Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, εκτός αν μεταβληθεί σε απόλυτο θεσμό χρηματοκρατίας, σε έναν ολοκληρωτικό θεσμό δανειστών-δανειζομένων, όπου όλοι και από τις δύο πλευρές αυτής της σχέσης θα παίζουν στο παιχνίδι – και το παιχνίδι – της κολοκυθιάς!
Το θυμάσαι αυτό το παιχνίδι, αναγνώστη μου; Αυτό διαδραματίζεται τούτες τις ώρες στο πλαίσιο της ελληνικής διαπραγμάτευσης. Για ποιο ακριβώς ζήτημα; Για την προσαρμογή (σε τι ακριβώς;) ή για την ρευστότητα (ποια ακριβώς;); Άλλους στόχους και άλλη στρατηγική εμφανίζονται να έχουν οι δανειστές και άλλους στόχους και στρατηγική επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση και έτσι φυσιολογικά η διαπραγμάτευση για το «πρόγραμμα γέφυρα» δεν θα μπορούσε παρά να καταλήξει στο παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Ποιος είναι ωστόσο ο πολιτικός σκοπός αυτού του παιχνιδιού; Η αντιμετάθεση ευθυνών και κυρίως προθέσεων μεταξύ των δανειστών-εταίρων μας και της ελληνικής κυβέρνησης ως προς τον εξοβελισμό της ελληνικής κοινωνίας και εσωτερικής αγοράς από το ευρώ, την ίδια ώρα που το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας θα παραμείνει στην ευρωζώνη και οι εξωτερικές συναλλαγές θα πραγματοποιούνται σε ευρώ.
Η κωλυσιεργία, η παραφιλολογία, οι δραματικές αντιφάσεις και οι πρωτοφανείς παραδοξότητες που διέπουν την λεγόμενη διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των παραγόντων που συνέθεσαν την τρόικα ως μηχανισμό υποστήριξης της σταθερότητας του ευρωσυστήματος και επιμέλειας/επιτροπείας της συντεταγμένης πτώχευσης της Ελλάδας εντός του ευρώ, είναι πρόδηλο πως λαμβάνουν χώρα για να μεταφέρει ο ένας στον άλλον την ευθύνη για το χρηματοπιστωτικό αδιέξοδο που ως προφανή λύση έχει την εγκαθίδρυση ενός συστήματος παράλληλων πληρωμών, δηλαδή ένα διπλό νομισματικό σύστημα για την Ελλάδα. Μόνον έτσι οι έλληνες θα περιοριστούν «να καταναλώνουν όσα παράγουν», αναχρηματοδοτώντας ταυτόχρονα το δημόσιο χρέος σε ευρώ χωρίς επιπλέον δανεισμό, αλλά με μία περιορισμένη αναδιάρθρωσή του σε ο, τι αφορά στον λεγόμενο επίσημο τομέα. Την τεχνογνωσία σε αυτή την μετάβαση σε ένα προσωρινό καθεστώς παράλληλου συστήματος πληρωμών θα προσφέρει ασφαλώς το ΔΝΤ, το οποίο θα αναλάβει και τον συντονισμό μεταξύ ευρωπαϊκών θεσμών, εταίρων και ελληνικής κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση.
Από την μία πλευρά το κλείσιμο της στρόφιγγας ρευστότητας προς την ελληνική κυβέρνηση πιέζει την ελληνική πλευρά για να υιοθετήσει ένα σύστημα παράλληλων πληρωμών, ενώ η απειλή μη-συντεταγμένης χρεοκοπίας από την ελληνική κυβέρνηση πιέζει την πλευρά των επίσημων δανειστών προς άμεση διευθέτηση του ζητήματος του χρέους, το οποίο στην περίπτωση αυτή (: διπλό νομισματικό) δεν μπορεί παρά να λάβει μία βιώσιμη για την ελληνική εθνική οικονομία μορφή.
Το ζήτημα που ανησυχεί και προβληματίζει είναι η εξέλιξη της χρεοκοπίας της Ελλάδας να παραμείνει εντός του πλαισίου της ευρωζώνης. Μόνον έτσι η ελληνική κρίση θα παραμείνει εθνική κρίση για την Ελλάδα και δεν θα ευρωποιηθεί. Δηλαδή το παιχνίδι της κολοκυθιάς θα πρέπει να συνεχίσει να παίζεται εντός της ευρωζώνης με καθοριστικό θεσμό (στο ρόλο του αρχηγού στο παιχνίδι της κολοκυθιάς) το Eurogroup, έτσι ώστε να αποκλειστεί μία καθολική ρήξη που θα οδηγούσε στην δραχμή, μεταφέροντας πλέον την ελληνική κρίση στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η αντιμετάθεση ευθυνών και προσδοκιών στην βάση ενός διπλού νομισματικού αποσκοπεί τελικά στην πάση θυσία αποφυγή της μετάδοσης της ελληνικής κρίσης στην υπόλοιπη ευρωζώνη.
Το πολιτικώς παράδοξο και άκρως πονηρό είναι πως μεγάλη μερίδα των εμφανιζόμενων ως «αντιμνημονιακών» ΜΜΕ στην Ελλάδα έρχεται σήμερα να υποστηρίξει το διπλό νομισματικό ή εμμέσως να ατενίσει ανακουφιστικά προς αυτό τοποθετώντας το στις προθέσεις της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, παρουσιάζοντάς το ασφαλώς ως σωτηρία για τους έλληνες και ως δήθεν μηχανισμό χειραφέτησης από τους «τοκογλύφους» εταίρους μας. Εδώ προφανώς αντιστρέφεται το παιχνίδι της κολοκυθιάς με απόλυτη παραπλάνηση του ελληνικού λαού. Αυτοί που έχουν συμφέρον από το σύστημα παράλληλων πληρωμών, που είναι όσοι επιθυμούν τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, συγκλίνουν είτε με την μορφή των «μνημονιακών», είτε με εκείνη των «αντιμνημονιακών», σε μία προφανώς αντιδημοκρατική και εναντίον των εργαζομένων λύση της τεχνητά οξυμένης κρίσης ρευστότητας, εμφανίζοντας το διπλό νομισματικό ως αριστερή/κοινωνική επιλογή, εναρμονισμένη με τις επιδιώξεις και τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτό αποτελεί την απόλυτη παγίδα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι προθέσεις κι οι ευθύνες των εταίρων-επίσημων δανειστών της Ελλάδας σε ο, τι αφορά στην εισαγωγή του διπλού νομισματικού, θα εμφανιστούν και θα καταλογιστούν από τον ελληνικό λαό και τον ιστορικό στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ή σε μία άλλη κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» στην οποία θα συμμετέχει η ευρωπαϊκή αριστερά του κ. Τσίπρα. Αυτό θα είναι το τραγικό για την ελληνική αριστερά και τους έλληνες εργαζόμενους και ανέργους αποτέλεσμα της κολοκυθιάς, το οποίο με την μορφή της χρηματοκρατίας έρχεται να υπονομεύσει σοβαρά την δημοκρατία στον τόπο μας.
Θέλω να κλείσω αυτό το σημείωμα με έναν διπλό προβληματισμό και με τα λόγια άλλων. Διάβασε με προσοχή τι σημειώνει ένας από τους σοβαρότερους και πλέον καταρτισμένος έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου, ο Βασίλης Καραποστόλης και αμέσως μετά στοχάσου στο πνεύμα της «Μεγάλης Εβδομάδας» με τους στίχους ενός αγνώστου σε εμένα ποιητή.
Γράφει μεταξύ άλλων ο Βασίλης Καραποστόλης και συ τοποθέτησε την λέξη ευρώ εκεί που αυτός έχει την λέξη «χρήμα»: «Ας προσπαθήσουμε όμως να αναλογιστούμε τι συνέβη. Πρώτα το χρήμα κέρδισε τη μάχη εναντίον του «αγαθού» - ή αλλιώς: η πόλη επικράτησε της υπαίθρου. Έπειτα το χρήμα θριάμβευσε και επί του «πνεύματος - ή αλλιώς: η σκέψη που υπολογίζει στην επιτυχία επεκράτησε της σκέψης που ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Τι μένει ακόμη; Είναι άραγε ολοκληρωτικά κυρίαρχο πλέον το χρήμα, μόνος δεσπότης πάνω σ' ένα πλανητικό πληθυσμό που από τη μια λατρεύει και από την άλλη μισεί τον δεσπότη του; Ήδη διαφάνηκε η απάντηση. Όταν λατρεύεις και την ίδια στιγμή μισείς κάτι, σημαίνει ότι αυτό το κάτι δεν στέκεται γερά στα πόδια του. Λατρεύεται το χρήμα επειδή υπόσχεται να εξαγοράσει τα πάντα: τα υλικά μέσα επιβίωσης, την εκτίμηση των άλλων, το κύρος, τη φιλία. Μισείται επειδή η παντοδυναμία του αυτή αποδεικνύεται λειψή: δεν κατορθώνει να ναρκώσει τον άνθρωπο, να τον κάνει να λησμονήσει εντελώς ότι η αξία του δεν αντιστοιχεί στην αξία της περιουσίας του. Ένα «ποιοτικό» υπόλοιπο πάντα διαφεύγει. Κι αυτό το υπόλοιπο σήμερα μεγαλώνει εκρηκτικά […] Ανικανοποίητα πλήθη κυνηγούν το χρήμα, το αποκτούν, το χάνουν ξανά και διαμαρτύρονται κατά των πολιτικών που δεν τους προστάτεψαν αρκετά από τους αδηφάγους της αγοράς. Το μόνο που δεν κάνουν είναι ν' αμφισβητήσουν τη συνθήκη που δένει σφιχτά τη ζωή τους μ' αυτό που δεν είναι ζωή, αφού του λείπει το αίμα. Τι τρέχει λοιπόν στις φλέβες τους; Νερό; αέρας; ή κάποιοι αριθμοί; Μέχρι να το βρουν πάντως, σε άλλα μέρη, πιο θερμά, εκεί που πραγματικά βράζει το αίμα, άλλου τύπου άνθρωποι μάλλον θα εξακολουθήσουν να αγωνίζονται εναντίον της λογικής που θέλει να καταγγέλλουμε σαν καλοί ιδιώτες τους πολιτικούς, να τους ζηλεύουμε κρυφά, να εχθρευόμαστε τους πλουσίους και να περιμένουμε απ' αυτούς που καταγγέλλουμε να τα βάζουν για λογαριασμό μας μ' αυτούς που εχθρευόμαστε. Η λογική αυτή είναι ένα από τα ευρωπαϊκά εξαγώγιμα προϊόντα. Και σήμερα οι παλιές αποικίες το επιστρέφουν απούλητο».
Η λογική αυτή που περιγράφει θαυμάσια ο Βασίλης Καραποστόλης αποκρυσταλλώνεται σημειολογικά στο παιχνίδι της κολοκυθιάς, για να έρθει ο/η ποιητής/ρια να τονίσει: «Θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που δεν παίζαμε παλιά; / "Κολοκυθιά", αν δεν λαθεύω, πρέπει νά 'ταν το όνομά του... / Με απαξίωση κοιτάζαμε και οι δυο μας τα υπόλοιπα παιδιά, / πεζό κι ανούσιο το βρίσκαμε, ανιαρό μέχρι θανάτου. Μα στην ζωή η αντιμετάθεση είν' κανόνας γενικός: των ευθυνών, των αγαθών και των προθέσεων επίσης... / Γύρω κοιτάζοντας, κατάλαβες: ο κόσμος, δυστυχώς, δεν εκτιμά αυτό που λες μα αυτό που θέλει να του κρύψεις. / Για κάποια χρόνια αντιστάθηκες με σθένος, με τα νύχια, την ψυχή, μα ο πειρασμός να αφεθείς στα βολικά ήταν εμμένων και μεγάλος. / Κι έτσι το πρόσωπό σου άφησες να γίνει απ' την αρχή, και από Αντιγόνη έγινες Κρέοντας εσύ, άρχοντας άλλος. / Εσύ ο κριτής, ο επικριτής, ο φωτισμένος δικαστής εσύ, ο τιμητής των αξιών, εσύ αυτός που το σωστό θα διαδώσει. / Μα όταν τα πράγματα συμβαίνει να σκουραίνουν, στη στιγμή, θυμάσαι την "κολοκυθιά" με ευγνωμοσύνη, για όσα εφόδια σου 'χει δώσει.../ Γι αυτό, καλέ μου, σου θυμίζω πως, στο βάθος, ένα ισχύει τελικά: Εύκολη είναι η απαξίωση, το μένος, όταν στρέφονται στους άλλους... / Και η διάβρωσή μας ξεκινάει από νωρίς, από παιχνίδια παιδικά, που είναι άγρια και επικίνδυνα πολύ, σαν παίζονται απ' τους μεγάλους.»
Το παιχνίδι αντιμετάθεσης ευθυνών και προθέσεων που καταλήγει σε διπλό νομισματικό είναι αναγνώστη μου ένα άγριο και επικίνδυνο παιχνίδι σαν παίζεται από μεγάλους! Αυτό σίγουρα μικραίνει τους αριστερούς και μεγεθύνει την δεξιά!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.