Articles by "Πιπερόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πιπερόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Επικοινωνιακό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Πόνεσα και εγώ, όπως νομίζω πόνεσε κάθε συνάνθρωπός μου εντός και εκτός Ελληνικών συνόρων, μαθαίνοντας ότι βυθίστηκε νότια της ελληνικής νήσου της Πύλου το πλοίο που μετέφερε λαθρομετανάστες προς την Ιταλία και κόστισε εκατοντάδες αγνοούμενους (που είναι, δυστυχώς,σίγουρα πνιγμένοι).

Δεν θα σταθώ σε εκείνους και σε αυτά που μετουσίωσαν το δράμα σε πολιτική αντιπαράθεση εργαλειοποιώντας τους εκατοντάδες θανάτους ως θέμα επίδειξης «ανθρωπιάς» ή «έλλειψης ανθρωπιάς».

Πιστεύω ότι οι κάποτε «Αποικιοκράτες» Ευρωπαίοι θα πρέπει να ανακρούσουν πρύμνα και να αλλάξουν τις στρατηγικές τους τοποθετήσεις όχι με επιδίωξη κατάρτισης μέτρων που θα ανακόψουν τις λαθρομεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα και την Ιταλία με προορισμό την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη αλλά με εφαρμογή αναπτυξιακών οικονομικών προγραμμάτων που θα προσφέρουν απασχόληση και εισόδημα στους γηγενείς Αφρικής και Ασίας ώστε να παραμείνουν στις χώρες τους και να μη πνίγονται με σαπιοκάραβα στη Μεσόγειο.

Το θέμα απαιτεί σοβαρή και μεγάλη συζήτηση και σίγουρα θα επανλάλθω αργότερα.

Σήμερα, όμως, καλώ την προσοχή σας φίλες και φίλοι αναγνώστες στις τοποθετήσεις του BBC (BritishBroadcastingCorporation) του ιστορικού ραδιο-τηλεοπτικού Μέσου Ενημέρωσης που σε χρόνο ρεκόρ «εντόπισε ΕΝΟΧΕΣ στη συμπεριφορά των Ελληνικών Αρχών» χωρίς να διευκρινίζει ότι αυτή την εποχή η Πατρίδα μας έχει «Υπηρεσιακό Πρωθυπουργό και Υπηρεσιακή Κυβέρνηση» στο μεσοδιάστημα μεταξύ της 21ης Μαίου, πρώτης Κυριακής των Εθνικών μας Εκλογών και της 25ης Ιουνίου δεύτερης Κυριακής.

Δεν βιάζομαι να κρίνω ως «εχθρική» για την Ελλάδα την προσέγγιση του BBC αλλά σίγουρα «ως «περίεργη» για την αμεσότητα με την οποία την κοινοποίησε από άκρο-σε-άκρο του Πλανήτη.

Θυμήθηκα την περίπτωση της πυρκαγιάς που είχε και ανθρώπινα θύματα στο EuroferryOLYMPIA Βόρεια της Κέρκυρας στις 18 Φεβρουαρίου του 2022. Τότε το BBC βιάστηκε να ανακοινώσει Διεθνώς ότι πρόκειται για ΕΛΛΗΝΙΚΟ σκάφος ενώ αυτό ανήκει στην Ιταλική Ναυτιλιακή Εταιρεία GRIMALDILINES.

Στις 19 Φεβρουαρίου 2022 δημοσίευσα στο διαδίκτυο τις ενστάσεις μου με το παρακάτω κείμενο που υπέγραψα με το ονοματεπώνυμό μου:

***************************

«Οι πολύωρες ανακριβείς αναφορές του BBC για την πυρκαγιά στο Euroferry - OLYMPIA

Οι ενστάσεις του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Παρακολούθησα έκπληκτος τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα Παρασκευή 18/2/2022 τις αναφορές του παγκοσμίου δικτύου του Βρετανικού BBC στην καταστροφική πυρκαγιά στο EuroferryOLYMPIA Βόρεια της Κέρκυρας ενώ εκτελούσε δρομολόγιο Ηγουμενίτσα - Πρίντεζι.

Έτριβα τα μάτια μου και έτριβα τα αυτιά μου καθώς έβλεπα και άκουγα τους δημοσιογράφους του BBC να αναφέρονται στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ FerryBoatOLYMPIA!!!!

Το συγκεκριμένο σκάφος είναι ιδιοκτησίας της Ιταλικής Ναυτιλιακής Εταιρείας GRIMALDI και έχει αναρτημένη την Ιταλική – ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ – σημαία!!!

Αγανακτισμένος για την ανακρίβεια της είδησης και παίρνοντας σοβαρά την κακή εντύπωση που δημιουργούσε σε παγκόσμιο επίπεδο (με πιθανές αρνητικές εντυπώσεις για τον Ελληνικό Τουρισμό) η αναφορά σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ και ΟΧΙ ΙΤΑΛΙΚΟ πλοίο έστειλα αμέσως προσωπική ηλεκτρονική επιστολή στο BBC την οποία κοινοποίησα και στο γραφείο του Υπουργού Τουρισμού κ Βασίλη Κικίλια.

Διαπιστώνοντας ότι η αναφορά σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ και όχι σε ΙΤΑΛΙΚΟ σκάφος συνεχιζόταν έστειλα και δεύτερη ηλεκτρονική επιστολή και τηλεφώνησα στην Υπηρεσία παραπόνων του BBC ζητώντας η ένστασή μου να δημοσιοποιηθεί με το ονοματεπώνυμό μου...

Τις τελευταίες ώρες διαπιστώνω ότι η αναφορά «διορθώθηκε» καθώς το BBC αναφέρει τις λέξεις Greece FBFire…

ΔΙΟΡΘΩΣΗ;
ΟΧΙ βέβαια!!!

Ελπίζω το Ελληνικό Υπουργείο Τουρισμού ΚΑΙ το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών να στείλουν τις έντονες αντιδράσεις και ενστάσεις τους στο BBC...»

*****************************

Επαναλαμβάνω ότι ΔΕΝ χακτηρίζω ως «εχθρική» την συμπεριφορά του BBC άλλά έχω ως ενεργός πολίτης και σκεπτόμενο άτομο το δικαίωμα να την κρίνω «περίεργη».



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Δημιουργήθηκε σάλος από τις «άκομψες» δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής, Βουλευτή Ευβοίας της Νέας Δημοκρατίας (2019-2023) κ Σπύρου Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου και την επιβάρυνση που έχει στον Εθνικό προϋπολογισμό υγείας η παροχή υπηρεσιών σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις και είχαν ως αποτέλεσμα να διαγραφεί από τα ψηφοδέλτια του Κόμματος στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.

Επειδή πολλοί συμπατριώτες μας διανύουν το ‘τελικό στάδιο’ καρκίνου και οι συγγενείς τους βρίσκονται σε απόγνωση καταθέτω σήμερα στούς ιστότοπους και στα blogs που με φιλοξενούν κάθε εβδομάδα ένα κείμενο (από μία μεγάλου μεγέθους εργασία μου στο θέμα αυτό) και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε οικογένειες που βιώνουν το πρόβλημα.

Ξεκινώ με την πικρή διαπίστωση ότι καμιά κοινωνία δεν προετοιμάζει τα άτομα για τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του τραγικού ρόλου του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου μολονότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες 20-25% Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων θα χάσουμε τη ζωή μας από κάποια ανίατη, μέχρι αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε, μορφή καρκίνου.

Σας προσκαλώ να δούμε νοερά σε μια σχηματική παράσταση τους συνανθρώπους μας όλων των ηλικιών που είναι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, τα συγγενικά τους πρόσωπα και μαζί τα μέλη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και βλέπουμε ότι:

– στο κέντρο ομόκεντρων κύκλων βρίσκεται το άτομο, στην περιφέρεια βρίσκονται, ανάλογα με το βαθμό συγγένειας και το βαθμό «ταύτισης» οι συγγενείς και,

– στην ίδια βιωματική θέση με τον καρκινοπαθή, σε μια άλλη σειρά ομόκεντρων κύκλων, βρίσκονται μέλη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού που φροντίζουν το άτομο.

Συγγενείς και ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθημερινά επιστρατεύουν ψυχολογικούς μηχανισμούς «άμυνας του εγώ» για τη δική τους ομαλή επιβίωση και διατήρηση ψυχικής ισορροπίας όπως κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στήριξης των ασθενών.

Ερευνητικές προσπάθειες έχουν αναδείξει το γεγονός ότι το ίδιο το άτομο από την στιγμή που θα πληροφορηθεί ή θα διαισθανθεί ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός καρκίνου βιώνει τρία επίπεδα συναισθηματικών αντιδράσεων:

Το πρώτο, είναι σύντομο, χαρακτηρίζεται από σοκ, φόβο και κατάθλιψη. Στη μετωπική αντιπαράθεση με την σκληρή πραγματικότητα ότι «εδώ τελειώνει το ταξίδι» της ζωης, η δημιουργία τέτοιων συναισθηματικών αντιδράσεων είναι εύλογη για κάθε άνθρωπο .

Στο δεύτερο εναλλάσσονται συναισθήματα άρνησης της πραγματικότητας και θρήνου και μαζί σπασμωδική συμπεριφορά «προγραμματισμού» των τελικών φάσεων της ζωής του ατόμου ή ακόμη και φρενήρης δραστηριοποίηση και ενεργητικότητα χωρίς όμως ουσιαστικό στόχο ή και νόημα. Ο μηχανισμός άμυνας του «εγώ» όπως αυτός της άρνησης της πραγματικότητας ενεργοποιείται για να μετριασθεί το σοκ της πιο σκληρής από όλες τις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι καθημερινά – ότι είμαστε εφήμερα όντα – ότι μας κατατρέχει η άδικη μοίρας που επικεντρώνεται στο δραματικό γεγονός του προσωπικού μας θανάτου.

Στο τρίτο έρχεται η αποδοχή του επερχόμενου μοιραίου και μαζί μια εμφανής προθυμία και υπακοή του ατόμου στη θεραπευτική αγωγή και στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Πολλά άτομα στο στάδιο αυτό συμπεριφέρονται ως «υπάκουα και φρόνιμα παιδιά» μια ιδιότυπη πραγματικότητα που με την ποιητική άδεια της ψυχοδυναμικής ερμηνευτικής ανάλυσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έκφραση τελικής ελπίδας ότι «εφόσον είμαστε υπάκουοι ίσως υπάρξει κάποια αμοιβή, γιατί όχι και με την μορφή της σωτηρίας από κάποιο θαυματουργό φάρμακο που μπορεί να προκύψει την τελευταία στιγμή αποτρέποντας το μοιραίο». Η ελπίδα, λέμε, πεθαίνει τελευταία….

Στην διαδικασία αντιμετώπισης του μοιραίου η Dr Kubler-Ross έχει ήδη διαφοροποιήσει τα ακόλουθα πέντε στάδια συναισθηματικών αντιδράσεων των καρκινοπαθών που είναι :

1] η άρνηση, 2] ο θυμός, 3] η συναλλαγή, 4] η κατάθλιψη και 5] η αποδοχή.

Τα πέντε στάδια δεν έρχονται πάντοτε και σε όλους με την παραπάνω σειρά ενώ για πολλά άτομα το συναισθηματικό φάσμα έχει και άλλες αντιδράσεις όπως την απάθεια, τον φόβο, την αιφνίδια διαχυτικότητα και την έκφραση αγάπης προς τους γύρω αλλά και αποκάλυψη εντυπωσιακών και άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του ατόμου όπου συχνά συμβαίνει να πρυτανεύουν και κάποιες ισχυρές δόσεις καλόγουστου χιούμορ.

Το άγχος του θανάτου φαίνεται να παίρνει τρείς αρκετά σαφείς μορφές στη διάρκεια του τελικού σταδίου της ανίατης ασθένειας που είναι, συγκεκριμένα: η αλλοτρίωση, ο εκμηδενισμός και η αίσθηση της επικινδυνότητας .

Η αλλοτρίωση χαρακτηρίζεται από συναισθήματα, απομόνωσης, εγκατάλειψης και την αίσθηση ότι η αντικειμενική πραγματικότητα αποσυντίθεται δραματικά άτομο αλλοτριωμένο αισθάνεται αποξενωμένο και παραπονείται για εγκατάλειψη ακόμη και όταν δίπλα του στο θάλαμο του Νοσοκομείου βρίσκονται συνεχώς συγγενείς του.

Ο εκμηδενισμός αφορά στο άγχος της ανυπαρξίας καθώς με το θάνατο το άτομο παύει να υπάρχει ανάγεται στο τίποτε. Ο κόσμος, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα που στην ολότητά τους συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όταν ο ασθενής του τελικού σταδίου θα πάψει να υπάρχει.

Η επικινδυνότητα συνδυάζει τα συναισθήματα φόβου και θυμού στην υποκειμενική διαπίστωση του ατόμου πως μολονότι η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο αυτό παραμένει ευάλωτο και «αναλώσιμο» χωρίς προστασία ακόμη και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που είναι ταγμένο να διαφυλάξει, να σώσει ζωές αποτρέποντας με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει τον κίνδυνο του θανάτου.

Ο ρόλος της εξειδικευμένης ομάδας στήριξης

Στο τελικό στάδιο η ομάδα ψυχοκοινωνικής στήριξης των ασθενών και συγγενικών τους προσώπων προσφέρει χρήσιμες υπηρεσίες που αφορούν:

– στο άτομο βοηθώντας το να φτάσει στο τέλος της ζωής του, να αντιμετωπίσει το θάνατό του με μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Η αναδρομή στο παρελθόν του ατόμου βοηθά σε σημαντικό βαθμό όπως επιβεβαιώνουν σχετικές μαρτυρίες.

– στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθώς διαπιστωμένα κάποια άτομα της ιατρονοσηλευτικής ομάδας διακατέχονται από συναισθήματα θυμού, ίσως και ανικανότητας, καθώς «χάνουν» τους ασθενείς τους.

Η ομάδα στήριξης μπορεί να βοηθήσει τα μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας προσφέροντας ατομική και ομαδική ψυχολογική υποστήριξη. Είναι γνωστό ότι και «οι θεραπευτές χρειάζονται θεραπευτική στήριξη» σε περιπτώσεις όπου γίνονται εμφανή τα σημάδια του συνδρόμου «burnout» (δηλαδή του «καψίματος» ή εάν προτιμάτε της επαγγελματικής εξουθένωσης των θεραπευτών).

Ερευνώντας τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του θανάτου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το γεγονός όταν για οποιονδήποτε ο καρκινοπαθής τελικού σταδίου λόγο δεν πεθάνει «στην ώρα του» τότε μερικοί συγγενείς που βρίσκονται στο στάδιο του πένθους αλλά και κάποια μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας δείχνουν συναισθήματα απογοήτευσης ή ακόμη και περίεργου «θυμού» απέναντι στον ασθενή…

– στους συγγενείς βοηθώντας τους να περάσουν όσο πιο ομαλά γίνεται τα στάδια συναισθηματικής αντίδρασης στο θάνατο που είναι τα ακόλουθα πέντε:

1] η προκαταρκτική θλίψη που έρχεται καθώς ανακοινώνεται στους συγγενείς η ανίατη φύση της ασθένειας του ατόμου μολονότι το τέλος βρίσκεται ακόμη «μακριά»,

2] το πένθος, όπου ο επερχόμενος θάνατος αντιμετωπίζεται αρχικά με άρνηση, στη συνέχεια με κλάμα. Υπάρχουν και άτομα που δείχνουν στωικότητα στο πένθος αλλά η έλλειψη δακρύων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως περίπτωση «ψυχρότητας ή αδιαφορίας».

3] Η κατάθλιψη που εμφανίζεται με αποδιοργάνωση της συμπεριφοράς του ατόμου, με αϋπνίες και μείωση κοινωνικών, συναισθηματικών και επαγγελματικών ενδιαφερόντων.

4] Το συναίσθημα της μοναξιάς με όλα όσα φέρνει σε υποκειμενικό επίπεδο έρχεται στους συγγενείς λίγες μέρες ή εβδομάδες μετά τον θάνατο και την ακολουθούν έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης, άγχους, απόρριψης και συχνά απόγνωσης.

5] Η ανακούφιση και ο τερματισμός του πένθους έρχονται αργά στους συγγενείς όπως απαιτεί και η συχνά επαναλαμβανόμενη από συγγενικά πρόσωπα του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου επίκληση που συνοψίζεται στην φράση «ας αναπαύσει ο Θεός τον άνθρωπό μας από το μαρτύριό του…ώστε να αναπαυθούμε και εμείς από τον ψυχικό μας πόνο…»

Κλείνω υπενθυμίζοντας ότι «κοινή η τύχη και το μέλλον αόρατο…»

--------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Ημέρα του Αγίου Πνεύματος η 5η Ιουνίου, έχουν ήδη ξεκινήσει για τα παιδιά των ΕΠΑΛ και των ΓΕΛ οι Πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, συνεχίζουν οι προαγωγικές εξετάσεις και ήρθε στο νου μου ο στίχος του λαϊκού μας τροβαδούρου που περιγράφει με ψυχοκοινωνική εκτίμηση την αμοιβαιότητα της σχέσης ανάμεσα στο «δάσκαλο», που χρειάζεται το αστέρι του για να επιβεβαιωθεί και στο μαθητή που πασχίζει με αφοσίωση να διαπρέψει ότι:

«Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη, κι δάσκαλοί μου με είχανε μη βρέξει και μη στάξει...»

Εκδικούμενοι αυτή τη σχέση του αφοσιωμένου στο λειτούργημά του δασκάλου όλων των βαθμίδων της Παιδείας και υποβαθμίζοντας τη διαφορά μέσα από χαρακτηρισμούς της βαθμοθηρίας του μαθητή που επιδιώκει να διαπρέψει οι υπόλοιποι της τάξης διαφοροποιούν τους κυνηγούς της «πρωτιάς» από τους εαυτούς τους ποτίζοντάς τους ως «φυτά» ή κράζοντάς τους ως «κοράκια» και «φλώρους»…

Η αλήθεια είναι ότι η «πρωτιά» αναδεικνύει και στον τομέα της Παιδείας την σχέση της συμπεριφοράς των τρίτων με το εγγενές κωμικοτραγικό στοιχείο της συμπεριφοράς κάθε αλεπούς που «όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια» αλλά και κάθε μαθητή με την ξεχωριστή προσωπικότητα «που γεύεται το μεγαλείο της μοναξιάς» καθώς στερείται χαρές της καθημερινότητας για να ξεπεράσει αυτήν την ίδια την ισοπεδωτική καθημερινότητα!

Τα σχολεία, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο όπως αργότερα το Πανεπιστήμιο αποτελούν ευδιάκριτες πτυχές στο καθημερινά εξελισσόμενο, με πολλές πράξεις, δράμα της ζωής όπου ισχύουν οι ίδιοι κανόνες:

«Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια και αρκούνται στην αναγνώριση που τους προσφέρει ένας περιχαρακωμένος κύκλος επιδόσεων, φίλων και θαυμαστών, μερικοί ξεφεύγουν από την αφάνεια, δεσπόζουν στο κέντρο της ομάδας απολαμβάνοντας όσα προσκομίζει η διαπίστωση ότι είναι «χρυσές μετριότητες» και ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέτουν ως στόχο την κορυφή, που θέλουν να διαπρέψουν, να ξεχωρίσουν, να πρωτεύσουν όντας έτοιμοι να υποστούν τις μύριες θυσίες, ταλαιπωρίες, πικρίες και στερήσεις ακόμη και την «καλοπροαίρετη» σκωπτική προσέγγιση των υπολοίπων συμμαθητών που έμμεσα τους προωθούν σε ακόμη ψηλότερες κορφές του συμβολικού Όλυμπου καθώς τους διαφοροποιούν από την υπόλοιπη ομάδα...

Κάθε φορά που συνομίλησα επί δεκαετίες ως Πανεπιστημιακός «δάσκαλος» και συνεχίζω να συνομιλώ με παιδιά που πρωτεύουν διαπιστώνω ότι έχουν έντονο μέσα τους, πέρα από τον ψηλό δείκτη νοημοσύνης, και το θεμελιακό ψυχό-κίνητρο της ανάγκης για αναγνώριση, διάκριση, επιτυχία!..

Συχνά με ρωτούν, «ο προικισμένος μαθητής που σήμερα πρωτεύει στο σχολείο ή σε πανελλήνια κλίμακα και αύριο θα εξελιχθεί σε μεγάλο επιστήμονα, ο δημιουργικά προικισμένος έφηβος, γεννιέται ή γίνεται;»

Η προσωπική μου απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι ότι «και γεννιέται και γίνεται» καθώς στη μορφοποίηση της ατομικής μας συμπεριφοράς εμπλέκονται τρείς αλληλένδετοι παράγοντες: ο βιολογικός, ο ψυχολογικός και ο κοινωνιολογικός.

Η διαμάχη ανάμεσα στους υποστηρικτές της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος στο θέμα της ποιοτικής και ποσοστιαίας σημασίας του ενός από τους δυο παράγοντες στην τελική διαμόρφωση, στην απόληξη που αποτελεί η ατομική συμπεριφορά και επίδοση κάθε καλού, μέτριου ή κακού μαθητή είναι, σχεδόν, πανάρχαια.

«Μεγαλοφυΐα»είπε ο Αϊνστάιν όταν ρωτήθηκε«είναι το άθροισμα δυο μόνο παραγόντων όπου το 1% είναι η ευφυΐα και το 99% ο ιδρώτας!»

Με αλλά λόγια ο πρώτος μαθητής όπως και ο τελευταίος ΚΑΙ γεννιέται ΚΑΙ γίνεται..

Η ζωή του καθένα και της καθεμιάς μας, από την αρχή ως το τέλος, αποτελεί μια ξέχωρη κουκίδα μέσα στα εκατομμύρια άλλων που στο σύνολό τους συνθέτουν «το μωσαϊκό της ζωής» την προσωπογραφία κάθε Λαού.

Ερχόμαστε στον κόσμο φορτωμένοι με κληρονομικές προδιαθέσεις που μας επιφύλαξε η φύση καθώς διάλεξε στα 23 χρωμοσώματα του πατρικού σπέρματος και τα 23 του μητρικού ωαρίου μερικά από τα χαρακτηριστικά καθενός από τους γονείς μας και δημιουργούμε βιώματα επηρεασμένοι από το κοινωνικό, το ψυχολογικό και το οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, δρούμε και ωριμάζουμε.

Κάθε κοινωνία, από την ουτοπιστική ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνα μέχρι το «παραμύθι» της σοσιαλδημοκρατίας, της απόλυτης ισότητας που ισοπεδώνει τα πάντα για να αποφευχθεί δήθεν έτσι η δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας στους λιγότερο προικισμένους και εργατικούς, δυστυχώς πετυχαίνει να ελαχιστοποιήσει και τις αναγκαίες προσφορές σε ολάκερο το σύστημα των πραγματικά προικισμένων και ταλαντούχων των οποίων η ΔΙΑΦΟΡΑ, όπως κάθε αντικειμενικός παρατηρητής γνωρίζει είναι και ευδιάκριτη και απαραίτητη και αξίζει να υποστηριχθεί!...

Πριν μερικές δεκαετίες στην Αμερική είχε επικρατήσει η άποψη να δίνεται μεγαλύτερη σημασία στον μαθητή που έχει ψηλές επιδόσεις σε συνδυασμό με πολλές κοινωνικό-πολιτιστικές δραστηριότητες και ΟΧΙ στον μαθητή που περιχαρακώνει τον εαυτό του στην απόλυτη πρωτιά των βαθμών αγνοώντας και το αναγκαίο αλλά και προσοδοφόρο της ενεργής συμμετοχής στα κοινά.

Πιστεύω ότι αυτή η τάση χρειάζεται να υιοθετηθεί από δασκάλους, γονείς και παιδιά στο σύγχρονο ελληνικό παιδαγωγικό σύστημα για να βιώσουμε πραγματική προκοπή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ...

Ελπίζω ποτέ να μη μας λείψουν τα «φυτά», τα «κοράκια» και οι «φλώροι» που ανέκαθεν βηματίζουν προσηλωμένοι στο άκουσμα του ήχου ενός διαφορετικού τυμπανιστή!

Αρκεί ως σώφρονες «δάσκαλοι» όλων των βαθμίδων και μαζί τα στελέχη του κοινωνικού συστήματος να τους αμείβουμε για τον κόπο και τις προσωπικές τους θυσίες που τελικά λειτουργούν θετικά για ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα.

----------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ. Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Εκλογικό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Ο όρος déjà vu (ντεζά βου) στη γαλλική γλώσσα σημαίνει «ήδη ιδωμένο» και αφορά στην «προμνησία» δηλαδή την αίσθηση που έχουμε όταν μία οπτικοακουστική κατάσταση που βιώνουμε στο παρόν νομίζουμε ότι έχει επαναληφθεί η ίδια ακριβώς στο παρελθόν.

Εάν με ρωτήσετε: «Κύριε Πιπερόπουλε» πώς σας ήρθε το συγκεκριμένο ψυχολογικό φαινόμενο στο μυαλό στα καλά καθούμενα;»

Θα σας απαντήσω: «Από προχθές Σάββατο είμαστε επίσημα σε προεκλογική περίοδο εκλογών για την επιλογή Κυβέρνησης της επόμενης τετραετίας και το σημερινό κείμενό μου είναι δομημένο σε πλήρη αντιστοιχία με την εκτίμηση ότι είμαστε Λαός με «κοντή» μνήμη!..»

Η Νέα Δημοκρατία, ξεπερνώντας τα θέματα «υποκλοπών», και ιδιαίτερα την Εθνική τραγωδία των Τεμπών (Θεέ μου πόσο πικρή είναι η επαλήθευση ότι στην Πατρίδα μας κάθε «θαύμα» διαρκεί μόνο 3 ημέρες) συνεχίζει να είναι ΠΡΩΤΟ Κόμμα στις Δημοσκοπήσεις ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάστηκε από «σκάνδαλο» που σχετίζεται με σεξ…

Γιατί αναφέρθηκα στο «Deja vu» δηλαδή σε «προμνησία;»

Ξεχάσαμε, τόσο εύκολα, ότι πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ» ήταν μονίμως ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ σε ΟΛΕΣ τις Δημοσκοπήσεις αλλά ο κ Τσίπρας ζητούσε, ΣΤΑΘΕΡΑ και ΕΠΙΜΟΝΑ, όπως τώρα ο κ Μητσοτάκης, «ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ;»

https://www.efsyn.gr/politiki/ekloges/ekloges-septembrios-2015/41253_aytodynamia-apo-syntagma-zita-o-al-tsipras-live

Τελικά ο κ Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ μας Συν-Κυβέρνησαν με τον κ Καμμένο και τους ΑΝΕΛ (ένα Κόμμα με σαφή «δεξιό-συντηρητικό» προσανατολισμό), συνυπέγραψαν περιχαρείς τη Συμφωνία των Πρεσπών δημιουργώντας τη Βόρεια Μακεδονία, και όχι μόνο δεν «ξέσκισαν» τα παλιά αλλά έπέβαλαν νέο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και μείωσαν τις συντάξεις …

Προσωπικά ΔΕΝ βλέπω ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ και αναρωτιέμαι, μετά την 21η Μαΐου, με ποιόν Αρχηγό και ποιο Κόμμα θα καταλήξει να σχηματίσει Συν-Κυβέρνηση ο κ Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία ή, εάν τα εκλογικά αποτελέσματα δημιουργήσουν αριθμητικά τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, ο κ Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς πασιφανώς «ρυθμιστής της κατάστασης» είναι ο κ Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ;

Κλείνω επισημαίνοντας εμφαντικά ότι όλες οι Εκλογές πάντα έκρυβαν και θα συνεχίσουν να κρύβουν εκπλήξεις και όπως φαίνεται οι Εκλογές της 21ης Μαΐου άρχισαν ήδη, πριν καν ανοίξουν οι κάλπες, να μας εκπλήσσουν πολλαπλώς (δείτε τι γίνεται με το Κόμμα του κ Κασιδιάρη, που προχωρεί στις Εκλογές ως Κόμμα του κ Κανελλόπουλου, και miracolo-miracolo «έσκασε» ξαφνικά πρόβλημα στο Κόμμα του κ Βελόπουλου)…

Ας μην ξεπερνάμε με αφελή αδιαφορία το γεγονός ότι οι Τουρκικές Εθνικές Εκλογές θα γίνουν στις 14 Μαΐου (ημέρα των γενεθλίων μου) και ΕΥΧΟΜΑΙ στις ένθεν-κακείθεν εκπλήξεις να μην περιλαμβάνεται το παραμικρό ΕΘΝΙΚΟ κόστος για εμάς τους Έλληνες!…




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Λακωνικό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Μου τηλεφώνησε χθες ο Ανέστης ο παλιός μου συμμαθητής από το 4ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης, για να μου πει να μεταφέρω το δικό του ΜΠΡΑΒΟ στους παλιούς μου συναδέλφους στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας που είπαν ΟΧΙ στο αίτημα να διδάσκεται η «Μακεδονική» γλώσσα στο τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών!...

«Ανέστη το συγκεκριμένο ΟΧΙ έγινε και πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ και αλλού προς το παρόν…»

https://www.kathimerini.gr/society/1014261/ochi-pamak-sto-aitima-gia-didaskalia-makedonikon/

«Δηλαδή Γιώργο τι προβλέπεις και λες προς το παρόν» με ρώτησε ο Ανέστης.

«Θυμήσου την περσυνή απόφαση του Δικαστηρίου της Φλώρινας που δημιούργησε σχετικό σάλο αλλά ΔΕΝ ακυρώθηκε» του απάντησα…

«Μου λες κάτι και δεν το πιάνω;» Ρώτησε ο Ανέστης.

«Θέλω να σου πω φίλτατε Ανέστη, Κατερινιώτη και Μακεδόνα. ότι το δικαίωμα να ζητούνε τέτοια οι γείτονές μας τους το έδωσε με Χαμόγελα και Αγκαλιές ηΚυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με επικεφαλής τουςκκ Τσίπρα, Κοτζιά και τον συνεργάτη τους Πρόεδρο των ΑΝΕΛ κ Καμμένο (που θα μπορούσε να την σταματήσεις αποχωρώντας από την Συγκυβέρνηση, αλλά ΔΕΝ το έκανε), υπογράφοντας φαρδιά-πλατιά τη Συμφωνία των Πρεσπών στις 12 Ιουνίου, 2018…»

Δείτε την αξιολόγηση της συμφωνίαςΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τουΚαθηγητή Συνταγματικού Δικαίου κ Κασιμάτη που ζήτησε το 2019 να ΜΗ ΨΗΦΙΣΤΕΊ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ:

https://www.youtube.com/watch?v=EjCYDTqtk-U

Δείτε τι είχε πει τον Ιανουάριο του 2019 και ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ Γεραπετρίτης που μετά τις εκλογές του 2019 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη!…

https://www.ithesis.gr/politikh/g-gerapetritis-i-kirosi-tis-simfonias-prepi-na-anavlithi/

Τα Σκόπια δεν τηρούν τη Συμφωνία των Πρεσπών εδώ και…1.440 ημέρες,,,

https://www.newsbomb.gr/ellada/story/1396387/ta-skopia-den-tiroyn-ti-symfonia-ton-prespon-edo-kai-1-440-imeres

«Ανέστη θα κλείσω υπογραμμίζοντας ότι21η Μαΐου έχουμε Εθνικές Εκλογές!..».

«ΟΛΟΙ οι Έλληνες το γνωρίζουμε!...» μου απάντησε ο Ανέστης.

Κλείσαμε τα τηλέφωνα λέγοντας καληνύχτα, καλό ξημέρωμα και, όπως του υποσχέθηκα, σας γνωστοποιώ σήμερα Δευτέρα όσα είπαμε…

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Επέλεξα για τίτλο τα 4 αυτά γνώριμα, και τολμώ να γράψω ίσως αναπόσπαστα από τoDNA της φυλής μας χαρακτηριστικά, επειδή επιθυμώ να επισημάνω τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Εθνικής Επανάστασης του 1821 τη στιγμή που εσείς και εγώ όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες θα αποτίνουμε το Σάββατο 25η Μαρτίου 2023, τον πρέποντα φόρο τιμής στους γνωστούς και τους άγνωστους αγωνιστές της Εθνικής μας Επανάστασης.

Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: εμείς οι Έλληνες κάθε φορά που κατορθώσαμε να παραμερίσουμε τις εθνικές αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε σε συλλογικό ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας!…

Από το 1821 μέχρι και σήμερα, (τώρα βιώνουμε προεκλογική περίοδο με εμφανή ένταση εξαιτίας της τραγωδίας των Τεμπών και με πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδικίες που πλησιάζουν σε επίπεδα σχεδόν εθνικού διχασμού διχασμού) κάθε φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να λησμονήσουμε τα διδάγματα της εθνικής μας ιστορίας δυστυχώς ξαναζήσαμε οδυνηρά τα αιώνια πάθη και μίση και τα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αλληλοσπαραγμών.

Το σημείωσε με πικρό λυρισμό ο εθνικός μας ποιητής:

«η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή/
καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και σύ…»


Ποιος άλλος λαός στον πλανήτη, και το ρωτάω χωρίς να διακατέχομαι από εθνικοπατριωτικό παραλήρημα. έχει να επιδείξει συμπυκνωμένη μέσα σε τόσο μικρά χρονικά περιθώρια τέτοιες εκφάνσεις ηρωισμού, ανδρείας και αυτοθυσίας όση οι Έλληνες με Αρκάδι, Κάσο, Ζάλογγο, Αραπίτσα, Χίο, Ψαρά και άλλα τόσα; Ποιο άλλο εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα είδε τους πρωταγωνιστές του να πέφτουν στα πεδία της μάχης μαζί με τους αφανείς αγωνιστές τους χωρίς να περιμένουν να «εισπράξουν» την επιβράβευση του αγώνα μετά τη δικαίωσή του και την επικράτηση της Επανάστασης;

Βαρύ το τίμημα…

Από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού φάνηκε ότι ο δρόμος για τη Λευτεριά θα ήταν βαμμένος με αίμα, πόνο και δάκρυα ξεκινώντας με τη σφαγή του «Ιερού Λόχου» στη Μολδοβλαχία μέχρι την προδοσία του Υψηλάντη, από τη θυσία του Γεωργάκη Ολύμπιου μέχρι τον πνιγμό του Καρπενησιώτη στον Προύθο, από τον ανασκολοπισμό του Θανάση Διάκου, στη σφαγή του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα!

Στη Νάουσα ο Ζώτος βάζει μπουρλότο στο μπαρούτι και γίνεται κομμάτια, ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει στο κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, ο Παπαφλέσσας θανατώνεται στο Μανιάκι, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αφήνει την τελευταία του πνοή στον ιερό λόφο της Ακρόπολης όπου πέφτει και ο Γιώργος Καραϊσκάκης.

Τα παραπάνω είναι μικρά μόνο δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας που μας καλούν, τις δύσκολες μέρες που περνάμε με τους γείτονες και «συμμάχους» (έστω και αν ξαφνικά με σεισμούς, Τέμπη και «οφίκια στον ΟΗΕ» βιώνουμε ξαφνικά μια απροσδόκητη «ηρεμία») , να σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ιστορικά κείμενα και χωρίς φόβο και πάθος να αναπλάσουμε τα διδακτικά παραδείγματα εκείνων των ανδρών και γυναικών.

Και τούτο επειδή πιστεύω, καθώς μας έρχεται το Άγιο Πάσχα, ότι μόνο εάν ψηλαφίσουμε ως σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες «τους τύπους των ήλων» επί του σώματος της μητέρας μας Ελλάδας θα θυμηθούμε και θα μάθουμε έτσι ώστε να μην… ξανά-πάθουμε!…

Τρεις περίοδοι του αγώνα

Την 25η Μαρτίου 1821 στη Μονή της Αγίας Λαύρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε τα παλικάρια και ο αγώνας ξεκίνησε και σύμφωνα με μια προσεκτική προσέγγιση μπορεί να διαχωρισθεί σε τρεις σημαντικές περιόδους:

Στην πρώτη περίοδο (1821-1825) κυριάρχησε ο ενθουσιασμός, καταγράφηκαν απερίγραπτου μεγαλείου πράξεις ανδρείας και αυτοθυσίας, βοήθεια από φιλέλληνες της Δύσης και Ανατολής αλλά κόντεψε να χαθούν τα πάντα όταν ενεπλάκησαν σε εμφύλιο σπαραγμό Ρουμελιώτες και Μοραΐτες!

Στη δεύτερη περίοδο (1825 – 1827) η Επανάσταση έφτασε στα πρόθυρα της καθολικής κατάρρευσης όταν ο Αντιβασιλέας της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή ήρθε να ενισχύσει το Σουλτάνο με χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις έχοντας επικεφαλής τον γαμπρό του στρατηγό Ιμπραήμ.

Στην τρίτη περίοδο (1827 – 1829) με την επιλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας με επταετή θητεία γεννήθηκε το μικρό ελεύθερο ελληνικό Κράτος με Βόρεια σύνορα μέχρι τη Θεσσαλία και την Άρτα…

Ας σκύψουμε ευλαβικά…

Σκύβοντας στις 25 Μαρτίου 2023 ευλαβικά πάνω από τις ιστορικές μνήμες εκείνων των ανδρών και γυναικών, εκείνων των γεγονότων ας σίγουρα θα βρούμε αμέτρητα δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας, θα βρούμε και αρνητές της θυσίας της ζωής τους για κάποιο ιδεώδες που δεν είχε για αυτούς αμοιβή χειροπιαστή, άγγιγμα σαρκικό.

Θα βρούμε ανεξίτηλα σημάδια, επίσης, διχασμού και διχόνοιας όπως και σημάδια πράξεων έμπνευσης και ομόνοιας προερχόμενα όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από κάθε εθνότητας φιλέλληνες.

Τα 4 χαρακτηριστικά της ανδρείας, της αυτοθυσίας του διχασμού και της διχόνοιας είναι, όπως έγραψα παραπάνω, κοινά γνωρίσματα του DNAτης ελληνικής φυλής όπως και μέλη αναπόσπαστα από την συμβολική σάρκα και υπόσταση του Έθνους ήταν οι ηγέτες και αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.

Υπάρχουν, δυστυχώς, οι συνεχιζόμενες μεγάλες οικονομικές επιπτώσεις που ξεκίνησαν το 2010 με το πρώτο Μνημόνιο, εντάθηκαν με την πανδημίαcovid-19 και συνεχίζουν ως παράπλευρες επιπτώσεις του Πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας …

Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, που είχα την τιμή να διδάξω αμέτρητες χιλιάδες παιδιών μας στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης διαπιστώνω ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, των επιδερμικών μας διαπροσωπικών σχέσεων και της έλλειψης οραμάτων και αφοσίωσης σε ιδεώδη δεν έπαψαν να υπάρχουν ανάμεσά μας, εδώ στην Πατρίδα μας Ελλάδα, άνδρες γυναίκες και παιδιά που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που πολλοί Λαοί εγκλωβισμένοι στην ευδαιμονία αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η βίωση της Ελευθερίας…

Γονατίζοντας ταπεινά, με ευσέβεια και ευλάβεια, μπρος στις ιερές μνήμες επώνυμων ηγετών και αφανών αγωνιστών που υπάρχουν στο συλλογικό ελληνικό μας υποσυνείδητο τολμώ κλείνοντας να σας προτρέψω, να σας παρακαλέσω:

Το Σάββατο 25η Μαρτίου 2023, Ελληνίδες, Έλληνες, Ελληνόπουλα εντός συνόρων σε κάθε χωριό και κάθε πόλη της Πατρίδας μας Ελλάδας και εκτός συνόρων σε ολάκερη την Υφήλιο να βγούμε στα μπαλκόνια και κρατώντας τη γαλανόλευκη να βροντοφωνάξουμε:

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821 – Ζήτω το απανταχού της Γης ΕΘΝΟΣ των Ελλήνων!..


----------------------------------


*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


«Πιπεράτη» προσέγγιση του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Η έννοια «ο καταλληλότερος πρωθυπουργός», που χρησιμοποιείται συχνάσε κάθε μικρήςή μεγάλης κλίμακας επίσημη και ανεπίσημη, αυτοδύναμα εκτελούμενη ή κατά παραγγελία των Πολιτικών Κομμάτων και τωνMMEπολιτική δημοσκόπηση, λένε πολλοί συμπολίτες μας, έχει «στόχευση» και εμμέσως επηρεάζει κάποιους απροβλημάτιστους ψηφοφόρους…

Μερικοί μάλιστα διατείνονται ότι η έννοια έχει πολύ μικρή αξία και ίσως «πτώχευσε», καθώς σχεδόν πάντοτε ως «καταλληλότερος» αναδεικνύεται το άτομο που κατέχει, την εποχή που γίνεται η δημοσκόπηση, τον Πρωθυπουργικό θώκο και ακολουθεί, ως ο εν δυνάμει καταλληλότερος Πρωθυπουργός που είναι, νομοτελειακά στα δικομματικά πολιτεύματα,ο αρχηγός της εκάστοτε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης!…

Εάν υπήρξε ή πρόκειται να υπάρξει κάποια εξαίρεση σε κάποια δημοσκόπηση κάποια εποχή, απλώς και μόνο θα συνιστά μια επιβεβαίωση του παραπάνω κανόνα…

Τι ψάχνουν λοιπόν οι δημοσκόποι, αναρωτιούνται πολλοί, και ταλανίζουν με τη σχεδόν άχρηστη πλέον ερώτηση όσους ανήκουν στο στατιστικό τους δείγμα και απαντούν στην ερώτηση και το αναγνωστικό κοινό που διαβάζει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;

Στο λακωνικό σημερινό μου σχόλιο ΔΕΝ υπάρχει χώρος να προχωρήσω σε μια υπεύθυνη επιστημονική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα καθώς οι δύο μονομάχοι ήταν και σαφώς παραμένουν ο Πρωθυπουργός κ Μητσοτάκης και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ Τσίπρας…

Το «πιπεράτο» της προσέγγισηςπηγάζει από τα ευδιάκριτα ποσοστά των Ελλήνων που δηλώνουν τον ΚΑΝΕΝΑ (γιατί άραγε μου έρχεται στο νου ο Κύκλωπας Πολύφημος του Ομηρικού έπους της «Οδύσσειας») ως «καταλληλότερο πρωθυπουργό»;

Αυτός ο ΚΑΝΕΝΑΣ, ο μεγάλος πράγματι ηγέτης, ο διακεκριμένος και έξοχος άνδραςστην Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να είναι γυναίκα;

Υπάρχει ο ΚΑΝΕΝΑΣηγέτης ικανός να μας εμπνεύσει καθώς θα ξαναφέρει ρευστότητα στην αγορά, θα δημιουργήσει με τις πολιτικές του θέσεις απασχόλησης στους ανέργους, νέους και ώριμους στην ηλικία, θα βάλει φρένο στα λουκέτα μικρό-μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, τέλος στις κυριολεκτικά «απάνθρωπες» μειώσεις μισθών και συντάξεων;

Υπάρχει αυτός ο ΚΑΝΕΝΑΣηγέτης που θα ανακόψει τη φυγή επιστημόνων και εξειδικευμένων επαγγελματιώνστην ξενιτιά; Αυτός ο ΚΑΝΕΝΑΣηγέτης που θα επαναφέρει την ΕΛΠΙΔΑ, που το Πολιτικό Σύστημα και οι πρωταγωνιστές και κομπάρσοι του έχουν «στερήσει» από την καθημερινότητά μας, και τα χαμέναΧΑΜΟΓΕΛΑ στα χείλη του Ελληνικού Λαού!…

Στον ΚΑΝΕΝΑ των Ελλήνων δημοσκόπων υποκλίνομαι σήμερα, και υπόσχομαι να τον τιμήσω με την ψήφο μου στις επόμενες εθνικές εκλογές, που υποχρεωτικά θα έρθουν το ΑΡΓΟΤΕΡΟ τον ερχόμενο Ιούλιο. Προς το παρόν, αποτίνω «φόρο πολιτικής τιμής» στον Μοναδικό, Γιγάντιο, Τεράστιο ΑΓΝΩΣΤΟ Πολιτικό, που καταγράφει σημαντικό ρόλο στις δημοσκοπήσεις: στον «ΚΑΝΕΝΑ»!…




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Αισθάνομαι την υποχρέωση να «τραβήξω» συμβολικά τα αυτιά των Πολιτικών μας ανδρών και γυναικών και μαζί των γνωστών και λιγότερο γνωστών δημοσιογράφων και των καναλαρχών των ΜΜΕ καθώς τους βλέπω να διαπληκτίζονται, να αντιδικούν, να επιχειρηματολογούν και να μετρούν ποσοστα «ενοχικών» ελλείψεων, παραλείψεων και καθυστερήσεων για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.

Από τα χαράματα της 1ης Μαρτίου μέχρι αυτή τη στιγμή, καθώς ολάκερη η Ελλάδα βιώνει αυτές τις δραματικές και ανυπόφορα οδυνηρές ώρες και ημέρες για 57 οικογένειες που θρηνούν νεκρούς και για όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες που συμμετέχουνοι στον πόνο τους ΔΕΝ σταμάτησαν να βγαίνουν στα ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα οι Πολιτικοί μας και να λειτουργούν ως αναλυτές, εισαγγελείς και δικαστές εκφραζοντας τις προσωπικές τους εκτιμήσεις οι δημοσιογράφοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης...»

Με το τραίνο αυτό είχα κατεβεί στην Αθήνα λίγες μέρες πριν συμβεί το κακό...

ΚΑΜΙΑ Κυβέρνηση τα τελευταία 20 χρόνια ΔΕΝ μας είχε πει ότι ταξιδεύουμε «στα τυφλά» και καθόμαστε στις θέσεις των βαγονιών άνετοι ως θύματα ενός θανατηφόρου ατυχήματος που «περιμένει να συμβεί»

ΔΕΝ προτείνω την απόκρυψη γεγονότων και τον σκόπιμο αποκλεισμό ειδήσεων.

Αλλά ΔΕΝ αντέχω άλλο την «εργαλειοποίηση» της θανατηφόρου σύγκρουσης των 2 Συρμών από τα ΜΜΕ που είχαν πλέον εξαντλήσει τα θέματα «βιασμού» μιας 12χρονης και των «περίεργων» θανάτων τριών μικρών παιδιών...

Καθώς οι οικογένειες θάβουν τις σωρούς ή τις στάχτες των παιδιών τους επιτέλους σταματείστε κυρίες και κύριοι Πολιτικοί τις κοκορομαχίες επιμερισμού ποσοστών ευθύνης και εσείς Δημοσιογράφοι την «ανθρωποφαγία»... 

 Κλείνω επισημαίνοντας: «Αιδώς Αργείοι...»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Ξεκινώ καταθέτοντας τα συλληπητήριά μου στις οικογένειες των νεκρών!..
Πιστεύω ότι δεν υπήρξαν από προχθές Τρίτη 1ηΜαρτίου ελληνικά μάτια χωρίς δάκρυα μετά την πιο θανατηφόρα στην Ελλάδα σύγκρουση τραίνων που έγινε στα Τέμπη και ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα το «Γιατί;» αναφορικάμε υφιστάμενες ελλείψεις ή και
δυσλειτουργίεςτων ΗλεκτρονικώνΣυστημάτων Ελέγχουκυκλοφορίας Σιδηροδρομικών Συρμών που κατέληξαν στην ενοχοποίηση του «Σταθμάρχη Λάρισας...»
Το «Γιατί» έγινε ακόμη πιο ανυπόφορο όταν πληροφορηθήκαμε οι Έλληνες ότι αυτα τα συστήματα είχαν αγοραστεί και υπήρχαν εδώ και δύο δεκαετίες αλλά ΔΕΝολοκληρώθηκαν ΠΟΤΕ από τις διαδοχικές Κυβερνήσειςτων κκ Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα-Καμμένου και Μητσοτάκη που εμείς εκλέξαμε από το 2000!..
Με το σημερινό μου άρθρο που φιλοξενείται εδώ στον αγαπημένο ιστότοπο ευελπιστώ, απολύτως καλοπροαίρετα και χωρίς Κομματικές παρωπίδες «εθελοτύφλωσης», ότι ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό Κόμμα ΔΕΝ θα τολμήσει να προσβάλλει τους δεκάδες νεκρούς και τις οικογένειές τους και μαζί ΟΛΟΥΣ εμάς Έλληνες και τις Ελληνίδες πολίτες προχωρώντας σε «εργαλιοποίηση» αυτής της ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ....
Θέλω να ελπίζω ότι η υπό τον κ Ντογιάκο Επιτροπή θα ψηλαφίσει σε βάθος όσα αφορούν στα συγκεκριμένα Ηλεκτρονικά Συστήματα Ελέγχου ώστε να μάθουμε κάποια μέρα ΓΙΑΤΙ δεν λειτουργούν και γιατί μας σέρνει στο Δικαστήριο η Ευρωπαϊκή Ένωση για το θέμα αυτό καταθέτοντας «αγωγή» κατά της Πατρίδας μας Ελλάδας στις 15 Φεβρουαρίου.
Εδώ και πολλά χρόνια κοντεύει να πουλήσουμε ΟΛΗ την Ελλάδα αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ παραμένουμε ακόμη χρεωμένοι με 429 δισεκατομμύρια ευρώ, ένα ποσό που αυξάνεται σχεδόν 600ευρώ κάθε δευτερόλεπτο!..
Ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω σύνδεσμο που δείχνει το ΕΘΝΙΚΟ μας χρέος για το οποίο ΔΕΝ ευθύνεται αποκλειστικά η σημερινή αλλά ΟΛΕΣ οι Κυβερνήσεις που εκλέξαμε από τη Μεταπολίτευση του 1974 και μετά..
https://commodity.com/data/greece/debt-clock/
Όσο και εάν ενοχλήσει η διαπίστωση κάποιους, σε θέματα Οικονομίας (δεν προτείνω Άφεση αμαρτιών) μετά το τέλος της Επταετίας το Εθνικό μας χρέος ήταν σχεδόν μηδενικό!.
Για του λόγου το αληθές δείτε παρακάτω σχετικό άρθρο ενός από τα κορυφαία οικονομικά περιοδικά της Ελλάδος το οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να υποψιασθεί ως φίλα προσκείμενο στο καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.
https://www.ot.gr/2021/12/17/oikonomia/fakelos-proypologismoi-1961-2021-poioi-prothypourgoi-fouskosan-to-xreos-sta-400-dis-eyro/
Φυσικά τα δύο μεγάλα Κόμματα-Παρατάξεις που μας Κυβέρνησαν από το 1974 και μετά ήταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους συνεχίζουν να είναι τα ίδια με την σχετικά «Κέντρο-μεταλλαγμένη-διευρυμένη» Νέα
Δημοκρατία και το πλήρως «μεταμορφωμένο σε ΣΥΡΙΖΑ τεράστιο τμήμα του ΠΑΣΟΚ.
Περίπου το 29,5% των Ελλήνων που με κριτήρια την ανεργία και τα χαμηλά εισοδήματα οι Ευρωπαϊκές Στατιστικές τους κατέτασσαν σε επίπεδα «κινδύνου φτώχειας» τώρα πια βιώνουν μια πρωτόγνωρη οικτρή πραγματικότητα…
Το ποσοστό φτώχειας που ανέφερα παραπάνω, εάν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά επιδόματα θα ξεπερνούσε το 48% και με αυτές τις επιδόσεις η Ελλάδα κατέχει μετά τη Βουλγαρία τη
δεύτερη θέση ΦΤΩΧΕΙΑΣ στην Ευρωπαϊκή Ένωση!...
https://www.sofokleousin.gr/ayksisi-tis-ftoxeias-stin-ellada

ΔΟΞΑΣΤΕ τους πολιτικούς μας!..

Το 50% περίπου των Ελλήνων, που μέχρι την παραμονή του ερχομού της «τρόικα» και τωνΜΝΗΜΟΝΙΩΝ αποτελούσαν στατιστικά την ΜΕΣΑΙΑ τάξη, τελούν ήδη υπό διωγμό
και σε καθημερινή βάση υποβάλλονται σε φορομπηχτικές διαδικασίες «φτωχοποίησης»…
Και, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το υπόλοιπο 20% των Ελλήνων ΔΕΝ φαίνεται να «πήραν χαμπάρι» και συνεχίζουν εμφανώς, σε επίπεδο «κοινωνικής αναλγησίας», να ζούνε όπως πάντα με βίλες και εξοχικά, με πολυτελή Γερμανικά αυτοκίνητα, με Σαββατοκύριακα στη Μύκονο και διακοπές σε εξωτικούς παραδείσους εκτός Ελληνικών και Ευρωπαϊκών συνόρων…
Ήδη βιώνουμε τον χειμώνα πρωτόγνωρων στερήσεων με την ακρίβεια που καλπάζει και τον φόβο για το αύριο με τον συνεχιζόμενο, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο δεκάδων εάν όχι
κανά-δύο εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών στρατιωτών και πολλών αμάχων και συστηματική καταστροφή υποδομών στο έδαφος της Ουκρανίας πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας (κάποιοι αρχίζουν να τον αποκαλούν υβριδικό πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ) και ξεκινησε κιόλας ο
γνωστός «Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης, εάν βέβαια απομείνουν κάποια κούτσουρα και παλούκια για κάψιμο…

Για ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο και πετρέλαιο θέρμανσης δεν θα κάνω κανένα σχόλιο γιατί αυτά τα είδη ενέργειας μας έξαων ήδη την παροιμιακή «γούνα...»
Με αεροδρόμια, λιμάνια, πλουτοπαραγωγικές δομές/ υποδομές πουλημένες, με καναδυό εκατομμύρια μεταναστών-προσφύγων μόνιμους κατοίκουςΕλλάδος, με «χρυσές βίζες» αγοράς κατοικίας, με καταστροφικούς «μπαχαλάκηδες» και τρία εκατομμύρια
Συνταξιούχους, με το συνεχώς αυξανόμενο χρέος στους ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ που φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουμε να το αποπληρώσουμε εμείς ή τα παιδιά μας αλλά θα το κληρονομήσουν τα εγγόνια μας μήπως διατρέχουμε τον κίνδυνο,εάν ΔΕΝ ξυπνήσουμε εγκαίρως, να καταντήσει η Ελλάδα μας από Χώρα... «Χώρος;»
https://www.youtube.com/watch?v=zfuxVYevh9w
https://www.youtube.com/watch?v=nmnyPBVNAUo


-------------------------------------
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του
Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Ήταν το 1955, ήμουν μαθητής στο «πρότυπο» τμήμα του Γυμνασίου Αρρένων στη γενέτειρά μου Κατερίνη, ξεκινούσε η έξοδος ανέργων Ελλήνων σε Ευρώπη, Δυτική Γερμανία και Αυστραλία και η ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ έστελνε στις Κινηματογραφικές αίθουσες μια κωμωδία (με μπόλικες σταγόνες συναισθήματος και λυρισμού) με τίτλο:

«Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο»
https://www.youtube.com/watch?v=-38eH3ucOPE&list=RD-38eH3ucOPE

Η ταινία είχε απρόσμενη επιτυχία και ήταν η πρώτη στην Ελλάδα κινηματογραφική ταινία που έκανε και sequelκαθώς η ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ την επανάφερε μετά από δύο χρόνια στις κινηματογραφικές αίθουσες με τίτλο:

«Λατέρνα, Φτώχεια και Γαρύφαλλο».
https://www.youtube.com/watch?v=YqpiqMYCc-Y

Στο μεσοδιάστημα η πατρική μου οικογένεια εγκατέλειψε την Κατερίνη, μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη, που έγινε από τότε η δεύτερη πατρίδα μου, και την ταινία την είδα με τους τότε «κολλητούς» μου όντας μαθητής πλέον του Β΄Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης.

Ελπίζω να μην «αναστατωθούν» οι ψυχές του Φίνου, του Σακελλάριου, του Φωτόπουλου του Αυλωνίτη, της Καρέζη, του Αλεξανδράκη και άλλων αστέρων που συμμετείχαν στην ταινία καθώς στο σημερινό μου άρθρο υποκαθιστώ εκείνους τους δύο τίτλους με το δικό μου τίτλο:

«Λατέρνα, Τσίπα και Φιλότιμο!..»

Ήμασταν τότε, πολλοί Έλληνες όπως και τώρα εποχές Μνημονίων και Πανδημίας, οικονομικά «αδύναμοι» αλλά φροντίζαμε ως «κόρην οφθαλμού» σε Πανελλαδικό επίπεδο, μια έννοια πολύτιμη, τώρα πια δυσεύρετη στην Ελλάδα των δυσβάστακτων Μνημονίων αρχικά της τρόικα και τώρα πια των Θεσμών:

την «Τσίπα» μας!...

Η «Τσίπα» αναφερόταν στην αίσθηση που είχαμε όλοι οι Έλληνας μεγάλοι και μικροί στην ηλικία ότι οι άλλοι θα μας σέβονται εφόσον και εμείς φροντίζουμε με την συμπεριφορά μας να μην... «Ξετσιπωθούμε!…».

Είχαμε τότε στην ΠΑΤΡΙΔΑ μας, την αγαπημένη μας Ελλάδα, πέρα από τα αιώνια θαλασσόβρεχτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, και το μοναδικό στην υφήλιο γνώρισμα που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα όσες προσπάθειες και εάν έγιναν το «Φιλότιμο...»

Γενιές ολάκερες ντόπιων Ελλήνων και προσφύγων από Πόντο και Μικρά Ασία είχαμε γαλουχηθεί με τούτη τη μοναδική στον κόσμο έννοια, την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη μας το «Φιλότιμο».

Από τον Απρίλιο του 2010 και μετά, υπόδουλοι στον Δράκουλα που, πριν την Κυβέρνηση «Πρώτη φορά Αριστερά», άκουγε στο όνομα «τρόικα» και στη συνέχεια μετονομάστηκε και έκτοτε λέγεται «θεσμοί», με τέτοιες «μίζες, διαφθορά και απληστία» φοβάμαι ότι απαξιώνουμε καθημερινά ό,τι υπόλοιπο μας έχει απομείνει από «Τσίπα» και «Φιλότιμο».

Εδώ και κάποια χρόνια κάπου τα μπερδέψαμε με τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες, ντόπιες ή εισαγόμενες, από Εσπερία και αλλού εμπλουτισμένες και με κάποια περίεργα συστήματα αξιών και, εύλογα αναρωτιούνται πολλοί:

ΦΙΛΟΤΙΜΟ έχουμε;

ΦΙΛΟΤΙΜΟ είχαμε;

Μήπως, τελικά, νομίζουμε ότι είχαμε «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι;»

ΤΣΙΠΑ έχουμε;

ΤΣΙΠΑ είχαμε;

Μήπως νομίζουμε ότι είχαμε καθώς η «ξετσιπωσιά» έχει κάνει πολλές και πολλούς διάσημους, ανανωρίσημους και πλούσιους;

Φίλες και φίλοι αναγνώστες μου εδώ στον φιλόξενο χώρο, συμπατριώτες και ομογενείς όλων των ηλικιών, οι δύο έννοιες δεν είναι μόνο δυσνόητες για τους ξένους, είναι πασιφανώς πλέον «αγαθά σε ανεπάρκεια» δυστυχώς και για εμάς τους ντόπιους εν Ελλάδι κατοικούντες.

Μπήκαμε στη Σαρακοστή, οδεύουμε προς πρόωρες Εθνικές εκλογές και επιτρέψτε μου να καταθέσω δημοσίως σήμερα ότι κάθε φορά που ακούω, διαβάζω ή βλέπω σε τηλεοπτικά πάνελ και Συνεδριάσεις της Βουλής τους σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής να παρουσιάζουν τις αντικρουόμενες προσπάθειές τους να μας σώσουν από την «πτώχευση» (αποφεύγοντας το «GREXIT»), από περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση και πείνα, σκέφτομαι ότι ίσως μας βοηθούνε έτσι να χωνέψουμε «όσα μαζί φάγαμε», (κατά Πάγκαλο) και έρχονται στα δικά μου, και υποθέτω και στα δικά σας, ποτάμια τα δάκρυα…

Κάθε φορά που συνειδητοποιώ με ποια χρηματικά ποσά αμείβονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ κορυφαία στελέχη της ελληνικής δημοσιογραφίας με τα παχυλά, μερικοί με αστρονομικά εισοδήματα ΔΕΝ μας λένε τίποτε σχετικό;

Μας είπανε ποτέ ποιος ήταν ο μισθός των «πεσόντων» της Πολεμικής Αεροπορίας, του Πυροσβεστικού Σώματος ή το μηνιάτικο που παίρνουν οι χήρες και τα ορφανά τους για να το συγκρίνουμε με τις αμοιβές των Βουλευτών και τις Συντάξεις τους που ΔΕΝ ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΕΥΡΩ και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΑΤΚΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ την ώρα που τους δικούς μας μισθούς και τις δικές μας συντάξεις τις ρήμαξαν κυριολεκτικά;

Την ατομική και συλλογική Εθνική «Τσίπα» των Ελλήνων και το ελληνοπρεπές, το μοναδικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ, βρε παιδιά, αφήνετε και τα τσαλακώνουν, τα ξεσκίζουν σαν μια σελίδα χαρτιού και τα ποδοπατούν καθημερινά στα κάθε λογής «Euro-WorkingGroups» σαν σκουπίδια οι Δανειστές μας!

Από τότε που μας σάρωσε η πανδημία covid-19 και έριξε μπρούμητα τη γονατισμένη μας Οικονομία ακούμε για «Ανάκαμψη», ζούνε αμέτρητοι εργαζόμενοι με μηνιαίο επίδομα που θυμίζει χαρτζιλίκι και όχι μισθό και καλλιεργείται από Συστημικά Ρ/Τ και έντυπα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού) η ψευδαίσθηση ότι οσονούπω θα δούμε «φως στο τέλος του απρόσμενου τούνελ» που έχει σαρώσει κάθε έκφραση και έκφανση σε κάθε επίπεδο του ψυχό-κοινωνικό-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι της Πατρίδας μας και της Υφηλίου…
Συνεχίζονται με αυξημένη ένταση λόγω επικείμενων εκλογών οι «κοκορομαχίες» εντός Βουλής και σε ραδιοτηλεοπτικά μπαλκόνια και παράθυρα, ακούμε προτροπές τύπου «παραιτήσου» ή τετριμμένες και χιλιοειπωμένες μεγαλοστομίες τύπου «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο» ή ακόμη «θα χυθεί άπλετο φως» και βαρβαρότητες όπως «θα πέσουν κεφάλια», ενώ το «γάντζωμα σε καρέκλες εξουσίας» αγγίζει πρωτόγνωρα επίπεδα στο πολιτικό στερέωμα…

Κλείνω πριν σας κουράσω δηλώνοντας ότι παραμένω αθεράπευτα ρομαντικός και «DumSpiroSpero» (Όσο αναπνέω ελπίζω…).

Ελπίζω, και μη με παρεξηγήσετε φίλες και φίλοι αναγνώστες, ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσει και πάλι στις ψυχές των Πολιτικών, των Μεγαλοεπιχειρηματιών, των Ιδιοκτητών & Στελεχών ΜΜΕ, των Διανοουμένων και άλλων «Παραγόντων» το ελληνικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ και θα θυμηθούν την πατροπαράδοτη ελληνική «Τσίπα»!…

Εάν συμβει να συναντηθούμε πρόσωπο-με-πρόσωπο εσείς και εγώ, σας παρακαλώ να μου πείτεχωρίς δισταγμό με ειλικρίνεια:

Μάταια ελπίζω;

-------------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του
Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Το γονικό λειτούργημα, οι ρόλοι της μάνας και του πατέρα, ήταν ανέκαθεν απαιτητικοί και δύσκολοι, και έχουν γίνει ακόμη πιο δύσκολοι στην εποχή μας, την εποχή της ψηφιακής πληροφορικής και των πληροφοριακών συστημάτων, που συχνά μεταλλάσσονται και σε όργανα συστηματικής και ανεξέλεγκτης «παρά-πληροφόρησης».

Βιώνουμε στον 21ο αιώνα την εποχή της έκρηξης και της πρωτόγνωρης προόδου της πληροφορικής και το διαπιστώνουμε αυτό όχι μόνο σε επίπεδα επιχειρήσεων, οργανισμών Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Ιδρυμάτων αλλά βλέποντας παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες να χρησιμοποιούν κομπιούτερ, laptop, tablet και κινητά τηλέφωνα…

Το σημερινό μου άρθρο δεν στοχεύει στην «δαιμονοποίηση» της υψηλής τεχνολογίας, ούτε και στην «τρομοκράτηση» των αναγνωστών μου. Στοχεύω, όμως, να ενεργοποιήσω την προσοχή όλων μας στους κινδύνους, (αντιστρέφω το ελληνικό απόφθεγμα δηλώνοντας «ουδέν καλόν αμιγές κακού»), του διαδικτύου και των μέσων πρόσβασης σε αυτό.

Επιτραπέζια κομπιούτερ, laptop, tablets και κινητά τηλέφωνα με έγχρωμες οθόνες εντυπωσιακών και ταχύτατων απεικονίσεων της ψηφιακής τεχνολογίας και αναμεταδόσεως μηνυμάτων θέλγουν και βοηθούν τους ειδικούς, αλλά, αλίμονο, συχνά εμπλέκουν σε «περιπέτειες» συνανθρώπους μας όλων των ηλικιών.

Πρόσφατα κρούσματα παιδιών που έχουν εμπλακεί σε περιπέτειες πέφτοντας θύματα προσέγγισης από μεγάλα στην ηλικία «ανώριμα άτομα» με αντικοινωνική συμπεριφορά και σεξουαλική παθογένεια, περιήγηση των παιδιών μας σε χώρους πορνογραφικού υλικού και έκθεση σε κινδύνους παιδεραστίας, ακόμη και απόπειρες αυτοκτονίας, που πολλές απέτρεψε την τελευταία στιγμή η παρέμβαση των ανδρών δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ, αποτελούν καθημερινό δημοσιογραφικό υλικό.

Μέσα στο «πνεύμα της εποχής» της πληροφορικής (σαυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν zeitgeist) εντάσσεται και το γνωστό και διαδεδομένο και στην Ελλάδα Ίντερνετ, το διαδίκτυο, στο οποίο, με κάποιο κόστος, έχουμε πρόσβαση εμείς όσο και τα παιδιά μας.

Μια αχλή μυστηρίου, όμως, φαίνεται να περιβάλλει το Ίντερνετ που, αν μη τι άλλο, του δίνει και κάποιες μαγικές διαστάσεις ενώ, βλέποντάς το από μια απλουστευμένη, οπτική γωνία αξιολόγησης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια ιλιγγιώδους μεγέθους βιβλιοθήκη-εγκυκλοπαίδεια σύγχρονης ψηφιακής μορφής τεχνολογίας.

Όπως συμβαίνει και με κάθε άλλη μορφή εξέλιξης και υπέρβασης των συνόρων της ανθρώπινης γνώσης, Τεχνογνωσία και Τεχνολογία εξελίσσονται και προχωρούν πολύ πιο γρήγορα από την αναγκαία παράλληλη εξέλιξη των πλαισίων ηθικής και δεοντολογίας και θέσπισης κάποιων, όχι μόνο άγραφων αλλά και προσεκτικά διατυπωμένων, κανόνων συμπεριφοράς απέναντι στον πλούτο πληροφοριών και στη χρήση τους.

Με άλλα λόγια, η πρόσβαση και η χρήση των πληροφοριών και των εικόνων που κατά δισεκατομμύρια σελίδων παρέχονται στον χρήστη του Ίντερνετ εξασφαλίζεται εφόσον ο χρήστης «υπογράψει» πληκτρολογώντας στον δικό του κομπιούτερ ή στο κινητό ότι είναι «άνω των 18 ετών» ή μέσα στα όρια που υπαγορεύει η κείμενη νομοθεσία της χώρας στην οποία ζει και από την οποία προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο!..

Όπως αποδεικνύεται στην καθημερινή πρακτική της εποχής των σούπερ ταχυτήτων των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών, εικόνες και πληροφορίες που ΔΕΝ θα ήταν βατές σε ανήλικα πρόσωπα γίνονται βατές με την πληκτρολόγηση του κομπιούτερ μας.

Ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος και παππούς προτείνω, για να είμαστε ειλικρινείς, να παραδεχθούμε ότι τα σημερινά παιδιά έχουν και μεγαλύτερη οικειότητα και καλύτερες γνώσεις χειρισμού Η/Υ όλων των τύπων και μαζί κινητών τηλεφώνων από πολλά άτομα της δικής μου γενιάς αλλά και ένα ποσοστό μεγάλων στην ηλικία γονέων τους…

Στο ερώτημα της κοινής γνώμης εάν υπάρχουν, πέραν των ηθικών προβλημάτων που εγείρονται, και κάποιοι άλλου είδους «κίνδυνοι» από τη χρήση του διαδικτύου, η απάντηση είναι, κατηγορηματικά «ΝΑΙ» και σχετίζονται με τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η πολύωρη και μακρόχρονη κατάχρηση του διαδικτύου στον ψυχό-συναισθηματικό κόσμο και την κοινωνική συμπεριφορά του χρήστη.

Η τελευταία διετία, με τα lockdown και τη διακοπή προσέλευσης στα σχολεία έχει αυξήσει επικίνδυνα την εξάρτηση παιδιών και εφήβων δημιουργώντας πρωτοφανή παράπλευρα προβλήματα συμπεριφοράς από την καταστροφική πανδημία covid-19…

Όχι μόνο τα παιδιά μας αλλά και ώριμα στην ηλικία άτομα είναι περισσότερο επιρρεπή να αναπτύξουν τη σύγχρονη μορφή εξάρτησης που αποκαλούμε «Ιντερνετομανία».

Χωρίς να οδηγηθούμε σε υστερικές αντιδράσεις, μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συμπτωματολογία που προδίδει προβλήματα στη γένεση ή την εξέλιξή τους;

Πράγματι παιδιά ή ώριμα στην ηλικία άτομα μπορεί να κριθούν «ιντερνετομανείς» και εξαρτημένα από Η/Υ και από κινητά τηλέφωνα εφόσον η συμπεριφορά τους περιλαμβάνει τουλάχιστον τέσσερα από τα ακόλουθα δέκα χαρακτηριστικά:

1) Το Ίντερνετ βρίσκεται διαρκώς στη σκέψη τους.

2) Αναλώνουν αυξανόμενα χρονικά διαστήματα για να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για χρήση του Ίντερνετ.

3) Παρουσιάζουν αδυναμία ελέγχου της επιθυμίας για χρήση του Ίντερνετ.

4) Αισθάνονται νευρικότητα και ευερεθιστικότητα όταν προσπαθούν να περιορίσουν ή να κόψουν εντελώς τη χρήση του διαδικτύου.

5) Χρησιμοποιούν το Ίντερνετ ως «μέθοδο φυγής» από προβλήματα που τους απασχολούν ή για να ξεπεράσουν μια άσχημη ψυχική διάθεση.

6) Αναγκάζονται να πουν ψέματα σε συγγενείς και φίλους για τον χρόνο και τα χρήματα που ξοδεύουν στη χρήση του Ίντερνετ.

7) Θέτουν σε κίνδυνο μια προσωπική σχέση ή την καριέρα τους καθώς «κολλάνε» στον κόσμο του διαδικτύου.

8) Εξακολουθούν να παίζουν στο Ίντερνετ, μολονότι έχουν ήδη ξεπεράσει τον προϋπολογισμό στα έξοδα των τηλεφωνικών συνδέσεων.

9) Αισθάνονται συμπτώματα «στερητικού συνδρόμου» όταν δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο.

10) Ασχολούνται με το διαδίκτυο περισσότερο χρόνο από αυτόν που αρχικά προγραμματίζουν.

Οι «ιντερνετομανείς» μοιάζουν στις δομές προσωπικότητας, στον χαρακτήρα και το συναισθηματικό τους φάσμα με παθολογικούς παίκτες, αυτούς που όλοι αποκαλούμε τζογαδόρους όλων των μορφών, ακριβώς επειδή τους διακρίνει η γνωστή αποτυχία ελέγχου της συμπεριφοράς τους χωρίς να βρίσκονται υπό την επίδραση ψυχοτρόπων ουσιών.

Φιλοξενήθηκε εδώ το άρθρο μου με τίτλο «Καμπάνα χτυπά ο τζόγος στην Ελλάδα» όπου ανέφερα ότι το 2022 το 73% των 29,2 δισ. του ελληνικού τζόγου ήταν σε διαδικτυακά τυχερά παιχνίδια!...

Διεθνώς υπάρχουν ειδικά κέντρα θεραπείας για απεξάρτηση από την «ιντερνετομανία» και προστέθηκαν περισσότερα μετά την διετία της πανδημίας και φρονώ ότι τα χρειαζόμαστε πλέον και στην Ελλάδα!..

Για τους φίλους αναγνώστες μου σήμερα συνιστώ το βιβλίο που συνέγραψα με την κόρη μου Dr Αναστασία-Νατάσα Πιπεροπούλου το οποίο «κατεβαίνει» ΔΩΡΕΑΝ από το διαδίκτυο με τη χρήση του παρακάτω συνδέσμου:
https://bookboon.com/en/addictions-ebook


*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

«Τάραξε» την απορροφημένη στην τηλετύφλωση των Συστημικών ΜΜΕ (Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού) ελληνική κοινή γνώμη το περασμένο Σάββατο 4 Φεβρουαρίου μιλώντας στο MEGA ο ειδικός αστυνομικός αναλυτής κ Σταύρος Μπαλάσκας αναφέροντας ότι τον τελευταίο χρόνο η ΕΛΑΣ αντιμετώπισε τουλάχιστον 4-5 χιλιάδες περιστατικά «παιδική βίας» στα οποία πρωταγωνιστούν και παιδιά ηλικίας μόλις 10 ετών!...

https://www.megatv.com/2023/02/04/egklimatikotita-sok-apo-tin-ayksisi-ton-symmorion-anilikon/

Τα πολύ συχνά κρούσματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, φόνοι, ληστείες, κλοπές, βιασμοί και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, καταχρήσεις με ναρκωτικά, εκβιασμοί, εκπόρνευση, και ιδιαίτερα κρούσματα «παιδική βίας» και αντιπαράθεσης «συμμοριών» με μαχαίρια αποτελούν πρωτόγνωρες πραγματικότητες για την ελληνική κοινωνία που απαιτούν συστηματική μελέτη.

Θα προσπαθήσω με το σημερινό μου άρθρο να προσφέρω μια ψυχό-κοινωνική ερμηνεία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην πάλαι ποτέ ειρηνική, ρομαντική, φιλική, ανθρώπινη «Ψωροκώσταινα», στην Πατρίδα μας Ελλάδα όπου πριν μερικές δεκαετίες υπήρχε εμφανέστατα και αδιαμφισβήτητα ο απαιτούμενος σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ανάμεσα σε συμπολίτες, με την εξαίρεση μιας ελάχιστης μειονότητας μεμονωμένων ατόμων και συγκεκριμένων «συμμοριών» με αντικοινωνική συμπεριφορά.

Ευελπιστώ ότι δεν θα δημιουργήσω φοβικές αντιδράσεις, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη δημοσιοποίηση των ανησυχιών που με διακατέχουν, όπως και πολλούς άλλους συναδέλφους των κοινωνικών επιστημών, αναφορικά με την αύξηση των περιστατικών βίαιης συμπεριφοράς. Οι εκρήξεις βίας προέρχονται, συνήθως, από αυξημένα επίπεδα θυμού και απογοήτευσης, αλλά την τελευταία δεκαετία διαπιστώνουμε και αύξηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την ανεργία και την ανέχεια στην καθημαγμένη ελληνική οικονομία και επιδεινώθηκαν με τα δεδομένα της πανδημίας.

Οι προσωπικές μου ανησυχίες εντείνονται ακόμη περισσότερο από την απλή διαπίστωση ότι ΔΕΝ υπάρχουν προγράμματα διαχείρισης της κοινωνικής κρίσης (που προκλήθηκε από την οικονομική κρίση και την επιδείνωσή της με lockdown και απαγόρευση ελεύθερης κυκλοφορίας στη διάρκεια της πανδημίας) το οποίο λογικά ΑΠΑΙΤΕΙ τη συνεργασία ΟΛΩΝ των πολιτικών Κομμάτων και, καθώς αφορά όλους μας, την ενεργό συμμετοχή όλων των παραγωγικών τάξεων και των εργοδοτικών φορέων.

Προφανώς ανόητες αιτιάσεις που εδρεύουν στις υπερφίαλες εκτιμήσεις πολιτικού και οικονομικού «κόστους ή ωφέλειας» οδηγούν σε αδράνεια τις δυνάμεις της Πατρίδας μας ενώ οφείλουν αντικειμενικά και με αγάπη να σκύψουν άμεσα πάνω από το πρόβλημα λειτουργώντας άμεσα και Ιπποκρατικά και όχι…Υποκριτικά!.. Επανερχόμενος στη συμβατική αντικοινωνική συμπεριφορά, καταθέτω ότι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η οποία μετεξελίχθηκε σε μερικές δεκαετίες από καθαρά αγροτική σε αστικό-βιομηχανική, ίσως ταιριάζει περισσότερο από άλλες η θεωρητική ερμηνεία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που συνίσταται από τρεις συγκεκριμένες αιτιολογικές διαστάσεις: της σύγκρουσης αξιών, της κοινωνικής αποδιοργάνωσης και της ματαίωσης των προσδοκιών.

Όλοι γνωρίζουμε λίγο-πολύ ότι στο σχολείο, στο σπίτι, στην Εκκλησία, στη γειτονιά, και από εφημερίδες, περιοδικά, και ράδιο-τηλεοπτικές εκπομπές, κάθε νέα γενιά παιδιών διδάσκεται μια σειρά αξιών που στην ολότητά τους χρησιμεύουν ως βασικά στοιχεία δόμησης και σύνθεσης πλαισίων αναφοράς για κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Λέμε, π.χ., «τα αγαθά με κόπο αποκτώνται, η αλήθεια στο τέλος πάντα θριαμβεύει, ή τον πλούτο πολλοί μίσησαν, τη δόξα ουδείς» και άλλα παρόμοια.

Με το πέρασμα του χρόνου καθώς το παιδί ωριμάζει, αρχίζει να συνειδητοποιεί στην πραγματικότητα ότι πολλά από αυτά που του διδάσκουμε είναι «μισές αλήθειες» και δυστυχώς «επιτυχημένοι» θεωρούνται αυτοί που αποφασίζουν «να πατήσουν σε πτώματα ή να κλέψουν με εύσχημους τρόπους», καθώς καταντήσαμε να θεωρούμε και να διαπιστώνουμε ότι η «καπατσοσύνη» είναι υπέρτερη αξία για οικονομική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση από την «τιμιότητα».

Το αποτέλεσμα δεν εξαντλείται στη σύγχυση της νεολαίας σε θέματα εσωτερίκευσης και αποδοχής των διδασκομένων αξιών, και δυστυχώς για κάποιες ομάδες της νεολαίας μας η απόληξη είναι η ολική απάρνηση όλων των αξιών που της διδάσκουμε, δηλαδή αυτές οι ομάδες εμπλέκονται σε αντικοινωνική συμπεριφορά για να καταστρέψουν τα ψευδεπίγραφα είδωλα, χωρίς βέβαια να αναλαμβάνουν και την ευθύνη, και χωρίς να διαθέτουν ούτε τις γνώσεις ούτε, φυσικά, και την εξουσία για να τοποθετήσουν άλλα στη θέση τους.

Μια σταθερή κοινωνία, τυπικά αγροτική κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται από συχνές ή έντονες εκδηλώσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Οι νόμοι, γραπτοί και άγραφοι, που διέπουν τις σχέσεις ατόμων και ομάδων είναι σεβαστοί και οι παραβιάσεις περιορίζονται σε περιπτώσεις προσωπικής ψυχοπαθολογίας, διαπροσωπικών, οικονομικών, συναισθηματικών αντιδικιών και εξαιρετικών γεγονότων.Νέα, όμως, ήθη, νέα συστήματα αξιών, νέοι τρόποι διαπροσωπικών σχέσεων δημιουργούν καταστάσεις ψυχό-κοινωνικής «ανομίας» που οδηγούν άτομα και ομάδες σε εκδηλώσεις βίας και άλλων μορφών αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Στην Πατρίδα μας τα κρούσματα βίας, και ιδιαίτερα τα κρούσματα «παιδικής βίας» είναι «καμπάνα» που χτυπά και μας καλεί σε δράση. Καθώς οδεύουμε σε Εθνικές και αργότερα σε τοπικές και περιφερειακές Εκλογές συνιστώ να καλέσουμε τα Πολιτικά Κόμματα, τις «παρατάξεις» και τους υποψηφίους να σκύψουν με αγάπη, προσοχή και με την καθοδήγηση ειδικών επιστημόνων να συμπεριλάβουν στα «προγράμματα δράσης» τους σχετικές δράσεις…

Τέτοιες δράσεις απαιτούν χρήματα και κοινωνικές δομές που κάποτε υπήρχαν αλλά τότε ΔΕΝ υλοποιήθηκαν, και τώρα που φούντωσε η παραβατικότητα στην «πτωχευμένη» Ελλάδα μας δυστυχώς ΔΕΝ υπάρχουν…

---------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου




Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

‘Ένα ελάχιστο «Φόρο Τιμής» στα δυο παλληκάρια, τους πεσόντες στην ώρα του καθήκοντος Έλληνες πιλότους της Πολεμικής μας Αεροπορίας καταθέτω δημοσίως σήμεραως πρώην επισκέπτης Καθηγητής των Ενόπλων μας Δυνάμεων (Ανωτάτη Σχολή Πολέμου-ΑΣΠ/ Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου-ΑΔΙΣΠΟ/ και Σχολή Διοικήσεως και Επιτελών-ΣΔΙΕΠ) εκφράζοντας τα ίδια συναισθήματα πόνου και μαζί τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειές τους όπως νομίζω ότι κάνει ήδη εδώ και τρεις θλιβερές ημέρες σιωπηρά με δύο δάκρυα στα μάτια κάθε Έλληνας και Ελληνίδα κάθε Ελληνόπουλο και κάθε Ελληνοπούλα.

Με τον τιμητικό βαθμό του Αντιπτεράρχου και με την παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κηδεύεται σήμερα στην Τρίπολη ο συγκυβερνήτης του μοιραίου F-4/ PhantomIIυποσμηναγός Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικα 29 ετών, και θα κηδευθεί με τον τιμητικό βαθμό του Αντιπτεράρχου με την παρουσία εκεί της Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας αύριο στο Νευροκόπι ο κυβερνήτηςτου αεροσκάφους Σμηναγός ΕυστάθιοςΤσιτλακίδης 31 ετών.

Συγκλονίσθηκε η Πατρίδα μας με το άκουσμα της πτώσης του αεροσκάφους της Πολεμικής μας αεροπορίας στη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης επιπέδου πολεμικών επιχειρήσεων άμυνας της Πατρίδας που κόστισε τη ζωή στους δύο«Ήρωες» πιλότους.

Κάθε φορά που συνειδητοποιώ με ποια χρηματικά ποσά αμείβονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ κορυφαία στελέχη της ελληνικής δημοσιογραφίας με τα παχυλά, μερικοί με αστρονομικά εισοδήματα ΔΕΝ μας λένε και ΔΕΝ θα μας πούνε ποτέ;

Ποιος ήταν ο μισθός των «πεσόντων» στα Ίμια «Ηρώων»μας του Υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του Υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκουκαι του Αρχικελευστή Έκτωρα Γιαλοψού, και μερικά χρόνια αργότερα την 23η Μαΐου του 200 του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και άλλων πεσόντων ανδρών των Ενόπλων μας Δυνάμεων, του Πυροσβεστικού Σώματος ή το μηνιάτικο που παίρνουν ως σύνταξη οι χήρες και τα ορφανά τους για να το συγκρίνουμε με τις αμοιβές των Βουλευτών μας και τις συντάξεις τους;

Καταθέτω σήμερα δημοσίως ότι μένουν ζωντανά στη μνήμη μου η ώρα και η ημέρα της δολοφονίας του Σμηναγού Ηλιάκη από Τούρκο πιλότο που παραβίαζε τον Ελληνικό εναέριο χώρο του Αιγαίου καθώς εκείνη την ώρα έκανα τη διάλεξή μου στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκης. Περίπου στις 12.45 ο χειριστής του τούρκικου αεροσκάφους F-16C, Χαλί Ιμπραήμ Οσκεμπίρ, κάνοντας έναν δολοφονικό ελιγμό, χτύπησε με το δεξί φτερό την καλύπτρα του αεροσκάφους του Ηλιάκη, με αποτέλεσμα αυτό να πάρει ανεξέλεγκτη πορεία και να φονευθεί με την πτώση του ο «Ηρωας» Έλληνας πιλότος Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Κατά τα άλλα, ενόψει εκλογών και ενώ αγγίζει πλέον επίπεδα «παραληρήματος» η χυδαία επιθετική ρητορική του Τούρκου Προέδρου κ Erdogan, συνεχίζονται οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας στο Αιγαίο και τα επικίνδυνα παιχνίδια του Τουρκικού Λιμενικού Σώματος ενάντια στα σκάφη του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, συνεχίζονται οι «κοκορομαχίες» εντός Βουλής και σε ραδιοτηλεοπτικά μπαλκόνια και παράθυρα, ακούμε προτροπές τύπου «παραιτήσου» ή τετριμμένες και χιλιοειπωμένες μεγαλοστομίες τύπου «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο» ή ακόμη «θα χυθεί άπλετο φως» και βαρβαρότητες όπως «θα πέσουν κεφάλια», ενώ το «γάντζωμα σε καρέκλες εξουσίας» αγγίζει πρωτόγνωρα επίπεδα στο πολιτικό μας στερέωμα από εκλεγμένους «Εθνοπατέρες και Εθνομητέρες» και σε τοπικές συνάξεις από «φερέλπιδες» υποψηφίους…

--------------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Δεν θα αναφερθώ στο σημερινό μου άρθρο στην Ευρωβουλή που ξευτελίζεται με Qatar-Gate και άλλα απίστευτα οικονομικής κυρίως και μαζί ηθικής φύσεως αλλά στα θέματα ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ που ταλανίζουν επί σειρά ετών την Ελλάδα και την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση και καλώ ΟΛΟΥΣ να φροντίσουμε για Κάθαρση!..

Πολλά ειπώθηκαν επί δεκαετίες από Πρωθυπουργούς και Προέδρους Κομμάτων και από επιφανείς πολίτες, αλλά όλοι αναρωτιόμαστε, «Παναγιά μας, Μεγαλόχαρη», αλήθεια τι πέτυχαν μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις και Αντιπολιτεύσεις;

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η αρμόδια «Επιτροπή Διαφάνειας» του ΟΗΕ χτυπά όχι καμπανάκι αλλά ΚΑΜΠΑΝΕΣ για τα σημεία και τέρατα διαφθοράς, των καταχρήσεων και της περιβόητης «μίζας» από άκρο σε άκρο του πλανήτη μας!

Στον σχετικό πίνακα η Ελλάδα βρίσκεται στην 58η θέση ανάμεσα σε 180 χώρες του πλανήτη με σκορ 49/100 (δηλαδή στη μέση της κλίμακας όπου το σκορ 0 σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ διαφθορά και το σκορ 100 ΑΠΟΛΥΤΗ καθαρότητα!..

https://www.transparency.org/en/cpi/2021/index/grc

Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ-ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που Κυβέρνησαν και Κυβερνούν.

Η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από την οποία πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.

Επιπρόσθετα, όμως, εμείς οι Έλληνες διακρινόμαστε για την σχιζοειδή συμπεριφορά μας τη μια στιγμή να κατηγορούμε το αδηφάγο, σπάταλο, φορομπηχτικό και απρόσωπο Κράτος και την άλλη να εκλιπαρούμε μέσα από θεσμοθετημένα κομματικά όργανα και φορείς ΑΥΤΟ το ΚΡΑΤΟΣ να προσλάβει εμάς ή τα παιδιά μας!..

Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.

Θυμάμαι ότι είχα πληγωθεί ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του John Gunther με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» όπου ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα με πρόθεση να χαριτολογήσει ότι:

«Μετά την χειραψία με τους Έλληνες, που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού κακού, μετρήστε τα δάκτυλά σας!...»

Θυμήθηκα και παραθέτω από πρόσφατη σύναξη Ευρωπαίων συναδέλφων με συμμετοχές από ΗΠΑ, Καναδά και Άπω Ανατολή ένα ανέκδοτο που αν και πλήγωσε τον εθνικό μου εγωισμό είχε και σπουδαίο δίδαγμα που με προτρέπει να το αφηγηθώ.

Σπούδασαν, σύμφωνα με το ανέκδοτο, σε επιφανές πανεπιστήμιο των ΗΠΑ τρεις ευρωπαίοι: ένας Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας και έγιναν, μάλιστα, και πολύ καλοί φίλοι. Επιστρέφοντας στις πατρίδες τους προοδευτικά μπλέχτηκαν όλοι με τα κοινά.

Πρώτος τα κατάφερε και κέρδισε μια θέση εξουσίας ο Γερμανός ο οποίος και κάλεσε το Γάλλο και τον Έλληνα στην πόλη του και αφού τους έδειξε τα επιτεύγματα της κοινωνικής του πολιτικής, περήφανος και έχοντας δεχθεί τα συγχαρητήριά τους έκλεισε το μάτι ψιθυρίζοντας «όλα αυτά με 5% μίζα, έτσι;»

Ήρθε η σειρά του Γάλλου να μπλεχτεί στην πολιτική και να κερδίσει το θώκο της εξουσίας και κάλεσε το Γερμανό και τον Έλληνα φίλο στην πατρίδα του και αφού τους επέδειξε τα δικά του έργα στην κατάλληλη στιγμή δήλωσε πονηρά «…παιδιά, η δικιά μου μίζα έφτασε στο 10% !»

Ο Έλληνας μερικά χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί και με τη σειρά του, τους έφερε εδώ, τους πήγε στα μπουζούκια, τους ξαναπήγε στα μπουζούκια και επειδή εκείνοι επέμεναν να τους δείξει το…έργο του, ένα πρωινό μετά τα μπουζούκια και τη σούπα τους πήρε στο ποτάμι, τους έδειξε τις δυο όχθες του και ρώτησε, κλείνοντας το μάτι, «πώς σας φαίνεται η γέφυρα; φοβερή έτσι;»

«Ποια γέφυρα;» ρώτησαν Γερμανός και Γάλλος χαζεύοντας το κενό ανάμεσα στα δύο σημεία.

«Θα γίνει σε λίγα χρόνια καθώς η μίζα μου ήταν 30%!» τους απάντησε ο Έλληνας…

Είναι αναμφίβολα άκομψο και υπερβολικό το συγκεκριμένο ανέκδοτο.

Σίγουρα ΔΕΝ το υιοθετώ προσωπικά αλλά με την ίδια σιγουριά οφείλω, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, να δεχθώ ότι συχνά οι ψυχοκοινωνικές πραγματικότητες που προξενούν πόνο περνούν πιο εύκολα μέσα από την εκτονωτική διαδικασία του χιούμορ.

Σε μια προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου από το τελματωμένο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό μας τοπίο με Εθνικές εκλογές σε μερικές μόνο εβδομάδες θα ήθελα, ταπεινά να ζητήσω από Αρχηγούς Κομμάτων και στελέχη τους να ξεκινήσουν μια ΚΟΙΝΗ αναζήτηση των θετικών στοιχείων στις δομές της προσωπικότητας των Ελλήνων και κατά προέκταση του ελληνικού κοινωνικού συστήματος.

Είναι πλέον καιρός να ξεκινήσει μια υπερβατική διεργασία που θα στοχεύει όχι μόνο στην απάλειψη του αρνητικού αλλά στον εντοπισμό και τη βελτίωση του θετικού.

Η αναζήτηση του θετικού να εστιασθεί στην επιστημονική μελέτη όλων εκείνων των στοιχείων που μπορούν να προσδιορίσουν επακριβώς τους παράγοντες και τις διαδικασίες που απολήγουν στην βελτίωση και του βιοτικού επιπέδου του Λαού αλλά και όλων των δομών και θεσμών του κοινωνικού συστήματος.

Αντί να κυνηγάμε τη διαφθορά και το αρρωστημένο στη Δημόσια Διοίκηση ας φροντίσουμε να εντοπίσουμε τα θετικά στοιχεία στην προσωπική μας ζωή και τη συλλογική συνύπαρξη μεγιστοποιώντας αυτές ακριβώς τις διαδικασίες και τα στοιχεία.

Και σε ότι αφορά την ανάγκη γονέων και δασκάλων και ακαδημαϊκών ανδρών και γυναικών να σκύψουμε ευλαβικά πάνω από το συλλογικό μας ΕΙΝΑΙ και να ανασύρουμε τα θετικά μας στοιχεία γιατί να μην το κάνουμε;

Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν ήταν Αμερικανός ούτε Ευρωπαίος ο Μέγας Αλέξανδρος όταν δήλωνε «στους γονείς μου οφείλω το ζην αλλά στους δασκάλους μου το ευ ζην!»

Προφανώς χρειάζεται εμείς οι «δάσκαλοι» σε όλες τις παιδαγωγικές βαθμίδες να συνεργασθούμε με τους πολιτικούς τοπικού και εθνικού επιπέδου για να αναδειχθούν στο κοινωνικό μας σύστημα ως δεδομένα η ποθητή ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, να εξαφανισθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η ΔΙΑΠΛΟΚΗ και να επιτευχθεί η ΚΑΘΑΡΣΗ των σχετικών μας ατοπημάτων.

Φρονώ ότι μόνο έτσι θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας να χαράξουν υγιή πορεία προς το μέλλον το οποίο εδώ και αρκετά χρόνια το «υποθηκεύσαμε» πραγματικά και συμβολικά!...

Αυτό απαιτεί, βέβαια, να πρωταγωνιστήσουμε σε μια προσπάθεια επιστροφής στο «κυμπαριλίκι», στην αξιοπρέπεια και στο φιλότιμο του Έλληνα!..

Διανύοντας εκλογικό έτος θυμίζω σε όλους εμάς που θα ψηφίσουμε ότι:

Η κοινωνία κινδυνεύει περισσότερο και από αυτούς που εμπλέκονται στη διαφθορά αλλά από όλους εμάς που ενώ τη βλέπουμε δεν παρεμβαίνουμε να την σταματήσουμε!…

-------------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου




Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Δύσκολες εποχές για όλους τους Έλληνες οικογενειάρχες, επαγγελματίες, μισθωτούς, μεροκαματιάρηδες, και χειμώνας με δυσθεώρητες τιμές στην ενέργεια ακόμη πιο δύσκολες για όσους παραμένουν άνεργοι...

Προσβολές με υπονοούμενα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, υποκλοπές, «αρπαχτές» και μετά υπεκφυγές, παρεμβάσεις, θεατρινισμοί, παλιμπαιδισμοί, νταηλίκια εκ του ασφαλούς με χέρια υψωμένα σε στυλ ικέτη ή γροθιές σφιγμένες απειλητικά και τελικά «κομψές» είσοδοι στα, και «γενναίες» αποχωρήσεις από, τα ραδιοτηλεοπτικά παλκοσένικα.

Και οι περιώνυμες κουκούλες να καλύπτουν πρόσωπα διαδηλωτών στους δρόμους και στις πλατείες, στα σουπερμάρκετ, στα Πανεπιστήμια και, συμβολικά, στο διαδίκτυο.

Ανυπόφορη, τελικά, μέσα στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων μεγαλείων με γυναίκες επιθετικές, άνδρες παθητικούς και ελάχιστους πλέον «Κυνηγούς…»

«΄Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»

Για το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο «άνδρας» είναι αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια του, ο «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.

Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα που βιώνουμε τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων».

Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση του «Αγαθού».

Για το πρώτο «μισό» των εκπροσώπων του μοντέρνου φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο «σκιά του παρελθόντος του» και για το δεύτερο «μισό» του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ψηλότερους θώκους εξουσίας του κοινωνικού συστήματος!

Κοινωνικό-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων.

Σε Πανεπιστήμια ιδρύματα πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις κέρδισαν γυναίκες!

Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγο, πατέρα!

Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά.

Αυτά τα προβλήματα τα έχουν τώρα πια και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο.

Είναι δεδομένο γεγονός ότι υπάρχει το ανάλογο τίμημα που καταβάλλει το γυναικείο φύλο συμμετέχοντας πλέον ενεργά στις στρεσογόνες καταστάσεις που απαιτεί ο ρόλος της «εργαζόμενης» η οποία εμπλέκεται σε αγχωτικές αντιδράσεις, νευρώσεις και έλκη του δωδεκαδακτύλου και του πυλωρού μέχρι και έκθεση σε καρδιόπαθειες και εγκεφαλικά!..

Χωρίς, ειλικρινά, καμία απολύτως ειρωνική πρόθεση καλώ να ‘καλωσορίσουμε’ τις θυγατέρες και εγγονές μας στον απαιτητικό κόσμο της επαγγελματικής και οικονομικής καθημερινότητας.

Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες τις κοινωνικές - οικονομικές δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα, όχι ακόμη αλλά στο εγγύς μέλλον, στην εξίσωση των ρόλων «άνδρας-γυναίκα».

Αυτό, προσωπικά, δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι διαπιστώνοντας ότι μάλλον θα είναι αναπόφευκτο το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας, θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί «homo sapiens» καταντήσαμε «ανδρείκελα»...

Παρηγορητικά και, σίγουρα με μια δόση ευγενικής σάτιρας (μπορεί και είναι ευγενική και καλοπροαίρετη η Αριστοφανική ειρωνεία), στους επικριτές αυτούς θα προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας.

Όσοι έχουν μελετήσει ιστορικά ντοκουμέντα γνωρίζουν ότι για τους Ιππότες εξουσία και βιαιότητα χωρίς κάποια στοιχεία τρυφερότητας συνιστούν κτηνωδία, ενώ, αντίστροφα, έντονη τρυφερότητα και συμπόνοια χωρίς τον ανδρικό δυναμισμό και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας παρέδωσε ο Προμηθέας και την πλήρωσε, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει ο σχετικός αρχαϊκός μύθος, τόσο ακριβά!…



-----------------------------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου