Articles by "Βαξεβάνης"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βαξεβάνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Του Κώστα Βαξεβάνη
Μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος πρωτοφανές, άνανδρο, αντιδεοντολογικό, απαράδεκτο για δημοσιογράφο ή ό,τι άλλο θέλει. Το σίγουρο είναι ένα. Ο Θέμος έχει σοβαρό Θέμα. Με κάθε μέσο προσπαθεί να σταματήσει την κυκλοφορία του περιοδικού το οποίο έχει ένα εκτενές αφιέρωμα όχι μόνο σε όσα δεν είναι γνωστά γι αυτόν, αλλά κυρίως για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της εφημερίδας του.
Το 2013, δημοσιογράφοι ζητούν την απαγόρευση κυκλοφορίας εντύπου με ασφαλιστικά μέτρα σαν να είμαστε στο 1967. Αυτοί που έχουν κρεμάσει στα μανταλάκια τη μισή Ελλάδα, που έχουν επίσης μια τεράστιας κυκλοφορίας εφημερίδα για να απαντήσουν, προσπαθούν να επιβάλουν τη λογοκρισία.
Γιατί , είναι η ερώτηση. Τι τους φοβίζει; Τι είναι αυτό που δεν μπορούν να απαντήσουν και επιχειρούν με κάθε μέσο τη φίμωση;
Το Σύνταγμα της χώρας, ευτυχώς δεν ασπάζεται τις απόψεις της Χρυσής Αυγής με την οποία οι εκδότες του Πρώτου Θέματος έχουν μια «χαλαρή» σχέση και όχι μόνο εξασφαλίζει, αλλά απαιτεί την ελευθερία του Τύπου, και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Στη Δημοκρατία όποιος θίγεται, μπορεί να καταφύγει στη Δικαιοσύνη και αν είναι δημοσιογράφος να απαντήσει. Δεν καίει περιοδικά, ούτε βάζει εισαγγελείς να τα αποσύρουν.
Σε αυτή τη Δημοκρατία, ακόμα και ο Θέμος μπορεί να αγγίζεται με αισχρό τρόπο στα στούντιο ή να πιάνει τα γεννητικά του όργανα μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατών, χωρίς να λογοκρίνεται προκαταβολικά. Ο καθένας κρίνεται από αυτά που κάνει.
Ο ίδιος όμως εμφανίζεται ιδιαίτερα αγχωμένος να μην κυκλοφορήσει το περιοδικό με τις αποκαλύψεις. Αν είχε κότσια, θα επεδείκνυε την ίδια άνεση που επικαλείται σε αυτές τις εκπομπές του χαβαλέ περιστοιχιζόμενος από τα αξεσουάρ της ανοησίας και της σαχλαμάρας. Δεν το κάνει γιατί όχι μόνο δεν έχει κότσια, αλλά και γιατί τα δημοσιεύματα θα δείξουν στην κοινή γνώμη τι συμβαίνει και θα προκαλέσουν εισαγγελικές παρεμβάσεις.
Σαν τους θρασύδειλους ψευτόμαγκες, αυτός που έβγαλε στα πρωτοσέλιδά του από ανθρώπους σε προσωπικές τους στιγμές έως τον Παύλο Φύσσα να ξεψυχά, όταν ζορίζεται ψάχνει μια Δικαιοσύνη που να γοητεύεται από την κουλτούρα και τη δικαιοσύνη της Χρυσής Αυγής για να κάψει περιοδικά
Τέτοια Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Ούτε τρόπος να σταματήσει την αλήθεια.
του Κώστα Βαξεβάνη

Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση, συμφωνώ. Δεν έγινε τώρα, ήταν όσα χρόνια δρα ρατσιστικά,αντιδημοκρατικά και φονικά. Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια εγκληματική οργάνωση με την έννοια που έχει κάποιος στο μυαλό του μια συμμορία η οποία αποκεφαλίζεται, περνά από τα δελτία ειδήσεων για να το χωνέψουν όλοι και στη συνέχεια εξαφανίζεται ώσπου να εμφανιστεί η επόμενη

Είναι κατ’ αρχήν καλό που φυλακίζονται όλοι αυτοί οι τύποι που πέρα από ναζί είναι το κλασσικό παράδειγμα της μαγκιάς που αναπτύσσεται στο σκοτάδι και τον όχλο και εξαφανίζεται σαν ποντίκι στο φως της αλήθειας; Ναι είναι. Αν κάτι πετυχαίνει η φυλάκισή τους είναι η απομυθοποίηση της οργάνωσης που τα δύο τελευταία χρόνια φαντάζει παντοδύναμη, να δείχνει επιδεικτικά τις σχέσεις με την εξουσία και να καλλιεργεί το προφίλ του λαικού τιμωρού, εμφανίζοντας το έγκλημα ως αναγκαιότητα.

Ο ηρωισμός του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά μια τηλεοπτική παραγωγή. Όταν στο παρελθόν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, με μεγάλη ευκολία είχε καταδώσει όλους τους “συναγωνιστές” του. Όλοι αυτοί οι ύπουλοι μαχαιροβγάλτες των βασανισμένων κορμιών αλλοδαπών, δεν αντέχουν ούτε σε βάσανο ούτε στη βία που θεωρητικά τους τρέφει.

Οι φυλακές δεν είναι κάμπινγκ της Χρυσής Αυγής και στη φυλακή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να υποστηρίζεις πως είσαι άρειος. Πολύ γρήγορα η σκοτεινή αίγλη της Χρυσής Αυγής, θα γίνει ένα μάτσο από χαρτιά και καταθέσεις όπου ο ένας θα καρφώνει τον άλλο. Υπάρχει νομίζω αυτή η πιθανότητα τώρα που ο αξιότιμος σύζυγος της κυρίας Ζαρούλια πήγε “στη μπουζού με την πρεζού”.

Δεν μπορώ όμως να συμμεριστώ αυτούς που ετοιμάζονται να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση με ό,τι σημαίνει αυτό για την ιδεολογία και τη δομή της. Έχει πείσει ανθρώπους, έχει παρασύρει άλλους και σίγουρα έχει δώσει περιεχόμενο ζωής σε εκείνους που θέλουν να ταυτίζουν τη βία με την αποφασιστικότητα.

Το κυριότερο όμως είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν όλοι οι αντικειμενικοί λόγοι που την κάνουν προσιτή σε λαικές μάζες, δηλαδή η εξαθλίωση και η φτώχεια. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν πως η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής ήταν μια συστηματική συστημικότητα; Πως ψήφιζε όλα τα νομοσχέδια υπέρ εφοπλιστών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών την ώρα που ο Παναγιώταρος απειλούσε πως θα αυξήσει την παραγωγή σαπουνιού;

Μπορώ να χαρώ και να ανακουφιστώ ίσως που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει αυτό που έκανε αφού σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και έφριξε η υφήλιος, αλλά δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για καμιά νίκης της Δημοκρατίας

Βρέθηκαν ποτέ οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν μαζί της για να καλύψουν τόσες υποθέσεις εγκλημάτων; Έπαψε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας να θεωρεί τον φασισμό ως τον σκληρό και αναγκαίο πατριωτισμό; Σταμάτησαν οι αλλοδαποί να θεωρούνται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και αυτό αντί για ρατσισμός να βαφτίζεται αγανάκτηση;

Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαβρωμένος από τους ναζί. Οι ακροδεξιοί παραμένουν στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά πόστα. Ο Άδωνις θα συνεχίσει αύριο να πουλάει τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη στην εκπομπή του αποκαλώντας τα “βιβλία βόμβα πέρα από κάθε αμφισβήτηση” και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει συνταγματικά δικαιώματα ως “κοινωνική ανωμαλία”.

Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά η ήττα της δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από τη θριαμβολογία στα κανάλια που ως χθες φρόντιζαν να την απενοχοποιήσουν και να την βάλουν στο πλυντήριο.

Θέλω να προσθέσω μία ακόμη πλευρά από την εμπειρία μου σε έρευνες στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Ιστορικά, οι φασίστες μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικοί προβοκάτορες. Έβγαλαν τη βρώμικη δουλειά, όποτε το πολιτικό σύστημα ένοιωθε απειλή. Δημιούργησαν πολιτική ανωμαλία και έθρεψαν την ανασφάλεια. Σε αυτό το αρνητικό κλίμα που δημιουργούσαν, κάθε άλλος, συντηρητικός και εγγυητής της πρότερης, ακόμη και αντιλαϊκής κατάστασης, φάνταζε ως λύση. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται συντηρητικοί και απορρίπτουν το πολιτικό ρίσκο.

Επίσης η ιστορία της σχέσης των φασιστών με την εξουσία, ήταν σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και επαγγελματίες προβοκάτορες. Στην Ιταλία τα χρόνια της “στρατηγικής της έντασης” οι φασίστες έσπρωξαν το εκλογικό σώμα στις παραδοσιακές πολιτικές λύσεις που φάνταζαν να εγγυώνται την ασφάλεια.

Στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες βομβιστές (ανάμεσά τους και ο Μιχαλολιάκος), έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες και τις “Αρχές” είναι πια αποδεδειγμένη

Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Αριστοτέλης Καλέντζης ο οποίος φυλακίστηκε, δήλωσε μετά από χρόνια αυτό που υποψιαζόταν κάποιος “ο Καραμανλής μας χρησιμοποίησε για να φαντάζει ο ίδιος δημοκράτης, την εποχή που τον κατηγορούσαν ότι δεν προχώρησε σε καμιά αποχουντοποίηση”

Δεν είναι καθόλου απίθανο η Χρυσή Αυγή να τελειώσει εδώ την “καριέρα” της. Να αποδειχθεί δηλαδή πως αποτέλεσε για το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το υπηρετικό προσωπικό που όχι μόνο δεν είναι αναγκαίο αλλά στοιχίζει πλέον περισσότερα από όσα προσφέρει.

Ή όπως συνηθίζω να το λέω, αφού τάισαν τον δράκο, τον έθρεψαν, μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού.

πηγή
Σε ποιόν ανήκει ο Μελιγαλάς; Στην Χρυσή Αυγή, ή στη ΝΔ; Ποιός είναι ο πάτρωνας του νεοεμφυλιοπολεμικού μίσους; Στον Άδωνη Γεωργιάδη που θυμάται τον Μελιγαλά στις αναρτήσεις του στο twitter, ή στον Παναγιώταρο που αρπάζει τα μικρόφωνα για να βροντοφωνάξει πως δική τους είναι η γιορτή;
Τι έγινε και εκεί που όλα ήταν μέλι γάλα, τους τάραξε ο Μελιγαλάς; Μα το πολύ απλό. Η ΝΔ, επιλέγοντας μια ακροδεξιά ατζέντα, προσπαθεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, σηκώνοντας τα λάβαρα της μάχης απέναντι στους ανθέλληνες. Όπου ανθέλληνες, οι άλλοι έλληνες.
Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης δήλωσε «η ιστορία και οι Νεκροί μας, ανήκουν στην Πελοπόννησο και όχι σε κάποιους Χρυσαυγίτες;» Ποιοί είναι οι νεκροί τους; Ποιούς θεωρεί δικούς του ο πρώην ΕΚΚΕτζής Τατούλης, και σε ποιούς θέλει προνομιακά να αποδώσει τιμή, μαζί με σύσσωμη τη ΝΔ σχεδόν;
Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα λίγο, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι ανιστόριτοι και όχι απαραίτητα οι μικροί. Στις 26 Αυγούστου του 1944, πάρθηκε η απόφαση να αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα από την Ελλάδα. Για την ασφαλή αποχώρησή τους, έδωσαν βαρύ οπλισμό στα Τάγματα Ασφαλείας, τους συνεργάτες τους δηλαδή επειδή κατοχής. Οι Ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί που την εποχή εκείνη, αφού συγκρούονταν στο πλάι των Ναζί με τους αντάρτες, έβγαζαν ανακοίνωση «εκ των ημετέρων δυνάμεων, εις γερμανός νεκρός». Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Οι δυνάμεις των ανταρτών, υπό τον Άρη Βελουχιώτη, δρώντας ως Συμμαχικό Στράτευμα (το επιβεβαίωσε λίγο αργότερα η συμφωνία της Γκαζέρτας),υπό της εντολές της Ελληνικής Κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής, πήρε εντολή να χτυπήσει τις εχθρικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο. Δόθηκαν μάχες με τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία τελικώς κατέφυγαν στο Μελιγαλά, που ήταν η έδρα των παλιών ιταλικών στρατευμάτων κατοχής και της Βέρμαχτ.
Στις μάχες που δόθηκαν μεταξύ 13 και 15 Σεπτεμβρίου, τα Τάγματα Ασφαλείας, αναγκάστηκαν αφού πολέμησαν όσο μπορούσαν στο πλευρό των Ναζί να παραδοθούν. Μια βδομάδα πριν είχαν κάνει εκτεταμένες σφαγές στην Πελοπόννησο. Η παράδοσή τους ακολουθήθηκε από σφαγές. Κάτοικοι της περιοχής αλλά και αντάρτες, έσφαξαν με μανία (πέρα από κάθε κανόνα δικαίου πολέμου) τους αιχμάλωτους συνεργάτες των Ναζί.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ιατροδικαστικής υπηρεσίας,708 σκοτώθηκαν στο Μελιγαλά. Νεκροί από τις συγκρούσεις, παράπλευρες απώλειες και αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν. Περίπου 600 από τους νεκρούς δεν προέρχονταν από τον Μελιγαλά, άρα ήταν στρατιωτικές δυνάμεις των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Όταν λίγους μήνες αργότερα, τα Τάγματα Ασφαλείας στα πλαίσια του αντικομμουνισμού βαφτίστηκαν εθνικές πατριωτικές δυνάμεις, ο Μελιγαλάς εμφανίστηκε ως μνημείο φρίκης και σφαγών από τους αντάρτες. Για δεκαετίες, σύσσωμη η Δεξιά, προσκυνούσε στο μνημείο του Εμφυλίου, το οποίο εμφάνιζε την απόδειξη των σφαγών με το κονσερβοκούτι.
Μετά το 1982,η ΝΔ, αποφάσισε να απέχει από αυτές τις γιορτές. Μοναδικός προσκυνητής έμεινε την εποχή εκείνη ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος μέσω του γραφείου του έστελνε δελτίο τύπου για να ενημερώσει πως θα παραβρεθεί «στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές».
Τα χρόνια πέρασαν, η ψυχραιμία επικράτησε, ο εμφύλιος έδειξε να μένει πίσω, αλλά απ ό,τι φαίνεται για λόγους πολιτικής τακτικής ο Μελιγαλάς επανέρχεται για να αποδείξει πως οι σχέσεις ΝΔ και Χρυσής Αυγής μπορούν να είναι μέλι γάλα ακολουθώντας την κοινή ατζέντα της ακροδεξιάς. Προς το παρόν μαλώνουν ποιανού χαρά είναι τα μνημόσυνα στο Μελιγαλά. Σε ποιόν ανήκουν οι νεκροί ταγματασφαλίτες. Βρείτε τα…

Με ένα πολύ στοιχειοθετημένο ρεπορτάζ, ο Νικόλας Λεοντόπουλος, μας έκανε γνωστό πως μέσα στο επόμενο διάστημα, η Ελλάδα, αυτή εν πάση περιπτώσει που δεν στέλνει μόνο mail αλλά και γράμματα με το ταχυδρομείο, θα σαλιώνει τον Νίκο Αλιάγα (διαβάστε ΕΔΩ). Ο γνωστός παρουσιαστής, με απόφαση του Δ.Σ των ΕΛΤΑ γίνεται γραμματόσημο μαζί με μερικούς ακόμη εν ζωή Έλληνες, ως διακεκριμένη προσωπικότητα.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως ο Νίκος Αλιάγας μου είναι πολύ συμπαθής και τον θεωρώ έναν πολύ καλό επαγγελματία. Έχω πειστεί και για την αγάπη που έχει για την Ελλάδα, αλλά και για την αγάπη που του έχουν οι άλλοι. Είναι προφανές πως ακόμη και αν ο ίδιος έχει κινήσει κάποια νήματα προκειμένου να γίνει γραμματόσημο, δεν μπορεί κανένας να του αποδώσει ευθύνη, ούτε για τις φιλοδοξίες του, ούτε για το τι πιστεύει για τον εαυτό του. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο Νίκος Αλιάγας.
Το πρόβλημα μάλλον είναι με αυτούς που θέλουν σώνει και καλά, να γλύψουν τον Αλιάγα. Να ικανοποιήσουν μια φαντασίωση, ή ένα αξιακό σύστημα, που δεν είναι απαραίτητα και της κοινωνίας. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στους κυρίους και τις κυρίες του ΔΣ των ΕΛΤΑ,που θέλοντας ίσως να επιδείξουν τον κοσμοπολιτισμό τους και να εξασφαλίσουν τις δημόσιες σχέσεις τους, γλύφουν εκεί που άλλοι ενδεχομένως φτύνουν. Το γραμματόσημο δηλαδή με τον Αλιάγα και μερικούς ακόμη εν ζωή που χαρακτηρίζονται ως «διακεκριμένες προσωπικότητες».
Σύμφωνα με τον κανονισμό έκδοσης γραμματοσήμων, γραμματόσημα που απεικονίζουν μορφές, πρέπει να εκδίδονται μετά το θάνατο των εικονιζόμενων. Μοναδική εξαίρεση, την οποία πλήρωσαν τα ΕΛΤΑ, ήταν οι Ολυμπιονίκες. Όταν κάποιοι από αυτούς αποδείχθηκαν ντοπαρισμένοι, τα Ταχυδρομεία έπρεπε να αποσύρουν τα γραμματόσημα γιατί είχαν εκτεθεί.
Τα τιμώμενα πρόσωπα για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να είναι εν ζωή. Αν ως το θάνατό τους αποδειχθεί πως δεν αξίζουν καμία τιμή, τότε το σάλιο δεν θα χρησιμοποιηθεί για τα γραμματόσημα, αλλά για τους εμπνευστές της τιμής. Σκεφθείτε με τη λογική που εκδίδονται σήμερα γραμματόσημα με τον Αλιάγα, να είχαν εκδοθεί με τον Τσοχατζόπουλο, ή με τον Λαυρεντιάδη ως διακεκριμένο έλληνα επιχειρηματία.
Το ατόπημα όμως των ΕΛΤΑ δεν αφορά τους κινδύνους που υπάρχουν να διαψευσθεί η επιλογή τους στο μέλλον, αλλά τα ίδια τα κριτήρια «σημαντικότητας».
Όπως σημειώνουν, η τιμή αυτή «απονέμεται σε όσους ξεχώρισαν στον τομέα της επικοινωνίας για την ανεκτίμητη προσφορά τους στη διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού και στη διάχυση (διάδοση) των Ελληνικών ιδεών, αξιών και πνεύματος σ´ολόκληρο τον κόσμο». Η πρώτη απορία είναι για όποιον συνέταξε τα κριτήρια, ποιές είναι αλήθεια οι “ελληνικές ιδέες” και πώς πιστοποιείται αυτή η “ελληνικότητα”; Η δεύτερη είναι γιατί ο Νίκος Αλιάγας είχε ανεκτίμητη προσφορά στον τομέα των αξιών σε ολόκληρο τον κόσμο;
Η ελληνική κοινωνία μέσα από το life style αντικατέστησε σταδιακά τους σημαντικούς με τους αναγνωρίσιμους. Έμαθε πως η αναγνώριση που παρέχει η τηλεόραση, η φωτογράφιση, η ανακύκλωση ακόμη και των ηρώων του ελληνικού βλαχόλυγουντ, είναι η ουσία. Είναι το σημαντικό που πρέπει να διεκδικήσει. Να που τα ΕΛΤΑ, δείχνουν επίσημα και θεσμικά, να κάνουν αυτή τη μετάλλαξη της «σημαντικότητας», κριτήριο έκδοσης γραμματοσήμων. Αναγνωρίσιμοι έλληνες, παίρνουν το ρόλο των σημαντικών.
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν χιλιάδες γνωστοί και άγνωστοι Έλληνες που προάγουν τον πολιτισμό, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες μέρες που ο πολιτισμός θεωρείται σχεδόν ποινικό αδίκημα. Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν σημαντικές προσωπικότητες που προάγουν το πνεύμα και τις αξίες αλλά δεν βγαίνουν στην τηλεόραση. Και είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, αποδεκτό να τιμηθούν.
Ο Νίκος Αλιάγας είναι ένα αναγνωρίσιμο άτομο, που αγαπά τη χώρα του και ίσως την διαφημίζει. Δεν είναι αγγελιοφόρος ούτε ιδεών, ούτε πνεύματος. Στο παρελθόν έχουν εκδοθεί σειρές γραμματοσήμων με τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, το Ζαμπέτα και πολλούς άλλους. Ήταν μια σειρά με ανθρώπους του τραγουδιού που τιμήθηκαν ως τέτοιοι. Ούτε ως πνευματικοί άνθρωποι, ούτε ως φάροι αξιών.
Την ίδια τιμή με τον Αλιάγα θα έχουν ακόμη κάποιοι επιχειρηματίες, που με βάση τις αποφάσεις του ΔΣ των ΕΛΤΑ είναι άξιοι τιμής έκδοσης γραμματοσήμου. Δεν ξέρω αν ο Πρόεδρος της DOW, μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες χημικές βιομηχανίες που βαρύνεται ακόμη και με εγκλήματα, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ένας Έλληνας που του αξίζει τιμή που του κάνουν τα ΕΛΤΑ.
Θεωρώ πως οι αποφάσεις του ΔΣ των ΕΛΤΑ για την έκδοση γραμματοσήμων με «διακεκριμένες προσωπικότητες» αυτού του τύπου, προέκυψαν από την επιπολαιότητα κάποιων και την προσπάθειά τους να κάνουν σύγχρονες δημόσιες σχέσεις. Προκειμένου να γλείψουν κάποιους, θα βάλουν όλη την Ελλάδα να τους γλείφει υπό την μορφή γραμματοσήμου.
Σε μια χώρα που ελάχιστοι ξέρουν πως ο γιατρός Παπανικολάου, είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία εκατομμυρίων γυναικών μέσα από το «τεστ Παπ», αλλά όλοι ξέρουν τη Τζούλια, τα κριτήρια για την έκδοση γραμματοσήμων πρέπει να προάγουν την σημαντικότητα. Όχι τη Τζούλια.
ΥΓ: Ο Νίκος Αλιάγας είναι ένας πολύ γνωστός Έλληνας στη Γαλλία. Θα μπορούσε αν ήθελε να βοηθήσει τη χώρα, να μιλήσει για το μαύρο που την καταπλακώνει. Επέλεξε να μιλά για το γαλάζιο των νησιών. Δυστυχώς η χώρα δεν έχει ανάγκη από ανησυχία α λα καρτ, ούτε από καρτ ποστάλ. Έχει ανάγκη από φωνές αλήθειας. Άλλωστε κάποιος κακόβουλος θα μπορούσε κάλλιστα να υποστηρίξει πως ο κάθε Αλιάγας με τον τρόπο αυτό δεν διαφημίζει την Ελλάδα αλλά τη χρησιμοποιεί.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Ξέρω πως αυτό το άρθρο θα σχολιαστεί και ίσως να γίνει και η αιτία για να μου αποδοθούν κατηγορίες πεσιμισμού, απαισιοδοξίας, αιρετικού λόγου ή αδυναμίας να κρίνω πώς έχουν τα πράγματα. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Θεωρώ πως μερικές φορές ο φόβος είναι πιο χρήσιμος από την άγνοια κινδύνου και ο φόβος πως τα πράγματα ισχύουν στη χειρότερη πλευρά τους πιο πολιτικός από οποιαδήποτε politically correct ανάλυση.
Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν πέφτει, αν δεν ξεφτιλιστεί. Δεν εξαφανίζεται με αυτοματισμό, αν δεν φανεί περιττή στα μάτια του κόσμου. Δεν κυριαρχούν σωτήρες, αν πρώτα η Δημοκρατία δεν έχει δείξει ανίκανη να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία της. Η Δημοκρατία πέφτει αν δείξει πως είναι ανίκανη και περιττή.
Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Δημοκρατία αδυνατεί να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Η Δημοκρατία που διαχειρίζεται η τρικομματική κυβέρνηση έχει επιλέξει τα χειρότερα σενάρια για τις ζωές όλων μας. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Νομίζω πως διαφωνούμε μεταξύ μας στο αν αυτό είναι αναγκαίο ή όχι. Όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όμως, υπάρχει. Η Δημοκρατία μας εμφανίζεται όλο και πιο ανίκανη να λύσει τα προβλήματα. Ακόμη και αυτοί που χειροκροτούν την «γερμανική επιβολή» ως Δημοκρατία, θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να ψηφίσουν Μέρκελ στις επόμενες ελληνικές εκλογές.
Η Δημοκρατία μας επίσης, κάθε ημέρα εμφανίζεται και πιο περιττή. Αχρείαστη, με υποκατάστατα λειτουργίας. Ο κοινοβουλευτισμός περιορίζεται σε εκλογή Κοινοβουλίου και όχι απαραίτητα στον τρόπο λειτουργίας του. Αφήνω κατά μέρος τα σκανδαλώδη που διανθίζουν τη δράση του (όσοι διαβάσετε το HOT DOC που είναι στα περίπτερα θα δείτε πως λειτουργούν ως μαφιόζοι για να μην δικαστεί ποτέ υπουργός και για τίποτα) και πάω στο συνεχές κλάδεμα κάθε θεσμικής ουσιαστικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το θέμα «ΕΡΤ» επιμένω, πως αυτό που κυρίως αποδεικνύεται είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας. Τι εννοώ; Η κυβέρνηση πέρασε για τις ΔΕΚΟ (όχι μόνο για την ΕΡΤ) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορούν την κατάργησή τους. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι η προσωρινή ανάθεση της Νομοθετικής Εξουσίας (που έχει η Βουλή) στην Εκτελεστική Εξουσία (την κυβέρνηση). Δηλαδή ένας μη ψηφισμένος νόμος εφαρμόζεται σε απρόβλεπτες και επείγουσες καταστάσεις και επικυρώνεται εκ των υστέρων από τη Βουλή. Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση κυβερνά με νόμους που περνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να υπάρχει επείγουσα ή απρόβλεπτη κατάσταση. Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική ή εσωκοινοβουλευτική αντίδραση για κάποιο μέτρο, αυτό περνά αυτόματα για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι κλυδωνισμοί. Στο μεσοδιάστημα ως την ψήφισή του, τα media έχουν προετοιμάσει τον κόσμο ή έχουν επέλθει τόσα πολλά ακόμη ανάλογα μέτρα, που η κοινή γνώμη αποκτά τον ρόλο του τρομαγμένου τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.
Ίσως αυτό φαντάζει μια υπερβολή. Δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί αισχρός πολιτικαντισμός, αλλά όχι και απραξία της Δημοκρατίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα. Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Κράτος της Βαϊμάρης. Η Γερμανική Δημοκρατία δηλαδή, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί την διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την ταπεινωτική ήττα και την ανάγκη για τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας. Το 1930 η Γερμανική Δημοκρατία σπαρασσόταν και αδυνατούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα των Γερμανών. Μια ασταθής κυβέρνηση Συμμαχίας κυβερνούσε τη χώρα. Ανάμεσα στις αδυναμίες ήταν και αυτή του να νομοθετήσει. Έτσι η κυβέρνηση θεώρησε καλό, στο όνομα της σταθερότητας και της διακυβέρνησης της Γερμανίας, να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, που της έδινε το δικαίωμα να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε περιπτώσεις ανάγκης.(Σας θυμίζει κάτι;)
Επί τρία χρόνια ο Καγκελάριος Χίντεμπουργκ υπέγραφε νόμους που δεν ψηφίζονταν από το Κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική λειτουργία έγινε περιττή. Ο κόσμος καταλάβαινε πως τον κοροϊδεύουν και πως η Δημοκρατία όχι μόνο ήταν υποκριτική, αλλά δεν μπορούσε να λύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η κατάρρευση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι το 1933, ο Χίτλερ κατάφερε να πάρει την εξουσία (με εκλογές και όχι με πραξικόπημα όπως νομίζουν πολλοί) καταδεικνύοντας αυτή την υποκρισία και την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία κατέρρευσε όταν έγινε ανίκανη και περιττή.
Ακόμη και στην Ελλάδα του ‘60 που έγινε το πραξικόπημα, χρειάστηκε η Δημοκρατία να φανεί αδύναμη να αντιμετωπίσει το παρακράτος και οι πολιτικοί να εμφανιστούν ως μαριονέτες που αρκεί κάποιος να τους πληρώσει πολλά για να κάνουν μια αποστασία όπως αυτή του 1965. Ο Παπαδόπουλος δεν ήρθε με εκλογές, αλλά αν δεν είχε αυτοξευτελιστεί η Δημοκρατία, ούτε θα ερχόταν, ούτε θα έμενε.
Σήμερα ζούμε μια Δημοκρατία σε αυτή την κατάσταση. Ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει ξεφτιλιστεί. Η Δημοκρατία είναι απαξιωμένη και φαίνεται όλο και περισσότερο αχρείαστη, περιττή. Το Κοινοβούλιο «δείχνει» να μην χρειάζεται και η συνεχής επίκληση «κινδύνων» κάνουν την αυταρχική διακυβέρνηση να φαίνεται όλο και πιο δικαιολογημένη.
Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Για να σταθεί, μια αυταρχική κυβέρνηση θα παράγει όλο και περισσότερο αυταρχισμό. Για να αποκτά την επίφαση της δημοκρατικής νομιμότητας, θα μετατίθεται σε όλο και πιο ακραίες θέσεις για να ψαρεύει ψήφους από το χώρο που γοητεύει η Χρυσή Αυγή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, κενά πολιτικά και χρήσιμα μόνο για την επιβίωση της κυβέρνησης, θα αποδέχονται όλα τα συντηρητικά μέτρα για να διατηρείται η κυβέρνηση και να επιβιώνουν πολιτικά οι ηγέτες τους. Έτσι, θα βοηθούν όλο και περισσότερο στην συντηρητική στροφή διατηρώντας την λεκτική διαφοροποίηση. Το χειρότερο είναι πως περισσότερο αυτά παρά ο Σαμαράς, θα επισείουν την ανάγκη μη εκλογών, ξέροντας πως οι εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος.
Έτσι, με τη μέθοδο του Χίτλερ ή του Παπαδόπουλου, η Δημοκρατία ως ανίκανη, περιττή, ατιμασμένη, δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Σε όλα αυτά που περιγράφω, φαίνεται να απουσιάζει ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Είναι η θέληση του κόσμου και η απόφαση να τα ανατρέψει. Αυτό για να γίνει πρέπει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι παραπλανημένοι της συμπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους κινδύνους στον κόσμο και να απαιτήσουν η ανατροπή των αντιδημοκρατικών μέτρων να γίνει τώρα. Και ελπίζω να είναι ο λόγος που θα αποδειχθώ πολύ κακός προφήτης.
Υ.Γ. Με φοβίζει περισσότερο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπει στο ρόλο κλητήρα. Παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, θα μπορούσε, όταν -όπως συμβαίνει πάντα- ενημερώθηκε για τα Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να υπογράψει, να προειδοποιήσει πως δεν θα το κάνει για την αποφυγή πολιτικής κρίσης. Δεν το έκανε.

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Με εντολή Σαμαρά, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Η απόφαση πάρθηκε με “πράξη νομοθετικού περιεχομένου”, γιατί πια δεν έχουμε βασιλιά για να υπογράφει βασιλικά διατάγματα και ο Παττακός είναι μεγάλος σε ηλικία για να υπουργοποιηθεί και να αναλάβει το δύσκολο έργο που (φευ) πρέπει να υλοποιήσει ο Σίμος Κεδίκογλου.

Με μια βιαστική και σύντομη δήλωση, ο αρμόδιος υπουργός ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ για να μην επιβαρύνει άλλο πια τον ελληνικό λαό και το άνοιγμα μιας νέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης όλο υγεία και χαρά. Κατ’ αρχήν, ακόμη και αυτοί οι μουτζαχεντίν του φιλελευθερισμού, αυτοί οι οποίοι το μόνο Δημόσιο που θέλουν να απομείνει είναι τα χαρτόσημα του Δημοσίου για να πληρώνουμε φόρους, οφείλουν τώρα να καταδικάσουν αυτή την συνταγματική εκτροπή. Πριν πάμε στην ουσία για την “υπόθεση ΕΡΤ”, πρέπει όλοι να καταλάβουν πως η απόφαση Σαμαρά δεν έχει ούτε την κοινοβουλευτική, ούτε την κοινωνική πλειοψηφία. Ακόμη και τα κόμματα της συγκυβέρνησης δήλωσαν πως διαφωνούν. Ποιά λοιπόν είναι η νομιμοποίηση αυτής της απόφασης;

Από το μεσημέρι της Τρίτης, αυτοί που ακόμη και την κηδεία τους την θέλουν δημοσία δαπάνη, βγήκαν να κατηγορήσουν την ΕΡΤ και να τονίσουν την ανάγκη κατάργησής της, μαζί με όλο το Δημόσιο. Είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν την κατάσταση που υπάρχει στο Δημόσιο και την ΕΡΤ, χρησιμοποιούν αυτήν την κατάσταση ως επιχείρημα για να καταργήσουν τα πάντα. Όχι για να τα φτιάξουν.

Η ΕΡΤ έχει μόλις μερικές ώρες στον αέρα χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, και μετατράπηκε σε ένα ελεύθερο κανάλι που συνεπαίρνει τον κόσμο. Με την προσπάθεια να την κλείσουν, έδειξαν πώς μπορεί να είναι η ΕΡΤ και πώς θέλει ο κόσμος να είναι. Ακύρωσαν όλη την επιχειρηματολογία τους.

Ας πάμε τώρα στην ουσία του θέματος “ΕΡΤ”. Από την ΕΡΤ πέρασα για δύο σύντομες περιόδους προερχόμενος από τα ιδιωτικά κανάλια. Την πρώτη φορά με εκδίωξε η υπουργεία Ρουσόπουλου και την δεύτερη ο συρφετός των Μουρουτοκαπνισμένων. Δεν υπήρξα ποτέ υπάλληλος της ΕΡΤ και οι περισσότερες εκπομπές μου έπαιξαν μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες λογοκρισίας ή παρεμπόδισης. Έπαιξαν όμως. Όσες δεν έπαιξαν, δημιούργησαν την εντύπωση στον κόσμο πως κάποιοι χρησιμοποιούν για κομματικούς λόγους ένα Δημόσιο βήμα που ανήκει σε όλους και πληρώνεται από όλους.

Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν στην ΕΡΤ. Όχι την ανεξαρτησία της, αλλά την σκέψη που ξυπνά στον καθένα πως έχουμε το δικαίωμα για ανεξάρτητη ενημέρωση και αυτό έχει υποχρέωση να το παρέχει η Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Δεν θέλουν να υπάρχει αυτή η απαίτηση και πολύ περισσότερο δεν θέλουν κάποτε να συμβεί.

Η ΕΡΤ υπήρξε πάντα πεδίο κυβερνητικών παρεμβάσεων, ένας μπαξές που άνθιζαν τα κομματικά φυντάνια και έβρισκαν πραγματικά καταφύγιο άθλιοι του επαγγέλματος. Αλλά η ΕΡΤ δεν ήταν άθλια. Ήταν καλύτερη από τα ιδιωτικά κανάλια. Η απόδειξη πια είναι μπροστά μας. Μερικές ώρες λειτούργησαν ελεύθεροι οι δημοσιογράφοι και έδειξαν τι μπορούν και τι θέλουν να κάνουν.

Η ΕΡΤ δεν υπήρξε μόνο κομματικό θερμοκήπιο ρουσφετιού, αλλά και πεδίο κλεφτών. Οι περισσότερες διοικήσεις έκλεψαν μέσα από παραγωγές, έστηναν υπερτιμολογημένες παραγωγές με δικούς τους ανθρώπους, τσέπωσαν εκατομμύρια προωθώντας δήθεν ένα άλλο “εκσυγχρονισμένο” προφίλ με Εurovision και ποδόσφαιρα. Αυτές οι υποθέσεις είναι στη Δικαιοσύνη και μέλη παλιών διοικήσεων έχουν καταδικαστεί. Όλα αυτά όμως δεν τα έκαναν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αλλά οι Διοικήσεις και οι πολιτικοί προιστάμενοι.

Τα έσοδα της ΕΡΤ προέρχονται από το πολυσυζητημένο τέλος και όχι από τη διαφήμιση.Τα media shop δεν δίνουν στην ΕΡΤ τη διαφήμιση που δικαιούται λόγω της τηλεθέασής της, κρατώντας αυτό το κονδύλι για τους φίλους των ιδιωτικών καναλιών. Αυτή την αδικία εναντίον της ΕΡΤ καμιά Διοίκηση δεν προσπάθησε να την ανατρέψει. Όταν μάλιστα στο παρελθόν υπήρξαν διώξεις κατά εταιρειών τηλεθέασης για ψεύτικες μετρήσεις που αδικούσαν την ΕΡΤ, η Διοίκηση της ΕΡΤ κατέθεσε στον εισαγγελέα υπέρ της εταιρείας τηλεμετρήσεων και την αθώωσε.

Έτσι λοιπόν τα μεγάλα έσοδα προέρχονται από το τέλος της ΔΕΗ. Αν δεν κάνω λάθος, είναι 50 ευρώ το χρόνο για κάθε πολίτη. Δίνεται έτσι η εντύπωση πως η ΕΡΤ είναι το μοναδκό κανάλι που πληρώνουμε. Η αλήθεια είναι πως πληρώνουμε όλα τα κανάλια. Όταν ένα προϊόν διαφημίζεται στην ιδιωτική τηλεόραση, έχει ένα κόστος. Αυτό το κόστος οι εταιρείες το μετακυλίουν στον πελάτη, δηλαδή στο θεατή. Όλα λοιπόν τα κανάλια τα πληρώνουμε εμείς είτε τα βλέπουμε, είτε όχι.

Την ίδια ώρα η ΕΡΤ χάνει έσοδα. Είναι το μοναδικό κανάλι που καλύπτει αποστολές στο εξωτερικό με μεγάλο κόστος και στη συνέχεια δίνει αυτά τα πλάνα στα ιδιωτικά κανάλια με ελάχιστο κόστος μετά από απόφαση των πολιτικών προισταμένων της για να εξυπηρετηθούν οι καναλάρχες. Ο κ. Σαμαράς και ο κάθε κ Σαμαράς, αναγκάζει την ΕΡΤ να ταξιδέψει μαζί του στο εξωτερικό, να καλύψει τις δραστηριότητές του και στη συνέχεια να δώσει τα πλάνα παντού τζάμπα, στα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή, για να εξασφαλίσει την προώθησή του.

Η ΕΡΤ με κόστος αναμεταδοτών εκπέμπει σε όλη την ελληνική ύπαιθρο και το εξωτερικό. Εκεί όπου κανένας καναλάρχης δεν επενδύει γιατί δεν τον συμφέρει. Εκεί που ζουν οι ξεχασμένοι παππούδες μας. Οι κυβερνώντες αδυνατούν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος που δεν βλέπει ΕΡΤ, εξεγέρεθηκε για να μην κλείσει η ΕΡΤ. Γιατί ο καθένας από μας γνωρίζει πως εκεί κρύβεται η ελπίδα για να αλλάξει κάτι σε αυτή την κατάντια των Μέσων Ενημέρωσης. Γιατί η ύπαρξη της ΕΡΤ θα δημιουργεί συνεχώς την απαίτηση για ανεξάρτητη και δημόσια και ποιοτική πληροφόρηση ακόμη και αν δεν την παρέχει όσο θα έπρεπε. Αν κλείσει η ΕΡΤ, η Ελλάδα παραδίνεται στα χέρια των καναλαρχών. Θα πιστέψει πως αποτελείται από Μανωλίδου, Πρετεντέρηδες και κουτσομπολιό.

Ακόμη και αυτή που χαζεύουν τα άθλια υποπροϊόντα της ιδιωτικής τηλεόρασης, μέσα τους ξέρουν πως η Δημόσια τηλεόραση μπορεί να γίνει η εναλλακτική και δική τους τηλεόραση.

Ναι, η ΕΡΤ δεν είναι όπως την θέλω, ούτε όπως την θέλουν οι Έλληνες. Αλλά μόνο εκεί μπορείς να δεις μια άλλη Ελλάδα. Τα ελληνικά χωριά, το τι γίνεται στον κόσμο, ή αυτό που δεν δείχνει η ιδιωτική τηλεόραση. Μόνο στην ΕΡΤ μπορείς να δεις Αυγερόπουλο, «Κουτί της Πανδώρας», εκπομπές που δείχνουν τη συμβαίνει σε αυτό τον πλανήτη. Αλλιώς κινδυνεύεις να πιστέψεις πως η Ελλάδα είναι ηλίθια, ξανθιά και το επίθετό της είναι Μπόμπολας.

Δίπλα σε όλα αυτά βεβαίως υπάρχει και η εμετική ιδεοληψία τους που γίνεται προδοσία. Δεν θέλουν τίποτα Δημόσιο. Οι επικοινωνίες, η ενέργεια, η ενημέρωση, οι πόροι, όλοι οι νευραλγικοί τομείς ιδιωτικοποιούνται από αυτούς που κατά τα άλλα εμφανίζονται πατριώτες. Και το επιχείρημά τους είναι πως το Δημόσιο, αυτό που έφτιαξαν, είναι ένα τέρας. Αλλά δεν θέλουν να το αλλάξουν. Ο πολύς κύριος Κεδίκογλου που ανακοίνωσε την νέα αξιοκρατική ΕΡΤ, προσέλαβε για υπεύθυνη επικοινωνίας της ΕΡΤ, μια κυρία με προϋπηρεσία στο ράδιο Αλιβέρι και σε ποδοσφαιρική ομάδα της Εύβοιας. Μαζί με αυτή μερικές δεκάδες συμβούλους και «ειδικούς» δημοσιογράφους. Αυτός που παραπονιέται σήμερα για τους υπεράριθμους.

Το ελληνικό Δημόσιο σε λίγο δεν θα έχει τίποτα. Τα σχολεία θα γίνουν ιδιωτικά. Τα νοσοκομεία επίσης γιατί τα Δημόσια τα αφήνουν να πεθάνουν. Οι συχνότητες της ΕΡΤ θα δοθούν στη νέα γενιά καναλαρχών που είναι φιλική προς το περιβάλλον τους, όπως και το αρχείο της ΕΡΤ που αξίζει δισεκατομμύρια.

Οι ίδιοι βεβαίως θα μπορούν να πανε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και να απολαμβάνουν την προώθησή τους, από τους καναλάρχες που εξυπηρέτησαν. Αν όλο αυτό είναι σύγχρονο κράτος και όχι βαρβάρων, τότε δώστε την ΕΡΤ στον Άδωνι να κάνει τις τηλεπωλήσεις του μην τρέχει σε ξένα μαγαζιά. Δέκα κιλά βιβλία 2 ευρώ. Τέτοια Ελλάδα θέλουν.

πηγή
Για πολλοστή φορά,η Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, με ευθύνη κάποιων και όχι όλων, διολισθαίνει στον πολιτικό εκφυλισμό και την συγκάλυψη. Δεν θυμάμαι καν πόσο καιρό λειτουργεί για την λίστα Λαγκάρντ, και φαντάζομαι πως κανένας δεν θυμάται τι ακριβώς εξετάζει. Το πόσα εγκεφαλικά έχει πάθει ο κύριος Μαρκογιαννάκης από την άτακτη Ζωή.Το πόσα πολλά λογοπαίγνια έκανε ο Βενιζέλος στη κατάθεσή του; Μήπως πόσο κακός δημοσιογράφος είναι ο Βαξεβάνης;
Πέρασαν δεκάδες σοβαροί μάρτυρες, είπαν πολλά και σοβαρά πράγματα, αλλά η κοινή γνώμη δεν έμαθε τίποτα. Στην Επιτροπή κάθε μέρα παράγεται η «βολική» επικαιρότητα με πικάντικες λεπτομέρειες καφενείου, κατασκευάζονται άλλοθι και κυριαρχούν αθλιότητες που καμιά σχέση δεν έχουν με το Κοινοβουλευτικό έργο. Δεν αμφιβάλλω πως η ευθύνη για όλα αυτά πολλές φορές σχετίζεται με την νοητική ανικανότητα και την πολιτική ανωριμότητα κάποιων από εκεί μέσα, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολιτική επιλογή.
Κατά την διάρκεια της κατάθεσης Βενιζέλου στην Επιτροπή, έγινε προσπάθεια να αναπαραχθεί μια αθλιότητα σε βάρος μου. Άδωνις Γεωργιάδης και Βενιζέλος, σε μια σκηνοθετημένη παράσταση, ξεκίνησαν από κάτι που είναι αληθές (ότι συχνάζω δηλαδή σε μια ταβέρνα στο Νέο Ηράκλειο) για να δημιουργήσουν μια σειρά από ψέματα. Ο Αδωνις ρωτούσε και ο Βενιζέλος αποδεχόταν, πως έχω φάει με τον Παπανδρέου σε αυτή την ταβέρνα, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ σε αυτές τις συναντήσεις εξυφάνθη η «αποκάλυψη» του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Παρότι δουλειά μου είναι και η επαφή με υπουργούς και πρωθυπουργούς, δεν έχω φάει ποτέ με τον Παπανδρέου. Αντιθέτως έχω φάει με τον Σαμαρά στο παρελθόν και στη διάρκεια της συνάντησής μας, δεν σχεδιάσαμε κανένα σκάνδαλο ή δολοφονία.
Η αθλιότητα σήμερα είχε συνέχεια. Άδωνις Γεωργιάδης και Παναγιώτης Ρήγας, έβαλαν θέμα στην Επιτροπή, γιατί λέει στη δημοσιευμένη λίστα από εμάς δεν υπάρχει το όνομα Κοντομηνάς. Στη λίστα που δημοσιεύσαμε υπάρχει η «Ιντεραμέρικαν» την οποία εκπροσωπεί ο Κοντομηνάς. Σε δεκάδες δημοσιεύματα επίσης που έχουμε κάνει αναφέρονται όλοι οι επώνυμοι επιχειρηματίες (και ο Κοντομηνάς) των οποίων τα ονόματα είναι στη λίστα. Για καλή μας τύχη το τελευταίο από αυτά είναι μόλις χθες, στο οποίο ρωτάμε τι θα γίνει με τους επιχειρηματίες της λίστας, θα ελεγχθούν ποτέ; Και βεβαίως φιγουράρει και πάλι το όνομα και του Κοντομηνά (δειτε εδώ το δημοσίευμα).
Πρέπει να είναι κάποιος πολύ ανόητος ή Άδωνις για να πιστέψει πως οι άνθρωποι που δημοσίευσαν 2059 ονόματα με όλους τους κινδύνους και τις περιπέτειες, οφείλουν να δεχθούν μαθήματα από τον κάθε Άδωνι. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε πως από σκοπιμότητα, κακή προαίρεση, αστοχία ή οτιδήποτε άλλο έγινε ακόμη και κάτι τέτοιο, τι σχέση έχει με την έρευνα της λίστας; Η επιτροπή ερευνά την επίσημη λίστα ή τη δικιά μας; Και ερευνά ευθύνες δημοσιογράφων για το αν κάνουν και πόσο καλά τη δουλειά τους, ή ευθύνες υπουργών;
Ερευνά ευθύνες υπουργών, αλλά καλό είναι να μην το θυμάται ο κόσμος. Αν παρελπίδα στο μέλλον χρειαστούμε αρχισυντάκτη στο περιοδικό με την ικανότητα σε ανακυβιστήσεις πολιτικές όπως αυτή του Άδωνι ή την ηθική του κ Βενιζέλου, θα τους προτιμήσουμε.
Λένε πως όταν πέφτει και σπάει το ποτήρι,φαίνεται αν είναι κρύσταλλο ή απλό γυαλί. Ο Βενιζέλος εδώ και καιρό πέφτει από το θώκο του ευφυούς,του ρήτορα,του διορατικού πολιτικού και σπάει σαν απλό φτηνό γυαλί. Ο άνθρωπος που έκανε νόμους και εξυπηρέτησε συμφέροντα,που κατέστρεψε το ίδιο το κόμμα του, που χρησιμοποίησε την όποια νομική τελικά γνώση έχει για να φτιάξει πολυδαίδαλους νόμους μέσα στους οποίους χάνεται η αλήθεια, πέφτει μπροστά στα μάτια όλων. Και θα κάνει τα πάντα για να πληρώσουν αυτοί που θεωρεί ότι φταίνε για την πτώση του.
Αν κάποιος διαβάσει αυτές τις μέρες τα non paper που στέλνει το ΠΑΣΟΚ στους δημοσιογράφους για όσα γίνονται στην Επιτροπή, μοιάζουν με τις ταινίες που έκαναν οι Αμερικάνοι για το Βιετνάμ. Μπορεί να έχασαν στον πόλεμο, αλλά νικάνε πάντα στις ταινίες. Ο Βενιζέλος μπορεί να χάνει κάθε ημέρα στο Βιετνάμ του, αλλά νικάει στις ταινίες που στήνει στην Προανακριτική.
Κατέθεσα επί 6 ώρες στην προανακριτική. Η κατάθεσή μου γέμισε 334 σελίδες. Αν τη διαβάσει κάποιος θα δει ότι με εχουν ρωτήσει ελάχιστα για τη λίστα. Με ρώτησαν πόσα έπαιρνα στην ΕΡΤ, γιατί ζητούσα εξαίρεση μελών της Επιτροπής, γιατί έγραψα άρθρα στον ξένο τύπο κατηγορώντας ένα σύστημα διαπλοκής στην Ελλάδα. Αυτά με ρώτησαν. Μπορούσαν να με ρωτήσουν ό,τι άλλο ήθελαν. Δεν τους ενδιέφερε η αλήθεια, αλλά η κακοποίησή της. Δεν θα συμμετάσχω στο παιχνίδι της απαξίωσης της αλήθειας και της πολιτικής. Ζούμε σε μικρή χώρα και γνωριζόμαστε. Ή για να το πω με τρόπο που μάλλον θα το καταλάβει ο κ Βενιζέλος: ο πατέρας μου ως τίμιος άνθρωπος με έμαθε να είμαι και να υπάρχω με τιμιότητα. Ελπίζω να μπορεί να πει ο καθένας το ίδιο για τον εαυτό του. Ε, κύριε Βενιζέλο;
Το HOT DOC θα συνεχίσει να κυκλοφορεί και εμείς να υπάρχουμε. Είτε το θέλουν είτε όχι. Και μετά από την εποχή της διαφθοράς που για λίγο ακόμη θα έχει την σφραγίδα τους. Γιατί είπαμε, είναι θράσος αυτοί που έκρυψαν την λίστα να μιλούν για ευθύνες άλλων. Εκεί που μας χρωστούσαν δηλαδή εξηγήσεις μην μας πάρουν και τον Βενιζέλο από την πλευρά των αθώων και εξαπατημένων.

Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Ένα από τα πιο πετυχημένα ανέκδοτα που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα είναι αυτό με την Κατερίνα. Κάποιος τύπος πάει σε ένα μπαρ, βλέπει μια κοπέλα στη μπάρα και κάθεται δίπλα της. Παραγγέλνει ποτό και γυρνάει με ύφος προς το μέρος της. «Τι θα γίνει, Κατερίνα, θα κάνουμε σεξ σήμερα;» τη ρωτάει. Αυτή γουρλώνει τα μάτια και όλο απορία του απαντάει: «μα δεν με λένε Κατερίνα». Αυτός με φυσικότητα της ανταπαντάει: «δεν σε ρώτησα αυτό».
Δεν θέλω να υπονοήσω τίποτα για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω την αμαρτία μου. Όταν τον άκουγα στη Βουλή να παραληρεί για το πόσα πρόσφερε στη χώρα, και πόσο κακός και εμμονικός είμαι απέναντί του, την ώρα που έπρεπε να απαντήσει απλά και ξεκάθαρα για όσα τον κατηγορούσαν, μου ερχόταν να του πω «δεν σε ρώτησα αυτό Κατερίνα».
Η Κατερίνα-Βενιζέλος  -ή αν θέλετε ο Βενιζέλος που το παίζει αθώα Κατερίνα-  συστηματικά λειτουργεί με εκείνον τον παλαιοκομματικό τρόπο που εγκαινιάστηκε από τον Μένιο Κουτσόγιωργα και αγκάλιασε όλη την πολιτική ζωή της χώρας επί δεκαετίες. Όταν συλλαμβάνεσαι «κλέπτων οπώρας», αντιστρέφεις τα διλήμματα, μιλάς για σκοπιμότητες, για μένος εναντίον σου, για βεντέντες, για πολιτικές διώξεις. Δεν είσαι εσύ ο παραβάτης, οι άλλοι είναι που θέλουν να σε εξοντώσουν.
Η ίδια λογική διέπει την επιχειρηματολογία και τη γραμμή αντίστασης του Άκη Τσοχατζόπουλου. Κάποιοι θέλουν την πολιτική του εξόντωση και στήνουν μια πλεκτάνη. Δεν είναι αυτός που έπαιρνε μίζες, προς Θεού. Αν αναρωτιέστε τώρα τι σχέση έχουν ο Άκης με τον Βενιζέλο, εκτός του ότι κυβέρνησαν επί δεκαετίες αυτή τη χώρα, στο ίδιο κόμμα, με την ίδια πολιτική, ο Βενιζέλος είναι αυτός που αθώωσε τον Άκη στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, υποστηρίζοντας πως οι λογαριασμοί με τις offshore είναι αριθμοί τηλεφώνων. Μετά την «αθώωση» Άκη, απαίτησε μάλιστα από όσους τον κατηγορούσαν να ζητήσουν συγνώμη από τον Τσοχατζόπουλο.
Άρα, η τακτική αυτή του ανεστραμμένου ερωτήματος και της επιθετικής τακτικής δεν είναι προιόν «ευφυίας» Βενιζέλου, αλλά παλιάς τακτικής. Τόσο παλιάς όσο και ο κόσμος. Στη βάση λοιπόν αυτής της τακτικής, ο Βενιζέλος δεν πρέπει να απολογηθεί για τίποτα, γιατί οι κατήγοροί του είναι εμμονικοί, έχουν βεντέτα μαζί του, θέλουν να τον εξολοθρεύσουν. Προφανώς και δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Ο Βενιζέλος μπορεί και μόνος του να αυτοεξολοθρευτεί, ρίχνοντας στον γκρεμό μαζί με το ογκώδες «εγώ» του και τον πολιτικό του χώρο, του οποίου αναμφίβολα είναι ο τελευταίος αρχηγός.
Η φημολογούμενη «ευφυία» του τελευταίου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ έφτασε ως το σημείο να κάνει αυτό που όλοι (ακόμη και οι ανόητοι) κάνουν. Να κατηγορήσει αυτούς που τον κατηγορούν. Ταύτισε το HOT DOC με έναν πολιτικό χώρο και εμένα με μια ψυχολογική συμπεριφορά, για να παρουσιάσει όσα έχουν αποκαλυφθεί ως αποτέλεσμα προσωπικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων.
Είναι δεδομένο πως με τον Βενιζέλο, δεν μας χωρίζει τίποτα άλλο εκτός από αυτά που έχει κάνει σε αυτή τη χώρα. Νομικά εκτρώματα, εξυπηρέτηση συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων, πολιτικές αλχημείες και καταδίκη της χώρας σε λιτότητα και καταστροφή. Η συνεχής αναφορά στο πρόσωπό του, σχετίζεται με το γεγονός ότι συστηματικά  βρίσκεται πίσω από οτιδήποτε ακουμπάει η δημοσιογραφική έρευνα. Παντού υπάρχει ένας Βενιζέλος.
Για τον Ευάγ. Βενιζέλο, όλα αυτά αποτελούν εμμονή. Η αλήθεια, η αναζήτησή της, δεν είναι εμμονή. Είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου. Υποχρέωση του πολιτικού είναι να απαντάει στον δημόσιο έλεγχο. Ακόμη και αν είναι άδικος. Είναι κάτι που ο Βενιζέλος συστηματικά δεν κάνει, προτιμώντας το προστατευμένο περιβάλλον των οικείων Μέσων Ενημέρωσης τα οποία το πολύ πολύ να του αποδώσουν ευθύνη μέσω του προπατορικού αμαρτήματος. Τίποτα άλλο.
Αν επιμένει ωστόσο να χαρακτηρίζει τη δημοσιογραφική έρευνα εμμονή, με μεγάλη μου χαρά να το αποδεχθώ. Αλλά επιμένω, «δεν σε ρώτησα αυτό Κατερίνα».
*Το παρόν κείμενο είναι το editorial του HOT DOC που κυκλοφορεί
Του Κώστα Βαξεβάνη
Όταν πρόκειται να «θάψουμε» κάποιον συνάδελφο, συνηθίζουμε να ξεκινάμε λέγοντας «ο τάδε είναι πολύ καλός συνάδελφος αλλά…». Ε λοιπόν, ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν είναι καλός συνάδελφος. Καθόλου καλός συνάδελφος. Είναι ένας κομψευόμενος κύριος, καλός χειριστής της πένας περισσότερο,παρά της τηλεοπτικής εικόνας στην οποία πολλές φορές εμφανίζεται αμήχανος αν κάποιος του ζητήσει τα ρέστα, αλλά καλός δημοσιογράφος δεν είναι. Και δεν είναι όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί κατανοεί κάτι συγκεκριμένο ως δημοσιογραφία. Την προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας και μάλιστα της ατζέντας πάντα της εξουσίας. Από το βαθύ έως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και από την Καραμανλική ΝΔ έως τη σημερινή με την Ευαγγελική συνιστώσα, ο Πρετεντέρης έχει ένα στασίδι δίπλα στην κυρίαρχη αντίληψη.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο δικαίωμά του να εκφράζει πολιτική άποψη. Είμαι υπέρ της άποψης στη δημοσιογραφία, αρκεί να είσαι τίμιος με τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή ή τον ακροατή σου. Να κάνεις ξεκάθαρο πως είναι η άποψή σου και όχι το ρεπορτάζ, η αλληλουχία των πραγματικών γεγονότων. Επίσης είναι διαφορετικό πράγμα να πίνεις έναν καφέ με κάποιον πολιτικό και να ενημερώνεσαι, απ” το να γίνεσαι το κουλουράκι στους πρωινούς καφέδες στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο Γιάννης Πρετεντέρης «βγήκε» στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση, πριν από αρκετά χρόνια. Για αρκετά χρόνια σημείωνε χαμηλές τηλεθεάσεις. Ο Πρετεντέρης ήταν η εικόνα ενός άγγλου λόρδου, στον καραγκιοζ μπερντέ της κιτρινίζουσας ιδιωτικής τηλεόρασης. Εν ολίγοις, ο Πρετεντέρης, όπως όλοι έλεγαν, δεν θα ήταν στην τηλεόραση αν την εποχή εκείνη δεν ήταν μια επιλογή των εκδοτών και όπως αποδείχθηκε αργότερα, μια χρήσιμη επιλογή.
Όταν πριν από δύο μήνες δημοσιεύσαμε τη λίστα Λαγκάρντ, ο Πρετεντέρης έγραψε ειρωνικά στα έντυπα του ΔΟΛ πως η δίωξη εναντίον μου, έκανε γνωστό ένα περιθωριακό περιοδικό όπως το HOT DOC. Του ζήτησα τότε να μου θυμίσει μια δημοσιογραφική επιτυχία του, για να τον μιμηθούμε. Και το εννοούσα.
Το HOT DOC είναι μια άγνωστη μορφή δημοσιογραφίας για τον Γιάννη Πρετεντέρη. Επίσης το HOT DOC, δεν δημοσίευσε ποτέ (ούτε θα το κάνει) ρεπορτάζ που δεν έχει γίνει. Τα έντυπα στα οποία εργάζεται είναι αυτά που δημοσίευσαν ρεπορτάζ από την επίσκεψη Ερντογκάν στην Αθήνα που δεν έγινε ποτέ, διανθίζοντάς τα μάλιστα με περιστατικά γελώτων μεταξύ Ερντογάν και Καραμανλή. Αλλά για να επιστρέψω στον Πρετεντέρη, δεν μάτωσε ποτέ για κανένα ρεπορτάζ ή είδηση. Δεν ίδρωσε για καμιά καταγραφή της πραγματικότητας. Με αυτό το ύφος του ανθρώπου που δυσανασχετεί γιατί δεν γεννήθηκε σε άλλο σημείο της Εσπερίας αλλά στην μίζερη Ελλάδα, μεταφέρει τις αναζητήσεις του κύκλου του και πολύ περισσότερο τις διαθέσεις του κύκλου του, ως δημοσιογραφική πραγματικότητα. Δικαίωμά του. Υπάρχει άλλωστε μια αρκετά μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων, που όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ, χορτάτη η ίδια μιλάει στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.
Στην πρόσφατη εκπομπή του, όπου φιλοξένησε τον Δένδια χωρίς αντίλογο ούτε για τα προσχήματα, ο Πρετεντέρης δεν εξέφραζε την άποψή του. Προσπαθούσε να βγάλει από τη δύσκολη θέση τον Δένδια που δεν μπορούσε από μόνος του να αποδώσει ευθύνες σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους για την τρομοκρατία και του έδινε πάσες. Ο Πρετεντέρης δεν έβαζε στο τραπέζι ερωτήματα, αλλά οδηγούσε την συζήτηση, με συγκεκριμένη σκόπευση. Όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως κουτσομπόλα. Ρωτούσε ποιος μπορεί να είναι πίσω από τις επιθέσεις, ποιος τέλος πάντων ερωτοτροπεί με αυτούς τους χώρους; Ακριβώς όπως οι κουτσομπόλες του επαγγέλματος που χρόνια τώρα ρίχνουν στην πιάτσα διάφορες αισχρές φημολογίες για τον ίδιο. Έτσι ακριβώς το έκανε.
Ο Πρετεντέρης έφτασε επίσης στο σημείο να κατηγορήσει ως ηθικούς αυτουργούς των επιθέσεων στο Mall όσους έχουν κατά καιρούς γράψει πως το Mall είναι παράνομο. Εννοώντας βέβαια κι εμάς. Γιατί εμείς είχαμε τα κότσια να γράψουμε πως το Mall του κυρίου Λάτση από τη δημιουργία του ως σήμερα είναι παράνομο και έγινε ως Ολυμπιακό έργο μόνο και μόνο για να πάει σε αυτόν. Από τον Βενιζέλο φυσικά. Και πως ακόμη πολλές από τις παρανομίες του Mall τακτοποίησαν δια νόμου δύο υπουργοί για τους οποίους ο ίδιος έχει πλέξει εγκώμια. Αυτή την είδηση δεν την έγραψε ούτε ο ίδιος, ούτε τα Μέσα στα οποία εργάζεται. «Αναρωτιέμαι» είπε με νόημα «αν όλα αυτά τα δημοσιεύματα ότι το Mall είναι παράνομο, έχουν παίξει το ρόλο τους. Δεν ξέρω». Μα αυτή δεν είναι η δουλειά του; Να ξέρει; Να ενημερώνει τον κόσμο; Όχι για τον πιθανό ρόλο των δημοσιευμάτων αλλά για την βέβαιη παρανομία.
Δεν περιμένω από τον Πρετεντέρη να κάνει εκπομπή για το Mall και να ρωτάει τον Βενιζέλο τι ακριβώς νομοθέτησε. Ούτε να εκθέσει στο τραπέζι του στούντιο, το ίδιο το τραπέζι με τα δείπνα του. Περιμένω όμως στο μέλλον να είναι προσεκτικός. Εκτός αν θέλει να πιστεύει πως μιλώντας για «ηθικούς αυτουργούς», σχετίζεται αυτομάτως και με κάτι ηθικό.

Του Κώστα Βαξεβάνη
Ένα από τα γνωστά κλισέ της πολιτικής είναι το “πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”. Δυστυχώς η τρικομματική κυβέρνηση που αποφάσισε να συντάξει μια γρήγορη πρόταση παραπομπής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην Προανακριτική της Βουλής,ασκεί πλέον την πολιτική ως τέχνη του ανέφικτου.Στην περίπτωση της υπόθεσης “λίστα Λαγκάρντ”,το ανέφικτο είναι να αποσιωπηθούν οι ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου. Του υπουργού δηλαδή που δεν αξιοποίησε τη λίστα, στην συνέχεια την αφαίρεσε από το υπουργείο και τη χειρίστηκε ιδιωτικά επί 7 μήνες (πώς αλήθεια;) και στη συνέχεια ανακάλυψε πως υπάρχει. Οι λόγοι που γίνεται έντονη προσπάθεια να “βγει από το κάδρο” των ευθυνών ο Βενιζέλος είναι μάλλον απλοί. Ο Βενιζέλος αν παραπεμφθεί θα ρίξει την τρικομματική κυβέρνηση. Όχι δεν θα ζητήσει δηλαδή να ερευνηθούν οι κατηγορίες ευθυνών του, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε αξιοπρεπής πολιτικός που δεν θέλει να υπάρχουν σκιές εναντίο του.Ο δεύτερος λόγος είναι πως με την θυσία Παπακωνσταντίνου μπορούν να προφασίζονται “καθαρση” και “τιμωρία” καλύπτοντας όσα πραγματικά έχουν γίνει με την λίστα,που όπως διαβάζετε σε αυτό το τεύχος,είναι πέρα από όσα έχουν παραδεχθεί και δηλώσει δημόσια.
Στις 7 Οκτωβρίου του 2012,στις 10:40 το πρωί, ο Ευάγγελος Βενιζέλος,πέρασε την πόρτα του Οικονομικού Εισαγγελέα Γρ. Πεπόνη. Μετά τις αμοιβαίες τυπικότητες αλλά και φιλοφρονήσεις που υπήρξαν από τις δύο πλευρές, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άρχισε να καταθέτει στον Εισαγγελέα,για την υπόθεση Λαγκάρντ. Είχε επιλεγεί το πρωί της Κυριακής, για να καταθέσουν μυστικά για την υπόθεση, τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.Οι Οικονομικοί Εισαγγελείς, στην έρευνά τους αναζητούσαν τις ευθύνες για την μη αξιοποίηση της λίστας από υπουργούς αλλά και υπηρεσιακούς παράγοντες.
Στις 26 Νοεμβρίου,ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου,διαβίβασε στην Βουλή τη δικογραφία για την μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ.Η διαβίβαση στη Βουλή σήμαινε πολύ απλά,πως οι Εισαγγελείς είχαν εντοπίσει πιθανές ευθύνες υπουργών στην υπόθεση και με βάση το νόμο (του ίδιου του Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών) έπρεπε να διαβιβάσουν στη Βουλή η οποία είχε την ευθύνη να διερευνήσει την ευθύνη των υπουργών.
Από τις 26 Νοεμβρίου η δικογραφία θάφτηκε.Τα τρία κυβερνητικά κόμματα τα οποία στις 31 Δεκεμβρίου κατέθεσαν πρόταση για να παραπεμφθεί ο Παπακωνσταντίνου για πιθανή αλλοίωση της λίστας,δεν ανέφεραν το παραμικρό για τις ευθύνες της μη αξιοποίησης.Για την μη είσπραξη δηλαδή φόρων από τους φοροφυγάδες της λίστας.Είναι προφανές.Το “κατηγορητήριο” κατά του Παπακωνσταντίνου απαλλάσει πλήρως τον Βενιζέλο εξετάζοντας μόνο την αλλοίωση.Ακόμη όμως και στο θέμα της αλλοίωσης,πρέπει η Προανακριτική της Βουλής να εξετάσει τις ευθύνες Βενιζέλου αφού υπήρξε ένας από αυτούς που χειρίστηκαν τη λίστα,θα μπορούσε δηλαδή να την αλλοιώσει.Όχι μόνο δεν τον οδηγεί στην Προανακριτική για να εξεταστούν οι ευθύνες του αλλά είναι χαρακτηριστικό πως στο ιστορικό της υπόθεσης όπως καταγράφεται από τα ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που παραπέμπουν τον Παπακωνσταντίνου,για τον Βενιζέλο ο οποίος κράτησε τη λίστα 14 μήνες από τους οποίους τους 7 παράνομα,υπάρχει μια πρόταση “ο κ. Βενιζέλος απέστειλε στο γραφείο του Πρωθυπουργού,κου Αντώνη Σαμαρά το παραπάνω USB»
Ενώ για όλους τους εμπλεκόμενους αναφέρει τι έκαναν με αυτό το USB,για τον Βενιζέλο δεν αναφέρει απολύτως τίποτα.Πώς το χειρίστηκε ως υπουργός,γιατί δεν το παρέδωσε στο Υπουργείο όταν έφυγε,πώς το χειρίστηκε ιδιωτικά;Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν αποτελούν το πλαίσιο της φυσικής περιέργειας αλλά και της ποινικής ευθύνης για τον Βενιζέλο.Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ελεγχθεί για σοβαρές ποινικές ευθύνες που είναι πιθανόν να έχει αφού:
Δεν έδωσε εντολή ελέγχου 
Δεν έδωσε καμιά εντολή στα όργανα του Υπουργείου και τις ελεγκτικές αρχές να πραγματοποιήσουν ελέγχους για τη λίστα.Το κυριότερο είναι ότι όπως και ο Παπακωνσταντίνου δεν παρέδωσε τη λίστα στον αρμόδιο Εισαγγελέα.Αυτός ήταν ο μόνος ο οποίος μπορούσε να αποφανθεί για τη νομιμότητα ή όχι του υλικού και όχι ο Υπουργός ή οποιοσδήποτε υπηρεσιακός παράγοντας.Οι δύο υπουργοί θα μπορουσαν ακόμη να νομοθετήσουν για την αξιοποίηση του υλικού,όπως έκαναν για δεκάδες ακόμη περιπτώσεις.Με τον ίδιο τρόπο που ο Βενιζέλος θεσμοθέτησε το ακαταδίωκτο για τον εαυτό του στους χειρισμούς που έκανε στο σκάνδαλο Λαυρεντιάδη,θα μπορούσε να θεσμοθετήσει και την έρευνα.Σε κάθε περίπτωση, λίστα μπορούσε να αξιοποιηθεί χωρίς νομικό υπόβαθρο,όπως γίνεται με χιλιάδες ανώνυμες καταγγελίες που φτάνουν στις ελεγκτικές αρχές και το ΣΔΟΕ.Ο Βενιζέλος με το πρόσχημα της «παρανόμως κτηθείσας» λίστας,σταμάτησε κάθε έρευνα από το ΣΔΟΕ.Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας Γιάννης Διώτης «αν ο κ Βενιζέλος είχε δώσει εντολή ελέγχου θα προχωρούσα».Με τον τρόπο αυτό ο Βενιζέλος έκανε παράβαση καθήκοντος.
Στέρησε έσοδα από το Δημόσιο 
Η παρεμπόδιση του ελέγχουν δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο την «προστασία» εκδοτών,υπουργών,επιχειρηματιών που τα ονόματά τους υπήρχαν στη λίστα,αλλά στέρησε από το Δημόσιο έσοδα από είσπραξη φόρων.Η είσπραξη αυτή μπορούσε να γίνει με εντολή να ελεγχθούν τα ονόματα της λίστας,χωρίς να χρειαστεί να γίνει ποτέ αναφορά σε αυτή.Και όλα αυτά την περίοδο που ο Βενιζέλος νομοθετούσε εισπρακτικά μέτρα κατ αποκλειστικότητα για τα χαμηλά εισοδήματα.Συνεπώς ο Βενιζέλος είναι ελέγξιμος για το αδίκημα της απιστίας («απιστία διαπράττει όποιος, εν γνώσει του, ζημιώνει την περιουσία άλλου, της οποίας (περιουσίας) έχει τη διαχείριση ή την επιμέλεια, βάσει Νόμου ή βάσει δικαιοπραξίας” άρθρο 390 Π.Κ)
Αφαίρεσε έγγραφα του Υπουργείου 
Αφού επί 7 μήνες που κατείχε τη λίστα ως υπουργός ο Βενιζέλος την καταχώνιασε,στη συνέχεια όταν έφυγε από το υπουργείο Οικονομικών (21 Μαρτίου),δεν την παρέδωσε στον επόμενο υπουργό αλλά την πήρε μαζί του.Έκανε δηλαδή υπεξαγωγή εγγράφου.Σύμφωνα με το άρθρο 242 του Ποινικού Κώδικα το οποία χρησιμοποιούν για να παραπέμψουν τον Παπακωνσταντίνου «με την ίδια ποινή τιμωρείτα ο υπάλληλος (σσ ο υπουργός θεωρείται δημόσιος υπάλληλος) ο οποίος με πρόθεση νοθεύει,καταστρέφει,βλάπτει ή υπεξάγει έγγραφο».Πώς τα κόμματα που παραπέμπουν τον Παπακωνσταντίνου για νόθευση,δεν παραπέμπουν τον Βενιζέλο για υπεξαγωγή;Αν γίνει αποδεκτή η επιχειρηματολογία Βενιζέλου ότι η λίστα δεν ήταν νομίμως κτηθείσα,τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.Δηλαδή ο ίδιος είχε στην κατοχή του,εξωυπηρεσιακά παράνομο υλικό.Πρέπει επίσης να διερευνηθεί τι έκανε ο Βενιζέλος με την λίστα στο σπίτι ή στην τσέπη του επί μήνες.Τι είδους χρήση;Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως στις 3 Οκτωβρίου,όταν ο Γιάννης Στουρνάρας δήλωσε στους Financial Times πως δεν παρέλαβε καμία λίστα από τον προκάτοχό του,ο Βενιζέλος εμφανίστηκε στο γραφείο του πρωθυπουργού και παρέδωσε τη λίστα.Έκανε δηλαδή και αυτόν αποδέκτη προιόντων εγκλήματος.
Είναι προφανές πως η μη παραπομπή Βενιζέλου και μάλιστα με την δικογραφία που διαβιβάστηκε στη Βουλή στις 26 Νοεμβρίου,δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τους νόμους αλλά με εξωθεσμικές λειτουργίες και συμφωνίες.Ακόμη και ο νόμος που έκανε ο Βενιζέλος για να προστατεύει τους Υπουργούς από την τιμωρία ( να είχε στο μυαλό του άραγε πως θα είναι ένας από αυτούς) δεν μπορεί αυτή τη φορά να τον προστατεύσει.Όποιος λοιπόν αναλάβει να το κάνει,συνεχίζει προφανώς μια παραθεσμική μεθόδευση.
Στο γνωστό παιχνίδι στο οποίο πρέπει να βρεις πoιo από τα τρία χαρτιά που κινεί κάποιος γρήγορα μπροστά σου είναι ο “παπάς”, υπάρχουν διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές.Πέρα από τον ταχυδακτυλουργό παπατζή,υπάρχουν και διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές,κράχτες,οι οποίοι παριστάνουν αυτόν που κερδίζει με ευκολία,για να παρασύρουν τα θύματα.

Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ,μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει τελειώσει όπως στα άλλα ευρωπαικά κράτη,με έρευνα δηλαδή όσων περιέχονται,στην Ελλάδα μετατράπηκε σε “παπά”.Εδώ η λίστα ,εκεί η λίστα,πού είναι η λίστα; Πρωταγωνιστής σε αυτό το παπατζιλίκι,είναι αναμφίβολα ο Ευάγγελος Βενιζέλος,ο οποίος αυτή τη στιγμή κάνει τρία πράγματα:
Μεταφέρει τις πολιτικές αλλά κυρίως τις νομικές ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας στον Παπακωνσταντίνου,παίρνοντάς της από πάνω του.Σε αυτό τον βοηθάει ο Σαμαράς ο οποίος δείχνει να στηρίζει την εικόνα της συμμαχικής κυβέρνησης,στα πενιχρά ποσοστά Βενιζέλου που μετα βίας περνούν πλέον αυτά του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών
Παράγει διάφορα ερωτήματα που συσκοτίζουν την υπόθεση,για να σωθεί.”Ποιός έδωσε τη λίστα;” ,”γιατί την έδωσε;” “ποιοί θέλουν να εξοντώσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο;”Αποφεύγει βεβαίως το μοναδικό βάσιμο ερώτημα “γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα 3 χρόνια από 4 υπουργούς και 3 κυβερνήσεις”
Παράγει προκαταβολικά “σκοπιμότητες” για όσα πολιτικά και ποινικά προκύπτουν για τον ίδιο,μετατρέποντας ένα σοβαρό νομικό και πολιτικό θέμα σε “ύπαρξη εμμονών και βεντέτας για το πρόσωπό του”.
Ο Βενιζέλος είναι ο ταχυδακτυλουργός- παπατζής σε αυτή την υπόθεση,ο οποίος αυτή τη στιγμή έχει τοποθετήσει ολόγυρα τους κράχτες στο παιχνίδι.Αναφέρομαι βεβαίως και στις πολιτικές δυνάμεις που αβαντάρουν την απενοχοποίησή του και σε δημοσιογράφους.Ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί μαζί με τον Παπακωνσταντίνου στην Επιτροπή της Βουλής,γιατί όχι μόνο δεν αξιοποίησε τη λίστα,αλλά την υπεξαίρεσε αλλοιώνοντας τουλάχιστον 2059 ονόματα.Από πού προκύπτει;
Την 1η Οκτωβρίου,ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είπε στους Financial Times,
« Δεν παρέλαβα καμία λίστα όταν ανέλαβα καθήκοντα υπουργού Οικονομικών. Κανείς δεν με ενημέρωσε σχετικά με τη λίστα”.
Την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος,ως δια μαγείας παραδίδει τη λίστα στο γραφείο του Σαμαρά.Είναι μια λίστα που έχει στο γραφείο του και όχι στο υπουργείο όπως πρέπει.Την έχει υπεξαιρέσει δηλαδή και ενδεχομένως να την έχει χρησιμοποιήσει,πάντα με παράνομο τρόπο.Αυτή προφανώς είναι η λίστα με την οποία γίνεται σήμερα αντιπαραβολή
Δηλαδή ο Βενιζέλος δεν παρέδωσε υπηρεσιακά το ντοκουμέντο στον επόμενο υπουργό Σαχινίδη ,το εξαφάνισε και έτσι δεν έγινε χρήση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και το χειρότερο το χειρίστηκε προσωπικά.Κανένας δεν ξέρει τι χρήση έκανε.Ουσιαστικά δηλαδή δεν αλλοίωσε μόνο 3 ονόματα όπως κατηγορείται ο Παπακωνσταντίνου,αλλά 2059.Αλλοίωσε το σύνολο της λίστας.Αν κάποιος πρέπει να παραπεμφθεί είναι ο Βενιζέλος.

Στο σύνολό τους βέβαια οι υπουργοί Οικονομικών έχουν διαπράξει πολλά αδικήματα σε σχέση με τη λίστα.Το πρώτο είναι ότι δεν παρέδωσαν στον Εισαγγελέα,όπως όφειλαν την λίστα. Ο ελληνικός νόμος είναι σαφής:όποιος διαθέτει στοιχεία που μπορεί να είναι αποδεικτικά για εγκληματικές ενέργειες, είναι υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη Δικαιοσύνη,διαφορετικά διαπράττει και ο ίδιος έγκλημα.Δεν παρέδωσαν τα στοιχεία,έχουν και σε αυτό ποινικές ευθύνες.

Η παραπομπή Βενιζέλου στην Επιτροπή της Βουλής είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα.Δεν είναι προσωπικό θέμα όπως θα θελήσει να πει ο ίδιος,αλλά πολιτικό και νομικό.Κανένας δεν θέλει να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ άλλωστε.Τα καταφέρνει μόνος του ο Βενιζέλος.


ΥΓ: Για τους “αναλυτές” που διυλίζουν τον κώνωπα δημιουργημένων ευθυνών,αλλά καταπίνουν την χοντρή κάμηλο των ευθυνών Βενιζέλου ρωτώντας με αγωνία “ποιός έδωσε τη λίστα στο Βαξεβάνη”,έχω να τους ρωτήσω κι εγώ απλοικά με τη σειρά μου: τους νοιάζει ο άγνωστος που αποκάλυψε 2059 ονόματα αλλά όχι οι γνωστοί που έκρυψαν 2062; Γιατί;

Το ρεπορτάζ αυτό εύχομαι να μην γραφόταν ποτέ. Θα σήμαινε πως οι θεσμοί λειτουργούν, η δημοσιογραφία κάνει τη δουλειά της και το παρακράτος είναι μια έννοια εγκυκλοπαιδική που αναφέρεται στη δεκαετία του ‘60. Δυστυχώς όμως το 2012 μας παρακολουθούν. Οι εντολείς είναι φορείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Αρκεί να είσαι ειλικρινής γι’ αυτό που κάνεις. Δεν μπορεί να είσαι πόρνη και να λες πως είσαι μελετητής της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Όπως δεν μπορείς να κάνεις τηλεμάρκετινγκ και να λες πως είσαι δημοσιογράφος.
Ένα πρωτοφανές παρασκήνιο, με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης με κάθε τρόπο χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες. Το επιχείρημα βεβαίως είναι πως αυτό απαιτεί για μία ακόμη φορά η σωτηρία της πατρίδας. Την σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκαν και όσοι έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο πριν από 40 χρόνια, αλλά ας αφήσουμε την Ιστορία όσο διδακτική και να είναι και ας πάμε στα γεγονότα.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.