Articles by "Χούντα"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χούντα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Με αφορμή τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος του 1967, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δημοσίευσε το εμβληματικό άρθρο της Λίνας Αλεξίου «Το ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν υπάρχει», κάνοντας μια προσωπική εισαγωγή για τη σπουδαία δημοσιογράφο και μητέρα της.

Η εισαγωγή της Ζωής:

«Πριν από 1,5 μήνα η Λίνα Αλεξίου, μια σπουδαία δημοσιογράφος, που αγωνίστηκε κατά της Χούντας, που συνελήφθη και βασανίστηκε από τους χουντικούς, στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, και υποβλήθηκε στο μαρτύριο να την υποχρεώνουν να ακούει τα άγρια βασανιστήρια που έκαναν στο σύντροφό της, Νίκο Κωνσταντόπουλο, για να σπάσει, έγραψε αυτό το άρθρο για το ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Η αφορμή ήταν μια πρωτοβουλία που ανακοίνωσαν πριν από την πανδημία οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες για τη μετατροπή του ΕΑΤ-ΕΣΑ σε μουσείο αντίστασης

Η Λίνα Αλεξίου είναι η μητέρα μου. Για την οποία είμαι περήφανη. Όπως και για τον πατέρα μου. Για τους αγώνες, την ακεραιότητα, την ανιδιοτέλεια, τη δικαιοσύνη, την καθαρή ματιά στα πράγματα. Και γιατί κανείς τους δεν καταδέχθηκε να ξεπουλήσει ή να εξαργυρώσει τους αγώνες του. Ούτε καταδέχθηκε να μετατρέψει τη μνήμη της αντίστασης σε εφαλτήριο για δημόσιες σχέσεις.

Όποιος διαβάσει το άρθρο αυτό, νομίζω θα πάρει μια μικρή γεύση από το τι ήταν η Χούντα και τι πέρασαν όσοι αντιστάθηκαν.

Οι γονείς μου δεν μου μίλησαν παρά ελάχιστα για τα βασανιστήρια που πέρασαν. Ο πατέρας μου μια φορά μόνο. Η μητέρα μου μόνο για τα βασανιστήρια του πατέρα μου. Από το άρθρο της αυτό διάβασα για πρώτη φορά πράγματα που δεν μου είχε πει ποτέ. Ήξερα μόνο, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν ήθελε να περάσει ούτε απ' έξω απ´το Πάρκο Ελευθερίας. Και το επισκέφθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 19...Για να στηρίξει την κόρη της.

Μαμά, σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις δώσει. Με πιο σπουδαίο απ´όλα, το παράδειγμά σου»

https://www.facebook.com/zoe.konstantopoulou.official/posts/2517108448605277


Ολόκληρο το άρθρο της Λίνας Αλεξίου, όπως δημοσιεύθηκε στο freedomtv.gr:

Το ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν υπάρχει

Της Λίνας Αλεξίου, Δημοσιογράφου
06/03/2020

Η είδηση: Ο περιφερειάρχης Αττικής και ο δήμαρχος Αθηναίων συζήτησαν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την μετατροπή του χώρου του ΕΑΤ-ΕΣΑ σε μουσείο της Αντίστασης κατά της δικτατορίας 1967-74

Εικόνα 1η: Οδός Πέτρου Κόκκαλη, ώρα 7 το πρωί.

Το αυτοκίνητο με τις συμβατικές πινακίδες περνά τη μεγάλη περίφραξη και μπαίνει σε μια αλάνα χωμάτινη, γκρίζα και σκονισμένη, άδενδρη. Γύρω της σκόρπια κτίρια με σιδερόφρακτα παράθυρα και παραπήγματα. Δεξιά, ένα μονώροφο κτίσμα με τέσσερα – πέντε σκαλοπάτια στην είσοδο. Απέναντι ένα άλλο, μακρύ, σαν παλιά αποθήκη, μπροστά του ένα υπόστεγο με αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες και τζιπ. Αγκαθωτά σύρματα και σανίδες στα ανοίγματα ολούθε. Στο βάθος, ένα ακόμη, διώροφο. Από όλες τις πλευρές ακούγονται βρισιές και βλαστήμιες, ανάκατες με σπαρακτικές κραυγές πόνου και υπόκωφους ήχους. Δίπλα, κολλητά στο πρώτο κτίριο, αυτό που μοιάζει με κεντρικό, ένα μικρό παράπηγμα με πορτέλο από καρφωμένες σανίδες, τόσο δα παραθυράκι φραγμένο με κοτετσόσυρμα, μέσα ένα στενό ξυλοκρέβατο και παράλληλα στον τοίχο πρίζες, πολλές πρίζες, στους λερούς τοίχους: ΕΑΤ- ΕΣΑ, Σεπτέμβριος 1969.

Εικόνα 2η: Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. Δίπλα στο Πάρκο Ελευθερίας, μικρός ανηφορικός παράδρομος. Μπροστά απλώνεται η αλλοτινή αλάνα. Μα ποια αλάνα; Δεντροφυτεμένη, στρωμένη με τσιμεντένια τετράγωνα, από τα χωρίσματά τους να ξεπηδά πράσινη χλόη, παρτέρια παντού με ολόφρεσκο γκαζόν, παγκάκια. Το κεντρικό κτίριο, ναι, αυτό που είχε το «Κελί 0» και καμμιά δεκαριά άλλα σε δύο σειρές, είναι βαμμένο σε χρώμα κρεμ που λίγο ροδίζει. Χαρά Θεού. Κάπου εκεί η μπρούντζινη προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Το μικρό παράπηγμα με τις πρίζες δεν υπάρχει. Το ίδιο και άλλα παραπήγματα - κελιά της αλάνας. Απόλυτη μετάλλαξη: ΕΑΤ-ΕΣΑ, Ιούλιος 2019. Το ΕΑΤ-ΕΣΑ του 1969 έχει εξαφανιστεί!

Για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσα να πάω. Εκείνη η βαθιά πληγή, εδώ και μισό αιώνα, δεν έχει κλείσει. Ακόμα ακούω τις κραυγές, τα βογκητά, τα χτυπήματα, τους αλαλαγμούς και τα ποδοβολητά των ΕΣΑτζήδων, βλέπω τα αποτρόπαια χαλκοπράσινα πρόσωπα του Θεοφιλογιαννάκου και του Χατζηζήση, βλογιοκομμένα σαν αποφράδες μάσκες. Ήταν τότε που τα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ στέναζαν, γεμάτα από τα νιάτα της «Δημοκρατικής Άμυνας», τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον Ζαν Σταράκη, τον Βίκτωρα Παπαζήση, τον Γιάννη Κομποτιάτη, τον Δημοσθένη Κονάρη, τον Σπύρο Λουκά, τον Μήτσο Κωτσάκη.

ΕΑΤ-ΕΣΑ, το κολαστήριο της Χούντας. ΕΣΑ-Ες Ες, βασανιστές.

Ατελείωτα μερόνυχτα ορθοστασίας, δίψας, αϋπνίας, «πιες το κατρουλιό σου αν διψάς, ρε», άγριο ξέσπασμα βίας των ΕΣΑτζήδων , «εγέρθητι, ρε πούστη» και ξανά ομαδικός ξυλοδαρμός, «μίλα, μωρή πουτάνα, που πήγαινες και με αραπάδες, μίλα γιατί δεν θα βγεις ζωντανή από δω».

Ανθρώπινα σώματα εξουθενωμένα. Μάτια που δεν έβλεπαν πια. Τα βασανιστήρια είχαν όνομα: «Τσάι-πάρτι», «Τσάι-πάρτι-φρυγανιές». Ανάλογα με τη διάρκεια και τη βία. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει…

Δεν μίλησα ποτέ γι’ αυτά. Ούτε στα παιδιά. Δεν μπορούσα. Ξαναζώντας το 1975 στη δίκη των βασανιστών στο στρατοδικείο του Ρουφ, είπα πως πρέπει να τα θάψω, πως η κρεατομηχανή του ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν πρέπει να υπάρχει στη μνήμη μου. Δεν τα κατάφερα. Και η μετάλλαξη αυτού του τόπου μαρτυρίου στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, η μεταμόρφωσή του σήμερα σε χώρο ευχάριστο, καλλωπισμένο, «κατάλληλο για επετειακές εκδηλώσεις» - άντε και για μια έκθεση φωτογραφιών από τα έκτακτα στρατοδικεία – με γέμισε, πενήντα χρόνια μετά τον ζόφο του 1969, με οργή και βαθιά θλίψη.

Απίστευτο. Μπορεί κανείς να φανταστεί τη Μακρόνησο με παρτέρια, παγκάκια και γκαζόν γύρω από φρεσκοβαμένα κτίρια; Μπορεί να σβήνονται από `μαρτυρικούς τόπους τα σημάδια που δεν πρέπει να ξεχνιούνται; Φαντάστηκε κανείς κάτι τέτοιο στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Κάνουν κι εκεί επετειακές επισκέψεις όμως όλο το περιβάλλον, όλοι οι χώροι παραμένουν ανέγγιχτοι.

Είδα, λοιπόν, πριν λίγες ημέρες, πως ο περιφερειάρχης Αττικής και ο δήμαρχος της Αθήνας συνάντησαν τον απερχόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συζήτησαν για την μετατροπή του ΕΑΤ-ΕΣΑ σε «μουσείο για την αντίσταση κατά της δικτατορίας 1967 – 1974».

Τι μουσείο; Είμαστε καλά; Το ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπως ήταν τότε, δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω ποιοι «φρόντισαν» γι’ αυτό με τις «ανακαινίσεις» και τον απίστευτο εξωραϊσμό του, την απίστευτη στρέβλωση ενός μαρτυρικού χώρου.

Ποιοι έβαλαν χέρι να σβηστούν σημάδια και μνήμες, αλίμονο. Και τι θα κάνουν ο κ. περιφερειάρχης και ο κ. δήμαρχος; Θα το φέρουν, τάχα, στην τοτινή μορφή του; Θα ευχόμουν να ζούσε ο ηρωικός και αξέχαστος Τάσος Μήνης – «111 μέρες στο EAT-EΣΑ» το βιβλίο του – να τους πει τι είναι να σέβεσαι και να φυλάσσεις τη μνήμη, έστω και ψήγματά της, για την Ιστορία. Έτσι δεν είναι, Σοφία μου;

Πολλοί από τους κρατούμενους του ΕΑΤ-ΕΣΑ έχουν φύγει από τη ζωή. Τη φοβερή κραυγή «φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ», που συγκλόνιζε το πανελλήνιο μετά την πτώση της Χούντας, δεν την ξέρουν οι σημερινές νέες γενιές.

Τι μουσείο και πράσινα άλογα τώρα; Ε, Νίκο;





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Στο επίσημο site των εορτασμών του 2021, των 200 χρόνων από την επαντάσταση του 1821, που χρίστηκε ως επικεφαλής από τον Μητσοτάκη η Γιάννα Αγγελοπούλου, υπήρξε μια ανάρτηση, όπου χαρακτηρίζονταν οι δικτάτορες της χούντας ως ”Ηγεσία του Κράτους, Αρχηγοί κυβερνήσεων”.

Το ίδιο συμβαίνει και με δοσίλογους γερμανοτσολιάδες συνεργάτες των Γερμανών.

Όπως ήταν επόμενο θύελλα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε στα social media, με αποτέλεσμα η Οργανωτική Επιτροπή αναγκάστηκε να κατεβάσει τις λέξεις ΗΓΕΣΙΑ και Κυβέρνηση από τη στυγνή δικτατορία της επταετίας.

Το περιστατικό σημειώνεται λίγες μέρες μετά την παρουσίαση του απαράδεκτου λογοτύπου της κορδέλας, που ορθώς βρέθηκε στο στόχαστρο των σκεπτομένων πολιτών, όπως και το περίφημο βίντεο-μανιφέστο της Αγγελοπούλου.


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Συνεχίζονται οι επισκέψεις στο Χώρο Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης 1967-1974 που λειτουργεί σε αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, με ένα πλήθος εκθεμάτων που προσελκύουν τους επισκέπτες. Τις τελευταίες ημέρες, είναι έντονο το ενδιαφέρον σχολείων της περιοχής για την επίσκεψη στο μουσείο του αντιδικτατορικού αγώνα, ενόψει μάλιστα και της επικείμενης 46ης επετείου της ηρωϊκής εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, στις 17 Νοεμβρίου 1973.
Ο Χώρος Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, έχει ιδιαίτερη σημασία για την αντιστασιακή ιστορία της Θεσσαλονίκης, για έναν επιπλέον λόγο, καθώς στα «πέτρινα χρόνια» της χούντας το σημερινό μουσείο στέγασε το ανακριτικό κολαστήριο των δημίων της χουντικής ΚΥΠ. Στο κτήριο αυτό, μαρτύρησαν πολλοί αντιστασιακοί πολίτες και στρατιωτικοί και στο χώρο αυτό βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στις 9 Μαΐου 1968 το κορυφαίο στέλεχος του αντιδικτατορικού αγώνα και βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς.

Στο χώρο Μνήμης, με ενημερωτικά κείμενα, πλούσιο φωτογραφικό υλικό και αντιπροσωπευτικά τεκμήρια και ντοκουμέντα της περιόδου 1967-1974, ζωντανεύει η σκληρή εποχή της χούντας και η αντιδικτατορική αντίσταση των πολιτών, των φοιτητών, των στρατιωτικών και των αντιστασιακών οργανώσεων στη Θεσσαλονίκη.

Παρουσιάζονται τα «όπλα της αντίστασης», πολύγραφοι, γραφομηχανές, προκηρύξεις και άλλα έντυπα, για τα οποία οι αγωνιστές/τριες καταδικάζονταν σε βαριές ποινές από τα Έκτακτα Στρατοδικεία. Επίσης προβάλλονται οι δίκες μελών των αντιδικτατορικών οργανώσεων στα στρατοδικεία, οι νεκροί του αγώνα, ντοκουμέντα από τις φυλακές και τις εξορίες, χειροτεχνήματα των πολιτικών κρατουμένων, ο αγώνας των φοιτητών στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης κ.α.

Για πρώτη φορά, επίσης, παρουσιάζεται η αντίσταση στρατιωτικών κατά της χούντας στη Βόρεια Ελλάδα. Την ευθύνη και την οργάνωση του Χώρου Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης έχει ο «Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974», ενώ τη συγκρότηση της Έκθεσης ανέλαβε ομάδα εθελοντών αντιστασιακών, μουσειολόγων και ερευνητών.

Στην έκκληση του ΣΦΕΑ για τη συγκέντρωση αρχειακού υλικού ανταποκρίθηκαν με συγκινητικό ζήλο όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές της Αντιδικτατορικής Αντίστασης. Καθοριστική είναι η συμβολή του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, το οποίο, μετά από σχετική ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, έχει οργανώσει ένα πλούσιο ηλεκτρονικό-ψηφιοποιημένο διαδραστικό αρχείο της περιόδου 1967-‘74.

Ο Χώρος Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης είναι ανοιχτός καθημερινά, και λειτουργεί σύμφωνα με το ωράριο του Πολεμικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, που είναι τις καθημερινές 09:00 - 18:00 και τις Κυριακές 09:00 - 17:00 με ελεύθερη είσοδο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.
Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα (…) οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…
***
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:
  • Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους
Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
  • Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
  • Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
  • Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).
***
Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.
1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:
  • Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
  • Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
  • Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
***
Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.
*
– Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».
– Κυκλοφορεί (εκδόσεις «Τόπος») ένα εξαιρετικό βιβλίο, μια σπουδαία μελέτη του φίλου και συναδέλφου δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου που διαλύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλες τις αλχημείες και τις αθλιότητες της προπαγάνδας γύρω από τα… «καλά» της απριλιανής χούντας. Τίτλος εύγλωττος: «Λαμόγια στο χακί». Διαβάστε το!

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

To γνωστό πολύ καλό free-press περιοδικό της Θεσσαλονίκης Parallaxi, ζήτησε από πέντε Θεσσαλονικείς να θυμηθούν τη μέρα που 50 χρόνια πριν η Δικτατορία επιβλήθηκε στη χώρα. Η Αλέκα Γερόλυμπου, ο Σπύρος Κουζινόπουλος, η Όλγα Τριαρίδου, η Ελένη Χοντολίδου και ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος θυμούνται όσα έζησαν στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη μέρα που το ημερολόγιο έγραφε 21 Απριλίου 1967.


Τον Απρίλη του 1967

της Όλγας Τριαρίδου, δικηγόρου, συζύγου του Ντίνου Τριαρίδη

Τον Απρίλη του 1967 τον χαρακτήριζε ο έντονος προεκλογικός αγώνας για τις επερχόμενες εκλογές και η επίσης έντονη φημολογία για επιβολή δικτατορίας από τους στρατιωτικούς.

Εκείνη την εποχή μια ομάδα φίλων, με σφυρηλατημένη την φιλία μας στους φοιτητικούς αγώνες του 114 και του 15% για την παιδεία, καθώς και στους δύο ανένδοτους αγώνες του Γέρου της Δημοκρατίας, βγάζαμε, με εμπνευστή της προσπάθειας τον Ντίνο Τριαρίδη, την εφημερίδα «Νέα Γενιά», όπου με αλλαγή των εσωτερικών σελίδων για τα τοπικά νέα, κυκλοφορούσε στο Κιλκίς, την Πέλλα, την Πιερία, την Ημαθία, με υπεύθυνους αντίστοιχα τον Ντίνο Τριαρίδη, τον Γιώργο Σιδηρόπουλο, τον Τάσο Τερζή, τον Γ. Μπρουσκέλη.

Μακρακώμη 1971 

Η «Νέα Γενιά», εξαιρετικά αξιόλογη για τοπική εφημερίδα, έβγαινε με ελάχιστα οικονομικά, ατελείωτες ώρες δουλειάς από όλους μας και απέραντο ενθουσιασμό. Στο τύπωμα μας βοηθούσε ο φίλος Βαγγέλης Παγανός, λινοτύπης στην εφημερίδα «Μακεδονία».

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, βγαίνοντας ο Βαγγέλης από το τυπογραφείο της «Μακεδονίας» στην Τσιμισκή, βρέθηκε μπροστά στα τανκς με τον φοβερό θόρυβο των ερπυστριών μέσα στην ησυχία της νύχτας. Έντρομος, μπήκε ξανά στην εφημερίδα και μας τηλεφώνησε. Σηκώνοντας το ακουστικό, ο Ντίνος τον άκουσε να λέει «Ντίνο, 4η Αυγούστου, 4η Αυγούστου» και έκλεισε.

Λίγες στιγμές σιωπής μέχρι να συλλάβει το νόημα του τηλεφωνήματος και μετά –σαν να τον βλέπω ακόμη τώρα– χτυπώντας με την παλάμη το μέτωπο «το κάνανε το πραξικόπημα».

Φουρνάς 

Πόσο δύσκολο η φήμη να γίνεται πραγματικότητα.

Ανταλλάξαμε πέντε κουβέντες και εγώ μεν έμεινα στο σπίτι, άμαχος πληθυσμός πλέον –ο Θανάσης βρέφος δέκα μηνών και ο Στέφανος κυοφορούμενος στον έβδομο μήνα– ο δε Ντίνος έφυγε με άγνωστη κατεύθυνση για να ενωθεί με τον λαό που θα αντιδρούσε στο πραξικόπημα βγαίνοντας στους δρόμους κατά χιλιάδες όπως ήλπιζε ο Ανδρέας. Τέτοια αντίδραση εκείνο το βράδυ δεν υπήρξε, ούτε τα επόμενα.

Ο κόσμος μουδιασμένος και σοκαρισμένος περίμενε. Έτσι, ύστερα από τρεις μέρες άκαρπης αναμονής για ευρύτερο ξεσήκωμα και αφού πολλά εσωτερικά θέματα βρήκαν λύση – διασφάλιση των αρχείων της ΕΔΗΝ, φυγάδευση του Αντώνη Λιβάνη στην Αθήνα, αποστολή του πρώτου αντιστασιακού μηνύματος στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στη Γερμανία, δημιουργία της ΣΕΑΔΑ (Συντονιστική Επιτροπή Αντιδικτατορικού Αγώνα) κλπ κλπ, επέστρεψε στο σπίτι μας και αρχίσαμε να ζούμε το βαρύ κλίμα της επταετίας.




Από τις σημειώσεις μιας φοιτήτριας της αρχιτεκτονικής, αρχές Μαίου 1967

της Αλέκας Καραδήμου-Γερόλυμπου, Αρχιτέκτονα πολεοδόμο, Καθηγήτριας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων,. Α.Π.Θ.

Πέμπτη 20 Απριλίου 1967, ετοιμάζομαι για το μάθημα της Παρασκευής, τελευταίο πριν από το Πάσχα. Δεν είμαι ευτυχής, δεν συνεννοούμαι καλά με τον διδάσκοντα και δεν θέλω να πάω στο Πολυτεχνείο. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα μου τηλεφωνεί η φίλη μου η Νίνα. Ήταν έξω με παρέα και επιστρέφει με τα πόδια στο σπίτι της στο κέντρο. Πολλή φασαρία στους δρόμους από στρατιωτικά JMC. Τι να συμβαίνει άραγε; Λες να ήρθε αυτό που τόσον καιρό φοβόμασταν;


Από τα πολλά που άλλαξαν, μια ανάμνηση πάντοτε μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλούμε για την χούντα. Με την επιστροφή στα μαθήματα μετά από την Δευτέρα του Θωμά, η οικειότητα με τους χώρους των σπουδών μας έχει εξαφανιστεί. Πριν, μπορούσες να μπαίνεις μέσα στα φωτισμένα κτίρια όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας, από ορθάνοιχτες πόρτες και παράθυρα, και να δουλεύεις μόνος ή με παρέα, σωπαίνοντας, μιλώντας, τραγουδώντας…

Όπως στο σπίτι σου

Τώρα τα φώτα σβήνουν, τα παράθυρα του ισογείου κλειδώθηκαν, οι πόρτες έχουν κλείσει και μια μόνον είναι ανοιχτή, η κεντρική. Οι χώροι έχουν γεμίσει θυρωρούς γνωστούς και άγνωστους , που στέκουν αμίλητοι σε κάθε γωνία, πέρασμα, ασανσέρ. Στο κάποτε θορυβώδες κυλικείο με τις έντονες συζητήσεις, επικρατεί σιγή. Λιγοστοί φοιτητές παίρνουν βιαστικά τα σάντουιτς από τους τρεις αναπήρους πολέμου διαχειριστές του και απομακρύνονται. Μάταια αυτοί αγωνίζονται να ανοίξουν κουβέντα.

Αλλά το σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι ο χώρος δεν είναι οικείος, δεν βοηθάει τις συναντήσεις, τις συνεργασίες, την συναδελφικότητα. Στην τάξη πολλά σχεδιαστήρια είναι άδεια και θα μείνουν έτσι. Οι συμφοιτητές μας έχουν εξαφανιστεί. Κρύβονται; Συνελήφθησαν; Τους έστειλαν στα νησιά; Η έγνοια και ο φόβος για την τύχη τους μας γεμίζουν αγωνία. Κυρίως όταν θυμόμαστε ότι ο συμφοιτητής μας και μόλις διορισμένος από την χούντα πρόεδρος της τάξης, χασκογελούσε δείχνοντάς μας ένα περίστροφο κάτω από το σακάκι του.



Πώς έζησα την πρώτη ημέρα της δικτατορίας

του Σπύρου Κουζινόπουλου, δημοσιογράφου-συγγραφέα

Πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου 1967. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από μία μαύρη ημέρα που τον σημάδεψε βαθιά για όλη την υπόλοιπη ζωή του!!

Ξυπνάω έντρομος από τα παρατεταμένα κουδουνίσματα, τα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα και τη φωνή «Σπύρο ξύπνα, Σπύρο ξύπνα». Με την τσίμπλα ακόμη στα μάτια, διαπιστώνω ότι η ώρα είναι γύρω στις 5:30 το πρωί και έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Ανοίγοντας την εξώπορτα της γκαρσονιέρας στην οποία διέμενα, στην οδό Κύπρου, περιοχή Σχολής Τυφλών, βλέπω έκπληκτος τον εξάδελφο μου Μόρφη Στεφούδη, να με προτρέπει κουνώντας το δεξί χέρι: «Ντύσου γρήγορα και πάμε να φύγουμε, έγινε πραξικόπημα».

Με τον Μίκη Θεοδωράκη στις Σέρρες, δυόμισι χρόνια πριν το πραξικόπημα της χούντας, 
Β΄ Γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη Σερρών, αν και μαθητής γυμνασίου ακόμη 

Ήταν λίγους μήνες πριν που είχα έρθει στη Θεσσαλονίκη από τις Σέρρες και εργαζόμουν στην εβδομαδιαία εφημερίδα της αριστεράς «Μακεδονική Ώρα», κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ ενώ παράλληλα είχα συνδεθεί με τη Νεολαία Λαμπράκη, της οποίας ήμουν στέλεχός της στο νομό Σερρών, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας της.

Όση ώρα προσπαθούσα να φορέσω ρούχα και παπούτσια, άρχισε να μου εξηγεί ότι είχε πάει γύρω στις 4,30 το πρωί, όπως κάθε μέρα, στο Σιδηροδρομικό Σταθμό για να πάρει το αστικό λεωφορείο προκειμένου να μεταβεί στην περιοχή «151», στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας «Νέα Αλήθεια» όπου εργαζόταν ως πιεστής. Κι όταν στο Σταθμό είδε να είναι περικυκλωμένος από τανκς και πάνοπλους στρατιώτες, κατάλαβε ότι κηρύχτηκε δικτατορία. Κάνοντας δε οτοστόπ, κατάφερε να έρθει ως εμένα.

«Κάνε όσο πιο γρήγορα μπορείς, γίνονται σε όλη την πόλη συλλήψεις, μπορεί να έρθουν κι’ εδώ». Είναι αλήθεια ότι άργησαν. Και όπως με πληροφόρησε αργότερα ο θυρωρός της πολυκατοικίας, είχαν πάει και με ζητούσαν γύρω στις 10 το πρωί

Σε λίγα λεπτά, ήμασταν μεν στο δρόμο, άρχιζε όμως το μεγάλο βάσανο σχετικά που θα πάμε να κρυφτούμε. Θυμήθηκα ότι σε κοντινή απόσταση, έμενε μία συμπατριώτισσά μου φοιτήτρια του Οικονομικού. Όταν της χτύπησα την πόρτα, προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει για δύο εβδομάδες, καθώς την ίδια ημέρα, τόσο η ίδια, όσο και οι άλλες δύο συγκάτοικοί της θα έφευγαν για τα σπίτια τους για να κάνουν Πάσχα, καθώς η μέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία, ήταν Παρασκευή, παραμονή του Λαζάρου και έκλεινε το Πανεπιστήμιο.

Περιττό να πω ότι εκείνο το συμπαθητικό διαμέρισμα φιλοξένησε από το ίδιο βράδυ πάνω από δώδεκα καταζητούμενους από την Ασφάλεια του καθεστώτος αγωνιστές. Ενώ απερίγραπτος ήταν ο πόνος, όταν καταφέρνοντας κάποια στιγμή να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου, με πληροφόρησε ότι είχαν συλλάβει τη μητέρα μου την οποία στη συνέχεια εξόρισαν στη Γυάρο επί εννέα μήνες, κι αυτό εξαιτίας ενός… τυπολάτρη διοικητή του Τμήματος Ασφαλείας Σερρών: Είχε ο άνθρωπος στα χέρια του μία λίστα με 283 ονόματα αριστερών του νομού που έπρεπε να συλλάβει με βάση το σχέδιο «Προμηθεύς». Και όταν πήγαν όργανά του στο σπίτι μου για να με συλλάβουν και η μάνα μου τους είπε ότι διαμένω πλέον στη Θεσσαλονίκη, για να μη μείνει η λίστα τους λειψή, συνέλαβαν και εξόρισαν την πολυβασανισμένη στη ζωή της κυρά-Μεταξία.

Αυτά για την εμπειρία μου από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη. Τα υπόλοιπα για τα εφτά μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, την παρανομία, τη σύλληψη κάποια στιγμή, τον εγκλεισμό στα κρατητήρια της Εθνικής Ασφάλειας, στην οδό Βαλαωρίτου, τη φάλαγγα, τις παρακολουθήσεις και τον κατατρεγμό, ίσως μια άλλη φορά.



Αναμνήσεις από τη δικτατορία

της Ελένης Χοντολίδου, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Σχολικής Παιδαγωγικής και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ




Εδώ τα τρυκάκια της Εριφύλης. Περήφανη για την αδελφούλα μου. 

Είμαι στην Ε΄ Γυμνασίου. Η αδελφή μου έρχεται στο σπίτι να πάρει ρούχα. Είναι στην κατάληψη της Πολυτεχνικής. Ο πατέρας μου της απαγορεύει να επιστρέψει με πλήρη αποτυχία. Αφού φύγει με κοιτάει με μάτια που δεν θα ξεχάσω ποτέ και μου λέει: «ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω, αλλά είμαι περήφανος που το κάνει».


Η Εριφύλη ήταν στην Επιτροπή Επικοινωνίας. ΄Εγραφε τρυκάκια με τα καθαρά γράμματά της και μίλησε με τον Θεοδωράκη. Γύρισε χαράματα μετά την εκκένωση. Τρίτη πρωί ήρθαν δύο «κύριοι» να την πάρουν. Νομίζω ότι είναι ο υδραυλικός που περιμένουμε! Η Εριφύλη μάζεψε τα πράγματά της και πολύ ψύχραιμα άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Εγώ αισθάνομαι έναν πόνο στην καρδιά. Της είπαν να κατεβεί περπατώντας να μη δει η γειτονιά ότι τη μάζεψε η ασφάλεια!

Δεν το είπα στους γονείς μου. Πήγα στο σχολείο όπου η συμμαθήτριά μου Σοφία Γιαννούση μου εξηγούσε πώς θα της κάνουν φάλαγγα εκείνη την ώρα. Η Σοφία λόγω Νάκου τα ήξερε αυτά… Δεν νομίζω ότι παρακολούθησα μάθημα.

Η Εριφύλη δεν βασανίστηκε σωματικά, ευτυχώς. Της έδειξαν πρησμένα πόδια παιδιών από το Πολυτεχνείο, κατάλαβαν ότι δεν είναι οργανωμένη, της πήραν το διαβατήριο.

Γυρνώντας από το σχολείο τη βρήκα σπίτι. Ο πατέρας μου που ειδοποιήθηκε να την παραλάβει (όπου του διάβασαν και τον δικό του μικρό φάκελο) με μάλωσε που δεν τους ειδοποίησα.



…. Ένα μπουρίνι και οι λεύκες έσωσαν τη Νέα παραλία

του Απόστoλου Παπαγιαννόπουλου ιστορικού – συγγραφέα

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1969 και στο Διοικητήριο πραγματοποιείται μία από τις γνωστές «συσκέψεις» των τοπικών φορέων της Θεσσαλονίκης υπό την προεδρία του Στυλιανού Παττακού, αντιπροέδρου τότε και υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Γ. Παπαδόπουλου. Αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η πορεία του έργου της κυβέρνησης της «Εθνοσωτηρίου Επανάστασης της 21ηςΑπριλίου». Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν τότε ο Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης, συνταξιούχος υπάλληλος του Δήμου διορισμένος από την κυβέρνηση των συνταγματαρχών. Τον δήμαρχο συνόδευε και ο υποφαινόμενος προϊστάμενος τότε στις Τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου αρμόδιος για πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά θέματα στην πόλη και ο τότε προϊστάμενος των Κήπων. Μόλις τελείωσε η σύσκεψη, όπου βέβαια όλα ο Παττακός τα βρήκε … θαυμάσια, με εντολή του μία πομπή από καμιά εικοσαριά μαύρες λιμουζίνες με επικεφαλής αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κατευθύνεται και φτάνει στο ανεγειρόμενο τότε ξενοδοχείο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ» στη μπαζωμένη επέκταση της Νέας παραλίας για αυτοψία.


Η περιοχή λίγο προτού ξεκινήσει η ανέγερση του ξενοδοχείου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ» 

Η πέριξ του ξενοδοχείου έκταση προοριζόταν από την Εφορία Δημοσίων Κτημάτων ως τα «κοτόπουλα» και τον Ιστιοπλοϊκό όμιλο να μετατραπεί σε οικόπεδα και να πουληθεί παρά τις αντιδράσεις του Δήμου που ήθελε να παραμείνει ακάλυπτος χώρος πρασίνου. Μόλις φτάσαμε εκεί ξεσπά ένα ισχυρό καλοκαιρινό μπουρίνι το οποίο κάνει τη μέρα νύχτα από τη σκόνη που σηκώθηκε από τις εκτάσεις των δημοσίων οικοπέδων . Ο Παττακός φωνάζει τότε το δήμαρχο και του κάνει αυστηρές παρατηρήσεις δίνοντας εντολή όλες αυτές οι εκτάσεις να ‘πρασινίσουν» ως την επόμενη επίσκεψή του στην πόλη. Ο δήμαρχος τα χρειάστηκε αλλά τον καθησυχάσαμε λέγοντας πως είναι ευκαιρία να πρασινίσουμε την περιοχή χωρίς μάλιστα να περιέλθουν οι εκτάσεις του δημοσίου στο Δήμο. Συντάχθηκε τότε εν τάχει μία μελέτη πρασίνου και τις επόμενες μέρες αρχίσαμε με την υπηρεσία Κήπων να διαμορφώνουμε την περιοχή σε πράσινο. Τότε ήταν που αποφασίσαμε να φυτέψουμε λεύκες που μεγαλώνουν γρήγορα ώστε να παγιωθεί η κατάσταση και στο μέλλον. Και αυτό γιατί άλλο είναι να καταστρέφουν ένα γκαζόν και άλλο να κόβουν δέντρα. Και αυτό ήταν μαζί με το μπουρίνι που έσωσε τη Νέα παραλία τελικά όταν θέλησε το Δημόσιο να πάρει τα οικόπεδα της παραλίας πίσω για να τα κτίσει…»
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)