Προσωπική μαρτυρία για το διαχρονικό δράμα του Παλαιστινιακού λαού

Ειχα την δυνατότητα να επισκεφτώ δύο φορές την Παλαιστίνη. Άλλο η γνώση να προέρχεται απο το τι διάβασες, είδες στις ειδήσεις ή άκουσες σε συζητήσεις και άλλο να βιώσει κάποιος την εμπειρία.
Η φωτογραφία είναι από την δεύτερη επίσκεψη μου με αντιπροσωπεία της ΠΣΟ. Φαίνεται μια απλή φωτογραφία έξω από κάτι που μοιάζει με σταθμό λεωφορείων ή τρένων.
Καμιά σχέση. Είναι σημείο ελέγχου έξω από την πόλη Τζενίν.
Μπείτε λοιπόν έστω μέσα απο αυτή την βιωματική διήγηση στην καθημερινή τους ζωή. Για μένα είναι πιο εύκολο αφού είχα την ευκαιρία να το βιώσω επι τόπου.
Σκεφτείτε λοιπόν ότι κάθε πρωί για να πάεις στο διπλανό χωριό που είναι πχ η δουλειά σου θα περάσεις από τουλάχιστον δύο σημεία ελέγχου. Όχι τυπικού. Εξευτελιστικού.
Για ώρες σε κάποιες περιπτώσεις. Συνδέστε τις διάσπαρτες εικόνες που δεν μπορεί, θα είδατε σερφάροντας ή στην τηλεόραση, με τους πάνοπλους στρατιώτες να συμπεριφέρονται σαδιστικά, με την καθημερινότητα των Παλαιστινίων.
Αυτό λοιπόν είνα σημείο ελέγχου από το οποίο περνούν 6-7 χιλιάδες Παλαιστίνιοι κάθε μέρα για να πάνε δουλειά. Μιλήσαμε με κάποιους. Ένας γύρω στα 30, μας είπε ότι δεν βλέπει σχεδόν καθόλου τα παιδιά του. Φεύγει από το σπίτι 5 το πρωί, επιστρέφει αργά το βράδυ. Τρεις με τέσσερις ώρες, ανάλογα με τις ορέξεις των φρουρών, τις θέλει μόνο στο σημείο ελέγχου. Περιμένει 1.5 ώρα στην ουρά. Όταν φτάνει η σειρά του μπορεί ο φρουρός εκεί να τον στείλει πίσω πχ για να πλύνει τα χέρια του γιατί δεν τα αναγνωρίζει το μηχάνημα με τα δακτυλικά αποτυπώματα. Άλλη 1,5 ώρα στην ουρά.
Κάθε μέρα!
Απαγορεύεται να μεταφέρουν νερό ή φαγητό. Αυστηρά. Για να καταναλώνουν τον έτσι και αλλιώς κουτσουρεμένο τους μισθό, σε εδάφη που ελέγχει το Ισραήλ.
Σκέψου ότι ο εποικισμός εξελίσσεται εντός της περιοχής που γεννήθηκες, μεγάλωσες και συνεχίζεις να ζεις. Δηλαδή, εντός της πόλης, του χωριού, της γειτονιάς σου, υπάρχουν συρματοπλέγματα, σημεία ελέγχου, πύλες που απαγορεύουν την πρόσβαση κλπ. Αυτό σκέψου, είναι η καθημερινότητα σου.
Οι έποικοι είναι συνήθως σε υψώματα για να τους παρακολουθούν συνεχώς. Καθοδόν προς την Τζενίν με πέρασαν από ένα χωριό που οι ελιές ήταν όλες κομμένες. Ρώτησα γιατί αφού η ελιά και το λάδι είναι το πιο βασικό προιόν που παράγουν. Μου έδειξαν τον νέο οικισμό των εποίκων απέναντι. Τα έκοψαν γιατί εμπόδιζαν την ορατότητα. Τους παρακολουθούν συνεχώς. 24 ώρες το 24ωρο.
Σκέψου ότι το παιδί σου για να πάει σχολείο, κάθε μέρα, θα περάσει από αυτούς τους σαδιστές. Κάθε μέρα θα του ανοίξουν την τσάντα, θα το γδύσουν, θα το εξευτελίσουν. Κάθε μέρα.
Σκέψου να ζεις αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο. Σύνορα μόνο με τους εχθρούς σου.
Δεν μπορεί, κάποτε θα σπάσεις. Θα αντιδράσεις, θα δυσανασχετήσεις. Στην καλύτερη θα σε συλλάβουν βάναυσα, θα σε φυλακίσουν χωρίς δίκη και όταν βγεις θα σου απαγορεύουν να εργαστείς. Αυτή είναι η καλύτερη. Η χειρότερη είναι να σε σκοτώσουν επι τόπου.
Άρα, σκέψου ότι η καθημερινότητα σου περιλαμβάνει απώλειες. Συγγενείς, φίλους, γείτονες. Συνήθως νέους ανθρώπους. Ακόμα και παιδιά.
Σκέψου με λίγα λόγια, τα απλά. Άφησε τις πολύπλοκες αναλύσεις. Σκέψου την καθημερινότητα ενός Παλαιστινίου. Βάλε για λίγο τον εαυτό σου στην θέση του
Κάμε το χωρίς παρωπίδες.
Πριν μου πει κάποιος για την Χαμάς (δεν έχω κανένα λόγο να την υπερασπιστώ ούτε και έχω οποιαδήποτε αναστολή να πω ότι η τυφλή βία είναι καταδικαστέα) να ξαναδιαβάσει τι έγραψα και κυρίως να προσπαθήσει να βάλει τον εαυτό του στην θέση ενός Παλαιστινίου.
Στην πρώτη μου επίσκεψη παρευρέθηκαν σε κηδεία νεαρού Παλαιστίνιου εργάτη. Τον σκότωσαν στο σημείο ελέγχου. Τον πυροβόλησαν επειδή αντέδρασε στον εξευτελισμό. Για αυτό δες εδώ https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10201182746487688&id=1741198267