«Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ»
του Philipp Bagus master της οικονομίας του Universidad Rey Juan Carlos της Μαδρίτης.
«Το σχέδιο του ευρώ ……είναι μια ιστορία ίντριγκας, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Είναι μια συναρπαστική ιστορία στην οποία οι πολιτικοί μάχονται για την εξουσία, την επιρροή.…….και το προσωπικό τους εγώ» .
● Από την εισαγωγή του βιβλίου
Η πρόσφατη κρίση του Ευρωσυστήματος ταρακούνησε αγορές και κυβερνήσεις. Το ευρώ υποτιμήθηκε σημαντικά ως προς τα άλλα νομίσματα και αυτό με μεγάλη ταχύτητα, προκαλώντας αρκετή ανησυχία στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι οποίες άρχισαν να πιστεύουν ότι χάνουν τον έλεγχο.
Το μηνιαίο δελτίο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2010, αναγνωρίζει πως το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα ήταν στην κόψη της καταστροφής στις αρχές του Μαΐου. Μερικές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλικής, αποδείχθηκε ότι βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Επί της ουσίας το ρίσκο, εξαιτίας της καθυστέρησης των πληρωμών σε μερικές Ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως μετρούνται με τις πράξεις συναλλαγών πιστωτικής εκτέλεσης των ασφάλιστρων κινδύνου (CDS), φτάνει σε επίπεδα πιο ψηλά από εκείνα του πανικού που επικράτησε μετά την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας «Lehman Brothers», τον Σεπτέμβρη του 2008.
Σαν αντίδραση στην κρίση, οι πολιτικοί προσπάθησαν απεγνωσμένα να σώσουν το σοσιαλιστικό σχέδιο για το κοινό χάρτινο νόμισμα στην Ευρώπη. Το πείραμα τουλάχιστον για την ώρα, τα καταφέρνει. Μετά από δυναμικές διαπραγματεύσεις, ένα χωρίς προηγούμενο «αλεξίπτωτο διάσωσης» της τάξης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ, δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τράπεζες. Όμως την ίδια χρονική περίοδο, η ΕΚΤ είχε ήδη ξεκινήσει να κάνει, αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδιανόητο μέχρι τότε, την απ’ ευθείας αγορά κυβερνητικών ομολόγων, πράξη η οποία υπονομεύει την αξιοπιστία και την ανεξαρτησία της.
Μια δημοσκόπηση στη Γερμανία έδειξε πως το 56% των Γερμανών ήταν κατά του ταμείου διάσωσης. Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Γερμανών επιθυμούν να επιστρέψουν στο γερμανικό μάρκο. Φαίνεται πως αντιλαμβάνονται από διαίσθηση, πως εντός ενός πολύπλοκου συστήματος, εν τέλει αυτοί είναι από την μεριά των χαμένων. Βλέπουν πως ενώ κάνουν οικονομίες, σφίγγοντας συνεχώς το ζωνάρι τους, οι κυβερνήσεις άλλων χωρών ξοδεύουν προκλητικά.
Ένα καλό παράδειγμα, είναι το πρόγραμμα «Τουρισμός για Όλους» στην Ελλάδα: Οι φτωχοί λαμβάνουν από την κυβέρνηση χρήματα για διακοπές. Ακόμη και εν μέσω κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να διατηρεί το πρόγραμμα, αν και μείωσε τον αριθμό των επιδοτούμενων διανυκτερεύσεων σε δύο. Η ελληνική κυβέρνηση επίσης διατηρεί ένα πολύ πιο γενναιόδωρο δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα από το Γερμανικό. Οι Έλληνες εργαζόμενοι λαμβάνουν σύνταξη ως και 80% του μέσου όρου των μισθών τους. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι λαμβάνουν μόνο το 46%, ενώ προβλέπεται το ποσοστό να πέσει στο 42% στο μέλλον. Καθώς επίσης οι Έλληνες λαμβάνουν δεκατέσσερις συντάξεις το χρόνο, ενώ οι Γερμανοί λαμβάνουν δώδεκα, (πριν τα τελευταία μέτρα, το βιβλίο γράφτηκε το 2010).
Οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν τη διάσωση της Ελλάδας σαν καθαρή κλεψιά.
Παρά το γεγονός, ότι τα μέτρα διάσωσης έχουν να κάνουν με υποχρεωτικές κινήσεις στα πλαίσια των θεμελιωδών αρχών της Ο.Ν.Ε., και αυτό είναι οφθαλμοφανές, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ακόμη ακριβώς πως και γιατί πληρώνουν. Υποψιάζονται μόνο, ότι το ευρώ έχει κάτι να κάνει με αυτό.
Το σχέδιο του ευρώ είχε προωθηθεί από τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, ώστε να ενισχύσουν το όραμα τους για ένα κεντρικό Ευρωπαϊκό κράτος, αλλά το σχέδιο αυτό είναι έτοιμο να γκρεμιστεί. Η κατάρρευση του απέχει πολύ, από το να είναι απλή σύμπτωση, προσδιορίζεται ξεκάθαρα από την θεσμική οργανωτική δομή της ΟΝΕ, την ιστορική εξέλιξη της οποίας θα παρακολουθήσουμε σε αυτό το βιβλίο.
Είναι μια ιστορία ίντριγκας, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Είναι μια συναρπαστική ιστορία στην οποία οι πολιτικοί μάχονται για την εξουσία, την επιρροή.…….και το προσωπικό τους «εγώ» .
● Απόσπασμα από το 1Ο κεφάλαιο: ΤΑ ΔΥΟ ΟΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Από την χαραυγή ακόμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διεξάγεται μια μάχη μεταξύ των υποστηρικτών δύο διαφορετικών οραμάτων για την ενιαία Ευρώπη. Ποιος δρόμος θα έπρεπε να υιοθετηθεί για την Ένωση: αυτός του κλασικού φιλελεύθερου οράματος, ή αυτός του σοσιαλιστικού οράματος;
Η είσοδος του ευρώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις στρατηγικές αυτών των δύο οραμάτων. Για να κατανοήσουμε την τραγωδία του ευρώ και την ιστορία του, είναι σημαντικό να γνωρίσουμε καλά αυτές τις δύο διαφορετικές, όμως τεκμηριωμένες θεωρήσεις, οι οποίες έρχονται στο προσκήνιο με την μορφή του ενιαίου νομίσματος.
ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΟΡΑΜΑ
Οι πατέρες- θεμελιωτές της ΕΕ, ο Schuman (Γαλλία γεννήθηκε στο Λουξεμβούργο), ο Adenauer (Γερμανία), και ο Alcide de Gasperi (Ιταλία), και οι τρείς γερμανόφωνοι καθολικοί, ήταν πιο κοντά στο κλασικό φιλελεύθερο όραμα για την Ευρώπη. Ήταν επίσης χριστιανοί δημοκράτες. Το κλασικό φιλελεύθερο όραμα αφορά στην ατομική ελευθερία ως την πιο σημαντική πολιτισμική αξία των Ευρωπαίων και του Χριστιανισμού. Σε αυτό το όραμα τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη υπερασπίζονται τα ιδιωτικά δικαιώματα ιδιοκτησίας και μια οικονομία ελεύθερης αγοράς σε μια Ευρώπη με ανοιχτά σύνορα, επιτρέποντας την ελεύθερη ανταλλαγή αγαθών, υπηρεσιών και ιδεών.
Η Συνθήκη της Ρώμης του 1957 ήταν το κύριο επίτευγμα προς το κλασικό φιλελεύθερο όραμα για την Ευρώπη. Η συνθήκη κατοχύρωσε τέσσερις βασικές ελευθερίες: ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, ελεύθερη προσφορά υπηρεσιών, ελεύθερη μετακίνηση των οικονομικών κεφαλαίων, και ελεύθερη μετανάστευση.
Ο ελεύθερος ανταγωνισμός χωρίς εμπόδια εισόδου θα έπρεπε να επικρατήσει στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Σε αυτό το όραμα, κανένας δε θα μπορούσε να απαγορεύσει σε έναν Γερμανό κομμωτή να κουρέψει στην Ισπανία, και κανένας δε θα μπορούσε να φορολογήσει έναν Άγγλο επειδή μεταφέρει χρήματα από μια γερμανική σε μια γαλλική τράπεζα, ή επειδή επενδύει στο ιταλικό χρηματιστήριο. Κανείς δε θα μπορούσε να εμποδίσει, μέσω ρυθμίσεων, έναν Γάλλο ζυθοποιό να πουλήσει μπύρα στη Γερμανία. Καμία κυβέρνηση δε θα μπορούσε να δώσει επιδοτήσεις διαστρεβλώνοντας τον ανταγωνισμό. Κανείς δε θα μπορούσε να σταματήσει ένα Δανό από το να φύγει από ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας και ακραίας φορολόγησης, και να μεταναστεύσει σε ένα κράτος με μικρότερες φορολογικές επιβαρύνσεις, όπως η Ιρλανδία
Φιλοσοφικά, πολλοί υπερασπιστές αυτού του οράματος είναι εμπνευσμένοι από τον Καθολικισμό, και τα σύνορα της ευρωπαϊκής κοινότητας ορίζονται από το Χριστιανισμό. Το μόνο κεντρικό ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο που θα γινόταν αποδεκτό, θα ήταν ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο, με δυνατότητες περιορισμένες στο να ελέγχει τις συγκρούσεις μεταξύ κρατών μελών, και να εγγυάται τις τέσσερις βασικές ελευθερίες.
Ο ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα είναι σημαντικός στο κλασικό φιλελεύθερο όραμα. Οδηγεί σε συνοχή, όπως με τα πρότυπα προϊόντων, τις τιμές των συντελεστών, και κυρίως στο ότι οι μισθοί τείνουν να συγκλίνουν.
Το κεφάλαιο μετακινείται εκεί, όπου οι μισθοί είναι χαμηλοί, οδηγώντας στην αύξησή τους, οι εργαζόμενοι από την άλλη, μετακινούνται εκεί που οι μισθοί είναι υψηλοί, οδηγώντας στη μείωσή τους.
Ο πολιτικός ανταγωνισμός οδηγεί στην πιο σημαντική ευρωπαϊκή αξία: ελευθερία.
Ο φορολογικός ανταγωνισμός ευνοεί τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές και τη φορολογική ευθύνη. Οι άνθρωποι ψηφίζουν με τις μετακινήσεις τους, αποφεύγοντας την υπερβολική φορολογία, όπως και οι επιχειρήσεις. Οι αρχές που προσφέρουν τα πιο σταθερά νομίσματα ασκούν πίεση στις υπόλοιπες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ
Σε ευθεία αντιπαράθεση στον κλασικό φιλελεύθερο όραμα, βρίσκεται το σοσιαλιστικό, ή αυτοκρατορικό όραμα για την Ευρώπη, υπερασπιζόμενο από πολιτικούς όπως ο Jacques Delors και Francois Mitterrand. Ένας συνασπισμός κρατικίστικων συμφερόντων των εθνικιστών σοσιαλιστών και συντηρητικών, κάνει ότι είναι δυνατόν για να προωθήσει το πρόγραμμά του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζεται σαν μια αυτοκρατορία ή ένα φρούριο: προστατευτισμού προς τα έξω και παρεμβατισμού προς τα μέσα. Αυτοί οι κρατιστές επιθυμούν διακαώς ένα συγκεντρωτικό κράτος διοικούμενο από αποτελεσματικούς τεχνοκράτες.
Οι υπερασπιστές του σοσιαλιστικού οράματος της Ευρώπης θέλουν την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μέγα-κράτους το οποίο θα αναπαράγει τα εθνικά κράτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Θέλουν ένα ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας που θα προβλέπει αναδιανομή, ρύθμιση και εναρμόνιση της νομοθεσίας μέσα στην Ευρώπη. Η εναρμόνιση των φόρων και των κοινωνικών ρυθμίσεων θα εφαρμόζονται στο ανώτατο επίπεδο. Αν ο ΦΠΑ είναι μεταξύ 15% και 25% ε3ντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι σοσιαλιστές θα το εναρμονίσουν στο 25% σε όλες τις χώρες. Τέτοια εναρμόνιση των κοινωνικών ρυθμίσεων είναι υπέρ των συμφερόντων των πιο προστατευμένων, των πλουσιότερων και των πιο παραγωγικών εργαζομένων, που μπορούν να «σηκώσουν» μια τέτοια ρύθμιση, ενώ οι συνάδελφοί τους δε θα μπορούν. Αν οι γερμανικές κοινωνικές ρυθμίσεις είχαν εφαρμοστεί στους Πολωνούς, για παράδειγμα, οι δεύτεροι θα είχαν προβλήματα στον ανταγωνισμό τους με τους πρώτους.
Η ατζέντα του σοσιαλιστικού οράματος είναι να παρέχει όλο και περισσότερη δύναμη στο κεντρικό κράτος, δηλαδή στις Βρυξέλλες. Το σοσιαλιστικό όραμα για την Ευρώπη είναι το ιδανικό της πολιτικής τάξης, των γραφειοκρατών, ομάδων που ασκούν πιέσεις, των προνομιούχων, καθώς και των επιδοτούμενων τομέων, που θέλουν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό κεντρικό κράτος, το οποίο να υπηρετεί τον προσωπικό πλουτισμό τους. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης παρουσιάζουν το ευρωπαϊκό κράτος ως αναγκαιότητα, και το θεωρούν καθαρά θέμα χρόνου.
Σύμφωνα με την σοσιαλιστική οδό, το ευρωπαϊκό κεντρικό κράτος θα γίνει μια μέρα τόσο δυνατό, που τα κυρίαρχα κράτη-μέλη θα υποταχθούν σε αυτό.
(Πλέον μπορούμε να δούμε ενδείξεις μιας τέτοιας εξέλιξης – υποταγής - στην περίπτωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα συμπεριφέρεται σαν προτεκτοράτο των Βρυξελλών, που υπαγορεύουν στην κυβέρνηση της, πώς να διαχειριστεί το έλλειμμά της.)
Ο πολιτικός ανταγωνισμός αντιμετωπίζεται ως εμπόδιο για το κεντρικό κράτος, το οποίο επιμένει να βρίσκεται εκτός δημοσίου ελέγχου, με αυτή την έννοια το κεντρικό κράτος στο σοσιαλιστικό όραμα γίνεται όλο και λιγότερο δημοκρατικό, καθώς η δύναμη ολοένα μετακινείται προς τους γραφειοκράτες και τους τεχνοκράτες.
(Ένα παράδειγμα παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το εκτελεστικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι επίτροποι δεν εκλέγονται, αλλά διορίζονται από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών.)
Ιστορικά, είχαν προηγηθεί σοσιαλιστικά σχέδια ίδρυσης και ελέγχου ενός κεντρικού κράτους στην Ευρώπη από τους Καρλομάγνο, Ναπολέων, Στάλιν και Χίτλερ. Ωστόσο, η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά δε θα είναι απαραίτητη η άμεση στρατιωτική παρέμβαση, χρησιμοποιείται όμως ο εξαναγκασμός των κρατών για να τα ωθήσουν προς ένα κεντρικό ευρωπαϊκό κράτος.
Από τακτικής απόψεως, οι καταστάσεις κρίσης συγκεκριμένα, χρησιμοποιούνται από τους υποστηρικτές του σοσιαλιστικού οράματος για τη δημιουργία νέων θεσμών (όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή πιθανώς, στο μέλλον, ένα Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών), καθώς και για να επεκτείνουν τις αρμοδιότητες των υφιστάμενων θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή η ΕΚΤ.
Το κλασικό φιλελεύθερο και το σοσιαλιστικό όραμα για την Ευρώπη είναι, κατά συνέπεια, ασυμβίβαστα. Στην πραγματικότητα, η αύξηση της ισχύος ενός κεντρικού κράτους όπως προτείνεται από το σοσιαλιστικό όραμα συνεπάγεται μείωση στις τέσσερις βασικές ελευθερίες, και βεβαίως λιγότερη ατομική ελευθερία.
Η IΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΟΡΑΜΑΤΑ
Τα δύο οράματα μάχονται μεταξύ τους από τη δεκαετία του 1950. Στην αρχή, ο σχεδιασμός για τις ευρωπαϊκές κοινότητες ήταν πιο κοντά στο κλασικό φιλελεύθερο όραμα. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα αποτελούνταν από κυρίαρχα κράτη και εγγυούνταν τις τέσσερις βασικές ελευθερίες. Από την οπτική γωνία των κλασικών φιλελεύθερων, μια κύρια ανωμαλία από τη γέννηση της κοινότητας ήταν η επιδότηση και η παρεμβατικότητα στην αγροτική πολιτική. Επίσης, από την δημιουργία της, η μόνη νομοθετική πρωτοβουλία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Από τη στιγμή που η Επιτροπή έχει κάνει μια πρόταση για νομοθέτηση, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο του, ή μαζί με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπορούν να την εγκρίνουν. Αυτή η ρύθμιση περιέχει το σπόρο του συγκεντρωτισμού.
Το κλασικό φιλελεύθερο μοντέλο στηρίζεται παραδοσιακά από χριστιανούς δημοκράτες και κράτη όπως η Ολλανδία, η Γερμανία και επίσης η Μεγάλη Βρετανία. Άλλα οι σοσιαλδημοκράτες και οι σοσιαλιστές, συνήθως οδηγούμενοι από την κυβέρνηση της Γαλλίας, υπερασπίζονται την αυτοκρατορική εκδοχή της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, υπό το πρίσμα της ραγδαίας πτώσης της το 1940, τα χρόνια της κατοχής των Ναζί, οι αποτυχίες της στην Ινδοκίνα, και η απώλεια των αφρικανικών αποικιών της, η Γαλλική άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα για να ανακτήσει την επιρροή της και την τιμή της, και για να αντισταθμιστεί η απώλεια της αυτοκρατορίας της.
Ήδη το 1950 ο Γάλλος πρωθυπουργός, Rene Pleven, πρότεινε να δημιουργήσει έναν Ευρωπαϊκό Στρατό ως μέρος μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άμυνας (υπό την ηγεσία της Γαλλίας). Μια εξαίρεση είναι ο Γάλλος πρόεδρος Charles de Gaulle, που ήταν αντίθετος προς το υπερεθνικό ευρωπαϊκό κράτος. Ωστόσο ο de Gaulle προσπαθούσε επίσης να βελτιώσει τη Γαλλική θέση και ηγεσία στις διαπραγματεύσεις για την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Η Επιτροπή είχε προτείνει ψήφο πλειοψηφίας για το θέμα. Οι Γάλλοι αγρότες ήταν οι κύριοι αποδέκτες των επιδοτήσεων ενώ η Γερμανία ήταν ο βασικός χορηγός. Πολλοί Γερμανοί, συμπεριλαμβανομένου του Ludwig Erhard, ήταν αντίθετοι στις γεωργικές επιδοτήσεις και προτιμούσαν μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Ο Adenauer όμως, δε θα τα χαλούσε ποτέ με τη Γαλλία.
Ως αντάλλαγμα για τις επιδοτήσεις προς τους Γάλλους αγρότες, τα γερμανικά εμπορεύματα απέκτησαν ελεύθερη είσοδο στη Γαλλία, ήταν οι γεωργικές επιδοτήσεις με αντάλλαγμα το ελεύθερο εμπόριο.
Το κλασικό φιλελεύθερο όραμα της εθνικής κυριαρχίας ανεξάρτητων κρατών έδειξε να λαμβάνει νέα δύναμη με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ενοποίηση Γερμανίας. Πρώτον, η Γερμανία, έχοντας παραδοσιακά υπερασπιστεί αυτό το όραμα, έγινε πιο δυνατή λόγω της ενοποίησης. Δεύτερον, τα νέα κράτη που αναδύθηκαν από τις στάχτες του Κομμουνισμού, όπως η Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, η Ουγγαρία κ.λ.π., επίσης υποστήριξαν το κλασικό φιλελεύθερο όραμα για την Ευρώπη. Αυτά τα νέα κράτη θέλησαν να απολαύσουν την καινούρια, πρόσφατα κερδισμένη ελευθερία τους. Δεν άντεχαν άλλο τον σοσιαλισμό, τις αυτοκρατορίες και τον συγκεντρωτισμό.
Η επιρροή της Γαλλικής κυβέρνησης ήταν τώρα περιορισμένη. Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο είδε την ήττα του να έρχεται. Μια γρήγορη διεύρυνση της ΕΕ ενσωματώνοντας τα καινούρια κράτη στην ανατολή έπρεπε να αποτραπεί. Ένα βήμα εμπρός προς το κεντρικό κράτος έπρεπε να γίνει.
Το ενιαίο νόμισμα ήταν να γίνει το όχημα για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
Οι ευρωπαίοι (Γάλλοι) σοσιαλιστές χρειάζονταν επειγόντως τη δύναμη πάνω στη νομισματική μονάδα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η κρίση που έδωσε την ευκαιρία, και οδήγησε, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να προωθήσει ένα υπεραισιόδοξο πρόγραμμα. «Η προϋπόθεση ήταν, ότι μόλις το ενιαίο νόμισμα γίνει πραγματικότητα, θα επιβληθεί η δημιουργία ομοσπονδιακής δομής ή τουλάχιστο μια πιο στενή πολιτική ένωση, ώστε να πετύχει η νομισματική ένωση. Έτσι, το κάρο μπήκε μπροστά απ’ τ’ άλογο. Ήταν ένα πείραμα. Κανένας πολιτικός δε τόλμησε να αντιμετωπίσει την ερώτηση σχετικά με το τι συνέπειες θα είχε μια αποτυχία, ή με το τι θα συνέβαινε αν δεν προέκυπτε μια ισχυρή πολιτική ένωση. Το τρένο έπρεπε να συνεχίσει.» (Arien klamer)
Ο πραγματικός λόγος που η Γερμανική κυβέρνηση, ενώ παραδοσιακά ήταν αντίθετη στο σοσιαλιστικό όραμα, τελικά δέχτηκε το ευρώ, είχε να κάνει με την Γερμανική ενοποίηση. Η συμφωνία ήταν ως εξής: Η Γαλλία δημιουργεί την Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και η Γερμανία λαμβάνει την ποθητή ενοποίησή της.
Ισχυρίζονταν ότι, στην αντίθετη περίπτωση, η Γερμανία θα γινόταν υπερβολικά δυνατή και το αιχμηρότερο της όπλο, το γερμανικό μάρκο, έπρεπε να της αφαιρεθεί, με άλλα λόγια, πλήρης αφοπλισμός.
Το επόμενο βήμα στο σχέδιο του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ήταν η κατάρτιση μιας πρώτης προσέγγισης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, (από τον Γάλλο πρώην πρωθυπουργό Valery Giscard d’ Estaing Ginard), ιδρύοντας ένα κεντρικό κράτος. Άλλα το σχέδιο για το σύνταγμα απέτυχε ολοσχερώς, καταψηφίστηκε από τους ψηφοφόρους στη Γαλλία και την Ολλανδία το 2005. Όπως συχνά συμβαίνει, οι Γερμανοί ούτε καν ρωτήθηκαν. Δεν τους είχαν ρωτήσει ούτε για το ευρώ. Αλλά οι πολιτικοί συνήθως, δεν παραιτούνται μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν. Στην περίπτωση αυτή, απλά μετονόμασαν το σύνταγμα, και ξαφνικά σε πολλές χώρες για την εφαρμογή του, δεν ήταν απαραίτητη πλέον την πλειοψηφία.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, ήρθε η Συνθήκη της Λισσαβόνας, που υπεγράφη τον Δεκέμβριο του 2007, η Συνθήκη είναι γεμάτη από λέξεις του τύπου πλουραλισμός, αντιθέσεις, ανεκτικότητα, αλληλεγγύη, οι οποίες μπορούν να ερμηνευτούν ως προμήνυμα για τον περιορισμό των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας και της ελευθερίας των ιδιωτικών συμβάσεων. Στο άρθρο τρία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται να καταπολεμήσει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διακρίσεις, ανοίγοντας την πόρτα στην κρατική παρεμβατικότητα. Στη συνθήκη της Λισσαβόνας η λέξη Θεός, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά.
Στην πραγματικότητα, η Συνθήκη της Λισσαβόνας συνιστά μια ήττα για το σοσιαλιστικό όραμα. Δεν είναι ένα πραγματικό σύνταγμα, μα απλά μια συνθήκη. Είναι αδιέξοδο για τους υποστηρικτές της αυτοκρατορίας, που αναγκάστηκαν να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στο μοναδικό εργαλείο που τους είχε απομείνει, το ευρώ. Επί της ουσίας η ίδια η δομή του ευρώ προκάλεσε μια σειρά από σοβαρές κρίσεις: Τα κράτη μέλη μπορούν να χρησιμοποιήσουν το τυπογραφικό πιεστήριο για να χρηματοδοτήσουν τα δημόσια ελλείμματά τους, αυτό το χαρακτηριστικό της ΟΝΕ οδηγεί κατά κανόνα σε κρατική κρίση χρέους. Η κρίση, με τη σειρά της, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη συγκέντρωση εξουσίας και δημοσιονομικών πολιτικών.
Στην τωρινή κρίση χρέους των κρατών, το ευρώ, το μόνο μέσο που απέμεινε στους σοσιαλιστές για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους και να πετύχουν το ποθητό συγκεντρωτικό κράτος τους, βρίσκεται σε κίνδυνο. Επομένως απέχει πολύ από την αλήθεια ότι το τέλος του ευρώ θα σήμαινε και το τέλος της Ευρώπης η της Ευρωπαϊκής ιδέας, θα ήταν απλά το τέλος της σοσιαλιστικής εκδοχής της.
Μια οικονομικά ολοκληρωμένη Ευρώπη, με τις τέσσερις βασικές ελευθερίες χωρίς ένα κοινό χάρτινο νόμισμα, άνετα μπορεί να υπάρξει. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία, η Δανία και η Τσεχία δεν χρησιμοποιούν το ευρώ, αλλά ανήκουν στην ίδια κοινή αγορά απολαμβάνοντας και τις τέσσερις ελευθερίες. Αν η Ελλάδα προστεθεί ανάμεσα σε αυτές τις χώρες, το κλασικό φιλελεύθερο όραμα δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα, θα παρέμενε ανέγγιχτο. Στην πραγματικότητα, η ελεύθερη επιλογή του νομίσματος είναι πιο κοντά στην ευρωπαϊκή αξία της ελευθερίας της επιλογής, από ένα ευρωπαϊκό μέσο πληρωμών, πίσω από το οποίο κρύβεται το μονοπωλιακό καθεστώς παραγωγής χρήματος.
Σχόλια
● Ξεκάθαρα η δημιουργία του ευρώ αποτελεί μια πολιτική επιλογή, ένα παζάρι συμφερόντων, μεταξύ των «μεγάλων» της Ευρώπης, χωρίς καμία απολύτως σχέση με τις βασικές έννοιες της ιδρυτικής πράξης του 1952, όταν η Ευρώπη έβγαινε από την φωτιά του πολέμου, που ήταν : Ελευθερία-Ευημερία- Ειρήνη.
● Τα μικρά κράτη-μέλη, ή υποτάσσονται ή συνθλίβονται, τα γεγονότα των τελευταίων ετών με την Ελλάδα, μόνο τυχαία δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Είναι το αποτέλεσμα της ανεπαρκέστατης πολιτικής ηγεσίας που εμείς αναδείξαμε και ανεχθήκαμε, η ντόπιοι κεφαλαιοκράτες – συνεργάτες ξένων οικονομικών συμφερόντων, και το απολύτως διαβρωμένο πολιτικό κατεστημένο της Ευρωζώνης.
● Είναι αδιανόητο, αν όχι αφελέστατο να δεχθούμε ότι, η Ε.Κ.Τ. ή η Goldman Sachs, αγνοούσαν την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και συνέχισαν να «επιδοτούν» το έλλειμμα της χώρας, χωρίς να αναμένουν ανταλλάγματα. Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι η πολιτική «ελίτ» της χώρας, πρώτα υπηρέτησε στους παραπάνω θεσμούς ή σε παρεμφερείς, και μετά από σκανδαλώδη κομματική «εύνοια», ανέλαβε και πολιτική εξουσία στην Ελλάδα.
● Είναι γνωστό ότι, η Goldman Sachs, ο παγκόσμιος αυτός τραπεζικός κολοσσός, γνωρίζει τα πάντα για την Ελλάδα και προκρίνει «λύσεις» ανάλογα με τα συμφέροντα των πελατών της, αδιαφορώντας αν με τις επιλογές αυτές, καταστρέφεται η οικονομία μιας ολόκληρης χώρας, με ότι συνεπάγεται αυτό.
● Σύμφωνα με τον Γερμανό συγγραφέα Philipp Bagus, καταρρίπτεται πανηγυρικά ο μύθος, ότι το τέλος του ευρώ θα σήμαινε και το τέλος της Ευρώπης η της Ευρωπαϊκής ιδέας, ή ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα φέρει την συντέλεια του κόσμου, αντίθετα πίσω από όλα αυτά κρύβεται το μονοπωλιακό καθεστώς παραγωγής χρήματος, δηλαδή «γη και ύδωρ».
● Για τους «συντρόφους»: άλλο πράγμα σοσιαλισμός, κι’ άλλο ο σοσιαλιστής και ιδιαίτερα αυτός της Ευρωζώνης!
Βέροια 20/02/2012 Ουρσουζίδης Ν. Γιώργος.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.