Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Χρήσιμη είναι ακόμη και η σαβούρα για την ευστάθεια ενός καραβιού, αλλά τι συμβαίνει εκεί όπου η σαβούρα με τη μορφή της κλίκας πετάει τον καπετάνιο στη θάλασσα γα να κυβερνήσει η ίδια το καράβι; Βουλιάζει το ρημάδι… βουλιάζει αγαπητέ αναγνώστη!
Δεν υπερασπίζομαι απλώς τον φίλο μου υποναύαρχο Βασίλειο Θεολογίτη, μέχρι χθες διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, ο οποίος στα μουλωχτά και με κατάπτυστες μεθοδεύσεις απομακρύνθηκε από τη θέση που ήρθε να υπηρετήσει με αρετή, γνώση, δημοκρατικό πατριωτισμό και ευθύνη, αλλά ευρύτερα στο πρόσωπό του τον κάθε αξιοπρεπή, έντιμο και υπεύθυνο «καπετάνιο» σε κάθε χώρο της διοίκησης.
Όλο λέμε και όλοι λέμε πως έχουμε ανάγκη από ενάρετους ηγέτες, αλλά αν τύχει και τους βρούμε δεν τους αντέχουμε και προτιμούμε τελικά τους ηγετίσκους, τις μετριότητες που υποτάσσονται εύκολα - και σαν έτοιμοι από καιρό - στις κλίκες, ενώ διακυβερνώνται οι ίδιοι από τη σαβούρα κάθε οργανισμού!
Όσοι αναγνώστες μου έχετε εμπλακεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ηγετικό φαινόμενο της ελληνικής διοίκησης ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ, οι υπόλοιποι προβληματιστείτε από τα λόγια του πρώην πλέον διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων Υποναύαρχου Β. Θεολογίτη κατά την τελετή παράδοσης των καθηκόντων του, μετά τον εξοβελισμό του από χαμηλής ποιότητας φοβικούς πολιτικάντηδες (με ή χωρίς στολή) πάσχοντες από μιθριδατισμό. Επισήμανε ο φίλος μου Βασίλης, χωρίς να μασήσει τα λόγια του, πως βρέθηκε «μπροστά σε χρόνια προβλήματα που αφορούσαν κυρίως τη νομιμότητα στην εκπαιδευτική λειτουργία της Σχολής και στη λήψη των αποφάσεων». Πως ένοιωθε να είναι «κυβερνήτης ενός καραβιού που κλυδωνίζονταν από το ίδιο το φορτίο που κουβαλούσε». Και πως αγωνίστηκε με αυταπάρνηση για την δημοκρατική νομιμότητα, τη διαφάνεια και την αξιοπρέπεια, έτσι ώστε η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων να καταστεί ένα σύγχρονο Ίδρυμα «που θα παρέχει υψηλή στρατιωτική και ακαδημαϊκή εκπαίδευση σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο».
Αγωνίστηκε, δηλαδή, για πράγματα που σε εξοβελίζουν μετά βεβαιότητος από την ηγεσία, στη χώρα όπου ο μιθριδατισμός έχει αναχθεί σε ηγετική αρετή και πολιτικώς ορθό προσωπικό χάρισμα – μεγάλο ηγετικό ταλέντο! Ο Βασίλης δεν δέχθηκε να συμβιβαστεί με την ανωμαλία της κυριαρχίας της κλίκας στη Σχολή και με καταστάσεις (και ανθρώπους) που υπό κανονικές συνθήκες θα θεωρούσαμε ανυπόφορες, προσβλητικές, ελεεινές, διαστροφικές, υπονομευτικές, διαβρωτικές και κυρίως ακραία υποκριτικές με μπόλικη ιδιοτέλεια.
Αλλά, βλέπεις πως στη σημερινή Ελλάδα ως κανονικό θεωρείται αυτονόητα το μιθιδρατικό και το πλαστό! Όλα τα υπόλοιπα και οι υπόλοιποι, που σιχαινόμαστε την υποκρισία, τη θρασυδειλία και τη κυριαρχία των κλικών κάθε μορφής, είναι και είμαστε τουλάχιστον προβληματικά / προβληματικοί, μυστήριοι και ασφαλώς ενοχλητικές περιπτώσεις που θα πρέπει πάση θυσία να εξοβελιστούν. Έτσι ο κάθε σύγχρονος Μιθριδάτης στην ηγεσία της πολιτικής ή/και του στρατεύματος θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος!
Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ ο Ευπάτωρ, βασιλιάς του Πόντου, δεν έμεινε τυχαία στην ιστορία ως επίσημος ανάδοχος της στρατηγικής αυτοπροστασίας. Ξέροντας καλά ότι στον κόσμο υπάρχουν και κακόβουλοι, χορηγούσε στον εαυτό του δηλητήριο με κλιμάκωση των δόσεων, ώστε να εξοικειώνεται βήμα προς βήμα. Συνηθίζοντας το δηλητήριο κατέκτησε ανοσία και τη βεβαιότητα ότι δεν θα του την έφερναν, τουλάχιστον με αυτόν τον μπαμπέσικο τρόπο. Αντίθετα, σήμερα στην Ελλάδα ο μιθριδατισμός είναι η πολιτικώς ορθή μπαμπεσιά, με την οποία η σαβούρα πλημυρίζει και δηλητηριάζει τη γέφυρα του σκάφους είτε για να πνίξει ή μολύνει τον κυβερνήτη, είτε για να τον πετάξει στη θάλασσα.
Τουλάχιστον ο Βασίλης είναι δεινός κολυμβητής … αυτό διέφυγε από τους μιθριδάτες της πολιτικής και του στρατεύματος. Όλοι οι φίλοι μου τυχαίνει να κολυμπούν καλά. Όλοι οι φίλοι μου νοιώθουν άνετα στη θάλασσα και ιδιαίτερα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Είναι το στοιχείο μας! Από εκεί παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε τον ανένδοτο αγώνα της αξιοπρέπειας και της ενάρετης ζωής, με λάθη, αστοχίες και «αδικίες» ίσως κάποιες φορές, αλλά πάντοτε με εντιμότητα, ευαισθησία, δημοκρατικό φρόνιμα και υπευθυνότητα. Και αυτό επειδή η ηγεσία αν δεν ισορροπεί μεταξύ ηθικής και πολιτικής είναι αποκρουστικό φαινόμενο που ταιριάζει αποκλειστικά σε μικρούς, ακραία συμπλεγματικούς ανθρώπους, οι οποίοι νοιώθουν ασφάλεια αποκλειστικά στο κέλυφος κάθε κλίκας…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.