Articles by "Απόψεις για την Οικονομία"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απόψεις για την Οικονομία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 
Το περιεχόμενο των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, δηλαδή αυτής που κυκλοφόρησε ευρέως, αλλά και της εμπιστευτικής[1], αποκλείει οποιασδήποτε μορφής αισιοδοξία, για την τύχη της Ελλάδας, αφού τα οδυνηρά και χωρίς περιστροφές συμπεράσματά τους προειδοποιούν ότι “η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση“, και ακόμη ότι “έστω και αν η Ελλάδα εφαρμόσει και νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο“.
Η ανάλυση του ΔΝΤ, σχετικά με τα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή, σχετικά με το ποιοί ευθύνονται για αυτήν, αλλά και σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει εφεξής για να σωθούμε, είναι ασαφής και πλήρης εσωτερικών αντιφάσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ επιθυμεί, διακαώς, να μην είναι παρόν στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος, τώρα που αποδείχθηκε περίτρανα πια ότι το σύνολο των μέτρων δικής του έμπνευσης, που ήδη εφαρμόστηκαν πειθήνια από τις κυβερνήσεις των 7 τελευταίων ετών, έφεραν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα των αναμενόμενων.
Το χρέος εξακολουθεί να αναρριχάται σε απρόσιτα ύψη (προβλέπεται από το ΔΝΤ τριπλασιασμός του, στις προσεχείς δεκαετίες, ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ). Κατανάλωση, αποταμίευση και επένδυση κυριολεκτικά καταποντίζονται. Οι νέοι, κυρίως οι μορφωμένοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανέρχονται ήδη σε 426.000. Οι επιχειρήσεις εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση κατά δεκάδες. Η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικές συναλλαγές βρίσκονται από καιρό σε διαρκή χειμερία νάρκη. Η ανεργία που εξακολουθεί να ανέρχεται, ξεγελάει, ωστόσο, όσους αναζητούν ψευδείς ενδείξεις αισιοδοξίας, πρώτον εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης των νέων μας, που περιορίζει τον ενεργό πληθυσμό, και δεύτερον εξαιτίας αυτών που εκλαμβάνονται ως “απασχολούμενοι”, με μηνιαία αμοιβή 100-300Ε.
ΔΝΤ και Commission δίνουν την απατηλή εντύπωση έντονων διαφωνιών αναμεταξύ τους, για το πως θα “εξακολουθήσουν να σώζουν την Ελλάδα”, με αποτέλεσμα να επινοούν μέτρα άγνωστης θεωρητικής πατρότητας, όπως λ.χ. “προληπτικά μέτρα λιτότητας”, όπως “μειώσεις φόρων με παράλληλη μείωση του αφορολόγητου ορίου”, όπως “διαχρονικά περιφερόμενος κόφτης” και πολλά ανάλογα.
Οι Βρυξέλλες, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, επιδεικνύουν αισιοδοξία προς τα έξω. Μεταξύ άλλων, αναμένουν ρυθμούς ανάπτυξης, για την ετοιμοθάνατη Ελλάδα, τόσο φαντασμαγορικούς, ώστε να ξεπερνούν και τα 2.5% (φροντίζοντας, βέβαια, να τονίσουν ότι αυτά τα “θαύματα” απαιτούν κάποιες προϋποθέσεις). Ακόμη, οι Βρυξέλλες, αρνούνται κατηγορηματικά να δεχθούν το χαρακτηρισμό του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, ως “εξαιρετικά μη βιώσιμου”, διότι απλώς η Ευρώπη το “θέλει” και το “επιβάλλει” ως βιώσιμο!
Αυτήν την αδιέξοδη, από καιρό, κατάσταση που ωστόσο επιδεινώνεται σημαντικά μετά το πέρας της κάθε “αξιολόγησης”, αρνείται πεισματικά, θα πρόσθετα και εθελοτυφλικά, να την αποδεχθεί ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του τόπου μας. Αντιθέτως, αναμένει επί 7 χρόνια με υπομονή και εμμονή βελτιώσεις από το πουθενά (αφού όλες μα όλες οι βασικές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις φέρουν τις υπογραφές Ελλήνων πολιτικών). Η εκάστοτε κυβέρνηση, λοιπόν, αποθέτει τις ελπίδες της στην έλευση θαυμάτων, καθώς επιδίδεται στις ατελεύτητες και χωρίς προοπτική διαπραγματεύσεις. Η μοναδική συμβολή αυτών των αξιολογήσεων είναι ίσως η εκχώρηση κάποιων ελευθεριών, προς τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, ώστε να μπορούν να επιλέγουν τον τρόπο της ευθανασίας των διαδοχικών κοινωνικό-επαγγελματικών κατηγοριών, όταν έρχεται η σειρά τους.
Σε ότι αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, η αισιοδοξία της στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι, φυσικά, ο ενθουσιασμός της αναμονής για την εξουσία, που συγκαλύπτει την πραγματικότητα με λαμπερή χρυσόσκονη. Και ο δεύτερος αναφέρεται στην εφευρετική επινόηση μέτρων, υφεσιακών πάντοτε, των οποίων η εφαρμογή δεν έχει εξαντληθεί, και συνεπώς διαθέτουν ακόμη περιθώρια εντατικοποίησης. Τα σωτήρια, λοιπόν, μέτρα που προτείνονται είναι ο περιορισμός του φορολογικού βάρους (που χωρίς αμφιβολία είναι, όχι απλά υπερβολικός, αλλά και αναποτελεσματικός) σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, που αναμένεται να υποκαταστήσει τα, έτσι, απολεσθέντα δημόσια έσοδα.
Πρόκειται, δηλαδή, για μετωπική επίθεση εναντίον της τελευταίας κοινωνικό-επαγγελματικής κατηγορίας, αυτής των δημοσίων υπαλλήλων, της οποίας τα μέχρι τώρα χτυπήματα απλώς την ακρωτηρίασαν, χωρίς και να την αποτελειώσουν. Τα αποτελέσματα αυτής της “σωτηρίας” θα είναι η επιπλέον αναρρίχηση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, οι ελλείψεις σε νοσοκομεία, (που θα ολοκληρώσουν τις ήδη υπάρχουσες) σε γάζες, βασικά φάρμακα, κρεβάτια εντατικής θεραπείας και ιατρικό προσωπικό, καθώς και η εντατικοποίηση των ελλείψεων σε διδακτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων, σε ερευνητικά κονδύλια (είμαστε ήδη στον πάτο), κ.ο.κ. Αλλά, βέβαια, σε ότι αφορά το μέτρο μείωσης των φόρων, όταν η ΝΔ θα έρθει στην εξουσία, θα έχει ήδη αποφασιστεί και βεβαιότατα θα παραμείνει σε ισχύ το άθλιο μέτρο της μείωσης του αφορολόγητου ορίου στα 5.000-6.000Ε εισόδημα το χρόνο. Για τι είδους λοιπόν μείωση φόρων θα πρόκειται;
Η πιο τραγική, ωστόσο, πλευρά της ελληνικής πορείας προς την εξαθλίωση είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος που εν γνώσει όλων μας είναι αδιέξοδο και φονικό. Η αδιανόητη και η, παντελώς, εξευτελιστική μας κατάσταση έγκειται στο αναμφισβήτητο πια γεγονός ότι το πρόγραμμα που μας δόθηκε είναι παντελώς εσφαλμένο, κατά γενική πια ομολογία και αναγνώριση[2]. Αλλά, ωστόσο, αυτοί που διοικούν αυτόν τον άμοιρο τόπο, πέρα από κάθε λογική, συνεχίζουν να εφαρμόζουν το ένα μετά το άλλο τα υφεσιακά αυτά μέτρα, αν και αποκλείεται να μη γνωρίζουν, ότι έτσι καταδικάζουν την Ελλάδα σε εξαφάνιση για πολλές-πολλές δεκαετίες.
Ομιλούν με άνεση για τη δήθεν ανάγκη εφαρμογής αυτών των άθλιων “μεταρρυθμίσεων”, που έχουν μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα σε τριτοκοσμική. Συστήνονται χωρίς δισταγμό ως “οικονομολόγοι”, αγνοώντας ωστόσο, (ηθελημένα;;;) όλα τα πρόσφατα και πολυάριθμα βιβλία και άρθρα που γράφονται για την Ελλάδα, από νομπελίστες και σοβαρούς Έλληνες και ξένους οικονομολόγους, και που αναλύουν με απολύτως πειστικά μέσα το ανίερο αυτό ελληνικό πρόγραμμα. Αρνούνται να κατανοήσουν ακόμη και το περιεχόμενο των εκθέσεων του ΔΝΤ (και όχι μόνο), που έμμεσα φωνάζει ¨”σταματήστε λοιπόν”, SOS, γιατί οδηγείτε τη χώρα σας στην άβυσσο.
Πως εξηγείται αυτή η τόσο θλιβερή αυτή συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών; Εμπιστεύονται, άραγε, βελτιώσεις, που όμως κινούνται μονίμως στο χώρο της φαντασίας ή που είναι τόσο οριακές ώστε να είναι ανίκανες να επηρεάσουν την, σε βάθος, κατεστραμμένη οικονομία μας; Έχουν, άραγε, πειστεί ότι η καταστροφή της χώρας είναι μονόδρομος, που τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει; Ή, απλώς, φοβούνται να διερευνήσουν και να συζητήσουν ακόμη, τη δυνατότητα εφαρμογής μιας διαφορετικής μακροοικονομικής πολιτικής, επειδή έχουν πειστεί ότι “δεν υπάρχει ζωή εκτός του ευρώ”; Οπωσδήποτε, για όλους αυτούς τους λόγους, και ίσως και για κάποιους άλλους, δέχονται να εφαρμόζουν, και μάλιστα χωρίς ημερομηνία λήξης, αυτό το αδιέξοδο πρόγραμμα συμφοράς των δανειστών.
Η άλλη λύση, που με τις παρούσες συνθήκες που επικρατούν σχετικά, χρειάζεται θάρρος για να εκφωνηθεί, είναι η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Πρόκειται, ασφαλώς, για δύσκολο μονοπάτι, τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες εφαρμογής, κυρίως γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο οικονομίας που να ήταν μέλος της Ευρωζώνης και να εξήλθε από αυτήν. Πρόκειται, ωστόσο, ταυτόχρονα, για λύση που υπόσχεται τη σωτηρία της Ελλάδας, ασφαλώς, κάτω από προϋποθέσεις. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν το τι μπορεί να προσφέρει ένα εθνικό νόμισμα, σε όρους δυνατότητας επιλογής της κατάλληλης μακροοικονομικής πολιτικής, ταχείας ανάπτυξης, δικαιότερης κατανομής του εισοδήματος, εξασφάλισης απρόσκοπτης ρευστότητας και σε βάθος χρόνου απόκτησης μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ακόμη, ή θα έπρεπε να γνωρίζουν, το πόσο ανόητη είναι η φράση, που ωστόσο ακούγεται πολύ συχνά: “τι δραχμή, τι ευρώ-τι μας φταίει το ευρώ, και τι θα μας προσφέρει η δραχμή”!!!.
Το περίεργο και το ανεξήγητο, ωστόσο είναι, ότι ενώ βρισκόμαστε αναμφίβολα στο χείλος του γκρεμού[3] , αρνούμαστε κατηγορηματικά να εξετάσουμε, με τη δέουσα σοβαρότητα που απαιτεί η απελπιστική κατάστασή μας, τη λύση της δραχμής ή όπως θα ονομάσουμε το εθνικό μας νόμισμα. Με περισσή επιπολαιότητα, και χωρίς να έχει προηγηθεί μια σοβαρή μελέτη, από ειδικούς οικονομολόγους-νομισματολόγους-μακροοικονομολόγους, που:
*να συγκρίνουν το που οδεύουμε με τα μνημόνια, τις αξιολογήσεις, τις “μεταρρυθμίσεις” και τα συμπαρομαρτούντα της καταστροφής, και τι μπορούμε να περιμένουμε από το εθνικό μας νόμισμα,
*να εξετάσουν με ποιούς τρόπους θα είναι δυνατόν να περιοριστούν οι δυσμενείς συνέπειες του αρχικού σταδίου της μετάβασης,
*να ερευνήσουν με ποιά διαδικασία, με τι όρους και τι συμφωνίες θα είναι προτιμότερο να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη,
*να καθορίσουν ποιές θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας, για την ανάπτυξη, την ελάφρυνση των αρνητικών συνεπειών, για την φροντίδα των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών κ.ο.κ.[4]
Αυτή η υπεύθυνη, η ολοκληρωμένη, η εθνική μελέτη μετάβασης, από όσο γνωρίζω δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως, η αντιμετώπιση αυτής της λύσης, που είναι η μόνη, εκτός της ολοσχερούς μας καταστροφής, έχει αφεθεί στην ιλαροτραγωδία δηλώσεων, όπως: “θα πεθάνουμε από την πείνα, το κρύο και την έλλειψη φαρμάκων”, “ο πληθωρισμός θα φθάσει στα 500% στα 600%”, “πηγαίνετε να δείτε τι γίνεται στη Βόρεια Κορέα για να καταλάβετε”, “θα γίνουν πλούσιοι όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό” κ.ο.κ.
Αν εξαιρεθούν οι ολίγοι (όπως θα ήθελα να πιστεύω) που επιλέγουν αυτής της μορφής τα φαιδρά επιχειρήματα εναντίον του εθνικού μας νομίσματος, επειδή έχουν ίσως κάποια συμφέροντα, οι υπόλοιποι πολλοί που ενστερνίζονται ανάλογες κραυγές χωρίς περιεχόμενο, έχουν μάλλον πειστεί ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας και να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας με νύχια και δόντια. Και αν είναι έτσι, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί.
Και να ληφθεί υπόψη ότι η παρούσα διεθνής συγκυρία ευνοεί αποφασιστικά μια αλλαγή οικονομικής πορείας της Ελλάδας. Γιατί έχει προηγηθεί το GREXIT, η ιταλική οικονομία είναι σε κρίσιμη καμπή, οι σωρευμένες δυσλειτουργίες της ΕΕ-Ευρωζώνης προβάλλουν έντονες, οι εκλογές σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες απειλούν να αναδείξουν στην εξουσία τα λεγόμενα “λαϊκίστικα κόμματα”, που είναι αντιευρωπαϊκά, και πάνω από όλα η εκλογή του νέου πλανητάρχη, που εκτός από την εξαγγελία του περιορισμού της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, είναι και δηλωμένος εχθρός της Γερμανίας και του ευρώ.
Σε πείσμα των πολύ σημαντικών αυτών διεξόδων, εμείς αγωνιούμε για το πότε θα υπογραφεί η προς το παρόν τελευταία “αξιολόγηση”, που θα μας βυθίσει ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια και τη δυστυχία. Και από την πλευρά τους τα ΜΜΕ, (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) τρέμουν να ανοίξουν μια σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για τη δραχμή, αλλά αρκούνται στην υπόθαλψη των ανούσιων κραυγών που βλέπουν να έρχεται ο Αρμαγεδδών με τη δραχμή, αλλά όχι με τη συνέχιση της γενοκτονικής αυτής κατάστασης.
[1] Του Lexander Mercouris, Duran http://www.freepen.gr/2017/01/blog-post_5480.html (συντάχθηκε από το προσωπικό του ΔΝΤ)
[2] Ακόμη και του ίδιου του Olivier Blanchard, πρ. επικεφαλής του ΔΝΤ και, προφανώς, εμπνευστή του αυτοκτονικού αυτού προγράμματος
[3] Ας εντρυφήσουμε στο περιεχόμενο των τελευταίων εκθέσεων για την Ελλάδα
[4] Να προλάβω αντιδράσεις συναδέλφων, λέγοντας ότι υπάρχουν ήδη σχετικές μελέτες για τη μετάβαση, που όμως δεν προβλήθηκαν αρκετά, δεν είναι ολοκληρωμένες, δεν έχουν υιοθετηθεί ως εθνική προσπάθεια , και θα ήταν σκόπιμο να συμπεριληφθούν οι καλές τους ιδέες σε μια πιο επίσημη μελέτη



(δημοσιεύθηκε στα “Επίκαιρα” στις 17.02.2017)
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο Κυρ-Αντρέας, ο πατέρας μου, υπήρξε ένας καλός άνθρωπος, τον οποίο, ωστόσο, ελάχιστοι ανέχονταν στις κοινωνικές συναναστροφές. Συγχωρούσε τα πάντα και τους πάντες, ήταν κοινωνικά ευαίσθητος, υπερεργατικός, φιλομαθής και φιλότιμος με ένα ιδιόμορφο αίσθημα δικαίου. Το συνέδεε όχι ακριβώς με τη νομιμότητα ή την ηθικότητα, ούτε οπωσδήποτε με το δίκιο του ασθενέστερου, αλλά με την ειλικρίνεια στη στάση και στη συμπεριφορά. Όλα ήταν έτοιμος να τα ανεχτεί, εκτός από αυτό που αποκαλούσε «δούλεμα». Και παρόλα αυτά ήταν άνθρωπος της αγοράς! Αυτό ήταν το φαινομενικά παράδοξο.
Και επειδή προσωπικά πάντα με προσέλκυαν τα παράδοξα, κάποια στιγμή τον ρώτησα πώς συμβιβάζεται η έντονη αντίδρασή του στο «δούλεμα» - σε κάθε μορφή «δουλέματος»-  με την υπόσταση της αγοράς – οποιασδήποτε αγοράς. Γίνεται αγορά - και ασφαλώς εκλογική / κομματική αγορά- χωρίς «δούλεμα», το οποίο να συνδυάζει αρμονικά παραμύθια και παραμυθία; Αν θεωρήσεις πως δεν γίνεται, αργά ή γρήγορα θα χάσεις την αγορά ή θα χαθείς στην αγορά, εκτός αν πρόκειται για μορφή μονοπωλίου ή ολιγοπωλίου. «Εγώ είμαι μπακαλόγατος και όχι μονοπώλιο. Άρα, δεν μπορώ να πετύχω αν δεν είμαι έντιμος με τον πελάτη, ενώ παράλληλα δεν ανέχομαι το «δούλεμα» από τους προμηθευτές, το προσωπικό και όλους τους άλλους με τους οποίους συναλλάσσομαι καθημερινά, συμπεριλαμβανομένου του κράτους», πίστευε ο Κυρ-Αντρέας και ανάλογα δρούσε, σοκάροντας κάποιες φορές τους πάντες με τη κυνικότητά του. Και όμως ήταν έτοιμος να «χαρίσει και το σώβρακό του» - το έκανε κάμποσες φορές - αρκεί να μην δοκίμαζες να του το πάρεις πονηρά, υποκριτικά ή εκβιαστικά. Αρκεί να μην δοκίμαζες να τον δουλέψεις. Αρκεί να μην του συμπεριφερόσουν σαν να ήταν μαλάκας…
Αυτά, αγαπητέ αναγνώστη, μου ήρθαν στο μυαλό σήμερα το πρωί διαβάζοντας τις «ειδήσεις», τα σχόλια, δηλώσεις και τα κυβερνητικά «non-papers» που αφορούν στα αποτελέσματα του χθεσινοβραδινού Eurogroup.
Δεν ξέρω την πραγματική αιτία της στάσης ζωής του Κύρ-Αντρέα: «όλα τα ανέχομαι, εκτός από το δούλεμα» - όχι το ψέμα ή το ψεματάκι, αλλά το «δούλεμα», το οποίο είναι κατάδηλη διαδικασία ή συμπεριφορά φαυλότητας. Είναι κουλτούρα αθλιότητας και όχι απλώς μάρκετινγκ ή προπαγάνδα. Δεν αφαιρεί απλώς ένα τμήμα της πραγματικότητας από την εικόνα. Δεν την παραμορφώνει κάπως. Δεν ρίχνει απλώς ένα πέπλο άγνοιας πάνω σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αλλά μεταβάλει σκοπίμως, διαρκώς και διαστροφικώς το αφηγηματικό πλαίσιο (την discourse / το πρίσμα, αν προτιμάς), που αναπαριστά συμβολικώς την πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει εκείνο που έλεγε θυμωμένος ο Κυρ-Αντρέας: « Γιατί ρε κερατά μας δουλεύεις κανονικά;».
Το «δούλεμα» έχει αποκτήσει καταστατικό χαρακτήρα στις ελληνικές πολιτικές, ιδιαίτερα τα τελευταία 25 χρόνια. Δεν είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που του προσέδωσε κανονικότητα στον πολιτικό λόγο και στην νομοθετική λειτουργία. Απλώς, αυτοί μοιάζει να πιστεύουν πως το «δούλεμα» αποτελεί υψηλή πολιτική και προοδευτική, σύγχρονη πολιτική μεθοδολογία! Αυτοί, μετά από κάθε Eurogroup, μεταβάλουν discourse… δεν «παίζονται»! Η δραματική ανικανότητά τους στην επικοινωνία, εκφράζεται ως πρωτογονισμός στην προπαγάνδα. Θυμίζουν κάποιες περιόδους επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, κατά τις οποίες επιχειρείτο κάτι παρόμοιο με το σημερινό. Δεν παρουσιαζόταν απλώς το μαύρο σαν άσπρο, αλλά άλλαζαν τα «nodal points», τα σημεία-κλειδιά του λόγου, οι λέξεις που αποτελούν τα βασικά σημεία για να υφανθεί ο νοηματικός ιστός (: μήνυμα) μιας συγκεκριμένης αφήγησης.  
Αυτό δεν είναι επικοινωνιακό τεχνούργημα υψηλής ποιότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φτήνια στην επικοινωνία, πρωτογονισμός στην προπαγάνδα! Πράγμα που μεσομακροπρόθεσμα αναρχοποιεί το περιβάλλον επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης στην Ελλάδα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί να αναπτυχθεί η πολιτική και στο τέλος, πολύ φυσιολογικά, θα βασιλεύσει ο μηδενισμός, ο ολοκληρωτισμός και θα κυριαρχήσει η απόλυτη φαυλότητα, μέχρι τη διάλυση του κοινοβουλευτισμού. Έχει ξανασυμβεί, δεν θα είναι η πρώτη φορά! Μόνον που αυτή τη φορά θα είναι η «πρώτη φορά Αριστερά» που θα έχει σπρώξει τα πράγματα προς αυτή τη κατεύθυνση. Θα έχει βάλει επιτηδείως το χεράκι της – κυριολεκτικώς στο ματάκι της!  

Θέλω μόνον δύο πράγματα να προσέξεις από τη γνώμη μου: Είναι η ανοχή στο «δούλεμα» που διαμορφώνει το καθεστώς φαυλότητας και όχι απλώς η «επιχείρηση-δουλέματος». Και, είναι η αίσθηση πολιτικού μονοπωλίου ή ολιγοπωλίου που ενθαρρύνει (: αποθρασύνει) αυτούς που μας «δουλεύουν κανονικά». Συντρέχουν αυτά τα δύο στη σημερινή Ελλάδα; Αν το «δούλεμα» πιάσει τόπο στην ευρύτερη κοινωνία, θα σημαίνει πως αναπαράγεται ένα μονοπωλιακό στην ουσία (πολιτικό) καθεστώς στην Ελλάδα - με διαφορετικά πρόσωπα και κόμματα σε κάποιο βαθμό - με παράλληλη γενίκευση του καθεστώτος φαυλότητας στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επτά χρόνια πρωτοφανούς υποκρισίας και δέκα πέντε τραγικής αυταπάτης και εξαπάτησης είναι πολλά για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει πλέον μορφή προσαρμογής που θα μπορούσε να ταιριάξει στην ελληνική κοινωνία και αγορά: ούτε με τα κριτήρια του ΔΝΤ, ούτε με τα κριτήρια του Σόϊμπλε. 
Και τι κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι γύρω του ενώ θα έπρεπε να μπορούν να χειριστούν τη γενική οικονομική προσέγγιση του ΔΝΤ, θεωρούν αδιανόητες τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις (: μέτρα) που αυτό ζητεί, την ώρα που η ΝΔ και οι γύρω της ενώ θα έπρεπε να μπορούν να αξιοποιήσουν διαπραγματευτικά τη γενική προσέγγιση Σόϊμπλε, τρέμουν με την ιδέα να υποστηρίξουν προεκλογικώς τα μέτρα και τις συνθήκες που αυτός θέτει ως προϋποθέσεις για τη συνέχιση του προγράμματος.
Έχουν εγκλωβιστεί απολύτως σε ένα καταφανώς αδιέξοδο μέσα στην υποκρισία του πρόγραμμα, επειδή έχουν χάσει την επαφή τους με τη στρατηγική στο ζήτημα: Δεν συμπεριφέρονται ως πολιτικές δυνάμεις, αλλά ως δανειολήπτες σε απόγνωση. Δεν υπάρχει πλέον πολιτική στην Ελλάδα. Υπάρχει ξεδιάντροπη σπέκουλα ή μια αηδιαστική προπαγάνδα σαν φάρσα αυτής που χαρακτήρισε κατά το παρελθόν τις χυδαιότερες μέρες της αποικιοκρατίας, την πατρωνίας και της εξάρτησης. Αφού το «αφεντικό» μας είναι άσπλαχνο και μας απειλεί με οικονομική ασφυξία, να προσκολληθούμε σε (στο) άλλο «αφεντικό»! Αφού κινδυνεύουμε με «απόλυση» από την ευρωζώνη, ας «παραιτηθούμε» από την ΕΕ και …ζήτω το δολάριο του Τράμπ, λένε οι έμπειροι έλληνες στις μαφιόζικου, εκβιαστικά διλημματικού και αποικιακού τύπου συναλλαγές!  
Από την άλλη πλευρά, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η γερμανική πλευρά (οι υπόλοιποι παράγοντες του κουαρτέτου δεν έχουν κρίσιμη γνώμη) θεωρούν πως η εσωτερική υποτίμηση πρέπει να συνεχιστεί στην Ελλάδα, αλλά διαφωνούν ως προς την κατεύθυνση, το timing και το βάρος των νέων μέτρων ύφεσης, τα οποία και οι δύο υποστηρίζουν πως θα αποτελέσουν μοχλούς ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας, με την έννοια της ορθολογικοποίησης των δημοσιονομικών, εργασιακών και του εμπορικού ισοζυγίου σε μια σημαντικά χαμηλότερη βάση, ώστε να μην «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε»!
Ασφαλώς, η άποψη αυτή είναι σαχλαμάρα και άσχετη με την πραγματικότητα της ανάπτυξης διεθνώς, αλλά προφανώς ευσταθεί στο πλαίσιο της σημερινής αποκλεισμένης ελληνικής οικονομίας και υποτελούς πολιτείας, η οποία επιβιώνει με τα δάνεια των εταίρων της. Για παράδειγμα, δίχως περαιτέρω υποστήριξη από τις πιστώτριες χώρες, θα είναι αδύνατον να καταβληθούν τον Ιούλιο πληρωμές άνω των 7 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτηση του χρέους. Και φυσιολογικά η αμφιβολία για την παροχή νέων δανείων διαμορφώνει νέες καταστάσεις κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομολόγα. Μεγάλη μπίζνα η ατέλειωτη ελληνική κρίση και ευκαιρία για σορτάκηδες η κάθε αξιολόγηση!
Μαφιόζικα επίσης, αλλά σε άλλο επίπεδο, διαμορφώνεται και διαπραγματεύεται και ο παραγόμενος πλούτος στην Ελλάδα. Με τα ΜΜΕ μάλιστα να αναπαριστούν καθημερινά τις οικονομικές και γενικότερα οντολογικές και λειτουργικές σχέσεις της Ελλάδας - και εντός της χώρας - με όρους μαφιόζικης συναλλαγής. Αρρωστημένη αφήγηση, που υποσκάπτει ύπουλα ή ασυνείδητα το θεμέλιο της πολιτικής και ασφαλώς της δημοκρατίας. Ποιοι αλήθεια έχουν συμφέρον από αυτό; Γιατί μάλλον προοδευτικοί άνθρωποι παγιδεύονται μεταξύ τριών διαστροφικών της πραγματικότητας αφηγήσεων: ψευδο-επαναστατική, απολιτική/ λειτουργιστική, εθνικιστική /πελατειακή;
 Επειδή το πολιτικό σύστημα είναι ένα «κουρέλι» - ή υπό άλλο πρίσμα ένα «καλαμπούρι» - σε αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει να επιλέξει σήμερα μεταξύ Τραμπ και Μέρκελ, δυστυχώς πλέον ούτε μεταξύ ευρώ και δραχμής! Δεν επιλεγούμε εμείς, καθώς βήμα-βήμα, μνημόνιο- μνημόνιο, εκλογές-εκλογές, δανειακή σύμβαση- δανειακή σύμβαση, αξιολόγηση-αξιολόγηση, χάσαμε ακόμη και την πελατειακή μας ιδιότητα. Η Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη, βρίσκεται όχι απλώς σε οικονομική καραντίνα εντός της ΕΕ, αλλά, ευρύτερα, σε πολιτική καραντίνα στο επίπεδο των διεθνών πολιτικών. Σε αυτό συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι «παίχτες» στον κόσμο μας, καθώς δεν υπάρχουν χώρες ή συμμαχίες που θα ήθελαν να αναλάβουν το κόστος αναδόμησης της χώρας μας. Και δίχως αυτό το κόστος η επανίδρυση κράτους και αγοράς βαρύνει αποκλειστικά τους έλληνες. Εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε την κατάρρευση και τα επτά χρόνια ύφεσης και πρωτόγνωρης ιστορικά εσωτερικής υποτίμησης που ακολούθησαν.
Αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που φυσιολογικά δεν αντέχει να διηγηθεί το πολιτικό μας σύστημα. Μια μικρή αλήθεια που οδηγεί βήμα-βήμα στο αναπόφευκτο. Ποιο είναι αυτό;  Μακάρι να ήταν πλέον μόνον το Grexit! Είναι δυστυχώς η πολιτική κατάρρευση της χώρας, με επιπρόσθετες κοινωνικές συνέπειες. Το διεθνές παιχνίδι με την Ελλάδα κάπου εδώ τελειώνει, καθώς γίνεται επικίνδυνο για όλους. Η γραφειοκρατία της ΕΕ θα επιχειρήσει να διασωθεί πετώντας το μπαλάκι στις «απροσάρμοστες» ελληνικές κυβερνήσεις και για πρώτη φορά το ελληνικό ζήτημα θα εθνικοποιηθεί ως αποκλειστικά δική μας υπόθεση.

Μια υπόθεση χωρίς επιλογή που αναγκαστικά ή αναδραστικά, αν προτιμάς, θα επαναφέρει την «ξεχασμένη» και έμμεσα ή άμεσα υποτιμημένη ή συκοφαντημένη πολιτική στον τόπο μας. Την πραγματική πολιτική. Το learning-by-numbers  θα ακολουθηθεί αναπόδραστα σε λίγο από το learning-by-politics. Μην το φοβάσαι! Αυτό θα ξαναζωντανέψει την Ελλάδα και θα την καταστήσει βιώσιμη, με νέες καταστροφές και δυσκολίες προσαρμογής στην αρχή, οι οποίες σε κάθε περίπτωση θα είναι κάτι καλύτερο μεσο-μακροπρόθεσμα από το σημερινό, «χώρα-ζόμπι» της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη και συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση -αυτό είναι που πρέπει να πούμε θαρρετά και καθαρά- δεν έχει πια κανένα χαρακτηριστικό ισότιμης συμμετοχής ανεξάρτητου κράτους-μέλους σε διεθνή οργανισμό. Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ, που δεν είναι νόμισμα αλλά εργαλείο υποταγής και επιβολής. Απαιτείται γενική ανυπακοή με στόχο την κατακρήμνιση του καθεστώτος αλλά και σχέδιο για την επόμενη μέρα».
Αυτά τόνισε ο Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά την παρέμβασή της στην παρουσίαση του σχεδίου για την έξοδο από το ευρώ που ετοίμασαν το ΕΔΕΚΟΠ με τίτλο«Σχεδιάζοντας τη Λύση».
Η κ. Κωνσταντοπούλου, είπε μεταξύ άλλων:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη δεν έχουν πια τα χαρακτηριστικά διεθνούς οργανισμού αλλά μιας δεσποτείας, ενός απολυταρχικού συστήματος νέου ολοκληρωτισμού, που επιβάλλει πολιτικές σε ένα λαό, ο οποίος όχι απλώς δεν τις έχει νομιμοποιήσει, όχι απλώς δεν τις έχει αποδεχθεί, αλλά τις έχει πανηγυρικά και περίτρανα απορρίψει.
Το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου 2015, το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος, αποτελεί απαραβίαστη και απερίφραστη λαϊκή ετυμηγορία. Η κατάλυσή του, η κατάλυση του ΟΧΙ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ελληνική Κυβέρνηση συνιστά κατάλυση της Δημοκρατίας, που ενεργοποιεί το καθήκον Αντίστασης των πολιτών, το καθήκον Αντίστασης όλων μας.
Η Αντίσταση δεν μπορεί παρά να έχει ως στόχο την κατακρήμνιση του Καθεστώτος με κάθε πρόσφορο μέσο, όπως επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματος.
Δεν μπορεί παρά να σκοπεύει να ρίξει αυτήν την απολυταρχία.
Και για την κατακρήμνιση του Καθεστώτος απαιτείται παλλαϊκή συμμετοχή, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία.
Απαιτείται Καθολική Ανυπακοή, για την οποία η Πλεύση Ελευθερίας την προηγούμενη εβδομάδα, στις 6 Φλεβάρη, ανέλαβε πρωτοβουλία προκειμένου να οργανωθεί και να συγκροτηθεί αυτή η Καθολική Ανυπακοή, να αποτελέσει το κύμα εκείνο και τη δύναμη που θα ρίξει το Καθεστώς, που θα δώσει τέλος στα μέτρα, που αλλιώς δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Παράλληλα με την κατακρήμνιση του Καθεστώτος, απαιτείται και σχέδιο. Σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Σχέδιο για την ανοικοδόμηση της χώρας μας από την αρχή.
Χωρίς ευρώ. Γιατί το ευρώ σήμερα είναι το όπλο που σκοτώνει το λαό μας. Και, απέναντι στο όπλο αυτό, πρέπει να αμυνθούμε. Δεν είναι νόμισμα. Είναι ένα εργαλείο υποταγής και επιβολής. Γι’ αυτό παίρνουμε θέση εναντίον του ευρώ.
Και παίρνουμε θέση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που αποτελούν αυτή τη στιγμή μηχανισμούς επιβολής.
Λένε κάποιοι ότι μπορεί και πρέπει η χώρα να σωθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός του ευρώ.
Λέει ο Κώστας Λαπαβίτσας και η ομάδα του ΕΔΕΚΟΠ σε αυτή τη μελέτη, που είναι και ενδιαφέρουσα και εμπεριστατωμένη: «Δεν μπορεί και δεν πρέπει».
Λέμε εμείς: Δεν έχει καμία σημασία αν μπορεί. Δεν πρέπει.
Πρέπει και οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνα τα μέσα άμυνας, εκείνους τους τρόπους απεμπλοκής από αυτόν τον μηχανισμό επιβολής και υποταγής, γιατί είναι υπόθεση, όχι οικονομίας, είναι υπόθεση δημοκρατίας, είναι υπόθεση συλλογικής και προσωπικής αξιοπρέπειας, είναι υπόθεση δημοκρατικής και κοινωνικής άμυνας.
Η σημασία της σημερινής εκδήλωσης και η σημασία της μελέτης που παρουσιάζει το ΕΔΕΚΟΠ είναι τεράστια.
Γιατί;
Γιατί αποτελεί γροθιά στην προπαγάνδα της έλλειψης εναλλακτικής.
Γιατί αποτελεί γροθιά και ευθεία διάψευση στον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Γιατί αποτελεί γροθιά στον σκοταδισμό, που επί 7 χρόνια δεν θέλει να συζητιούνται άλλοι τρόποι, άλλοι δρόμοι, άλλα σχέδια, ώστε να απελπίζεται ο πολίτης, να παραιτείται και να περιθωριοποιείται.
Γιατί αποτελεί γροθιά στον φασισμό που λέει «θα υποταχθείτε στο δρόμο που υποδεικνύουμε εμείς».
Για το λόγο αυτό, η Πλεύση Ελευθερίας κι εγώ προσωπικά,  υποδεχόμαστε με πολύ μεγάλη χαρά αυτή την πρωτοβουλία, που έχει σημασία ότι προέρχεται από ανθρώπους του πνεύματος, από ανθρώπους ακαδημαϊκούς, από επιστήμονες με λαμπρή διαδρομή, σε αντιδιαστολή με τους γιαλαντζί πτυχιούχους του Eurogroup και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Γιατί προέρχεται επίσης από μια θέση ανεξαρτησίας και χειραφετημένης αμφισβήτησης. Αυτή είναι που κίνησε την ανθρώπινη πρόοδο διαχρονικά στην Ιστορία.
Γιατί πρεσβεύει την ανεξαρτησία του πνεύματος απέναντι στην υπαλληλία της ευρωμνημονιακής πειθαρχίας.
πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να επωμισθεί μόνος του το πολιτικό βάρος της θέσπισης (των) νέων και μάλιστα προληπτικών μέτρων για το κλείσιμο της αξιολόγησης, ώστε να προχωρήσουν οι επόμενες εκταμιεύσεις του δανείου και να αποφευχθεί η κήρυξη στάσης πληρωμών.
Η ΝΔ δεν θα μπορούσε να ψηφίσει αυτά τα μέτρα, χωρίς αντάλλαγμα την άμεση διάλυση της βουλής και πρόωρες εκλογές με λίστα.
Έτσι οι πρώρες εκλογές αποτελούν πολιτικώς την χρυσή τομή και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη ΝΔ και για τους Ευρωπαίους και για το ΔΝΤ. Γιατί;  Επειδή ο λόγος του αθροίσματος της πολιτικής πίεσης προς όλους αυτούς τους παράγοντες προς τη μεγαλύτερη ποσότητα στην περίπτωση αποτυχίας συνέχισης του προγράμματος της τρόικας (: άρα Grexit) είναι ίσος με τον λόγο της μεγαλύτερης ποσότητας προς τη μικρότερη. Και αυτό οδηγεί σύμφωνα με τον ρεαλιστικό κονστρουκτιβισμό σε εκλογές αμέσως μετά τη νομοθέτηση των νέων μέτρων με τις ψήφους της πλειονότητας των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και αυτών της ΝΔ.
Θα ρωτήσεις ίσως, και ποιο είναι το πρόβλημα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέφευγε σε εκλογές χωρίς να κλείσει προηγουμένως έστω μερικώς την αξιολόγηση, έτσι ώστε το πολιτικό κόστος να περάσει στην επόμενη βουλή και στην επόμενη κυβέρνηση; Το πρόβλημα είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει δεσμευτεί καί στους Ευρωπαίους συνομιλητές του καί στο ΔΝΤ πως θα συμμορφωθεί στο χρονοδιάγραμμα του προγράμματος, έτσι ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος στάσης πληρωμών ή έστω σοβαρή απειλή ως προς αυτό κατά την διάρκεια των εκλογών που ακολουθούν σε μια σειρά δανείστριες χώρες. Ο κ. Τσίπρας, που αγωνίστηκε τόσο πολύ για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού και «υπεύθυνου», συγκαταβατικού προφίλ, δεν θα μπορούσε τώρα να το καταστρέψει: τώρα που πέτυχε να γίνει αποδεκτός στην ευρωπαϊκή ελίτ! Τώρα που αισθάνεται να έχει ρόλο στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας!
Πέραν αυτού, σήμερα μπορεί να ισχυρίζεται πως δεν πρόκειται να εφαρμοστούν τα μέτρα που προληπτικώς θα θεσπισθούν, αν φυσικά ο ελληνικός λαός τον τιμήσει ξανά με την ψήφο του, τη στιγμή κατά την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε με άνεση να ισχυρίζεται τα αντίθετα: αν ψηφίσεις εμένα δεν θα εφαρμοστούν, αντίθετα θα εφαρμοστού αν ψηφήσεις τον άλλον. Οι εκλογές αυτές, δηλαδή, θα εμφανίσουν μια νέα παραδοξότητα: Ψήφισε εμένα (και όχι τον άλλον) για να μην γίνουν πράξη, να μην εφαρμοστούν τα προληπτικά μέτρα, τα οποία ωστόσο και εγώ ψήφισα στο κοινοβούλιο – για να αποφευχθεί ασφαλώς η περίπτωση να μεταβληθεί η όμορφη και ευημερούσα τη νύχτα χώρα μας σε Βόρεια Κορέα. ( Ήθελα να ξέρω δεν υπάρχει ένας σοβαρός άνθρωπος, φίλος του κυρίου Στουρνάρα να τον συμβουλέψει να αλλάξει ύφος μήπως και κάνει κανονική πολιτική καριέρα!).
Είναι μόνον το ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και φτωχοποίησης, μαζί με το ασφαλιστικό που θα μεταβληθεί και πάλι πριν καν εφαρμοστούν πλήρως οι πρόνοιες του προηγούμενου; Όχι, ασφαλώς!  Ο έλεγχος των κοινοβουλευτικών ομάδων που θα προκύψουν από την ηγεσία μέσω της διαδικασία της «λίστας» είναι κάτι πολύ σημαντικό στο σημερινό ρευστό πολιτικό περιβάλλον κυρίως για τον κ. Τσίπρα, αλλά επίσης και για τον κ. Μητσοτάκη. Είναι μόνος ο κ. Μητσοτάκης στη σημερινή ΝΔ και θα μείνει μόνος αν χάσει τις εκλογές. Αν τις κερδίσει φαντάζομαι πως γνωρίζεις τι θα συμβεί, αναγνώστη μου. Για τη ΝΔ μιλάμε! Ασχήμιες και ξεράσματα!
 Επίσης οι πρόωρες εκλογές - αφού προηγουμένως τα προληπτικά μέτρα αποτελέσουν (παράδοξα, «παράνομα» και αντιδημοκρατικά) εσωτερικό δίκαιο - θα κατευνάσουν προσωρινά τις αντιθέσεις μεταξύ των παραγόντων της τρόικας, ενώ θα αποτελέσουν ένα «διάλειμμα» για να διεξαχθούν οι εκλογές στις χώρες των εταίρων-δανειστών της χώρας, χωρίς το ζήτημα της Ελλάδας να απολέσει κρίσιμο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης εκεί.

Άρα, ενώ - σύμφωνα με την δική μου προσέγγιση και σε αντίθεση με τους περισσότερους έλληνες και ξένους αναλυτές - μέχρι σήμερα το σημαίνον ήταν η «συμφωνία για νέα μέτρα» και το σημαινόμενο οι «πρόωρες εκλογές», μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Μέρκελ η σχέση διαμορφώνεται: πρόωρες εκλογές σημαίνουν προηγούμενη θέσπιση των προληπτικών μέτρων, ακριβώς στο συνταγματικό όριο για εκλογές με «λίστα». Αυτό προδηλώνει πως το πολιτικό περιβάλλον και οι πολιτικές σχέσεις στην Ελλάδα της «υποτελούς πολιτείας» διαμορφώνεται … out there!... 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  *
Έχω δει ποντίκια να νιαουρίζουν. Έχω δει ποντικάκια να γαυγίζουν. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα δει μέχρι σήμερα ποντίκια εξοικειωμένα στο νιαούρισμα να γαυγίζουν με προσποιητή αυτοπεποίθηση, ενώ προσπαθούν τρέχοντας να σταματήσουν τον τροχό εντός του οποίου κινούνται, για πάντα φυλακισμένα … αλλά (για πάντα) έξω από τις Δικαστικές Φυλακές.  
Τι είναι αυτά τα ποντίκια; Αριστερά; Δεξιά; Ή μήπως κέντρο; Τίποτε από αυτά. Δεν έχουν πολιτική ή άλλη ανθρώπινη ταυτότητα. Είναι απλώς αδέξια ζόμπι, που παριστάνουν διαρκώς ένα επιδέξιο «είναι», εντελώς αντίθετο από το μίζερο, άγαρμπο, απαίδευτο ή υπερφίαλο και θλιβερό «υπάρχειν» τους.
Τα ποντικάκια αυτά λένε:
- Δεν θα κριθούμε μόνον από τη συμφωνία με τους θεσμούς. Θα κριθούμε και από την ασυμφωνία με τη τρόικα! Το τυράκι βρίσκεται πάνω στον τροχό, όχι έξω από αυτόν. Και γυρίζει ο τροχός, με το τυράκι ανέπαφο και το ποντικάκι που έμαθε να νιαουρίζει για να κερδίζει το τυράκι του, να γαυγίζει πλέον με υποκριτική αυτοπεποίθηση.
- Αφού θα διαλυθεί η ΕΕ και σύντομα δεν θα υπάρχει ευρωζώνη, τι σημασία έχουν τα νέα μέτρα που θα δεσμευτούμε να πάρουμε! Αυτά δεν θα εφαρμοστούν ποτέ! Εδώ ο κόσμος χάνεται, η καταστροφή του κόσμου βρίσκεται προ των πυλών και εμείς θα ασχοληθούμε με μερικά ψωριάρικα δισεκατομμύρια ευρώ σε μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και φτωχοποίησης. ασφαλώς! Ντροπή και μικρότητα! Κοντόφθαλμοι είμαστε και δεν αντιλαμβανόμαστε την ευφυή στρατηγική του «εισοδισμού»; Καλά, δεν έχεις δει πώς τρυπώνει το ποντίκι στο εχθρικό περιβάλλον του σπιτιού σου για να πάρει τα πράγματα στα χέρια του και στα δόντια του; Μετά, εσύ δεν είσαι που τρέχεις πίσω από το ποντίκι;             
- Εδώ πετύχαμε να διαιρέσουμε την Ευρώπη του Σόϊμπλε και να δώσουμε στη σημερινή σοσιαλδημοκρατία νόημα, τα λίγα ακόμη μέτρα εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα μας μάραναν! Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα… εκεί έξω! Ας είμαστε θετικά ποντικάκια: νιάου, δηλαδή, γαβ-γαβ!      
Τι ειρωνεία, όλα τα ποντικάκια της Ελλάδας, ένα ομογενοποιημένο,  αντιαισθητικό, γλοιώδες πράμα! Είναι σιχαμένα τα άτιμα αυτά ζωάκια, και να με συγχωρείς αναγνώστη μου, δεν το εννοώ ρατσιστικά!     
Θα υπερασπιστώ (ξανά) τα σκυλιά, τα αυθεντικά σκυλιά και όχι ασφαλώς τα ποντικάκια που γαυγίζουν : Ο τρόπος πολιτικής νομιμοποίησης των νέων μέτρων αποτελεί σαφώς μεγαλύτερη χυδαιότητα από τον τρόπο πολιτικής νομιμοποίησης των μνημονίων. Είναι τόσο φτηνιάρικος και αποκρουστικός που ειλικρινά προκαλεί εμετικά συμπτώματα στον αποδέκτη του κυβερνητικού ή/και εθνικιστικού μηνύματος. Και για εμένα, αναγνώστη μου, σημασία έχει το πώς νομιμοποιείς πολιτικά μια απόφαση, μια εξουσιαστική επιλογή. Αυτό φανερώνει την πολιτική σου φύση και τη κοινωνική σου διάσταση. Αυτό σε χαρακτηρίζει σαν πολιτικό, ως κυβερνήτη και κυρίως ως άνθρωπο. Τα ποντικάκια του σημερινού μου σημειώματος είναι τα ανθρωπάκια που υποτιμώ αφάνταστα. Αυτά που στη θέση του λαού κατασκευάζουν λαουτζίκο, για να αναπαραχθούν από αυτόν στις ποντικοφωλιές τους.  
Καλημέρα Ανδρέα! Τα γαυγιστερά ποντίκια της σημερινής μου διήγησης, «θύμισαν» στον γιο μου τη «Μάνα» του Μαξίμ Γκόρκι. Σαν φάρσα, σαν παρωδία ασφαλώς! Η Πελαγία Νίλοβνα θυσιάζει καθημερινά την «παρθενιά» της, στρατευμένη στον αγώνα εναντίον των δανειστών του συζύγου της και του μονάκριβου γιου της, Παύλου. Η πολιτική δράση του Παύλου και των συντρόφων του ενάντια στην αυταρχική εξουσία του Σόϊμπλε και του ΔΝΤ την συγκινεί. Ο αγώνας τους γίνεται και δικός της: αναζητεί διαρκώς λιγότερα μέτρα από αυτά που θα ικανοποιούσαν πλήρως τους θεσμούς, χρησιμοποιώντας αποστροφές του ΔΝΤ και αντίστροφα αποστροφές των «βαστάζων» του Σόιμπλε με υπαινιγμούς εναντίον του ΔΝΤ. Θα τους τρελάνει όλους η ηρωική μάνα! Έτσι, δεν διατάζει να προσφέρει ακόμη και το κορμί της στον αγώνα για τη μεγάλη επανάσταση στην ΕΕ! Έχει κόστος σε σάρκα και ψυχή ο αγώνας εναντίον της Ευρώπης των διαφορετικών ταχυτήτων - αν και εμείς αυτήν ακριβώς την Ευρώπη θέλουμε όταν συμμαχούμε με το ΔΝΤ, αν και δεν την θέλουμε όταν συμμαχούμε με τον άλλον «διάβολο» την Μέρκελ, η οποία ωστόσο την θέλει!      
Κάπως έτσι η μεγαλύτερη πόρνη της Ευρώπης λαμβάνει τη μορφή της μάνας των αγωνιστών για τη διάλυσή της ένωσής της. Η πόρνη αυτή είναι η μάνα των αδικημένων και ασφαλώς αγανακτισμένων της ΕΕ. Μια πόρνη-μάνα που εμφανίζεται έτοιμη να θυσιάσει και άλλους έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους για τον κοινό σκοπό των αγωνιστών κατά της νέας τάξης πραγμάτων, την οποία δεν εκπροσωπεί ο Τραμπ, αλλά σήμερα, στην μετα-Ομπάμα εποχή, αποκλειστικά ο Σόϊμπλε – όπως προπαγανδίζουν  σκαρφαλώνοντας στον «τροχό της απάτης» τα ποντικάκια. Ποτέ δεν θα το πίστευα, αν δεν το έβλεπε να πραγματοποιείται στις μέρες μας: Η αριστερά αγκαλιά με την ακροδεξιά, αντί για τον «νέο άνθρωπο» στην Ελλάδα, να παράγει μαζικά το «νέο ποντίκι-ζόμπι»! 
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Ο πρώην υπουργός Γιάνης Βαρουφάκης σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών προκαλεί την κυβέρνηση να προχωρήσει σε ρήξη.

Το άρθρο έχει ως εξής:

«Δύο ήταν οι πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις που οδήγησαν την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο.

* Οτι, τη νύχτα του δημοψηφίσματος, το δίλημμα ήταν μεταξύ του Σχεδίου Σόιμπλε (Grexit) και της υποταγής στο 3ο Μνημόνιο.

* Οτι η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο μπορούσε να καταστεί πολιτικά διαχειρίσιμη μέσω ενός παράλληλου, φιλολαϊκού προγράμματος.

Και οι δύο αυτές «υποθέσεις εργασίας» μόνο στην αυθυποβολή μπορούσαν να βασιστούν.

Οπως πάσχισα να εξηγήσω στον πρωθυπουργό το βράδυ του δημοψηφίσματος, την ώρα που κυβερνητικά στελέχη με λοιδορούσαν ως σύμμαχο του κ. Σόιμπλε, η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

Καμία βάση δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα για την ελπίδα ότι το τοξικό 3ο «πρόγραμμα» θα εκλογικευόταν σταδιακά, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να βάζει πλάτες στην Αθήνα ώστε η λιτότητα και τα αντικοινωνικά μέτρα του ΔΝΤ να χαλαρώσουν, με τη στάση του ΔΝΤ να αναγκάζει το Βερολίνο να αποδεχθεί αναδιάρθρωση χρέους και χαμηλότερα πλεονάσματα, με την ΕΚΤ να περιλαμβάνει την Ελλάδα στο πρόγραμμα αγορών ομολόγων (ποσοτική χαλάρωση).

Το ότι οι κ. Μοσκοβισί, Γιούνκερ, Κερέ και Σαπέν μπορεί να έδωσαν τέτοιες υποσχέσεις δεν αποτελεί δικαιολογία.

Από τον Μάιο του 2015 είχαμε πλήρη επίγνωση ότι οι εν λόγω κύριοι και γνωρίζουν να ψεύδονται και αδυνατούν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους όταν δεν ψεύδονται.

Οπως τότε (τον Μάιο του 2015) έτσι και τώρα, οι απατηλές υποσχέσεις της Επιτροπής, αλλά και της κ. Μέρκελ κάποια στιγμή εξαϋλώνονται.

Ξάφνου, Σόιμπλε-ΔΝΤ-ΕΚΤ εισβάλλουν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο απαιτώντας εξοντωτικά μέτρα, με Μέρκελ, Ολάντ και Επιτροπή να σφυρίζουν αδιάφορα και την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα να υποχωρεί άλλη μια φορά για να «σώσει» τη χώρα.

Αυτό ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

Συνεχείς τέτοιες επιδρομές έως ότου ο ελληνικός λαός, πλήρως εξουθενωμένος, τον παρακαλέσει για το Grexit.

Οσο για το παράλληλο πρόγραμμα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το είχε ακυρώσει με την εξής φράση στην πρώτη σελίδα του Μνημονίου που πέρασε τη 13η Αυγούστου 2015 από τη Βουλή: «Η κυβέρνηση δεσμεύεται στο να συμβουλεύεται, και να συμφωνεί με, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για όλες τις δράσεις της… προτού οριστικοποιηθούν και νομοθετηθούν».

Πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε να δεσμευτεί ότι οι βαθμοί ελευθερίας του θα περιορίζονταν στην καθυστέρηση της επιβολής των όρων του 3ου Μνημονίου, κάτι που αποτελούσε, και αυτό, μέρος του Σχεδίου Σόιμπλε (καθώς έδινε στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών πάτημα για να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα άλλη μια φορά αθετεί τις υποχρεώσεις της);

Πίστευε πράγματι η κυβέρνηση ότι με την υποταγή της στο 3ο Μνημόνιο έκανε τη ζωή του κ. Σόιμπλε πιο δύσκολη και πριμοδοτούσε προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις ανά την Ευρώπη; Το αντίθετο.

Καταπόντισε τους Ποδέμος, έκανε ανοίγματα στην καταρρέουσα (ηθικά και πολιτικά) σοσιαλδημοκρατία, απογοήτευσε όλους τους προοδευτικούς Ευρωπαίους – και όλα αυτά την ώρα που ο εθνικισμός θριαμβεύει παντού, ενώ στη Γερμανία ανεβαίνουν εντυπωσιακά δύο κόμματα (το φιλελεύθερο FDP και το ξενοφοβικό AfD) που έχουν το Grexit πολύ ψηλά στην ατζέντα τους.

Τρίβει τα χέρια του ο κ. Σόιμπλε!

Στο μεταξύ, εν όψει αξιολόγησης, το ΔΝΤ άλλη μια φορά εκθέτει τους αναλυτές του με μια ανάλυση μη βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους και νουθεσίες προς Ευρωπαίους για αναδιάρθρωσή του, οι οποίες όμως καταλήγουν στον γνωστό μισανθρωπικό παραλογισμό: Αφού το Βερολίνο δεν θέλει αναδιάρθρωση χρέους, τότε το ΔΝΤ θα λειτουργήσει ως ο επιβάλλων τη σκληρή λιτότητα του κ. Σόιμπλε που προκύπτει, λογικά, από την άρνηση της αναδιάρθρωσης χρέους, την οποία άρνηση το ίδιο το ΔΝΤ θεωρεί ότι καταστρέφει τη χώρα!

Τώρα που ούτε η αυθυποβολή δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει τις «υποθέσεις εργασίας» του, τι προτίθεται να πράξει ο πρωθυπουργός;

Ο ίδιος υπόσχεται, άλλη μια φορά, ότι δεν πρόκειται (αυτή τη φορά!) να υποκύψει νομοθετώντας νέα λιτότητα για μετά το 2018.

Το εννοεί; Είναι δηλαδή σήμερα έτοιμος να κάνει εκείνο που με σταμάτησε να κάνω το 2015;

Ή μήπως, άλλη μια φορά, δεν το εννοεί και είναι έτοιμος την ύστατη στιγμή (λίγο πριν από την αποπληρωμή του προσεχούς Ιουλίου των ομολόγων μας που κατέχει η ΕΚΤ) να ξανα-«σώσει» τη χώρα από την «επίσημη χρεοκοπία» υπογράφοντας ό,τι παλιόχαρτο του φέρει ο κ. Χουλιαράκης συγγεγραμμένο από τον κ. Βίζερ και τον κ. Κοστέλο;

Αν το εννοεί, του θυμίζω τι ήταν εκείνο που συμφωνήσαμε ότι απαιτείται και το οποίο -και σήμερα- αποτελεί το μόνο που μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα:
  1. Προετοιμασία για μονομερή αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν τον Ιούλιο (και κατόπιν)
  2. Προετοιμασία του ηλεκτρονικού συστήματος συναλλαγών μέσω Taxisnet το οποίο είχα σχεδιάσει, είχα αρχίσει να υλοποιώ και το οποίο μάλιστα είχα (α) ανακοινώσει στην παράδοση του ΥπΟικ στον Ευκλείδη Τσακαλώτο και (β) σκιαγραφήσει σε άρθρο μου στους Financial Times (παραθέτω τις πηγές αυτές για να διευκολύνω τους «δημοσιογράφους» της τρόικας εσωτερικού που ψάχνουν αποδεικτικά στοιχεία για το ειδικό δικαστήριο που μου… ετοιμάζουν).
Αυτή η διττή προετοιμασία είναι ο μόνος τρόπος να αποφευχθούν άλλη μια ανατριχιαστικά εξευτελιστική αναδίπλωση του πρωθυπουργού βραχυπρόθεσμα και το Σχέδιο Σόιμπλε μεσοπρόθεσμα.

Με το ηλεκτρονικό σύστημα πληρωμών στη θέση του στόχος ήταν, από το 2015, να σηματοδοτηθεί στον κ. Σόιμπλε κάτι πολύ απλό: Δεν θέλουμε Grexit. Δεν απειλούμε με Grexit. Δεν θα προβούμε σε Grexit.

Αλλά, από την άλλη, δεν φοβόμαστε τις απειλές σας για Grexit και, έτσι, κατεβάζουμε μονομερώς τον στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5%, τον φόρο επιχειρήσεων στο 20%, τον ΦΠΑ στο 20% και, παράλληλα, βάζουμε τέλος στις εξώσεις από την πρώτη κατοικία.

Αν τώρα εσείς θέλετε να μας διώξετε (παράνομα) από το ευρώ, την ώρα που καταρρέει το ευρωπαϊκό στερέωμα, να μας κλείσετε ξανά τις τράπεζες κ.λπ., βρείτε τα με την κ. Μέρκελ, την Ουάσινγκτον και το ΔΝΤ, αποφασίστε το και… καλή τύχη.

Αν λοιπόν ο πρωθυπουργός εννοεί ότι αυτή τη φορά (!) δεν θα υποχωρήσει, ας προετοιμαστεί για τη ρήξη ώστε να μην την υποστεί.

Η σχεδίαση του παράλληλου συστήματος πληρωμών είναι έτοιμη από το 2014, όπως γνωρίζει.

Αν τώρα δεν το εννοεί, τότε είτε να περιμένουμε να μας ξανα-«σώσει» με άλλο ένα «ναι σε όλα» είτε να δραπετεύσει μέσω εκλογών ώστε να αναλάβουν ο κ. Μητσοτάκης ή/και ο κ. Στουρνάρας την εκούσια ή ακούσια δρομολόγηση του Σχεδίου Σόιμπλε.

Και η μία και η άλλη επιλογή (υποταγή ή δραπέτευση μέσω εκλογών) αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις απόγνωσης και πανικού.

Πόσο καιρό ακόμα θα στηρίζονται στις καταρρέουσες ψευδαισθήσεις του Μαξίμου οι παραμένοντες στην κυβέρνηση;

Πόσες αντοχές διαθέτει ακόμα η εκλογίκευση του στιλ «χρειάζεται να είσαι πραγματικά ριζοσπάστης για να αποδεχθείς το πολιτικό κόστος της εφαρμογής του Μνημονίου»;


«Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων» είχα πει τότε «έχει αρχίσει να επεξεργάζεται τρόπους με τους οποίους το Τaxisnet μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, να γίνει ένα σύστημα πληρωμών…»
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Στην ευρωπαϊκή και ιταλική πολιτική και οικονομική επικαιρότητα, αναφέρθηκε ο πρώην υπουργός οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή Piazza Pulita του ιταλικού τηλεοπτικού καναλιού La 7.

Σε ερώτηση που αφορά τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ευρώ δύο ταχυτήτων, ο κύριος Βαρουφάκης απάντησε: «Δεν θα ήταν λύση, αλλά φυσική καταστροφή. Θα δημιουργούσαμε ρήγμα στις Άλπεις, σαν και αυτό που μπορεί να προκύψει από σεισμό, το οποίο θα συγκέντρωνε από την μια τις χώρες με εμπορικό πλεόνασμα, και το νόμισμα της περιοχής αυτής, το μάρκο, θα είχε τόση δύναμη που θα προκαλούσε μαζική πτώση των εξαγωγών και, κατά συνέπεια, της απασχόλησης. Και στις χώρες του Νότου, πιθανότατα, θα είχαμε, συγχρόνως, πληθωρισμό και ανεργία σε φοβερά υψηλά επίπεδα».

Κατά τον Γιάνη Βαρουφάκη, «η λύση βρίσκεται στην επιδιόρθωση της Ευρωζώνης», με «ενιαία διαχείριση του δημόσιου χρέους, πραγματική τραπεζική ένωση, ευρωπαϊκό New Deal με δημόσιες επενδύσεις και ένα μεγάλο ταμείο για την καταπολέμηση της φτώχειας». Λύσεις οι οποίες, για να εφαρμοσθούν άμεσα, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομικών, «δεν απαιτείται να υπογραφούν νέες συνθήκες».-

Αναφερόμενος στον Ιταλό πρώην πρωθυπουργό Ματτέο Ρέντσι και στο πως πρέπει να κινηθούν οι ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις, ο κύριος Βαρουφάκης τόνισε: «Ο Ματέο Ρέντσι είναι θύμα μιας κρίσης που δεν μπόρεσε να κατανοήσει σε βάθος. Το 1930 οι αριστερές δυνάμεις σκέφθηκαν: ο καπιταλισμός καταρρέει, ήρθε η ώρα του σοσιαλισμού. Αλλά, αντιθέτως, ήρθε ο φασισμός. Αποτύχαμε, διότι δεν δημιουργήσαμε συμμαχίες με τους δημοκράτες, τους φιλελεύθερους, τους προοδευτικούς, αλλά και με τις συντηρητικές δυνάμεις. Είναι, ακριβώς, αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα. Το θέμα δεν είναι να σώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά να τον σταθεροποιήσουμε, διότι αυτή η ελεύθερη πτώση βοηθά την Μαρίν Λε Πεν, τους φασίστες».

Σε ότι αφορά την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις σχέσεις των κρατών μελών με τις Βρυξέλλες, ο οικονομολόγος και πρώην υπουργός πρόσθεσε: Στην Ευρώπη παραχωρούμε τμήματα κυριαρχίας, τα οποία καταλήγουν σε μια μαύρη τρύπα, δεν τα μεταβιβάζουμε στις Βρυξέλλες» διότι «στις Βρυξέλλες υπάρχουν ανώτεροι υπάλληλοι οι οποίοι καλύπτονται από σκιά, αλλά λαμβάνουν πιο σημαντικές αποφάσεις από εκείνες που μπόρεσε να πάρει ο Ματέο Ρέντσι. Και δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, δεν τους εκλέγουμε, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί».

πηγή  
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο λογαριασμός που καλύπτει τη διαφορά στην εκτίμηση /απαίτηση του πρωτογενούς πλεονάσματος μεταξύ ΔΝΤ (1,5%) και Σόιμπλε (3,5%), βγάζει καταρχήν, επιπλέον μέτρα 2% του ΑΕΠ, με παράλληλη εισαγωγή μιας σειράς διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Ναι, αλλά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωσε πως δεν θα λάβει ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα. Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Θα «κοπεί» η κυβέρνηση στο «learning-by-numbers» της τρόικας, τώρα που άρχισε να δείχνει πως έμαθε και αυτή το μάθημά της, τουλάχιστον στο επίπεδο των  προηγούμενων κυβερνήσεων της συντεταγμένης χρεοκοπίας;   
Είναι δυνατόν να ψεύδεται ξεδιάντροπα ο πρωθυπουργός; Δεν είναι, καθώς αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί «αυταπάτη». Δεν πρόκειται να επιβάλει με τον κλασικό-μοντέρνο τρόπο νέα μέτρα η αριστερή μας κυβέρνηση, απλώς θα νομοθετήσει προληπτικώς, μεταμοντέρνως και ασφαλώς προσβάλλοντας τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς κανόνες δικαίου, προληπτικά μέτρα, για να τα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση. Αν χρειαστεί - μια και δεν θα χρειαστεί σύμφωνα με τις αλάνθαστες εκτιμήσεις της, όπως δεν θα χρειαζόταν να εφαρμοστεί το «προληπτικό» πρώτο μνημόνιο, αν θυμάσαι! Είχαμε και διαβεβαίωση Στουρνάρα, με άκρως διεισδυτική ανάλυση τραπεζών σε αποκλειστικό του «Βήματος»! Μα, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί… θα σού έλεγε ο Κηλαϊδόνης, αν ζούσε και η χώρα δεν είχε καταληφθεί από τους Παντελίδηδες! Όχι, δεν είναι το ίδιο έργο, είναι η φάρσα του προηγούμενου, όπως και οι Παντελίδηδες είναι η φάρσα των Κηλαϊδόνιδων, αγαπητέ αναγνώστη. Όπως μεταξύ θέσπισης νέων μέτρων ή εκλογών θα μπορούσαν να επιλεγούν οι δεύτερες, οι οποίες επίσης δεν χρειάζονται.     
 Άρα, όλα τα αχρείαστα κάποια στιγμή θα χρειαστούν! Ας μην διατηρούμε αυταπάτες, καί αυτά τα νέα μέτρα θα «χρειαστούν και πολλά άλλα ακόμη, καθώς το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας και της παθολογίας του ιδιόμορφου ελληνικού χρέους δεν επιλύεται με εσωτερική υποτίμηση, αλλά με τεχνολογία, αναδιάρθρωση και όχι αναμόρφωση χρέους, καθώς και σωστά κατευθυνόμενες επενδύσεις στον δευτερογενή και πρωτογενή τομέα.
Και ασφαλώς η επόμενη κυβέρνηση δεν θα θέλει να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα, καθώς δεν θα προνοεί το πρόγραμμά της για επιπλέον περικοπές στα εργασιακά και δημοσιονομικά, δηλαδή για μεγέθυνση της φτωχοποίησης και της απορρύθμισης. Ναι, αλλά θα είναι αναγκασμένη να τα εφαρμόσει, καθώς και αυτή - όπως η σημερινή - θα είναι μια υπεύθυνη κυβέρνηση και δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της να βάλει τη χώρα σε περιπέτεια!  
Το ζήτημα είναι να σωθεί (ξανά) η χώρα, όλα τα άλλα είναι λόγια περιττά! «Αν είναι να σωθεί η πατρίδα και τη σύνταξή μου να δώσω», ξαναλέει η γιαγιά, η οποία ζητεί πλέον επιμόνως να πάει βόλτα στα Ίμια, μετά την παρότρυνση του αρμόδιου για την περιοχή υπουργού! Γιατί ζει μια γιαγιά τη σήμερον; Για θυσίες και περιπέτειες που θα την καταστήσουν εθνικά υπερήφανη! Έχει δικαίωμα στις «ενδορφίνες» και η γιαγιά, όπως ακριβώς ο παππούς, όπως και ο κάθε ζορισμένος σεξουαλικά νέος - αποκλειστικά στην ηλικία - συμπολίτης μας, που επιζητεί κορύφωση του εθνικού δράματος στην οθόνη φυσικά, για μια στιγμή ηδονισμού! Και η «μαλακία» είναι δικαίωμα!   
Οι υπόλοιποι, που παθαίνουν κατάθλιψη από τις επαφές του Ευκλείδη Τσακαλώτου στις Βρυξέλλες, σε συνδυασμό με τις αποστροφές Καμμένου, άραγε τι τους φταίνε; Αρκεί το καλαμπούρι «ησυχία, ο Ευκλείδης κάνει πολιτική διαπραγμάτευση», για να υπομειδιάσουν λίγο και αυτοί; Μάλλον δεν αρκεί. Ακόμη και ο Πολ Κρούγκμαν, φαίνεται να βαρέθηκε να σχολιάζει την κατάσταση. Άνευρα επανέλαβε στην Handelsblatt: «Το να απαιτεί κανείς από τους Έλληνες πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ είναι τρελό. Συνολικά η κατάσταση θα μπορούσε να βελτιωθεί μόνο εάν η Γερμανία εξήγγειλε ένα επενδυτικό σχέδιο και απομακρυνόταν η χώρα από την πολιτική λιτότητας» - είπε με έναν τέτοιο τρόπο που «αποκοίμισε» ακόμη και τον δημοσιογράφο!
Το ελληνικό ζήτημα δεν «πουλάει» πια και ούτε έχει ενδιαφέρον στην διεθνή πραγματικότητα, σε αντίθεση με αυτά που λέγονται και γράφονται από όσους εμπορεύονται την υπόθεση. ‘Έχει πάψει να έχει σημαντική πολιτική σημασία στην Ευρώπη – και αυτό ίσως να μην γνωρίζεις, όπως δεν φαίνεται να το γνωρίζει ο Κρούγκμαν. Δεν θα κριθούν οι γερμανικές εκλογές από τη διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης, ούτε άλλες στην ΕΕ. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βρίσκεται στο πολιτικό περιθώριο και για να περάσει ξανά στο προσκήνιο, όπως στην αρχή της κρίσης ή το 2015 θα απατηθεί η παραγωγή πολύ κακών ειδήσεων από την περιοχή μας.
Όταν, αναγνώστη μου, τα κεφάλαια αργούν, οι κακές - δραματικές- ειδήσεις σπρώχνουν τις πολιτικές εξελίξεις, ταράζοντας το οικονομικό τέλμα, με άλλα μέσα. Έτσι κινείται η νεότερη και σύγχρονη ιστορία, δυστυχώς. Όπου, αντί για επένδυση, παρατηρείται αποεπένδυση για μακρά περίοδο, το κεφάλαιο ζητεί αίμα ανθρώπινο για να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του. Το ζήτημα είναι αν είμαστε έτοιμοι στην Ελλάδα για μια τέτοια ακραία, μαζική συναλλαγή. Προσωπικά, δεν μου αρέσουν τα αίματα, οι θυσίες και τα σχετικά πολιτικά αφηγήματα, αλλά δεν έχω πλέον «συμβουλή» και «λύση». Τώρα πλέον δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να γίνει πολιτική διαπραγμάτευση, χωρίς τη χρήση απειλής για αποσταθεροποίηση πολύ ευρύτερης της πολιτικοοικονομικής του 2009-2010 ή του 2015.

Δεν επανήλθαμε στη φάση του 2015. Δυστυχώς για τους έλληνες βρισκόμαστε στην «αιμοβόρα» φάση του 2017, κατά την οποία το κλειδί των επενδύσεων βρίσκεται στα χέρια παραγόντων που κινούνται έξω από τις παραδοσιακές οικονομικές σχέσεις. Στα χέρια αυτών που νοιώθουν άνετα καταστρέφοντας τη ζωή, για να κατασκευάσουν νέο οικονομικό χώρο. Εκείνων που παίζουν σήμερα το «the game of chicken» εναντίον του παγιδευμένου πλέον, αμετροεπούς Σόϊμπλε με κύριο όχημα την Ελλάδα. Καί αυτό το παιχνίδι έχει ξαναπαιχτεί, μόνον που τότε υπήρχαν άλλες ΗΠΑ και μια άλλη κατάσταση στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στη Τουρκία, ακόμη και στη Κίνα. Και αυτό μόνον ένας εντελώς παράφρονας ή τυχοδιώκτης έλληνας θα το θεωρούσε καλό. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)