Articles by "Μεταφυσικά"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μεταφυσικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Όταν το σώμα μας πεθαίνει, η συνείδηση δεν χάνεται – απλώς μεταβαίνει σε άλλο σύμπαν - Έτσι, η ψυχή δεν εξαφανίζεται με το θάνατο, αλλά ταξιδεύει σε άλλους κόσμους που υπάρχουν ταυτόχρονα με τον δικό μας.

Απάντηση στο τι συμβαίνει με την ψυχή μετά θάνατον, ένα ερώτημα που απασχολεί και προκαλεί την κοινή ανθρώπινη λογική, έρχεται να δώσει ένα νέο βιβλίο... κβαντικής φυσικής.
Η πεποίθηση ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο του σώματος και ότι η ψυχή συνεχίζει να υφίσταται στο... άπειρο, μεταναστεύοντας σε άλλους κόσμους, βρίσκει υποστήριξη στις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες της Κβαντικής Φυσικής και της Αστροφυσικής.
Αυτό το συγκλονιστικό συμπέρασμα προκύπτει μέσα από τη θεωρία του Βιοκεντρισμού, όπως αναλύεται στο βιβλίο "Biocentrism: How Life and Consciousness are the Keys to Understanding the Nature of the Universe" του Δρ Robert Lanza, επιστήμονα διακεκριμένου στην αναγεννητική ιατρική, διακεκριμένου (μετά από ψηφοφορία) από τους New York Times ως ο 3ος πιο σημαντικός εν ζωή επιστήμονας.

Η αναγεννητική ιατρική

Ο Δρ Lanza, ειδικός στην αναγεννητική ιατρική και επιστημονικός διευθυντής της Advanced Cell Technology, έχει επαναστατήσει στον τομέα της κλωνοποίησης και των βλαστικών κυττάρων, ωστόσο τα τελευταία χρόνια στράφηκε στην Κβαντική Φυσική και Αστροφυσική, καταλήγοντας στην επαναστατική του θεωρία.
Σύμφωνα με αυτή, η συνείδηση δημιουργεί το υλικό σύμπαν και όχι το αντίστροφο, κάτι που προαναγγέλλει την αιώνια ύπαρξη της ψυχής μετά τον θάνατο.
Η θεωρία του Δρ Lanza, ο οποίος πιστεύει ότι η συνείδηση δεν περιορίζεται στο φυσικό σώμα, αλλά υπάρχει πέρα από το χρόνο και τον χώρο, προτείνει ότι η ύπαρξή μας ως ψυχές συνεχίζεται σε άλλους κόσμους μετά το θάνατο του φυσικού σώματος. Η συνείδηση δεν «πεθαίνει», αλλά μετακινείται σε άλλο σύμπαν, δημιουργώντας την έννοια της αιώνιας ζωής σε παράλληλα σύμπαντα.

Σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία, ο χρόνος και ο χώρος είναι εργαλεία της συνείδησης και όχι αντικείμενα με φυσική ύπαρξη, όπως νομίζαμε μέχρι τώρα. Ο Lanza εξηγεί ότι οι ψυχές μας είναι σαν την καλωδιακή τηλεόραση που λαμβάνει σήματα.

Όταν το σώμα μας πεθαίνει, η συνείδηση δεν χάνεται – απλώς μεταβαίνει σε άλλο σύμπαν.

Έτσι, η ψυχή δεν εξαφανίζεται με το θάνατο, αλλά ταξιδεύει σε άλλους κόσμους που υπάρχουν ταυτόχρονα με τον δικό μας.

Η ιδέα των παράλληλων συμπάντων, σύμφωνα με την οποία κάθε στιγμή το σύμπαν διαχωρίζεται σε αναρίθμητα νέα αντίγραφα, εξελίχθηκε από τον Δρ Hugh Everett, ενώ οι επιστήμονες όπως ο Andrei Linde και η Laura Mersini-Houghton επεκτείνουν τη θεωρία για τα πολλαπλά σύμπαντα.

Τα δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πολλών κόσμων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ενισχύοντας τις θεωρίες για την πολλαπλότητα των συμπάντων και των παράλληλων διαστάσεων.

Η συνείδηση, όπως υποστηρίζουν οι Δρ Lanza και οι φυσικοί Stuart Hameroff και Sir Roger Penrose, δεν καταστρέφεται με τον θάνατο.

Αντιθέτως, η κβαντική πληροφορία που την περιέχει διασκορπίζεται στο σύμπαν και μπορεί να υπάρξει σε άλλο σώμα ή ακόμη και σε άλλο σύμπαν.
Ο Δρ Hameroff εξηγεί ότι η συνείδηση βρίσκεται στους μικροσωληνίσκους του εγκεφάλου, οι οποίοι επεξεργάζονται κβαντικές πληροφορίες.
Μετά το θάνατο, αυτή η κβαντική πληροφορία δεν καταστρέφεται, αλλά διαχέεται στο σύμπαν και μπορεί να επιβιώσει.

Εάν το άτομο «αναβιώσει», η συνείδηση επιστρέφει στο σώμα.

Αν όχι, η ψυχή μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται έξω από το σώμα, για πάντα.
Ο Δρ Lanza υπογραμμίζει ότι η συνείδηση είναι το ίδιο «υλικό» με το σύμπαν και ότι η ύπαρξή της είναι τόσο θεμελιώδης όσο και το ίδιο το Σύμπαν.
Η ψυχή, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια θρησκευτική έννοια, αλλά επιστημονικά τεκμηριωμένη, επιβεβαιώνοντας την αέναη ύπαρξή της σε παράλληλα σύμπαντα, πέρα από τον φυσικό θάνατο.
Η σύνδεση της συνείδησης με την κβαντική θεωρία ανοίγει νέες προοπτικές για τις επιθανάτιες εμπειρίες, τις εξωσωματικές καταστάσεις και την πιθανότητα μετενσάρκωσης, χωρίς να βασίζεται σε θρησκευτικές ιδεολογίες.
Η συνείδηση, λοιπόν, συνεχίζει να υπάρχει, είτε μέσα στο ίδιο το σύμπαν, είτε σε άλλο, διασχίζοντας τον άπειρο κόσμο των παράλληλων πραγματικοτήτων.

www.bankingnews.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

της Στεφανίας

Μία φίλη είπε ότι για το πρόβλημά μου ευθύνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους και να πάψω να νιώθω υπεύθυνη για την ζωή και τις επιλογές τους. Είμαι υπεύθυνη μόνο για τις δικές μου επιλογές.

Δεν είναι λάθος αυτό που είπε, όμως έκρινα ότι έπρεπε να τις δώσω κάποιες επιπλέον πληροφορίες, μιας και η ίδια δεν έχει παιδιά και το εξετάζει από την θέαση που έχει αποκλειστικά και μόνο για τους ενήλικες. Με μόνο λόγο (το τονίζω) να μιλάμε πάνω στην ίδια βάση.

Δες τι φοβερά και τρομερά ως επιπλέον στοιχεία της έδωσα: 
«- Η κόρη μου έχει άποψη (μπορεί να επιλέξει) αν θέλει να υποστεί το τίμημα των πράξεων μου;
- Εγώ δεν πληρώνω γιατί αγωνίζομαι (απόψεις που δεν έχει ίδιες ο γιος μου) και μου κόβουν το ρεύμα, κάτι που ΚΑΙ ο γιος μου καλείται να υποστεί. Έχω το δικαίωμα;
- Για να ολοκληρώσω το ερώτημα που αφορά την κόρη μου: Την είχα μαζί μου στην Επίδαυρο. Σκέφτηκα αν μας συλλάβουν έχω φαί και θα την κοιμίσω στο καρότσι κι έτσι ρίσκαρα την σύλληψη. Την ρώτησα; Η κόρη μου θέλει δεν θέλει θα το υποστεί; Έχω αυτό το δικαίωμα;
- (για τους ενήλικες δεν έχω πρόβλημα, κάποιοι συναγωνιστές έφυγαν, η Μάρω έμεινε για να συλληφθεί. Είχαν την επιλογή. Με τους ενήλικες δεν έχω πρόβλημα, δεν ευθύνομαι για κανέναν)
- Παλιά, όταν μου έλεγε ο γιος μου "εσύ έχεις αυτές τις απόψεις, εγώ δεν συμφωνώ" (πχ για το ότι δεν παντρεύτηκα τον μπαμπά του) του έλεγα: αν δεν συμφωνείς, μπορείς τα δικά σου παιδιά αύριο να τα μεγαλώσεις με τις δικές σου απόψεις, το δικό μου παιδί το μεγαλώνω με τις δικές μου. Αν και το έλεγα δεν το πίστευα. Ακόμη με πονάει που τον μεγαλώνω με τα δικά μου κριτήρια που τον βρίσκουν Α-σύμφωνο
- Και τα δυο παιδιά μου μού τύχανε (δεν το επεδίωξα) και τύχανε υπό συνθήκες που δεν θα μπορούσα να κάνω οικογένεια. Τα κράτησα γιατί δεν συμφωνώ με τις εκτρώσεις. Αυτό είναι άποψή μου και με καμαρώνω που την έχω και πολύ συμφωνώ και την τίμησα στη ζωή μου. Τα παιδιά μου όμως δεν έχουν φυσιολογική οικογένεια, έχουν άλλο πατέρα, δεν συμφωνούν. Μπορώ να καμαρώνω, να χαίρομαι που τίμησα την άποψή μου, με την οποία απόλυτα συμφωνώ;»

(Φυσικά ότι γράφω δεν το γράφω για να με κουτσομπολέψω, ΟΛΩΝ το πρόβλημα είναι ίδιο, από τον ίδιο λόγο προκαλείται, και η λύση όλων των προβλημάτων που κάνουν τον άνθρωπο ένα με το πάτωμα, είναι ακριβώς η ίδια.)

Κοίτα τώρα τι έγινε, αφού τα έγραψα, την αμέσως επόμενη στιγμή, είδα καταφάνερα ποιο είναι το πρόβλημά μου…. Είμαι απόλυτα λογική!!!! Μόνο η λογική μπορεί να θέσει τόσο τέλεια αδιέξοδα τα πράγματα!! Κι όταν λέμε αδιέξοδα, δεν εννοούμε να μην ξέρεις ποιο απ’ όλα να διαλέξεις, αλλά (τρις-χειρότερα) ότι ό,τι κι αν διαλέξεις θα σε βγάλει σε τοίχο!! Ο λόγος που η λογική οδηγεί πάντοτε σε τοίχο είναι γιατί δεν μπορεί να δει. (Θα συνεχιστεί παρακάτω.)

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να καταγράψω κάποια από αυτά που βλέπω όταν είμαι η φύση μου, όταν είμαι ανοιχτή, όταν βλέπω μέσα μου:

Η ψυχή ΠΡΙΝ κατέβει, ξέρει ακριβώς τι πρόκειται να περάσει ζώντας! Κι όχι μόνο το ξέρει, αλλά συμφωνεί!!!
Σκέψου λίγο, τι είδους ψυχή θα επέλεγε να έρθει για να παίξει έναν δύσκολο ρόλο; Η πιο άξια, η πιο αντοχής. Όσο πιο παλιά, όσο πιο πεπαιδευμένη, τόσο πιο άξια και πιο αντοχής είναι μία ψυχή.
Τώρα κοίτα την ζωή σου, όλα όσα πέρασες από την ημέρα που γεννήθηκες και κρίνε σε. Όσο πιο πολλές δυσκολίες είχες, τόσο να τιμάς και να καμαρώνεις τον εαυτό σου. (Δεν θα κοιτάξεις τα καλά και τα όμορφα που έχεις κάνει για να σε κρίνεις άξια ως ψυχή, αλλά το πόσα δύσκολα έκανες. Δύσκολα νοούνται τα πράγματα που καθόλου δεν ήθελες να κάνεις, αυτά που σου δημιουργούν τύψεις που σου τρώνε το μεδούλι λίγο λίγο, και που ακόμα και τότε - που δεν συμφωνείς και που μετανιώνεις- συνεχίζεις να τα κάνεις).

Τον ρόλο μας τον παίζουμε αναγκαστικά (δεν χάνεται πόντος από το θεσπέσιο αυτό σενάριο). Τα δύσκολα τα κάνουμε σαν «κατά λάθος», σαν να σε βάζει ο διάλογος -που λέμε- ένα πράγμα. Είναι αυτά που δεν τα θες αλλά τα κάνεις, γιατί σε καβαλάει.

Το ζήτημα της γνώσης δεν είναι ότι είναι χρήσιμη για να καταφέρουμε να φέρουμε το αποτέλεσμα που ήρθαμε για να φέρουμε, αλλά….. για να μην πάσχουμε φέρνοντάς το! Σ’ αυτό βοηθάει η γνώση του σεναρίου, ό,τι κι αν σου συμβεί, όσο δύσκολο κι αν είναι ένα πάθημα, μπορείς να το σηκώσεις, και το σηκώνεις όταν/επειδή συμφωνείς. (Βρίσκεις λογική γι’ αυτό συμφωνείς. Ας πούμε, όταν ξέρεις ότι τόσοι άνθρωποι που αυτοκτόνησαν βοήθησαν στην αύξηση της συνειδητότητας των πολλών, κι ότι το μέρος αυτό της συνειδητότητας που αυξήθηκε δεν θα μπορούσε με κάποιον άλλον τρόπο να το κατακτήσει ο άνθρωπος, τότε δεν σου φαίνεται ούτε άδικος, ούτε κακός, ούτε λάθος ο χαμός τους. Συμφωνείς. Με την έννοια, ότι αν έγραφες εσύ το σενάριο, τον ίδιο τρόπο θα χρησιμοποιούσες.)

Πάμε τώρα στο ζητούμενο. Αν το παιδί μου ήξερε πριν γεννηθεί τι αποτέλεσμα πρέπει να φέρει, και διάλεξε τις συνθήκες εκείνες που θα το αναγκάσουν (βοηθήσουν) να το φέρει, μπορώ να ΚΡΙΝΩ τις πράξεις μου καλές ή κακές, χρήσιμες ή όχι, βοηθητικές για εκείνο ή όχι, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΤΙ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ;

Μπορεί η κόρη μου να αρρωστήσει σοβαρά, να μείνει για όλη της την ζωή ανάπηρη, επειδή η δική μου ψυχή μού όρισε ως σωστό να μην της κάνω εμβόλια. Αν αρρωστήσει μπορώ να κρίνω αυτό που η ψυχή μου όρισε; Έχω την ικανότητα να πω ότι ήταν λάθος και κακώς το επέλεξα; Κι αν αυτό ακριβώς έπρεπε να πάθει, πού το ξέρω εγώ; Και τόσα παιδάκια, που παρότι οι γονείς τους κάνουν όλα της κοινωνίας τα σωστά, αρρωσταίνουν σοβαρά και για όλη τους την ζωή, έχει γίνει κάποιο λάθος; Υπάρχει λάθος σεναρίου στα παιδιά που γεννιούνται μογγολάκια, στα νέα παιδιά που πεθαίνουν στην άσφαλτο, στα μωρά που πεθαίνουν στον πόλεμο; Πώς θα κρίνεις τι χρειάζεται και τι όχι για την εξέλιξη του σεναρίου, με τι ικανότητα, αφού δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να δεις τι εκτυλίσσεται, σφαιρικά.
Να δούμε λίγο πόσο φοβερό είναι αυτό το σφαιρικά: Ας πούμε ότι η γη είναι θέατρο με ένα εκατομμύριο σκηνές. Σε μία σκηνή παίζουν 3-4 ηθοποιοί, εκτυλίσσεται το σενάριο, στην επόμενη σκηνή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΟΤΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι παίχτηκε από όλους τους άλλους. Ούτε μπορεί κανένας να ξέρει πώς (με ποιον τρόπο) όλες οι σκηνές ενώνονται, αλληλεπιδρούν και συμπληρώνονται. Με απλά λόγια, αν εγώ κάνω μία πράξη και την δουν 5 δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει σε αυτούς (πώς θα τους επηρεάσει), ούτε ξέρω ο τρόπος που τους επηρέασε η πράξη μου σε ποιους θα την βγάλουν, ούτε πώς θα την βγάλουν, και ούτε πώς θα επηρεαστούν κι εκείνοι οι τρίτοι και σε ποιους τέταρτους θα βγάλουν τον δικό τους επηρεασμό κοκ.

Αυτά που με τα μάτια της ψυχής μου βλέπω, δεν τα λέω γενικά (μόνο ειδικά), γιατί (πολύ λογικά) δεν μπορούν να σταθούν, είναι παντελώς αμφισβητήσιμα. 
Μου έχει κάτσει στην ψυχή και όλη την ώρα έρχεται μπρος στα μάτια μου κάτι που παλαιότερα διάβασα για τις Σπαρτιάτισσες. Αυτό, με την μάνα που έχασε 4 γιους στον πόλεμο, κι όταν ο αγγελιοφόρος της το ανακοίνωσε, εκείνη είπε: ναι, εντάξει, πες μου όμως, κερδίσαμε; Κάθε φορά ανατριχιάζω που το σκέφτομαι. Πώς νομίζεις ότι εκείνη η γυναίκα προσπέρασε το γεγονός ότι έχασε τα παιδιά που τόσο μόχθησε για να τα κάνει άντρες; Κάτι πίνανε εκείνη την εποχή (και δεν μας δίνουν); Παραμυθιάζονταν για να βλέπουν όλα τα πεπραγμένα δίκαια και σωστά; Ζούσαν εκτός πραγματικότητας; Ή μήπως έβλεπαν κάτι που εμείς δεν βλέπουμε; Μήπως έβλεπαν τον δρόμο του καθενός μοναδικό, ανίκανοι να τον κρίνουν, ότι υπάρχει χρησιμότητα σε όλους τους δρόμους -ειδικά στους πιο, με τα μάτια της λογικής, άθλιους-, μόνο που δεν μπορούν να δουν την χρησιμότητα γιατί δεν βλέπουν συνολικά, μήπως έβλεπαν ότι ακόμα κι αν κάθεσαι στο σπίτι σου θα πεθάνεις αν είναι η ώρα σου, κι ότι αν πεθάνεις για την πατρίδα σου, ή για ό,τι άλλο ιερό, είναι τιμημένος θάνατος, και γι’ αυτό καμάρωναν για τους σκοτωμένους τους αντί να πέφτουν στα πατώματα; (θυμήσου ότι και οι ήρωες του 21 χορούς στήνανε πριν πάνε να τον συναντήσουν -τον χάρο).

Θα φύγω τώρα από την γυναίκα και δη μάνα και θα πάω σε έναν άντρα ήρωα (γιατί δεν είναι μόνο γυναικείο προσόν η ψυχή), θα πάω στον Λεωνίδα. Τι έβλεπε ο Λεωνίδας όταν τα βέλη του εχθρού γέμισαν τον ουρανό και γύρισε γελώντας και είπε στους άντρες του «ωραία, θα πολεμήσουμε υπό σκιά;» Γιατί δεν έβλεπε την πραγματική πραγματικότητα, η οποία -πολύ λογικά- ήταν «μάταια πολεμάμε, είναι χιλιάδες και είμαστε μια χούφτα, τσάμπα θα πεθάνουμε αφού δεν πρόκειται να νικήσουμε, θέλω την γυναίκα μου και το παιδί μου, πιο σίγουρο αγώνα θα κάνω αν ζήσω γιατί αν πεθάνω θα μείνει ακυβέρνητη η πόλη μου κλπ». Παραμυθιάζονταν τα παλικάρια; Ζούσαν εκτός πραγματικότητας; Πίνανε κάτι που δυστυχώς εμείς σήμερα δεν βρίσκουμε;

Αν δεις όλους τους ήρωες (από τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα έως τον Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Διάκο) ήξεραν το μετά του τώρα τους. Ο λόγος που πήγαν με τόση άνεση να πεθάνουν ήταν ότι ήξεραν ότι δεν θα χάσουν! Ότι από αυτό που εκείνοι κάνουν θα προχωρήσει η ιστορία. Πώς το έβλεπαν; Με τι μάτια;

Υ.Γ. Όπου -σε όποιο τομέα- είσαι πάτωμα ευθύνεται το ότι χρησιμοποιείς την λογική για να δεις.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

της Στεφανίας

Πριν δύο μέρες ήμουν ξεκούραστη, ήρεμη και γεμάτη καλοσύνη. Σκέφτηκα να το κάνω το κόλπο.. να στείλω την ενέργειά μου. Κι άρχισα τα «βουντού». Σκέφτηκα: Να φύγει η καλοσύνη από μέσα μου και να πάει στον κόσμο. (Έχει και συνέχεια..) Η κακία να καεί και οι στάχτες να ανέβουν στον ουρανό και να γίνουν βροχή, να πέσουν στο χώμα και να θαφτούν. Το είπα πολλές φορές, μέχρι που κοιμήθηκα. Την άλλη μέρα ήταν σαν να με είχε πατήσει τρένο, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι κι όταν τελικά τα κατάφερα, ήμουν ξέπνοη όλη την υπόλοιπη ημέρα.

Το καλό είναι απείρως δυνατότερο από το κακό. Το καλό νικάει το κακό όσο εύκολα λιώνει ένας γίγαντας ένα μυρμήγκι. Το κλειδί βρίσκεται στην κατανάλωση ενέργειας.

Όταν είσαι χαρούμενος δεν καταναλώνεις ενέργεια για να χαμογελάσεις, ούτε για να μιλήσεις γλυκά, γίνεται αυτόματα, επειδή είσαι χαρούμενος.

Το κακό αναγκαστικά πρέπει να καταναλώσει ενέργεια για να φέρει αποτέλεσμα (το κακό δεν είναι φυσική κατάσταση, γι’ αυτό, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο).

Τώρα, γιατί, αντίθετα με τον κανόνα, το κακό έχει γιγαντωθεί και το καλό σαν το μυρμήγκι σέρνεται;

Η ενέργεια λειτουργεί σε κύκλο. (Και η κακή και η καλή ενέργεια είναι, κι έχουν ακριβώς την ίδια συμπεριφορά.) Όταν αγαπάς κάποιον και δεν αγαπιέσαι, δεν επιστρέφει σε σένα η ενέργεια και μόνο βγάζεις και την εξαντλείς, μέχρι που μένεις κουφάρι άδειο. Ενώ όταν αγαπιέσαι, η ενέργεια της δικής σου αγάπης υπερ-παράγεται, κρατιέται αστείρευτη.

Ακριβώς ίδια πορεία διανύει και η ενέργεια του κακού. Όταν κάποιος σε βρίζει, τον βρίζεις κι εσύ. Απλά… η ενέργεια κάνει κύκλο. Γι’ αυτό αυξάνεται/δυναμώνει/κυριαρχεί.

Αν ένας άνθρωπος σού κάνει κακό κι εσύ (ο αποδέκτης) δεν πάθεις τίποτα, αν δεν σου κάνει κάτι η ενέργειά του, θα απομείνει κουφάρι ο «κακός». Χάνει την ενέργεια λόγω της προσπάθειας και δεν του ξαναγυρνά (αυξητικά), οπότε θα μείνει ξέπνοος (σαν εμένα την επομένη, που με πάτησε το τρένο). Αυτό στην «πραγματική» ζωή, το έχεις σίγουρα συναντήσει. Από εκεί βγήκε το «σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει». Αν κάποιος θέλει να σου επιβληθεί κι εσύ δεν μασήσεις, ένα τσου θα του κάνεις και θα βάλει την ουρά στα σκέλια ο «κυρίαρχος».

Κάτι τελευταίο: Ο λόγος που και εγώ, αν και έκανα κάτι καλό, έχασα όλη μου την ενέργεια, ήταν η προσπάθεια. Το έκανα με σκοπό -όχι σαν να χαμογελώ επειδή είμαι ευτυχισμένη.

Αν είναι όλα οκ με το θέμα της ενέργειας, πάμε να δούμε πώς γίνονται τα μαγικά..

Όταν ήμουν νέα όποιος με γνώριζε γινόταν σαν εμένα. Παρέσυρα όποιον έπεφτε στο διάβα μου.
Σου έχει τύχει σε κάποια παρέα να είναι κάποιος ανοιχτός, ζεστός, αληθινός και να μεταμορφώνει τους πάντες γύρω του; Σου έχει τύχει να σε μεταμορφώσει κάποιος ανοιχτός, ζεστός, αληθινός άνθρωπος;
Ο λόγος που συμβαίνει δεν είναι φίλε μου το βουντού. Η ψυχή η δική σου, επειδή την κρατάς ακόρεστη, όταν βρει τέτοιον άνθρωπο θυμάται τι είναι, τι χρειάζεται, θυμάται την ουσία, όταν γίνεσαι σαν αυτόν ξαναγίνεσαι η φύση σου. (Άσχετα που όταν ξανα-εισέλθεις στην «κανονική» σου ζωή, ξαναθυμάσαι ποιος είσαι «πραγματικά» και ξαναγίνεσαι αυτό που εσύ έχεις επιλέξεις να είσαι. Αλλά το αφήνω κι αυτό, γιατί ούτε αυτό είναι το ζητούμενο.)

Τότε λοιπόν, που ήμουν νέα, τα «τρικ» που έκανα για να γίνω «μάγισσα» ήταν: • δεν με κούραζα • με είχα ευτυχισμένη • έρρεα με τη ζωή •  ήμουν το βαθύτερο είναι μου (το τελευταίο έχε το σαν πρώτο). Αυτά (τα ως άνω) που πρόσφερα στον εαυτό μου, μου αντιγύριζαν ως κάποιες δυνατότητες. Εκτός του ότι μπορούσα να μεταμορφώσω όποιον βρισκόταν γύρω μου, έπιανα το βαθύτερο (ό,τι ακριβώς υπάρχει), μπορούσα να στρέψω την δύναμή μου εκεί που ήθελα εγώ, μπορούσα να στείλω την ενέργειά μου όπου ήθελα εγώ, μπορούσα να κάνω να συμβεί αυτό που εγώ ήθελα. Οτιδήποτε.

Τότε (ήμουν μικρή… Η γνώση φίλε μου, είναι το σημαντικότερο πράγμα! Ας έχεις όλα τα εφόδια του κόσμου, η γνώση είναι αυτή που τα θέτει τελικά σε λειτουργία), εκείνη λοιπόν την εποχή σκέφτηκα ότι είναι άδικο (!) εγώ μπορούσα πράγματα που δεν μπορούσαν οι άλλοι γύρω μου. Το θεωρούσα πλεονέκτημα (δικό μου, αποκλειστικό!!) έναντι των πολλών, και άρα άδικο να το χρησιμοποιώ. Επίσης θεωρούσα ότι είναι λάθος γιατί επεμβαίνει στο σύμπαν! Η δική μου παρέμβαση μεταβάλει την πορεία της ιστορίας (χα) και δεν μου επιτρέπεται (εγώ το όρισα το αι) να το χρησιμοποιώ. Έτσι αποφάσισα να ζήσω σαν άνθρωπος. Και από εκείνη την στιγμή «πήρα την ζωή στα χέρια μου», ήτοι: σκεφτόμουν, προγραμμάτιζα, διάλεγα τι μου αρέσει τι δεν μου αρέσει, θεωρούσα ότι εγώ ευθύνομαι, ότι η ζωή είναι δική μου υπόθεση, κλπ. κλπ. άνθρωπος δηλ., «κανονικός». Με την κανονικότητα έχω ένα πρόβλημα, γι’ αυτό την βάζω όλη την ώρα σε εισαγωγικά.)

Επί του προκειμένου. Κάποια στιγμή (τώρα στα γεράματα, επιτέλους!!) ανακάλυψα ότι τις δυνατότητες που έχει ο κάθε άνθρωπος τις έχει για να τις χρησιμοποιεί!! Φοβερή ανακάλυψη! Καθώς επίσης και: Όταν είσαι ακριβώς και μόνο αυτό που είσαι, τότε μόνο μπορείς ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ να κάνεις όλα όσα απαιτούνται για να γίνεις μάγισσα (βλ. • δεν με κούραζα • με είχα ευτυχισμένη • έρρεα με τη ζωή).

Μετά την ημέρα που ήμουν σαν να με είχε πατήσει τρένο, άρχισα να με δυναμώνω και σιγά-σιγά ξανα-γέμισα με ενέργεια. Έκανα τα χέρια μου μπάλα, αυτή είναι η γη, και την γύρισα. Τώρα είναι η σειρά του καλού να θριαμβεύσει, σκέφτομαι.
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. 

Αυτό που σταματάει την ενέργεια είναι 1. η έλλειψή της (από την κατασπατάληση), 2. το να μην πιστεύεις ότι το μπορείς (αυτό συμβαίνει όταν δεν είσαι η φύση σου) και 3. όταν δεν το θες! (αυτό συμβαίνει επειδή είσαι μικρός..)

Και φτάσαμε στο ζητούμενο: Η γη είναι στα χέρια μου αυτή την στιγμή και την γυρνάω κατά την αντίθετη φορά, προς την επικράτηση του καλού. Και τώρα που το κάνω δεν είμαι πια μικρή! Έχω την γνώση, καθώς επίσης και… ΘΕΛΩ πολύ να τις χρησιμοποιήσω!

(Μας απειλείς; Θα με ρώταγε ο γιος μου. Όχι, απλή προειδοποίηση, θα του απαντούσα.)


Υ.Γ. Ασχολήσου μόνο με τον εαυτό σου. Αυτός που έχει μόνο μπορεί να δώσει.
Υ.Γ.2 «Το καλό νικάει το κακό όσο εύκολα λιώνει ένας γίγαντας ένα μυρμήγκι», θα συμβεί επειδή θα πάψει το καλό να προσπαθεί και δεν θα εξαντλείται, επειδή θα μείνει να προσπαθεί μόνο το κακό, και επειδή δεν θα του επιστρέφεται η ενέργεια πίσω αυξητικά. Θα γίνει ΜΑΓΙΚΑ μυρμήγκι το κακό όταν εσύ γίνεις αυτός που είσαι, το βαθύτερο είναι σου. 
Continue reading
Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)