Articles by "Πολιτική"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κρίνοντας από τον εαυτό του, ο Τσακαλώτος νομίζει πως όλοι διακατέχονται από τον δικό του τυχοδιωκτισμό.

Του Βασίλη Γαλούπη – εφημερίδα «δημοκρατία»

«Βλέπει» ακόμα τον εαυτό του το 2011 να τρέχει για να καβαλήσει το κύμα της πλατείας, πιστεύοντας πως όλοι θα πουλούσαν το ίδιο παραμύθι για να κερδίσουν μια θέση εξουσίας. Τότε υποδυόμενος τον «επαναστάτη» σε εκείνο το τραπέζι της συμφοράς στο Σύνταγμα, δίπλα στον Βαρουφάκη και τον Κατρούγκαλο, έταζε αντιμνημόνιο στον απελπισμένο κόσμο.

Σήμερα ο Τσακαλώτος έχει ξεβραστεί πια. Εχει γίνει αντιληπτό σε όλους εδώ και καιρό πως πάντα παίζει, ως ο ορισμός του συστημικού, όποια τακτική βολεύει κάθε φορά τον Μητσοτάκη. Ειδικά μετά την ύπουλη αναφορά του προχθές στην Καρυστιανού μοιάζει εγγυημένο πως αυτή είναι η τελευταία θητεία του στη Βουλή. Δεν είναι μόνο ο πιο αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών μεταπολιτευτικά, αλλά και ένας «τελειωμένος» για την πολιτική σκηνή του τόπου.

Προχθές ο Τσακαλώτος αποφάσισε να κρίνει ως… πολιτικό μια χαροκαμένη μάνα που παλεύει με τους άλλους συγγενείς απέναντι στο κράτος και το παρακράτος επί δύο χρόνια. Επειδή η Καρυστιανού μάζεψε 1,5 εκατ. υπογραφές για την υπουργική ασυλία και όλοι μαζί οι συγγενείς των Τεμπών έβγαλαν 2 εκατ. στον δρόμο, ο Τσακαλώτος «κατάλαβε», έτσι συμφεροντολογικά όπως σκέφτεται, πως οι συγγενείς των νεκρών παιδιών θα γίνουν πολιτικοί. Κι άρχισε να τους σκάβει τον λάκκο.

«Η κυρία Καρυστιανού μπορεί να παίξει έναν ρόλο, να ενοποιήσει κάποια αιτήματα με λαϊκό τρόπο. Για να πετύχει αυτό, πρέπει να είναι στο τέλος μιας διαδικασίας. Αν δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, αν δεν μπορείς να αναλύσεις ποια είναι τα προβλήματα, πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε, φοβάμαι πως όσο χαρισματική κι αν είναι μια γυναίκα, που είναι χαρισματική και δυναμική, αν δεν απαντήσει στα σοβαρά ζητήματα, μπορεί πολύ σύντομα να ξεφουσκώσει ή να μην είναι πολύ επιτυχημένη μια τέτοια κυβέρνηση».

Μετά την κατακραυγή για όσα ακατάληπτα και ψεύτικα είπε, έσπευσε να τα «γυρίσει», αλλά είναι γνωστό πως ο Τσακαλώτος έχει αδυναμία να συντάξει μια κατανοητή πρόταση. Είναι επαγγελματίας, όμως, να βγάζει χολή και να χτίζει εμπόδια. Μέχρι και αντιπολίτευση στην «κυβέρνηση Καρυστιανού» θέλησε να κάνει.

Το πρώτο ερώτημα είναι σαν τι κρίνει ο φαντασιόπληκτος Τσακαλώτος την Καρυστιανού; Ως επιτυχημένος πολιτικός; O Τσακαλώτος είναι ο άνθρωπος που χαντάκωσε τη μεσαία τάξη ως υπουργός Οικονομικών. Που προσκύνησε όσο κανείς άλλος τον Σόιμπλε. Που έκανε σε βάρος του ελληνικού λαού παραπάνω απ’ όσα ζητούσε η Μέρκελ. Που στην πλατεία έταζε σε όλα «όχι», ενώ στην τρόικα και στις τράπεζες έλεγε σε όλα «ναι». Που χαντάκωσε οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ με το περιβόητο «μαξιλάρι» αφαίμαξης. Που έκανε ανελέητο πόλεμο στον Τσίπρα όταν μονομαχούσε με τον Μητσοτάκη. Και που, εν τέλει, κατάντησε να προδώσει την ψήφο που του έδωσαν οι ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει βουλευτής άλλου κόμματος.

Ο Τσακαλώτος είναι αυτός που εμφανιζόταν να έχει επενδύσει στην Black Rock των σκανδάλων χειραγώγησης. Που παρουσίαζε παχυλό «πόθεν έσχες» και διαφήμιζε την «αστική του ευγένεια». Και που τώρα αποφάσισε να διασπείρει ψέματα για να τα βάλει με την… πολιτικό Καρυστιανού, ενώ δεν του έχει δώσει κανένα τέτοιο δικαίωμα η μητέρα της Μάρθης, ένα σύμβολο αξιοπρέπειας.

Ομως, ο Τσακαλώτος συνηθίζει να φυτεύει μικρές «βόμβες» με σκοπό να υπονομεύσουν τον ίδιο τον χώρο που υποτίθεται ότι υπηρετεί ή οποιονδήποτε βρίσκεται απέναντι στον Μητσοτάκη. Αλλωστε, έχει πολλές φορές ναρκοθετήσει ενεργά την αντιπολίτευση. Στο παρελθόν έβαζε «δηλητήρια» κόντρα στο κόμμα του αλλά υπέρ των τραπεζών.

Τώρα που ο κυβερνητικός μηχανισμός Μητσοτάκη παραπαίει, ο Τσακαλώτος έσπευσε να προσφέρει υπηρεσία στον πρωθυπουργό παρουσιάζοντας τη Μαρία Καρυστιανού με πολιτικές βλέψεις, που μάλιστα, επειδή δεν έχει απαντήσεις για «τα μεγάλα προβλήματα», «σύντομα θα ξεφουσκώσει ή δεν θα είναι τόσο επιτυχημένη»!

Το μείγμα που αποτελεί τον πολιτικό Τσακαλώτο ανακατεύει πολλά αντιθετικά υλικά, γι’ αυτό και η γνώμη του δεν έχει καμία βαρύτητα πλέον. Αριστερός στα λόγια, μεγαλοαστός στο «πόθεν έσχες» και κουτοπόνηρος όταν προσπαθεί να παραστήσει τον συστημικό υπηρέτη, ο Τσακαλώτος απέτυχε και στη θητεία του ως ΥΠΟΙΚ και στις αρχηγικές φιλοδοξίες του.

Σήμερα, σε μια οξεία κρίση ταυτότητας, αντί να βάζει απέναντί του τον Μητσοτάκη, βάζει την… Καρυστιανού. Και την κατηγορεί για… ελλιπές πολιτικό πρόγραμμα. Μετά τις δηλώσεις του ο Τσακαλώτος επανήλθε διευκρινίζοντας ότι απάντησε σε ερώτηση που του τέθηκε για το «πώς βλέπω το ενδεχόμενο η κυρία Καρυστιανού να κάνει πολιτικό κόμμα». Μόνο που ο Τσακαλώτος παραποιεί την αλήθεια και διαστρέφει τα γεγονότα. Η πραγματικότητα είναι ότι η Καρυστιανού δεν έχει κάνει κανένα πολιτικό κόμμα για να νομιμοποιείται ο Τσακαλώτος να απαντά σε τέτοιο ερώτημα δημοσίως.

Μέχρι χθες είχαμε το σύστημα Μητσοτάκη να προσπαθεί μανιωδώς να χειραγωγήσει την κοινωνική αντιπολίτευση υπονομεύοντας, με τις πιο χυδαίες διαρροές, την Καρυστιανού. Τώρα προστέθηκε και ο Τσακαλώτος στη φρουρά τρολ και bots του Κυριάκου. Νομίζει πως έτσι θα «ροκανίσει» την αντίδραση της κοινωνίας, εξυπηρετώντας τον Μητσοτάκη. Μόνο που η κοινωνία στηρίζει τους συγγενείς, όχι τον ετοιμόρροπο Κυριάκο των Τεμπών, ούτε τον Ευκλείδη του Σόιμπλε.



ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ

Βουλευτής Νέας Αριστεράς, πρώην ΥΠΟΙΚ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε το 1960 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Σπούδασε Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στην Οξφόρδη και δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Κεντ. Το 2004 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Πρέβεζα, αλλά δεν εξελέγη. Πρώτη φορά μπήκε στη Βουλή στις εκλογές του 2012. Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 διορίστηκε αρχικά αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και στη συνέχεια υπουργός Οικονομικών. Υπήρξε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Στις 14 Ιουλίου 2023 έθεσε υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όμως απέτυχε να περάσει στον β’ γύρο. Αποχώρησε από το κόμμα στις 12 Νοεμβρίου 2023 και στις 4 Δεκεμβρίου 2023, μαζί με ακόμη 10 βουλευτές προερχόμενους από τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκρότησαν Κοινοβουλευτική Ομάδα με το όνομα Νέα Αριστερά.



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αυτό που διακρίνει σήμερα την κοινωνική και πολιτική ζωή είναι η απουσία διαλόγου. Ενώ τα προβλήματα είναι τεράστια και οι κίνδυνοι πολλαπλοί, ακούγονται μόνο κραυγές, φωνές εκτοξεύονται από παντού, λόγια χωρίς επεξεργασία. Φωνές που εκπορεύονται κυρίως από την επικαιρότητα και τα λάθη της κυβέρνησης∙ και όχι από τις αδυναμίες του ίδιου του συστήματος. Βουλή, κόμματα, αυτοδιοίκηση, θεσμικοί και συνδικαλιστικοί φορείς σε μια άγονη αντιπαράθεση. Το σκηνικό συμπληρώνει ο αρνητικός ρόλος των κατευθυνόμενων Μέσων Ενημέρωσης. Με αποτέλεσμα οι όποιες φωνές να χαρακτηρίζονται ως λαϊκίστικες και κατευθυνόμενες για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Και το πιο σημαντικό, ενισχύονται οι ακροδεξιές αντιλήψεις και πολιτικές.

Θα μπορούσε με βάση την διαλεκτική διαδικασία «θέση - αντίθεση – σύνθεση» και τον διάλογο, να αναλυθούν οι συγκρούσεις, να προβλεφθούν οι εξελίξεις και να διαμορφωθούν λύσεις σε μια νέα πραγματικότητα. 
Προβλήματα όπως: 
√ οι εργασιακές σχέσεις και η τηλεργασία [θα μπορούσαν, για παράδειγμα, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι να προσαρμοστούν βρίσκοντας νέες ισορροπίες μεταξύ ευελιξίας και παραγωγικότητας], √ η κλιματική αλλαγή και η «πράσινη ανάπτυξη» [ο κόσμος προσαρμόζεται με μετασχηματισμό των οικονομικών μοντέλων και πολιτικών], 
√ η Τεχνητή Νοημοσύνη και η αγορά εργασίας [η αγορά εργασίας μετασχηματίζεται, δημιουργώντας νέες ευκαιρίες αλλά και προκλήσεις], 
√ η πολιτική πραγματικότητα και η πόλωση της κοινωνίας [η κοινωνία μπορεί να ξεπεράσει τον διχασμό -το σημαντικό- με νέες μορφές πολιτικής εκπροσώπησης], θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν στη βάση των διαδικασιών κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου.

Όμως η άνοδος της πολιτικής πόλωσης, των social media, των fake news και της αποιδεολογικοποίησης, διαλύει τον ουσιαστικό διάλογο. Για να ξεπεραστεί αυτό το αδιέξοδο, χρειάζεται ένα νέο μοντέλο διαλόγου με δημόσιες συζητήσεις, με συμμετοχικές διαδικασίες τοπικών συνελεύσεων και ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, με έλεγχο της παραπληροφόρησης και ενίσχυση της πολιτικής παιδείας. Ένας νέος πολιτικός διάλογος βασισμένος σε ουσιαστικές προτάσεις και όχι σε άγονες συγκρούσεις.

Και τέλος είναι από όλους αποδεκτό ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα δημιουργεί «πλούτο» και λεγόμενη «ανάπτυξη», αλλά με άνιση κατανομή. με μεγάλη ψαλίδα και τεράστιες αντιθέσεις. Η ανισότητα μεγαλώνει, οι εργαζόμενοι πιέζονται, οι νέοι δυσκολεύονται να βρουν ευκαιρίες∙ κι αυτό οδηγεί σε κοινωνικές εντάσεις, απογοήτευση και κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Σπρώχνει τους πολίτες στην ακροδεξιά. Αντικειμενικά υπάρχει ουσιαστική ανάγκη για νέες πολιτικές και κοινωνικές δομές, που να προάγουν την δικαιότερη κατανομή του πλούτου, τη συνεργασία κράτους και ιδιωτικού τομέα για δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας και την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών σε κάθε φάση των αποφάσεων με τοπικές πρωτοβουλίες. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με καταστολή ή φτηνές υποσχέσεις, αλλά με δομικές πολιτικές αλλαγές, που μπορούν να αντιμετωπίσουν τις αιτίες της ανισότητας.

Τα κοινωνικά προβλήματα και η έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου είναι μέρος μιας δυναμικής διαδικασίας σύγκρουσης και αλλαγής. Αντί να βλέπουμε την κοινωνία ως ένα αδιέξοδο, μπορούμε να προωθήσουμε λύσεις που προκύπτουν από τη σύνθεση αντίθετων απόψεων και κοινωνικών δυνάμεων. Άρα, ουσιαστικός διάλογος + Συμμετοχή των πολιτών = πραγματική κοινωνική αλλαγή!

18.2.2025

Στέφανος Σταμέλλος






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ανάρτηση από
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ


– «Σας χρωστάω πολλά», είπα κάποτε στον Κωστή Στεφανόπουλο, που είχα την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά από νεαρός. «Χάρη σ’ εσάς απέβαλα φανατισμούς και παρωπίδες, είδα τα πράγματα πιο καθαρά, έκανα και… στροφή προς τα αριστερά!».

Η απάντησή του με ξάφνιασε:
– «Μα, το ίδιο συνέβη και σ’ εμένα! Όσο ήμουν στη Νέα Δημοκρατία, τα έβλεπα μονόπλευρα. Όλα τα καλά από ‘δω, όλα τα άσχημα στους απέναντι. Όταν αποχώρησα, κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι. Κι εγώ δεν ξαναψήφισα συντηρητική παράταξη μετά το 1985».
Δεν δίσταζε να παραδεχτεί λάθη, να αναθεωρήσει απόψεις, να γίνει «κόκκινο πανί» για πρώην ομοϊδεάτες. Όπως ακριβώς ο μέντορας και συντοπίτης του, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Λένε ότι ο Στεφανόπουλος ήταν η επιτομή της εντιμότητας και ο καλύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μήπως τον αδικούν; Μήπως ήταν κάτι πολύ περισσότερο; Τι σημαίνει ηγέτης; Το λέει η λέξη: Αυτός που προ-ηγείται, που ανοίγει δρόμους, που δείχνει τον δρόμο στον λαό. Όχι αυτός που έπεται, που ακολουθεί, που άγεται και φέρεται.

Ο Στεφανόπουλος πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, κόντρα και στο δικό του προσωπικό και κομματικό συμφέρον. Επέλεγε να είναι χρήσιμος, όχι ευχάριστος. Ανήκε στις σπάνιες εξαιρέσεις του κανόνα, στους πρωτοπόρους και ανιδιοτελείς ευπατρίδες.
Έφτασε στο σημείο να επιστρέψει στο δημόσιο επιχορήγηση που νόμιμα είχε δοθεί στο κόμμα του για τις εκλογές, κάποια εκατομμύρια, την εποχή που για να ανταποκριθεί στις εκλογικές ανάγκες εκποιούσε την προσωπική του περιουσία!

Το 1985 το συμφέρον του ήταν να παραμείνει στη σιγουριά τής Ν.Δ. και να περιμένει τη σειρά του για αρχηγός και πρωθυπουργός, καταπίνοντας πικρίες και προσβολές. Προτίμησε να ιδρύσει τη Δημοκρατική Ανανέωση και να αρθρώσει έναν νηφάλιο πολιτικό λόγο, την εποχή ακριβώς που ο δικομματισμός και ο φανατισμός «χτυπούσαν κόκκινο» και κάθε διαφορετική άποψη ήταν καταδικασμένη.

Το 1989 ήταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός που αντιτάχτηκε στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου. Επισήμανε ως άριστος ποινικολόγος ότι δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις ενοχής. Και δικαιώθηκε.

Μόνον αυτός κατήγγειλε ως σκανδαλώδη, αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική και αποτέλεσμα διαπλοκής την απόφαση οι τηλεοπτικές άδειες να δοθούν στο τραστ των μεγαλοεκδοτών. Εδώ κι αν δικαιώθηκε! Και φυσικά το πλήρωσε ακριβά. Οι εκδότες-καναλάρχες τον «έθαψαν» και δεν ξαναβγήκε ούτε βουλευτής.

Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας αδιαφόρησε για τους τύπους και έδωσε στον θεσμό άλλη υπόσταση. Οι δημόσιες παρεμβάσεις του αφορούσαν καυτά ζητήματα της επικαιρότητας όπως η διαφθορά. Δεν ήταν γενικόλογα και ανούσια ευχολόγια.

Οποιοσδήποτε πολίτης ήθελε να του μιλήσει, έκλεινε ραντεβού και γινόταν δεκτός στο Προεδρικό Μέγαρο. Μεγάλο μέρος του μισθού του, της προεδρικής αποζημίωσης, το διέθετε με απόλυτη μυστικότητα σε άτομα που χρειάζονταν βοήθεια. Τα οποία δεν έμαθαν ποτέ ποιος έστελνε τα χρήματα.

Με τη μνημειώδη ομιλία του ενώπιον τού Κλίντον έκανε περήφανους όλους τους Έλληνες. Είπε όσα δεν είχε τολμήσει ποτέ Έλληνας ηγέτης να πει σε Αμερικανό πρόεδρο.

Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τον Πρόεδρο Κωστή Στεφανόπουλο στο λιτό γραφείο του, λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, με εξέπληξε το ενδιαφέρον του για τους φίλους του και τα Γιάννινα. Με ρώτησε αν ζει ο πατέρας του Γιάννη, αν έχουν δουλειά τα παιδιά τού Νίκου και σε ποιο σημείο ήταν το στρατιωτικό νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου είχε νοσηλευθεί το 1950 ως φαντάρος. Με αποχαιρέτησε λέγοντας:
– «Θέλω να ξανάρθω, να σας δω όλους, να ανέβω στην Κόνιτσα και να περπατήσω ως την Αγία Βαρβάρα όπως έκανα νεαρός, αλλά γέρασα και με κουράζουν τα ταξίδια».

Σήμερα, επέτειο του θανάτου του, ήρθε στο νου μου μια απάντηση που έδωσε αποχωρώντας από την Προεδρία. Ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για πόσο καιρό πιστεύει ότι θα τον θυμούνται οι Έλληνες.
– «Για μια μέρα!», είπε αμέσως.
Και δεν έπεσε έξω. Θα παθαίναμε άραγε όσα παθαίνουμε αν δεν είχαμε τόσο κοντή μνήμη;

Οι εξαιρέσεις σαν τον Κωστή Στεφανόπουλο, ωστόσο, γίνεται να μην αφήνουν τίποτα πίσω τους; Είναι δυνατόν να μη προσθέτουν ένα λιθαράκι για να αλλάξει κάποτε κάτι σ’ αυτόν τον τόπο;



*Kείμενό μου γραμμένο πριν πέντε χρόνια σαν σήμερα. Μου το θύμισε το Facebook.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Κεραυνοί του Κώστα Καραμανλή για την πολιτική στο ουκρανικό, για το Κόσοβο, για τις συκοφαντίες κατά των Ελλήνων (ψεκασμένοι κλπ), για τα μνημόνια και ξεκάθαρη άρνηση για την Προεδρία της Δημοκρατίας

Τα βασικά στοιχεία από την Ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Χαρβαλιά «ΓΙΑΒΟΛ!» στην Πάτρα.

Προφανώς η γερμανική κατοχή προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας μας. Ενδεχομένως η Ελλάδα θα ήταν σε καλύτερη μοίρα σήμερα, εάν δεν είχε υποστεί την αφαίμαξη που υπέστη τότε, σε οικονομικούς πόρους, υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό. Η Ελλάδα, μαζί με την Πολωνία, επλήγησαν περισσότερο, στα χρόνια της κατοχής. Και γι αυτό η Ελλάδα δικαιούνταν και ακόμη δικαιούται να αποζημιωθεί για την άδικη ζημία που υπέστη, τα αποτελέσματα της οποίας επηρέασαν τη σύγχρονη εξέλιξή της.


Για τα μνημόνια

Η πολιτική των Μνημονίων ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Αφού και σε επίπεδο αποτελεσματικότητας απέτυχε, ενώ και στην σύλληψή της είχε κατά βάση την έννοια της τιμωρίας και του παραδειγματισμού. Κυρίως όμως διότι έδειξε ότι, αντιμέτωπη με μια μεγάλη πρόκληση, η ηγεσία της Ευρώπης διάλεξε την κοντόφθαλμη και μίζερη προσέγγιση. Αντί μεταφοράς πόρων από τον πλουσιότερο Βορρά στον φτωχότερο Νότο, αντί αμοιβαιοποίησης του χρέους με την έκδοση Ευρωομολόγου, επιστρατεύτηκαν ιδεολογήματα και συμπεριφορές υποτίμησης, κατασυκοφάντησης και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας έναντι ολόκληρων λαών. Οι Έλληνες χάσαμε το 30% του εθνικού μας εισοδήματος και σχεδόν το 50% του βιοτικού μας επιπέδου, η Ευρώπη όμως ολόκληρη απεκαλύφθη ρηχή, άτολμη και παρηκμασμένη. Οι οικονομικές ανισότητες διευρύνθηκαν, μεγάλα τμήματα των λαών περιθωριοποιήθηκαν.

Για την Woke ατζέντα

Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες αμφισβητούν το ισχύον οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Αν σε αυτά προστεθεί και ο άκρατος δικαιωματισμός που θίγει πατροπαράδοτες αξίες, τις ίδιες τις ρίζες της Ευρωπαϊκής ταυτότητας, το μείγμα τείνει να καταστεί εκρηκτικό. Η ενόχληση, η δυσαρέσκεια γίνονται αγανάκτηση και θυμός. Και ρίχνουν λάδι στη φωτιά όσοι από καθ΄ έδρας κουνούν περιφρονητικά το δάχτυλο στους πολίτες. Η αποστροφή προς τις αλαζονικές ελίτ κινδυνεύει να μετασχηματιστεί σε απονομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος στα μάτια των πολιτών, με τους μεγάλους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Δεν πρόκειται για σενάρια του απώτερου μέλλοντος. Η κρίση είναι ήδη εδώ. Το πιστοποιούν τα εκλογικά αποτελέσματα στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, το επιβεβαίωσε με τρόπο εκκωφαντικό η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ.

Κεραυνοί για Ουκρανία, μέση Ανατολή και Κόσοβο

Η ευθύνη της Ρωσίας και συνακόλουθα η απερίφραστη καταδίκη της για την εισβολή στην Ουκρανία είναι δεδομένη. Η παράταση όμως της σύγκρουσης μόνο κινδύνους ενέχει. Η πιθανότητα διάχυσής της σε γειτονικές περιοχές, κυρίως μάλιστα της κλιμάκωσής της σε όλο και πιο απειλητικά επίπεδα είναι ορατή. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και οι υλικές καταστροφές ανυπολόγιστες. Η εικόνα επί του πεδίου δυσμενής με την προοπτική περαιτέρω επιδείνωσής της εμφανή. Είναι επιβεβλημένη μια σοβαρή προσπάθεια κατάπαυσης του πυρός. Οι διαπραγματεύσεις για την οριστική διευθέτηση του ζητήματος προφανώς θα είναι δύσκολες, περίπλοκες και χρονοβόρες. Ασφαλέστερη βάση εκκίνησής τους είναι οι συμφωνίες του Μίνσκ, για το ναυάγιο των οποίων οι υπεύθυνοι είναι περισσότεροι του ενός.

Παρ όλα αυτά βλέπουμε και εδώ κάποιους να επιμένουν στην περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα αργότερα πιθανότατα να είναι πολύ χειρότερα και για την Ουκρανία, και για την ειρήνη αλλά και για την Δύση που κινδυνεύει πλέον να χρεωθεί μια πολιτική ήττα μεγάλων διαστάσεων.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί και ένα αλγεινό φαινόμενο που παρατηρήθηκε στα χρόνια αυτού του πολέμου. Οι όποιες επιφυλάξεις, η άλλη άποψη για τους χειρισμούς της Δύσης, αντιμετωπίστηκαν από διάφορες δυτικές ελίτ με μια ενορχηστρωμένη επίθεση ισοπεδωτικής απαξίωσης και συκοφάντησης, στα όρια της νοσηρότητας. Για όσους επί δεκαετίες αγωνιστήκαμε για την πολιτική, ποιοτική και ηθική υπεροχή των ιδεών της Δύσης, το φαινόμενο αυτό μόνο οδύνη και απαισιοδοξία για το μέλλον γεννά.

Στην Μέση Ανατολή, αναντίρρητα το Ισραήλ έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να υπερασπίζεται την ασφάλεια, την ακεραιότητά του και τους πολίτες του. Όμως η υπέρμετρη χρήση βίας πέραν του ότι οδηγεί στην απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος, δεν βγάζει πουθενά. Είναι αναγκαίο να πεισθεί ότι, αν δεν συναινέσει με ειλικρίνεια στην ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, το αδιέξοδο θα παραμένει. Η στρατιωτική υπεροχή δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την σταθερότητα, την ασφάλεια, την ειρηνική συνύπαρξη. Όποιος ιστορικά πίστεψε ότι μπορεί στο διηνεκές να εξαλείψει βιαίως όλους τους αντιπάλους του, ακόμα και τους δυνητικούς, διαψεύστηκε οικτρά. Ορθώς καταδικάζονται οι τρομοκρατικές οργανώσεις και οι πρακτικές τους, η βία όμως από μόνη της δεν εξαλείφει τα βαθύτερα αίτια που τις εκτρέφουν.

Κυρίες και Κύριοι,

Θέλω να επαναλάβω για μια ακόμα φορά ότι η κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια είναι ανησυχητική. Η εκ του προχείρου εσπευσμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η μονοσήμαντη ενοχοποίηση της Σερβίας για όλα τα δεινά, η ενθάρρυνση εκ μέρους της Δύσης συγκεκριμένων εθνικισμών έναντι άλλων είναι τα γενεσιουργά αίτια για την αναβίωση μιας κρίσης που έχει βέβαια βεβαρυμμένο ιστορικό παρελθόν. Οι συμφωνίες του Dayton και το τεχνητό ομόσπονδο κράτος της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης κρατούνται, τρόπος του λέγειν, εν ζωή με τεχνική υποστήριξη.

Στο Κόσοβο, η κρίση βαθαίνει, η ανοιχτή σύγκρουση υποβόσκει. Οι μεγαλοιδεατισμοί από κάποιες πλευρές δεν κρύβονται όπως και η διάθεση Μεγάλων Δυνάμεων να τους αξιοποιούν κατά τα συμφέροντά τους. Αν δεν εκπονηθεί τάχιστα ένα συνολικό σχέδιο για την περιοχή, με ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές και συνάμα την προοπτική ένταξης στην ΕΕ για όλες τις χώρες, με σεβασμό πάντα στα κριτήρια της ΕΕ, τα πράγματα θα διολισθαίνουν στο χειρότερο. Δεν έχει λογική, παρά μόνο προκατάληψη και ιστορική εμπάθεια, το να έπεται η Σερβία, έναντι άλλων κρατών, στο χρονοδιάγραμμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Για τα Ελληνοτουρκικά και την άρνηση του για την Προεδρία της Δημοκρατίας

Είναι σε αυτόν τον πολύ δύσκολο και απρόβλεπτο κόσμο που η χώρα μας πρέπει να δώσει τις μάχες της και να διεκδικήσει τα δίκαιά της. Να συμβάλλει στην αφύπνιση της Ευρώπης, για να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της. Να πρωταγωνιστήσει στην σταθεροποίηση και την προοπτική ομαλότητας στα Βαλκάνια. Με αυστηρά μηνύματα προς απροκάλυπτους ή και υποκρυπτόμενους μεγαλοϊδεατισμούς. Να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την επιθετικότητα και τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Με ξεκάθαρες θέσεις για την μία και μόνη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία, την οριοθέτηση δηλαδή της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Τα θέματα που εκ του πονηρού και αυθαίρετα επιχειρεί η Τουρκία να βάλει στην ημερησία διάταξη είναι ανυπόστατα. Είτε πρόκειται για εθνική κυριαρχία είτε για κυριαρχικά δικαιώματα στερεά θεμελιωμένα στο Διεθνές Δίκαιο είτε για την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων. Αυτά ας τα ξεχάσουν και η Τουρκία αλλά και όσοι διεθνείς παράγοντες τα ενθαρρύνουν ή τα ανέχονται. Να συνεχίσει η Ελλάδα να στηρίζει την πολύπαθη Κύπρο, επί μισό αιώνα θύμα παράνομης εισβολής και κατοχής, στον αγώνα για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, στον αγώνα για την επιβίωση του Κυπριακού ελληνισμού.

Η ιδιαίτερα απαιτητική αυτή ατζέντα επιβάλλει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αξιόπιστη αποτρεπτική ικανότητα, ενεργό πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, καθαρά μηνύματα προς όλους, πάνω από όλα εθνική ενότητα και συνεννόηση.

Θέλω να επαναλάβω ότι η άλλη γνώμη, η διαφορετική ανάγνωση ακόμα και η έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται. Και πάντως δεν αντιμετωπίζονται με πειθαρχικά μέτρα, καθιστώντας μάλιστα δυσχερέστερη την απαραίτητη εθνική ομοψυχία για την στήριξη της εθνικής γραμμής.

Μια τελευταία λέξη για τα περί Προεδρίας της Δημοκρατίας. Με τιμά η σκέψη ειδικά μάλιστα όταν προέρχεται από έναν πρώην Πρωθυπουργό. Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι το θέμα ούτε με αφορά ούτε με ενδιαφέρει.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Αφού η Δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της με τη Novartis, με τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών και όλες τις υποθέσεις διαφθοράς, ήρθε και η ώρα του Γιάννου Παπαντωνίου. Απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Μπράβο του.

Προκύπτει όμως ένα σοβαρό θέμα για την ελληνική Δικαιοσύνη τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όλες οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς που ερευνήθηκαν από δεκάδες εισαγγελείς και ανακριτές, όλες οι μεγάλες δικογραφίες που στοίχειωσαν τα κτίρια της Ευελπίδων, οι δεκάδες χιλιάδες ώρες έρευνας που σπαταλήθηκαν για να στοιχειοθετηθούν οι κατηγορίες, ήταν άχρηστα. Ή μάλλον ενεργοποιήθηκαν για να κατηγορηθούν αθώοι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα;

Οι κατηγορούμενοι της Siemens, οι κατηγορούμενοι των εξοπλιστικών όπως ο Λιακουνάκος, οι κατηγορούμενοι της Novartis, οι κατηγορούμενοι στην Energa , οι κατηγορούμενοι σε κάθε υπόθεση διαφθοράς μετά μίζας που απασχόλησε την κοινή γνώμη, είναι εκεί έξω και έχουν κάθε δικαίωμα να κοκορεύονται ή να ζητούν τα ρέστα. Αυτοί τους οποίους η Δικαιοσύνη οδήγησε στο σκαμνί με τόσα υποτιθέμενα αποδεικτικά στοιχεία, το άλλο κομμάτι της Δικαιοσύνης τους απαλλάσσει. Δεν μπορεί όμως και τα δύο κομμάτια της Δικαιοσύνης, να έχουν δίκιο. Το ένα από αυτά δεν έκανε τη δουλειά του και είναι μέχρι το λαιμό στη διαφθορά. Ή αυτό που τους ενοχοποίησε ή αυτό που τους απάλλαξε.

Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα, ότι η Δικαιοσύνη απαγγέλει κατηγορίες και οδηγεί σε δίκη ακόμη και με αποχρώσες ενδείξεις. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους νομικισμούς που προσβάλουν και τη λογική και κάθε έντιμο άνθρωπο της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν σε όλες τις υποθέσεις πρώτης γραμμής, όπου μάλιστα οι εισαγγελικές προτάσεις ήταν καταπέλτης και πριν τη δίκη και κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, οι ποινικές διώξεις να στηρίχθηκαν σε αποχρώσες ενδείξεις και μόνο. Ποιος Εισαγγελέας και ποιος Ανακριτής τόλμησε να οδηγήσει όλους αυτούς τους πανίσχυρους και μεγαλόσχημους σε δίκη, μόνο βασιζόμενος σε αποχρώσες ενδείξεις; Και τι σύμπτωση είναι αυτή, ώστε να συμβαίνει με όλα αυτά τα μεγάλα κατηγορητήρια το ίδιο πράγμα;

Ο Γιάννος Παπαντωνίου, όταν κατηγορήθηκε για τις μίζες και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος ήταν νέος και μέχρι να δικαστεί πέρασε στην τρίτη ηλικία. Δικάστηκε δηλαδή χρόνια αφότου η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί με όσα αποκαλύφθηκαν και αφότου είχε ξεχάσει κιόλας. Έχει κι αυτό τη σημασία και την σκοπιμότητά του. Ποιος νοιάζεται για τον Γιάννο είκοσι χρόνια μετά;

Σήμερα βγήκε από το δικαστήριο ελεύθερος, έστω χάρη στις αμφιβολίες που είχαν οι δικαστές. Η υπερασπιστική γραμμή του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι τα 2,5 εκατομμύρια που βρέθηκαν στους λογαριασμούς, δεν προέρχονταν από μίζες, αλλά από μια θεία από την Νιγηρία. Άγνωστη η θεία, αγνώστου διαμονής κάπου στην αφρικανική σαβάνα ίσως, αλλά πλουσία και μεγαλόψυχη. Ένα ποσό δε, προκειμένου να συμπληρωθούν τα 2,5 εκατομμύρια, είπε ότι προερχόταν από την πρώην σύζυγό του που έχει πεθάνει.


Το επιχείρημα του Γιάννου Παπαντωνίου δεν άφησε ασχολίαστο ο Εισαγγελέας του δικαστηρίου , ο οποίος του είπε χωρίς προσχήματα: «τώρα κοροϊδευόμαστε»; Παρ όλα αυτά, η άγνωστη θεία, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε, ήταν ικανή για να δημιουργήσει ευεργετικές αμφιβολίες. Στους δικαστές τουλάχιστον, γιατί οι πολίτες πλέον δεν περίμεναν ούτε ετυμηγορία, ούτε αμφιβολίες. Ήταν σίγουροι πως η ελληνική Δικαιοσύνη θα ακολουθήσει ανυποχώρητη τον δρόμο της.

Αν ζούσε η θεία του Γιάννου Παπαντωνίου, προφανώς θα είχε να πει πολλές ιστορίες με ιθαγενείς που κατά καιρούς τους ξεγελούσαν με καθρεφτάκια στην Αφρική. Και για τη Δικαιοσύνη στη Νιγηρία η οποία είναι μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες. Η Ελλάδα φυσικά δεν πάει πίσω. Η Νιγηρία έχει κατάταξη στη διαφθορά παγκοσμίως 145 και η Ελλάδα 59, δηλαδή πιο κάτω και από κάποιες αφρικανικές Δημοκρατίες. Που θα πάει, θα τους φτάσουμε.

ΥΓ: Μετά την πεθερά του Δημήτρη Αβραμόπουλου που του έβαζε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (σε 500ευρα παρακαλώ) και γι αυτό αρχειοθετήθηκε η υπόθεση Novartis , τώρα και η θεία από τη Νιγηρία του Γιαννου Παπαντωνίου συνδράμει την Ελληνική Δικαιοσύνη στο έργο της


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


61 από τους 156 υπουργοποιήθηκαν ποσοστό 23καικάτιτακατο
Έφυγαν κάποιοι εντελώς ανύπαρκτοι
Ήρθαν κάποιοι τελείως ανύπαρκτοι
Μετακινήθηκαν ή μάλλον ανακυκλώθηκαν και ορισμένοι αποτυχημένοι.
Το σκίτσο περιγράφει με σαφήνεια και ακρίβεια την κατάσταση!!!

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος.
Αφού δεν μπορεί να κάνει πρόταση μομφής στον εαυτό του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ώστε να βγει μετά «τροπαιούχος» με 158 θετικές ψήφους στη Βουλή, την κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ. Σαν αυτοφωράκιας.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει αύριο Τρίτη στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ, συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση.

Η εξέλιξη και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα. Θα έχουμε συζήτηση στη Βουλή, βουλευτές και υπουργοί θα ανταλλάζουν κορώνες, ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει μία ομιλία από τις γνωστές που θα λέει (ανεβάζοντας τους τόνους μία φορά ανά 7-8 λεπτά) αναπόδεικτα πράγματα και ψέματα δίχως αντίλογο και, στο τέλος, θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος. Τα Τέμπη έχουν πάρα πολύ δρόμο ακόμα.

Τι λένε οι υποστηρικτές της ότι θα πετύχει η πρόταση μομφής; Θα σύρει τον πρωθυπουργό στη Βουλή, τον κ. Μητσοτάκη που προσπαθεί να μένει εκτός κάδρου Τεμπών. Μα αυτό ακριβώς είναι που κάνει ακόμα πιο έξαλλο τον κόσμο: η απουσία Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι το παίζει εξαφανισμένος.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στα σχοινιά. Ακόμα και ο κενός χώρος με τα ονόματα των νεκρών σήμερα στην στρατιωτική παρέλαση μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη (η εξέδρα των επισήμων χωρίστηκε για πρώτη φορά στα δύο, με κενό ανάμεσα) αποτελεί καρφί για την κυβέρνηση που παραπαίει. Γιατί να της δώσει τώρα η αντιπολίτευση ευκαιρία να ανασυνταχθεί μέσω μίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας που, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, δεν οδηγεί πουθενά;

Καλοδεχούμενη η πρόταση μομφής απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες που είπε κάτι και το εννοούσε πραγματικά. Η πρώτη φορά που είπε κάτι ανακουφισμένος. Η πρώτη φορά που είπε κάτι χωρίς να είναι καταϊδρωμένος.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου