του
ακτιβιστή
Παρακολουθούμε χρόνια τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του κτήματος Γεροβασιλείου, μιας επιχείρησης υπόδειγμα με δεκάδες διεθνή βραβεία στα εξαιρετικής ποιότητας κρασιά της. Μιας επιχείρησης που από χρόνια, λόγω των επιλογών και άριστα διοργανωμένων δρώμενων κέρδισε δίκαια τον χαρακτηρισμό του πολιτιστικού leader στον Θερμαϊκό και ίσως και στη γειτονική Θεσσαλονίκη. Και φυσικά δεν αποτελεί υπερβολή η ονομασία "πολιτιστικό εντευκτήριο" της πόλης που επέδωσε στο κτήμα Γεροβασιλείου ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης, που μαζί με τον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη ήταν οι χθεσινοί προσκεκλημένοι.
Πιστεύουμε λοιπόν πως η συμμετοχή των επισκεπτών της χθεσινής υπέροχης φεγγαρόλουστης βραδιάς ξεπέρασε κατά πολύ αυτές περασμένων events.
Περισσότεροι από 500 παρακολούθησαν την προβολή της ταινίας "Ουζερί Τσιτσάνης" στον αύλειο χώρο του κτήματος. Γεύτηκαν τα υπέροχα κρασιά Γεροβασιλείου και ευχαριστήθηκαν από την υπέροχη φιλοξενία που τους προσέφερε η επιχείρηση στη χθεσινή πανσέληνο του Σεπτέμβρη. Και όλοι πιστεύουμε πως χάρηκαν όταν πληροφορήθηκαν πως ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου και το προσωπικό του κτήματος είναι πολύ ικανοποιημένοι από τον τρύγο που τους εξασφαλίζει μια πολύ καλή οινική χρονιά.
Σχετικά με το φιλμ
Να ομολογήσω πως δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Η ανάγνωση ενός βιβλίου καθοδηγεί τη φαντασία του αναγνώστη που πλέκεται με το κείμενο και σκηνοθετεί την προσωπική του εκδοχή στο σενάριο. Τις περισσότερες φορές η κατοπινή κινηματογραφική απόδοση του βιβλίου αντιμετωπίζεται αυστηρά από τον αναγνώστη - θεατή, ίσως λόγω της προηγούμενης υποκειμενικής και ελευθέριας προσωπικής "σκηνοθετικής" του άποψης.
Παραδόξως επειδή παρακολούθησα την πολύ επιτυχή θεατρική παράσταση, στη Μονή Λαζαριστών, που προηγήθηκε μια δεκαετία της ταινίας και μου έμεινε στη μνήμη ως μια σχεδόν "δωρική" προσέγγιση (το θέατρο είναι πάντα λιτό συγκρινόμενο με την 7η τέχνη) έχω την εντύπωση πως η κινηματογραφική προσπάθεια μάλλον υπερτόνισε τον απαγορευμένο έρωτα των δύο νεαρών χαρακτήρων αφήνοντάς μου μια μεγαλύτερη γεύση μελό. Ίσως να έχω αυτή την εντύπωση επειδή μάλλον πέρασε σε δεύτερη μοίρα η συμβολή του χαρακτήρα του Τσιτσάνη στο στόρυ της ταινίας. Ίσως επειδή περνάει η ηλικία μου 😃.
Βέβαια το συνολικό αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ικανοποιεί τον θεατή, παρά τη δυσκολία που υπάρχει (όπως τόνισε και σκηνοθέτης) να "χτιστεί" σκηνοθετικά η Θεσσαλονίκη του '42. Κι αυτό γιατί ξεδιπλώνει το κλίμα της εποχής μέσα από τις διώξεις των Εβραίων, την αντίσταση, την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία που διαπλέκουν τα ιστορικά και μυθοπλαστικά στοιχεία που παρείχε ως πρώτη ύλη ο συγγραφέας.
Κλείνοντας, να τονίσουμε τις ευχαριστίες του σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη στη Θεσσαλονίκη και στους πάνω από 1500 πολίτες της που εθελοντικά βοήθησαν ως κομπάρσοι στην πραγμάτωση της ταινίας που παρακολουθήσαμε. Αλλά και της βοήθειας που έτυχε από συλλόγους, συλλογικότητες αλλά και από την Ισραηλιτική Κοινότητα.
