Articles by "Ρινάλντι"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρινάλντι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Ρούντι Ρινάλντι

Το Σ/Κ που πέρασε δεν έγινε η συνηθισμένη έναρξη της πολιτικής σαιζόν με την καθιερωμένη ομιλία του πρωθυπουργού και τις όποιες 4-5 διαδηλώσεις έξω από το Βελλίδιο.

1. Το περασμένο Σ/Κ μίλησαν ο Ευάγγελος Μαρινάκης (πρόεδρος και ολιχάρχης), ο Α. Τσίπρας που τον σπρώχνουν (ολιγάρχες και πρεσβείες) να εκφράσει τους democrats στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης σε μια αποστειρωμένη αίθουσα και εντελώς αποστειρωμένη συνέντευξη τύπου. Το ιδιαίτερο όμως είναι ότι «μίλησε» και η κ. Καρυστιανού σε συγκέντρωση στην Αθήνα ενώ σε πολλές πόλεις δεκάδες χιλιάδες άτομα κινητοποιήθηκαν σε πλατείες και δρόμους. Αυτό το γεγονός έκανε την διαφορά στο φετινό ξεκίνημα της σαιζόν.

2. Η πρωτοβουλία της κ. Καρυστιανού θορύβησε και έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία αποδόμησής της και υπονόμευσής της και οι επιθέσεις κατά την γνώμη μου καλύπτουν έναν διπλό φόβο.
Πρώτος φόβος: Όλες ανεξαίρετα οι συστημικές δυνάμεις που εκφράζουν την μεταπρατική Ελλάδα της υποτέλειας, της εξάρτησης, της μιντιοκρατίας, της κλεπτοκρατίας, της κομματοκρατίας, αλλά και όσες δυνάμεις δέχονται αυτό το πλαίσιο και λειτουργούν εξ αντικειμένου συστημικά, ΔΕΝ θέλουν με κανένα τρόπο να δουν να αναπτύσσεται ένα μεγάλο ακηδεμόνευτο πολιτικό ρεύμα – κίνημα που δεν θα ελέγχεται από αυτά τα κέντρα, και μπορεί υπό όρους να θέσει τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας κίνησης που να επηρεάζει σημαντικά την πορεία της χώρας και να απαντήσει στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας και στην παρακμή που καλπάζει υπό την μπαγκέτα των συστημικών δυνάμεων και των Πρεσβειών.
Δεύτερος φόβος: Όλες ανεξαίρετα οι πολιτικές δυνάμεις που μετέχουν στην πολιτική σκηνή και όσες προετοιμάζονται να εμφανιστούν (Σαμαράς – Τσίπρας κλπ) δεν θέλουν καθόλου μια εκλογική κίνηση που τυχόν κάνει η κ. Καρυστιανού. Το θεωρούν μια απειλή για τα ποσοστά τους και επειδή όλοι ήδη προετοιμάζονται για τις διπλές εκλογές (που όλο και πλησιάζουν) δεν θέλουν να υπάρξει μια εκλογική παρέμβαση της Καρυστιανού.

3. Η επίθεση που κάνουν οι συστημικές δυνάμεις σε κάθε γνήσια εκδήλωση και φανέρωση του λαϊκού ριζοσπαστισμού (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, κίνημα Τεμπών) είναι μόνιμο μοτίβο: «αγανακτισμένοι», «ψεκασμένοι», πάνω και κάτω πλατεία, εθνολαϊκιστές, ακροδεξιοί, φασίστες, ετερόκλητος όχλος και τώρα «συμμαχία του τολουόλιου». Η εχθρότητα είναι δεδομένη όπως και πολλά σχέδια καταπολέμησης του ριζοσπαστισμού είναι σε εξέλιξη, ενώ πολλοί μηχανισμοί έχουν δραστηριοποιηθεί. Τις τελευταίες μέρες είδαμε την συνέχιση της στάσης της Λιάνας Κανέλλη, από διανοούμενους της αριστεράς όπως ο κ. Μαργαρίτης και ο κ. Ρούσσης, οι οποίοι με χαρακτηριστική εμπάθεια περίμεναν την αδιαμφισβήτητα λιγότερο μαζική συγκέντρωση του Σαββάτου για να ασκήσουν την αφ’ υψηλού πολεμική τους. Από κοντά πιο καλυμμένα και πονηρά ο Σ. Λυγερός που το μόνο που είδε το Σάββατο ήταν η «αποτυχία» της Καρυστιανού και η τάχα φροντίδα να την προστατεύσει…

4. Εδώ και καιρό έχω υποστηρίξει πως το ρήγμα των Τεμπών είναι βαθύ και ενεργό μέσα στην ελληνική κοινωνία και παράγει αποτελέσματα, αλλάζει συνειδήσεις, βάζει σε κίνηση εκατομμύρια ανθρώπους όπως είδαμε στα συλλαλητήρια του Ιανουαρίου και της 28ης Φεβρουαρίου. Επίσης έχω κάνει λόγο για «κίνημα των Τεμπών» (όρος που έχει παραξενέψει πολλούς ακόμα και την κ. Καρυστιανού) και μάλιστα τόνισα πως μετά τις 28 Φεβρουαρίου έπρεπε να γίνει ένα γενικό κάλεσμα για αυτο-οργάνωση, δημιουργία συλλόγων και επιτροπών σε όλη την Ελλάδα, ενίσχυση του πολιτικού λόγου με διεύρυνση της θεματολογίας, με κεντρικό ζήτημα το κτύπημα του παρακράτους στην εξουσία και την τεκμηρίωση της ανάγκης εκδημοκρατισμού παντού σε όλους τους χώρους της κοινωνίας. Δεν προκρίθηκε μια τέτοια στάση και προσανατολισμός και χάθηκε πολύτιμος χρόνος –περίπου 6 μήνες- που θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά βήματα. Το ότι τότε ήταν υπερώριμες οι συνθήκες το επιβεβαιώνει και η ανταπόκριση που είχε η κινητοποίηση του Σαββάτου (παρόλο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τα συλλαλητήρια). Επίσης δεν υπάρχει κανένα μεγάλο μαζικό κίνημα που να μην έχει τις δικές του διαδικασίες, να έχει τις διαβουλεύσεις, τον τρόπο συγκρότησης, τον προσανατολισμό, τις ιδιαίτερες στιγμές της ανέλιξής του, τους σταθμούς του. Αυτό δεν υπάρχει όχι γιατί δεν μπορούσε να υπάρξει αλλά γιατί υπάρχει μια άλλη επιλογή και στάση της φυσικής ηγεσίας του κινήματος και συγκεκριμένα της κ. Καρυστιανού.

5. Η «φυσική ηγεσία» του κινήματος αυτού αναδείχθηκε μέσα από μια τραγική και εξαιρετικά δύσκολη δοκιμασία που πέρασαν όλοι οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη. Όσοι κριτικάρουν πονηρά κι όσοι επιτίθενται στο κίνημα αυτό και την κ. Καρυστιανού, τον κ. Ασλανίδη και άλλους, να μην ξεχνούν πως αν δεν υπήρχε η στάση τους, το όλο θέμα θα είχε ήδη ξεπεραστεί από το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Η κριτική που κάνω είναι από μέσα στην υπόθεση και στο κίνημα των Τεμπών και για το τι μπορούσε (και τι μπορεί να κάνει) κι όχι για να ακυρωθεί η ιστορική του σημασία. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται διαδικασίες και διαβούλευση και όχι διαχείριση κατά το δοκούν και χωρίς καμία συνεννόηση. Δεύτερον πρέπει να υπάρξει ένας ευρύτερος σχεδιασμός α) για την απάντηση όλων των επιθέσεων β) για την αύξηση της συμμετοχής στο κίνημα αυτό γ) για την διεύρυνση της θεματολογίας του δ) για την συμβολή αυτού του κινήματος στην δημιουργία ενός μεγάλου ρεύματος και εγχειρήματος στη χώρα που να απαντά στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας που έχει πάρα πολλές πτυχές και δυσκολίες ε) για την γείωση του κινήματος και των διαδικασιών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η κριτική μου αφορά όχι αυτά που έχει κάνει η φυσική ηγεσία (που εκεί ίσως να υπάρχουν αστοχίες ή χειρισμοί που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά) αλλά για όσα δεν έγιναν και πρέπει να εξηγήσουμε γιατί δεν έγιναν. Κυρίως για το ότι δεν έχει ανοίξει καμία διαδικασία συζήτησης, εμπλουτισμού, πολιτικοποίησης, συμμετοχής.

6. Όλα αυτά πρέπει να προταχθούν και οι όποιες σκέψεις για φορέα, εκλογική καταγραφή κλπ πρέπει να ακολουθούν. Δεν επιτρέπεται ένα ελπιδοφόρο κίνημα να οδηγηθεί στα γρανάζια της κεντρικής πολιτικής σκηνής χωρίς να έχουν αποσαφηνιστεί πολλά πράγματα: Πολιτικό πλαίσιο, στόχοι, σταθμοί, διαδικασίες, έλεγχος κλπ. Γιατί από το 2010 μέχρι σήμερα δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και υπήρξε χείριστη διαχείριση. Το σύστημα έχει τρόπους να διπλαρώνει, να ενσωματώνει, να βραχυκυκλώνει, να δελεάζει, να φοβίζει. Γι αυτό χρειάζεται ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ στην χώρα που να ανοίξει δρόμους και όχι να βρει μια θέση στα υπάρχοντα μέτρα και σταθμά. Γιατί σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη από άλλο ένα προσωποκεντρικό φορέα χωρίς διαδικασίες και χωρίς προσανατολισμό που θα είναι συμφωνημένος και συζητημένος σε σώματα διαβουλεύσεων και συμμετοχής, χωρίς ενεργό κίνημα. Οι διαδικασίες και ο προσανατολισμός είναι στιγμές της πολιτικοποίησης και ενίσχυσης του κινήματος και κυρίως εγγύηση για τις δεσμεύσεις που απαιτούνται από όσους ιδιαίτερα «εκπροσωπούν» στα τετριμμένα κοινοβουλευτικά πόστα. Και έχουμε τόνους αρνητικής εμπειρίας από τέτοια παραδείγματα. Πολλές «κωλοτούμπες» δεν ήταν προαπαφασισμένες, αλλά όλως «τυχαίως» προέκυψαν… Σε έναν «τόπο» που δεν είχε ενημέρωση, δεν είχε διαδικασίες και μια μικρή ομάδα έκανε την «διαπραγμάτευση», το «ΟΧΙ» «ΝΑΙ» σε 24 ώρες και ψήφισε μαζί με όλους τους άλλους το 3ο μνημόνιο.
Εκτός αν νομίζουμε ότι «μια νύχτα μαγική» όλα αυτά θα αποφευχθούν και θα υπάρξει αυθορμήτως μια γνήσια αδιαμεσολάβητη και άξια εκπροσώπηση και ηγεσία… Η αγνόηση της βάσης, της μάζας, του λαού ήταν η βασιλική οδός για τις διολισθήσεις της ηγεσίας στις στροφές και στα εμπόδια…
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Ρούντι Ρινάλντι

Οι διεργασίες «εσωτερικού» (ας τις ορίσουμε έτσι, εντοπίζοντάς τες στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία) δεν μπορούν να ξεκοπούν από αυτές που θα ορίζαμε ως διεργασίες «εξωτερικού» – δηλαδή του άμεσου περίγυρού μας, των στοχεύσεων διαφόρων μεγάλων δυνάμεων για την περιοχή μας, του εν εξελίξει γεωπολιτικού αναδασμού.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν λόγοι που οι διεργασίες εσωτερικού έχουν τη σημασία τους: είτε για εσωτερική κατανάλωση και χειραγώγηση μιας κρισιακής (πολιτικής και κοινωνικής) κατάστασης, είτε επειδή το διαφαινόμενο τέλος του Μητσοτάκη μπορεί να συμβεί χωρίς να έχει προετοιμαστεί μια διάδοχη κατάσταση.
Χωρίς να θέλουμε να επεκταθούμε στην πρόσφατη κρίση με τη Λιβύη και την αυξημένη είσοδο στην Κρήτη χιλιάδων μεταναστών (βλέπε και πολύ καλή ανάλυση στο άρθρο του Δημήτρη Γκάζη, στις σελίδες 2-3 του παρόντος φύλλου), η κυβέρνηση, εντελώς απροετοίμαστη και κάτω από το βάρος του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, αντικατέστησε τον κ. Βορίδη με τον έτερο ακροδεξιό κ. Πλεύρη στο πόστο του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μάλλον ακολουθεί μια σκλήρυνση στο ζήτημα για να αντισταθμίσει τις πιέσεις που έχει από τα δεξιά της (Σαμαράς, Βελόπουλος, Νίκη κ.λπ.). Οι δομές θα κτιστούν στην Κρήτη, αλλά κεντρική γραμμή μοιάζει να είναι η… αλλαγή του σιτηρεσίου! Όπως δήλωσε ο κ. Πλεύρης: «Δεν μπορεί να τρώνε 4 φορές κρέας και μία ψάρι την εβδομάδα και να πληρώνει ο Έλληνας και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος»! Όποιος έρχεται «θα έχει να διαλέξει 5 χρόνια φυλακή ή άμεση επαναπροώθηση», κ.ο.κ.
Πρόκειται βεβαίως για ρητορικά σχήματα, που δεν αλλάζουν το κεντρικό μότο στο ζήτημα: Η Ελλάδα θα είναι μια πύλη εισόδου προς Ευρώπη, θα είναι και ένας «φράκτης» για να μην φθάσουν στην «ευημερούσα» Ευρώπη. Και κάτι ακόμη, που ξεχνούν αυτές τις μέρες οι αναλυτές και τα ΜΜΕ: ήδη από Γερμανία θα μας αποσταλούν «πίσω» περίπου 80.000 μετανάστες.

Πρώτη πλύση, πάντα σε χαμηλές θερμοκρασίες: Πλύση Τσίπρα

Η εβδομάδα που πέρασε, με τη συμπλήρωση 10 χρόνων από το Δημοψήφισμα και τη Σύνοδο αρχηγών κομμάτων (βλ. και σημείωμα «Μέρες Ιουλίου 2015: Τι λέγεται, τι έγινε, πού βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά» φύλλο 738), ξεκίνησε μια διαδικασία «κάθαρσης» και «ολικής επαναφοράς» του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική διαδικασία. Η βασική «μπουγάδα» έγινε από το in.gr του ομίλου Μαρινάκη, που παρουσίασε μια νέα εκδοχή. Βάσει αυτής, ο Τσίπρας, αναλογιζόμενος την κρίσιμη κατάσταση και για να πετύχει «καλή συμφωνία», προχώρησε σε ένα ΕΝΑΙΟ σχέδιο: Δημοψήφισμα για πίεση της ευρωκρατίας, και Σύνοδο αρχηγών κομμάτων για μεγαλύτερη διαπραγματευτή ισχύ για την «καλή συμφωνία». Άρα ουδεμία «κωλοτούμπα», κανένα πραξικόπημα από μεριάς ευρωκρατίας, κανένα τελεσίγραφο τρόικας και δανειστών, και επίτευξη στις 12/7, μετά από 17 ώρες διαπραγματεύσεων, της «καλής συμφωνίας». Ένα μήνα μετά η Βουλή (το μεγάλο πλυντήριο), αφού ψήφισε όλα τα προαπαιτούμενα, θα επικύρωνε πανηγυρικά με 222 ψήφους υπέρ την «καλή συμφωνία». Δηλαδή το 3ο Μνημόνιο (μακρύτερο και χειρότερο από τα προηγούμενα δύο, όσα και να λένε οι Συριζαίοι μνημονιοφύλακες).

Μέσα στις «αποκαλύψεις» για το τι έγινε εκείνες τις μέρες, αρχίζουν και οι φιλοφρονήσεις προς τον Τσίπρα από την κα Μέρκελ επί ελληνικού εδάφους (στη Λυρική του Ιδρύματος Νιάρχος, εκεί όπου παλιά βρισκόταν ο Ιππόδρομος και σύχναζαν οι αλογομούρηδες, και τώρα είναι η απαρχή της Νέας Ελληνικής Ριβιέρας μέχρι Σούνιο). Ακολουθούν επίσης φιλοφρονήσεις ανάμεσα σε Τσίπρα και Παυλόπουλο για το πώς ξεπέρασαν από κοινού τις «δύσκολες μέρες». Ο Τσίπρας, που τώρα έχει ανακαλύψει τον «νέο πατριωτισμό» (βρισκόμαστε στην εποχή Τραμπ και το ξέρει), δηλώνει εντυπωσιασμένος από τον «βαθύτατο πατριωτισμό» του κ. Παυλόπουλου. Στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν ένα «πουσάρισμα» (από το αγγλικό push – σπρώξιμο / σπρώχνω) του Τσίπρα στην πολιτική σκηνή από κύκλους και παράγοντες που θέλουν μια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, και δεν βλέπουν τον κεντροαριστερό χώρο να μπορεί να ορθοποδήσει. Μια δοκιμή λοιπόν, για να δουν αν και τι μπορεί να περιμαζέψει το «παιδί». Λέγεται δε ότι αυτή τη διερεύνηση την επικροτεί και η Πρεσβεία, διότι δεν θέλει καθόλου τον Μητσοτάκη και κατανοεί πως δεν μπορεί να στηριχθεί ένα πολιτικό σύστημα μόνο στον δεξιό του πυλώνα. Πρέπει να τροφοδοτηθεί και ο κεντροαριστερός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι βασικοί ολιγάρχες που ανακατεύονται με τα ΜΜΕ και την πολιτική τροφοδοτούν συχνά και τους δύο χώρους, ή και όλα τα κόμματα, για παν ενδεχόμενο.

Δεύτερη πλύση: Πρόγραμμα «Σαμαρά κάνε την κίνηση!»

Στις 10/7 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ «ομάδα πολιτών», με επικεφαλής τους κκ Μελετόπουλο και Μάζη, έδωσε στη δημοσιότητα Διακήρυξη που υπογράφονταν από 91 πολίτες οι οποίοι ανησυχούν σφόδρα για την πορεία της χώρας, δεν μπορούν άλλο τον κ. Μητσοτάκη και τα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, και ανυπομονούν να δουν επιτέλους μια «δύναμης διακυβέρνησης» με «σοβαρό πρόγραμμα και άξια στελέχη». Δηλαδή κάτι ανάλογο με «αυτό που έκανε ο Παπάγος όταν έφτιαξε τον Εθνικό Συναγερμό το 1951, ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974» (όπως δήλωσε ο κ. Μελετόπουλος στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, 11/7/2025). Αναζητείται δηλαδή προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ικανοτήτων, με πρότερη πρωθυπουργική εμπειρία, με διεισδυτικότητα στα ΜΜΕ, με καλές σχέσεις με σύμμαχες χώρες (αυτά ειπώθηκαν στην ίδια συνέντευξη). Στην ερώτηση ποιους εννοούν, η απάντηση είναι: Κ. Καραμανλής και Α. Σαμαράς. Κύκλοι του κ. Καραμανλή διευκρινίζουν ότι το θέμα δεν τους αφορά, επομένως απομένει ο κ. Σαμαράς.

Η δεύτερη πλύση αφορά δηλαδή την εμφάνιση του Α. Σαμαρά ως λύσης που μπορεί να οδηγήσει στην απαλλαγή από τον Μητσοτάκη. Πώς; Αν φτιάξει κόμμα, κατέβει στις εκλογές (όποτε κι αν γίνουν), και πάρει ένα ποσοστό που θα αφαιρέσει την αυτοδυναμία της Ν.Δ., θα οδηγήσει σε παραίτηση του Μητσοτάκη ή αντικατάστασή του από άλλον της Ν.Δ., και επομένως θα δρομολογηθούν άλλες εξελίξεις. Τουτέστιν η κίνηση δεν πάει ακριβώς για να βγάλει ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ τον Σαμαρά, αλλά μέσω αυτού να επιδιώξει την εκπαραθύρωση του Μητσοτάκη, και μετά ίδωμεν. Βέβαια όλα αυτά παρουσιάζονται ως το «καινούριο» στην πολιτική ζωή του τόπου, ως μια πολιτική που «εφευρίσκει» και προσωπικότητες και πολιτικές για τη χώρα, και άλλα τέτοια φαιδρά. Η όλη κίνηση μοιάζει σαν προάγγελος κάποιας πρωτοβουλίας του Σαμαρά, τίποτα παραπάνω. Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες της στιγμής, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Αφού γίνεται το βήμα των 91 πολιτών για να στρώσουν το δρόμο για τον Σαμαρά, μετά ταπεινά και σεμνά δηλώνουν ότι «δεν είμαστε πολιτικοί, αλλά νοιαζόμαστε για την χώρα» κ.ο.κ., με επιστέγασμα «Τι ωραίος που είναι ο Αντώνης, λεβέντης, πατριώτης και της αντρικής σχολής»! Άλλωστε το έχει δηλώσει ο ίδιος μέσα στη Βουλή…

Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, παραθέτουμε από το σημείο 7 της Διακήρυξης των 91 πολιτών: «Όμως, την ανασύνταξη της χώρας και τη δημιουργία αξιόπιστης εναλλακτικής δύναμης διακυβέρνησης δεν μπορούν να την αναλάβουν ούτε τα διαρκώς συρρικνωμένα κόμματα εξουσίας ούτε τα μικρομεσαία κόμματα διαμαρτυρίας. Μπορούν, όμως, να την αναλάβουν ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες με κυβερνητική εμπειρία, ακεραιότητα, παιδεία και αποδεδειγμένο πατριωτισμό, που διαθέτουν το απαιτούμενο κύρος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προσωπικότητες που έχουν πίστη στην ευρωπαϊκή παράδοση και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας, αλλά και έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι βλέπουν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της Δύσης και όχι ως ουραγό, που αντιλαμβάνονται τις διεθνείς συμμαχίες της Ελλάδας ως πλαίσιο προώθησης του εθνικού της συμφέροντος, όπως, άλλωστε λειτουργούν όλες οι κυρίαρχες χώρες. Που να έχουν αυτοτελές όραμα και σχέδιο για την Ελλάδα, δίχως να παραδίδονται στο εκάστοτε έξωθεν εισαγόμενο αφήγημα. Που να γνωρίζουν να οικοδομούν συμμαχίες και να διαμορφώνουν στόχους. Προσωπικότητες που μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του μέλλοντος των νεώτερων γενεών και των γενεών που έρχονται. Που να έχουν την ικανότητα να δρομολογήσουν μία νέα εποχή για την Ελλάδα. Αυτές οι προσωπικότητες, ακόμη και εάν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να “εφευρεθούν”. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν, και πρέπει να επιστρατευθούν!»

Το πρώτο μισό της τελευταίας φράσης, «ευτυχώς υπάρχουν», μας καθησυχάζει εντελώς, γιατί ίσως «ευτυχώς θα σωθούμε». Το δεύτερο μισό «πρέπει να επιστρατευθούν» μοιάζει με κάλεσμα ή άνωθεν παραγγελία για τις επόμενες κινήσεις του Ανδρός, που θα εισακούσει την έκκληση και θα πράξει τα «δέοντα». Η «πλύση» συνεχίζεται και ο «ολίγον» μνημονιακός Σαμαράς, που όταν ανέλαβε πρωθυπουργός δήλωσε ότι «όλοι κάνουμε λάθη» (για την πρότερη αντιμνημονιακή θέση της Ν.Δ. επί ΠΑΣΟΚ), αναμένεται τώρα να «σώσει» την Ελλάδα. Ή απλά να συμβάλλει στην απομάκρυνση του Μητσοτάκη, που δεν ισοδυναμεί με σωτηρία εντός του ίδιου και απαράλλακτου συστημικού-δυτικού πλαισίου.

Τρίτη πλύση: Το υπερπλυντήριο-στεγνωτήριο της Βουλής απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Αυτές τις μέρες το Στεγνοκαθαριστήριο «Η Βουλή των Ελλήνων» δίνει ρεσιτάλ πλύσης ολόκληρης της Ν.Δ. για το έγκλημα των Τεμπών, και προσπαθεί να βρει τρόπο να «καθαρίσει» και τον τεράστιο λεκέ του ΟΠΕΚΕΠΕ, ενώ μάλλον έρχονται και νέες δικογραφίες. Αρκούσε μία από τις δύο αυτές υποθέσεις για να παραιτηθεί μια ολόκληρη κυβέρνηση και όχι απλά κάποιος υφυπουργός. Τώρα, με ενεργές και τις δύο υποθέσεις, έπρεπε να γκρεμιστεί το καθεστώς Μητσοτάκη και όλο το επίσημο παρακράτος που έχει θέσει σε λειτουργία. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Η Βουλή, ως υπερπλυντήριο κρατικών σκανδάλων και εγκλημάτων, έχει βρει τρόπους, διαδικασίες, κωλυσιεργίες, ώστε να προστατεύει τους υπεύθυνους και να εξουδετερώνει κάθε πρωτοβουλία και έρευνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Η κατάθεση της πρότασης του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων για προανακριτική πριν λίγο καιρό απορρίφθηκε μετ’ επαίνων, πάλι από την πλευρά της Ν.Δ.! Η Αριστερά σύσσωμη (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Α.) δεν ψήφισε την πρόταση του Συλλόγου. Ακολούθησε η μήνυση σε 14 βουλευτές της Ν.Δ. που πήραν μέρος στο «μοντέλο προανακριτικής Τριαντόπουλου», που κι αυτή καταψηφίστηκε από τη Ν.Δ. Αυτή την φορά ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Α. βρήκαν καταφύγιο στην ωραία και βολική θέση «παρών». Στις 7 Ιουλίου η κυρία Καρυστιανού κατέθεσε τις 1.350.000 υπογραφές πολιτών που ζητούσαν να καταργηθεί ο νόμος περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών: ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της πρωτοβουλίας αυτής από τα παραπάνω κόμματα! Στην πράξη θα καταστρατηγηθεί το δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας πολιτών με 500.000 υπογραφές. Είπαμε, η Βουλή είναι το υπερπλυντήριο!

Κάπως έτσι, με κεντρικό πρωταγωνιστή τους υπεύθυνους εγκλημάτων και κατάφωρων σκανδάλων, με συνεργό ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, και με την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής και σχεδιασμένης κινητοποίησης της κοινωνίας και του λαϊκού παράγοντα, οι διαδικασίες «πλύσης» προχωρούν χωρίς σημαντικά προσκόμματα. Για να εξηγηθούμε με σαφήνεια: Μόνο κάτω από μια ασφυκτική πίεση μιας μεγάλης εξωκοινοβουλευτικής κινητοποίησης είναι δυνατό να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα, τόσο για την καταδίκη των υπευθύνων του εγκλήματος των Τεμπών όσο και για τα σκάνδαλα πλιάτσικου σε όλα τα επίπεδα (ΟΠΕΚΕΠΕ, ΤΑΑ κ.λπ.). Από τις 28 Φεβρουαρίου, μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο, έπρεπε να ήταν διαφορετική η πορεία, ιδιαίτερα με αυτό που μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «κίνημα των Τεμπών». Αν αμέσως μετά την κινητοποίηση κατατίθονταν στη Βουλή οι 1.350.000 υπογραφές και απαιτούνταν άμεσα να γίνει συζήτηση και ψηφοφορία, και παράλληλα απευθυνόταν κάλεσμα από τη φυσική ηγεσία του κινήματος ο λαός να αυτοοργανωθεί στο «κίνημα των Τεμπών» μέσα από συλλόγους, επιτροπές και συνελεύσεις, θα είχε δημιουργηθεί μια άλλη δυναμική, απαραίτητη για μια άλλη πορεία.

Μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε άλλους –θετικούς– όρους και θα ασκούσε μεγάλη πίεση στην κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη. Θα συνέβαλε και στην πολιτικοποίηση του ακηδεμόνευτου κινήματος. Θα του έδινε ζωή, διαδικασίες, φωνή, στόχους. Υπήρχε αντικειμενικά αυτή η δυνατότητα, θα την ακολουθούσε ο κόσμος. Ναι, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν ήταν αντιληπτό, οπότε έγιναν άλλες επιλογές και ιεραρχήσεις. Γενικά, δεν μπορεί ένας λαός να περιμένει από μία εισαγγελέα της Ε.Ε. να τον σώσει. Το κράτος δικαίου δεν υπάρχει ούτε στην Ευρώπη, αλλά εμείς περιμένουμε μια μαγική μεταλαμπάδευσή του στην Ελλάδα… Το σαθρό παρακράτος που έχει στηθεί τα τελευταία 5-6 χρόνια πρέπει να γκρεμιστεί. Ο δικαστικός δρόμος είναι μια πτυχή μόνο του αγώνα. Δεν μπορεί να είναι ο κεντρικός δρόμος, δεν μπορεί αυτός και μόνο να φέρει αποτελέσματα, ιδίως αν αποσυνδεθεί από τη λαϊκή κινητοποίηση.

Σύνοψη

Σε ένα περιβάλλον μεγάλων γεωπολιτικών αναδασμών και πολεμικών προετοιμασιών, σε ένα περιβάλλον έντονων διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό, το κοινωνικό και εθνικό ζήτημα στην ενότητά του καθίσταται πιο σύνθετο και δύσκολο προς επίλυση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από Μεσσίες. Η καθήλωση του λαϊκού παράγοντα, η μετατροπή του σε παθητικό θεατή, η μη ενασχόληση με το πώς μπορεί και πρέπει να ενεργοποιηθεί, οι αυταπάτες γύρω από θεσμούς ευρωπαϊκούς και ελλαδικούς, η ενασχόληση με τις εκλογικές διαδικασίες και τα ποσοστά των κομμάτων, είναι όροι για συνέχιση της ίδιας πτωτικής πορείας.
Τα «πλυντήρια» που λειτουργούν, και άλλα που στήνονται, δεν οδηγούν πουθενά θετικά. Περνάμε μια από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Η αντίδραση και η αντίσταση σε αυτήν την κατάσταση απαιτούν άλλα πράγματα, άλλα πρότυπα, άλλους ρυθμούς, άλλους τρόπους.
Αλλιώς, καλοκαίρι είναι και θα περάσει; Όχι ακριβώς, είναι περίεργο καλοκαίρι. Θα προετοιμαστούμε για ποιο πράγμα; Για την «μπουγάδα» που μας προσφέρουν ή για κάτι άλλο; Το «ποια Ελλάδα θέλουμε» δεν θα το πουν τα πλυντήρια, το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή ακόμα και η Τεχνητή Νοημοσύνη. Θα το πει ένας ενεργοποιημένος λαός. Που πρώτο βήμα έχει τη συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει και τι θέλει ο ίδιος. Αν τον έχουν φθάσει σε σημείο να «μην θέλει τίποτα», ή να μην μπορεί να θέλει τίποτα πέρα από μια ήπια προσαρμογή, χρειάζεται κι αυτό ερμηνεία, ανάλυση και αντιμετώπιση.
Προσέξτε, Ιούλιος μήνας εν αναμονή σημαντικών εξελίξεων που θα ’ρθουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…


(Δρόμος, φύλλο 739, 12/7/25)
Continue reading
Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)