Articles by "Ψυχολογία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Μία εβδομάδα μετά τη σιδηροδρομική τραγωδία, οι συγγενείς των θυμάτων και των τραυματιών αναζητούν ευθύνες για όσα συνέβησαν στα Τέμπη.

Πολλοί είναι οι επιβάτες του τρένου που επέζησαν και βρίσκονται σε σοκ. Η Ελίνα, μία εκ των επιβατών, έγραψε ένα κείμενο στο οποίο αποτυπώνονται τα συναισθήματα όσων επέζησαν από το τρομακτικό δυστύχημα που άφησε πίσω τους 57 νεκρούς.

"Πέρασε μία εβδομάδα. Για μένα είναι σαν να πέρασαν μήνες. Σταμάτησε λίγο απότομα η ζωή μου. Δεν θυμίζει ίδια με πριν", ξεκινά το κείμενο της Ελίνας.

"Η καθημερινότητα δεν είναι ίδια δυστυχώς. Δεν κατάφερα να γυρίσω στη δουλειά, δεν κατάφεραν να κοιμηθώ, δεν κατάφερα να φάω το αγαπημένο μου φαγητό έστω να πάρω τα χάπια μου. Δεν κατάφερα να αγκαλιάσω τους ανθρώπους μου, δεν κατάφεραν να βγω στο μπαλκόνι να δω ότι η ζωή συνεχίζεται, όπως είπαν όλοι. Μάλλον για σας…".

"Λες, τουλάχιστον κατάφερα να ζήσω. Εμείς όμως ακόμη δεν ζούμε, απλά επιβιώνουμε. Οι εικόνες παραμένουν στο μυαλό καρφωμένες. Η μυρωδιά έρχεται πολλές φορές ξανά στην επιφάνεια. Οι φωνές και τα ουρλιαχτά στ’ αυτιά. Βουητό. Συνεχίζει ο ίδιος εφιάλτης για εμάς, αλλά δεν τα παρατάς. Όχι για σένα, αλλά γιατί έζησες για να διεκδικήσεις αυτά που έχασαν τα παιδιά που έφυγαν. Να διεκδικήσεις να ζήσεις σε μία χώρα με ασφάλεια. Αστείο; Ευχαριστούμε Ελλάδα, καταλήγει η Ελίνα.

Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε στο MEGA ο πατέρας της, η Ελίνα βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν κατάφερε να βρει κάποιον υπεύθυνο όταν κάλεσε στη Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306.


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Όλοι έχουμε τους δικούς μας μοναδικούς τρόπους να διαχειριστούμε τη θλίψη και το πένθος, και για ορισμένους ανθρώπους, αυτός ο τρόπος είναι δυστυχώς να κρύβουν τα συναισθήματά τους και να μην δείχνουν τον πόνο. Αλλά μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι δεν είναι όλοι οι μηχανισμοί αντιμετώπισης ίδιοι και ότι η απόκρυψη των συναισθημάτων μας έχει αρνητική επίδραση στο σώμα, όπως και στην ψυχή μας.

Πώς η καταπίεση του πένθους προκαλεί φλεγμονές

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο Psychosomatic Medicine, μελέτησε μια ομάδα περίπου 100 ατόμων, οι οποίοι είχαν πρόσφατα βιώσει την απώλεια του συζύγου. Οι επιστήμονες ρώτησαν τους συμμετέχοντες για να ανακαλύψουν πώς διαχειρίζονταν την απώλεια και ποια είδη συμπεριφορών χρησιμοποιούσαν. Η σύνδεση με τις φλεγμονές βρέθηκε με βάσει αιματολογικά δείγματα από τους συμμετέχοντες. Οι ερευνητές βρήκαν ότι οι άνθρωποι που αντιμετώπιζαν το πένθος, κρύβοντας τα συναισθήματά τους, παρουσίαζαν υψηλότερα επίπεδα κυτοκίνων, βασικών δεικτών φλεγμονής στο αίμα.

«Οι φλεγμονές συνδέονται με μια σειρά αρνητικών επιδράσεων στην υγεία, συμπεριλαμβανομένων καρδιαγγειακών παθήσεων, όπως εγκεφαλικό και καρδιακό έμφραγμα», δήλωσε ο Christopher Fagundes, Ph.D., καθηγητής ψυχολογίας στο Rice, ο οποίος συμμετείχε στην έρευνα. «Αυτά τα ευρήματα τονίζουν τη σημασία της αναγνώρισης των συναισθημάτων μετά το θάνατο του/της συντρόφου μας, παρά την καταπίεσή τους».

Η υγιής συναισθηματική έκφραση βοηθά μακροχρόνια

Αν και είναι δελεαστικό να αγνοούμε όσα μας κάνουν να νιώθουμε λύπη ή ανησυχία, αυτή η έρευνα δείχνει ότι η αναγνώριση και η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να είναι πιο υγιής για την ψυχική και σωματική μας κατάσταση μακροπρόθεσμα. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το πόσο σύντομα επιτρέπουμε επίσης στα συναισθήματα να εκφραστούν έχει σημασία. Μελλοντική έρευνα θα εξετάσει ακριβώς αυτό, δηλαδή πώς ο χρόνος συναισθηματικής έκφρασης επηρεάζει σωματικά και πνευματικά την ίδια τη συναισθηματική διαχείριση.

Γνωρίζουμε ότι η φλεγμονή επηρεάζει την ψυχική μας υγεία και μπορεί να αποτελέσει και μία εκ των βασικών αιτιών κατάθλιψης ή άγχους, οπότε είναι σημαντικό να διασφαλίσουμε και υγιείς τρόπους διαχείρισης και έκφρασης των συναισθημάτων μας.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ο όρος απάθεια καταρχάς σημαίνει έλλειψη πάθους, έλλειψη δράσης ή αντίδρασης. Είναι συνώνυμο της αδιαφορίας. Συναισθήματα όπως ενδιαφέρον, συμπόνια, κίνητρο, πάθος, ενθουσιασμός, θυμός, χαρά και πολλά άλλα, συμπιέζονται και τη θέση τους παίρνει ένα κενό. Δεν είναι ηρεμία ή γαλήνη, ούτε και δύναμη αυτοσυγκράτησης εκεί που άλλοι θα έδειχναν ταραχή, αλλά η απουσία επαφής και επικοινωνίας με το οποιοδήποτε ερέθισμα που μπορεί να προέρχεται από έναν εξωτερικό παράγοντα.

Τα άτομα που χαρακτηρίζονται από αυτήν παρουσιάζουν στο σύνολο τους μια ουσιαστική έλλειψη του σκοπού ή της έννοιας για ζωή. Σ’ αυτά, απουσιάζει κάθε κοινωνικό, συναισθηματικό, πνευματικό ή σωματικό ενδιαφέρον στη ζωή, έννοιες όπως αναζήτηση, αγωνιστικότητα, συντροφικότητα, γι’ αυτά είναι τελείως άγνωστες.

Θα μπορούσε να γράψει κανείς τόμους ολόκληρους για το θέμα και να μην το έχει καλύψει, καθώς τα αίτια αλλά και συμπτώματα είναι τόσο κοινωνικά, όσο και ψυχολογικά και πνευματικά, ακόμα και ιατρικά.

Η αρρώστια των καιρών μας…

Η ψυχολογία άρχισε να ασχολείται και να ερευνά την απάθεια μετά τον 1ο Π.Π. Η φρίκη του πολέμου είχε τέτοια επίδραση στους στρατιώτες τότε, που μετά από τις εμπειρίες των βομβαρδισμών και πυροβολισμών, όπου είδαν συντρόφους τους να γίνονται κομμάτια ή να πεθαίνουν στα χέρια τους, όπου είδαν ‘το Χάρο με τα Μάτια’, όπως λέμε, στα πεδία μάχης, ανέπτυξαν ένα μούδιασμα αποσύνδεσης κι αδιαφορίας προς κάθε φυσιολογική κοινωνική αλληλεπίδραση. Το σοκ αυτό ονομάστηκε ‘σόκ του βομβαρδισμού’.



“Το τίμημα της απάθειας για τα κοινά, είναι να κυβερνούν οι κακοί.”
ΠΛΑΤΩΝ

Συχνά, πολύ συχνά μάλιστα, η απάθεια συνοδεύεται και με μια παρόμοια ψυχική κατάσταση που λέγεται Άρνηση.

Και τα δύο, φυσικά, έχουν άμεσα σχέση και με την κατάθλιψη. Θεωρείται ως ψυχολογικό πρόβλημα, για μερικά καταθλιπτικά άτομα, στα οποία επικρατεί η αίσθηση ότι “τίποτα δεν έχει σημασία”, ή “δεν μπορεί να γίνει κάτι”, δεν αισθάνονται κανέναν ενθουσιασμό για τους αγαπημένους τους. Για κάποιους ψυχιάτρους η απάθεια θα πρέπει να θεωρείται ως σύνδρομο ή ασθένεια: κατάθλιψη και απάθεια πάνε πακέτο, λένε. Και κάποιοι λαοί αναφέρονται σ΄αυτήν λέγοντας, “Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, είναι η απάθεια “. Και ας μην ξεχάσουμε την ιστορική φράση του Αϊνστάιν, ότι ο πλανήτης είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζει κανείς, όχι εξ αιτίας των κακών, αλλά των αδιάφορων.

Όμως πόσο τυχαίο κοινωνικά είναι σήμερα αυτό; Ο ακτιβιστής David Meslin εκρφράζοντας τις δικές του απόψεις εξηγεί ότι πολλοί από τους απαθείς κι αδιάφορους για τα κοινά ανθρώπους που συναντάμε δεν ευθύνονται 100% οι ίδιοι για την απάθεια τους. Το όλο σύστημα έχει φροντίσει να τους ‘σπρώξει’ προς αυτή την κατεύθυνση. Και δεν έχει άδικο. Το σύστημα έστρεψε τα τελευταία χρόνια την προσοχή του κόσμου στην υπερ-κατανάλωση και στην εστίαση στο εξωτερικό του εαυτού μας αντί της εσωτερικής πνευματικότητας -πως φαίνομαι εξωτερικά και όχι πως είμαι εσωτερικά- κατέρριψε παραδόσεις και στεγανά που, όσο κι αν δεν ήταν τέλεια, προσέφεραν κάποια βάση, μια σταθερή. Όμως το σύστημα ανέτρεψε τις ισορροπίες, αλλά πάνω απ’ όλα ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΙΔΙΟ την έλλειψη εμπιστοσύνης στο ίδιο το σύστημα, αφήνοντας τον κόσμο μετέωρο, απροετοίμαστο για λύσεις νέες κι εναλλακτικές.

Άρα αυτό που μπορεί σε πολλούς να μοιάζει ως παραίτηση, αδιαφορία, άρνηση, τεμπελιά ή βαρεμάρα, ή ακόμα όπως λέμε, καλοπερασιά, μπορεί να μην είναι τίποτε περισσότερο από απλά εμπόδια και αδιεξόδους αντίδρασης, τα οποία έχει στήσει έντεχνα το ίδιο το κατεστημένο ως ασπίδα και ανάχωμα.

Μερικά από αυτά είναι η απομόνωσή μας από τα κοινά (πόσο δύσκολο να συνεργαστείς με ένα δήμο αυτή τη στιγμή;) τα ίδια τα κόμματα (μόνο αν θες να γίνεις επαγγελματίας απατεώνας και ψεύτης θα μπεις πια σε ένα κόμμα κι όχι ως ιδεολόγος)…

“Οι τοπικές πολιτικές — σχολεία, ζώνες, εκλογές συμβουλίου — επηρεάζουν τον τόπο όπου μένουμε. Άρα γιατί στην ουσία δεν συμμετέχουν περισσότεροι από εμάς; Είναι απάθεια; Ο Ντέιβ Μέσλιν λέει όχι. Ταυτοποιεί 7 εμπόδια που μας κρατάνε από το να πάρουμε μέρος στις κοινότητες μας, ακόμα και όταν πραγματικά ενδιαφερόμαστε.”


Άρνηση, στα αγγλικά, Denial

Μηχανισμός άρνησης του εγκεφάλου όταν δεν αντέχει την πραγματικότητα. Εμφανίζεται σε πολλές μορφές. Μια από τις πιο ήπιες είναι αυτοί που αρνούνται ακόμα και να ακούσουν για κάποιο πρόβλημα: “Αχ μην μου λες, στεναχωριέμαι” Σε πιο προχωρημένες η άρνηση αλλάζει ακόμα και τα γεγονότα ή δεδομένα. Έχει παρατηρηθεί κάποιος να έχει χάσει αγαπητό του πρόσωπο και να επιμένει ότι δεν έχει πεθάνει, αλλά κάπου έχει πεταχτεί για λίγο κι όπου να’ ναι θα επιστρέψει.

Η άρνηση βοηθά τον εγκέφαλο για κάποιο διάστημα για την αποφυγή του σοκ. Όταν όμως το διάστημα παρατείνεται και τείνει να γίνει μόνιμο, οι πιθανότητες ο εγκέφαλος να επανέλθει στην κανονική του λειτουργία μειώνονται. Κάτι παρόμοιο του κώματος.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών άρνησης: Υπευθυνότητας, συνειδητότητας, επιπτώσεων συμπεριφοράς, ακόμα και άρνηση της ‘άρνησης’.
Το πιο αξιοπερίεργο είδος είναι το DARVO που βγαίνει από τα αρχικά της φράσης “Deny the abuse, then Attack the victim for attempting to make them accountable for their offense, thereby Reversing Victim and Offender”. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει άρνηση της κακοποίησης από τον θύτη και επίθεση στο θύμα κατηγορώντας το ότι σε αυτό το ίδιο οφείλεται η κακοποίηση.

Οι ‘επιστήμονες’ φρόντισαν να προσθέσουν ΠΡΟΣΦΑΤΑ στη μελέτη τους και τους αρνητές της κλιματικής αλλαγής και του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης σε άρνηση κάποιου ασθενούς προκειμένου να αποδεχτεί την αρρώστια του και να δεχθεί θεραπεία θεωρείται άκρως απαραίτητη, αλλιώς ο ασθενής δεν είναι συνεργάσιμος.

Η άρνηση συνήθως συνοδεύεται με έντονα συναισθήματα ενοχών και αδυναμίας αναγνώρισης κάποιου προσωπικού λάθους – πράξεων, σκέψεων, αποφάσεων, επιλογών, συναισθημάτων κ.λπ




Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και την καθαρά ιατρική περίπτωση της απάθειας, η οποία σχετίζεται με κάποια σωματική ασθένεια που ΕΠΙΣΗΣ μπορεί να είναι απόρροια του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η απάθεια εμφανίζεται λόγω βλάβης στον εγκέφαλο ή από νευροψυχιατρικές ασθένειες όπως η άνοια, Alzheimer, η νόσος του Πάρκινσον ή η νόσος του Huntington, ή αλλιώς ένα γεγονός, όπως ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Ακόμα και το σύνδρομο CADASIL, η νόσος του Chagas, η ασθένεια Creutzfeldt-Jakob, το σύνδρομο Korsakoff, η υπερβολική βιταμίνη D, Υποθυρεοειδισμός και πολλές άλλες, καθώς και ορισμένα φάρμακα και η βαριά χρήση των ναρκωτικών όπως η ηρωίνη μπορούν να φέρουν απάθεια ως παρενέργεια.


Όμως ΟΛΕΣ αυτές οι ασθένειες που είτε έχουν είτε όχι άμεση σχέση με την απάθεια, έχουν σχέση με το πως ζούμε, που ζούμε και τι τρώμε. Άρα, τα αίτια της απάθειας, από ιατρικής πλευράς και βλέποντας την ως καθαρή χημική αντίδραση του οργανισμού θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι:

  • Έλλειψη σωστής διατροφής – καθαρά προϊόντα χωρίς συντηρητικά, φυτοφάρμακα, μεταλλαγμένα, πρόχειρο φαγητό, άτακτα γεύματα
  • Ηχορύπανση, έλλειψη ύπνου ή καλής ποιότητας ύπνου
  • Υπερβολική απορρόφηση βαρέων μετάλλων στον οργανισμό (το αλουμίνιο, διοξείδιο τιτανίου, υδράργυρος, μόλυβδος, κάδμιο κ.α. υπάρχουν πλεόν παντού, για να μην αναφέρουμε τι μπορεί να εισβάλλει στον οργανισμό μας μέσω των χημικών αεροψεκασμών).
  • Έλλειψη επαφής με τη φύση -οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και τα οξυμένα καθημερινά προβλήματα δεν επιτρέπουν πια περιόδους χαλάρωσης κι επαφής με το φυσικό μας περιβάλλον.
  • Έντονη ηλεκτρομαγνητική ρύπανση – και δεν θα αναφέρουμε καθόλου τι κάνουν εργαλεία σαν το haarp, δεν χρειάζεται καν! Με τόση κινητή τηλεφωνία, κομπιούτερς, ασύρματα, ‘έξυπνα’ παιγνιδάκια της τεχνολογίας, γίναμε εμείς όχι μόνο απαθείς αλλά και ηλίθιοι… Όλη αυτή η ρύπανση θεωρείται πλέον η νούμερο ΕΝΑ αιτία κατάθλιψης.

Τελειώνοντας, ο βάτραχος που έχει αρχίσει να νυστάζει στο χλιαρό νερό, έχει μια μοναδική ευκαιρία: Να ξεχάσει τον μύθο του βάτραχου που τελικά έβρασε! Να ξεχάσει τους νόμους της βαρύτητας και ν’ αρχίσει να ανεβαίνει κάνοντας ένα βήμα προς τα πάνω τη φορά. Τι μου συμβαίνει; Αυτό. Γιατί μου συμβαίνει; Γι’ αυτό. Θέλω να μου συμβαίνει; Όχι. Μπορώ να κάνω κάτι; ΝΑΙ! Και το κύριο, είναι να ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ! Χωρίς αυτό το θέλω δεν γίνεται τίποτα.

Κι επειδή ακούμε πολλές φορές να φωνάζουν κάποιοι σε άλλους γιατί δεν κάνουν κάτι για να βγουν από την απάθεια, θα τους πούμε ότι ΑΥΤΟ, είναι το μεγαλύτερο σύμπτωμα απάθειας. Να περιμένεις από τον διπλανό σου να κάνει κάτι κι όχι να το κάνεις εσύ. Κι όπως λέει και ο Μέσλιν στο βίντεο, τέρμα οι ήρωες που σου έβαλαν στο μυαλό να πιστεύεις. Ο σούπερμαν είσαι εσύ μαζί με εκείνον κι εκείνην, μαζί με εμάς, μαζί με όλους. Ο ‘Σώζων Εαυτόν’ – Αχ! ξέχασαν επίτηδες να σου πουν ότι το ‘Εαυτόν’ γράφεται με κεφαλαίο Ε και σημαίνει το Πνεύμα, το Όλον, το σύνολο…




πηγή: ΑΝΤΙMEDIA


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Πολύ δυνατό κείμενο με αλήθεια που τσακίζει! Αφιερωμένο σε όλες εμάς τις γυναίκες εκεί έξω που αγαπούμε πολύ και θέλουμε με την αγάπη μας να θεραπεύσουμε τον πληγωμένο σύντροφο μας.Και πέφτουμε στην παγίδα και ξεχνάμε το κορίτσι μέσα μας που δε παίρνει αυτό που θέλει και δεν έχει κανέναν μα κανέναν να φροντίσει για τις ανάγκες της ( ούτε καν εκείνη ) και που συμβιβάζεται με ψίχουλα αγάπης και διαθεσιμότητας. Σπάσε τον κύκλο της συνεξάρτησης και φρόντισε και θεράπευσε εσένα από την ανάγκη να "σώσεις" τον άλλον. Αγάπα σε!
Επιμέλεια: Kyriaki Saouli


Ένας από τους λόγους που εμείς οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αφήσουμε τις σχέσεις όπου νιώθουμε ότι δεν μας αγαπούν ή μας κακοποιούν, είναι επειδή όταν ερωτευόμαστε έναν άντρα συνδεόμαστε με το φοβισμένο παιδί μέσα του..
Έχουμε τόση ικανότητα ενσυναίσθησης που μπερδεύουμε την αγάπη ενός ζευγαριού, με την μητρική αγάπη ή θέλουμε να βοηθήσουμε αυτό το αθώο παιδί να ξεπεράσει τα τραύματα του και τις ελλείψεις του..
Νομίζω ότι πολλές από εμάς είμαστε τρυφερές σχετικά με την ευθραυστότητα της πατριαρχικής αρρενωπότητας: κατά κάποιο τρόπο λυπόμαστε για τους φόβους του, για όλα όσα έπρεπε να υποστεί για να γίνει μάτσο, για την αδυναμία του να δείξει στοργή, για την έλλειψη των δεξιοτήτων του να διαχειριστεί συναισθήματα που έχει κληρονομήσει από τους γονείς του, την αδεξιότητα του όσον αφορά την επίλυση των συγκρούσεων, τα προβλήματα του με την αυτοεκτίμηση του και το Εγώ του..
Δικαιολογούμε τον λανθάνων ανδρισμό του, νομίζοντας ότι αυτό το μικρό κι ανυπεράσπιστο αγόρι υπέστη τόση βία, που είναι "φυσιολογικό" να την αναπαράγει και να μας την παραδώσει..
Μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχει υποφέρει από την βιαιότητα, αλλά πιστεύουμε ότι το καημένο δεν μπορεί να κάνει αλλιώς..
Παρηγοριόμαστε νομίζοντας ότι η αγάπη μας θα τον θεραπεύσει, ότι είμαστε πολύ δυνατές και μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αλλάξει, ότι όταν καταφέρει να συνδεθεί με το εσωτερικό παιδί μέσα του, θα απελευθερωθεί από τον μάτσο εαυτό του ως δια μαγείας..
Πιστεύουμε ότι οι μάτσο άντρες είναι καλοί άνθρωποι και ότι δεν μας βλάπτουν για την ευχαρίστηση τους, αλλά επειδή τα καημένα είναι άντρες και οι άντρες είναι έτσι, απόλυτοι, βίαιοι και ανασφαλείς...
Νομίζω ότι γι' αυτό συχνά γινόμαστε συγκαταβατικές όταν θέλουν να είναι το κέντρο της ζωής μας, όταν απαιτούν όλη την προσοχή, όταν φωνάζουν για μια ολοκληρωτική κι άνευ όρων παράδοση εκ μέρους μας..
Ξέρουμε ότι "πρέπει" να αισθάνονται ισχυροί και σημαντικοί, τόσες φορές τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είναι, για να ανακουφιστούν λίγο, από αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας που τους κάνει τόσο κυρίαρχους αλλά και ανασφαλείς..
Λοιπόν, αυτή είναι μια θανατηφόρα παγίδα για εμάς: Το τραυματισμένο παιδί δεν πρόκειται να θεραπευτεί, ο βίαιος άνθρωπος δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ήρεμο άνθρωπο μόνο με την αγάπη μας..
Οι άντρες πρέπει να δουλέψουν πάνω στην αρρενωπότητα τους και τα πατριαρχικά τους σύνδρομα, τα τραύματα και τους φόβους τους, τον ανδρισμό τους και την βία τους, την συναισθηματική τους αναπηρία, την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν, την ανάγκη τους για πιστή σύζυγο-μητέρα-υπηρέτη στο πλευρό τους, που να ανέχεται τα πάντα κ να τους υποστηρίζει..
Κ εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες ότι αξίζουμε συντρόφους που ξέρουν να μας αγαπούν καλά..
Πρέπει να σταματήσουμε να δείχνουμε τόση κατανόηση, να δώσουμε προσοχή στους εαυτούς μας και να συνδεθούμε με το κορίτσι που κουβαλάμε μέσα μας, για να την προστατέψουμε από αυτά τα βίαια και ανασφαλή ξεσπάσματα.
Γιατί εάν δεν την φροντίσουμε εμείς, ποιος θα την φροντίσει;
Μην επιτρέπετε σε κανέναν άντρα να βλάψει αυτό το κορίτσι, να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση της, να εκμεταλλευτεί αυτήν την ικανότητα της να αγαπά .
Αυτό το κορίτσι που έχεις μέσα σου είναι όλα όσα έχεις..
Όταν την φροντίζεις, φροντίζεις όλες εμάς..
Όταν ελευθερώνεις τον εαυτό σου, ελευθερώνουμε όλες τους εαυτούς μας...


* Bali Bali
Via:The soul journey with Sarah Moussa.
Aπό τον τοίχο της Τερψιχόρη Σαββαίδου"