Ο ήλιος άγγιζε τη θάλασσα κι έκανε τα κύματα να χορεύουν ροδοκόκκινα ένα χορό παράξενο που μόνο τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα μπορούν να προβάλουν. Ένα δροσερό αεράκι φύσηξε κι ανακούφισε τη φύση από το λιοπύρι της καυτής μέρας που έφευγε αργά μαζί με το ήλιο που θαρρείς πως βουτούσε κι αυτός στη θάλασσα να δροσιστεί. Οι γλάροι πέταξαν βιαστικά προς τα κρυφά τους καταφύγια και μια απόλυτη ειρηνική σιγαλιά απλώθηκε στο ερημικό ακρογιάλι. Ήταν ένα απ’ αυτά τα μυστικά κι απρόσιτα που πάνω τους χόρεψε ο Ζορμπάς, εκεί που τα άγρια και ξερά βουνά κατηφορίζουν και διαλύονται σε χίλια βότσαλα μόλις αγγίξουν τα κρυσταλλένια νερά του Λιβυκού πελάγους.
Βάλε τσικουδιά στο ποτήρι κι άσε τη λαγνεία της να σε μαγέψει καθώς μασουλάς τον τραγανιστό Ντάκο και τις πικρές ελιές. Δες με άλλα μάτια το σούρουπο και τη νύχτα που αρχίζει ν’ απλώνει τα μπλάβα της δίχτυα πίσω από τα Κρητικά βουνά. Είναι το σούρουπο της ζωής, εκείνο που σου ψιθυρίζει πως ετούτη η μέρα δεν θα ξαναγυρίσει πια κι άλλος ένας κόμπος περνάει στο κομποσκοίνι της ζωής σου. Ποιος ήρθε και ποιος έφυγε στη χαμένη πια μέρα; Ποιος πλούτισε τη ζωή και τα συναισθήματά σου ή μήπως σε πίκρανε και σ’ αναστάτωσε; Βάλε άλλη μια τσικουδιά κι άσε τον καημό να χαθεί όπως χάθηκε κι ο ήλιος. Πέτρα άψυχη στο νταμάρι είναι η ζωή, την πελεκάς ολημερίς και την επόμενη είναι ακόμα εκεί ολάκερη να ξεκινήσεις το πελέκημα απ’ την αρχή. Εμείς οι άνθρωποι κτίζουμε και δαμάζουμε, θαρρούμε, τη φύση κι εκείνη με μια απροσδόκητη κατακεφαλιά μέσα σε δευτερόλεπτα τα κάνει όλα θρύψαλα κι εμείς θρηνούμε όχι τους νεκρούς μα την αδυναμία μας, αυτή που μας έχει κάνει αυταρχικούς κι υπερόπτες.

Μια νυχτερίδα έκανε τους τυφλούς της γύρους κυνηγώντας τα νυχτερινά έντομα πάνω από τα πουρνάρια και τις κορφές των κυπαρισσιών. Οι νυχτερινοί θόρυβοι είναι τρομακτικοί αλλά μόνο για μας που δεν βλέπουμε μέσα στο σκοτάδι. Το άγνωστο πάντα τρομάζει γιατί ο νους φοβάται αυτό που δεν βλέπει κι αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ακόμα και το απαλό κυματάκι τρομάζει γιατί προμηνύει την απεραντοσύνη της μαύρης θάλασσας. Μα ο φόβος λιώνει τώρα μέσα στα σωθικά καθώς η τσικουδιά δίνει θάρρος στην ψυχή και στο σώμα. Στο καλό να πάνε οι έγνοιες και οι πόνοι της ζωής. Στο καλό αγάπες που πληγώσατε. Στο καλό χαμένα όνειρα κι ελπίδες και μυστικοί πόθοι. Το πελέκι είναι έτοιμο και η πέτρα περιμένει το πελέκημα της νέας μέρας.

Αναδημοσίευση από το φιλικό ιστολόγιο yannidakis.net
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

0 comments:

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.