε με την συμμετοχή ακόμη και μη μελών του κόμματος (με αποτέλεσμα η νοθεία να πάει σύννεφο…) μέχρι την περίφημη αμφίπλευρη διεύρυνση όταν Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος από την μια και Μίμης Ανδρουλάκης και Μαρία Δαμανάκη από την άλλη συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2004. Η ασυμμετρία έβγαζε από τότε …μάτια: Ο Δεξιοί παρέμεναν αμετανόητοι δεξιοί, μέχρι και σήμερα, ενώ οι υποτιθέμενοι αριστεροί ήταν σκιά του προ 20ετίας εαυτού τους…

Την συνέχεια την ξέρουμε, με τον ελληνικό λαό να παραδίνεται στα κοράκια της Τρόικας από την επομένη των εκλογών του 2009.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Παρότι δε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε η ζωή μας κάνει κύκλους, ένα «νέο» κόμμα κι ένας νέος πολιτικός αρχηγός σήμερα διεκδικεί να φτάσει στο τέλος την δουλειά της αμερικανοκρατίας στη σύγχρονη εποχή που η «συλλογική Δύση» συρρικνώνεται, το δολάριο αμφισβητείται και ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πάει από το κακό στο χειρότερο…

Η αριστερή άνοδος και η δεξιά πτώση του ΣΥΡΙΖΑ

Το «νέο» αυτό κόμμα διένυσε μια θεαματική πορεία με τα ποσοστά του να απογειώνονται στο 31% όταν μέχρι το 2015 ταυτιζόταν με το κίνημα των πλατειών και το αντι-μνημονιακό ρεύμα και να κατεδαφίζονται στο 18% το 2023 επειδή το 2015 επέβαλε το πιο βάρβαρο μνημόνιο, προώθησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και πρόσφερε νέες πολεμικές βάσεις στους Αμερικάνους. Ο δε αρχηγός του αποθεώθηκε όταν δήλωνε «καμιά θυσία για το ευρώ» ή υποσχόταν διαγραφή μέρους έστω του χρέους και έγινε αντικείμενο χλεύης εντός κι εκτός κόμματος όταν περιγελούσε το «αριστεροχώρι», στο οποίο προφανώς δεν χώραγε το ασύλληπτο πολιτικό του …διαμέτρημα, ή έβρισκε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ. Μαζί με το κόμμα και τον πρόεδρο του, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε δημόσια μαθήματα καιροσκοπισμού, ανάγοντας την κυβίστηση σε οδηγό πολιτικής επιβίωσης.

Ειρήσθω εν παρόδω: όποιος θέλει να διερευνήσει τις αιτίες της ήττας της Αριστεράς ας αντιπαραβάλει στον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ τη σταθερότητα με την οποία η Δεξιά μάχεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας σταθερά και αταλάντευτα… Δεν θα του πάρει πολύ χρόνο…

Η πρόσφατη εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, που όλο και περισσότερο θυμίζει την κραυγή του Τζόκερ («πάρε αυτό που σου αξίζει») στον τηλεπαρουσιαστή Ρόμπερτ ντε Νίρο τη στιγμή που τον πυροβολεί στο κεφάλι, ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την πολιτική του γραμμή: Όποιος επιλέγει θέσεις Μ. Δαμανάκη και Ν. Κωνσταντόπουλου δεν θα έχει ποσοστά πλατειών… Τα ποσοστά πλατειών προϋποθέτουν πολιτικό ριζοσπαστισμό και συγκρούσεις!

Ωστόσο, κανένας στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε θέση να δει κατά πρόσωπο και να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Καθόλου τυχαία, δεν υπήρξαν ποτέ συμπεράσματα για τις δύο ήττες του 2019 (ευρωεκλογές και βουλευτικές) και για τις δύο εκλογικές ήττες της άνοιξης του 2023. Και πριν κοπάσει το βέρτιγκο της εκλογικής ήττας, που αναμεμειγμένο με σκυλοκαβγάδες στελεχών για εξουσία προκαλούσε αποστροφή, εμφανίστηκε ο αστέρας Κασσελάκης. Ούτε πολύ νωρίς για να φανεί η πολιτική του γύμνια, ούτε πολύ αργά για να μην προλάβει να γίνει αστέρας.

Στο σενάριο που συνόδευσε την εμφάνιση του Κασσελάκη προστέθηκαν ορισμένα στοιχεία της κλασσικής συνταγής, με τον Παύλο Πολάκη να παίρνει το 2023 την θέση του Μίμη Ανδρουλάκη. Το βασικό υλικό ωστόσο ήταν η περίφημη «εκλογή από την βάση» που άγγιξε την γελοιότητα. Μάρτυρας η προσπάθεια του χουντικού αντιδήμαρχου του Μπέου στον Βόλο και ταμία του Ιδρύματος Μητσοτάκη, Κ. Λούλη να ψηφίσει κι αυτός για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου. Όλοι οι δεξιοί χωράνε!

Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι πέρα για πέρα ενδεικτικό των σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί η «εκλογή από την βάση» ακόμη και την μη κομματική. Δεν είναι απλώς και μόνο επίδειξη νεωτερισμού.

Πλήγμα στη δημοκρατία η «εκλογή από την βάση»

Αρχικά πρέπει να τονίσουμε ότι η «εκλογή από την βάση» ως απαραίτητο συμπλήρωμα έχει τον προσωποπαγή, προεδροκεντρικό χαρακτήρα των κομμάτων, τον οποίο είχε καταγγείλει ο αείμνηστος Μανόλης Γλέζος στο πρώτο συνέδριο του κόμματος το 2013. Η εκλογή από την βάση όμως, κρατάει μία ημέρα. Η εκλογή τουλάχιστον τέσσερα χρόνια: Στη διάρκεια αυτής της θητείας ο πρόεδρος αποφασίζει μόνος του, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς να ελέγχεται από όργανα, χωρίς να λογοδοτεί στο κόμμα που τον εξέλεξε. Προφανώς άλλα κέντρα εξουσίας, από πρεσβείες μέχρι ολιγάρχες, βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί του και σε πραγματικό χρόνο για να του υπαγορεύουν την πολιτική που θα ακολουθήσει. Συνεπώς, η εκλογή από την βάση συγκαλύπτει και νομιμοποιεί τον εγγενή αυταρχισμό, των προεδροκεντρικών κομμάτων. Το πόπολο παίρνει μια ψήφο κάθε 4 χρόνια κι αν, κι οι ολιγάρχες με τους πρέσβεις καθημερινή συνομιλία.

Εν είδει παρενθέσεως: Αν η κυριαρχία της επικοινωνιακής εικόνας του Κασσελάκη είναι «μεταπολιτική», όπως την χαρακτήρισε ο Ευ. Τσακαλώτος, η «εκλογή από την βάση» κι οι «ελέω θεού» πρόεδροι είναι πολιτική;

Σε ό,τι αφορά την ίδια την εκλογική διαδικασία «από την βάση»: Στις μέρες μας είναι δύσκολη η ίδρυση νέου κόμματος από την αρχή, στοιχίζει χρόνο και χρήμα. Χώρια που τα υπάρχοντα κόμματα παραμένουν στον πολιτικό ανταγωνισμό σαν ωρολογιακές βόμβες.

Η κυρίαρχη τακτική προκρίνει την μετάλλαξη των υπαρχόντων, που χώρια των άλλων κληροδοτεί και την παλιά πελατεία. Όμως, για να ολοκληρωθεί αναίμακτα η μετάλλαξη πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθούν τα ίχνη που άφησαν πρεσβείες κι επιχειρηματικοί κύκλοι από τις συνευρέσεις τους. Κάπως έτσι εφευρέθηκε η «εκλογή από την βάση» που με την βοήθεια των φιλικών Μέσων εμφανίζει το μεγαλύτερο εσωκομματικό πολιτικό πραξικόπημα ως γιορτή της δημοκρατίας, με τον κάθε λούλη να αποκτά δικαίωμα ψήφου ακόμη και στην Αριστερά.

Κι όλα αυτά με 2 μόνο ευρώ! Ο ορισμός της πολιτικής ευτέλειας! Από την εποχή που η συμμετοχή σε ένα κόμμα ήταν τίτλος τιμής και ένα βήμα παραπάνω στην στράτευση και την πολιτική συγκρότηση ενός ανθρώπου, σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ με 2 ευρώ, όσο στοιχίζει δηλαδή ένας εσπρέσο, κι αυτός σε φθηνά καφέ, βγάζεις πρόεδρο. Ο τούρκος κομμουνιστής λογοτέχνης Αζίζ Νεσίν στο βιβλίο του «Καφές και δημοκρατία» έγραφε ότι στη χώρα του δύο πράγματα δεν ευδοκιμούν: ο καφές και η δημοκρατία. Και τα δύο τα εισάγουν απ’ έξω. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ η δημοκρατία στοιχίζει όσο ένας καφές… Κι έτσι το Πρώτο Θέμα, το Βήμα και τα Παραπολιτικά, οι πιο ορκισμένοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να επιβάλλουν τον πρόεδρο του.

Ο ανορθολογισμός της εκλογής του προέδρου από την μη κομματική βάση είναι πασιφανής: Στην θεωρία (κι αφήνοντας κατά μέρος την πρακτική που θέλει τα κόμματα να είναι μηχανισμοί νομής της εξουσίας) κάθε κόμμα αποτελεί ένωση ομοϊδεατών με σκοπό να προάγει κοινούς πολιτικούς σκοπούς. Από την ελεύθερη αγορά και τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων στο ένα άκρο μέχρι την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο άλλο. Όταν το ένα κόμμα από τα δύο «ανοίγει» τις διαδικασίες εκλογής του στα μέλη του άλλου, τότε αυτός που την πληρώνει είναι τα πολιτικά και ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Η «εκλογή από την βάση» ακυρώνει την συγκολλητική του ουσία, στην θεωρία πάντα, ή αποδεικνύει ό,τι ισχύει στην πράξη: Τα κόμματα είναι αποκλειστικά και μόνο μηχανισμοί νομής της εξουσίας, με μοναδικό ζητούμενο εκείνον τον αρχηγό που θα εξασφαλίσει τον πιο γρήγορο δρόμο στην εξουσία.

Ο Κασσελάκης εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ

Σε αυτό τον αγώνα, που κερδισμένο έχει όποιον υπόσχεται εξουσία, κανείς από τους τέσσερις υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ή να καταγγέλλει τον Κασσελάκη ως επικοινωνιακό προϊόν, με μοναδική πιθανή εξαίρεση τον Στέφανο Τζουμάκα. Αχτσιόγλου – Τσακαλώτος – Παπάς μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο για να μη χάσουν την εξουσία υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, αντί να παραιτηθούν, και μαζί έφεραν την Συμφωνία των Πρεσπών με στόχο να μπει η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ, συμβάλλοντας στην επέκτασή του προς τα ανατολικά. Μαζί μάλιστα δέχτηκαν τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2023, παρότι είχε ταχθεί υπέρ του Μητσοτάκη με άρθρο του στον Εθνικό Κήρυκα της νέας Υόρκης! Το ομολόγησε ο ίδιος σε άρθρο του στην αγγλόφωνη Καθημερινή.

Στο ίδιο μάλιστα πρόσφατο άρθρο του ο Κασσελάκης δηλώνει χωρίς υπεκφυγή τόσο την πρόθεσή του να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ όσο και την ενεργό συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα σε αυτό το σχέδιο δεξιάς κι αμερικανικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ: «Εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστευα ότι με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας, ένα κόμμα που θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικών αλλαγών που θα κυμαίνονταν από νομοσχέδια με διακομματική στήριξη για την οικονομία και τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης μέχρι προοδευτική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της στέγης, της φτώχειας κ.λπ. Πέρασα αρκετό χρόνο με τον Τσίπρα τον Ιούνιο, κάνοντας εκστρατεία σε όλη τη χώρα, και δεν μετανιώνω καθόλου που αφιέρωσα το χρόνο, την ενέργεια και τα προσωπικά μου κεφάλαια για να υποστηρίξω τη “Δημοκρατική” μας υπόθεση».

Επομένως, η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι κριτική των πολέμιων του, είναι μια εξαγγελία του Κασσελάκη που μένει να υλοποιηθεί – άσχετα αν ο ίδιος δεν το δηλώνει δημόσια για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Δοθέντων των παραπάνω, ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία και ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή θα ολοκληρώσει και στους τύπους το διαζύγιο που πήρε το 2015 το κόμμα από την Αριστερά, τους αγώνες και τις παραδόσεις αντίστασης του ελληνικού λαού. Περιττό να ειπωθεί ότι κανένας από τους τέσσερις άλλους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να φέρει σε πέρας αυτό το έργο όσο ένας ελληνοαμερικάνος που για να κερδίσει σε κύρος ισχυρίζεται ότι εργάστηκε στην Goldman Sachs. Η μεταφορά δε της αμερικανικής «ταυτοτικής» και «δικαιωματικής» ιδεολογίας στο καταστατικό του νέου ΣΥΡΙΖΑ με σημαία τις προσωπικές σεξουαλικές του προτιμήσεις, κι όχι φυσικά το δικαίωμα στις λιγότερες ώρες εργασίας ή τις αυξήσεις σε μισθούς ή στην κρατικοποίηση της ενέργειας, δίνει μια αμυδρή υπόσχεση η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ να μην το μετατρέψει σε ΚΟΔΗΣΟ ή ΕΔΗΚ. Το τι θα γίνει θα το δούμε. Το λοιπό στελεχιακό δυναμικό του κόμματος όπως φαίνεται προτιμάει να γίνει Δημοκρατικό Κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πρόκειται να γλιτώσει την πορεία απαξίωσης της υπόλοιπης ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό είναι το ντιλ…

Ο Κασσελάκης ωστόσο θα εξελιχθεί σε ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία γιατί η υποταγή που υπόσχεται στην αμερικανοκρατία θα φέρει νέες περιπέτειες και τραγωδίες, όπως συνέβη το 1974 όταν η αμερικανοκίνητη χούντα έφερε την προδοσία της Κύπρου. Τον Κασσελάκη τον επέλεξαν γιατί αποτελώντας tabula rasa στην πολιτική, οφείλοντας επομένως την άνοδό του αποκλειστικά και μόνο στα κέντρα, είναι αδίστακτος! Δεν θα ορρωδήσει προ ουδενός. Τα κατορθώματα του πρώτου διδάξαντα Γιωργάκη θα τα θυμόμαστε σαν ανέμελη βόλτα στο δάσος. Ο Κασσελάκης πάντως δεν έχει δίπλα του μόνο την Αμερικανική Πρεσβεία. Έχει και τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας από τη ναυτιλία, τις τράπεζες και την ενέργεια, που στήριξαν τον Τσίπρα πριν τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα αφού πρώτα έβγαλε την βρόμικη δουλειά, και τώρα εναποθέτουν τις ελπίδες του στον Κασσελάκη για ένα αξιόπιστο αντίβαρο στην ασκούμενη πολιτική που θα είναι πλήρως ελεγχόμενο και υπάκουο να εφαρμόσει τον Μητσοτακισμό χωρίς τον Μητσοτάκη…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
8 Σεπτεμβρίου 2023

Τις προάλλες μιλούσα με γνωστό μου, διακηρυγμένο οπαδό της ΝΔ. Μου εξηγούσε ότι ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση. «Κι εγώ τη θέλω», μου είπε, «για να ελέγχουν τους δικούς μου από τον κακό τους εαυτό!»

«Και λοιπόν;» τον ρώτησα, κάπως παραξενεμένος από την εισαγωγή του. «Ε», μου λέει, «λέω να πάω την Κυριακή, να ψηφίσω Κασσελάκη για να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ορίστε σε ποιο περαιτέρω χάος οδηγεί την αριστερά και την πολιτική ζωή της χώρας (αν δηλαδή υπάρχει τίποτα από αυτά τα δύο) η δήθεν δημοκρατική «αμερικανιά» της «εκλογής από τη βάση», σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρότητας και οποιασδήποτε ηθικής και ιδεολογικής δέσμευσης σε μερίδα τουλάχιστο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο ένα σύμπτωμα της αξιοθρήνητης κατάστασης που βρίσκεται ο δημόσιος βίος της χώρας.

Κάθε μέρα που περνάει έρχονται και καινούρια στοιχεία στο φως γύρω από την εξωφρενική υπόθεση της διεκδίκησης της ηγεσίας του δεύτερου ελληνικού κόμματος από έναν εξ ΗΠΑ ορμώμενο εφοπλιστή που δεν ήταν ούτε καν μέλος του πριν από μερικές μέρες και δεν έχει καμία «ορατή» σχέση με την αριστερά και τις ιδέες της.

Πριν όμως αναφερθώ σε μερικές από αυτές που εκτιμώ ως πολύ σημαντικές, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα ερώτημα στα 30 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που, με επικεφαλής τον Πολάκη και τον γνωστό και ως «εξάδερφο» του Αρχηγού, τον Γιώργο Τσίπρα, υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Το ίδιο ερώτημα απευθύνω βέβαια και στον Αλέξη Τσίπρα που έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα υποδύεται τον Βούδα, παρά τα σοβαρότατα ζητήματα που απειλούν την ενότητα του κόμματός του αλλά και τα σοβαρότατα ερωτήματα που έχουν τεθεί αναφορικά με την «προϋπηρεσία» στη Goldman Sachs και σε πολεμοχαρές ινστιτούτο που συνδέεται με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις ιδέες εν τέλει του κ. Κασσελάκη.

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους. Έχουν και ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που τους υποστήριξαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν κι αυτοί να τους στηρίξουν και να τους προστατεύσουν. Ο φέρελπις υποψήφιος για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχει πει περίπου τίποτα για το τι σκέφτεται και θέλει να κάνει με τα μεγάλα προβλήματα των εργαζόμενων, των ανέργων, των αγροτών, μιας χώρας που απειλείται η ίδια της η υπόσταση, και εσωτερικά και διεθνώς, δεν μας έχει πει τίποτα για τους πλειστηριασμούς που έρχονται, για την ακρίβεια ή για το ΕΣΥ, για την εξελισσόμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, την Ουκρανία ή το μέλλον της Ευρώπης, έσπευσε όμως, ευθύς εξ αρχής της πολιτικής του παρουσίας να μας ενημερώσει αναλυτικά για τη σεξουαλική του ζωή, κατά τα φαινόμενα αποβλέποντας και στην υπέρ αυτού κινητοποίηση όσων έχουν ανάλογες κλίσεις. Υποστήριξε μάλιστα ότι αυτός ο λόγος, η αποκατάσταση δηλαδή των «αδικιών» που, κατά τη γνώμη του, υφίστανται τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα, εν σχέσει με τα δικαιώματα που απολαμβάνουν στην Αμερική είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισε να μπει στην πολιτική.


Είναι σοσιαλιστική ιδέα η ενοικίαση γυναικών;

Ο καθένας δικαιούται ασφαλώς να διαχειρίζεται όπως νομίζει τη σεξουαλική ζωή του. Μπορεί να την κρατάει για τον εαυτό του ή μπορεί να την προβάλλει στο πανελλήνιο από τηλεοράσεως. Μεταξύ όμως όσων μας είπε ο κ. Κασσελάκης σχετικά υπάρχει και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μας είπε ότι ο ίδιος και ο φίλος του, επειδή θέλουν λέει να κάνουν παιδί, θα νοικιάσουν ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, μια γυναίκα, και θα τη βάλουν να τους κάνει ένα παιδί. Δεν μας εξήγησε βέβαια γιατί δεν υιοθετούν ένα ορφανό παιδί (δεν θα συζητήσω εδώ τα επιχειρήματα όσων ενδεχομένως αντιτίθενται σε κάθε τέτοια πρακτική). Προφανώς, έμπλεοι της έννοιας της ιδιοκτησίας και του έχειν, όχι του είναι και του δίνω, αντιλαμβάνονται το θέλω ένα παιδί, ως θέλω προπάντων ένα δικό μου παιδί, κατ’ επέκτασιν ένα παιδί για μένα.

Θα νοικιάσουν λοιπόν μια γυναίκα, εκμεταλλευόμενοι τη δική της οικονομική ανάγκη και τη δική τους οικονομική δύναμη, θα τη βάλουν να τους κάνει ένα παιδί, θα αναλάβει και τους έστω περιορισμένους κινδύνους μιας εγκυμοσύνης και μετά θα πάρουν το παιδί από τη μάνα που το κοιλοπονούσε εννιά μήνες και τη μάνα από το παιδί που μεγάλωνε μέσα της, για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Μια τέτοια σχέση δεν είναι όμως ασφαλώς μια ελεύθερη σχέση, που έχει προκύψει από την ελεύθερη βούληση των συμβαλλομένων. Είναι μια σχέση εκμετάλλευσης του ενός από τον άλλο και βαθειάς ανισότητας, που εγκαθίσταται λόγω μεγάλης ανάγκης της μιας πλευράς και μεγάλης οικονομικής ισχύος της άλλης πλευράς.



Ο κ. Στέφανος με αυτά τα σχέδια ήρθε από την Αμερική για να τεθεί επικεφαλής ενός κόμματος που, αν κάτι τουλάχιστο προβάλλει με ένταση, είναι η αποστροφή προς τις σχέσεις εκμετάλλευσης και ανισότητας. Η ενοικίαση γυναικών, εμπλέκοντας το ίδιο το σώμα και το συναίσθημα της ενοικιαζόμενης, είναι μια μορφή ανισότητας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης, με οικονομικές αιτίες, πιο βαθειά από τα ενυπάρχοντα τέτοια στοιχεία στη μισθωτή εργασία. Είναι δυνατόν να θέλει ένας άνθρωπος να θέλει να ενοικιάζει άλλους και ταυτόχρονα να θέλει να γίνει αρχηγός ενός κόμματος της αριστεράς; Είναι μια τέτοια υποψηφιότητα, άρα και οι απόψεις του, αποδεκτή (αποδεκτές) από την αριστερά.

Αυτό το ερώτημα υποβάλλω στους δύο Τσίπρες, τον Πολάκη και τους λοιπούς υποστηρικτές της υποψηφιότητας Κασσελάκη.


Έθνος, εθνισμός, σεξουαλικότητα και αριστερά

Ένα άλλο πολύ σπουδαίο και πολύ επίκαιρο ζήτημα, που δεν μπορώ όμως να διαπραγματευθώ στα πλαίσια αυτού του άρθρου, είναι βέβαια η θέση που πρέπει να έχουν σήμερα τα ζητήματα της σεξουαλικότητας, αλλά και του έθνους, στην πολιτική των αριστερών κομμάτων και πώς πρέπει να χειρίζονται αυτά τα θέματα. Η αριστερά γεννήθηκε από την ανάγκη να ενώσει τα λαϊκά, αν είναι δυνατόν και τα μεσαία στρώματα, γύρω από μια λογική, ένα σχέδιο κοινωνικής απελευθέρωσης, προόδου όλης της κοινωνίας και του έθνους στα πλαίσια των οποίων δρα. Η λογική του μεγάλου Κεφαλαίου είναι να κατακερματίσει σε διάφορα γκέτο τα λαϊκά, αλλά και τα μεσαία στρώματα, ώστε να επιδοθούν σε διάφορους πολέμους ταυτοτήτων και να μη μπορέσουν ποτέ να συγκροτήσουν σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, μια δύναμη ικανή να αμφισβητήσει την εξουσία του.

Το μεγάλο Κεφάλαιο, που στις μέρες μας είναι απολύτως παγκοσμιοποιημένο, χρειάζεται από τη μια, μια εκφυλισμένη αριστερά που διοικείται από μεσοαστούς και εκφράζει κυρίως το έντονο ενδιαφέρον τους για τα ατομικά τους δικαιώματα όπως τα αντιλαμβάνονται και από την άλλη μια άκρα δεξιά, που εστιάζει την αντιπαράθεσή της με το «σύστημα» αποκλειστικά στα ζητήματα εθνικής και σεξουαλικής ταυτότητας, ώστε και οι δύο μαζί να συγκρούονται μεταξύ τους χωρίς να θέτουν ποτέ σε κίνδυνο την εξουσία του (του μεγάλου διεθνοποιημένου κεφαλαίου δηλαδή) πάνω στην Κοινωνία, στο Λαό και στο Έθνος.

Αυτή είναι η ουσία των πολιτικών συγκρούσεων που βλέπουμε σήμερα σε όλη τη Δύση.


Από πέρυσι ετοιμάστηκε η απόβαση Κασσελάκη

Σύμφωνα με απολύτως έγκυρες πληροφορίες μας, ήδη από τον περασμένο Δεκέμβρη ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – όχι της τάσης των «προεδρικών» – ενημερώθηκαν από φίλους τους στις ΗΠΑ ότι ο Κασσελάκης ετοιμάζεται να «μετακομίσει» στην Ελλάδα και να «αναλάβει» το κόμμα τους! Οι άνθρωποι θεώρησαν απλώς τρελούς αυτούς που τους ειδοποίησαν. Απεδείχθη όμως εν τέλει και ότι «τρελή» είναι η πραγματικότητα και ότι οι Αμερικανοί οργανώνουν καλά και μεθοδικά τις δουλειές τους.

Μήπως άλλωστε δεν είχαν προβλέψει το 1993, έξι μήνες νωρίτερα, πότε ακριβώς θα έπεφτε η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη;

CSIS: Μηχανισμός παρέμβασης σε άλλες χώρες Με την ευκαιρία της υποψηφιότητας Κασσελάκη φίλος με ενημέρωσε επίσης για το ποιόν και την προέλευση του CSIS, του Κέντρου με το οποίο συνεργάστηκε (ή και συνεργάζεται ακόμα) ο υποψήφιος ηγέτης του «Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Αναφέρθηκα σε αυτό το κέντρο, μια από τις πολλές εκφράσεις του αμερικανικού «Κόμματος του Πολέμου» και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος σε προηγούμενα άρθρα εδώ και εδώ.

Το militarist-monitor.org έχει δημοσιεύσει στο παρελθόν ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το ποιος δημιούργησε αυτό το κέντρο και γιατί.

Από τα στοιχεία που περιέχει προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι το Κέντρο είναι δημιούργημα της νεοσυντηρητικής και βαθειά αντικομμουνιστικής αμερικανικής άκρας δεξιάς που επικεντρώνει, όπως λέει το ίδιο, τις προσπάθειές του στα «ζητήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην εκτέλεση των παγκοσμίων καθηκόντων τους» (φαίνεται ότι ένα από αυτά τα πολλά «καθήκοντα» είναι και το τι θα απογίνει ο ΣΥΡΙΖΑ!)

Δύο είναι οι κατ’ εξοχήν ειδικότητες του Κέντρου με το οποίο συνεργάσθηκε ο κ. Κασσελάκης:Οι «μελέτες διαχείρισης κρίσεων, με μια έμφαση στο πως οι ΗΠΑ πρέπει να διαχειρίζονται κρίσεις σε άλλες χώρες»
Οι διαφημιστικές καμπάνιες υπέρ της αμερικανικής πολιτικής στα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ, ενίοτε και με τη χρήση ξεγυρισμένων ψεμμάτων όπως όταν κατηγόρησαν τους αριστερούς αντάρτες για τα εγκλήματα που έκανε η φιλοαμερικανική χούντα της Γουατεμάλας

Πάντως ο ίδιος ο Τίμοθι Σ. Χίλι, τέως πρόεδρος του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν με το οποίο συνδεόταν μέχρι το 1987 το CSIS το έχει χαρακτηρίσει ως «ακαδημαϊκά λιγότερο αξιόπιστο από ότι εμφανίζεται», τις δημοσιεύσεις του ως «επιφανειακές» με ακαδημαϊκά κριτήρια και το ίδιο βασικά μια «συντηρητική μηχανή προπαγάνδας» της αμερικανικής ακροδεξιάς, με αποκορύφωμα τον ρόλο της στην προβολή εντός και εκτός ΗΠΑ της πολεμοχαρούς κυβέρνησης του προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν (του Πολέμου των Άστρων). Η σχέση του Πανεπιστημίου με το CSIS διεκόπη τελικά το 1987 εξαιτίας

Α) του αγώνα του Κέντρου κατά του ελέγχου των εξοπλισμών (μέλος του CSIS ήταν και ο ιδρυτής της Επιτροπής για τον Παρόντα Κίνδυνο, που προσπαθούσε με την κατασκευή πλαστών στοιχείων να αποτρέψει κάθε έλεγχο των πυρηνικών όπλων ελπίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα κατάφερναν ένα νικηφόρο πυρηνικό πόλεμο κάποια στιγμή στο μέλλον)

Β) της ταύτισής του CSIS με τις εγκληματικές δραστηριότητες της κυβέρνησης Ρήγκαν στη Νικαράγουα, το Σαλβαδόρ και τη Γουατεμάλα (σκάνδαλο IranContra Gate)

Γ) της υποστήριξης του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική και

Δ) της μαζικής χρηματοδότησής του από τις πολεμικές βιομηχανίες, ώστε να κάνει λόμπινγ και καμπάνιες στα ΜΜΕ υπέρ των πολιτικών που θέλουν και τις συμφέρουν.

Τώρα τι να πω εγώ; Ο Τσίπρας, ο ξάδερφός του και ο Πολάκης θεωρούν την προϋπηρεσία σε ένα τέτοιο κέντρο ως κατάλληλη προετοιμασία για την ηγεσία ενός αριστερού κόμματος;


Πάιατ, CSIS, Νιάρχος και ελληνική εξωτερική πολιτική

Μέχρι τώρα δεν μας έχουν πει – και υποθέτουμε ότι δεν θα μας πουν – ποιος συνέστησε τον Κασσελάκη στον Τσίπρα. Ξέρουμε για τις σχέσεις του Κασσελάκη με τον Διαματάρη, με το Ίδρυμα Νιάρχου, με τη Goldman Sachs, με το CSIS, αλλά πως βρέθηκε ξαφνικά υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί τον επέλεξε ο Τσίπρας; Ένα πράγμα πάντως που ξέρουμε είναι ότι το CSIS ανέλαβε εκτός των άλλων, υπό τη γενική καθοδήγηση του Αμερικανού Πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να «σιάξει» την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Όσοι ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική και μελετάνε το θέμα αυτό (κάτι που συνιστώ και στους διάφορους ηγετίσκους όλων των φραξιών του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν, γιατί έχουν όλοι έντονες και απόλυτες απόψεις, αλλά δεν μελετάνε το θέμα και δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για αυτό) γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «σιάξιμο». Εδώ και δεκαετίες η βασική αμερικανική πολιτική είναι πάγια. Αποβλέπει στη δημιουργία μιας ενιαίας ζώνης αμεριανο-ισραηλινής κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο υπό την ηγεσία Τουρκίας και Αιγύπτου και για να επιτευχθεί αυτό χρειάζονται παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και διάλυση του κυπριακού κράτους (κυριολεκτικά το γράφω το τελευταίο, όχι ως σχήμα λόγου).



Βέβαια, αν αυτό είναι και παραμένει το κεντρικό στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ, αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και εναλλακτικό, που προβλέπει τη χρήση της Ελλάδας και της Κύπρου ως χρήσιμων ηλίθιων για να πιεστεί η ‘Αγκυρα. Εξ ου και η σχιζοφρένεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που τη μια προκαλεί την Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο άνευ λόγου και ορατού κέρδους, φτάνοντας στα πρόθυρα πολέμου το 2020 και ταυτόχρονα της παραχωρεί όλα τα δικαιώματα στην ΑΟΖ της αν. Μεσογείου εμμέσως, δια της συμφωνίας Δένδια με την Αίγυπτο (που επέβαλλε ο ΥΠΕΞ του Τραμπ Πομπέο), που αναγνώρισε μειωμένη επήρεια στην Κρήτη, άρα καμία στο Καστελόριζο (τα προς ανατολάς όρια των ορισθεισών ΑΟΖ Ελλάδας και Αιγύπτου είναι τα πραγματικά όρια έως τα οποία προβλέπουν οι Αμερικανοί ότι θα αναγνωρίσουν τουρκικά δικαιώματα). Αυτά συμβαίνουν όταν οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες εφαρμόζουν με «μάτια ερμητικά κλειστά» ότι τους λένε Αμερικανοί και Ισραηλινοί, με αντάλλαγμα βεβαίως να τις αφήνουν ήσυχες να κάνουν τις μπάζες τους και να λεηλατούν «εσωτερικά» τη χώρα τους. Εκτός αυτών, το ίδρυμα Νιάρχου και το CSIS έχουν αναλάβει από κοινού να σιάξουν και την ενημέρωσή μας «εκπαιδεύοντας», σε συνεργασία και με το Αριστοτέλειο, δημοσιογράφους στην πληροφόρηση όπως την καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Το γράφουμε για να ξέρουμε ποιον θα ευγνωμονείτε κάθε φορά που βλέπετε/ακούτε τα καταπληκτικά ρεπορτάζ των ελληνικών μέσων για την Ουκρανία και άλλα θέματα.

Ο πολύ πιθανός ρόλος του Πάιατ

Ο Πάιατ είναι ασφαλώς ένας εξαιρετικά δραστήριος διπλωμάτης. Ως πρέσβης στο Κίεβο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τον αρχηγό της CIA Μπρένερ και τη Βικτώρια Νούλαντ, (διακομματική) αρχάγγελο του πολέμου (και εφευρέτη της πενταμερούς για την Κύπρο), στην ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς, γεγονός που οδήγησε στον ουκρανικό πόλεμο, κατέστρεψε τις σχέσεις Ευρώπης και Ρωσίας και μας έχει φέρει πιο κοντά στο πυρηνικό και το οικολογικό ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας. Η Αθήνα δεν προσφερόταν ασφαλώς για τόσο μεγάλες επιτυχίες, παρόλα αυτά ο διπλωμάτης έκανε ότι μπορούσε. Είχε θαυμάσιες σχέσεις με τον κ. Τσίπρα και με το ίδρυμα Νιάρχου. Και, όπως επανειλημμένα, αλλά όχι εντελώς αδικαιολόγητα έχει καυχηθεί, επί των ημερών του είχαμε τις καλύτερες ελληνοαμερικανικές σχέσεις – δηλαδή καλύτερες και από την εποχή του Πιουριφόι.

Η συνέχεια επί της οθόνης

Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)