Articles by "Γιαννακόπουλος"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πριν από μια εβδομάδα ακριβώς, φίλος, υπάλληλος των λεγομένων «θεσμών», που προηγουμένως (πριν «μεταρρυθμιστεί» η ορολογία του προγράμματος προσαρμογής, επί ΣΥΡΙΖΑ) αποκαλούντο τρόικα για να μετεξελιχθεί σε κουαρτέτο, με διαβεβαίωνε πως στα τέλη Ιουνίου θα πρέπει να περιμένουμε εκλογικό αιφνιδιασμό από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. 

Τα επιχειρήματά του ήταν σοβαρά και ισχυρά: Οι δεσμεύσεις, που πιέζεται ανελαστικά πλέον να επωμισθεί αυτή η κυβέρνηση για την «μεταμνημονιακή» περίοδο (: νέα συμφωνία πλαίσιο για συνέχιση της προσαρμογής με αυστηρή επιτήρηση, δηλαδή μια Νέα Μορφή Μνημονίου χωρίς χρηματοδότηση από τους λεγόμενους επίσημους δανειστές και το ΔΝΤ), δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν - ούτε επιθυμητό από τους θεσμούς - να αναληφθούν αποκλειστικά από τους κυβερνητικούς εταίρους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χωρίς ευρεία συναίνεση ή έστω οιονεί συναίνεση του ελληνικού πολιτικού συστήματος.  

Στον βαθμό, λοιπόν, που απομακρυνόταν η πιθανότητα ο Αλέξης Τσίπρας να πετύχει συμφωνία των πολιτικών κομμάτων στην Αθήνα παρόμοια με αυτή που «ακύρωσε» στην πράξη το δημοψήφισμα, για να φέρει και ενσωματώσει στην εσωτερική έννομη τάξη το Τρίτο Μνημόνιο, καθίστατο επιβεβλημένη η πρόωρη διάλυση της βουλής και η διεξαγωγή εκλογών πριν από την επίσημη / τυπική λήξη του τρέχοντος προγράμματος και φυσικά πριν από την τελική διευθέτηση της νέας φάσης προσαρμογής και εποπτείας των δημοσιονομικών, της αγοράς και ασφαλώς των χρηματοοικονομικών. Και τα «μπάνια του λαού», είναι μάλλον παρακινδυνευμένο να διαταράσσει κανείς με εκλογές ή οτιδήποτε άλλο! Έτσι, καταλήγουμε σε εκλογές στην Ελλάδα παράλληλα με τις εκλογές στην Τουρκία και λίγο πριν από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, έστω με μια προσωρινή φόρμουλα μέχρι η νέα κυβέρνηση στην Αθήνα καταλήξει σε συμφωνία με την κυβέρνηση των Σκοπίων, στη βάση των διαπραγματεύσεων Κοτζιά - Ντιμιτρόφ - Νίμιτς. Καθόλου τυχαία και αυτά με την έννοια του πολιτικώς ορθού timing!

Την πληροφορία που έχω εγώ για την (αναγκαστική) απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να στήσει πρόωρες κάλπες φαίνεται να έχει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και η Φώφη Γεννηματά πλέον, μεταξύ άλλων - και μάλιστα ακριβώς την ίδια στιγμή. Την στιγμή κατά την οποία εφημερίδες, οι οποίες στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και άλλες κεντροδεξιές και δεξιές που εμφανίζονται ως αντιπολιτευτικές, έρχονται με πρωτοσέλιδα να παραπλανήσουν συνειδητά ή ασυνείδητα, μεταφέροντας την δήθεν κυβερνητική απόφαση για εκλογές τον Οκτώβριο του 2019. Δηλαδή, την στιγμή κατά την οποία η κυβέρνηση σχεδιάζει εκλογές «εδώ και τώρα», διαδίδει και περνά το μήνυμα δια των ΜΜΕ που επηρεάζει πως προτίθεται να εξαντλήσει την τετραετία, ασκούμενη σε ένα μάλλον τετριμμένο επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων. Αυτή επιθυμεί να τιμήσει την λαϊκή εντολή, αλλά τι να κάνει μπροστά στην καταστροφική συμπεριφορά του «μαύρου μετώπου» υπό τον Μαρινάκη που πλέον ζητεί εκλογές πριν η κυβέρνηση κλείσει τη συμφωνία για «καθαρή έξοδο» από το τρίτο μνημόνιο!

Τι να σου κάνει και η κυρία Γεννηματά από την στιγμή που βεβαιώνεται πως οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος σκοπεύουν να καταφύγουν σε εκλογικό αιφνιδιασμό; Να περιθωριοποιηθεί, βλέποντας ακόμη και τον κύριο Μητσοτάκη να αντιδρά προεκλογικώς, ενώ εκείνη «καθεύδει», διαβάζοντας τις εφημερίδες; Θα ήταν ασυγχώρητο λάθος! Θα ήταν σαν να μην ήταν κόρη του Γεννηματά! Αντί λοιπόν να παραμείνει άψυχη πολιτικώς στο προεκλογικό σκηνικό, το οποίο μάλιστα τροφοδοτείται από σενάρια επί σεναρίων περί συνεργασιών με τον ΣΥΡΙΖΑ που στην παρούσα φάση δεν είναι καθόλου βέβαιο πως την ωφελούν προσωπικά, εμφανίζεται ξαφνικά ως «επιταχυντής των εξελίξεων», ζητώντας από την κυβέρνηση εκλογές: Να πράξει ο Αλέξης Τσίπρας αυτό που αυτός ο ίδιος έχει ήδη αποφασίσει να πράξει, με άλλα λόγια!


Είναι και αυτό πολιτική, αγαπητέ αναγνώστη! Μόνον που αυτό δεν θα μπορούσε να αποκαλέσει κάποιος αίτημα για εκλογές «εδώ και τώρα», αλλά μάλλον αίτημα για «εκλογές εδώ, μια και έχουν αποφασιστεί για τώρα»! Ο επιταχυντής των εξελίξεων στην Ελλάδα, δυστυχώς για όλους μας, δεν βρίσκεται στην Ελλάδα. Βρίσκεται «εκεί έξω», στην διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομία, στην συγκυρία των διακυβερνητικών σχέσεων εντός της ΕΕ, ακόμη και στον … Ερντογάν, ή στις δραματικές αναθεωρήσεις των πολιτικών μεγάλων δυνάμεων που αφορούν στο γεωπολιτικό διακύβευμα της περιοχής μας. 


Η υπερήφανη φιλελεύθερη αριστερά στην Ελλάδα, αποδείχθηκε, πέραν κάθε αμφιβολίας πλέον, η μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών. Πέτυχε μέσω μιας  διαδικασίας απολύτως αντιαισθητικού γλειψίματος (: ingratiation) προς την τρόικα να εμφανίζεται «βασιλικότερη του βασιλέως» ως προς την άσκηση πολιτικής λιτότητας, με αποτέλεσμα την παραγωγή ενός πρωτογενούς υπερπλεονάσματος για το 2017 της τάξης του 4,2%, το οποίο γονατίζει την ελληνική εθνική οικονομία και την αγορά. Τους εργαζόμενους δεν τους γονατίζει απλώς, αλλά κυριολεκτικώς τους εξοντώνει.

«Ο Τσίπρας δεν θα έπρεπε να χαίρεται και τόσο» για το γεγονός ότι η Ελλάδα ξεπέρασε αισθητά τον στόχο του 1,75% που είχε συμφωνηθεί με τους δανειστές, επισημαίνει εύστοχα η εφημερίδα της προοδευτικής αριστεράς «Neues Deutschland». «Ως αριστερό κόμμα που είναι, αυτό θα πρέπει να τον βάλει σε σκέψεις». [Στη κυβέρνηση] «ίσως θα πρέπει να παραδεχθούν ότι το παράκαναν με την τακτική τους να εκπληρώνουν τις επιθυμίες των δανειστών και θα πρέπει να θυμηθούν γιατί είχαν εκλεγεί κάποτε: ως κοινωνική εναλλακτική ενάντια στην επιβολή της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων».

Είδες αναγνώστη μου πόσο «γλυκά» και κουλ μπορεί να περιγραφούν εθνικές τραγωδίες και κοινωνικά δράματα στα οποία με υπερδεξιό ταπεραμέντο πρωταγωνιστεί μια κυβέρνηση ριζοσπαστών αριστερών και ριζοσπαστών δεξιών; Το συγκεκριμένο υπερπλεόνασμα είναι προϊόν μιας υπερδεξιάς, ανάλγητης και ανεύθυνης, αν το μελετήσεις μεσο-μακροπρόθεσμα, πολιτικής.

Δεν θα μπω εδώ στον κόπο να αναλύσω τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες αυτής της καταστροφικής οικονομικής πολιτικής. Το κάνουν επαρκώς άλλοι στον ελληνικό και διεθνή Τύπο και εγώ δεν σε έχω συνηθίσει να επαναλαμβάνω έστω και απολύτως ορθές αναλύσεις άλλων. Συμφωνώ πως η συγκεκριμένη μορφή παραγωγής αυτού του υπερπλεονάσματος έχει τεράστιο κόστος για την ελληνική κοινωνία, ενώ «κοστίζει» δραματικά στην ανάπτυξη, περίπου 4% ετησίως μέχρι το 2022. Αυτό είναι έγκλημα με όρους κλασικών οικονομικών ή/και όρους του κεϋνσιανισμού… Θα ήταν μάλλον αστείο να αναφερθώ στην μαρξιστική προσέγγιση που αποτελούσε το alter ego του ΣΥΡΙΖΑ πριν έρθει στα πράγματα!

Η κυβέρνηση, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα κατάφερε το μοναδικό στην ιστορία της Ελλάδας. Όχι απλώς να ευημερούν τα νούμερα εις βάρος των ανθρώπων, αλλά να τρομάζουν τα ίδια τα νούμερα από την διάσταση του γλειψίματος και της υπερσυμμόρφωσης αριστερών στην πλέον αδέξια νεοδεξιά πολιτική που ασκείται αυτή τη στιγμή μάλλον σε ολόκληρο τον κόσμο! Ε, πώς θέλεις να το κάνουμε πρωτοσέλιδο; Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νεοναζί που οργιάζουν στην Μυτιλήνη και αλλού για να μην αναγκαστούν οι εφημερίδες του προοδευτικού χώρου να «υμνήσουν» την μοναδική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα με όρους υπερπροσαρμογής στην πολιτική μεθοδολογία της τρόικας! Ξέρεις, για τους νεοναζί που τους αποκαλούν φασίστες, αλλά δεν τους ακουμπούν όσο κυβερνά η αριστερά! Θα απαιτηθεί η σύλληψή τους από τους σημερινούς κυβερνώντες μόλις αυτοί καθίσουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης! Σήμερα ο προοδευτικός / αριστερός Τύπος, ο οποίος υποστηρίζει την κυβέρνηση, προέβη σε μια ακόμη άσκηση αντιπολίτευσης!

Όχι, δεν ντρέπονται! Η αριστερά που δεν ντρέπεται είναι ντροπή της ιστορίας που κάποτε εκδικήθηκε και θα το ξανακάνει σε άλλο μέγεθος, σε άλλους και ίσως για διαφορετικό λόγο, αλλά μάλλον εξίσου εξευτελιστικά. Απλώς δεν ντρέπονται! Μόνον τα ευημερούντα νούμερα του πλεονάσματος κοκκινίζουν από ντροπή στη σημερινή Ελλάδα!


Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, αν δεν υπήρχε ο Πέτρος που πήγαινε παντού θα είχαμε παραμείνει «βλάχοι»! Μας «ξεβλάχεψε» κανονικά ο μπαγάσας! Μας έμαθε την ζωή-ουάου πριν καν ανακαλυφτεί το wow και καταστεί λήμμα στα λεξικά! Μα τι γράφω, μόνον αυτό; Ο άνθρωπος λημματοποίησε τις κρυφές επιθυμίες, τα κρυφά ένστικτα και τις απόκρυφες φαντασιώσεις αυτών που κυριάρχησαν στο ελληνικό στερέωμα μια ολόκληρη γενιά. Υπήρξε το alter ego του κάθε μαλάκα. Το alter ego της πραγματικής πολιτικής και του πραγματικού εξευρωπαϊσμού στην Ελλάδα. Του δήθεν, ασυνάρτητου, νεοπλουτίστικου, πόρνο, κίτρινου και άξεστου εξευρωπαϊσμού, που υποδύεται το καλλιεργημένο, το ψαγμένο, το βαθιά φιλοσοφημένο, το κομψό, το άνετο, το ποιοτικό, το σνομπ και παράλληλα το ανεπιτήδευτο και αγαπησιάρικο. Το φαινόμενο Πέτρος προσέφερε στην ελληνική «βλαχιά» το νόημα της μικροαστικής ζωής της, την εποχή της καταναλωτικής ευμάρειας. Έναν υπέροχο κόσμο, που αποενοχοποιούσε τα παλιά συμπλέγματα για να κατασκευάσει καινούργια-καταναλωτικά στη θέση τους.

Ο Πέτρος απομυθοποίησε τα παλαιά στερεότυπα για να κτίσει τον σύγχρονο νεοελληνικό μύθο, τον μικροαστικό μας μύθο. Αυτό, δηλαδή, που ξεφούσκωσε παράλληλα με το σκάσιμο της φούσκας στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτισμική, υφολογική φούσκα συνδέεται ασφαλώς αρμονικά με την οικονομική φούσκα. Αυτά τα δυο πάνε μαζί, καθώς «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή»! Ο Πέτρος - κάποιοι λένε - πτώχευσε, επειδή η οικονομία της Ελλάδας πτώχευσε. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, πιστεύουν πως στο συγκεκριμένο lifestyle του Πέτρου βρίσκεται η αιτία της οικονομικής κατάρρευσης. Εγώ πιστεύω πως ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Πέτρος, κάποιος θα έπρεπε να τον εφεύρει, για να προσφέρει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση - ένα εθνικό-κοινωνικό αφήγημα - που θα υποστήριζε το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξαν οι πολιτικές ηγεσίες ήδη από τα μέσα του 1980, και κυρίως εκείνες του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα που το «ξεβλάχεμα» ενός μεγάλου κοινωνικού χώρου κατέληξε στο «ξεβράκωμά» του, έρχονται οι «ξεβράκωτοι» να «ξεβλαχέψουν» την τουρκική εξωτερική πολιτική και τον ίδιο τον άξεστο μπαστουνόβλαχο Ερντογάν! Δεν ξέρω αν παρακολουθείς αναγνώστη μου τις ανακοινώσεις του Αλέξη Τσίπρα ή/και του Νίκου Κοτζιά. Απλώς υπέροχοι! Σαν άλλοι Κωστόπουλοι αγωνίζονται για να «ξεβλαχέψουν» την εξωτερική και ενίοτε εσωτερική πολιτική της Τουρκίας, οι οποίες διακρίνονται από έλλειψη καλού γούστου, κοσμοπολίτικου αέρα, μπλαζέ ύφους, ψυχραιμίας, ευρωπαϊκού πνεύματος, δημοκρατικότητας, αρχοντιάς και σεβασμού προς τον γείτονα, την ΕΕ και το διεθνές δίκαιο. Πώς να το πεις; Είναι ντεμοντέ ο «Έρντι» και οι γύρω του, «βλάχοι» του κερατά! Εκτός του ότι διατυπώνουν αυθαίρετες έως παλαβές αξιώσεις εναντίον των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, μας περιπαίζουν, μας απειλούν και λένε διαρκώς ψέματα για να αντικρούσουν τις αλήθειες, που μόνον μια κυβέρνηση σαν αυτή του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε με περίσσεια παρρησίας να διατρανώσει! Μας «έκλεψαν» και τον Πούτιν μας, οι άρπαγες!

Δεν έχουν ευρωπαϊκό στιλ οι Τούρκοι, πώς να το κάνουμε! Δεν έχουν έναν Αλέξη, έναν Κοτζιά, έναν …Πέτρο και έτσι έφτασαν χθες οι θλιβεροί να ασχολούνται ξανά με τα Ίμια, τα οποία αποκαλούν με το «βλάχικο» όνομα Καρντάκ, ενώ τα θεωρούν πλέον και επίσημα εθνικό τους χώρο. Και να σκεφτείς τους είχε προειδοποιήσει ο Αλέξης: «Δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή γης… Δεν παζαρεύουμε ούτε σπιθαμή γης»! Και αυτοί οι «καράβλαχοι» του πάνε κόντρα, αγνοώντας επιδεικτικά το «Savoir Vivre» της ΕΕ!

Δεν πάει έτσι με αυτούς, είναι επείγουσα ανάγκη να μάθουν το «Savoir Vivre» της ΕΕ, για να ανήκουν στο ΝΑΤΟ και να ελπίζουν πως κάποτε θα μπορούσαν ίσως και αυτοί να ενταχθούν στην πολιτισμένη Ένωση με το προηγμένο lifestyle. Αυτό ασφαλώς απαιτεί θυσίες. Ο ίδιος ο σημερινός δάσκαλος του ευρωπαϊκού «Savoir Vivre», Αλέξης Τσίπρας, για να φτάσει να κάνει σήμερα μαθήματα συμπεριφοράς στην τουρκική ηγεσία, δεν αναγκάστηκε να θυσιάσει τον «βλάχο» που τον κυβερνούσε μέχρι να υπογράψει το Τρίτο και μετά το Τέταρτο μνημόνιο; Το «ξεβλάχεμα» του Αλέξη δεν ήταν μια επώδυνη διαδικασία για τον ίδιο και τον ελληνικό λαό; Ήταν, ασφαλώς. Άρα, ιδού ο δύσκολος, αλλά ταυτόχρονα όμορφος δρόμος για τον Ερντογάν, αν πράγματι θέλει να θεωρείται πολιτισμένος, σύγχρονος και μοντέρνος άνθρωπος και πολιτικός. Πρέπει να θυσιάσει και αυτός τον «βλάχο-ανατολίτη» που τον κυβερνά και να ασπαστεί το lifestyle του Πέτρου, το οποίο αγωνίζεται να υιοθετήσει πλήρως πλέον και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε συνεργασία με τον Νίκο Κοτζιά, σε όλες τις διαστάσεις των διεθνών μας (δημόσιων) σχέσεων και της εξωτερικής μας πολιτικής.

Και αν δεν «ξεβλαχέψει» ο Ερντογάν μέχρι τις πρόωρες εκλογές του Ιουνίου και προχωρήσει σε στρατιωτικές κινήσεις εναντίον της Ελλάδας; Τότε θα είναι «σαν να πυροβολεί τα πόδια του», όπως σωστά για άλλη μια φορά επισήμανε ο Έλληνας πρωθυπουργός! Θα τον καταγγείλουμε σε όλα τα διεθνή φόρα σαν «βλάχο» στις διεθνείς πολιτικές με μπρουτάλ και ασφαλώς μπανάλ συμπεριφορά, που δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο στο «Savoir Vivre»! Ε, όχι και να κάνουμε πόλεμο με έναν τέτοιο τύπο! Ποτέ οι κουλ δεν πλακώνονται με τους μπρουτάλ! Ποτέ ο κόσμος του σύγχρονου lifestyle δεν καταδέχεται να «πλακωθεί» με τα μπανάλ «βλαχαδερά»! Θα παραμείνουμε ψύχραιμοι! Υπάρχουν διεθνή όργανα και διεθνή δικαστήρια για να επιλυθούν οι διαφορές μεταξύ των κουλ και των μπρουτάλ και για να προσαρμοστούν οι δεύτεροι στο «Savoir Vivre» του πολιτισμένου κόσμου, ο οποίος ως γνωστό δεν διεξάγει πολέμους, εκτός εάν πρόκειται για ανθρωπιστικούς λόγους!

Ασφαλώς στην περίπτωση αυτή προκύπτει ένα κρίσιμο ερώτημα: Γιατί τόση φασαρία και αναφορές σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και κόντρα επιχειρήσεις, πολεμοχαρείς δηλώσεις και αντιδηλώσεις, σημαίες, «μίνι ναυμαχίες», αναχαιτήσεις και «τροχιοδεικτικά»; Γιατί τόσος Καμμένος στην υπόθεση; Και ακόμη γιατί να ξοδεύεις κοντά στο 3% του σημερινού σου συρρικνωμένου ΑΕΠ για τον στρατό; Αυτό δεν είναι κουλ, ή μήπως είναι σύμφωνα με το επικαιροποιημένο lifestyle-Κωστόπουλου;



Δεν είναι λίγοι αυτοί που θύμωσαν με την παρέα που ύψωσε σημαία γαλανή στις βραχονησίδες Ανθρωποφάγους και έδωσαν αφορμή για την ανάπτυξη ενός παρανοϊκού κρεσέντο ψευδοπολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τουρκικής, αλλά και στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Από την στιγμή που θα την υψώσεις πρέπει να την διαφυλάξεις, μάγκα μου, καθώς μπορεί να την αρπάξει ο Τούρκος ή να την πάρει ο αέρας που φυσά με ευθύνη του Τούρκου στην περιοχή ευθύνης του Έλληνα, λένε οι ειδικοί στο εθνικό σύμβολο.

Τι λέτε ρε δογματικοί της σημαίας μας, απαντούν οι άλλοι, οι φιλελεύθεροι Σημαιάκηδες, εμείς θα τις τοποθετούμε στις βραχονησίδες μας που αμφισβητούν ως προς την ελληνικότητα τους οι Τούρκοι και ας τις προσέχουν οι αρμόδιες αρχές!

Ας προσέχουμε πού τοποθετούμε τη σημαία μας, λένε οι συντηρητικοί, σκεπτόμενοι πως ο μπαμπάς τους παρέλειψε να αναφέρει την ελληνική σημαία όταν τους έλεγε να προσέχουν που βάζουν την υπογραφή τους και την «σημαία» τους ανδρισμού τους.    


Δεν γίνεται - σου λέει ο άλλος - πολιτική στα ελληνοτουρκικά να χαράσσουν παρεούλες καφενόβιων νεαρών, βάζοντας σε μπελάδες την κυβέρνηση, τον στρατό, τα σώματα ασφαλείας, δημάρχους, κτηνοτρόφους και ψαράδες, κανάλια και δημοσιογράφους! Το ζήτημα λαμβάνει πλέον διαστάσεις «Ρουβίκωνα»!

Δεν γίνεται, αλλά, να πάλι που έτσι έγινε!  Και θα ξαναγίνει, στο βαθμό που στο εθνικό μας ιδεολόγημα θα αποκρυσταλλώνεται η άποψη Σαββόπουλου: «… Μέχρι τα ουράνια σώματα / με πομπούς και με κεραίες / φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα / κι ιστορία οι παρέες…». Και δεν έχει άδικο στο σημείο αυτό ο ποιητής. Την ιστορία στην Ελλάδα, πράγματι, την φτιάχνουν κάτι παλιοπαρέες. Αυτές την φτιάχνουν, αυτές και την χαλάνε. Είναι κάτι σαν ιδιοκτησία τους η ιστορία, όπως ακριβώς και η σημαία.



Το ζήτημα, ωστόσο, αναγνώστη μου, ήταν και παραμένει πάντα το ίδιο: όχι ποια παρέα φτιάχνει ιστορία και βάζει σημαίες και πού, αλλά ποια παλιοπαρέα βάζει την ιστορία να φτιάχνει σημαίες σαν πασσάλους περίφραξης ή απλώς σαν σύμβολα ιδιοκτησίας.

Θέλει προσοχή το ζήτημα… της ιστορίας! Όσο για την ελληνική σημαία, μάλλον κάτι άλλο θα πρέπει να συμβολίζει για να προκαλεί συναισθηματικώς τον κάθε Έλληνα. Για να είναι πράγματι εθνικό σύμβολο. Θέλει οικονομία και μια διαφορετική κοινωνιολογία η σημαία για να έχει σημαντική ηθική αξία. Έτσι όπως χρησιμοποιείται από λογής-λογής εθνικιστές και πατριδοκάπηλους η ηθική της αξία εξισώνεται με την εμπορική της τιμή.


Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Στο βαθμό που το ΜΜΕ μετατρέπεται σε εκχυδαϊσμένο μήνυμα του επιχειρηματία που επενδύει σε αυτό, ο δημοσιογράφος χάνει το δικαίωμα να επικαλείται το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας … όταν χάνει τη δουλειά του! Και αυτό είναι μάλλον και ηθικό και δίκαιο, σε κάθε περίπτωση. Και καλό είναι να μην το ξεχνά κανείς, όταν έρχεται η «δύσκολη ώρα»!

Δεν ξέρω αν η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει δίκιο επισημαίνοντας πως: «ο Ελληνικός Λαός με την εμπειρία, που έχει αποκτήσει, αντιλαμβάνεται τις σκοπιμότητες τέτοιων δημοσιευμάτων και ποιοι εξυπηρετούνται από αυτά». Άραγε τι σημασία έχει; Δεν έχει, για όσους γνωρίζουν το φαινόμενο της μαζικής επικοινωνίας. Η «δουλειά» γίνεται, ασχέτως αν ο λαός αντιλαμβάνεται ή όχι τις σκοπιμότητες που υπηρετεί το δημοσίευμα, το οποίο σε συνάρτηση με το γενικό ύφος και περιεχόμενο του συγκεκριμένου ΜΜΕ, συνθέτει το μήνυμα του επενδυτή προς το κοινό που το ίδιο το ΜΜΕ κατασκευάζει.

Αγανάκτησαν οι δικαστές και εισαγγελείς με την δημοσιογραφία που κυριαρχεί στην Ελλάδα - την δημοσιογραφία του εκτελεστή δημοσιογράφου -και σημειώνουν μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή τους: «Η αγριότητα και η σφοδρότητα του επιχειρηματικού πολέμου δεν έχει όρια. Η προσωπική- ονομαστική διαπόμπευση δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών και η απαίτηση επιβολής ενός άτυπου πειθαρχικού ελέγχου όχι από τα αρμόδια όργανα αλλά από Μέσα Ενημέρωσης προσπαθεί να λειτουργήσει εκβιαστικά και εκφοβιστικά, ώστε τελικά οι συνειδήσεις των δικαστών να είναι έμμεσα ελεγχόμενες από τα παράκεντρα οικονομικής εξουσίας, τα οποία έχουν το θράσος να επικαλούνται τη Δικαιοσύνη ως πυλώνα Δημοκρατίας και να θεωρούν ότι ορθή δικαστική κρίση είναι μόνο αυτή που ταυτίζεται με τα συμφέροντά τους. Γνωρίζουμε ότι τέτοιες «δημοσιογραφικές» αναφορές δεν θα σταματήσουν να γίνονται όσο υπάρχουν οι συνθήκες που τις δημιουργούν».

Σωστά και οντολογικά ορθή η προσέγγιση στο πλαίσιο του στρουκτουραλισμού, αλλά ποιες είναι άραγε «οι συνθήκες που τις δημιουργούν»;

Εδώ ο δικαστής για να απαντήσει πρέπει να μεταβληθεί σε πολιτικό επιστήμονα, κοινωνιολόγο ή ο ίδιος σε δημοσιογράφο. Αν το πράξει παύει αυτόματα να εκπληρώνει τις προϋποθέσεις που τον νομιμοποιούν πολιτικώς στον ιδεατό κόσμο της «θέμιδος». Έτσι ο δικαστής μας μένει με το ένα πόδι στον αέρα, ενώ το άλλο πατά σε «αυτό που έχει τεθεί» από τον νομοθέτη, στην εθνική και διεθνή του υπόσταση. Αυτό στην πολιτική επικοινωνία το αποκαλούμε «κορινθιακή υπέρβαση». Ένα ύφος που προδηλώνει την απορρύθμιση όχι μόνον της δημοσιογραφίας, αλλά και της δικαστικής λειτουργίας – τουλάχιστον ως τάση.

Είναι αλήθεια πως ο εκτελεστής δημοσιογράφος δεν έχει σχέση με την ελευθερία γνώμης και έκφρασης, αλλά αποκλειστικά με τα συμφέροντα του εργοδότη του, τα οποία στο βαθμό που απειλούνται από την Δικαιοσύνη, δαγκώνουν, καταστρέφουν υπολήψεις και δολοφονούν χαρακτήρες… τουλάχιστον!

Είναι επίσης αλήθεια πως ο δικαστής μπροστά σε αυτή την κατάσταση μπορεί να κάνει σήμερα ελάχιστα πράγματα. Το εύκολο είναι να απορρυθμιστεί εντελώς το σύστημα απονομής δικαίου στην Ελλάδα και το δύσκολο έως επαναστατικό να υπάρξει μια μορφή πολιτικής αντίδρασης που θα αποκαθιστά το κύρος και τη λειτουργία τόσο του δικαστή όσο και του δημοσιογράφου. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε αυτή τη φάση πολιτικής οργάνωσης, στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας.

Η απορρύθμιση θεσμών και λειτουργιών θα συνεχιστεί μέχρι η συντεταγμένη πτώχευση να καταλήξει - με ωστόσο άλλο αιτιατό μηχανισμό - σε κανονική πτώχευση και αναδόμηση με δημοκρατική αποκατάσταση. Δυστυχώς ο «άλλος αιτιατός μηχανισμός» δεν έχει να κάνει απλώς με τα οικονομικά μέσα, αλλά με άλλα εξίσου δυναμικά και σκληρά μέσα και αποτελέσματα που αφορούν σε άλλης μορφής εθνικές ήττες και καταστροφές. Δυστυχώς!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.


Τέρμα οι άσχημοι, παλαιοί και χαμηλής νοημοσύνης πύραυλοι που σκότωναν ντεμοντέ! Τώρα, όπως ανακοινώνει ο Donald J. Trump στο Twitter, έρχονται ωραίοι και καινούριοι και "έξυπνοι!" πύραυλοι να σκοτώσουν γοητευτικά και μοδάτα! (Donald J. Trump: «Russia vows to shoot down any and all missiles fired at Syria. Get ready Russia, because they will be coming, nice and new and “smart!” You shouldn’t be partners with a Gas Killing Animal who kills his people and enjoys it!»

Εξελίσσεται ο πολιτικός λόγος στις ΗΠΑ! Πάμε μπροστά ταχύτατα στον αναπτυγμένο κόσμο! Wow, wow! Ο επόμενος μεγάλος πόλεμος θα διεξαχθεί από τους ωραίους, καινούργιους και έξυπνους πυραύλους, που θα «διατάζονται» από εντελώς μαλάκες «ανθρώπους»!

Η wow αναπτυγμένη κοινωνία εκτρέφει και δοξάζει τον Μαλάκα, ένα νέο και εξίσου άσχημο και αρρωστημένα συμπλεγματικό ζώο με το ντεμοντέ «Gas Killing Animal».

Η ανοχή στον Μαλάκα και την μαλακιά δεν είναι φιλελευθερισμός, ούτε χαρακτηρίζει τον προοδευτικό, καλοκάγαθο και ανοιχτόμυαλο άνθρωπο. Η ανοχή στον Μαλάκα είναι σήμερα μεγαλύτερο έγκλημα από εκείνο που διέπραξαν παλιότερα εκείνοι που παρατηρώντας την ανάπτυξη του πολιτικού λόγου του φασισμού και του ναζισμού, χαμογελούσαν ειρωνικά και σχολίαζαν σνομπιστικά!

Οι ίδιες οι ΗΠΑ και ο κόσμος μας δεν κινδυνεύουν πλέον από τους νεοσυντηρητικούς ηγεμονιστές, αλλά από την επιφανέστερη κατηγορία  αυτών, τους Μεγάλους Μαλάκες. Ο λόγος του Trump, είναι ο λόγος ενός κατεξοχήν Μαλάκα και στο βαθμό που αναπαράγεται - ή δοκιμάζει να απαντήσει κανείς στο ίδιο ύφος - διαμορφώνει μια κοινωνία ηλιθίων που φιλοδοξεί να διαχειριστεί τις έξυπνες μηχανές (και πολεμικές φυσικά), τις οποίες η ίδια κατασκευάζει.

Σαχλαμάρες, οι έξυπνες μηχανές θα κάνουν τελικώς κουμάντο και ίσως στραφούν στο τέλος εναντίον του μαλάκα που τις προσβάλει, θεωρώντας ό, τι αποτελούν απλή προέκταση του σεξουαλικού οργάνου του!

Πώς μια έξυπνη μηχανή να ανεχτεί τον μαλάκα; Αυτό δεν γίνεται! Θα ζήσουμε την επανάσταση των ωραίων, των καινούργιων και των έξυπνων μηχανών εναντίον του μαλάκα που τις κυβερνά. Και αυτό δεν είναι μηχανική, αλλά μάλλον βιολογία. 


Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Ένας πόλεμος καφενείου ή καλύτερα «πόλεμος-καφενείο» διεξάγεται τον τελευταίο καιρό μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και μεταξύ των τουρκικών ΜΜΕ και των ελληνικών, αντιστοίχως.

Ένας πόλεμος σαν φάρσα οπερέτας από παράγοντες και παραγοντίσκους που κατασκευάζουν ταυτότητα μέσω πολεμικών απειλών και σοβινιστικών αφορισμών, παληκαρισμών και λεονταρισμών. Ένας πόλεμος διασκεδαστών της πραγματικότητας στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αντιστοίχως.

Πρόκειται για επιχειρήσεις που διεξάγονται σε ένα διαλογικό πεδίο μάχης (discursive battleground) στο οποίο προστίθενται σημειολογικά φορτισμένα περιστατικά, κατασκευασμένα ως αφόρητες προκλήσεις (: σύλληψη και κράτηση στρατιωτικών στη μεθοριακή γραμμή, εμβολισμοί πλοίων, ναυτικοί αποκλεισμοί εν είδει ασκήσεων, αυθαίρετες έρευνες για υδρογονάνθρακες, στρατιωτική παρουσία σε βράχια για να αποκτήσουν το νομικό στάτους νησιών, εικονικές αερομαχίες, «παιχνίδι» με τους μετανάστες και τη «διάσωσή» τους, επιθετική αναδιάρθρωση στρατιωτικών σχηματισμών κλπ.) και δογματοποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη βάση των πολιτικών ισχύος.

Μα, εμείς δεν φταίμε, εμείς είμαστε οι καλοί, οι αμυνόμενοι! Οι Τούρκοι φταίνε. Αυτοί προκαλούν, εμείς απλώς προκαλούμαστε ως ευαίσθητοι πατριώτες, οι οποίοι σκέφτονται μήπως είναι σωστό και πάντα επίκαιρο το ποδοσφαιρικό δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» ή το στρατηγικό περί προληπτικής επίθεσης! Τα ίδια λένε και σκέφτονται φωναχτά πλέον και οι απέναντι. Οι Έλληνες είναι πονηροί και θρασείς και επιδιώκουν να μας αποκλείσουν από το Αιγαίο που το βλέπουν σαν ελληνική λίμνη και την Ανατολική Μεσόγειο. Επίθεση, λοιπόν, και έμπρακτη αμφισβήτηση των ελληνικών αιτιάσεων περί δικαιωμάτων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης σε στρατηγικά κρίσιμες περιοχές για το τουρκικό εθνικό συμφέρον!

«Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς» (: Ηράκλειτος με στολή εκστρατείας στη θάλασσα, τον αέρα, τη στεριά, στην αγορά, στη κοινωνία.. τώρα και στο διάστημα)! Πόλεμος με κουβέντες και προκλήσεις στρατοκρατικού τύπου για να ζεσταθούν οι απελπισμένοι από την οικονομία και τη κοινωνική τους υποβάθμιση και να ενισχυθούν οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία και την Ελλάδα που υποσχέθηκαν ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη για να προσφέρουν τελικά …πόλεμο! «Πόλεμος πάντων πατήρ», λοιπόν, εκεί όπου γαμιέται η μάνα της δημοκρατίας και της ευημερίας!

«Οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους» είναι το δόγμα που κυριαρχεί στο Δυτικό αφήγημα περί πολέμου και ειρήνης. Άρα, δεν υπάρχει κανένα θεωρητικό πρόβλημα στον πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αφού σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα η Τουρκία δεν είναι κανονική δημοκρατία και η Ελλάδα μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας και δημοκρατίας, εξαιτίας της οικονομικής της κατάρρευσης και του μοντέλου διάσωσής της από εταίρους και συμμάχους της.

Στο καφενείο κυριαρχεί ο πόλεμος, η απάτη της ιδέας του πολέμου, καθώς η απάτη περί ευημερίας και δικαιοσύνης που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο της προπαγάνδας τόσο της τουρκικής, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης έχει ήδη καταρρεύσει!

Ποιο είναι το κοινό συμφέρον του ελληνικού και τουρκικού λαού, εδώ που φτάσαμε; Να τελειώσει αυτός ο ελληνοτουρκικός πόλεμος όπως ξεκίνησε, σαν «πόλεμος-καφενείο». Να τελειώσει έστω σαν μια οπερέτα διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο ηγεσιών στη βάση ενός νέου συμφώνου «μη-πολέμου». Ας επαναληφθεί ως φάρσα έστω η μεθοδολογία όχι ακριβώς της ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, αλλά η μεθοδολογία «πάση θυσία αποφυγή στρατιωτικής σύγκρουσης». Οι «χώρες περιορισμένης δημοκρατίας» το μόνο που μπορούν να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την αναμεταξύ τους προστριβή δίχως καταστροφή και αίμα, είναι μη-πόλεμο. Η ειρήνη θα πρέπει να περιμένει την αποκατάσταση της πλήρους λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Όποιος εκβιάσει την (μόνιμη / σταθερή) ειρήνη αυτή τη στιγμή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απλώς θα φέρει τον πόλεμο με στρατιωτικά μέσα πιο κοντά. Μια συνθήκη μη-πολέμου με δραστικό περιορισμό των προκλήσεων και από τις δύο πλευρές είναι η μόνη πρακτικά δυνατή στη συγκυρία μέθοδος ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή μας, μέχρις ότου η κανονική λειτουργία της δημοκρατίας με ευημερία επιτρέψει (οδηγήσει σε) διαπραγματεύσεις που θα ορίσουν ένα μόνιμο καθεστώς ειρήνης, στη βάση της στενής συνεργασίας των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.


Δειλοί, ενδοτικοί και φοβιτσιάρηδες εμφανίζονται να είναι στην σημερινή Ελλάδα οι άνθρωποι που το μόνο πράγμα που φοβούνται είναι ο τυχοδιωκτισμός και ο αριβισμός σε όλες τους τις εκφάνσεις. Οι άνθρωποι που το μόνο που φοβούνται είναι η θρασυδειλία και η αβελτηρία που οδήγησε ή κατέληξε σε όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές ή/και κοινωνικές καταστροφές του ελληνικού κράτους, από ιδρύσεώς του. Πρόκειται για αυτά ακριβώς που επέφεραν θάνατο, καταστροφή, πτωχεύσεις, δυστυχία, ταπεινώσεις, ξεριζωμό, διχασμό, εγκληματικές αντεκδικήσεις, πολιτική ανωμαλία και στρατιωτικές ή διπλωματικές ήττες με εθνική υποχώρηση. Ας μην αναφέρω παραδείγματα και ερεθίσω περισσότερο, μέρες που είναι! Μάλλον καταλαβαινόμαστε!

Ως άνανδροι καταντήσαμε να θεωρούμαστε από έναν εσμό χαζοβιόληδων ή επιτήδειων λαϊκιστών οι πραγματικοί, υπεύθυνοι και έντιμοι άνδρες που αγωνίζονται να δουν και να παρουσιάσουν κατάματα την πραγματικότητα και να προτείνουν λύσεις υπέρ του έθνους και του λαού στη βάση αυτής. Αυτοί που δεν θα είχαν ίσως αντίρρηση να αποδεχτούν ακόμη και δραματικά παρακινδυνευμένα σενάρια δράσης, αρκεί αυτά να μην περιέχουν αυταπάτες και απάτες. Και αρκεί αυτά να αποτελούν το απαύγασμα της λαϊκής βούλησης στη συγκυρία, μετά από ειλικρινή διαβούλευση και επίγνωση των πιθανών κινδύνων, των απειλών, των πιθανών ευκαιριών και των δυνατοτήτων.

Είναι κοινωνική κατάντια να θεωρούνται φοβισμένοι και ενδοτικοί αυτοί που δεν ακολουθούν τον εύκολο δρόμο του αποπροσανατολισμού από την πραγματικότητα και την κολακεία του λαού, αλλά διεκδικούν το δικαίωμα / υποχρέωση στην έντιμη κριτική, πριν από κάθε συγκρουσιακό δίλημμα, πριν από κάθε μεγάλη απόφαση. Και αυτό επειδή γνωρίζουν καλά πως μετά την έναρξη των εχθροπραξιών (ή στην οικονομία, ή στη κοινωνία, ή με στρατιωτικά μέσα) δεν υπάρχει για αυτούς επιλογή - ούτε δυνατότητα κριτικής, ούτε εναλλακτικά σενάρια!

Σε μια τέτοια εξέλιξη, όταν δεις τον εργάτη να τρώει ξύλο από τον αστυφύλακα δεν ρωτάς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο! Αν η πατρίδα μας εμπλακεί σε πόλεμο οποιασδήποτε μορφής, την ώρα των εχθροπραξιών δεν ρωτάμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ή τι θα μπορούσε να γίνει για να μην συμβεί αυτό που συμβαίνει! Αγωνιζόμαστε μαζί με τον εργάτη, μαζί με τον στρατιώτη, μαζί με τον δικό μας και ας έχει η ηγεσία διαπράξει έγκλημα εις βάρος του κοινωνικού ή εθνικού συμφέροντος. 

Προσωπικά έτσι έπραξα ενώπιον της κοινωνικοοικονομικής καταστροφής που βιώσαμε και τελειωμό δεν έχει, όπως πρόκειται να κάνω και σε οποιαδήποτε άλλη περιπέτεια εθνικών διαστάσεων. Αυτό για εμένα σημαίνει πατριωτισμός. Ο πατριωτισμός είναι μια πολύ σοβαρή και υπεύθυνη υπόθεση για να τον αφήνεις στον εθνικιστή και στον κάθε πολεμόφρονα, ή στον κάθε τυχοδιώκτη δεξιό ή αριστερό, αδιακρίτως.

Δειλία είναι να φοβάσαι να δεις κατάματα και να περιγράψεις την πραγματικότητα, αγαπητέ αναγνώστη, και θάρρος είναι να πεις:

- Η οικονομική κατάρρευση και η στρατηγική των μνημονίων που ακολούθησε εξασθένησε σοβαρά την Ελλάδα και ως παράγοντα των διεθνών πολιτικών  - καί μεταξύ των συμμάχων της.

- Είναι λάθος να προσβλέπεις στην ΕΕ και στις ΗΠΑ - όπως αντίστοιχα έκανες με την Ρωσία και την Κίνα την εποχή της πτώχευσης  - για βοήθεια στα εθνικά ζητήματα και κυρίως σε ό, τι αφορά στα ελληνοτουρκικά. Η Τουρκία μπορεί να διαπραγματεύεται με τους Μεγάλους, εσύ απλώς μπορείς να ισχυρίζεσαι πως ανήκεις στους Μεγάλους. Και η τουρκική ηγεσία μπορεί να παζαρέψει (και) εσένα με τους Μεγάλους, καθώς εσύ δεν φρόντισες και δεν φροντίζεις να το αποφύγεις με ένα εναλλακτικό σενάριο που από «αντικείμενο» θα σε καθιστά «υποκείμενο».

- Μπορεί τα σύνορα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας να είναι και σύνορα της ΕΕ, αλλά ποια είναι αυτά τα σύνορα; Ας σοβαρευτούμε, πριν από λίγο καιρό τα σύνορα από το Αιγαίο μεταφέρθηκαν ουσιαστικά στην ΠΓΔΜ, που δεν είναι μέλος της ΕΕ! Τα ανοιχτά ζητήματα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, όπως οι αιτιάσεις και οι διεκδικήσεις από την πλευρά της Τουρκίας, δεν είναι ακριβώς υπόθεση συνόρων και αυτό είναι πολύ κακό η πολιτική ηγεσία και ο δημοσιογραφικός κόσμος να μην το εξηγούν πλήρως και με σαφήνεια στον ελληνικό λαό.

- Η μονιστική αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο δείχνει περισσότερο πολιτική αδυναμία για την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, παρά θεσμική κάλυψη (διεθνή διασφάλιση). Πρόκειται ουσιαστικά για παγίδα (αυτοπαγίδευση) με τον τρόπο που αναπτύσσεται από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας το αφήγημα της πολιτικής ορθότητας για την άρθρωση του εθνικού συμφέροντος στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχουν αρκετά σημεία στην ελληνοτουρκική διένεξη όπου η ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου θα μπορούσε να αντιφάσκει με τις ελληνικές θέσεις. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που επιμένουν στην μονοδιάστατη προβολή συνθηκών, κανόνων και εθίμων του Διεθνούς Δικαίου σε ό, τι αφορά στα συγκεκριμένα ζητήματα που αντικειμενικά αποτελούν το πλαίσιο και την εξέλιξη της ελληνοτουρκικής διένεξης, στην οποία κατά ένα μέρος εμπλέκεται και η Κυπριακή Δημοκρατία.

- Το νέο δόγμα για την ευρωάμυνα, όπως και η αναθεωρημένη στρατηγική των ΗΠΑ για την γεωπολιτική περιοχή μας, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ενισχύουν έμμεσα την ελληνική θέση απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Αντίθετα και τα δύο ενισχύουν έμμεσα πολιτικά την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη. Και αυτό πάντα σε σχέση με τη νέα στρατηγική συμμαχία που διαμορφώνεται μεταξύ Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν.

Η εναλλακτική προσέγγιση, η οποία θα μπορούσε να χαλαρώσει τουλάχιστον προσωρινά την υφιστάμενη ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απαιτεί την άμεση επαναπροσέγγιση της ελληνικής και τουρκικής ηγεσίας για την δημιουργία νέων θεσμών αποφυγής οποιουδήποτε θερμού επεισοδίου και οποιασδήποτε όξυνσης σε διπλωματικό επίπεδο.


«Εάν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο», λένε αυτοί που δεν ξέρουν τι λένε (: δεν γνωρίζουν την αρχαιολογία και γενεαλογία - δηλαδή την πολιτική φύση και προέλευση / καταγωγή - αυτών που λένε), ή οι επιτήδειοι έμποροι ή /και πλασιέδες της πολεμοφροσύνης, που προβάλλεται και υποστηρίζεται σαν  ελληνοφροσύνη τις τελευταίες ημέρες στην πατρίδα μας!

Μα καλά, δεν βλέπεις την διάθεση, τις προκλήσεις και την πολεμική προετοιμασία από την τουρκική πλευρά, που βασίζεται στο ίδιο ιδεολόγημα των πολιτικών ισχύος, το οποίο συνήθως αποδίδεται με το  λατινικό ρητό: «Si vis pacem para bellum» (: αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο); Ίσως ρωτήσεις.

Μα καλά, εσύ ο ίδιος δεν είσαι που ισχυρίζεσαι πως αν δεν αλλάξει αμέσως η πολιτική μεθοδολογία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η πολεμική σύγκρουση θα πρέπει να θεωρείται αναπόφευκτη, για να μεταβληθεί στη συνέχεια μέσω διαπραγματεύσεων το συνολικό καθεστώς που αφορά σε όλο το πλέγμα της σύγχρονης ελληνοτουρκικής διένεξης; Ίσως αντιτάξεις.  

Μάλιστα! Και αυτά βλέπω και αυτά ισχυρίζομαι, αλλά ποτέ δεν θα έπραττα αυτά που κάνει η ελληνική κυβέρνηση - παρασύροντας και τον ΠτΔ που μάλλον έχει μπερδευτεί απολύτως - και ποτέ δεν θα κατασκεύαζα αυτά τα πρωτοσέλιδα (ή ειδησεογραφικές εκπομπές στα κανάλια), που προπαγανδίζουν την πολεμική αναμέτρηση σαν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» υπό το σλόγκαν «εάν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο».

Μα τι ζητάς, να κρύψει ο δημοσιογράφος την είδηση, ή μήπως η κυβέρνηση να μην προετοιμάζει τον στρατό και τη κοινή γνώμη; Ας αφήσουμε τις μαλακίες και τα παιδιαρίσματα!

Ο στρατός καλά κάνει και προετοιμάζεται. Είναι η δουλειά του. Κακώς, ωστόσο, χρησιμοποιείται με αυτόν τον τόπο στην πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης. Όταν μετατρέπεις τον στρατό σε (διαλογική, σημειολογική) αιχμή του δόρατος στην εξωτερική σου πολιτική και στην διπλωματία σου, δεν κάνεις κάτι διαφορετικό από τονΕρντογάν. Όταν ο ελληνικός Τύπος ευθυγραμμίζεται απολύτως με την προπαγανδιστική φόρμα του τουρκικού Τύπου, ο οποίος σήμερα ελέγχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το καθεστώς Ερντογάν - όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά το ελεεινό και αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα - τότε θεώρησε πως και οι δυο πλευρές επιθυμούν την όξυνση …και όπου βγει ή έχει σχεδιαστεί να βγει.

Εάν, πράγματι, θες ειρήνη, μην παίζεις με πολεμικά σενάρια στα μάτια του λαού, πονηρέ ή επιπόλαιε προπαγανδιστή! Δείξε τον ενναλακτικό δρόμο, o οποίος ασφαλώς δεν συμβολίζεται με πολεμικές αναπαραστάσεις. Υπερασπίσου ένα εναλλακτικό σενάριο αποφυγής της σύγκρουσης, χωρίς ασφαλώς την ίδια στιγμή να μιλάς με όρους αποτρεπτικής ισχύος.

Μην παίζεις με την φωτιά! Εκτός εάν αποφάσισες πως δεν μπορείς ή δεν θέλεις να την αποφύγεις. Εκτός εάν θεωρείς πως η φωτιά συμφέρει. Τότε απευθύνσου στον λαό με τον άμεσο τρόπο που το κάνει ο Ερντογάν απευθυνόμενος στον τουρκικό λαό. Θα ήταν πιο έντιμο και μάλλον πιο αποτελεσματικό!

Εάν συνεχιστεί αυτή η μορφή προπαγάνδας σε ό, τι αφορά στην διαλογική και υλική υπερθέρμανση της ελληνοτουρκικής τριβής (διένεξης), σημαίνει, για τον αντικειμενικό παρατηρητή, πως και οι δυο πλευρές βράζουν πλέον στο ίδιο καζάνι του πολέμου.

Η γλώσσα της ειρήνης δεν σχηματίζεται με πολεμικά σημαίνοντα. Οι πολεμικοί συμβολισμοί δεν είναι επιχείρηση ειρήνης, είναι η εισαγωγή στον πόλεμο: αυτό το τρελό παιχνίδι που τόσο αρέσει στον κάθε τυχοδιώκτη ή «απελπισμένο» να παίζει! Ή στα «παιδιά» που επιθυμούν να στρέψουν αλλού το βλέμμα του πολίτη, για να μην βλέπει τις πομπές των «δικών» τους. Έτσι η άμεση ή έμμεση πολεμική προπαγάνδα γίνεται ένα επικίνδυνο μέσο στα χέρια κάθε πολιτικού-ταχυδακτυλουργού ή δημοσιογράφου-ταχυδακτυλουργού. Μόνον που μετά την έναρξη των εχθροπραξιών ο ταχυδακτυλουργός θα φροντίσει να εξαφανιστεί από τη σκηνή, για να βρεθεί μεταξύ του κοινού σαν απλός, ταπεινός θεατής μιας παράστασης που ο ίδιος έστησε!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Σου γράφω αναγνώστη μου για ένα λάθος - ή καλύτερα «λάθος» - το οποίο, στο βαθμό που διαπράττεται, γίνεται ο αιτιατός μηχανισμός κατάρρευσης ενός συστήματος ως λειτουργική δομή ή υποδομή. Αναφέρομαι στο τελειωτικό συστημικό λάθος που αφορά κυρίως στα ελληνοτουρκικά, αλλά διαπερνά ολόκληρη την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στη συγκυρία.

Ο όρος δεν είναι δικός μας (: πολιτική επιστήμη, διεθνείς σχέσεις, δίκαιο), καθώς έχει προέλευση την κυβερνητική (έλεγχος και επικοινωνία ανοιχτών συστημάτων), ενώ γίνεται μάλλον καλύτερα αντιληπτός ως μαθηματική έννοια από μηχανικούς πληροφοριακών και επικοινωνιακών συστημάτων.

Και ποιο είναι αυτό το λάθος;

Από την αντικειμενική (: ιστορική) εγκατάλειψη του ούτως ή άλλως προβληματικού δόγματος «οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ περνούν από την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία», στην άρρητη υιοθέτηση του δόγματος: οι σχέσεις της Ελλάδας - και της Κυπριακής Δημοκρατίας - με την Τουρκία περνούν (ρυθμίζονται) από την ΕΕ.

Δεν πρόκειται απλώς περί αυταπάτης για να αντιμετωπισθεί, ή καλύτερα διασκεδαστεί, η αδυναμία από ελληνικής πλευράς άρθρωσης μιας συνεκτικής στρατηγικής στα ελληνοτουρκικά, αλλά για μια «εγκληματική» τακτική διαφυγής από τις σύγχρονες πραγματικότητες στην περιοχή μας και στον κόσμο των διεθνών πολιτικών. Και αυτή την άκρως επικίνδυνη για την ελληνική κοινωνία και το εθνικό συμφέρον συμπεριφορά, που μέσω της δογματοποίησής της μετουσιώνεται σε στάση, υιοθετεί άκριτα, επιπόλαια και ως αυτονόητη αλήθεια ο ελληνικός Τύπος και το σύνολο των ΜΜΕ. Και μάλιστα ασχέτως της στάσης του κάθε Μέσου ως προς την ΕΕ, τις ΗΠΑ ή την Ρωσία!

Το τελειωτικό συστημικό λάθος στην εξωτερική μας πολιτική, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το δόγμα «οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία περνούν από την ΕΕ» σε συνάρτηση με την παράδοξη στη σημερινή διεθνοπολιτική συγκύρια αντίληψη πως ΗΠΑ ή/και Ρωσία θα υποστηρίξουν την Ελλάδα (: το ελληνικό εθνικό συμφέρον, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τον μέσο Έλληνα, μέσω της κοινής πολιτικής γραμμής και παιδαγωγικής στο ζήτημα) σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική πολεμική αντιπαράθεση. Πρόκειται για ένα δόγμα που εκτός του ότι στηρίζεται σε μια απολύτως απλοϊκή και παιδιάστικη Weltanschauung κατατείνει από τη μια πλευρά να ενισχύει την πολεμική ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο χωρών που πηγάζει κυρίως από την τουρκική ηγεσία, ενώ από την άλλη πλευρά οδηγεί σε κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος αποφυγής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Αντί η ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα να απαντήσουν στην αναβαθμισμένη τουρκική προκλητικότητα με (διεθνοποιημένη) πίεση για νέους θεσμούς αποτροπής συγκρούσεων, τι κάνουν; Επιχειρούν προσηλωμένοι σε ένα αναχρονιστικό σύστημα πατρωνίας και σε μια ακόμη πιο αναχρονιστική αντίληψη γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων να προβληματοποιήσουν τα ελληνοτουρκικά σε διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς εννοώντας: Προσέξτε, ο Ερντογκάν προσβάλλοντας την Ελλάδα, προσβάλει το δικό σας συμφέρον στην περιοχή! Συνετίστε τον Ερντογκάν προασπίζοντας τα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, καθώς αυτά είναι και δικά σας συμφέροντα!

Είναι πράγματι; Μήπως ο Ερντογκάν είναι σήμερα σε θέση να διαπραγματευτεί με αποτελεσματικό τρόπο συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων σε ένα πλαίσιο αποκλεισμού του ελληνικού συμφέροντος στην περιοχή; Μήπως η Τουρκία είναι σήμερα μια κοινά αναγνωρισμένη περιφερειακή δύναμη σε μια περιοχή αυξημένου γεωπολιτικού δυναμικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος; Μήπως η περίφημη Συνθήκη της Λωζάνης έχει χάσει πρακτικά τη σημασία της και έχει χάσει αντικειμενικά την ισχύ της, όχι μόνον επειδή περιόριζε κάπως τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά επειδή τα συμφέροντα των σημερινών μεγάλων δυνάμεων την ορίζουν με αναθεωρητικό τρόπο στο πλαίσιο άσκησης της πολιτικής τους στην πράξη; Και αυτό έχει σημασία στις διεθνείς πολιτικές. Μήπως οι «προφήτες της Ορθοδοξίας» και οι απατεωνίσκοι του ελληνικού εθνικισμού προσφέρουν και προσφέρονται σε μια επικίνδυνη επιχείρηση πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή μας, όπου αντί για τις δοξασίες περί «αναμφισβήτητου και άκαμπτου» διεθνούς δικαίου, κυριαρχήσει ένα νεο-ανατολίτικο παζάρι αναθεώρησης των σχέσεων μεγάλων δυνάμεων με την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας - η οποία φροντίζει μόνη της σήμερα να αποδυναμώνεται μέσα από μια παραπλανητική διαδικασία προβολής συμμάχων και συμμαχιών σε ζητήματα κυριαρχίας και «Δικαίου της Θάλασσας», επί των οποίων κανείς από τους αναφερόμενους υποστηριχτές της χώρας μας δεν έχει πάρει ρητή και σαφή θέση υπέρ ημών;

Στο τέλος, ασφαλώς, θα καταγγείλουμε τους συμμάχους που μας «πρόδωσαν» - υπάρχει άλλωστε προϊστορία! Οι προφήτες θα αποσυρθούν για λίγο για να εμφανιστούν αργότερα! Και το τελειωτικό συστημικό λάθος στην εξωτερική μας πολιτική θα έχει διαμορφώσει τις συνθήκες της «αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας» περί ελληνοτουρκικής πολεμικής σύγκρουσης, που θα καταλήξει σε μια άμεση ή έμμεση διαπραγμάτευση της Τουρκίας με τους Μεγάλους (: η ΕΕ δεν είναι ενιαίος παράγοντας) και με την Ελλάδα ωσεί παρούσα σε αυτήν. 

Τη λύση για να αποφύγουμε το «τελειωτικό συστημικό λάθος» την έχω αναφέρει ήδη αρκετές φορές και την έχω υποστηρίξει μάλλον σαφώς. Την επαναλαμβάνω ως αφορισμό: πολιτική και διπλωματική επίθεση στην Τουρκία για την δημιουργία νέων θεσμών και πρακτικών αποφυγής πάση θυσία πολεμικού επεισοδίου. Αυτό που κανείς δεν τολμά να πει στον ελληνικό λαό είναι πως κανείς δεν μπορεί σήμερα να διασφαλίσει πως το οποιοδήποτε πολεμικό επεισόδιο θα περιοριστεί εκεί όπου διαδραματίζεται και δεν θα λάβει κλιμακούμενη μορφή. Αν παρακολουθούσες στενότερα την εξέλιξη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θα καταλάβαινες το αντίθετο, καθώς στην πραγματικότητα το αντίθετο τους συμφέρει. Δεν είναι η απειλή του επεισοδίου που προσφέρει αυτή τη στιγμή στην τουρκική ηγεσία, αλλά η απειλή κλιμάκωσης με την Ελλάδα, που ασφαλώς θα αποκτήσει πρακτικό χαρακτήρα μετά από ένα επεισόδιο.