Του Χάρη Τσιόκα
18 Οκτώβρη 1981! Ημερομηνία σταθμός για τον προοδευτικό χώρο, για τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και της αριστεράς!  Γεγονός που γίνεται και σήμερα επίκαιρο, γιατί η τότε κυβερνητική θητεία άφησε προσανατολισμό με θετικό πρόσημο για την κοινωνία και την πολιτική ιστορία της χώρας μας.
Ωστόσο για διαφορετικούς  λόγους παραμένει στόχος, για τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της αχαλίνωτης αγοράς, όχι μόνο η συκοφάντηση, αλλά κυρίως η κατάργηση των κατακτήσεων που πέτυχε η κοινωνική πλειοψηφία με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και καταλύτη τον Ανδρέα Παπανδρέου!
Το «επιχείρημα» που προσάπτουν αυτές οι δυνάμεις, του συντηρητικού πόλου, είναι ότι δήθεν η κρίση έχει τις ρίζες της στην κυβερνητική θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ!!!  Με αυτό τον ισχυρισμό «στήνουν» τα τελευταία χρόνια το σκηνικό της «εκρίζωσης» των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών και της συκοφάντησης του σοσιαλιστικού κινήματος!  Και γι’ αυτή την επιλογή, προκειμένου να διαμορφώνουν «πλειοψηφίες» διακυβέρνησης, ευνοούν και την δημιουργία κομματικών  σχημάτων «διαχειρίσιμων» στην επιδίωξη να γίνονται δορυφόροι του νεοφιλελευθερισμού!
Δυστυχώς παρά το γεγονός ότι οι νωπές εκλογικές καταγραφές σε Ευρώπη και Ελλάδα αποτυπώνουν πως τα θολά κομματικά σχήματα έχουν μικρή κοινωνική απήχηση, δεν αποθαρρύνουν τους αξιωματούχους του κυβερνητισμού στην επιδίωξη να συμβάλουν στη δημιουργία τους. Γιατί απλά έτσι «διευκολύνονται» να υπηρετήσουν πρόθυμα με την συμμετοχή τους τα εγχειρήματα νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης.
Όμως γι’ αυτό το λόγο η 18 Οκτώβρη του ’81 παραμένει η ημερομηνία-σταθμός στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας και της προοδευτικής πλειοψηφίας. Επειδή ακριβώς μεταξύ των άλλων θυμίζει και δείχνει πως ο προσανατολισμός της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι σε διαφορετική -αντίθετη- κατεύθυνση από τις επιδιώξεις του Νεοφιλελευθερισμού και των παρακολουθημάτων του.
Ανατρέχοντας στη συγκεκριμένη περίοδο είναι εύκολο να διακρίνει κανείς πως:                                             -Εφαρμόζονται πολιτικές για την άρση των πολιτικών και κοινωνικών αποκλεισμών! Άνοιξε δηλαδή ο δρόμος για την ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών στις παραγωγικές, διοικητικές και αναπτυξιακές δραστηριότητες της χώρας.
-Αυτό, λοιπόν, είναι το χρονικό διάστημα που η μεσαία τάξη συγκροτείται, διευρύνεται και ισχυροποιείται.
-Αναγνωρίζεται και αυξάνεται η αγοραστική δύναμη των δυνάμεων της εργασίας και της επιστήμης, με συλλογικές συμβάσεις και διεκδίκηση δίκαιης συμμετοχής στους κινδύνους και ευκαιρίες των συντελεστών της παραγωγικής συγκρότησης, ενώ η αγροτική κοινότητα αποκτά ταυτότητα και ρόλο στην εθνική οικονομία.
-Στους ίδιους χρόνους εξ άλλου τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης γίνονται  δημόσια και προσβάσιμα σε όλους, τίθενται επιτέλους οι βάσεις για τη συγκρότηση του κοινωνικού κράτους.
-Διαμορφώνονται πλαίσια που η δημοκρατία «βαθαίνει» με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με την είσοδο αποκλεισμένων μέχρι τότε κοινωνικών στρωμάτων στους θεσμούς αντιπροσώπευσης και εξουσίας. Στο κέντρο και την περιφέρεια.
-Είναι ο χρόνος που η χώρα αποκτά ακτινοβολία στην Ευρώπη και τον κόσμο, με ενεργό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και διαπραγματευτική ικανότητα, ενώ πετυχαίνει -με τους αναγκαίους «ευρωπαϊκούς» συμβιβασμούς- ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την οικονομία.
Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της περιόδου για να τα αντιδιαστείλω με τις επιδιώξεις των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης συμμαχίας και των  παρακολουθημάτων της «δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας». Δυνάμεις της συντηρητικής παλινόρθωσης που με τις συμμαχίες προθύμων αξιωματούχων της εξουσίας διαμόρφωσαν και ανέχθηκαν κανόνες «άνισων ανταλλαγών» και βίαιων ανακατανομών υπέρ των λίγων και ισχυρών στην χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο.
Αυτός είναι ο λόγος που η προοδευτική πλειοψηφία όπως τότε, έτσι και σήμερα έχει λόγους να αντιπαρατίθεται στις επιδιώξεις του αχαλίνωτου Νεοφιλελευθερισμού. Γιατί η νεοφιλελεύθερη πρόταση δέσμια των δυνάμεων της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας έχει επιφέρει καίρια πλήγματα στην πραγματική οικονομία, την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η δική τους επιδίωξη δεν είναι ένα αποτελεσματικό κράτος που διαμορφώνει κανόνες στην αγορά, αλλά ένα κράτος που εκποιεί αρμοδιότητές του και δημόσια αγαθά στις αχαλίνωτες, παρασιτικές κερδοσκοπικές δυνάμεις επιτρέποντας πρόσβαση των πολιτών ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια.
 Το σχέδιο τους θέλει αφενός την αγορά να αυτορρυθμίζεται στη βάση της δύναμης του ισχυρού, αφετέρου το κοινωνικό κράτος που θεμελιώθηκε στην κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα να εκποιείται κερδοσκοπικά ιδιαίτερα στους κρίσιμους τομείς της υγείας της παιδείας της ασφάλισης- (παραπέμπω ενδεικτικά στις πρόσφατες ανακοινώσεις της ΝΔ για την ιδιωτική ασφάλιση).
Η πρότασή τους δεν επιμερίζει κινδύνους και ευκαιρίες αναλογικά στους συντελεστές της παραγωγικής διαδικασίας και τις όποιες παροχές μελλοντικών οφελημάτων στους συντελεστές παραγωγής ανάπτυξης, τις εκχωρεί μονομερώς στη… μελλοντική «γενναιοδωρία» των κερδοσκοπούντων.
Ο αγώνας του σοσιαλιστικού κινήματος, η μεγάλη προοδευτική παράταξη, όπως έλεγε ο Ανδρέας πρέπει να έχει ένα μέτωπο αντιπαράθεσης,το Νεοφιλελευθερισμό. Γι’ αυτό και ο προοδευτικός χώρος πρέπει με σαφήνεια να ξεκαθαρίζει:
Πως δεν μπορεί να υπάρξει «εθνική συνεννόηση» διακυβέρνησης γι’ αυτά τα θέματα με δυνάμεις που αξιακά θέτουν επιδιώξεις σε αντίθετη κατεύθυνση με τα συμφέροντα των πολιτών, της παραγωγικής βάσης και της δημοκρατίας. Είναι ευθύνη του να αποκαλύπτει πως η επίκληση της «εθνικής συνεννόησης»  δεν είναι παρά ο φερετζές-όχημα για αλλότριες με τα κοινωνικά αιτήματα, επιδιώξεις αξιωματούχων της εξουσίας.
Τα προηγούμενα είναι ενδεικτικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα του σοσιαλιστικού χώρου δεν ήταν – δεν είναι -η αλλαγή του ονόματος του ΠΑΣΟΚ αλλά η ακύρωση της διολίσθησης σε κυβερνητικούς εναγκαλισμούς με τις διχαστικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.
Πολύ περισσότερο δεν ήταν και δεν είναι κοινωνικό αίτημα η κατάργηση κάθε αναφοράς -στα ιδρυτικά κείμενα προοδευτικών κομμάτων- που παραπέμπει στις σοσιαλιστικές αξίες για την παραγωγική και δημοκρατική ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της χώρας.
Η πορεία εξόδου  από την κρίση και η επιδιωκόμενη ανάπτυξη, για τις προοδευτικές δυνάμεις, προϋποθέτει πλειοψηφίες με προγραμματικές συγκλήσεις που στα περιεχόμενα τους θα προτάσσουν πολιτικές για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με δικαιοσύνη αλληλεγγύη και δημοκρατία.
Αυτό άλλωστε το αίτημα αποτελεί πεδίο αναζήτησης  για προγραμματικές συγκλήσεις των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να υπάρξει απάντηση στο μοντέλο της «Γερμανικής Ευρώπης» που με τις πολιτικές της έχει δημιουργήσει  ανισότητες και κρίση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η 18 του Οκτώβρη γίνεται επίκαιρη και για ένα επί πλέον λόγο. Γιατί δείχνει πως είναι  η ώρα-σε αντιπαράθεση με τις «παρά φύσιν» συνεργασίες- να επιδιωχθούν προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες, με προγραμματικές συγκλήσεις και στη Ελλάδα. Για να υπάρχει και στη χώρα μας αντιστοίχιση με τον διεθνή και ευρωπαϊκό βηματισμό των προοδευτικών δυνάμεων, όπως για παράδειγμα με το κίνημα του Σάντερς στις ΗΠΑ, του Κόρμπιν στη Βρετανία, του Κόστα στην Πορτογαλία ή του Σάντσεθ στην Ισπανία κ.λ.π…
18 Οκτώβρη 1981…
Δεν είναι στις προθέσεις μου ο μηδενισμός των παθογενειών διακυβέρνησης, που ασφαλώς και τότε υπήρξαν. Η αυτοκριτική ήταν και είναι πηγή δύναμης του κινήματος που ίδρυσε ο Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από σχήματα που στο αίτημα για διόρθωση- αλλαγή των λανθασμένων πολιτικών στρουθοκαμηλίζουν αλλάζοντας όνομα!
Πράγματι, οι μεγάλες αλλαγές τότε δεν ολοκλήρωσαν τολμηρά τον επαναπροσδιορισμό του αναπτυξιακού και κοινωνικού ρόλου της δημόσιας διοίκησης, ούτε έφεραν τον ριζικό απεγκλωβισμό του παραγωγικού μοντέλου από τον εναγκαλισμό του με τον κρατικοδίαιτο κερδοσκοπισμό, άνοιξαν όμως τον δρόμο.
Η επέτειος της 18ης του Οκτώβρη είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επικαιροποιηθεί η αποστολή της προοδευτικής παράταξης. Καθαρά, λοιπόν, ένα μεγάλο όχι σε κάθε μορφής συγκυβέρνηση ή ανοχή, στα σχήματα με δυνάμεις που υπηρετούν τις διχαστικές νεοφιλελεύθερες επιδιώξεις.
Ο σοσιαλιστικός χώρος πρέπει όχι μόνο να υπερασπίζεται την ιστορική του συμβολή και τις ρίζες του, αλλά να γίνεται επίκαιρος. Δηλαδή με ευγενή ανταγωνισμό και πολιτική αυτονομία να εργάζεται προκειμένου η προοδευτική πλειοψηφία, δηλαδή η συνάντηση των μεγάλων πολιτικών ρευμάτων, να αποτελεί την απάντηση στην ολέθρια νεοφιλελεύθερη επέλαση.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

2 comments:

  1. τσιόκα και κάθε ξεχασμένε τσιόκα, κάθεσαι και γράφεις άρθρα για τον παπατζή, με σκοπό τι;
    Να νεκραναστήσεις νοοτροπίες, "κατορθώματα" και ζόμπι του αμαρτωλού κλεφτοπασοκ;
    Ή πολύ, μα πάρα πολύ, έχεις μείνει πίσω και ζεις με τις αναμνήσεις σου ή πουλάς τρέλα.
    Για το τι ήταν ο ολετήρας που επί ημερών του άρχισε η κατρακύλα της Ελλάδας, δεν χρειάζεται όχι μόνο να το αναλύσουμε αλλά ούτε καν να το θυμόμαστε.
    Η απόδειξη; Τα ποσοστά του σημερινού κλεφτοπασοκ. Γιατί τα "κιναλ" και διάφορα φαιδρά, ούτε αγγίζουν τον κόσμο πια.
    Αλήθεια τσιόκα, με τα 140 μύρια που χρωστάει το κλεφτοπασοκ τι γίνεται;
    Όσο για σένα ακτιβιστή, αφού " Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου", γιατί το αναρτάς;
    Για να μας υπενθυμίσεις πως "η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαρισμένο στον αρθρογράφο τσιόκα.
    Από άρθρο του διαδικτύου:
    "Υποτίθεται… 37 χρόνια μετά την εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου στις 18 Οκτωβρίου του 1981. 37 χρόνια το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ανεξαρτήτως του κόμματος που βρισκόταν κάθε φορά στην κυβέρνηση. 37 χρόνια το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και φυλακή… μόνο ο Άκης, θα έλεγαν οι περισσότερο κυνικοί.

    Άδικο μεν για τον “ωραίο” του Κινήματος, τον πιο πιστό συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, που παραλίγο να γίνει πρωθυπουργός το 1996, αντί του… καταλληλότερου της καρδιάς μας και της διαπλοκής, Κώστα Σημίτη.

    Το αφήγημα της “φυλακής”, στην ακραία και υπερβολική έκφρασή του, αφορά φυσικά το γεγονός ότι, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ αλλοιώθηκε το dna των Ελλήνων. Στα χρόνια δε, ειδικά του Κώστα Σημίτη, διαμορφώθηκαν συνθήκες λεηλασίας της Ελλάδας, που τελικά άνοιξαν τον δρόμο για τη χρεοκοπία του 2010, στα χέρια του τελευταίου των Παπανδρέου.

    Το ΠΑΣΟΚ ως διαρκές πολιτικό ατύχημα για τη χώρα. Ένα πολιτικό ατύχημα που… δεν ήταν μακέτο, όπως θα έλεγε και ο Σημίτης".
    Αυτά τα ολίγα κ. τσιόκα...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.