Πάνε μέρες, που έχουμε τοποθετηθεί στο φαινόμενο "φθίνουσες πλατείες", χωρίς κανένα ίχνος πεσιμισμού ή απογοήτευσης, με την πεποίθηση πως η κοινωνία , οι πολίτες, θα εμπνευστούν κι άλλους δρόμους.
Δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που έχουν απομείνει στην πλατεία να παριστάνουν τη Γεν.Συνέλευση και μικρή σημασία έχει η "ποσότητα" στο σημερινό μας θέμα.
Από μια χθεσινοβράδυνη ανακοίνωση της πλατείας Συντάγματος - Θεματική ενότητα Πολιτική- μάθαμε πως στις πλατείες είμαστε για να κάνουμε "αντιμνημονιακό αγώνα". Ούτε για να αλλάξουμε τη ζωή μας, ούτε το καθεστώς, ούτε τίποτα άλλο. Μόνο για "να σταματήσουμε τις επιπτώσεις". Για να επιστρέψουμε στην ειδυλιακή προμνημονιακή ζωή μας. Βαράμε το σαμάρι, όταν μας φταίει ο γάϊδαρος.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το είδος της αριστεράς που κυριαρχεί στην πλατεία, σε ώρες που ο κόσμος είναι λίγος, αλλά είναι φανερό πως δεν πρόκειται για το ΚΚΕ , που απέχει. ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος ξέρει;
Γιατί δεν αυτοκτονείτε;
Αυτοί, που κάποιοι κατηγορούν για "δεξιούς", ακροδεξιούς", "πασόκους" που "μαζί τα φάγατε", ψηφίζουν λίγο πιο ριζοσπαστικά πράγματα.
Να αλλάξουν τη ζωή τους θέλουν...
Εμείς ζήσαμε κάποιες ανοιχτές διαδικασίες, οι οποίες, στη μικρή μας πόλη, ψήφισαν 4 φορές το ίδιο ανατρεπτικό πράγμα. Το χαρακτηριστικό αυτών των ανοιχτών συνάξεων - συνελεύσεων ήταν η απουσία της "διανόησης" και των στημένων κομματικών στρατών. Οι απόπειρες να έρθουν οι συνελεύσεις σε πιο "συντηρητικές" θέσεις έπεσαν στο κενό, με συντριπτική πλειοψηφία. Όλες οι απόπειρες προήλθαν από κάποιους που αυτοπροσδιορίζονται "αριστεροί".
Μήπως, οι "δεξιοί" είναι πιο ριζοσπάστες από την αυτοαποκαλούμενη αριστερά;
Ούτε αριστερά . Ούτε δεξιά. Δημοκρατία. Ένα πολιτικό σύστημα, όπου ο λαός θα αποφασίζει για τη ζωή του. Δεν τίθεται θέμα, αν ο στόχος είναι εφικτός ή όχι. Το θέμα τίθεται, ενδεικτικό μιας πρόθεσης, μιας στάσης ζωής, μιας συμπεριφοράς, για το σήμερα. Ένα σημείο σύγκρισης με όσα γκρίζα μας κυκλώνουν και μας πνίγουν. Θέλουμε; Αν ναι, μπορούμε.
Κάποιοι δεν θέλουν κι ας πηγαίνουν πλατεία.
Ας συγκριθούν οι δύο λογικές:
Σημ. Ι: Ο "τρόμος" που προκαλεί πια ο πολιτικός όρος "Άμεση Δημοκρατία" τους υποχρεώνει, στο τέλος των πολλών "όχι" και "μη", να τον προσθέτουν στο ξεκάρφωτο. Θα γίνει ο μαϊντανός κάθε αυταρχικής και ολιγαρχικής αντίληψης. Σε λίγο θα την έχει, για σύνθημα δίχως περιεχόμενο, και η Παπαρήγα. (Όπως την έχουν κάποιοι διαχειριστές διαδικτυακών ομάδων, που διαγράφουν όποιον δεν γουστάρουν).
Αυτά όλα δείχνουν πώς Πάμε καλά.
(φοτό: Σπύρος Δελάλης)
Ωραία.. Θες να ακούσεις τώρα και την άποψη κάποιου που πήγε πολλές φορές στην πλατεία αλλά το'κοψε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου πεις "μα γιατί;"
Γιατί, άκουσα πολλές φορές το δισκάκι της ανεξαρτησίας με απολίτικαλ b-side, αλλά αυτό που έβλεπα είναι κόσμος διχασμένος εκ των πρωτέρων με κομματικές καταβολές που έχουν ποτίσει πια στο dna τους. Όποιος κι αν επωφελείται από την κατάσταση, προσωπικά αρνούμαι να του δώσω τόσο την ευχή μου, όσο και τη συμμετοχή μου (τώρα πια).
Όταν θέλεις να αλλάξεις το γαϊδούρι κι όχι μόνο το σαμάρι, ξεχνάς ΟΛΑ όσα σε τοποθετούσαν σε μια μεριά (αριστερά-δεξιά, δεν έχει σημασία), και ξεκινάς από το μηδέν. Ξεχνάς την ιστορία που έμαθες μέσα από το φίλτρο της κομματικής σου ταυτότητας, και δε βλέπεις αριστερούς και δεξιούς, παρά μόνο ανθρώπους.
Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει εδώ, γιατί πολύ απλά ο Έλληνας για να γίνει πρώτα απ'όλα άνθρωπος, χρειάζεται το λιγότερο λοβοτομή.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου .
ΑπάντησηΔιαγραφή