Το βιβλίο "Η Κύπρος στο Στόχαστρο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ινφογνώμων".
Στις «Ναυτικές Δυνάμεις» (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ) δίνουν την Κύπρο Τσίπρας και Κοτζιάς
Του Δημήτρη Γεωργόπουλου
Την οργανική ενότητα της επίθεσης κατά, και του προγράμματος καταστροφής/υποδούλωσης του ελληνικού λαού και στην Ελλάδα (με οικονομικά μέσα) και στην Κύπρο (με γεωπολιτικά), επιχειρεί να αναδείξει το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου «Η Κύπρος στο Στόχαστρο» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ινφογνώμων.
Ο συγγραφέας υπογραμμίζει μάλιστα ότι, τόσο το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο (βάση των συνομιλιών της Γενεύης για το Κυπριακό), όσο και η Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδας συνετάγησαν από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου! Κάνει,δε, λόγο για «κυπριακό γεωπολιτικό πείραμα» που έρχεται ως συνέχεια και ολοκλήρωση του «ελληνικού οικονομικού πειράματος».
Το βιβλίο προλογίζουν ο Μίκης Θεοδωράκης (που κάνει και μια δραματική, προσωπική έκκληση στον Τσίπρα να μην κάνει πράξεις που κινδυνεύουν να θεωρηθούν προδοτικές) και ο πρέσβης Θέμος Στοφορόπουλος. Το βιβλίο αρχίζει με μια γνωμάτευση του διαπρεπούς συνταγματολόγου Γιώργου Κασιμάτη για τον παράνομο και πραξικοπηματικό χαρακτήρα της Διάσκεψης της Γενεύης που δεν τερματίσθηκε οριστικά, αλλά μόνο προσωρινά (και με «απώλειες» για την κρατική υπόσταση της Κύπρου), και παραμένει ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κυπριακό κράτος.
Η πρωτοτυπία της ανάλυσης του συγγραφέα έγκειται στο ότι αντιμετωπίζει το Κυπριακό όχι μόνο ως ελληνοτουρκική διένεξη, αλλά και ως «κρυμμένο», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, «αποικιακό πρόβλημα».
Δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, η Δυτική Αυτοκρατορία να επιτρέψει την μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο, λόγω της παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας του νησιού. Ο διεθνής, δυτικός παράγων θέλει το νησί αποικία, αλλά το θέλει δική του αποικία, δυτικό προτεκτοράτο, και για να το πετύχει αυτό έβαλε την Τουρκία στην κυπριακή εξίσωση το 1955 και την ενεθάρρυνε να εισβάλει στην Κύπρο το 1974, απαγορεύοντάς της όμως να καταλάβει όλο το νησί.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η τωρινή πολιτική της Αθήνας στο Κυπριακό έρχεται ως φυσιολογικό συμπλήρωμα και αποτέλεσμα της πολιτικής της στο θέμα των δανειακών και των μνημονίων, δηλαδή της απόφασής της να μην προετοιμαστεί και να μην δώσει τον αγώνα αποκατάστασης της ελληνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας, όπως υποσχέθηκαν τα κυβερνώντα κόμματα.
Η ελληνική κυβέρνηση, υπενθυμίζει ο συγγραφέας, προσπάθησε να στηριχτεί στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, για να «μαλακώσει» κάπως την επιθετικότητα του Βερολίνου και των πιστωτών, με αποτέλεσμα το φιάσκο και την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του Ιουλίου 2015, για την οποία, μας θυμίζει, ευχαρίστησε δημοσίως την αμερικανική κυβέρνηση ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης, όπως είχε πράξει και ο Σημίτης στην κρίση των Ιμίων. Όπως παρατηρεί σαρκαστικά ο συγγραφέας, «χρειαζόμαστε βοήθεια ακόμα και για να παραδοθούμε».
Σήμερα, η Αθήνα, έχοντας ήδη παραιτηθεί από την προσπάθεια ανατροπής του νεοαποικιακού καθεστώτος, στηρίζεται πάλι στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για να «απαλύνει» κάπως τη στάση των «πιστωτών» και ιδίως του Βερολίνου απέναντί της και να αποσπάσει κάποια ρύθμιση για το χρέος, υπενθυμίζει ο συγγραφέας. Για τον λόγο αυτό, τονίζει, Ουάσιγκτον και Λονδίνο θεωρούν ότι η κατάσταση αυτή προσφέρει μια «χρυσή ευκαιρία», για να αποσπάσουν τη συγκατάθεση της Αθήνας στην ουσιαστική κατάργηση του κυπριακού κράτους και την απόσπαση εκ νέου του πλήρους ελέγχου του νησιού, κάτι που επιχειρούν αδιαλείπτως από το 1960.
Πολύ περισσότερο όταν, σημειώνει ο συγγραφέας, υπάρχει και η ταυτόχρονη ευνοϊκή συγκυρία της παρουσίας Αναστασιάδη στη Λευκωσία, που συχνά και δικαιολογημένα κατηγορείται για όσα κάνει, μόνο που δεν τα κάνει μόνος του. Ο γνωστός ρόλος του Αναστασιάδη τον καθιστά και χρήσιμο «αλεξικέραυνο» για να συγκαλύπτονται οι ευθύνες της Αθήνας και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, χωρίς τη συνεργασία των οποίων θα ήταν απλώς αδύνατο στον Κύπριο Πρόεδρο να κάνει οτιδήποτε.
Η «Αυτοκρατορία», υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, αφού απέσπασε την ελληνική κρατική κυριαρχία σε θέματα οικονομικής πολιτικής, αφού δημιούργησε έναν μηχανισμό υφαρπαγής της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αφού άρπαξε τις κυπριακές τράπεζες, τα οικονομικά μέσα της κυπριακής Εκκλησίας και κατέφερε βαρύ πλήγμα στο συνεργατικό κίνημα του νησιού, επιχειρεί τώρα να αποσπάσει τον σκληρό πυρήνα των στοιχείων εθνικής ισχύος και κρατικής κυριαρχίας του ελληνικού λαού. Και ιδίως το τεράστιο, κολοσσιαίας σημασίας «χαρτί» της παρουσίας των Ελλήνων στην Κύπρο και του κράτους που νόμιμα διαθέτουν σε ένα νησί ανυπέρβλητης, παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας!
Στη γνωμάτευση του, ο εγκυρότερος, εν ζωή σήμερα, Έλληνας συνταγματολόγος, ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, τονίζει τον παράνομο χαρακτήρα της Διάσκεψης της Γενεύης και της συμμετοχής σε αυτήν της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, που δεν είναι, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, παρά πραξικοπηματική υφαρπαγή της ύψιστης συντακτικής εξουσίας από τον κυπριακό λαό και απόδοσή της σε ξένες δυνάμεις, με τη συνδρομή των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου. Στο βιβλίο παρατίθεται και η γνώμη του εν ενεργεία εφέτη Νικόλαου Σταυριανίδη που απευθύνει έκκληση στους Κυπρίους συναδέλφους του να εξετάσουν επειγόντως, όσο δηλαδή υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία, τη νομιμότητα των ενεργειών του Προέδρου Αναστασιάδη.
Σημειωτέον ότι αυτά είναι τα μόνα δύο δημοσιευμένα νομικά κείμενα για τη Διάσκεψη της Γενεύης, καθώς ούτε η κυβέρνηση της Αθήνας, ούτε αυτή της Λευκωσίας έχουν δώσει οποιαδήποτε εξήγηση γιατί αποδέχτηκαν αυτή τη Διάσκεψη ως μέθοδο «επίλυσης του Κυπριακού».
Στην πραγματικότητα είναι η Τουρκία που, υπερασπιζόμενη τις δικές της βλέψεις στην Κύπρο, όπως και η σύγκρουση Ερντογάν, Νετανιάχου και Τραμπ, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, που απέτρεψαν, μέχρι στιγμής, τον «αιφνίδιο θάνατο» της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν είχε π.χ. πετύχει το πραξικόπημα κατά του Ερντογάν πέρυσι και είχε πάρει τη θέση του ένα ανδρείκελο τύπου Σίσι, δεν θα υπήρχε πιθανότατα σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία!
Ο γνωστός και πολύ μαχητικός Κύπριος δημοσιογράφος και σχολιαστής Λάζαρος Μαύρος, διαχρονική «συνείδηση» των Ελλήνων της Κύπρου, χαρακτήρισε το βιβλίο του Κωνσταντακόπουλου «ισοδύναμο» προς το «Ξύπνα Καημένε μου Ρωμιέ», τον ύμνο της κυπριακής αντιαποικιακής Επανάστασης του 1955-59.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι μοναδικός σκοπός για τον οποίο συγκλήθηκε η διάσκεψη της Γενεύης είναι η προκαταβολική ακύρωση της όποιας δυνατότητας του κυπριακού λαού να αποδοκιμάσει ξανά σε δημοψήφισμα ένα τερατώδες σχέδιο λύσης, όπως αυτό που απέρριψε το 2004, αλλά και να απομειωθούν έτι περαιτέρω τα υφιστάμενα σήμερα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας διεθνώς δια των υπογραφών Αναστασιάδη και Τσίπρα.
Εξετάζοντας λεπτομερώς τη δομή των προτάσεων για την Κύπρο τόσο της Αθήνας, όσο και της Λευκωσίας, ο Κωνσταντακόπουλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μετατρέπουν το νησί, από τυπικά ανεξάρτητο, κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος σε Δικτατορία Ξένων, δεύτερο «δυτικό προτεκτοράτο», μετά την Ελλάδα, εντός της Ε.Ε., με βαρύνοντα ρόλο των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» στη διοίκησή του, χωρίς δικό του στρατό και υπό κυριαρχία «Διεθνούς Αστυνομικής Δύναμης».
Αυτό ονομάζει κανονικό και φυσιολογικό κράτος, κατά τρόπο μάλλον εμπνευσμένο από τον Όργουελ, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, πρώην θεωρητικός και προπαγανδιστής του ΚΚΕ, πρώην θεωρητικός του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη και πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών.
‘Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, θα τρίζουν σήμερα τα κόκαλα των οπαδών της ελληνικής αριστεράς που έδωσαν τη ζωή τους διαδηλώνοντας για την Κύπρο στη δεκαετία του 1950 ή του Ηλία Ηλιού, του Προέδρου της ΕΔΑ, που χαρακτήρισε ως Ανταλκίδειο Ειρήνη τις συμφωνίες του 1960, συμφωνίες που, όπως υποστηρίζει, ανέστησε εκ νεκρών για να νομιμοποιήσει τη Γενεύη η ελληνική διπλωματία (και τις εγγυήσεις μαζί τους, δήθεν για να τις καταργήσει).
Ο συγγραφέας τονίζει τον ασταθή χαρακτήρα της νέας υπό εκκόλαψη αποικίας, που νομικά θα είναι μια νέα Βοσνία, πρακτικά όμως θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα όπως έγινε με τη Συρία.
Όλο αυτό γίνεται, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, με τη βοήθεια ενός ολόκληρου παραπλανητικού μηχανισμού που ελέγχει σχεδόν όλο το σύστημα «συμβατικής», αλλά συχνά και «εναλλακτικής» ενημέρωσης σε Ελλάδα και Κύπρο. Κατά τον συγγραφέα, το «Φτιάχνουμε κανονικό κράτος στην Κύπρο, διώχνουμε τα στρατεύματα και καταργούμε τις εγγυήσεις» είναι η τρίτη μεγάλη απάτη εις βάρος του ελληνικού λαού, μετά το «Λεφτά Υπάρχουν» και το «Σκίζουμε τα Μνημόνια».
Ο συγγραφέας εξετάζει στο βιβλίο του τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου, της Κρήτης και της μητροπολιτικής Ελλάδας, για να εξηγήσει γιατί το κυπριακό κράτος βρίσκεται στο στόχαστρο όχι μόνο τώρα, αλλά ακόμα και προτού δημιουργηθεί. Εντάσσει το Κυπριακό στην προετοιμασία ενός νέου μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή (μαζί με το βιαστικό πραξικόπημα στην Τουρκία και τις πρόωρες εκλογές στη Βρετανία, αποτυχημένη προσπάθεια να ανατραπεί ο Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος) και το συνδέει με τη νεοφιλελεύθερη, αντιευρωπαϊκή πολιτική της διαρκούς διεύρυνσης της Ε.Ε. και την εμφάνιση ισχυρών ολοκληρωτικών τάσεων στην Ένωση.
Το βιβλίο κάνει επίσης μια αναδρομή στον ρόλο που έπαιξε το Κυπριακό στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, στην επιβολή και στην πτώση της δικτατορίας του 1967 και στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό μετά το 1974, υπογραμμίζοντας ότι, γεωπολιτική συμπύκνωση του ελληνικού ζητήματος ανεξαρτησίας στο σύνολό του, η Κύπρος και το Κυπριακό, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Ο συγγραφέας απευθύνει έκκληση προς την ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει άρδην πολιτική και να κόψει με το μαχαίρι τους παραλογισμούς στο Κυπριακό και την υποτέλεια που τη διακρίνει. Προειδοποιεί ότι, αν δεν γίνει αυτό, ή αν δεν υπάρξει εγκαίρως ικανή αντίσταση σε αυτά τα σχέδια, σε Ελλάδα και Κύπρο, εάν αύριο η Άγκυρα, με αυτή ή μια διαφορετική ηγεσία, συμφωνήσει και εφαρμοσθεί τελικά η κυοφορούμενη «λύση», τα ίδια μεν τα κυβερνώντα κόμματα στην Ελλάδα θα εξαφανιστούν, αλλά η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Στην κατάσταση που είναι σήμερα η Δημοκρατία στην Ελλάδα και η ίδια η χώρα, μια καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού κινδυνεύει να αποβεί ένα «1974 από την ανάποδη», όπως υπογραμμίζει, δηλαδή μια χαριστική βολή για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του.
πηγή: Δρόμος της Αριστεράς
Ένα βιβλίο με πολύ σκληρές αλήθειες: «Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες»
Η Κύπρος, το φετινό θέρος, έφθασε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό της αυτοκτονίας. Στο Κραν Μοντανά βιώσαμε την κορύφωση ενός δράματος που είχε ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά παρωδίας.
Τελικώς, η αυτοχειρία αποφεύχθηκε, όχι λόγω της ξαφνικής φώτισης του ιδανικού αυτόχειρα, δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά εξαιτίας του πείσματος του σουλτάνου της Αγκύρας να μην αποδεχθεί τον νέο σχεδιασμό της ανατολικής Μεσογείου, και στην κόντρα του με το Ισραήλ. Γιατί πίσω από την κατάρρευση των συνομιλιών υποκρύπτεται η σκληρή αντιπαράθεση συμφερόντων των κεντρικών και περιφερειακών δυνάμεων, και όχι η διάθεση ενός έθνους να μείνει ζωντανό.
Όλο αυτό το διάστημα, έγινε εμφανέστερη η θλιβερή αδυναμία να αρθρωθεί ένας συγκροτημένος αντίλογος απέναντι στις έξωθεν πιέσεις. Αντιθέτως, καταρρίφθηκαν και τα όποια ταμπού είχαν απομείνει: εκ περιτροπής προεδρία, τουρκικό βέτο σε όλες τις αποφάσεις του νέου κράτους, νομιμοποίηση όλων των εποίκων, σκανδαλώδης ευνοϊκή μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων, Τούρκοι «χωροφυλάκοι» στο διηνεκές…
Παρ’ όλα, όμως, τα όσα εξωφρενικά συνέβησαν, οι Έλληνες της Κύπρου φάνηκε να σαν παρέμειναν σε κατάσταση αταραξίας, σαν να μην αφορούσαν τους ίδιους, τα παιδιά τους και τις μελλούμενες γενιές. Λίγοι οι άνθρωποι στο νησί και στην Ελλάδα που σάλπισαν συναγερμό για την πορεία των εξελίξεων. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο οποίος πριν ακόμη πέσει η αυλαία στο ελβετικό θέρετρο, εξέδωσε το βιβλίο του «Η Κύπρος στο στόχαστρο», εκδόσεις «Ινφογνώμων». Θυμίζουμε ότι και στην εποχή του σχεδίου Ανάν το 2004, ο Δ.Κ. είχε παρέμβει ενεργητικά στα πράγματα με το βιβλίο του «Η αρπαγή της Κύπρου». Να σημειωθεί ότι στο νέο του βιβλίο συμπεριλαμβάνονται κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη, του συνταγματολόγου Γεωργίου Κασιμάτη και του πρώην διπλωμάτη Θέμου Στοφορόπουλου, που όλοι τους καταγγέλλουν την επαναφορά ενός τρισχειρότερου σχεδίου Ανάν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δ.Κ. έχει το χάρισμα της γραφής, όπως άλλωστε και του λόγου για όσους τον έχουν ακούσει. Επίσης, είναι από τους καλύτερους γνώστες του Κυπριακού, αλλά και του παγκόσμιου αντιαποικιακού και απελευθερωτικού κινήματος∙ συνδυασμός που πλέον δεν συναντάται συχνά. Οι ιδέες που υποστηρίζει είναι διατυπωμένες με ιδιαίτερη ζωντάνια και γλαφυρότητα. Το κυριότερο είναι όμως η ουσία τους. Κι εκεί οφείλουμε να δώσουμε προσοχή, έστω και αν υπάρχουν σημεία που διαφωνούμε μαζί του. Γιατί μιλά για πράγματα τα οποία είτε έχουμε ξεχάσει είτε θέλουμε να ξεχάσουμε και διαβάζοντάς τα αναγκαζόμαστε να τα σκεφθούμε όλα πάλι από την αρχή, μακριά από τις βαρετές κοινοτοπίες που έχουν επικρατήσει στο δημόσιο λόγο.
Ο Δ.Κ. δεν «κρύβει λόγια», γίνεται καυστικός και αιχμηρός. Εξ αρχής ξεκαθαρίζει ότι επιδιώκει να γκρεμίσει «το βουνό από ψέματα και απάτες που προηγείται πάντα από ένα μεγάλο έγκλημα» (σελ. 24), δηλαδή το ξεπούλημα της Κύπρου. Καταφέρεται εναντίον ενός συστήματος το οποίο τροφοδοτεί τους πολίτες με ψεύδη κατά κόρον, με σκοπό την παραπλάνηση και την επίτευξη του στόχου, που έχουν άλλοι θέσει γι αυτούς. Κι αν υπάρχει περιθώριο σωτηρίας, αυτό δεν βρίσκεται σε κάποιον Μεσσία, «Λεωνίδα» ή «από μηχανής Θεό». Αν δεν κινητοποιηθούν οι ίδιοι οι πολίτες, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. «Η χώρα, και η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος, αν είναι να σωθούν, χρειάζονται απελπιστικά πολίτες με κριτική ικανότητα, που καταλαβαίνουν και ενεργούν με το δικό τους μυαλό και τη δική τους βούληση» (σελ. 26).
Ο Δ.Κ. είναι δικαίως εξοργισμένος με τις ελίτ σε Ελλάδα και Κύπρο. Όσα συμβαίνουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύουν ότι αυτοί που, υποτίθεται, επωμίζονται το καθήκον της προάσπισης των συμφερόντων και της κυριαρχίας του έθνους, ετεροπροσδιορίζονται και κινούνται με βάση αλλότρια προς την αποστολή τους κίνητρα. Ο συγγραφέας φθάνει στο σημείο να θεωρεί ότι τα μέλη της πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ έχουν μετατραπεί στο βασικό εχθρό του ελληνισμού, «πολύ πιο επικίνδυνο και από τις ‘‘Αγορές’’ και από τον ‘‘δυτικό ιμπεριαλισμό’’ και από την Τουρκία»(σελ. 25). Συγκεκριμένα για την Κύπρο αναφέρεται στην ‘‘αφωνία’’ του νησιού, την πλήρη και διαχρονική ανικανότητα ή απροθυμία του κυπριακού πολιτικού προσωπικού να υπερασπιστεί, εσωτερικά και διεθνώς, τη Δημοκρατία. Και συνεχίζει ότι «μπορεί να μην επιδιώκουν όλοι οι Κύπριοι πολιτικοί την κατάλυση του κράτους τους, αλλά κι αυτοί που δεν τη θέλουν, ελπίζουν συχνά ότι θα το σώσουν με κόλπα και τεχνάσματα και ακατανόητους για όλο τον κόσμο νομικισμούς και βυζαντινισμού».(σελ. 30).
Ο συγγραφέας δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Σημειώνει ότι στα πιο κορυφαία ζητήματα, που αφορούν την ίδια την επιβίωση του κράτους, του λαού και του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως είναι αυτά που διακυβεύονται σήμερα στην Κύπρο, το να «είναι κάποιος Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός μιας χώρας, δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να αποφασίζει μόνος του για όλες τις κρατικές υποθέσεις, χωρίς να ρωτάει κανέναν, χωρίς να δίνει εξηγήσεις, χωρίς να υπόκειται σε έλεγχο νομιμότητας και σκοπιμότητας των ενεργειών του» (σελ. 48).
Και ούτε βεβαίως, να βεβαιώνει τον λαό ότι δεν θα φέρει νέο σχέδιο Ανάν, που το είχε καταψηφίσει ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία, και τελικώς να κάνει αυτό ακριβώς. Ή να συναινεί στην πραγματοποίηση μιας «πενταμερούς», που απέρριπταν όλοι έως τώρα –είναι χαρακτηριστικό το επεισόδιο που περιγράφει ο Δ.Κ. στο Μπούρκεστοκ με τον Π. Μολυβιάτη που έκανε «Τούρκο» τον Σολάνα. Ή να επιμένει ότι δεν ισχύουν οι παραχωρήσεις (ποιες ακριβώς άραγε;) γιατί δεν υπήρξε τελική συμφωνία, και όλοι να λένε ότι η αφετηρία για τον νέο γύρο των συνομιλιών θα είναι ακριβώς αυτά που κατατέθηκαν με αφροσύνη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο ελβετικό θέρετρο. Ή, θα συμπληρώναμε εμείς με τα νέα δεδομένα, αντί να ενημερώνει για το τι πραγματικά διημείφθη πίσω από τις κλειστές πόρτες τα κόμματα και τον κυπριακό λαό, να στέλνει ραβασάκια και απόρρητα έγγραφα σε λίγους εκλεκτούς.
Αυτό πλέον καταντά παρωδία και της δημοκρατίας. Από τα πυρά του Δ.Κ. δεν ξεφεύγει και η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση της Κύπρου, που πλειοδοτεί στην υπεράσπιση ξενόφερτων σχεδίων, όπως της περίφημης κας Νούλαντ. Όπως γράφει πολύ παραστατικά «η ‘‘Χαραυγή’’ αποκαλύπτει τα εγκλήματα των Αμερικανών και των Άγγλων σε όλη την υφήλιο, όταν όμως φτάνει στο Κυπριακό ταυτίζεται ξαφνικά με την πολιτική του ‘‘αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού’’. «Φαίνεται», λέει ο συγγραφέας, «ότι Άγγλοι και Αμερικανοί είναι Διάβολοι παγκοσμίως αλλά έχουν μια περίεργη ιδιότητα. Μόλις πλησιάζουν την Κύπρο, μετατρέπονται σε Αγγέλους». (σελ. 48). Ενώ παραπέμπει και στον Τούρκο κομουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος είχε πει ότι «η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική» (εφ. Αυγή, φύλ. 174, 1955).
Επικριτικός είναι ο Δ.Κ. και προς τον Ν. Κοτζιά, σε αντίθεση με την εικόνα που υπάρχει στην Κύπρο. Η κριτική του εδράζεται, πρωτίστως, στα όσα είπε στη περίφημη συνέντευξή του στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων DPA, στις 21.1.17: «φτιάχνουμε Συνθήκη για μια Ομοσπονδιακή Κύπρο. Οι Τουρκοκύπριοι […] θα έχουν βέτο σε όλα τα σημαντικά ζητήματα. Και το Ανώτατο Δικαστήριο θα έχει τέσσερις δικαστές από κάθε εθνική ομάδα». Θέσεις που οδηγούν ευθέως στην κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους, που είναι αναμφίβολα και ο μέγιστος κίνδυνος.
Γιατί, όπως υποστηρίζει και ο Δ.Κ., αυτός είναι ο μόνιμος στόχος ήδη από το 1960 των αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Κι αυτό γιατί «το κυπριακό κράτος προέκυψε ως αποτέλεσμα της Επανάστασης του 1955-59, ενός από τους επιτυχέστερους εθνικοαπελευθερωτικούς, αντιαποικιακούς αγώνες παγκοσμίως» (σελ. 84). Το συγκεκριμένο στοιχείο όχι μόνον λησμονείται, αλλά γίνεται επίμονη προσπάθεια να αναστραφεί, στη συνείδηση των Ελληνοκυπρίων, ως μέγα λάθος. Από τότε, κατά το συγγραφέα, έγιναν «τέσσερις προσπάθειες κατάλυσης του κυπριακού κράτους 1963-64, 1974, 2004 και η εν εξελίξει στη Γενεύη»(σελ. 160). Κι αυτό γιατί;
Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει ένα κυρίαρχο κράτος σ’ ένα από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη, και έτσι να προωθηθούν ευκολότερα οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί των κέντρων της παγκόσμιας πολιτικής, όπως είναι «η ιδέα ολοκλήρωσης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου σε μια (αντι-ρωσική) ζώνη αμερικανο-τουρκικής επιρροής» (σελ. 110). Και τώρα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να συμβεί αυτό, σύμφωνα με τον Δ.Κ.: σχεδιασμός των αγωγών και ευνοϊκή πολιτική συγκυρία σε Κύπρο και Ελλάδα –η τελευταία απόλυτα εξαρτημένη από τις ναυτικές δυνάμεις: ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Ισραήλ.
Αλλά, μήπως, η απόλυτη παράδοση της ελληνοκυπριακής κυριαρχίας θα επιφέρει στην οντότητα που σχεδιάζεται την ειρήνη; Δυστυχώς, θα συμβεί το αντίθετο με «νέες αιματηρές διενέξεις» στο νησί «λόγω και του άδικου χαρακτήρα του και της αστάθειας των ρυθμίσεων που συνεπιφέρει, αντίθετων προς τις πιο βασικές και παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου»(σελ. 41). Ο Δ.Κ. αναλύει, μάλιστα, ενδελεχώς στο βιβλίο του την βρετανική πολιτική τού διαίρει και βασίλευε, που στόχευε στην μακροημέρευση της αποικιοκρατίας με τα διάφορα προσωπεία.
Ως εκ τούτου, ο στόχος πρέπει να είναι ένας και μόνον: η διατήρηση της κρατικής κυριαρχίας ως κόρην οφθαλμού, γιατί η κατάλυσή της «θα έχει τραγικές συνέπειες, μετατρέποντας και τους Έλληνες σε είδος νομαδικών ζώων χωρίς κανένα δικαίωμα». Το ζήτημα, επομένως, είναι «να αποκτήσουμε Κράτος και Δημοκρατία, όχι να χάσουμε και αυτά που έχουμε, γιατί μόνο στο πλαίσιο του έθνους-κράτους έχουμε σήμερα έστω και μικρή δυνατότητα να επηρεάσουμε κάπως τις αποφάσεις που μας αφορούν» (σελ. 23).
Αυτό, όμως, δεν είναι θέμα των ολίγων αλλά είναι χρέος όλων γιατί, όπως σημειώνει ο Δ.Κ., «τα έθνη που δεν αντιστέκονται, που παραδίδουν την ψυχή τους πριν παραδώσουν το σώμα τους, δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον» (σελ. 89).
πηγή: mignatiou.com
Προσυπογράφουμε το βιβλίο μάχης του Κωνσταντακόπουλου
του Λάζαρου Α. Μαύρου
Β Ι Β Λ Ι Ο ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΩΣ κι αυτοπροαιρέτως μάχιμο στη διεξαγόμενη πιο κρίσιμη μάχη του Ελληνισμού στην Κύπρο, συνέγραψε ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Και το εξέδωσε με τις διαδικασίες «ταχείας αντίδρασης» πριν λίγες μέρες ο Ινφογνώμων του Σάββα Καλεντερίδη. Πράγματι, «βιβλίο μάχης», από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα:
- ΓΙΑ την απόκρουση της «Πενταμερούς» της Γενεύης και του Κρανς Μοντάνα. «Βιβλίο μάχης», για τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας υπέρ των Ελλήνων.
- Ο ΤΙΤΛΟΣ του είναι «Η Κύπρος στο στόχαστρο». Θα μπορούσε να ήταν: «Η Κύπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα». Ή, «Η Κύπρος στην αγχόνη». Βιβλίο που ορθοτομεί σε βάθος και αποκαλύπτει χωρίς δισταγμούς ότι, ο Ελληνισμός ως σύνολο, σήμερα, στην Κύπρο (και όχι μόνο ο Ελληνισμός της Κύπρου) βρίσκεται ξανά δυστυχώς σε νέες προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες, που αποτελούν συνέχεια όλων των παλαιότερων.
- ΑΥΤΗ την φορά δεν είναι η ανθελληνική Χούντα των Αθηνών και τα εν Κύπρω όργανά της, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», αλλά οι επικεφαλής των εκλελεγμένων του κυπριακού και του ελλα-δικού μας κράτους. Οι οποίοι, ξανά υποχωρώντας στις αξιώσεις των Τούρκων Κατακτητών και των εντεταγμένων του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον στη γ.γρ. του ΟΗΕ, οδήγησαν το κυπριακό κράτος στις Πενταμερείς διαδικασίες θανάτωσής του. Και παράδοσης - Surrender - της κρατικής του υπόστασης στην Διζωνική Ισότιμη Τουρκική Συγκυριαρχία.
Τ Ο ΒΙΒΛΙΟ προλογίζει ο Πρέσβυς της Τιμής Θέμος Στοφορόπουλος. Επάξια του είχε αποδοθεί αυτός ο τιμητικός τίτλος από τον κυπριακό λαό, όταν το 1988, υπηρετώντας ως πρέσβυς της Ελλάδος στη Λευκωσία, διαφώνησε δημοσίως με την τότε στροφή του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο Νταβός («το Κυπριακό στο ράφι»), με τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Τουργκούτ Οζάλ και υπέβαλε την παραίτησή του.
- ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ως «προλεγόμενα», δημοσιεύει απόσπασμα πρόσφατου άρθρου του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος με βάση τα γραφόμενα του Κωνσταντακόπουλου, απηύθυνε δημόσια έκκληση προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο, με τίτλο «Όχι στο νέο έγκλημα».
- ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ υποκίνησε η αγωνία του συγγραφέα για την απειλούμενη τώρα καταστροφή της Κύπρου η οποία στρέφεται όχι μόνο κατά των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά κι εναντίον του συνόλου του ελληνικού λαού. Και αποτελεί προϊόν της αγανάκτησης «για τα απίθανα ψέματα που εξαπολύονται πάλι από τους πολιτικούς στα μούτρα μας, τη χυδαία εκστρατεία παραπλάνησης ενός συστήματος “μηντιακής” εξουσίας, που επεκτείνεται τώρα, σιγά-σιγά και στα “social media”, αποσκοπώντας να στερήσει τον ελληνικό λαό από τις πιο ζωτικές πληροφορίες για την άμυνα και την ίδια την επιβίωσή του, για τη δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται επαρκώς τι γίνεται», όπως εξηγεί στη σελ. 25 ο συγγραφέας.
Υ Π Ο Γ Ρ Α Φ Ε Ι το βιβλίο ο Δημήτρης ο Κωνσταντακόπουλος. Σπεύδουμε όμως να δηλώσουμε ότι το προσυπογράφουμε κι εμείς που προλάβαμε ήδη να το μελετήσουμε εν πλω από Πειραιά, Πάρο, Νάξο, Δονούσα, Αμοργό και Αστυπάλαια το Σάββατο. Με τη βεβαιότητα ότι πλήθος απ’ όσους θα το διαβάσουν, όχι μόνο θα θελήσουν να το προσυπογράψουν αλλά και θα φροντίσουν να το διαδώσουν γι’ αυτό που πράγματι είναι: Βιβλίο μάχης για τη σωτηρία της Κύπρου. Βιβλίο που ξεδοντιάζει τα «επιχειρήματα» των κρατούντων, τις παραπλανητικές δημαγωγίες και τις επιχειρήσεις εξαπάτησης των πολιτών σε Ελλάδα και Κύπρο και θαρραλέα μαστιγώνει την πολιτική και του κ. Αναστασιάδη και του κ. Κοτζιά, χωρίς να χαϊδεύει τους… υπόλοιπους.
- ΒΙΒΛΙΟ ισοδύναμο με το «ξύπνα καημένε μου ραγιά», που προσκαλεί τον λαό, «καλό και ηγαπημένο», να πάψει επιτέλους να είναι ο αιωνίως «ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος», για να θυμηθούμε και τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό…
πηγή: sigmalive.com
