Γράφει ο Αντώνης*
Γιατί ανθρώπους δεν τους λες. Δεν έχουν όψη ανθρώπου. Δεν περπατάνε στα δύο. Συνεχίζουν να σέρνονται στα τέσσερα ακριβώς όπως οι προϊστορικοί συγγενείς τους. Γλοιώδεις, παρασιτικοί, και αρπακτικά.
Και στην Αθήνα, που κατοικεί εδώ και δεκαετίες η μισή Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, τα εγχώρια τετράποδα που μιμούνται τα δίποδα, έχουν κερδίσει επάξια τη θέση τους σε αυτή τη μητρόπολη.
Ήμουν απόφοιτος λυκείου, όταν κατέβηκα για πρώτη φορά στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στη ΣΤΥΑ. Μία τρελλή ιδέα της μάνας μου και της Αθηναίας νονάς μου, που αποφασίζανε για το καλό μου, χωρίς εμένα, για εμένα.
Ακόμη πιο ειρωνικό είναι, να έχεις να δεις την νονά σου από τη μέρα που βουτούσε την κεφάλα σου στην κολυμπήθρα, μόνο μία φορά στα δέκα σου, όταν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, και ξανά ποτέ μέχρι εκείνο το καλοκαίρι για τις εξετάσεις στη ΣΤΥΑ.
Σημείωση, η νονά παντρεμένη, χωρίς παιδιά, κοκέτα, κατοικία στο Κουκάκι και οικονομική άνεση για να ταξιδεύουν συχνά-πυκνά τα Σαββατοκύριακα όπου γούσταραν.
Η συνάντησή μαζί της ως 19χρονος, μου έλυσε την απορία γιατί δεν ήθελα να την πλησιάσω στα δέκα μου, όταν την πρωτοείδα στο σπίτι μας.
Άνθρωπος που δεν άνοιγε την αγκαλιά της για να σε φιλήσει, αλλά σαν κοκέτα που φοβόταν μην χαλάσει το μακιγιάζ της, σε φιλούσε σταυρωτά, σχεδόν στον αέρα όπως κάνουν οι κουμπάρες.
Το καλύτερο ήταν ότι, ενώ ποτέ δεν μου εξήγησε κανείς γιατί αυτή η απουσία επαφής όλα τα χρόνια, ξαφνικά η νονά μου, άρχισε να με σέρνει σε επισκέψεις για να γνωρίσω νεαρές κοκέτες· ανιψιές και βαφτισιμιές.
Η φράση «Άντε και μ΄ ένα καλό κορίτσι μόλις κατέβεις στην Αθήνα» ακόμη μου θυμίζει ανατολίτικο νυφοπάζαρο.
Δεν παίζεστε στην Αθήνα!
Δεκαεννιά ετών, και περνούσα οντισιόν από όλες τις νεαρές κοκέτες συγγενείς και μη, που γνώριζε η νονά μου.
Εμφανίσιμο παιδί ήμουν, αθλητής, στα μάτια με κοιτούσαν αυτές, στα στήθη τις κοιτούσα εγώ!
Αμοιβαία πράγματα!
Φταίω; Δεν φταίω!
Ευτυχώς δεν πέρασα τις τελικές εξετάσεις στη ΣΤΥΑ, και έχασε η Βενετιά βελόνι, και εγώ την ευκαιρία να γίνω από Νότιος Μακεδόνας -Τι, όχι;- βέρος Αθηναίος και να ζήσω στην ελληνική μητρόπολη τον «εκπολιτισμό» μου.
Δεν ξανακατέβηκα ποτέ στην Αθήνα από τότε.
Να δεις που φταίει και ο ΜΠΑΟΚ που δεν με κέρδισε και δεν κατέβηκα να πολεμήσω σαν ούγκανος σε κάποιο σύγχρονο πόλεμο με βάζελους, χανούμια, γαύρους. Άμπαλος τελείως λέμε. Δεν έχω κόψει ούτε ένα εισιτήριο στη ζωή μου. Γι΄ αυτό φαλίρισε η Ελλάδα. Το ομολογώ!
Τώρα λοιπόν, που αναγκάστηκα να κατέβω στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια για προσωπικούς λόγους μέσα στο χειμώνα, είπα θα κατέβω και μία εβδομάδα στην Αθήνα, και θα συγκρίνω την κατάσταση της Θεσσαλονίκης-συμπρωτεύουσας (sic) με την μητρόπολη-πρωτεύουσα (ξανά sic).
Εικόνα τωρινής Θεσσαλονίκης:
να βλέπεις σε δυτικές συνοικίες όπου μεγάλωσα, να είναι ο μισός κεντρικός δρόμος κάθε 2-3 ανοιχτά μαγαζιά, αντίστοιχα 2-3 εγκαταλελειμμένα (με εμπόρευμα πεταμένο στο πάτωμα) μαγαζιά.
Η ανάπτυξη λοιπόν ήρθε, για άλλη μία φορά στις φτωχότερες πλευρές της φτωχομάνας, η ανεργία τάχα έπεσε, και εγώ εδώ και μισό χρόνο βοηθάω συγγενείς μου να προσαρμοστούν χωρίς γλώσσα, που έφυγαν από την Κρήτη σχεδόν 50ρηδες με το ένα παιδί τους, γιατί τώρα πιά τους απειλούν να τους πάρουν ξανά το σπίτι.
Φυσικά, αν πας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην γνωστή πλατεία της Αριστοτέλους, και έχει αντίστοιχα ήλιο με 15 βαθμούς, παριστάνοντας απλά τον τουρίστα, θα λες όλα μέλι γάλα μαν.
Χαλαρά, και βαράνε μύγες φυσικά όσοι δεν έχουν ρεζέρβες ν΄ αντέξουν άλλο.
Και εκεί σε Hostel έμεινα, γιατί όπως είπε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο -που του ξαναέδωσα την ευκαιρία να μου αποδείξει ότι εκτιμάει την αλήθεια- «έριξες τις γέφυρες Αντώνη». Ασχολίαστο, γιατί οι «γέφυρες» είχαν πέσει προ πολλού, όπως και οι αγκαλιές που είχαν γίνει μαχαίρια.
Επί της ευκαιρίας, να πω ότι στο Ηostel Θεσσαλονίκης, συνάντησα έναν Βέλγο 62άρη περίπτωση.
Ο Βέλγος, απόφοιτος μηχανικός ηλεκτρονικών, και εργαζόταν για διάφορες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, που τον πληρώναν για να βρει το ιδανικό γεωγραφικό μέρος ώστε να στήσουν τις κεραίες τους. Είχε ταξιδέψει στον μισό πλανήτη πριν πάθει εγκεφαλικό.
Εξού και το Hostel που έμενε, παρότι είχε καλή σύνταξη, αλλά έδινε σχεδόν τα μισά για να σπουδάζει στη Γαλλία η 12χρονη βαφτισιμιά του.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν πιάσαμε την κουβέντα για τα πολιτικά της Ελλάδας, και μου αποκάλυψε ότι ήταν πρώην τροτσκιστής στα νιάτα του, τέταρτος εκλεγμένος στην πόλη του στο Βέλγιο, και φίλος με Ευρωβουλευτή των Πρασίνων που υποστήριζε πλέον ως κόμμα.
Φυσικά το μαχαίρι έμπαινε μέχρι το κόκκαλο του Βέλγου, όταν τον πείραζα και του θύμιζα, ότι, από πρώην κομμουνιστής, κατάντησε καπιταλιστής οικολόγος.
Ανταπέδιδε το πείραγμα, περί Μακεδονίας, λέγοντας μου ότι το νέο Λουξεμβούργο χτίζεται δίπλα μας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι το Λουξεμβούργο, που ήταν ένα φτωχό προτεκτοράτο ενός Βέλγου Δούκα με το ίδιο όνομα, ήταν η αιτία που το οικειοποιήθηκαν ως όνομα κράτους χωρίς να έχουν συμφωνήσει οι Βέλγοι.
Το αντιμετώπισαν, όμως, αλλιώς, ανέπτυξαν ισχυρές οικονομικές και τραπεζικές συμφωνίες, και σήμερα το Λουξεμβούργο ξεπλένει με τις ειδικές νομοθεσίες των τραπεζών του, νόμιμα το μαύρο κρατικό χρήμα των Βέλγων.
Σουρεάλ καπιταλισμός Vs Εθνικιστών 12 points!
Και από Σαλόνικα, προσγειώθηκα στην Αθήνα.
Ιανουαρίου 17 του μηνός τη μέρα που γιόρταζα και είχα υποσχεθεί ότι θα γιορτάσω με αγνώστους στην Αθήνα.
Σα να κατέβηκα σε άλλο πλανήτη!
ΟΚ. Έχω επισκεφθεί το Βερολίνο, μία πόλη 24ωρης -κατά εξαίρεση στη Γερμανία- κίνησης και παγκόσμιου τουρισμού καθημερινά, δεν σημαίνει όμως ότι η Αθήνα δεν συναγωνίζεται επάξια μέσα στο χειμώνα (ποιόν;) ως πόλη τουριστική κάθε άλλη ευρωπαική διάσημη μεγαλούπολη που τον ίδιο καιρό έχει ψωφόκρυο.
Και μόνο που είχε μήνα Ιανουάριο 15 βαθμούς με ήλιο, και να βλέπω στα καφέ τις γυναίκες να κάθονται χωρίς μπουφάν, έστω κάτω από τις σόμπες υγραερίου, ήταν σαν να μου έλεγε το σύμπαν, μ@λάκα, πάρε το τομάρι σου από το Μερκελιστάν το συντομότερο και φέρ΄το εδώ!
Ήλιο και ζέστη θέλωμεν, και ας τρώγομεν και πέτρες!
Τι; Όχι;
Κάπου τα μπερδεύω αυτά τα μπατριωτικά και μου βγαίνουν λάθος.
ΟΚ. Ας μπω και στις περιπέτειες που είχα, γιατί στα πενήντα μου ήταν ότι καλύτερο. Τουρίστας γαρ, αλλά ξανάνιωσα σαν εικοσάρης.
Έμενα σε Hostel δίπλα στη στάση ¨Ακρόπολη¨ του μετρό, και μάλιστα σε κουκέτες.
Μπατιροτουρίστας και με ορειβατικό σακβουαγιάζ στη πλάτη.
Μ΄ έβλεπαν με άσπρα μαλλιά οι πιο νέοι συγκάτοικοι, και τους φάνταζα σαν εξωτικό.
Πού να δείτε και πώς γινόταν το πρόσωπό τους, όταν με ρωτούσαν από που είμαι, αφού εκ πρώτης όψεως δεν έδειχνα για Έλληνας.
«I am Greek tourist from Makedonia».
Καζούρα έκανα, για να κόψω αντιδράσεις.
Είχα κατέβει μόλις λίγες μέρες πριν το συλλαλητήριο και μερικοί νόμιζαν ότι ίσως ήρθα γι΄ αυτό.
Ευτυχώς, με τα μέτρια αγγλικά μου, κατάφερνα να εξηγήσω ότι δεν ήρθα γι΄αυτό, και ότι εκείνη την ημέρα θα ήμουν αλλού.
Φυσικά, πολλοί τουρίστες ήθελαν να μάθουν από μένα, ως Έλληνας από Θεσσαλονίκη, γιατί υπάρχει τόση ένταση και θα κλείνανε το μετρό από νωρίς το πρωί στις 10:00.
Μέχρι και αμερικανός νέος με ρωτούσε τι θα συμβεί το μεσημέρι της Κυριακής, ενώ μ΄έβλεπε να μπαίνω στο μετρό για να προλάβω ν΄αλλάξω μετρό στο Σύνταγμα.
«Don’t worry man, it’s not Trump’s fault this time».
Είδα την έκπληξή του, αλλά του υποσχέθηκα να του εξηγήσω όταν επιστρέψω.
Κατέβηκα Σύνταγμα και είδα τα πρώτα πρωινά κύματα μπατριωτών με λάβαρα και πανό να μπουκάρουν στο μετρό.
Αλλαγή κατεύθυνσης, για Τεχνόπολις.
Λίγο πιο εκεί ο ξακουστός Κεραμεικός.
Οι φτωχογειτονιές μου θύμισαν την δικιά μου.
Και παραδίπλα η Ιερά οδός με τις κιτς πινακίδες της νύχτας.
Προσπέρασα και έφτασα εκεί που άξιζε τον κόπο να βρεθώ.
Μία ζεστή καλημέρα, πρόσωπα νέα και μεγαλύτερα, που ο καθένας τους κουβαλάει το φορτίο της ζωής τους, ξεχασμένοι από την αγκαλιά των τετράποδων της Αθήνας. Καπιταλισμός γαρ!
Επέστρεψα στο μουσείο της τεχνόπολης που είχε ανοιχτό το εργοστασιακό μουσείο Φωταερίου, μίας άλλης εποχής. Μικρό, αλλά με ταξίδεψε.
Παραδίπλα μία έκθεση φωτογραφίας κατοίκων του Γκάζι.
Μερικές φωτογραφίες ήταν αντάξιες επαγγελματιών.
Το τηλέφωνο καλούσε.
«Έλα ρε! Έλα ρε! Έλα ρε! Πού είσαι;»
Όποιος έχει ακούσει αυτή τη χαρακτηριστική επαναλαμβανόμενη φράση στο τηλέφωνο, ίσως καταλάβει ποιός ήταν.
Το τηλεφώνημα ολοκληρώθηκε, και το μυαλό μου επέστρεψε στο επίκτητο περιβάλλον.
Γιατί ζούμε μέσα στο μυαλό μας, αρκεί να μην το φυλακίσουμε.
Η ώρα έχει περάσει με νέα παρέα στον Πειραιά, και επιτέλους το συλλαλητήριο έχει αρχίσει να διαλύεται στο Σύνταγμα.
Στον Πειραιά, προσπαθώντας να μπω στο μετρό, έπεσα πάνω σε δεκάδες που επέστρεφαν. Βλέμματα εξωγήινων, αστυνομία παντού.
Τους ξαναπέτυχα στο μετρό στάσης Αττικής, ενώ άλλαζα μετρό ώστε να επιστρέψω πλέον στο Hostel. Απέναντί μου θρονιάστηκε ένας μελαμψός (πάει η καθαρότητα DNA-sic) με την σημαία στην πλάτη του και την κοπελιά του μακιγιαρισμένη σαν σταρλετίτσα.
Ουγκανο-βλαχομπαρόκ κατάσταση!
Είναι σαν ν’ ακούω τον παπά ήδη:
«Σήμερα ενώνονται με τα δεσμά του γάμου, ο μελαμψός ουγκανός με την ξανθοβαμμένη λουμπενο-σταρλετίτσα».
«Καλούς απογόνους!» λέω από μέσα μου και τα μυαλά στα κάγκελα.
Ευτυχώς, έφτασα στον προορισμό μου χωρίς παρατράγουδα.
Το προηγούμενο βράδυ είχε θέατρο!
Μεταμεσονύχτια παράσταση και θυμήθηκα τον Βέλγο, όταν πήγα να δω τον Ζαραλίκο στην Κιβωτό. Να πάτε όσοι προλαβαίνετε! Θα γελάσετε με την ψυχή σας!
Φιλικά
Αντώνης*
ΥΓ.1. Επειδή αυξάνονται οι συνονόματοι που γράφουν και κάνουν podcast, θα προσθέτω τον αστερίσκο στο δικό μου.
ΥΓ.2. Παρασκευή μεσημέρι με ήλιο στην Ερμού για πρώτη φορά μετά 30 χρόνια, και ενώ κοιτούσα από το πεζοδρόμιο στο ύψος της πλατείας Μοναστηρικίου τις ορδές που κατεβαίνανε ασταμάτητα, αποφάσισα να περάσω με κίνδυνο της ζωής μου την διάβαση των πεζών χωρίς φανάρια απέναντι. Αφού δεν με πάτησε ο ταξιτζής μέσα στην διάβαση που τσέκερνα συνεχώς το βλέμμα του ενώ μάρσαρε και μετακινούνταν κάθε 10 εκατοστά προς το μέρος μου, αποφάσισα ότι πρέπει να γίνω και πάλι Σαλονικιός και να του ξηγηθώ αλμυρό φυστίκι. Πέρασα όσο πιο αργά μπορούσα από μπροστά του σαν ανάπηρος 50άρης, ενώ συνέχιζε να μαρσάρει. Δεν τόλμησε να βγει από το όχημα. Αποφάσισε να εξασκήσει την υπομονή του όπως οφείλει ο ουγκανο-ταρίφας, απέναντι σε κάθε ηλικιωμένο που δεν μπορεί να περάσει την διάβαση τρέχοντας. Στην Γερμανία δεν νοείται να κάνεις τέτοιες μαγκιές ως ταξιτζής. Και έχω κάνει ταρίφας, όπως είχα γράψει πιο παλιά, και μάλιστα με ειδικές αποστολές ασθενών και ανθρώπινων οργάνων.
ΥΓ.3. Κλείνω με το αστείο του περιστατικού, που ακολούθησε καθώς είχα περάσει σχεδόν την διάβαση και ο πελάτης τουρίστας στο ταξί άνοιξε το παράθυρο και με ρώτησε στα αγγλικά:
«What is wrong man?»
Γύρισα και του απάντησα με ποιητική διάθεση και στόμφο δυνατά:
«It’s a f*cking walking zone man!»
Ακόμη γελάω!
Καλή δύναμη, καλή συνέχεια, γιατί γύρισα στο ψωφόκρυο, γριπώθηκα μετά από 4 χρόνια, και με λίγα βρογχικά, αλλά σήμερα ξεκαθάρισε και το νιονιό μου και μου ΄ρθε όρεξη να γράψω την Ιλιάδα ενός Καλλιπολίτη απογόνου στην Αθήνα.
Είστε τρελλοί εσείς οι Αθηναίοι!
*Αμ θα ξανάρθω και θα κλάψουν όλες οι διαβάσεις!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.