" Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες ... "

Διαβάτη , στάσου μια στιγμή – να σου μιλήσουμε για δύο ανθρώπους που θα μπορούσαν «να αλλάξουν το ρου της ιστορίας» και τα δεινά που έζησε η ανθρωπότητα , αλλά ιδιαίτερα και η Ελλάδα. Πρόκειται για τον άγνωστο «τυραννοκτόνο» , τον αριστερό, αλλά κομματικά ανένταχτο εργάτη Georg Elser , ο οποίος λίγους μήνες πριν την κήρυξη του 2ου Π.Π , προσπάθησε με μια βόμβα που κατασκεύασε ο ίδιος να σκοτώσει τον Αδόλφο Χίτλερ σε προγραμματισμένη ομιλία του , την «8η Νοεμβρίου 1939» , στην μπυραρία «Μπύρκερμπροϊκελερ» του Μονάχου ( για την «ελληνική διάσταση και ιστορία» του «Μπυρρκερμπρόϊκελερ» διαβάστε το *υστερόγραφο").

Αποφάσισαν να μην τον εκτελέσουν αμέσως , αλλά μετά την "Ευρωπαϊκή" Νίκη της Γερμανίας στον 2ο Π.Π, , αφού πρώτα προηγηθεί μια παρωδία "ρωμαϊκού τύπου θριαμβευτική δίκη" και καταδίκη του".

Όταν έφτασε μετά από έξη χρόνια πολέμου το τέλος του "χιλιετούς ράιχ" τον εκτέλεσαν στις 9 Απριλίου 1945 στο Νταχάου μαζί με εκατοντάδες άλλους Αντιχιτλερικούς & αντιφασίστες , ιερωμένους , σοσιαλιστές και κομουνιστές , ανάμεσα τους και τον ηγέτη του Κ.Κ. Γερμανίας Έρνστ Τέλμαν. Ένα μήνα πριν την οριστική ήττα – συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας ( «8η Μαίου» 1945 ) και 21 μέρες πριν την αυτοκτονία του Α. Χίτλερ , στις 30 Απριλίου !

Σκέψου , εάν είχε πετύχει η ατομική απόπειρα ενός υπεύθυνου - συνειδητού και «αμνημόνευτου» πολίτη , Γκέοργκ Έλσερ , η ανθρωπότητα μπορεί να μην είχε λύσει τα βασικά της προβλήματα που προκαλούν την καθημερινή αδικία, την καταπίεση και τους κατακτητικούς πολέμους , αλλά είναι μάλλον σίγουρο ; ότι θα είχε αποφύγει την Εκατόμβη του Β΄Π.Π με τα 50 εκατομμύρια θύματα, επειδή ναζιστική δικτατορία ήταν παράλληλα και ένα τελείως «προσωποπαγές» καθεστώς.

Ο δεύτερος συνειδητός πολίτης που δεν «μεταβίβασε σε άλλους την τύχη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του» , ήταν ο Αλέξανδρος Παναγούλης , εάν είχε πετύχει η επί της ουσίας «ατομική» του απόπειρα ενάντια στον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο, θα είχαν αποφευχθεί πολλά δεινά που προκαλούν οι τελείως ανεξέλεγκτες πολιτικές εξουσίες και διακυβερνήσεις από ιδεαλιστικά – μεταφυσικά «μουρλαμένους», μάλλον σίγουρα και ο διαμελισμός της Κύπρου

Πριν 40 χρόνια , ξημερώματα της τελευταίας στην Ελλάδα "Κόκκινης ( από αίμα ) Πρωτομαγιάς" το 1976 τερματίστηκε η ζωή σ΄ένα "περίεργο αυτοκινητιστικό ατύχημα" του Αλέξανδρου Παναγούλη. Ο οποίος αποτέλεσε την "ενσάρκωση" της ελληνικής συμμετοχής ( με γενναίες ατομικές προσπάθειες που κρατούσαν τη «δάδα αναμένη» μέχρι την μαζικότερη παρέμβαση του καταφρονημένου και καταδικασμένου στο περιθώριο ελληνικού λαού ), στο τότε παγκόσμιο κίνημα της νεολαίας , του "Ελληνικού 1968" ( τ΄ οποίο βρήκε , βέβαια με την «ελληνική του ιδιαιτερότητα» , την ολοκληρωμένη του έκφραση με την συλλογική – μαζική Εξέγερση τον Νοέμβρη του 1973’ ). Ήταν ο Μάρτυρας και η μαρτυρία του Αντιδικτατορικού Αγώνα 67 - 74' και το σύμβολο των Ανυπότακτης και διαρκώς στο προσκήνιο και στις Επάλξεις Νεολαίας της Ελλάδας , από το 1940 μέχρι ... ( ; ).

Εδώ ένα ιταλικό ντοκιμαντέρ για το «1968» και την περίπτωση του Αλέξανδρου Παναγούλη :

Alekos Panagoulis - ALTRI SEGUIRANNO - presentazione dell'intervista inedita

Μετακίνησε τον κέρσορα στο "7 : 30' " του βίντεο , στα ιταλικά , αλλά από τις εικόνες και τον ήχο θα καταλάβεις πολλά , για το πως ο σκηνοθέτεις - σωστά - συνδέει τα γεγονότα της Παγκόσμιας Εξέγερσης του 68΄ με την αντιστασιακή ενέργεια του Αλέξανδρου Παναγούλη, την αντιστασιακή ενέργεια η οποία δεν τελείωσε με την απόπειρα , αλλά συνεχίστηκε με την ανυπότακτη στάση του στο στρατοδικείο , απέναντι στη διαρκή απειλή για την θανάτωση του, όπως επίσης στις "ανακρίσεις" και στην διάρκεια των σκληρών – εκδικητικών συνθηκών κράτησης και φυλάκισης του.

Βέβαια δεν ξεχνάμε , πρέπει να γνωρίζουμε πως στην «κόκκινη από αίμα πρωτομαγιά του 1976» , πριν 40 χρόνια έχασε την ζωή του και ένας μαθητής, μόλις 17 χρονών ( ο οποίος σήμερα θα ήταν μόλις 57 χρονών ) , ο Σιδέρης Ισιδωρόπουλος ( μέλος μαθητικής παράταξης μιας μικρής οργάνωσης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς , «Κ.Ο. Μαχητής») , κυνηγημένος στην οδό Πειραιώς από την αστυνομία το βράδυ της παραμονής για «παράνομη αφισοκόλληση» , η οποία καλούσε σε πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην «Πλατεία Κοτζιά» ( σύμφωνα με αυτό που ίσχυε για τις «Πρωτομαγιάτικες Συγκεντρώσεις» μέχρι την 21η Απριλίου 1967’ ) και όχι στο «Πεδίο του Άρεως» που καθιέρωσαν από το 1976 ΟΛΕΣ οι «δημοκρατικές δυνάμεις» ( έκτοτε ισχύει μέχρι σήμερα ), για λόγους «συμφιλίωσης και λήθης με το παρελθόν», δηλαδή αποκοπής με το αγωνιστικό παρελθόν στην περίφημη "μετα" - πολίτευση» ).

Στην προσπάθεια να αποφύγει την σύλληψη του παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο στην οδό Πειραιώς. Μπορεί η κηδεία του Αλέξανδρου Παναγούλη να έβγαλε στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες , αλλά και η κηδεία του άτυχου «άγνωστου μαθητή» ήταν ένα ορμητικό μαχητικό ποτάμι δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Η χαροκαμένη και θαρραλέα μάνα , όπως κάθε μάνα , της οικογένειας , Αθηνά Παναγούλη , κατάλαβε την κοινή μοίρα όλων των αγωνιζόμενων και την ιστορική σημασία της ματωμένης Πρωτομαγιάς του 1976 , ανεξάρτητα από την ηλικία και από το σε ποια πολιτική οργάνωση ανήκουν , και έστειλε ένα ξεχωριστό μήνυμα συμπαράστασης για την κηδεία του μαθητή , την ώρα της κηδείας του δικού της γιου.

Όχι προσωπικά δεν είμαστε θιασώτες της «θανατικής ποινής» , ούτε της άλογης εμφυλιοπολεμικής βίας αυτοπροσδιοριζόμενων «ετσιθελικών πρωτοποριών». Αλλά υπάρχουν καθοριστικές ιστορικές στιγμές που πράξεις σαν Αλέξανδρου Παναγούλη και του Γκέοργκ Έλσερ , εκφράζουν την γενική βούληση και την ιστορική ανάγκη και όχι το «έτσι θέλω – εγώ νομίζω» κάποιων ομάδων. Και αυτές τις αναγνωρίζει και τις τιμά ο λεγόμενος από ορισμένους «μαραζιάρης - μικροαστός λαός».

Εμείς στη μνήμη του Αλέξανδρου Παναγούλη και στα ΠΑΙΔΙΑ – ΕΦΗΒΟΥΣ ηλικίας 16 – 18 ετών που βασανίσθηκαν σε κρατητήρια της λεγόμενης «ασφάλειας» η κλείστηκαν «φυλακές ανηλίκων» ( μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας ) στην διάρκεια της δικτατορίας και των πρώτων χρόνων της λεγόμενης «μεταπολίτευσης», αφιερώνουμε ένα από τα πολλά ποιήματα που έγραψε , χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα των χαραγμένων γι΄αυτό τον σκοπό φλεβών του, βρισκόμενος σε απόλυτη απομόνωση και διαρκώς αντιμέτωπος με τα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια μέσα σε μπουντρούμι (τάφο ζωντανών κρατούμενων αγωνιστών ) των στρατιωτικών φυλακών στο Μπογιάτι :

Στὴν Ἑλλάδα σήμερα
(Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης)

Σβησμένη φλόγα, ποὺ πάντα καίει
Σκέπασμα τάφου χωρὶς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα ποὺ κοιτᾶνε
Σκέψεις κρυμμένες σὲ
Προσκαλοῦν.
Πίστη κι ἐλπίδα χαροπαλεύουν
Πνεῦμα κι ἀλήθεια στὶς φυλακές.
Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες
Φωνὲς ἀνθρώπων σὲ προσκαλοῦν.
Σπόρος ὀργῆς πέφτει στὸ χῶμα
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
Σπίθα φεγγίζει μέσ᾿ στὸ σκοτάδι
Νέοι ἀγῶνες σὲ προσκαλοῦν.

"""""""""""""""""""""""""""""""""
Υ. Γ.
Αναγκαία παρένθεση και για άλλες άγνωστες πτυχές της ιστορίας που πρέπει να καταγραφούν :

Στην ίδια μπυραρία - το 1966 - ο Μίκης Θεοδωράκης είχε παρουσιάσει μαζί με την Μαρία Φαραντούρη για πρώτη φορά στην Γερμανία και στην Ευρώπη το «Μάουτχαουζεν» , ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ - το 1968 - ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εκφωνήσει τον λόγο του ενάντια στο «Δημοψήφισμα» της Χούντας για το «Σύνταγμα» της ΚΑΙ επίσης - το 1970 - Έλληνες μετανάστες αντιφασίστες όλων των πολιτικών αποχρώσεων , μαζί με Γερμανούς και αλλοδαπούς όλων των Αντιιμπεριαλιστικών Κινημάτων του κόσμου, είχαν αποτρέψει σε μια ΟΚΤΑΩΡΗ ΜΑΧΗ με την Γερμανική Αστυνομία να γιορτάσουν οι Πράκτορες της ελληνικής Χούντας ( "Ενική Κίνηση Ελλήνων" + "Σύνδεσμος Ελλήνων Βαυαρίας" , φασιστικές οργανώσεις που η "δημοκρατική Δυτική Γερμανία" τις άφηνε τις άφηνε - παράλληλα με τις Αντιδικτατορικές Οργανώσεις - να λειτουργούν και να τρομοκρατούν και να προπαγανδίζουν υπέρ του δικτατορικού καθεστώτος "νόμιμα"| - για να κρατά ..."ίσες αποστάσεις" ) την 3η "επέτειο» της 21ης Απριλίου ! , «νόμιμα» με άδεια του τότε σοσιαλδημοκράτη δημάρχου της πόλης του Μονάχου !

Παρά τις πολλές συλλήψεις και τους πολλούς τραυματισμούς η φιλοδικτατορική - φασιστική εκδήλωση ΔΕΝ πραγματοποιήθηκε μετά από συγκρούσεις "σώμα με σώμα" με την γερμανική αστυνομία και τους Χουντικούς ( είχαν αποκλειστεί και οι τέσσερεις είσοδοι της μπυραρίας ), με αποτέλεσμα να προκληθούν τότε «σοβαρές πολιτικές αντιπαραθέσεις» στην επίσημη πολιτική σκηνή στο «Χριστιανό» - Κοινωνικό Κρατίδιο της Βαυαρίας / Μονάχου για τις άδειες δράσης και λειτουργίας που έδιναν στις Χουντικές οργανώσεις της Ελλάδας. Στο δε τοπικό Κοινοβούλιο του "Χριστιανοδημοκρατικού" Κρατιδίου της Βαυαρίας και στο "Σοσιαλδημοκρατικό" Δημοτικό Συμβούλιο της Πόλης του Μονάχου - προκλήθηκε για δύο εβδομάδες "πολιτική κρίση", ζητήθηκε η παραίτηση του δημάρχου του Μονάχου - που έδινε άδειες να γίνονται επίσημες προπαγανδιστικές εκδηλώσεις της Χούντας !

Επειδή η Δ. Γερμανία ήταν επίσημα "κατά" του δικτατορικού καθεστώτος και ζητούσε την "αποκατάσταση" της "δημοκρατίας" , επέτρεπε στην ελληνόφωνες εκπομπές της "Ντόυτσε Βέλλε" ( η κρατική "Φωνή της Γερμανίας" από τα βραχέα κύματα ) να μιλά "δημοκρατικά" προς τους κατοίκους της Ελλάδας και στην ελληνόφωνη "εκπομπή του Μονάχου" ( στα υπερ - βραχέα εκπομπή που απευθυνόταν προς τους "Έλληνες Μετανάστες της Δ. Γερμανίας ) , ΑΛΛΑ παράλληλα διατηρούσε τις καλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με το καθεστώς - που το θεωρώντας την Ελλάδα της Χούντας - χρήσιμο "αντικομουνιστικό προπύργιο" για την διασφάλιση των δικών της συμφερόντων , συνεχίζοντας να πουλά όπλα και άλλα καταναλωτικά "αγαθά". ακόμα και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73΄, αρχές του 74΄ ! , όταν αναμενόταν νέα Εξέγερση , πούλησε - εξόπλισε την ελληνική Αστυνομία - προκαλώντας θύελλα διαμαρτυριών - με χιλιάδες σύγχρονα οπλοπολυβόλα !

Αυτά τα γράφουμε επειδή τα τελευταία χρόνια , ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΤΟ 2010 , μια κυρία ονόματι "Γκίζελα Σκαρπέλη" , η οποία στη διάρκεια της Χούντας είχε παντρευτεί ένα τότε στέλεχος του "Π.Α.Μ" ( ρεύματος του "Κ.Κ.Ε εσωτ." μετά την διάσπαση του 1968΄) και ας πούμε "εξ - αγχιστείας " συμπαραστεκόταν στα "φοιτητικά της χρόνια", όπως και χιλιάδες άλλοι νεολαίοι της Δ. Γερμανίας, στον Αντιδικτατορικό - δημοκρατικό Αγώνα των Ελλήνων και αργότερα "εξελίχθηκε" σε βουλευτή του πιο συντηρητικού "Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος" της Ευρώπης , και στην συνέχεια σε "ειδικό" παράγοντα της Γερμανίας "επί ελληνικών θεμάτων" - πετυχαίνοντας και την για πολλά χρόνια θέση της Προέδρου της "Διακομματικής Ομάδας του Γερμανικού Κοινοβουλίου για την προώθηση των σχέσεων με την αντίστοιχη Ομάδα του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την προώθηση της περίφημης από το ... 1832 Ελληνογερμανικής Φιλίας" , αφού τελείωσε την θητείας της σαν βουλευτής , προσπαθεί να αναβιώσει τα ημι - κρατικά μορφώματα ( τ΄ οποία υπάρχουν σε κάθε χώρα σαν ας πούμε "παραρτήματα" των Υπουργείων Εξωτερικών ) που είχαν ιδρυθεί επί "Βαϊμάρης" για την προώθηση της - δια - κρατικής - "φιλίας" μεταξύ Γερμανίας και ... υποψήφιων χωρών που θα "πρέπει να μάθουν να εισάγουν γερμανικά προϊόντα και γερμανικό πνεύμα" , τις λεγόμενες "Γερμανο - Ελληνικές Εταιρείες" ( "φιλίας" ) , οι οποίες σαν ημικρατικά - συμπληρωματικά όργανα υλοποίησης στόχων των "υπουργείων εξωτερικών" σε όλη τη διάρκεια του Χιτλερικού - ναζιστικού καθεστώτος και σε όλη την διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής - Αμερικανο-Νατοϊκής Χούντας, συνεργαζόντουσαν - για λόγους "φιλίας" ενάντια στα συμφέροντα και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού,

Μέσω αυτών των μορφωμάτων - "Εταιρειών" ( "Deutsch - Griechische Gesselschaften") η κ. Σκαρπέλη προσπαθεί σε περίοδο Νέας "μόνο οικονομικής" - Γερμανικής κατοχής και της νομοτελειακής νέας Εθνικής - Κοινωνικής Αντίστασης του ελληνικού λαού , να "κάμψει" το αντιστασιακό φρόνημα και να αποτρέψει αυτό που θεωρεί η ίδια και η άρχουσα πολιτικοοικονομική τάξη της Γερμανίας - από την ίδρυση του "Β΄Γερμανικού Ράιχ" ( 1872) μέχρι και σήμερα σαν ... "αντιγερμανισμό" και λεγόμενο "αντι-ευρωπαϊσμό".

Προωθώντας κατά την κρίση μας ένα σύγχρονο - ακόμα πιο ευρύτερο και πιο επικίνδυνο από αυτόν της - προηγούμενης - γερμανικής κατοχής, "Γερμανοτσολιαδισμό" που ενισχύεται επίσης ας πούμε "νομοτελειακά" και λόγω οικονομικής κρίσης από τους "Πειναλέωντες Έλληνες" ( τον ..."επιβιωτικό ραγιαδισμό/ καιροσκοπισμό" μας των γνωρίζουν πολύ καλά οι Γερμανοί , είναι άλλωστε περίπου ο ίδιος που ισχύει σε όλους τους "Ιθαγενείς" του "τρίτου κόσμου" ).

Α ) τάσσεται ενεργά , ανοιχτά και ανερυθρίαστα κατά της υποχρέωσης της Γερμανίας στο διεθνές δημόσιο δίκαιο του πολέμου και απέναντι στις Συνθήκες που έχει υπογράψει η ίδια η Δυτική "Δημοκρατική Γερμανία| , να Αποζημιώσει - Επανορθώσει την Γενοκτονία του ελληνικού λαού , τα μαζικά εγκλήματα , τις δολοφονίες και τις ληστείες , στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής 41 - 45΄ ,

Β) Είναι η κα Σκαρπέλη που "συνέλαβε" αρχικά και πέτυχε να πείσει τις Γερμανικές κυβερνήσεις , όλες τις ενέργειες κατευνασμού των Ελλήνων ( έναν ιδιότυπο "προπαγανδιστικό ψυχολογικό πόλεμο" για να αποτρέψουν την ανάπτυξη ενός Μετώπου Απελευθέρωσης από τα Νεο - αποικιακά δεσμά της Γερμανίας ) την θεσμοθέτηση από το 2015΄από την Γερμανία ομιχλωδών "Ιδρυμάτων" ( "Γερμανο-Ελληνικής Νεολαίας" και "Γερμανο-Ελληνικού Μέλλοντος" ) με σκοπό ( πολιτική ας εκτίμηση ) θα συσκοτίσουν και θα κάμψουν το απαράγραπτο αίτημα του ελληνικού λαού αμέσως μετά την λήξη του πολέμου για "Αποζημίωση - Επανόρθωση - Αποκατάσταση" , να "κατευνάσουν" τους Μαρτυρικούς Δήμους που υπέστησαν το Γερμανικό Ολοκαύτωμα ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΠΑΣΟΥΝ - ΧΩΡΙΣΟΥΝ - ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ" ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, με "ψίχουλα" επιχορηγήσεων και κονδυλίων στους Μ. Δήμους για "υποτροφίες" και "πολιτιστικές εκδηλώσεις φιλίας" , "δωρεάν ταξίδια και σεμινάρια στη Γερμανία".

Στη δεκαετία του 2000 η ιστορική αυτή μπυραρία , το «Μπύργκερμπρόϊ» ( "BUERGERBRAEU-KELLER") , στην οποία το 1939 , έγινε λίγο πριν την έναρξη του Β΄Π.Π η 1η βομβιστική , δυστυχώς αποτυχημένη , απόπειρα κατά του Α. Χίτλερ και στην οποία τυχαία και συμβολικά το 1965 ακούστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το «Μάουχαουζεν» του Μ. Θεοδωράκη και το 1970 αποκρούστηκαν οι Πράκτορες της Χούντας ανάμεσα Έλληνες μετανάστες της Δ. Γερμανίας ( που αφαιρούσαν για "αναρχική - αντικαθεστωτική δράση" μαζικά διαβατήρια και Ιθαγένειες/ υπηκοότητες του …«μαγαζιού τους» - Ελλάδα ) κατεδαφίστηκε και έγινε, τι άλλο , «εμπορικό κέντρο».Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου