Στα τέλη Νοεμβρίου του 2013 γίναμε μάρτυρες μιας οξείας αντιπαράθεσηςμεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης για τις μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων. Ο υπουργός υγείας, Άδωνης Γεωργιάδης, με τροπολογία που κατέθεσε στη βουλή μειώνει τις τιμές αρκετών σκευασμάτων, επιχειρηματολογώντας ότι έτσι μειώνεται το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης και ευνοείται ο Έλληνας ασφαλισμένος. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ αρθρώνει επιχειρήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα των σκευασμάτων που προωθούνται, το κατά πόσο ο έλεγχος που γίνεται σε αυτά είναι αξιόπιστος και άλλα παρόμοια, τα οποία μπερδεύουν περισσότερο τους ενδιαφερόμενους πολίτες παρά τους λύνουν τις απορίες. Εδώ οι φαρμακοποιοί δεν έχουν ξεκάθαρη άποψη για τα γεννόσημα, πως θα έχουν οι πολίτες;
Κατά την εξέλιξη της διαμάχης ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στο φόρα το γεγονός ότι ο κ. Γεωργιάδης διόρισε πρόεδρο της επιτροπής ορισμού της τιμής των φαρμάκων πρώην στέλεχος φαρμακευτικής εταιρείας, ενώ ο κ. Γεωργιάδης αποκάλυψε τους δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με την οικογένεια Γιαννακόπουλου και κατηγόρησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Σε αυτή τη φάση να ξεκαθαρίσουμε ότι τα επιχειρήματα καμίας από τις δύο πλευρές δεν πείθουν. Δυστυχώς κανένας δε νοιάζεται για τις τσέπες ή ακόμα και για την υγεία των ασφαλισμένων. Αν νοιαζόταν θα αύξαναν τις αποδοχές τους και τις παροχές του ασφαλιστικού συστήματος. Αν θέλανε να κάνουν μια σοβαρή δουλειά με τη φαρμακευτική δαπάνη σίγουρα δε θα κάνανε τυφλές μειώσεις τιμών σε χιλιάδες σκευάσματα. Και οι δύο συμφέροντα εξυπηρετούν.
Το θέμα είναι όμως ότι οι μειώσεις τιμών χτυπάνε την Ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Ένας φιλελεύθερος θα υποστήριζε ότι αν δεν είναι ανταγωνιστικές θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να βελτιωθούν ή αλλιώς θα πρέπει να κλείσουν. Δε μπορεί να επιβιώνουν επιβαρύνοντας τον Έλληνα ασφαλισμένο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Η Ελληνική φαρμακοβιομηχανία δε θα μπορέσει ποτέ να ανταγωνιστεί το Αφγανιστάν ή τη Βραζιλία, εκτός αν μειωθεί το κόστος της μισθοδοσίας στο 1/3 και μηδενιστεί η φορολογία. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο απασχολεί όμως ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Και ποια είναι η απάντηση που δίνεται;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Η μείωση των μισθών σε επίπεδα Κίνας δεν είναι λύση. Ούτε είναι όμως λύση η πλήρης αποβιομηχάνιση. Πως θα επιβιώσει ο δυτικός κόσμος; Εισάγοντας τα πάντα και πουλώντας υπηρεσίες μεταξύ μας; Οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες έχουν δώσει την απάντησή τους. Προσπαθούμε να σώσουμε ότι μπορούμε με σχεδόν οποιαδήποτε μέθοδο. Παλαιότερα ακολουθούνταν η πολιτική των «εθνικών πρωταθλητών», η οποία όμως επίσημα έχει καταργηθεί. Ανεπίσημα βέβαια ζει και βασιλεύει.
Οι ΗΠΑ απαιτούν τα εξοπλιστικά συστήματα που αγοράζουν να κατασκευάζονται εντός της χώρας και συγκεκριμένα σε πολιτείες που έχουν χαμηλές οικονομικές επιδόσεις έτσι ώστε να αυξηθεί το εισόδημα που δημιουργείται σε αυτές. Σίγουρα θα τους συνέφερε οικονομικά να παράγουν κάποια ή και όλα τα εξαρτήματα στην Κίνα, ελαφρύνοντας το βάρος στον Αμερικάνο φορολογούμενο. Δε το κάνουν όμως. Επιδοτούν αμερικάνικες εταιρείες και θέσεις εργασίας. Αυτές με τη σειρά τους έχοντας αυτή την αθέμιτη ενίσχυση αναπτύσσονται, γίνονται ανταγωνιστικότερες και εξάγουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Επιπρόσθετα επιδοτούν την αγροτική τους παραγωγή είτε άμεσα, όπως η ΕΕ, είτε έμμεσα με την ψήφιση μεταναστευτικών νόμων στα μέτρα των μεγάλων γαιοκτημόνων[1].
Η ΕΕ από την πλευρά της έχει απαγορεύσει την επιδότηση από το κράτος ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό όμως δεν εμποδίζει όλες τις χώρες μέλη να βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους για να παρακάμψουν αυτούς τους περιορισμούς. Κρατικές εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας προσφέρουν πάμφθηνα βιομηχανικά τιμολόγια, φοροαπαλλαγές δίνονται με ποικίλους τρόπους, το δημόσιο μπαίνει εγγυητής στα δάνειά τους ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τρέχει και δε φτάνει προσπαθώντας να διορθώσει τα πράγματα με αποφάσεις του, οι οποίες κρίνουν παράνομες διάφορες επιδοτήσεις και ζητούν την επιστροφή τους.
Οι δε ηγέτες των δυτικών χωρών έχουν καταντήσει πλασιέ των πολυεθνικών και των αμυντικών βιομηχανιών τους. Ο Αμερικάνος πρόεδρος προωθεί τα αμερικάνικα μαχητικά σε όλη την υφήλιο ενώ δε διστάζει να κάνει ακόμα και πολέμους με χρήματα φορολογουμένων για να πάρουν δουλειές οι αμερικάνικες πετρελαϊκές. Ο Γάλλος πρόεδρος εκτός από αεροπλάνα και φρεγάτες πλασάρει τις κατασκευαστικές του στα δημόσια έργα άλλων χωρών και τις εταιρείες ύδρευσής του για τη διαχείριση των υδάτων. Η δε Γερμανίδα καγκελάριος εκτός από οπλικά συστήματα προωθεί ανοιχτά τα συμφέροντα της Siemens και των αυτοκινητοβιομηχανιών της.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και με την κρίση να εντείνεται ο κ. Γεωργιάδης δίνει ένα ακόμη χτύπημα στην Ελληνική φαρμακοβιομηχανία, η οποία επιδοτούνταν τόσα χρόνια, έμμεσα πάντα από το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Αυτή η έμεση επιδότηση της επέτρεπε να διατηρεί γύρω στις 10.000 θέσεις εργασίας στη χώρα και να κάνει και κάποιες εξαγωγές. Με τις αλλεπάλληλες μειώσεις τιμών όμως και την εμμονή στην επιλογή των πιο φθηνών γενοσήμων (λέμε πιο φθηνών γιατί και οι ελληνικές εταιρείες στην πλειοψηφία τους γεννόσημα παρασκευάζουν) το υπουργείο αφήνει την Ελληνική φαρμακοβιομηχανία να ανταγωνιστεί στα ίσια σε επίπεδο κόστους με το Πακιστάν και την Ινδία. Δε θα τα καταφέρει. Θα κλείσει ή θα περιοριστεί δραστικά στο ρόλο του απλού εισαγωγέα.
Όταν όλες οι δυτικές χώρες παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όσα εργοστάσια έχουν μείνει στην επικράτειά τους ανοιχτά, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να τα κλείσουμε. Δε μας έφτανε η φυγή της έδρας της ΦΑΓΕ, της 3Ε και της Βιοχάλκο, τώρα θα κλείσουμε τα ελληνικά εργοστάσια φαρμάκων[2]. Ποια είναι η λογική της κυβέρνησης όταν λέει ότι ψάχνει επενδυτές; Πως μπορούμε να βρούμε νέους επενδυτές όταν διώχνουμε τους λίγους που μας έχουν μείνει;
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει συνδιαλλαγεί με την οικογένεια Γιαννακόπουλου με απώτερο σκοπό να διατηρήσει και να ενισχύσει την Ελληνική φαρμακοβιομηχανία και αυτή με τη σειρά της να αυξήσει τις θέσεις εργασίας που δημιουργεί στη χώρα καλά κάνει. Κανένας δεν παίζει καθαρά σε αυτό το παιχνίδι και εδώ που έχουμε φτάσει καμιά θέση εργασίας δεν είναι περιττή και πολυτέλεια. Χώρια που υποκατάσταση των φαρμάκων που μέχρι σήμερα παράγονται εδώ με εισαγόμενα είναι ένα ακόμα χτύπημα στο ταλαιπωρημένο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.
[1] Μερικές πολιτείες δίνουν άδεια παραμονής σε Μεξικάνους μόνο για τρεις μέρες ή μια εβδομάδα, όσο χρειάζεται για τη συγκομιδή του βαμβακιού
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.