Ας έρθουμε στις σημερινές μέρες που η κυριαρχία και η παντοδυναμία των ΜΜΕ ευτελίζει και υποβαθμίζει την κοινωνική και πολιτιστική μας ζωή με προϊόντα υποκουλτούρας. Με την παραπληροφόρηση και την διαστρέβλωση εννοιών και αξιών μας έχει δώσει καινούργια πρότυπα, χωρίς ήθος και ηθική, βουτηγμένα πολλές φορές μέσα στην διαφθορά και την εμπορευματοποίηση των πάντων.
Καινούργιες συμπεριφορές, γεμάτες life style, οι εικόνες των πετυχημένων, μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοδικηγόρων, μεγαλοχρηματιστών, μεγαλοκομπιναδόρων, μεγαλοπαρουσιαστών και μεγαλομοντέλων.
Ναρκωτικά και εκπόρνευση από την μία, ανεργία και λιτότητα από την άλλη. Η καθαρότητα του νερού (λες και μπορούμε να ζήσουμε χωρίς καθαρό νερό), της γης και του αέρα θυσιασμένες στον βωμό του κέρδους και αυτές. Σαν να μην έφταναν αυτά, να και ο έρποντας φασισμός που ξεχύνεται σταθερά μέσα από το αυγό του φιδιού με το πρόσωπο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Όσο επιβάλλουν την παρακμή, τόσο θέλουν τον λογοτέχνη, τον κάθε καλλιτέχνη παροπλισμένο και χωρίς φωνή. Όσο η οργή μας ξεχειλίζει και όσο ο δρόμος επιστροφής σε έναν νέο σκοταδισμό και μεσαίωνα είναι ορατός, τόσο μέσα στην Τέχνη ανατρέπονται οι γενεσιουργικές της δομές και για αυτό επιβάλλεται να πάρει πρωτοβουλίες. Να βγει και να χαράξει δρόμους αντίστασης και να αρνηθεί να συμμετέχει σε αυτή την οπισθοδρόμηση. Να πει αντισταθείτε, εμπνευστείτε και εμπνεύστε!
Σε αυτές λοιπόν τις σημερινές δύσκολες συνθήκες ο ρόλος της Τέχνης πρέπει να είναι πρωταγωνιστικός. Αυθεντικός, πρωτοποριακός, εποικοδομητικά επιθετικός στην σήψη του πολιτισμού μας και εμπνευστικός. Είναι όμως; Υπάρχουν τόσες ενστάσεις από απλούς ανθρώπους της εργατιάς, της αγροτιάς, από άνεργους, από χαμηλά αμειβόμενους, από συνταξιούχους που εκλιπαρούν και ικετεύουν.
«Κάντε κάτι. Γράψτε. Μιλήστε. Διαμαρτυρηθείτε. Καταγγείλετε. Βάλτε μπροστά την πένα σας, το χρωστήρα, το καλλιτεχνικό σας κύρος και ηγηθείτε… Δεν μπορούμε άλλο. Δεν αντέχουμε άλλο. Βουλιάζουμε σε μολυσμένους βάλτους. Πνιγόμαστε σε βρωμερές θάλασσες και ποτάμια. Πεθαίνουμε στο πρώτο χιόνι και στην πρώτη καταιγίδα. Μας τσαλαπατούν πέταλα αφηνιασμένων αλόγων και σπιρούνια αδίστακτων καβαλάρηδων. Μας μαστουρώνουν, μετατρέποντας σε χαμαιτυπεία τα ίδια μας τα σπίτια και τις ζωές των παιδιών μας μέσα από τα διάφορα τύπου reality. Αφουγκραστείτε τις φωνές μας, ακούστε τις κραυγές μας, είναι από την απελπισία μας, από την απόγνωση μας και την καθημερινή μας αγωνία».
Ε… εσύ Ποιητή. Δεν βλέπεις; Δεν ακούς; Δεν ζεις εδώ; Σπαταλάς το ταλέντο σου, να ξεσκονίζεις τις βρωμιές αρχομανών, αχόρταγων και ανάξιων με δημιουργίες της μίας χρήσης; Μίλα μας όχι μόνο για αστέρια μακρινά και ηλιοβασιλέματα, για νύχτες μαγικές και λάγνες, μίλα μας για τα παγωμένα πρόσωπα που συναντάς τις νύχτες και τους ξεθεωμένους στις ουρές των νοσοκομείων, αφουγκράσου τον παλμό του ανθρώπου που ζει δίπλα σου, γιατί αυτή την στιγμή μας πολεμούν και μας ζώνουν με χιλιάδες προβλήματα. Γιατί ξέρεις η μόρφωση, η γνώση, ο αληθινός πολιτισμός έχουν πάντα ταξική μορφή και ανάλυση!
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.