του Όθωνα Ιακωβίδη

Διαβάζω σε πολλά blogs την αγωνία και την απογοήτευση πολλών συμπολιτών (μεταξύ των οποίων και εγώ) που, εδώ και καιρό, προσπαθούμε να ξυπνήσουμε το αντιστασιακό φρόνημα του πολίτη, απέναντι στο ελεεινό καθεστώς της Ολιγαρχίας που ωθεί όλο και περισσότερο την κοινωνία στην εξευτελιστική φτώχεια της και την πατρίδα στην απώλεια της κυριαρχίας της και του πλούτου της και στον πιθανό ακρωτηριασμό της από πολύτιμα μέλη τού σώματός της («γκρίζες ζώνες», Θράκη, Καστελόριζο).

Η στεντόρεια φωνή του Μίκη Θεοδωράκη, σάλπισε μήνυμα συσπείρωσης που ο λαός τρέχει να το ακούσει, δείχνει πως του αρέσει, αλλά πέραν αυτού, τίποτε. Απλώς, περιμένει. Δεν μπαίνει στον αγώνα. Οι λίγοι που μπαίνουν, δεν είναι ικανοί να ελκύσουν κι άλλους, τους πολλούς.

Η «ΣΠΙΘΑ», αργεί να γίνει φωτιά για να μετατραπεί σε πυρκαγιά που θα καρβουνιάσει την εγκληματική αυτή Ολιγαρχία, ενώ η άλλη φωτιά που ερημώνει το Ελληνικό κοινωνικό τοπίο, αυτή που έχει ανάψει το έγκλημα της απώλειας της κυριαρχίας μας, καίει κάθε μέρα και περισσότερο την Ελλάδα μας.

Η ελπίδα του ξεσηκωμού που γέννησε το «κίνημα των αγανακτισμένων», πνίγηκε κάπου ανάμεσα στον πρώτο καπνό των δακρυγόνων, στους κρότους / λάμψεις των πραιτόρων του πολέμαρχου Παπουτσή και της έναρξης των θερινών «μπαίν-μίξ» που σήκωσε τους πολίτες από τους καναπέδες των σαλονιών τους και τους εγκατέστησε στις ξαπλώστρες των ακτών, όπου, στις οθόνες των κινητών τους, παρακολουθούν ανελλιπώς, με εξάρσεις μαζοχισμού, το βάσανό τους να εντείνεται.

Αν εξαιρέσουμε ένα υβρεολόγιο (αντάξιο των χαμάληδων των διεθνών λιμανιών) απέναντι στο καθεστώς πολιτικό σύστημα, ένα μούδιασμα δράσης διατρέχει όλη την Ελληνική κοινωνία.

Ένα μούδιασμα που συντηρεί την (άρρωστη) κατάσταση και δεν επιτρέπει τη μεγάλη συσπείρωση ενός μεγάλου κομματιού των 6 εκατομμυρίων πολιτών που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τη θέλουν.

Στις μεγαλουπόλεις, η διάχυτη (προς πάσα κατεύθυνση) καχυποψία, ακυρώνει κάθε πρωτοβουλία συσπείρωσης και στην Περιφέρεια την αποτρέπει ο τοπικός παραγοντισμός, σε σχέση με το μικρό μέγεθος της τοπικής κοινωνίας του χωριού ή της κωμόπολης.

Και μέσα σε αυτό το τοπίο τέλματος αντίστασης, «κραυγάζει» η απουσία της νεολαίας.

Βυθισμένη στα πούπουλα της καλοπέρασης που της εξασφάλισαν τα δανεικά των γονιών της (που τώρα καλείται αυτή να πληρώσει, αλλά ακόμη δεν το έχει καταλάβει καλά) είναι (όπως αποδεικνύεται) ανίκανη να πολεμήσει για το μέλλον της καθώς οι γονιοί της (εμείς) την καταστήσαμε άβουλη, άπραγη και μοιραία, αφού την αφοπλίσαμε από οράματα και υποδείγματα (παρ’ όλο που απ’ αυτά είναι ξέχειλη η παράδοσή μας).

Βάφοντας κι αυτή τα μούτρα της με τα χρώματα της κομματοκρατίας, αναπαράγει το εγκληματικό σύστημα που την έχει καταδικάσει σε εξανδραποδισμό, τροφοδοτώντας το με «νέο αίμα», το δικό της.

Μέσα στα πανεπιστήμια με την κομματική οργάνωση των φοιτητών που έχει καταστεί αναγκαία για να πάρει κάποιος το πτυχίο του και έξω από τα πανεπιστήμια, με την κομματική οργάνωση σαν απαραίτητο προθάλαμο εύρεσης εργασίας.

Βλέποντας όλα αυτά, βλέπουμε επίσης ότι, το μόνο πεδίο στο οποίο η νεολαία μας αναπτύσσει δράση, είναι το ποδόσφαιρο.

Εκεί μόνο, διαπιστώνεται ότι υπάρχει ακόμη σφρίγος και μαχητικότητα, συσπείρωση και αποφασιστικότητα.

Ο «ΠΑΟΚ/Πρωταθλητής», αποδεικνύεται μεγαλύτερο όραμα από την αποτίναξη της πολιτικής Ολιγαρχίας από το σβέρκο της Δημοκρατίας μας.

Η απειλή προς τον Ολυμπιακός για υποβιβασμό του, αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο από την απειλή των Τούρκων για εισβολή στο Καστελόριζο.

Τελικά, έχω καταλήξει σε μία βεβαιότητα: Ο μόνος δρόμος να επαναστατήσει η

νεολαία μας για να ρίξει την κυβέρνηση, ώστε να απαλλαγούμε από τον εξευτελισμό της συνθηκολόγησης του Μνημονίου, να αναζωογονήσουμε τη Δημοκρατία μας, να βάλουμε τις βάσεις για την επανεκκίνηση της Οικονομίας μας είναι ο ταυτόχρονος υποβιβασμός στην Γ΄ Κατηγορία, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, άντε και του Άρη.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, η «παράγκα» της πολιτικής μπορεί να πέσει, αν καταλάβουμε την «παράγκα» του ποδοσφαίρου !!

Για κοίτα πού φτάσαμε....