Articles by "Μικρασιατική καταστροφή"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μικρασιατική καταστροφή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


Την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022 ώρα 18.30, ο Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για τα 100 χρόνια από την Καταστροφή της Σμύρνης, οργανώνει τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού με τον τίτλο «Πρόσφυγας, η γυναίκα της Σμύρνης», έργο του διάσημου γλύπτη Γιώργου Πετρίδη.

Το εξαιρετικό γλυπτό, θα τοποθετηθεί στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται στην καρδιά του Νέου Ψυχικού, το οποίο όπως είναι γνωστό έχει μεγάλη προσφυγική κοινότητα Μικρασιατών, που εγκαταστάθηκε εκεί περί το 1930.

Ο Γλύπτης Γιώργος Πετρίδης είναι δημότης Φιλοθέης και ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη. Έλκει την καταγωγή του από την μητρική γραμμή από την Σμύρνη. Η Μικρασιατική ρίζα του και οι συγκλονιστικές ιστορίες που άκουγε στα παιδικά του χρόνια για τον ξεριζωμό του 1922, τον ενέπνευσε να την προτομή της Γυναίκας της Σμύρνης, στην οποία έδωσε τον τίτλο «Πρόσφυγας».

Το έργο αυτό σε μικρότερη διάσταση συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή του με τον τίτλο «Προτομές», που κάνει τον γύρο του κόσμου με πολλή επιτυχία, ξεκινώντας από την Ελληνική Πρεσβεία στην Oυάσινγκτον, όπου την επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης. Ακολούθως εκτέθηκε στην Νέα Υόρκη, όπου την επισκέφθηκαν ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ελπιδοφόρος, ο Αλμπέρ Μπουρλά, ο πρίγκιπας Παύλος, διακεκριμένες προσωπικότητες από τον κόσμο της τέχνης και του πολιτισμού και πλήθος κόσμου.

Τα αποκαλυπτήρια θα κάνει ο Δήμαρχος κ. Δημήτρης Γαλάνης και στην εκδήλωση θα μιλήσει ο κ. Μελέτης Η. Μελετόπουλος, Εκπαιδευτικός και Συγγραφέας, Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γενεύης, Λυκειάρχης της Ιονίου Σχολής.


Περισσότερες πληροφορίες για τον γλύπτη Γιώργο Πετρίδη βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.petrides.art

και σε αυτό το πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό Forbes:

https://www.forbes.com/sites/natashagural/2022/07/13/globally-renowned-sculptor-george-petrides-carves-a-matriarchal-gaze-into-greek-history-and-heritage/?ss=arts&sh=6233cc924df4&sh=34d024ff4df4




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Τα συγχαρητήριά του έδωσε το ΝΑΤΟ προς την Τουρκία για την 100η επέτειο της ανεξαρτησίας της, την επέτειο δηλαδή της Μικρασιατικής καταστροφής.

Συγκεκριμένα, το ΝΑΤΟ με ανάρτησή του στο twitter ευχήθηκε «Ευτυχισμένη Ημέρα Νίκης» λέγοντας πως «Σήμερα είναι η 100ή επέτειος από την ανεξαρτησία της Τουρκίας. Συμμετέχουμε με τους Τούρκους συμμάχους μας σε όλο το ΝΑΤΟ και πέραν αυτού για να γιορτάσουμε τη Νίκη τους και την Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων».

Υπενθυμίζεται πως με αφορμή την επέτειο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε «ποταπούς» τους Έλληνες, ενώ καταφέρθηκε και κατά «κάποιων» συμμάχων, επικρίνοντας «τις εχθρικές συμπεριφορές εναντίον της Τουρκίας και την υποστήριξη που παρέχεται σε αυτούς που επιδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές» (σσ εννοώντας την δήθεν «ανοχή» που επιδεικνύουν στην «χρήση» των S-300 από την Ελλάδα)».

Την ίδια μέρα λοιπόν που έγιναν αυτές οι δηλώσεις, το ΝΑΤΟ συνεχάρη την Τουρκία.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο Θρόνος του Πέλοπα, αρχ. Μαγνησία επί Σιπύλω

Της Αρχοντίας Παπαδοπούλου*

Η Μαγνησία του Σιπύλου είναι κτισμένη σε υψόμετρο 50 μέτρων από τη θάλασσα και σε απόσταση 41 χλμ βορειανατολικά της Σμύρνης. Απλώνεται στις βόρειες πλαγιές του όρους Σιπύλου και επάνω στη σπουδαιότατη από οικονομικής, εμπορικής, στρατιωτικής άποψης, σιδηροδρομική γραμμή Σμύρνης – Αφιόν Καραχισάρ – ‘Αδανα. Ανήκε διοικητικά στο Βιλαέτι ή Βαλελίκι (νομό) Σμύρνης και αποτελούσε ένα από τα πέντε Σαντζάκια της Επαρχίας Σμύρνης.

Αποτελεί αποικία των Μαγνήτων της Θεσσαλίας που την ίδρυσαν μεταξύ των ετών 975 – 800 π.Χ. στη μικρασιατική Λυδία (αργότερα συμπεριελήφθη στην περιοχή Ιωνίας) επάνω στην προϊστορική Τανταλίδα, το βασίλειο του Ταντάλου που βασίλευσε στα Ύστερα χρόνια της Εποχής του Χαλκού (1600 – 1100 π.Χ). Η πόλη Σίπυλος ή Τανταλίς, η μετέπειτα Μαγνησία, βρίσκεται στο επίκεντρο των απαρχών του αρχαιοελληνικού Μυθολογικού αιτιολογικού και κοσμογονικού Κύκλου. Συνενώνει τρεις ιστορικές περιοχές τη Μικρά Ασία, την Πελοπόννησο και τη Θήβα, καθώς και τις τέσσερις βασικές τραγικές οικογένειες Τανταλιδών, Ατρειδών, Νηλειδών, Λαβδακιδών, αλλά και τους γενάρχες των Αργείων και Πελασγών.

Ο Πέλοπας, γιος του Τάνταλου, έφθασε στην Ήλιδα έδωσε το όνομά του στην Πελοπόννησο και ίδρυσε την Οικογένεια των Πελοπιδών – Ατρειδών. Η θυγατέρα του Νιόβη παντρεύτηκε τον βασιλιά της Θήβας Αμφίωνα. Απέκτησε επτά κόρες και επτά γιους. Εξαιτίας της ύβρεως της απέναντι στη Λητώ ότι αυτή απέκτησε 14 παιδιά και η Λητώ μόνο δύο, ο Απόλλων και η Άρτεμις φόνευσαν τα παιδιά της Νιόβης εκτός από μία θυγατέρα και έναν γιο της. Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή μύθου απέκτησε από τον Δία δύο γιους τον Άργο γενάρχη των Αργείων και τον Πελασγό γενάρχη των Πελασγών. Η κόρη της Μελία παντρεύτηκε τον βασιλιά του Άργους Ίναχο, κατά ένα άλλο μύθο γέννησε τον Φορίωνα που οργάνωσε την πρώτη κοινωνία ανθρώπων μετά την καταστροφή του Ωγύγη, ενώ γιος της Μελίας είναι ο πατέρας του Νέστορα.

Καθ’ όλη την αρχαιότητα η Μαγνησία αναδείχθηκε σε σημαντική πόλη που έκοβε νομίσματα. Ανέπτυξε τον πολιτισμό και τα Γράμματα λειτουργώντας 12 Βιβλιοθήκες. Διοικητικά της όργανα: Βουλή, Γερουσία, πέντε Άρχοντες, Ταμίας, Αρχηγοί φυλών, Στρατηγοί, Γυμνασίαρχος. Υπήρχαν «Γυναικονόμοι», επειδή οι γυναίκες είχαν ενεργή ανάμειξη σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και δημοσίου βίου. Κατά τη Ρωμαιοκρατία υπήρξε Συγκλητική Επαρχία και διατήρησε την κοπή νομισμάτων.

Από τις αρχές του Βυζαντίου εκκλησιαστικά ανήκε στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης Εφέσου. Ο Μητροπολίτης είχε τον τίτλο «Ο Εφέσου Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ασίας» με Έδρα του τη Μαγνησία και το Κορδελιό. Από τη Μαγνησία κατάγονται σπουδαίοι εκκλησιαστικοί άνδρες μεταξύ αυτών ο Επίσκοπος της Μακάριος Μάγνης και ο τελευταίος Μητροπολίτης Κυδωνιών άγιος Γρηγόριος Ωρολογάς που καταγόταν από την Μαγνησία και βρήκε φρικτό θάνατο από τους Τούρκους τον Σεπτέμβριο του 1922. Στη Μαγνησία, επίσης γεννήθηκε και εκτελέστηκε κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού ο άγιος Χαράλαμπος.

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο ανήκε στο Θέμα Θρακησίων και κατόπιν Νεοκάστρων. Η θέση της, την καθιστούσε σπουδαίο στρατιωτικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο, επειδή βρισκόταν στη στρατηγικότατη οδό που ένωνε τη βορειοδυτική μικρασιατική παραλία με τη νοτιοδυτική. Από εκεί περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια.

Η Μαγνησία με την ευρύτερη περιοχή εντάχθηκε στην Αυτοκρατορία Νικαίας και ο αυτοκράτορας Ιωάννης Δούκας Βατάτζης τη μετέτρεψε σε θερινή πρωτεύουσα του Κράτους. Την κατέστησε κέντρο αποθήκευσης και διανομής τροφίμων που συγκεντρώνονταν εκεί από την Ανατολή, την Αίγυπτο, τις Ινδίες και όλο τον Κόσμο. Προέβη, επίσης, σε απογραφή των ακτημόνων και τους μοίρασε γη για να καλλιεργούν. Το σώμα του Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, επτά χρόνια μετά τον θάνατό του, μεταφέρθηκε στη Μαγνησία και τοποθετήθηκε σε λάρνακα μέσα στον ομώνυμο ναό που έκτισαν οι κάτοικοι. Είναι ο προστάτης άγιος της πόλης.

Κατά τον 13ο – 14ο αιώνα η Μαγνησία καταστράφηκε από τις επιδρομές Τουρκομάνων, Μογγόλων, Τούρκων, Καταλανών και άλλων, ενώ οι κάτοικοί της άλλοι σφαγιάσθηκαν και άλλοι πωλήθηκαν ως δούλοι.

Οι Έλληνες της Μαγνησίας, όπως και εκατοντάδες άλλοι από τις πόλεις της Ελληνικής Ανατολής, με την έκρηξη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα μας, ήρθαν στη νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα να πολεμήσουν για την «Ελευθερία της κοινής Πατρίδας», όπως γράφουν οι αγωνιστές αυτοί στις αιτήσεις τους προς τις Εξεταστικές Επιτροπές, με τις οποίες αιτούνταν σύνταξη «ώστε να μην αποθάνουν της πείνας».

Από τον 16ο αιώνα και μετά άρχισε η πνευματική της ανάκαμψη. Το 1860 λειτουργούσαν: Νηπιαγωγείο, δύο Αλληλοδιδακτικά, Κορασιακό ( παρθεναγωγείο), Ελληνική Σχολή. Το 1875 υπήρχαν Τριτάξιο Σχολαρχείο, Οκτατάξια Κεντρική Αλληλοδιδακτική Σχολή, Οκτατάξια Αλληλοδιδακτική Σχολή του Νοσοκομείου, Οκτατάξια Αλληλοδιδακτική σχολή, Κεντρικό Παρθεναγωγείο, δύο Οκτατάξια Παρθεναγωγεία. Τα μαθήματα που διδάσκονταν ήταν αυτά των σχολείων του Ελληνικού Κράτους. Αρχές 20ου αι. συναντούμε τρία νηπιαγωγεία Φροεβελιανής μεθόδου, δύο Δημοτικά (αρρένων – θηλέων), δύο εξατάξιες Αστικές Σχολές αρρένων και δύο θηλέων, Επτατάξιο Αρρεναγωγείο, δύο ημιγυμνάσια ( αρρένων- θηλέων ), ένα Παρθεναγωγείο. Στην πόλη λειτουργούσαν νοσοκομείο, ψυχιατρείο, φαρμακεία.

Μητροπολιτικός ναός ήταν ο άγιος Αθανάσιος και οι ναοί του αγίου Δημητρίου, αγίων Θεοδώρων, ο κοιμητηριακός ναός της Ζωοδόχου Πηγής, Τριών Ιεραρχών που είχαν μετατρέψει σε τζαμί οι Τούρκοι, όπως και του αγίου Ιωάννου. Στο κοντινό Χορόσκιοϊ λειτουργούσε ο ναός της αγίας Αναστασίας Φαρμακολυτρίας περιώνυμος σε ολόκληρη τη Μ. Ασία.

Οι Έλληνες κάτοικοι αριθμούσαν περισσότεροι από 30.000 και ομιλούσαν μόνο την ελληνική. Ασχολούνταν με το εμπόριο, τη γεωργία, την αμπελουργία με την περίφημη σουλτανίνα σταφίδα, την ελαιοκομία, την κτηνοτροφία, την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών. Η πόλη διέθετε κάθε είδους επαγγέλματα και καταστήματα.

Στις 12/ 25 Μαΐου 1919 εισήλθε στην πόλη το 5ο Σύνταγμα Πεζικού και Πυροβολικού με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Κ. Τσάκαλο κρατώντας την Ελληνική Σημαία. Ηγείτο δύο ταγμάτων Πεζικού, ενός ουλαμού Ιππικού και ενός ουλαμού Πυροβολικού. Την πόλη χρησιμοποίησε ως Έδρα του το Σώμα Στρατού Σμύρνης. Τον ελληνικό στρατό υποδέχθηκαν 0 Μητροπολίτης, ο κλήρος και οι Έλληνες με παραλήρημα ενθουσιασμού και την γαλανόλευκη στα μπαλκόνια τους.

Στην περιοχή γύρω από τον Έρμο ποταμό εγκαταστάθηκε η 5η Μοίρα ορεινού πυροβολικού και όταν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού προχώρησε προς το βάθος, παρέμεινε η 13η Μεραρχία με Διοικητή τον Υποστράτηγο Ιάκωβο Νεγρεπόντη. Επίσης το Σύνταγμα 5/42 του Ν. Πλαστήρα στρατωνίστηκε μέσα στην πόλη. Οι Μαγνησαλίδες κατατάχθηκαν αθρόα στον ελληνικό στρατό, ιδρύθηκε η Φανέλα του Στρατιώτου και η Άμυνα με πρώτους τους προσκόπους και με εκπαιδευτές Έλληνες αξιωματικούς.

Οι Τούρκοι όταν μπήκαν στην πόλη τον Αύγουστο του 1922 αιχμαλώτισαν και έσφαξαν όσους από τους κατοίκους δεν πρόλαβαν να φύγουν. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη (αιχμάλωτος και ο ίδιος, από τους λιγοστούς που επέστρεψαν στην Ελλάδα) περίπου 40.000 Έλληνες, μεταξύ τους και οι εναπομείναντες Μαγνησαλίδες, εκτελέστηκαν σε χαράδρες του Σίπυλου.

(*) Αρχοντία Παπαδοπούλου, Ιστορικός – Φιλόλογος, Πρόεδρος της Ενώσεως Μαγνησίας Μ. Ασίας, πρ. Δ/ντρια Δ/νσης Β/θμιας Εκπ/σης Πειραιά. Πηγή: Από το βιβλίο Αρχοντίας Παπαδοπούλου «Η Μικρασιατική Μαγνησία του Σιπύλου (975 π.Χ. – 1922 μ.Χ.)





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, οι μαθητές και οι μαθήτριες του 2ου Δημοτικού σχολείου Νέας Μηχανιώνας θα μας ταξιδέψουν στη Μηχανιώνα του χθες. Όπου μέσα από τα λόγια της περιγραφής του δρόμου της προσφυγιάς, του διωγμού και της εξαθλίωσης, αλλά και της καθημερινής ζωής των προγόνων μας, την εποχή πριν το διωγμό, όταν ζούσαν και βίωναν ευτυχισμένοι στην παλιά τους πατρίδα, το τραγούδι και το χορό τους, τα έθιμα αλλά και τις συνήθειές τους, θα μας γεννηθούν θύμησες εκείνων των εποχών, του πολιτισμού και της κουλτούρας από την πατρίδα που χάθηκε αλλά δεν ξεχάστηκε, θα μας γεννηθούν συναισθήματα πόνου, λύπης αλλά και χαράς…..

Την εκδήλωση επιμελήθηκε η Θεοδώρα Σταμίδου, υπάλληλος του ΔΗ.Π.Π.Α.Κ.Υ.Θ. καθηγήτρια Φυσικής αγωγής σε συνεργασία με τις εκπαιδευτικούς της ΣΤ τάξης του 2ου Δημοτικού σχολείου Νέας Μηχανιώνας Άννα Γεωργάκα, Άννη Θώμογλου, Βασιλική Παπαβαρσάμη και Ελένη Τσόκανου. Υπεύθυνη Μουσικής Αγωγής 2ου Δημοτικού σχολείου Νέας Μηχανιώνας η κ. Ελευθερία Γκιντίκα.

Στην εκδήλωση θα συμμετέχει με αφήγηση και τραγούδι η Δέσποινα Καραγιάννη.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Εκδήλωση προγραμματίζεται το Σάββατο 9 Απριλίου και ώρα 19.00΄στο Αμφιθέατρο του ΚΑΠΠΑ 2000 στην Περαία, ως απότιση μνήμης στον σφαγιασμό και ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού κατά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.
Ο δήμος Θερμαϊκού αναδεικνύει τον ρόλο που έπαιξε στην σωτηρία χιλιάδων ψυχών της Σμύρνης η φιλευσπλαχνία του καπετάνιου του Ιαπωνικού πλοίου Tokei Maru, σε αντίθεση με την ανθελληνική και απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους βιαίως εκπατρισθέντες Έλληνες από πληρώματα Ευρωπαϊκών σκαφών.

Παραθέτουμε το δελτίο τύπου του Δήμου αλλά και ένα κείμενο που απομυθοποιεί εν μέρει τη δράση των "φιλεύσπλαχνων" και "φιλελλήνων" Γιαπωνέζων:

Tokei Maru: Ένα πλοίο στη σκιά του χρόνου» με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

2022: Έτος αφιερωμένο στον Μικρασιατικό Ελληνισμό.
1922: Τραγική κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Η Σμύρνη πήρε φωτιά και καίγεται… Είναι εκείνος ο μαύρος Σεπτέμβρης του ’22! Τραγικότερες, τελευταίες στιγμές της καταστροφής; Εκεί, στην προκυμαία, 50 μέτρα από αυτήν… Μες τη θάλασσα, όταν χιλιάδες συνάνθρωποί μας, κολυμπώντας, προσπαθούσαν να πλησιάσουν και ν’ ανεβούν στα ξένα πλοία (Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας).

Όμως, οι Ναύαρχοι και οι ναύτες τούς εμπόδιζαν με κάθε τρόπο, κόβοντας τα χέρια και τα κεφάλια ή ρίχνοντας καυτό νερό στους δύστυχους Έλληνες, οι οποίοι, προς στιγμήν, νόμισαν πως είχαν σωθεί…

Υπάρχουν, όμως, και οι εξαιρέσεις! Για τον Ιάπωνα καπετάνιο του πλοίου, “Tokei Maru”, και το πλήρωμά του υπέρτερο όλων είναι η διάσωση των ανθρώπινων ψυχών. Συγκλονισμένοι από την εικόνα της τραγωδίας και χωρίς χρονοτριβή, παίρνουν μια γενναία απόφαση: μεταφέρουν στο κατάστρωμα όλο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα, που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια, και χωρίς δισταγμό τα πετάνε στη θάλασσα!

Η εκδήλωση ανασύρει από τη λήθη του χρόνου μια ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία και περιλαμβάνει:

· Προβολή ταινίας τεκμηρίωσης με θέμα: Το Ιαπωνικό πλοίο «TOKEI MARU», διάρκειας 20’. Σκηνοθεσία και έρευνα Ζάχος Ζαμολαδάς.

· Ομιλία με θέμα: «TOKEI MARU, από το ναυπηγείο του Newcastle στην Σμύρνη το 1922».

Η τιμητική εκδήλωση για στο Ιαπωνικό πλοίο, σύμβολο αμοιβαίας φιλίας του λαού μας με τη χώρα της Ιαπωνίας, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9 Απριλίου και ώρα 19.00΄στο Αμφιθέατρο του ΚΑΠΠΑ 2000 στην Περαία.

Η εκδήλωση θα κλείσει με χορούς από τις Αλησμόνητες Πατρίδες – παιδικό εφηβικό τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου «ΝΕΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ».




Η απομυθοποίηση του «Tokei Maru»

Μια άγνωστη σελίδα «σωτήρων» της Μικρασιατικής καταστροφής. Το Γιαπωνέζικο πλοίο που μετέφερε πότε πρόσφυγες και πότε κοκαΐνη και όπιο, στη γραμμή Σμύρνη, Μυτιλήνη, Θεσσαλονίκη και Πειραιάς

 Δημοσίευση 19/1/2022

Η απομυθοποίηση του «Tokei Maru»

των ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥ 

και ΑΧΙΛΛΕΑ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

Η Μικρασιατική Τραγωδία είχε αναμφισβήτητα τους δικούς της πρωταγωνιστές που σφράγισαν εκείνες τις στιγμές με τις πράξεις τους. Αρκετοί επέδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό, σώζοντας αμέτρητες ψυχές από βέβαιο θάνατο, και στάθηκαν τυχεροί γιατί η προσφορά τους αναγνωρίστηκε και η μνήμη τους τιμάται έως σήμερα. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες περιπτώσεις που τις σκέπασε η αχλή της Ιστορίας διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα, τις οποίες οφείλουμε να αποκαταστήσουμε μέσω της μελέτης των πηγών.

Ένα παράδειγμα είναι το ιαπωνικό εμπορικό πλοίο «Tokei Maru» (φωτ. 1), για το οποίο πολλά έχουν γραφτεί – μεταξύ άλλων, ότι ο φιλάνθρωπος καπετάνιος του, ονόματι Λου, έριξε στη θάλασσα όλο το φορτίο του από πανάκριβο μετάξι και δαντέλες για να παραλάβει αντί γι’ αυτό πρόσφυγες από τη Σμύρνη και να τους μεταφέρει στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο 1922. Ψάξαμε το θέμα, και να τι ανακαλύψαμε σκαλίζοντας μαρτυρίες από αυτόπτες και ειδήσεις στις εφημερίδες της εποχής (όλες οι ημερομηνίες είναι με το τότε ισχύον παλαιό ημερολόγιο, και όλα τα κείμενα έχουν μεταγραφεί στην καθομιλουμένη):

 «… ένα ιαπωνικό φορτηγό, άγνωστο πώς, έφτασε για πρώτη φορά στο λιμάνι της Σμύρνης στις 22 Αυγούστου του 1922, όταν πια η είδηση της κατάρρευσης του μετώπου είχε πανικοβάλει τους κατοίκους της Σμύρνης και οι πρόσφυγες με τις αποσκευές τους είχαν πλημμυρίσει την προκυμαία από άκρη σε άκρη. Γέμισε αμέσως με επιβάτες που ακριβοπλήρωσαν τα ναύλα τους, μετέφερε το φορτίο του στη Μυτιλήνη, το αποβίβασε, και μετά τρεις μέρες, το βράδυ της Τετάρτης 24 Αυγούστου, να το πάλι και ξαναφάνηκε στη Σμύρνη. Σε διάστημα μιας μόνο ώρας γέμισε και πάλι με τον πανικόβλητο και τρομοκρατημένο κόσμο, και έφυγε για την Μυτιλήνη, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά.» (Σπ. Κλαυδιανός, «Σκηνές φρίκης από την Μικρασιατική τραγωδία», Αθήνα 1930, σ. 176).

«2.200 πρόσφυγες έφθασαν από τη Σμύρνη – Με το ιαπωνικό “Τοκέι Μαρού” έφθασαν από τη Σμύρνη 1.600 πρόσφυγες. Επίσης με το αγγλικό ατμόπλοιο “Αμπάζια” έφθασαν από τη Σμύρνη 600 πρόσφυγες.» (εφημ. Έθνος, 26.8.1922).

«Οι στασιαστές του Αδραμυττίου – Με το ιαπωνικό ατμόπλοιο “Τοκέι Μαρού” μεταφέρθηκαν σήμερα [εννοεί στις 26.8] στον Πειραιά 25 Τούρκοι πρόκριτοι του Αδραμυττίου που κατηγορούνται για εσχάτη προδοσία.» (εφημ. Νέα Ημέρα, 27.8.1922).

Φαίνεται λοιπόν ότι ο καπετάνιος του «Τοκέι Μαρού», μεταξύ Μυτιλήνης και Θεσσαλονίκης, έκανε και μια στάση στο Αδραμύττι για να παραλάβει με το αζημίωτο όσους από τις τοπικές τουρκικές αρχές είχαν συνεργαστεί με τους Έλληνες και ήξεραν τι τους περίμενε αν έπεφταν στα χέρια των Κεμαλικών. Επιστρέφοντας μάλιστα στη Σμύρνη, για να μην κάνει τζάμπα τη διαδρομή, ήλπιζε να παραλάβει και επιβάτες για τη μαρτυρική πόλη, που την επόμενη κιόλας μέρα θα έπεφτε στα χέρια των Τούρκων (φωτό 2)

« [Το ιαπωνικό φορτηγό] ξαναγύρισε την επομένη της εισόδου των Τούρκων στη Σμύρνη, Κυριακή πρωί [28.8.1922], για να παραλάβει νέα πλήθη κόσμου. Ο Ιάπωνας πλοίαρχος και ο άγνωστος πράκτορας του ιαπωνικού φαίνεται πως βρήκαν επικερδές το πείραμα και πύκνωσαν τη συγκοινωνία με την αγωνιούσα πόλη.

Το μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου τρία ατμόπλοια εισήλθαν με τη σειρά στο λιμάνι της Σμύρνης και αγκυροβόλησαν πολύ κοντά στην προβλήτα της Πούντας. … [Ένα από αυτά ήταν] το ίδιο εκείνο [ιαπωνικό] ατμόπλοιο. Επανερχόταν για τέταρτη φορά στο λιμάνι της Σμύρνης, και για τέταρτη φορά γέμιζε ως τα κατάρτια με απελπισμένο και πανικόβλητο κόσμο, που δόξαζε τον καπετάνιο και το πλήρωμα του ατμοπλοίου εκείνου που κατόρθωσε να σώσει τόσες ψυχές από το χωράφι του Τούρκου.» (Σπ. Κλαυδιανός, «Σκηνές φρίκης από την Μικρασιατική τραγωδία», Αθήνα 1930, σ. 176-177).

«Να οι Ιάπωνες – Οι 325 πρόσφυγες που έφθασαν από τη Σμύρνη με το ιαπωνικό ατμόπλοιο “Τοκέι Μαρού” αναφέρουν με ευγνωμοσύνη και δάκρυα την ευγενή και φιλάνθρωπη πρωτοβουλία που ανέλαβε για τη διάσωσή τους ο Ιάπωνας κυβερνήτης κ. Λου και οι αξιωματικοί του σκάφους. Παρά τις απαγορευτικές διατάξεις των Κεμαλικών για επιβίβαση προσφύγων σε πλοία, ο Ιάπωνας κυβερνήτης, που συγκινήθηκε από το θέαμα των σφαγών, έστειλε ατμακάτους με τις οποίες μετέφερε τα γυναικόπαιδα στο πλοίο του. Ενώ όμως είχε δοθεί το σύνθημα για να αποπλεύσει το πλοίο, κάποιοι αξιωματικοί του κεμαλικού επιτελείου αξίωσαν να παραδοθούν οι Έλληνες που είχαν επιβιβαστεί.

Ο κ. Λου αντιτάχθηκε έντονα στην αξίωση αυτή και δήλωσε αγανακτισμένος ότι απαξιούσε ν’ λάβει υπόψη οτιδήποτε προερχόταν από τους αρχηγούς ενός τέτοιου βάρβαρου συρφετού, και ότι δεν θα παρέδινε ούτε έναν πρόσφυγα, γιατί είχαν τεθεί υπό την προστασία της ιαπωνικής σημαίας. Τόνισε δε ότι δεν θα δίσταζε να προκαλέσει την επέμβαση της Ιαπωνικής Αρμοστείας στην Κωνσταντινούπολη, αν επιχειρούσαν να προσβάλουν τη σημαία του. Οι Κεμαλικοί, κατάπληκτοι από το έντονο ύφος του, αποχώρησαν, και έτσι σώθηκαν 325 Έλληνες από βέβαιο θάνατο.» (εφημ. Αθήναι, 4.9.1922. Αντίστοιχα δημοσιεύματα υπήρχαν και σε πολλές άλλες αθηναϊκές εφημερίδες στις 3 και 4.9.1922).

Στις 5 Σεπτεμβρίου, μια και το πέρα-δώθε προς και από τη Σμύρνη, αν και προσοδοφόρο, είχε καταστεί πια αρκετά επικίνδυνο, το «Tokei Maru» αποφάσισε να αλλάξει ρότα και να αποπλεύσει την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου για την Αλεξάνδρεια (φωτ. 3). Το τι είδους εμπορεύματα θα μετέφερε μεταξύ άλλων προς τα εκεί, το αποκαλύπτουν τα δημοσιεύματα των επόμενων ημερών.

«Η υπόθεση της κατασχέσεως του ιαπωνικού Τοκέι Μαρού – Σχετικά με την κατάσχεση του αγκυροβολημένου στο λιμάνι του Πειραιά ατμοπλοίου “Τοκέι Μαρού”, έγιναν γνωστές οι παρακάτω λεπτομέρειες.

Το ατμόπλοιο, που προερχόταν από τη Σμύρνη, μετέφερε και πολύτιμο φορτίο αξίας συνολικά 200 χιλιάδων λιρών στερλινών, αποτελούμενο από 6 τόνους οπίου και 625 κιλά κοκαΐνης που προοριζόταν για την Αλεξάνδρεια και ανήκε σε δύο Αρμένιους εμπόρους της Σμύρνης. Μόλις κατέπλευσε το πλοίο οι Αρμένιοι έμποροι ζήτησαν να ξεφορτωθεί το φορτίο, όμως ο πλοίαρχος αρνήθηκε να το κάνει προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες.

Μπροστά στην άρνηση του πλοιάρχου, οι φορτωτές προέβησαν σε κατάλληλες ενέργειες και κατάφεραν να κατασχεθεί το ατμόπλοιο. Μετά από πλάγιες προσπάθειες του πλοιάρχου που αποσκοπούσαν στο να αποπλεύσει λαθραία το πλοίο, το ζήτημα κανονίστηκε τελικά με την παρέμβαση του Λιμεναρχείου. Οι έμποροι παρέλαβαν το φορτίο τους και το ατμόπλοιο αναχώρησε.» (εφημ. Αθήναι, 11.9.1922).

Το πρόσθετο φορτίο των περισσότερων από 6 τόνων ναρκωτικών ουσιών δικαιολογεί εν μέρει τη διαφορά ανάμεσα στον αριθμό των προσφύγων που μετέφερε το «Τοκέι Μαρού» από τη Σμύρνη στο πρώτο (1.600 πρόσφυγες) και στο τελευταίο (325 πρόσφυγες) ταξίδι του. Αναρωτιέται επίσης κανείς κατά πόσον η επιβίβαση των 325 προσφύγων στο πλοίο δεν αποτελούσε παρά μία κάλυψη για το υπόλοιπο φορτίο. Αν και την εποχή εκείνη οι ουσίες αυτές ήταν καθ’ όλα νόμιμες, η αξία τους, και κυρίως το ότι ανήκαν σε Αρμένιους και θα μπορούσαν να κατασχεθούν, ήταν ίσως ένας πρόσθετος λόγος που ο πλοίαρχος Λου εμφανίστηκε αρκετά επιθετικός στη συνομιλία του με τους Τούρκους προτού αποπλεύσει από τη Σμύρνη. Ό,τι και να συνέβη πάντως, μετά το ταξίδι του στην Αλεξάνδρεια το «Τοκέι Μαρού» δεν ξαναφάνηκε ποτέ σε τούτα τα νερά.

πηγή: https://www.stonisi.gr/post/23125/h-apomythopoihsh-toy-tokei-maru


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

«Εμείς που θανατωθήκαμε εδώ, μην μας ξεχνάς γιατί η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του» γράφει η επιγραφή του Ελληνικού μνημείουστο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν – Γκούζεν της Αυστρίας για τον θάνατο3.700 Ελλήνωνκατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Μακάρι να υπήρχε μια ανάλογη επιγραφή σε κεντρικό σημείο της Ελληνικής πρωτεύουσας να μας θυμίζει τα εκατομμύρια των τραγικών θυμάτων της Μεγάλης Καταστροφής και του Μεγάλου Ξεριζωμού του 1922.

Τριάντα τρία χρόνια μετά την Μεγάλη Καταστροφή, στις 15/9/1955,ο Ηλίας Βενέζης(1904-1973),Ακαδημαϊκός, συγγραφέας και από τα πιο φωτεινά πνεύματα της ελληνικής διανόησης, αναφερόμενος στο φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955,σημείωνε απογοητευμένος:

«…Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του 22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγώτερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγώτερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα.

Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν΄ακουμπά στην Ιστορία. Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.

Οι μέρες του Σεπτεμβρίου του 1955 μας γυρίζουν στις μέρες του 1922. Βλέπουμε τώρα πως είχαμε λάθος λέγοντας πως απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη το θηρίο γίνεται άνθρωπος. Όχι, φαίνεται πως δεν γίνεται. Γι΄ αυτό από τη σκοπιά τούτη εδώ που εκφράζει το ελληνικό πνεύμα, θέλουμε να πούμε την πικρία μας γιατί απατηθήκαμε.

Θα πρέπει τώρα να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας. Δε θ΄αποφασίσουμε να διδάξουμε τώρα στα παιδιά μας το μίσος. Αλλά θ΄αποφασίσουμε πως το χρέος μας, ως Ελλήνων συγγραφέων, είναι αυτό: να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται»(Νέα Εστία,Τεύχος 677, σελίδα 1184).

Έκτοτε πέρασαν άλλα εξήντα έξη χρόνια. Και όμως, ένα τμήμα της ελληνικής διανόησηςδεν έβαλε ακόμα μυαλό. Οι διάφοροι «καθηγητές» που μας μιλάνε για «συνωστισμούς» και «αναχωρήσεις» κατά την τραγωδία του 1922, για στρατόπεδα συγκέντρωσης πολιτών επί των ημερών μας σε ελληνικό νησί, για «κατευναστικό» μοίρασμα της εθνικής μας περιουσίας και κάποιοι «Σουσλώφ» που μας συστήνουν να «μην είμαστε μονοφαγάδες», ουσιαστικά συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον ώστε να μας πείσουν πως πρέπει «να ξεχάσουμε», «να τα βρούμε» με τους Τούρκους, θυσιάζοντας αυτά που μας απέμειναν.

Ακόμα και τα Ελληνικά Ταχυδρομεία επέλεξαν να «τιμήσουν» έμμεσα την μνήμη των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή και τον Μεγάλο Διωγμό, εκδίδοντας γραμματόσημα για τους πρώτους προσφυγικούς συνοικισμούς στην Ελλάδα του 1923 (Βύρων, Καισαριανή, Νίκαια, Νέα Ιωνία). Μη τυχόν και προκαλέσουμε το μεγάλο θηρίο με τα γυάλινα πόδια. Μη τυχόν και μας θυμώσει.

Οι ισλαμοφασίστες της Άγκυρας εν έτι 2022 αποτελούν το χειρότερο δείγμα παντουρκιστών* που έχουν παρελάσει από την τουρκική εξουσία, από δημιουργίας της Τουρκικής «Δημοκρατίας» στις 29 Οκτωβρίου 1923.

Ε, λοιπόν όχι! Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε το μεγάλο ξεριζωμό από την γη της Ιωνίας. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες μέσα σ΄ένα ορμητικό ποτάμι από αίμα και δάκρυα.

Είναι ιερό χρέος τόσο της σημερινής γενιάς των Ελλήνων αλλά και των γενεών που θα ακολουθήσουν, να κρατήσουν ζωντανή την μνήμηκαι άσβεστη τη φλόγα που ψάχνει την αλήθεια για τα αίτια της συμφοράς. Για την κατάρρευση της Συνθήκης των Σεβρών και την αφετηρία της εθνικής συμφοράς. Για να βεβαιωθούν όλοι πωςτο κακό δεν θα επαναληφθεί.

Οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους, ιδιαίτερα λαοί σαν τους Έλληνας που σημάδεψαν και σημαδεύουν με το πνεύμα τους την παγκόσμια ιστορία, είναι καταδικασμένοι σε μαρασμό και εξαφάνιση.

Η δικαιολογημένη και απόλυτα αναγκαία ειρηνική συμβίωση με τον προβληματικό γείτονα δεν περνάει μέσα από την λήθη του παρελθόντος, αλλά μέσα απότην μνήμη του.

Όσοι το ξεχνούν ή υποκρίνονται πως το αγνοούν,αργά ή γρήγορα θα βρεθούν υπόλογοι απέναντι στην ιστορία και την αλήθεια.Τόσο απλά!

Η ιερή υποχρέωση, το εθνικό, πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον «να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται» αγνοείται από το επίσημο ελληνικό κράτος επί ολόκληρες δεκαετίες, μη τυχόν και θυμώσει ένας γείτονας που σεκάθε ευκαιρία περηφανεύεται πως «μας πέταξε στη θάλασσα».

Έτσι και φέτος, την δέκατη κατά σειρά δεκαετία από την Μεγάλη Καταστροφή, το επίσημο ελληνικό κράτος κάνει επίδειξη έλλειψης μνήμηςκαι όχι, ως όφειλε, το ακριβώς αντίθετο.

Λογότυπο ΟΠΣΕ

Το βάρος πέφτει στους ώμους διάφορων και μεμονωμένων πρωτοβουλιών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μια από αυτές είναι η πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος(ΟΠΣΕ) στην οποία συμμετέχει και το International Hellenic Association (IHA).

Η συμμετοχή του ΙΗΑ στην πρωτοβουλία της ΟΠΣΕ περιλαμβάνει ομιλίες-διαλέξειςδιακεκριμένων προσωπικοτήτων από το ΙΗΑ ΖΟΟΜ forum ολόκληρο το έτος 2022 (Κάθε Πέμπτη σύμφωνα με το πρόγραμμα το οποίο ανακοινώνεται σταδιακά). Στο τέλος του 2022 όλες οι ομιλίες-διαλέξεις θα εκδοθούν σε βιβλίο (e-book) το οποίο θα μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες, με στόχο την ενημέρωση διεθνούς κοινού.

Οι διάφοροι εθνο-αποδομητές, συνήθως από σκοπιμότητα ή άγνοια, είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία για τον απλούστατο λόγο πως η ιστορική αλήθεια είναι κάτι σαν την ραδιενέργεια. Εκεί που πιστεύουν πως την κουκούλωσαν, εκεί ακριβώς ξεπετιέται ολοζώντανη και δυνατή…



πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

«…Σαν ηβγήκαμε στη Μυτιλήνη, μας ηδιώξανε από το λιμάνι, γιατί αμποδίζαμε, αλλά και πού να πάμε; Πααίνετε, λέει, στην πλατεία. Ηκάτσαμε σε μια πλατεία ούλοι μαζί και περιμέναμε, μα κανένας δεν ήξερε τι.
Μας είπαν στη μέση της πλατείας να καθίσομε, γιατί γύρω είχενε μαγαζιά και σπίτια κι αμποδίζαμε τσι δουλειές ντως, μα το βράδυ ήπιασε μια βροχή! Ήρθενε κείνη η ταλαιπωρία μας ούλη να την πληρώσουν οι Μυτιληνιοί.
- Σηκωθείτε, μωρ’ σεις, να πάμε κάτω από κείνο το μαγαζί που ‘ναι ‘πό πάνω σκεπαστό κι όποιος μπορεί ας μας διώξει, είπε η μάνα μου κι ας κοντάγαμε να αντιμιλήσουμε!
.
Η μάνα μου και πέντε εμείς τα παιδιά και οι τέσσερις αδελφές της, οι δυο γιαγιάδες μας, μια
η ξαδελφούλα μας και ένα το ψιμάκι, σύνολο δεκατέσσερις και ένας ο παππούς δεκαπέντε.
Ο παππούς ο δόλιος με τη μαγκούρα κούτσα κούτσα είχε αντέξει, γιατί ήταν ο μοναδικός άντρας κι ηθάρρειε πως μας προστάτευε. Ηπήαμε απέναντι στο μαγαζί κι η μάνα μάς στρίμωξε ούλους κοντά στον τοίχο να μη βρεχούμαστε.
Ε, να δεις χαρά που ‘καμε ο μαγαζάτορας, μόλις μας είδ’ απ’ όξω!
- Δε σας είπαν στη πλατεία; Τι μου ‘ρθατε ‘δώ πέρα και μου κλείσατε το μαγαζί και τη βιτρίνα;
Είχενε κι άλλα να μας πει, μα βούτηξε η μάνα μας τη μαγκούρα του παππού και δεν ηπρόλαβε.
- Με βλέπεις πώς σε κοιτώ; Πάαινε μέσα,
μη σου κατεβάσω τα τζάμια και δεν έχεις καθόλου βιτρίνα, του ‘κανε η αθεόφοβη!
Δυο ή τρεις μέρες ‘κειδανάς τη βγάλαμε, μέχρι που ‘φεραν τσι σκηνές του στρατού και τσι στήσανε στην πλατεία. Εμείς επειδή είμαστε και πολλοί, μας ηδώκανε μια πελώρια. Εκειδά μέσα δεν θυμάμαι πόσο καιρό ηκάτσαμε, πάντως είχε χειμωνιάσει. Κάθε βράδυ που μας ηβάζανε για ύπνο, εγώ κρυφοκοιτούσα τσι μεγάλοι είντά ‘καμαν. Ησκαλίζανε κείνο τον τενεκέ με τ’ αλεύρι κι ηβγάζανε από μέσα λιρίτσες για να ψωνίσουν να φάμε την άλλη μέρα. Στη μαύρη αγορά ακόμα και το ψωμί μάς το ηπουλούσανε οι Μυτιληνιοί, χώρια που ημαζεύγανε τα παιδιά τους να μην παίξουνε μαζί μας!…
.
Ένα βράδυ ‘κειδά που ηκοιμούμαστε μέσα
στη σκηνή, ήκουσα φωνές κι ηξύπνησα. Είχανε ξυπνήσει ούλοι, μικροί και μεγάλοι μέσα στη σκηνή, μα κείνη πού φώναζε μέσ’ στη νύχτα ήτονε όξω απ’ τη σκηνή, η γιαγιά μου, η μάνα τση μάνας μου. Σήκωσα κείνον τον μπερντέ τση σκηνής πίσω από το κεφάλι μου και την είδα τη γιαγιά μου με τα χέρια της σα χωνί στο στόμα της να φωνάζει στο βρόντο μέσα στη νύχτα.
- Καλέ, ένας Χριστιανός, καλέ, η κόρη μου αιμορραεί, καλέεεε!!!
Η πλατεία ένα γύρο είχενε μαγαζιά και σπίτια δίπατα το ένα δίπλα στ’ άλλο. Ούτε ένα παράθυρο δεν ήνοιξε! Η μάνα μας τ’ ανάσκελα ήκλαιγε
κι η άλλη μου η γιαγιά, η κωφάλαλη, μούγκριζε.
Μήδε πανιά δεν είχαμε πια να τση βάλουνε! Ούλα μας
τα μισοφόρια τα είχαμε σκίσει από κάτω, να
τα βάζουμε στο εψιμάκι, που με τη σούρντιση που
το ‘χε πιάσει, δεν το προλαβαίναμε.
.
Η θεια μου η λεχώνα μάς ηκαθησύχαζε εμάς
τα μικρά να κοιμηθούμε. Μα πού να κοιμηθούμε
μ’ εκείνη τη φασαρία! Ήρθανε απ’ τσι διπλανές σκηνές μια Κουρούπαινα, μια Λαθουρίτσα και μιαν άλλη. Τότε ήκουσα πως η μάνα μας, που ήταν έγκυος, ήχασε το παιδί. Από κείνη τη νύχτα αρχινήσαμε να μετρούμε τσι πεθαμένοι μας
στην Ελλάδα, γιατί οι άλλοι ήταν αιχμάλωτοι. Εκείνους δεν τους κλαίγαμε, γιατί νομίζαμε πως θα γυρίσουν. Τρεις άντρες και δεν ηγύρισε κανένας, ο πατέρας μας, ένας αδελφός της μάνας μας και ο άντρας της θειας μου της λεχώνας.
Στη Θεσσαλονίκη μετά που μας ηπήγανε, ηβράχηκε το Γιωργάκι μας και το χάσαμε από πνευμονία.


- Aπό το βιβλίο «Μετά τα Αλάτσατα.
Οι Αλατσατιανοί ανά τον Κόσμο»
των Κωνσταντίνου Γκαρμάτη και της Μαριάννας Μαστροσταμάτη.


George Gazepidis



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πρόκειται για σπάνιο υλικό από την καταστροφή της Σμύρνης που δόθηκε στην δημοσιότητα το 2008 από τον Robert Davidian, ο οποίος είναι εγγονός του ανθρώπου που τράβηξε τις εικόνες, του George Magarian. O Davidian σκηνοθέτης, καμεραμαν και παραγωγός εκπομπών ανακάλυψε το υλικό στο σπίτι της γιαγιάς του στην Νέα Υόρκη.

Ο George Magarian γεννήθηκε το 1895 και σπούδασε στο Αμερικανικό Κολλέγιο στο Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Το βίντεο περιέχει υλικό που τράβηξε πριν και αμέσως μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, αλλά και εικόνες από τους καταυλισμούς των προσφύγων.





πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου