Ακτιβιστής: Ποίηση

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

8 Μαρτίου στο ΚΑΠΠΑ - "Μουσικά και Ποιητικά Σταυροδρόμια"

Ακτιβιστής στις 4.3.25 0

Η εκδήλωση που τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Θερμαϊκού και τιτλοφορείται Μουσικά+Ποιητικά Σταυροδρόμια θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 8 Μαρτίου στις 7 μμ στο Θέατρο ΚΑΠΠΑ 2000, στην Περαία.

Συμμετέχουν πολύ αξιόλογα μουσικά σχήματα και αν καταλαβαίνουμε καλά από τον τίτλο της εκδήλωσης θα μας δώσουν τη χαρά να ακούσουμε μελοποιημένη ποίηση.
Με δεδομένο ότι στις 8 Μαρτίου γιορτάζεται η Ημέρα της Γυναίκας, θέλουμε να ελπίζουμε πως θα υπάρξουν σχετικές αφιερώσεις μουσικές σ' αυτό.

Συντελεστές της βραδιάς είναι τα σχήματα:

* Eros Romantico
* Χορωδία “Χρίστος Τσολάκης” Συλλ. Αποφοίτων Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ
* Τα κρούσματα
* Τα πάντα ρει
* Χορωδία Εκπαιδευτικής Κοινότητας Θέρμης

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Δικαιοσύνη Έγκλημα Η απέναντι όχθη Οι Bloggers σχολιάζουν Ποίηση ΡΟΗ Συγκάλυψη Τέμπη

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ

Ακτιβιστής στις 7.2.25 0

της Τζένης Τσοπάνογλου

Πόσο τεράστια είναι η υποβολή που ασκεί ο Λόγος.

Υπάρχουν λέξεις και φράσεις που η επίδρασή τους σε κατακλύζει και σου μεταδίδει τέτοιες δονήσεις και τόσο έντονους κραδασμούς που στερεώνονται στις σκέψεις σου και στην ψυχή σου, αιχμαλωτίζουν τα αισθήματά σου, εξαγνίζουν τις συγκινήσεις σου και νικούν τον φόβο σου,υψώνοντας σε πάνω απο κάθε τραγική πραγματικότητα.

Σε τροφοδοτούν με ικανότητες συνένωσης και συμμερισμού, ικανότητες εξέγερσης για ένα κόσμο πιο δίκαιο και πιο κατανοήσιμο.

Σε πλουτίζουν με την συνείδηση της ευθύνης, της ατομικής αλλά και της συλλογικής που επιτρέπει το βύθισμα στο σύνολο εκείνο που βρίσκει έκφραση και διέξοδο στον πόνο, στην οδύνη και στην αδικία.

Τέτοιες λέξεις, τέτοιες φράσεις ξεπήδησαν απο την τραγωδία των Τεμπών.

Οι φράσεις: «Πάρε όταν φθάσεις» και «Δεν έχω οξυγόνο» προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ρήγμα στην κοινωνική ζωή.

Ενα ρήγμα που ξεπερνά τα σύνορα του τόπου και του χρόνου της ζωής μας.

Ενα ρήγμα ικανό να γκρεμίσει ολόκληρο το ιδεολογικό και αξιακό οικοδόμημα,που μέχρι πριν απ αυτό (το ρήγμα) , μας στέγαζε με ασφάλεια.
Ενα ρήγμα, που με το βάθος των αποκαλύψεων του,προσωπικά με προκαλεί, με ευαισθητοποιεί και με εμπνέει να διατυπώσω το λόγο εκείνο που μιλά στην ψυχή μου, ανοίγει την καρδιά μου και διεγείρει την ανάγκη μου για μύηση σ' ένα κόσμο που οι ιδέες και τα νοήματα έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο που γεννιούνται από συγκινήσεις και γεννούν συγκινήσεις, είναι ελεύθερες απο επαχθείς εξαρτήσεις υπηρετούν την αλήθεια,υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκαιο σαν να είναι πολυτιμότερο και απ' αυτήν ακόμα την ίδια την ζωή.

Δεν έχω οξυγόνο

μια ανάσα έχω μόνο

που οι φλόγες ακουμπάνε

και στον ουρανό την πάνε

Ο αέρας μου δεν φθάνει

την ψυχή για να ζεστάνει

Σκέψεις μείνανε βουβές

και τα λόγια μου κραυγές

Μαύρα ρίγη με οδηγούνε

και τις στάχτες ευλογούνε

σε στρωμένο χώμα ακουμπάω

το κορμί μου αναζητάω

Πως να πάρω όταν φθάσω

και τι μήνυμα να σου προφθάσω

μεσ'του τρένου την βοή

παραιτήθηκε η ζωή

Την αλήθεια να ονομάσεις

και στ' αστέρια να την φθάσεις

θα 'μαι εκεί, θα γαληνέψω

την ψυχή θα ημερέψω

Γιάτρεψε τον πόνο της ψυχής σου

θα 'μαι πάντοτε μαζί σου

Το δίκιο μας σε στεφανώνει

και τα δάκρυα στεγνώνει

Και αν ακόμα ξενυχτάς

τις πληγές σου μη μετράς

Δες ψηλά στον ουρανό

Είμαι εκεί και σου γελώ

ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΗΜΟΤΩΝ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ Θεσσαλονίκη Ιστορικά θέματα Ποίηση ΡΟΗ

Μικρό αφιέρωμα στην Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου *, την ποιήτρια του Σανατορίου

Ακτιβιστής στις 1.12.24 0

της Marianthi Palazi

Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα / Απλώνει σκοτάδι βαθύ
Κορίτσι ξένο σαν ίσκιος / Πλανιέται μονάχο στην γη
Χωρίς ντροπή αναζητεί / Τον ήλιο που έχει χαθεί
Στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει / ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΕΣ ΔΕΙΛΙΝΑ
Και σκλαβωμένη για πάντα /Κρατούνε την δόλια καρδιά
Μπορεί ακόμα μπορεί / Να έχει πια τρελαθεί
Και τότε ποιος θα ρωτήσει/ Να μάθει ποτέ το γιατί

(Βασίλης Τσιτσάνης, Ακρογιαλιές Δειλινά, ηχογράφηση 1948)

[…] Μπορεί να με πλανέψουν κι άλλες / ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΕΣ ΔΕΙΛΙΝΑ
κι αγάπες να ‘βρω πιο μεγάλες, / σκλάβα σ’ αυτές παντοτεινά.
Όμως μπορεί ναρθώ και πάλι, / με πληγωμένη την καρδιά,
στη στοργική σου μεσ’ αγκάλη, / σαν τ’ άσωτα τρελλά παιδιά.

(Ανθούλα Σταθοπούλου, Μπορεί… Νύχτες Αγρύπνιας, 1932)

Οι στίχοι του Τσιτσάνη, εμπνευσμένοι από το ποίημα της Ανθούλας Σταθοπούλου-Βαφοπούλου (κατά τον ποιητή Μάρκο Μέσκο), μπορεί να αναφέρονται στη σύντομη ζωή της (κατά τον Διονύση Στεργιούλα). Η ζωή της τελείωσε στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου, στο ίδιο δωμάτιο όπου προηγουμένως είχε πεθάνει η αδελφή της, τελευταία από μια σειρά απώλειες που βίωσε και συμπεριλάμβαναν τον αδελφό και τη μητέρα της.

Η απόστασή της από την Αθήνα, το ανυπότακτο του χαρακτήρα της δεν βοήθησαν στην αναγνώρισή της, κάτι που προσπαθούν να αλλάξουν τεκμηριωμένα οι μελετητές της, ο ποιητής Διονύσης Στεργιούλας και η συγγραφέας Έλενα Χουζούρη. Μ.Φ.Π.

Στο τέρμα της ζωής μου έχω φτάσει,/κατάκοπη απ’ την πορεία τη δεινή.
Μια νύχτα με κυκλώνει σκοτεινή,/ που το φτωχό κορμί θα ξαποστάση.
Την πόρτα του θανάτου ηύρα κλειστή / και μάταια χτυπώ το μάνταλό της.
Θέλω η ψυχή μου εκεί να δροσιστή / απ’ το πικρότατο μαρτύριό της.
Άλικο αίμα πια δε μου έχει μείνει / για να ξαναγυρίσω πίσω στη ζωή.
Στους ζωντανούς γυρίζω μια νεκρή, / δίχως του τάφου νάχω τη γαλήνη.

(Ανθούλα Σταθοπούλου, Στο Τέρμα, Νύχτες Αγρύπνιας, 1932)

Κάτω από τη φεγγερή σου νύχτα, ήπια τα δάκρυα της δυστυχίας μου, ω πόλις των πικρών απογοητεύσεών μου.
Ανάμεσα στα μέγαρά σου, έσυρα την άτρωτην υπερηφάνειά μου
από τα βέλη του πλούτου.
Η θαυμαστή δύση του ήλιου σου λίκνισε την ψυχή μου στην έκσταση του ονείρου.
Το ερωτικό μου παράπονο η θάλασσά σου το συνεπήρε.
Με γνώρισες με όλες τις ανθρώπινες συγκινήσεις και σ’ αγάπησα σε όλες τις αποχρώσεις σου. Όμως το χώμα σου αιχμαλώτισε ό,τι προσφιλέστερο είχα, ω πατρίδα του πόνου μου.
Κάτω από το φέγγος των άστρων σου, ήπια τα δάκρυα της δυστυχίας μου.

(Ανθούλα Σταθοπούλου, Θεσσαλονίκη, Νύχτες Αγρύπνιας, 1932)

* H Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου γεννήθηκε το 1908 στη Θεσσαλονίκη, και φοίτησε στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο και τη Γαλλική Σχολή Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε για μικρό διάστημα στον Δήμο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια εγγράφηκε στην Δραματική Σχολή του Ωδείου της πόλης. Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και το 1932 εξέδωσε την πρώτη (και τελευταία) της ποιητική συλλογή, Νύχτες αγρύπνιας. Έγραψε επίσης έργα για το θέατρο με τίτλους Ντίνα Πέλλη και Την τελευταίαν στιγμήν, τα οποία παρουσιάστηκαν στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης με σκηνοθέτη τον Τάκη Μουζενίδη. Ήταν μόλις 27 ετών όταν απεβίωσε, λόγω φυματίωσης, το 1935. Τα έργα της συγκεντρώθηκαν σε τόμο με τίτλο Έργα, που εξέδωσε ο σύζυγός της Γεώργιος Βαφόπουλος και προλόγισε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αφιερώματα Γιώργος Νικολαΐδης Ελλάδα 2021 Θερμαϊκός Οι Bloggers σχολιάζουν Παγκόσμια Ημέρα Ποίηση ΡΟΗ

(1821-2021) Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «ΣΑΜΟΥΗΛ» - Απαγγελία (βίντεο)

Ακτιβιστής στις 22.3.24 0

Του Γιώργου Νικολαΐδη

Με αφορμές την συμπλήρωση 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης καθώς και την επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), τιμούμε με το ταπεινό μας αυτό πόνημα την μνήμη των ηρώων μας και συνάμα τους ποιητές ανά τον κόσμο, μέσω του εκφραστικού μας, αριστοτέχνη του λόγου Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998. Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ως πρώτη ημέρα μετά την εαρινή ισημερία, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη όπως η ποίηση, το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό του πένθους.

. «… Πατρίδα, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνες, που θυσιάστηκαν για σένα, να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μία φορά ελεύθερη πατρίδα, που ήσουνα χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών…» μας (υπεν)θυμίζει ο Μακρυγιάννης. Η Ελληνικά Επανάσταση υπήρξε όμως και μνημονεύεται, και ως κορυφαίο πολιτικοστρατιωτικό γεγονός για τη σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης, μιας και επέφερε αλλαγές που είχαν αντίκτυπο στα κατοπινά χρόνια.

Μα αλίμονο..! Πάντα θα ξεφυτρώνουν οι “λίγοι” αμαθείς και ανιστόρητοι, αξιοθρήνητοι αντιρρησίες της ιστορίας μας, που πάντα θα θεωρητικολογούν νομίζοντας πως κάνουν «επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο» και φυσικά πάντα θα τους ανέχεται η πλειονότητα της κοινωνίας μας. Ας τους αφήσουμε εκεί που επέλεξαν να βρίσκονται. Να βαυκαλίζονται αναμεταξύ τους και να παίρνουν ο ένας απ΄τον άλλο κουράγιο και… σπρέι για να καταστρέφουν κάποια γκράφιτι με ήρωες της Επανάστασης. Επαγγελματίες ασυγκίνητοι τυπολάτρες, αιωνίως καταδικασμένοι να ξεκινούν την κάθε τους κουβέντα «ανάποδα και αμφισβητώντας». Γιατί στίχοι όπως οι τελευταίοι του «Σαμουήλ», «…και με τες πρώτες αστραπές και με τα πρωτοβρόχια χλωρό χορτάρι φύτρωσε, δάφνες, έλιές, μυρτούλες, ελπίδες, νίκες και σφαγές - χαρές κ' ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !!» μάλλον δεν «άγγιξαν» ποτέ την έρμη και αξιολύπητη, ανθελληνική τους ψυχή…

Τιμή και μνήμη για τους ήρωες του ΄21 και φωτεινό παράδειγμα για την ζωή μας να είναι πάντα αυτοί ! Για να μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την ιστορία που με άφθονο αίμα έγραψαν!

Με θυσίες, ανείπωτο πόνο και θάρρος! Και με τόση λαχτάρα αιώνων για ιδανικά και ΛΕΥΤΕΡΙΑ !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1803 το Σούλι ήταν υπό την πολιορκία του Αλή Πασά. Μετά από πολυήμερη άμυνα, οι Σουλιώτες λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Συμφώνησαν να παραδώσουν τα όπλα τους και να απομακρυνθούν από το Σούλι. Ο κοσμοκαλόγερος Σαμουήλ έμεινε τελευταίος, μαζί με λίγους συντρόφους του, ηλικιωμένους και βαριά τραυματίες, για να παραδώσουν την μπαρουταποθήκη, που ήταν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, σε έναν βραχότοπο. Όταν οι άντρες του Αλή πασά έφτασαν στην αποθήκη, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά και μαζί με τους πέντε συντρόφους του ανατινάχθηκαν. Δεν παραδόθηκαν, παρά μόνο στον Θεό. Η αυτοθυσία πέρασε στην ιστορία. Άλλωστε, οι Σουλιώτες ήταν γνωστοί για τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό τους....

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824 - 1879)

Γεννήθηκε στην Αγία Μαύρα Λευκάδας. Ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού - ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα και πολιτικός. Στην περίπτωση του Βαλαωρίτη ο τίτλος του «εθνικού ποιητή» δόθηκε διότι «αντλούσε σχεδόν αποκλειστικά τα θέματά του από τη νεώτερη ελληνική ιστορία και επειδή υπερασπίστηκε την εθνική ιδέα όχι μόνο με το λόγο του αλλά και εμπράκτως». Όμως με δεδομένο πως και άλλοι ποιητές και πεζογράφοι της εποχής του αντλούσαν από το ίδιο υλικό, η Έρη Σταυροπούλου (καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών), εξηγεί πως η διάκριση αυτή του Βαλαωρίτη οφειλόταν: α) στη δημοτική γλώσσα που χρησιμοποίησε –θελκτικό στοιχείο για το ακροατήριό του μα που άρμοζε και με το «ήθος και τη φωνή των διαφόρων ηρώων του», β) στο πάθος και το τραγικό μεγαλείο με το οποίο πρόβαλε τους ήρωές του, γ) η συγκυρία επέτεινε όλα αυτά. Κι έτσι ήταν επακόλουθο οι κριτικοί να επισημάνουν «διαρκώς θετικά», αυτά τα δεδομένα, «αναδεικνύοντας τον Βαλαωρίτη στον εγκυρότερο ποιητικό εκφραστή της Μεγάλης Ιδέας.

Δείτε το βίντεο με την απαγγελία πατώντας https://youtu.be/Theh9PUqo0w

Φωτο : Ο Ρήγας Φεραίος και ο Αδαμάντιος Κοραής βγάζουν την Ελλάδα από τον τάφο της.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Βιογραφίες Ιστορικά θέματα Κάτι όμορφο Ποίηση ΡΟΗ

Σ΄ ΑΓΑΠΩ

Ακτιβιστής στις 6.8.23 0

Σ΄ ΑΓΑΠΩ

Σ΄αγαπώ – δεν μπορώ

τίποτ΄άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Ώ μελίσσι μου, πιες

απ΄αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές ευωδιές

της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου – νά!

στα προσφέρω δετά,

για να γείρεις γλυκά

το κεφάλι,

κ΄η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη ζήλεια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,

πάρε όλην εμέ –

σβήσ΄τη φλόγα σε με

της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ

τη ζωή θ΄αγροικώ

να κυλάει στο ρυθμό

της καρδιάς σου!..

Σ΄αγαπώ – τι μπορώ

ακριβέ, να σου πώ,

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο;..

Οι πιο πάνω στίχοι και μόνο ίσως να είναι αρκετοί για να δώσουν στην κυρία Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά, άλλως Μυρτιώτισσα(και μητέρα του ηθοποιού Γιώργου Παππά), μια περίοπτη θέση στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.Τη γνωρίσαμε μέσα από τους πιο πάνω στίχους, αλλά κι από την αγάπη της και τη φροντίδα της για την άλλη ιέρεια της ελληνικής αισθαντικής ποίησης, τη Μαρία Πολυδούρη. Στα τελευταία της μεγάλης ποιήτριας, η Μυρτιώτισσα στάθηκε δίπλα της σα φίλη και αδελφή.
(Αλέξης Σολομός, Θεατρικό Λεξικό, 1989)

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν αγαπημένος φίλος του πρωταγωνιστή του θεάτρου Γιώργου Παππά (1903-1958), γιου του δημοσιογράφου Σπύρου Παππά και της ηθοποιού και ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου – Μυρτιώτισσας (1885-1968). Πήγαινε συχνά στο σπίτι τους, εκείνη έφτιαχνε καφέ και συζητούσαν. Μετά το θάνατο του Γ. Παππά (γεγονός που συγκλόνισε την ποιήτρια), ο Χατζιδάκις έχασε τα ίχνη της.

Κάποτε, άρρωστη στο νοσοκομείο η Μυρτιώτισσα, στέλνει στο συνθέτη ένα γράμμα συγκινητικό, μαζί με το πασίγνωστο τότε ποίημά της «Σ’ αγαπώ», προτρέποντάς τον να το μελοποιήσει. (Το ποίημα είχε δημοσιευτεί το 1925 – έτος γέννησης του Χατζιδάκι – στη δεύτερη ποιητική συλλογή της, «Κίτρινες φλόγες»).Το γράμμα έμεινε καιρό στο συρτάρι. Ζώντας (από το 1967) στη Νέα Υόρκη, ο Χατζιδάκις, διαβάζει μια μέρα ότι πέθανε η Μυρτιώτισσα και νιώθει ένοχος που αμέλησε να πάει να τη δει. Δεν ξέχασε ποτέ το γράμμα της. Χρειάστηκαν όμως άλλα τέσσερα χρόνια για να ξεπληρώσει το χρέος του – με μοναδικό, πραγματικά, τρόπο:

Τον Ιούνιο του 1972, στη Νέα Υόρκη ακόμη, ανασύρει το παλιό της ποίημα κι αρχίζει να γράφει τη μουσική του «Μεγάλου Ερωτικού», που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, στην Αθήνα.Το τραγούδι «Σ’ αγαπώ» – σφραγισμένο από τη μαγική ερμηνεία της Φλέρυ Νταντωνάκη – αφιερώθηκε από το συνθέτη «Στη μνήμη του Γιώργου Παππά».

Αλλά ποιος ήταν ο Γ. Παππάς – πέρα από κορυφαίος ηθοποιός και καθηγητής της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου; «Στην ανάμνηση του κοινού έμεινε άσβηστη η παρουσία του – ακόμα και στα πιο παρακατιανά έργα που αναγκάστηκε να παίξει σαν παντοτινός βιοπαλαιστής. Και για όσους τον γνώριζαν, οι λέξεις ευγένεια και ανθρωπιά συνοψίζουνε το πέρασμά του απ’ τη θεατρική μας ζωή».
H Mυρτιώτισσα για το γιο της σ αυτή την υπέροχη σελίδα που αξίζει να ψάξετε.
http://www.geocities.com/theomyrtia/G…

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου