Στην εικόνα, οι πολιτείες των Η.Π.Α. που είναι "Right to Work" (Δικαίωμα Εργασίας), που σημαίνει ότι ο εργαζόμενος επιλέγει εάν θα εγγραφεί σε συνδικάτο/σύλλογο εργαζομένων.
Και οι πολιτείες που είναι "Forced-Unionism States" όπου δηλαδή οι εργαζόμενοι ανήκουν υποχρεωτικά ή πληρώνουν υποχρεωτικά ένα συνδικάτο (ακόμα κι αν δεν ανήκουν σε αυτό).
Εννοείται ότι οι κυβερνήτες των Forced-Unionism States φιλάνε τους πισινούς των συνδικάτων (αλλά όχι των εργαζομένων, για τους οποίους τα συνδικάτα δεν πολυενδιαφέρονται εφόσον πληρώνουν ήδη τη συνδρομή).
Οι πολιτείες που είναι Right to Work, όπου τα συνδικάτα είναι μικρότερα και όχι υποχρεωτικά, έχουν και τη μικρότερη ανεργία και τη σχετικά υψηλότερη ανάπτυξη κατά τις περιόδους της κρίσης.
Από τις άλλες πολιτείες με υποχρεωτικά συνδικάτα, εκ των οποίων ορισμένες από τις πλέον πλούσιες, έγιναν πλούσιες όταν δεν είχαν οργανωμένα και ισχυρά συνδικάτα και άλλαξαν μετέπειτα και από τότε παρουσιάζουν όλο και πιο αυξημένη ανεργία και πολύ υψηλό δείκτη χρεών.
Αυτό να προβληματίσει πολλούς στην Ελλάδα, όσον αφορά στα συνδικάτα του δημοσίου τομέα και τον πραγματικό ρόλο τους σήμερα. Εάν ποτέ γίνουν πολύγλωσσοι οι Ευρωπαίοι και ταξιδεύουν ελεύθερα από χώρα σε χώρα και εντός/εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και Ασίας, τότε οι εργαζόμενοι θα πάνε εκεί που τους συμφέρει περισσότερο (και εκεί που πάνε οι πιο ταλαντούχοι και μορφωμένοι εργαζόμενοι, εκεί θα τρέξουν να πάνε και οι εταιρείες για να έχουν ποιοτικό εργατικό δυναμικό).
Εάν τα συνδικάτα δεν αρχίσουν να συνεργάζονται με τον επιχειρηματικό κόσμο και με τους εργαζόμενους κι όχι να το παίζουν "αφεντικά", τότε δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης σε μια παγκόσμια αγορά μετακίνησης εργαζομένων και επαγγελματιών.
Δείτε τη φωτογραφία προσεκτικά. Διότι πολλές επιχειρήσεις έχουν ήδη αρχίσει να φεύγουν από τις Forced Union States και πηγαίνουν στις Right to Work States, μεταξύ άλλων η Boeing, η οποία βαρέθηκε να έχει πέντε άτομα να μην επιτρέπουν σε όσους θέλουν να εργαστούν να μπουν στο εργοστάσιο (έως ότου έχασαν πολλά από την Airbus και βέβαια δεν μπορούσαν πια να αναπτυχθούν και να προσλάβουν περισσότερο κόσμο και μάλιστα ειδικευμένους με πολύ υψηλούς μισθούς).
Να μην τα βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα. Τα συνδικάτα έχουν καταντήσει καταπιεστικές "δεύτερες κυβερνήσεις". Δεν μας φτάνανε οι πρώτες, έχουμε και τις δεύτερες. Δεν θα σηκωθεί κανένας αγανακτισμένος άνθρωπος με το δίκανο ποτέ να τους πάρει ο διάολος και τους δύο;
Ο Χένρι Φορντ (Henry Ford) απαγόρευε τα συνδικάτα και έδιδε στους εργάτες του 5 δολάρια τη βδομάδα, που τότε αντιστοιχούσε σε 1,15 ουγγιές χρυσό (έχοντας υπόψη ότι ο χρυσός έχει διατηρήσει την αξία του έναντι ΟΛΩΝ των βασικών καταναλωτικών αγαθών, αυτό ισοδυναμεί με την αγοραστική αξία των $2.000 (δύο χιλιάδων) δολαρίων τη βδομάδα. Για την εποχή θεωρούταν εξωφρενικό. Κι αυτός τότε ήταν ο πραγματικός "παλιός κι αγνός" καπιταλισμός. Που σήμερα δεν υπάρχει πλέον και έχει επικρατήσει ο Κορπορατισμός (στον οποίο συμμετέχουν και τα συνδικάτα).
* Λευτέρης Κρητικάκης
Philadelphia, PA
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.