"...Σαν το κρασί ’ναι κι ο Χριστός. Όμοια ανοίγει κι αυτός την καρδιά των ανθρώπων και μπαίνει ο κόσμος όλος. Όμοια θ’ ανοίξει και την Παράδεισο να μπουν οι αμαρτωλοί..."
Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τις δηλώσεις του Αμβρόσιου κοίταξα τη φωτογραφία του. Τελικά παρατηρώντας το πρόσωπο μάλλον ποτέ δεν γελιέσαι.
Και το μυαλό μου πήγε αμέσως σε δυο "δικούς μου" ανθρώπους, σε δυο αδελφούς.
Θυμήθηκα μια φωτογραφία που τους είχα τραβήξει πριν από ένα χρόνο όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Γενική Συνέλευση μας. Δυο μέλη των Γιατρών του Κόσμου, δυο τόσο όμορφοι άνθρωποι, που αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μεταξύ τους, η καρδιά τους είναι τόσο κοντά. Καθισμένοι σε ένα πεζούλι, άνοιγε η καρδιά σου να βλέπεις δυο πρόσωπα καλοσυνάτα να γελάνε.
Σας έχω μιλήσει και για τους δυο πολλές φορές με θαυμασμό. Ο ένας να έχει μαζέψει γύρω του πάνω από δυο χιλιάδες ορφανά και να κρατάει με νύχια και με δόντια ζωντανή την ελπίδα σε μια ξεχασμένη γωνία της Αφρικής. Και ο άλλος να γιατροπορεύει να ντύνει και να ταΐζει φτωχούς και πρόσφυγες σε όλο το νησί.
Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να βαρυγκομούν η να λένε έναν κακό λόγο για κανέναν ακόμα και όταν τους αδικούνε.
Ο παπαΑντώνης του Μόντε στην Ουγκάντα , και ο παπαΣτρατής στο Κεράμι της Καλλονής στη Λέσβο με κάνουν να νοιώθω περήφανος και τυχερός συνάμα που τους έχω δίπλα μου.
Και το πιο σπουδαίο μου υπενθυμίζουν με την εικόνα τους κάθε φορά που ακούω κραυγές μισαλλοδοξίας πως " ο Θεός αγάπη εστί"
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ”
Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τις δηλώσεις του Αμβρόσιου κοίταξα τη φωτογραφία του. Τελικά παρατηρώντας το πρόσωπο μάλλον ποτέ δεν γελιέσαι.
Και το μυαλό μου πήγε αμέσως σε δυο "δικούς μου" ανθρώπους, σε δυο αδελφούς.
Θυμήθηκα μια φωτογραφία που τους είχα τραβήξει πριν από ένα χρόνο όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Γενική Συνέλευση μας. Δυο μέλη των Γιατρών του Κόσμου, δυο τόσο όμορφοι άνθρωποι, που αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μεταξύ τους, η καρδιά τους είναι τόσο κοντά. Καθισμένοι σε ένα πεζούλι, άνοιγε η καρδιά σου να βλέπεις δυο πρόσωπα καλοσυνάτα να γελάνε.
Σας έχω μιλήσει και για τους δυο πολλές φορές με θαυμασμό. Ο ένας να έχει μαζέψει γύρω του πάνω από δυο χιλιάδες ορφανά και να κρατάει με νύχια και με δόντια ζωντανή την ελπίδα σε μια ξεχασμένη γωνία της Αφρικής. Και ο άλλος να γιατροπορεύει να ντύνει και να ταΐζει φτωχούς και πρόσφυγες σε όλο το νησί.
Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να βαρυγκομούν η να λένε έναν κακό λόγο για κανέναν ακόμα και όταν τους αδικούνε.
Ο παπαΑντώνης του Μόντε στην Ουγκάντα , και ο παπαΣτρατής στο Κεράμι της Καλλονής στη Λέσβο με κάνουν να νοιώθω περήφανος και τυχερός συνάμα που τους έχω δίπλα μου.
Και το πιο σπουδαίο μου υπενθυμίζουν με την εικόνα τους κάθε φορά που ακούω κραυγές μισαλλοδοξίας πως " ο Θεός αγάπη εστί"
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.