Σε μια χώρα που βρίσκεται σε οικονομική κατάρρευση, μετά από 7 σχεδόν χρόνια μνημονιακής κατοχής, σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, η οποία μαστίζεται άγρια από το φάσμα της ανεργίας, οι καλλιτέχνες είναι από τις πλέον ευπαθείς ομάδες. Άνεργοι μουσικοί, φοιτητές μουσικών αλλά και άλλων σχολών, άνθρωποι που δεν έχουν άλλα μέσα προς το ζην και γνωρίζουν να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, ως έσχατη λύση βιοπορισμού, έβγαλαν την τέχνη τους στο δρόμο, στολίζοντας μελωδικά τη γκρίζα καθημερινότητά μας.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, ο οποίος αγκαλιάζει με θέρμη κάθε χαζοχαρούμενη εκδήλωση και μας καλεί κάθε τρεις και λίγο να τρέχουμε στην παραλία, να παρελαύνουμε με πολύχρωμα εσώρουχα, να αγκαλιάζουμε περαστικούς, να… χαμογελάμε στα περιστέρια… και γενικά οποιαδήποτε ξενόφερτη, ανούσια εκδήλωση, αρκεί να υποστηρίζεται από κάποιο ξένο ίδρυμα ή ΜΚΟ, αποφάσισε ξαφνικά να ποινικοποιήσει ένα πολιτιστικό δρώμενο, το οποίο έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, τους πλανόδιους μουσικούς!
Δεν γνωρίζουμε αν πίσω από αυτήν την ακατανόητη κίνηση του Δήμου Θεσσαλονίκης κρύβεται ένας… υπερβάλλων ζήλος για την πάταξη της φοροδιαφυγής (ο ίδιος ζήλος που οδήγησε σε συλλήψεις και παράλογα πρόστιμα σε καστανάδες, κουλουράδες και άλλους «μεγαλοφοροφυγάδες»!) ή αν ασκήθηκαν πιέσεις από την αυθαίρετη «αρχή» που ονομάζεται ΑΕΠΠΙ. Σε κάθε περίπτωση, το πρόσχημα της «κατάληψης δημόσιου χώρου» είναι τουλάχιστον αστείο, όσο για την κατηγορία της επαιτείας είναι πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, κατάπτυστη.
Επεκτείνοντας πέρα από κάθε λογική την ερμηνεία του Νόμου, και με εντολή του «χαλαρού», του «αντισυμβατικού» και «προοδευτικού» Δημάρχου, κ. Μπουτάρη, η αστυνομία προχώρησε στην προσαγωγή των καλλιτεχνών του δρόμου. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης του δρόμου, σε καμία περίπτωση δεν είναι επαίτης. Προσφέρει δωρεάν την τέχνη του στους περαστικούς και, αν καταφέρει να κάνει κάποια σκυφτά κεφάλια να σηκωθούν, αν καταφέρει κάποια σκυθρωπά πρόσωπα να χαμογελάσουν, δέχεται ως δείγμα της εκτίμησής τους, ένα συμβολικό χρηματικό αντίτιμο. Ο χαρακτηρισμός του ως επαίτη είναι άκρως προσβλητικός και άδικος και, επιπλέον, δείχνει πόσο μακριά από την πραγματικότητα του απλού κόσμου βρίσκονται οι δημοτικοί μας «άρχοντες».
Το ΕΠΑΜ Θεσσαλονίκης καταγγέλλει την απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης να ποινικοποιήσει τους καλλιτέχνες του δρόμου και καλεί τον Δήμο να ανακαλέσει και να μην προχωρήσει σε περαιτέρω προσαγωγές και συλλήψεις. Συντάσσεται στο πλευρό των καλλιτεχνών, οι οποίοι, όπως και όλος ο ελληνικός λαός, δοκιμάζονται σκληρά από τις ανελέητες, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους ευχαριστεί που απαλύνουν την ασχήμια που μας περιβάλλει, με την ομορφιά της τέχνης τους.
ΕΠΑΜ Τομέας Θεσσαλονίκης
Πριν ένα χρόνο και κάτι εγώ και οι δυο φίλοι μου Θωμάς και Μηνάς πήραμε την απόφαση να βγούμε στον πεζόδρομο της αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη και παίξουμε μουσική … Ο λόγος δεν ήτανε ούτε πολιτικής πεποιθήσεως ούτε βιοπορισμού ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί ένας ρηχός νους. θέλαμε να προσφέρουμε μουσική σε όλους αυτούς που αδυνατούσαν οικονομικά, σε όλους αυτούς που θέλανε να ακούσουν κάτι μέσα στην βαβούρα της οχλαγωγίας και της φασαρίας του δρόμου. Ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε μηχανήματα για να μην ενοχλήσουμε την ‘’κοινή ησυχία’’ … Με γυμνές φωνές κάναμε το κέφι μας και το κέφι του εκάστοτε περαστικού ανεξάρτητος εθνικότητας ή οικονομικής κατάστασης. Η ενδυμασία μας ήταν πάντα προσεγμένη έτσι ώστε να μην προκαλεί την λύπηση. Όπως παρουσιαζόμασταν στην οποιαδήποτε μουσική σκηνή, έτσι ήμασταν και στον δρόμο … Η μελέτη των τραγουδιών ήταν πάντα προσεγμένη και αυστηρή σαν να παίζαμε σε μια συναυλία, αλλά με την τιμή του εισιτηρίου να διαμορφώνετε από την ψυχική διάθεση του καθενός, με βάση τον θεσμό της προσφοράς και της κριτικής ανταμοιβής… (Δεν υπήρχε ούτε κοστολόγηση αλλά ούτε άπλωμα χεριού ζητώντας κάτι, ήταν καθαρά θέμα επιλογής του εκάστοτε ανθρώπου ) Με κόντρα πολλές φορές τον καιρό άλλοτε από την ανυπόφορη ζέστη και άλλοτε με τα χέρια ξυλιασμένα από το κρύο προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η μουσική δεν είναι προνόμιο μόνο αυτόν που έχουν την οικονομική ευχέρεια αλλά είναι δικαίωμα όλων .
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Είμαι υπέρ στη φορολόγηση και τον έλεγχο αν είναι για το καλό του τόπου, όπως και στη λύση αυτού του θέματος που δεν είμαι εγώ αρμόδιος αλλά η πολιτεία στο να βρεθεί η άκρη και να μην πηγαίνουμε στις εύκολες και απροβλημάτιστες λύσεις …