Ήμουν 11 χρονών, με σπασμένο πόδι στο νοσοκομείο. Η μάνα μου ερχόταν κι έφευγε γιατί δούλευε 3 δουλειές.
Δίπλα μου ένα αγοράκι περίπου στα 10. Του έφερε η μαμά του καραμέλες και του 'πε "κέρασε και το κοριτσάκι δίπλα".
"Δε δίνω στη χοντρή" απάντησε και έσφιξε το σακουλάκι με τις καραμέλες.

Ω πόσο με πόνεσε. Το χοντρή κυρίως γιατί εμένα η μάνα μου μου είχε φέρει ωραιότατα μανταρίνια και κουλουράκια δεν είχα ανάγκη τις καραμέλες του και δεν θα τον κέρναγα τίποτα από τα δικά μου καλούδια.

Αλλά έβαλα τα κλάματα. Εγώ που 'μουνα σκληρό παιδί, τσαμπουκαλού, που έπαιζα ποδόσφαιρο και τα έβαζα με μεγαλύτερους κι έβαλα τα κλάματα. Γιατί δεν ήταν κι η μαμά μου εκείνη τη στιγμή εκεί και να με πει χοντρή ο τσιλιβίθρας;

Σε βοήθεια έσπευσε η Χαρά, νοσοκόμα γλυκιά πιο πολύ κι από τις καραμέλες του διπλανού μου και φωτεινή μέσα στην κατάλευκη στολή της. Σαν Άγγελος.
Και τί έχεις μικρή μου και τί έγινε καλό μου και πες στη Χαρά αγάπη μου τι συνέβη, με τα πολλά της είπα όλα και μέσα στα αναφιλητά μου το κατάλαβε το "χοντρή" που με πόνεσε.
Το άλλο δίπλα και η μαμά του, ατάραχοι.
Τους γύρισε την πλάτη η Χαρά και μου 'δωσε μια αγκαλιά που τη θυμάμαι ακόμα.
Και δυνατά για να την ακούνε δίπλα, άρχισε να με παινεύει. Που ήμουν το πιο όμορφο κι αφράτο και σα φρατζολάκι παιδί στο Παίδων. Ποιό Παίδων; Στην Αθήνα ολόκληρη.
Που τέτοιο ξανθό ζουμπουρλίδικο κοριτσάκι δεν είχε ξανασυναντήσει κι άλλα τέτοια.
Έφυγε για 2 λεπτά και γύρισε με ένα μπολ κομπόστα ροδάκινο και γιαούρτι στο πλάι.
"Φάτο κοπέλα μου, ομορφιά μου εσύ" μου είπε και αφού μου σκούπισε το πρόσωπο κάθησε να με χαζεύει που χωσα τη μούρη μου στο μπολ. Μια γιατί πολύ με γλύκανε η κομπόστα μια για να μη φαίνονται τα δάκρυα.

Φεύγοντας κοντοστάθηκε και μου είπε "νταρντάνα μου, άμα δεν είναι δίπλα η μαμά ή εγώ ή κάποιος άλλος να σε αγκαλιάσει, να θυμάσαι ότι η αγκαλιά όσων σ' αγαπάνε είναι γύρω σου κι ας είναι αόρατη για σένα. Οι κακοί τη βλέπουν".

Κι έκτοτε πάχυνα, αδυνάτισα, φούσκωσα ξεφούσκωσα και δε μ' ένοιαζε τι λένε γύρω γύρω γιατί η αόρατη αγκαλιά των αγαπημένων μου με έκανε άτρωτη. Αααα και η κομπόστα ροδάκινο πάνω στο γιαούρτι, το σούπερ φαγητό μου για όταν καμιά φορά κλαίω για σοβαρά θέματα όχι γιατί κάποιος μ' είπε "χοντρή".

Και σκέψου τώρα ότι στα 50 μου, ακόμα τη θυμάμαι σαν χθες τη στιγμή αυτή. Σκέψου τί εντύπωση μ' έκανε τότε που στο παιδικό μου μυαλό όλα είχαν υπερφυσικές διαστάσεις.


* Φίλη αγαπημένη, συναγωνίστρια, διευθύντρια στην ΕΥΔΑΠ
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

0 comments:

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.