από τον Freigeist
Το φαινόμενο Dunning-Kruger καταδεικνύει ήδη την αδυναμία των ανίκανων ανθρώπων να αναγνωρίσουν τη δική τους ανικανότητα, η οποία οδηγεί σε αυτο-διογκωμένη αυτοεκτίμηση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο γνωστικής παραμόρφωσης κατά το οποίο οι ανίκανοι άνθρωποι υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους, ενώ υποτιμούν τις γνώσεις και τις δεξιότητες των πιο ικανών ανθρώπων.
Αυτή η έννοια περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1999 από τους Αμερικανούς ψυχολόγους David Dunning και Justin Kruger, από τους οποίους πήρε και το όνομά της. Στις μελέτες τους, έδειξαν ότι τα άτομα με χαμηλή ικανότητα συχνά αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις δικές τους αδυναμίες, γεγονός που οδηγεί σε υπερεκτίμηση του εαυτού τους.
« Οι πιο ηλίθιοι δεν ανεβαίνουν στην εξουσία επειδή είναι ανώτεροι, αλλά επειδή δεν αμφιβάλλουν ».
Συχνά οι κακοί είναι αυτοί που αποκτούν δύναμη, επειδή οι καλοί τους αποφεύγουν σκόπιμα.
Η νοημοσύνη φέρνει όχι μόνο σαφήνεια, αλλά και αμφιβολία. Όσοι στοχάζονται βαθιά βλέπουν τις γκρίζες ζώνες, όσοι στοχάζονται αμφισβητούν τον εαυτό τους και όσοι παίρνουν στα σοβαρά τις ευθύνες τους αποφεύγουν την εξουσία όταν αυτή απαιτεί ηθικούς συμβιβασμούς. Αυτό ακριβώς είναι το δίλημμα: οι νοήμονες σκέφτονται ενώ οι άλλοι ενεργούν.
Οι ήσυχοι, οι στοχαστικοί, οι λεπτοί δυσκολεύονται σε αυτόν τον κόσμο. Τα μηνύματά τους χρειάζονται χρόνο, οι σκέψεις τους χρειάζονται χώρο, και τα δύο είναι σπάνια σήμερα. Η άνοδος των θορυβωδών δεν είναι επομένως μόνο ένα πολιτικό, αλλά και ένα πολιτισμικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που ακούει τα πάντα αλλά σχεδόν δεν ακούει πια.
Η φαινομενική βλακεία ορισμένων ηγετών δεν είναι πάντα ένα ελάττωμα, αλλά ένα μέσο. Η βλακεία μπορεί να είναι στρατηγική.
Το κοινό δεν λαχταρά την αλήθεια. Λαχταρά την κατεύθυνση, την ασφάλεια και την αίσθηση ότι γίνεται κατανοητό. Η αλήθεια αποκαλύπτει όχι μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε, αλλά και αυτό που καταπιέζουμε. Η πολιτική του αποδιοπομπαίου τράγου είναι ένα παράδειγμα αυτού.
Ο δημόσιος χώρος είναι μια σκηνή θεάματος· όσοι θέλουν να ακουστούν δεν χρειάζεται να πείσουν, αλλά να πνίξουν τις άλλες φωνές.
Η πόλωση δεν είναι ατύχημα, αλλά μέθοδος. Η προσοχή δεν έχει ηθική. Ανταμείβει ό,τι λειτουργεί, όχι ό,τι είναι αληθινό.
Η άνοδος των πιο θορυβωδών είναι μια έκφραση συλλογικής εξάντλησης. Η έκκληση για κατεύθυνση είναι ισχυρή. Και όσοι ανταποκρίνονται με τη δυνατότερη φωνή ακούγονται. Το αν έχουν κάτι να πουν είναι δευτερεύον.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι ειπώθηκε, αλλά πόσες φορές επαναλήφθηκε.
Γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι δυσκολεύονται συχνά να γίνουν αποδεκτοί στην κοινωνία;
Γιατί η βαθιά σκέψη οδηγεί συχνά στην απομόνωση; Πριν από δύο αιώνες, ο φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ κατάλαβε ότι οι βαθυστόχαστοι δεν εξυμνούνται, αλλά φοβούνται — όχι επειδή κάνουν λάθος, αλλά επειδή εκφράζουν άβολες αλήθειες.
πηγή: Unser Mitteleuropa μέσω Euro-Synergies
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.