του Αλέξανδρου Γιατζίδη *
Η ελληνική κοινωνία, κουρασμένη από μια δεκαετία μνημονίων και οικονομικής ανασφάλειας, βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με έναν αόρατο εχθρό. Αυτή τη φορά, ο εχθρός δεν είναι η τρόικα ούτε οι περικοπές· είναι οι ίδιες οι τράπεζες και οι εταιρείες που διαχειρίζονται τα δάνειά μας. Είναι τα funds που αγοράζουν μαζικά την ελληνική γη και τα σπίτια μας για ένα κομμάτι ψωμί, χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, οι παραθυράκιδες της Δικαιοσύνης και οι θολές νομικές διαδικασίες. Κι όλα αυτά, με την ευγενική χορηγία ενός κράτους που παρακολουθεί σιωπηλό — ή, ακόμα χειρότερα, συνενοχικά.
Καθημερινά πλέον, χιλιάδες ακίνητα εκπλειστηριάζονται χωρίς καν να ειδοποιούνται οι ιδιοκτήτες τους. Ειδοποιήσεις στέλνονται ελλιπώς ή αποστέλλονται σε λάθος διευθύνσεις, ενώ δικαστικές αποφάσεις που αφορούν ανακοπές, αναστολές ή αιτήσεις ακύρωσης βγαίνουν... το 2034. Έως τότε, όμως, οι κατοικίες έχουν ήδη αλλάξει χέρια. Το πιο εξοργιστικό: σε πολλές περιπτώσεις, οι ίδιες οι τράπεζες – μέσω θυγατρικών τους όπως οι τραπεζικές Real Estate – είναι αυτές που αποκτούν τα ακίνητα στους πλειστηριασμούς που εκείνες προκαλούν. Δηλαδή, πρώτα σε καταγγέλλουν, μετά σε διώχνουν και στο τέλος… αγοράζουν το σπίτι σου, χωρίς να πληρώσουν πραγματικά.
Κι αν νομίζετε ότι πρόκειται για τυπικές νομικές διαδικασίες, ξανασκεφτείτε το. Όλο και περισσότερες υποθέσεις έρχονται στο φως, με κοινά χαρακτηριστικά: δικηγόροι που τελικά δεν είναι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι που δεν κάνουν επαρκή έλεγχο τίτλων, «αγοραστές» που εμφανίζονται ως υποψήφιοι δήθεν σωτήρες και καταλήγουν να λειτουργούν ως Δούρειοι Ίπποι, μόνο και μόνο για να δώσουν νομιμοφάνεια σε μία διαδικασία ήδη νοθευμένη. Οι καταγγελίες πολλαπλασιάζονται, αλλά σπανίως διερευνώνται.
Το αποτέλεσμα είναι σαρωτικό: σπίτια που χτίστηκαν με θυσίες μιας ζωής καταλήγουν στα χέρια άγνωστων εταιρειών με έδρα σε φορολογικούς παραδείσους. Ακίνητα αξίας 250.000 ευρώ "χτυπιούνται" σε τιμές κάτω των 90.000. Επαγγελματικοί χώροι, τουριστικά καταλύματα και ακόμα και οικόπεδα οικογενειακής κληρονομιάς εξαφανίζονται από το χάρτη της μικροϊδιοκτησίας και μπαίνουν στο παγκόσμιο real estate «καλάθι των αγορών».
Αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι απλώς μια οικονομική αδικία. Είναι μια βαθιά κοινωνική μεταβολή, μια αλλαγή ιδιοκτησιακού μοντέλου στην Ελλάδα. Είναι η μετατροπή της χώρας σε φθηνή αγορά real estate για διεθνείς «επενδυτές», την ώρα που οι Έλληνες πολίτες χάνουν όχι μόνο την περιουσία αλλά και την αξιοπρέπειά τους.
Αν το 2010 μιλούσαμε για «χάσιμο εθνικής κυριαρχίας», το 2025 χάνουμε πλέον και την ατομική κυριότητα. Και δεν είναι θεωρία: είναι πράξη. Είναι η στιγμή που ο ταχυδρόμος φέρνει την απόφαση αποβολής. Είναι η στιγμή που το Κτηματολόγιο αρνείται να μεταγράψει μια κατακυρωτική έκθεση επειδή είναι… νομικά προβληματική. Είναι η στιγμή που κάποιος σου τηλεφωνεί προσποιούμενος ότι θέλει να αγοράσει το σπίτι σου, αλλά στην πραγματικότητα δουλεύει για την απέναντι πλευρά.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, οι αρμόδιοι φορείς τηρούν σιγή ιχθύος. Η Δικαιοσύνη αργεί, το Υπουργείο Οικονομικών σφυρίζει αδιάφορα, οι τράπεζες επικαλούνται «αυτοματοποιημένες διαδικασίες» και η Βουλή... ετοιμάζει ημερίδες.
Η κοινωνία όμως δεν μένει αμέτοχη. Ήδη στα social media αναδύονται κινήματα, ομάδες αλληλεγγύης, hashtags όπως #ΔενΠουλάωΤοΣπίτιΜου, #Πλειστηριασμοί2025 και #FundsGoHome. Πολίτες μιλούν πλέον ανοιχτά, καταθέτουν στοιχεία, ονοματίζουν εμπλεκόμενους. Η αγανάκτηση σιγοβράζει και ίσως αυτή τη φορά γίνει κάτι περισσότερο από ένα post.
Το ερώτημα είναι απλό: Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε σιωπηλά την απογύμνωση της Ελλάδας; Ή θα διεκδικήσουμε ξανά το θεμελιώδες δικαίωμα στην ιδιοκτησία, την ασφάλεια και την προστασία από ένα σύστημα που – αντί να μας υπηρετεί – μας εκμεταλλεύεται;
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ένα σπίτι δεν είναι απλά ένα ακίνητο. Είναι η ζωή μας, το παρελθόν μας και – κυρίως – το μέλλον μας.
* Γενικός Γραμματέας Ινστιτούτου Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Υγείας
Πηγή: medlabnews.gr
.jpg)
